Miód - Ajurwedyjskie leczenie miodem

Miód pszczeli już od najdawniejszych lat należy do najbardziej cenionych środków spożywczych. Był poszukiwanym środkiem

używanym do słodzenia napojów. Stosowano go już od tysiącleci, a świadczą o tym rysunki na skałach, w grotach, pochodzące z epoki

kamiennej. Najstarszy wizerunek zbieracza miodu liczy sobie prawie piętnaście tysięcy lat i został odkryty w 1919 roku w jaskini w

pobliżu hiszpańskiego miasta Walencja. Podobne rysunki znaleziono w Afryce Południowej i Indiach.

Miód i jego właściwości

Miód produkowany jest przez pszczoły z nektarów kwiatowych lub spadzi (spadź - to substancja wydalana przez mszyce żerujące na drzewach). Pszczoły

gromadzą go w plastrach i tam dojrzewa. Na wytworzenie 1 kg miodu robotnice (rodzina pszczela składa się z królowej, trutni i robotnic w liczbie od 40-50

tysięcy) muszą zebrać nektar z kilku milionów kwiatów oraz poddać ten nektar, już w ulu, szeregowi zabiegów. Świeży miód jest płynny, nazywamy go

patoką. Po pewnym czasie zależnym od gatunku miód ulega krystalizacji i nazywa się wówczas krupcem.

Miód - Leczenie miodem

Podstawową dawką miodu dla wszystkich jest jedna łyżka stołowa (20 gramów) dziennie. Pracownicy fizyczni, a zwłaszcza

ci, którzy są narażeni na wdychanie różnych pyłów węglowych, krzemowych, mącznych, tytoniowych i innych, które grożą pylicą mogą spożywać dawkę

podwyższoną. Robotnicy zagrożeni pylicą, którzy stale zażywają miód zapadają na pylicę średnio o 10 lat później niż inni. Górnikom pracującym w

kopalniach uranu podaje się miód spadziowy, gdyż przeciwdziała on skutkom napromieniowania. Kuracja miodowa wpływa dodatnio na osoby przemęczone

pracą umysłową, zestresowane, apatyczne. W psychiatrii stosowanie miodu powoduje u wszystkich leczonych pacjentów regenerację sił psychicznych.

Dobrze też leczy się miodem osoby opanowane apatią, lenistwem, "nicnierobieniem", brakiem aktywności życiowej.

Miód zmniejsza trujące działanie używek takich jak herbata, kawa, tytoń czy alkohol. Zwiększone dawki miodu, od 40-100 gramów (2-5 łyżek stołowych)

dziennie są zalecane osobom w starszym wieku, rekonwalescentom, zwłaszcza po leczeniu antybiotykami! Stosuje się leczenie serca kuracją miodową, gdyż

miód jest bardzo dobrą odżywką dla serca. Leczenie miodem pomaga również bardzo przy schorzeniach wątroby. Miód powinien być stosowany we

wszystkich chorobach infekcyjnych jak grypa, katar, przeziębienie, biegunka i podobne. Miód jest także dobrym lekiem na katary sienne. Profilaktycznie radzi

się żuć plasterki miodu przez 5 dni 1-2 razy dziennie na 2 miesiące przed spodziewanym atakiem kataru siennego, który po takiej kuracji profilaktycznej

zwykle już nie występuje.

Jeśli będziemy podawać miód niemowlętom, będą się dzięki temu lepiej rozwijały. Błony przewodu pokarmowego niemowlęcia są jednak delikatne i

miód zwykle musi być podawany w postaci płynnej. Niemowlętom i w ogóle dzieciom do lat czterech podajemy zwykle nie więcej niż 7 gramów (łyżeczka od

herbaty) miodu dziennie. Dzieciom w wieku 4-16 lat podajemy leczniczo zwykle nie więcej niż 15-40 gramów (3/4 - 2 łyżek stołowych) miodu w zależności od

rodzaju kuracji. Miód jest sycący i nadmiar może spowodować utratę apetytu oraz może wywołać cukromocz miodowy. Niektóre osoby po spożyciu miodu

odczuwają ból żołądka, ciężar lub podrażnienie (nie tolerują drożdżaków i kwasów organicznych) i wtedy powinny zawsze spożywać miód rozpuszczony w

wodzie. Najlepiej pić wtedy miód w naparze siemienia lnianego.

