Współpraca klawiatura-Adapter klawiatury

Kody sterujące i dane są przesyłane w obu kierunkach szeregowo na

linii DATA w postaci 11-bitowych paczek (1 bit startu, 8 bitów kodu, 1

bit nieparzystości, 1 bit stopu), w takt impulsów zegarowych na lina i

CLK. Impulsy zegarowe na linii CLK są generowane przez klawiaturę,

niezależnie od kierunku przesyłania. Klawiatura może przesłać bajt

do adaptera, o ile ten jej na to zezwoli ustawiając w odpowiedni stan

linie CLK i DATA. Każde naciśnięcie i zwolnienie klawisza powoduje

wygenerowanie przez klawiaturę kodu klawisza zajmującego:

- przy naciśnięciu- 1 bajt

- przy zwolnieniu: 2 bajty (ang. Break Scan Code):

- pierwszy- FOh,

- drugi: Make Scan Code

Kody klawiszy przesyłane sa do adaptera, który je przekształca

tworząc "systemowy" kod klawisza (ang. System Scan Code) i

umieszcza ten kod w swoim buforze wyjściowym. Kiedy w buforze

wyjściowym jest gotowy do wystawienia na szynę we/wy bajt,

adapter wysterowuje linie IRQ1 generując przerwanie INT9

Współpraca prog w PAO-Adapter klawiatury(krótko jako BUFOR)

Współpraca bezpośrednia, na poziomie rejestrów adaptera, jest

dosyć uciążliwa, dlatego najczęściej programy korzystają z

odpowiednich funkcji (podprogramów) BlOSa lub systemu

operacyjnego. Kiedy adapter klawiatury ma w buforze wyjściowym

gotowy do wystawienia na szynę we/wy bajt, wysterowuje linie IRQ1,

powodując wejście do

podprogramu obsługi przerwania INT 9H. Podprogram ten pobiera z

bufora wyjściowego klawiatury systemowy kod klawisza,

przyporządkowuje mu kod znaku (np. ze zbioru ASCII) i umieszcza

taką parę bajtów w obszarze pamięci operacyjnej przeznaczonym na

bufor klawiatury. Program użytkowy może pobierać zawartość bufora

klawiatury korzystając z podprogramu obsługi przerwania INT 16H.

Podprogramy obsługi przerwań INT 9H i INT 16H są częścią BlOSa

1 mogą być wywołane rozkazem INT xxH. Przed wykonaniem rozkazu

INT 16H program powinien umieścić w rejestrze AH liczbę (nr funkcji)

określająca sposób wykonania operacji

Bufor klawiatury

w pamięci operacyjnej komputera jest wydzielony obszar do

współpracy z klawiatura. Komórki o adresach 0:417h i 0:418h

zawierają, bajty stanu klawiatury związane ze wskaźnikami i

klawiszami przełączającymi. Komórki 041Ah i 041Bh wskazują

początek bufora klawiatury, a komórki 0:4lCh i 041Dh - jego koniec.

Bufor klawiatury zaczyna się od adresu 0:41Eh i zajmuje 32 bajty.

Metody kreowania figur i znaków

-WEKTOROWA

Program kreślenia obrazu steruje odchylaniem strumienia elektronów

i natężeniem (Jasnością plamki). Do kreślenia obrazu używane są

rozkazy graficzne typu:

PKt(x,y,r,J) - "rysuj punkt bezwzględny".

WEK(x,y,r,J) "rysuj wektor bezwzględny",

PKT_VZCL(dx.dy,r,J) - "rysuj punkt względny",

WEK_WZGL(dx,dy,r, j) - "rysuj wektor względny",

x, y - współrzędne punktu lub końca wektora.

dx,dy w przyrosty współrzędnych punktu łub

końca wektora.

r - rodzaj linii, np. ciągła, przerywana, punktowa, osiowa

j - jasność wektora (punktu):

„1” - wektor (punkt) jasny (widoczny na ekranie).

„0" - wektor (punkt) ciemny (niewidoczny na ekranie.

W urządzeniu wykorzystującym metodę wektorowa, znaki

alfanumeryczne są równiejszy składane z wektorów. Zazwyczaj

konstruktor takiego urządzenia przewiduje układowa możliwość

generowania znaków o ustalonych rozmiarach. Do wyświetlania

takich znaków są rozkazy typu ZNAK(kzn, x,y), które powodują

wykreślenie znaku zadanego parametrem "kzn

ł

(kod znaku) w

miejscu ekranu wskazanym przez współrzędne "x" i "y". Znaki o

innych rozmiarach lub kształcie można było wykreślać korzystając z

rozkazów PKT(.), PKT_WZGL{.) WEK(..), WEX_WZGL(.. ).

