VO2max

-Pułap Tlenowy - to max pobór i zużycie tlenu występujący w czasie max wysiłku fizycznego. Im większy VO2max - tym większe zdolności wysiłkowe.

Mierzymy go w [L/min] lub [ml/kg/min]

Nie ma czegoś takiego jak VO2 max w spoczynku!!!

VO2 max - najobiektywniejszy wskaźnik zdolności wysiłkowej i fizycznej.

Możemy przewidzieć reakcje organizmu na obciążenia wysiłkowe w szerokim im zakresie.

Dlatego, że podczas przeprowadzania badań, możemy mierzyć też maksymalne parametry ukł. oddechowego (BF- częstotliwość oddech., TV - obj. oddech., VE- wentylacja min. płuc, VC- poj. życiowa płuc) i ukł. krążenia (HR- częstość skurczów serca, SV- poj. wyrzutowa serca, Q - obj. min. serca)

PUŁAP TLENOWY ZALEŻY OD:

---tego jak sobie radzą tkanki z tlenem

---ile możemy dostarczyć tlenu tkankom

---max. możliwość wszystkich parametrów związanych z poborem transportem oraz wykorzystaniem tlenu w pracujących tkankach

---max. możliwości pracy serca - krążenie krwi. Max.objetość minutowa serca Qmax- jest uzależniona od Hrmax. * SV max. Główny parametr decydujący o Qmax. im większe Qmax. tym wieksze możliwośći dystrybucji krwi

---max. możliwośći dyfuzji tkankowej: uzależniona od tego jaka jest aktywność metaboliczna tkanek, a zmierzyć ją możemy różnicą tętniczo żylną Avd. im większe Avd max. tym lepiej

----max. możliwości metaboliczne na poziomie tkankowym umożliwiające wykorzystanie tlenu do procesów energetycznych: zależy od tego ile mamy mitochondriów jaka jest aktywność enzymów mitochondrialnych jakie mamy zasoby substratów energetycznych jaka jest ich dostepnośc do przemian energetycznych.

Rola w kształtowaniu VO2 max przypisuje czynnikom odpowiedzialny za transport tlenu z powietrza do tkanek.

Czynniki współdecydujące o sprawności zaopatrzenia tlenowego mięśni:

--max. wentylacji płuc

--pojemność dyfuzyjna płuc

--objętość i pojemność tlenowa krwi

--max. Objętość minutowa serca

--tętniczo żylna różnica wysycenia krwi tlenem

--gęstość naczyń krwionośnych w mięśniach

U ludzi młodych i zdrowych zarówno wentylacja płuc jak i dyfuzja pęcherzykowa płuc zwykle nie są czynnikami w istotny sposób ograniczającymi transport tlenu. Szybkość dyfuzji gazów z płuc do krwi może być ograniczona jedynie w szczególnych warunkach, np. przy obniżonej prężności tlenu w powietrzu pęcherzykowym lub podczas hiperwentylacji. Na sprawność funkcji zaopatrzenia tlenowego wpływa w sposób istotny ograniczająco pojemność tlenową krwi (ilość erytrocytów i hemoglobiny) oraz sprawność układu krwi Stwierdzona jest duża korelacja między wartością pułapu tlenowego i max. Objętością minutową serca. Ponieważ max. HR u ludzi w tym samym wieku jest podobna, to ludzie o dużym pułapie tlenowych w danej grupie wiekowej charakteryzują się wysoką wartością SV- objętością wyrzutową serca. Jak wiadomo wartość SV zależy od:

--morfologicznych i czynnościowych właściwości mięśnia sercowego

--warunków żylnego dopływu krwi, w tym ważna rolę odgrywają czynniki wpływające na stan i czynność naczyń żylnych

POMIAR VO2max

W jaki sposób mierzymy:

1..metody BEZPOŚREDNIE - opierają się o testy o wzrastającym obciążeniu (tzw test do odmowy).

Oszacowanie VO2max na podstawie uzyskanych parametrów fizjologa w wysiłkach fiz submaksymalnych.

