Prawo gospodarcze dr B. Wieczerzyńska 13.10.2009

Forma zaliczenia: test około 15-18 pytań otwartych

Literatura:

1.Cezary Kosikowski „Publiczne prawo gospodarcze Polski i Unii Europejskiej”

Wyd. LexisNexis W-wa 2007

2. Zofia Snażyk, Adam Szafrański „Publiczne prawo gospodarcze” C.H. Beck W-wa 2009

3. Konstytucja RP

Prawo gospodarcze publiczne - to takie prawo, które dotyczy sytuacji prawnej przedsiębiorcy i które jak każde prawo publiczne charakteryzuje się tym, że chroni przede wszystkim interes publiczny, a ponadto co najmniej jednym adresatem norm prawa gospodarczego publicznego są organy władzy publicznej mogące władczo wkraczać w sytuację prawną przedsiębiorcy.

Poprzez normy prawa gospodarczego publicznego regulowane są następujące sfery:

- stosunki własnościowe - są podstawą gospodarowania i przedmiotem ochrony ze strony państwa. Chodzi głównie o określenie stosunku państwa do własności środków produkcji bowiem determinuje to określony typ gospodarki czy jest to gospodarka

20.10.2009

Umowy międzynarodowe:

Traktat o wspólnocie europejskiej

Traktaty rewizyjne,

Ustawy zwykłe:

1. Ustawa z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, tekst jednolity Dz.U.2007 nr 155 poz.1095 z późniejszymi zmianami.

2. Kodeks cywilny artykuły: art. 22¹, art. 33¹, art. 43¹, art. 55, art. 57, art. 75.

3. Ustawa dnia 20 sierpnia 1997 roku o krajowym rejestrze sądowym, tekst jednolity Dz. U. 2007 nr 168 poz. 1186 z późniejszymi zmianami.

4. Kodeks spółek handlowych.

5. Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, tekst jednolity Dz. U. 2003 nr 153 poz. 1503 z późniejszymi zmianami.

6. Ustawa z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów,

7. Ustawa z dnia 28 lutego 2003 roku prawo upadłościowe i naprawcze. Dz. U nr 60 poz. 535 ze zmianami.

Rozporządzenia:

Konstytucyjne uregulowanie ustroju gospodarczego państwa.

Art. 20 konstytucji : Społeczna Gospodarka Rynkowa

Wynika z niej , że:

- państwo uznaje wartość i mechanizmy wolnego rynku jako płaszczyzny określania cen, podaży i popytu,

- określenie gospodarki rynkowej przymiotnikiem „społeczna” wskazuje na konieczność posługiwania się przez państwo instrumentami naruszającymi czyste zasady wolnego rynku w celu zaspokojenia potrzeb społecznych. Zatem tam, gdzie zdaniem Państwa wolny rynek nie jest w stanie zaspokoić potrzeb ludzkich, tam musi nastąpić jego korekta.

Z artykułu 20 wynikają pewne elementy gospodarki rynkowej - 3 filary:

1. Wolność gospodarcza - jest tym elementem społecznej gospodarki rynkowej, który pochodzi od doktryn liberalnych. Należy je rozumieć jako:

- prawo podmiotowe każdej jednostki - jest podstawą do budowania stosunku prawnego którego podmiotami są z jednej strony państwo z drugiej strony jednostka. W stosunku tym Państwo jest zobowiązane do nieingerowania w sferę prawnie zagwarantowanej wolności gospodarczej tzn. nietworzenia aktów prawa ingerujących w tę wolność, jednostka zaś jest podmiotem uprawnionym, może zatem w przypadku bezprawnej ingerencji państwa dochodzić swoich roszczeń przed Trybunałem Konstytucyjnym składając skargę na niekonstytucyjność całego aktu prawnego lub jego fragmenty;

- konstytucyjna zasada prawa - określa raczej pozytywne obowiązki państwa w sferze gospodarczej np. podczas stanowienia jakichkolwiek aktów prawnych organy państwa powinny uwzględniać wolność gospodarczą. Organy państwa są zobowiązane aby tworzyć odpowiednią infrastrukturę do działalności gospodarczej np. poprzez tworzenie sprawnego aparatu administracji gospodarczej czy też poprzez zapewnienie sprawnego sądownictwa gospodarczego, ale z tej zasady prawa inaczej niż przy prawie podmiotowym jednostka nie ma roszczenia w stosunku do państwa.

- jako prawo podmiotowe - przedmiotem ochrony swobody gospodarczej jako prawa podmiotowego jest podejmowanie działalności gospodarczej, wykonywanie działalności gospodarczej, zakańczanie, zawieszanie działalności ale także swoboda w zakresie wyboru formy organizacyjno prawnej prowadzenia działalności gospodarczej, swoboda w zakresie rodzaju działalności, określenie zakresu wielkości prowadzonej działalności ,

- zakres podmiotowy swobody gospodarczej - osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, ale które ustawa wyposaża w zdolność prawną, z wyjątkiem podmiotów publicznych tzn. gmin, powiatów, Skarbu Państwa, agencji państwowych. Podmioty te nie mogą skutecznie powoływać się w stosunku do siebie na swobodę działalności gospodarczej ponieważ jest ona prawem podmiotowym przysługującym jednostce-obywatelowi, nie zaś podmiotom publiczno-prawnym. Spółki z udziałem skarbu państwa bądź JST są publicznymi podmiotami gospodarczymi i nie przysługuje im ochrona z tytułu prowadzeni działalności.

Przesłanki ograniczenia swobody gospodarczej zgodnie z art22. Ograniczenia wolności gospodarczej mogą być wprowadzone tylko na mocy ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny .

Art.33 ust.3 ustawodawca użył w art. 22 klauzuli generalnej niewypełniając jej treścią dlatego należy dookreślić pojęcie „ważny interes publiczny”. Oznacza to, iż ograniczenie wolności gospodarczej może nastąpić ze względu na:

- ochronę bezpieczeństwa,

- ochronę porządku publicznego,

- ochronę środowiska,

- ochronę zdrowia,

- ochronę moralności publicznej,

- ochronę wolności i praw innych osób.

Ponadto ograniczenie to może nastąpić przy uwzględnieniu zasady proporcjonalności tzn. tylko wtedy gdy jest to konieczne.

2. Własność prywatna,
   

3. Solidarność, dialog i współpraca partnerów społecznych.
   Art. 1 Konstytucji RP jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli.
   Solidarność partnerów społecznych należy łączyć z zasadą z artykułu 1 Konstytucji czyli zasady dobra wspólnego.
   Dobro wspólne odwołuje się do kategorii nie praw i wolności lecz obowiązków obywatelskich. Każdy jest bowiem zobowiązany by troszczyć się o dobro wspólne czyli sumę tych wszystkich warunków, dzięki którym każda jednostka może dbać o swój rozwój tak pod względem intelektualnym , jak i duchowym a także materialnym. Tak rozumiane dobro wspólne i solidarność wiąże się z obowiązkiem ponoszenia ofiar, z pewnym poświęceniem.

Forum dialogu społecznego partnerów społecznych stanowi Komisja Trójstronna do Spraw Społeczno Gospodarczych, która została utworzona mocą ustawy z dnia 6 lipca 2001 roku.