Poleca się w ogóle bardzo picie wody miodowej czyli spożywanie miodu w roztworze przegotowanej wody,

co Ajurweda zwie napojem SOMA. Stosując diety odchudzające zwykle nie należy rezygnować z leczniczych

dawek miodu. Woda miodowa (Soma) dobrze jak przez kilka godzin naciąga tak jak napar, co zwiększa

aktywność miodowych enzymów. Najlepiej wodę miodową wypijać małymi łyczkami rano na czczo. Terapeuci

zalecają pić roztwór miodu w wodzie na ciepło, więc gdy całkiem ostygnie, należy go podgrzać, ale do

temperatury nie większej niż 41 stopni. W miodzie występuje 21 biopierwiastków takich jak wapń, żelazo,

magnez, fosfor, potas, mangan i inne. Glukoza i fruktoza zawarte w miodzie to cukry proste, łatwo

przyswajalne przez organizm i nietoksyczne jak sacharoza w zwykłym cukrze białym. Soma miodowa jest

ulubionym napojem mitycznego Indradewa, patrona medyków, szczególnie zielarzy oraz wojowników

dodającym wnikliwości i odwagi.

Miody zawierające dużo glukozy:

•

miód wielokwiatowy

•

miód rzepakowy

•

miód malinowy

- będą najlepsze dla osób o chorym sercu czy wątrobie.

Miody zawierające dużo fruktozy a mało glukozy:

•

miód akacjowy

- są odpowiednie dla diabetyków.

Miody zasobne w biopierwiastki:

•

miód spadziowy

•

miód gryczany

- polecamy dzieciom, osobom anemicznym, rekonwalescentom po operacjach.

Miody zawierające najmniej aminokwasów i biopierwiastków:

•

miód rzepakowy

•

miód akacjowy

- są najodpowiedniejsze dla osób ze schorzeniami nerek i przewodu moczowego.

Miody o dużej zawartości inhibin:

•

miód lipowy

•

miód gryczany

•

miód koniczynowy

- są najlepsze dla osób gorączkujących i w schorzeniach infekcyjnych takich jak grypa czy przeziębienie.

Miody dla regeneracji i rewitalizacji:

•

miód wrzosowy

- polecany jest dla osób starszych, po 40 roku życia.

Najwszechstronniejsze zastosowanie lecznicze

posiada jednak miód lipowy, co jest powszechnie znane w leczniczych systemach medycyny

indoeuropejskiej. Miód bywa także dobrym lekiem przeciwko uczuleniom, bezsenności, stanom lękowym, stresom i nerwicom, (alergiom). Amatorom ostrego

miodu należy polecić miód gryczany, a amatorom łagodniejszego miodu, miód wielokwiatowy.

Złocisty kolor miodów

kojarzony jest z energią słońca skumulowaną w tym leku oraz z przekazem słonecznej mądrości i rozwijaniem intuicji. Miód jest

jednym z pięciu podstawowych nośników leków czyli tak zwanym ANUPANAM jako substancja z którą miesza się sproszkowane minerały, metale czy

zioła

celem ich spożycia. Zamiast odwaru ziołowego, należy łyżkę stołową ziół sproszkowanych, przetartych, zmieszać z łyżką stołową odpowiedniego

miodu i spożyć małym kęsami dokładnie przeżuwając. Tak podany lek jest częstokroć o wiele skuteczniejszy niż jego odwar, szczególnie przy chorobach

powstałych na wskutek wilgoci lub zimna (wychłodzenia).

Anupanam działają profilaktycznie zapobiegając wielu schorzeniom. Bardzo dobre leki to także pyłek kwiatowy, mleczko pszczele, jad pszczeli i propolis

warte jednak może osobnego omówienia. Kuracja miodowa, podobnie i pyłkowa w poważniejszych przypadkach winna trwać 2-3 miesiące jeśli leczenie ma

być naprawdę skuteczne. Dobrą kuracją jest też post na wodzie miodowej pitej rano, dodajemy wówczas trochę soku z cytryny do napoju.

