10 (29)

Szkoła powinna dążyć do tego,
by młody człowiek opuszczał ją
jako harmonijna osobowość,
a nie jako specjalista.

Albert Einstein

Autorki

Jolanta Faliszewska, Wiesława Żaba-Żabińska

Redakcja
Jolanta Faliszewska, Grażyna Lech

Korekta

Krystyna

Bajor

Projekt

okładki

Magdalena

Pilch

Skład i łamanie
Marek Zapała

ISBN 978-83-7491-339-3

Wydawca oświadcza, że dołożył wszelkich starań, aby dotrzeć do wszystkich właścicieli i dysponentów praw
autorskich. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie publikacji w całości lub we fragmentach bez zgody
wydawnictwa zabronione.

Grupa Edukacyjna S.A.
25-655 Kielce, ul. Łódzka 308
tel. 041 366 53 66; faks 041 366 55 55
e-mail: mac@mac.pl; http://www.mac.pl

Spis treści

Blok 33. JESTEM DZIECKIEM ................................................................................4
Dzień 1. Czy lubisz swoje odbicie w lustrze? ............................................................9
Dzień 2. Jak rozmawiać, żeby być zrozumianym we wszystkich

językach

świata? .........................................................................................18

Dzień 3. Co powinieneś wiedzieć o niepełnosprawnych kolegach? .......................25
Dzień 4. Co by było, gdyby wszystkie dzieci były takie same? ..............................34
Dzień 5. Bawimy się razem! ......................................................................................40

Blok 34. BAWIĘ SIĘ NA PODWÓRKU ..................................................................46
Dzień 1. Jakie jest moje podwórko? ........................................................................47
Dzień 2. Co robić, kiedy się pokłócimy na podwórku? ..........................................53
Dzień 3. Co się może zdarzyć na podwórku? ..........................................................60
Dzień 4. Jak się bawić, by wszyscy byli zadowoleni? .............................................67
Dzień 5. Z kim się bawić na podwórku? ..................................................................75

Blok 35. CO SIĘ WE MNIE ZMIENIŁO PRZEZ ROK CHODZENIA

SZKOŁY? .............................................................................................83

Dzień 1. Czego się nauczyłem w szkole? ..................................................................84
Dzień 2. Gdzie w Polsce można spędzić ciekawe wakacje? ...................................89
Dzień 3. Co możemy robić na wakacjach? ..............................................................95
Dzień 4. Jak bezpiecznie spędzić wakacje? ...........................................................102
Dzień 5. Co to jest świadectwo? .............................................................................. 111

Bloki 33.–35.

Treści Podstawy programowej MEN z 23.12.2008 r.

Uczeń:

1. Edukacja

polonistyczna

1.a. Obdarza uwagą dzieci i dorosłych, słucha ich wypowiedzi i chce zrozumieć, co prze-

kazują; komunikuje w jasny sposób swoje spostrzeżenia, potrzeby, odczucia.

1.b. W kulturalny sposób zwraca się do rozmówcy, mówi na temat, zadaje pytania i od-

powiada na pytania innych osób, dostosowuje ton głosu do sytuacji, np. nie mówi
zbyt głośno.

1.c. Uczestniczy w rozmowie na tematy związane z życiem rodzinnym i szkolnym, także

inspirowane literaturą.

2.a. Rozumie sens kodowania oraz dekodowania informacji; odczytuje uproszczone ry-

sunki, piktogramy znaki informacyjne i napisy.

2.b. Zna wszystkie litery alfabetu, czyta i rozumie proste, krótkie teksty.
2.c. Pisze proste, krótkie zdania: przepisuje, pisze z pamięci, dba o estetykę i popraw-

ność graﬁ czną pisma (przestrzega zasad kaligraﬁ i).

2.d. Posługuje się ze zrozumieniem określeniami: głoska, litera, (słowo), sylaba, wyraz,

zdanie.

2.e. Interesuje się książką i czytaniem, słucha w skupieniu czytanych utworów (np. ba-

śni, opowiadań i wierszy), w miarę swoich możliwości czyta lektury wskazane przez
nauczyciela.

2.f. Korzysta z pakietów edukacyjnych (np. zeszytów ćwiczeń i innych pomocy dydak-

tycznych) pod kierunkiem nauczyciela.

3.a. Uczestniczy w zabawie teatralnej, ilustruje mimiką, gestem, ruchem zachowania

bohatera literackiego lub wymyślonego.

3.b. Rozumie umowne znaczenie rekwizytu i umie posłużyć się nim w odgrywanej scence.
3.c. Odtwarza z pamięci teksty dla dzieci, np. wiersze, piosenki, fragmenty prozy.

3. Edukacja

muzyczna

Powtarza prostą melodię; śpiewa piosenki z repertuaru dziecięcego, wykonuje śpie-
wanki i rymowanki.

2. Odtwarza proste rytmy głosem i na instrumentach perkusyjnych; wyraża nastrój

i charakter muzyki, pląsając i tańcząc (reaguje na zmianę tempa i dynamiki).

Realizuje proste schematy rytmiczne (…, ruchem całego ciała).

Wie, że muzykę można zapisać i odczytać.

Świadomie i aktywnie słucha muzyki, potem wyraża swe doznania werbalnie i nie-
werbalnie.

Kulturalnie zachowuje się na koncercie oraz w trakcie śpiewania hymnu narodowego.

4. Edukacja

plastyczna

Wypowiada się w różnych technikach plastycznych na płaszczyźnie i w przestrzeni;
posługuje się takimi środkami wyrazu plastycznego, jak kształt, barwa, faktura.

Ilustruje, sceny i sytuacje (realne i fantastyczne) inspirowane wyobraźnią, baśnią,
opowiadaniem, muzyką; korzysta z narzędzi multimedialnych.

Wykonuje proste rekwizyty (np. lalkę, pacynkę) i wykorzystuje je w małych for-
mach teatralnych; tworzy przedmioty charakterystyczne dla sztuki ludowej regionu,
w którym mieszka.

Rozpoznaje wybrane dziedziny sztuki: architekturę (także architekturę zieleni), ma-
larstwo, rzeźbę, graﬁ kę; wypowiada się na ich temat.

5. Edukacja

społeczna

1. Potraﬁ odróżnić, co jest dobre, a co złe w kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi;

wie, że warto być odważnym, mądrym i pomagać potrzebującym; wie, że nie należy
kłamać lub zatajać prawdy.

Współpracuje z innymi w zabawie, w nauce szkolnej i w sytuacjach życiowych;
przestrzega reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej oraz w świecie doro-
słych, grzecznie zwraca się do innych w szkole, w domu i na ulicy.

Zna zagrożenia ze strony ludzi; wie, do kogo i w jaki sposób należy się zwrócić
o pomoc.

Ma rozeznanie, że pieniądze otrzymuje się za pracę; dostosowuje swe oczekiwania
do realiów ekonomicznych rodziny.

Zna zagrożenia ze strony ludzi; wie do kogo i w jaki sposób należy się zwrócić
o pomoc.

Wie, gdzie można bezpiecznie organizować zabawy, a gdzie nie można i dlaczego.

7. Potraﬁ wymienić status organizacyjny swojej miejscowości (wieś, miasto).
8.

Wie, jakiej jest narodowości, że mieszka w Polsce, a Polska znajduje się w Europie;
zna symbole narodowe (ﬂ aga, godło, hymn narodowy), rozpoznaje ﬂ agę i hymn
Unii Europejskiej.

6. Edukacja

przyrodnicza

1.a. Rozpoznaje rośliny i zwierzęta żyjące w takich środowiskach przyrodniczych, jak:

park, las, pole uprawne, sad i ogród (działka),

1.b. Zna sposoby przystosowania się zwierząt do poszczególnych pór roku: odloty i przy-

loty ptaków, zapadanie w sen zimowy.

1.c. Wymienia warunki konieczne do rozwoju roślin i zwierząt w gospodarstwie domo-

wym, w szkolnych uprawach i hodowlach itp.; prowadzi proste hodowle i uprawy
(w szczególności w kąciku przyrody).

1.d. Wie, jaki pożytek przynoszą zwierzęta środowisku: niszczenie szkodników przez

ptaki, zapylanie kwiatów przez owady, spulchnianie gleby przez dżdżownice.

1.e. Zna zagrożenia dla środowiska przyrodniczego ze strony człowieka: wypalanie

łąk i ściernisk, zatruwanie powietrza i wód, pożary lasów, wyrzucanie odpadów

i spalanie śmieci itp.; chroni przyrodę: nie śmieci, szanuje rośliny, zachowuje ciszę
w parku i w lesie, pomaga zwierzętom przetrwać zimę i upalne lato.

1.f. Zna zagrożenia ze strony zwierząt (niebezpieczne i chore zwierzęta) i roślin

(np. trujące owoce, liście, grzyby) i wie, jak zachować się w sytuacji zagrożenia.

1.g. Wie, że należy oszczędzać wodę; wie, jakie znaczenie ma woda w życiu człowieka,

roślin i zwierząt.

1.h. Wie, że należy segregować śmieci; rozumie sens stosowania opakowań ekologicz-

nych.

2.a. Obserwuje pogodę i prowadzi obrazkowy kalendarz pogody.
2.b. Wie, o czym mówi osoba zapowiadająca pogodę w radiu i w telewizji, i stosuje się

do podanych informacji o pogodzie, np. ubiera się odpowiednio do pogody.

2.c. Nazywa zjawiska atmosferyczne charakterystyczne dla poszczególnych pór roku,

podejmuje rozsądne decyzje i nie naraża się na niebezpieczeństwo wynikające
z pogody.

2.d. Zna zagrożenia ze strony zjawisk przyrodniczych, takich jak: burza, huragan, po-

wódź, pożar, i wie, jak zachować się w sytuacji zagrożenia.

7. Edukacja

matematyczna

1.a. Ustala równoliczność mimo obserwowanych zmian w układzie elementów w po-

równywanych zbiorach.

1.b. Układa obiekty (np. patyczki) w serie rosnące i malejące, numeruje je; wybiera

obiekt w takiej serii, określa następne i poprzednie.

1.c. Klasyﬁ kuje obiekty; tworzy kolekcje np. zwierzęta, zabawki, rzeczy do ubrania.
1.d. W sytuacjach trudnych i wymagających wysiłku intelektualnego zachowuje się ro-

zumnie, dąży do wykonania zadania.

1.e. Wyprowadza kierunki od siebie i od innych osób; określa położenie obiektów wzglę-

dem obranego obiektu; orientuje się na kartce papieru, aby odnajdywać informacje
(np. w lewym górnym rogu) i rysować strzałki we właściwym kierunku.

1.f. Dostrzega symetrię (np. w rysunku motyla); zauważa, że jedna ﬁ gura jest powięk-

szeniem lub pomniejszeniem drugiej; kontynuuje regularny wzór (np. szlaczek).

2.a. Sprawnie liczy obiekty (dostrzega regularności dziesiątkowego systemu liczenia),

wymienia kolejne liczebniki od wybranej liczby, a także wspak (zakres do 20); zapi-
suje liczby cyframi (zakres do 10).

2.b. Wyznacza sumy (dodaje) i różnice (odejmuje), manipulując obiektami lub rachując

na zbiorach zastępczych, np. na palcach, sprawnie dodaje i odejmuje w zakresie 10,
poprawnie zapisuje te działania.

2.c. Radzi sobie w sytuacjach życiowych, których pomyślne zakończenie wymaga doda-

wania lub odejmowania.

2.d. Zapisuje rozwiązanie zadania z treścią przedstawionego słownie w konkretnej sytu-

acji, stosując zapis cyfrowy i znaki działań.

3.a. Mierzy długość, posługując się linijką; porównuje długości obiektów.

3.d. Nazywa dni w tygodniu i miesiące w roku; orientuje się, do czego służy kalendarz,

i potraﬁ z niego korzystać; rozpoznaje czas na zegarze w takim zakresie, który po-
zwala mu orientować się w ramach czasowych szkolnych zajęć i domowych obo-
wiązków.

4.a. Zna będące w obiegu monety i banknot o wartości 10 zł, zna wartość nabywczą mo-

net i radzi sobie w sytuacji kupna i sprzedaży.

4.b. Zna pojęcie długu i konieczność spłacenia go.

9. Zajęcia

techniczne

1.a. Wie, jak ludzie wykorzystywali dawniej i dziś siły przyrody (wiatr, wodę); majster-

kuje (np. latawce, wiatraczki, tratwy).

1.b. Zna ogólne zasady działania urządzeń domowych (np. latarki, odkurzacza, zegara),

posługuje się nimi, nie psując ich.

1.c. Buduje z różnorodnych przedmiotów dostępnych w otoczeniu, np. szałas, namiot,

wagę, tor przeszkód, w miarę możliwości konstruuje urządzenia techniczne z goto-
wych zestawów do montażu, np. dźwigi, samochody, samolotym, statki, domy.

2.a. Utrzymuje porządek wokół siebie (na swoim stoliku, w sali zabaw, szatni i w ogro-

dzie), sprząta po sobie i pomaga innym w utrzymaniu porządku.

2.b. Zna zagrożenia wynikające z niewłaściwego używania narzędzi i urządzeń technicz-

nych.

2.c. Wie, jak bezpiecznie poruszać się po drogach (w tym na rowerze) i korzystać ze

środków komunikacji; wie, jak trzeba zachować się w sytuacji wypadku, np. umie
powiadomić dorosłych, zna telefony alarmowe.

10. Wychowanie

ﬁ zyczne

Uczestniczy w zajęciach rozwijających sprawność ruchową, zgodnie z regułami.

2.a. Potraﬁ chwytać piłkę i rzucać nią do celu i na odległość, toczyć i kozłować.
2.b. Potraﬁ pokonywać przeszkody naturalne i sztuczne.
2.c. Potraﬁ wykonywać ćwiczenia równoważne.
3.

Dba o to, aby prawidłowo siedzieć w ławce, przy stole itp.

Wie, że choroby są zagrożeniem dla zdrowia i nie można im zapobiegać poprzez
szczepienia ochronne, właściwe odżywianie się, aktywność ﬁ zyczną, przestrzeganie
higieny; właściwie zachowuje się w sytuacji choroby

Wie, że nie może samodzielnie zażywać lekarstw i stosować środków chemicznych
(np. środków czystości, środków ochrony roślin).

Wie, że dzieci niepełnosprawne znajdują się w trudnej sytuacji i pomaga im.

11. Etyka
1.

Przestrzega reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej (współpracuje w za-
bawach i w sytuacjach zadaniowych) oraz w świecie dorosłych (grzecznie zwraca
się do innych, ustępuje osobom starszym miejsca w autobusie, podaje upuszczony
przedmiot itp.).

Wie, że nie można dążyć do zaspokojenia swoich pragnień kosztem innych; nie
niszczy otoczenia.

Zdaje sobie sprawę z tego, jak ważna jest prawdomówność, stara się przeciwstawiać
kłamstwu i obmowie.

Niesie pomoc potrzebującym, także w sytuacjach codziennych.

Wie, że ludzie żyją w różnych warunkach i dlatego nie należy chwalić się bogactwem,
ani nie należy dokuczać dzieciom, które wychowują się w trudniejszych warunkach.

Blok 33.

Jestem dzieckiem

(18 godz.)

Oczekiwane efekty zabiegów dydaktycznych i wychowawczych

nauczyciela i rodziców oraz aktywności własnej ucznia po bloku 33.

Uczeń:
– wie, że każde dziecko jest niepowtarzalne i ma prawo być sobą
– opisuje swój wygląd i wygląd innych dzieci
– jest uprzejmy i otwarty w kontaktach z ludźmi
– jest tolerancyjny dla odmienności rasowej i kulturowej ludzi
– zna potrzeby dzieci niepełnosprawnych i jest świadomy trudności, na jakie napotykają

w swoim życiu

– czyta dłuższe teksty
– pisze swoje imię i nazwisko
– pisze wielką literą nazwy państw, miast, rzek
– wymienia zjawiska przyrodnicze charakterystyczne dla czerwca
– liczy w zakresie 18 z użyciem liczebników głównych i porządkowych
– porównuje i porządkuje liczby w zakresie 18
– sprawnie dodaje i odejmuje dwie liczby w zakresie 10
– samodzielnie czyta zadania matematyczne i je rozwiązuje
– rozwinął swoją odporność na trudności typu poznawczego
– wie, jak zrobić masę solną i jak ją wykorzystać w pracach plastycznych
– zna nazwy barw podstawowych i pochodnych
– wie, co znaczą pojęcia: barwa rozbielona, barwa zgaszona
– maluje postacie ludzkie z wykorzystaniem barw rozbielonych i zgaszonych
– śpiewa piosenkę Podajmy sobie ręce
– gra na instrumentach perkusyjnych akompaniament do piosenki
– proponuje zabawy ruchowe innym dzieciom
– sprawnie rzuca i chwyta kółko ringo
– umie współdziałać w zespole.

Dzień 1. Czy lubisz swoje odbicie w lustrze?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Opisywanie wyglądu

postaci na podstawie
opowiadania Anny
Onichimowskiej
Zasypianka z lustrem.

– Kształtowanie samoakceptacji.

– Opisywanie swojego wyglądu.

– Opisywanie wyglądu koleżanek i kolegów.

– Rozwijanie orientacji przestrzennej względem

drugiej osoby.

– Pisanie imienia i nazwiska.

– Dzielenie się przez dzieci swoimi przeżyciami

w związku z Dniem Dziecka.

2. Wprowadzenie nazwy

nowego miesiąca –
czerwca.

– Poznanie znaczenia nazwy czerwiec.

– Poznanie zjawisk przyrodniczych

charakterystycznych dla czerwca.

– Poznanie przysłów o czerwcu.

– Nauka wybranego przysłowia na pamięć.

3. Wykonanie odcisku dłoni

w masie solnej – Jestem
niepowtarzalne.

– Poznanie sposobu przygotowania masy solnej.

– Odciskanie dłoni w masie solnej.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy interaktywne.

– Zabawy przy piosence Podajmy sobie ręce.

– Zabawy zaproponowane przez dzieci.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., tablica demonstracyjna 76., podręcz-
nik, s. 2–3, tamburyn, lusterko dla każdego dziecka, 7 papierowych kwiatów o średnicy
20 cm, materiały na masę solną: mąka i sól w proporcji 2:1 oraz woda.

Przebieg zajęć

Zabawy

ruchowe

• Złożenie dzieciom życzeń z okazji Dnia Dziecka.
• Zabawa Wszyscy, którzy…
Dzieci poruszają się po sali przy dźwiękach tamburynu. Gdy jego dźwięki milkną,

nauczyciel podaje cechę wyglądu i nazwę czynności, np. dzieci, które mają niebieskie
oczy poruszają się jak koty; dzieci o ciemnych włosach podskakują w miejscu; dzieci
z grzywkami robią pięć przysiadów. Dzieci, które mają podane cechy wyglądu, wyko-
nują wskazane czynności.

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Anny Onichimowskiej Zasypianka z lustrem.
Dzieci mają lusterka i, słuchając opowiadania, naśladują czynności bohaterki.

Zasypianka z lustrem

Obudziłam się w nocy z uczuciem, że wszystko się zmieniło, i otworzyłam oczy. Pokój

był trochę mój, a trochę nie. Nie moja część oświetlona była księżycem. Odbijał się w lu-
strze. Podeszłam do niego i wyciągnęłam rękę. Dziewczynka po drugiej stronie zrobiła to
samo. Uśmiechnęłam się, a ona uśmiechnęła się do mnie. To powinnam być ja, ale mimo
że dziewczynka była tak samo ubrana, miała takie same ciemne włosy i zadarty nosek,
była z cała pewnością kimś innym.

– Jak masz na imię? – szepnęłam.
Widziałam, jak poruszyła ustami, nie usłyszałam jednak odpowiedzi.
– Emilka? – spytałam. Było to moje imię.
Dziewczynka nie powiedziała ani tak, ani nie. Patrzyła na mnie z ciekawością i wciąż

się uśmiechała.

– Podobasz mi się. Chociaż wolałabym, żebyś miała długie włosy…
Dotknęłam jej grzywki. Przypominała w dotyku zimną wodę. Moje włosy były szorst-

kie i ciepłe.

„Już wiem”, pomyślałam. „Ona jest z księżyca. Dlatego jest taka zimna. Jak nocne

światło”.

– Moja nocna siostra… – powiedziałam cichutko i pogłaskałam ją delikatnie po po-

liczku.

Poczułam, że mi chłodno w stopy. Wydawały się bladoniebieskie. Przestraszyłam się.
– Muszę już iść… – pobiegłam do łóżka.
Zanim przykryłam się kołdrą, zerknęłam w stronę lustra. Już jej nie było.
Zniknęła razem z księżycem. W pokoju było teraz zupełnie ciemno. Zwinęłam się

w kłębuszek i przytuliłam do miśka.

– Opowiem ci zasypiankę – szepnęłam mu do ucha.
I opowiedziałam.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Kogo zobaczyła dziewczynka w lustrze?
– Co myślała Emilka o swojej nocnej siostrze?
– Czy podobało się jej odbicie w lustrze?
– Kogo każde z was widziało w lusterku?
– Opiszcie swoje odbicie w lusterku.
– Co myśleliście, patrząc na swoje odbicie w lusterku?
– Czy wam się podobało?

– Kto lubi swoje odbicie w lustrze? Dlaczego?
– Kto nie lubi swojego odbicie w lustrze? Dlaczego?
– Na co zwracacie uwagę, patrząc na swoje odbicie w lustrze?
– Porozmawiajcie przez kilka minut ze swoim odbiciem w lustrze.
– Jak wam się rozmawiało?
– Czy swojemu odbiciu w lustrze powierzylibyście największe tajemnice?
– Czy powierza się największe tajemnic komuś, kogo się nie lubi?
– Czy, patrząc na swoje odbicie w lustrze, widzicie tylko jak wyglądacie, czy również to,

jacy jesteście, co wam się przydarzyło, z czego się cieszycie, co was smuci?

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Zapamiętaj, jak wyglądam.
Dzieci przez kilka minut chodzą po sali i przyglądają się sobie nawzajem. Starają się

zapamiętać kolory włosów, oczu, charakterystyczne cechy wyglądu, porównują swój
wzrost.

– Staną osobno chłopcy i osobno dziewczynki. Czym różnią się te grupy dzieci? (płcią)
– Staną osobno dzieci z jasnymi włosami, osobno dzieci z ciemnymi włosami i osobno

dzieci rudowłose. Czym różnią się te grupy dzieci? (kolorem włosów)

– Staną osobno dzieci z niebieskimi oczami, osobno dzieci z zielonymi oczami i osobno

dzieci z ciemnymi oczami. Czym różnią się te grupy dzieci? (kolorem oczu)

– Ustawcie się według wzrostu – od najniższego dziecka do najwyższego. Czym różnią

się kolejne dzieci w szeregu? (wzrostem)

– Wymieńcie wszystkie różnice w wyglądzie ludzi, o których mówiliśmy.
– Czym jeszcze mogą się różnić ludzie?
• Zabawa O kim mówię?
Dzieci siedzą w kręgu. Ich zadaniem jest opisać wygląd wybranej koleżanki lub wy-

branego kolegi bez podania imienia. Mogą też dodać cechę charakterystyczną tylko dla
tej osoby. Zadaniem pozostałych dzieci jest odgadnąć, o kogo chodzi. Zabawę zaczyna
nauczyciel, podając wzór opisu.

• Zabawa Lustro.
– Przejrzyjcie się w lusterku. Dotknijcie prawą ręką lusterka. Którą ręką porusza wasze

odbicie w lustrze?

– Dotknijcie lewą ręką lewego ucha. Co pokazuje wasze odbicie w lustrze?
– Dobierzcie się parami, stańcie naprzeciwko siebie, dotknijcie się dłońmi. Jedno z was

jest osobą przed lustrem, a drugie – jej odbiciem. Prawa dłoń jednej osoby z pary styka
się z lewą dłonią drugiej, a lewa dłoń – z prawą. Umówcie się, które dziecko w parze
jest odbiciem w lustrze. Dziecko przed lustrem wykonuje różne czynności, a dziecko,
które jest jego odbiciem, powtarza je we właściwy sposób.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 2.

s. 2

– Narysujcie odbicie w lustrze całej swojej syl-

wetki. Napiszcie pod nim swoje imię i nazwis-
ko.

– Dotknijcie prawą ręką prawej ręki swojego

odbicia w lustrze. Napiszcie na rysunku swo-
jego odbicia w lustrze, gdzie jest wasza prawa
(P), a gdzie – lewa (L) ręka.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Podajmy sobie ręce.

Podajmy sobie ręce

Muzyka: Krystyna Kwiatkowska

Umiarkowanie

Słowa: Dorota Gellner

Moje odbicie w lustrze

Chociaż świat dokoła dziwny jest i wielki,

a my tacy mali, mali jak kropelki.

Refren: Podajmy sobie ręce w zabawie i w piosence,

w ogródku przed domem, na łące znajomej.

Podajmy sobie ręce przez burze i przez tęcze,

pod gwiazdą daleką, nad rzeczką i rzeką.

Kiedy nagle z bajki zniknie dobra wróżka,

kiedy szary smutek wpadnie do fartuszka.

Refren:

Podajmy

sobie...

Choć nas czasem dzielą nieprzebyte góry,

nieskończone

drogi,

zachmurzone

chmury.

Refren:

Podajmy

sobie...

Podczas zwrotek dzieci spacerują po sali, a podczas refrenu podają sobie ręce i tańczą
w parach lub w większych grupach.

Zajęcia na dywanie

• Rozmowa o Dniu Dziecka.
– Jakie święto jest (było) 1 czerwca?
– Opowiedzcie, jak je spędzicie (spędziliście).
– Kończenie zdania kolejno przez wszystkie dzieci:
W Dniu Dziecka chciałabym (chciałbym)...

Informacje

dodatkowe

1 czerwca dzieci na całym świecie obchodzą Międzynarodowy Dzień Dziecka. Usta-

nowiono go w 1949 roku. W ten sposób starano się zwrócić uwagę dorosłych na prawo
dziecka do miłości, bezpieczeństwa, własnego zdania i godności.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Wyspa.
Nauczyciel zaprasza dzieci w podróż na wyspę. Rozkłada na podłodze siedem papie-

rowych kwiatów (każdy o średnicy 20 cm). Dzieci przy włączonym nagraniu piosenki
Podajmy sobie ręce chodzą lub tańczą, zadowolone, że są razem na wyspie. Gdy na-
uczyciel wyłącza nagranie, każde dziecko dotyka stopą wybranego kwiatka. Po chwili
znów słychać piosenkę. Za każdym razem, gdy nauczyciel wyłącza nagranie, znika je-
den kwiat, aż wszystkie dzieci będą musiały dotykać stopami jednego kwiatka. (Dzieci
mogą dotykać kwiatów dłońmi).

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 3.

s. 3

– Przeczytajcie zdania i przyjrzyjcie się obraz-

kowi. Wywnioskujcie, które dzieci przedsta-
wione na obrazku noszą takie imiona. Na-
piszcie te imiona we właściwych miejscach.

– Powiedzcie, między kim a kim stoi Szymon.

– Przyjrzyjcie się kotom przedstawionym na

obrazkach i przeczytajcie wyrazy.

– Powiedzcie, gdzie znajdują się koty w sto-

sunku do krzeseł.

– Połączcie wyrazy z właściwymi obrazkami.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia na dywanie

– Jak nazywa się miesiąc, który się właśnie rozpoczął?
– Który to z kolei miesiąc w roku?
– Ile miesięcy chodzicie już do szkoły?
– Wymieńcie kolejno nazwy miesięcy, w których chodziliście do szkoły.
– W czerwcu kończy się rok szkolny. Ile miesięcy trwa rok szkolny?
– Ile jest miesięcy w roku?
– Przez ile miesięcy nie będziecie chodzić do szkoły?
– Jak nazywają się te miesiące?
– Jak nazywa się przerwa w nauce w lipcu i w sierpniu? (wakacje)

Hubert ma łatkę na spodniach. Ewelina ma dwa
kucyki. Marysia stoi po lewej stronie Patryka.
Między kim a kim stoi Szymon?

pod

przed

• Słuchanie opowiadania nauczyciela o tym, co się dzieje w czerwcu w przyrodzie.
Tablica demonstracyjna 76.