Warunki potrzebne do spełnienia aby móc mierzyć pułap: -musi być wykorzystana aparatura: analizator gazów wdechowo- wydechowych. Przez cały czas próby, osoba jest podłączona do analiztora: ile O2 jest w powietrzu atmosferycznym, ile CO2 jest wydychane; ile CO2 jest w pow.atmosferycznym, ile CO2 jest wydychane *Obciążenie wyjściowe- bazowe Obciąża się przez 5 min, aby przejść okres deficytu po 5 min zwiększmy obciążenie co 1 min o 25watt. Obciążenie z jakim każe się wykonywać wysyłek: 1,5 w.kg-kobiety 2,0 w/kg-mężczyźni ((mężczyzna 75kg 150w(zużycie 1Jenergii/1sek pracy) co jedna minutę wzrasta obciążenie o 25w; czyli 6min175, 7min 200 itd.))

Test na przyrządzie cyklometrycznym rowerowym lub bieżnia ruchoma (coraz większe obciążenie).

Przeciwskazania: -nie można stosować tej metody u dzieci poniżej 10 r.ż. - gdy ma się problemy z żylakami arytmią serca astmą

Przerywamy badania gdy:

a)badany odmawia wykonywania wysiłku

b)badany nie będzie wstanie kontynuować

c)pomimo wzrostu obciążenia nie obserwujemy wzrostu poboru tlenu.

d)utrata przytomności a nawet życia

Wiele jest przeciwwskazań do wykonania badań ; w większości populacji nie można obciążać max.

2..Metody POŚREDNIE - są to próby wysiłkowe z umiarkowanym obciążeniem, w których na podstawie uzyskanych parametrów fizjologicznych skorelowanych z obciążeniem możemy szacować wielkość VO2max.

Wykorzystuje się tu proporcjonalne zależności pomiędzy:

*obciążeniem wysiłkowym a częstotliwością skurczów serca (HR)

*obciążenie wysiłkowym a poborem VO2

*VO2 a HR

NOMOGRAM ASTRAND-REJMING

Obciąża się 5min wysiłkiem fiz w postaci STEP-TESTU wysokość stopnia męż 41cm, kob 33cm, częstotliwość to 22,5 wejścia /min. Mierzymy tu HR w 3min, 4min, 5min.

Np. kobieta 60kg

HR+3min=145

4min+156

5min+156 wtedy wynik nanosi się na nomogram (a jeśli HR stale wzrasta - przedłuża się o 1 minutę).

Skali nie można przedłużać, gdy wysiłek dla badanego jest za mały trzeba dociążyć, zwiększyć częstość lub podwyższyć stopień.

Min HR k 120, m 122

Przerywamy i gdy odmawia kontynuowania wysiłku (test do odmowy)

Zmęczenie psychiczne - nie wiemy wtedy czy to faktyczny stan VO2max.

Przerywamy również gdy badany nie jest w stanie kontynuować (zmniejsza się częstotliwość obrotu lub traci przytomność)

TEST PWC170

Na cyklometrze rowerowym, też się szacuje VO2max na podst. wys. submax.

Angażuje wielkość pracy fiz przy której osiągamy tętno stabilizacji funkcjonalnej na poziomie 170 (dla młodych i zdrowych)

Są też:

PWC130 PWC150 dla dzieci, starszych , rekonwalescentów.

Praca 1 5min 0,5W/kgk np. 100W

5min 1W/kg m

Praca 2 5min 1W/kg k 150W

5min 1,5W/kg m

Cykloergometr rowerowy, HR mierzymy w 3, 4, 5, min.