Miód zawiera łatwo przyswajalne cukry proste, kwasy organiczne, minerały (sole wapnia, potasu i magnezu), enzymy, a także substancję hamujące rozwój

drobnoustrojów, inhibinę. Dzięki tym składnikom miód, zwłaszcza miód spadziowy, ma właściwości lecznicze. Wspomaga

leczenie

bardzo wielu schorzeń:

przyśpiesza gojenie się ran, oparzeń i odmrożeń, łagodzi zapalenia spojówek, reguluje pracę serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie

krwi polepsza krążenie. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Działa uspokajająco, poprawia nastrój. Leczy chrypkę, kaszel i

katar. Poprawia przemianę materii, przyśpiesza gojenie wrzodów, pobudza perystaltykę, skraca czas trwania biegunek. Zmniejsza szkodliwe działanie

używek - tytoniu, alkoholu, kawy, herbaty.

Miód - Rodzaje miodów

Miody nektarowe - czyli miody, dla których podstawą był nektar. Rozróżniamy miody gatunkowe oraz wielokwiatowe. Miody gatunkowe - ich cechy fizyczne i

skład chemiczny są zależne od źródła ich pochodzenia, z czym wiąże się też ich wartość odżywcza i lecznicza. O tym z jakich roślin miody pochodzą i jakie

jest ich geograficzne położenie, informują zawarte w nich pyłki kwiatowe. Zazwyczaj w miodzie znajdują się pyłki różnych gatunków roślin. W takich

przypadkach miody takie określa się miodami wielokwiatowymi.

Miody gatunkowe - to miody powstałe z nektaru wyłącznie jednego gatunku roślin, jak również miody, które w ogólnej ilości zawartego w nich pyłku

kwiatowego wykazują powyżej 45% pyłku jednego gatunku rośliny. Do najbardziej znanych miodów gatunkowych należą: Miód akacjowy, miód lipowy, miód

akacjowy, miód gryczany, miód rzepakowy i inne.

Miody jasne:

•

MIÓD AKACJOWY

– barwa jasnokremowa, delikatny w smaku, bardzo słodki, lubiany przez dzieci. Zawiera dużą ilość fruktozy dlatego powoli się

krystalizuje. Stosowany jest w leczeniu nadkwasoty żołądka jak i zaburzeń przewodu pokarmowego, nerek i dróg moczowych.

•

MIÓD LIPOWY

- posiada bardzo intensywny zapach kwiatów lipy, barwę herbacianą lub zielonkawo-jasnobursztynową, smak trochę pikantny, ostry.

Zawiera olejki eteryczne, składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym. Działa uspokajająco, lekko nasennie i antyseptycznie. Tradycyjnie

stosowany przy przeziębieniach, chorobach płuc i w stanach niepokoju. Stosuje się go też podczas leczenia przewlekłych przeziębień, grypy, kaszlu,

bezsenności, schorzeniach ginekologicznych. Posiada dużą aktywność antybiotyczną, działa wykrztuśnie, likwiduje obrzęki. W celu wzmocnienia efektu

leczniczego powinno się go przyjmować po rozpuszczeniu w ciepłym naparze z kwiatów lipy, owocu maliny lub z sokiem z cytryny albo z mlekiem, a przy

kaszlu z naparem z kwiatów malwy. Z uwagi na dużą zawartość fruktozy może być z ograniczeniem stosowany przez chorych na cukrzycę niezależną od

insuliny.

•

MIÓD KONICZYNOWY

- z koniczyny białej - barwa słomkowa o słodkim smaku, z koniczyny czerwonej - kolor łososiowy, lekko kwaśny. Charakteryzuje

się słabym zapachem kwiatów koniczyny. W miodzie tym jest dużo glikozydów, alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco,

stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii. Miód koniczynowy skutecznie jest stosowany w profilaktyce ginekologicznej (w postaci tamponów).

Leczy stany zapalne pochwy, erozje, mięśniaki.

