Przed posiłkiem - zabawy odtwórcze do treści wierszy

Wsród wielu zadań wychowawczo-dydaktycznych realizowanych przez placówki przedszkolne jest zachęcanie i wdrażanie dziecka do spożywania warzyw, owoców, w tym surówek; są wszakże podawane każdego dnia podczas obiadu. Pomyślmy przez chwilę o przedszkolnym śniadaniu: zupa mleczna, ciemne pieczywo, pasta rybna.... Produkty zdrowe i potrzebne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu ale czy smaczne dla dziecka? Z praktyki wiemy, że dzieci z młodszych grup, nie chętnie siadają do spożywania posiłków. Nie dziwimy się- w domu zapewne jedzą to co lubią. W przedszkolu wszystko jest inne. Aby zachęcić dziecko do jedzenia odwołałam się do zabawy, nieodłącznej przyjaciółki dziecka. Zabawa, to nie tylko jedna z wielu koncepcji wychowawczo-dydaktycznych uwzględniających aktywność dziecka ale sprawdzony sposób na chętne siadanie za stołem. Oto kilka przykładów zabaw pod hasłem ,,Przed posiłkiem'' mojedo autorstwa:

Głodne dzieci
Brzuszek pusty więc mięciutki(lekko dotykamy brzuch palcami obu dłoni),
My(pokazujemy rękoma na siebie) jak małe krasnoludki
(robimy nad głową czapkę),
Usiądziemy(przykucamy),wszystko zjemy(naśladujemy wkładanie jedzenia do buzi-lewa ręka jako talerz),
Dalej bawić się będziemy(robimy młynek i powoli wstajemy lub wyskakujemy w górę i unosimy ręce).

Przed śniadaniem
Co tam wiezie pani woźna(robia zdziwioną minę, podnoszą ramiona),
Mleczną zupę czy kanapki?(rozkładają na boki ręce),
Tupu, tupu do łazienki(tupią w miejscu),
Idę umyć brudne ręce(pokazują dłonie z obu stron),
Pucu, pucu(pocierają o siebie dłonie),
Chlapu, chlapu(otrzepują),
Jesteś czysty przedszkolaku?(odwracają sie na boki ).
Czekaj grzecznie niechaj pani(stają w pozycji,,baczność")
Powie,proszę na śniadanie(lekki skłon głowy).

ps.:kiedy dzieci osłuchają się z wierszem i mają opanowane czynności samoobsługowe, od słów ,,Tupu,
tupu.."kierujemy się w stronę łazienki.

Czas na obiad
Już na stole pyszny obiad(pokazują obiema rękoma na stoły)
Pachnie zupa),drugie danie(jedną ręką wskazują talerze na stołach, drugie danie na wózku),
Kto jest dzielnym przedszkolakiem(dłonie skierowane na siebie),
Ładnie siądzie i poczeka(maluchy kucają, starsze siadają bez dotykania rękoma dywanu),
Aż smacznego powie pani(kładą palec na usta),
I odpowie bardzo grzecznie(prostują plecy),
Dziękujemy, wszystko zjemy(powtarzają słowa).

Z uśmiechem
I.Pachnie,pachnie zupa(powoli wciągają powietrze nosem)
To pomidorowa(znowu wciagaja powietrze)
Idźcie dzieci do łazienki(pani wskazuje na pomieszczenie)
Czas sie przygotować(pocieranie dłoni).

II.Gdy ręce umyte(pokazują dłonie),
Buzia usmiechnięta(wskazują kąciki ust,uśmiechają się
Siąść możemy przy stolikach(przytakują kiwaniem głowy
Zupa przestygnięta(wciagają powoli powietrzem nosem i wypuszczają ustami).

III.Gdy jem nie rozmawiam(chwila ciszy),
Siedzę cicho, grzecznie(spoglądamy na inne dzieci),
Pani nasza się usmiecha(pani pokazuje na siebie),
Mówi-bardzo pięknie(pani z uśmiechem przechodzi przy dzieciach i zaprasza do stolików).

ps.:słowa ,,pomidorowa' możemy zastąpić słowami,,To zupa grochowa",,,chyba ogórkowa".

Żeby dziecko mówiło poprawnie...

Beata Piper - Siwiec, nauczyciel, logopeda

- MAMO, TATO- JEŚLI CHCESZ, ABY TWOJE DZIECKO POPRAWNIE MÓWIŁO- SPRAWDŹ, CZY...

PUNKT 1. - Dobrze słyszy:
- W wieku 0- 4 miesięcy budziło się na głośne dźwięki tak tak nie
- Uspakajało się na głos matki lub ojca tak nie
- W wieku 4-8 miesięcy interesowało się grzechotkami i innymi zabawkami dźwiękowymi tak nie
- Gaworzyło, powtarzając sylaby około 8 miesiąca życia
Np. ma-ma, ba-ba, la-la, ga-ga itp. tak nie
- W wieku 12-18 miesięcy reagowało na proste polecenia
I pokazując znane rzeczy na prośbę tak nie

PUNKT 2. - Prawidłowo oddycha w czasie snu:
- Śpi z zamkniętą buzią tak nie

PUNKT 3. - Potrafi dmuchać:
- Nabiera powietrze nosem i wypuszcza ustami tak nie
- Potrafi wydmuchać nos tak nie

PUNKT 4. - Prawidłowo przyjmuje pokarmy:
- W wieku 0-12 miesięcy ssie pierś tak nie
- Korzystało z butelki tylko do 8.-9. miesiąca tak nie
- W wieku 9 miesięcy jadło łyżką i piło z kubka tak nie
- Po ukończeniu 1 roku życia nie używało już smoczka tak nie

PUNKT 5. - Ma sprawny aparat artykulacyjny, tzn. język, wargi, podniebienie:

- Oblizuje wargi językiem tak nie
- Podczas mówienia nie wkłada języka miedzy zęby tak nie
- Przy otwartej buzi podnosi język i dotyka jego czubkiem podniebienia tak nie
- Potrafi lizać lody i lizaki tak nie
- Naśladuje stukot kopyt końskich tak nie
- Parska jak konik tak nie
- Wysuwa wargi do przodu i cmoka nimi tak nie
- Głośno ziewa tak nie
- Kaszle na zawołanie tak nie
- Naśladuje chrapanie tak nie
- Potrafi płukać gardło tak nie

MAMO, TATO!!!
Jeśli na wszystkie pytania odpowiedziałeś pozytywnie, rozwój mowy Twojego dziecka przebiega prawidłowo.
Jeśli uzyskałeś kilka negatywnych odpowiedzi, porozmawiaj o tym z logopedą!!!

Jak pomóc w doskonaleniu mowy?.
- Wszystkie wyrazy wypowiadajmy prawidłowo.
- Mówiąc do dziecka, nie naśladujmy jego mowy, nie spieszczajmy.
- Zawsze odpowiadajmy na pytania dziecka, starając się utrzymać kontakt wzrokowy.
- Znajdźmy czas na słuchanie dziecka, nie przerywajmy mu, kiedy stara się coś opowiedzieć, nie dopowiadajmy zniecierpliwieni.
- Sprawmy, żeby rytuałem stało się codzienne czytanie dziecku, objaśniajmy ilustracje w książeczkach.
- Zachęcajmy swoje pociechy do używania różnych czasów, omawiając czynności, które były wykonywane w przeszłości i te, które planujecie.
- Bawmy się w różne słowne zabawy typu głuchy telefon, zagadki itd.
- W zabawach określajmy cechy osób, przedmiotów, zwierząt, zabawek, np. wesoła dziewczynka, wysokie drzewo, sprytny lis, szybki samochód.
- Uczmy dzieci wyliczanek, rymowanek, krótkich wierszyków i piosenek.

Wady postawy ciała - zestaw ćwiczeń do wykonywania w domu

WADY POSTAWY CIAŁA - BOCZNE SKRZYWIENIE KRĘGOSŁUPA

Wady postawy ciała stanowią współcześnie bardzo ważny problem zdrowotny. Tym bardziej, że nie wiążą się one tylko z kosmetycznym defektem, ale sprawiają ból, obniżają ogólną sprawność organizmu oraz zaburzają prawidłowe funkcjonowanie układów i narządów człowieka. Bardzo ważnym problemem ortopedycznym są skoliozy czyli boczne skrzywienia kręgosłupa.
W większości skolioz głównym sposobem postępowania korekcyjnego jest gimnastyka korekcyjna lub lecznicza.

ZESTAW ĆWICZEŃ DO WYKONYWANIA W DOMU
1. Pozycja wyjściowa: leżenie przodem, ręce wyprostowane, wyciągnięte w przód. Pod brzuchem, w okolicach pępka, zrolowany kocyk.
Ruch: wysuwanie palców rąk po podłodze jak najdalej w przód.
Oddziaływanie: elongacja kręgosłupa.

2.P.w.: pozycja niska Klappa.
R: maksymalne wysuwanie rąk po podłodze w przód.
O: elongacja kręgosłupa, rozciąganie mięśni piersiowych.

3.P.w.:siad skrzyżny, ręce w pozycji „skrzydełek”.
R: energiczny wyrzut rąk w górę, z wytrzymaniem maksymalnie wyciągniętych rąk w górze.
O: elongacja kręgosłupa.

4.P.w.: leżenie przodem, nogi wyprostowane i złączone, ręce wyprostowane i wyciągnięte jak najdalej w przód. Pod brzuchem, w okolicach pępka, zrolowany kocyk. Głowa uniesiona nad podłogę, wzrok skierowany w podłogę.
R: unoszenie i opuszczanie wyprostowanych i złączonych rąk i nóg.
O: wzmacnianie mięśni prostownika grzbietu, mięśni karku oraz mięśni pośladkowych i kulszowo- goleniowych.
Uwaga: w czasie ćwiczenia klatka piersiowa powinna przylegać do podłogi.

5.P.w.: pozycja niska Klappa.
R: przejście do leżenia przodem, bez przesuwania rąk ani kolan po podłodze, głowa blisko podłogi i powrót do pozycji niskiej Klappa.
O: wzmacnianie mięśni prostownika grzbietu, karku i brzucha. Rozciąganie mięśni piersiowych.

6. P.w.: stanie tyłem przy ścianie.
R: P.w. Przyjęcie postawy skorygowanej ( test ścienny):
- pięty przy ścianie,
- nogi wyprostowane,
- brzuch wciągnięty,
- całe plecy przylegają do ściany,
- elongacja kręgosłupa,
- łopatki ściągnięte,
- barki cofnięte i opuszczone,
- ręce wzdłuż tułowia,
- klatka piersiowa uwypuklona,
- głowa wyciągnięta w górę.
Wytrzymać.
O: nauka przyjmowania postawy skorygowanej.

7. P.w.: leżenie tyłem, nogi ugięte, stopy oparte na podłodze. Ręce
w pozycji „skrzydełek” leżą na podłodze.
R: wdech nosem, a następnie wydech ustami.
O: wzmacnianie mięśni oddechowych.
U: wdech powinien być głęboki, a wydech długi.

8.P.w.: leżenie tyłem, nogi wyprostowane i złączone. Ręce wyprostowane leżą na podłodze przy głowie.
R: wdech nosem, a następnie wydech ustami z przyciągnięciem kolan do klatki piersiowej i chwytem dłońmi za kolana.
O: wzmacnianie mięśni oddechowych i mięśni brzucha.
U: w czasie ćwiczenia barki i łopatki nie powinny być odrywane od podłogi.

9.P.w.: zwis tyłem na drabince.
R: wytrzymać, rozluźnić mięśnie grzbietu.
O: elongacja kręgosłupa, rozciąganie mięśni piersiowych.

10.P.w.: siad klęczny w postawie skorygowanej, na głowie woreczek.
R: przejście do klęku prostego, z zachowaniem postawy skorygowanej.
O: kształtowanie nawyku postawy skorygowanej.

Należy pamiętać, że skolioza odpowiednio wcześnie wykryta i właściwie leczona pozwala uniknąć wystąpienia groźnych dla zdrowia i życia powikłań.

Literatura:
Owczarek S. „Atlas ćwiczeń korekcyjnych”; WSiP, Warszawa 1998.

Optymizm w wychowaniu - referat o tematyce wychowawczej

Optymistyczni rodzice - optymistyczne dzieci!

O tym, kim jest i kim staje się nasze dziecko decyduje jego wrodzony potencjał, temperament i usposobienie. Niemniej cechy te można z powodzeniem kształtować poprzez dostarczane wzorów emocjonalnego reagowania. Rodzic to ten znaczący dorosły, który jest modelem do naśladowania i wzorem odniesienia dla dziecka bez względu na rzeczywistą wartość jego postępowania. Istotne jest, aby każdy dorosły miał świadomość wpływu, który zachodzi w każdej relacji z najmłodszymi członkami rodziny. Dziecko to baczny obserwator, rejestruje i przyjmuje za swoje wszelkie bodźce, jakich dostarcza bliskie mu otoczenie. Maluch jest odbiciem rodzica, przetwarza to, co od niego usłyszy, naśladuje zaobserwowane u niego czynności, przejmuje nastroje.
Optymizm u dziecka, podobnie jak u dorosłego, przejawia się w pozytywnym sposobie postrzegania i oceniania świata, co wyzwala w nim wiarę w powodzenie, chęć do podejmowania wysiłku, odwagę oraz redukuje lek przed porażką. Wychowanie optymisty jest wyzwaniem dla rodziców. Powinni on zadbać o to, by od wczesnych lat ich pociechy budowały w sobie nadzieję i poczucie zadowolenia. Warto kształtować w dziecku cechy sprzyjające odniesieniu sukcesu. Można to osiągnąć poprzez takie stawianie celów, aby widoczne dla dziecka były postępy w dążeniu do nich, precyzyjne planowanie działań i konkretyzowanie ich oraz stopniowe pokonywanie trudności. Głównym zadaniem jest więc stworzenie psychologicznych warunków do pozytywnego wychowania.
Oto wskazówki, pomagające rozwijać dziecięcy optymizm:

Wychowanie małego optymisty rozpocznij od zaraz i bądź konsekwentny w swych działaniach.
Zwracaj uwagę na sposób chwalenia i krytykowania dzieci.
Staraj się rozpoczynać dzień w spokojnej i miłej atmosferze.
Opowiadaj dziecku wiele historii z dobrym zakończeniem.
Baw się z dzieckiem codziennie. Niechaj inspiratorem zabaw będzie maluch1.
Zarażaj dziecko swym optymizmem.
Rozmawiaj na temat optymizmu.
Okazuj uczucia.

