8812710990

obrazu ścieżek, który związany jest z pozbyciem się zbędnego materiału w postaci emulsji światłoczułej. Dopiero wtedy następuje właściwy proces wytrawiania i wytworzenia ostatecznego kształtu tensometru.

Czujniki półprzewodnikowe wykorzystują zjawiska zachodzące w półprzewodnikach osiągając lepsze (2CH-100 razy) właściwości związane z czułością, w porównaniu z tensometrami metalowymi. W związku z tym tensometry tego typu doskonale nadają sie do pomiaru małych odkształceń, a przez to małych sił, czy też niewielkich naprężeń. Wadą tego typu elementów jest natomiast wrażliwość na zmiany temperatury i stosunkowo mała powtarzalność ich wytwarzania.

Wszystkie wymienione czujniki mogą występować jako dotykowe lub naklejane. W przypadku czujników naklejanych, podczas pomiarów tensometr jest przyklejony do badanej konstrukcji, np. metalowej. Ważne jest zatem aby styk tensometru z badaną powierzchnią był jak najlepszy, pozbawiony nadmiarowych warstw kleju, czy też nadmiernej chropowarości podłoża.

Wielkością mierzoną w tensometrii oporowej jest rezystancja drutu, folii, czy półprzewodnika. W tensometrze oporowym, na skutek jego odkształcenia, zmieniają się wartości poszczególnych składowych równania:

(2)

gdzie:

p - rezystywność materiału, z którego został wykonany drut [Q-mm²/m],

1 - długość drutu [m],

A - pole powierzchni przekroju poprzecznego drutu [mm²].

W chwili wystąpienia odkształcenia jednostkowego drutu e nastąpi zmiana jego rezystancji. Przy założeniu, że przewodnik będzie wydłużany, jego długość 1 będzie wzrastała, pole przekroju A będzie malało, a rezystywność p, jak dla większości metali, będzie rosła. Przypadek taki wystąpi na przykład gdy tensometr naklejony będzie na górnej powierzchni belki jednostronnie utwierdzonej, a siła działać będzie najej koniec, również z góry (Rys.l.).

Równanie (2) można więc zapisać w postaci przyrostów:

(3)

F

Rys.l. Ilustracja działania siły na belkę jednostronnie utwierdzoną.

3