Komunikacja
interpersonalna
Dr Alina Matlakiewicz
Mówiąc o
Public Relations
należy rozróżnić
pojęcia
wizerunku
i
tożsamości
instytucji. Krótko
można je scharakteryzować w następujący
sposób:
q
WIZERUNEK – obejmuje to, co ludzie myślą o
instytucji;
q
TOŻSAMOŚĆ – są to te elementy, za pomocą
których ludzie identyfikują instytucję.
Dbając o WIZERUNEK placówki trzeba
pamiętać o tym, że:
n
Każdy źle obsłużony klient czy ten, który wychodzi
niezadowolony powie o tym wielu osobom!!!
To ma
największy wpływ na to, jak inni oceniają naszą firmę, jak się
o niej mówi w środowisku. Na bieżąco trzeba rozwiązywać
konflikty.
n
Zadowolony klient nie zawsze przekaże innym tę informację,
ale warto w to inwestować, bo w razie gdy komuś ma doradzić
wskaże naszą placówkę.
n
Należy dbać o jakość obsługi, o tworzenie atmosfery
życzliwości, indywidualne kontakty z klientami
n
Można też rozważyć organizowanie imprez specjalnych
(dodatkowe akcje, prelekcje, konferencje, szkolenia,
warsztaty, targi, uroczystości rocznicowe, spotkania z ludźmi
biznesu, dni otwarte instytucji).
Wizerunek c.d.
n
komunikowanie się z otoczeniem za pomocą
środków masowego przekazu (Internet –
dobrze funkcjonująca strona internetowa,
inne media lokalne – w razie potrzeby np. w
celu poinformowania o jakiejś akcji).
n
dbałość o wygląd otoczenia instytucji
(wystrój, czystość, zagospodarowanie
zieleni), właściwe oznakowanie dojazdu i
wejścia, funkcjonalne urządzenie.
Tożsamość placówki czyli po
czym nas łatwo zidentyfikują?
n
Ważna jest SPÓJNOŚĆ/JEDNOLITOŚĆ graficzna i
kolorystyczna:
n
logo i znak firmowy
n
kolory firmowe
n
symbole dekoracyjne, wystrój zewnętrzny i wewnętrzny
budynków – nawiązujące do kolorów z logo
n
druki firmowe: papier firmowy, koperty, kartki do zapisków,
wizytówki, drukowanie logo również na drukach zamówień,
ofertach itp. oraz materiały drukowane do celów PR: ulotki,
broszury, plakaty, kalendarze;
n
ubrania oraz identyfikatory pracowników;
n
tablice informacyjne, zewnętrzne szyldy firmowe i
wewnętrzne tabliczki informacyjne.
Grzechy główne w komunikacji/sprzedaży
n
brak umiejętności słuchania
n
brak umiejętności doradzania
n
nieuprzejmość
n
brak zdolności empatii, wczucia się w sytuację innych
n
brak umiejętności okazywania życzliwości i
zainteresowania dla potrzeb drugiego człowieka
n
nadmierna pewność siebie, narzucający ton, tendencja do
mentorstwa
n
stosowanie generalizacji
n
nienaturalność/zbytnie ugrzecznienie
n
nadmierna gadatliwość
n
nietolerancja dla odmienności/niecierpliwość
Komunikacja werbalna i niewerbalna
n
Obszary komunikacji niewerbalnej
n
Koncepcja przestrzeni personalnej wg
Edwarda Halla – która, dla kogo?
n
Jak zrobić pierwsze dobre wrażenie na
kliencie?
n
Na czym polega profilaktyka konfliktów z
klientem?
6 reguł wywierania wpływu
na ludzi wg Roberta Ciadiniego
n
Wzajemności
n
Sympatii i lubienia – kogo bardziej lubimy? Co to jest
efekt aureoli i zasada dopasowania (podobieństwa)?
n
Zaangażowania i konsekwencji – Taktyka stopy w
drzwiach; Technika puszczania niskiej piłki
n
Ograniczonej dostępności dóbr – jak ją stosować w
celu zwiększenia sprzedaży?
n
Społecznego dowodu słuszności – Jak wyjaśnić
zjawisko znieczulicy?
n
Autorytetu – na czym polegał eksperyment Stanley’a
Milgrama?
