984502355

DZIEWCZYNA. 257

się piękne jej oczy, jak dwa cenne szafiry posiane brylantowymi blaski.

—    Czy pan się nie czujesz zdolnym do kierowania, wraz z p. Hubę. mojemi zakładami? powiedz mi otwarcie.

—    Wydołam pracy, jestem już zupełnie z nią obeznany.

—    Tedy za cóż to podziękowanie? Wszak powierzając panu czuwanie nad inóm mieniem, powiększać je będę. ja tedy do wdzięczności jestem obowiązana.

”— Pani?

—    Tak: że zaś nie wątpię, iż będziesz dokładał starań, ofiaruje ci co i p. Helderowi: dwa od sta z czystych zysków, po zamknięciu rocznego bilansu.

—    Obsypujesz mię pani łaskami.

—    Teraz, żeniąc się z hrabiną de Yillars, nie będziesz potrzebował oglądać się na jej majątek. Do posady jest przywiązany piękny, jak wiesz, osobny dom mieszkalny, światło i opał...

—    Ja, żenić się z Klarą, ja?

—    Biedna kobieta, kocha pana...

Nie puszczał jej rączki, a ODa usunąć jej nie śmiała.

—    Nigdy pani; to jest absolutnie niemożliwe.

—    Dla czego?

—    Bo nie kocham jej.

—    Jednak kochałeś.....

Milczał, jak poprzednio.

—    Pozwoli pani pożegnać się — nie na długo — dodał z uśmiechem.

—    A co mam powiedzieć...

—    Komu pani?

—    Joance, gdy zapyta.

—    Teraz mię pani panną Kawską prześladuje?

—    Była tu dziś rano—pod pozorem zmiany stu rubli, pobiegła sama do kasy... tam, rozczarowanie...

—    Przygotowywałem się do drogi.

—    Żart żartem jednak, nie baw pan długo w Paryżu, bo p. Helder ledwie dał się uprosić, aby pozostał do twego powrotu.

—    Będę, jak zawsze, punktualny i teraz.

Pochylił się i nim zdołała usunąć rączkę, złożył na niej pocałunek.

—    Oh, szepnęła—czy mam już minę... prababki?

Żartowała, aby ukryć gwałtowne wzruszenie.

—    Nie—ale zacnej, szlachetnej dziewczyny.

Pierwszy raz może w takich okolicznościach, sam był wzruszony bardzo.

Po jego wyjściu, Lila, blada jak płótno, ukryła głowę w dłoniach.

Długo pozostawała tak, bez ruchu, śród ciszy obszernego

Tom IV. Listopad 1890.    17