TEORIA WEGENERA – DRYFTU KONTYNENTÓW

Alfred Wegener był klimatologiem, który na podstawie zbieżności przebiegu linii
brzegowej zachodniej Afryki i wschodniej Ameryki Południowej wysnuł teorię, która
zmieniła oblicza współczesnej geologii.

Teoria ta mówiła, że kiedyś na Ziemi istniał jeden ląd zwany PANGEA oblany wodami
praoceanu. Na skutek siły odśrodkowej, która powstaje na skutek ruchu wirowego
Ziemi oraz wzajemnego oddziaływania grawitacyjnego między Słońcem, Księżycem i
Ziemią, ląd ten miał rozpaść się na dwa kontynenty:
1) ląd północny, czyli LAURAZJĘ
2) ląd południowy, czyli GONDWANĘ.
Pomiędzy tymi dwoma kontynentami istniał Ocean Tetydy.

Po pewnym czasie te dwa kontynenty, rozpadły się na nam współczesne.

Wegener znalazł dowody na potwierdzenie swojej teorii.

Na podstawie badań geodezyjnych obliczył o ile rośnie rozsuwanie się kontynentów
w ciągu roku ( np. stwierdził, że Madagaskar odsuwa się od Afryki 9 m na rok a
Grenlandia odsuwa się od Europy, aż 36 m na rok. Były to badania metodą
radiotelegraficzną).

Znalazł również dowody poprzez porównanie budowy geologicznej kontynentów po obu
stronach południowego Atlantyku. Okazało się, że w Afryce i Ameryce S występują nie
tylko pokrewne skały ale i podobne struktury geologiczne oraz złoża diamentów o
identycznej formie zalegania (występowania).

Prawdziwości tej teorii dowodziły również skamieniałości i obecnie żyjące rośliny.

Teoria ta miała tylu zwolenników ilu przeciwników. Przeciwnicy zarzucali Wegenerowi
przede wszystkim to, że przedstawiany przez niego mechanizm nie jest w stanie
rozerwać kontynentów. Pan Alfred wyjechał w 1930 roku na Grenlandię, gdzie zginął w
zamieci śnieżnej. O teorii praktycznie zapomniano...

PDF created with pdfFactory trial version

www.pdffactory.com