Aktywne słuchanie
czyli dwukierunkowość w komunikacji
n
Zamiast pytań typu: Czy…?,
zadawaj pytania dopełnienia
, które
otwierają, dają szansę innym swobodnego wypowiadania się;
n
Pytania informacyjne: Co? Kto? Gdzie? Kiedy? Jak? (dlaczego?)
Zamiast: Dlaczego Pan tak uważa? Lepiej: Widzę, że coś Pana
niepokoi. Jak mogę pomóc?
n
Pytania warunkowe:
Jeśli… to…
„Jeśli przekonałby się Pan o
naszej niezawodności w wypełnianiu zobowiązań – tak jak Pan
oczekuje – czy wówczas podpisałby Pan
z nami umowę?”
n
Pytania alternatywne: wybór pomiędzy
„ten czy ten”:
„Jestem
w stanie umówić Panią na czwartek na 17.15, chyba że piątek o
11 byłby korzystniejszy?”
n
W trakcie rozmowy wypisujemy obiekcje klienta i
odpowiadamy na nie używając schematu: Jeśli… to…
Dodatkowo:
n
W celu pobudzenia do aktywności można
stosować pojedyncze zwroty, które wymuszają
dokończenie zdania: „Czyli…?”, „Ale…?”,
„I…?”, „Ponieważ…?”.
n
Unieruchomienie – ma sprawić, aby klient
zatrzymał się w wypowiedzi, żeby „przestawić”
go na bardziej pozytywne tory:
„Zgodzi się Pan
ze mną, że krzyk nam nie pomaga? Wszystkim
nam zależy na zdrowiu, prawda?”
Parafrazowanie
n
Służy wywoływaniu informacji zwrotnej u rozmówcy. Pozwala
sprawdzić, czy dobrze zrozumieliśmy wypowiedź lub czy
zapamiętaliśmy wszystkie jej szczegóły.
n
Parafraza polega na odtworzeniu własnymi słowami myśli i
uczuć, jakie wyraziła druga osoba, żeby sprawdzić czy dobrze
ją zrozumieliśmy.
n
np. „
Czyli jeśli dobrze Panią zrozumiałam to Pani główny
problem polega na…”,
dzięki czemu uzyskujemy
potwierdzenie lub zaprzeczenie pewnej hipotezy, którą sobie
postawiliśmy słuchając wypowiedzi pacjenta.
n
Można podać kilka przydatnych zwrotów stosowania
parafrazy:
„Uważa Pani, że…”, „Myśli Pan, że…”, „Zatem
rozumiem, że…, „Czuje Pani, że…”
itp.
Dodatkowe narzędzia aktywnego słuchania
n
Wykorzystanie ciszy, stosowanie krótkich przerw
n
Wykorzystanie tonu głosu – przyciszenie, kiedy
osoba krzyczy lub nie słucha
n
Obserwowanie komunikatów niewerbalnych
n
Wsłuchiwanie się w emocje
n
Okazywanie empatii
n
Budowanie wspólnoty.
Komplementowanie
n
Komplementowanie powinno mieć
charakter konkretny
n
Lepiej:
Zauważyłam, że uwzględniła Pani
moje ostatnie uwagi i przesyła Pani
raporty tygodniowe terminowo;
n
Aniżeli:
Widzę, że się Pani stara (należy
powiedzieć w czym).
Skalowanie
n
Technika, która daje nam możliwość ulokowania
swojego problemu na skali oraz wskazania zmian, które
mogą nastąpić, dzięki podjętym działaniom.
n
Prosimy, aby na skali 7-stopniowej (gdzie 1 oznacza źle,
a 7 najlepiej) osoba określiła swoje nastawienie do…,
samopoczucie, stan w jakim się znajduje.
n
Pytamy, dlaczego ulokowała siebie na tej pozycji, co by
musiało się wydarzyć, żeby znalazła się wyżej –
przyczynek do rozmowy.
