984501931

zusie jeszcze się nie skończyły. O swoim zmęczeniu i zniechęceniu bezskutecznością własnych wysiłków pisze dalej:

Po co zaprzątać sobie głowę sprawami już dawno określonymi, zamkniętymi i opieczętowanymi na całą wieczność? Nie moje to sprawy. Idę przed siebie prostą drogą wytyczoną przez dzieje rodu i nie powinienem niepotrzebnym balastem obciążać mojego życia. Nasze drogi rozeszły się raz na zawsze. Już ich nic ze sobą nie połączy. Zniecierpliwiony zamknąłem Nowy Testament⁶⁷.

Człowieczeństwo Jezusa było mu bliskie, lecz Bóstwo - ciągle nie do przyjęcia. Nie bez dumy już wtedy myślał o Jezusie: „najpiękniejszy Człowiek Historii urodził się z krwi moich starożytnych praojców”⁶⁸, z podziwem odnosił się do nauk zawartych w Ewangeliach, uważał Jezusa z Nazaretu za jednego z większych proroków swego narodu - ale nie był w stanie przyjąć chrześcijańskiej, teologicznej prawdy o Jego bóstwie. Wtedy po raz pierwszy pomyślał o napisaniu książki o Jezusie - jednym z proroków Izraela, odrzuconym przez własny naród.

Próba znalezienia odpowiedzi na pytanie o tożsamość Jezusa z Nazaretu była dalszym ciągiem procesu wewnętrznego rozwoju, jaki się dokonywał w pisarzu. Był to proces powolny, delikatny i bardzo subtelny, ale jednocześnie pełen dynamizmu, jakim jest naznaczony każdy wybór człowieka, każda ludzka, świadoma i wolna decyzja. Pierwszy pobyt w Ziemi Świętej przyniósł także tomik poświęcony Jerozolimie: Jerozolima światła i mroku (1935) - świadectwo nostalgii za minioną przeszłością narodu i jego świętej stolicy.

Stosunek Brandstaettera do chrześcijaństwa zaczynał ulegać zmianie, gdy faszyści zaatakowali nie tylko Żydów, ale także chrześcijan, widząc w nich „wytwór ducha żydowskiego”⁶⁹. Wielkie wrażenie wywarło na młodym literacie oświadczenie Piusa XI,

⁶⁷    Tamże, s. 52.

⁶⁸    Tamże, s. 55. ^bn Tamże, s. 49.

48