Izrael bliskowschodnim mocarstwem.
W 1968 r. na terenach okupowanych pojawiła się nielegalnie awangarda grup żydowskich osadników. W większości byli to Mesjaniści, nowy typ fundamentalistów żydowskich, którzy wykreowali groźną syntezę religii i nacjonalizmu dla stworzenia znaczącej przewagi w Samarii i w Judei. Osiedleńczy ruch fundamentalistów religijnych wspierany był przez osadników świeckich. Założyli oni wspólnie farmy w Dolnie Jordanu i przekształcili ten teren w ziemie uprawne, stosując nowoczesne systemy irygacyjne i metody hodowli.
Podjęto wówczas w Izraelu budowę licznych osiedli żydowskich na zajętych w 1967 r. terytoriach palestyńskich. Miały to być silnie umocnione osiedla, zamieszkane przez osadników-żołnierzy. Budowano je w strategicznych miejscach, na przecięciu dróg i pomiędzy arabskimi wioskami lub miastami. Ożywiło to zwłaszcza budownictwo. Ale wszystkie gałęzie gospodarki izraelskiej ożywiły się i znacząco zmalało bezrobocie (do 2,5%).
W lipcu 1968 r. doszło do zamachu stanu w Iraku
22 lipca 1968 r. Palestyńczycy wkroczyli na drogę terroryzmu zagranicznego. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny porwał izraelski samolot El Al w Rzymie (Włochy), lot do Algierii. Dramat porwanych 32 żydowskich pasażerów trwał przez 5 tygodni.
Od sierpnia 1968 r. Egipcjanie zaczęli prowadzić nękający ostrzał artyleryjski izraelskich stanowisk nad Kanałem Sueskim.
4 września 1968 r. palestyńscy terroryści zdetonowali trzy ładunki wybuchowe w centrum miasta Tel Awiw, zabijając 1 Izraelczyka i raniąc 71 osoby.
W październiku 1968 r. Izrael rozpoczął budowę systemu umocnień obronnych wzdłuż Kanału Sueskiego, nazwanego później linią Bar-Lewa. Izraelskie Siły Obronne stojąc przed zupełnie nowymi wyzwaniami (rodzący się terroryzm i nękający ostrzał artyleryjski), wybrały drogę statycznych działań obronnych, przygotowując się do konwencjonalnego pola walki. Konsekwencje tych zaniedbań odczuto podczas Wojny Jom Kippur w 1973 r.
26 października 1968 r. doszło do wielkiej izraelsko-egipskiej bitwy artyleryjskiej nad Kanałem Sueskim.
1 listopada 1968 r. izraelscy spadochroniarze przeprowadzili odwetowy atak na Egipt, niszcząc stację transformatorową położoną 200 km w głębi Egiptu.
W listopadzie 1968 r. z Antwerpii wypłynął niewielki statek, który w 560 metalowych pojemnikach wiózł 200 ton uranu. Z surowca tego można wyprodukować dziesięć bomb atomowych. Statek płynął do Genui, ale nigdy tam nie dotarł. Jego celem był Izrael.
22 listopada 1968 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-pułapkę na targowisku Mahaneh Yehuda w Jerozolimie, zabijając 12 Izraelczyków i raniąc 52 osoby.
12 grudnia 1968 r. komandosi izraelscy zaatakowali i częściowo zniszczyli międzynarodowe lotnisko w stolicy Libanu, Bejrucie. Atak był odpowiedzią na palestyńskie ataki terrorystyczne na izraelskie samoloty.
23 grudnia 1968 r. telewizja izraelska rozpoczęła regularną emisję swoich programów.
26 grudnia 1968 r. palestyńscy terroryści dokonali ataku na izraelski samolot El Al na lotnisku w Atenach (Grecja), zabijając 1 Izraelczyka i raniąc 1 osobę. Atak przeprowadził Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.
27 grudnia 1968 r. USA podjęły decyzję o sprzedaży Izraelowi 50 myśliwców bombardujących Phantom.
