Izrael bliskowschodnim mocarstwem.

W 1968 r. na terenach okupowanych pojawiła się

nielegalnie awangarda grup żydowskich osadników. W
większości byli to Mesjaniści, nowy typ fundamentalistów
żydowskich, którzy wykreowali groźną syntezę religii i
nacjonalizmu dla stworzenia znaczącej przewagi w
Samarii i w Judei. Osiedleńczy ruch fundamentalistów
religijnych wspierany był przez osadników świeckich.
Założyli oni wspólnie farmy w Dolnie Jordanu i
przekształcili ten teren w ziemie uprawne, stosując
nowoczesne systemy irygacyjne i metody hodowli.

Podjęto wówczas w Izraelu budowę licznych osiedli żydowskich na

zajętych w 1967 r. terytoriach palestyńskich. Miały to być silnie
umocnione osiedla, zamieszkane przez osadników-żołnierzy.
Budowano je w strategicznych miejscach, na przecięciu dróg i
pomiędzy arabskimi wioskami lub miastami. Ożywiło to zwłaszcza
budownictwo. Ale wszystkie gałęzie gospodarki izraelskiej ożywiły
się i znacząco zmalało bezrobocie (do 2,5%).

W lipcu 1968 r. doszło do zamachu stanu w Iraku

22 lipca 1968 r. Palestyńczycy wkroczyli na drogę

terroryzmu zagranicznego. Ludowy Front
Wyzwolenia Palestyny porwał izraelski samolot El
Al w Rzymie (Włochy), lot do Algierii. Dramat
porwanych 32 żydowskich pasażerów trwał przez 5
tygodni.

Od sierpnia 1968 r. Egipcjanie zaczęli prowadzić

nękający ostrzał artyleryjski izraelskich stanowisk nad
Kanałem Sueskim.

4 września 1968 r. palestyńscy terroryści zdetonowali trzy ładunki

wybuchowe w centrum miasta Tel Awiw, zabijając 1 Izraelczyka i
raniąc 71 osoby.

W październiku 1968 r. Izrael rozpoczął budowę systemu

umocnień obronnych wzdłuż Kanału Sueskiego,
nazwanego później linią Bar-Lewa. Izraelskie Siły Obronne
stojąc przed zupełnie nowymi wyzwaniami (rodzący się
terroryzm i nękający ostrzał artyleryjski), wybrały drogę
statycznych działań obronnych, przygotowując się do
konwencjonalnego pola walki. Konsekwencje tych
zaniedbań odczuto podczas Wojny Jom Kippur w 1973 r.

26 października 1968 r. doszło do wielkiej izraelsko-

egipskiej bitwy artyleryjskiej nad Kanałem Sueskim.

1 listopada 1968 r. izraelscy spadochroniarze

przeprowadzili odwetowy atak na Egipt, niszcząc stację
transformatorową położoną 200 km w głębi Egiptu.

W listopadzie 1968 r. z Antwerpii wypłynął

niewielki statek, który w 560 metalowych
pojemnikach wiózł 200 ton uranu. Z surowca tego
można wyprodukować dziesięć bomb atomowych.
Statek płynął do Genui, ale nigdy tam nie dotarł.
Jego celem był Izrael.

22 listopada 1968 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-

pułapkę na targowisku Mahaneh Yehuda w Jerozolimie, zabijając 12
Izraelczyków i raniąc 52 osoby.

12 grudnia 1968 r. komandosi izraelscy

zaatakowali i częściowo zniszczyli międzynarodowe
lotnisko w stolicy Libanu, Bejrucie. Atak był
odpowiedzią na palestyńskie ataki terrorystyczne
na izraelskie samoloty.

23 grudnia 1968 r. telewizja izraelska rozpoczęła regularną emisję

swoich programów.

26 grudnia 1968 r. palestyńscy terroryści

dokonali ataku na izraelski samolot El Al na
lotnisku w Atenach (Grecja), zabijając 1
Izraelczyka i raniąc 1 osobę. Atak przeprowadził
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.

27 grudnia 1968 r. USA podjęły decyzję o

sprzedaży Izraelowi 50 myśliwców
bombardujących Phantom.

Pod koniec 1968 r. rozpoczęto w Izraelu pracę nad

skonstruowaniem własnego myśliwca bojowego. Tymczasem 50 %
wydatków obronnych było wydawanych na zmianę sił powietrznych
z francuskiego na amerykański sprzęt. Samoloty bojowe Phantom i
Skyhawk (A-4M) stały się kręgosłupem izraelskich sił powietrznych.

