Meyer Shapiro „Martwa natura jako przedmiot osobisty, nota o Heideggerze i van Goghu”



Według niego Heidegger interpretuje malowidło van Gogha, by zilustrować tezę, iż
naturą sztuki jest wyjaśnienie prawdy.



Heidegger pisze o obrazie z myślą o rozróżnieniu trzech sposobów bycia:

1. Użytecznych artefaktów
2. Naturalnych rzeczy
3. Dzieł sztuk pięknych



(Van Gogh namalował 8 obrazów butów – o który chodzi Heideggerowi?)



Obrazy van Gogha są obrazami własnych butów artysty, a nie butów jakiegoś chłopa.



Według Shapiro żaden z obrazów van Gogha nie daje powodów, by powiedzieć, że

któreś z nich wyraża bycie/istotę butów chłopki i jej związek z przyrodą/dziełem.



Heidegger oszukał sam siebie!! Jego błąd leży w:

1. Projekcji, która zastąpiła uwagę skupioną na dziele
2. Gdyby nawet widział on obraz butów chłopki tak, jak je opisuje, byłoby błędem

przypuszczać, że prawda, którą on odkrywa w malowidle – bycie butów – jest
czymś danym tu raz na zawsze, i że byłaby nie dostępne dla naszej percepcji
butów poza malowidłem.

3. Pominął istotny aspekt malowidła: obecność artysty w dziele



Heideggerowska koncepcja metafizycznej władzy sztuki pozostaje tu tylko

teoretyczną ideą.



Dzięki porównaniu malowidła van Gogha z tekstem Hamsuna, interpretujemy je w inny
sposób, niż uczynił to Heidegger.



Van Gogh odwrócił swe własne, znoszone buty w stronę widza – czyniąc z nich
autoportret. Uczynić głównym tematem obrazu własne znoszone buty znaczy dla malarza
tyle, co wyrazić zatroskanie fatalnością swego społecznego bytu.



Nie są to buty jako instrument do użytku, lecz buty, jako „cząstka Ja”to jest

odkrywczy temat van Gogha!!



Wspomnienie Gauguin’a o van Goghu potwierdzenie istotnego faktu, iż dla van

Gogha buty były częścią jego własnego życia!!