Antropologia teologiczna

Przez antropologię najogólniej rozumie się naukę o człowieku. Antropologia teologiczna sięga głębiej, obejmuje "całego" człowieka, jego powołanie i przeznaczenie. Dlatego nie ogranicza się do filozofii, która rozpatruje człowieka w świetle rozumu, ale odwołuje się także do Objawienia, wykorzystując przy tym Pismo Św. Starego i Nowego Testamentu, nauczanie Kościoła i poglądy teologów. Już Stary Testament widzi człowieka jako stworzonego na obraz i podobieństwo Boże, co oznacza, że w swoim życiu i działalności pozostaje on w relacji do Boga. Jeszcze bardziej podkreśla to Nowy Testament, wskazując na fakt stworzenia, upadku, odkupienia i powołania człowieka do życia wiecznego. Pismo Św. nie upatruje celu życia człowieka w nim samym jako jestestwie doczesnym, ale przesuwa go w sferę transcendentną ku Bogu. Cel ten możliwy jest do osiągnięcia poprzez wewnętrzną przemianę metanoja. Teologowie zawsze uwzględniają dane Objawienia zawarte w Starym i Nowym Testamencie w odniesieniu do człowieka. Dostarczają jednak różnych ich interpretacji, nie zawsze pokrywających się z autentyczną antropologią teologiczną. Dlatego encykliki społeczne, począwszy zwłaszcza od Mater et Magistra (1961), przypominały, na czym polega pełna i integralna koncepcja człowieka. Szczególnie Jan Paweł II dostarczył pogłębionego wykładu antropologii teologicznej w encyklice Redemptor hominis (1979).