Pod koniec 1968 r. rozpoczęto w Izraelu pracę nad skonstruowaniem własnego myśliwca bojowego. Tymczasem 50 % wydatków obronnych było wydawanych na zmianę sił powietrznych z francuskiego na amerykański sprzęt. Samoloty bojowe Phantom i Skyhawk (A-4M) stały się kręgosłupem izraelskich sił powietrznych.
W lutym 1969 r. na czele OWP stanął Jasir Arafat. Od lutego oddziały terrorystów OWP rozpoczęły częste akcje przenikania przez granicę do Izraela.
W odwecie izraelskie lotnictwo bombardowało bazy al-Fatah wewnątrz Syrii.
W 1969 r. OWP uaktywniło swoją obecność w Strefie Gazy. Na przestrzeni roku doszło tu do ponad 700 zbrojnych incydentów, w których zginęło 9 Izraelczyków i 80 zostało rannych.
18 lutego 1969 r. palestyńscy terroryści zaatakowali izraelski samolot El Al, Boeing 707 na lotnisku Zurych w Szwajcarii. Zginął izraelski pilot i 3 pasażerów.
21 lutego 1969 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w tłumie wewnątrz supermarketu w Jerozolimie, zabijając 2 Izraelczyków i raniąc 20 osób.
"Wojna na wyczerpanie"
8 marca 1969 r. prezydent Egiptu Naser ogłosił, że egipsko-izraelskie porozumienie o zawieszeniu broni jest nieważne. Rozpoczęła się "wojna na wyczerpanie", która trwała do 1970 r.
Arabski ostrzał artyleryjski koncentrował się głównie wzdłuż Kanału Sueskiego (armia egipska). Był to główny teren działań wojennych podczas "wojny na wyczerpanie". W następnych latach zaledwie około 10 procent potyczek miało miejsce w Dolinie Jordanu (oddziały OWP). W mniejszym stopniu dochodziło do wymiany ognia wzdłuż linii zawieszenia broni na Wzgórzach Golan (armia syryjska). Arabowie postanowili jednak rozciągnąć wojnę nękającą Izrael, i wymusili wzrost napięcia na granicy z Libanem (oddziały OWP). Na granicy libańskiej i syryjskiej IDF do odpowiedzi używało głównie sił pancernych. Równocześnie prowadzono wojnę terrorystyczną wewnątrz Izraela - w Judei i Samarii. W latach 1968-1972 IDF przeprowadziło 5,270 operacji bojowych wzdłuż lądowych, powietrznych i morskich granic Izraela. Jednocześnie grupy terrorystów arabskich rozpoczęły atakować cele izraelskie na całym świecie. Wszystkie te działania były obliczone na osłabienie Państwa Izrael.
W ciągu trzech pierwszych dni artyleryjskiego ostrzału, Egipcjanie wystrzelili 40 tys. pocisków na izraelskie pozycje obronne. Następnie egipscy komandosi zaczęli regularnie przeprawiać się na drugi brzeg Kanału Sueskiego. Mnożyły się akcje dywersyjne.
W odpowiedzi izraelscy komandosi przeprowadzili serię ataków na Ismailię, Port Fuad i Port Said. Jednostka specjalnego przeznaczenia Izraelskich Morskich Sił Obronnych (Commando Jami) przeprowadziła nieudany rajd na Port Said, porty Tartus i Latakija.
W 1969 r. nasiliły się operacje terrorystyczne prowadzone przez OWP z baz w południowym Libanie (region "Fatahlandu" - południowo-zachodnie stoki Góry Hermon). Działający tu terroryści przeprowadzili w 1969 r. aż 97 operacji. "Fatahland" stał się umocnionym regionem, z zaopatrzeniowymi wioskami i liniami komunikacyjnymi w trudno dostępnym górzystym terenie. Początkowo libańska armia nie przeszkadzała operacjom OWP, jednakże próby rozszerzania swoich wpływów zaniepokoiły rząd w Bejrucie. Krwawe konfrontacje pomiędzy libańską armią i oddziałami OWP doprowadziły do poważnego kryzysu politycznego w Libanie i zaostrzenia się stosunków pomiędzy libańskimi chrześcijanami i muzułmanami.
17 marca 1969 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 15 grudnia 1969 r.