W lutym 1969 r. na czele OWP stanął Jasir Arafat.

Od lutego oddziały terrorystów OWP rozpoczęły
częste akcje przenikania przez granicę do Izraela.
W odwecie izraelskie lotnictwo bombardowało
bazy al-Fatah wewnątrz Syrii.

W 1969 r. OWP uaktywniło swoją obecność w Strefie

Gazy. Na przestrzeni roku doszło tu do ponad 700
zbrojnych incydentów, w których zginęło 9 Izraelczyków i
80 zostało rannych.

18 lutego 1969 r. palestyńscy terroryści

zaatakowali izraelski samolot El Al, Boeing 707 na
lotnisku Zurych w Szwajcarii. Zginął izraelski pilot i
3 pasażerów.

21 lutego 1969 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w

tłumie wewnątrz supermarketu w Jerozolimie, zabijając 2
Izraelczyków i raniąc 20 osób.

"Wojna na wyczerpanie"

8 marca 1969 r. prezydent Egiptu Naser ogłosił,

że egipsko-izraelskie porozumienie o zawieszeniu
broni jest nieważne. Rozpoczęła się "wojna na
wyczerpanie", która trwała do 1970 r.
Arabski ostrzał artyleryjski koncentrował się
głównie wzdłuż Kanału Sueskiego (armia egipska).
Był to główny teren działań wojennych podczas
"wojny na wyczerpanie". W następnych latach
zaledwie około 10 procent potyczek miało miejsce
w Dolinie Jordanu (oddziały OWP). W mniejszym
stopniu dochodziło do wymiany ognia wzdłuż linii
zawieszenia broni na Wzgórzach Golan (armia
syryjska). Arabowie postanowili jednak rozciągnąć
wojnę nękającą Izrael, i wymusili wzrost napięcia
na granicy z Libanem (oddziały OWP). Na granicy
libańskiej i syryjskiej IDF do odpowiedzi używało
głównie sił pancernych. Równocześnie prowadzono
wojnę terrorystyczną wewnątrz Izraela - w Judei i
Samarii. W latach 1968-1972 IDF przeprowadziło
5,270 operacji bojowych wzdłuż lądowych,
powietrznych i morskich granic Izraela.
Jednocześnie grupy terrorystów arabskich
rozpoczęły atakować cele izraelskie na całym
świecie. Wszystkie te działania były obliczone na
osłabienie Państwa Izrael.

W ciągu trzech pierwszych dni artyleryjskiego ostrzału,

Egipcjanie wystrzelili 40 tys. pocisków na izraelskie
pozycje obronne. Następnie egipscy komandosi zaczęli
regularnie przeprawiać się na drugi brzeg Kanału
Sueskiego. Mnożyły się akcje dywersyjne.
W odpowiedzi izraelscy komandosi przeprowadzili serię
ataków na Ismailię, Port Fuad i Port Said. Jednostka
specjalnego przeznaczenia Izraelskich Morskich Sił
Obronnych (Commando Jami) przeprowadziła nieudany
rajd na Port Said, porty Tartus i Latakija.

W 1969 r. nasiliły się operacje terrorystyczne

prowadzone przez OWP z baz w południowym
Libanie (region "Fatahlandu" - południowo-
zachodnie stoki Góry Hermon). Działający tu
terroryści przeprowadzili w 1969 r. aż 97 operacji.
"Fatahland" stał się umocnionym regionem, z
zaopatrzeniowymi wioskami i liniami
komunikacyjnymi w trudno dostępnym górzystym
terenie. Początkowo libańska armia nie
przeszkadzała operacjom OWP, jednakże próby
rozszerzania swoich wpływów zaniepokoiły rząd w
Bejrucie. Krwawe konfrontacje pomiędzy libańską
armią i oddziałami OWP doprowadziły do
poważnego kryzysu politycznego w Libanie i
zaostrzenia się stosunków pomiędzy libańskimi
chrześcijanami i muzułmanami.

17 marca 1969 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana

Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 15 grudnia 1969 r.