-RASTROWA

Odchylaniem strumienia w poziomie i w pionie "zajmują się" układy

odchylania monitora synchronizowane przy pomocy impulsów

synchronizujących Hs i Vs generowanych przez adapter

monitora. W czasie tAp następuje wyświetlanie Unii, czyli punkty

obrazu, które mają by: widoczne, są rozjaśniane. W czasie naste; je

powrót strumienia w poziomie, na początek nowej linii. W tym czasie

następuje wygaszenie strumienia i pojawia się impuls synchronizacji

poziomej, t

H

wyznaczający początek nowej linii obrazu. Po

wykreśleniu obrazu do punktu Z następuje powrót strumienia w

pionie, na początek ekranu (lewy górny róg). Na czas powrotu

strumienia w pionie następuje jego wygaszanie - czas t7A. W tym

czasie pojawia się impuls synchronizacji pionowej, ty, wyznaczający

po cząstek nowego kadru. Częstotliwość odchylania pionowego

fy=(50..70)Hz nitka z konieczności uniknięcia migotania ekranu.

Częstotliwość odchylani poziomego, f

H

, zależy bezpośrednio od ilości

linii w kadrze. Ostrość obrazu uzyskiwanego na ekranie zale2y od

szerokości pasma przenoszenia wzmacniaczy wizyjnych.

-MOZAJKOWA

W metodzie mozajkowej obraz wykreślany jest sekwencyjnie, tzn.

przed pobudzeniem elementu E

ij

strumień elektronów przebiega

wszystkie elementy ekranu (piksele) położone przed elementem E.

niezależnie od tego czy mają być pobudzone, czy nie. Przy dołączeniu

do jednej elektrody "i" wszystkich elementów kolumny "i"

ekranu (podobnie dla wiersza „J"), element E. musi posiadać

właściwości pamiętające (tzn. po „J” przyłożeniu napięcia U, przez

czas "t" element powinien się włączyć i pozostać włączonym po

zdjęciu napięcia U.

Interfejs analogowy RGB

pozwala na przesyłanie praktycznie nieograniczonej ilości kolorów

(zależnej jedynie od rozdzielczości kolorowej ekranu monitora).

Sygnały analogowe na liniach video mają poziomy nie przekraczające

i V

p-p

. Sygnały synchronizujące Hs i Vs mają poziomy ok. 4 V

p-p

p i

polaryzację ujemną, Jeśli występują wraz z sygnałem video na linii G

lub ró2ną - jeśli są prowadzone oddzielnymi liniami (Hs,Vs - ujemne

przy 480 liniach obrazu; Hs - dodatni, Vs -ujemny - przy przy 350

liniach; Hs – ujemny, Vs - dodatni - przy 200 i 400 liniach obrazu -

polaryzacja i poziomy sygnałów synchronizujących są podawane w

opisach dostarczanych wraz z adapterem i monitorem).

DRUKARKA LASEROWA

Na światłoczułym bębnie drukarskim powstaje utajony obraz

drukowanego tekstu lub rysunku, składający się z linii, podobnie

Jak na ekranie monitora. Obraz ten tworzony jest przez strumień

lasera. Strumień lasera odchylany jest wzdłuż bębna przy

pomocy wirującego wielokątnego zwierciadła (np. 6-kątnego,

8-kątnego). Przed naświetleniem bębna drukarskiego strumieniem

lasera. Jego powierzchnia jest ładowana do ujemnego potencjału,

np. -600 V. Strumień lasera powoduje zmianę oporności warstwy

światłoczułej i w ten sposób rozładowuje punkty naświetlone do

potencjału wyższego, np. -100 V. Punkty nienaświetlone

zachowują potencjał -600 V. Przy przechodzeniu naświetlonej

powierzchni bębna przez zespół wywołujący, różnica potencjałów

pomiędzy naświetlonymi punktami bębna drukarskiego i

powierzchnia bębna wywołującego powoduje odrywanie się

cząstek barwnika (o ładunku ujemnym) od bębna wywołującego

i przyczepianie się do punktów o potencjale -100 V.

NATRYSKOWY CIĄGŁY

Mechanizmie natryskowym z ciągłym strumieniem barwnika krople

wyrzucane przez wyrzutnie przelatują przez elektrodę ładująca

w kształcie tulei, gdzie uzyskują ładunek elektryczny. Krople niosące

ładunek elektryczny są odchylane w polu elektrostatycznym

stosownie do kształtu rysowanego znaku.