Optymizm w wychowaniu źle pojmowany i mylony z bezkrytycyzmem wobec dziecka bywa szkodliwy. Należy więc zachować świadomość mocnych i słabych stron u siebie oraz swego malucha, samoocenę realistyczną.

Wesołe ćwiczenia z przyborami

Scenariusz do ćwiczeń gimnastycznych dla dzieci 4i5-letnich

Miejsce ćwiczeń: sala zabaw
Metody: zadaniowa, zabawowa
Cele ogólne:
-wyrabianie orientacji i spostrzegawczości,
-kształtowanie nawyku prawidłowej postawy ciała,
-wdrazanie do ćwiczeń z przyborami,
-wdrażanie do dokładności wykonywania ćwiczeń,
Cele poperacyjne:
Dziecko:
-dba o prawidłową postawę ciała,
-potrafi wykonać kilka prostych ćwiczeń zapobiegających wadom postawy,
-samodzielnie przebiera się w strój gimnastyczny,
Przybory: piórka,gazety,krążki, szarfy,woreczki, gąbkowe piłeczki,
( mini-zestaw do slalomu)

Część I

1.Powitanie dzieci-ilustracja ruchowa wiersza „Dzieci ćwiczą”
2.Zabawa orient-porządkowa „Ptaki w gniazdach”(dzieci- ptaki biegają w różnych kierunkach naśladują ptaki na zgłoskach ćwir, pi,kra. Na sygnał:
„Idzie kot”-wracajądo swojego gniazdka (krążka i przykucają)
3.Ćwiczenia tułowia -„Pzesuń piłeczkę”. Dzieci w rozkroku robią skłon w przód. Na sygnał „Przesuń piłeczkę”,przesuwają piłeczkę z jednej ręki do drugiej.
4.Ćwiczenia wyprostne -„Zrzuć i wyprostuj”. Dzieci w siadzie skrzyżnym kładą woreczek na głowie i skłonem głowy zrzucają go na podłogę.
5.Ćwiczenia mięśni grzbietu-„Foczki”-Dzieci leżą przodem, na sygnał „foczki”, dzieci wysuwają krążki przed siebie licząc do „5”
6.Ćwiczenia oddechowe „Dmuchamy piórka”

Część II

7.Ćwiczenia równowagi „Akrobacje”-przejście po kolorowej ławeczce, plecy proste, łokcie skierowane w bok.
8.Ćwiczenia przeciw płaskostopiu- „Ślimaczki”, dzieci w siadzie skulonym ręce podparte z boku. Na sygnał „Ślimaczki idą na spacer”przesuwają palce stóp do przodu. Na sygnał „Ślimaczki wracają”przesuwają się do tyłu.

Część III

9.Zabawa bieżna „Biegnij uważnie”-bieg wyznaczoną trasą między słupkami.
10. Zabawa z gazetami- rytmiczne nadrywanie brzegu gazety przy słowach
„Siała baba mak.....”
11.Ćwiczenia stóp- „Szyjemy na maszynie”,ułożenie szarfy na podłodze jak wstążeczkę i stopą przesuwanie do przodu.
12. Zabawa kołowa ze śpiewem „Jeżyk”

Radosna zima. Scenariusz ćwiczeń i zabaw ruchowych dla 4 - 5 letniej grupy przedszkolnej

Hospitacja diagnozująca

Prowadząca: Ewa Gielniak
Grupa: 4 -5 latki

Obszar edukacyjny:
-W zakresie edukacji zdrowotnej
-W zakresie edukacji muzycznej

Temat zajęć: „Radosna zima”
Badana umiejętność: Osiągnięcia dzieci w zakresie aktywności ruchowej
Cel główny:

-Dostarczenie dzieciom odpowiedniej porcji ruchu w zabawach i ćwiczeniach kształtujących;
-Rozwijanie sprawności ruchowej i wrażliwości muzycznej;

Cele szczegółowe:
-Dzieci ustawiają się w zaproponowanym ustaleniu;
-Dzieci przybierają poprawne pozycje wyjściowe;
-Dzieci reagują na sygnał dźwiękowy i wzrokowy;
-Dzieci poprawnie wykonują ćwiczenia: orientacyjno porządkowe, gimnastyczno - kształtujące;
-Dzieci poprawnie i bezpiecznie wykonują ćwiczenia z przyborami;

Metody:
-Czynne: zadań stawianych do wykonania;
-Pedagogika zabawy;

Formy pracy:
-Z całą grupą;

Pomoce:
-Gazety dla każdego dziecka;
-Długi sznurek;
-3 koła w kolorach: żółtym, czerwonym i białym;
-Kolorowe gumki w trzech kolorach (jeden kolor dla jednej grupy);
-Chusta animacyjna;
Płyty CD:
- „Śpiewające brzdące cz. 3”;
- Kolorowe pory roku - „Zima”;
- Smak ciszy;
- Już w szkole cz. 1;
- Cztery pory roku „Zima” - A. Vivaldiego
Przebieg zajęć:

I Część wstępna
1.Zabawa orientacyjno - porządkowa „Wiatr i śnieżynki”
a)Gdy wieje wiatr (dźwięki tamburyna) dzieci - śnieżynki biegają po sali (wirują na wietrze). Gdy tamburyno milknie (wiatr przestaje wiać), dzieci - śnieżynki spadają na ziemię - siad podparty.
b)Ćwiczenia uruchamiające duże grupy mięśniowe „Śnieżynki”. Dzieci naśladują ruchem ciała wirujące śnieżynki - ręce do przodu, do tyłu, do góry, obroty w prawą i lewą stronę, stopniowe opuszczanie rąk na dół - przysiad.
II Część główna
1. Zabawa ruchowa „ Artystyczny spacer”,(podział dzieci na trzy grupy).
- Niedźwiedzie (kolor biały)
- Foki (kolor żółty
- Eskimosi ( kolor czerwony)
Wszystkie grupy spacerują po sali w rytmie granym na tamburynie. Gdy akompaniament ucichnie nauczyciel wskazuje jeden kolor np.: biały - dzieci „niedźwiedzie” chodzą na czworakach, pozostałe grupy siadają po turecku. Kolor żółty - dzieci „foki” kładą się na brzuchu, wychylają się mocno do tyłu i klaszczą przed sobą w dłonie. Kolor czerwony - dzieci „Eskimosi” naśladują jazdę na nartach. Po chwili następuje zmiana ról.
2.Ćwiczenia tułowia „Taniec bałwanków”
Dzieci tańczą w rytm muzyki (nogi w lekkim rozkroku, skręty w przód, w tył i na boki)
3.Ćwiczenia z elementem równowagi
„Śliska ścieżka” - dzieci idą po śliskiej ścieżce (rozłożony sznurek); idą ostrożnie i powoli.
4.Zabawa bieżna „Zaprzęgi”
Dzieci dobierają się parami i tworzą zaprzęgi (konik i sanki). Przy muzyce „Zima” Vivaldiego przemieszczają się po sali w ustalonym kierunku. Na sygnał nauczyciela dzieci zamieniają się miejscami
5.Ćwiczenia wieloznaczne „Słońce - śnieg”.
Dzieci ustawiają się w kole trzymając chustę animacyjną. Na hasło: „słońce” - dzieci falują chustą; na hasło „śnieg” - chowają się pod chustą
6.Zabawa „Kto wpadł w zaspę”
Dzieci siedzą dookoła chusty trzymając ją na wysokości brody. Pod nią znajduje się jedno dziecko „ryba”. Gdy wszyscy zamykają oczy, ryba wciąga pod chustę jedno dziecko. Grupa otwiera oczy i zgaduje, kto zniknął.
7.Ćwiczenie sprawności rąk - zabawa „Tworzymy kulki śniegowe”
Dzieci otrzymują gazetę i robią z niej kule (prawą i lewą ręką).
8.Ćwiczenie mięśni brzucha - zabawa „Przekładaniec”.
Leżenie tyłem, ręce wzdłuż tułowia. Na hasło „przekładaniec” unoszą nogi ugięte w kolanach i pod nogami przekładają kule z gazet - kule śnieżne z ręki do ręki. Na hasło „stój” - kładą się prosto. Powtarzamy 2 - 3 razy.
9.Ćwiczenia z elementami rzutu „Rzuć do kosza” - wrzucanie utworzonych kul do kosza.

III Część końcowa
1. Ćwiczenie oddechowe - „Dmuchamy na kule śnieżne”
Pogłębianie oddechu: met. R. Labana.
Dzieci wciągają powietrze nosem i wydychają ustami dmuchając na „kule śnieżne”
2. Ćwiczenie usprawniające i poprawiające postawę ciała „Powrót do domu”.
Dzieci maszerują po obwodzie koła w rytm piosenki.

Scenariusz zajęcia dla 3 latków: Budzimy wiosnę - zabawy logopedyczne

Scenariusz zajęć dla 3 latków

Placówka: Miejskie Przedszkole nr 3
Grupa: 3 - latki
Prowadząca: Teresa Wilk

Temat kompleksowy „Przedwiośnie”

Temat zajęć: „Budzimy wiosnę”

OBSZARY EDUKACYJNE z programu ABC XXi wieku
1.Mowy i myślenia
-uczę się myśleć, mówić, słuchać i rozumieć - poziom I (4)
2.Edukacji ruchowej
-zabawy orientacyjno-porządkowe - poziom I (1)
3.Edukacji przyrodniczej
-obserwuję, eksperymentuję i odkrywam przyrodę w okresie przedwiośnia - poziom I (3)
4.Edukacji matematycznej
- różnicowanie kolorów
5.Edukacji muzycznej
-śpiewam piosenki i bawię się przy muzyce - poziom I (8)

CELE OGÓLNE:
•Pobudzanie aktywności poznawczej
•Rozbudzanie wrażliwości słuchowej
•Rozszerzanie wiedzy przyrodniczej
•Utrwalanie umiejętności rozróżniania i nazywania barw (czerwonej, żółtej, zielonej, niebieskiej)
•ćwiczenie mięśni aparatu mowy (warg, języka, policzków)
•ćwiczenia oddechowe

CELE OPERACYJNE:
Dziecko:
•Oblizuje łyżeczkę (ćwiczenia języka)
•Naśladuje odgłosy pszczół, żab, bociana (sylaby dźwiękonaśladowcze)
•Dmucha przez rurkę do wody (wydłużona faza wydechu)
•Wącha i kicha (wydłużona faza wdechu)
•Bierze udział we wspólnej zabawie

METODY:
Czynna - zadań stawianych do wykonania
Słowna - posługiwanie się głosem, polecenia
Oglądowa - pokaz, obserwacja

FORMY PRACY:
•indywidualna
•grupowa

POMOCE:
Emblematy, słońce, miód, łyżeczki, rurki , miska z wodą, miś, ul, łąka z kwiatkami, kaseta, magnetofon

Przebieg

1.Nauczycielka jest „słońcem” dzieci jego promykami. Otrzymują emblematy - żółte trójkąciki (integracja nauczyciela z dziećmi)
2.Słońce wstaje, przeciąga się, ziewa i uśmiecha. Idzie szukać wiosny wg umownego kodu kolorów - 1 czerwony, 2 żółty, 3 niebieski, 4 zielony
3.Budzi niedźwiedzia w lesie - oblizuje miód na łyżeczce. O
4.Budzi wiosnę w ulu - bzykanie na około ula - naśladowanie pszczół
5.Budzi wiosnę w stawie - dmuchanie przez rurkę do wody, naśladowanie głosu ryb, rechotania żab
6.Budzi wiosnę na łące - naśladowanie, klekotu bociana - wąchanie kwiatków
7.Zabawa z elementem tańca „Polka wiosenna”

Szukam grzybka - scenariusz zajęć dla dzieci 3 - letnich

Scenariusz dla 3 latków

Placówka: Miejskie Przedszkole nr 3
Grupa: 3 - latki
Prowadząca: Teresa Wilk

Temat: „Szukam grzybka”

OBSZARY EDUKACYJNE z programu ABC- XXi wieku
Obszar edukacji w zakresie:
1.Mowy i myślenia
- uczę się myśleć, mówić, słuchać i rozumieć - poziom I (4)
2.Edukacji ruchowej
- zabawy orientacyjno-porządkowe - poziom I (1)
3.Edukacji przyrodniczej
- obserwuję, eksperymentuję i odkrywam przyrodę w okresie jesieni - poziom I (3)
4.Edukacji w zakresie przygotowania do pisania i czytania
- doskonalę spostrzegawczość wzrokową - poziom I (2,8)
- przygotowuję się do pisania - poziom I (3,8)
5. Edukacji matematycznej
- poznaję cechy wielkościowe przedmiotów (wielkość)
- poziom I (1,2)
- poznaję, tworzę porządkuję i klasyfikuję zbiory przedmiotów na
podstawie cech jakościowych - poziom II (1)
- poznaję liczby naturalne i cyfry...- poziom I (2)
6. Edukacji muzycznej
- śpiewam piosenki i bawię się przy muzyce- poziom I(8)
7. Kulturowo-estetycznej
- poznaję sztukę plastyczną i sam jestem twórcą - poziom I (9)

CELE OGÓLNE:

- Utrwalenie wiadomości na temat przygotowania zwierząt do zimy (jeż, wiewiórka)
- Nabywanie umiejętności posługiwania się określeniami - duży, mały
- Zachęcanie dzieci do wypowiedzi na temat
- Motywowanie do wspólnej zabawy i ilustrowania ruchem prostych piosenek
- Kształcenie umiejętności wykorzystania zdobytej wiedzy w praktycznym działaniu

CELE OPERACYJNE:
Dziecko:
- Podejmuje próby wypowiedzi na temat
- Bierze udział we wspólnej zabawie
- Dostrzega różnice między grzybami - duży, mały

METODY:
Czynna - zadań stawianych do wykonania
Słowna - posługiwanie się głosem, polecenia
Oglądowa - pokaz, obserwacja

FORMY PRACY:

- indywidualna
- grupowa

POMOCE: Pluszaki - wiewiórka, jeż, choinki, materiał przyrodniczy - szyszki, kasztany, orzechy, liście, grzyby, jabłka, gruszki, kosze, obręcze, obrazek z nakrywkami, kartki z naklejonym 1 grzybkiem, odznaki, magnetofon, taśma z nagraniem piosenki, tamburyno.

