8344044668

1. DEFINICJA POJĘCIA

O Do całości układu, w jakim znalazł się człowiek w ramach porządku stworzenia uznanego za dobre, należy także „drzewo poznania dobra i zła” (Rdz 2, 17), a tym samym możliwość popełnienia grzechu. Symbole katastrofy grzechu pierworodnego oraz wypędzenia z raju (Rdz 3) pokazują, że odniesienie człowieka do Boga, do wspólnoty, jak również zlecona mu misja panowania nad ziemią, są źródłowo zagrożone przez grzech, są już zawsze naznaczone upadkiem.

Zarysowana została tym samym określona perspektywa conditio humana. Godność, jaką posiada człowiek jako człowiek, uzasadniająca jego szczególne miejsce w obrębie stworzenia, polega na tym, że jest on obrazem Stwórcy, a tym samym połączony jest z Bogiem więzami zależności. Odniesienie do Boga należy do pojęcia człowieka. Z godnością człowieka związana jest jednak również odpowiedzialna wolność w stosunku do Boga, który zdecydowanie daje człowiekowi możliwość wyboru między dobrem a złem, jak również odsłania przed nim perspektywę partnerstwa z Sobą oraz innymi ludźmi, a także ukazuje związek z innymi stworzeniami. Człowiek jako podmiot moralny jest przez Boga wezwany, zaś nakaz czynienia dobra oraz unikania zła jest dla niego nakazem Boga, który poprzez nakazy i zakazy wyraża pragnienie zbawienia człowieka.

1.2.1.2    Exodus i przymierze

Przypominając sobie exodus i przymierze zawarte na Synaju, naród Izraela wspomina początek swoich dziejów wybrania jako zbawcze działania Boga. Przy tej okazji wychodzą na jaw ważne w perspektywie etyki społecznej punkty widzenia:

O Nie tylko w Księdze Wyjścia, lecz także w różnych innych kontekstach i warstwach ST wydarzenie exodusu jest wspominane i czczone jako wielkie dzieło Boga. We wstępie do Dekalogu sam Bóg o tym wydarzeniu wspomina: „Ja jestem Pan twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli” (Wj 20, 2). Bóg prowadzi swój naród z niewolniczego ucisku ku wolności, dając mu w posiadanie urodzajną ziemię, w której może prowadzić życie dobre i wolne. Exodus jest wyzwalającym czynem zbawczym. Izrael oddaje cześć Jahwe jako Bogu wyzwalającemu, rozrywającemu pęta niewoli.

O Izrael swoją relację z Bogiem pojmuje jako przymierze, swoje prawo jako dane przez Boga prawo przymierza, zaś zawarcie przymierza umieszcza w kontekście wydarzenia wyjścia z niewoli egipskiej. To od Jahwe wychodzi inicjatywa przymierza, skierowana do całego narodu. W przymierzu odnoszą się do siebie obietnica zbawienia dana przez Boga oraz zobowiązanie narodu do wypełniania prawa jako woli i postanowienia Bożego. Całość życia narodu zależy od jego wierności przymierzu.