8658359766

54 Odeszli

Stanisław Wróbel (1929-2004)

Po Czesławie Majorku, Wacławie Marmo-nie, Józefie Ruchale i Tadeuszu Słowikowskim zmarł kolejny dydaktyk historii. Od 1956 roku do początku lat 60-ych pracował w krakowskiej WSP, zajmując się edukacją nauczycieli historii. Zatrudniony w Zakładzie Metodyki Nauczania Historii, kierowanym przez Tadeusza Słowikowskiego, przecierał szlaki nowoczesnego kształcenia kadr szkol

nych z tego zakresu. Należał do pracowników godzących obowiązki nauczyciela akademickiego z powinnościami nauczyciela licealnego.

Stanisław Wróhel urodził się 13 listopada 1929 roku w Tarnowie. Miastu temu pozostał wierny do końca życia. Jego rodzice należeli do środowiska robotniczego. Ojciec Ludwik był roznosicielem przesyłek pocztowych, zaś matka Helena, z domu Szczygieł, prowadziła gospodarstwo domowe. Od 1937 r. młody Stanisław uczył się w szkole powszechnej im. M. Kopernika w rodzinnym Tarnowie, której szóstą klasę ukończył już w realiach wojny, bo w 1943 r. Pozostały czas okupacji wypełnił pracą w warsztacie stolarskim. Był też zatrudniony u czapnika. Od 1945 r. uczęszczał do tarnowskiego III Państwowego Gimnazjum i Liceum im. A. Mickiewicza, w którym złożył egzamin dojrzałości.

W latach 1950-1953 odbywał studia historyczne pierwszego stopnia w krakowskiej WSP. Po ich ukończeniu zaczął pracę w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Tarnowie jako nauczyciel historii. Stopień magistra historii uzyskał w 1956 r., na podstawie pracy poświęconej rozwojowi cechów rzemieślniczych w Tarnowie, a przygotowanej pod kierunkiem prof. Józefa Garbacika. Był to efekt studiów drugiego stopnia, które trybem zaocznym w latach 1955-1956 zaliczył także w naszej uczelni.

Równolegle interesował się sprawami nauczania historii, wszak od kilku lat był praktykiem na tym polu. Jeszcze podczas studiów napisał artykuł pt. Kilka uwag na temat metod pracy nauczyciela historii w liceum pedagogicznym („Historia i Nauka o Konstytucji” 1955, nr 4, s. 21-28). Zapewne takimi zainteresowaniami i umiejętnościami zwrócił na siebie uwagę Tadeusza Słowikowskiego, specjalisty od metodyki nauczania historii w krakowskiej WSP. Świadczyć o tym może wspólne opublikow anie tekstu zatytułowanego Próba analizy ogniwa lek-cyjnego wiążącego nowopodawany materiał z materiałem przyswojonym już przez uczniów na stopniu licealnym w nauczaniu historii („Rocznik Naukowo-Dydaktyczny WSP Kraków, Nauki Pedagogiczne" 1955, z. 3,s. 300-315).

Zatem nie dziwi fakt, iż uzyskawszy magisterium w 1956 r., Stanisław Wróbel zaczął pracę w Zakładzie Metodyki Nauczania Historii naszej Uczelni, najpierw na godzinach zleconych, a potem w roli asystenta. Po dwóch latach objął stanowisko starszego asystenta, obciążonego już zajęciami dydaktycznymi w pełnym wymiarze godzin. W związku z tym zmuszony był zmniejszyć etat w tarnowskim Liceum Pedagogicznym, choć dalej odbywał zajęcia lekcyjne, lecz już w uboższym zakresie godzin, które były mu - jak sam to ujął w jednym z pism - „niezbędne do prowadzenia badań z zakresu metodyki nauczania historii”. Obowiązki pracownika naukowo-dydaktycznego i nauczyciela szkolnego udanie łączył do roku 1962.

Pokłosiem prac badawczych Stanisława Wróbla, a także efektem jego bogatych doświadczeń szkol-