•

MIÓD MALINOWY

- barwy złocistomalinowej, jasnożółtawej, o zapachu malin i lekko kwaśnym smaku. Po skrystalizowaniu żółto kremowy, prawie biały o

konsystencji drobnokrystalicznej, niemal smalcowatej. Jest bardzo lubiany przez dzieci. Zawiera dużo kwasów organicznych w tym salicylowy, garbniki,

witaminy, dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Pomaga podczas grypy,

niezastąpiony w stanach zapalnych jamy ustnej i infekcji płuc. Działa napotnie, podawany jest również w niedokrwistości i miażdżycy oraz w stanach

nieżytu żołądka. Jest doskonałym produktem odżywczym dla dzieci i dorosłych.

•

MIÓD Z FACELII

- jest jasnożółtawy, delikatnie pachnący, o przyjemnym, lekko kwaskowym smaku. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub

nawet biały odcień. Stanowi dużą rzadkość, bowiem ta roślina jest bardzo rzadko uprawiana. Miód pomaga przy przeziębieniach, chorobach jelit i w

nieżytach żołądka.

•

MIÓD BŁAWATKOWY

- barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku.

•

MIÓD RZEPAKOWY

- w stanie płynnym kolor słomkowy, o zapachu kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny, z czasem woń się osłabia. Krystalizuje się

szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Miód o

największej ilości glukozy i aminokwasów.

Miody ciemne:

•

MIÓD WIELOKWIATOWY

- najczęściej dostępny o łagodnym smaku. Pochodzi z wielu rodzajów kwiatów, roślin uprawnych i ziół. Charakteryzuje się

barwą od jasnokremowej do herbacianej, ciemnobrązowej. W smaku jest łagodny, słodki, a zapach zależy od zebranego nektaru. Polecany jest przy

alergiach i katarze siennym. Miód wielokwiatowy jest zazwyczaj bardzo aromatyczny. W smaku jest zróżnicowany. Miód z nektaru roślin wiosennych ma

delikatny zapach i łagodny słodki smak. Natomiast miód z nektaru kwiatów letnich odznacza się często korzennym smakiem i zapachem. Po

skrystalizowaniu miód zmienia zabarwienie na białe aż do jasnobrązowego. Krystalizacja może być drobno, średnio lub gruboziarnista. Pod względem

składu chemicznego miód wielokwiatowy charakteryzuje się dużą różnorodnością. Miody wiosenne zawierają szczególnie dużo cukrów prostych: glukozy i

fruktozy. Ponadto miody pochodzące z pełni lata i jesienne są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciw drobnoustrojowym oraz

zawierają dużo krzemu. Wzmacnia organizm poprawiając jego odporność, dodaje energii. Jest stosowany w leczeniu przeziębień, alergii, chorób serca,

anemii, reguluje pracę jelit, jest dobrym antyseptykiem. Miód wielokwiatowy stosowany jest w żywieniu, profilaktyce i lecznictwie. Zastosowanie znajduje w

chorobach alergicznych dróg oddechowych jak astma oskrzelowa alergenna lub katar sienny. Pochodzący z wiosennego zbioru miód wykorzystywany

jest szeroko jako środek leczniczy i zapobiegawczy w chorobach serca i naczyń krwionosnych oraz wątroby, woreczka żółciowego i innych. Miód letni

znajduje zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu grypy, przeziębienia oraz chorobach dolnych dróg oddechowych. Miody wielokwiatowe po pewnym

czasie ulegają krystalizacji tzn. ze stanu ciekłego (patoki) przechodzą w stan stały (krupiec), zmieniając barwę na jaśniejszą. Jest to naturalny proces

fizyczny nie mający żadnego wpływu na wartość miodu. Podgrzewając go np. w wodzie do temp. max 45 ° C doprowadzamy bez szkody do stanu

płynnego. Miód wielokwiatowy jest najczęściej spożywaną odmianą. Ze względu na duże walory odżywcze i smakowe zaleca się codzienne spożywanie

przez dorosłych i dzieci, a zwłaszcza w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego organizmu.