Jak sama nazwa wskazuje zasiadają w tej komisji 3 strony:

- strona pracodawców - reprezentująca interes pracodawców,

- strona pracowników - reprezentująca interes pracowników,

- strona rządowa - reprezentująca interes publiczny.

Działalność gospodarcza - w polskim systemie prawnym istnieje wiele definicji działalności gospodarczej, jednakże walor ogólnosystemowy ma definicja działalności gospodarczej zawarta w artykule 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Definicja z art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej:

Działalnością gospodarczą - jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Widoczne są tutaj 2 poziomy definiowania:

1. Określający rodzaje aktywności mogące być działalnością gospodarczą,

2. Określenie trzech konstytutywnych cech dla zakwalifikowania danej aktywności jako działalności gospodarczej, a więc zarobkowość, zorganizowanie i ciągłość.

Rodzaje działalności gospodarczej (przedmiot działalności gospodarczej):

- wytwórcza,

- budowlana,

- handlowa,

- usługowa,

- wydobywanie kopalin ze złóż,

- działalność zawodowa.

Wymienienie tych rodzajów działalności jest jedynie taksatywne a nie wyczerpujące. Co oznacza, że mogą istnieć jeszcze inne rodzaje działalności, które po spełnieniu określonych przesłanek także będą działalnością gospodarczą np. działalność artystyczna. Wymienienie tylko tych rodzajów działalności ma pewien walor porządkujący. Natomiast kwalifikowanie danej aktywności jako działalności gospodarczej powinno się odbywać in concreto. W każdym przypadku biorąc za podstawę nie tyle rodzaj działalności gospodarczej ile pozostałe elementy istotne dla jej pojęcia a więc zarobkowość, zorganizowanie i ciągłość. O tym czy daną działalność należy zakwalifikować jako wytwórczą , handlową czy usługową rozstrzygają przepisy szczególne innych aktów. W szczególności przydatne w tej materii będą 2 akty prawne:

- Rozporządzenie Rady Ministrów z 24 grudnia 2007 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), Dz. U. nr 251 poz. 1885, weszło w życie 1 stycznia 2008 roku;

- Rozporządzenie Rady Ministrów z 6 kwietnia 2004 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), Dz. U. nr 89 poz. 844.

Polska Klasyfikacja Działalności została opracowana na podstawie Statystycznej Klasyfikacji Działalności Gospodarczych Unii Europejskiej wprowadzonej rozporządzeniem Rady w grudniu 2006 roku. Przy zastosowaniu PKD możliwe jest dokonanie podziału całej działalności gospodarczej na części odpowiednio określone symbolami literowymi i liczbowymi, jest to tak zwany kod alfanumeryczny, wraz z przyporządkowanymi im nazwami. Tym samym podejmowanie działalności gospodarczej może być odpowiednio sklasyfikowane, przyporządkowane, umieszczone w odpowiedniej kategorii gospodarki narodowej. Pozwala to na ujednolicenie nazewnictwa na terytorium całej wspólnoty.

Działalność wytwórcza - pojęcie to nie występuje w PKD, używa się natomiast pojęcia przetwórstwo przemysłowe i w jego ramach ujmuje wszelkie czynności obejmujące produkcję czyli wytwarzanie oraz przetwarzanie.

Działalność budowlana - definiuje ją Prawo Budowlane, mówiąc, że działalność budowlana obejmuje, projektowanie, budowę, utrzymanie, rozbiórkę obiektów budowlanych. W pojęciu działalności budowlanej wg tego aktu mieszczą się także: remont i montaż obiektu budowlanego, ale także prace związane z urządzaniem i wyposażaniem wnętrz jeżeli wynika to z realizacji danego obiektu budowlanego.

Działalność handlowa - handel generalnie polega na zakupie lub sprzedaży towarów, ale także działalnością handlową będzie pośrednictwo w transakcjach handlowych np. komis, ajencja. Do działalności handlowej należy także zaliczyć: sortowanie, rozdzielanie, mierzenie, pakowanie towarów.

Działalność usługowa - specyfikowana jest szczegółowo PKWiU, ogólnie można powiedzieć, że usługi obejmują dwie główne kategorie czynności:

- wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarczych prowadzących działalność produkcyjną, ale same nie tworzące bezpośrednio nowych dóbr materialnych tzw. Usługi dla celów produkcyjnych np. usługi marketingowe, księgowe, reklamowe, PR-owskie;

- wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarki narodowej oraz na rzecz ludności przeznaczone do celów konsumpcji indywidualnej, zbiorowej, ogólnospołecznej np. pralnicze, szewskie, dentystyczne, przesyłanie sygnału radiowego czy telewizyjnego, pocztowe, łącznościowe.

Poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż - scharakteryzowane przez Prawo Geologiczne i Górnicze.

WYKŁAD 3 - 27.10.2009

Własność prywatna - jest prawem podmiotowym; każdy ma prawo do własności. Zakres podmiotowy: osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, z wyłączeniem podmiotów publicznych.

Solidarność, dialog i współpraca partnerów społecznych - partnerami społecznymi są wszyscy obywatele dla siebie nawzajem, bez względu na wszelkie różnice. Solidarność partnerów społecznych należy łączyć z zasadą wypowiedzianą w Art. 1 Konstytucji RP, czyli zasadą dobra wspólnego. Dobro wspólne odwołuje się do kategorii nie do praw i wolności, lecz obowiązków obywatelskich. Każdy jest bowiem zobowiązany, by troszczyć się o dobro wspólne, czyli sumę tych wszystkich warunków, dzięki którym każda jednostka może dbać o swój rozwój tak pod względem intelektualnym, jak duchowym a także materialnym. Tak rozumiane dobro wspólne i solidarność wiąże się z obowiązkiem ponoszenia ofiar, z pewnym poświęceniem.

Forum dialogu społecznego stanowi Komisja Trójstronna do spraw Społeczno-Gospodarczych, która została utworzona z mocą ustawy z 6 lipca 2001r. Zasiadają w tej komisji 3 strony: 1)pracodawców - reprezentująca interes pracodawców; 2)pracowników - reprezentująca interes pracowników; 3)rządowa - reprezentująca interes publiczny.

DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA - w polskim systemie prawa istnieje wiele definicji dział. gosp. jednakże walor ogólnosystemowy posiada def. zawarta w art. 2 ustawy o „swobodzie działalności gospodarczej". Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalni ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Widoczne są tutaj dwa poziomy definiowania: 1)określający rodzaje aktywności, mogące być działalnością gospodarczą; 2)określający trzech konstytutywnych cech dla zakwalifikowania danej czynności jako działalność gospodarczą, a więc: zarobkowość, zorganizowanie i ciągłość. Rodzaje (przedmiot) działalności gospodarczej: Działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalni ze złóż, a także działalność zawodowa. Wymienienie tych rodzajów działalności jest jedynie taksatywne, a nie wyczerpujące co oznacza, że mogą istnieć jeszcze inne rodzaje działalności, które po spełnieniu określonych przesłanek także będą działalnością gospodarczą (np. działalność artystyczna). Natomiast kwalifikowanie danej aktywności jako gospodarczej powinno się odbywać w zależności od konkretnych okoliczności (in concrento) w każdym przypadku biorąc za podstawę nie tyle rodzaj działalności gospodarczej, ile pozostałe elementy istotne dla jej pojęcia, a więc zarobkowość, sposób zorganizowania i ciągłość.

