9524124150

domyślać się, że jest to miasto na podstawie wyglądu parkingu, obecności radiowozów, metalowych konstrukcji oraz przez analizę wypowiedzi bohaterów

1.3. Katalog ironicznych przestrzeni: kolor i postać

Przechodząc do bardziej szczegółowego opisu konkretnych przestrzeni filmu, należałoby na samym początku zaznaczyć, że przestrzenie te charakteryzowane są przez dwa główne czynniki: każda przestrzeń ma przydzielony kolor; w żadnym wypadku nie będący kolorem naturalnym czy oczywistym oraz wspomnianą już postać „zarządzającą” daną przestrzenią.

Zaczynając od przestrzeni samej restauracji oraz przestrzeni do niej przyległych, poruszając się od lewej do prawej widzimy najpierw parking, który łączy się bezpośrednio z kuchnią, która połączona jest z jadalnią. Z jadalni, przechodząc przez wąski korytarz dostać się można do toalety. Film rozpoczyna się sceną, w której psy, największy z nich to dalmatyńczyk,³² jedzą padlinę. Kamera umieszczona tuż nad ziemią obserwuje przez chwilę pochylone nad mięsem zwierzęta. W tle słyszymy szczekanie, stłumiony huk oraz nieokreślone metaliczne dźwięki. Takie zestawienie dźwiękowe będzie towarzyszyło przestrzeni parkingu przed restauracją przez cały film. Reżyser daje widzowi czas na dostrzeżenie i usłyszenie poszczególnych elementów, a następnie kamera rusza w górę. Minąwszy splątane rusztowania dociera do kurtyny odsłanianej przez dwóch mężczyzn w galowych czerwonych liberiach. Przedstawienie rozpoczyna się.

Oczom widza ukazano parking oświetlony na niebiesko. Na scenę wjeżdżają kolejno dwie ciężarówki przepełnione rybami i mięsem oraz samochód Alberta. Pojawia się Złodziej wraz ze swoją szajką oraz ofiarą, na której mści się za nieposłuszeństwo jego zarządzeniom. Przestrzeni parkingu oraz innym przestrzeniom „zewnętrznym” przypisany jest kolor niebieski, potęgujący uczucie chłodu i smutku. Niebieskie światło tworzy nieprzyjemny, nieco oniryczny nastrój. Rudolf Gross w swojej książce Dlaczego czerwień jest barwą miłości wskazuje również na pokrewieństwo koloru niebieskiego z cieniem, który to z kolei wyprowadzony jest z czerni. W pewien sposób więc błękit łączy się z kolorami zmarłych (cień - ciemność - czerń - śmierć)³ . „W niektórych rejonach wszystkie niebieskie przedmioty

³²    Dalmatyńczyki, zebry oraz inne zwierzęta czarno-białe pojawiają się niejednokrotnie w twórczości Greenawaya. Wyrażają dylematy twórcy, który nieustannie igra z widzem czernią i bielą, złem i dobrem, zestawianiem przeciwstawnych wartości, przekonaniem o niemożliwości jednoznacznego rozstrzygnięcia, co jest prawdą, a co fałszem.

³³    R. Gross, Dlaczego czerwień jest barwą miłości, tłum. A. Porębska, WAiF, Warszawa 1990, s. 140-141.

18