Język japoński

1

Język japoński

日本語 Nihongo lub Nippongo

Obszar

Japonia, Wyspy Marshalla, Palau, Tajwan i inne

Liczba mówiących

127 milionów

Ranking

10.

Klasyfikacja genetyczna Języki izolowane

*Język japoński (nie należący do żadnej grupy językowej)

Pismo

japońskie (hiragana i katakana) oraz kanji

Status oficjalny

język urzędowy

Japonia

Regulowany przez

Rząd Japonii

Kody języka

ISO 639-1

ja

ISO 639-2

jpn

SIL

JPN

W Wikipedii

Zobacz też: język, języki świata

Wikipedia w języku japońskim

W Wikisłowniku: Słownik języka japońskiego

Język japoński (日本語 nihongo lub nippongo) – język używany przez ok. 130 mln mieszkańców Japonii oraz

japońskich emigrantów na wszystkich kontynentach.

Historia i pochodzenie

Najstarsze znane teksty to pochodzące z V i VI wieku nazwy własne. Nie mówią jednak one wiele o języku.

Najstarsze dłuższe teksty pochodzą z VIII wieku (kiki). Już wtedy chińskich znaków zaczęto używać do

sylabicznego zapisu wymowy.

Jednak pewne sylaby, które są identyczne we współczesnym japońskim były zapisywane różnymi znakami i był to

zapis konsekwentny. Świadczy to o tym, że dawny japoński miał więcej samogłosek (lub ogólniej: typów sylab) –

osiem zamiast współczesnych pięciu, za to nie rozróżniał długości samogłosek, tak jak to czyni współczesny

japoński.

Kluczowa jest jednak nie liczba samogłosek, lecz wysokie prawdopodobieństwo obowiązywania zasady harmonii

samogłosek – podobnie jak w językach uralo-ałtajskich. Jest to jeden z głównych argumentów za uralo-ałtajskim

Język japoński

2

pochodzeniem języka japońskiego. Świadczyć mają również o tym podobieństwa morfologiczne i składniowe do

języków ałtajskich (np. tureckiego, mongolskiego). Niektórzy badacze doszukują się również podobieństw do

języków malajo-polinezyjskich.

Do innych dawnych cech należy:

• występowanie p (później f) w miejscu współczesnego h,

• występowanie pełnej grupy sylab zaczynających się na w- i y- (z wyjątkiem wu i yi), wobec współczesnego

zasobu wa, wo, ya, yu, yo.

Inne teorie łączą japoński z koreańskim (również o wątpliwej pozycji, zwolennicy teorii uralo-ałtajskich zaliczają

zwykle do nich również koreański) lub z różnymi grupami języków ludów Pacyfiku.

Żadna teoria nie zdobyła rozstrzygającego uznania i japoński pozostaje największym językiem, o którego

pochodzeniu nie wiadomo praktycznie nic pewnego.

Gramatyka

Japoński jest językiem o szyku wyrazów w zdaniu SOV, tzn. podmiot-dopełnienie-orzeczenie. Taki sam szyk

dopuszcza np. łacina, jednak większość współczesnych języków europejskich używa szyku

podmiot-orzeczenie-dopełnienie (SVO), więc przyzwyczajenie się może sprawiać pewne trudności.

Rzeczowniki japońskie nie odmieniają się przez liczbę i rodzaj. Liczba mnoga tworzona jest przez kontekst,

specjalne sufiksy (niemal wyłącznie w odniesieniu do rzeczowników oznaczających osoby) lub reduplikację: hito

(人) – człowiek, podczas gdy hitobito (人人, zapisywane zwykle przez znak duplikacji: 人々) – ludzie. Liczbę

mnogą można również tworzyć przez użycie liczebników lub określeń typu kilka, wiele. Użycie liczebników

wymaga tzw. liczników (klasyfikatorów), podobnie jak w polskim - arkusz papieru (一枚 ichimai), sztuka bydła

(一頭 ittō) itp.

Czasowniki są odmienne, a ich odmiana – dość regularna: nieregularne występują bardzo rzadko. Występują dwa

czasy – przeszły oraz teraźniejszo-przyszły. Przymiotniki podlegają tym samym prawom odmiany co czasowniki,

gdyż zawierają w sobie znaczenie „być jakimś...”, więc mogą pełnić rolę jedynego orzeczenia w zdaniu.