O tym, czy daną działalność należy zakwalifikować jako wytwórczą, handlową czy usługową, rozstrzygają przepisy szczególne innych aktów, w szczególności przydatne w tej materii będą 2 akty prawne: 1)rozporządzenie Rady Ministrów z 24.12.2007r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) ; 2)rozporządzenie Rady Ministrów z 6.04.2004r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

PKD została opracowana na podstawie Statystycznej Klasyfikacji Działalności Gospodarczych UE, wprowadzonej rozporządzeniem Rady w grudniu 2006r. Przy zastosowaniu PKD możliwe jest dokonanie podziału całej działalności gospodarczej na części odpowiednio określone symbolami literowymi i liczbowymi (tzw. kod alfanumeryczny) oraz przyporządkowanymi nazwami. Tym samym podejmowanie działalności gospodarczej może być odpowiednio sklasyfikowane, przyporządkowane, umieszczone we właściwej kategorii gospodarki narodowej. Pozwala to na ujednolicenie nazewnictwa na terytorium całej wspólnoty.

DZIAŁALNOŚĆ WYTWÓRCZA - pojęcie to nie występuje w PKD, używa się natomiast pojęcia przetwórstwo przemysłowe i w jego ramach ujmuje wszelkie czynności obejmujące produkcję (wytwarzanie) oraz przetwarzanie.

DZIAŁALNOŚĆ BUDOWLANA - definiuje ją Prawo budowlane mówiąc, że działalność budowlana obejmuje: projektowanie, budowę, utrzymanie, rozbiórkę obiektów budowlanych. W pojęciu dział. budowlanej wg tego aktu mieszczą się także remont i montaż obiektu budowlanego, ale także prace związane z urządzaniem i wyposażaniem wnętrz, jeżeli wynika to z realizacji danego obiektu budowlanego.

Działalność handlowa - handel generalnie polega na zakupie lub sprzedaży towaru ale także działalnością handlową będzie pośrednictwo w transakcjach handlowych (np. komis, agencja). Do dział. handlowej należy także zaliczyć sortowanie towarów, rozdzieranie, mierzenie, pakowanie.

Działalność usługowa - specyfikowana jest szczegółowo w PKWiU. Ogólnie można powiedzieć, że usługi obejmują dwie główne kategorie czynności: 1)wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarczych prowadzących działalność produkcyjną, ale same nie tworzące bezpośrednio nowych dóbr materialnych (tzw. usługi dla celów produkcyjnych), np. usługi marketingowe, księgowe, reklamowe; 2)wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarki narodowej oraz na rzecz ludności, przeznaczone do celów konsumpcji indywidualnej, zbiorowej, ogólnospołecznej, np. usługi pralnicze, szewskie, przewozowe, pocztowe, łącznościowe.

Poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalni ze złóż - czynności te scharakteryzowane są przez Prawo geologiczne i górnicze.

WYKŁAD 4 - 3.11.2009

CECHY DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ: 1)zarobkowa - cecha podstawowa dział. gosp., gdyż podmiot dlatego podejmuje działalność, aby osiągnąć zysk. Z ekonomicznego punktu widzenia przedsiębiorca po to angażuje swój kapitał aby pozyskać pożytki płynące z pomnażania się zainwestowanego kapitału przy możliwie efektywnych możliwościach funkcjonowania. Jest to forma inwestycji, mająca przynosić zysk. Jest podstawowym elementem ekonomicznego pojęcia aktywności gospodarczej, dopiero wtórne w stosunku do niego jest zorganizowanie i ciągłość. Rozstrzygające jest przy kwalifikowaniu danej dział. jako gospodarczej przy użyciu tej cechy jako zarobkowej, czy obiektywnie dana działalność może przynosić zyski a nie to, czy aktualnie je przynosi. Osiąganie strat w danej dział. nie dyskwalifikuje jej jako gospodarczą a jest wpisane w ryzyko gospodarowania. Ponadto zarobkowość charakteryzująca dział. gosp. oznacza, że jest ona prowadzona na zaspokojenie cudzych potrzeb. Tak więc dział. gosp. nie będzie aktywnością na zaspokojenie swoich potrzeb, gdyż brak jest cechy odpłatności i zaspokajania cudzych potrzeb. 2)zorganizowanie - w literaturze utożsamia się głównie z wyborem formy organizacyjno-prawnej wykonywania działalności, tzn. spółka osobowa (partnerska, jawna, komandytowa, komandytowo-akcyjna), kapitałowa, spółdzielnia, przeds. partnerskie, spółka cywilna. W zależności od formy org.-prawnej konieczne są obowiązkowe: zarejestrowanie w odpowiednim rejestrze (samodzielna dział. gosp - rejestr; spółki, podm. - RPKRS), REGON, ZUS, rachunku bankowego, wybór siedziby, ustalenie godzin pracy podmiotu. Z zorganizowaniem mamy do czynienia, kiedy składniki majątku będące bazą ekonomiczną są zorganizowane w formie przedsiębiorstwa. 3)ciągłość - to biorąc pod uwagę znaczenie językowe cechy to pewne powtarzające się, regularnie występujące czynności (np. w cyklu produkcyjnym, handlowym, świadczenia usług). Pojęcie ciągłości należy przeciwstawić pewnej jednorazowości, działaniom incydentalnym, przypadkowym (brak pewnej cykliczności). Działalność sezonowa także jest działalnością gospodarczą, bowiem w praktyce mogą wystąpić przerwy pomiędzy poszczególnymi cyklami czynności składających się działalność gospodarczą.

DZIAŁ. GOSP. FUNDACJI I STOWARZYSZEŃ: Podmioty komercyjne, prowadzące dział. komercyjną podejmują dział. gosp. w celu osiągnięcia zysków. Zysk ten jest przeznaczany do podziału pomiędzy wspólników. Fundacje i stowarzyszenia (podmioty non for profit) - podmioty nie dla zysku, cel jest niekomercyjny, wykonują dział. statutową. Może prowadzić dział. gosp. dla np. zarobku przeznaczonego na dział. statutową (Rejestr F. i Stow. + Rejestr) w odróżnieniu od podmiotów komercyjnych. Działalność charytatywna i kulturowa, społeczna jest działalnością non profit. Polega ona na nieodpłatnym przysparzaniu dóbr i usług (brak elementu odpłatności, zarobkowości).

WYKŁAD 5 - 17.11.2009

DZIAŁALNOŚĆ ZAWODOWA - została ona w definicji ustawowej Art. 2 zrównana z pozostałymi rodzajami działalności gospodarczej, jednakże działalność zawodowa wykonywana jako działalność gospodarcza jest działalnością specyficzną. Polega ona na wykonywaniu poszczególnych zawodów. Wskazówką dla specyfikacji o jakie zawody chodzi, będzie Art. 88 KSH, który wskazuje jakie zawody mogą być wykonywane w ramach spółki partnerskiej. Ich cechą charakterystyczną jest to, że osoby je wykonujące muszą posiadać szczególne kwalifikacje, predyspozycje i umiejętności (np. aptekarz, architekt, broker ubezp., doradca podatkowy, makler pap. wart., księgowy, pielęgniarka).

