Znamiona współczesnego wychowania fizycznego
I. Edukacja ustawiczna
Zasada permanentnej edukacji- niekończący się w żadnym
etapie ontogenezy proces czynnego uczestnictwa w kulturze
fizycznej. Intelektualne, sprawnościowe, emocjonalne przygotowanie
młodzieży do cało życiowego uczestnictwa w rekreacji fizycznej.
odległe skutki fizycznej edukacji
II. Prospekcja- miarą skuteczności fizycznej w dziedzinie
prospekcji (wychowanie dla przyszłości) jest głębokość i trwałość
postaw prosomatycznych u wychowanków, warunkujących uczestnictwo w
kulturze fizycznej do późnej starości.
III. Autoedukacja- ma na celu przygotowanie jednostki do
przyjęcia na siebie odpowiedzialności za dalszy rozwój, po ustaniu
stosunku wychowawczego. Autoedukacja to upodmiotowienie wychowanka
oraz wyposażenie go w określone wiadomości i umiejętności dotyczące
metod pracy nad sobą oraz samokontroli i samooceny jej efektów.
IV. Intelektualizacja- proces polegający na samodzielnej
aktywności rekreacyjnej w celu zapewnienia ciągłości między
kształceniem i wychowaniem. Stanowi ona integralny składnik postaw
prosomatycznych. Jest to dążenie do uzyskania przez ucznia
świadomości związanej z wykonywaniem czynności ruchowych. Przekaz
informacji:
- uczeń wie po co? Dlaczego?
- Uświadomienie celowości i zadań lekcji
- Samoocena i samokontrola
V. Humanizacja- poszanowanie spraw ucznia do świadomego udziału
w procesie pedagogicznej ingerencji w przebieg jego biologicznego
rozwoju, współuczestnictwa w programowaniu tego procesu oraz
współodpowiedzialności za jego rezultaty.
VI. Indywidulalizacja- indywidualne wyjście naprzeciw potrzebą
ucznia, dostosowanie środków oddziaływania dydaktycznego do warunków
psychofizycznych wychowanka.
Sposoby realizacji:
- prowadzenie lekcji wg. podziału na grupy zainteresowań
- wybór dowolnej aktywności ruchowej
- dostosowanie tempa, trudności i czasu trwania wysiłku (praca
w grupach).
Elementy indywidualizacji to także:
rola ucznia w procesie kształcenia i wychowania
realizacja programu edukacji
program-realizacja potrzeb ucznia