page0120

116

jedną chustkę, po drugą poszła do skrzynki, znalazła tam pełno czerwonych złotych.

Magdalena dbała nietylko o swój klasztor, ale wszystkie inne Chełmińskiej reformy ratowała w potrzebie. Szpitale zasilała jałmużną, za wieśniaków w klasztornych dobrach pobory płaciła. Raz jedyny odprawiła od siebie żebrzącą niewia-„ stę, nic jej nie dawszy; czego później tak się jej żal zrobiło, że ją kazała przywołać i wyznaczyła ordynarję aż do śmierci.

Tak miała nielkie upodobanie w klasztornem ubóstwie, że raz szukając książki gdy znalazła ją i wyrzekła: „to moja książka” miała to sobie za wielki występek, znajdując że zakonnica nic swego własnego mieć niepowinna.

Chcąc się ciągle upokarzać nigdy nowych szat sobie nie sprawiała, tylko dodzierała po innych siostrach, łatając je bezustannie. A gdy stargana laty i ciągłemi pracami zaczęła opadać na siłach i musiała pomoc drugich przyjmować, frasowała się tem bardzo, mówiąc:

— Jam robak nędzny, wyrzućcie mnieniepoży-teczną, bo wam zawadzam i pracę zadaję.

Jeszcze za życia wielką miała sławę świątobliwości, i nawet jakiś wódz z cesarskiego wojska przybył polecić się jej modlitwom i uprosił sobie