Jak jeden dzień…
Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki ma bardzo bogatą historię…ileż to uczniów przekroczyło progi tej szkoły, ileż na wielki świat wypuszczono - bogatszych w niezbędną wiedzę…
Jak teraz wspominają te czasy? Z pewnością warto do nich czasem powrócić, wygrzebać z pamięci te najciekawsze momenty…
Przeprowadziliśmy rozmowę z panią Janiną Kania, która jest absolwentką naszego liceum i emerytowaną nauczycielką języka polskiego.
Dopiero wchodzimy w progi „Kościuszki”. Trochę obawiamy się tych wszystkich nowości, ale chyba przed wszystkim nauczycieli. Jak wspomina pani swoją kadrę profesorską?
Cóż, wspomnienia związane z osobami, które, co tu dużo mówić, górowały nad nami, zwykłymi przedstawicielami dość niskiego szczebla hierarchii szkolnej, są mimo wszystko przyjemne. Naszym wychowawcą był pan Mostowiec - nauczyciel matematyki. Oprócz tego historii uczyła nas pani Tymińska, biologii pan Bolesław Chmielewski, chemii pani Alina Hawryluk i jeśli dobrze pamiętam - przysposobienia obronnego pan Wróbel. Ach! No i zajęcia praktyczne prowadziła pani Futera. Nie trzeba się bać nauczycieli. Na początku każdemu ciężko jest się przyzwyczaić do nowej sytuacji, ale obawy z tym związane szybko mijają.
Jednak z pewnością wielu profesorów siało grozę wśród uczniów…
Heee... No, oczywiście, przed niektórymi drżeliśmy strasznie. Na przykład pan Kołodziejczyk był „kosą” z chemii. Uczył naszą klasę jakiś czas. Ale ja nieskromnie powiem, że nie miałam z tym przedmiotem większych problemów (śmiech). Ale wiele moich koleżanek i kolegów szło na tę lekcję, jak na ścięcie. Teraz, myślę, że mogą się śmiać z tamtych czasów… i oddychać ze spokojem…
Te lata minęły za szybko…jakby to był jeden dzień.
Pamięta Pani jakiś konkretny szkolny eksces?
Konkretny? O tak… Pamiętam, jak pan Tryboń w klasie maturalnej c, której wychowawcą był pan Kołodziejczyk właśnie, postawił 50 procent ocen niedostatecznych. Zgroza. Na szczęście w drugim półroczu było znacznie lepiej.
Ja chodziłam do klasy b. Może pod względem nauki nie była szczególnie utalentowana ,ale zgrana, oj zgrana… (śmiech).
W naszej szkole specyficzne jest to, że praktycznie każda część szkoły ma swoją nazwę. Czy za Pani czasów również tak było?
Nie. Kiedy chodziłam do szkoły, takie nazwy nie funkcjonowały. Ale słyszałam nieco o Kiszce i Hadesie (śmiech). To raczej pomysłowość młodszych pokoleń. Ale muszę przyznać, że podoba mi się takie coś. Oryginalne, a tym bardziej, że „Kościuszko” to duża szkoła, więc łatwiej jest się porozumiewać, dzięki przyjętym nazwom.
Uczniowie, jak wiadomo, korzystają czasem z dodatkowych pomocy naukowych, szczególnie w trakcie sprawdzianów. Zdradziłaby nam Pani, jak to kiedyś ze ściągami było…?
O, mili państwo! Ładnych rzeczy się dowiaduję, ale powiem, powiem, przecież ściągi zrobione własnoręcznie - pomagają się uczyć. Myślę…że najlepszym miejscem na nie była sala języka niemieckiego. Jeśli dobrze pamiętam - bo ostatnio spacerowałam po mojej dawnej szkole (śmiech) - obecnie to sala nr 11. Jak wyglądało „przekazywanie informacji”? Opowiadania, treść odpowiedzi do zadań ze sprawdzianów wkładaliśmy za futrynę w starych oknach.. Cała filozofia.
Dziękujemy za przydatne rady. A co z zajęciami dodatkowymi? Na pewno w szkole można było rozwijać swoje zainteresowania nie tylko na lekcjach…
Ależ oczywiście! Istniał chór. Prowadził go pan Kirzyński i pan Hawryluk. Mieliśmy nawet własny zespół instrumentalny! Lubiłam chodzić na próby, uwielbiałam słuchać granych na próbach piosenek! Odbywały się tu często koncerty Filharmonii. Muzyka mnie pochłaniała…Niewiele już pamiętam z tych szkolnych lat. W zeszłym roku minęło 40 lat od kiedy zdawałam maturę. Mam prawo nie pamiętać wielu rzeczy (śmiech).
Wiele Pani pamięta, naprawdę! Bardzo dziękujemy za rozmowę i życzymy, aby wspomnienia, które Pani pozostały ze szkolnych lat, zawsze wywoływały uśmiech na Pani twarzy.
Dziękuję również i życzę…tego samego!