Wartości przenosi się na wykres

Z tego wykresu można wyliczyć VO2max

VO2max=1,7 x PWC170 + 1240

Czyli p. VO2max= 1,7 x 1500+1240=2550+1240=3790 ml/min

VO2max= 3,79 l/min

Jeżeli pobór O2 nie wzrasta oznacza, że doszedł badany do max i przerywamy badanie,

TEST COOPERA - 12 min wysiłek fiz.(bieg pływanie) mierzymy odległość jaką się przebyło

BIEG NA 1,5 linii> na 2400m mierzy się czas

Czynniki determinujące wielkość pułapu tlenowego

At - próg przemian anareobowych/ beztlenowych jest to takie obciążenie pracą fizyczną przy której procesy beztlenowe zaczynają być w przewadze nad procentami tlenu w pokrywaniu zapotrzebowania energetycznego. , im jest wyższy tym większe możliwości do wykonywania wysiłków o charakterze wytrzymałościowym, gdyż praca poniżej AT umożliwia dłuższe kontynuowanie wysiłku i daje mniejsze zmiany zmęczeniowe.

Wydolność# sprawność# wytrenowanie

Zdolność do też przygotowanie

wykonywania psychiczne

ciężkiej pracy

Rq WSPÓŁCZYNNIK ODDECHOWY

--stosunek wydalanego CO2 do pobieranego O2

--jaka przewaga substr. Jest w produkcji energii

Rq=VCO2/VO2

Mówi nam jakie substraty energetyczne są zużywane podczas pracy fizycznej:

Spalanie białek 0,75

Spalanie cukru 1

Spalanie tłuszczu0,7

Gdy Rq=1 podczas pracy oznacza to że zaczynają przeważać procesy beztlenowe i osiągamy AT.

Test bezpośredni pokazuje nam:

*próg AT i występuje wtedy wartość wszystkich parametrów

*max wartość parametrów

Możemy obliczyć przy jakim obciążeniu wysiłkowym osiągamy AT oraz przy jakiej ilości pobranego tlenu, oraz ilość skurczów serca.

Minusem badań jest to ze trzeba obciążyć max badanego , a większość niestety ma przeciwskazania zdrowotne.

ZMĘCZENIE

1. zmęczenie powyż AT: niedobór O₂, wyczerpanie substr energ, hamowanie procesu glikolizy, czynniki odpow za transport, cz odp za wykorzystanie O₂, szybsze wykorzysta O₂ niż dostarcz, rozwój kwasicy metabolicznej, kt powod zakwasz i zmianę pH, CO₂ kt jest szkodliwe dla org powstaje z kw mlekowego, wzrost stężenia H²⁺ powod bóle mm, potencjał spoczynkowy reguluje aktywność na bodziec żeby powst reakcja muszą być speł war żeby zadziałała pompa sodowo-potas (Na+K+ATPaza): pO₂, pCO₂, pH, temp, Mg²⁺, zmiany pH na poziomie kom powodują: upośledzenie pobudliw, u. sprzężenia elektromechanicz(u. mechanizmów przekazyw info), u. mech kurczliwości mm, kwasica utrudnia precyzję ruchu, zmiany pH ograniczają transport Hb i łączenie się Hb z O₂

2. zmęcznie poniżej AT długotrwały wysiłek: wzrost temp przegrzanie org, 37^o norma przegrza 40^o 25% to ener mechaniczna a 75% to cieplna, temp upośledza pobudliw kom mm i nerw, spadek wysycenia Hb tlenem przy wys temp, przyspiesz krąż krwi w czasie wyż temp żeby dostar do mm tyle samo O₂ co w stab, wzrost przepływy krwi przez skóre by oddać ciepło z mm,

Wydolność fizyczna to potencjalne możliwości:

--do ciężkich lub długo trwałych wysiłków fizycznych wykonywanych z udziałem dużych grup mięśniowych,

--przy stosunkowo niewielkim zmęczeniu i warunkujących jego rozwój zmianach w środowisku wewnętrznym organizmu,

--przy dużej tolerancji zmian zmęczeniowych i zdolności do szybkiej ich likwidacji

Rzeczywistą miarą wydolności jest czas kontynuowania określonego wysiłku fizycznego - czyli wytrzymałość.

W praktyce poszukuje się najlepszych wskaźników wydolności fizycznej. Za taki wskaźnik uznano zdolność organizmu do pochłaniania tlenu tj. VO2 max (pułap tlenowy), który pozwala na przewidywanie reakcji organizmu na obciążenia wysiłkowe w szerokim im zakresie. Wskaźnikiem wydolności jest także próg przemian anaerobowych(AT) szczególnie przydatni przy doborze obciążeń treningowych.

