page0117

- 116 -

aby mu ochłodzili rozpalone czoło, i orzeźwiający sen spuścili na niego.

W tym śnie zdało się Hiobowi, jakoby korona zdobiła mu skronie, siejąca tak jasny blask do koła, iz zdaleka i zbliska przybywali pielgrzymowie, a zapaliwszy u nićj pochodnie, pełni pocieszenia, dalćj odprawowali swą podróż albowiem dolina, do której zmierzali, była ciemna i okropna.

Na to westchnął Hiob, wspomniawszy na drogi umartwienia, które niegdyś przebywał, i zaraz wszystkie jego bóle ocknęły się w nim, i w glos zapłakał.

I oto schyliła się nad nim promienista postać, odzywając się wdzięcznym głosem: —Czemu narzekasz Hiobie ? Azaliż cię Bognie wybrał za gwiazdę przewodniczkę dla wszystkich cierpiących braci, dla tego, żeś z świętą cierpliwością znosił najsroższe cierpienia?—Azaliż łzy twoje nie zamieniły się w perły i drogie kamienie, które stały się ozdobą korony wieńczącej twoje czoło? Wznieś oczy i skieruj je w przyszłość! Czyliż chwile ciężkich doświadczeń, jakie przebyłeś, nie znikają by ziarnka piasku w morzu, w porównaniu tych długich i nieskończonych wieków, przez które twoja wierność, twoje poddanie się, twoja cier-