Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Wstęp
1. Formalno-prawne założenia współczesnego państwa
2. Organy państwa
3. Zróżnicowanie form współczesnych państw. Systemy rządów, typy sprawowania władzy
4. Terytorialno-administracyjne atrybuty państwa
5. Współczesne państwo w warunkach procesu globalizacji
Słownik
Bibliografia
Wstęp
Funkcjonowanie współczesnego państwa opiera się na założeniach formalno-
prawnych. Występują one w postaci konkretnych rozwiązań o charakterze
organizacyjnym. Aby w odpowiedni sposób móc wyjaśnić podstawowe funkcje
współczesnego państwa, wymagana jest szczegółowa analiza jego form
organizacyjnych i ich wzajemnych powiązań.
1. Formalno-prawne założenia współczesnego państwa
Współczesne państwo należy rozpatrywać pod kątem jego uwarunkowań formalno-
prawnych. Oznacza to, że za bazę analityczną trzeba przyjąć z jednej strony zespół
norm kształtujących podstawy prawne państwa, z drugiej zaś odpowiednie
rozwiązania organizacyjne. Te ostatnie występują pod postacią organów państwa, są
więc wyrazem rozwiązań instytucjonalnych.
1
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Normatywny charakter współczesnego państwa odnosi się w pierwszym rzędzie do
jego podstaw prawnych. Jest to zaś związane bezpośrednio z zagadnieniem
legitymizacji władzy państwowej. Oznacza to, że władza reprezentowana i
realizowana przez państwo powinna działać w oparciu o odpowiednie postanowienia
o charakterze normatywnym, akceptowane przez ogół społeczeństwa.
Legalność władzy państwowej wynika we współczesnym państwie z postanowień
zawartych w ustawie zasadniczej (konstytucji). Konstytucja jest zbiorem norm ujętych
w formę prawną, które mają charakter obligatoryjny dla danej społeczności. Państwo
może działać legalnie tylko w myśl postanowień ustawy zasadniczej, która wyznacza
zakres jego kompetencji, charakter władzy i form działania.
Uznanie konstytucji jako podstawy normatywno-prawnej funkcjonowania państwa
powstało w wyniku złożonych procesów historycznych. Konstytucjonalizm jako
obowiązująca zasada w stosunkach politycznych pojawił się dopiero w epoce
nowożytnej, chociaż jego wcześniejsze wzorce występowały także we
wcześniejszych okresach. Ale to dopiero idea liberalna legła u podstaw formowania
się nowoczesnego konstytucjonalizmu. W myśl tych poglądów w stosunkach
politycznych powinna obowiązywać podstawowa zasada — wolność działania.
Wprowadzanie tej idei do praktyki politycznej związane było z licznymi wstrząsami,
których doświadczały państwa europejskie w epoce nowożytnej. Ich przyczyną były
konflikty społeczne narastające w poszczególnych państwach europejskich, które
dotyczyły w pierwszym rzędzie sprzeczności interesów poszczególnych grup
społecznych.
Liberalizm wyrażał potrzebę przeprowadzenia gruntownych zmian mających
zagwarantować interesy klasy średniej (mieszczaństwa), która w dotychczasowych
warunkach pozbawiona była praw politycznych. Stąd też pojawiły się zdecydowane w
swym programie i działaniu ruchy społeczne, których zadaniem politycznym było
doprowadzenie do zmiany istniejącego porządku społecznego. Liberalizm jako
ideologia opowiadał się za zniesieniem dotychczasowego systemu politycznego,
2
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
mającego swe korzenie w tradycji feudalnej, a także występował przeciwko formom
politycznym reprezentowanym przez monarchię absolutną.
Konstytucjonalizm mógł rozwijać się tylko w warunkach systemu liberalnego, który
dopuszczał do współrządzenia szerszą reprezentację społeczną, gwarantując tym
samym udział w rządzeniu warstw, które dotychczas takich możliwości nie posiadały.
Formujący się na tych zasadach system polityczny zmieniał w zasadniczy sposób
uprzednio obowiązujący. Dokonywało się to na dwu drogach:
rewolucyjnej,
ewolucyjnej.
Pierwsza z nich charakteryzowała się stosowaniem środków politycznych, które
opierały się na stosowaniu przymusu i przemocy w dążeniu do zmiany politycznego
status quo. Przykładami mogą tu być rewolucje: angielska i francuska. W rewolucji
angielskiej z XVII wieku obalono monarchię absolutną i po krótkim okresie rządów
republikańskich nastąpił powrót do ustroju monarchicznego, który jednak nie był w
stanie zachować swej uprzedniej formy absolutystycznej i został zastąpiony
monarchią parlamentarną. Stwarzała ona warunki dla rozwoju parlamentaryzmu i
wprowadzenia zasad konstytucjonalizmu. Anglia stała się pierwszym krajem
europejskim, który stworzył podstawy dla rozwoju parlamentaryzmu opartego na
zasadach demokratycznych. Drugim przypadkiem jest Wielka Rewolucja Francuska
z
końca XVIII wieku, która obaliła struktury feudalne i otworzyła drogę dla dalszych
przemian politycznych, które po burzliwym okresie napoleońskim doprowadziły z
czasem do powstania ustroju republikańskiego, opartego na zasadach
konstytucjonalizmu.
Odrębnym przykładem może być konstytucjonalizm amerykański, który rozwinął się
po uzyskaniu przez byłe kolonie brytyjskie niepodległości, co umożliwiło powstanie
niezależnego państwa amerykańskiego. Państwo to przyjęło zasady
konstytucjonalizmu jako podstawę demokratycznego rozwoju, a konstytucja
amerykańska jest uważana za efekt wcielenia w życie oświeceniowych norm
politycznych, opartych na założeniach liberalnych.