Tolerancja wysiłkowa oznacza zdolność do wykonywania wysiłków o określonej intensywności bez głębszych zaburzeń homeostazy lub czynności narządów wewnętrznych. Wydolność fizyczną charakteryzuje więc zdolność do wykonywania wysiłków o dużym wydatku energii tj. dużym ogólnym koście energetycznym a nie do wysiłków ściśle określonej intensywności. Miarą tolerancji wysiłkowej jest czas wykonywania wysiłku fizycznego o określonej intensywności do momentu pojawienia się czynników zmęczenia

Wydolność fizyczną określają:

--aktywność procesów odpowiedzialnych za transport tlenu z powietrza do mięśni oraz innych narządów i tkanek

--aktywność procesów biochemicznych odpowiedzialnych za wykorzystanie tlenu w mięśniach

--zasoby substratów energetycznych w mięśniach i innych tkankach

--aktywność procesów uruchamiających zasoby substratów energetycznych

--sprawność procesów wyrównujących zmiany w środowisku wewnętrznym organizmu

--tolerancja zmian zmęczeniowych

EPOC - jest to zwiększony pobór tlenu w stosunku do wartości przedwysiłkowych występujących po zakończeniu pracy fiz w okresie tym nadwyżka tlenu zużywana jest do odbudowy zasobów (substratorów) energetycznych (głównie fosfogenów i glikogenu mięśniowego) oraz do usuwania produktów końcowych przemiany materii powstałych podczas pracy fizycznej.

Glikogen odbudowuje się powoli (przedłużony epoc) nie możemy z niego korzystać - wtedy spalamy tłuszcz.

WYPOCZYNEK - to część czasu wolnego po pracy, w ciągu którego ustępują zmiany zmęczeniowe.

SUPERKOMPENSACJA szereg zmian zmęceniowych po pracy może być wyrównany w nadmiarze superkompensacji, np.poziom glikogenu w mś po podaniu diety wysokocukrowej .Super kompensacja fosfokreatyny po podaniu diety białkowej po pewnym czsaie stężenie tych związków w mś wraca do poziomu spoczynkowego (z zakresu przed pracą). Wysiłek fiz powinniśmy wykonać w okresie super kompensacji.

Usuwanie zmęczenia ma charakter fazowy Skuteczność, szybkość wypoczynku można przyspieszyć nie zachowując bierności ruchowej i intelektualnej a przeciwnie przełączając się na inny rodzaj aktywności niż ta która doprowadziła do zmęczenia. Może to być inna czynność umysłowa po umysłowej, fiz po fiz, ale bardziej skuteczna Stymulacja wypoczynku jeśli jest zmiana aktywności umysłowej po fiz, i fiz po umysłowej.

DROGA TLENU DO TKANEK

Pobranie tlenu do tkanek i jego zużycie to oddychanie.

W układzie oddechowym nie ma efektorów - mięśni (płuca są bierne). Oddech warunkują mięśnie szkieletowe.

1)Oddychanie zewnętrzne - pobieranie z powietrza i transport do pracujących tkanek.

2)Oddychanie wewnętrzne - na poziomie komórki (uwalnia energię w mitochondriach)

4 etapy:

1wentylacja płuc

2wentylacja pęcherzykowa

3transport tlenu do krwi

4dyfuzja tkankowa

Wentylacja - przepływ powietrza przez płuca za sprawą czynności wdechowo-wdechowej. (za sprawą mięśni oddechowych-szkieletowych - są unerwione przez wegetatywny i somatyczny) pracują na zasadzie odruchu.

Wysiłek fizyczny - potrzeba więcej tlenu

Nasilony wdech - działa więcej mięśni ( te które mają min 1 przyczep na żebrach - piersiowe, zębate itp.)

Nasilony wydech - mięśnie tłoczni brzusznej (skośne) i mięśnie międzyżebrowe wew (które obkurczają klatkę) - to mięśnie pomocnicze wydechowe.