Wiosną 1969 r. Izraelczycy rozpoczęli budować linię fortyfikacji, ciągnących się wzdłuż wschodniego brzegu Kanału Sueskiego. Ta linia fortyfikacji została nazwana Bar Lewa, od nazwiska jej budowniczego, ówczesnego izraelskiego szefa sztabu. Była to izraelska odpowiedź na coraz częstszy egipski ostrzał wschodniego brzegu kanału.
Następnie 13 Flotylla (Commando Jami) przeprowadziła rajd (operacja Mania-5) na egipski posterunek radiolokacyjny w Ras al-Adabia nad Morzem Czerwonym. Zniszczono wówczas stację radiolokacyjną i zabito 32 egipskich żołnierzy. Izraelski oddział po 12 minutowej walce wycofał się bez strat.
W maju 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem Sueskim zginęło 13 izraelskich żołnierzy, a 39 zostało rannych.
W czerwcu 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem Sueskim zginęło 17 izraelskich żołnierzy, a 72 zostało rannych.
19 lipca 1969 r. izraelscy komandosi elitarnej jednostki Sayeret Matkal wraz z płetwonurkami marynarki wojennej dokonali rajdu na Zieloną Wyspę na Kanale Sueskim, w czasie którego zniszczyli egipską stację radiolokacyjną i stanowiska artylerii plot.
20 lipca 1969 roku izraelskie oddziały specjalne Sayeret Matkal i 13 Flotylla (Commando Jami) przeprowadziły rajd na egipski garnizon wojskowy w forcie niedaleko Suezu. Niewiele brakowało, a akcja nie powiodłaby się. Dzięki determinacji komandosów tych dwóch elitarnych jednostek akcja zakończyła sie sukcesem. Izraelscy komandosi zniszczyli stanowiska egipskiej artylerii przeciwlotniczej w południowej części Kanału Sueskiego.
W 1969 r. Izraelskie Siły Powietrzne wycofały ze służby liniowej myśliwce Ouragan, przeznaczając je do szkolenia pilotów.
W lipcu 1969 r. arabskie państwa postanowiły przywrócić do życia wschodni front przeciwko Izraelowi. W rejonie Wzgórz Golan doszło do wymiany ognia pomiędzy armią syryjską i IDF.
W lipcu 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem Sueskim zginęło 31 izraelskich żołnierzy, a 81 zostało rannych.
W okresie od sierpnia do grudnia 1969 r. w działaniach wojennych nad Kanałem Sueskim zginęło 180 izraelskich żołnierzy.
21 sierpnia 1969 r. Michael Dennis Rochan, australisjki chrześcijanin, członek fundamentalistycznej sekty Kościoła Bożego, podłożył ogień pod meczet al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Ogień poważnie uszkodził kopułę meczetu i zniszczył rzeźbioną drewnianą mównicę z 1187 r. Izraelska policja aresztowała niezrównoważony psychicznie turystę z Australii.
Po miesiącach egipskiego intensywnego ostrzału artyleryjskiego, dowództwo izraelskiej armii zdecydowało się na użycie sił powietrznych. Od września 1969 r. izraelskie myśliwce bombardujące Phantom, w ciągu sześciu tygodni zniszczyły wszystkie egipskie wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych oraz większość stacji radarowych (był to cały sprzęt z ZSRR).
Na przestrzeni całego 1969 r. izraelskie lotnictwo systematycznie bombardowało egipskie wioski i miasteczka wzdłuż Kanału Sueskiego, zmuszając 750 tys. ludzi do ewakuacji, niszcząc 55 tys. domów oraz zabijając i raniąc nieokreśloną (brak źródeł po stronie egipskiej) liczbę ludzi. Działania te były częścią taktyki wywierania presji na rząd egipski.
W 1969 r. Brytyjczycy odmówili Izraelowi dostarczenia nowych czołgów Chieftain. Doprowadziło to izraelski rząd do podjęcia decyzji o rozpoczęciu produkcji w Izraelu własnej konstrukcji czołgów.
W październiku 1969 r. doszło w Kairze do zawarcia tajnego porozumienia pomiędzy rządem Libanu i OWP. OWP uznała zwierzchność władzy libańskiej nad "Fatahlandem", natomiast rząd w Bejrucie zagwarantował wolność operacji terrorystycznych przeciwko Izraelowi.