3
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Podejście ewolucyjne zakłada natomiast dokonywanie zmian istniejącego porządku
politycznego na drodze przeprowadzanych w sposób racjonalny reform polityczno-
społecznych. Proces ewolucyjny wymaga istnienia określonej woli politycznej
przeprowadzania reform państwa oraz zgody na ich dokonanie przez główne siły
polityczne kraju. Nie we wszystkich warunkach politycznych reformy są możliwe do
przeprowadzenia. Jeśli władza ma charakter absolutystyczny czy dyktatorski, trudno
jest zakładać, że ci, którzy ją sprawują, będą gotowi z niej zrezygnować lub poddać
demokratycznej kontroli. Stad najczęściej w tego typu przypadkach dochodzi do
wydarzeń o charakterze rewolucyjnym. Sama rewolucja nie jest także gwarantem, że
dojdzie do rzeczywistych zmian i powstaną warunki potrzebne do realizacji państwa
prawa i wprowadzenia zasad konstytucjonalizmu.
Rewolucja może być początkiem walki o władzę, którą prowadzą rywalizujące
ugrupowania, i często staje się początkiem nowej dyktatury. Takie wydarzenia miały
miejsce w przypadku przejęcia władzy w Rosji przez bolszewików w 1917 r. Był to
początek wojny domowej trwającej przez kilka lat, w wyniku której doszło do
powstania i umocnienia dyktatury komunistycznej. Inny przebieg miały z kolei
wydarzenia z przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych w państwach
socjalistycznych w Europie, gdzie doszło do zmiany istniejącego porządku
politycznego w wyniku przekształceń ewolucyjnych — transformacji ustrojowej.
Współczesny, konstytucyjny model państwa opiera się na złożeniach normatywnych,
które określają podstawowe prawa i obowiązki obywateli, stwarzając warunki
niezbędne do funkcjonowania systemu demokratycznego. Ta forma państwa jest
realizowana obecnie w większości państw europejskich, Stanach Zjednoczonych,
Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii, a wiec wszędzie tam, gdzie dominuje tradycja
kultury zachodniej. Natomiast w krajach Azji, Afryki, Ameryki Łacińskiej spotykamy
cały szereg modeli politycznych, które różnią się od siebie stopniem realizacji zasad
państwa prawa lub też całkowicie od niego odchodzą, co znajduje swój wyraz w
występowaniu monarchii absolutnych czy dyktatur. W krajach tych model państwa
prawa z trudnością toruje sobie drogę do pełnej realizacji z uwagi na miejscową
tradycję polityczną, której daleko do stosowania zasad konstytucjonalizmu. Trudno
4
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
też jednoznacznie orzec, czy model państwa prawa znajdzie tam w przyszłości
odpowiednie podstawy dla jego realizacji.
2. Organy państwa
Państwo z uwagi na podstawowe funkcje, które realizuje, posiada wyspecjalizowane
organy. Ich pochodzenie związane jest z określona tradycją, ukształtowaną w wyniku
złożonych procesów rozwoju państwa, a ich funkcjonowanie odbywa się na
podstawie uregulowań prawnych zawarty w ustawie zasadniczej (konstytucji).
Organy państwowe, zgodnie z uregulowaniami prawnymi lub zwyczajowymi, to
konkretne grupy osób lub osoby, które zaangażowane są w realizację podstawowych
funkcji państwa.
Według oświeceniowego francuskiego filozofa Monteskiusza
(1689–1755) —
najlepszym rozwiązaniem jest podział władzy na: ustawodawczą, wykonawczą i
sądowniczą. Tego typu rozłożenie prerogatyw dla rządzących ma służyć
zapobieganiu nadużyć władzy i poddaniu jej kontroli. Trójpodział władzy stwarza
także podstawę precyzyjnego określenia charakteru organów państwa i ich miejsca w
ogólnym systemie politycznym, a także właściwy podział ich kompetencji.
Władza ustawodawcza znajduje swe funkcjonalne umocowanie w organach
przedstawicielskich. Organem władzy przedstawicielskiej jest, powoływana w
warunkach wolnych wyborów, kolegialna instytucja zwana najczęściej parlamentem.
Jest to organ przedstawicielski, ale nie posiada on wyłączności na sprawowanie w
państwie władzy. Jego kompetencje są regulowane w aktach prawnych, zawartych w
konstytucji, które stanowią o zasadach powoływania parlamentu, jego kompetencjach
i kadencyjności.
Parlament pełni przede wszystkim funkcję ustawodawczą. Polega ona na zdolności
parlamentu do podejmowania inicjatyw ustawodawczych, przeprowadzania dyskusji
5
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
nad projektami ustaw, a także na możliwości ich uchwalania bądź odrzucania.
Parlament pełni także funkcję kontrolną, sprowadzającą się do oceny prac rządu,
czyli organu wykonawczego, a w szczególnych przypadkach (zgodnie z
obowiązującą procedurą konstytucyjną) pozwalającą na odwoływanie rządu (wotum
nieufności). Podstawowe funkcje parlamentu sprowadzają się zatem do zdolności
ustawodawczej i kontrolnej. Tym samym zostaje zachowana zasada podziału władzy.
