8228807877

Maksymalny zmierzony zasięg stacji dla wysokości lotu 6000 m wynosił ponad 150 km dla pary samolotów MIG-15. Zasięg wyznaczono dla stosunku amplitudy sygnału echa do szumu wynoszącego 1,5 (określonego na wskaźniku A przy wolnym sektorowaniu anteny). Czas rozwinięcia stacji - 30 minut.

Badania stacji NYSA A zakończyła Komisja Międzyministerialna w kwietniu 1953 r. Zalecono opracowanie ulepszonego wariantu z dwiema antenami w celu eliminacji luk oraz intensywne prowadzenie prac nad urządzeniem NYSA B określającym wysokość obiektów.

W latach 1953/54 wykonano serię modelową 5 sztuk urządzenia NYSA A i przekazano do próbnej eksploatacji w Siłach Zbrojnych.

W 1955 r. opracowano prototypy urządzeń NYSA B i NYSA C w oparciu o WTT zatwierdzone w 1954 r. przez marszałka Polski.

Rys. 3.3. Stacja radiolokacyjna NYSA C

Poniżej krótko omówiono zestaw radiolokacyjny wykrywania i naprowadzania NYSA składający się ze stacji obserwacji dookrężnej NYSA C i wysoko-ściomierza NYSA B. Stacja NYSA C wykrywa obiekty i określa ich odległość i azymut.

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

Współpracująca z nią stacja NYSA B nastawiana była półautomatycznie na azymut wybranego obiektu i określała wysokość (i odległość) obiektu. Stacja NYSA była stacją przewoźną. Rozmieszczona była na trzech samochodach ZIS (wóz wskaźnikowy, dwa wozy zasilania), dwóch przyczepach od działa przeciwlotniczego 85 mm ze specjalnymi kabinami (zawierającymi aparaturę nadawczo-odbiorczą i anteny) i przyczepie do przewozu anteny NYSA C.

Zestaw radiolokacyjny NYSA produkowany był w WZR RAWAR przez szereg lat na potrzeby krajowe oraz na eksport do Syrii i Indonezji.

Stacja NYSA C pracowała na częstotliwości ok. 600MHz. Zastosowano system antenowy składający się z dwóch anten o rozmiarach 7,2- 2,3m i 7,2- 3,4m umieszczonych jedna nad drugą na takiej wysokości nad Ziemią, aby uzyskać pokrycie luk interferencyjnych jednej anteny przez listki drugiej anteny. Zasięg maksymalny stacji wynosił dla obiektu o powierzchni skutecznej odbicia 10 m² ok. 300 km dla śledzenia celu lub bardzo wolnego przeszukiwania. Pułap ok. 15.000 m. Anteny składały się z reflektora w postaci walca parabolicznego i układu oświetlającego zawierającego 26 dipoli. Szerokość wiązek w azymucie 4°. Ruch obrotowy kabiny antenowej z układami nadawczo-odbiorczymi odbywał się z regulowaną szybkością od 0,5 do 6 obr/min. i możliwością półautomatycznego sektorowania. Z każdą anteną związany był niezależny układ nadawczo-odbiorczy. Nadajniki rozwiązano na krajowych magnetronach LM21 i LM22, o mocy impulsowej 200 kW, szerokości impulsu 5 ps i częstotliwości powtarzania 200Hz. Zastosowano impulsator liniowy z iskiernikiem obrotowym.

W układzie NO stosowano zwieraki gazowane PJ6. Wzmacniacz w.cz. na wejściu odbiorników na lampach 2C40 miał współczynnik szumów 11dB. Sumowanie sygnałów z dwóch kanałów odbiorczych przeprowadzano na częstotliwości wizyjnej.

W wozie wskaźnikowym rozmieszczono odbiornik, wskaźnik P na lampie 31ŁM32, wskaźnik A, stanowiska dla operatorów, planszecisty, ra-diotelefonisty, dowódcy oraz wskaźnik RH stacji NYSA B.

Pobór mocy z sieci - 11 kW (bez ogrzewania). W dwóch identycznych wozach zasilających umieszczono agregaty spalinowo-elektryczne PDS-30.

Wysokościomierz NYSA B zapewniał wyznaczone wysokości wykrytych celów przez ruch wąską wiązką anteny w płaszczyźnie elewacji. Wysokościomierz pracował w paśmie S z nadajnikiem na magnetronie MI-23 o mocy impulsowej 1 MW, szerokości impulsu 2ps i częstotliwości powtarzania 200 Hz. W modulatorze stosowano iskiernik obrotowy.

13