Nazwa

czerwiec może pochodzić od czerwia,

czyli larwy pszczoły lub od owada czerwca
polskiego, z którego dawno temu pozyskiwa-
no barwnik do barwienia tkanin na czerwono.

W czerwcu wzrasta stopniowo temperatura

powietrza. 22 czerwca rozpoczyna się lato,
jest to również najdłuższy dzień i najkrótsza
noc w roku.

Czerwiec to miesiąc, w którym dojrzewają rośliny. Na drzewach owocowych nie ma

już kwiatów, za to pojawiają się małe owoce. Dojrzewają zboża. Kiedy dojrzeją, zacz-
ną się żniwa. Zaczynają się też sianokosy. Skoszona i wysuszona trawa, czyli siano to
pożywienie na całą zimę dla krów, koni, owiec i kóz.

Zwierzęta już w większości mają potomstwo i opiekują się nim troskliwie.
– Jaka jest pogoda w czerwcu?
– Co się dzieje z roślinami w czerwcu?
– Co to są żniwa?
– Jak nazywa się osoba, która bierze udział w żniwach? (żniwiarz)
– Jakie znaczenie ma dla nas to, czy żniwa będą udane?
– Co to są sianokosy?
– Jak nazywa się osoba, która kosi trawę? (kosiarz)
– Czym kosi się trawę?
– Jak wygląda kosa?
– Co to jest siano?
– Komu potrzebne jest siano?
– Co się dzieje z dzikimi zwierzętami w czerwcu?
– Co przedstawia zdjęcie?
• Słuchanie przysłów o czerwcu i objaśnianie ich znaczenia.

Czerwiec

maju

czerwcu

dużo

zależy,

zwykle się wzoruje,

czy żniwa będą jak należy.

jego pluchy, pogody

często

naśladuje.

czerwcu

deszcz

najczęściej

rosi,

kiedy

kosiarz

łąkę

kosi.

• Nauka na pamięć wybranego przysłowia.

76.

Czerwiec

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa Kosiarze koszą łąkę.
Nauczyciel pokazuje, jak kosiarze trzymają kosy i jak koszą (dzieciom, które nie widzia-

ły kosy, nauczyciel pokazuje ją na obrazku lub na zdjęciu). Dzieci naśladują koszenie
w prawą lub w lewą stronę, zgodnie z poleceniem nauczyciela.

• Zabawy rękami.

○ Witanie się palców – kciuk prawej ręki dotyka kciuka lewej ręki, wskazujący palec

prawej ręki dotyka wskazującego palca lewej ręki itd.

○ Naśladowanie palcami obu rąk gry na pianinie.

○ Poruszanie rękami według słów rymowanki:

Koło

małe,

koło

duże,

głowa

prosto,

ręce

górze.

Ręka

prawa,

ręka

lewa,

tak

kołyszą

nam

się

drzewa.

○ Stukanie kolejnymi palcami o podłogę.

• Oglądanie dłoni, zwrócenie uwagi na linie papilarne.
Nauczyciel wyjaśnia, że te linie są niepowtarzalne, nie ma dwóch ludzi o identycznych

liniach papilarnych.

• Taniec dłoni przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia przy stolikach

• Wykonanie odcisku dłoni w masie solnej.
– Wspólne wykonanie masy solnej (mąka i sól w stosunku 2:1, woda).
– Wyrabianie masy solnej, formowanie placka.
– Odciskanie w placku swojej dłoni.
– Formowanie kształtu brzegów placka.
– Odłożenie prac do wyschnięcia. Położenie pod każdą pracą karteczki z imieniem dziecka.
• Porządkowanie miejsc pracy.
• Oglądanie przez dzieci prac kolegów. Po wyschnięciu odciski dłoni mogą zostać

pomalowane farbami.

Zabawy

ruchowe

• Zabawy według pomysłów dzieci.
(Warto zaproponować dzieciom, aby kolejno przygotowywały zabawy dla koleżanek

i kolegów).

Domowniczek

• Przeczytaj zdania. Napisz przy rysunkach

imiona dzieci. Pokoloruj rysunki.

• Narysuj nad Emilką motylka, a między Emil-

ką i chłopcami – pieska.

• Dzieci urządziły zawody w strzelaniu goli.

To są wyniki z trzech kolejek. W każdej ko-
lejce otocz pętlą największą liczbę.

• Napisz obok imię dziecka, które zdobyło

najwięcej goli w każdej kolejce.

Celem ćwiczeń jest czytanie ze zrozumieniem, pisanie imion i porównywanie liczb w zakresie 10.

1. Przeczytaj zdania. Napisz przy rysunkach imiona dzieci. Pokoloruj rysunki.
• Narysuj nad Emilką motylka, a między Emilką i chłopcami – pieska.
2. Dzieci urządziły zawody w strzelaniu goli. To są wyniki z trzech kolejek. W każdej kolejce otocz pętlą największą

liczbę. Napisz obok imię dziecka, które zdobyło najwięcej goli w każdej kolejce.

To są Emilka, Alek, Jurek i Bartek. Jurek jest
najwyższy, a Bartek – najtęższy. Chłopcy idą na
boisko grać w piłkę. Emilka pobiegnie za nimi.

J A B E

5 2 7 4

10 6 1 9

3 8 0

Część 10.

Dzień 2. Jak rozmawiać, żeby być zrozumianym

we wszystkich językach świata?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozmowa o tym,

co różni, a co łączy
dzieci pochodzące
z różnych krajów
inspirowana własnymi
doświadczeniami
i opowiadaniem Barbary
Lewandowskiej Takie
uprzejme dzieci.

– Zwrócenie uwagi dzieci na znaczenie uprzejmości

i otwartości w kontaktach z innymi ludźmi.

– Poznanie kilku słów i zwrotów grzecznościowych

w języku francuskim.

– Zwrócenie uwagi na różnice i podobieństwa między

dziećmi pochodzącymi z różnych krajów.

– Rozwijanie tolerancji dla odmienności rasowej

i kulturowej.

– Pisanie nazw państw, miast, rzek.

2. Nauka piosenki Podajmy

sobie ręce.
(edukacja muzyczna 37)

– Nauka piosenki.

– Granie na instrumentach perkusyjnych.

– Rozwijanie poczucia rytmu.

3. Wprowadzenie liczby 17.

– Liczenie w zakresie 17 z użyciem liczebników

głównych i porządkowych.

– Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego

i pozycyjnego.

– Porównywanie liczb w zakresie 17.

– Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania

w zakresie 17.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu dwóch liczb,

z których jedna jest równa 2.

– Samodzielne czytanie zadań matematycznych

i ich rozwiązywanie.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy przy piosence Podajmy sobie ręce.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., tablica demonstracyjna 74., podręcznik,
s. 4–6, mapa Europy, instrumenty perkusyjne, monety jednogroszowe i dziesięciogro-
szowe, kartoniki z cyframi od 0 do 9 (wycinanka), książka Z pamiętnika Myszki, cz. 2.,
s. 41.

Przebieg zajęć

Zajęcia na dywanie

• Czytanie przez chętne dzieci innym dzieciom tekstu z książki Z pamiętnika Myszki,

cz. 2., s. 41. Swobodne wypowiedzi dzieci na temat tekstu, bez pytań nauczyciela.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Barbary Lewandowskiej Takie uprzejme dzieci.

Takie uprzejme dzieci

Na podwórku zjawił się nowy kolega. Dopiero wczoraj wprowadził się z rodzicami

na pierwsze piętro. Nie biega z innymi dziećmi. Siedzi na brzegu piaskownicy i buduje
garaże dla swoich samochodzików. Pierwszy podszedł do niego Antoś.

– Chcesz się bawić razem z nami? – spytał. – Jestem Antoś – i stuknął się palcem

w wiatrówkę.

Chłopiec zrobił tak samo.
– Żorż! – szepnął i podał Antosiowi samochodzik. (Dorośli wiedzą, że Żorż pisze się

po francusku Georges, ale dla dzieci to mało ważne). Ale potem nie odpowiedział na żad-
ne pytanie, tylko robił wielkie oczy.

– On jest Francuzem! – wyjaśniła mama Antosia. – Nie zna polskiego. Bawcie się

z nim, pokazujcie zabawki i mówcie ich nazwy. Nauczcie go mówić po polsku. Bądźcie
uprzejmi!

Dzieci były bardzo uprzejme.
– Mamuś! Rzuć mi coś do picia! – zawołała Tereska i mama z drugiego piętra spuściła

jej na sznurku butelkę z napojem.

– Pij, Żorż, to dobre! – Tereska poczęstowała kolegę.
– Bą! – odpowiedział Żorż i ładnie się uśmiechnął. – Mersi! (Dorośli wiedzą, że te

słowa pisze się po francusku: bon i merci, ale dla dzieci to nie jest ważne).

Dzieci od razu zrozumiały, że Żorż mówi: dobre, dziękuję.
Krzysio przyniósł na podwórko piłkę. Podszedł z nią do Żorża.
– Chodźmy grać w piłkę! – zaprosił i rzucił piłkę w ręce nowego kolegi. Żorż zaraz

piłkę odbił i powiedział wesoło:

– Żuą a la ball! – I wszyscy zrozumieli, że to znaczy: grajmy w piłkę!
(Dorośli napisaliby to tak: Jouens a la balle!, ale dzieci nie muszą tego wiedzieć).
I tak sobie dzieci rozmawiały: one po polsku, a Żorż im odpowiadał po francusku

i kiwał głową.

To trwało parę miesięcy.
Dzisiaj Antoś poprosił mamę w sklepie:
– Aszet mua de gato! Pur mua a mon ami Żorż!
– Mówisz po francusku? – zdziwiła się mama. (I od razu wiedziała, że te słowa Fran-

cuzi piszą: Achete moi deux gateaux! Pour moi et mon ami Georges!).

– Naprawdę mówię po francusku? – ucieszył się Antoś.
– A kiedy się nauczyłeś? – mama nadal była zdumiona.
– Nie zauważyłem! – Antoś pokiwał głową. – Chyba to nie my nauczyliśmy Żorża

mówić po polsku, tylko on nas – po francusku. Pewnie dlatego, że byliśmy dla niego
tacy uprzejmi... I ty, mamo, bądź uprzejma: kup mi dwa ciastka! Dla mnie i dla mojego
przyjaciela, Żorża.

– Bą! Dobrze! – zgodziła się mama, bo umiała być uprzejma i po polsku, i po francusku.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Kto pojawił się na podwórku?
– Z jakiego kraju pochodził chłopiec?
– W jaki sposób dzieci porozumiewały się z nowym kolegą?
– Jak dzieci odnosiły się do nowego kolegi?
– Dlaczego dzieciom udało się porozumieć z nowym kolegą, mimo że nie znały języka

francuskiego?

– Jak można porozumieć się z obcokrajowcem, jeśli się nie zna języka?
– Jak trzeba rozmawiać, żeby być rozumianym we wszystkich językach świata?
– Jakiego obcego języka się uczycie? Powiedzcie kilka słów w tym języku.
• Zabawa z elementem dramy Poznajemy się.
Chętne dzieci przedstawiają scenki:

○ Poznaje się dwoje dzieci mówiących po polsku.

○ Poznaje się dwoje dzieci, z których jedno mówi po polsku, a drugie w obcym języku.

○ Poznają się dorosły i dziecko.

• Zabawa Na migi.
Dzieci siedzą przed nauczycielem. Nauczyciel wybiera dzieci i mówi im na ucho, co

mają pokazać na migi, np. Chce mi się pić. Która jest godzina? Itp. Pozostałe dzieci
starają się odczytać ten niewerbalny komunikat.

• Zbieranie informacji o Polsce i o Francji.
Nauczyciel wiesza mapę Europy.
– Odszukajcie na mapie Polskę.
– Odszukajcie na mapie Francję.
– Które państwo jest większe? (Francja to 40. państwo na świecie pod względem wiel-

kości, a Polska – 68.).

– Czy ktoś był we Francji? Jeśli tak, proszę nam o tym opowiedzieć.
– Jak się można dostać z Polski do Francji?
– Odszukajcie na mapie stolicę Francji. Jak się ona nazywa?

– Jak nazywa się stolica Polski? Odszukajcie ją na mapie.
– Odczytajcie nazwę rzeki, nad którą leży Paryż. To druga co do wielkości rzeka Francji.
– Odczytajcie nazwę rzeki, nad którą leży Warszawa. To jest najdłuższa rzeka Polski.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Witamy się i żegnamy po francusku.
Nauczyciel mówi dzieciom jak wymawia się po francusku: dzień dobry – bonjour

[bonżur] i do widzenia – au revoir [o rewłar]. Dzieci poruszają się przy dźwiękach
tamburynu. Gdy nauczyciel przestaje grać, wybierają sobie osobę, z którą się witają,
a potem żegnają po francusku. Podczas każdej przerwy w grze na tamburynie dzieci
witają się i żegnają po francusku z inną osobą.

(Można powtórzyć tę zabawę, aby dzieci witały się i żegnały w języku, którego się uczą).

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 4–5.

s. 4

– Przeczytajcie, jak przedstawiają się sobie

chłopcy.

– W jaki sposób przedstawiacie się nowym

koleżankom i kolegom, a w jaki sposób –
dorosłym?

– Napiszcie, z jakich krajów pochodzą chłopcy.

– Powiedzcie, jak wyglądają ﬂ agi ich krajów.

– Przeczytajcie wyrazy wybrane ze słownika

polsko-francuskiego.

– Jak myślicie, czy łatwiej nauczyć się pisać

i czytać Polakowi czy Francuzowi? Dlaczego?

s. 5

– Domyślcie się, co dzieci pokazują za pomocą

gestów.

– Przeczytajcie informacje o Polsce i o Fran-

cji. Napiszcie brakujące informacje. Może-
cie skorzystać z wyrazów podanych u dołu
strony.

Antoś pochodzi z

Żorż pochodzi z

bonjour [bonżur]
au revoir [o rewłar]
salut [salu]
merci [mersi]
s´il vous plaît [silwuple]
pardon´ [pardą]
une balle [une bale]

dzień dobry
do widzenia
cześć
dziękuję
proszę
przepraszam
piłka

Cześć,

jestem Antoś.

Cześć,
jestem

Żorż.

Pałac Kultury i Nauki

wieża Eiffla

Polska

Francja

Język

Stolica

Najdłuższa

rzeka

Waluta

Charakte-

rystyczna

budowla

francuski, Warszawa, Loara, polski, Paryż, Wisła

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia na dywanie

Tablica demonstracyjna 74.

74.

• Rozmowa na temat piosenki.
– Ile zwrotek ma piosenka?
– Co oznacza podanie sobie rąk?
– Dlaczego dzieci powinny się trzymać razem?
– Kogo przedstawiają zdjęcia?
– Czym te dzieci różnią się od was?
– W czym są do was podobne?
– Czego możecie się nauczyć od dzieci z różnych stron świata?
– Co chcielibyście przekazać dzieciom z różnych stron świata?
– Jaką zabawę byście im zaproponowali?
– Dzieci z Kamerunu mają na przykład taką wyliczankę:

Fiko,

ﬁ ko, mbo, ana, kane, kambe,

ani,

kase,

kese,

tarantan,

taran,

tan,

tan.

(Warto sięgnąć po książkę W co bawią się dzieci na całym świecie?, Wydawnictwo

REA s.j., 2009).

• Ćwiczenia emisyjne: nucenie melodii piosenki na sylabach: mo, me, mi.
• Nauka piosenki fragmentami, metodą ze słuchu.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa Wyklaszcz rytm.
Dzieci spacerują po sali. Kiedy usłyszą mocne uderzenie w bębenek, zatrzymują się

i wyklaskują rytm pierwszych ośmiu taktów piosenki, rytmicznie powtarzając słowa.

• Tworzenie akompaniamentu do piosenki na instrumentach perkusyjnych.
Dzieci siedzą w kole z dowolnymi instrumentami perkusyjnymi. Tworzą akompania-

ment do piosenki i prezentują go solo, w duetach, w grupach itd.

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia na dywanie

• Liczenie w zakresie 17 z użyciem liczebników głównych i porządkowych.
Nauczyciel wystawia w koszu dużo jednogroszówek i dziesięciogroszówek. (Jeśli nie

ma prawdziwych monet, są to monety z wycinanki). Dzieci mają kartoniki z cyframi 0
do 9.

– Weźcie sobie po 16 jednogroszówek i ułóżcie w szeregu.
– Policzcie, ile macie pieniędzy.
– Daję wam jeszcze po jednym groszu. Ile macie teraz pieniędzy? Więcej niż poprzednio

czy mniej?

• Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego i pozycyjnego.
– Na jaką monetę można wymienić 10 jednogroszówek? Wymieńcie ją.
– Połóżcie przed sobą 1 dziesięciogroszówkę i 7 jednogroszówek. Ile macie pieniędzy?
– Z ilu dziesiątek składa się liczba 17?
– Z ilu jedności składa się liczba 17?
– Jak wygląda zapis liczby 17? Pokażcie odpowiednie kartoniki.
– Która cyfra oznacza dziesiątki?
– Która cyfra oznacza jedności?
• Porównywanie liczb w zakresie 17.
– Ułóżcie przed sobą 17 jednogroszówek. Odsuńcie 16 groszy. Ile groszy zostało obok?

Która liczba jest większa: 17 czy 16?

– Ułóżcie przed sobą 17 jednogroszówek. Odsuńcie 14 groszy. Ile groszy zostało obok?

Która liczba jest większa: 17 czy 14?

– Ułóżcie przed sobą 17 jednogroszówek. Odsuńcie 12 groszy. Ile groszy zostało obok?

Która liczba jest większa: 17 czy 12?

• Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania w zakresie 17.
– Ułóżcie przed sobą 10 groszy i 7 jednogroszówek.
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 10 gr + 7 gr = ?
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 17 gr – 7 gr = ?
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 17 gr – 10 gr = ?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 6.

s. 6

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Napiszcie, ile jest kilogramów.

– Kto waży więcej? Jak się tego dowiedzieli-

ście?

– Dokończcie szlaczek według wzoru.

• Do każdego przykładu z zadania pierwszego dzieci układają przykład, w którym zmie-

niona jest kolejność dodawanych liczb, i podają wynik, np. 2 + 0 = 2 i 0 + 2 = 2 itd.

• Dzieci najpierw powinny odkryć regułę kolorowania kratek, a potem je pokolorować.
• W ostatnim zadaniu dzieci najpierw porównują liczbę dziesiątek. Po stwierdzeniu, że

liczba dziesiątek jest taka sama, porównują liczbę jedności. Dochodzą do wniosku, że
z dwóch liczb dwucyfrowych, które mają tyle samo dziesiątek, mniejsza jest ta, która
ma mniej jedności.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Domowniczek

• Przyjrzyj się dzieciom przedstawionym

na rysunkach i wskaż pasujące do nich wy-
powiedzi.

• Policz wyrazy w każdej wypowiedzi i na-

pisz, ile ich jest.

• Wybierz z każdej wypowiedzi po jednym

wyrazie z dwuznakiem i je napisz.

• Oblicz.

2 + 0 =

2 + 5 =

2 + 1 =

2 + 6 =

2 + 2 =

2 + 7 =

2 + 3 =

2 + 8 =

2 + 4 =

Antoś waży 36 kg.

Żorż waży 34 kg.

Podkreśl imię chłopca, który jest lżejszy.

Celem ćwiczeń jest czytanie ze zrozumieniem, rozpoznawanie emocji na rysunkach twarzy,
pisanie wyrazów z dwuznakami i liczenie w zakresie 10.

1. Przyjrzyj się dzieciom przedstawionym na rysunkach i wskaż pasujące do nich wypowiedzi.
• Policz wyrazy w każdej wypowiedzi i napisz, ile ich jest.
• Wybierz z każdej wypowiedzi po jednym wyrazie z dwuznakiem i je napisz.
2. Oblicz.

2 + 4 = 2 + 5 =

2 + 6 =

2 + 8 = 2 + 1 =

2 + 2 =

Źle się czuję. Boli mnie brzuch.

Ojej! Co za straszny zwierz!

Dzień dobry. Chętnie się z wami
pobawię.

Dzień 3. Co powinieneś wiedzieć o niepełnosprawnych kolegach?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Wprowadzenie liczby 18.

– Liczenie w zakresie 18 z użyciem liczebników

głównych i porządkowych.

– Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego

i pozycyjnego.

– Porównywanie liczb w zakresie 18.

– Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania

w zakresie 18.

– Rozwijanie sprawności w odejmowaniu dwóch

liczb, z których druga jest równa 2.

– Samodzielne czytanie zadań matematycznych

i ich rozwiązywanie.

2.–3. Rozmowa o potrzebach

niepełnosprawnych
dzieci inspirowana
doświadczeniami dzieci
oraz opowiadaniami
Anny Onichimowskiej
Dziewczynka ze szkła
i Wiesławy Żaby-
-Żabińskiej W księgarni.

– Uświadomienie dzieciom podobieństw

w potrzebach dzieci niepełnosprawnych i zdrowych.

– Uświadomienie dzieciom trudności, na jakie

napotykają w swoim życiu niepełnosprawne dzieci.

– Przypomnienie wiadomości na temat zmysłów.

– Pisanie z pamięci.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy rozwijające wrażliwość zmysłów.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyty 1., 2., tablica demonstracyjna 75., podręcz-
nik, s. 7–9, monety 1-złotowe i banknoty 10-złotowe, kartoniki z zapisanymi liczbami od
0 do 18 (wycinanka), miseczka dla każdego dziecka, książka Z pamiętnika Myszki, cz. 2.,
s. 39, aromaty do ciasta, np. migdałowy, pomarańczowy, wanilinowy i arakowy, waciki,
soki o różnych smakach, worek na buty z różnymi przedmiotami, tamburyn.

Przebieg zajęć

Zajęcia na dywanie

• Liczenie w zakresie 18 z użyciem liczebników głównych i porządkowych.
Nauczyciel wystawia w koszu dużo złotówek i banknotów 10 złotowych (wycinanka).
– Weźcie sobie po 17 złotówek i ułóżcie w szeregu.

– Policzcie, ile macie pieniędzy.
– Daję wam jeszcze po jednej złotówce. Ile macie teraz pieniędzy? Więcej niż poprzed-

nio czy mniej?

– Wsypcie swoje złotówki do miseczki. Zamknijcie oczy. Policzcie swoje złotówki. Jak

to zrobić, żeby się nie pomylić? (Wyjmować po jednej złotówce z miseczki. Odczucia
przy wykonywaniu tego ćwiczenia będą wykorzystywane w dalszym toku zajęć).

– Czy łatwo było liczyć tylko za pomocą dotyku?
• Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego i pozycyjnego.
– Na jaki banknot można wymienić 10 złotówek? Wymieńcie je.
– Połóżcie przed sobą banknot dziesięciozłotowy i 8 złotówek. Ile macie pieniędzy?
– Z ilu dziesiątek składa się liczba 18?
– Z ilu jedności składa się liczba 18?
– Jak wygląda zapis liczby 18? Pokażcie odpowiedni kartonik.
– Która cyfra oznacza dziesiątki?
– Która cyfra oznacza jedności?
– Ułóżcie kolejno kartoniki z poznanymi liczbami.
– Policzcie głośno: jeden…
– Policzcie głośno wspak: osiemnaście…
– Odliczcie kolejno do 18: pierwszy…
– Odliczcie kolejno od 18 wspak: osiemnasty…
– Wymieńcie liczby jednocyfrowe.
– Jaka jest najmniejsza liczba jednocyfrowa?
– Jaka jest największa liczba jednocyfrowa?
– Wymieńcie liczby dwucyfrowe.
– Jaka jest najmniejsza liczba dwucyfrowa?
– Jaka jest największa liczba dwucyfrowa?
• Porównywanie liczb w zakresie 18.
– Ułóżcie przed sobą 18 złotych w złotówkach. Odsuńcie 17 złotych. Ile złotych zostało

obok? Która liczba jest większa: 18 czy 17?

– Ułóżcie przed sobą 18 złotych w złotówkach. Odsuńcie 15 złotych. Ile złotych zostało

obok? Która liczba jest większa: 18 czy 15?

– Ułóżcie przed sobą 18 złotych w złotówkach. Odsuńcie 13 złotych. Ile złotych zostało

obok? Która liczba jest większa: 18 czy 13?

– Ułóżcie przed sobą 18 złotych w złotówkach. Odsuńcie 11 złotych. Ile złotych zostało

obok? Która liczba jest większa: 18 czy 11?

• Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania w zakresie 18.
– Ułóżcie przed sobą banknot 10 zł i 8 złotówek.
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 10 zł + 8 zł = ?
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 18 zł – 8 zł = ?
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 18 zł – 10 zł = ?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 7.

s. 7

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– 1 litr wody waży 1 kilogram. Co trzeba dory-

sować na wadze, aby była ona w równowadze?
(pusty słoik)

– Przeczytajcie zadanie, pomyślcie i podkreśl-

cie prawidłową odpowiedź.

– Dokończcie szlaczek według wzoru.

• Dzieci najpierw powinny odkryć regułę obracania serduszek, a potem je rysować.
• W ostatnim zadaniu, w razie trudności, nauczyciel prosi dzieci o zademonstrowanie

treści zadania, dając im 2 litry wody i dwa jednakowe naczynia.

• Warto też uruchomić szukanie odpowiedzi drogą eliminacji:

○ Czy to może być odpowiedź – 3 litry? (Nie, bo dziewczynki miały 2 litry wody).

○ Czy to może być odpowiedź – 2 litry? (Nie, bo dziewczynki miały 2 litry wody,

a połowę wylały na kwiatki).

○ Czy to może być odpowiedź – 1 litr? (Z wszystkich odpowiedzi ta jest najbardziej

prawdopodobna, ale jeśli tego nie obliczymy, nie mamy pewności).

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Zaufaj mi.
Dzieci dobierają się parami. Jedno dziecko w parze zamyka oczy, a drugie prowadzi je

po sali, w której są rozstawione krzesła. Po dojściu do określonego miejsca następuje
zamiana ról.

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Anny Onichimowskiej Dziewczynka ze szkła.

Dziewczynka ze szkła

Ta dziewczynka poruszała się tak, jakby była ze szkła.
– Dlaczego ona tak dziwnie chodzi? – spytałam mamę.
– Jest niewidoma... – szepnęła.

10 – 2 =

6 – 2 =

2 – 2 =

9 – 2 =

5 – 2 =

2 – 1 =

8 – 2 =

4 – 2 =

2 – 0 =

7 – 2 =

3 – 2 =

Irka i Misia podlewały kwiatki. Mama
dała im konewkę z 2 litrami wody.
Irka wylała na kwiatki połowę zawartości
konewki i oddała ją Misi. Ile litrów wody
wylała na kwiatki każda dziewczynka?
Podkreśl prawidłową odpowiedź:

3 litry, 2 litry, 1litr.

1 litr
wody

W domu zamknęłam oczy i próbowałam sobie wyobrazić, jak to jest. Ona nawet nie

może czytać ani oglądać telewizji, pomyślałam, a potem powiedziałam to głośno.

– Jest takie specjalne pismo dla niewidomych. Składa się z wypukłych punkcików.

Wodzi się po nich palcami i tak się czyta – wyjaśniła mi mama.

Następnego dnia zobaczyłam, że dziewczynka siedzi na ławce.
– Jak chcesz, możemy pochodzić dookoła podwórka – wzięłam ją za rękę. – Mam na

imię Irka, a ty?