•

MIÓD GRYCZANY

- koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera dużo magnezu i

witamin. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, nieżytach górnych dróg oddechowych, osłabieniu pamięci, a także po złamaniach. Jest

najlepszym antyseptykiem. Skuteczny w leczeniu chorób skóry: przewlekłe owrzodzenia, gnojące się rany, czyraki (stosowany jest do wewnątrz, jak i na

zewnątrz w postaci kompresów). Zawartość magnezu pomaga przy kuracji nowotworowej oraz leczy z chorób układu krążenia. Najlepszy w profilaktyce

przeciwmiażdżycowej. Miód należy spożywać przy zapaleniu opłucnej i leczeniu jaskry.

•

MIÓD WRZOSOWY

– Król Miodów, koloru brunatnego, o galaretowatej konsystencji i silnym zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Jest

najtrudniejszym do uzyskania. Enzymatyczny, posiadający wysokie właściwości bakteriobójcze, dość szybko się krystalizuje, a po krystalizacji przybiera

barwę pomarańczową lub ciemnobrunatnej i konsystencji drobnoziarnistej. Zawiera arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Jest

dobry na zapalenia dróg moczowych, kamicę nerkową oraz zapalenie jelit. Pomaga w leczeniu chorób układu płciowego, łagodzi bóle reumatyczne.

•

MIÓD MANUKOWY

- w stanie płynnym, kolor dość ciemny. Jest to miód uzyskiwany na Nowej Zealndii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku ,

intensywny w zapachu ma bardzo cenione właściwości lecznicze.Jako jedyny chyba naturalny antybiotyk działa na Helicobacter Pylori i można nim

zastąpić wyniszczającą terapię antybiotykową.

•

MIÓD Z DRZEW OWOCOWYCH

- barwa złocistożółta o zapachu płatków kwiatowych i łagodnym smaku.

•

MIÓD ZIOŁOWY (GÓRSKI)

- barwa ciemnożółta do pomarańczowo-żółtej, zapach intensywny. Miód o smaku korzennym.

•

MIÓD ŁĄKOWY

- barwa od kremowej aż do herbacianej, enzymatyczny, o dużej ilości olejków eterycznych. Wspomaga przemianę materii. Zalecany przy

schorzeniach: angina, grypa, kaszel, schorzenia górnych grup oddechowych, wzmacnia organizm.

Miody spadziowe:

Miód spadziowy jest gęstszy od miodu nektarowego, o różnym zabarwieniu, przeważnie ciemnobrunatnym,

brunatno-zielonkawym lub prawie czarnym, o smaku mało słodkim, łagodnym lekko żywicznym, nieco

gorzkawym, o słabym lekko korzennym lub żywicznym aromacie. Krystalizuje wolno, w grudkach, drobno lub

średnioziarniście. Jest miodem bardzo cenionym leczącym z wielu schorzeń.

•

MIÓD ZE SPADZI DRZEW IGLASTYCH

- zazwyczaj szarozielony, o zapachu korzennym i delikatnym

smaku, mało słodki. Występuje w nim cukier spadziowy - melicytoza, oraz dużo detoksyn, związków azotowych i mikroelementów. Działa przeciwzapalnie,

wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała

promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.

•

MIÓD ZE SPADZI DRZEW LIŚCIASTYCH

- głównie lipy, klonu, jawora. Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego i jest cierpki w smaku. Ma

właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące, pomocny przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych i w leczeniu z

chorób krążenia (miażdżycy)

•

MIÓD MIESZANY SPADZIOWO-NEKTAROWY

- produkt pszczół zbierających jednocześnie i nektar i spadź. Posiada konsystencje o brunatno-zielonym

kolorze, różnym smaku, przeważnie korzennym, mało słodki o dużej aktywności antybiotycznej.

Miód spadziowy z drzew iglastych:

Miód spadziowy z drzew iglastych pozyskiwany jest przez pszczoły ze spadzi roslin iglastych takich jak: jodła świerk, sosna i modrzew. W skałdzie miodu

spadziowego znajdują się zazwyczaj niewielkie ilości miodu nektarowego. W Polsce przeważają miody ze spadzi jodłowej i świerkowej. Miód płynny ze

spadzi iglastej ma barwę ciemną, od zgniło-zielonej, poprzez brązową do prawie czarnej.