22 października 1969 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bomby w pięciu domach w Hajfie, zabijając 4 Izraelczyków i raniąc 20 osób.
28 października 1969 r. odbyły się w Izraelu wybory do VII Knesetu. Wybory wygrał lewicowy Wspólny Front Robotników Izraela (Maarach), jednakże wyraźnie osłabiony.
15 grudnia 1969 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 10 marca 1974 r.
26 grudnia 1969 r. izraelskie służby specjalne uprowadziły z francuskiego portu Cherbourg pięć okrętów rakietowych, które były wybudowane dla Izraela, zapłacone, lecz ich dostawa została wstrzymana przez ogłoszenie francuskiego embarga na dostawy broni do Izraela po wojnie 1967 r.
W okresie od stycznia do kwietnia 1970 r. izraelskie samoloty skoncentrowały się na atakowaniu strategicznych celów w głębi terytorium Egiptu. Wielokrotnie przeprowadzały one rajdy nad dużymi miastami Egiptu, wywołując poczucie zagrożenia wśród ludności arabskiej.
22 stycznia 1970 r. izraelscy komandosi zaatakowali i przejęli na 36 godzin egipską bazę wojskową na obszarze Zatoki Sueskiej.
Na początku 1970 r. działaność terrorystyczna OWP w Strefie Gazy osiągnęła swój kulminacyjny punkt. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny zdołał przejąć kontrolę nad miastem Shati i kilkoma obozami uchodźców. W toku tej wewnętrznej walki zabijano Arabów podejrzanych o współpracę z Izraelem oraz członków rywalizujących organizacji terrorystycznych. Na przestrzeni całego roku zarejestrowano w Strefie Gazy 445 zbrojnych incydentów, w których zginęło 16 Izraelczyków i 45 Arabów, natomiast rannych zostało 144 Izraelczyków i 667 Arabów.
Nowy etap walk rozpoczął się kiedy Egipcjanie otrzymali przeciwlotniczą ochronę rakietową dostarczoną przez ZSRR. Od lutego 1970 r. ZSRR skierowało do Egiptu nową pomoc wojskową. Przyjechało około 200 pilotów radzieckich, ponad 12 tys. artylerzystów rakietowych i 4 tys. oficerów wojsk lądowych. Obsługiwali oni 150 nowoczesnych myśliwców Mig oraz wszystkie nowo dostarczane wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych SAM-3. Na Morze Śródziemne wpłynął również duży zespół operacyjny 60 okrętów wojennych ZSRR, o tonażu porównywalnym z amerykańską VI Flotą.
10 lutego 1970 r. palestyńscy terroryści zaatakowali izraelski samolot El Al na lotnisku Zurych w Szwajcarii, zabijając 1 Izraelczyka i raniąc 11 osób.
Od marca 1970 r. Syryjczycy rozpoczęli wysyłanie specjalnych kommand do operacji dywersyjnych poza izraelskimi liniami na Wzgórzach Golan. W odpowiedzi izraelskie lotnictwo bombardowało pozycje wroga.
3 maja 1970 r. izraelski patrol graniczny przechwycił grupę palestyńskich bojowników w Dolinie Jordanu, przekraczających granicę izraelsko-jordańską. W walce zginęło 21 Palestyńczyków.
22 maja 1970 r. palestyńscy terroryści działający z południowego Libanu zaatakowali autobus szkolny w Avivim, zabijając 9 uczniów i 2 nauczycieli, oraz raniąc 24 osoby.
Na wiosnę 1970 r. Egipt rozlokował nad Kanałem Sueskim nowe jednostki operacyjne. Jednocześnie nasiliła się intensywność starć. Tylko w ciągu jednego tygodnia doszło do 304 incydentów zbrojnych, a artyleria egipska wystrzeliwała 1 tys. pocisków w ciągu godziny.
Równocześnie Egipcjanie w trakcie nocy rozlokowali wzdłuż Kanału Sueskiego nową sieć baterii rakiet przeciwlotniczych nowej generacji SAM-3, które uniemożliwiły izraelskim samolotom prowadzenie operacji nad egipskimi miastami.