Działalność zawodowa wykonywana jako działalność gospodarcza, musi spełniać te trzy podstawowe cechy dla działalności gospodarczej charakterystyczne, a więc zarobkowość, zorganizowanie i ciągłość, a ponadto musi wystąpić element zawodowości, który oznacza: 1)wykonywanie działalności osobiście i we własnym imieniu, 2)wykorzystując swe specjalne kwalifikacje i umiejętności, 3)ze starannością na poziomie wyższym od przeciętnego, 4)w oparciu o etos i etykę zawodową, 5)zachowując tajemnicę zawodową, 6)będąc z reguły zrzeszonym w odpowiedniej korporacji zawodowej.

Swoboda działalności gospodarczej w UE

W Traktacie o Wspólnocie Europejskiej mamy do czynienia ze swobodą przedsiębiorczości. Jest jedną z podstawowych swobód jednolitego wspólnego rynku europejskiego obok swobody przepływu towarów i usług, kapitału, ludzi oraz płatności. Zadaniem swobody przedsiębiorczości jest zagwarantowanie wolności wyboru miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium wspólnoty przez osoby fizyczne i przedsiębiorców. Traktat reguluje swobodę przedsiębiorczości w art. 43-48, w Traktacie lizbońskim będą to art. 49-55. Art. 43 TWE mówi: „Ograniczenia swobody przedsiębiorczości obywateli jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego są zakazane”. Szczegółowo swoboda przedsiębiorczości obejmuje: 1)swobodę podejmowania i wykonywania działalności na własny rachunek, 2)swobodę zakładania i zarządzania przedsiębiorstwami, 3)swobodę tworzenia agencji, oddziałów, filii, zakładów przedsiębiorców z jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Traktat nie definiuje pojęcia przedsiębiorczości. Kwestia ta została oddana orzecznictwu. Przedsiębiorczość została więc zdefiniowana przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości z siedzibą w Luksemburgu w orzeczeniu z 1989r. jako samodzielne i rzeczywiste wykonywanie działalności gospodarczej przy pomocy trwałego urządzenia w innym państwie członkowskim na czas nieokreślony. W definicji tej można wyróżnić 3 podstawowe elementy przedsiębiorczości: 1)samodzielność działalności gospodarczej, wykonywanej w celu zarobkowym 2)jej transgraniczny charakter (przekraczanie granic działalności gospodarczej poza macierzysty kraj) 3)wymóg stałości, ciągłości (tzn. podmiot zakładający działalność gospodarczą na terytorium innego państwa członkowskiego związuje się na stałe z gospodarką tego państwa członkowskiego; element ten odróżnia przedsiębiorczość od świadczenia usług bowiem usługa ma charakter przejściowy, tzn. jest tymczasowo wykonywana na terytorium innego państwa członkowskiego).

WYKŁAD 6 - 24.11.2009

Ze swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług mogą korzystać: 1)państwa członkowskie, 2)osoby fizyczne jeżeli są obywatelami jednego z państw członkowskich, 3)przedsiębiorstwa.

Z uregulowań swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług wynika zakaz dyskryminacji, czyli zakaz gorszego traktowania podmiotów z innego państwa członkowskiego, będących w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej a wynika wręcz nakaz traktowania ich jak własnych obywateli.

Ograniczenia swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług: istnieją w Traktacie dwa ograniczenia swobód: 1)przewidziane w art. 45, ust. 1 Traktatu i związane jest ono z wykonywaniem władzy publicznej, 2)przewidziane w art. 46, ust. 1 Traktatu i związane jest ono z ograniczeniami przedsiębiorczości lub świadczenia usług ze względu na: a)porządek publiczny, b)bezpieczeństwo publiczne, c)zdrowie publiczne.

PRZEDSIĘBIORCA - w systemie polskiego prawa spotykamy wiele definicji ustawowych przedsiębiorcy, jednakże walor definicji ogólnosystemowej przedsiębiorcy posiada ta, która jest zawarta w art. 43¹ k.c. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej (SDG) posiada własną definicję przedsiębiorcy w art. 4, który mówi że „przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Ponadto ustawa uznaje za przedsiębiorców także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Definicja ta oparta jest na dwóch kryteriach: 1)kryterium podmiotowe - określające jakie podmioty mogą być przedsiębiorcami: a)os. fizyczne - ustawa mówi, że przedsiębiorcami mogą być osoby fizyczne z wyjątkiem osób bez zdolności do czynności prawnej (czyli zdolności do tego aby własnym działaniem nabywać prawa i zaciągać zobowiązania), a więc osoby niepełnoletnie oraz kobiety przed 16 rokiem życia jeśli nie zawarły związku małżeńskiego, oraz osób ubezwłasnowolnionych (całkowicie i częściowo). Status prawny przedsiębiorcy osoba fizyczna nabywa poprzez wpis do ewidencji działalności gospodarczej (Art. 14, ust. 2 Ustawy SDG);

b)os. prawne - art. 33 k.c. są nimi: Skarb Państwa oraz te podmioty którym ustawa nadaje osobowość prawną lub też te, które osobowość prawną nabywają poprzez wpis do odpowiedniego rejestru. Osoby prawne tworzone są w różnych celach: 1)dla jednych prowadzenie dział. gosp. Będzie wyłącznym lub głównym celem, np. przedsiębiorstwa państwowe, spółki kapitałowe, 2)dla innych zaś prowadzenie dział. gosp. będzie jednym z wielu celów realizowanych równolegle, np. spółdzielnie, TUW, jednostki badawczo-rozwojowe. 3)są także osoby prawne, które zostały utworzone nie dla celu gospodarczego ale które działalność gospodarczą mogą prowadzić jako działalność uboczną, np. fundacje, stowarzyszenia, związki zawodowe, związki wyznaniowe, kościelne osoby prawne. Te osoby prawne uzyskują osobowość prawną poprzez wpis do innego rejestru niż rejestr przedsiębiorców, jednakże jeżeli zamierzają prowadzić działalność gospodarczą muszą również przed jej rozpoczęciem uzyskać wpis do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS).

c)jednostki organizacyjne posiadające zdolność prawną - nie mają osobowości prawnej ale ustawa przyznaje im zdolność prawną. Katalog tych jednostek organizacyjnych jest otwarty bowiem ich rodzaj zależy od tych ustaw szczególnych, które przyznają tym jednostkom zdolność prawną. Zdolność prawna jednostek organizacyjnych obejmuje: 1)zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków, czyli zaciągania ważnych zobowiązań swym własnym działaniem, 2)zdolność do nabywania własności, rzeczy i praw majątkowych, 3)zdolność sądowa, tzn. zdolność pozywania i bycia pozywanym, 4)zdolność upadłościowa. Do takich jednostek org. będą należały: osobowe spółki handlowe, spółki kapitałowe w organizacji (spółki do momentu ich zarejestracji)

2)kryterium przedmiotowe (funkcjonalne) - określające jakie muszą być cechy działalności podmiotu aby mógł on być uznany za przedsiębiorcę: *prowadzenie dział. gosp., *we własnym imieniu.

WYKŁAD 7 - 01.12.2009

Wykonywanie działalności gospodarczej we własnym imieniu - oznacza wymóg, by prawa i obowiązki wynikające w konkretnych stosunkach prawnych powstawały bezpośrednio na rzecz podmiotu, który jest przedsiębiorcą a nie na rzecz innej osoby. Dlatego nie można uznać za przedsiębiorcę różnego rodzaju jednostki organizacyjne przedsiębiorstw, np. przedstawicielstwa, filie, oddziały, bo stanowią one części składowe przedsiębiorców.