Miody spadziowe wiosenne są zwykle jaśniejsze od miodów spadziowych letnich. Po skrystalizowaniu miody spadziowe przybierają barwę ciemnobrązową

z odcieniem szarym lub zielonkawym. Miody spadziowe charakteryzują się dużą lepkością i większą gęstością (są cięższe) w porównaniu z miodami

nektarowymi. Krystalizują trudno i nierównomiernie przyjmując postać drobnokrystaliczną lub grudkowatą - dotyczy to miodów o zabarwieniu jaśniejszym.

Natomiast miody ciemnobrunatne mają konsystencję niejednorodną tzn. ulegają rozwarstwieniu na część stałą i płynną. Odmiany miodu spadziowego różnią

się od siebie szybkością krystalizacji wpływ na to ma zawartość trójcukru melecytozy zwanego też cukrem spadziowym. Im więcej tego cukru tym

krystalizacja jest szybsza. Według Polskiej Normy zawartość tego cukru łącznie z sacharozą nie może przekraczać 10 %. Melecytoza ma ograniczoną

rozpuszczalność w wodzie. Przy suchej i ciepłej pogodzie miód spadziowy zawierający dużo melecytozy może skrystalizować już w plastrach przybierając

szare zabarwienie. Z tego powodu miód taki pszczelarze nazywają miodem kamiennym lub cementowym. W smaku miody spadziowe są dość łagodne, mało

słodkie, czasem mogą być gorzkawe lub kwaśne. Często miody spadziowe letnie zawierają domieszkę miodu gryczanego nadającego mu specyficzny smak i

zapach.

Skład chemiczny miodów spadziowych zależy od rodzaju pożytku spadziowego i okresu zbioru. W porównaniu z miodem nektarowym odznaczają się z

reguły wyższą zawartością związków azotowych, mineralnych, dekstryn, enzymów, kwasów organicznych i substancji antybiotycznych. Oprócz dominujących

cukrów prostych (nie mniej niż 60 %) glukozy i fruktozy oraz sacharozy i melecytozy występują inne rodzaje cukrów, w tym niekorzystne dla pszczól jak:

rafinoza, galaktoza i mannoza, stąd miody spadziowe nie stanowią dobrego pokarmu dla pszczół. Miody spadziowe z drzew iglastych odznaczają się

aktywnością antybiotyczną, dotyczy to zwłaszcza spadzi jodłowej i świerkowej. Ze względu na wysoką zawartość biopierwiastków makro i mikrośladowych

miód ten powinien być stosowany jako odżywka w okrsie rekonwalescencji, u osób z hiperwitaminozą, anemią oraz pracujących w warunkach szkodliwych

dla zdrowia. Ponadto działa w stanach zapalnych dolnych dróg oddechowych, w chorobach przemiany materii, chorobach przewodu pokarmowego,

chorobach serca, naczyń krwionośnych, miażdżycy oraz schorzeniach nerek, chorobach reumatycznych i schorzeniach skóry.

Miód spadziowy z drzew liściastych:

Miód spadziowy z drzew liściastych pszczoły pozyskują z takich drzew jak: topola, klon, brzoza, dąb, osika, wierzba, leszczyna, głóg oraz inne rośliny zielne.

Miód płynny ze spadzi drzew liściastych ma barwę od zielonkawo-herbacianej do jasnobrązowej. Po skrystalizowaniu staje się ciemniejszy o zabarwieniu

szarobrązowym z odcieniem szarozielonym do brązowego Po skrystalizowaniu jest średnioziarnisty. Odznacza się słabym lekkokorzennym zapachem. W

smaku jest zazwyczaj łagodny, czsem z cierpkawym lub żywicznym posmakiem. Miód ze spadzi liściastej zawierać powinien nie mniej niż 60 % cukrów

prostych: glukozy i fruktozy oraz do 10 % sacharozy z melecytozą. Bywają jednak miody zawierające znacznie wyższą ilość melecytozy. Ponadto miody te

zawierają znaczną ilość biopierwiastków, kwasów organicznych i enzymów, które to składniki decydują o wysokich walorach leczniczych tego produktu. Miód

ze spadzi drzew liściastych jest mniej aktywny antybiotycznie od miodu ze spadzi drzew iglastych.

Miody

spadziowe po skrystalizowaniu się mają

konsystencję grudek. Są najbardziej zasobne w biopierwiastki, dekstryny i białko. Stosowane przy zaburzeniach przemiany materii, astmie i kamicy nerkowej.