Struktura współczesnych parlamentów jest różna. Występują parlamenty jedno- i
dwuizbowe. Parlament dwuizbowy dzieli się na izbę niższą (sejm) i izbę wyższą
(najczęściej nazywaną senatem). W wyniku historycznego rozwoju izba wyższa
parlamentu utraciła swe dawne prerogatywy. W przeszłości w ustrojach
monarchicznych członkowie izby wyższej byli powoływani przez monarchę, nie
pochodzili z wyborów. Z czasem w wyniku procesów demokratyzacyjnych izba
wyższa utraciła swe znaczenie na rzecz izby niższej, do której deputowani byli
powoływani w wyniku procedur demokratycznych (głosowanie). Istnieją także
parlamenty jednoizbowe (w Europie takie parlamenty występują w Danii, Finlandii,
Grecji, Portugalii oraz Szwecji).
Parlament funkcjonuje według założeń konstytucyjnych i posiada własny regulamin
prac. Działalnością parlamentu kieruje wybrany przez zgromadzenie
parlamentarzystów lider (np. w Polsce — marszałek sejmu, w Wielkiej Brytanii —
speaker). Zastępcami lidera mogą być przedstawiciele ugrupowań koalicyjnych lub
opozycyjnych. Ponadto w pracach parlamentu funkcje wspomagające spełniają
komisje zajmujące się poszczególnymi dziedzinami związanymi z resortami
rządowymi (np. oświatą, budownictwem, finansami). W komisjach parlamentarnych
podejmowana jest dyskusja nad projektami ustaw oraz bieżącymi zagadnieniami
związanymi z funkcjonowaniem parlamentu. Powoływane są także komisje
nadzwyczajne do rozpatrywania specjalnych zagadnień, szczególnie w przypadkach
naruszania procedur prawnych. Parlamentarzyści zorganizowani są w klubach
według klucza partyjnego.
Organem realizującym bieżącą politykę państwa jest rząd. Na czele rządu stoi
prezes rady ministrów (premier) powoływany przez parlament. W systemach
6
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
prezydenckich na czele rządu stoi prezydent (np. w Stanach Zjednoczonych).
Premier powołuje ministrów wchodzących w skład rządu, którzy muszą być
zaakceptowani przez parlament. Zarówno premier, rząd, jak i poszczególni
ministrowie mogą też być odwołani przez parlament (wotum nieufności jest jedną z
możliwości formalnego odwołania rządu).
Do podstawowych zadań rządu należy kierowanie na bieżąco sprawami publicznymi,
zgodnie z kompetencjami poszczególnych resortów kierowanymi przez ministrów.
Rada ministrów jest organem kolegialnym rządu, której przewodniczy premier.
Ponadto rząd zobowiązany jest do realizowania postanowień wynikających z ustaleń
legislacyjnych parlamentu. Do zadań rządu należy także inicjatywa ustawodawcza.
Kieruje on do parlamentu projekty nowych ustaw, a także innych aktów prawnych.
Rząd przygotowuje także projekt budżetu, który przedstawiany jest do akceptacji
parlamentu (nieuchwalenie budżetu przez parlament może być podstawą do
odwołania rządu). Rząd odpowiedzialny jest również za przygotowywanie koncepcji
oraz realizację polityki zagranicznej i obronnej państwa.
Organem państwa jest także urząd głowy państwa. Najczęściej we współczesnym
państwie urząd ten sprawuje prezydent. Jest to funkcja, której tradycja sięga
dawnych ustrojów monarchicznych, gdzie na czele państwa stał cesarz lub król. W
wyniku procesu demokratyzacyjnego funkcja ta stała się wybieralna i jest obsadzana
poprzez wybory powszechne bądź przez parlament. Zakres funkcji prezydenta jako
głowy państwa jest zróżnicowany — od bardzo ograniczonych kompetencji
sprowadzających się do uprawnień reprezentacyjno-ceremonialnych — po szersze
uprawnienia w rządzeniu państwem (w przypadku amerykańskim prezydent pełni
funkcję szefa rządu).
We współczesnych monarchiach parlamentarnych, monarchowie są głowami
państwa, ale ich władza jest zazwyczaj nominalna, ograniczona jedynie do funkcji
reprezentacyjnych. Rzeczywistą władzę sprawuje rząd, wybierany w procedurze
demokratycznej.
7
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Do organów państwa należą również sądy. Podstawową cecha sądów jest ich
niezależność i niezawisłość. Oznacza to, że system sądowniczy nie może
podlegać politycznej kontroli ze strony innych organów państwa, a także układów
politycznych. Kiedy dochodzi do takiej sytuacji, wówczas system sądowniczy traci
swe najistotniejsze atrybuty, a państwo przestaje być demokratyczne. Trzy
podstawowe zakresy działania systemu sądowniczego koncentrują się na
orzecznictwie w zakresie cywilnym, karnym i administracyjnym. Sądy są wiec
odpowiedzialne za porządek legislacyjny państwa. Dotyczy to zarówno obywateli, jak
i organów ustawodawczych i wykonawczych państwa. System sądowniczy państw
zorganizowany jest według kryteriów wieloszczeblowych. Przestrzeganie prawa jest
jedną z podstawowych zasad ustroju demokratycznego. Dotyczy to w pierwszym
rzędzie obywateli, których prawa i obowiązki musza być przestrzegane zgodnie z
przyjętymi ustaleniami legislacyjnymi. System sądowniczy stoi na straży tego
porządku.
3. Zróżnicowanie form współczesnych państw.
Systemy rządów, typy sprawowania władzy
Współczesne państwa różnią się między sobą ze względu na sposób organizacji
życia polityczno-społecznego. Znajduje to wyraz w formach władzy politycznej, a
więc w odpowiedniej strukturze organów państwowych i ich wzajemnych relacji. W
nauce o państwie i prawie występują zróżnicowane podejścia do klasyfikacji form
współczesnych państw.