Oceń się na skali:
Słaba zdolność słuchania 1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 Bardzo dobra zdolność
słuchania
Częste przerywanie
1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 Nieprzerywanie
Brak cierpliwości
1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 Cierpliwość
Trudność doradzania
1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 Łatwość doradzania
Branie na siebie
Przekazywanie
odpowiedzialności
1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 odpowiedzialności
Niskie zdolności
Wysokie zdolności
empatyczne
1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 empatyczne
Kategorie do oceny komunikacji:
n
Inicjowanie komunikacji w celu wymiany
potrzebnych informacji
n
Formułowanie jasnych i adekwatnych przekazów
(unikanie błędów)
n
Uważne słuchanie i unikanie przerywania
n
Podążanie za tokiem wypowiedzi rozmówcy
n
Otwartość na prezentowanie odmiennych
poglądów
Kluczowe w rozwiązywaniu konfliktów jest:
n
Nazwać konflikt – na czym polega?
n
Jakie są jego przyczyny i przebieg?
n
Doprowadzić do sytuacji wzajemnego słuchania i
poznania potrzeb
n
Etap poszukiwania rozwiązań
n
Wybór rozwiązania korzystnego dla obu stron
n
Feedback.
Można zastosować ćw. Zamiany ról.
Komunikaty typu TY
n
W konfliktach interpersonalnych ludzie generalnie mają
tendencję do stosowania wypowiedzi typu TY: „Bo Ty
to zawsze…, ciągle…, nigdy…,” które jest oskarżające,
na dodatek z tendencją do nadmiernej generalizacji.
Wypowiedź taka atakuje i stawia w złym świetle partnera
i wybiela osobę wypowiadającą się.
n
W konsekwencji wywołuje podobne zachowanie i
wypowiedź - o charakterze rywalizacyjnym, w myśl
zasady „agresja rodzi agresję”.
Komunikaty typu JA
n
Analiza sytuacji konfliktowych wskazuje na fakt, że
korzystniejsze jest stosowanie komunikatu typu JA:
„Czuję się…, Jestem…, Myślałam, że…, Uważam, że…”,
które przedstawiają nasz punkt widzenia, nasze uczucia
bez elementu ataku i naruszania terytorium partnera.
n
Istnieje wówczas większe prawdopodobieństwo, że nie
urazimy drugiej strony konfliktu i uzyskamy wyjaśnienie
dotyczące określonego zagadnienia. Oczywiście zdanie:
„Uważam, że postąpiłeś niesłusznie i absolutnie nie masz
racji” pomimo, że zaczyna się od prezentacji własnego
punktu widzenia to nadal pozostaje komunikatem typu TY.
n
TY to zawsze, ciągle, nigdy..
n
Typu JA – mówiące o swoich uczuciach,
myślach poglądach, bez naruszania
przestrzeni drugiej osoby
Uważam, że…; Myślę…, Czuję się…,
Jestem…
Scenariusz DESC wg Philipa Zimbardo
n
D – describe – OPISZ zachowanie, które nie podoba Ci się (możliwie
dokładnie, konkretnie i obiektywnie)
n
E – express – WYRAŹ co czujesz i myślisz na temat danego
zachowania (komunikat typu JA)
n
S – specify – UKONKRETNIJ: domagaj się innego, konkretnego
zachowania
n
C – consequences – SKUTKI: w sposób prosty i konkretny poinformuj,
jaką nagrodę przewidujesz za zmianę zachowania. Czasami trzeba
jednak określić negatywne konsekwencje w przypadku niedostosowania
się do oczekiwań.
Przykład zastosowania DESC:
n
D – „Ostatnio trzy razy spotkaliśmy się ze
znajomymi i za każdym razem skrytykowałeś
mnie w ich obecności.”
n
E – „Czuję się upokorzona i dotknięta.”
n
S – „Chciałabym, żebyś przestał mnie
krytykować.”
n
C – „Jeśli przestaniesz mnie krytykować będę
bardziej zadowolona, a wiesz, że potrafię być
naprawdę miła.” (w nagrodę…, jeśli nie to…).
Porozumienie bez przemocy
Marshalla B. Rosenberga
Opiera się na czterech prostych elementach:
n
Spostrzeżenie/obserwacja -
Co zauważam? O
jakie zachowanie chodzi? czyli Co się dzieje i
czego dotyczy reakcja?
n
Uczucia -
Co czuję w tej sytuacji? czyli Co
czujemy, gdy dana sytuacja ma miejsce?
n
Potrzeby
- Na czym mi zależy? czyli Jaka
potrzeba spowodowała to uczucie?
n
Prośba -
O co proszę? czyli Co może zrobić
drugi człowiek, aby zaspokoić to życzenie?