Miód - Inne rodzaje miodów:

•

MIÓD GORCZYCOWY

- wyprowadza z organizmu substancje trujące, szlaki, stymuluje pracę nerek.

•

MIÓD GÓRSKI

- posiada tonizujące właściwości. Jest bardzo dobry na osłabione płuca i układ pokarmowy.

•

MIÓD NOSTRZYKOWY

- posiada barwę jasną, po skrystalizowaniu białą, lub żółtą i odznacza się przyjemnym waniliowym zapachem. Jest zaliczany do

jednych z najlepszych miodów. Bardzo dobry jako środek rozwalniający. Zalecany jest przy zaniku (atrofi) jelit, a także w chorobach naczyniowo-

wieńcowych.

•

MIÓD ŻEŃSZENIOWY

- najlepszy z miodów. Zwiększa odporność na zmęczenie, poprawia sen, wzrok, apetyt, zwalcza bóle głowy, szum w uszach i jest

wspaniałym środkiem tonizującym.

•

MIÓD LUCERNOWY

- pozytywnie wpływa na wątrobę, sprzyja wydzielaniu żółci. Obniża cholesterol.

•

MIÓD OSTOWY

- zalecany dla chorych po przewlekłych operacjach, osobom starszym i dzieciom dla wzmocnienia wyczerpanego organizmu.

•

MIÓD SŁONECZNIKOWY

- normalizuje w organizmie wszystkie przemiany materii.

•

MIÓD Z WIELOSIŁU BŁĘKITNEGO

- stosuje się w chorobach naczyniowo-wieńcowych, oraz jako środek uspokajający w nerwicach i bezsenności.

•

MIÓD Z ESPARCETY

- pozytywnie wpływa na układ krążenia, wzmacnia naczynia kapilarne, ma właściwości moczopędne i napotne.

•

MIÓD Z MNISZKA LEKARSKIEGO

- miód wiosenny o delikatnym smaku. Zalecany przy chorobach wątroby, dróg żółciowych, leczy z chorób żołądka,

poprawia trawienie, polepsza przemianę materii.

•

MIÓD LEŚNY

- najczęściej kupowany "dziki miód", nie rolniczy, najcenniejszy z miodów! Skupia w sobie działanie ziół z nektaru z których powstaje (różne

smaki w zależności od terminu zbiorów). Połączone "siły" mniszka lekarskiego, maliny, kruszyny, szałwii lekarskiej, dziurawca i rumianku powodują, że

miód leśny, jest prawdziwym panaceum na wielorakie dolegliwości a smakuje wybornie. Skutecznie leczy z chorób górnych dróg oddechowych i

przeziębień. Poprawia przemianę materii.

•

MIÓD Z KRUSZYNY

- delikatny, łagodny, zalecany dla dzieci i mlodzieży i osób starszych. Leczy z zaburzeń pracy serca, skuteczny w leczeniu

przeziębień.

Miód - Praktyczne Porady:

•

Kupuj miód skrystalizoway. Miód "lejący się" od nieznanego sprzedawcy zwykle bywa sfałszowany.

•

Nie podgrzewaj miodu i nie dodawaj do napojów o temperaturze powyżej 40 stopni.

•

Trzymaj miód w temperaturze ok. 14 stopni, szczelnie zakręcony, bez dostępu światła i w miejscu suchym.

•

Miód przechowywany w temperaturze ponad 20 stopni może się na wierzchu krystalizować.

•

Krystalizacja miodu musi być jednolita.

•

Miód o konsystencji ciągliwej "lejącej się" jest zwykle fałszywy.

•

Miód zbyt długo lejący się - może być uprzednio sfałszowany przez podgrzanie.

•

Najlepiej spożywaj miód rano - rozpuszczony wieczorem w zimnej wodzie.

•

Nie używaj do kontaktu z miodem metalowych łyżek!

Bardzo łatwo jest sfałszować miód, dodając np.

cukier

lub skrobię. Trudne natomiast jest wykrycie takiego fałszerstwa, dlatego nie należy

kupować miodu z niepewnych źródeł!