Wiosną 1969 r. Izraelczycy rozpoczęli budować linię

fortyfikacji, ciągnących się wzdłuż wschodniego brzegu
Kanału Sueskiego. Ta linia fortyfikacji została nazwana
Bar Lewa, od nazwiska jej budowniczego, ówczesnego
izraelskiego szefa sztabu. Była to izraelska odpowiedź na
coraz częstszy egipski ostrzał wschodniego brzegu kanału.
Następnie 13 Flotylla (Commando Jami) przeprowadziła
rajd (operacja Mania-5) na egipski posterunek
radiolokacyjny w Ras al-Adabia nad Morzem Czerwonym.
Zniszczono wówczas stację radiolokacyjną i zabito 32
egipskich żołnierzy. Izraelski oddział po 12 minutowej
walce wycofał się bez strat.

W maju 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem

Sueskim zginęło 13 izraelskich żołnierzy, a 39 zostało
rannych.
W czerwcu 1969 r. w działaniach wojennych nad
Kanałem Sueskim zginęło 17 izraelskich żołnierzy, a 72
zostało rannych.

19 lipca 1969 r. izraelscy komandosi elitarnej jednostki

Sayeret Matkal wraz z płetwonurkami marynarki wojennej
dokonali rajdu na Zieloną Wyspę na Kanale Sueskim, w
czasie którego zniszczyli egipską stację radiolokacyjną i
stanowiska artylerii plot.
20 lipca 1969 roku izraelskie oddziały specjalne
Sayeret Matkal i 13 Flotylla (Commando Jami)
przeprowadziły rajd na egipski garnizon wojskowy w forcie

niedaleko Suezu. Niewiele brakowało, a akcja nie
powiodłaby się. Dzięki determinacji komandosów tych
dwóch elitarnych jednostek akcja zakończyła sie
sukcesem. Izraelscy komandosi zniszczyli stanowiska
egipskiej artylerii przeciwlotniczej w południowej części
Kanału Sueskiego.

W 1969 r. Izraelskie Siły Powietrzne wycofały ze służby liniowej

myśliwce Ouragan, przeznaczając je do szkolenia pilotów.

W lipcu 1969 r. arabskie państwa postanowiły przywrócić

do życia wschodni front przeciwko Izraelowi. W rejonie
Wzgórz Golan doszło do wymiany ognia pomiędzy armią
syryjską i IDF.

W lipcu 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem

Sueskim zginęło 31 izraelskich żołnierzy, a 81 zostało
rannych.
W okresie od sierpnia do grudnia 1969 r. w działaniach
wojennych nad Kanałem Sueskim zginęło 180 izraelskich
żołnierzy.

21 sierpnia 1969 r. Michael Dennis Rochan, australisjki

chrześcijanin, członek fundamentalistycznej sekty Kościoła Bożego,
podłożył ogień pod meczet al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym w
Jerozolimie. Ogień poważnie uszkodził kopułę meczetu i zniszczył
rzeźbioną drewnianą mównicę z 1187 r. Izraelska policja
aresztowała niezrównoważony psychicznie turystę z Australii.

Po miesiącach egipskiego intensywnego ostrzału

artyleryjskiego, dowództwo izraelskiej armii zdecydowało
się na użycie sił powietrznych. Od września 1969 r.
izraelskie myśliwce bombardujące Phantom, w ciągu
sześciu tygodni zniszczyły wszystkie egipskie wyrzutnie
rakiet przeciwlotniczych oraz większość stacji radarowych
(był to cały sprzęt z ZSRR).
Na przestrzeni całego 1969 r. izraelskie lotnictwo
systematycznie bombardowało egipskie wioski i
miasteczka wzdłuż Kanału Sueskiego, zmuszając 750 tys.
ludzi do ewakuacji, niszcząc 55 tys. domów oraz zabijając
i raniąc nieokreśloną (brak źródeł po stronie egipskiej)
liczbę ludzi. Działania te były częścią taktyki wywierania
presji na rząd egipski.

W 1969 r. Brytyjczycy odmówili Izraelowi

dostarczenia nowych czołgów Chieftain.
Doprowadziło to izraelski rząd do podjęcia decyzji
o rozpoczęciu produkcji w Izraelu własnej
konstrukcji czołgów.

W październiku 1969 r. doszło w Kairze do

zawarcia tajnego porozumienia pomiędzy rządem
Libanu i OWP. OWP uznała zwierzchność władzy
libańskiej nad "Fatahlandem", natomiast rząd w
Bejrucie zagwarantował wolność operacji
terrorystycznych przeciwko Izraelowi.