30 maja 1970 r. w starciu z żołnierzami egipskimi zginęło 13 izraelskich żołnierzy.
Egipcjanie w okresie od kwietnia do sierpnia 1970 r. stracili 2873 zabitych żołnierzy i 4 tys. rannych. "Wojna na wyczerpanie" prowadziła do wyczerpania Egipt.
- okres zawieszenia broni -
7 sierpnia 1970 r. Egipt i Izrael zawarły zawieszenie broni przy gwarancjach ze strony USA. Równocześnie zawarto zawieszenie bronii pomiędzy Izraelem i Syrią. Ustały wówczas akcje terrorystyczne w rejonie Wzgórz Golan.
6 września 1970 r. palestyńscy terroryści jednocześnie uprowadzili trzy samoloty z ponad 400 pasażerami na lotnisku Dawson Field w Jordanii. Porwanie przeprowadził Ludowy Frontu Wyzwolenia Palestyny. Palestyńczycy stali się specjalistami w porwaniach samolotów.
16 wrześniu 1970 r. wybuchły w Jordanii gwałtowne starcia między wojskami jordańskimi a Palestyńczykami, w których zginęło 3 tysiące osób. Jordania usunęła siłą bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) ze swojego terytorium do Libanu. Walki uliczne w Ammanie zostały określone przez OWP mianem "czarnego września".
W trakcie wewnętrznych walk jordańsko-palestyńskich, we wrześniu 1970 r. Izrael zgromadził swoje siły zbrojne przy granicy z Syrią, w ten sposób uniemożliwiając marsz syryjskich wojsk z odsieczą dla OWP do Jordanii.
19 września 1970 r. do Jordanii wkroczyły oddziały armii syryjskiej, która usiłowała bronić OWP przed Jordańczykami.
27 września 1970r. w Kairze zostało podpisane porozumienie o zakończeniu walk w Jordanii przez przedstawicieli ośmiu państw arabskich i Jasera Arafata.
We wrześniu 1970 r. prezydent USA Nixon złożył deklarację, że Stany Zjednoczone Ameryki zobowiązują się interweniować po stronie Izraela, gdyby ten został zaatakowany przez Egipt i ZSRR.
Jesienią 1970 r. Kongres USA, zaniepokojony systematycznie rosnącą pozycją ZSRR w Egipcie, po raz pierwszy zgodził się dostarczyć Izraelowi najnowocześniejszą broń o wartości pół miliarda dolarów. Było to mniej, niż Moskwa wyłożyła w Egipcie, lecz pozwoliło przywrócić zakłóconą równowagę.
W 1970 r. przyjęto poprawkę do Prawa Powrotu wprowadzającą ścisłe kryteria religijne.
We wrześniu 1970 r. zginął w zamachu prezydent Egiptu Naser.
Pod koniec 1970 r. w Libanie znalazło się około 300 tys. palestyńskich uchodźców. Rządzące Libanem elity chrześcijańskie zepchnęły Palestyńczyków do rangi ludności drugiej klasy, dlatego tak łatwo poddali się oni wpływom Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP). OWP dysponując rocznym funduszem w wysokości 400 mln. dolarów od państw naftowych, zbudowała na południu Libanu państwo w państwie, pod nazwą "Fatahland". Wybudowano cały system opieki społecznej z siecią szpitali i przychodni lekarskich. Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje prasowe, urzędy pocztowe, banki i rozgłośnie radiowe. Na tym terenie działały również zbrojne organizacje al-Fatah i Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny, które dysponowały około 15 tys. uzbrojonych ludzi. Te oddziały regularnie ostrzeliwały terytorium Izraela i często przechodziły przez granicę do Galilei by organizować tam zamachy i porwania. W obozach szkoleniowych OWP szkolili się terroryści z całego świata - z Czerwonych Brygad, Frakcji Czerwonej Armii, Akcji Bezpośredniej i innych.
11 stycznia 1971 r. do Izraela przybył trzymilionowy obywatel, żydowski imigrant z ZSRR.