PRZEBIEG

Na tablicy umieszczony został obrazek, który jest przykryty trzema kolorowymi nakrywkami
1. „Na polanie” - symulacja wycieczki, spotkanie z jeżem i wiewiórką.
2. „Pomoc wiewiórce” - zbieranie darów jesieni do koszyków wg instrukcji (odkrywanie 1 nakrywki)
3. „W dziupli” - zabawa orientacyjna z obręczami (dziuplami) - gromadzenie dwóch różnych przysmaków w jednej dziupli (odkrywanie 2 nakrywki)
4. „Szukam grzybka „ - zabawa naśladowcza (odkrywanie 3 nakrywki)
5. „ Niespodzianka - odkrywanka” - odgadywanie co jest na obrazku? -(grzybki). Określanie wielkości - duży, mały.
6. „Duży czy mały” składanie z gotowych elementów brakującego grzybka i przyklejanie go do kartki, praca indywidualna.
7. Odznaki przyjaciela wiewiórki
8. Wystawa prac.

Zabawy badawcze na lato

LATO
... Przyszło do nas lato
i pogodą darzy, budujemy zamki
na słonecznej plaży....
(„Roczek” Cz. Janczarski)

ZABAWY NA HUŚTAWCE
Potrzebne przedmioty:
huśtawka na placu zabaw
Usiądź z jednej strony huśtawki, z drugiej strony siądzie mama.
- Czy podniosłeś się do góry i długo się tam utrzymujesz, kiedy na huśtawce siedzi mama? A czy ty możesz mamę podnieść na huśtawce do góry?
Teraz mama przesunie się bliżej środka huśtawki. Czy opadasz teraz w dół?

WYJAŚNIENIE:
Huśtawka jest to deska podparta w środku. Równowagę na huśtawce można uzyskać wówczas, kiedy po obydwu stronach działają takie same siły. Im ktoś jest cięższy, tym większą siłą działa na huśtawkę. Mama jest cięższa od dziecka, więc działa na huśtawkę większą siłą. Jeżeli po przeciwnych stronach huśtawki siedzą osoby znacznie różniące się wagą, wtedy trudno jest uzyskać równowagę. Ale istnieje na to sposób. Jeżeli twój kolega jest cięższy od ciebie, niech się przesunie bliżej środka huśtawki. Wypróbujcie, jak blisko musi się przesunąć, aby huśtawka osiągnęła równowagę. Jeżeli lekka osoba będzie siedziała bardzo daleko od miejsca podparcia huśtawki, a ciężka bardzo daleko, to nawet dziecko może wtedy zrównoważyć mamę.

LUPA
1. JAK BIEGNĄ PROMIENIE ŚWIATŁA PRZEZ SOCZEWKĘ?
To doświadczenie wykonujemy na dworze w ciepły, słoneczny dzień.
Potrzebne przedmioty:
- lupa,zwana inaczej szkłem powiększającym / np. taka do oglądania znaczków/
- bibułka
Przyjrzyj się uważnie lupie, dotknij jej ścianek, są wypukłe, prawda? Ustaw lupę w taki sposób, aby z jednej strony padały na nią promienie słoneczne. Zbliżaj lupę do bibułki. Przesuwaj ją, aż zobaczysz na bibule mały, świetlny punkcik. Trzymaj lupę tak długo, aż wypali się w bibułce otworek.
WYJAŚNIENIE:
Jak przechodzi światło przez soczewkę? Promienie słoneczne, napotykając zakrzywione szkło soczewki, nie przechodzą przez nie prosto, lecz zmieniają swój bieg. Po przejściu przez soczewkę łączą się one w jednym punkcie, powodując silne ogrzanie tego miejsca. Jak się sam przekonasz mogą nawet wypalić otwór. Inaczej wyglądałoby to doświadczenie z szybą. Światło przechodząc przez zwykłe cienkie szyby okienne nie skupia się. Przez okno widzimy ludzi i przedmioty tej samej wielkości i w takiej samej odległości, jak bez szyby.

2. KIEDY WIDZIMY WYRAŹNY OBRAZ PRZEZ LUPĘ?
Potrzebne przedmioty:
lupa
różne drobne przedmioty

Obejrzyj przedmioty przez lupę. Zbliżaj i oddalaj lupę od przedmiotów, obserwuj, jak zmienia się ostrość obrazu.
- Czy znalazłeś odległość, z której najwyraźniej widać powiększone przedmioty?

WYJAŚNIENIE:
Na pewno zauważyłeś, że wyraźny obraz otrzymałeś wówczas, kiedy lupa znajdowała się w niewielkiej odległości od przedmiotów. Kiedy przedmiot umieścimy pomiędzy lupa a jej ogniskiem, wtedy otrzymamy obraz powiększony.
Istnieją różne rodzaje soczewek: wklęsłe, wypukłe, płasko - wklęsłe, płasko - wypukłe. Wszystko zależy od tego, w którą stronę zakrzywione są ich ścianki. My wykonywać będziemy doświadczenia z soczewką wypukłą, jaka jest w lupie. Taką soczewkę nazywa się również skupiającą, ponieważ, jak przekonałeś się w doświadczeniu, skupia ona promienie świetlne.

CIEŃ

Czy obserwowałeś kiedyś swój cień w piękny, słoneczny dzień? Cokolwiek robiłeś, cień wiernie ci towarzyszył i naśladował twoje ruchy. Czy zastanawiałeś się jednak, skąd się bierze cień, dlaczego raz jest dłuższy, raz krótszy, raz za tobą, raz przed tobą?

OD CZEGO ZALEŻY DŁUGOŚĆ I POŁOŻENIE CIENIA?

Potrzebne przedmioty:
długi kij
patyczek
Wczesnym rankiem wbij kij w piasek. Patyczkiem zaznacz na piasku cień kija rano, w południe i późnym popołudniem. Uważnie przyjrzyj się narysowanym kreskom. Czy widzisz różnice w długości i położeniu kresek?

WYJAŚNIENIE:
Na pewno zauważyłeś, że najkrótszy cień jest zawsze o godzinie dwunastej w południe. Wyznacza on kierunek północny. Przed południem i po południu cień jest dłuższy. Zmienia się również położenie cienia. Podczas wschodu słońca kij rzuca cień w odwrotnym kierunku, aniżeli w czasie zachodu. Domyślasz się zapewne, że zmiana położenia i długości cienia kija ma związek ze zmianą położenia słońca.

Scenariusz ćwiczeń gimnastycznych - Pokonywanie toru przeszkód

Cele ogólne:
rozwijanie motoryki ciała małych i dużych grup mięśniowych−
utrwalenie orientacji w schemacie swojego ciała i przestrzeni−
rozładowanie negatywnych emocji za pomocą ruchu i gry na instrumencie−
− wyrabianie poczucia równowagi oraz inicjowanie ruchów kreatywnych niekonwencjonalnych oraz ruchów wiodących do wytworzenia się związku z drugim dzieckiem.

Cele operacyjne;
dziecko potrafi wyrażać ruchem charakter muzyki−
poprawnie reaguje na określone sygnały−
zgodnie współdziała w grupie−
sprawnie przechodzi z jednego przyrządu na drugi.−

Metody realizacji zadań ruchowych: zabawowo - klasyczna, zabawowo - naśladowcza
przekazywania wiedzy: pokaz, pogadanka
wychowawcza: wyrażanie aprobaty, wdrażanie do współdziałania w zespole.

Formy: indywidualna jednolita, grupowa jednolita.
Pomoce: grzechotki, materace, zjeżdżalnia, ławeczka, taśma z nagraniami, obrazki.

Wiek: dzieci 5 - letnie.
Miejsce ćwiczeń: sala gimnastyczna.

PRZEBIEG ĆWICZEŃ

1. Wiersz
Raz, dwa, trzy, cztery
skłon i przysiad
skok i siad.
Dziś w przedszkolu gimnastyka
każdy biegnie rad.
Poruszamy wszystkie mięśnie
przeciągniemy stawy
żeby potem iść z ochotą do innej zabawy.

2. Muzyczna loteryjka
Dzieci tańczą dowolnie w rytm muzyki. W pewnej chwili nauczycielka wyłącza muzykę. Któreś z kolei dziecko wyciąga z pojemnika obrazek i mówi jak teraz tańczymy.

3.Wąż
Dzieci tworzą węża. Podchodzą i biorą grzechotki, rozchodzą się po całej sali. Ze stania przechodzimy do siadu klęcznego z coraz słabszym efektem dźwiękowym aż do leżenia z przesuwaniem przyborem przed sobą (grzechotki)coraz cichsze grzechotanie. Podnosząc się do wyprostu grzechotanie coraz mocniejsze. Ćwiczenie powtarzamy. Muzyka spokojna, relaksacyjna.

4.Syk węża
Dmuchanie w grzechotki - w dowolnej pozycji dzieci dmuchają w grzechotkę tak, aby ją potoczyć.

5. Cień
Dzieci dobierają się parami. Jedno dziecko jest cieniem drugiego.

6. Tor przeszkód - materace, tunel, ławeczka, zjeżdżalnia

7. Stonoga
Dzieci dobierają się po 5 - 6, ustawiają się jedno za drugim. Dzieciom mylą się nogi. Na słowo „bęc” dziecko prowadzące rząd przechodzi pod nogami pozostałych dzieci na koniec rzędu i staje się ostatnią nogą stonogi. Zabawę powtarzamy kilka razy.

8 Dzieci słyszą trzy rodzaje muzyki:
spokojna - jestem zmęczony, powoli kładę się i zasypiam,−
wesoła - jestem bardzo wesoły , cieszę się , dostałem wymarzoną zabawkę, mogę się nią bawić,−
przerażającą - jestem bardzo groźnym potworem, jestem tak zły, że mógłbym kogoś zjeść−

9.Lusterko
Dzieci siadają naprzeciwko siebie i są lustrzanym odbiciem, tzn. jedno będzie wykonywać to, co drugie w miarę możliwości w tym samym czasie. Dynamika ruchu będzie zależała od rodzaju muzyki.

10. Uważnie słuchaj
Odtwarzanie z magnetofonu nastrojowej muzyki. Dzieci kładą się na dywanie, zamykają oczy. Słuchają narratora i wykonują to, co im karze.

11. Piosenka pożegnalna.
Dzieci stają parami i ilustrują tekst piosenki;
„Zajęcia skończone - trzy klaśnięcia w swoje ręce, trzy klaśnięcia w ręce sąsiada
Chce nam się jeść - masujemy się po brzuszku
Do sali idziemy - trzy klaśnięcia w swoje ręce, trzy klaśnięcia w ręce sąsiada,
Adieu, bye, bye, cześć - machamy ruchem pożegnalnym”.

Superek i Bąbelek uczą, jak być bezpiecznym. Scenariusz do zajęć wychowawczo-dydaktycznych dla dzieci 4 i 5- letnich

Temat kompleksowy: Superek i Bąbelek uczą, jak być bezpiecznym

Cel hospitacji: Sposób organizacji zajęć dobór metod i zadań ułatwiających dzieciom skupienie uwagi i zapamiętywanie,

Cele operacyjne:
Dziecko:
-uważnie słucha opowiadania,
-odpowiada na pytania związane z wysłuchanym tekstem,
-potrafi podać kolejność wydarzeń,
-odtwarza szlaczek z 2,3,4 klocków z pamięci wg podanego wcześniej wzoru,
-rozpoznaje grzechotkę, tamburyn, dzwonki po usłyszanym dźwięku,
-rozpoznaje bohaterkę opowiadania wśród kilku podobnych ilustracji,
-odgaduje zagadkę na podstawie powtarzającego się rytmu,
-cierpliwie czeka na swoją wypowiedź,
-wie, jak należy się zachowywać aby nie zgubić się w sklepie,

Metody: słowna, czynna,oglądowa

Formy: praca indywidualna, praca z całą grupą

Pomoce: zestaw 3 obrazków instrumentów dla każdego dziecka, 4 ilustracje dziewczynek podobnych do siebie, sylwety balonów w 2 kolorach,zestaw 5 klocków (klocki Dienesa),
Kolorowe pudełko, tacki, kartki( dla każdego dziecka), sylweta dziewczynki z opowiadania
Do kolorowania,

Przebieg zajęć:

1.Powitanie dzieci w kole.
2.Przypomnienie bohaterów (pacynki) Bąbelka iSuperka,którzy uczą nas bezpiecznych zachowań i zabaw.
3.Zaproszenie do wysłuchania historii opowiadanej przez Superka „O dziewczynce Pajacynce, która zgubiła się w sklepie”(Przedstawienie ilustracji z Pajacynką)
4.Rozmowa nt wysłuchanego opowiadania:
-Gdzie mieszkała Pajacynka?
-O czym przypominała jej mama?
-Dlaczego dziewczynka zgubiła się w sklepie?
-Kto jej pomógł?
5.Szukanie Pajacynki-odkrywanie kolejnych obrazków i rozpoznawanie na ilustracjach,która z postaci jest Pajacynką( ilustracje różnią się: innymi włosami, butami)
6.Jaki balon dostanie Pajacynka?-układanie baloników wg rytmu( niebieski, fioletowy,niebieski.....)
7.Jakie instrumenty zagrały?-rozpoznawanie instrumentów na podstawie usłyszanego dźwięku, udzielanie odpowiedzi za pomocą kartoników z rysunkami instrumentów.
8.Zabawa ruchowa inscenizowana „Pada deszcz- tęcza”(zwrócenie uwagi, które słowa mają być wypowiadane ciszej)
9.Ułóż klocki wg podanego wzoru-układanie na kartkach klocków poziomo, pionowo( 2,3,4 figury)
10.Co Pajacynka miała w pudełku?-zapamiętanie podanej kolejności wkładania zabawek do pudełka i odtworzenie w kierunku odwrotnym.
11.Nauka wiersza- rymowanki „Pajacynko mała słuchaj mamy rady, nigdy nie oddalaj się,
W tłumie trzymaj rękę mamy, a nie zgubisz się”
12.Zabawa z ćw oddechowymi „Dmuchamy balona”
13. „Kolorowa Pajacynka”-kolorowanie sylwety wg wzoru.
14.Pożegnanie piosenka „Wszyscy są”

Scenariusz zajęć umuzykalniających dla dzieci cztero - i pięcioletnich

DATA: 17.03.08 r.

TEMAT: Kształcenie słuchu muzycznego podczas zabaw przy muzyce.

ZAGADNIENIA PROGRAMOWE: Rozwijanie różnorodnych form ekspresji przez zachęcenie do improwizacji rytmicznych i melodycznych. Zabawy w echo rytmiczne. Rozpoznawanie brzmienia instrumentów.

CELE OGÓLNE:
- zapoznanie dzieci z melodią i słowami piosenki,
- kształcenie spostrzegawczości i uwagi,
- kształcenie wrażliwości na piękno muzyki.