22 października 1969 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bomby

w pięciu domach w Hajfie, zabijając 4 Izraelczyków i raniąc 20 osób.

28 października 1969 r. odbyły się w Izraelu wybory do VII

Knesetu. Wybory wygrał lewicowy Wspólny Front Robotników
Izraela (Maarach), jednakże wyraźnie osłabiony.
15 grudnia 1969 r. premierem izraelskiego rządu została
wybrana Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 10 marca
1974 r.

26 grudnia 1969 r. izraelskie służby specjalne

uprowadziły z francuskiego portu Cherbourg pięć
okrętów rakietowych, które były wybudowane dla
Izraela, zapłacone, lecz ich dostawa została
wstrzymana przez ogłoszenie francuskiego
embarga na dostawy broni do Izraela po wojnie
1967 r.

W okresie od stycznia do kwietnia 1970 r. izraelskie

samoloty skoncentrowały się na atakowaniu
strategicznych celów w głębi terytorium Egiptu.
Wielokrotnie przeprowadzały one rajdy nad dużymi
miastami Egiptu, wywołując poczucie zagrożenia wśród
ludności arabskiej.
22 stycznia 1970 r. izraelscy komandosi zaatakowali i
przejęli na 36 godzin egipską bazę wojskową na obszarze
Zatoki Sueskiej.

Na początku 1970 r. działaność terrorystyczna OWP w

Strefie Gazy osiągnęła swój kulminacyjny punkt. Ludowy
Front Wyzwolenia Palestyny zdołał przejąć kontrolę nad
miastem Shati i kilkoma obozami uchodźców. W toku tej
wewnętrznej walki zabijano Arabów podejrzanych o
współpracę z Izraelem oraz członków rywalizujących
organizacji terrorystycznych. Na przestrzeni całego roku
zarejestrowano w Strefie Gazy 445 zbrojnych incydentów,
w których zginęło 16 Izraelczyków i 45 Arabów, natomiast
rannych zostało 144 Izraelczyków i 667 Arabów.

Nowy etap walk rozpoczął się kiedy Egipcjanie

otrzymali przeciwlotniczą ochronę rakietową
dostarczoną przez ZSRR. Od lutego 1970 r. ZSRR
skierowało do Egiptu nową pomoc wojskową.
Przyjechało około 200 pilotów radzieckich, ponad
12 tys. artylerzystów rakietowych i 4 tys. oficerów
wojsk lądowych. Obsługiwali oni 150
nowoczesnych myśliwców Mig oraz wszystkie nowo
dostarczane wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych
SAM-3. Na Morze Śródziemne wpłynął również
duży zespół operacyjny 60 okrętów wojennych
ZSRR, o tonażu porównywalnym z amerykańską VI
Flotą.

10 lutego 1970 r. palestyńscy terroryści

zaatakowali izraelski samolot El Al na lotnisku
Zurych w Szwajcarii, zabijając 1 Izraelczyka i
raniąc 11 osób.

Od marca 1970 r. Syryjczycy rozpoczęli wysyłanie

specjalnych kommand do operacji dywersyjnych poza
izraelskimi liniami na Wzgórzach Golan. W odpowiedzi
izraelskie lotnictwo bombardowało pozycje wroga.

3 maja 1970 r. izraelski patrol graniczny przechwycił

grupę palestyńskich bojowników w Dolinie Jordanu,
przekraczających granicę izraelsko-jordańską. W walce
zginęło 21 Palestyńczyków.

22 maja 1970 r. palestyńscy terroryści działający z południowego

Libanu zaatakowali autobus szkolny w Avivim, zabijając 9 uczniów i
2 nauczycieli, oraz raniąc 24 osoby.

Na wiosnę 1970 r. Egipt rozlokował nad Kanałem

Sueskim nowe jednostki operacyjne. Jednocześnie nasiliła
się intensywność starć. Tylko w ciągu jednego tygodnia
doszło do 304 incydentów zbrojnych, a artyleria egipska
wystrzeliwała 1 tys. pocisków w ciągu godziny.
Równocześnie Egipcjanie w trakcie nocy rozlokowali
wzdłuż Kanału Sueskiego nową sieć baterii rakiet
przeciwlotniczych nowej generacji SAM-3, które
uniemożliwiły izraelskim samolotom prowadzenie operacji
nad egipskimi miastami.
30 maja 1970 r. w starciu z żołnierzami egipskimi
zginęło 13 izraelskich żołnierzy.