– Misia.
Dziewczynka zsunęła się z ławki i ruszyłyśmy przed siebie.
– Dostałam wczoraj lalkę – pochwaliła się. – Jest duża, ma piękną sukienkę i zamyka

oczy.

– Skąd wiesz? – spytałam i zaraz ugryzłam się w język.
Ale Misia nie pogniewała się, tylko zaprosiła mnie do siebie, pokazywała po kolei róż-

ne lalki i o każdej opowiadała coś ciekawego.

Zauważyłam, że ma wszystkie rzeczy porządnie poukładane. Pewnie, żeby łatwiej mo-

gła je znaleźć.

A potem usiadła do pianina i zagrała kilka melodii.
– Będę pianistką – pochwaliła mi się, wstała ze stołka i podeszła do mnie blisko, bli-

ziutko. – Chciałabym zobaczyć, jak wyglądasz – szepnęła. – Mogę?

Wstrzymałam oddech, a ona wodziła wolno dłońmi po mojej twarzy i włosach.
– Ale jesteś ładna... – westchnęła w końcu.
– Ty też – powiedziałam, a Misia aż podskoczyła z radości i przytuliła się do mnie

mocno.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Z kim zaprzyjaźniła się Irka?
– W jaki sposób Misia poznawała świat?
– Kim Misia zamierzała zostać w przyszłości?
– Czy to, że Misia była niewidoma, przeszkodziło jej w nawiązaniu przyjaźni?
– Nauczyciel wyjaśnia, że takie dzieci jak Misia oraz takie, które nie słyszą, nie mówią,

poruszają się na wózkach nazywamy niepełnosprawnymi.

– Czy macie niepełnosprawnych kolegów? Opowiedzcie o nich.
Jeśli jest w klasie dziecko niepełnosprawne, prosimy, by powiedziało, w co lubi się

bawić i jak chciałoby być traktowane przez kolegów.

– Wyobraźcie sobie, że jesteście niewidomi. Czy chcielibyście się bawić z innymi dzieć-

mi? Czy chcielibyście mieć przyjaciół, kolegów?

– Jesteście zdrowymi dziećmi. Czy chcecie się bawić z innymi dziećmi? Czy chcecie

mieć przyjaciół, kolegów?

– Czy potrzeby dzieci niepełnosprawnych i zdrowych różnią się w tym zakresie?
– Różnią się tylko możliwości bawienia się dzieci niepełnosprawnych i zdrowe dzieci

powinny to uwzględniać.

– W jakie zabawy mogą się razem bawić dzieci niewidome i widzące?
– W jakie zabawy mogą się razem bawić dzieci niepełnosprawne ruchowo i sprawne

ruchowo?

• Zabawa dramowa Poznaję niepełnosprawnego kolegę.
Dzieci dobierają się parami: jedno jest dzieckiem niepełnosprawnym, siedzi na wóz-

ku inwalidzkim – siada na krzesełku. Drugie jest sprawnym dzieckiem. Poznają się.
Rozmawiają. Po kilku minutach zamieniają się rolami. Następnie chętna para dzieci
prezentuje swoją rozmowę innym dzieciom.

– Jak wam się rozmawiało?
– Jak się czuliście, grając rolę dziecka niepełnosprawnego?
– Jak się czuliście, rozmawiając z pełnosprawnym dzieckiem?
– Jak się czuliście, rozmawiając z dzieckiem niepełnosprawnym?
• Zabawa uwrażliwiająca zmysł dotyku Rozpoznaj przedmiot.
Nauczyciel umieszcza w worku na buty kilka drobnych przedmiotów, np. klocek, sa-

mochodzik, ołówek, małą piłkę, małego misia, notesik. Dzieci kolejno wkładają rękę
do worka, dotykają wybranego przedmiotu, mówią, czego dotykają, a potem wyciąga-
ją ten przedmiot, by sprawdzić, czy go dobrze rozpoznały.

• Rozmowa na temat niepełnosprawnych dzieci i ich trudności.
Tablica demonstracyjna 75.

75.

– Dzieci niewidome, chodzą do szkoły, tak jak wy. Uczą się tego samego, co wy, ale

w inny sposób. Mają książki zapisane pismem dla niewidomych.

– Obejrzyjcie zdjęcie. Jak niewidomy czyta takie pismo? Jaki zmysł wykorzystuje?
– Jaki zmysł wykorzystuje podczas czytania osoba widząca?
– Niewidoma dziewczynka na innym zdjęciu uczy się liczyć. Jaki zmysł wykorzystuje?
– Przypomnijcie sobie, jak liczyliście pieniądze z zamkniętymi oczami. Z jakiego zmy-

słu korzystaliście? Czy było wam łatwo?

– Po co dzieci noszą okulary?
– Czy bez okularów dobrze by widziały?
Jeśli są w klasie dzieci, które noszą okulary, prosimy je, aby powiedziały, jak widzą

bez okularów, a jak – w okularach.

– Czy ktoś dokuczał wam z powodu noszenia okularów?

– Czy dokuczaliście innym dzieciom z powodu noszenia przez nie okularów?
– Co sądzicie o takim dokuczaniu?
• Rysowanie wierszyka (według Ewy Małgorzaty Skorek).
Nauczyciel mówi wierszyk, robiąc przerwy, a dzieci rysują palcem na podłodze.

Kółko …, kółko … i kreseczka między nimi …

Laseczka od jednego kółka …

Laseczka od drugiego kółka …

Widzi młody, widzi stary,

że nam wyszły ... (okulary)

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Dotknij!
Dzieci poruszają się odpowiednio do dźwięków tamburynu. Gdy dźwięki milkną,

dzieci zatrzymują się, a nauczyciel mówi nazwę koloru, jaki muszą odszukać w sali.
W celu utrudnienia zabawy, nauczyciel może podać nazwę części ciała, którą dzieci
mają dotknąć przedmiotu w danym kolorze.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Nasze uszy słyszą świat (poradnik, cz. 1., s. 29).

Zajęcia na dywanie

Tablica demonstracyjna 75.

75.

• Czytanie na głos przez chętne dzieci tekstu z książki Z pamiętnika Myszki, cz. 2., s. 39.
– Co Marta mogła czuć, nie mogąc wejść do księgarni?
– W jakich miejscach dzieci na wózkach napotykają takie trudności?
– Pokażcie odpowiednie zdjęcie.

– Czy nasza szkoła jest przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych?
– Czy klatki w waszych domach są dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych?
– Czy place zabaw są tak urządzone, aby mogły tam wjechać dzieci na wózkach inwa-

lidzkich?

– Jak trzeba przystosować przedszkola, szkoły, domy, place zabaw do potrzeb dzieci na

wózkach inwalidzkich?

– Które zdjęcie przedstawia jedno z takich rozwiązań?

Zabawy

ruchowe

• Zabawy rozwijające zmysły.
Zmysł słuchu

○ Zabawa Dzień dobry.

Dzieci siedzą w luźnej gromadce na podłodze. Jedno z nich staje przed grupą, tyłem
do niej. W tym czasie nauczyciel wyznacza inne dziecko, które mówi: Dzień dobry.
Uczestnik zabawy stojący tyłem ma za zadanie rozpoznać mówiącego po głosie
i podać jego imię.

○ Rozpoznawanie piosenki po melodii nuconej przez nauczyciela.

○ Rozpoznawanie nagranych odgłosów (płyta 1).

Zmysł węchu

○ Zabawa Co pachnie tak samo?

Nauczyciel nasącza waciki odrobiną aromatu do ciasta, np. migdałowego, poma-
rańczowego, wanilinowego i arakowego. Dzieci najpierw wąchają wybrany aromat,
a potem odszukują wacik, który pachnie tak samo.

Zmysł smaku

○ Zabawa Co to za sok?

Dzieci piją soki z zamkniętymi oczami: pomarańczowy, z czarnej porzeczki, z mar-
chwi, jabłkowy. Starają się odgadnąć po smaku, z jakich owoców lub warzyw zro-
bione są soki.

Zmysł wzroku

○ Zabawa Ile jest cyfr?

Nauczyciel pisze na tablicy cyfry tak, aby zachodziły na siebie. Cyfry powtarzają się
kilkakrotnie. Dzieci liczą, ile jest cyfr każdego rodzaju.

Zmysł dotyku

○ Zabawa Co ukryte jest w kopertach?

Nauczyciel przygotowuje kilka drobnych przedmiotów. Dzieci oglądają je i nazy-
wają. Następnie nauczyciel chowa każdy przedmiot osobno do koperty i ją zakleja.
Dzieci dotykają kopert i odgadują, co się w nich znajduje.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 8–9.

s. 8

– Przeczytajcie zdanie.

– Wskażcie różnice między dziewczynkami

przedstawionymi na zdjęciach. Dzięki które-
mu zmysłowi możecie to stwierdzić?
Do czego wykorzystujecie ten zmysł?

– Do czego potrzebny jest ten zmysł w szkole?

Co muszą zrobić dzieci, które źle widzą?

– Napiszcie, które zwierzęta mają takie uszy.

– Powiedzcie, z jakimi zapachami kojarzą

wam się przedmioty przedstawione na zdję-
ciach. Podkreślcie wybrane wyrazy. Dzięki
jakiemu zmysłowi poznaliście te zapachy?

– Co by było, gdyby ludzie nie czuli zapa-

chów?

• W ćwiczeniu drugim, po odgadnięciu przez dzieci czyje to są uszy (słonia, królika,

wiewiórki), chętne dzieci piszą nazwy zwierząt na tablicy, a pozostałe dzieci czytają
wyrazy na głos, potem literują je i zapamiętują ich pisownię. Nauczyciel zakrywa wy-
razy, a dzieci piszą je z pamięci w odpowiednich miejscach. Po wykonaniu ćwiczenia
nauczyciel odkrywa wyrazy, żeby dzieci sprawdziły, czy poprawnie je napisały.

s. 9

– Napiszcie, kto ma najdłuższy nos na świecie.

– Nazwijcie zwierzęta, które bardzo dobrze

słyszą. Dopasujcie podpisy do zdjęć.

– Nazwijcie zwierzęta, które bardzo dobrze

widzą. Dopasujcie podpisy do zdjęć.

– Dlaczego zwierzęta mają lepiej rozwinięte

zmysły niż ludzie?

Zmysły to: słuch, węch, dotyk, wzrok, smak.

miły

niemiły

miły

niemiły

miły

niemiły

miły

niemiły

On ma najdłuższy nos na świecie. Służy mu do
oddychania, wąchania, picia, kąpania się, zbiera-
nia pożywienia.

Te zwierzęta bardzo dobrze słyszą.

Te zwierzęta bardzo dobrze widzą.

nietoperz

delﬁ n

sokół

jastrząb

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Nasze uszy słyszą świat (poradnik, cz. 1., s. 29).

Domowniczek

• Przeczytaj z podziałem na sylaby rymowan-

kę o zmysłach. Przepisz ją najpiękniej jak
potraﬁ sz, bez podziału na sylaby, i przeczytaj
kilka razy. Podczas czytania wskazuj części
ciała, o których jest mowa w rymowance.

• Dorysuj na wagach takie odważniki, żeby

każda z nich była w równowadze.

Materiały potrzebne na następne zajęcia: farby plakatowe, w tym biała.

Celem ćwiczeń jest czytanie i pisanie wyrazów z poznanymi literami i liczenie w zakresie 10.

1. Przeczytaj z podziałem na sylaby rymowankę o zmysłach. Przepisz ją najpiękniej jak potrafi sz, bez podziału na

sylaby, i przeczytaj kilka razy. Podczas czytania wskazuj części ciała, o których jest mowa w rymowance.

2. Dorysuj na wagach takie odważniki, żeby każda z nich była w równowadze.

U-szy sły-szą. O-czy wi-dzą. A nos wą-cha tu i tam.
Pal-ce wszys-tkie-go do-ty-ka-ją. Ję-zyk czu-je smak!

Zmysły

Dzień 4. Co by było, gdyby wszystkie dzieci były takie same?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozmowa na temat: Co

by było, gdyby wszystkie
dzieci były takie same?
inspirowana opiniami
dzieci i opowiadaniem
Laury Łącz Rzeczy
oczywiste.

– Wskazywanie niepowtarzalnych cech kolegów

z klasy.

– Zrozumienie znaczenia tolerancji wobec innych

dzieci.

– Dobieranie zdań do obrazków i ich zapisywanie.

2. Malowanie barwami

rozbielonymi
i zgaszonymi – Moi
koledzy.
(edukacja plastyczna 37)

– Przypomnienie nazw barw podstawowych

i pochodnych.

– Badanie efektu rozbielania barw.

– Badanie efektu gaszenia barw.

– Wprowadzenie pojęć: barwa rozbielona, barwa

zgaszona.

– Malowanie postaci ludzkich z wykorzystaniem barw

rozbielonych i zgaszonych.

3. Rozwiązywanie

równań typu: □ – a = b.

– Obliczanie niewiadomej liczby z wykorzystaniem

liczmanów.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu dwóch liczb,

z których jedna jest równa 3.

– Samodzielne czytanie zadań matematycznych

i ich rozwiązywanie.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy pozwalające dostrzec cechy wspólne dzieci.

– Zabawy przy piosence Podajmy sobie ręce.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., podręcznik, s. 10–12, patyczki dla każde-
go dziecka, pudełko matematyczne.

Przebieg zajęć

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Wszyscy, którzy…
Dzieci siedzą w kręgu na krzesełkach. Nauczyciel mówi zdania dotyczące wyglądu

i upodobań dzieci. Te dzieci, które uznają, że wypowiedzi ich dotyczą, wstają, wycho-
dzą na środek i podają sobie ręce, a następnie wracają na inne miejsca niż poprzed-
nio. Przykłady zdań: Wszyscy, którzy lubią czekoladę. Wszyscy, którzy noszą okulary.

Wszyscy, którzy mają długie włosy. Itp.

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Laury Łącz Rzeczy oczywiste.

Rzeczy oczywiste

Ten Waldek naprawdę jest dziwny. Zawsze wymyśli coś takiego, że nie wiadomo –

śmiać się czy płakać.

Niedawno pani kazała nam narysować zimę. Temat łatwy i przyjemny. Wszyscy za-

brali się ochoczo do pracy. Waldek też wyjął blok, farby, spoglądał w okno, myślał... ale
ostatecznie oddał pani pustą kartkę!

– Co to jest, Waldziu? Nie zdążyłeś?
– Przecież to jest świat, cały pokryty śniegiem! Nie widać?
Pani wzniosła oczy do góry i tylko westchnęła głęboko.
– W domu narysujecie siebie, wykonujących w przyszłości wymarzony zawód.
Na następne zajęcia przynieśliśmy fajne rysunki. Na moim było: „Lekarz bada pacjen-

ta w szpitalu”, a na rysunku Jacka, z którym siedzę: „Piekarz wyjmuje chleb z pieca”.

Kiedy pani wzięła do ręki pracę Waldka, aż otworzyła usta i poruszała nimi jak karp

chwytający powietrze. Długo patrzyła, w końcu spytała zbolałym głosem:

– A co to znowu ma być? – i pokazała całej klasie czarną kartkę, na której widać było

tylko... oczy.

– To ja, jako kominiarz pracujący w kominie. Gdybym akurat się uśmiechał, naryso-

wałbym jeszcze białe zęby, ale tu mam oczywiście usta zamknięte – wyjaśnił Waldek
najpoważniej w świecie.

Oj, nie po raz pierwszy pękaliśmy ze śmiechu! Nawet pani razem z nami, trzymając

się za głowę.

– Przecież to piękny, potrzebny zawód – dziwił się Waldek, nic nie rozumiejąc. – A co

dziś rysujemy?

– Dzisiejszy temat brzmi: „Moja klasa” – powiedziała pani, kiedy wszyscy umilkli.
Spoglądałem od czasu do czasu na Waldka, który siedział sam, w ostatniej ławce, ale

wydawało mi się, że tym razem maluje normalnie. Wcale nie jedną farbą, a wszystkimi,
jakie miał.

Pani zbierała nasze prace, powtarzając często: „bardzo ładnie, bardzo ładnie...”. Dopie-

ro przy Waldku, jak zwykle, zamilkła. Podniosła kartkę, a my odwróciliśmy się w tamtą
stronę i znowu w pierwszej chwili nas zatkało. Caluteńki papier zapisany był różnokolo-
rowymi słowami:

– Bo wy się zawsze ze mnie śmiejecie... – zaczął Waldek.
– A dlaczego to takie kolorowe? – wyrwało mi się.
– Bo was wszystkich, bez wyjątku, bardzo lubię. Panią też – uśmiechnął się nasz kole-

ga. – I wcale nie przeszkadza mi to, że się wyśmiewacie, ale to, że stale muszę się tłuma-
czyć z tak oczywistych rzeczy – westchnął

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Czym różnił się Waldek od innych dzieci?
– Czy dzieci mają prawo różnić się między sobą?
– Powiedz, czym różnisz się od swoich kolegów?
– Wskaż kolegę, który – według ciebie – najbardziej się różni od innych dzieci. Na czym

polega ta różnica?

– Co zainteresowana osoba na to? Zapytaj ją, czy chciałaby się zmienić, czy pozostać

taką, jaką jest?

– Czy wszystkie różnice między dziećmi można zaakceptować?
(Nie takie, kiedy dziecko jest sobą kosztem innych dzieci).
• Rozmowa na temat: Co by było, gdyby wszystkie dzieci były takie same?
• Wyjaśnienie znaczenia słowa: tolerancja.
– Co to znaczy, że ktoś jest tolerancyjny?
– Czy wy jesteście tolerancyjni? Podajcie przykłady świadczące o waszej tolerancji wo-

bec innych.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa z rymowanką.
Dzieci dobierają się parami i stają naprzeciwko siebie. Mówią rymowankę, dzieląc

słowa na sylaby i uderzając naprzemiennie raz w swoje dłonie, raz w dłonie partnera.

Każdy

nas

jest

inny

prawo

być.

Każdy

nas

jest

inny

–

ja,

ty.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 10–11.

Kominiarz pracujący w kominie.
Wąż, który połknął słonia.
Świat cały pokryty śniegiem.
Moja klasa.

10–11

– Obejrzyjcie obrazki i powiedzcie, co one przedstawiają. Napiszcie, co wymyśliliście,

lub dobierzcie podpisy spośród podanych u dołu strony 11.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia przy stolikach

• Przypomnienie wiadomości o barwach podstawowych.
Nauczyciel ma farby plakatowe we wszystkich kolorach. Pokazuje je dzieciom, a one

nazywają kolory. Dzieci również mają farby plakatowe, palety, pędzle i kartki z bloku.

– Wybierzcie farby w kolorach podstawowych. (żółty, niebieski i czerwony)
• Przypomnienie wiadomości o barwach pochodnych.
– Jaki kolor otrzymamy, mieszając farby żółtą i czerwoną? (pomarańczowy)
– Jaki kolor otrzymamy, mieszając farby żółtą i niebieską? (zielony)
– Jaki kolor otrzymamy, mieszając farby niebieską i czerwoną? (ﬁ oletowy)
• Badanie efektu rozbielania barw.
– Weźcie dowolną farbę na paletę i dołóżcie do niej trochę białej farby.
– Co się dzieje z barwą? (rozbiela się)
– Namalujcie kilka pasków w tym samym kolorze, ale coraz bardziej rozbielonym, to

znaczy z coraz większą ilością białej farby.

• Badanie efektu gaszenia barw.
– Weźcie dowolną farbę na paletę i dołóżcie do niej trochę czarnej farby.
– Co się dzieje z barwą? (ciemnieje, gasi się)
– Namalujcie kilka pasków w tym samym kolorze, ale coraz bardziej zgaszonym, to zna-

czy z coraz większą ilością czarnej farby.

• Rysowanie postaci ludzkich z ukazaniem ich charakterystycznych cech.
– Namalujcie postacie dwóch kolegów lub koleżanek tak, aby jedna postać była namalo-

wana barwami rozbielonymi, a druga – zgaszonymi.

• Wykonanie prac przez dzieci.
• Porządkowanie stanowisk pracy.
• Oglądanie wykonanych prac.
– Która postać wydaje się weselsza? Co na to wpływa?

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Podajmy sobie ręce (poradnik, s. 12).

Zajęcia na dywanie

• Ćwiczenia w dodawaniu i odejmowaniu w zakresie 10 z wykorzystaniem pudełka

matematycznego i palców (około 10 minut). Można do pudełka dołożyć numeracyjne
przypadki dodawania i odejmowania liczb od 10 do 18.

• Rozwiązywanie równań typu: □ – a = b.
Dzieci mają patyczki.
– Posłuchajcie zagadek i ułóżcie rozwiązania, korzystając z patyczków.
Zagadka 1.
Miałam

cukierki.

Zjadłam

4 cukierki i zostały mi 2 cukierki. Ile cukierków miałam na

początku?

– Objaśnij innym dzieciom, jak to obliczyłeś.
– Kto obliczał inaczej? Objaśnij, jak.
Np.

Wzięłam

4 patyczki, bo pani zjadła 4 cukierki. Wzięłam też 2 patyczki, bo zostały

2 cukierki. Policzyłam, ile patyczków jest razem. To znaczy, że na początku było 6
cukierków.

Zagadka 2.
Miałam trochę pieniędzy. Kupiłam książkę za 7 zł i zostało mi 3 zł. Ile miałam pienię-

dzy na początku?

Zagadka 3.
Miałam kilka zastruganych kredek. 3 kredki się złamały. Zostały mi 4 zastrugane kred-

ki. Ile zastruganych kredek miałam na początku?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 12.

s. 12

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Rozwiążcie zadanie.

– Otoczcie pętlami guziki, biorąc pod uwagę

ich kolor.

Do każdego przykładu z zadania pierwszego

dzieci układają przykład, w którym zmienio-
na jest kolejność dodawanych liczb i podają
wynik, np. 3 + 0 = 3, 0 + 3 = 3 itd.

3 + 0 =

3 + 3 =

3 + 6 =

3 + 1 =

3 + 4 =

3 + 7 =

3 + 2 =

3 + 5 =

Waldek ma trzy kredki ołówkowe i siedem
świecowych. Ile razem kredek ma Waldek?

Odpowiedz.

Domowniczek

• Nazwij owoce przedstawione na obrazkach.

Powiedz ich nazwy z podziałem na sylaby
i napisz, ile ich jest.

• Podkreśl najmniejszą liczbę.
• Pod każdym owocem narysuj przedmiot,

który ma taki sam kolor.

• Rozwiąż zadanie. Napisz odpowiedź na py-

tanie.

Celem ćwiczeń jest słuchanie ze zrozumieniem, dzielenie słów na sylaby i rozwiązywanie
zadań.

1. Nazwij owoce przedstawione na obrazkach. Powiedz ich nazwy z podziałem na sylaby i napisz, ile ich jest.
Podkreśl najmniejszą liczbę.
• Pod każdym owocem narysuj przedmiot, który ma taki sam kolor.
2. Rozwiąż zadanie. Napisz odpowiedź na pytanie.

Piotrek ma 4 słoiczki i 5 tubek z farbami.
Ile razem ma farb?

Odpowiedz.

Dzień 5. Bawimy się razem!

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozwiązywanie równań

typu: a – □ = b.

– Obliczanie niewiadomej liczby z wykorzystaniem

liczb w kolorach.

– Rozwijanie sprawności w odejmowaniu dwóch

liczb, z których druga jest równa 3.

– Samodzielne czytanie zadań matematycznych

i ich rozwiązywanie.

2. Zabawy w rymowanie

z wykorzystaniem
wierszy Małgorzaty
Strzałkowskiej.

– Rozwijanie percepcji słuchowej poprzez układanie

rymów do podanych słów.

– Pisanie rymujących się wyrazów.

3. Ćwiczenia w rzucaniu

i chwytaniu kółka ringo.
(wychowanie ﬁ zyczne
101)

– Ćwiczenia w rzucaniu i chwytaniu kółka ringo.

– Rozwijanie umiejętności współdziałania

w ćwiczeniach zespołowych.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., podręcznik, s. 13–15, domino liczbowe
(wkładka, poradnik, cz. 8), klocki liczby w kolorach, kółko ringo dla każdego dziecka,
skakanki, pachołki.

Przebieg zajęć

Zabawy

ruchowe

• Zabawa O 2 mniej.
Nauczyciel wymienia nazwy czynności i przykłady na odejmowanie, w których druga

liczba jest równa 2. Zadaniem dzieci jest wykonać każdą z tych czynności tyle razy, ile
wynosi wynik odejmowania.

Zajęcia na dywanie

• Ćwiczenia w odejmowaniu w zakresie 10 z wykorzystaniem domina liczbowego

(wkładka, poradnik cz. 8., około 10 minut). Dzieci wyszukują kartoniki, na których są
pola z trzema kropkami. Ustawiają kartoniki tak, by trzy kropki były na drugim polu.
Zostawiają tylko kartoniki, na których liczba kropek na pierwszym polu jest większa
lub równa 3. Układają przykłady na odejmowanie, w których odjemnik wynosi 3, np.:

3 – 3 = 0

4 – 3 = 1

• Rozwiązywanie równań typu: □ – a = b.
Dzieci mają klocki liczby w kolorach.
– Posłuchajcie zagadek i ułóżcie rozwiązania, korzystając z klocków.
Zagadka

Miałam pasek kolorowego papieru. Odcięłam część długości 6 cm i został mi pasek

długości 4 cm. Jakiej długości pasek miałam na początku?

– Kto objaśni, jak układał klocki i co obliczył?
Np. Był pasek, nie wiem jakiej długości. Pani odcięła pasek długości 6 cm, dlatego

wziąłem klocek 6. Po odcięciu został pasek długości 4 cm, dlatego wziąłem klocek
4. Ułożyłem te klocki jeden obok drugiego i poszukałem klocka równego tym dwóm
klockom. To klocek 10, czyli pani miała na początku pasek równy 10 cm.

Zagadka 2.
Mama przygotowała na podwieczorek ciastka. Do Kuby przyszło 3 kolegów. Kie-

dy każdy chłopiec poczęstował się 1 ciastkiem, na talerzu zostały jeszcze 4 ciastka.
Ile ciastek było na talerzu na początku?

(Zadanie z pułapką – przyszło 3 chłopców, ale częstowało się ciastkami 4 chłopców, bo

Kuba również).

– Kto ułoży podobną zagadkę?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 13.

s. 13

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Rozwiążcie zadanie.

– Co wzięto pod uwagę, otaczając guziki pętla-

mi?

– Jak jeszcze inaczej można pogrupować guzi-

ki?

3 – 0 =

10 – 3 =

6 – 3 =

3 – 1 =

9 – 3 =

5 – 3 =

3 – 2 =

8 – 3 =

4 – 3 =

3 – 3 =

7 – 3 =

Agatka była na podwórku trzy godziny. Przez
dwie godziny bawiła się z Gosią, a przez resztę
czasu – z Jackiem. Ile czasu bawiła się z Jackiem?

Agatka bawiła się z Jackiem

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Mało nas (melodia popularna).
Dzieci tworzą koło i biorą się za ręce. W środku stoi jedno dziecko. Wszystkie dzieci

śpiewają za nauczycielem piosenkę.

Mało

nas,

mało

nas

pieczenia

chleba,

jeszcze

nam,

jeszcze

nam,

… (imię dziecka) tu potrzeba.

Imię wymienia dziecko stojące w środku koła. Wywołane dziecko wchodzi do środka

i tańczy w kółku z dzieckiem, które je zaprosiło. Teraz ono będzie wymieniać imię
kolejnego dziecka.

Zajęcia na dywanie

• Zabawa Dopowiedz i zrób.
Nauczyciel rozpoczyna zdania, a dzieci dopowiadają rymujące się zakończenia i wy-

konują czynności, o których jest mowa w zdaniach.