Przedsiębiorstwo - normatywną definicję przedsiębiorstwa zawiera art. 55¹ k.c. Mówi ona, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono: 1)oznaczenie indywidualne przedsiębiorstwa - nazwa, 2)własność i inne prawa rzeczowe do ruchomości i nieruchomości, 3)prawa wynikające z umowy najmu i dzierżawy, 4)wierzytelności i środki pieniężne, 5)koncesje, licencje i zezwolenia, 6)patenty i prawa autorskie, 7)tajemnice przedsiębiorstwa, 8)księgi i dokumenty związane z działalnością przedsiębiorstwa. Jest to przedmiotowe ujęcie przedsiębiorstwa, zwracające uwagę że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym kompleksem majątkowym. Wyliczenie składników przedsiębiorstwa jest tylko składowe, oznacza to że w skład przedsiębiorstwa wchodzą inne elementy: *ekspektatywy (obietnice) uzyskania praw, *pewne stany faktyczne, tj. lokalizacja, używane technologie, stopień ściągalności wierzytelności, zdolność kredytowa, zwolnienia podatkowe, struktura organizacyjna. Istotne jest aby owe składniki materialne i niematerialne były celowo i funkcjonalnie dobrane. Każdy ze składników wzięty z osobna nie ma takiej siły ekonomicznej i gospodarczej. Każdy sam w sobie nie jest produktywny. Dopiero ich zorganizowanie w określoną całość tworzy zespół do realizowania funkcji gospodarczej. Takie przestrzenne zespolenie szeregu jednostkowych elementów służy wykreowaniu renomy przedsiębiorstwa, reputacji, dobrego imienia objawiającego się możliwością generowania zysków i zdolnością do przyciągania i pozyskiwania klientów.

Renoma - to siła atrakcyjna przedsiębiorstwa, jego istota bez której przedsiębiorstwo nie może istnieć. Na renomę pracują wszystkie składniki przedsiębiorstwa, jako jej baza ekonomiczna. Natomiast wespół z innymi składnikami renoma stanowi istotny element wartości przedsiębiorstwa, będąc „+” różnicą pomiędzy wartością dochodów przedsiębiorstwa a wartością majątkową innych jego składników. W stosunkach zewnętrznych na rynku renomę ucieleśnia nazwa i znaki (przedsiębiorstwa) towarowe.

Obowiązki przedsiębiorców wynikające z ustawy o SDG: Ustawa o SDG określa w art. 1, iż reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP, a więc nakreśla ogólne obowiązki przedsiębiorców: ich wypełnienie jest obowiązkiem każdego podmiotu chcącego podjąć działalność gospodarczą. Obowiązki te mają charakter ogólny i uniwersalny, dotyczą każdego przedsiębiorcy i każdego rodzaju działalności gospodarczej. Te ogólne obowiązki to: 1)obowiązek legalizacji działalności gospodarczej (art. 14), 2)obowiązek posiadania i posługiwania się nr NIP w obrocie gospodarczym (art. 16), 3)obowiązek przestrzegania reguł: uczciwej konkurencji, interesów konsumentów oraz dobrych obyczajów (art. 17). Wymienione tu zasady wykonywania działalności gospodarczej określa się łącznie mianem uczciwości kupieckiej. Są to pojęcia niedookreślone, dlatego należy sięgnąć do ustaw szczególnych dla ich wyjaśnienia.

Zasady uczciwej konkurencji - określa je ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, wskazując że wyrazami nieuczciwej konkurencji są np. fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towaru lub usługi, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, naśladownictwo towarowe, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnienie dostępu do rynku, nieuczciwa/zakazana reklama.

Interesy słuszne konsumentów - należy tu odwołać się do ustawy o ochronie producentów i konsumentów, która określa praktyki przedsiębiorstw godzące w interesy konsumentów, np. wprowadzenie produktu niebezpiecznego, nieudzielanie konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji o produktach, wprowadzająca w błąd reklama.

Dobre obyczaje - należy je utożsamiać z zespołem norm etyczno-moralnych w prowadzeniu działalności gospodarczej, czyli pewną etykę w biznesie. Są to normy zwyczajowe, nie zaś stanowione.

4)obowiązek nienaruszania w działalności gospodarczej zdrowia i życia ludzkiego, środowiska naturalnego oraz moralności publicznej (art. 18) - wykonywana działalność gospodarcza nie może zagrażać wartościom o podstawowym znaczeniu dla funkcjonowania społeczeństwa. Ochronie tych wartości mogą służyć przepisy zawarte w szeregu aktów prawnych o charakterze administracyjnym, tworzących tzw. system „policji administracyjnej”. Ich przestrzeganie jest konieczne dla zagwarantowania bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ochrony bezpieczeństwa uczestników obrotu gospodarczego.

Przepisy służące ochronie życia i zdrowia ludzkiego: 1)ustawa o broni i amunicji, 2)Prawo atomowe, 3)U. o ogólnym bezpieczeństwu produktu, 4)U. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia, 5)U. o ochronie przeciwpożarowej, 6)U. o substancjach i preparatach chemicznych, 7)U. o produktach biologicznych, 8)Prawo budowlane, 9)k.c., 10)Prawo wodne.

Przepisy służące ochronie środowiska: 1)Prawo ochrony środowiska, 2)U. o ochronie przyrody, 3)U. o odpadach, 4)U. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych, 5)Prawo wodne, 6)Prawo leśne.

Ochrona moralności publicznej - chodzi tu o poszanowanie dobrych obyczajów. Jest to zwrot niedookreślony. Dla jego wyjaśnienia należy sięgnąć do zasad współżycia społecznego w k.c.

5)obowiązek zapewnienia przez przedsiębiorstwo, by czynności w ramach jego działalności gospodarczej były wykonywane bezpośrednio przez osoby z odpowiednimi kwalifikacjami zawodowymi (art. 19), 6)obowiązek odpowiedniego oznaczania towarów przedsiębiorstwa, 7)obowiązek odpowiedniego oznaczania przedsiębiorcy, 8)obowiązek posługiwania się rachunkiem bankowym, w szczególności w rozliczeniach między przedsiębiorcami.

WYKŁAD 8 - 08.12.2009

!!!!19.01.2010 - zaliczenie (test)!!!!

Rejestracja przedsiębiorców: Rejestry przeznaczone dla przedsiębiorców to: 1)ewidencja działalności gospodarczej, gdzie wpisywane są osoby wyłącznie fizyczne chcące podjąć działalność gospodarczą, 2)rejestr przedsiębiorców w KRS, gdzie wpisywani są pozostali przedsiębiorcy oraz inne podmioty.

Ewidencja działalności gospodarczej (EDG): podmiotem prowadzącym ewidencję działalności gospodarczej (EDG) jest gmina. Właściwość miejscową gminy ustala się na podstawie miejsca zamieszkania osoby fizycznej chcącej podjąć działalność gospodarczą lub też na podstawie miejsca prowadzenia przez osobę fizyczną działalności gospodarczej. Prowadzenie EDG przez gminę jest dla niej zadaniem zleconym z zakresu administracji rządowej. Organem ewidencyjnym, czyli wydającym indywidualne decyzje administracyjne w sprawach ewidencji jest, w zależności od wielkości gminy, wójt, burmistrz lub prezydent miasta. EDG jest publicznym rejestrem zawierającym dane o sytuacji prawnej przedsiębiorcy (osoby fizycznej).