CELE OPERACYJNE:
- dziecko umie prawidłowo wystukać rytm,
- potrafi powiedzieć o czym jest piosenka,
- potrafi ilustrować ruchem piosenkę,
- porusza się w rytm muzyki,
- prawidłowo reaguje na sygnały,
- przestrzega zasad i reguł zabawy,
- aktywnie uczestniczy w zajęciach,
- potrafi określić nastrój muzyki,
- dostosowuje ruch do tempa i rytmu słuchanej muzyki,
- potrafi rozwiązać zagadkę słuchową.

METODY :słowna, praktycznego działania, zabawowa, wizualizacja.

FORMY: indywidualna, grupowa, zbiorowa.

ŚRODKI WSPOMAGAJĄCE DZIAŁANIE: odtwarzacz cv, płyty, instrumenty perkusyjne, pudełko papierowe( wypełnione kaszą), plastikowe (fasolą), drewniane ( długopisem), pokrywki kuchenne, garnuszek metalowy, papierowe laski, kredki, papierowe nuty.

PRZEBIEG:

1.Powitanie.Dzieci podają sobie bębenek kolejno mówią swoje imię wystukując równocześnie ilość sylab w imieniu.

2.Słuchanie piosenki „Wiosna w błękitnej sukience”.

3.Rozmowa na temat piosenki.
- O jakiej porze roku opowiadała piosenka?
- Z ilu części zbudowana jest piosenka?
- Jaki panuje nastrój w piosence?
- Jakie jest tempo piosenki?

4.Ćw. inhibicyjno - incytacyjne. Zabawa w echo rytmiczne - rytmizowanie tekstu z jednoczesnym wystukiwaniem rytmu : „Wiosna chodzi po drzewach , wiosna piosenki śpiewa”.

5.Ćw. słuchowe - dzieci siadają, słuchają nagrań głosów poszczególnych instrumentów perkusyjnych z płyty cv i dopasowują instrument do dźwięku.
W następnej kolejności dobierają w pary podobnie brzmiące „instrumenty”.

6.Ćw. pobudzające poczucie rytmu i tempa - zabawa z pałeczkami do muzyki z cv.

7. Inscenizacja ruchowa do piosenki „Marzec czarodziej ”z użyciem pałeczek.

8.Dzieci słuchają utwór muzyczny , próbują określić z czym się kojarzy wyrazić go ruchem pałeczki po plecach kolegi (w parach), na sygnał nauczycielki zmiana ról.

9.Dzieci w rytm muzyki ozdabiają wycięte sylwety nut kredkami. Powieszenie prac na wystawę.

Zabawy na łące - scenariusz zajęć dla dzieci 4 - letnich

Zagadnienie z podstawy programowej:
Dostrzeganie i opisywanie różnic, podobieństw i relacji między przedmiotami i zjawiskami. Stwarzanie okazji do porządkowania, klasyfikowania i liczenia.

Cele ogólne:
-wyrażanie gestem, ruchem zjawisk otaczającej przyrody,
-nazywanie zwierząt żyjących w naturalnym środowisku i nazywanie środowiska, w jakim żyją,
-doskonalenie umiejętności przeliczania liczebnikami głównymi;
-określenie i przeliczanie liczebności zbiorów,
-rozpoznawanie i nazywanie figur geometrycznych;
-kształcenie logicznego myślenia podczas rozwiązywania zagadek;
-doskonalenie percepcji wzrokowej,
Cele operacyjne:
-rozpoznaje i nazywa zwierzęta żyjące na łące,
-potrafi określić liczbę elementów zbioru i porównać liczebność zbioru,
-potrafi rozpoznać figury geometryczne,
-potrafi złożyć pocięte obrazki w całość,
-wyraża swoje przeżycia w formie ruchowej,
-udziela prawidłowych odpowiedzi na postawione pytania,
Metody:
-swobodnej ekspresji,
-zadań inspirujących,
-aktywizujące
Formy:
-praca z całą grupą,
-zespołowa,
Pomoce:
Nagrana na płycie muzyka Edwarda Griega : „Motyl, Ptaszek, Wiosna”, kolorowe pieczątki, karty pracy przedstawiające łąkę, klej, pastele olejne, puzzle, kartoniki z obrazkami mieszkańców łąki, tablica tematyczna: „Wiosenna łąka”.

Przebieg zajęcia:

1. Opowieść ruchowa: „Spacer na łąkę"- zaproszenie do zabawy przy muzyce.
Jest piękny słoneczny dzień. Słońce mocno grzeje, wieje lekki wiatr. Co robić w taki dzień? Wyciągamy z górnej półki plecak (wspięcie na palce, wyciąganie ramion w górę). Zakładamy plecak i wędrujemy na łąkę (spokojny marsz przy muzyce). Na łące nie ma jeszcze ludzi. Rozglądamy się, szukając miejsca dla siebie. O, tam jest! Jest przyjemnie, słońce ogrzewa naszą skórę. Wiatr delikatnie chłodzi rozgrzaną skórę. Obserwujemy płynące na niebie obłoczki, które przesuwają się leniwie. Jest pięknie i kolorowo wokół nas, przyglądamy się kwiatom, wdychamy ich wspaniałe zapachy (wciąganie powietrza nosem). Wypatrujemy, czy gdzieś na łące nie pojawiło się jakieś zwierzątko. Rozglądamy się dookoła. Bawimy się w zabawę pt. „Mrówki idą w rzędzie jedna za drugą” „Latają motylki po łące" „Biedroneczki chodzą i liczą kropeczki” „Ptaszki fruwają wysoko” „Pszczółki latają i zbierają nektar”... Dalszy ciąg zabaw według kolejności zamieszczonej w scenariuszu.

2. „Motylek, żabka a może biedronka” - kolorowe puzzle.
Zadanie dzieci polega na ułożeniu w zespołach puzzli przedstawiających zwierzęta, owady a następnie określeniu gdzie żyją zwierzęta ( żaba, biedronka itd.). Zespoły po ułożeniu puzzli zamieniają się nimi. Następnie próbują ułożyć zdanie na temat obrazka.

3. „Zagadki biedronki Agatki”- zadaniem dzieci jest dokończenie zdań
-Żaby mieszkają na...
-Dziób bociana jest koloru...
-Mak jest koloru...
-Konik polny mieszka na...
-Biedronki mają ubranko w ...
-Stokrotki rosną na...
-Bocian ma długie...
-Motyl ma kolorowe...
-Żaby są koloru...
-Biedronki mieszkają na...
-Bociany polują na...
-Bociany mieszkają w...
-Kończyna rośnie na...
-Na łące rośnie dużo...
-Gąsienica przeobraża się w...

4. „Wiosna na łące” - zabawa dydaktyczna.
Dzieci mają dopasować do środowiska, odpowiednie obrazki przedstawiające zwierzęta łąk. Z przygotowanych sylwet uzupełniają na tablicy wiosenny obrazek o mieszkańców łąki: żabki, motyle, bociany, biedronki. Na każdej postaci narysowana jest inna figura geometryczna. Poprawne rozpoznanie figur geometrycznych pozwoli na prawidłowe rozmieszczenie zwierząt na łące.
- żabka - trójkąt;
- biedronka - koło;
- motyl - kwadrat;
- bocian - prostokąt;
Ilość figur będzie wskazywała, ile zwierząt danego gatunku ma być przypiętych w danym miejscu na łące, np.:
- 3 trójkąty w stawie - 3 żabki w stawie;
- 4 koła rozmieszczone na łące - 4 biedronki; itp.
Po uzupełnieniu obrazka dzieci przeliczają ilość zwierząt, porównują, których jest mniej, których więcej, tyle samo.

5. „Mieszkańcy łąki” - działalność plastyczna dzieci inspirowana muzyką, materiałem plastycznym
-wypełnianie sylwet zwierząt pastelami olejnymi,
-dorysowywanie brakujących elementów środowiska przyrodniczego,

Zasady profilaktyki logopedycznej dla rodziców

Istnieje dziesięć zasad profilaktyki logopedycznej dla rodzica. Uświadomienie rodzicom konieczności ich przestrzegania stanowi warunek niezbędny do realizacji celów profilaktyki logopedycznej. Wiadomo jest, że należy włączać rodziców do wszelkich działań na rzecz dzieci. W przypadku prowadzonej profilaktyki również a może i przede wszystkim.

Oto wspomniane zasady:
1. „Włącz się” do świadomej i systematycznej obserwacji dziecka.

2. Analizuj przyrost jego umiejętności językowo - komunikacyjnych, komunikacyjnych wypadku słabego przyrostu skontaktuj się z zaufanym specjalistą - lekarzem pediatrą, logopeda, nauczycielem.

3. Zawsze mów zrozumiale do dziecka - bądź najlepszym przykładem starannej mowy i wymowy - ucz je powtarzać.

4. Często nagradzaj dziecko - uśmiechem, gestem, słowem, ale też wyznaczaj „granice”.

5. Jak najwcześniej osłuchaj dziecko ze słowem czytanym - naucz je obcować z książkami i dba o nie.

6. Często żartuj z dzieckiem, ucz je wyliczanek i prostych piosenek.

7. Zapewnij dziecku wiele okazji do ruchu, zabawy i pracy twórczej - stwórz warunki do rysowania i malowania.

8. Dbaj o odpowiednią dietę dziecka - zróżnicowaną, wzbogaconą o witaminy, mikro-i makroelementy.

9. W razie obserwowanych trudności rozwojowych, edukacyjnych dziecka pamiętaj o konsultacji z pedagogiem lub psychologiem.

10. Szanuj indywidualność dziecka i ucz je samodzielności w każdej dziedzinie życia.

Rodzice są najważniejszymi dorosłymi osobami w życiu małego dziecka.. Ich sposób mówienia będzie wpływa na cały proces rozwoju mowy u dziecka. Dlatego powinni świadomie organizować sytuacje służące inicjacjom słownym. Nie zawsze jednak rodzice są tego świadomi, dlatego jako nauczyciele i wychowawcy stawiamy sobie za zadanie ich pedagogizacje w kwestii profilaktyki logopedycznej poprzez referaty, pogadanki, wymianę spostrzeżeń. Musimy dostarczyć rodzicom podstawowej wiedzy z zakresu rozwoju mowy dziecka oraz pomagać w świadomym obserwowaniu umiejętności językowych ich dzieci.
Skuteczna profilaktyka logopedyczna ma wzbudzić w rodzicach odpowiedzialności za stan mowy i wymowy własnej oraz dziecka, a z czasem powinna doprowadzić do przejęcia tej odpowiedzialności przez dziecko oraz eliminować fałszywe przekonania rodziców związane z rozwojem mowy dziecka.
Założeniem niniejszego programu jest udzielanie rodzicom wsparcia w rozpoznawaniu możliwości rozwojowych swego dziecka, obserwacji jego postępów oraz podjęciu decyzji o potrzebie interwencji specjalistycznej.
Rodzic jest niezbędnym ogniwem warunkującym skuteczność działań profilaktycznych.

2009.06.08, 05:31:53

• 
  
  
  
  
  

Strona główna

• Edukacja

• Publikuj u nas

• Stancje

• Tablica ogłoszeń

Dział: Pedagogizacja rodziców

Barbara Bondos, Magdalena Jankowska
Głogów

Zmień rozmiar tekstu: A A A

Program edukacyjno - wychowawczy "Bawimy ucząc - uczymy bawiąc"

I. WSTĘP

ROLA ZABAWY W ROZWOJU I WYCHOWANIU DZIECKA W WIEKU PRZEDSZKOLNYM
Zabawą jest każda aktywność, której dziecko oddaje się dla samej przyjemności, jaką ta czynność za sobą niesie, a nie dla jakichkolwiek końcowych rezultatów . Bawimy się dla samej zabawy. Na tym właśnie polega różnica między pracą a zabawą , że nieistotne są jej ostateczne efekty. Zabawa jest podstawową formą aktywności dziecka w wieku przedszkolnym. Służy zaspokojeniu jego potrzeby ekspresji i twórczości. Dostarcza dziecku radosnych przeżyć związanych z doznawanymi wrażeniami, z osiągnięcia celu, z odtwarzania, przekształcania rzeczywistości. Jest niezbędna dla jego prawidłowego rozwoju. W zabawie dziecko wyraża swoje uczucia i pragnienia, daje upust swojej wyobraźni i fantazji, rozwija zdolności twórcze. W zabawie dziecko przejawia wiele poczucia odpowiedzialności, a jego wytwory są często oryginalne i twórcze. Zabawa umożliwia dziecku zdobywanie doświadczeń oraz umiejętności w działaniu. Zabawa zajmuje tak znaczną część życia dziecka, że często nie dostrzegamy jej znaczenia. Odgrywa ona ogromną rolę w następujących płaszczyznach rozwoju:
- fizycznej : wspomaga rozwój mięśni i sprawności manualnej oraz umożliwia wyładowaniu energii , która- jeśli będzie zablokowana - wywoła napięcie i rozdrażnienie ,
-społecznej : uczy określonych form zachowania , współpracy , dzielenia się z innymi i przyjaźni ,bez których dziecko staje się samolubne i dominujące,
-poznawczej : uczy postrzegania kształtów , kolorów , rozmiarów i struktury przedmiotów .
„ Wartość wychowawcza zabawy jest w dużej mierze zależna od rodzaju zabawki. Odpowiednio dobrane pobudzają dziecko do działalności zabawowej, nadają jej określoną formę i treść, wywołując różne sytuacje, które korzystnie mogą wpłynąć na uspołecznienie dziecka...”
Nieświadoma zabawa dzieci, staje się powolnym wkraczaniem w dorosłe życie. Dzieci identyfikują się z różnymi postaciami, co często wpływa później na wybór szkoły, czy w dalszej przyszłości podjęcia zawodu.
Zabawa ma bezpośrednie korzenie społeczne, gdyż potrzeby, jakie dziecko w zabawie urzeczywistnia, rozwijają się w jego kontakcie ze środowiskiem społecznym. Ponadto ingerencja wychowawców i rodziców w zabawy dziecka i współdziałanie z nim pozwalają na przekazywanie treści społecznych i wzorów zachowań. Ingerencja ta ma przeważnie - a przynajmniej powinna mieć - charakter współdziałania, ewentualnie dyskretnego kierowania czynnościami dziecka, a także stwarzania mu odpowiednich warunków do zabawy.
Każda z zabaw musi być w aspekcie pedagogicznym odpowiednio sterowana przez rodziców , nauczycieli w przedszkolu a potem w szkole . Najważniejszą grupę zabaw obejmują zabawy o charakterze dydaktycznym oraz dotyczące ról społecznych . Zabawy w rolę rozwijają zdolności naśladowania , pomysłowość , wyobraźnię , umiejętność kojarzenia wiadomości i faktów , logicznego rozumowania , przerzucania się myślą od przeszłości do teraźniejszości i przyszłości stanowią wdzięczne pole do własnych , twórczych pomysłów dziecka . W zabawach tych wciela się jak gdyby w różne postacie - jest mamą, tatą , lekarzem , policjantem czy żołnierzem . Przybrane role odtwarza wiernie lecz również wzbogaca i rozbudowuje według własnych pomysłów .