NATRYSKOWY MOZAJKOWY

W czasie pracy barwnik w głowicy Jest podgrzewany i przechodzi

w stan płynny. Wyrzucanie kropli następuje wskutek wzrostu

temperatury barwnika: element grzejny po włączeniu powoduje

powstanie pęcherzyka w barwniku. Pęcherzyk pęka i wyrzuca

kroplę barwnika w stronę papieru. Barwnik krzepnie na papierze

(lub folii) o temperaturze pokojowej prawie natychmiast i wydruk

nie wymaga dodatkowego utrwalania. Pozostałość otoczki

pęcherzyka rozpuszcza się w nowo napływającym barwniku.

SCHEMAT BLOKOWY

Logika sterująca drukarki zbudowana jest na dwóch

mikroprocesorach. Procesor we/wy zapewnia współprace

z interfejsem CENTRONICS-, przyjmuje dane, interpretuje

linie sterujące, wysterowuje linie stanu. Procesor główny

steruje pracą całej drukarki: współpracuje z procesorem

We/wy, steruje przesuwem papieru, przesuwem głowicy

i igłami głowicy drukującej. Procesor ten sprawdza stan

czujników mechanizmu drukującego.

pulpit umożliwia przyłączenie lub odłączenie logiczne

drukarki (ON/OFF LINE), przesuw papieru do nowej linii

i przesuw papieru do nowej strony. Na pulpicie umieszczone

są także wskaźniki LED informujące o stanie drukarki, np.

READY (ON LINE), PAPER OUT.

Kodem sterującym drukarki drukarki będziemy nazywać

pojedynczy znak 8-bitowy, który powoduje wykonanie przez

drukarkę określonej funkcji, np.: CR (ODh) - powrót głowicy

do początku wiersza, LF (OAh) - wysuw papieru o jeden wiersz,

FF (OCh) - wysuw papieru do nowej strony (o Jedną stronę),

SP (20h) - wykonanie spacji,

HT (09h) - przesuw głowicy do kolejnego znacznika tabulacji

poziomej,

VT (OBh) - przesuw papieru do kolejnego znacznika tabulacji

pionowej.

Sekwencja sterująca składa się ze znaku ESC (lBh) i jednego

lub kilku znaków ze zbioru znaków alfanumerycznych i specjalnych.

W różnych typach drukarek występują ró2ne ilości kodów i sekwencji

sterujących, np.:

- w STAR NX~1500 - 127 kodów i sekwencji sterujących,

- w SEIKOSHA MP5300AI - 93 kody I sekwencje sterujące.

Zestawy sekwencji sterujących dla nowych typów drukarek są tak

opracowywane, aby obejmowały w niezmienionej formie sekwencje

już zdefiniowane wcześniej.

ESC @ (IB 40) - zerowanie - ustawia drukarkę w stan jak po

włączeniu zasilania.

ESC < (IB 3C) - powrót głowicy do lewego skrajnego położenia.

ESC C "n" (IB 43 n) - ustaw długość strony wydruku;

"n" - liczba oznaczająca ilość wierszy na stronę.

ESC E (IB 45) - ustaw druk wytłuszczony.

ESC F (IB 46) - kasuj druk wytłuszczony (powrót do druku

normalnego).

ESC Q (IB 30) - ustaw krok wysuwu papieru na 1/8 cala.

ESC 1 (IB 31) - ustaw krok wysuwu papieru na 7/72 cala.

ESC 3 (IB 33) - ustaw krok wysuwu papieru na 1/216 cala.

DRUKOWANIE WŁASNEGO OBRAZU

1.narysować obraz do wydruku na siatce właściwej dla ustawionego

trybu

2.zakodować poszczególne Jego bajty

3.przesłać do drukarki przy pomocy sekwencji sterującej

(1B 4B n1 n2.......................)

ESC K n1 n2 VI V2 V3.....Vk

DRUKOWANIE WŁASNEGO ZNAKU

1.narysować znak który chcemy zdefiniować na siatce

2.Zakodować kolumny k0...k10

3.przesłać do drukarki przy pomocy sekwencji sterującej

(1B 26 00 n m a k0 k1 ...... k10)

ESC & 0 n m a k0 k1 ...... k10

MYSZ OPTOMECHANICZNA

-Kulka dotykająca powierzchni biurka (stołu, podkładki) i tocząca się

wraz z ruchem myszy.