Cechy EDG: 1)ewidencja jest jawna - jest to jawność tzw. pełna, charakteryzująca się trzema cechami: *każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w ewidencji dotyczących danego przedsiębiorcy, *nie musi wykazywać interesu prawnego w pozyskaniu danych z ewidencji, *nie trzeba wskazywać przyczyny żądania ujawnienia danych z ewidencji; 2)domniemanie prawdziwości danych zawartych we wpisie do ewidencji - na przedsiębiorcy spoczywa jednak obowiązek kontrolowania, czy dane zawarte w ewidencji pokrywają się z jego sytuacją faktyczną. Jeżeli stan wynikający z ewidencji jest inny niż stan faktyczny, przedsiębiorca jest zobowiązany wystąpić z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu. Postępowanie przed organem ewidencyjnym jest na ogół wszczynane na wniosek osoby fizycznej.

Wniosek składany jest na urzędowym formularzu, określonym w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 24.03.2009r. w sprawie wzoru wniosku o wpis do EDG (Dz.U. Nr 50, poz. 399). Wniosek można złożyć we właściwej gminie osobiście lub przez pełnomocnika, bądź też wysłać listem poleconym, jednakże tutaj ustawa wymaga by własnoręczność podpisu wnioskodawcy potwierdzona była przez notariusza. Obecnie od wniosku o wpis nie pobierana jest żadna opłata. Wymogi formalne wniosku określa art. 27 ustawy o swobodzie dział. gosp. Po wpłynięciu wniosku organ ewidencyjny nie później niż w terminie 3 dni roboczych jest obowiązany wydać decyzję o wpisie lub decyzję o odmowie wpisu. Postawą do technicznego dokonania wpisu w ewidencji jako informatycznej bazie danych jest decyzja o wpisie wydana przez organ ewidencyjny. Decyzja ta powinna zawierać wszystkie dane konieczne do dokonania wpisu. Organ ewidencyjny wydaje decyzję o odmowie wpisu w następujących przypadkach (art. 32 ustawy o swobodzie dział. gosp.): *wniosek dotyczy działalności nieobjętej przepisami ustawy (np. działalność rolnicza czy agroturystyczna), *wniosek został złożony przez osobę nieuprawnioną, *jeżeli prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej we wniosku działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę. Generalnie wpisy dokonuje się na wniosek, ale pewne rodzaje wpisów są dokonywane z urzędu (np. o ogłoszeniu upadłości osoby fizycznej, o rozpoczęciu przez nią postępowania naprawczego, o udzieleniu cofnięciu koncesji, licencji, zezwolenia). Adekwatnie do tego na sądzie upadłościowym i na organach koncesyjnych spoczywa obowiązek poinformowania organu ewidencyjnego o wspomnianych zdarzeniach dotyczących przedsiębiorcy wpisanego do danej ewidencji. Obecnie realizowany jest przez Ministerstwo Gospodarki tzw. „pakiet na rzecz przedsiębiorczości”, który ma poprawić klimat prowadzenia (rozpoczynania) działalności gospodarczej w naszym kraju. W ramach tego pakietu wprowadza się następujące rozwiązania legislacyjne: 1)umożliwiona przedsiębiorcom zawieszanie działalności gospodarczej (art. 14a ustawy) - zawieszenie to może być dokonane w sytuacji gdy przedsiębiorca nie zatrudnia pracowników, okres zawieszenia od 1 mc-24mc-y, 2)rozszerzono poza prawo podatkowe możliwość wydawania wiążących interpretacji przepisów prawa, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej - interpretacji dokonują w terminie nie dłuższym niż 30 dni organy administracji publicznej na wniosek przedsiębiorcy. Interpretacja taka ma formę decyzji administracyjnej, jest ona wiążąca dla organu który ją wydał, nie jest natomiast wiążąca dla przedsiębiorcy - może się on do niej zastosować lub nie, jednakże jeżeli się do niej zastosuje, nie może być obciążony w jakikolwiek sposób w zakresie w jakim się zastosował (art. 10 i 10a ustawy o swobodzie dział. gosp.), 3)wprowadzono zasadę iż organy administracji publicznej nie mogą odmówić przyjęcia wniosku niekompletnego a także nie mogą żądać dokumentów nie przewidzianych prawem (art. 11, ust. 2), 4)wprowadzono zasadę „jednego okienka”, która upraszcza i ułatwia procedurę zakładania działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 44 ustawy przedsiębiorca wraz z wnioskiem do któregoś z publicznych rejestrów (EDG lub Rejstr przedsiębiorców) składa wniosek o wpis: a)do urzędu statystycznego - REGON, b)do ewidencji podatników i płatników w Urzędzie Skarbowym, c)zgłoszenie płatnika składek lub zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego do ZUS. Sytuacją docelową jest tzw. „zero okienka” tzn. przedsiębiorca by mógł zarejestrować się w w.w. rejestrach będzie składał wniosek drogą elektroniczną. W tym celu zostały już uchwalone odpowiednie regulacje w celu stworzenia elektronicznej centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej, która ma zacząć obowiązywać od lipca 2011r. 5)uporządkowano przepisy szeregu różnych ustaw dotyczących kontroli przedsiębiorców (art. 77 i nast.). Organ kontrolny będzie musiał zawiadamiać przedsiębiorcę o kontroli co najmniej 7 dni przed jej terminem. Wprowadzono tutaj także limit kontroli, które można wykonać w ciągu miesiąca u przedsiębiorcy; 6)wprowadzono do ordynacji podatkowej tzw. domniemanie uczciwości podatnika co oznacza, że dopiero ostateczne decyzje w sprawach zobowiązań podatkowych i innych należności publiczno-prawnych będą mogły być wykonywane; 7)wprowadzono zmianę w kodeksie spółek handlowych by ułatwić zakładanie spółek z o.o. i S.A. - wiąże się ona z obniżeniem minimalnego kapitału - dla spółek z o.o. obniżono do 5.000zł, dla S.A. obniżono do 100.000zł, 8)zniesiono zasadę walutowości w Polsce, przewidzianą w kodeksie cywilnym. Umożliwia to rozliczanie się kontrahentów na terytorium Polski także w walucie obcej. Ponadto pakiet na rzecz przedsiębiorczości realizuje postanowienia strategii lizbońskiej na lata 2000-2010, która ma uczynić z Unii Europejskiej najbardziej konkurencyjną i innowacyjną gospodarkę świata. Strategia lizbońska zwraca także uwagę na zasady zrównoważonego rozwoju, a wśród nich społeczną odpowiedzialność przedsiębiorstw.

WYKŁAD 9 - 05.01.2010

Kolejny rejestr przeznaczony dla przedsiębiorców to Krajowy Rejestr Sądowy (KRS). KRS jest zcentralizowaną, informatyczną bazą danych, składającą się z trzech rejestrów: 1)Rejestr przedsiębiorców, 2)Rejestr stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej, 3)Rejestr dłużników niewypłacalnych.