Egipcjanie w okresie od kwietnia do sierpnia 1970

r. stracili 2873 zabitych żołnierzy i 4 tys. rannych.
"Wojna na wyczerpanie" prowadziła do
wyczerpania Egipt.

- okres zawieszenia broni -

7 sierpnia 1970 r. Egipt i Izrael zawarły zawieszenie

broni przy gwarancjach ze strony USA. Równocześnie
zawarto zawieszenie bronii pomiędzy Izraelem i Syrią.
Ustały wówczas akcje terrorystyczne w rejonie Wzgórz
Golan.

6 września 1970 r. palestyńscy terroryści

jednocześnie uprowadzili trzy samoloty z ponad
400 pasażerami na lotnisku Dawson Field w
Jordanii. Porwanie przeprowadził Ludowy Frontu
Wyzwolenia Palestyny. Palestyńczycy stali się
specjalistami w porwaniach samolotów.

16 wrześniu 1970 r. wybuchły w Jordanii

gwałtowne starcia między wojskami jordańskimi a
Palestyńczykami, w których zginęło 3 tysiące osób.
Jordania usunęła siłą bazy Organizacji Wyzwolenia
Palestyny (OWP) ze swojego terytorium do Libanu.
Walki uliczne w Ammanie zostały określone przez
OWP mianem "czarnego września".

W trakcie wewnętrznych walk jordańsko-palestyńskich,

we wrześniu 1970 r. Izrael zgromadził swoje siły zbrojne
przy granicy z Syrią, w ten sposób uniemożliwiając marsz
syryjskich wojsk z odsieczą dla OWP do Jordanii.

19 września 1970 r. do Jordanii wkroczyły

oddziały armii syryjskiej, która usiłowała bronić
OWP przed Jordańczykami.
27 września 1970r. w Kairze zostało podpisane
porozumienie o zakończeniu walk w Jordanii przez
przedstawicieli ośmiu państw arabskich i Jasera
Arafata.

We wrześniu 1970 r. prezydent USA Nixon złożył

deklarację, że Stany Zjednoczone Ameryki
zobowiązują się interweniować po stronie Izraela,
gdyby ten został zaatakowany przez Egipt i ZSRR.
Jesienią 1970 r. Kongres USA, zaniepokojony
systematycznie rosnącą pozycją ZSRR w Egipcie,
po raz pierwszy zgodził się dostarczyć Izraelowi
najnowocześniejszą broń o wartości pół miliarda
dolarów. Było to mniej, niż Moskwa wyłożyła w
Egipcie, lecz pozwoliło przywrócić zakłóconą
równowagę.

W 1970 r. przyjęto poprawkę do Prawa Powrotu wprowadzającą

ścisłe kryteria religijne.

We wrześniu 1970 r. zginął w zamachu prezydent

Egiptu Naser.

Pod koniec 1970 r. w Libanie znalazło się około

300 tys. palestyńskich uchodźców. Rządzące
Libanem elity chrześcijańskie zepchnęły
Palestyńczyków do rangi ludności drugiej klasy,
dlatego tak łatwo poddali się oni wpływom
Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP). OWP
dysponując rocznym funduszem w wysokości 400
mln. dolarów od państw naftowych, zbudowała na
południu Libanu państwo w państwie, pod nazwą
"Fatahland". Wybudowano cały system opieki
społecznej z siecią szpitali i przychodni lekarskich.
Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje
prasowe, urzędy pocztowe, banki i rozgłośnie
radiowe. Na tym terenie działały również zbrojne
organizacje al-Fatah i Ludowy Front Wyzwolenia
Palestyny, które dysponowały około 15 tys.
uzbrojonych ludzi. Te oddziały regularnie
ostrzeliwały terytorium Izraela i często
przechodziły przez granicę do Galilei by
organizować tam zamachy i porwania. W obozach
szkoleniowych OWP szkolili się terroryści z całego
świata - z Czerwonych Brygad, Frakcji Czerwonej
Armii, Akcji Bezpośredniej i innych.

11 stycznia 1971 r. do Izraela przybył trzymilionowy obywatel,

żydowski imigrant z ZSRR.