1. Spostrzeżenia (obserwacja)
n
na tym etapie należy zobaczyć, co się dzieje w danej
sytuacji, co wywołuje nasze reakcje. Obserwacja oznacza,
że opisuję to, co postrzegam, to znaczy słyszę, widzę,
stykam się z czymś, zapamiętuję i myślę o tym.
Sztuka polega na tym, żeby nasze spostrzeżenia
formułować powstrzymując się od jakichkolwiek ocen,
osądów, analiz, etykietowania, szufladkowania. Inaczej
mówiąc opisujemy tylko to, co się dzieje.
Przykład:
Kiedy przychodzisz 20 minut później niż się
umawialiśmy…
n
2. Uczucia – w tym miejscu należy wypowiedzieć uczucie, które
zostaje wywołane postępowaniem drugiej osoby
Przykład:
Kiedy przychodzisz 20 minut później niż się
umawialiśmy, czuję się poirytowana...
n
3. Potrzeby – opisujemy nasze potrzeby, nie mieszając w nie
osoby, z którą rozmawiamy.
Przykład:
Kiedy przychodzisz 20 minut później niż się
umawialiśmy, czuję się poirytowana, ponieważ chciałabym w
efektywny sposób wykorzystać czas…
4. Prośba
n
na tym etapie powinniśmy włączyć w proces komunikacji
osobę, z którą rozmawiamy. Formułujemy naszą prośbę o
działania, jakie może ona podjąć, by nasza potrzeba została
zaspokojona (nie należy przy tym formułować komunikatów
na temat tego, kim byśmy chcieli, żeby był ten człowiek, tylko
odnośnie tego, co mógłby zrobić).
Przykład:
Kiedy przychodzisz 20 minut później niż się
umawialiśmy, czuję się poirytowana, ponieważ chciałabym w
efektywny sposób wykorzystać czas. Chciałabym również,
abyś obiecał, że następnym razem, gdy coś Ci przeszkodzi w
przybyciu na czas, zadzwonisz i poinformujesz mnie, że
możesz się spóźnić. Czy moglibyśmy tak się umówić?
Literatura:
n
Denny R. Zdobywanie nowych klientów, Oficyna, Warszawa
2009.
n
Drucker P. F., Praktyka zarządzania, Wyd. MT Biznes,
Warszawa 2009.
n
Grzebyk K., Po pierwsze wartości, Studio Emka, Warszawa
2006.
n
Juchnowicz M., Sienkiewicz Ł., Jak oceniać pracę? Wartość
stanowisk i kompetencji, Difin, Warszawa 2006.
n
Kożusznik B., Wpływ społeczny organizacji, PWE, Warszawa
2005.
n
Kuraszko I., Nowa komunikacja społeczna wyzwaniem
odpowiedzialnego biznesu, Difin, Warszawa 2012.
n
Laszlo Ch., Firma zrównoważonego rozwoju, Wyd. Studio
EMKA, Warszawa 2007.
n
Lenik P., Motywatory pozapłacowe czyli droga do nowej jakości
pracowników, Difin, Warszawa 2012.
n
Matlakiewicz A., Solarczyk-Szwec H., Dorośli uczą się
inaczej, Toruń 2009.
n
McGee R., Rennie A., Budowanie zaangażowania
pracowników. Zestaw narzędzi, ABC a Wolters Kluwer
business, Warszawa 2012.
n
Niemierko B., Diagnostyka edukacyjna, PWN, Warszawa
2009.
n
Pietroń-Pyszczek A., Motywowanie pracowników. Wskazówki
dla menadżerów, Wyd. Marina, Wrocław 2007.
n
Rampersad R. K., Kompleksowa Karta Wyników, Placet,
Warszawa 2004.
n
Schenk G., Jak budować trwałe więzi z klientami, Oficyna
Ekonomiczna, Kraków 2004.
n
Stocki R., Prokopowicz P., Żmuda G., Pełna partycypacja w
zarządzaniu, a Wolters Kluwer business, Kraków 2008.
n
Sztander W., Rozmowy, które pomagają, PTP, Warszawa
1999.