Rejestr prowadzą w systemie informatycznym sądy rejonowe (sądy gospodarcze) - sądy rejestrowe. Zadania KRS: Zadaniem KRS jest powszechne udostępnienie szybkiej i niezawodnej informacji o: 1)statusie prawnym zarejestrowanego podmiotu, 2)najważniejszych elementach sytuacji finansowej podmiotu, 3)sposobie reprezentowania podmiotu

Tryb postępowania przed sądem rejestrowym: Stosuje się tu przepisy KPC (kodeksu postępowania cywilnego) o postępowaniu nieprocesowym. Oznacza to, że decyzje sądu rejestrowego o wpisie, wykreśleniu, zmianie wpisu, zapadają w formie postanowienia. Postanowienie sądu rejestrowego zapadłe w wyniku rozpoznania wniosku o wpis jest podstawą do technicznego dokonania wpisu do systemu informatycznego każdego z rejestrów. Cechy KRS jako rejestru publicznego: 1)rejestr jest jawny - jest to jawność pełna, 2)domniemanie prawdziwości danych zawartych w rejestrze, 3)powszechna jawność wpisów w rejestrze, która oznacza że generalnie wpisy do rejestru podlegają obowiązkowi ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Postępowanie przed sądem rejestrowym: Jest ono postępowaniem na ogół wnioskowym, wyjątkiem zaś są wpisy z urzędu. Wniosek składa się w formie: *papierowej na urzędowym formularzu, którego wzory zawarte są w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 21.12.2000r. w sprawie określenia wzorów urzędowych formularzy, wniosków o wpis do KRS… (Dz.U. Nr 118, poz. 1247 z późn. zm.), *elektronicznej - wniosek musi tu być opatrzony bezpiecznym podpisem elektronicznym. Dokumenty, które obligatoryjnie załącza się do wniosku o (pierwszy) wpis: 1)dowód opłaty sądowej, która zgodnie z ustawą o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynosi: a)dla spółek osobowych - 750zł, b)dla innych podmiotów - 1000zł, 2)dowód wniesienia opłaty za umieszczenie ogłoszenia o wpisie w Monitorze Sądowym i Gosp. - 500zł, 3)uwierzytelnione notarialnie wzory podpisów osób upoważnionych do reprezentowania podmiotu i ewentualnie wzór podpisu prokurenta (jeżeli został ustalony). Ponadto: a)dla spółki jawnej, partnerskiej i komandytowej - oryginał umowy spółki, wykaz wspólników (partnerów, komandytariuszy i komplementariuszy) wraz z ich adresami, b)dla spółki z o.o. - oryginał umowy spółki, oświadczenie zarządu o wniesienie kapitału, dokument o powołaniu członków organów spółki, lista wspólników, lista członków zarządu. Dokumenty fakultatywne, przewidziane w Art. 19b ustawy o KRS załącza się wówczas jeśli podmiot chce skorzystać z instytucji „jednego okienka”.

Termin dla rozpoznania wniosku o wpis przez sąd rejestrowy wynosi 7 dni. Jako że Rejestr przedsiębiorców jest objęty domniemaniem prawdziwości danych, zatem sąd rejestrowy musi mieć instrumenty dla zdyscyplinowania podmiotów aby w odpowiednim czasie wykonywały swoje obowiązki rejestracyjne. Sąd rejestrowy może więc: 1)nakładać grzywnę na podmioty niewykonujące swoich obowiązków rejestracyjnych, nawet wielokrotnie, 2)nadzwyczajne uprawnienia sądu rejestrowego: a)w stosunku do osobowych spółek handlowych - sąd rejestrowy może z ważnych powodów orzec o rozwiązaniu spółki i ustanowić likwidatora, b)w stosunku do osób prawnych wpisanych do Rejestru przedsiębiorców - sąd rejestrowy może ustanowić kuratora dla osoby prawnej.

KURATOR - jest powoływany przez sąd rejestrowy na mocy jego postanowienia na okres max. 1,5 roku. Uprawnienia: 1)jest on obowiązany do przeprowadzenia czynności wymaganych do wyboru lub powołania władz osoby prawnej, 2)kurator może podjąć czynności zmierzające do likwidacji osoby prawnej jeżeli nie dojdzie do obrania władz lub obrane władze dalej nie wykonują obowiązków rejestracyjnych, 3)może wystąpić do sądu o rozwiązanie osoby prawnej, 4)może wystąpić z wnioskiem o ogłoszenie upadłości osoby prawnej. Koszty działania kuratora obciążają daną osobę prawną oraz członków jej organu pełniącego funkcję zarządu.

Podmioty na których ciąży obowiązek wpisu do Rejestru przedsiębiorców w KRS (Art. 36): 1)spółki jawne, 2)europejskie zgrupowania interesów gospodarczych, 3)spółki partnerskie, 4)spółki komandytowe, 5) spółki komandytowo-akcyjne, 6) spółki z o.o., 7) spółki akcyjne, 8) spółki europejskie, 9) spółdzielnie, 10)spółdzielnie europejskie, 11)przedsiębiorstwa państwowe, 12)jednostki badawczo-rozwojowe, 13)przedsiębiorstwa zagraniczne, 14)TUW-y, 15)Towarzystwa Reasekuracji Wzajemnej 16)inne osoby prawne jeżeli podejmują działalność gospodarczą (fundacje, stowarzyszenia itd.), 17)oddziały przedsiębiorców zagranicznych działający na terytorium RP, 18)główne oddziały zagranicznych ZU, 19)główne oddziały zagranicznych zakładów reasekuracji, 20)instytucje gospodarki budżetowej (od 1.01.2010).

Rejestr przedsiębiorców składa się z 6 działów: 1)Dział I - wpisuje się oznaczenie firmy podmiotu, siedzibę, 2)Dział II - reprezentacja podmiotu i organy nadzoru wraz z ich wkładem osobowym, 3)Dział III - przedmiot działalności zgodnie z PKD i sytuacja finansowa, 4)Dział IV - długi: *zaległości podatkowe i celne, *należności do ZUS, *wzmianka o wszczęciu egzekucji przeciwko podmiotowi, *wzmianka o zabezpieczenie majątku. Informacje te z Działu IV nie są objęte domniemaniem prawdziwości oraz nie podlegają ogłoszeniu w Monitorze Sądowym i Gosp., 5)Dział V - wzmianka o powołaniu kuratora, 6)Dział VI - *informacja o likwidacji podmiotu, *inf. o wprowadzenie zarządu komisarycznego, *inf. o fuzji z innymi podmiotami, *inf. o wszczęciu postępowania naprawczego lub o ogłoszeniu upadłości.

!REGLAMENTACJA DZIAŁ. GOSP.!