II. ODBIORCY PROGRAMU

Program skierowany jest do rodziców i dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Wiek ten to okres, w którym zabawa jest dominującą formą aktywności dziecka, stanowi ona ważny środek wspomagania rozwoju poznawczego dziecka, zaspokaja szereg potrzeb psychicznych, wyzwala wiarę we własne siły, przyzwyczaja do wytrwałości. Dzieci mają wrodzoną potrzebę eksperymentowania, a repertuar ich zabaw stanowi źródło okazji do uczenia się. Zabawa jest neutralnym sposobem uczenia i stanowi także okazję do odreagowania minionych przykrości i złych doświadczeń. Czas spędzony z rodzicami na zabawie jest dla dziecka bardzo ważny, dzieci są wówczas zachwycone i szczęśliwe, a chyba o to chodzi rodzicom. Podczas zabawy można zaobserwować pomysłowość dziecka, zaciera się granica między wyobraźnią, inteligencją, poczuciem humoru. W czasie zabawy sprawdzają i rozwijają swoje zdolności, kształtują tożsamość i budują konieczny w życiu szacunek do samego siebie. Są to początki późniejszego dorosłego świata. Podczas wspólnej zabawy z dzieckiem można szybko i skutecznie zakomunikować dziecku, jak bardzo jest kochane, gdyż zabawa jest jednym z najlepszych sposobów komunikowania miłości między rodzicami a dziećmi. Realizacja programu ma na celu pokazanie, jak zaspokoić silną u dzieci potrzebę bliskości i kontaktu fizycznego z rodzicami, a większość zabaw umożliwia nawiązanie takiego kontaktu. Podczas wspólnej zabawy rodzic ma możliwość modelowania zachowań swojego dziecka, uczenia go samodzielnego podejmowania decyzji oraz stwarzania warunków do rozwoju społeczno-emocjonalnego dziecka i kształtowanie charakteru oraz wrażliwości moralnej.

III. CELE GŁÓWNE
1. Wspieranie ogólnego rozwoju dziecka.
2. Wdrażanie rodziców do wspólnej zabawy z dzieckiem.
3. Rozwijanie aktywności i kontaktów społecznych.
4. Zaspokajanie potrzeby bliskości.
5. Wspomaganie rozwoju poznawczego.
6. Kształtowanie charakteru, wrażliwości moralnej.
7. Wspomaganie i ukierunkowanie rozwoju dziecka
zgodnie z jego potencjałem i możliwościami rozwojowymi.

IV. CELE SZCZEGÓŁOWE.
- zaspokaja swoje potrzeby,
- kształci osobowość,
- poznaje siebie i innych,
- poznaje swoje możliwości i zainteresowania,
- uczy się samoakceptacji i akceptacji innych,
- uczy się wyrażać swoje uczucia,
- uczy się współpracy w grupie,
- wdraża się w role społeczne,
- wyrabia nawyk słuchania i dostosowywania się do poleceń wydawanych
przez rodziców,
- usprawnia małą i dużą motorykę,
- rozwija wyobraźnię i fantazję,
- poprawia werbalizację i komunikację,
- uczy się radzenia sobie z problemami i emocjami,
- zdobywa nowe doświadczenia,
- uczy się efektywniej i może więcej osiągnąć.

V. SPOSÓB REALIZACJI

Podczas realizacji każdego tematu przeprowadzone zostaną zabawy dydaktyczne, ruchowe, umuzykalniające. Ze względu na różnorodność metod i form oraz stosowanych środków dydaktycznych, a także indywidualizację zajęcia zostaną szczegółowo opisane w scenariuszach opracowanych do poszczególnych tematów. Zabawy te będą skorelowane z treścią zajęć. W niniejszym programie przedstawiamy jedynie główne treści i cele, jakie będą realizowane.

ZABAWY RUCHOWE:
1. Orientacyjno - porządkowe.
2. Bieżne.
3. Rozwijające zmysł równowagi.
4. Rozwijające koordynację wzrokowo - ruchową.
5. Rozwijające zwinność.
6. Ćwiczące duże grupy mięśniowe.
7. Ćwiczenia stóp, ramion, grzbietu.
Ćwiczenia ruchowe:
- Chodzenie, bieganie w rozsypce,
- Skakanie obunóż w miejscu,
- Marsz, marsz w kole,
- Chodzenie na czworakach,
- Marsz z unoszeniem kolan,
- Skoki w pozycji podpartego przysiadu,
- Formowanie koła wiązanego,
- Podskoki z nogi na nogę,
- Ćwiczenia i zabawy rozwijające duże grupy mięśniowe,
- Skoki, rzuty woreczkami, piłką, ćwiczenia z obręczami, szarfami,
- Ćwiczenia stóp: chodzenie na palcach, piętach, wewnętrznych i zewnętrznych krawędziach stopy,
- Zabawy orientacyjno-porządkowe,
- Wyrabianie szybkiej reakcji ruchowej,
- Formowanie rzędu, koła, par,
- Ćwiczenia wyrabiające sprawność rąk,
- Skoki, podskoki, krok dosuwny w przód, cwał w ustawieniu swobodnym,
- Rzuty, chwytanie, toczenie i odbijanie piłki,
- Zabawy oparte na treści piosenek, wierszy, obserwacji otoczenia,
- Improwizacje ruchowe na zadany temat,
- Hamowanie i pobudzanie ruchu na dany sygnał słowny, dźwiękowy, wzrokowy.
Ćwiczenia słuchowe:
- Rozpoznawanie dźwięków niskich i wysokich,
- Rozpoznawanie kontrastów cicho, głośno,
- Rozpoznawanie kontrastowego tempa szybko - wolno,
- Rozpoznawanie odgłosów z otoczenia,
- Klaskanie miarowe w wolnym i szybkim tempie,
Odróżnianie trzech rodzajów muzyki: do biegania, do maszerowania, do spania,
- Różne sposoby wykonywania prostych ruchów: klaskanie w ręce, kolana, pukanie,
- Ćwiczenia emisyjne i ortofoniczne,
- Zagadki słuchowe z wykorzystaniem płyt,
- Naśladowanie głosów ptaków, zwierząt, odgłosów pojazdów, itp.

PAŹDZIERNIK

TEMAT: Jesień - warzywa i owoce

Cel:
1. Poznawanie cech charakterystycznych dla pory roku.
2. Poznawanie bogactwa warzyw i owoców i ich wartości dla prawidłowego żywienia.

Przebieg zajęć:
1. Jesień - wprowadzenie, pogadanka odwoływanie się do doświadczeń ze spacerów i wycieczek z mamami. Jesień w sadzie - opowiadanie z cyklu „ poczytajmy sobie razem mam słowa - ja obrazek.”
2. Zajęcia plastyczne warzywa i owoce obrysowywanie i wycinanie sylwetek różnych warzyw i owoców, naklejanie wycinanki z papieru kolorowego (pomoc mam)
3. „Na straganie”- słuchanie wiersza J. Brzechwy inscenizowanego za pomocą wykonanych sylwetek.
4. Słuchanie piosenek „Witaminki”, „Ogórek”, „Cebula”
5. „Wpadła gruszka” - nauka wiersza.
6. Przygotowanie przez mamy surówki z marchwi i jabłka - współna degustacja.

Zadanie dla mam:
Spacer do parku - zbieranie kasztanów, żołędzi, kolorowych liści, zasuszenie liści.

TEMAT: Jesień w lesie i parku

Cel: Zapoznanie ze środowiskiem przyrodniczym las, park (rośliny, zwierzęta).

Przebieg zajęć:
1. „Tajemniczy dzwoneczek” - opowiadanie w oparciu o opowiadanie zapoznanie ze środowiskiem przyrodniczym las, park (rośliny, drzewa liściaste, zwierzęta itp.)
2. Zajęcia plastyczne:
„Dywan pani Jesieni” - wykorzystanie materiału przyrodniczego (zasuszonych liści) i plastycznego do wykonania kompozycji na dużym formacie praca w grupach.
3. „Ola i liście” - nauka krótkiego wiersza
4. Słuchanie piosenek „Jesień” - jesienna orkiestra
„Kasztanki” - wspólne śpiewanie refrenu, fragmentu
5. Zajęcia plastyczne do wykonania samodzielnego z mamami „Kasztanowe ludziki”, „Jesienny bukiet” - dla mam różyczki z liści.


LISTOPAD

TEMAT: Zwierzęta znane i nieznane

Cel: Poznawanie bogactwa świata zwierząt.

Przebieg zajęć:
1. Oglądanie ilustracji różnych zwierząt, nazywanie i wskazywanie cech charakterystycznych, wykorzystanie albumu „Cuda przyrody”.
2. Słuchanie wierszy J. Brzechwy ze zbioru „ZOO”, nauka na pamięć wiersza „Miś”.
3. Zajęcia plastyczne:
„Zwierzęta” - wyklejanie sylwetek zwierząt włóczką i materiałem o różnej fakturze.
4. Piosenki do słuchania „Kundel bury”, „Cztery słonie”.
5. Opowiadanie „Marzenia Oli” i wiersz „W zoologicznym ogrodzie” z serii „poczytajmy sobie razem: mama słowa - ja obrazek”.
6. Zadanie dla mam: czytanie dzieciom fragmentów opowiadania „Puc, Bursztyn i goście” Grabowskiego, zgromadzenie tekturowych opakowań po różnych produktach: pasta do zębów, proszek do prania, zapałki itp.

TEMAT: Ruch drogowy. Środki lokomocji

Cel: poznawanie zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Przebieg zajęć:
1. „Czym podróżujemy” - oglądanie ilustracji, rozpoznawanie i nazywanie różnych środków lokomocji lód, woda, powietrze.
2. Zajęcia plastyczno - techniczne: przygotowanie elementów przestrzennych z wykorzystaniem opakowań tekturowych po różnych produktach, wykonywanie pojazdów, domów i makiety miasta, wykorzystanie makiety do zabawy.
3. Piosenki do słuchania „Uliczne sygnały”, „Indiańskim krokiem”.
4. Pogadanka na temat przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
5. „Tajemnica” wiersz W. Chotomskiej - opanowanie pamięciowe.
6. Zabawy ruchowe - naśladowcze przy piosenkach.
7. Zadanie dla mam: przeczytanie dzieciom wiersza „Lokomotywa” J. Brzechwy.


GRUDZIEŃ
TEMAT: Święta (realizacja w ciągu dwóch spotkań)

Cel: poznawanie tradycji i obrzędów związanych ze świętami Bożego Narodzenia.

Przebieg zajęć:
1. „O pewnym Mikołaju” słuchanie opowiadania, przybliżenie historii tradycji obdarowywania się prezentami, wyrabianie przekonania, że uśmiech, miłe słowo, dobry uczynek mogą być najbardziej wartościowym prezentem.
2. „Chodź do nas choinko” - wiersz J. Hilcha, opanowanie pamięciowe.
3. „Święta” - opowiadanie z cyklu „poczytajmy sobie razem mama słowa - ja obrazek” - na podstawie opowiadania poznawanie tradycji świątecznych, rozmowy z dziećmi, odwoływanie się do doświadczeń.
4. Piosenki do słuchania „Chłodno choince”, „Spotkanie z choinką”, kolędy i pastorałki.
5. Nauka fragmentu kolędy.
6. Zajęcia plastyczne:
- łańcuchy na choinkę z kolorowego papieru,
- aniołki - ozdoby choinkowe, papieroplastyka,
- choinka - duży format, ozdabianie według własnych pomysłów sylwetek choinki, wykorzystanie dowolnych materiałów plastycznych, wspólnie z mamami,
- kartki świąteczne - naklejanie gotowych elementów.
7. Zajęcia kulinarne:
Pieczenie pierniczków - wspólnie z mamami przygotowanie ciasta, wyciskanie foremkami różnych kształtów, pieczenie.
8. Zadanie dla mam:
- przygotowanie konturów obrazków z wykorzystaniem farbek żelowych,
- dokończenie pierników, lukrowanie, ozdabianie kolorową posypką,
- przeczytanie opowiadania „Świąteczne życzenia”,
- wypisanie życzeń świątecznych na przygotowanych kartkach, wycieczka na pocztę.


STYCZEŃ

TEMAT: Dzień Babci i Dziadka

Cel: kształtowanie postaw szacunku ukazywanie prawidłowych więzi rodzinnych.

Przebieg zajęć:

1. Wiersz „Nasza Babcia” M. Felikowskiej, opowiadanie „Mój Dziadek” A. Kamieńskiej, uważne słuchanie wiersza i opowiadania, rozmowa, odwoływanie się do doświadczeń dzieci.
2. Zajęcia plastyczne: „Laurka dla Dziadka” - wycinanka, naklejanka, „Korale dla Babci” - wykonanie korali z makaronu.
3. Piosenki do słuchania „U babci jest słodko”, „Nasza nowoczesna babcia”.
4. Wiersz do nauki: „Cóż Ci dam”, „Niechaj dziadzio z babunią”.
5. Zajęcia kulinarne: pieczenie kruchych ciasteczek - razem z mamami wyrabianie ciasta, wyciskanie foremkami różnych kształtów, pieczenie.
6. Przygotowanie uroczystości dla babci i dziadka, zaproszenie, poczęstunek, zaprezentowanie swoich umiejętności: śpiew, recytacja, wręczanie upominków, składanie życzeń.
7. Zadanie dla mam: przygotowanie z dziećmi masek i przebrań karnawałowych na bal przebierańców, udział w balu organizowanym w SOSW.

LUTY

TEMAT: Zima

Cel: poznawanie cech charakterystycznych dla tej pory roku.

Przebieg zajęć:

1. „Zimowa przygoda Kubusia Puchatka” - uważne słuchanie opowiadania, poznawanie cech charakterystycznych dla tej pory roku, rozmowa.
2. „Zimowy obrazek” malowanie farbami plakatowymi, pastą do zębów, kredą, naklejanie waty.
3. Piosenki do słuchania „Zima, zima”, „Biały walczyk”.
4. „Hej na sanki” - wierszyk do nauki.
5. Zadanie dla mam: „Bałwanek” - przygotowanie masy solnej i wykonanie figurki bałwanka, kolorowanie po wyschnięciu, łączenie z innym materiałem plastycznym.