Przyjąwszy za punkt wyjścia kryteria dotyczące ustroju, można założyć, że
podstawowa różnica, z punktu widzenia formalnego, występuje między ustrojem
monarchicznym (monarchia) i republikańskim (republika). W praktyce jednak
okazuje się, że współcześnie te różnice ustrojowe nie mają większego znaczenia. W
warunkach zaawansowanego procesu demokratyzacyjnego współczesne monarchie
utraciły swój dawny charakter, kiedy to monarcha sprawował władzę absolutną lub
8
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
posiadał znaczący wpływ na decyzje polityczne w państwie. Obecnie funkcje
monarchy mają bardziej reprezentacyjno-ceremonialny charakter. Dawne
uprawnienia monarchy we współczesnym państwie zostały w dużym stopniu przejęte
przez organa państwa, a zwłaszcza rząd i parlament. Monarchowie uzyskują władzę
w wyniku dziedziczenia (monarchia dziedziczna), względnie w wyniku wyboru
(monarchia elekcyjna). Tym niemniej, ustrój monarchiczny utrzymał się w szeregu
państw, głównie z uwagi na tradycję.
W Europie ustroje monarchiczne występują w Belgii, Danii, Hiszpanii, Holandii,
Lichtensteinie, Luksemburgu, Monako, Norwegii, Szwecji, Watykanie i Wielkiej
Brytanii. Ponadto monarchie można spotkać w szeregu krajów pozaeuropejskich, w
tym również w tych, które uznają nadal zwierzchnictwo korony brytyjskiej (niektóre
byłe kolonie brytyjskie, np. Australia, Kanada, Nowa Zelandia).
Współczesny ustrój republikański — ukształtowany w wyniku procesów
historycznych, głownie w oparciu o nowożytna tradycję europejską — opiera się na
zasadzie demokratycznych procedur przy wyborze głowy państwa, zgodnie z
ustalonymi konstytucyjnie regułami kadencyjności. Sprawia to, że głowa państwa
może być wybierana tylko na określony czas, bez możliwości ponownego wyboru po
jego wygaśnięciu. Ma to chronić przed niebezpieczeństwem trwałego utrzymania
władzy przez jedną osobę. Tym samym republika w swych założeniach odwołuje się
do procedur demokratycznych.
We współczesnych państwach występują różnice w sposobie działania i zakresie
kompetencji organów władzy. Można wyróżnić dwa systemy rządów: prezydialny i
parlamentarny. Pierwszy z nich charakteryzuje się połączeniem funkcji głowy
państwa i szefa rządu (klasycznym przykładem jest system amerykański).
Są także dwa odmienne warianty systemu prezydenckiego, w których prezydent pełni
funkcję głowy państwa i szefa rządu, ale jego działalność jest kontrolowana przez
rząd (tego typu rozwiązania można spotkać w Ameryce Łacińskiej). Występuje także
system prezydencki, który opiera się na zasadzie kolegialności. Głowa państwa jest
9
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
w tym przypadku organem zbiorowym (przykładem może być Szwajcaria i jej
kolektywny, czyli siedmioosobowy organ wykonawczy — Rada Związkowa).
Parlamentarny system rządów rozdziela funkcje głowy państwa od funkcji szefa
rządu. Podział kompetencji w sprawowaniu władzy w tym systemie jest
zróżnicowany. Relacje między władzą prezydenta (względnie monarchy) a rządem i
premierem mogą przybierać odmienne postaci i charakteryzować się większymi
uprawnieniami bądź głowy państwa, bądź premiera. Przy czym we współczesnych
państwach monarcha nie ma z reguły pozycji dominującej. Natomiast w systemach
republikańskich te zależności pozostają zróżnicowane, zgodnie z postanowieniami
ustawy zasadniczej. Może występować także sytuacja, w której parlament ma
pozycję dominującą w stosunku do rządu. W systemie parlamentarnym główny
problem sprowadza się do stworzenia odpowiedniej równowagi miedzy funkcjami
głowy państwa, szefa rządu i parlamentu.
Istnieją rozwiązania systemowe, nazwane parlamentarno-gabinetowymi, które
charakteryzują się określoną równowagą między władzą ustawodawczą a
wykonawczą. W takim układzie rząd jest uzależniony od poparcia, jakiego udziela mu
większość parlamentarna. Parlament może odwołać rząd lub poszczególnych jego
ministrów (wotum nieufności). W tym systemie najczęściej głowę państwa powołuje
rząd posiadający odpowiednie poparcie parlamentarne. Głowa państwa nie ma
jednak większych uprawnień politycznych, a także normotwórczych (stanowienie
prawa). W układzie parlamentarno-gabinetowym chodzi głównie o utrzymanie
odpowiedniej równowagi między organami państwa tak, aby został zachowany
podstawowy atrybut systemów demokratycznych, jakim jest podział władzy, a nie jej
monopolizacja.
Innym rozwiązaniem, chociaż zbliżonym do parlamentarno-gabinetowego, jest
system kanclerski. Na czele rządu stoi kanclerz. Jego pozycja polityczna jest
mocniejsza niż w systemie parlamentarno-gabinetowym, gdyż przysługuje mu
większy obszar władzy. Ministrowie podlegają kanclerzowi, a ich odwołanie może
nastąpić jedynie przez prezydenta na wniosek kanclerza. Obowiązuje także zasada
10
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
wskazania kandydatury nowego kanclerza w przypadku zgłoszenia w parlamencie
wotum nieufności wobec rządu (tzw. konstruktywne wotum nieufności).
System prezydencki w jeszcze większym stopniu umacnia zakres władzy
wykonawczej, która w tym przypadku należy do kompetencji głowy państwa.