WYKŁAD 10 - 12.01.2010

REGLAMENTACJA DZIAŁ. GOSP.: Swoboda działalności gospodarczej może być ograniczana ze względu na kolizje tej wartości z innymi wartościami chronionymi przez państwo. Ograniczenia te przyjmują zwykle postać szczegółowych warunków podejmowania i wykonywania danego rodzaju działalności, sam zaś proces ograniczania swobody określa się mianem reglamentacji działalności gospodarczej. Odbywa się to poprzez ustanawianie warunków w formie nakazów i zakazów od których spełnienia przez podmioty gospodarujące uzależniona jest możliwość realizacji ich publicznych praw podmiotowych. Przyczyny reglamentacji: Nie są one jednolite. Można jednak tu wyróżnić dwie podstawowe grupy przyczyn: 1)To te, które wynikają z zagrożeń jakie wiążą się z wykonywaniem niektórych rodzajów działalności, np. zagrożenie dla życia lub zdrowia, zagrożenie dla obronności państwa, dla bezpieczeństwa obywateli czy dla środowiska naturalnego; 2)To przyczyny o charakterze subiektywnym, zmiennym, czasowym. Wynikają one z aktualnych założeń polityki gospodarczej państwa, z umów międzynarodowych czy też z kierunku polityki społecznej, np. wychowanie w trzeźwości, zapobieganie narkomanii, ograniczanie dostępu do leków psychotropowych czy regulowanie dostępu do wyczerpywalnych zasobów naturalnych. Formy reglamentacji: Efektem reglamentacji jest akt zgody władzy publicznej na podjęcie danego rodzaju działalności. Zgoda ta może przybierać różne postaci, jak również różne jest jej nazewnictwo w systemie, np. koncesja, zezwolenie, licencja, zgoda, pozwolenie, wpis do rejestru działalności regulowanej. Jednakże mimo tak różnego nazewnictwa, w doktrynie wyróżnia się trzy podstawowe formy reglamentacji: 1)koncesja, 2)zezwolenie (pod względem skutków prawnych zrównane są z nim licencje, zgody, pozwolenia, upoważnienia), 3)działalność regulowana (wymóg wpisu do rejestru działalności regulowanej).

KONCESJA - to najsilniejsza forma reglamentacji. Polega ona na powierzeniu na rzecz podmiotu niepaństwowego prawa wykonywania działalności gospodarczej zastrzeżonej dla monopolu państwowego. Państwo nie rezygnuje tu ze swego monopolu ale powierza jego wykonywanie podmiotom niepaństwowym na czas oznaczony. Państwo korzysta na tym bowiem pobiera opłaty za udzielenie koncesji. Organy koncesyjne mogą także kontrolować podmioty niepaństwowe wykonujące monopol państwa pod względem spełniania warunków dla wykonywania działalności objętej koncesją. Cechy koncesji: a)udzielenie koncesji (odmowa udzielenia, zmiana, cofnięcie, ograniczenie) następuje w formie decyzji administracyjnej wydawanej przez organ koncesyjny, b)decyzja ta ma charakter konstytutywny, tzn. kreuje dla przedsiębiorców koncesjonariuszy nowe prawa i obowiązki związane z wykonywaniem danego rodzaju działalności objętej koncesją. Są one zindywidualizowane dla każdego koncesjonariusza, c)Jest decyzją czasową, wydawaną na okres 5-10 lat, d)wydawana jest na wniosek zainteresowanego, e)z zapewnieniem ochrony prawnej trwałości koncesji. Rodzaje działalności koncesjonowanej: Katalog tych rodzajów działalności zawarty jest w Art. 46 u.1 Ustawy o dział. gosp. Jest to katalog zamknięty co oznacza że tylko te rodzaje działalności są objęte koniecznością uzyskania koncesji do prowadzenia tej działalności. Katalog obejmuje sześć rodzajów działalności: 1)poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalni ze złóż, magazynowanie substancji i odpadów w górotworze lub podziemnym wyrobisku górniczym - organy koncesyjne a)dla kopalń rzadkich - Minister środowiska, b)dla innych kopalń - marszałek województwa, ew. starosta dla kopalń pospolitych. 2)Wszelki obrót paliwami i energią - organ koncesyjny: prezes Urzędu Regulacji Energetyki, 3)wytwarzanie i obrót materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o znaczeniu wojskowym lub policyjnym - organ koncesyjny Minister SWiA, 4)ochrona osób i mienia -Minister SWiA, 5)rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych - przewodniczący KRRiT, 6)przewozy lotnicze - prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego.

ZEZWOLENIE - to dopuszczenie przedsiębiorcy do wykonywania określonej działalności gospodarczej po uprzednim stwierdzeniu, że spełnia on przewidziane szczególnymi przepisami prawa warunki wykonywania tej działalności. Zezwolenie jest decyzją administracyjną, jednakże ma ona charakter deklaratoryjny, tzn. stwierdzający spełnianie przez przedsiębiorcę warunków wykonywania danej działalności. W samym zezwoleniu nie ma dla przedsiębiorcy nowych warunków. Szeroki katalog rodzajów działalności objętej zezwoleniem (choć nie wyczerpujący) zawiera Art. 75 Ustawy o swobodzie dział. gosp. Są to obszary reglamentacji, które także w prawie wspólnotowym poddane są konieczności uzyskania zezwolenia. Przykłady: 1)na podstawie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi: a)obrót hurtowy napojami alkoholowymi w kraju zawierającymi pow. 18% alkoholu - zezwolenie wydaje Minister Gospodarki, b)obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi do 18% - Marszałek województwa, c)obrót detaliczny wszystkimi rodzajami napojów alkoholowych (tzw. ABC) - wójt, burmistrz lub prezydent miasta, 2)na podst. Ustawy o grach i zakładach wzajemnych: a)urządzanie gier losowych zakładów wzajemnych i gier na automatach - zezwolenie wydaje Minister Finansów, b)gry na automatach o niskich wygranych - dyrektor Izby Skarbowej, 3)na podstawie ustawy prawo lotnicze, założenie lotniska wymaga zezwolenia prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, 4)na podst. Ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym działalność brokerska - KNF, 5)na podst. Ustawy o transporcie kolejowym, wykonywanie przewozu osób lub rzeczy - prezes Urzędu Transportu Kolejowego, 6)Na podstawie ustawy o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów handlowych - wójt, burmistrz lub prezydent miasta.

DZIAŁALNOŚĆ REGULOWANA - to tego rodzaju działalność, której wykonywanie wymaga spełnienia szczególnych warunków określonych przepisami prawa oraz uzyskania wpisu w rejestrze działalności regulowanej. Postępowanie w sprawie wpisu w rejestrze wszczynane jest na wniosek zainteresowanego. Załącza on do wniosku oświadczenie o spełnianiu warunków wykonywania danego rodzaju działalności. Organ prowadzący rejestr wydaje z urzędu po wpisie zaświadczenie o jego dokonaniu. Rejestr ten jest jawny, każdy ma prawo dostępu do zawartych w nim danych. Organ rejestrowy nie sprawdza przed wpisem prawdziwości oświadczenia wnioskodawcy, może do zrobić dopiero po dokonaniu wpisu. Jeżeli okaże się że wnioskodawca złożył oświadczenie niezgodne ze stanem faktycznym, organ rejestrowy może wydać decyzję o zakazie wykonywania danej działalności regulowanej. Przykłady działalności regulowanej i organów prowadzących rejestr: 1)na podst. Ustawy prawo łowieckie, świadczenie usług w zakresie polowań w kraju i za granicą - marszałek województwa, 2)na podst. Ustawy prawo o ruchu drogowym, prowadzenie stacji kontroli pojazdów, prowadzenie ośrodka szkolenia kierowców - starosta, 3)na podst. Ustawy o wyścigach konnych, organizowanie wyścigów konnych - prezes Polskiego Klubu Wyścigów Konnych, 4)na podst. Ustawy o usługach detektywistycznych - Minister SWiA, 5)na podst. Ustawy prawo dewizowe, działalność kantorowa - prezes NBP,

---