-Dwie rolki wewnątrz myszy dotykają kulki. Jedna z nich jest tak

zorientowana, że wykrywa ruch wzdłuż osi X, natomiast druga z nich

jest odwrócona w stosunku do pierwszej o 90o i wykrywa ruch wzdłuż

osi Y. Gdy toczy się kulka wówczas jedna lub obie z tych ruszają się

wraz z nią. Trzecia z rolek istniejących w każdej myszy nie ma nic

wspólnego z detekcją ruchu - odpowiada ona za dociskanie kulki do

pozostałych dwóch rolek. Poniższe zdjęcie ukazuje dwie rolki

odpowiadające za ruch.

-Każda z rolek jest podłączona do wałka, który obraca z kolei dyskiem

z umieszczonymi w nim dziurami. Kiedy rolka się obraca jej wałek i

dysk się kręcą.

-Po obu stronach dysku znajdują się: dioda emisyjna i czujnik

podczerwieni. Otwory w dysku pozwalają promieniowi światła na

przejście na drugą stronę natomiast łopatki go hamują. W ten sposób

czujnik podczerwieni widzi impulsy świetlne. Częstość tych impulsów

jest bezpośrednio związana z prędkością myszki i odległością, którą

ta pokonuje.

-Procesor znajdujący się w myszy odczytuje impulsy światła z

czujników podczerwieni i zmienia je w sygnał cyfrowy, zrozumiały dla

komputera. Chip ten przesyła dane do komputera przez kabelek

myszki.

Prawie wszystkie myszy używane w zastosowaniach domowych

posiadają taki optyczno - mechaniczny system. Dysk poruszany jest

mechanicznie natomiast system optyczny zlicza impulsy świetlne. Na

powyższych zdjęciach kulka ma 21 mm. średnicy. Rolka ma 7 mm.

średnicę, zaś dysk posiada 36 otworów. A zatem: jeżeli mysz poruszy

się o 25,4 mm. (1 cal) chip kodujący odbierze 41 impulsów

świetlnych.

Być może zauważyłeś, iż każdy dysk kodujący posiada po dwie pary

diód emisyjnych i diód fotoczułych - po jednej parze na każdą stronę

dysku (tak więc w myszy znajduje się 8 diód). Ten układ pozwala

procesorowi rozpoznać kierunek, w którym obraca się dysk (a co za

tym idzie - w którą przesuwa się mysz). Pomiędzy dyskiem a diodą

fotoczułą znajduje się dodatkowo kawałek plastiku z precyzyjnie

umieszczonym otworem w sobie (widoczny na jednym z powyższych

zdjęć). Ten kawałek plastiku tworzy okno, przez które "widzi" czujnik.

Okno po jednej stronie dysku znajduje się minimalnie wyżej niż po

drugiej - dokładnie dzieli je odległość połowy wysokości otworu w

dysku. Różnica ta powoduje, iż dwa sensory widzą impulsy światła w

minimalnie różnym czasie. Są momenty, kiedy jeden widzi impuls

natomiast drugi - nie.

Microsoft serial mouse jest najpopularniejszym typem myszy 2-

przyciskowej. Zazwyczaj wszystkie tanie myszy dostarczane z nowymi

komputerami są wzorowane na myszy Microsoftu - obsługiwanej

przez większość systemów operacyjnych.

PS/2(opis pinów)

1 Nieużywany

2 Napięcie 5V - zasila chipa i diody

3 Nieużywany

4 Zegar

5 Uziemienie

6 Dane

Za każdym razem kiedy mysz się porusza lub kiedy użytkownik kliknie

do komputera przesyłane są trzy bajty informacji. Osiem bitów

pierwszego bajtu zawiera następujące informacje:

1 Stan lewego przycisku (0 = zwolniony, 1 = wciśnięty)

2 Stan prawego przycisku (0 = zwolniony, 1 = wciśnięty)

3 0

4 1

5 Kierunek względem osi X (pozytywny lub negatywny, czyli przód lub

tył)

6 Kierunek względem osi Y (pozytywny lub negatywny, czyli przód lub

tył)

7 Przepełnienie X (mysz poruszyła się o więcej niż 255 impulsów w

ciągu 1/40-tej sekundy)

8 Przepełnienie Y (mysz poruszyła się o więcej niż 255 impulsów w

ciągu 1/40-tej sekundy)

(do tych 8 bitów trzeba jeszcze dodać bit startu, parzystości i stopu)