Ośrodek wydechu - znajduje się również w rdzeniu.

Gdy przepona się kurczy - większe ciśnienie na trzewia. Mięśnie wydechowe zwiększają jeszcze nacisk powodując efektywniejszy wydech.

PARAMETRY WENTYLACYJNE

1)BF - częstotliwość oddechowa (ile razy na min oddychamy czynności oddechowa, wdech - wydech) [odd/min] w spoczynku 16cykli - dorosły człowiek, w pracy fizycznej 40-50 cykli

2)TV (VT) - obojętność oddechowa - (ilość powietrza jaka przechodzi przez nasze płuca podczas jednego cyklu ) [L] - przeciętnie dorosły człowiek w spoczynku 0,5litra, a w max pracy fizycznej 2-2,555 litra

3)VE - wentylacja minutowa płuc - (ilość powietrza przewentylowana w czasie 1 minuty), [L/min] - jest to iloczyn BFxTV- w spoczynku 8l/min, a w max wysiłku fizycznym 80-120l/min

4)VC - pojemność życiowa płuc - (ilość powietrza jaką możemy wydalić z płuc podczas max wydechu poprzedzonego max wdechem - [L]- przecietny dorosły człowiek 3 - 3,5litra (4), a ci którzy uprawiają sport mogą ją zwiększyć nawet do 8litrów.

Tvmax=ok. 70-75%VC - Tvmax nigdy nie przekroczy 75% VC.

Pojemność życiowa

I.wdech po urodzeniu (pęcherzyki się rozkurczają i już nigdy nie zapadną się dzięki powietrzu zalegającym).

II.Dyfuzją pęcherzykowa - jest to wymiana gazowa między pęcherzykami płucnymi a krwią w naczyniach włosowatych.

Powietrze zalegające w płucach - mało 02 w powietrzu 21% tlenu, na poziomie morza ciśnienie atmosferyczne 760mm Hg

PO2=około 160mm Hg (21%)

Przy wdechu ciśnienie O2 spada do pO2 100mm Hg.

Co2 łatwiej przechodzi przez błony pęcherzyków niż tlen.

Na wysokości 5000 m prężność powietrza ok. 500mm Hg (tlen ok. 100mm Hg) utrudnione oddychanie.

III.Transport tlenu do krwi

Początkowo cały tlen rozpuszcza się w osoczu

Saturacja/wysycenie - jest to proces łączenia hemoglobiny z tlenem.

Jest to reakcja odwracalna, nieenzymatyczna.

Rzadko 100% hemoglobiny jest wysycona (w większości przypadków około 95%). W spoczynku wykorzystujemy tylko 5% tlenu , wysoka saturacja potrzebna przy przechodzeniu przez błony.

Czynniki wpływające na zdolność łączenia hemoglobiny z tlenem:

1)Prężność (ciśnienie parcjalne) - im wyższe pO2 tym hemoglobina łączy się z tlenem lepiej.

2)Prężność dwutlenku węgla pCa2 - im niższa prężność dwutlenku węgla tym trudniej hemoglobina łączy się z tlenem.

3)pH (wskaźnik odczynu roztworu chemicznego)

wartość pH oscyluje w granicach 0 7 14

pH określana jest zawartością wolnych jonów wodorowych (kwas-dużo , zasada - mało)

---im więcej wolnych jonów wodorowych tym mniejsze pH (bardziej kwaśny roztwór)

Krew jest zasadowa.

W spoczynku pH krwi wynosi około 7,4 Im wyższe ph krwi tym hemoglobina łączy się z O2 lepiej.

4)temperatura - im niższa temperatura tym hemoglobina lepiej łączy się z tlenem

5)2,3DPG - difosfoglicerynian powstaje w erytrotycie w pobocznym szlaku glikolitycznym.

Erytrocyt „żyje” dzięki beztlenowej glikolizie cukru.

(zadanie regulacyjne w transporcie tlenuw hemoglobinie)

2,3DPG wypiera tlen z hemoglobiny (łatwiej oddajemy go tkankom) spada wysycenie hemoglobiny czyli zwiększa się możliwość „załadowania” tlenu w płucach ponownego wiązania hemoglobiny z tlenem.