Powiedz

prosię i podrap się po... (nosie)

Powiedz

koń i wyciągnij do mnie... (dłoń)

Powiedz

słonie i dotknij się w...

(skronie)

Powiedz

sowy i dotknij palcem...

(głowy)

Powiedz

mucha i dotknij ręką...

(brzucha)

Powiedz

pszczoła i dotknij pięścią... (czoła)

Powiedz

psy i klaśnij: raz, ... ...

(dwa, trzy)

• Zabawa w rymy z wierszami Małgorzaty Strzałkowskiej (podręcznik, s. 14–15).
Chętne dzieci kolejno czytają fragmenty wierszy, a pozostałe dzieci dopowiadają bra-

kujące słowa. (Odpowiedzi znajdują się w zielonej ramce na s. 15., ale dzieciom na
razie o tym nie mówimy).

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Wesoły pląs.

Wesoły pląs

Melodia popularna

. Dwóm tańczyć się zachciało,

3. Poszukam więc innego,

zachciało,

zachciało. innego,

innego,

Lecz im się nie udało,

do tańca zdolniejszego,

fari,

fara,

farum.

fari,

fara,

farum.

2. Kłócili się ze sobą,

4. Zatańczmy więc wesoło,

sobą,

sobą.

wesoło,

wesoło.

Ja nie chcę tańczyć z tobą,

Niech się rozchmurzy czoło,

fari,

fara,

farum.

fari,

fara,

farum.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 14–15.

Ze słonicą tańczył

czule ją całując w

pięknie mu na trąbie

Był raz sobie dziwny

lubił pijać z marchwi

nie ział nigdy ogniem z

więc lubili go ludziska.

Pewien

wlazł na

i na stole gumę

. . . .

. . . . .

. . .

. . . .

. . .

. . . .

. . .

. . . . .

a słonica w pląsach cała,

słoń, dłoń, grała, wół, stół, żuł, smok, sok,

pyska, wór, zielone, ﬁ oletowe, łza, stwór, wór

Małgorzata Strzałkowska

Idzie drogą dziwny stwór i na plecach dźwiga

. . .

. Jedno oko ma czerwone, drugie oko

. . . . . . . , trzecie oko ma brązowe,

czwarte oko –

. . . . . . . . . . Piąte oko

żółte ma, w szóstym błyszczy wielka

. . . ,

bo zapomniał biedny . . . . . , komu miał

dostarczyć

. . . .

Stwór

14–15

– Uzupełnijcie wierszyki rymującymi się wyrazami. W razie trudności skorzystajcie

z wyrazów napisanych u dołu strony 15. Narysujcie tego stwora.

Wychowanie

ﬁ zyczne

(przy sprzyjającej pogodzie na boisku szkolnym)

Pomoce: pachołki, kółka ringo, skakanki.

Plan zajęć

Opisy ćwiczeń i zabaw

Czas

(ok.)

Część wstępna

Czynności
organizacyjno--
-porządkowe

1. Zbiórka.
2. Przypomnienie zasad współzawodnictwa.
3. Ustalenie zasad współdziałania w zespole.

5 min

Rozgrzewka:
ćwiczenie
rąk, tułowia,
nóg

1. Bieg truchtem dookoła boiska.
2. Marsz dookoła boiska. Na raz – uniesienie rąk i głęboki

wdech, na dwa – opuszczenie rąk i wydech.

3. Cwał boczny dookoła boiska, raz prawym, raz lewym bo-

kiem.

4. Marsz wokół boiska ze skrętami tułowia w prawo i w

lewo.

5. Stanie ze złączonymi stopami – naprzemienne wypady nóg

w przód i w bok.

6. W parach, plecami do siebie. Wsparcie się o plecy partnera

i jednoczesne przysiady.

7. W parach, plecami do siebie. Wsparcie się o plecy partne-

ra, wyciągnięcie ramion w bok i jednoczesne, naprzemien-
ne skłony tułowia w prawą i lewą stronę.

8. W parach, przodem do siebie, skłony w przód.
9. W parach, przodem do siebie, w odległości na wyciągnie-

cie ramion. Wykrok, próby wytrącenia współćwiczącego
z równowagi poprzez uderzenia w dłonie.

10. Krążenia ramion w przód i w tył.

min

Część główna

Ćwiczenia
w rzucaniu
i chwytaniu
kółka ringo

Każde dziecko ma kółko ringo.
1. Swobodna zabawa kółkami ringo.
2. Toczenie kółek ringo po ziemi.
3. Pokazanie przez nauczyciela sposobu rzucania kółkiem

ringo i chwytania kółka.

4. W parach – rzucanie do siebie kółka ringo.
5. W parach – rzucanie do siebie jednoczesne kółek ringo.

min

6. Rzucanie kółkiem ringo na odległość.
7. Podział dzieci na dwie drużyny. Nauczyciel układa ze ska-

kanek linię, na której stoi jedna drużyna, i linię, na której
stoi druga drużyna, w odległości około 3 m. Jedna dru-
żyna ma kółka ringo. Drużyny ustawiają się w szeregach
tak, aby dziecko z jednej drużyny stało na wprost dziecka
z drugiej drużyny. Najpierw wykonują rzuty zawodnicy
z jednej drużyny. Ich zadaniem jest rzucić kółka tak, aby
spadły za linią drugiej drużyny, ułożoną ze skakanek.

Wygrywa drużyna, której więcej zawodników rzuci kółka

poza linię. W kolejnych próbach nauczyciel zwiększa odle-
głość między skakankami, a dzieci, które rzucą za blisko stają
z boku i kibicują swojej drużynie. W ten sposób można
wyłonić mistrza rzutu kółkiem ringo.

8. Podział na dwie drużyny. Dzieci ustawiają się jedno za dru-

gim. Każde dziecko ma kółko ringo. Przed każdą drużyną
nauczyciel ustawia pachołek. Zadaniem dzieci jest zarzu-
cenie kółka na pachołek. Wygrywa drużyna, która ma wię-
cej traﬁ eń.

Część końcowa

Ćwiczenia
uspokajające

1. Marsz po obwodzie koła z podrzucaniem i chwytaniem kó-

łek ringo.

2. Marsz w przeciwną stronę po obwodzie koła. Kółka trzy-

mane oburącz w wyciągniętych rękach. Unoszenie kółka
nad głową – głęboki wdech, opuszczenie kółka – wydech.

3. Marsz z kółkiem ringo na głowie, z wyklaskiwaniem ryt-

mu i rymowanką:

Uczeń z pierwszej „a” o kondycję dba.

Uczeń z pierwszej „b” ćwiczyć bardzo chce. Itp.

4. Sprzątnięcie pomocy wykorzystywanych w czasie zajęć.

5 min

Podsumowa-
nie zajęć

1. Omówienie wyników współzawodnictwa i zachowania

dzieci podczas zajęć.

5 min

Blok 34.

Bawię się na podwórku

(18 godz.)

Oczekiwane efekty zabiegów dydaktycznych i wychowawczych

nauczyciela i rodziców oraz aktywności własnej ucznia po bloku 34.

Uczeń:
– opisuje wygląd swojego miejsca zabaw
– opowiada o tym, jak spędza czas na podwórku
– dostrzega związki przyczynowo-skutkowe w zachowaniu dzieci
– wie, jak można rozstrzygać konﬂ ikty
– zna zasady bezpiecznego pobytu na podwórku
– odróżnia koleżeństwo od przyjaźni
– czyta ze zrozumieniem dłuższe teksty
– pisze wyrazy i zdania z pamięci
– rozumie terminy: głoska, litera, samogłoska, spółgłoska, sylaba, słowo, wyraz
– wie, jakie są rodzaje zdań
– wymyśla konwencjonalne i niekonwencjonalne zastosowania przedmiotów
– układa zagadki o przedmiotach przydatnych do zabaw na podwórku
– orientuje się w zasadach gry w piłkę nożną
– wie, jaka jest rola sędziego sportowego
– prezentuje w pracy plastycznej sytuacje z życia dziecka
– rysuje kredkami, używając barw rozbielonych i zgaszonych
– proponuje innym dzieciom zabawy towarzyskie
– śpiewa piosenkę Lato płynie do nas
– liczy w zakresie 20 z użyciem liczebników głównych i porządkowych
– wskazuje dziesiątki i jedności w liczbie dwucyfrowej
– porządkuje liczby w zakresie 20 według podanego warunku
– porównuje liczby w zakresie 20
– sprawnie dodaje i odejmuje w zakresie 10
– sprawnie rozwiązuje zadania na dodawanie i odejmowanie w zakresie 10
– rozwinął odporność na trudności typu poznawczego
– uczciwie współzawodniczy z kolegami
– rozumie, że raz się wygrywa, a innym razem przegrywa, a ze zwycięstw i porażek trze-

ba wyciągać wnioski

– kółkiem ringo rzuca i chwyta je
– współdziała z kolegami podczas gier zespołowych.

Dzień 1. Jakie jest moje podwórko?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozmowa na temat

miejsca zabaw dzieci
inspirowana wierszem
Ludwika Jerzego Kerna
Nasze podwórko
i doświadczeniami dzieci.

– Opisywanie przez dzieci wyglądu ich miejsc zabaw.

– Rozmowa o tym, z kim i w co się bawią dzieci

na podwórku oraz o zaletach takich zabaw.

– Rozwijanie umiejętności czytania ze zrozumieniem.

– Rozwiązywanie rebusów i łamigłówek.

– Pisanie z pamięci.

2. Bank pomysłów – W co

się bawić i czym się bawić
na podwórku?

– Rozwijanie twórczego myślenia.

– Wymyślanie konwencjonalnych

i niekonwencjonalnych zastosowań przedmiotów,
których można użyć do zabaw na podwórku.

– Układanie zagadek o przedmiotach przydatnych

do zabaw na podwórku.

3. Wykonanie rysunku

na temat Bawię się na
podwórku.
(edukacja plastyczna 38)

– Zaprezentowanie w pracy plastycznej sytuacji

z życia dziecka.

– Rysowanie kredkami, rozbielanie i gaszenie

kolorów.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy naśladowcze.

– Zabawy proponowane przez dzieci.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., tablica demonstracyjna 77., podręcznik,
s. 16–17, skakanki, plakat z zebrania z rodzicami, dotyczący ich ulubionych zabaw
z dzieciństwa.

Przebieg zajęć

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Jazda na rowerze.
Dzieci leżą na plecach. Unoszą w górę nogi i naśladują pedałowanie na rowerze.
• Zabawa zaproponowana przez dzieci.

Zajęcia na dywanie

Tablica demonstracyjna 77.

77.

• Słuchanie wiersza Ludwika Jerzego Kerna Nasze podwórko.

Nasze podwórko

Nasze

podwórko

miejsce,

które

najlepiej

znamy.

Wszyscy,

bez

żadnych

wyjątków,

takie

podwórko

mamy.

Nasze

podwórko

teren

najbardziej

nam

bliski

ziemi.

zimie

śnieg

podwórku

leży,

lecie

się

trawa

zieleni.

Gdy

słońce

świeci

niebie,

wesołe

jest

nasze

podwórko,

smutniejsze

zaś,

gdy

się

zjawi

pan deszcz

ponurą

córką

chmurką.

• Rozmowa na temat wiersza.
– Czy każde z was ma takie miejsce do zabawy na dworze?
– Opowiedzcie o tym miejscu.
– Ja też miałam takie podwórko… (opowiadanie nauczyciela).
– Czy bawicie się w tym miejscu sami czy z kimś?
– W co się bawicie?
– Dlaczego lubicie się tam bawić?
– Czy są tam dorośli?

– Czy wolicie się bawić w obecności dorosłych, czy bez? Dlaczego?
– Obejrzyjcie obrazek na tablicy.
– Co robią dzieci?
– Czy bawią się bezpiecznie?
– Jak zabezpieczeni są rowerzyści?
– Czy chłopiec może bezpiecznie podejść do psa? Dlaczego?
• Zagadki pantomimiczne Podwórkowe zabawy.
Wskazane dzieci naśladują czynności związane z zabawami, w które można się bawić

na powietrzu, np. skakanie na skakance, gra w piłkę, gra w klasy, jazda na rowerze,
a pozostałe dzieci nazywają prezentowane czynności.

• Zaprezentowanie i omówienie plakatu wykonanego przez rodziców na zebraniu.

Zabawy

ruchowe

• Zabawy ze skakankami.

○ Chodzenie stopa za stopą po rozłożonej na podłodze skakance.

○ Przeskoki obunóż nad rozłożonymi skakankami.

○ Przeskoki przez trzymaną przez kolegów nad podłogą (około 20 cm) skakankę.

• Zabawa zaproponowana przez dzieci.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 16.

s. 16

– Rozwiążcie rebusy. (klasy, serso)

– Policzcie czerwone kratki i odszukajcie wy-

niki w tabeli. Napiszcie pod nimi właściwe
litery. Przeczytajcie otrzymany wyraz.
(skakanka)

– Rysujcie po śladach skakanek kredkami

w kolorze ich rączek. Napiszcie, ile jest
skakanek.

1 2 3 4 5 6 7 8

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Dowolny taniec przy piosence Lato płynie do nas.

Lato płynie do nas

Muzyka: Krystyna Kwiatkowska

Umiarkowanie

Słowa: Katarzyna Zachora

1. Raz, dwa, raz i dwa,

2. Raz, dwa, raz i dwa,

słońce

idzie

drogą,

nadszedł

czas

zabawy.

z górki chmurki biegną dwie,

Pędzi, goni w polu wiatr,

spieszą się jak mogą.

chce się z nami bawić.

Ref.: Hop! Hop! – słychać wkoło. Ref.: Hop! Hop!...

Hop! Hop! – echo woła.

Po jeziorze łódka mknie,

lato płynie do nas.

3. Raz, dwa, raz i dwa,
wiatr

wesoło

pląsa,

górze,

chmurze,

ciszy

pól

dzwoni

śpiew

skowronka.

Ref.: Hop! Hop!...

Zajęcia na dywanie

• Bank pomysłów – W co się bawić i czym się bawić na podwórku?
Nauczyciel pisze na tablicy wyrazy: rower, rolki, skakanka, książka, koc, lalki, piłka...
Chętne dzieci czytają wybrane wyrazy i wymyślają różne zastosowania tych przed-

miotów w zabawach na podwórku, np. z koca można zrobić namiot (szałas), można
leżeć na kocu, przechodzić pod kocem, przeskakiwać przez koc, straszyć inne dzieci,
zawijając się w koc, nosić się nawzajem w kocu. (chodzi o wymyślenie typowych
i nietypowych zastosowań danego przedmiotu).

• Układanie zagadek.
Chętne dzieci układają zagadki o przedmiotach wykorzystywanych do zabaw na pod-

wórku. Pozostałe dzieci, po odgadnięciu o jaki przedmiot chodzi, nie mówią jego nazwy,
tylko pokazują, w jaki sposób można się nim bawić.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Jestem jak piłka.
Nauczyciel mówi, jak poruszają się piłki, a dzieci naśladują ruchy piłki, np. podskaku-

ją niziutko, podskakują wysoko, turlają się w prawo i w lewo, kręcą się wkoło, prze-
skakują przez przeszkodę.

• Zabawa zaproponowana przez dzieci.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 17.

s. 17

– Przeczytajcie wyrazy i połączcie je liniami

z odpowiednimi obrazkami.

– Przeczytajcie zagadki. Napiszcie rozwiązania.

– Czy na waszych podwórkach można grać bezpiecznie w piłkę? Jak jest zabezpieczone

boisko?

– Czy na waszych podwórkach można bezpiecznie jeździć na rowerach?
– Kto z was ma kask ochronny? Czy byliście w sytuacji, że dzięki kaskowi nie rozbiliś-

cie głowy?

– Kto z was jeździł na hulajnodze? Opowiedzcie, jak się to robi.
– Jak rozumiecie nazwę hulajnoga? Czy podoba wam się ta nazwa?

Zebrało się tyle dzieci!
Co tak śmiga? Co tak leci?
Podaj! Kopnij! Ojjj...
Co się stało? Goool!

Dwa kółeczka, kierownica,
kolorowa deska mała.
Nogą ziemi ledwo tykam,
a mknę na niej tak jak strzała.

Nogi w nieustannym ruchu,
ręce prawie nieruchome.
Przejechałeś na nim, zuchu,
niejeden kilometr.

piłka

hulajnoga

rower

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Dowolny taniec przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

Zajęcia przy stolikach

• Wykonanie rysunku Bawię się na swoim podwórku.
• Przypomnienie terminów barwy rozbielone, barwy zgaszone.
• Podanie tematu pracy i zadania, aby używać barw rozbielonych i zgaszonych.
• Samodzielna praca.
Po wykonaniu pracy autorzy opowiadają o tym, co przedstawili na rysunkach.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa zaproponowana przez dzieci.

Domowniczek

• Przeczytaj wyrazy. Napisz je w podanej ko-

lejności i przeczytaj powstałe zdania.

• Narysuj, w co ty lubisz bawić się na podwór-

ku.

• Oblicz.

Celem ćwiczeń jest układanie i zapisywanie zdań z rozsypanych wyrazów i liczenie w zakresie 10.

1. Przeczytaj wyrazy. Napisz je w podanej kolejności i przeczytaj powstałe zdania.
• Narysuj, w co ty lubisz bawić się na podwórku.
2. Oblicz.

6 – 3 =

8 – 3 =

9 – 3 =

7 – 3 =

10 – 3 =

Kamil na skacze rolkach.

skakance. na jeździ Marzenka

Dzień 2. Co robić, kiedy się pokłócimy na podwórku?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozmowa na temat

konﬂ iktów na
podwórku inspirowana
doświadczeniami dzieci
i opowiadaniem Ireny
Landau Foremka.

– Dostrzeganie związków przyczynowo-skutkowych

w zachowaniu dzieci.

– Poznanie sposobów rozstrzygania konﬂ iktów.

– Układanie zasad bezpiecznej zabawy na podwórku.

2. Nauka piosenki Lato

płynie do nas.
(edukacja muzyczna 38)

– Nauka piosenki.

– Dostrzeganie zmian w dynamice utworu.

– Rozwijanie ekspresji twórczej.

3. Wprowadzenie liczby 19.

– Liczenie w zakresie 19 z użyciem liczebników

głównych i porządkowych.

– Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego

i pozycyjnego.

– Porównywanie liczb w zakresie 19.

– Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania

w zakresie 19.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu dwóch liczb,

z których jedna jest równa 4.

– Samodzielne rozwiązywanie zadań

matematycznych.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy przy piosence Lato płynie do nas.

– Zabawy proponowane przez dzieci.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., podręcznik, s. 18–20, po dwie wstążki
z bibuły dla każdego dziecka, dużo fasolek, kartoniki z zapisanymi liczbami od 0 do 20.

Przebieg zajęć

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Dowolny taniec przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Ireny Landau Foremka.

Foremka

Monika dostała od cioci rozmaite foremki i już następnego dnia zaniosła je do pias-

kownicy. Była tam tylko Ewelina z trzeciej klatki. Ewelina wprowadziła się niedawno
i Monika właściwie jej nie znała. Stawiała więc babki sama i nagle zauważyła, że nie ma
najpiękniejszej foremki – rybki!

– Ojej! – zmartwiła się. – Zginęła mi foremka. Nie widziałaś jej? – spytała Ewelinę.
– Nie – odpowiedziała Ewelina i też postawiła babkę. Babka była wspaniała, wcale

się nie osypywała i Monika już chciała pochwalić koleżankę, kiedy zauważyła, że babka
wygląda zupełnie jak... rybka!

– Masz moją foremkę! – krzyknęła Monika.
Rzeczywiście, Ewelina trzymała taką samą foremkę, jaka zginęła Monice.
– Nieprawda, to moja foremka!
„Coś takiego! Ja ci pokażę!” – pomyślała Monika i szarpnęła z całej siły, wyrywając

foremkę z ręki Eweliny. Rybka upadła na brzeg piaskownicy, a obie dziewczynki wysko-
czyły za nią i stanęły na desce. Monika przydepnęła foremkę nogą.

– To moje! – krzyknęła.
– Nieprawda!
Ale właściwie było już wszystko jedno czyja jest, a raczej czyja była rybka, bo zostały

z niej tylko kawałki ciemnożółtego plastiku. Monika przyjrzała się im i nagle uświado-
miła sobie ze zgrozą, że jej rybka była... jasnożółta jak cytryna!

– Ojej! – wyjąkała. – Strasznie mi przykro, Ewelinko. Poszukam mojej foremki i dam

ci ją, dobrze? Pewnie się na mnie gniewasz...

Ewelina nic nie odpowiedziała, ale pomogła Monice w poszukiwaniach. Kiedy zna-

lazły foremkę, razem stawiały wspaniałe babki, jednak Monika czuła, że o tej historii
z rybką powinna opowiedzieć mamie.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Do jakiego nieporozumienia doszło między Moniką a Eweliną?
– Co się stało podczas sprzeczki dziewczynek?
– Co uświadomiła sobie Monika?
– Jak zachowała się Monika, kiedy zrozumiała swoją pomyłkę?
– Jak zachowała się Ewelina?
– Czy byliście w podobnej sytuacji? Jak się wtedy zachowaliście?
– Dlaczego Monika pomyślała, że powinna o wszystkim opowiedzić mamie?
– Czego oczekujecie od dorosłych, opowiadając im o swoich problemach?
– Czy dorośli spełniają wasze oczekiwania?

• Zabawa z elementem dramy dotycząca rozstrzygania konﬂ iktów.
Dzieci przedstawiają scenki.

○ Dwoje dzieci kłóci się o zabawkę. Rozchodzą się pogniewane na siebie.
– Jak się czuliście podczas tej kłótni?
– Czy takie postępowanie rozwiązało konﬂ ikt?
– Tak postępujemy, kiedy tak naprawdę nie chcemy żadnego rozwiązania.

○ Dwoje dzieci pokłóciło się z jakiegoś powodu, trzecie dziecko je godzi.
– Jak się czuliście podczas tej kłótni?
– Czy pomogła wam obecność trzeciej osoby, którą nazywa się mediatorem, negocja-

torem?

– Nie zawsze jednak mamy w pobliżu osobę, która zechciałaby pomóc w rozwiązaniu

naszego konﬂ iktu.

○ Dwoje dzieci pokłóciło się, starają się razem przeanalizować powód konﬂ iktu i zna-

leźć rozwiązanie.

– Jak się czuliście podczas takiego sposobu rozwiązywania sporów?
– Czego wymaga od dzieci taki sposób rozwiązywania konﬂ iktów? (opanowania,

cierpliwości, argumentowania, ustępowania)

– Ten sposób jest najtrudniejszy, ale najskuteczniejszy. Jeśli od tej pory zdarzą się

w naszej klasie konﬂ ikty, będziemy w ten sposób je publicznie rozstrzygać. Czy jest
ktoś, kto jest w tej chwili z kimś w konﬂ ikcie i chciałby ten problem rozwiązać?

Zabawy

ruchowe

• Zabawa zaproponowana przez dzieci.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 18.

s. 18

– Obejrzyjcie obrazki i przeczytajcie, co mó-

wią do siebie dziewczynki.

– Dobierzcie podpisy umieszczone u dołu stro-

ny do sytuacji przedstawionych na obrazkach
i je napiszcie.

– Który sposób rozwiązania sporu jest według

was lepszy? Dlaczego?

Oddaj moją

foremkę!

Nieprawda,

to moja

foremka!

Monika rozmawia z Eweliną.
Monika kłóci się z Eweliną.

Czy wzięłaś

moją foremkę?

Nie,

to moja

foremka.

Moja foremka

gdzieś zginęła.

Pomogę ci

poszukać.

Zabawy

ruchowe

– Atakują was groźne psy. Pokażcie, jaką pozycję przyjmujecie.
Dzieci chodzą po sali. Na hasło: Pies atakuje! przyjmują pozycję skulną, chroniąc gło-

wę rękami.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 19.

s. 19

– Powiedzcie, co przedstawiają dwa pierwsze

obrazki każdej historyjki. Ułóżcie ich zakoń-
czenia.

– Przeczytajcie ostrzeżenia. Wskażcie, do któ-

rej historyjki odnosi się każde z nich.

– Na co jeszcze powinniście uważać na po-

dwórku?

• Układanie zasad bezpiecznego pobytu na podwórku.
– Przeczytajcie tekst pod historyjkami. Co powinniśmy jeszcze dodać?
(Np. Nie wchodź na wysokie drzewa! Nie rzucaj kamieniami! Używaj kasku w czasie

jazdy na rowerze!).

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Dowolny taniec przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).
• Zabawy ze wstążkami.
Nauczyciel przygotowuje kolorowe wstążki z bibuły. Umieszcza je w koszu tak, aby

każda wstążka jednym końcem zwisała z kosza. Dzieci stoją wokół kosza. Wybierają
wzrokiem dwie wstążki. Potem kolejno podchodzą do kosza i biorą je.

○ Mierzenie wstążki głosem

Dzieci trzymają jedną dłonią koniec wstążki, a drugą – przesuwają wzdłuż wstążki
mówiąc: aaaa… tak długo, aż wstążka się skończy. Tak samo mierzą głosem dłu-
gość drugiej wstążki.

○ Wykonywanie różnych ruchów z użyciem wstążki.

Dzieci wykonują różne czynności z użyciem wstążek, np. kreślą nimi przed sobą koła,
idąc tyłem ciągną wstążkę, obserwują wstążki powoli opadające na podłogę itp.

Na podwórku:
Nie dotykaj obcych zwierząt!
Nie jedz nieznanych owoców!
Baw się bezpiecznie na drabinkach!

?
?

• Słuchanie piosenki Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).
• Rozmowa na temat piosenki.
– O jakiej porze roku jest ta piosenka?
– Co robi lato?
– Co słychać wkoło?
• Improwizacje wokalne.
Dzieci śpiewają tekst na wymyślone przez siebie melodie:

Wiele

dni

już

czekam

to,

żeby

wreszcie

przyszło

lato.

• Zabawa przy piosence.

Lato płynie do nas

Dzieci:

Raz, dwa, raz i dwa,

rytmicznie klaszczą

słońce idzie drogą,

rytmicznie tupią

z górki chmurki biegną dwie,

maszerują w miejscu

spieszą się jak mogą.

rozkładają ręce

Hop! Hop! – słychać wkoło.

podskakują na słowo hop, nasłuchują

Hop! Hop! – echo woła.

podskakują na słowo hop, nasłuchują

Po jeziorze łódka mknie,

rękami rysują w powietrzu fale

lato płynie do nas.

rękami rysują w powietrzu fale

Raz, dwa, raz i dwa,

rytmicznie klaszczą

nadszedł czas zabawy.

tańczą parami

Pędzi, goni w polu wiatr,

tańczą parami

chce się z nami bawić.

tańczą parami

Raz, dwa, raz i dwa,

rytmicznie klaszczą

wiatr wesoło pląsa,

poruszają rękami podniesionymi do góry

w górze, w chmurze, w ciszy pól

tańczą parami

dzwoni śpiew skowronka.

tańczą parami.

• Nauka piosenki fragmentami, metodą ze słuchu.
• Zabawa Po śladach.
Dzieci dobierają się parami i stają jedno za drugim. Przy cichym nagraniu piosenki,

poruszają się dzieci stojące z przodu, a partnerzy obserwują ich ruchy. Kiedy nagranie
piosenki staje się głośne, zatrzymują się, a partnerzy podchodzą do nich naśladując
zaobserwowane ruchy. Przy drugiej zwrotce następuje zmiana prowadzących.

• Śpiewanie piosenki zbiorowo i indywidualnie.

Zajęcia na dywanie

• Liczenie w zakresie 19 z użyciem liczebników głównych i porządkowych.
Nauczyciel wystawia w koszu dużo fasolek.
– Weźcie sobie po 18 fasolek i ułóżcie je w szeregu.
– Policzcie, ile macie fasolek.
– Daję wam jeszcze po jednej fasolce. Ile macie teraz fasolek? Więcej niż poprzednio

czy mniej?

• Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego i pozycyjnego.
– Połóżcie przed sobą 10 fasolek razem i 9 fasolek razem. Ile macie wszystkich fasolek?
– Z ilu dziesiątek składa się liczba 19?
– Z ilu jedności składa się liczba 19?
– Jak wygląda zapis liczby 19? Pokażcie odpowiedni kartonik.
– Która cyfra oznacza dziesiątki?
– Która cyfra oznacza jedności?
• Porównywanie liczb w zakresie 19.
– Ułóżcie przed sobą 19 fasolek. Odsuńcie 18 fasolek. Ile fasolek zostało obok? Która

liczba jest mniejsza: 19 czy 18?

– Ułóżcie przed sobą 19 fasolek. Odsuńcie 16 fasolek. Ile fasolek zostało obok? Która

liczba jest mniejsza: 19 czy 16?

– Ułóżcie przed sobą 19 fasolek. Odsuńcie 14 fasolek. Ile fasolek zostało obok? Która

liczba jest mniejsza: 19 czy 14?

– Ułóżcie przed sobą 19 fasolek. Odsuńcie 12 fasolek. Ile fasolek zostało obok? Która

liczba jest mniejsza: 19 czy 12?

• Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania w zakresie 19.
– Ułóżcie przed sobą 10 fasolek i 9 fasolek.
– Pokażcie na fasolkach i policzcie, ile to jest: 10 + 9 = ?
– Pokażcie na fasolkach i policzcie, ile to jest: 19 – 9 = ?
– Pokażcie na fasolkach i policzcie, ile to jest: 19 – 10 = ?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 20.

s. 20

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Narysujcie drugą część foremki.

– Narysujcie taką samą rybkę.

• Do każdego przykładu z zadania pierwszego dzieci układają przykład, w którym zmie-

niona jest kolejność dodawanych liczb, i podają wynik, np. 4 + 0 = 4 i 0 + 4 = 4 itd.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

Domowniczek

• Przeczytaj zdania i wykonaj polecenia.
• Policz i napisz, ile jest zdań, które przeczyta-

łeś. Pokoloruj dłuższą foremkę.

Materiały potrzebne na następne zajęcia: rower, strój rowerzysty, w tym kask, rękawi-

ce, ochraniacze na łokcie i kolana.

4 + 0 =

4 + 2 =

4 + 5 =

4 + 1 =

4 + 3 =

4 + 6 =

4 + 4 =

Celem ćwiczeń jest czytanie ze zrozumieniem, pisanie zdań i mierzenie miarką centymetrową.

1. Przeczytaj zdania i wykonaj polecenia.
• Policz i napisz, ile jest zdań, które przeczytałeś. Pokoloruj dłuższą foremkę.

To są niedokończone projekty foremek do babek
z piasku. Narysował je Janek. Dorysuj do każdej
foremki taką samą część. Zmierz długości
foremek i dokończ zdania.

Dzień 3. Co się może zdarzyć na podwórku?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Wprowadzenie liczby 20.

– Liczenie w zakresie 20 z użyciem liczebników

głównych i porządkowych.

– Kształtowanie rozumienia systemów

dziesiątkowego i pozycyjnego.

– Porównywanie liczb w zakresie 20.

– Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania

w zakresie 20.

– Rozwijanie sprawności w odejmowaniu dwóch

liczb, z których druga jest równa 4.

– Samodzielne rozwiązywanie zadań

matematycznych.

2. Rozmowa z dziećmi

o tym, jak się zachować
w sytuacji
przedstawionej
w opowiadaniu Jadwigi
Jasny-Mazurek
Wymarzony prezent.

– Rozmowa na temat sytuacji przedstawionej

w opowiadaniu.

– Wymyślanie innego zakończenia opowiadania.

– Ocenianie zachowania bohaterów opowiadania.

– Wskazywanie nazw podrzędnych i nadrzędnych.

– Wskazywanie nazw niepasujących do danej

kategorii.

3. Rozmowa na temat:

W co powinien być
wyposażony rower,
a w co – rowerzysta.

– Zapoznanie z budową roweru i podstawowym

wyposażeniem rowerzysty.

– Zwrócenie uwagi na zachowanie zasad

bezpieczeństwa podczas jazdy rowerem.

– Poznanie wybranych zasad ruchu drogowego

obowiązujących rowerzystów.

– Pisanie z pamięci nazw części roweru.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy ze śpiewem przy piosence Lato płynie do

nas.

– Zabawy naśladowcze.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., podręcznik, s. 21–23, monety o nominale
1 zł i banknoty 10-złotowe, rower dziecięcy, kaski, ochraniacze rowerzysty, tamburyn.

Przebieg zajęć

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

Zajęcia na dywanie

• Liczenie w zakresie 20 z użyciem liczebników głównych i porządkowych.
Nauczyciel wystawia w koszu dużo złotówek i banknotów 10-złotowych (wycinanka).
– Weźcie sobie po 19 złotówek i ułóżcie w szeregu.
– Policzcie, ile macie pieniędzy.
– Daję wam jeszcze po jednej złotówce. Ile macie teraz pieniędzy? Więcej niż poprzed-

nio czy mniej?

– Która liczba jest większa 20 czy 19?
• Kształtowanie rozumienia systemu dziesiątkowego i pozycyjnego.
– Na jaki banknot można wymienić 10 złotówek? Wymieńcie je.
– Ile macie banknotów dziesięciozłotowych?
– Z ilu dziesiątek składa się liczba 20? (2)
– Z ilu jedności składa się liczba 20? (0)
– Jak wygląda zapis liczby 20? Pokażcie odpowiedni kartonik.
– Która cyfra oznacza dziesiątki?
– Która cyfra oznacza jedności?
– Ułóżcie kolejno kartoniki z poznanymi liczbami.
– Policzcie głośno: jeden…
– Policzcie głośno wspak: dwadzieścia…
– Odliczcie kolejno do 20: pierwszy…
– Odliczcie kolejno od 20 wspak: dwudziesty…
• Numeracyjne przypadki dodawania i odejmowania w zakresie 20.
– Ułóżcie przed sobą dwa banknoty po 10 zł. Ile macie pieniędzy?
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 10 zł + 10 zł = ?
– Pokażcie i policzcie, ile to jest: 20 zł – 10 zł = ?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 21.

s. 21

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– To plan trasy wyścigu rowerowego. Jeden

centymetr na planie oznacza 1 kilometr
w rzeczywistości. Zmierzcie odcinki trasy.

– Który odcinek trasy jest najdłuższy?

– Który odcinek trasy jest najkrótszy?

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Jazda na rowerze (poradnik, s. 47).

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Jadwigi Jasny-Mazurek Wymarzony prezent.

Wymarzony prezent

Spełniło się wielkie marzenie Marcina. Dostał rower. Taki, o jakim marzył. Czerwony,

bez błotników, z hamulcem. Dostał go w dniu urodzin wieczorem i musiał czekać aż do
rana, żeby się nim przejechać. Rower stał całą noc przy jego łóżku, a Marcinowi śniło się,
że jeździ nim po wertepach, kałużach, po lesie i dookoła domu.

Rano wstał, kiedy jeszcze wszyscy spali. Umył się, ubrał najciszej jak potraﬁ ł i wy-

szedł z rowerem przed dom. Na podwórku nie było nikogo.

„Szkoda” – pomyślał Marcin. Bardzo chciał się pochwalić, chciał, żeby wszyscy wi-

dzieli, jaki ma piękny rower.

Jeździł, jeździł... najpierw dookoła domu, potem do kiosku z gazetami... i jeszcze dalej

– aż do sklepu. Właśnie go otwierano.

– Co tu robisz tak wcześnie? – zdziwiła się pani sprzedawczyni.
– Wypróbowuję rower – powiedział Marcin i przypomniał sobie, że nikt w domu nie

wie, gdzie on jest. Czym prędzej popędził z powrotem.

I całe szczęście, bo rodzice właśnie wychodzili, żeby go szukać. Gniewali się na Mar-

4 – 0 =

4 – 4 =

7 – 4 =

4 – 1 =

10 – 4 =

6 – 4 =

4 – 2 =

9 – 4 =

5 – 4 =

4 – 3 =

8 – 4 =

1 cm – 1 km

cina tak bardzo, że nawet nie śmiał im powiedzieć, że ten rower jest najszybszy na świe-
cie. Obiecał tylko, że już nigdy tak nie zrobi.

W szkole Marcin ciągle opowiadał o swoim rowerze. Nie mógł się doczekać, kiedy

wróci do domu i będzie mógł pojeździć. Kiedy wreszcie znów wsiadł na rower, zapo-
mniał o całym świecie. Jeździł jak szalony, po wertepach, kałużach, dookoła domu, wo-
kół kiosku... Nagle zatrzymał go starszy chłopiec, uśmiechnął się i powiedział:

– Cześć! Fajny masz rower.
– Cześć! – odpowiedział Marcin. Bardzo mu się spodobało, że taki duży chłopak z nim

rozmawia. Zsiadł z roweru, żeby dokładnie pokazać, jak działa hamulec... ale ten chło-
pak wcale nie słuchał, tylko wsiadł na rower Marcina i odjechał. Odjechał tak szybko, że
Marcin nie zdążył nawet krzyknąć ani zapłakać...

Tylko do dziś nie potraﬁ się uśmiechać.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Jak wyglądał wymarzony prezent Marcina?
– W jaki sposób chłopiec okazywał swoją radość?
– Co się stało z rowerem?
– Jak chłopiec to przeżył?
– Czy byliście kiedyś w podobnej sytuacji?
– Co zrobić, aby uniknąć takich sytuacji? (jeździć w grupie, nie pożyczać roweru niezna-

jomym, skorzystać z akcji policji i oznakować rower)

• Wymyślanie innego zakończenia opowiadania.
Dzieci podają wymyślone przez siebie zakończenia opowiadania.
• Ćwiczenia pantomimiczne.
Dzieci pokazują miną, całym ciałem radość z wymarzonego prezentu, a potem poka-

zują, jak im jest smutno, że ten prezent straciły.

• Ocenianie zachowania bohaterów opowiadania.
– Jak określilibyście zachowanie chłopca, który zabrał rower Marcinowi?
– Czy tak się postępuje? Dlaczego?
– Czy Marcin postąpił rozsądnie? Dlaczego?

Zabawy

ruchowe

• Zabawa ruchowa Jazda na rowerze (poradnik, s. 47).

Zajęcia przy stolikach

• Przepisywanie do zeszytu zdań napisanych przez nauczyciela na tablicy:
Jeźdź na rowerze w towarzystwie kolegów!
Nie pożyczaj roweru nieznajomym!
Skorzystaj z akcji policji i oznakuj swój rower!

Zabawy

ruchowe

• Zabawa z rymowanką.
Dzieci przy dźwiękach tamburynu poruszają się po sali, naśladując jazdę na rowerze.

Gdy dźwięki milkną, zatrzymują się, dobierają parami i stojąc naprzeciwko siebie, po-
wtarzają za nauczycielem rymowankę – dzielą tekst na sylaby, równocześnie uderzając
naprzemiennie raz w swoje dłonie, raz w dłonie partnera.

Jedzie

rowerek

spacerek,

rowerku

pan

Pawełek.

Raz,

dwa,

raz,

dwa,

raz,

dwa,

trzy,

jadę

ja,

jedziesz

ty!

Zajęcia na dywanie

• Oglądanie roweru.
• Nazywanie podstawowych części roweru.
Dzieci wskazują wymieniane przez nauczyciela części roweru, np. koła, ramę, kierow-

nicę, hamulce, łańcuch, dzwonek, światło, światełko odblaskowe, błotniki, pedały.

• Zwrócenie uwagi na elementy roweru, które zawsze należy sprawdzić przed rozpoczę-

ciem jazdy.

– Co należy sprawdzić przed każdą jazdą? (opony, stabilność kierownicy i siodełka, ha-

mulce, światła, napięcie łańcucha)

• Oglądanie stroju rowerzysty.
– Jak powinien być zabezpieczony rowerzysta? Dlaczego?
• Rozmowa na temat: Co należy robić, żeby bezpiecznie jeździć na rowerze?
– Jakiej wielkości powinien być rower, na którym jeździ dziecko w waszym wieku?
– Dlaczego dzieci, które jadą z dorosłym drogą powinny być ubrane jaskrawo i mieć

światełka odblaskowe?

– Dlaczego należy jeździć w kasku i ochraniaczach?
– Dlaczego należy przed jazdą sprawdzić sprawność roweru?
• Zapoznanie z przepisami ruchu drogowego, obowiązującymi rowerzystów.

○ Rowerzyście nie wolno:

jechać bez trzymania rąk na kierownicy i nóg na pedałach
przewozić pasażerów
czepiać się innych pojazdów
jechać obok drugiego rowerzysty, obok innego pojazdu lub pieszego
jechać po drogach, jeśli nie ma karty rowerowej
przejeżdżać po pasach
poruszać się po drogach tylko dla samochodów.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa z rymowanką (poradnik, s. 64).

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 22–23.

s. 22

– Nazwijcie wskazane części roweru. Przeczy-

tajcie nazwy części roweru napisane u dołu
strony. Zasłońcie te nazwy i napiszcie je
z pamięci. Odsłońcie wyrazy i sprawdźcie,
czy dobrze je napisaliście. Jeśli tak, to świet-
nie, jeśli nie – poprawcie błędy.

s. 23

– W każdej pętli skreślcie wyraz, który nie

pasuje do pozostałych.

– W każdej pętli nadajcie wspólną nazwę

nieskreślonym wyrazom i napiszcie ją obok
pętli. W razie trudności skorzystajcie z wyra-
zów napisanych u dołu strony.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

Napisz, jak nazywają się wskazane części roweru:

kierownica, siodełko, rama, koło, pedał, łańcuch,
bagażnik, szprycha

piłka

spódnica

wędka

lalka

czapka

pies

ciastko

szalik

królik

klocki

lalka

kot

skakanka

spodnie

kanarek

Które wyrazy nie pasują do innych?

zwierzęta, zabawki, ubrania

Domowniczek

• Przeczytaj wyrazy z podziałem na sylaby.

Napisz obok każdego wyrazu, z ilu sylab się
składa. Pomyśl, jak można wyrazy podzielić
na trzy grupy i napisz je w trzech kolumnach.
Jeśli potraﬁ sz, dopisz w każdej kolumnie po
jednym wyrazie.

• Oblicz. Połącz liniami przykłady, w których

jest taki sam wynik.

Celem ćwiczeń jest czytanie i pisanie poznanych wyrazów oraz liczenie w zakresie 10.

1. Przeczytaj wyrazy z podziałem na sylaby. Napisz obok każdego wyrazu, z ilu sylab się składa. Pomyśl, jak można

wyrazy podzielić na trzy grupy i napisz je w trzech kolumnach. Jeśli potrafi sz, dopisz w każdej kolumnie po jednym
wyrazie.

2. Oblicz. Połącz liniami przykłady, w których jest taki sam wynik.

kredka

, kret

, ﬂ amaster

, róża

ołówek

, pies

, tulipan

, kot

, żonkil

9 + 0 =

9 – 1 =

6 + 2 =

9 – 0 =

8 + 2 =

10 – 2 =

Dzień 4. Jak się bawić, by wszyscy byli zadowoleni?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozmowa o tym, jak się

bawić, by każdy znalazł
miejsce dla siebie na
podstawie opowiadania
Janusza Ryszkowskiego
Bąbel.

– Rozmowa o postępowaniu bohaterów opowiadania.

– Powtórzenie wiadomości o głoskach, literach,

samogłoskach, spółgłoskach i sylabach.

– Rozwijanie umiejętności czytania ze zrozumieniem.

– Pisanie wyrazów z pamięci.

2. Nauka gry

w cymbergaja.

– Rozmowa o piłce nożnej i roli sędziego.

– Poznanie zasad gry w cymbergaja.

– Rozwijanie szybkości reakcji.

– Rozwijanie umiejętności współzawodnictwa.

– Rozmowa o wygrywaniu i przegrywaniu.

3. Liczby od 0 do 20.

– Liczenie w zakresie 20 według podanego warunku.

– Dostrzeganie analogii między liczbami pierwszej

i drugiej dziesiątki.

– Porównywanie liczb w zakresie 20.

– Porządkowanie liczb w zakresie 20.

– Kształtowanie rozumienia systemu pozycyjnego

i dziesiątkowego.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu dwóch liczb,

z których jedna jest równa 5.

– Samodzielne czytanie zadań matematycznych

i ich rozwiązywanie.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy z piłką.

– Gra w cymbergaja.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., podręcznik, s. 24–26, dla każdego dziec-
ka: miękka piłeczka, karta do gry, dwie pięćdziesięciogroszówki, jednogroszówka, karto-
niki z zapisanymi liczbami od 0 do 20 i kropkami (wycinanka), domino liczbowe (wkład-
ka, poradnik, cz. 8).

Przebieg zajęć

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Gramy w piłkę.
Dzieci dostają miękkie piłeczki.

○ Kopanie piłek w dowolny sposób.

○ W parach – kopanie piłek do siebie.

○ Odbijanie piłek głową.

○ Kopanie piłek do bramki ustawionej z pachołków.

○ Kopanie piłek slalomem między pachołkami.

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Janusza Ryszkowskiego Bąbel.

Bąbel

Kiedy graliśmy na podwórku w piłkę, Bąbel stał zawsze z boku i co chwila pokrzyki-

wał. Widać było, że gra w piłkę to dla niego coś ważnego i że zna się na przepisach. Ale
nie grał z nami prawie nigdy. Nawet jak brakowało do składu jednego zawodnika, nikt
nie chciał wziąć Bąbla do swojej drużyny. Nie to, że brakowało mu serca do gry, nie, nie
dlatego. Po prostu zamiast w piłkę traﬁ ał zawsze w nogi kolegów, a kiedy już udało mu
się dotknąć piłki, to uciekała od niego w odwrotnym kierunku niż powinna. Od tego cza-
su każdy na podwórku wiedział, że jeśli chce się z kimś łatwo wygrać mecz, wystarczy,
by po przeciwnej stronie zagrał Bąbel. Ale kiedy tak stał i patrzył, jak gramy – było nam
go jednak trochę żal.

Pewnego dnia Bąbel przyszedł na podwórko, ale nie pokrzykiwał na grających, nie

udzielał im rad. Milczał. To zwróciło naszą uwagę. A wtedy Bąbel wyjął z worka nową
piłkę! Aż otworzyliśmy usta na ten widok. Taką piłką jeszcze nie graliśmy! Kopaliśmy
dotąd jedynie stare, zużyte piłki. Sławek zaproponował:

– Może niech zagra z nami?… Jedną połowę meczu w jednej drużynie, a drugą w dru-

giej. Tak będzie sprawiedliwie.

Podeszliśmy do siedzącego z boku Bąbla. Kiedy usłyszał naszą propozycję, uśmiech-

nął się.

– Wam chodzi tylko o piłkę, nie o mnie. Weźcie ją i sobie grajcie.
Sławek już po nią sięgał, ale Jurek go powstrzymał.
– Będziemy grać naszą starą piłką.
Ruszyliśmy na boisko. Rzeczywiście głupio wyszło. Było nam wstyd.
Po meczu Jurek tłumaczył:
– To nie był dobry pomysł. Przecież on nie zacznie grać lepiej. Będzie psuł, a my bę-

dziemy go chwalić, żeby czasem nie zabrał piłki? To byłoby nieuczciwe.

Na drugi dzień, kiedy Bąbel pojawił się na podwórku, Jurek podszedł do niego i po-

wiedział:

– Nie będzie chyba już z ciebie piłkarza. Ale może mógłbyś zostać sędzią? Gramy cały

czas bez sędziego i dlatego często się kłócimy.

Twarz Bąbla nagle pojaśniała.
– Ja?… Sędzią?…
– Szkoda czasu. Masz tu gwizdek i zaczynamy.
Bąbel pognał po swoją piłkę. Kiedy wrócił, Jurek odezwał się:
– Wybraliśmy ciebie nie dla piłki… Źle grać bez sędziego, a ty znasz się na przepi-

sach…

– To sędzia wnosi piłkę na boisko – uśmiechnął się Bąbel.
Od tego zdarzenia minęło już sporo czasu. Nie gramy już piłką Bąbla, mamy nową. Ale

sędzia nie zmienił się do dziś.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Dlaczego koledzy nie chcieli grać z Bąblem w piłkę nożną?
– Co wymyślił Bąbel, aby wkupić się w łaski kolegów?
– Czy mu się to udało?
– Jakie rozwiązanie zaproponowali koledzy?
– Czym się kierowali koledzy, wybierając Bąbla na sędziego?
– Czy to byli dobrzy koledzy?
– Jaki powinien być sędzia piłkarski?
• Rozmowa o piłce nożnej
– Kto z was gra w piłkę nożną?
– Kto był na meczu piłkarskim? Proszę nam o tym opowiedzieć.
– Jakim zespołom kibicujecie?
– Ile minut trwa mecz piłkarski? Jak jest podzielony? (dwie połowy po 45 minut)
– Ilu zawodników jest w drużynie piłkarskiej? (11)
– Po czym można odróżnić rywalizujące drużyny? (po strojach)
– Na jakich pozycjach grają zawodnicy? (bramkarz, obrońca, pomocnik, napastnik)
– Na czym polega gra na każdej z tych pozycji?
– Od czego zależy na jakiej pozycji gra zawodnik?
– Kto może w czasie meczu łapać piłkę rękami w swoim polu karnym? (bramkarz)
– Czym mogą odbijać piłkę inni zawodnicy? (nogami, głową, klatką piersiową)
– Co to znaczy: drużyna piłkarska? (Zawodnicy muszą współpracować ze sobą, poma-

gać sobie, wspierać się).

• Wyjaśnienie roli sędziego w zawodach sportowych.
– Po co potrzebny jest sędzia sportowy?
– Czy na wszystkich zawodach sportowych obecny jest sędzia?
– Czy można nie zgadzać się z decyzją sędziego?
– Kiedy można zgłaszać zastrzeżenia do sędziego?

– W jaki sposób sędzia może ukarać piłkarza za niesportowe zachowanie? (żółtą lub

czerwoną kartką)

Zabawy

ruchowe

• Nauka gry w cymbergaja (uproszczone zasady, więcej informacji na www.cymbergaj.pl).
Dzieci bawią się parami. Na ławkach rysują kredą boiska. Zaznaczają linie boczne,

bramki i środek. Każdy gracz dostaje monetę pięćdziesięciogroszową, która jest jego
zawodnikiem, oraz kartę do gry (np. kawałek sztywnego kartonu). Zespół dostaje mo-
netę groszową, która będzie piłką. Piłkę kładziemy na środku boiska, a zawodników po
obydwu stronach piłki. Jedna moneta awersem do góry, a druga – rewersem.

Zadaniem graczy jest popychać swoich zawodników kartą tak, aby traﬁ li w piłkę

i strzelili gola. Gracze popychają swoich zawodników na zmianę. Jeśli gracz traﬁ
w drugiego zawodnika, jest faul i poszkodowany gracz ma dwa pchnięcia. Gracze usta-
lają, czy grają na czas, czy do osiągnięcia ustalonego wyniku, np. 10 goli. Jeśli piłka
wypadnie za boisko, wznawia grę z linii bocznej zawodnik, który tego nie zrobił.

• Po skończonej grze dzieci ścierają ławki.

Zajęcia na dywanie

• Rozmowa o rozegranej grze.
– Jak wam się podobała taka piłka nożna?
– Czego się nauczyliście? (intuicyjne rozumienie kąta padania i kąta odbicia)
– Kto wygrał? Jak się czują zwycięzcy tych meczów? Dlaczego wygraliście?
– Czy jeśli wygraliście, to znaczy, że w następnym meczu też musicie wygrać?
– Kto przegrał? Jak się czują przegrani w tych meczach? Dlaczego przegraliście?
– Czy jeśli przegraliście, to znaczy, że w następnym meczu też musicie przegrać?
– Czy lubicie przegrywać? Dlaczego?
– Jak można wykorzystać dla siebie doświadczenia z przegranego meczu?
• Powtórzenie wiadomości o głoskach, literach, samogłoskach, spółgłoskach, sylabach.
– Wymówcie kilka głosek.
– Za pomocą czego można zapisać głoski?
– Wymieńcie samogłoski.

– Wymieńcie kilka spółgłosek.
– Podzielcie na sylaby słowa: piłka nożna, murawa, koszulki, gol, oko.
– Czy może być sylaba bez samogłoski?
– Czy może być sylaba złożona tylko z samogłoski? (o–ko, e–kran, u–cho)

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 24–25.

s. 24

– Odczytajcie zaszyfrowane wyrazy i je na-

piszcie.

– Odczytajcie zaszyfrowane wyrazy i je na-

piszcie.

– W podanych wyrazach skreślcie litery, aby

powstały wyrazy pasujące do podanych objaś-
nień.

s. 25

– Uzupełnijcie wierszyk rymującymi się wyra-

zami. Pomogą wam w tym obrazki. W razie
trudności skorzystajcie z wyrazów napisa-
nych u dołu strony.

Wyrazy w rymowance można zapisywać z pamięci.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

1, 4, 7, 9, 12

3, 6, 8, 10, 12, 2

5, 11, 10, 2

chlew – groźne zwierzę

kozak – daje mleko

śnić – możesz nią coś zszyć

nie

Jeżdżę w złoconej

na Marsie spędzam wakacje,

hoduję myszy w

w piwnicy jadam kolacje.

Z księżycem grywam w

na nosie noszę

pod biurkiem tresuję

i umiem kłamać jak z

Małgorzata Strzałkowska

Wyznanie

. . . . . . .

. . .

. . . .

. . .

but, warcaby, karecie, żaby, nut, berecie

Zajęcia na dywanie

• Liczenie w zakresie 20 według podanego warunku. Dostrzeganie analogii między licz-

bami pierwszej i drugiej dziesiątki.

Dzieci mają kartoniki z zapisanymi liczbami od 0 do 20 i kropkami oraz ﬂ amastry.
– Weźcie kartoniki i połóżcie je kropkami do góry.
– Wybierzcie kartoniki, na których jest od 0 do 9 kropek, i ułóżcie je od najmniejszej

liczby kropek do największej.

– Ile jest takich kartoników?
– Ułóżcie w drugim szeregu pozostałe kartoniki, od najmniejszej liczby kropek do naj-

większej.

– Skreślcie na każdym kartoniki 10 kropek.
– Ustawcie parami kartoniki, na których jest teraz tyle samo nieskreślonych kropek.
– Odwróćcie parami kartoniki.
– W czym podobne są te pary liczb? (Mają tyle samo jedności).
– Dotknijcie cyfr oznaczających jedności w tych liczbach.
– Czym różnią się te pary liczb? (Jedne mają jedną cyfrę, a drugie – dwie).
– Po ile kropek skreśliliście na każdej karcie?
– O ile różnią się pary liczb? (o 10)
– Pokażcie cyfrę oznaczającą dziesiątki.
• Porównywanie liczb w zakresie 20.
– Ułóżcie w szeregu liczby zapisane na kartonikach – od najmniejszej do największej.
– Która liczba jest większa: 5 czy 15? O ile? Itd.
– Która liczba jest mniejsza: 9 czy 19? O ile? Itd.
– Wymieńcie liczby większe od … , a mniejsze od …
– Wymieńcie liczby mniejsze od … , a większe od …
• Porządkowanie liczb w zakresie 20 według podanego warunku.
– Ułóżcie w szeregu liczby zapisane na kartonikach – od najmniejszej do największej.
– Przeczytajcie co drugą liczbę, zaczynając od 0. (0, 2, 4…)
– Kto potraﬁ je powtórzyć, nie patrząc na liczby?
– Przeczytajcie co trzecią liczbę, zaczynając od 0. (0, 3, 6…)
– Kto potraﬁ je powtórzyć, nie patrząc na liczby?
– Ułóżcie w szeregu liczby zapisane na kartonikach – od największej do najmniejszej.

