Życiorys Stefana Żeromskiego
Żeromski Stefan 1864 - 1925
pseud. Maurycy Zych, Józef Katerla
Powieściopisarz, nowelista, dramatopisarz i publicysta, nazywany budzicielem sumień. Był współorganizatorem Związku Zawodowego Literatów Polskich, założycielem polskiego oddziału Pen Clubu. Zadebiutował w 1895 r. dwoma zbiorami: "Opowiadania" ("Doktor Piotr", "Siłaczka", "Zmierzch", "Zapomnienie" i "Rozdziobią nas kruki, wrony"). Następnymi utworami były:
"O żołnierzu tułaczu" - 1897,
"Syzyfowe prace" - 1898,
"Ludzie bezdomni" - 1899,
"Popioły" - 1904,
"Echa leśne" - 1905,
"Duma o hetmanie" - 1908,
"Dzieje grzechu" - 1908,
"Róża" - 1909,
"Sułkowski" - 1910,
"Wierna rzeka" - 1912,
"Uroda życia" - 1912,
"Walka z szatanem" - 1916,
"Ponad śnieg bielszym się stanę" - 1919,
"Na probostwie w Wyszkowie" - 1920,
"Wiatr od morza" - 1922,
"Turoń" - 1923, "Przedwiośnie" - 1924,
"Uciekła mi przepióreczka" - 1924
"Puszcza jodłowa" - 1925.
Był autorem prac publicystycznych, m.in.
"Początek świata pracy" - 1918,
"Snobizm i postęp" - 1923,
"Sprawa kasy im. Mianowskiego" - 1924,
"Bicze z piasku" - 1925.