Ekspansja terytorialna za Piastów

Za panowania Mieszka I ukształtował się zasadniczy zrąb terytorium państwa polskiego. Obejmowało ono ziemie między Bugiem, Odrą, Karpatami i Bałtykiem. Władcy polscy usiłowali powiększać to terytorium, ale starania te nie przyniosły większych efektów. Część nabytków szybko odpadła od państwa polskiego. Tak stało się z zagarniętymi przez Bolesława Chrobrego ziemiami na zachód od Odry (Milsko i Łużyce). Zostały one trwale utracone za panowania Mieszka II. Także w tym czasie utracone zostały tzw. Grody Czerwieńskie, czyli pograniczne terytoria nad Bugiem, z głównym grodem Czerwień. W 981 r. zajął je książę kijowski Włodzimierz Wielki. Odzyskał je Bolesław Chrobry, lecz ponownie odpadły od Polski za panowania Mieszka II. Nietrwałe okazały się również rozmaite drobne nabytki terytorialne poczynione przez władców polskich na pograniczach. Władcom polskim nie udało się nigdy opanować ziem zamieszkałych przez plemiona pruskie, położonych na wschód od dolnej Wisły. Misja chrystianizacyjna prowadzona tam przez biskupa Wojciecha zakończyła się niepowodzeniem. Połowicznym sukcesem zakończyła się próba opanowania Pomorza, czyli ziem między dolną Wisłą a dolną Odrą. Stanowiły one część państwa za rządów Mieszka I i Bolesława Chrobrego, lecz później odpadły od Polski i przyłączone zostały dopiero przez Bolesława Krzywoustego. Trwale połączyło się z Polską Pomorze Gdańskie, natomiast splot okoliczności historycznych spowodował zachowanie odrębności prawnej Pomorza Szczecińskiego, co w późniejszym czasie ułatwiło jego oderwanie od państwa polskiego.

---