Policzcie je.

– Przeczytajcie co drugą liczbę, zaczynając od 20. (20, 18, 16…)
– Kto potraﬁ je powtórzyć, nie patrząc na liczby?
• Kształtowanie rozumienia systemów pozycyjnego i dziesiątkowego.
– Weźcie kartoniki z liczbami jednocyfrowymi. Resztę odłóżcie.
– Ułóżcie liczbę 10 z tych kartoników.
– Na którym miejscu jest cyfra oznaczająca dziesiątki?

– Na którym miejscu jest cyfra oznaczająca jedności?
– Ile jedności potrzeba, żeby otrzymać jedną dziesiątkę?
– Ułóżcie liczbę, która się składa z 5 dziesiątek i 7 jedności.
– Kto potraﬁ przeczytać tę liczbę?
• Rozwijanie sprawności w dodawaniu i odejmowaniu w zakresie10.
Dzieci

mają

domino liczbowe (wkładka 2., poradnik, cz. 8).

○ Wyszukują kartoniki, na których na jednej części jest 5 kropek. Układają do każdego

klocka dwie formuły matematyczne według podanego niżej wzoru.

5 + 0 = 5; obracają kartoniki:

0 + 5 = 5

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 26.

s. 26

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Połączcie liniami w pary, według wzoru, to

co było najpierw, z tym co było potem.

– Przeczytajcie zadanie. Napiszcie pytanie.

Rozwiążcie zadanie i napiszcie odpowiedź.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Lato płynie do nas (poradnik, s. 50).

Odpowiedz.

5 + 0 =

5 + 2 =

5 + 4 =

5 + 1 =

5 + 3 =

5 + 5 =

Mateusz ma 5 nalepek z samochodami osobowy-
mi i 3 nalepki z samochodami ciężarowymi.

Co było najpierw, a co było potem?

Pytanie.

Domowniczek

• Odczytaj godziny na zegarach i napisz je

w kratkach. Uzupełnij tekst rymującymi się
wyrazami i znakami podanymi u góry strony.
Przeczytaj go rodzicom i rodzeństwu. Potem
przeczytajcie go z podziałem na role.

• Odszukaj na pasku wyniki i połącz z nimi

odpowiednie przykłady.

Celem ćwiczeń jest czytanie ze zrozumieniem i uzupełnianie tekstu rymującymi się wyrazami
oraz odczytywanie godzin na zegarze.

1. Odczytaj godziny na zegarach i napisz je w kratkach. Uzupełnij tekst rymującymi się wyrazami i znakami podanymi

u góry strony. Przeczytaj go rodzicom i rodzeństwu. Potem przeczytajcie go z podziałem na role.

2. Odszukaj na pasku wyniki i połącz z nimi odpowiednie przykłady.

Mama:

Piotrusiu, już . Czas do szkoły!

Czyś

Piotruś:

Ja o wstałem i książkę

Mama:

Gdy się pospieszymy, do szkoły na

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

zaspał czytałem zdążymy . ? !

5 + 4

5 + 2

5 + 0

5 + 5

Dzień 5. Z kim się bawić na podwórku?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozwiązywanie równań

poznanych typów.

– Obliczanie niewiadomej liczby.

– Rozwijanie sprawności w odejmowaniu dwóch

liczb, z których druga jest równa 5.

– Samodzielne czytanie zadań matematycznych

i ich rozwiązywanie.

2. Rozmowa o tym,

z kim się bawić na
podwórku inspirowana
opowiadaniem Danuty
Wawiłow Chcę mieć
przyjaciela
i doświadczenia dzieci.

– Rozmowa na temat koleżeństwa i przyjaźni.

– Rozmowa o tym, co to jest opinia publiczna

i kiedy należy ją brać pod uwagę, a kiedy – nie.

– Powtórzenie wiadomości o wyrazach

i zdaniach.

– Pisanie zdań z pamięci.

3. Ćwiczenia w rzucaniu

kółkiem ringo
i chwytaniu go.
(wychowanie ﬁ zyczne 104)

– Ćwiczenia w rzucaniu kółkiem ringo i chwytaniu go.

– Rozwijanie umiejętności współdziałania

w ćwiczeniach zespołowych.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 1., podręcznik, s. 27–29, książka Z pamięt-
nika Myszki, cz. 2., s. 42, patyczki, domino liczbowe (wkładka, poradnik, cz. 8).

Przebieg zajęć

Zajęcia na dywanie

• Liczenie co 5 w przód i wspak w zakresie 20.
– Kto policzy od 0 do 20 – piątkami? (0, 5, 10, 15, 20)
– Kto policzy od 20 do 0 – piątkami?
• Obliczanie niewiadomej liczby.
Dzieci liczą na palcach lub za pomocą patyczków.
Zadanie 1.
Lala Petronelka ma 3 ubranka na zmianę. Julka dostała od mamy jeszcze kilka ubranek

dla Petronelki i teraz lalka ma ich 7. Ile ubranek dla Petronelki dostała Julka od mamy?

– Jak to obliczyliście?
Zadanie 2.
Mikołaj zbiera samochodziki. Od kolegi dostał 2 nowe modele. Teraz ma razem 10

samochodzików. Ile samochodzików miał, zanim dostał nowe od kolegi?

– Jak to obliczyliście?

Zadanie 3.
Iga

miała

10 cukierków. Poczęstowała swoje koleżanki, dając im, po jednym cukierku

i zostały jej 3 cukierki. Ile koleżanek poczęstowała Iga?

– Jak to obliczyliście?
Zadanie 4.
Michał bawił się w sklep. Przygotował do sprzedania piłeczki. Sprzedał 4 piłeczki

i zostało mu jeszcze 6. Ile piłeczek miał na początku?

– Jak to obliczyliście?
• Rozwijanie sprawności w odejmowaniu w zakresie 10.
Dzieci

mają

domino liczbowe (wkładka, poradnik, cz. 8).

○ Wybierają wszystkie kartoniki, na których jest po 5 kropek na jednej części. Pozo-

stałe chowają.

○ Układają kartoniki tak, aby część z 5 kropkami była na drugim miejscu. Wybierają

tylko kartoniki, na których na pierwszej części jest 5 lub więcej kropek. Resztę od-
kładają. Układają formułę na odejmowanie i obliczają wynik, np.:

6 – 5 = 1

10 – 5 = 5

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 27.

s. 27

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Skreślcie obrazek, który nie pasuje do pozo-

stałych. Dorysujcie pasujący obrazek. Nadaj-
cie wspólną nazwę wszystkim przedmiotom
przedstawionym na obrazkach.

– Przeczytajcie zadanie. Napiszcie pytanie.

Rozwiążcie zadanie i napiszcie odpowiedź.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa przy piosence Chodź, kolego! (poradnik, część 1., s. 20).

5 – 0 =

5 – 4 =

8 – 5 =

5 – 1 =

5 – 5 =

7 – 5 =

5 – 2 =

10 – 5 =

6 – 5 =

5 – 3 =

9 – 5 =

Odpowiedz.

Asia strzeliła 5 goli, ale jednego gola sędzia
Krzyś nie uznał.
Pytanie.

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Danuty Wawiłow Chcę mieć przyjaciela.

Chcę mieć przyjaciela

W piątek Julka obudziła się jakaś smutna. Aż do obiadu nie chciała się bawić ani ryso-

wać, ani biegać z Ciapkiem, tylko stała przy oknie i myślała. A przy obiedzie powiedziała
do mamy:

− Wam to dobrze! Ty masz tatę, tata ma ciebie. Wojtek ma Ciapka, Ciapek ma Wojtka,

a ja? Nic!

− Masz mnie i tatę, Wojtka i Ciapka – powiedziała mama. – To mało?
− Mało! – potrząsnęła głową Julka. – Ja chcę mieć przyjaciela!
I nie czekając na deser, chociaż miała być szarlotka z kremem, poszła na podwórko.

Na podwórku było prawie pusto. Tylko na ławce siedziała Ania, z którą nikt się nigdy nie
bawił, a na trzepaku wisiały głowami do dołu Kasia i Dominika.

Julka podeszła do nich i powiedziała:
− Cześć! Chcecie być moimi przyjaciółkami?
− Ja nie – powiedziała Kasia. – Ja jestem przyjaciółką Dominiki.
− Ja też nie – powiedziała Dominika. – Ja jestem przyjaciółką Kasi. Chyba że… że

nam coś przyniesiesz!

− Co? – spytała Julka.
− Lalkę – odpowiedziała Kasia. – Taką z długimi włosami.
− I wózek dla lalki – dodała Dominika. – I ubranka.
− I wtedy będziecie się ze mną bawić? – ucieszyła się Julka. – To już idę!
Pobiegła do domu, wzięła wózek z Petronelką i ubrankami, a na wszelki wypadek iry-

sy miętowe. Kasia i Dominika już czekały przed drzwiami. Zaczęła się zabawa. Najpierw
poszły z Petronelką na spacer. Kasia była mamą. Dominika tatą, a Julka sąsiadką. Potem
poszły z Petronelką do doktora. Kasia była panią doktor, Dominika pielęgniarką, a Julka
sprzątaczką. Potem poszły z Petronelką do teatru i Kasia była tancerką, Dominika piosen-
karką, a Julka nikim.

− Ja się tak nie bawię! – powiedziała Julka. – Miałyście być moimi przyjaciółkami! Jak

tak, to ja sobie pójdę razem z Petronelką!

− A weź sobie tę swoją pokrakę! – Dominika rzuciła Petronelkę daleko na dróżkę. –

Mam sto razy ładniejszą w domu!

− I te twoje irysy! – dodała Kasia i rzuciła na ziemię torebkę po cukierkach. – Wcale

nie były dobre!

Julka pokazała im język, poszła do piaskownicy i zaczęła grzebać patykiem w piasku.
„Wstrętne dziewczyny! Nie chcą się ze mną przyjaźnić. Dlaczego? Wezmę i ucieknę

do Afryki!” – myślała. – „Kupię sobie małpkę i wszyscy będą mi zazdrościć!”.

− Masz, to twoje – rozległ się z tyłu cichy głosik. Koło piaskownicy stała Ania, z którą

nikt nigdy nie chciał się bawić. Julka wzięła od niej Petronelkę i ubranka i rzuciła koło
siebie na ziemię. Ania postała jeszcze chwilę i odeszła.

„Jak przyjadę z Afryki z moją przyjaciółką małpką” – myślała Julka – „to zbuduję

dla nas piękny pałac” – i zbudowała z piasku pałac, i posadziła ogród z trawy i mleczy –
„i będziemy tam mieszkać, i wszyscy będą nam zazdrościć!”.

− Fiut! – gwizdnęło jej coś nagle nad uchem i Julka ze strachu jak struś schowała głowę

w piasek. To znaczy, wcale tego nie chciała, ale tak wyszło. Kiedy się podniosła, wyplu-
wając piasek i wytrząsając go z nosa i z uszu, zamiast pałacu był dół, a przy piaskownicy
stał wstrętny Duży Grzesiek ze swoją wstrętną procą i rechotał na cały głos, wywalając
w jej stronę swój duży język.

„Krowa ma dłuższy, a się nie chwali!” – chciała powiedzieć Julka, ale się rozmyśliła.

Z Dużym Grześkiem nie było żartów, wiedzieli o tym wszyscy na podwórku. Więc za-
mknęła oczy, otworzyła usta i już miała rozpłakać się tak głośno, żeby usłyszeli ją: mama
w domu, tata w pracy i nawet babcia w Krakowie, kiedy nagle usłyszała głośne „łup!”,
a potem „ciach!”, a potem „łubudu”, „o rany!”. Zamknęła więc szybko usta, otworzyła
oczy i zobaczyła, że po Grześku nie został nawet ślad, a przed piaskownicą na wspania-
łym odrapanym rowerze siedzi rudy Mikołaj i rękawem wspaniałej kurtki wyciera wspa-
niały podrapany nos.

− Jeśli cię kiedyś zaczepi – powiedział Mikołaj – to mnie zawołaj! Zrobię go na szaro

w malinowe ciapki!

− Dobra! – obiecała Julka. – Chcesz być moim przyjacielem?
Mikołaj zastanowił się i powiedział:
− Czemu nie.
− I będziesz się ze mną bawił?
− Czemu nie.
− I powozisz mnie na rowerze?
− Czemu nie. Wsiadaj.
Przejechali się dwa razy dookoła piaskownicy, jeden raz dookoła trzepaka i dwa razy

dookoła śmietnika. Mikołaj właśnie chciał pokazać Julce, jak się jedzie bez trzymanki
z nogami na kierownicy, kiedy z okna na pierwszym piętrze wychyliła się głowa Dużego
Grześka i rozległ się wrzask:

− Rudy do budy! Rudy ożenił się z Julką! Mąż i żona, mąż i żona, mąż i żona, bez

ogona!

Od razu w oknie na trzecim piętrze pokazała się jeszcze jedna głowa, na piątym piętrze

jeszcze jedna, a na parterze aż trzy. Uszy Mikołaja zrobiły się czerwone jak lizaki.

− Zejdź z roweru – powiedział cicho do Julki. – Muszę poprawić łańcuch.
Julka zeszła, a Mikołaj nacisnął na pedały i w jednej chwili zniknął z podwórka, jakby

tu nigdy nie było ani jego roweru, ani piegów, ani czerwonych uszu.

− Mikołaj! Mikołaj! – zawołała Julka i spróbowała go dogonić, ale czy można kogoś

dogonić w drewniakach? Upadła tylko i stłukła sobie kolano. Siedziała więc na ziemi
i myślała, że najbardziej chciałaby zachorować na świnkę i umrzeć.

− Masz, przyłóż sobie babkę – usłyszała nagle. – Od razu krew ci przestanie lecieć.
To Ania, z którą nikt nie chciał się bawić, stała przed nią i podawała jej jakiś listek.
− Odczep się ode mnie, słyszysz?! – wrzasnęła Julka. – Czego za mną łazisz?
Ania skuliła się i powoli, ze spuszczoną głową, odeszła.
− Poczekaj! – zawołała za nią Julka. – Ja tylko tak powiedziałam!
Wstała i kulejąc, podeszła do Ani.
− Dlaczego właściwie nikt się z tobą nigdy nie bawi? – zapytała.
− Nie wiem – westchnęła Ania. – Może dlatego, że noszę okulary.
− Agata też nosi.
− To może dlatego, że nie umiem grać w gumy. Zawsze mi się nogi plączą.
− Joaśce też się plączą.
− No to może dlatego, że mam brzydkie imię: Ania, bania, proszek do prania…
− A mnie się podoba: Anka – sasanka – krakowianka!
Ania uśmiechnęła się.
− Mam gumę z motylkiem. Chcesz połowę?
− Aha. Tylko chodźmy na trzepak. Najlepiej jest żuć gumę na trzepaku.
Usiadły na trzepaku, machały nogami i żuły gumę. Potem puszczały z gumy balony

– Julka większe, a Ania mniejsze. Potem pobiegły na huśtawkę i huśtały się – Ania wy-
żej, a Julka niżej. Potem grały w klasy i rzucały patykami – Julka daleko, a Ania blisko.
A potem umówiły się na jutro i poszły do domu.

I następnego dnia, w sobotę, Julka obudziła się wesoła.

• Rozmowa na temat opowiadania.
– Czym martwiła się Julka?
– Jak Julka chciała zdobyć przyjaźń Kasi i Domniki?
– Kto, o kim czytaliśmy niedawno, też chciał się wkupić w łaski kolegów?
– Co myślicie o zachowaniu Kasi i Dominiki?
– Jak Julka traktowała Anię?
– Dlaczego w końcu Julka zaprzyjaźniła się z Anią?
– Dlaczego Mikołaj uciekł i nie chciał się dłużej bawić z Julką?
– Co myślicie o wspólnych zabawach chłopców i dziewczynek?
– Czy ważne jest dla was, co inne dzieci o was mówią?
– Czy zawsze te opinie są sprawiedliwe i słuszne?
– Czy zawsze trzeba się przejmować tymi opiniami?
– Opinie innych ludzi są dla nas ważne, bo dostajemy informację, czy nasze postępo-

wanie nie szkodzi innym ludziom. Ale jeśli te opinie dotyczą spraw, które nie szkodzą
innym, to nie powinniśmy się nimi przejmować. Słysząc opinie na swój temat, zasta-
nówcie się zawsze, czego one dotyczą, czy należy je brać pod uwagę czy nie.

• Zabawa Taki sam i inny (według Rosemarie Portmann).
Dzieci siedzą w kręgu. Po kolei otrzymują polecenia, np.:

○ Wstań i podaj rękę każdemu, kto jest tej samej płci co ty.

○ Wstań i podaj rękę każdemu, kto nie jest tej samej płci co ty.

○ Wstań i podaj rękę dzieciom, z którymi chciałbyś się zaprzyjaźnić.

○ Wstań i podaj rękę dzieciom, których z jakiegoś powodu się obawiasz.

• Rozmowa na temat koleżeństwa i przyjaźni.
– Kogo nazywacie kolegą?
– Kogo nazywacie przyjacielem?
– Czego oczekujecie od kolegi/koleżanki?
– Czego oczekujecie od przyjaciela?
– Czym różni się koleżeństwo od przyjaźni?

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Karuzela (opracowanie Marta Bogdanowicz).

Karuzela

Chłopcy,

dziewczęta,

dalej,

spieszmy

się,

karuzela czeka, wzywa nas z daleka.

Starsi już poszli, a młodsi jeszcze nie.

Hej,

hopsasa,

jak

ona

szybko

mknie!

Hej,

dalej,

zabawy

spieszmy

się!

Zajęcia na dywanie

• Powtórzenie wiadomości o wyrazach i zdaniach.
Dzieci mają patyczki.
– Ja będę mówić zdania, a wy je policzcie i połóżcie tyle patyczków, ile usłyszycie

zdań.

Julka ma przyjaciółkę.
Kto nie chciał się bawić z Julką?
Zaczekaj, zaraz pójdę z tobą!
– Ułóżcie zdanie oznajmujące. W jaki sposób je wypowiadamy? Co piszemy na końcu

takiego zdania?

– Ułóżcie zdanie pytające. W jaki sposób je wypowiadamy? Co piszemy na końcu takie-

go zdania?

– Ułóżcie zdanie rozkazujące. W jaki sposób je wypowiadamy? Co możemy napisać na

końcu takiego zdania?

– Ja będę mówić zdania, a wy policzcie wyrazy w tych zdaniach i połóżcie przed sobą

odpowiednią liczbę patyczków.

To jest boisko.
Julka ma lalę Petronelkę.
Ania i Julka pójdą razem do szkoły.
– Ułóżcie zdania złożone z 3 wyrazów, 4 wyrazów itd.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 28–29.

s. 28

– Skreślcie literę, która nie pasuje do pozosta-

łych. Jakim głoskom odpowiadają pozostałe
litery?

– Z rozsypanych liter ułóżcie wyrazy i je na-

piszcie. (rower, piłka, skakanka)

s. 29

– Przeczytajcie wyrazy, ułóżcie z nich zdania

i je napiszcie. Co musicie napisać na końcu
zdań?

– Dorysujcie drugą połowę lalki i drugą poło-

wę misia.

Jedno ze zdań można zapisać z pamięci.
• Czytanie na głos tekstu z książki Z pamiętnika Myszki, cz. 2., s. 42.

Wychowanie

ﬁ zyczne (poradnik, s. 44)

Kuba Elą

lalkami

z bawią się

Hania garaż z klocków

budują

Jasiem

Antkiem Zosia

piłkę z grają w

Blok 35.

Co się we mnie zmieniło przez rok chodzenia do szkoły?

(18 godz.)

Oczekiwane efekty zabiegów dydaktycznych i wychowawczych

nauczyciela i rodziców oraz aktywności własnej ucznia po bloku 35.

Uczeń:
– słucha ze zrozumieniem
– wypowiada się w 3–6 zdaniach na podany temat
– czyta ze zrozumieniem
– dzieli słowa na głoski i układa słowa z podanych głosek
– dzieli wyrazy na litery i układa wyrazy z podanych liter
– dzieli słowa i wyrazy na sylaby i układa słowa i wyrazy z podanych sylab
– wyróżnia w sylabach litery odpowiadające samogłoskom i spółgłoskom
– wie, że w sylabie musi być przynajmniej jedna samogłoska
– układa zdania z podanych wyrazów, wyróżnia wyrazy w zdaniu
– pisze samodzielnie kilka zdań na podany temat
– pisze poprawnie nazwy geograﬁ czne
– dostrzega przyczyny i skutki zachowania dzieci
– wskazuje zalety i wady chodzenia do szkoły
– wie, od czego zależy jego bezpieczeństwo w czasie wakacji
– obserwuje pogodę i zmiany w wyglądzie roślin, związane z porami roku
– wymienia nazwy przynajmniej trzech roślin łąkowych i trzech zwierząt, które można

spotkać na łące

– wskazuje na mapie Polski: góry, wyżyny, niziny, rzeki, jeziora i morza
– sprawnie dodaje i odejmuje w zakresie 10
– sprawnie układa i rozwiązuje jednodziałaniowe zadania na dodawanie i odejmowanie
– rozwinął odporność na trudności typu poznawczego
– śpiewa piosenkę Hola – ho! i piosenki poznane w klasie pierwszej
– tworzy akompaniament do piosenki na instrumentach perkusyjnych
– wykonuje pracę plastyczną techniką kolażu
– umie pracować w grupie
– szybko reaguje na umówione sygnały
– bawi się, wykorzystując naturalne ukształtowanie terenu
– sprawnie rzuca piłką i chwyta ją
– współdziała w zespole
– umie rywalizować.

Dzień 1. Czego się nauczyłem w szkole?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Utrwalenie wiadomości

i umiejętności dzieci
zdobytych w klasie 1.

– Sprawdzenie umiejętności czytania

ze zrozumieniem.

– Dzielenie nazw obrazków na głoski.

– Układanie wyrazów z podanych liter.

– Dzielenie wyrazów na litery.

– Układanie wyrazów z podanych sylab.

– Dzielenie wyrazów na sylaby.

– Wyróżnianie w sylabach liter odpowiadających

samogłoskom i spółgłoskom.

2.-3. Wycieczka na

najbliższą łąkę –
W poszukiwaniu lata.

– Obserwowanie pogody.

– Obserwowanie zmian w wyglądzie roślin.

– Poznanie przedstawicieli roślin i zwierząt

łąkowych.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy ruchowe z wykorzystaniem naturalnego

ukształtowania terenu.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., podręcznik, s. 30–31.

Przebieg zajęć

Zabawy

ruchowe

• Zabawa przy piosence Hola – ho!

Hola – ho!

Muzyka: Edward Pałłasz

Umiarkowanie

Słowa: Hanna Łochocka

1. Kto ma serce wędrownika,

2. Czy to w górach, czy w dolinie,

ten jest, bracie, zawsze rad,

wszystko nęci, wzywa nas.

kiedy mu spod nóg umyka

Bystry strumyk obok płynie,

droga, co go wiedzie w świat.

przyśpiewuje do nas las.

Taką drogą, hola – ho! Hola – ho!

Bo w tym lesie, hola – ha! Hola – ha!

Taką drogą by się szło

Dźwięcznych głosów tysiąc, dwa,

raźnie,

żwawo,

tysiąc

sosen

lewą – prawą

(bis)

ptasim głosem (bis)

kilometrów

choćby

sto!

zielonego

marsza

gra.

Dzieci podczas trwania zwrotek piosenki maszerują po sali. Gdy muzyka cichnie, za-

trzymują się, rytmicznie powtarzają słowa i klaszczą w dłonie:

Taką drogą hola – ho! Hola – ho! Taką drogą by się szło.

Przy powtórzeniu zabawy rytmizują tekst, także klaszcząc w dłonie:

Bo w tym lesie, hola – ha! Hola – ha! Dźwięcznych głosów tysiąc, dwa.

Zajęcia na dywanie

• Ćwiczenia słuchowe.

○ Dzieci podają słowa rozpoczynające się podaną przez nauczyciela sylabą.

○ Dzieci podają słowa kończące się podaną przez nauczyciela sylabą.

○ Dzieci podają słowa, w których podana sylaba jest w środku słowa.

○ Zabawa Jaka głoska?

Nauczyciel pokazuje obrazki (wycinanki, część 1). Prosi o podanie jego nazwy
i wskazanej głoski, np. obrazki: sowa – trzecia głoska, sałata – piąta głoska, kompu-
ter – czwarta głoska.

• Konkursowe czytanie tekstu z książki Z pamiętnika Myszki, cz. 2., s. 25, 26. Czytają

chętne dzieci.

Zabawy

ruchowe

• Dzieci bawią się przy wybranej przez siebie zabawie.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 30–31.

s. 30

– Przeczytajcie wszystko samodzielnie i wyko-

najcie ćwiczenia.

Sprawdź, czy rozumiesz co czytasz.

Kiedy przeczytasz to zdanie,

klaśnij 5 razy w dłonie.

Umiem czytać

bardzo dobrze.

Umiem dobrze

czytać.

Jeszcze słabo

czytam.

Oceń, jak umiesz czytać – pokoloruj wybrane
słoneczko.

Podejdź do tablicy, narysuj kota

i wróć na miejsce.

Zrób 3 przysiady i usiądź na miejscu.

Ile miesięcy chodzisz już do szkoły?

Podkreśl poprawną odpowiedź.

5 miesięcy

10 miesięcy

12 miesięcy

s. 31

– Nazwijcie obrazki. Pod każdym obrazkiem

narysujcie tyle okienek, ile głosek jest w jego
nazwie.

– Z podanych liter utwórzcie wyrazy i je na-

piszcie.

– Podane wyrazy podzielcie na litery i je na-

piszcie.

– Z podanych sylab utwórzcie wyrazy i je na-

piszcie.

– W każdej sylabie przeczytajcie podkreślone

litery. Co łączy te litery?

– Podane wyrazy podzielcie na sylaby.

– W sylabach podkreślcie litery odpowiadające

samogłoskom.

Wycieczka na łąkę

Zapoznanie z celem wycieczki.

○ Bezpośrednia obserwacja przyrody.

○ Zabawy na świeżym powietrzu.

• Obserwowanie roślin i zwierząt.
Dzieci wsłuchują się w odgłosy łąki, starają się rozpoznać ich źródła. Obserwują róż-

nobarwne motyle, takie jak np. cytrynek, bielinek kapustnik, rusałka pawik, rusałka
wierzbowiec. Przyglądając się bliżej kwiatom, obserwują inne owady – pszczoły,
trzmiele, chrząszcze, biedronki, muchy, komary. Obserwują ślimaki pełzające po rośli-
nach. Przyglądają się kwiatom i trawom. Nauczyciel podaje nazwy wybranych z nich,
np. rumianek, wyczyniec łąkowy, mniszek lekarski, jaskier. (Nauczyciel powinien do-
prowadzić do tego, by dzieci zapamiętały nazwy trzech roślin łąkowych i trzech zwie-
rząt występujących na łące).

• Określanie cech nowej pory roku – lata.
– Co zmieniło się w przyrodzie?
– Czy zmieniła się temperatura powietrza?
– Jakie są opady?
– Jakie wiatry wieją?
– Jak nazywa się nowa pora roku?
– Jaka pora roku była przed latem?
– Jaka pora roku będzie po lecie?
• Spożywanie przywiezionych produktów.
Nauczyciel przypomina o chowaniu śmieci do przygotowanego w tym celu worka.

urlop

wakacje wyjazdy

podróże

l, a, t, o

ó, g, r, y

z, m, o, e, r

klasa

ławki

krzesła

ze-szyt

szko-ła

pół-ki

• Zabawy na łące.

○ Zabawa Wąchamy łąkę.