TEMAT: Poznajemy pracę ludzi w różnych zawodach.

Cel: Poznanie pracy ludzi w różnych zawodach.

Przebieg zajęć:

1. „Tyle kobiet dookoła”- wiersz.
„Wszyscy dla wszystkich” - wiersz. W oparciu o wiersze poznanie pracy ludzi w różnych zawodach, nazywanie, określanie różnych czynności, przyrządy, maszyny, strażak, kucharz, krawcowa, murarz, itd.
2. Zajęcia plastyczne: „Kim chciałbym zostać, jak dorosnę” - rysowanie kredkami świecowymi.
3. Zabawy tematyczne: sklep, lekarz, zakład fryzjerski, nauczyciel, kierowca, policjant.
4. Piosenki do słuchania: „Pośpieszny pociąg”, „Idzie górnik drogą”, „Być kierowcą”.
5. Zadanie dla mam:
Zajęcia plastyczno - techniczne: wykonanie nakrycia głowy dla różnych zawodów i organizacja tematycznych kącików zabawowych dla dzieci.


MARZEC

TEMAT: Wiosna

Cel: poznawanie cech charakterystycznych dla tej pory roku.

Przebieg zajęć:

1. „Wiosenny krajobraz” - na podstawie opowiadania zapoznanie z cechami charakterystycznymi dla tej pory roku.
2. Zajęcia plastyczne: „Wiosenny obrazek” wycinanka z kolorowych czasopism, „Tęcza” - malowanie farbami plakatowymi na dużym formacie.
3. Piosenki do słuchania „Bociek”, „Wiosna tuż, tuż”.
4. „Witaj wiosenko” - wiersz N. Kuczyńskiej, opanowanie pamięciowe.
5. Zadanie dla mam: przygotowanie kukły „Marzanny”.

TEMAT: Święta

Cel: poznawanie tradycji i obrzędów świątecznych.

Przebieg zajęć:

1. „Kot z pisankami” - wiersz W. Grudzieńskiej, uważne słuchanie wiersza, rozmowa na temat tradycji i obrzędów świątecznych.
2. Zajęcia plastyczne: „Kolorowa pisanka” - wykonanie pracy plastycznej dowolną techniką na dużym formacie. „Świąteczny koszyczek” - papieroplastyka.
3. Piosenki do słuchania „Wiosenny mazurek”, „Zielone piosenki”.
4. Zadanie dla mam: „Śmigus-dyngus” opowiadanie do czytanie przez mamy.
Zajęcia plastyczne - przygotowanie stroika świątecznego.


MAJ

TEMAT: Dzień Matki

Cel: kształtowanie uczucia szacunku, przywiązanie i miłości do matki.

1. „Dwie Dorotki” - na podstawie opowiadania wdrażanie do pomocy w podstawowych pracach domowych, odwoływanie się do doświadczeń dzieci.
2. „Oczy mamy” - wiersz do nauki na pamięć.
3. „Pomogę mamusi” - piosenka do słuchania, „Wianek” piosenka do nauki, zabawa taneczna przy piosence.
4. Zajęcia plastyczne: „Moja mama” - rysowanie kredkami świecowymi portretu mamy. „Kwiatek dla mamy” - papieroplastyka, składanie kwiatka według wzoru.
5. Składanie życzeń mamom, wręczanie upominków.

TEMAT: Dzień Dziecka

Cel: kształtowanie prawidłowych postaw, uczenie grzeczności, życzliwości i przyjaznego stosunku do innych dzieci.

Przebieg zajęć:
1. „Dziecięce marzenia” - swobodne wypowiedzi dzieci na temat marzeń (pomoc, pytania ukierunkowujące).
2. „Murzynek Bambo” - słuchanie wiersza czytanego przez nauczyciela.
3. Piosenki do słuchania „Święto dzieci”, „Bal w przedszkolu”.
4. Podsumowanie cyklu zajęć, zorganizowanie wystawy prac dzieci i wykonanie albumu ze zdjęciami z zajęć i imprez.

Niezapomniane chwile - propozycje zabaw dla całej rodziny

Spis treści

I Wstęp
II ZABAWY RUCHOWE
• „ 10 Murzynków”
• „ Turek”
• „ Jeż”
• „ Wyścigi”
• „ Król Ciszy”
• ` Papier i ołówek”
III ZABAWY ZE ŚPIEWEM
• „ Krasnoludki”
• „ Jestem muzykantem”
• „ Różyczka”
• „ Polka Warszawska”
• „ Nie chce Cię znać”
• „Dżungla”
IV ZABAWY INTEGRACYJNE
• „Miejsce obok mnie jest puste zapraszam tu...”
• `”Kto to...”
• „ Piłka - stop”
• „ Tunel”
• „ Myjnia samochodowa”

V GRY I ZABAWY DYDAKTYCZNE
• „Czapka-niewidka”
• „ Chodzi sroka”
• „ Co porwał wiatr”
• „ Cztery lale”
• „ Duch w zamku”
VI ZABAWY RELAKSUJĄCE
• „ Uśmiech”
• „ Rzeźbiarz”
• „ Obrazek”
• „ Kijek”
VII Literatura

Wstęp

Główną potrzebą dziecka w wieku przedszkolnym jest niewątpliwie zabawa - w niej bowiem wyraża swą aktywność, dążąc do zaspokojenia potrzeb intelektualnych, społecznych, estetycznych i ruchowych.
Zabawa pełni więc bardzo wiele funkcji, które można w pełni wykorzystać poprzez obecność w nich osób dorosłych.
Bardzo duży wpływ na rozwój dziecka mają oczywiście rodzice, a jednym z czynników wpływających na ten rozwój jest właśnie zabawa - wspólna zabawa rodzica z dzieckiem.
Daje ona dziecku ogromną radość, a jednocześnie jest źródłem zdobywania wielu wiadomości i umiejętności oraz nowych doświadczeń.
Kształci i rozwija jego psychikę, ćwiczy spostrzegawczość, wyrabia orientację, uczy umiejętności współdziałania z innymi, przygotowuje do życia społecznego. Ponadto zasady zabaw budują w dzieciach wzór zachowania się. Przestrzeganie tego wzoru to droga do kształtowania w dzieciach świadomej dyscypliny, wyrabianie w nich solidarności i koleżeństwa, tak ważnego w późniejszym życiu. Zabawa rozwija również pamięć, wyobraźnię, zdolność koncentracji, jest również źródłem zdobywania wiadomości i umiejętności .
Zabawa jest najważniejszym terenem działania dziecka, ma dla jego rozwoju podstawowe znaczenie. Należy więc cenić zabawę dziecka i stwarzać dla niej odpowiednie warunki, być przewodnikiem dziecka, gdy ono z zaciekawieniem rozgląda się wokół siebie, gdy pyta, doświadcza, obserwuje.
Rodzic może spełniać w zabawie dziecięcej różne role: czasem - inicjatora i pomocnika, innym razem - towarzysza zabawy, którą zainicjowało i kieruje dziecko.
Jeżeli rodzice pragną, by ich dziecko było aktywne, samodzielne, pełne inicjatywy muszą poświęcić mu swój czas na wspólną zabawę. Stanowi ona bowiem jedną z najbardziej wartościowych form kontaktu między dorosłymi a dzieckiem.
W czasie jej trwania można przekazać wiele informacji na różne tematy, zacieśnić więź emocjonalną, lepiej poznać dziecko.
Mając na uwadze dobro dziecka i świadomość znaczącej roli zabawy - wspólnej zabawy rodzica z dzieckiem, jako bardzo ważnego czynnika wpływającego na prawidłowy rozwój dziecka - przygotowałam dla Państwa kilka propozycji wspólnych zabaw.

ZABAWY RUCHOWE
• „ 10 Murzynków”
Stoimy z dziećmi w kręgu, mówimy tekst i po kolei pokazujemy odpowiednie gesty, które dzieci powtarzają. Zanim rozpoczniemy zabawę należy się z dziećmi umówić gdzie Murzynki zamierzają jechać: do olbrzymów ( mówimy grubym głosem, do krasnoludków cieniutkim, do mówiących b. wolno, do mówiących w przyspieszonym tempie itd.)
Dziesięciu Murzynków (pokazujemy 10 paluszków),w spodenkach na szelkach ( pokazujemy szelki), taką piosenkę ( pokazujemy ręką na usta), zaśpiewa nam •( pokazujemy na usta drugą ręką). O ale, ele ( klepiemy się delikatnie dłonią po głowie), o ale tika tunga ( klepiemy się po głowie drugą dłonią), o masa masa masa, masa (ruch okrężny dłonią po brzuszku), balue
( prostujemy jedną rękę w prawą stronę), balua ( prostujemy drugą rękę w lewą stronę).
• „Turek”
Należy usiąść w kręgu. Do środka zapraszamy jedną osobę - Turka. Każdy, kto jest lub chce zostać Turkiem musi prościutko siedzieć, nóżki mieć skrzyżowane a rączki na kolankach.

Osoby w kręgu mówią tekst, Turek odpowiada:
Dz: Siedzi Turek po turecku i tak sobie myśli:
T: Dobrze by to było, gdyby do mnie goście przyszli
Dz: Aż tu nagle stuk, stuk, stuk ( stukamy jedną ręką o podłogę),
Puk, puk, puk ( stukamy drugą ręką o podłogę)
T: Kto tam?
Dz: Goście z dalekiego kraju
T: Jacy?
Dz: Sami przedszkolacy. Tutek wstaje ( wstaje), drzwi otwiera ( naśladuje otwieranie drzwi), i najgrzeczniejsze dziecko wybiera ( kłania się pięknie przed wybranym dzieckiem zapraszając je w ten sposób do środka kółka). Zabawa trwa dalej.

• „ Jeż”
Ustawienie w kręgu, na stojąco. Jedno dziecko wybieramy do środka, będzie jeżem. My mówimy tekst trzymając się za ręce i przesuwając się po kole.
Dz: W środku koła stoi jeż, co on zrobi to my też.
J: Jeż pokazuje jakąś czynność lub ćwiczenie a dzieci je powtarzają dopóki jeż nie powie „ dość”.
Dz: Na kogo jeż wskaże, ten nowy ruch pokaże. ( Wtedy nowe dziecko wchodzi do koła i zabawa toczy się dalej).
• „Wyścigi”
Siedzimy z dziećmi w kręgu, w siadzie klęcznym. Będziemy pozorowali bieg uderzając rękami o uda, na przemian . Jedna osoba prowadzi, czyli mówi, co się po kolei dzieje a dzieci wyrażają to gestem.

Prowadzący mówi:
Biegniemy
Dz: Uderzają dłońmi o uda,
P:Jadą szybkie samochody
Dz: Skręcamy głowę w jedną stronę naśladując jednocześnie świst przejeżdzającego samochodu, w drugą stronę tak samo,
P: Biegniemy,
P: Idą piękne panie
Dz: Wydajemy dźwięk zachwytu, unosząc lekko dłonie „ ach”,
P: Biegniemy,
P: Idzie policjant

DZ: Naśladujemy grożenie paluszkiem równocześnie upominając „ Nie wybiegać na ulicę” 2x,
P: Biegniemy,
P: Po chaszczach
DZ: Rączkami wymachujemy naśladując równocześnie szuranie o gałęzie „ szu, szu”,
P: Biegniemy,
P: Dobiegamy do skrzyżowania, co robimy?
Dz: Stajemy i czekamy na zielone światło.
Jest już światło, przechodzimy zdecydowanym krokiem po pasach,
P: Biegniemy,
P: Po błocie,
Dz: Uderzają dłońmi po policzkach,
P: Biegniemy,
P: Po moście,
DZ: Uderzają piąstkami po klatce,
Biegniemy, widzimy zbliżającą się metę, przyspieszamy,
P: Hura!
Dz: Wszyscy podnosimy ręce do góry,
P: Gratulujemy sobie nawzajem uczestnictwa w wyścigu.

• „ Król Ciszy”
Dzieci siedzą w kółeczku w siadzie skrzyżnym. W środku kółka zasiada Król Ciszy. Jego zadaniem jest przyjrzeć się kto pięknie, prościutko i cicho siedzi a wtedy wybrać kogoś i paluszkiem przywołać go do siebie. Osoba ta powinna cichutko podejść i położyć rękę na głowie króla. Król ów, jeśli zauważy, że zbyt głośno to dziecko się zbliża, gestem ręki może je wrócić na miejsce i wybrać kogoś innego.

„ Papier i ołówek”.

- Zdejmijcie wasze buty i skarpety. Chciałabym za chwilę zobaczyć jak zwinne są wasze stopy. Niech każdy z was weźmie sobie dwa krótkie ołówki i włoży je pomiędzy palce każdej ze stóp. Zróbcie to tak, aby zatemperowany czubek skierowany był w dół. Teraz spróbujcie przejść przez pokój na piętach. Trzymajcie swoje palce tak wysoko w górze, aby ołówki nie pozostawiły na podłodze żadnych śladów...
Inna propozycja:
- Weźcie sobie kartkę papieru i połóżcie ją na podłodze. Trzymajcie teraz ołówek palcami jednej ze stóp. Wszystko jedno, na które palce się zdecydujecie. Teraz spróbujcie narysować tym ołówkiem to, co przyjdzie wam akurat do głowy...
- A teraz spróbujcie tego samego drugą stopą...
- Potem wspólnie obejrzymy obrazy malowane stopami.

ZABAWY ZE ŚPIEWEM
Ponieważ zbiór ten, przeznaczony jest przede wszystkim, dla rodziców i dzieci
z prowadzonej przeze mnie grupy, toteż nie podaję nut, zakładając, iż dzieci doskonale znają melodię proponowanych zabaw.
• „ Krasnoludki”
Ustawienie dowolne, śpiewamy i pokazujemy gestem to, o czym śpiewamy.
My jesteśmy krasnoludki hop sa sa 2x ( robimy daszek z rąk i podskakujemy)
Pod grzybkami nasze budki hop sa sa 2x ( najpierw pokazujemy daszek grzybka w przykucnięciu a potem skaczemy)
Jemy mrówki, żabie łapki oj tak tak 2x( pokazyjemy, że coś wkładamy do ust)
A na głowach krasne czapki to nasz znak 2x( robimy kapturki nad głową)
Gdy ktoś zbłądzi to trąbimy tru tu tu 2x ( gestem pokazujemy, że trąbimy na trąbce)
Gdy ktoś senny to uśpimy lu lu lu 2x( układamy głowę na rączkach z jednej a potem z drugiej strony)
Gdy ktoś skrzywdzi krasnoludka ojojoj 2x ( grozimy paluszkiem)
To zapłacze niezabudka ojojoj 2x ( pokazujemy spływające łzy).

