8598055297

Niezwykle ważnym ogniwem każdego LKP jest Rada Społeczno-Naukowa, która opiniuje postęp implementacji zasad zrównoważonej gospodarki leśnej, ochrony leśnej różnorodności, ocenia potrzeby działań edukacyjnych oraz inspiruje nowe kierunki aktywności. Osiągane na tej drodze pilotażowe uspołecznienie procesu programowo-decyzyjnego w LKP, szczególnie wartościowania funkcji lasów, odpowiada demokratycznemu duchowi integracji europejskiej i będzie pozostawać w harmonii z edukacją przyrodniczo-leśną i tworzeniem planów urządzania lasu. Las stanowi bowiem dla lokalnej społeczności miejsce pracy, wypoczynku, zbioru płodów runa leśnego, polowań, zakupu drewna, doznań estetycznych, a dla wszystkich razem źródło czystego powietrza i czystej wody. Zarządzanie lasem mieści się więc dokładnie w orbicie zainteresowań różnych grup społecznych, co nierzadko prowadzi do konfliktu interesów, których rozwiązań należy poszukać z inspiracji leśnictwa na płaszczyźnie poznania i zrozumienia racji stron. Konieczne więc staje się uwzględnianie w planach urządzania lasu opinii, postulatów i wniosków władz samorządowych i społeczeństwa w części dotyczącej podziału lasów na kategorie ochronności, ustalania dominującej funkcji lasów w zagospodarowaniu przestrzennym kraju i w kompleksach leśnych.

Tworzenie nowego modelu leśnictwa jest ciągłym procesem doskonalenia gospodarki leśnej, właściwym dla postępu cywilizacyjnego. Proces ten może być odpowiednio do potrzeb korygowany, przyspieszany lub zwalniany, ale na obecnym poziomie naszej wiedzy o środowisku idea trwale zrównoważonej wielofunkcyjnej gospodarki leśnej nie znajduje alternatywy. Realizacja polityki leśnej państwa zaplanowana na 50 lat nadchodzącego wieku może napotykać na szereg trudności i zagrożeń.

Zagrożenia planowanych celów polityki leśnej są możliwościami, których prawdopodobieństwo wystąpienia wiązać się może ze zjawiskami globalnymi jak zmiany klimatu Ziemi, katastrofy cywilizacyjne; regionalnymi jak dokonane lub nieprzewidywalne skażenia środowiska, inne katastrofy ekologiczne; krajowymi jak zmiany struktury własności lasów, brak skutecznych rozwiązań ekonomiczno-finansowych aktywizujących programy polityki leśnej.

Mimo pesymistycznego charakteru prognoz, dramatycznego przedstawiania stanu lasów, podobnie jak całego środowiska przyrodniczego Polski w planowaniu działalności gospodarczej w lasach oraz w planach ochrony przyrody nie uwzględniono katastrofalnej wizji ekologicznej jako realnej. Czy to jest słuszne?

Jest pewne, że w XXI wieku nacisk człowieka na las będzie wzrastał i żaden z czynników niszczących nie minie bez długotrwałych następstw dla środowiska leśnego. Na plan pierwszy wysunąć się mogą zagrożenia pierwotne wynikające ze zmian klimatycznych, z powodu zanieczyszczeń powietrza, z penetracji środowiska leśnego przez ludność oraz zagrożenia wtórne, do jakich należy występowanie szkodników i choroby lasu lub przyspieszone starzenie się i zamieranie drzew bez widocznych przyczyn.

Polityka leśna w Polsce w XXI wieku będzie więc kształtowana w warunkach niepewności środowiskowej i będzie zmuszona na ich tle do wyboru z dwóch przeciwstawnych opcji:

-    ochrony przyrody współczesnej i jej odtwarzania według wzorców naturalnych, tj.sprzed intensywnych wpływów antropogenicznych,

-    adaptacji współczesnych biocenoz leśnych do nowych warunków siedliskowych lub wręcz protekcji nowych układów inspirowanych przez samą przyrodę.