ROLA SERCA

3 parametry determinujące szybkość dystrybucji krwi:

1). HR (częstość skurczów serca) - [sk/min] - spoczynku 72sk/min, a max 220-wiek=np200sk/min

2). SV (pojemność wyrzutowa serca) - [ml] - jest to ilość krwi jaką toczy 1z komór serca do odpowiedniego zbiornika tętniczego podczas 1 skurczu - przeciętnie dorosły człow 70-80ml, a przy wysiłku ok120ml.

3). Q (obojętność minutowa serca) - [l/min] - jest to obojętność minutowa serca w czasie 1min. - ilość krwi jaką tłoczy 1 z komór serca do odpowiedniego zbiornika w czasie 1min. - Q=HRxSV - średnio5l/min, a max 25l/min - Ma ścisły związek z zapotrzebowaniem organizmu na tlen. Podczas wysiłku wzrasta proporcjonalnie do obciążenia wysiłkowego.

DYFUZJA TKANKOWA - jest to wymiana gazowa.

Im większa różnica qradientu tym łatwiejsze przechodzenie tlenu do tkanek.

Łatwiej przechodzą do tkanek aktywnych metabolicznie (szybciej zużywają tlen).

Im więcej tlenu zużywają tym więcej produkują CO2.

O TYM ILE TLENU PRZEJDZIE DO TKANEK DECYDUJE:

-różnica tętniczo-żylna w wysyceniu krwi tlenem -Avd świadczy o wielkości wysycenia, dyfuzji krwi tlenu, mierzymy ją w [ml tlenu/dl krwi]

-pomiar krwi tętniczej - krwi żylnej, średnio 5-7% ml tlenu/dl krwi

Długa droga - opóźnienie dostawy tlenu i energii.

Na początku każdej pracy jest moment gdy pobieramy mniej tlenu niż potrzebujemy.

W spoczynku ok. 300 ml tlenu/dl krwi do podtrzymania funkcji życiowych.

--------- teoretyczny wykres zapotrzebowania na tlen

______ faktyczny pobór i zużycie tlenu

st. st - stabilizacja funkcjonalna - czynnościowa

Epoc - nadwyżka w pobieraniu tlenu

DEFICYT TLENU - jest to niedobór tlenu w stosunku do zapotrzebowania, występujący na początku każdej pracy fizycznej niezależnie od intensywności, trwa ok. 3-5min, a spowodowane jest czasem jaki potrzebuje układ krążenia i oddechowy aby przystosować swoje parametry do zwiększonego poboru i transportu tlenu w okresie tym część energii pochodzić będzie z przemian beztlenowych.

ST.ST STABILIZACJA (czynnościowa ) - jest to stan który charakteryzuje się stałym poborem i zużyciem tlenu dokładnie na poziomie zapotrzebowania.. Jest to okres równowagi między zapotrzebowaniem a zużyciem tlenu oraz między produkcją a wydalaniem dwutlenkuwęgla .

Wentylacja płuc:

W ośrodku wdechowym, który znajduje się w rdzeniu przedłużonym, gdzie z tego rdzenia są wysyłane impulsy do rdzenia kręgowego, gdzie znajdują się jądra ruchome mięśni wdechowych. Są pobudzone one -m. wdechowe (przepony, m. międzyżebrowych zewn.) następuje skurcz tych mięśni. Poprzez ten skurcz mięśnie się rozciągają co wiąże się z powiększeniem klatki piersiowej. Płuca zamknięte są w opłucnej, a w okolicy krtani znajduje się „zawór” - szpara głośni. Całość podwieszona jest na szkielecie żebrowym. Ten impuls (informacja) zostaje jednocześnie wysyłany do ośrodka pneumotaksycznego - następuje hamowanie ośrodka wdechu na 1-2s., by mógł nastąpić wydech. Wydech nie wymaga skurczu, wystarczy że mięśnie wdechowe przestaną działać. Jeżeli klatka opada, zaczyna uciskać opłucną, wtedy ciśnienie opłucnej rośnie i wytwarza się nadciśnienie. Wtedy otwiera się szpara głośni, powietrze wędruje na zewnątrz, do atmosfery chcąc wyrównać ciśnienie.