Prezydent bezpośrednio kieruje pracami rządu. W przypadku amerykańskim
prezydent jest reprezentantem władzy wykonawczej, podczas gdy parlament
(Kongres) władzy ustawodawczej. Prezydent nie posiada uprawnień związanych z
inicjatywą ustawodawczą. Ta spoczywa wyłącznie w gestii Kongresu. Prezydent nie
może też rozwiązać parlamentu ani skrócić jego kadencji. Natomiast Kongres może
przeprowadzić procedurę odwołania prezydenta, jeżeli naruszył on zasady prawa
(procedura impeachmentu). Prezydent jest wyłaniany w wyniku wyborów
powszechnych. Istnieje więc w przypadku systemu prezydenckiego ścisłe
rozgraniczenie władzy ustawodawczej i wykonawczej.
W państwach europejskich nie spotykamy systemu prezydenckiego. Podejmowane
próby na rzecz jego wprowadzenia (np. we Francji) przyniosły połowiczne
rozwiązanie. Wzmocniono bowiem władzę prezydenta — jest on wybierany w
wyborach powszechnych, jest zwierzchnikiem sił zbrojnych, kreuje polityką
zagraniczną, może przewodniczyć obradom rządu. Jednakże rząd pozostaje pod
kontrolą parlamentu i nie może funkcjonować poza parlamentem — w sensie
podejmowania niezależnych decyzji.
W większości krajów postradzieckich i w samej Rosji system prezydencki przybrał
specyficzny kształt, charakteryzujący się posiadaniem przez głowę państwa
znacznych uprawnień, które umożliwiają podejmowanie samodzielnych decyzji
politycznych, a także wydawanie dekretów. Także w krajach azjatyckich,
afrykańskich i południowoamerykańskich system prezydencki odbiega często od
założeń konstytucyjno-demokratycznych. Niekiedy prowadzi to do uzyskiwania przez
głowę państwa władzy nieograniczonej.
11
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
4. Terytorialno-administracyjne atrybuty państwa
Państwo jest jednostką posiadającą określony zasięg terytorialny, wyznaczany
formalnie przez granice oddzielające dany kraj od innych. Ma ono jurysdykcję nad
terytorium wyznaczonym przez granice zewnętrzne. Jego podział wewnętrzny
(administracyjny) należy do suwerennych atrybutów państwa. Podział ten jest
realizowany na podstawie odpowiednich uregulowań prawnych, akceptowanych — w
systemach demokratycznych — przez parlament.
Również dystrybucja władzy w państwie pozostaje w gestii wewnętrznego ustroju i
przyjętych postanowień. Dotyczy to relacji, jaka zachodzi między jednostkami władzy
centralnej a terenowej. Można w tym przypadku mówić o stopniu centralizacji lub
decentralizacji władzy państwowej. W przypadku modelu opartego na zasadzie
decentralizacji — przyznawane są duże uprawnienia władzy terenowej (lokalnej), a
więc ustanawiana jest autonomia lokalna.
Przykładem pierwszego typu państwa jest państwo unitarne. Charakteryzuje go
centralizm. Poszczególne jednostki administracyjne są podporządkowane władzy
centralnej i odpowiadają jej rozwiązaniom funkcjonalnym, co znaczy, że
administracja w terenie jest zorganizowana analogicznie do organizacji centralnej.
Ten typ organizacji państwa występuje najczęściej we współczesnym świecie.
Przeważa on także w Europie. Jego główną zaletą jest przejrzysty układ organów
władzy centralnej i regionalnej (terenowej), a także skuteczność w kierowaniu
państwem. Opiera się on ponadto na jednolitym systemie prawnym. Jednakże
między państwami unitarnymi występują liczne różnice, które dotyczą przede
wszystkim ich stopnia centralizacji. Centralizacja oznacza w praktyce znaczne
podporządkowanie administracji lokalnej organom władzy centralnej. Dotyczy to
także powoływania przedstawicieli władzy lokalnej, którzy wyznaczani są przez rząd.
Ponadto, władze centralne mają szeroki zakres uprawnień w podejmowaniu decyzji
odnośnie bezpośredniego kierowania i zarządzania sprawami lokalnymi.
12
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Model oparty na decentralizacji oznacza przekazywanie (w różnym stopniu)
uprawnień władzy centralnej na rzecz organów władzy terenowej (lokalnej). Mogą
one wtedy podejmować autonomicznie szereg decyzji dotyczących zarządzania
sprawami lokalnymi. Stopień centralizacji związany jest również ze sprawą
dystrybucji finansów ze szczebla centralnego na stopnie niższe. Im większe fundusze
znajdują się w gestii organów centralnych państwa, tym większy jest stopień
centralizacji.
W państwach złożonych stopień decentralizacji jest posunięty znacznie dalej, co
wynika z założeń ustrojowych. Ten model państwa ma oczywiście różne formy
realizacji, wynikające z kształtujących je odmiennych procesów historycznych.
Najbardziej luźnym związkiem państwowym jest unia personalna. Jest to związek
co najmniej dwu państw, które łączy wspólna głowa państwa. W przeszłości tego
typu państwa powstawały w wyniku polityki dynastycznej i małżeństw między
przedstawicielami rodów panujących. Obecnie ten model państwa można spotkać we
Wspólnocie Brytyjskiej, gdzie niektóre byłe kolonie uznają monarchę brytyjskiego za
głowę państwa (np. Kanada, Australia). Poza uznaniem wspólnej głowy państwa,
kraje te pozostają w pełni niezależne. Nie posiadają też żadnych wspólnych organów
rządowych.