• „ Jestem muzykantem”.
Dzieci siedzą w kółeczku w siadzie skrzyżnym, prowadzący na krzesełku, zaczyna śpiewać a dzieci za nim powtarzają i pokazyją gesty naśladujące rożne czynności.
P: Jestem muzykantem konszabelantem ,
DZ: I my muzykanci konszabelanci,

P: Ja umiem grać,
DZ: I my umiemy grać,
P: A na czym? (Prowadzący równocześnie pokazuje gest grania na pianinie),
DZ: Na pianinie ( dzieci też pokazują),
P: A pianini ino ino 3x
A pianino ino ino, a pianino gra. ( dzieci pokazują i śpiewają wraz z prowadzącym)
Na tej samej zasadzie wprowadzamy: skrzypce( skrzyp tra la la ), trąbce ( trąb tra la la ), flecie ( fiu tra la la ), nerwach ( nerw tra la la ) itd.

„ Różyczka „
Stoimy w kółeczku. Wybieramy jedną osobę do środka, jest różyczką i ma podniesione rączki-płatki do góry. Idziemy po kole i śpiewamy:
-Stoi różyczka w czerwonym wieńcu ( w zależności od koloru ubrania dziecka śpiewamy „ w czerwonym lub zielonym, niebieskim ... wieńcu), my się jej kłaniamy po książęcu ( robimy skłon głową),
Stajemy i klaszczemy w dłonie, różyczka w tym czasie wybiera kogoś z kręgu i tańczy z nim w kole. My klaszcząc równocześnie śpiewamy:
-Ty różyczko dobrze wiesz, dobrze wiesz, kogo kochasz tego bierz, tego bierz.
I wtedy nowa różyczka staje w środku koła.

• „ Polka Warszawska”.
Ustawienie w parach, trzymamy się za ręce, kręcimy w kółeczko i śpiewamy:
- Tańcowała ryba z rakiem raz i dwa, raz i dwa ( klaszczemy w dłonie). Znów idziemy w kółko i śpiewamy.
- I przedszkolak z przedszkolakiem raz i dwa i raz ( znów klaśnięcia w dłonie)
- Raz podskoczyć ( podskok), raz zaklaskać ( klaśnięcie), oj tak tak 2x pokazujemy paluszkiem na boki.
- Raz podskoczyć raz zaklaskać ( powtórzenie czynności), Polka Warszawska ( obracamy się wokół własnej osi) raz i dwa ( klaśnięcia w dłonie. - Zmiana pary.

„ Nie chcę Cię znać”.
Ustawienie w parach, twarzą do siebie, bez trzymania. Śpiewamy odsuwając się od siebie i machając na siebie dłońmi:
- Nie chcę Cię 2x, nie chcę Cię znać. Zatrzymujemy się, zbliżamy się do siebie wolnymi krokami, przywołując się rękami i śpiewając:
- Chodź do mnie 2x, rączkę mi daj ( podajemy ręce na krzyż),
- Prawą mi daj, lewą mi daj i już się na mnie nie gniewaj ( tańczymy w kółko). I jeszcze raz to samo „ Prawą mi daj, lewą ...

„ Dżungla”.
Dzieci mogą siedzieć na dywanie. Śpiewamy i pokazujemy gestem treść piosenki.

„Dżungla, dżungla, taka wielka dżungla ( rozkładamy ręce na boki)
Poplątane zwoje dzikich lian ( pokazujemy od góry w dół kręcone liany)
Raz, dwa, trzy ( trzy klaśnięcia w dłonie).
Mieszka sobie w bambusowej chatce ( daszek chatki składamy z dłoni)
Ambo Sambo dżungli wielki pan ( stukamy się piąstkami po klatce).
Raz, dwa, trzy ( trzy klaśnięcia w dłonie).
Ref:
Strusie mu się w pas kłaniają ( z ręki do łokcia robimy szyję i dziób strusia, kłaniamy się nim)
Małpy na gitarze grają ( udajemy granie)
Ambo tu, Ambo tam, Ambo tu i tam( pokazujemy raz w prawo ręką raz w lewo2x)
II
Ambo Sambo ( ręce oparte na biodrach)
Doskonale znam go ( wskazujemy na siebie)
Węża się nie boi ( pokazujemy ruch pełzania przez węza ręką)
Ani lwa ( dłonie z rozpostartymi palcami i straszymy „ła,ła”)
Dla swych dzikich, leśnych ulubieńców ( ręce do łokcia złożone jedna na drugą i udajemy, że w prawej coś trzymamy)
zawsze coś pysznego w dłoni ma. Raz, dwa, trzy.” ( trzy klaśnięcia w dłonie)

ZABAWY INTEGRACYJNE
( do wykorzystania podczas przyjęcia urodzinowego, zjazdu rodzinnego, gdy jest więcej dzieci)

Miejsce obok mnie jest puste zapraszam tu...”
Dzieci siedzą w kole, ciasno obok siebie. Tylko w jednym miejscu krąg jest przerwany. Dziecko, które ma wolne miejsce obok siebie, zaczyna zabawę mówiąc: Po mojej prawej stronie jest wolne miejsce, zapraszam na nie...( wymienia imię zaproszonego dziecka). Osoba zaproszona siada obok osoby zapraszającej. Następnie zaprasza dziecko, które teraz ma wolne miejsce obok siebie.
Po chwili zabawy, zmienia się jej formę, dziecko, z którego prawej strony jest wolne miejsce mówi: Po mojej prawej stronie jest wolne miejsce, zapraszam na nie...( wymienia imię zaproszonego dziecka) by przyszedł tu jak żabka..., ptaszek..., piesek...itd.

„ Kto to?.. ”
Dzieci i pozostali uczestnicy zabawy, siedzą w kręgu. Jedno z nich wybiera sobie
w myślach daną osobę, którą stara się opisać, robi to w ten sposób, iż wymienia jej charakterystyczne cechy wyglądu, np. "Osoba, o której myślę ma brązowe włosy, ciemne oczy, spodnie jeansowe itd. Zadaniem grupy jest odgadnąć, o kim mowa, komu pierwszemu się to uda i powie imię szukanej osoby, kontynuuje zabawę opisując kolejną osobę.

„Piłka - stop”.

Dzieci siedzą w kręgu jedna osoba stoi do nich tyłem. Na jej sygnał, osoby siedzące w kółku podają sobie kolejno piłkę. Kiedy ta osoba powie stop, dziecko, które w tym momencie trzyma zabawkę w ręku odpada. Zabawa trwa do momentu wyłonienia zwycięzcy.

„Tunel”.

Uczestnicy zabawy stają parami, para za parą, trzymając się za ręce i tworząc tunel. Osoba nie mająca pary wbiega do tunelu i chwyta za rękę dowolną osobę z tunelu. Utworzona w ten sposób para biegnie tunelem do czoła i staje na początku dobudowując tunel. Osoba, której „partnera” porwano ma za zadanie jak najszybciej dobiec do końca tunelu (biegnie na zewnątrz tunelu) i wbiec do niego, aby dobrać sobie parę. W ten sposób tunel posuwa się do przodu.

„ Myjnia samochodowa”.
Stańcie w rzędzie jedno za drugim i patrzcie w tym samym kierunku. Rozstawcie nogi tak, żeby inne dziecko mogło się między nimi przeczołgać. Jedno z dzieci rozpoczyna. Klęcząc na kolanach i podpierając się rękami udaje samochód, który wjeżdża do myjni. Wszystkie stojące dzieci są częściami ogromnej maszyny, myjącej samochód. Gdy auto przejeżdża pomiędzy waszymi nogami, użyjcie swoich rąk i masujcie oraz drapcie je po plecach. Róbcie to tak ostrożnie i delikatnie, aby auto nie miało potem żadnych zadrapań. W ten sposób każdy z was przyczyni się do tego, że samochód wyjedzie z myjni czysty i błyszczący.


GRY I ZABAWY DYDAKTYCZNE

CZAPKA - NIEWIDKA
Czapkę-niewidkę można wykonać z kartonu. W zabawie służy do zasłaniania różnych przedmiotów i zabawek. Rozkładamy je na stole tak, aby dzieci dokładnie się przyjrzały, wymieniły głośno ich nazwy. Następnie przykrywamy czapką. Prowadzący - rodzic zaczyna zabawę rymowanką:
„Czapka-niewidka
Nie jest ładna
Choć niebrzydka.
Zasłoni, zakryje coś,
Jeśli wiesz, co, to się zgłoś.”
Dzieci zamykają oczy i pochylają głowy do kolan, a prowadzący nakrywa czapką jeden ze znajdujących się na stole przedmiotów. To dziecko, które po otwarciu oczu pierwsze wymieni nazwę, co jest pod czapką otrzymuje punkt. Po kilku powtórzeniach, przed zasłonięciem czapką czegoś można zmienić układ przedmiotów na stole. Asortyment może być różnorodny, zabawki, owoce, naczynia kuchenne itd.
„CHODZI SROKA”.
Dzieci siadają w kołeczku, mogą też chodzić w kółeczku. W środku kółka rozłożone są różne przedmioty, zabawki, dzieci oglądają je i nazywają. Rodzic jako pierwszy zakłada sobie na głowę opaskę z wizerunkiem lub napisem „ sroka”. Ucząc dzieci rymowanki, zapoznaje je równocześnie z regułami zabawy: sroczka chodzi w środku koła, dzieci trzymają się za ręce i chodzą po kole.
„Chodzi sobie sroczka
Po trawce zielonej.
Bystrym okiem zerka, co jest rozłożone.( Chodzimy po kole)
Hop, hop,(podskoki)
Skik, skik ( klaszczą w ręce)
Coś nam sroczka ( obrót)
Schowa w mig”.( przykucnięcie i zasłonięcie oczu).
W tym momencie, gdy dzieci mają zasłonięte oczy sroczka chowa jakiś przedmiot poza kołem do pudełka lub pojemnika.
Gdy to zrobi mówi: „ Sroczka coś schowała w mig”. Dzieci otwierają oczy, wstają, oglądają to, co zostało i mówią, czego brakuje. To, które pierwsze prawidłowo odpowie, zostaje sroczką. Na miejsce zabranej zabawki można dołożyć kolejną.

„ Co porwał wiatr?”
Uczestnicy zabawy siedzą przy stoliku, na którym leżą drobne przedmioty z otoczenia dziecka. Mogą to być takie przedmioty jak zeszyt, ołówek, długopis. W doborze przedmiotów należy unikać takich, których nazwa kończy się samogłoską y lub spółgłoską dźwięczną.
Najpierw dzieci podają nazwy wszystkich przedmiotów, a następnie ustalają, kto będzie zgadywał, co porwał wiatr. Wybrane dziecko odchodzi do drugiej części pomieszczenia i odwraca się tyłem. W tym czasie dziecko - „ wiatr” bierze ze stołu jedną rzecz i chowa ręce za plecami. Inne dzieci także trzymają ręce z tyłu. Dziecko - wiatr mówi:
„Jestem wiatr, jestem wiatr,
Coś porwałem - lecę w świat!
I dodaje:
A to coś zaczyna się na głoskę ...k”.
Wtedy zgadujący odwraca się, podchodzi do stolika i stara się wskazać, co porwał „wiatr”.
Odpowiedź może brzmieć: „ Wiatr porwał klocek, bo zaczyna się głoską „ k”. Potem wskazuje, kto jest wiatrem. Może to zrobić dwukrotnie. Jeżeli mu się uda, „ wiatr” zostaje zgadującym, jeżeli nie - sam jest nim ponownie. Inna wersja zabawy jest taka, że uczestnicy zabawy odwracają się tyłem, a „wiatr” chowa jeden przedmiot przy sobie. Mówi, jaką głoską się on zaczyna. Kto pierwszy poda nazwę ukrytego przedmiotu, szuka go na zasadzie „ ciepło - zimno” określając gdzie „ wiatr” ukrył przedmiot( w kieszeni, za swetrem, w kapciu...). Jeżeli uda się schować przedmiot w pomieszczeniu, zgadujący szuka go, chodząc, zgodnie ze wskazówką „ zimno - ciepło”.
Pojęcia matematyczne⇒

„ Cztery lale”.
Celem zabawy jest utrwalenie i stosowanie liczebników porządkowych. Prowadzący rodzic prezentuje dzieciom 4 lalki siedzące na tapczanie, ubrane zgodnie z opisem
w wierszyku ( lub sylwety lalek0. Sam siedzi naprzeciwko dzieci obok tapczanu
z lalkami tak, aby pierwsza lalka była obok niego.

„ Siedzą lale na tapczanie,
każda inne ma ubranie.
Pierwsza-sukienkę w kropki cała,
Druga ma bluzeczkę białą,
Trzecia ma czarne buciki,
Czwarta-sweter na guziki.”
Dziecko na polecenie osoby prowadzącej, pokazuje pierwszą, drugą i trzecią lalkę, mówi, ile jest lalek. Prowadzący zmienia układ lalek na tapczanie lub sylwet i mówi wiersz w nowej wersji:
„ Siedzą lale na tapczanie,
każda inne ma ubranie.
Pierwsza czarne ma buciki,
Druga sweter na guziki,
Trzecia ma bluzeczkę białą,
Czwarta-sukienkę w kropki całą.”
Jak poprzednio jedno dziecko pokazuje pierwszą, drugą, trzecią i czwartą lalę. Odpowiada na pytanie „ Ile jest lalek?” . Kolejne dziecko ma utrudnione zadanie, bo przy tym samym układzie pokazuje, trzecią, drugą, czwartą i pierwszą lalkę i też odpowiada na pytanie „ Ile jest lalek?”. Jeszcze raz można przekształcić ten czteroelementowy zbiór i uświadomić dzieciom, że niezależnie od układu elementów, nie zmienia się jego liczebność. Teraz lalki siedzą np. tak:
„ Siedzą lale na tapczanie,
Każda inne ma ubranie.
Pierwsza ma bluzeczkę białą,
Druga - suknię w kropki całą,
Trzecia-sweter na guziki,
Czwarta- czarne ma buciki.”

Dziecko pokazuje lalkę, która ma sukienkę w kropki.

