7921506754

_Wspomnienie 11

Integralną częścią życiorysu zawodowego red. Złotnickiego była wieloletnia działalność dydaktyczna, prowadzona w ramach współpracy najpierw ze Studium Dziennikarskim UW, a następnie - od roku 1975 - z Instytutem Dziennikarstwa WDiNP UW. Rozpoczął ją w roku 1966, gdy z rekomendacji sekretarza generalnego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich został wykładowcą fotografii prasowej. Początkowo traktował tę współpracę jako interesującą przygodę dydaktyczną, która z czasem i nieoczekiwanie przerodziła się w Jego wielką i wieloletnią pasję życiową.

Praca z młodymi ludźmi okazała się dla red. Złotnickiego wielkim sukcesem dydaktycznym. Miał bowiem niezwykłą umiejętność nawiązywania bezpośredniego kontaktu ze studentami, którym imponował nie tylko swym profesjonalizmem i ogromną wiedzą fachową z zakresu fotografii, ale także życiowym doświadczeniem motywowanym indywidualnym systemem wartości, których na co dzień konsekwentnie przestrzegał. Zjednało Mu to szacunek i uznanie wielu pokoleń absolwentów. Stawiał przede wszystkim na praktyczną naukę zawodu i dlatego wiele zajęć odbywało się na zasadzie wspólnych wyjść w teren, podczas których studenci otrzymywali do realizacji określone wcześniej zadania (ale i pełną samodzielność), a wykonane zdjęcia były - po powrocie do pracowni - cierpliwie i kompetentnie omawiane (oceniane). Zawsze spokojny, ogromnie życzliwy i wyrozumiały, starał się najpierw znaleźć w każdym ujęciu coś pozytywnego i pochwalić to, a dopiero potem zwrócić uwagę na popełnione błędy czy niedostatki. Zawsze twierdził też, że najbardziej zależało Mu na tym, aby „nauczyć studenta myśleć przed naciśnięciem spustu migawki”.

Pracę dydaktyczną red. Złotnicki prowadził najpierw na studiach podyplomowych, w ramach dwusemestralnego seminarium warsztatowego i dyplomowego z fotografii prasowej, a potem - gdy w roku 1982 zostały uruchomione dziennikarskie studia magisterskie - czterosemestralnej specjalizacji fotograficznej. Trzeba też podkreślić, że pracując w Krajowej Agencji Wydawniczej starał się - w miarę posiadanych możliwości - przyjmować studentów dziennikarstwa na praktyki zawodowe, a także zatrudniać absolwentów tych studiów.

Po przejściu na emeryturę w 1989 r. na stałe związał się z Instytutem Dziennikarstwa, rozbudowując Pracownię Fotografii Prasowej, która po latach - czego nie przewidywał w najśmielszych marzeniach, ale z czego był niezwykle (i słusznie!) dumny -została przekształcona w roku 2007 w Pracownię Fotografii Prasowej, Reklamowej i Wydawniczej na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna, stanowiąc trwały i ważny element składowy struktury Instytutu Dziennikarstwa WDiNP. Wcześniej, z ogromną radością, z przekonaniem i bezwarunkowo zaangażował się w realizację propozycji - złożonej Mu przez ówczesnego dyrektora ID, prof. dr. hab. Janusza Adamowskiego - uruchomienia odrębnej specjalności: fotografia prasowa, reklamowa i wydawnicza. Niestety, nie było Mu dane promować w roku 2010 pierwszych jej absolwentów.