Odmiennym typem państwa złożonego jest unia realna. W tym przypadku istnieje
ściślejszy związek państw współtworzących unię. Istnieją bowiem wspólne organy
państwowe, które sprawiają, że zakres kompetencji władzy centralnej państw
członkowskich unii jest większy. Dotyczy on najczęściej takich wspólnych dziedzin,
jak polityka zagraniczna, obronna czy budżetowa. Istnieje jednak duży zakres
autonomii państw współtworzących unię realną. Nie są one pozbawione atrybutów
suwerenności, której stopień jest różny w konkretnych przypadkach.
Odmienną formą państwa złożonego jest konfederacja, czyli związek państw, które
wchodzą ze sobą w ścisłe zależności w celu realizacji konkretnych celów
politycznych, gospodarczych i społecznych. Podstawową cechą tego modelu jest
zachowanie przez państwa członkowskie suwerenności. Jedynie niektóre funkcje
władzy są delegowane do organu lub organów wspólnych dla całej konfederacji.
13
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Poszczególne państwa wchodzące w skład konfederacji są uznawane za niezależne
w stosunkach międzynarodowych. Jeżeli chodzi o wspólny organ konfederacji, to jest
nim najczęściej zgromadzenie parlamentarne. Przedstawiciele poszczególnych
państw posiadają w takim zgromadzeniu równą liczbę głosów (bez względu na
wielkość państwa członkowskiego, liczby ludności, pozycji gospodarczej itp.).
Najbardziej rozbudowanym pod względem formalno-prawnym typem państwa
złożonego jest federacja. Jest to typ państwa związkowego. Poszczególne państwa
związkowe posiadają status samodzielności politycznej i prawnej. Jest on
regulowany przez postanowienia ustawy zasadniczej dla całej federacji. Stopień
samodzielności państw związkowych jest zróżnicowany w poszczególnych rodzajach
rozwiązań federalnych we współczesnym świecie. Są one także różnie nazywane:
stany, kantony, kraje związkowe, prowincje. Cechą charakterystyczną modelu
federalnego jest zdolność państw członkowskich do własnego podziału
administracyjno-terytorialnego. Natomiast człony federacji nie mają prawa do
występowania na zewnątrz (w sferze stosunków międzynarodowych) samodzielne.
Polityka zagraniczna pozostaje w gestii państwa federalnego. W większości
przypadków jednostki polityczno-administracyjne wchodzące w skład państwa
federalnego pozbawione są możliwości wystąpienia z federacji.
Zakres autonomii jednostek polityczno-administracyjnych wchodzących w skład
federacji jest znaczny. Człony federacji posiadają zdolność prawną do uchwalania
ustaw (przez lokalne ciała ustawodawcze), które mają moc prawną na danym
terytorium. Ustawy te powinny jednak pozostawać w zgodzie z ogólnymi założeniami
konstytucyjnymi federacji. Ponadto człony federacji mogą dysponować własnym
systemem sądowniczym. W niektórych państwach występuje zasada podwójnego
obywatelstwa (lokalnego i federalnego).
Na szczeblu federalnym interesy państw członkowskich reprezentuje druga izba
parlamentu, do której wybierani są deputowani z poszczególnych państw
związkowych.
14
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Najistotniejszą kwestią w funkcjonowaniu państwa związkowego (federacji) są
stosunki, jakie występują między organami władzy federalnej (centralnej) a władzami
poszczególnych państw członkowskich. Chodzi w tym przypadku o precyzyjne
rozgraniczenie kompetencji między władzami centralnymi a lokalnymi. We
współczesnych państwach federalnych istnieją w tym zakresie znaczne różnice. W
ustawach zasadniczych Stanów Zjednoczonych, Australii, Brazylii i Meksyku
występują jednoznaczne wskazania odnośnie zakresu kompetencji władz
centralnych. Pozostała sfera (niewymieniona w konstytucji) może być przedmiotem
działania państw członkowskich. W innych krajach (Austria, RFN) obowiązuje zasada
wyłącznej kompetencji związku, a więc jednoznaczne ustalenie zakresu władzy
centralnej w stosunku do władz lokalnych. Istnieje też system, który rozgranicza
kompetencje władz centralnych, lokalnych, ale także tych, które posiadają wspólny
zakres dla władz centralnych i lokalnych.
5. Współczesne państwo w warunkach procesu globalizacji
Podstawowe atrybuty współczesnego państwa, ukształtowanego w wyniku procesów
historycznych, dotyczą suwerenności i niezależności. Oznacza to, że państwo
zdolne jest do samodzielnego zarządzania i kierowania sprawami wewnętrznymi w
sferach: politycznej, obronnej, gospodarczej, społecznej i kulturalnej. Suwerenność
stała się podstawową zasadą regulującą stosunki miedzy państwami. Zostały
stworzone formalno-prawne zasady (prawo międzynarodowe) regulujące wzajemne
relacje między suwerennymi, niezależnymi państwami. W takiej sytuacji państwo
współczesne zostało uznane za podstawową, suwerenną i niezależną jednostkę
polityczną zdolną do działania na arenie międzynarodowej, której zasadniczym celem
stało się zabezpieczanie własnego interesu narodowego. W tym też przejawiała się
najpełniej realizacja idei państwa narodowego. Mimo licznych przypadków naruszeń
tej zasady (konflikty miedzy państwami, akty agresji, dążenia imperialne
poszczególnych mocarstw) zasada suwerenności i niezależności była uznawana za
obowiązującą.
15
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Istotne zmiany zaszły w tym względzie w XX wieku. Doszło bowiem do pojawienie się
nowych tendencji, które najkrócej określane bywają mianem procesu globalizacji.