-Która to z kolei lalka na tapczanie? ( druga)
-Która lalka ma czarne buciki? (czwarta).
-Która ma białą bluzkę?( pierwsza).
-Która ma sweter na guziki.
W drugiej części zabawy lalkami mogą być dzieci. Spacerują, a na słowo prowadzącego „ Siedzą lale..” , siadają. To dziecko, które usiadło jako pierwsze, mówi: „ jestem pierwsza...” Utrudnieniem zabawy w tej części może być wymienianie przez dzieci, oprócz liczebnika porządkowego, charakterystycznych( w pojęciu dziecka) cech ubrania np.:
- „ Jestem pierwsza, mam niebieską spódniczkę.”
Kolejnym utrudnieniem może być prezentowanie się w różnej kolejności, którą wskazuje prowadzący, ustalając kierunek liczenia np:
- „ Ona jest pierwsza”.
- „ jestem trzecia, mam kapcie w kwiatuszki”.

„ Duch w zamku”.
Pomoce: kaptur dla dziecka krążącego po zamku i tarcze ( krążki) z różną liczbą kółek lub z cyframi np. od 4 do 10, czyli 6 sztuk.
Prowadzący zabawę rodzic krótką opowieścią tworzy klimat do zabawy., zapoznając uczestników z jej zasadami. Są oni, z wyjątkiem jednego, dawnymi mieszkańcami zamku zaczarowanymi w stare „ zegary', które stoją w różnych miejscach. W zamku krąży jeden „ duch”, który ma szansę zostać- tak jak inni - „ zegarem”, pod warunkiem, że rozpozna w jednym z `zegarów” osobę. Jeżeli nie - znowu będzie krążył po zamku, a jest tym bardzo, bardzo zmęczony. ` Duch” nie widzi „ zegarów', bo ma oczy zasłonięte kapturem. Musi szukać ich po ciemku, potem - dotknąć, a wtedy „ zegar” wybije godzinę. Właśnie po biciu, podźwięku ( tj głosie kolegi0 „ duch” może rozpoznać dawnego mieszkańca zamku. Wymieniają jego imię, prowadzący pokaże na tarczy ze zbiorami liczbowymi lub cyfrą, którą godzinę wybije „ zegar'. Gdy podniesie tarczę do góry, „duch” musi uważnie słuchać bicia.” Duch' i wszyscy zaczarowani w „ zegary” sprawdzają, czy liczba dźwięków jest zgodna ze wskazaniami tarczy. Jeżeli „duch” rozpozna, czyj to głos, zostaje „ zegarem”, a ten, kto był „ zegarem”- zostaje „duchem”.
W przypadku, nie rozpoznania dawnego mieszkańca zamku po głosie, „duch” krąży nadal i musi natrafić na kolejny „ zegar'. Wtedy ten bije tyle razy, ile na kartoniku pokaże prowadzący. W momencie rozpoczęcia zabawy „ ducha' można wyłonić spośród uczestników za pomocą wyliczanki:
„ W starym zamku krąży duch.
Nie jest straszny, choć nie tchórz.
Nie chce dłużej duchem być,
Tak jak zegar woli bić.
Bim - bam - bom,
Duchem będziesz zaraz ty...”
Bom, bom, bom, bom, bom...
- „ Ile razy wybił zegar? Czyj to głos?” - Zabawa toczy się dalej.

ZABAWY RELAKSUJĄCE

„ Uśmiech”.
Uczestnicy zabawy siedzą w kręgu. Jedno z nich, wybrane w wyliczance lub wskazane przez dorosłego, zostaje „właścicielem uśmiechu”. Podczas gdy pozostali uczestnicy zachowują się ( lub starają się zachować) obojętny wyraz twarzy, dziecko będące „właścicielem uśmiechu” powinno wyrazem swej twarzy okazać radość. ` Właściciel uśmiechu” przekazuje go innemu dziecku. W tym celu zasłania twarz dłonią, „ ściąga” uśmiech z ust i „ rzuca” nim w stronę wybranego kolegi. Natychmiast poważnieje, zaś nowy „ właściciel uśmiechu” okazawszy uprzednio swą radość, „przekazuje uśmiech” kolejnym graczom. Dzieci, które śmieją się nie „ posiadając uśmiechu”, odpadają z zabawy.

- Można również przekazywać sobie inne miny np.: groźne, smutne...
- Przedłużeniem zabawy może być zadanie przy stolikach, aby uwiecznić na rysunku wesołe i poważne miny.
`”Rzeźbiarz”.
Podczas zabawy jedno z dzieci zamienia się w nieruchomy posąg, drugie zaś naśladuje rzeźbiarza. Należy, zatem wcześniej pokazać dzieciom, na czym polega i jak wygląda praca rzeźbiarza. Bawimy się w parach. Jedna osoba jest rzeźbiarzem, druga blokiem kamienia, z którego powstaje rzeźba. Kamień pozostaje nieruchomy. Rzeźbiarz przesuwa poszczególne części ciała drugiej osoby, uderzając lekko dłońmi w przyszły posąg i nadając mu wybraną przez siebie pozycję. Rzeźby mogą również powstawać z bryłek gliny lub plasteliny. Rzeźbiarz wykonuje wówczas ruchy przypominające lepienie, aby nadać „ posągowi „ odpowiedni kształt.
- w zabawie trzecia osoba może posłużyć za modela - przyjmuje, pozę, która rzeźbiarz musi odtworzyć ze swojego „ kamienia”.

`”Obrazek”
Dziecko wygodnie siedzi lub leży w swym łóżku. Ogląda pokazany przez dorosłego obrazek i opisuje go, opowiada o ujrzanej scence lub nazywa znane elementy.
Dorosły prosi dziecko, by zapamiętało obrazek, który za chwilę zniknie: zostanie schowany lub pogrąży się wraz z całym pokojem w ciemności. Z zamkniętymi oczyma dziecko powinno opisać zapamiętane szczegóły obrazka lub opowiedzieć przedstawioną na nim historyjkę.
- Jeśli dziecko oglądało obrazek przed snem, możemy nazajutrz rano poprosić je o opowiedzenie zapamiętanych szczegółów.
„Kijek”.
Dziecko siedzi na podłodze.
- Toczy palcami kijek wzdłuż nóg.
- Podąża wzrokiem za dłońmi i kijkiem. Wielokrotnie powtarza ćwiczenie.
- Zamyka oczy i kontynuuje to same ruchy, skupiając uwagę na tym, co odczuwa nogami, a co palcami rąk.
Dziecko leży na podłodze.
Postępuje podobnie, jak poprzednio, tocząc kijek również wzdłuż brzucha i klatki piersiowej.
Dorosły powinien czuwać, by dziecko unikało ekstremalnych pozycji ( kijek zbyt blisko szyi, zbyt daleko od bioder), powodujących szkodliwe dla relaksu naprężenie mięśni.
Należy skłonić dziecko, by spowolniło swe ruchy i używało wyłącznie palców podczas zabawy.
Życząc Państwu miłej zabawy, pozostaję w przekonaniu, że będą to niezapomniane chwile.

Literatura:
1. Chauvel D, Noret Ch.“ Zabawy relaksujące dla przedszkolaków”. Warszawa 2000
2. Dudzińska , T. Fiutowska „ W co i jak się bawić?”, Wydawnictwo Didasko 1998
3. Kwiatkowska M., Topińska Z. (red.), Pedagogika Przedszkolna,Warszawa 1977, WsiP
4. Makarewicz B., „ Rola zabawy w rozwoju dziecka”.
5. Wójcik E., Gry i zabawy dla dzieci i młodzieży. Warszawa 1999.
Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”.
6.Vopel K. W., „Gry i zabawy dla dzieci w wieku od 3 - 6 lat”, - „ Witajcie oczy”, „ Witajcie ręce”.

Ćwiczenia słuchowe

Ćwiczenia słuchowe - odgrywają bardzo ważną rolę, gdyż w procesie komunikowania się odbiór mowy jest równie istotny jak przekazywanie informacji. Celem ćwiczeń słuchowych, inaczej zwanych ćwiczeniami słuchu fonematycznego, jest zdolność różnicowania głosek oraz umiejętność ich wyodrębniania i scalania w wyrazy. Ogromną rolę odgrywa tu również słuch fizyczny, który porządkuje świat dźwięków: pozwala nam słyszeć, odbierać określone fale dźwiękowe oraz muzyczny, który pozwala określić natężenie dźwięków, różnice w wysokości tonów, odpowiada też za płynność mowy, jej akcent, intonację, rytm.
Ćwiczenia słuchowe rozpoczynamy od zabaw, których podstawą jest słych fizyczny i muzyczny, dopiero później przechodzimy do ćwiczeń słuchu fonetycznego, odpowiednio stopniując trudności. Dzieci 3, 4 - letnie ćwiczą rozpoznawanie naturalnych dźwięków otoczenia i porównują je ze sobą. Mogą również wyodrębniać wyrazy w zdaniu.
4, 5 - latki - wyodrębniają sylaby otwarte w wyrazie (np.rzeka,kura,ryba,mama). Z dziećmi pięcioletnimi ćwiczymy wyodrębnianie głosek w wyrazie, naśladowanie zasłyszanych głosów i ich porównywanie. U dzieci 6 - letnich wprowadza się pojęcie głoski, ćwiczymy więc z nimi wyróżnianie głosek w wyrazie.

Przykłady ćwiczeń słuchowych:
☺ rozpoznawanie odgłosu darcia papieru, stukania, wysypywania klocków, szumy wody, itp.,
☺ dziecko z zasłoniętymi oczami wskazuje źródło dźwięku;
☺ dziecko (z zasłoniętymi oczami) chodzi „za głosem” - rozpoznaje kolegów po głosie (po usłyszeniu głosu kolegi wypowiada jego imię i idzie w jego kierunku);
☺ rozpoznawanie różnych instrumentów muzycznych, np.: trąbka, bębenek, trójkąt - wystukiwanie rytmu, klaskanie;
☺ naśladowanie głosów zwierząt - dzieci odgadują „czyj to głos?”;
☺ zabawy z rozpoznawaniem dźwięków wydawanych przez różne przedmioty - najpierw z patrzeniem, później - bez patrzenia na źródło dźwięku;
☺ rozróżnianie natężenia dźwięku, długości jego trwania, wysokości i tempa. Dzieci odgadują, który dźwięk jest: głośny - cichy, krótki - długi, szybki - wolny?
☺ naśladowanie dźwięków, jakie wydają pojazdy;
☺ rozpoznawanie dźwięków i głosów odtwarzanych z taśmy magnetofonowej (zwierząt, przyrody, ludzi, dźwięków z najbliższego otoczenia);
☺ dzieci 5,6 - letnie: „Co słychać na początku wyrazu; na końcu wyrazu (np.: Ania, Ola, Kuba?”), „Zgadnij, co mówię: ko - sa, sa - la; ma - ma; ba - nan, ku - la, ta - ta?”, itd.

Na podstawie :
Kozłowska K., Zabawy logopedyczne i łatwe ćwiczenia, Kielce 2005
Skorek E.M., Z logopedią na ty, Kraków 2005

Ćwiczenia logorytmiczne

Ćwiczenia logorytmiczne(rytmizujące) - są to ćwiczenia muzyczno - ruchowe i słowno-ruchowe, a ich składnikiem wiodącym jest rytm. Kształcą one ruchy całego ciała, co ma pośredni wpływ na ruchy narządów mowy oraz wyrabiają poczucie rytmu umożliwiającego prawidłowe stosowanie prozodii mowy, tj. melodii, akcentu, rytmu, wrażliwość na muzykę.
Ćwiczenia logorytmiczne są szczególnie polecane dla dzieci mających trudności w sprawnym poruszaniu się, w orientacji przestrzennej, dla dzieci nieśmiałych, a także nadruchliwych. Logorytmika uczy płynności ruchów, otwiera na muzykę, jej rytm, pozwala w celowy sposób wyładować nagromadzoną energię oraz zwolnić napięcie mięśniowe. W zabawach logorytmicznych wykorzystuje się umiejętności zdobyte przez dziecko podczas wstępnych ćwiczeń oddechowych i fonacyjnych.
Wyróżnia się trzy grupy ćwiczeń logorytmicznych:
1.Ćwiczenia techniki ruchu - stosowane są w diagnozowaniu i prognozowaniu zaburzeń motorycznych u dzieci oraz wprowadzają elementy współzawodnictwa i likwidują zahamowania w przypadku silnych napięć emocjonalnych i ruchowych.
2.Ćwiczenia metrorytmiczne, których celem jest wyrobienie u dziecka umiejętności słuchania muzyki, umiejętność właściwego słuchania muzyki i wiązania jej z ruchem, reagowanie na zmiany rytmu, łączenie ruchów ciała z muzyką i nadawanie im walorów estetycznych, wyrabianie samodzielności, ale również współdziałanie z grupą.
3.Ćwiczenia słowno - ruchowe mające na celu dalsze doskonalenie wrażliwości słuchowej, prawidłowego oddechu oraz rozwijanie mięśni narządów artykulacyjnych.

Przykłady ćwiczeń logorytmicznych:

- zabawa: „Walka z piłkami”- dorosły toczy kilka piłek kolejno do dziecka. Dziecko toczy piłki z powrotem do dorosłego;
- zabawa: „Żołnierski marsz”- dziecko ma wyprężoną sylwetkę, ręce przyciśnięte do tułowia. Maszeruje jak żołnierz podczas parady: stopy mocno wyprężone i wysunięte ku przodowi. W tej pozycji wyprężona stopa powinna być postawiona na podłodze;
- „Zabawa z piłką”- przy akompaniamencie muzycznym dzieci stoją w kole, jedno trzyma piłkę. Na raz - kolejno podają piłkę od dziecka do dziecka, muszą uważać na akcenty muzyczne;
- dziecko powtarza usłyszany rytm: wyklaskuje, wytupuje, wystukuje( uderzając klockami, grając na bębenku);
- zabawa: „Na łące”- dzieci na umówiony sygnał naśladują odpowiedniego owada, np.: na klaśnięcie - świerszcze biegają i wydają odgłos: „cyk, cyk, cyk...”, na uderzenie w bębenek - żaby skaczą i wołają: „kum, kum, rech, rech...”, na dźwięk trąbki - pszczoły latają i bzyczą: „bzz, bzz, bzz...”;
- zabawa: „Siała baba mak” - ćwiczenia z wykorzystaniem tekstu i ruchu:
Siała baba mak, nie wiedziała jak.
A dziad wiedział, nie powiedział,
a to było tak.

Na podstawie: Sachajska E., Uczymy poprawnej wymowy, Warszawa,1987

Początek formularza

Dół formularza

---