9621686347

Wrzesień ^#39

Strzemiona, tybinki, zrolowany koc, owsiaki na owies i zapasowe podkowy - tak osiodłanymi końmi jechaliśmy na ćwiczenia bojowe, na strzelnicę wystarczało tylko samo sidełko i karabinek przez plecy. Po 2-3 km kłusem, dowódca podnosił strzałkę i następowała „zmiana nogi". Zanim nauczyliśmy się prawidłowo jeździć niejeden raz spadliśmy z konia. A trzeba było umieć spadać - tego nas nie uczyli, każdy ćwiczył sam. Uczyli nas za to wskakiwać na konia z biegu. Na „oklep” to jeszcze nic - sztuką jest wskoczyć na siodło, zrobić „nożyce” i w biegu obrócić się twarzą w kierunku końskiego zadu, w biegu też zeskoczyć z konia tak, aby nie dostać kopytem. To wszystko potem przydało się w boju. Z lewej strony do siodła przyczepiona była szabla w pochwie, z prawej lanca bojowa. Na ćwiczeniach, w pełnym galopie strącaliśmy nią uplecione ze słomy koszyczki. Szablą ścinaliśmy łozy z wierzbiny - to była sztuka. Moja kobyłka -Gałązka nie chciała nauczyć się galopu na ćwiczeniach, więc musiałem zmienić ją na ogiera - Bo- | śniaka. Podkuwaliśmy konie sami, zdarzało się, że niewprawnie „zagwoździliśmy” go tak, że kulał.

W podkowach było po 6 nagwintowanych haceli, które wieczorem trzeba było wykręcić, a rano

i

Mundury, barwy i ekwipunek ułanów 6. Pułku Ułanów Kaniowskich w 1939 r. (źródło: Smaczny H., Księga Kawalerii Polskiej 1914-1947. Rodowody, barwa, broń. Warszawa 1989)

z powrotem wkręcić oczyściwszy z kopyt nawóz. Żeby zdążyć na poranną zbiórkę zatykaliśmy dziury w kopytach gałganami, aby się nie brudziły. Ułan miał zielony mundur, spodnie bryczesy w kroku wyszyte skórą i buty z cholewami i ostrogami. Na głowie ułańską czapkę rogatywkę. Każdy pułk miał inny kolor otoka. Nasz 6 Pułk Ułanów ze Stanisławowa miał kolor ciemnoniebieski. Służba wojskowa przebiegała zgodnie z regulaminem, nad którego wykonaniem czuwał dowódca Pułku pułkownik Stefan Liszko, a także dowódcy szwadronów: 1 szwadronu - porucznik Stanisław Rogowski, 2 szwadronu - rotmistrz Józef Staniszewski, 3 szwadronu - rotmistrz Stanisław Heller i rotmistrz Stefan Kajderowicz, dowódca 4 szwadronu, w którym ja byłem.

Pozostało mi 3 miesiące do końca służby, kiedy wieczorem 27 sierpnia 1939 r. został ogłoszony alarm bojowy dla całego Pułku. Zostaliśmy wyposażeni w nowe mundury, ckm-y z amu-| nicją i 30 sierpnia wyruszyliśmy wraz z końmi w wagonach towarowych przez Lwów, Kraków, Częstochowę i Koluszki do Wrześni. Już w drodze nasz transport był bombardowany przez lotnictwo nieprzyjaciela - wówczas dotarło do mnie, że wybuchła wojna.

Po rozładowaniu się 1 września na stacji wyładowczej, już w nocy z 2 na 3 wyruszyliśmy w 50 km marsz w kierunku Poznania, mijając po drodze falę uchodźców. Z nastaniem dnia nękały nas naloty, ale uniknęliśmy strat. Po krótkim odpoczynku, na drugi dzień przeszliśmy przez miasto Poznań, a potem - już nocą - następne 40 km w kierunku Gniezna. Mimo zmęczenia i ciągłego bombardowania lotniczego nie mieliśmy strat i nasze nastroje były dobre. Dopiero nad ranem 6 września straciliśmy 4 konie, a 2 naszych ułanów zostało rannych.

Zorganizowawszy obronę przesmyków pomiędzy jeziorami, wieczorem znów wyruszyliśmy w ok. 50 km marsz w rejon lasów Nykiel, gdzie mogliśmy trochę odpocząć. Następny, nocny z 7 na 8 września 25 km marsz zmęczył już bardzo zarówno ułanów jak i konie. Brakowało nam snu i jedzenia, także owsa dla koni, ponie-

Konspekt nr 2/2007 (29)