Dzieci wąchają rośliny na łące, stojąc z zamkniętymi oczami. Wciągają powietrze no-
sem, a wypuszczają ustami. Potem starają się określić zapach łąki, kończąc zdanie:

Łąka pachnie jak...

○ Zabawa Łąkowy wiatr.

Dzieci ruchem ciała pokazują, jak wiatr porusza rośliny na łące.

○ Zabawa Roślina rośnie.

Dzieci z siadu klęcznego powoli podnoszą się aż do stania – są rozwijającymi się
roślinami zielnymi.

• Swobodne zabawy dzieci według ich zainteresowań.
• Powrót do szkoły.

Domowniczek

• Z rozsypanych sylab ułóż wyrazy i połącz je

liniami z odpowiednimi obrazkami. Napisz
te wyrazy.

• Przeczytaj wyrazy i odszukaj inne wyrazy

w nich ukryte. Podkreśl je. Napisz te wyrazy
i zaznacz w nich litery odpowiadające samo-
głoskom.

• Przeczytaj zagadkę i narysuj rozwiązanie.

Naśladuj głos i ruchy bohatera zagadki.

Celem ćwiczeń jest układanie wyrazów z sylab i pisanie ich, rozpoznawanie samogłosek
i czytanie ze zrozumieniem.

1. Z rozsypanych sylab ułóż wyrazy i połącz je liniami z odpowiednimi obrazkami. Napisz te wyrazy.
2. Przeczytaj wyrazy i odszukaj inne wyrazy w nich ukryte. Podkreśl je. Napisz te wyrazy i zaznacz w nich samogłoski.
3. Przeczytaj zagadkę i narysuj rozwiązanie. Naśladuj głos i ruchy bohatera zagadki.

Chodzi po płocie
i woła: miauuu...
Pewnie mleka
by chciał.

ka tar

wa so

lon ba

ro na ko

listek burak torba malina

Dzień 2. Gdzie w Polsce można spędzić ciekawe wakacje?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozmowa o tym,

w jakim rejonie Polski
można spędzić ciekawe
wakacje na podstawie
wiersza Stanisława
Grabowskiego Chodź
z nami, słońce!

– Wskazywanie na mapie Polski: gór, wyżyn, nizin,

rzek, jezior i morza.

– Formułowanie 3–5-zdaniowej wypowiedzi na

podstawie prezentowanego zdjęcia.

– Rozwijanie umiejętności czytania ze zrozumieniem.

– Samodzielne pisanie zdań na temat wakacyjnych

planów.

2. Nauka piosenki

Hola – ho!
(edukacja muzyczna 39)

– Ćwiczenia słuchowe.

– Improwizacje wokalne na temat lata.

– Tworzenie akompaniamentu do piosenki

na instrumentach perkusyjnych.

3. Układanie

i rozwiązywanie zadań
na dodawanie
i odejmowanie
w zakresie 10.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu

i odejmowaniu dwóch liczb, z których jedna jest
równa 6.

– Układanie i rozwiązywanie zadań matematycznych.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy przy piosence Hola – ho!

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., tablica demonstracyjna 79., podręcznik,
s. 32–34, mapa ﬁ zyczna Polski, instrumenty perkusyjne, kartoniki z dominem liczbowym
(wkładka, poradnik, cz. 8).

Przebieg zajęć

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Hola – ho! (poradnik, s. 84).

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie wiersza Stanisława Grabowskiego Chodź z nami, słońce!

Chodź z nami, słońce!

Barwną

piłką

będziesz

plaży

chłopcy

będą

tobą

szaleć,

morskie

fale.

polu,

miedzy

cię

złożę,

dziadek

zdążył

zwieźć

zboże,

deszcz

nie

gonił

wozu

koni.

górach,

jaskini,

gdy

lekkomyślnie

pobłądzimy

strach

nas

ciemku

ogarnie,

będziesz

latarnią.

Chodź

nami,

słońce!

• Rozmowa na temat wiersza.
– Dlaczego słońce jest ważne na wakacjach?
– Co ciekawego czeka nas w czasie wakacji?
– Czy w naszym kraju są takie miejsca, w których można wspaniale odpocząć?
– Jakie to miejsca?
• Układanie od trzech do pięciu zdań do każdego zdjęcia.
Tablica demonstracyjna 79, mapa Polski.

79.

– Będę zadawała pytania, a wy musicie ułożyć odpowiedź złożoną z co najmniej trzech

zdań. Co to znaczy: z co najmniej trzech zdań?

– Gdzie odpoczywa dziadek z wnukami i co tam można robić?
– Co robią alpiniści i jak są do tego przygotowani? Co można robić latem w górach?
– Gdzie odpoczywa rodzina z małymi dziećmi i co tam można jeszcze robić?
– Co można robić latem na wsi?
• Odszukiwanie na mapie Polski rejonów wskazanych na zdjęciach. Objaśnianie legen-

dy mapy.

Kolory na mapie oznaczają:

góry

wyżyny

rzeki, jeziora,

morze

niziny

Mapa Polski

Góry: Sudety, Karpaty
Wyżyny: Śląska, Lubelska
Niziny:

Mazowiecka,

Podlaska

Jeziora: Mamry,

Śniardwy

Rzeki:

Odra,

Wisła

Morze:

Bałtyk

Gdzie chciałbyś spędzić wakacje?

Co chciałbyś robić na wakacjach?

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Jedziemy na wakacje.
Nauczyciel dzieli dzieci na trzy grupy, które poruszają się, wydając określone dźwięki:

samochody – brum, brum; autobusy – ter, ter; pociągi – puff, puff. Poszczególne grupy
przemieszczają się na sygnał wybranego instrumentu, np. samochody – kołatka, auto-
busy – tamburyn, a pociągi – grzechotka.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 32–33.

s. 32

– To mapa Polski.

– Co oznaczają brązowy i pomarańczowy

kolor na mapie? Od czego zależą te kolory?
Odszukajcie na mapie miejsca oznaczone
takimi kolorami. Co można robić na waka-
cjach w górach?

– Co oznacza żółty kolor na mapie? Odszu-

kajcie na mapie miejsca oznaczone takim
kolorem. Co można robić na wakacjach na
wyżynach?

– Co oznaczają różne odcienie zieleni na ma-

pie? Odszukajcie na mapie miejsca ozna-
czone takimi kolorami. Co można robić na
wakacjach na nizinach?

– Co oznacza niebieski kolor na mapie? Odszukajcie na mapie miejsca oznaczone takim

kolorem. Co można robić na wakacjach nad morzem, jeziorem lub rzeką?

s. 33

– Przeczytajcie nazwy geograﬁ czne. Zapamię-

tajcie, że piszemy je wielką literą.

– Spróbujcie odszukać te nazwy na mapie

Polski.

– Napiszcie odpowiedzi na pytania. Najpierw

napiszcie je na brudno, dajcie do sprawdze-
nia nauczycielowi, a potem przepiszcie.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Ćwiczenia słuchowe.
Nauczyciel nuci melodie piosenek poznanych w ciągu roku. Dzieci rozpoznają je

i śpiewają ich fragmenty.

• Zabawa Idź – stój.
Dzieci na hasło: Idź! poruszają się po sali w różnych kierunkach. Gdy usłyszą hasło:

Stój! – zatrzymują się.

• Słuchanie piosenki Hola – ho! (poradnik, s. 84).
• Rozmowa na temat piosenki.
– Jak zbudowana jest piosenka?
– O czym opowiada?
– Czy lubicie piesze wędrówki?
– W jakie miejsca dotarliście na piechotę? Kto wam towarzyszył?
• Ćwiczenia emisyjne.
Śpiewanie za nauczycielem fragmentów piosenki: cicho i głośno, niskim i wysokim

głosem.

• Zabawa przy piosence Hola – ho! (poradnik, s. 84).
• Improwizacje wokalne.
Dzieci śpiewają na wymyślone melodie tekst:

Wiele dni już czekam na to, żeby wreszcie przyszła lato.

• Tworzenie akompaniamentu do piosenki na wybranych instrumentach perkusyjnych.

Zajęcia na dywanie

• Rozwijanie sprawności w dodawaniu i odejmowaniu dwóch liczb, z których jedna jest

równa 6.

○ Dzieci mają kartoniki z dominem liczbowym. Wybierają wszystkie kartoniki, na któ-

rych na jednej części jest 6 kropek. Pozostałe kartoniki chowają. Układają do karto-
ników po dwie formuły matematyczne na dodawanie i obliczają, np.

4 + 6 = 10; obracają kartonik:

6 + 4 = 10

○ Dzieci ustawiają kartoniki domina tak, aby 6 kropek było na pierwszej części, a na

drugiej nie więcej niż 6 kropek. Układają do kartoników formuły matematyczne na
odejmowanie i obliczają, np.

6 – 4 = 2

○ Dzieci ustawiają kartoniki tak, aby 6 kropek było na drugiej części. Odkładają na

bok kartoniki, na których liczba kropek na pierwszej części jest mniejsza od 6. Ukła-
dają do kartoników formuły matematyczne na odejmowanie i obliczają, np.

6 – 6 = 0

• Układanie i rozwiązywanie zadań matematycznych.
Tablica demonstracyjna 79.

79.

Wysłuchujemy, co najmniej 3 propozycji zadań, a potem wybieramy jedną i obliczamy

wynik.

Zadanie

1. (zdjęcie pierwsze)

– Ułóżcie zadanie matematyczne do pierwszego zdjęcia i formuły: 1 godz. + 2 godz. =.
Np. dziadek z wnuczkami płynął łódką w jedną stronę 1 godz., a z powrotem –

2 godz. Ile czasu dziadek z wnuczkami płynęli łódką?

Zadanie 2. (zdjęcie drugie)
– Ułóżcie zadanie matematyczne do drugiego zdjęcia i formuły: 6 km + 4 km =.
Np. Taternicy pokonali do południa trasę długości 6 km, a po południu pokonali 4 km.

Ile razem kilometrów pokonali taternicy?

Zadanie 3. (zdjęcie trzecie)
– Ułóżcie zadanie matematyczne do trzeciego zdjęcia i formuły: 10 – 3 =.
Np. Dziewczynka zrobiła 10 babek z piasku, ale braciszek popsuł jej 3 babki. Ile babek

zostało?

Zadanie 4. (zdjęcie czwarte)
– Ułóżcie zadanie matematyczne do czwartego zdjęcia i formuły: 7 – 4 =.
Np. Na padoku było 7 koni. 4 konie poszły do stajni. Ile koni zostało na padoku?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 34.

s. 34

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Przeczytajcie nazwy i ceny towarów. Do

czego przydadzą się te przedmioty w czasie
wakacji?

– Spróbujcie przeczytać u dołu strony, ile

kosztują takie przedmioty w prawdziwych
sklepach.

– Czy są droższe od towarów na obrazkach

w książce, czy – tańsze?

– Od czego zależy cena towaru?

– W naszym sklepie możecie kupować 2 razy.

Za każdym razem musicie wydać całe
10 zł. Napiszcie, co kupiliście.

– Czy wiecie, co to jest dług?

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Hola – ho! (poradnik, s. 84).

Domowniczek

10.

• Oblicz. Odszukaj na mapie Polski obszary

– oznaczone takimi samymi liczbami, jak
otrzymane wyniki – i pokoloruj je na wska-
zane kolory.

• Przeczytaj, co oznaczają te kolory na mapie.

Materiały potrzebne na następne zajęcia: różnorodne materiały przydatne do kolaży na

temat: Jesteśmy na wakacjach w różnych stronach Polski.

6 + 0 =

6 – 1 =

6 – 6 =

6 + 1 =

6 – 2 =

10 – 6 =

6 + 2 =

6 – 3 =

9 – 6 =

6 + 3 =

6 – 4 =

8 – 6 =

6 + 4 =

6 – 5 =

7 – 6 =

lub

aparat – 366 zł, lornetka – 233 zł, plecak – 143 zł,

rower – 381 zł, kije – 55 zł, bidon – 10 zł

9 zł

7 zł

2 zł

5 zł

3 zł

1 zł

10.

Celem ćwiczeń jest rozpoznawanie kolorów na mapie oraz liczenie w zakresie 10.

1. Oblicz. Odszukaj na mapie Polski obszary – oznaczone takimi samymi liczbami, jak otrzymane wyniki – i pokoloruj

je na wskazane kolory.

• Przeczytaj, co oznaczają te kolory na mapie.

6 + 4 =

6 – 1 =

9 – 5 =

6 + 0 =

10 – 3 =

5 + 4 =

góry

niziny

wyżyny

niziny

wyżyny

morze

Dzień 3. Co możemy robić na wakacjach?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Układanie

i rozwiązywanie zadań
na dodawanie
i odejmowanie
w zakresie 10.

– Rozwijanie biegłości w dodawaniu i odejmowaniu

dwóch liczb, z których jedna jest równa 7.

– Układanie i rozwiązywanie zadań matematycznych.

2. Rozmowa o tym, jak

można spędzić wakacje
inspirowana wierszem
Jerzego Skokowskiego
Wakacje.

– Rozmowa o rodzajach letniego wypoczynku.

– Formułowanie 5-zdaniowej wypowiedzi na

podstawie prezentowanego zdjęcia.

– Rozwijanie umiejętności czytania ze zrozumieniem.

– Czytanie i pisanie nazw geograﬁ cznych.

– Pisanie z pamięci.

3. Wykonanie w grupach

prac techniką kolażu –
Jesteśmy na wakacjach
w różnych stronach Polski.
(edukacja plastyczna 39)

– Wykonanie pracy techniką kolażu.

– Rozwijanie umiejętności pracy w grupie.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Ćwiczenie szybkiej reakcji na umówione sygnały.

– Zabawy pantomimiczne.

– Zabawy ze śpiewem przy piosence Hola – ho!

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyta 2., tablica demonstracyjna 78., mapa ﬁ zycz-
na Polski, podręcznik, s. 35–37, kartoniki z dominem liczbowym (wkładka, poradnik,
cz. 8), patyczki, instrumenty perkusyjne.

Przebieg zajęć

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa ze śpiewem przy piosence Hola – ho! (poradnik, cz. 84).

Zajęcia na dywanie

• Rozwijanie sprawności w dodawaniu i odejmowaniu dwóch liczb, z których jedna jest

równa 7.

○ Dzieci mają kartoniki z dominem liczbowym. Wybierają wszystkie kartoniki, na któ-

rych na jednej części jest 7 kropek. Pozostałe kartoniki chowają. Układają do karto-
ników po dwie formuły matematyczne na dodawanie i obliczają, np.

3 + 7 = 10; obracają kartonik:

7 + 3 = 10

○ Dzieci ustawiają kartoniki domina tak, aby 7 kropek było na pierwszej części. Na

drugiej części może być tylko 7 lub mniej kropek. Układają do kartoników formuły
matematyczne na odejmowanie i obliczają, np.

7 – 3 = 4

○ Dzieci ustawiają kartoniki tak, aby 7 kropek było na drugiej części. Odkładają na

bok kartoniki, na których liczba kropek na pierwszej części jest mniejsza od 7. Ukła-
dają do kartoników formuły matematyczne na odejmowanie i obliczają, np.

9 – 7 = 2

• Układanie i rozwiązywanie zadań matematycznych.
Tablica demonstracyjna 78.

78.

Wysłuchujemy co najmniej 3 propozycji zadań, a potem wybieramy jedną i obliczamy

wynik.

Zadanie

1. (do wybranego zdjęcia związanego z wodą)

– Ułóżcie zadanie matematyczne do wybranego zdjęcia związanego z wodą i formuły:
5 m + 5 m =.
Np. Rodzice z dziećmi ustalili, że będą pływali 5 metrów w jedną stronę i 5 metrów

z powrotem. Jaką odległość pokonają?

(Nauczyciel może dorysować na zdjęciu kreski ze strzałkami w jedną i drugą stronę

i napisać 5 m).

Zadanie

2. (zdjęcie czwarte)

– Ułóżcie zadanie matematyczne do czwartego zdjęcia i formuły: 3 + 4 =.
Np. Mama z synem grali w piłkę nożną przeciwko tacie z córką. Syn strzelił 4 gole,

a córka 3. Ile razem goli strzeliły dzieci? Która drużyna wygrała?

Zadanie 3. (zdjęcie piąte)
– Ułóżcie zadanie matematyczne do piątego zdjęcia i formuły: 9 km – 3 km =.
Np. Rodzina wybrała się na wycieczkę rowerową. Członkowie rodziny mają przeje-

chać 9 km. Przejechali już 3 km. Ile kilometrów zostało im do przejechania?

Zadanie 4. (zdjęcie szóste)
– Ułóżcie zadanie matematyczne do szóstego zdjęcia i formuły: 10 m – 2 m =.
Np. Tata z synkiem puszczali latawca. Sznurek miał 10 m długości, ale 2 m sznurka

musieli odciąć, bo się poplątał. Jaką długość ma pozostały sznurek?

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 35.

s. 35

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Przeczytajcie nazwy miast zaznaczonych na

mapie Polski. Zmierzcie odległości między
wskazanymi miastami a Warszawą i napisz-
cie wyniki nad liniami.

– Powiedzcie, które miasto położone jest naj-

bliżej Warszawy, a które – najdalej.

– Przeczytajcie nazwy tych miast, zaczynając

od miasta położonego najdalej od Warszawy.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Pociąg przyjaźni.
Nauczyciel wybiera dwoje dzieci, które będą maszynistami. Poruszają się one między

dziećmi i dotknięciem zapraszają je do podróży. Dotknięte dzieci tworzą kolejne wago-
niki pociągów, trzymając za ramiona dziecko stojące przed nimi. Kiedy wszystkie dzieci
znajdą się w dwóch pociągach, poruszają się po sali rytmicznie, powtarzając tekst za
nauczycielem (wolno lub szybko w zależności od tempa poruszania się pociągów):

Pociąg

przyjaźni

szybko

mknie,

jedzie

przez

lasy

oraz

wsie.

wakacje

wyjeżdżamy,

szkołę

żalem

już

żegnamy.

Uuu,

szuszuszuszuszuszu,

szu,

szu.

7 + 0 =

7 – 1 =

7 – 6 =

7 + 1 =

7 – 2 =

7 – 7 =

7 + 2 =

7 – 3 =

10 – 7 =

7 + 3 =

7 – 4 =

9 – 7 =

7 – 0 =

7 – 5 =

8 – 7 =

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie wiersza Jerzego Skokowskiego Wakacje.

Wakacje

Jeśli

mowa

sprawach

radosnych,

do których się tęskni, na które się czeka,

chyba

każdy

przyzna

rację,

że

szczególna

satysfakcję

sprawiają

wakacje

–

coś, co cieszy na ogół każdego człowieka.

Nawet

ci,

rzadko

się

śmieją,

co już z natury są ponurzy –

latem

też

weseleją

przestają

się

chmurzyć.

Nie sposób, na przykład, nad rzeką, w krzakach

spotkać

smętnego

ponuraka.

czy

ktoś

widział

może

kogoś

markotnego

latem

w górach

lub

nad

morzem?

Albo

lesie,

gdzie

kukułka

kuka,

lub na polu, gdzie zając pomyka –

nie

znajdziesz,

choćbyś

długo

szukał,

pesymisty

ani

melancholika.

Kiedy

rozkładzie

naszych

zajęć

jest,

dajmy

to,

kolejno:

pływanie,

opalanie,
gra

piłkę

lub

inna

przyjemność,

kiedy

dużą

przerwą

jest

cały

dzień,

pracowity

jest

nawet

leń

leniowi

się

czas

nie

dłuży,

choć,

prawdę

mówiąc,

wakacje

nie

zasłużył.

• Rozmowa na temat wiersza.
– Czy każdego z was cieszą zbliżające się wakacje?
– Kogo nazywamy pesymistą? (Pesymista to osoba widząca świat w ciemnych barwach,

nic ją nie cieszy, jest wiecznie zasmucona).

– Czy ktoś z was czuje się pesymistą?
– Kogo nazywamy melancholikiem? (Melancholik to osoba smutna, przygnębiona,

wiecznie zamyślona).

– Czy ktoś z was czuje się melancholikiem?
– Jak nazywa się osoba, która jest zwykle zadowolona, pogodna i wierzy, że wszystko

ułoży się dobrze? (optymista)

– Kto z was czuje się optymistą?
– Co chcielibyście robić na wakacjach?
Tablica demonstracyjna 78.

– Wybierzcie zdjęcie przedstawiające to, co

chcielibyście robić na wakacjach i ułóżcie
o tym 5 zdań. (Po każdym usłyszanym zda-
niu dzieci odkładają jeden patyczek).

• Zabawa pantomimiczna Odgadnij, co będę robił w czasie wakacji?
Dzieci naśladują czynności, jakie będą wykonywać podczas wakacyjnego wypoczyn-

ku. Pozostali uczestnicy zabawy odgadują, o jaką czynność chodzi.

• Zabawa Wakacyjny plecak.
Nauczyciel wymienia miejsca, gdzie można pojechać na wakacje, a dzieci podają na-

zwy rzeczy, które należy zapakować do plecaka, np. morze – kostium kąpielowy, koc,
łopatkę, wiaderko; góry – buty do chodzenia po górach, laska, kurtka.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Co można robić na wakacjach?
Dzieci poruszają się po sali. Kiedy usłyszą dźwięki bębenka, naśladują wspinaczkę

górską. Kiedy zabrzmi trójkąt, naśladują pływanie w morzu, a przy dźwiękach grze-
chotki – naśladują grabienie siana.

78.

100

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 36–37.

s. 36

– Przeczytajcie rymowanki i odgadnijcie, do-

kąd dzieci wybierają się na wakacje. Napisz-
cie odpowiedzi.

s. 37

– Przeczytajcie zdania.

– Przeczytajcie polecenia i je wykonajcie.

Wyrazy mogą dzieci zapisywać z pamięci.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Hola – ho! (poradnik, s. 84)

Hania zabiera: kostium,
kapelusz, krótkie spodenki.
Będzie na plaży
zbierać muszelki.

Gdzie będą wypoczywały dzieci?

nad morzem, w leśniczówce, nad jeziorem,

na wsi, w górach

Marysia, gdy tylko
wstanie słońce,
będzie ćwiczyć bieganie
ze źrebakiem po łące.

Julia zabiera płetwy
i koło ratunkowe.
Gdy wędkę dostanie od wujka,
wszystko będzie gotowe!

Jasiek spakuje
nieduży plecak,
a w Zakopanem –
ciocia będzie czekać.

Kuba album o lesie
do walizki wkłada,
bo w wakacje zielnik
drzew iglastych zakłada.

Co roku w czasie wakacji Wiktor z rodzicami
zwiedzają Polskę. Byli już w Krakowie, w War-
szawie i Gdańsku. W tym roku na rowerach będą
zwiedzali tereny wokół Białegostoku.

Podkreśl na mapie nazwy miast, w których
Wiktor był już z rodzicami. Napisz je.

Napisz nazwy trzech miast, w których był...ś.

11.

101

Zajęcia przy stolikach

• Wykonanie w grupach prac techniką kolażu – Jesteśmy na wakacjach w różnych stro-

nach Polski.

○ Podział dzieci na cztery grupy.

○ Wybór przez grupy miejsca, które chcą przedstawić w swojej pracy (morze, góry,

jezioro, wieś).

○ Oglądanie przygotowanych materiałów, podział pracy.

○ Wspólne wykonanie prac.

• Porządkowanie miejsc pracy.
• Oglądanie wykonanych prac, ocenianie pomysłowości w doborze materiału.
• Ocenianie współpracy: Czy wszyscy się udzielali? Czy była zgodność co do danego

pomysłu? Jak rozwiązywali spory?

• Umieszczenie prac w kąciku przyrody.

Domowniczek

11.

• Przeczytaj tekst i odgadnij, czyje to walizki.

Podpisz walizki imionami dzieci. Oblicz
i napisz liczby, dzięki którym można otwo-
rzyć walizki.

Materiały potrzebne na następne zajęcia: małe słoiki z zakrętkami z tworzywa, klej

kropelka (do tworzyw sztucznych), zabawka z jajka z niespodzianką, sypki brokat.

Celem ćwiczeń jest czytanie ze zrozumieniem i liczenie w zakresie 10.

1. Przeczytaj tekst i odgadnij, czyje to walizki. Podpisz walizki imionami dzieci. Oblicz i napisz liczby, dzięki którym

można otworzyć walizki.

Marysia, Staś, Adam i Joasia już spakowali walizki
na wakacje. Marysia lubi czytać wiersze. Staś chętnie
pływa. Adam interesuje się biedronkami. Joasia zbiera
rośliny do zielnika.

102

Dzień 4. Jak bezpiecznie spędzić wakacje?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Formułowanie

wakacyjnych
rad dotyczących
bezpieczeństwa dzieci.

– Dostrzeganie przyczyny i skutku zachowania dzieci.

– Układanie 6-zdaniowej wypowiedzi do

prezentowanych par obrazków (3 o przyczynie,
3 o skutkach).

– Formułowanie wakacyjnych rad.

– Samodzielne czytanie poleceń.

– Dzielenie słów na głoski.

– Dzielenie wyrazów na litery i sylaby.

– Układanie zdań z podanych wyrazów.

2. Wykonanie

pożegnalnego prezentu
dla koleżanki lub kolegi.

– Sklejanie tworzyw sztucznych.

– Czytanie instrukcji użycia kleju.

– Wykorzystanie materiałów odpadowych.

3. Rozwiązywanie zadań

nietypowych.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu

i odejmowaniu dwóch liczb, z których jedna jest
równa 8.

– Rozwiązywanie zadań matematycznych

z konﬂ iktem poznawczym.

4. Zabawy ruchowe

(½ godz. – wplecione
w przebieg zajęć).

– Zabawy przy piosence Hola – ho!

– Zabawy naśladowcze.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyty: 1., 2., tablice demonstracyjne 80-82., pod-
ręcznik, s. 38–40, patyczki, domino liczbowe (wkładka, poradnik, cz. 8).

Przebieg zajęć

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Hola – ho! (poradnik, s. 84).

103

Zajęcia na dywanie

Tablica demonstracyjna 80.

– Przyjrzyjcie się obrazkom.

– Przed czym przestrzegali chłopca rodzice?

– Co się stało?

– Opowiedzcie w sześciu zdaniach tę historyj-

kę. Trzy zdania ułóżcie o pierwszym obrazku
i trzy o drugim.

– Jak trzeba zachowywać się na wycieczkach,

żeby nie zdarzyło się to, co spotkało chłopca?

Zabawy

ruchowe

– Idziemy na wycieczkę w góry. Droga jest gładka, szeroka, płaska. Możemy biegać,

podskakiwać, ścigać się. Wchodzimy na kamienistą, wąską ścieżkę prowadzącą pod
górę. Idziemy wolniej, ostrożnie stawiamy stopy, patrzymy pod nogi, pilnujemy, żeby
nie zejść ze ścieżki. Zdobyliśmy szczyt. Rozglądamy się wokoło. Podziwiamy krajo-
braz, robimy zdjęcia. Jemy i pijemy. Wszystkie śmieci chowamy do torebki i zabieramy
ze sobą. Nie krzyczymy. W górach krzyki grożą zejściem lawiny. Co to jest lawina?

Schodzimy ze szczytu po klamrach. Ostrożnie opuszczamy nogi i przekładamy ręce.

Uff, jesteśmy na dole, przed nami szeroka, wygodna droga. „Brykamy” po drodze…

Zajęcia na dywanie

Tablica demonstracyjna 81.

80.