Polega on, najogólniej mówiąc, na przesuwaniu się punktu ciężkości polityki
światowej z relacji opartych na zasadzie suwerenności państwa na powstającą i
nieustannie rozwijającą się sieć powiązań międzynarodowych, które wykraczają poza
tradycyjne formy stosunków miedzy państwami. Powoduje to ograniczanie zasady
suwerenności na rzecz tworzenia się nowych układów, które mają charakter
transnarodowy i ponadnarodowy. Dotyczy to przede wszystkim sfery gospodarczej
i funkcjonowania współczesnego kapitału, który ulega w coraz większym stopniu
umiędzynarodowieniu.
Tworzą się i rozwijają swą działalność coraz potężniejsze organizacje (firmy)
międzynarodowe, których zdolności finansowe i zyski przekraczają niejednokrotnie
wartość dochodu poszczególnych państw. Są one w stanie prowadzić niezależną
politykę gospodarczą, organizować własne rynki zbytu i dyktować warunki wielu
państwom.
W takich warunkach rola państwa suwerennego i niezależnego zostaje w istotny
sposób ograniczona. Proces ten obejmuje nie tylko małe państwa, ale także te, które
posiadają znaczący potencjał gospodarczy. Ponadto występują także we
współczesnym świecie procesy integracyjne, których celem jest budowa struktur
ponadnarodowych posiadających zdolność do tworzenia organów wyposażonych w
uprawnienia do podejmowania decyzji o charakterze wykraczającym poza
jurysdykcje właściwe dla państw suwerennych. Procesy integracyjne mają na celu
tworzenie silnych wielonarodowych struktur gospodarczych, które jednakże ewoluują
w niektórych przypadkach w kierunku tworzenia wspólnych struktur politycznych i
obronnych (przykładem może być Unia Europejska). Procesy integracyjne mają
charakter regionalny, ograniczone są do danych obszarów geograficznych:
— Unia Europejska — powstała w Europie Zachodniej i stopniowo rozszerza swój
zasięg o dalsze kraje europejskie,
— NAFTA obejmuje kraje Ameryki Północnej i Środkowej (Kanadę, USA, Meksyk).
16
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Problemy ekologiczne również pobudzają wzrost tendencji globalizacyjnych.
Zagrożenia, jakie obecnie występują w sferze zanieczyszczenia środowiska
naturalnego, umacniają przekonanie, że ich skuteczne rozwiązanie jest możliwe tylko
na szczeblu ponadnarodowym. Międzynarodowe regulacje prawne mają zmusić
poszczególne państwa do działań na rzecz ochrony środowiska, które często będą
sprzeczne z ich partykularnymi interesami. A więc będą stosowane rozwiązania,
które naruszą suwerenne prawa poszczególnych państw do dysponowania własnymi
zasobami naturalnymi oraz do stosowania odpowiednich reguł w zakresie ochrony
środowiska naturalnego.
Kolejnym czynnikiem wpływającym na wzrost tendencji globalistycznych we
współczesnym świecie jest międzynarodowy terroryzm. Jego źródła mogą być
zróżnicowane, ale fakt istnienia terroryzmu zmusza do podejmowania działań, które
muszą opierać się na ścisłym międzynarodowym współdziałaniu — przekraczającym
klasyczne reguły związane z zasadą suwerenności państwowej.
Charakterystyczną cecha terroryzmu międzynarodowego jest jego sposób działania.
Obliczone jest ono na wywoływanie poczucia zagrożenia wśród ludności cywilnej.
Atak terrorystyczny może nastąpić w każdym miejscu i w każdym czasie, najczęściej
w momencie całkowicie nieoczekiwanym. Walka z terroryzmem międzynarodowym
okazuje się być szczególnie trudna. Wymaga współdziałania organów ścigania i
specjalnych grup antyterrorystycznych, praktycznie rzecz biorąc, na całym świecie.
Ataki terrorystów samobójców są przypadkami, z którymi szczególnie trudno jest
walczyć. Odrębnym zagadnieniem jest wsparcie, jakie dla grup terrorystycznych
mogą udzielać poszczególne państwa lub organizacje. Następuje więc swoiste
sprzęgnięcie szeregu elementów leżących u podstaw współczesnego terroryzmu
międzynarodowego.
Jeszcze innym czynnikiem, który wpływa na zmianę pozycji współczesnego państwa,
jest problem praw człowieka. Normy — uznające prawa człowieka jako
powszechnie obowiązujące — wywodzą się z tradycji europejskiego oświecenia.
Prawa te zostały z czasem uznane za uniwersalne (deklaracja praw człowieka
przyjęta przez Organizację Narodów Zjednoczonych), a państwa członkowskie ONZ
17
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
zostały zobowiązane do ich przestrzegania. Stwarza to specyficzną sytuację, w której
istnieje powszechnie obowiązujący kodeks postępowania, który jednak nie zawsze
bywa przestrzegany w poszczególnych krajach członkowskich ONZ.
Powstaje zatem pytanie, jak ma reagować społeczność międzynarodowa na łamanie
w poszczególnych krajach praw człowieka i czy powinna czynnie interweniować w
określonych przypadkach? Podejmowanie tego typu interwencji może być traktowane
jako ingerencja w wewnętrzne sprawy suwerennego państwa. Pojawiają się także
opinie, że problem praw człowieka jest uwarunkowany kulturalnie i że nie istnieje
jeden powszechny kodeks postępowania obowiązujący we wszystkich przypadkach.
W krajach Azji czy Afryki prawa człowieka mogą być pojmowane inaczej niż
formułuje to konwencja przyjęta przez Organizację Narodów Zjednoczonych.