Dyfuzja pęcherzykowa:

Wymiana gazowa pomiędzy pęcherzykami płucnymi a krwią w naczyniach włosowatych.

Wymiana zachodzi zgodnie z gradientem ciśnień parcjalnych czyli od wyższego ciśnienia do niższego. Gdy do płuc dostanie się powietrze z wysoką prężnością tlenu, to miesza się te powietrze i w pęcherzykach płucnych prężność tlenu wynosi wtedy 100 mmHg. Aby tlen dostał się do krwi, ciśnienie parcjalne tlenu musi być znacznie mniejsze. Główną siłą napędzającą przejścia tlenu z pęcherzyków płucnych do krwi jest ciśnienie cząsteczkowe tlenu. Drugim elementem jest usunięcie CO₂ z krwi do pęcherzyków płucnych przez barierę pęcherzykową. Wymaga to zmniejszenie różnicy gradientu ciśnień i wtedy CO₂ łatwiej przechodzi przez barierę pęcherzykową.

Transport tlenu do krwi:

Tlen przenika do krwinek czerwonych czyli erytrocytów, których głównym zadaniem jest transport tlenu. 95% tlenu jest transportowane dzięki hemoglobinie w erytrocytach, a 5% tlenu pozostaje w osoczu. Erytrocyty „żyją” dzięki beztlenowej glikolizie cukru. W strukturze Hem-u jest dwuwartościowe żelazo, które może związać dwuatomowy Hem 0₂. Żeby dobrze wpłynęło związanie hemoglobiny musi być:

--ciśnienie parcjalne tlenu im wyższe tym lepiej Hem się łączy z tlenem

--pH- jeżeli pH rośnie to hemoglobina wysyca się z tlenu lepiej

--temperatura im niższa tym hem. lepiej łączy się z tlenem

--prężność CO₂ im niższa jest tym Hem z o₂ łączy się lepiej

--2,3 DPG wypiera O₂ z Hemu -spada wtedy wysycenie hem-u czyli zwiększa się możliwość „załadowania” tlenu w płucach ponownego wiązania Hemu z O₂

Dyfuzja tkankowa:

Wymiana gazowa między krwią a tkankami, zachodzi zgodnie z gradientem ciśnień parcjalnych, prężność tlenu wynosi 100 mmHg, a w tkankach pO40 mmHg. Im mniejsza różnica tym trudniej tlen będzie przechodzić. Prężność tlenu w tkankach będzie malała, kiedy tkanki będą aktywne metabolicznie. Kiedy tkanki metabolicznie będą aktywniejsze to więcej zużywają tlenu, obniżając tym samym prężność tlenu w tkankach i tym samym są lepiej zaopatrywane w tlen. Przez co więcej tlenu zużywa się tym więcej produkowane jest CO₂ (jest większa różnica mmHg to szybciej będzie przechodziło). O tym ile tlenu przejdzie do tkanek decyduje różnica tętniczo-żylna w wysyceniu krwi tlenem Avd, świadczy o wielkości wysyceniu dyfuzji krwi O₂. CO₂ łączy się z H20 w cytoplazmie tworząc H2CO3-kwas węglowy. CO3+H2OH2CO3.. Kwas węglowy jest związkiem nietrwałym i rozpada się na H+ i HCO3-. H+ zostaje związane z hemoglobiną i pozostaje w krwince czerwonej na poziomie erytrocytów. HCO3- opuszcza erytrocyt i dyfundruje do osocza i w ten sposób transportowany jest do płuc. 88% CO2 transportowane w postaci HCO3 w osoczu, a ok. 5% nie zostanie rozpuszczone i nie przeniknie nigdzie, pozostanie w osoczu. 7% transportowane jest w postaci Karbaminianów (są to związki powstające z połączenia CO2 z wolnymi grupami aminowymi białek osocza)

---