104

Informacje o meduzach.
Meduzy to parzące zwierzęta morskie. Przy zetknięciu ze skórą człowieka przekłuwają

ją i uwalniają trującą substancję. Poparzenia wywołują nawet oderwane części me-
duz. Po oparzeniu przez meduzę należy natychmiast opłukać oparzenie wodą morską,
nie wolno używać słodkiej wody, gdyż uaktywnia ona jeszcze nieotwarte parzydełka.
Następnie należy usunąć pozostałe części parzydełek, ale nie gołymi rękami, tylko za
pomocą ręcznika lub innej tkaniny, zrobić okład z mokrego piasku i wody morskiej,
a następnie zdrapać piasek ostrą krawędzią. W domu należy obmywać poparzenia, co
2–3 godziny: amoniakiem, octem lub sokiem z cytryny. Ciężkim oparzeniom może
towarzyszyć ból głowy, kaszel, skurcze mięśni, duszności, nudności i wymioty. Jeśli
takie objawy nie ustępują lub narastają, trzeba się skontaktować z lekarzem.

– Przyjrzyjcie się dwóm kolejnym obrazkom.
– Mama przestrzegała dziewczynkę przed dotykaniem meduz.
– Co się stało?
– Opowiedzcie w sześciu zdaniach tę historyjkę. Trzy zdania ułóżcie o pierwszym obraz-

ku i trzy o drugim.

– Jak trzeba zachowywać się nad morzem, żeby nie zdarzyło się to, co spotkało dziew-

czynkę?

Zabawy

ruchowe

– Pływacie jak meduzy. Meduzy w 95% składają się z wody. Są jak galareta. Mają kształt

parasola. Swobodnie unoszą się na wodzie. Oddychają całym ciałem. Mają 24 oczy.
Poruszają się, kurcząc i rozkurczając ciało. Meduzy mają 4 ramiona, na których są pa-
rzydełka. Parzydełka to ich obrona przed wrogami.

Zajęcia na dywanie

Tablica demonstracyjna 82.

105

– Przyjrzyjcie się dwóm ostatnim obrazkom.
– Podajcie skutek zachowania chłopców i przyczynę wypadku.
– Opowiedzcie w sześciu zdaniach tę historyjkę. Trzy zdania ułóżcie o pierwszym obraz-

ku i trzy o drugim.

– Jak trzeba zachowywać się na wycieczkach rowerowych, żeby nie zdarzyło się to, co

spotkało chłopca?

Zabawy

ruchowe

Dzieci leżą na dywanie z uniesionymi nogami, ręce trzymają jak na kierownicy roweru.
– Jedziemy po płaskiej, szerokiej drodze, jedziemy wolno, przyspieszamy, jedziemy naj-

szybciej jak umiemy, zmęczyliśmy się, odpoczywamy (dzieci opuszczają nogi na dy-
wan). Ruszamy dalej, wjeżdżamy na wąską ścieżkę. Jedziemy wolno, ostrożnie. Zbli-
żamy się do skrzyżowania dróg. Zatrzymujemy się i sprawdzamy, czy jest bezpiecznie,
a następnie ruszamy dalej…

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie fragmentu rymowanki (autor nieznany).

Głowa

nie

jest

parady

służyć

musi

dalej.

Dbaj

więc

nią

osłaniaj,

kiedy

słońce

pali.

Gdy

huczą

grzmoty,

szumi

ulewa,

nie

chroń

się

nigdy

pod

wysokie

drzewa.

Płynie

rzeczce

woda,

chłodna,

bystra,

czysta.

Tylko

przy

dorosłych

kąpieli

korzystaj.

• Rozmowa na temat rymowanki.
– Jakie wakacyjne rady wynikają z rymowanki?
– Dlaczego nie należy w czasie burzy chronić się pod wysokimi drzewami?
– Dlaczego nie należy kąpać się bez opieki dorosłych?

106

– Dlaczego należy nosić czapkę w upalne dni?
– O czym jeszcze powinniście pamiętać na wakacjach? (nie zjadać nieznanych owoców;

nie zbliżać się do obcych psów, nie oddalać się od rodziców; nie rozmawiać z obcymi
itd.)

• Zabawa Dlaczego?
Dzieci stoją w kole. Nauczyciel stoi w środku koła, rzuca piłkę do kolejnych dzieci

i zadaje pytania dotyczące wakacyjnych rad. Dzieci odrzucają piłkę i odpowiadają na
pytania.

Dlaczego nie należy zbiegać z kamienistej górki?
Dlaczego nie należy jeść nieznanych owoców?
Dlaczego nie należy zbliżać się do obcych psów?
Dlaczego nie należy oddalać się od rodziców?
Dlaczego należy nosić czapkę w upalne dni? Itd.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Wężyki.
Nauczyciel dzieli dzieci na dwa zespoły. Dzieci ustawiają się w dwóch rzędach i wy-

konują czynności, o których jest mowa w rymowance.

Wężyki

Dzieci:

Cały wężyk robi hop!

wykonują podskok

Głowa w prawo,

kierują głowy w prawą stronę

w prawo krok.

robią krok w prawą stronę

Do przodu szybkie kroki trzy,

robią trzy kroki do przodu

idę na koniec,

osoby prowadzące rzędy – machają ręką na poże-
gnanie

prowadzisz ty!

osoby prowadzące rzędy idą na koniec rzędu, a za-
bawę prowadzi kolejne dziecko z rzędu.

Zabawa trwa do momentu, kiedy dziecko rozpoczynające zabawę znowu znajdzie

się na początku rzędu. Przy powtórzeniu zabawy zmieniamy czynności wykonywane
w prawą stronę – na lewą.

107

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 38–39.

Podziel wyrazy na sylaby i je napisz.

Podziel nazwy obrazków na głoski.
Narysuj odpowiednią liczbę kresek.

Podkreśl litery odpowiadające samogłoskom –

czerwono

, a litery odpowiadające spółgłoskom –

na niebiesko

uraz

rana

wypadek

abecadło świadectwo wakacje

Z rozsypanych wyrazów ułóż zdania. Napisz je.

Ułóż trzy zdania na temat obrazka.

dostał

Karol

świadectwo.

się

rok

Skończył

szkolny.

drugiej. wrześniu w się We klasie spotkamy

38–39

– Przeczytajcie polecenia i wykonajcie ćwiczenia.

Zabawy

ruchowe

• Zabawa Pociąg przyjaźni (poradnik, s. 97).

Zajęcia przy stolikach

• Wykonanie pożegnalnego prezentu dla koleżanki lub kolegi.

○ Czytanie instrukcji użycia kleju.

○ Przyklejanie ﬁ gurki z jajka z niespodzianką do wewnętrznej strony zakrętki małego

słoika.

○ Nasypanie do słoika sypkiego brokatu, napełnienie go wodą, zakręcenie.

○ Odwracanie słoiczka, aby brokat opadał na zabawkę.

• Porządkowanie stanowisk pracy.
• Wręczenie pożegnalnego upominku wybranemu koledze lub koleżance.

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Chodź, kolego! (poradnik, cz. 1., s. 20)

108

Zajęcia na dywanie

• Rozwijanie sprawności w dodawaniu i odejmowaniu dwóch liczb, z których jedna jest

równa 8.

○ Dzieci mają kartoniki z dominem liczbowym. Wybierają wszystkie kartoniki, na któ-

rych na jednej części jest 8 kropek. Pozostałe kartoniki chowają. Układają do karto-
ników po dwie formuły matematyczne na dodawanie i obliczają, np.

2 + 8 = 10; obracają kartonik:

8 + 2 = 10

○ Dzieci ustawiają kartoniki domina tak, aby 8 kropek było na pierwszej części. Odkła-

dają na bok kartoniki, na których liczba kropek na drugiej części jest większa niż 8.
Układają do kartoników formuły matematyczne na odejmowanie i obliczają, np.

8 – 3 = 5

○ Dzieci ustawiają kartoniki tak, aby 8 kropek było na drugiej części. Odkładają na

bok kartoniki, na których liczba kropek na pierwszej części jest mniejsza od 8. Ukła-
dają do kartoników formuły matematyczne na odejmowanie i obliczają, np.

9 – 8 = 1

• Rozwiązywanie zadań matematycznych z konﬂ iktem poznawczym (według Doroty

Klus-Stańskiej i Aliny Kalinowskiej Rozwijanie myślenia matematycznego młodszych
uczniów).

Po przeczytaniu zadań dajemy dzieciom czas na wymyślenie rozwiązania, nic nie su-

gerując. Czytamy zadania tyle razy, ile razy dzieci poproszą, i czekamy na rozwią-
zanie. Dzieci mają do dyspozycji patyczki. Jeśli nie wpadną na pomysł rozwiązania
zadania, proponujemy, aby ułożyły sytuację zadania na patyczkach lub zaaranżowały
ją z udziałem kolegów lub konkretnych przedmiotów.

Zadanie

Mama, tata i synek wybrali się na spacer. Pokonali 4 km. Ile kilometrów pokonał każdy

z nich? (Dzieci zwykle chcą wykonać w zadaniu jakieś działanie, dlatego często wpa-
dają w tym zadaniu w pułapkę).

Zadanie

Agatka ułożyła ścieżkę z 5 kamyków. Kamyki były w odległości 1 cm od siebie. Jakiej

długości była ścieżka? (Najpierw czekamy na odpowiedź dzieci. Jeśli padnie popraw-
na odpowiedź – 4 cm, prosimy autora odpowiedzi o ułożenie klocków i objaśnienia,
jeśli padnie błędna odpowiedź – wszystkie dzieci układają rozwiązanie zadania).

Zadanie

Filip pojechał z kolegami na wycieczkę rowerową. Policzył, że przed nim jedzie

3 kolegów, a za nim 4. Ile osób było na tej wycieczce? (3+ 1 + 4 =, dzieci zwykle zapo-
minają o policzeniu Filipa. Jeśli tak się stanie, trzeba zaprezentować sytuację z zadania
z udziałem dzieci lub patyczków).

109

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 40.

s. 40

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Posłuchajcie wiersza i obejrzyjcie obrazek.

Napiszcie cyfry, z których zbudowany jest
Szymon Patyk. O której cyfrze nie ma mowy
w wierszu, chociaż jest ona na rysunku
przedstawiającym Szymona?

– Jakich cyfr brakuje? Dopiszcie je innym ko-

lorem. Napiszcie w kratkach, ile jest wszyst-
kich cyfr.

• Słuchanie fragmentu wiersza Franciszka Fenikowskiego Matematyk Szymon Patyk.

Matematyk Szymon Patyk

Żył

raz

sobie

matematyk,

Zwał

się

pięknie:

Szymon

Patyk.

Była

niezwykła

postać,

Nikt

cyfrach

nie

mógł

sprostać,

Okulary

miał

ósemki.

szóstek

uszy,

nos

siódemki.

Zamiast

nóg

miał

dwie

dziewiątki,

Zamiast

dłoni

zgrabne

piątki.

Lecz

zdziwcie

się

dopiero,

Że

nie

brzuch

miał

tylko...

zero.

Słowem,

stóp

aż

głowy

cyfr

był

nasz

znajomy

nowy.

Stąd

mówiono:

Szymon

Patyk

wzorowy

matematyk.

Zawsze

miał

liczenia

nawał,

Szybko

mnożył,

mig

dodawał.

Odejmował

wielką

wprawą.

Albo

dzielił

równie

żwawo.

8 + 0 =

10 + 0 =

8 – 4 =

8 + 1 =

8 – 0 =

8 – 5 =

8 + 2 =

8 – 1 =

8 – 6 =

9 + 0 =

8 – 2 =

8 – 7 =

9 + 1 =

8 – 3 =

8 – 8 =

Szymon Patyk to wspaniały matematyk.

Jest tylko

cyfr.

12.

110

Mrużył

oczy,

marszczył

czoło

obliczał

wszystko

koło:

Wiosną

pąki,

bąki,

ﬁ ołki,

Latem

stare

płocie

kołki.

jesieni

deszczu

krople,

zimie

–

lodowate

sople.

poza

tym

jak

rok

długi

Zliczał

cienie,

światła,

smugi.

Ziarnka

piasku,

drwa,

kałuże,

Piegi

małe,

piegi

duże.

Łzy,

uśmiechy,

głupie

miny,

nosy,

włosy

łysiny.

Łaty

spodniach,

gwiazdki,

chmurki,

Dziury

moście,

serze

dziurki.

Dziurki

nosie,

muchy

nosie,

muchy

zupie,

muchy

sosie...

• Rozmowa na temat wiersza.
– Kto lubi tak liczyć jak Szymon Patyk?
– Co najdziwniejszego liczyliście?

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Umiem liczyć do dziesięciu (poradnik, s. 48)

Domowniczek

12.

• Przeczytaj wiersz, podkreśl w nim wyrazy

z podanymi w tabeli dwuznakami. Napisz
w tabeli po jednym wyrazie.

Celem ćwiczeń jest czytanie ze zrozumieniem i pisanie wyrazów z dwuznakami.

1. Przeczytaj wiersz, podkreśl w nim wyrazy z podanymi w tabeli dwuznakami. Napisz w tabeli po jednym wyrazie.

Dzwonek dzwoni: Żegnaj, szkoło!
Czekają na mnie wakacje.
W lesie, na łące, nad morzem,
u babci i dziadka może.
Nad jeziorem albo w górach,
w Sudetach lub na Mazurach.
Lecz...
Wrócę za dwa miesiące
opalony letnim słońcem.
Gwarna będzie szkoła,
gdy mnie wrzesień zawoła.

Grażyna Lech

dzi

111

Dzień 5. Co to jest świadectwo?

Tematy zajęć

(wpis do dziennika)

Zadania

1. Rozwiązywanie zadań

nietypowych.

– Rozwijanie sprawności w dodawaniu

i odejmowaniu dwóch liczb.

– Rozwiązywanie zadań matematycznych

z konﬂ iktem poznawczym.

2. Rozmowa o tym, co to

jest świadectwo
i jak należy się z nim
obchodzić inspirowana
opowiadaniem Hanny
Ożogowskiej Świadectwo.

– Zaprezentowanie świadectwa.

– Wprowadzenie pojęcia: dokument.

– Tworzenie listy zalet i wad chodzenia do szkoły.

3. Gry i zabawy z piłką.

(wychowanie ﬁ zyczne 107)

– Rozwijanie umiejętności rzucania i chwytania piłki.

– Rozwijanie umiejętności współdziałania

w zespole.

– Rozwijanie umiejętności rywalizowania.

Środki dydaktyczne: odtwarzacz CD, płyty: 1., 2., podręcznik, s. 41–44, wzór świadec-
twa, domino liczbowe (wkładka, poradnik, cz. 8), patyczki, książka Z pamiętnika Myszki,
cz. 2., s. 44.

Przebieg zajęć

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy wybranej piosence poznanej w klasie pierwszej.

Zajęcia na dywanie

• Rozwijanie sprawności w dodawaniu i odejmowaniu dwóch liczb, z których jedna jest

równa 9.

○ Dzieci mają kartoniki z dominem liczbowym. Wybierają wszystkie kartoniki, na któ-

rych na jednej części jest 9 kropek. Pozostałe kartoniki chowają. Dzieci ustawiają
kartoniki domina tak, aby 9 kropek było na pierwszej części. Na drugiej części nie
może być 10 kropek. Układają do kartoników formuły matematyczne na odejmowa-
nie i obliczają, np.

9 – 3 = 6

112

○ Dzieci ustawiają kartoniki tak, aby 9 kropek było na drugiej części. Odkładają na

bok kartoniki, na których liczba kropek na pierwszej części jest mniejsza od 9. Ukła-
dają do kartoników formuły matematyczne na odejmowanie i obliczają (są dwa ta-
kie kartoniki).

10 – 9 = 1

9 – 9 = 0

• Rozwiązywanie zadań matematycznych z konﬂ iktem poznawczym (według Doroty

Klus-Stańskiej i Aliny Kalinowskiej Rozwijanie myślenia matematycznego młodszych
uczniów).

Po przeczytaniu zadań dajemy dzieciom czas na wymyślenie rozwiązania, nic nie su-

Zadanie

Muszę

odmierzyć

2 litry wody, a mam tylko naczynia o pojemności 8 litrów i 3 litry.

Jak mogę to zrobić? (8 l – 3 l – 3 l = 2 l).

Zadanie

Na każdej z czterech ścian pokoju wisi jeden obraz i naprzeciwko każdego obrazu wisi

jeden obraz. Ile obrazów jest w tym pokoju? (4)

Zadanie

Gąsienica wspina się na pień o wysokości 4 m. Każdego dnia pokonuje 2 metry wyso-

kości. Każdej nocy osuwa się w dół o 1 metr. Po ilu dniach gąsienica wejdzie na szczyt
pnia? (po 3 dniach)

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 41.

s. 41

– Obliczcie i zapamiętajcie wyniki.

– Połączcie kolejne liczby.

– Czy wiecie, jakie są następne liczby? Bę-

dziecie je poznawali w klasie drugiej.

– Jeśli macie swoją ulubioną liczbę – podkreśl-

cie ją.

9 – 0 =

9 – 7 =

10 – 4 =

9 – 1 =

9 – 8 =

10 – 5 =

9 – 2 =

9 – 9 =

10 – 6 =

9 – 3 =

10 – 0 =

10 – 7 =

9 – 4 =

10 – 1 =

10 – 8 =

9 – 5 =

10 – 2 =

10 – 9 =

9 – 6 =

10 – 3 =

10 – 10 =

2 4

113

Zabawy

muzyczno-ruchowe

• Zabawa przy piosence Umiem liczyć do dziesięciu (poradnik, cz. 7., s. 48).

Zabawy

ruchowe

• Zabawa z rymowanką.
Dzieci maszerują wokół sali i mówią tekst:
Wakacje,

wakacje

przygody

czas,

powita

nas

łąka,

pole

oraz

las.

Zajęcia na dywanie

• Słuchanie opowiadania Hanny Ożogowskiej Świadectwo.

Świadectwo

– Cezarku! Cezarku! Chodź prędko do domu.
Scyzoryk biegnie szybko po schodach. Zabawa na podwórku jakoś dzisiaj nie idzie.

Wszyscy koledzy mają jeszcze na sobie świąteczne ubrania, w jakich byli rano na zakoń-
czeniu roku szkolnego. Mówi się tylko o tym, kto przeszedł, a kto został na drugi rok.
I jeszcze o tym, jakie kto miał świadectwo.

– Gdzie twoje świadectwo? – pyta mamusia. – Chciałabym jeszcze raz je obejrzeć.
Scyzoryk rozgląda się po pokoju.
– Tu gdzieś je położyłem. Na regale? Nie, nie wiem, położyłem je na oknie. Tak, tu na

parapecie.

Ale na parapecie – ani śladu. Okno jest otwarte, może wiatr porwał świadectwo?
Mama jest wyraźnie zmartwiona.
– Jak to, Cezarku, taki ważny dokument, a ty go położyłeś byle gdzie?
– Mamusiu – uspokaja Scyzoryk – to nie takie ważne. Ani tam stopni nie ma, ani

w ogóle. Tylko że przeszedłem do drugiej klasy. O! Jest, jest! Spadło pod stolik!

I Scyzoryk wyciąga spod stolika swoje świadectwo. Jeden jego róg jest wilgotny. Pew-

nie dotknął talerzyka z wodą, na którym stoi paprotka.

Mama troskliwie osusza bibułą mokrą plamę.
– Cezarku, posłuchaj, to jest twoje pierwsze świadectwo szkolne. Bardzo ważne, bo

pierwsze. Przecież dopiero od pierwszej klasy jesteś prawdziwym uczniem. Takie świa-
dectwo chowa się na pamiątkę. Patrz.

Mama otwiera swoją szuﬂ adę w szaﬁ e i wyjmuje z niej dużą kopertę. W kopercie są

starannie poskładane świadectwa szkolne. Mama rozkłada pierwsze z nich. Wyraźnie
można odczytać nazwisko: Zoﬁ a Wieczorek, uczennica klasy pierwszej promowana do
klasy drugiej.

114

– Czyje to świadectwo? – pyta Scyzoryk.
– Moje. Wtedy tak się nazywałam.
Scyzoryk długo przygląda się wyblakłej, ale czyściutkiej kartce. Po chwili prosi:
– Mamusiu, złóż tak równo i moje świadectwo. Poproszę tatusia, niech mi kupi taką

dużą kopertę. Będę w niej składał ważne dokumenty.
• Rozmowa na temat opowiadania.
– Co to jest świadectwo?
– Jak należy się z nim obchodzić? Dlaczego?
– W jaki sposób mama przechowywała swoje świadectwa?
• Prezentowanie świadectw szkolnych.
Nauczyciel demonstruje świadectwo, omawia jego zawartość. Przypomina, że to jest

dokument, o który trzeba dbać.

– Z jakimi innymi dokumentami się zetknęliście?
– Jak rodzice dbają o swoje dokumenty?
– Po co ludziom potrzebne sa różne dokumenty?

Zabawy

ruchowe

• Zabawy wybrane przez dzieci.

Zajęcia przy stolikach

• Podręcznik, s. 42–44.

a A

h H

ą Ą

i I

b B

j J

c C

k K

ć Ć

l L

d D

ł Ł

e E

m M

ę Ę

n N

f F

ń Ń

g G

o O

ó Ó

ź Ź

p P

ż Ż

r R

s S

ch Ch

ś Ś

cz Cz

t T

dz Dz

u U

dź Dź

w W

dż Dż

y Y

sz Sz

z Z

rz Rz

42–43

– Przeczytajcie litery, a potem je napiszcie. Pokolorujcie ulubioną literę.
– Podkreślcie litery oznaczające samogłoski.
– Przeczytajcie dwuznaki.

115

Jak to było? Jak to było?
Serce trochę mocniej biło,
ale tylko w pierwszy dzień.
Potem strachy poszły w cień.
Teraz piszę, czytam, liczę,
ćwiczę, śpiewam, nawet gram.
Gram i tańczę! Nie wierzycie?!
Chcecie, to pokażę wam!
Wierszy wiele recytuję,
dużo nowych słów już znam,
z przyjaciółmi dom buduję,
lubię bawić się też sam.
Czy do lasu, czy na łąkę,
gonić żabę lub biedronkę –
jestem gotów z nimi iść,
choćby zaraz! Nawet dziś!
W szkole bardzo fajnie jest.
Do przyszłego roku! Cześć!

Grażyna Lech

To umiem!

– Przeczytajcie wiersz.

Zajęcia na dywanie

• Lista plusów i minusów chodzenia do szkoły.
– Kto lubi chodzić do szkoły?
– Kto nie lubi chodzić do szkoły?
– Zrobimy dwie listy. Na jednej wypiszemy, co dobrego wiąże się z chodzeniem do szko-

ły, na drugiej, co złego wiąże się z chodzeniem do szkoły. (Nauczyciel dzieli tablice na
dwie części i zapisuje wypowiedzi dzieci).

• Czytanie tekstu z książki Za pamiętnika Myszki, cz. 2., s. 44. Zachęcenie dzieci do na-

pisania z wakacji listów do Myszki.

116

Wychowanie

ﬁ zyczne

(przy sprzyjającej pogodzie na boisku szkolnym)

Pomoce: pachołki, piłki.

Plan zajęć

Opisy ćwiczeń i zabaw

Czas

(ok.)

Część wstępna

Czynności
organizacyjno--
-porządkowe

1. Zbiórka.
2. Przypomnienie o przestrzeganiu zasad gier i zabaw.

5 min

Rozgrzewka:
ćwiczenie
rąk, tułowia,
nóg

1. Bieg truchtem dookoła boiska. Na sygnał – zwrot i bieg

w przeciwnym kierunku.

2. Marsz dookoła boiska. Na raz – uniesienie rąk i głęboki

wdech, na dwa – opuszczenie rąk i wydech.

3. Pobranie piłek. Marsz z przekładaniem piłek wokół tuło-

wia: w prawo, w lewo.

4. Piłka w dłoniach. Ramiona uniesione nad głową. Skłon

w przód – położenie piłki, wyprost. Skłon w przód – pod-
niesienie piłki – wyprost.

5. Piłka w dłoniach. Ramiona uniesione nad głową. Skłon

w bok w prawo – położenie piłki, wyprost. Skłon w bok
w prawo – podniesienie piłki, wyprost.

6. Piłka w dłoniach. Ramiona uniesione nad głową. Skłon

w bok w lewo – położenie piłki, wyprost. Skłon w bok
w lewo – podniesienie piłki, wyprost.

7. Skoki przez piłkę położoną na ziemi – w przód, bokiem,

obunóż, jednonóż.

8. Marsz w przysiadzie, toczenie piłki przed sobą.
9. Podrzucanie i chwytanie piłki.
10. Kopanie piłki, prawą i lewą nogą.

min

Część główna

Ćwiczenia
i zabawy
z piłką

Ćwiczenia w parach:
1. Rzucanie i chwytanie piłki dowolnym sposobem.
2. Rzucanie piłki oburącz zza głowy.
3. Rzucanie piłki prawą ręką.
4. Rzucanie piłki lewą ręką.
5. Rzucanie piłki oburącz w pozycji tyłem do partnera.

min

117

Zabawy w zespołach:
Podział uczniów na 2–4 równoliczne zespoły. Wyznacze-

nie trasy wyścigów za pomocą pachołków.

1. Zawodnicy turlają piłkę do pachołka. Tam ją podnoszą

i biegną z nią z powrotem.

2. Zawodnicy umieszczają piłkę między nogami i skacząc

pokonują dystans do pachołka. Tam ją wyjmują i biegną
z nią z powrotem.

3. Jeden zawodnik biegnie z piłką do pachołka, zostawia ją

tam i wraca biegiem do zespołu. Kolejny zawodnik biegnie
do pachołka i zabiera piłkę.

4. W zespołach podawanie piłki do tyłu nad głowami. Powrót

piłki dołem, między nogami. Każde dziecko musi dotknąć
piłki.

5. Każdy zespół ustawia się w kole. Dzieci rzucają piłki do

siebie. Wygrywa zespół, w którym piłka nie upadnie przez
najdłuższy czas.

Część końcowa

Ćwiczenia
uspokajające

1. Marsz po obwodzie koła z podrzucaniem do góry i chwy-

taniem piłek.

2. Marsz w przeciwną stronę po obwodzie koła. Piłki trzyma-

ne oburącz w wyciągniętych rękach. Unoszenie piłek nad
głowę – głęboki wdech, opuszczenie piłek – wydech.

3. Marsz z piłką pod pachą, z wyklaskiwaniem rytmu i rymo-

wanką:

Uczeń z pierwszej „a” o kondycję dba.

Uczeń z pierwszej „b” ćwiczyć bardzo chce. Itp.

4. Sprzątnięcie pomocy wykorzystywanych w czasie zajęć.

5 min

Podsumowa-
nie zajęć

1. Omówienie wyników współzawodnictwa i zachowania

dzieci podczas zajęć.

5 min

Mamy nadzieję, że w ostatecznym rozrachunku dzieci stwierdzą, że warto chodzić do
szkoły!

Dziękujemy za całoroczną współpracę w realizowaniu projektu

Odkrywam siebie. Ja i moja szkoła. Zapraszamy do drugiej klasy.

Miłego

wypoczynku

Autorki

118

Notatki

119

Notatki

120

Notatki

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
plan 18.10-29.10, plany, scenariusze, Plany
2008 10 29
05 Immunologia prelekcja 10 29 2007id 5532 (2)
Ćwiczenie Chemia 3 (25.10., 29.10.2010 r.)
CWICZENIA, Ćwiczenia 10 - 29.04.05, MIKROTUBULE
2008 Metody obliczeniowe 07 D 2008 10 29 19 28 1
2012 10 29
2012-10-29
FILOZOFIA 11.10 i 29.11.2009r WYKŁADY, WYKŁADY
msg 08 10 29
Immunologia - prelekcja 10.29.2007, immunologia
hme 05 10 29 wykład06
plan 18.10-29.10, plany, scenariusze, Plany
2011 10 29 Kanibalizm teoria i praktyka
FIDE Trainers Surveys 2015 10 29 Miguel Illescas The move that was never played
2010 10 29 Niepełnosprawni Patologia nie jest normą
2017 10 29 30 Niedziela zwykła
07 10 29 chkol

więcej podobnych podstron