Przez cały 1971 r. izraelska armia prowadziła rozległą

operację wykorzenienia terrorystycznych organizacji ze
Strefy Gazy. W strefie rozlokowano liczne jednostki
regularnej armii. Cały region odizolowano ograniczając do
niego dostęp, wprowadzono dokładne kontrole na drogach
wyjazdowych i wszystkie wioski i miasta poddano
sztywnemu nadzorowi. W lipcu 1971 r. przeprowadzono
operację poszerzenia dróg przebiegających przez obozy
dla uchodźców - miało to na celu zapewnienie
bezpieczeństwa dla izraelskich patroli wojskowych. W
ciągu roku zabito ponad 100 terrorystów, a tysiące
aresztowano. Liczba zbrojnych incydentów zdecydowanie
zmalała.

27 maja 1971 r. Egipt zawarł nowe porozumienie

z ZSRR. Egipt wybrał drogę socjalistyczną na swój
rozwój, a ZSRR wyraziło gotowość do szkolenia

egipskich żołnierzy na najnowszych rodzajach
radzieckiej broni.

18 lipca 1971 r. francuska prasa ujawniła, że

Izrael rocznie produkuje dwie bomby atomowe.

20 sierpnia 1971 r. rząd Izraela przeprowadził dewaluację waluty

izraelskiej, co spowodowało wzrost cen żywności.

W 1972 r. w Strefie Gazy zarejestrowano 60 zbrojnych

incydentów. Ten zdecydowany spadek aktywności
arabskich terrorystów był wynikiem konsekwentnej
działalności izraelskiej administracji wojskowej.

8 maja 1972 r. palestyńscy terroryści porwali na lotnisku Lod

belgijski samolot Boeing 767, linii lotniczych Sabena. Atak
przeprowadziła organizacja Czarny Wrzesień. Następnego dnia
izraelscy komandosi z elitarnej jednostki Sayeret Matkal uwolnili
porwanych pasażerów. Podczas operacji zginął 1 pasażer i 5
izraelskich komandosów, oraz 4 terrorystów.

W 1972 r. zaczęła się komplikować sytuacja

wewnętrzna Libanu. Rosnące wpływy OWP
wywoływały obawy we wszystkich społecznościach
etniczno-religijnych. Zwalczające się ugrupowania
zaczęły tworzyć uzbrojone oddziały milicji do
własnej obrony.

30 maja 1972 r. palestyńscy terroryści otworzyli ogień z broni

maszynowej na terminalu pasażerskim na lotnisku w Lod, zabijając
26 Izraelczyków i raniąc 78 osób. Atak przeprowadziły wspólnie
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny i Japońska Czerwona Armia.

Od 1972 r. Stany Zjednoczone Ameryki stały się

głównym dostawcą broni i nowoczesnej technologii
do Izraela.

W 1972 r. Liga Arabska w Damaszku

sformułowała oficjalną wersję zasad bojkotu
gospodarczego Izraela.

26 czerwca 1972 r. w operacji "Argaz Bet"

izraelscy komandosi z elitarnej Jednostki 269
porwali 5 oficerów syryjskiego wywiadu, którzy
planowali ataki dywersyjne przeciw Izraelowi
(wymieniono ich później na 3 izraelskich pilotów).

27 czerwca 1972 r. premier Libanu Saed Salem

zawarł z Jaserem Arafatem porozumienie o
niedokonywaniu ataków terrorystycznych na

terytorium Izraela z obszaru Libanu.

26 lipca 1972 r. w Izraelu uruchomiono łączność satelitarną.

W 1972 r. wszedł w Izraelu do służby system rakietowy MGM-52

Lance. Jest to jednostopniowy, zasilany paliwem płynnym pocisk
balistyczny krótkiego zasięgu (SRBM). Lance ma zasięg około ok.
130 kilometrów i może przenosić zarówno ładunek konwencjonalny,
głowicę W-70 o sile wybuchu 100 kt lub 1 kt głowicę o wzmożonej
radiacji W-70-3.

5 września 1972 r. podczas olimpiady w

Monachium (Niemcy), palestyńscy terroryści z
organizacji Czarny Wrzesień zabili 11 sportowców
izraelskich.
W grudniu 1972 r. palestyńscy terroryści porwali
pracowników izraelskiej ambasady w Bangkoku.

21 lutego 1973 r. izraelskie myśliwce zestrzeliły nad

Półwyspem Synaj libijski samolot pasażerski ze 105
pasażerami na pokładzie.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.