8851686635

Biodegradacja - degradacja naturalna

Organizmy żywe mogą nie tylko syntetyzować biopolimery takie jak np. białko, kwasy nukleinowe, polisacharydy ( w tym także celulozę) ale są także zdolne do ich rozkładu. Wszystkie naturalne produkty wielkocząsteczkowe nawet drewno i kość słoniowa, mogą ulegać degradacji do małych cząsteczek od momentu śmierci wytwarzającego je organizmu. Skład i charakter rozkładanych substancji pozwala na ich zużywanie przez inne organizmy w celu wytworzenia energii lub do syntezy nowych związków, w tym także biopolimerów. W wyjątkowych przypadkach procesy biodegradacji naturalnej prowadzą do powstania takich produktów końcowych jak węgiel, torf, i węglowodory, które mogą być uważane za całkowicie zdegradowane biopolimery.

Żywe organizmy są zdolne do wytworzenia enzymów oddziałujących z substancjami makrocząsteczkowymi. Oddziaływanie to jest specyficzne w odniesieniu do danego układu enzym-biopolimer co powoduje, że produkty dekompozycji są jednoznacznie określone.

Gwałtowny wzrost ilości polimerów syntetycznych skłania do refleksji nad tym w jaki sposób natura zachowuje się w stosunku do polimerów wytwarzanych bez jej udziału. Generalnie polimery syntetyczne są odporne na działanie enzymów. Wzrost produkcji polimerów syntetycznych powoduje wzrost udziału tworzyw sztucznych w ogólnej ilości odpadów. Poważnym problemem ekologicznym w XX wieku stały się plastikowe opakowania towarów. Być może plastikowe folie i butelki będą w przyszłości dla archeologów symbolem naszych czasów. Najnowsze programy badawcze koncentrują się na dwóch zasadniczych zagadnieniach: poszukiwaniu sposobów syntezy nowych, biodegradowalnych polimerów, oraz na lepszym poznawaniu procesu degradacji biologicznej.

Mikroorganizmy biorąc udział w procesach rozkładu materii organicznej rozwijają się. Ich rozwój uzależniony jest od wielu czynników miedzy innymi od ph, temperatury, stężenia tlenu, wilgotności i dostępności składników mineralnych.

Degradowalność syntetycznych polimerów przez mikroorganizmy badana jest poprzez obserwację ich wzrostu na pożywce agarowej zawierającej wszystkie niezbędne składniki do rozwoju mikroorganizmu oprócz węgla, zamiast którego umieszczany jest tam polimer. Stopień pokrycia powierzchni agaru w określonym czasie pozwala wnioskować o szybkości wzrostu kolonii bakterii.

9