9576709579

tnąc skórę barwnymi szkiełkami

a kiedy obmierzły mu

les beaus jours

na rośnym padole

wzniósł się na stryczku

w migdałowy obłok

w zawsze gościnne krocze nieba

przyjemne jest światło

i milo jest oczom widzieć słoóce

weselić się tedy

w młodości twoje] młodzieńcze

oddal gniew od serca twego

i odrzuć zło od ciała twego

póki się nic przerwie

sznur srebrny

i nie skurczy wstęgą złota

póki nie rozbije się wiadro

nad zdrojem

i nic złamie się koło

nad studnią

i wróci się proch do ziemi

swojej z której był

a duch wróci się do Bogi

który go dał

nic masz nikogo

który by zawsze żył

i który by laką nadzieję miał

nie bądi zatem

nazbyt gorliwy

abyś nie umarł

w czasie me swoim

ani mądry więcej niż potrzeba

abyś nic zgłupiał

Jacka spotkałem na Mokotowie przy błękitnym kiosku Ruchu żarliwym jak kauter słowem wypalał nagłówki dzienników obstając że teraz miejsce poety jest na ulicy rwał zardzewiałe druty druku a na Niepodległości kryto brukiem jezdnię i płonęły jesienne stosy drzew warszawskim ogniem który i grzeje i pali ręce

To też widziałem za dni marności mojej

sprawiedliwy ginie w sprawiedliwości swojej a bezbożny długo żyje w zlośd swojej i choć czasem

panuje człowiek nad człowiekiem na swoje nieszczęście wszystkie rzeczy na przyszły czas zachowane są w niepewności idżże tedy a jedz chleb swój z weselem

i pij wino swe z radością

używaj żywota z żoną

którą miłujesz

po wszystkie dni

niestałego żywota twego

które ci są dane pod słońcem

przez wszystek czas marności twojej

znałem poetów

którzy dla papuci w szkocką kratę i kominka buzującego sośniną którzy dla barszczu z grzybkami w niedzielę

i wieczornej wizyty teściów sprzedawali wyobraźnię po ziarnic na raty

i tych co w pogoni za nową metaforą zdradzali żooy w pluszu i cieniu taksówek całując błękitne jak Adriatyk oczy pod srebrnymi łuskami powiek w wielkomiejskich windach lecących z klekotem w neonowe niebo

i poznałem

iż bardziej gorzka niżli śmierć jesi niewiasta która jest sidłem łowców a serce jej niewodem a ręce jej pętami

widziałem leź i tę prawdę pod słońcem serce mądrych gdzie smutek jest a serce glupsch gdzie wesele śmiech poczytałem za błąd a do wesela rzekłem

1