Przez cały 1971 r. izraelska armia prowadziła rozległą operację wykorzenienia terrorystycznych organizacji ze Strefy Gazy. W strefie rozlokowano liczne jednostki regularnej armii. Cały region odizolowano ograniczając do niego dostęp, wprowadzono dokładne kontrole na drogach wyjazdowych i wszystkie wioski i miasta poddano sztywnemu nadzorowi. W lipcu 1971 r. przeprowadzono operację poszerzenia dróg przebiegających przez obozy dla uchodźców - miało to na celu zapewnienie bezpieczeństwa dla izraelskich patroli wojskowych. W ciągu roku zabito ponad 100 terrorystów, a tysiące aresztowano. Liczba zbrojnych incydentów zdecydowanie zmalała.
27 maja 1971 r. Egipt zawarł nowe porozumienie z ZSRR. Egipt wybrał drogę socjalistyczną na swój rozwój, a ZSRR wyraziło gotowość do szkolenia egipskich żołnierzy na najnowszych rodzajach radzieckiej broni.
18 lipca 1971 r. francuska prasa ujawniła, że Izrael rocznie produkuje dwie bomby atomowe.
20 sierpnia 1971 r. rząd Izraela przeprowadził dewaluację waluty izraelskiej, co spowodowało wzrost cen żywności.
W 1972 r. w Strefie Gazy zarejestrowano 60 zbrojnych incydentów. Ten zdecydowany spadek aktywności arabskich terrorystów był wynikiem konsekwentnej działalności izraelskiej administracji wojskowej.
8 maja 1972 r. palestyńscy terroryści porwali na lotnisku Lod belgijski samolot Boeing 767, linii lotniczych Sabena. Atak przeprowadziła organizacja Czarny Wrzesień. Następnego dnia izraelscy komandosi z elitarnej jednostki Sayeret Matkal uwolnili porwanych pasażerów. Podczas operacji zginął 1 pasażer i 5 izraelskich komandosów, oraz 4 terrorystów.
W 1972 r. zaczęła się komplikować sytuacja wewnętrzna Libanu. Rosnące wpływy OWP wywoływały obawy we wszystkich społecznościach etniczno-religijnych. Zwalczające się ugrupowania zaczęły tworzyć uzbrojone oddziały milicji do własnej obrony.
30 maja 1972 r. palestyńscy terroryści otworzyli ogień z broni maszynowej na terminalu pasażerskim na lotnisku w Lod, zabijając 26 Izraelczyków i raniąc 78 osób. Atak przeprowadziły wspólnie Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny i Japońska Czerwona Armia.
Od 1972 r. Stany Zjednoczone Ameryki stały się głównym dostawcą broni i nowoczesnej technologii do Izraela.
W 1972 r. Liga Arabska w Damaszku sformułowała oficjalną wersję zasad bojkotu gospodarczego Izraela.
26 czerwca 1972 r. w operacji "Argaz Bet" izraelscy komandosi z elitarnej Jednostki 269 porwali 5 oficerów syryjskiego wywiadu, którzy planowali ataki dywersyjne przeciw Izraelowi (wymieniono ich później na 3 izraelskich pilotów).
27 czerwca 1972 r. premier Libanu Saed Salem zawarł z Jaserem Arafatem porozumienie o niedokonywaniu ataków terrorystycznych na terytorium Izraela z obszaru Libanu.
26 lipca 1972 r. w Izraelu uruchomiono łączność satelitarną.
W 1972 r. wszedł w Izraelu do służby system rakietowy MGM-52 Lance. Jest to jednostopniowy, zasilany paliwem płynnym pocisk balistyczny krótkiego zasięgu (SRBM). Lance ma zasięg około ok. 130 kilometrów i może przenosić zarówno ładunek konwencjonalny, głowicę W-70 o sile wybuchu 100 kt lub 1 kt głowicę o wzmożonej radiacji W-70-3.
5 września 1972 r. podczas olimpiady w Monachium (Niemcy), palestyńscy terroryści z organizacji Czarny Wrzesień zabili 11 sportowców izraelskich.
W grudniu 1972 r. palestyńscy terroryści porwali pracowników izraelskiej ambasady w Bangkoku.
21 lutego 1973 r. izraelskie myśliwce zestrzeliły nad Półwyspem Synaj libijski samolot pasażerski ze 105 pasażerami na pokładzie.
--------------------------------------------------