7921507171

67

udziału w posiedzeniach rady i badania ksiąg spółki ".

Potrzeby budżetu państwa spowodowały wczesne wprowadzanie opodatkowania zarówno kapitału jak i zysku, a przy braku rozwiniętego ry nku pieniężnego, rząd był zobligowany do ściągania podatków w krótkich przedziałach czasu w ciągu roku obrotowego. W tych warunkach państwo było zainteresowane jakością rachunkowości. Ustalanie i ściąganie podatków było przyczyną prawnych regulacji rachunkowości. Głównym problemem rozważań z zakresu rachunkowości była identyfikacja zysku do opodatkowania. W konsekwencji był wymagany audyt podatkowy. Sporne zagadnienia rachunkowości były rozstrzygane w sądach przez odniesienie do prawa podatkowego. Warunkiem kontynuowania działalności spółki było ujawnienie informacji pochodzących z rachunkowości, przez oficjalne opublikowanie sprawozdania z podpisem stwierdzającym spełnienie obowiązku spółki wobec państwa .

Z upływem czasu, niemieckie banki rozszerzały zakres przedmiotowy działalności. Oprócz działalności depozytowej i kredytowej, zaczęły zawierać między sobą transakcje kupna-sprzedaży papierów wartościowych, omijając giełdę papierów wartościowych. Doprowadziło to do przejęcia większości funkcji giełdy i ograniczenia możliwości jej rozwoju³.

Dla zwiększenia bezpieczeństwa swoich inwestycji banki, od około 1870 r. zachęcały do tworzenia karteli i kontrolowały ich politykę finansową. Do 1914 r. system ekonomiczny Niemiec był systemem kolektywno-kolaboracyjnym’ .

Banki przez udział swoich przedstawicieli w radach nadzorczych miały bezpośredni dostęp do informacji pochodzących z rachunkowości i mogły ustanawiać sposób ich weryfikacji. W Niemczech nie było mniejszych przedsiębiorstw, które kreowały popyt na usługi w zakresie rachunkowości. Od 1820 r. rozwijano edukację techniczną, a następnie edukację w zakresie biznesu. Doradztwo w zakresie rachunkowości związane z podejmowaniem wielkich przedsięwzięć było zmonopolizowane przez ekonomistów spółek. Dopiero w 1930 r. wprowadzono obligatoryjny audyt finansowy w celu odbudowy zaufania publicznego osłabionego przez kryzys gospodarczy i dla uspokojenia inwestorów zagranicznych reprezentowanych w radach nadzorczych. Profesję audytorów ustanowiono na drodze legislacji przez wydzielenie jej z szeroko rozumianej profesji księgowych i poddano ją ministerialnemu nadzorowi. W ramach tego nadzoru stowarzyszenie profesjonalne wykonuje określone zadania (np. trening) delegowane ze szczebla ministerialnego. Państwo organizuje egzaminy kwalifikacyjne, a przyjęcie do zawodu wymaga państwowej rejestracji. Państwo kontroluje wykonywanie zawodu i nakłada na audytorów określone obowiązki publiczne. Przykładem jest obowiązek ujawniania przez audytorów w raporcie z audytu działań zarządu badanego podmiotu, które są nielegalne lub niezgodne ze statutem (umową) spółki. Informowanie o takich działaniach zarządów leży w interesie publicznym.