Odmiennie, czyli zgodnie z własną tradycja, inną od tej, która ma swe korzenie w
tradycji oświeceniowej.
Procesy globalizacji wywołują krytyczną reakcję ze strony środowisk, które wskazują
na ich negatywne skutki w sferze społecznej (wzrost bogactwa już bogatych,
pogrążanie się w ubóstwie biednych). Podziały te mają charakter transnarodowy.
Działalność antyglobalistów ze swej istoty nosi także międzynarodowy charakter,
wykraczający poza tradycyjne podziały między państwami. Odpowiedzią na procesy
globalizacji są więc ruchy, które także opierają się na współpracy pozanarodowej.
Ruchy antyglobalistyczne dążą do przeciwstawiania się tym tendencjom w polityce i
gospodarce światowej, które ich zdaniem utrwalają podziały społeczne w świecie i
prowadzą do umacniania się roli międzynarodowego kapitału.
Z ruchami antyglobalistycznymi wiąże się idea społeczeństwa obywatelskiego.
Swoje założenia wywodzi ona z tradycji europejskiego oświecenia. Odwołuje się do
konieczności przestrzegania praw człowieka, uznawania praw jednostki do
swobodnego wyrażania swych poglądów i przekonań, równości społecznej i
demokratycznych zasad w życiu publicznym. Pojęcie społeczeństwa obywatelskiego
ma charakter uniwersalny, kosmopolityczny. Jest zatem nośnikiem działań
zmierzających do przezwyciężania podziałów narodowych, etnicznych czy religijnych.
Jest to więc idea, która podważa tradycyjną rolę państwa narodowego, a opowiada
18
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
się za budową społeczności międzynarodowej niwelującej dawne podziały i
sprzeczności. Koncepcja społeczeństwa obywatelskiego wywodzi z wzorców
europejskich — dlatego też rodzi sprzeciw tych społeczności, które odwołują się do
rodzimych tradycji, niedających się pogodzić z tradycją europejską.
Współczesne państwo znajduje się w specyficznej sytuacji, wynikającej z głębokich
zmian zachodzących w sferach politycznej, gospodarczej, społecznej w wymiarze
globalnym. Dawne rozwiązania instytucjonalne państwa narodowego okazują się być
nieadekwatne do zmieniającej się sytuacji światowej. Z jednej strony, na skutek
postępu technicznego (zwłaszcza w sferze komunikacji) świat staje się coraz
mniejszy, wzrastają społeczne interakcje. Z drugiej zaś utrzymują się jednak głębokie
podziały, mające swe źródło w odmiennych tradycjach społecznych, religijnych, a
także w poziomie życia. Wszystkie te czynniki rzutują w sposób istotny na charakter,
zakres, formę instytucjonalną i sposób działania współczesnego państwa. Musi ono
w odpowiedni sposób dostosować się do tych zmian, co z kolei powoduje daleko
idące transformacje jego tradycyjnych funkcji.
19
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
Słownik
Prawo — ogół uznawanych za obowiązujące norm regulujących stosunki społeczne
na określonym terytorium. Prawo określa normy zachowań jednostkowych i
grupowych, wskazuje na sposób i charakter stosowania
przymusu politycznego,
zgodnie z przyjętymi instrumentami przymusu.
Podstawowym celem prawa jest
dążenie do zachowania stabilności określonego ładu społecznego. W wymiarze
politycznym najistotniejsze znaczenie posiadają: prawo konstytucyjne,
administracyjne i międzynarodowe.
Konstytucjonalizm — system rządów oparty na konstytucji (ustawie zasadniczej).
Oznacza on akceptację społeczną dla tego typu systemu politycznego i zgodę na
funkcjonowanie władzy w oparciu o normy konstytucyjne. W węższym znaczeniu (w
ramach nauki o polityce) oznacza teorię zajmującą się wiedzą o konstytucji, w tym
także porównywanie (komparatystykę) istniejących współcześnie systemów
konstytucyjnych.
Sądownictwo — organa państwowe sprawujące władzę sądowniczą. System
sadowniczy państwa odpowiedzialny jest za rozstrzyganie sporów w oparciu o prawo
cywilne oraz wymierzanie kar za przestępstwa. W państwie demokratycznym system
sądowniczy opiera się na zasadzie niezawisłości sądów.
Rewolucja — (z łac. revolutio — ‘nagła zmiana’) w znaczeniu politologicznym nagłe
przejecie władzy w państwie przez jednostkę lub grupę (klasę), która dotychczas jej
nie posiadała. Najczęściej rewolucja dokonuje się w wyniku przewrotu zbrojnego.
Rewolucji towarzyszy zazwyczaj nagła zmiana wartości, a także instytucji
politycznych i struktury społecznej. Efekty rewolucji w znaczeniu politycznym
oznaczają więc zasadnicze zmiany systemowe.
Federacja — (z łac. federatio — ‘sprzymierzenie’) związek państw, które cedują
część swej suwerenności na rzecz wspólnego systemu politycznego. Władza w
20
Formy prawno-organizacyjne współczesnego państwa
21
federacji podlega podziałowi między organy federalne (rząd, parlament), a władze
reprezentowana przez organy państw-członków.
Bibliografia
E. Cassirer, 1973: The Myth of State, New Haven.
H. Davis, 1987: Models of Democracy, Cambridge.
R. Rose, 1991: Prime Minister in Parliamentary Democracies, London.
G. Roszkowski, 1982: O azylach i ekstradycji, Warszawa.
W. Skrzydło, 2000: Leksykon wiedzy o państwie i konstytucji, Warszawa.
B. Wierzbicki, 1979: Pojęcie przestępstwa politycznego w prawie międzynarodowym,
Warszawa.