page0217

214

pobiegli go zbudzić, aby mu ukazać nadzwyczajno zjawisko, w którem widzieli obraz potykających się wojsk ognistych. Hetman spojrzał spokojnie w niebo 3 rzekł im: ,,"Na moją to głowę.“

Następnych dni przejrzał i uzupełnd swej testament, poczynił w domu różne rozporządzenia i pożegnawszy tkliwie małżonkę miłą, pośpieszył odjechać do Baru, gdzie stało wojsko. A w Żółkwi szelest westchnień stłumionych przebiegał tylko opustoszałe komnaty i sposępniałe oczy pozostałych domowników obróciły się kupani hetmanowej, jedynej ich teraz opiekunce. Ta zaś otarłszy łzy kobiecego roztkhwienia, ze smętną powagą oblekła szaty zakonne. Toż samo uczyniły otaczające ją kobiety, których mężowie udali się z hetmanem na wyprawę i wszystkie prowadząc życie klasztorne, wśród postów i umartwień błagały Najwyższego o pomyślność ich oręża i zachowanie przy zdrowiu.

Nie tak to łatwo wówczas jak dzisiaj rozeńo-dziły się wiadomości, lecz miewałaje zawsze pani hetmanowa z obozu, najczęściej umyślnym prżez męża wyprawionym posłańcem. Wnet tedy dowiedziano się w Żółkwi, że Wołosi nie uiścili się z przyrzeczeń hospodara Gracjana, że on smu nawet miał ochotę wymówić się od współudziału