8851686336

senna, miała opóźnioną reakcje źrenic na światło, jednoimienne niedowidzenie kwadrantowe dolne po stronie lewej, osłabienie siły mięśniowej lewego ramienia. TK mózgu przy przyjęciu wykazało zmianę obrączkowato wzmacniającą po kontraście w okolicy ciemieniowo-potylicznej, wzbudzającą podejrzenie guza mózgu. EEG potwierdziło ogniskowy niedrgawkowy stan padaczkowy wywodzący się z okolicy wyżej wymienionej zmiany. Leczenie karbamazepiną i deksametazonem poprawiło stan pacjentki, kontrolne EEG wykluczyło przedłużenie się stanu padaczkowego. TK przed wypisem nie ujawniło wzmocnienia pokontrastowego. Pacjentka została wypisana i skierowana na kontrolne MRI po 3 miesiącach. MRI ujawniło blizny glejowe bez guza mózgu. Niedrgawkowy stan padaczkowy może mieć różną etiologię oraz wywołać odwracalne zmiany w neuroobrazowaniu. Ten przypadek pokazuje, że stwierdzenie etiologii tego stanu padaczkowego może być wyzwaniem oraz wymaga podejścia całościowego, szczególnie jeżeli istnieje wiele czynników ryzyka.

6. Neuronalne podstawy ruchów oczu związanych z percepcją głębi Monika Wojtczak

Pracownia Fizyki Widzenia i Optometrii, Wydział Fizyki, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza

Współautorzy: Anna Przekoracka-Krawczyk, Rob van der Lubbe

Literatura wyróżnia dwie kategorie ruchów oczu, które odgrywają istotną rolę w utrzymaniu stabilnego i wyraźnego obrazu otaczającego nas świata. Pierwsza z nich, odpowiada za utrzymanie dołka środkowego na obiekcie zainteresowania, druga natomiast odpowiedzialna jest za przekierowanie osi widzenia na nowy cel wzrokowy. Do drugiej kategorii zaliczamy ruchy śledzące, sakady i wergencje. Podczas gdy sakady przenoszą obraz obiektu zainteresowania na dołek środkowy siatkówki, to wergencje, poruszając gałki oczne w przeciwnych kierunkach powodują, że obrazy danego obiektu mogą znaleźć się się na dołkach oka prawego i lewego równocześnie. Czyste sakady i wergencje wykonywane są jednak niezwykle rzadko, ponieważ obserwacja otaczającego nas świata wymaga połączenia obu systemów okoruchowych. Anatomia funkcjonalna i mechanizmy neuronalne związane z sakadami są już bardzo dobrze poznane. Natomiast, pomimo istotnej roli ruchów wergencyjnych w utrzymaniu widzenia obuocznego i percepcji trójwymiarowej przestrzeni, nadal niewiele wiemy o drogach nerwowych, leżących u podstaw systemu wergencyjnego.

Celem zaprezentowanych badań było wyznaczenie źródeł korowych, związanych z przygotowaniem ruchów oczu: czystych sakad, złożonych konwergencji i złożonych dywergencji. Podczas eksperymentu, zadaniem osoby badanej było jak najszybsze i jak najdokładniejsze wykonywanie ruchów oczu, poprzez obserwację żarówek LED, zamocowanych na izowergencyjnych kołach w bliży (20 cm) oraz dali wzrokowej (1 m). Aktywność mózgu rejestrowana była z 64 aktywnych elektrod (Brain Products). Źródła obserwowanej aktywności korowej wyznaczone zostały przy wykorzystaniu algorytmu BESA. Analizy danych wykazały, że cztery pary źródeł mogą być odpowiedzialne za generowanie sygnału związanego z przygotowaniem wergencyjnych ruchów oczu: zakręt językowaty (płat potyliczny), czołowe pole oczne (płat czołowy), zakręt czołowy środkowy (płat czołowy), zakręt górny skroniowy (płat skroniowy). Aktywacja źródła zlokalizowanego w płacie potylicznym widoczna była we wszystkich warunkach, co może odzwierciedlać dekodowanie kierunku pojawiającego się bodźca. Wergencje, a w szczególności konwergencje, wyzwalały silną aktywację w płatach skroniowym oraz czołowym, co może sugerować udział tych obszarów w percepcji głębi i kontroli stanu konwergencji.

15