Np. zdanie: Mura-ga furui (村が古い) znaczy „Wioska (jest) stara”. Ponieważ przymiotnik furui jest orzeczeniem,

można utworzyć jego formę czasu przeszłego furukatta. Mura-ga furukatta (村が古かった) oznacza więc „Wioska

(była) stara”. Analogicznie tworzy się przeczenie furukunai – „nie (jest) stara” i przeczenie czasu przeszłego

furukunakatta – „nie (była) stara”.

W języku japońskim występuje pewna forma akcentu tonicznego, która jednak nie ma charakteru dystynktywnego –

mory mogą być wymówione za pomocą dwóch tonów: wysokiego i niskiego, choć istnieją zasady, które do pewnego

stopnia regulują akcent, np. raz obniżony akcent nie może ulec ponownemu podwyższeniu w wyrazie. Akcent

toniczny umożliwia czasem rozróżnienie różnych wyrazów homofonicznych, choć nie jest to regułą (wspomniany

wyżej brak dystynktywności). Prawie całkowite rozróżnienie wyrazów umożliwia użycie kanji, w języku mówionym

oprócz akcentu ważny jest przede wszystkim kontekst wypowiedzi.

Bardzo rozwinięty jest system języka grzecznościowego (敬語 keigo).

Język japoński

3

Zaimki

Osobowe

W języku japońskim nie ma oddzielnej klasy słów będących zaimkami osobowymi, istnieje pewna grupa

rzeczowników pełniąca ich rolę.

W przeciwieństwie do innych japońskich rzeczowników, zaimki generalnie posiadają różne liczby pojedynczą i

mnogą. Użycie zaimka pojedynczego w mnogim kontekście jest wprawdzie możliwe, ale może brzmieć dziwnie.

Liczbę mnogą zaimków tworzy się sufiksem -tachi lub rzadziej -ra

Zaimek

Zastosowanie

Zaimki 1. osoby

わたくし watakushi bardzo formalne, zarezerwowane dla publicznych wystąpień itp.

わたし watashi

raczej formalne

あたし atashi

nieformalne, używane przez kobiety

ぼく boku

nieformalne, używane głównie przez młodych mężczyzn

おれ ore

bardzo nieformalne, używane przez mężczyzn

しょうせい shōsei niższy pozycją społeczną do wyższego, używane przez mężczyzn

われわれ wareware liczba mnoga, nieco oficjalna

せっしゃ sessha

dawniej używane głównie przez samurajów, obecnie nie stosowane

Zaimki 2. osoby

あなた anata

raczej formalne, może oznaczać kochanie (tylko żona do męża)

あんた anta

nieformalne

きみ kimi

nieformalne, używane głównie przy zwracaniu się do dziewczyn

おまえ omae

nieformalne, ostatnio staje się coraz bardziej popularne

きさま kisama

zaimek-wyzwisko, spotykane głównie w anime, rzadko w rzeczywistym języku,

てめえ temee

podobnie jak kisama

W języku japońskim jest też zwyczaj dodawania końcówek do nazwisk i imion, odpowiadających polskiemu „Pan”

w „Pan Kowalski”. Niektóre z nich to:

Sufiks

Przeznaczenie

さん -san

do dorosłych

くん -kun

do młodych chłopców i wśród męskich przyjaciół,

także kolegów po fachu

ちゃん -chan

głównie do młodych dziewczyn i wśród żeńskich

przyjaciół

(ale nie zawsze), także pieszczotliwe zdrobnienie

さま -sama

wyraża głęboki szacunek

どの -dono

bardzo oficjalny, głównie w listach i innych dokumentach

はん -han

równoważnik -san w niektórych dialektach japońskiego

こ -ko

stosowane do małych dzieci oraz zwierząt

せんぱい -senpai do starszych kolegów (np.: ze szkoły)

Język japoński

4

Wskazujące i pytające

Zaimki wskazujące dzielą się na trzy grupy. Każda z nich określa inne miejsce (usytuowanie) tematu (przedmiotu

rozmowy). Pierwsza z nich sygnalizuje, że temat dotyczy tego, co "przy mówiącym lub jego dotyczącym" ("koko-ni

aru", to jest tu, przy mnie, to moje). Druga grupa dotyczy "słuchającego" ("soko-ni aru", "to jest u ciebie, dotyczy

ciebie"). Trzecia grupa to "trzecie usytuowanie, poza rozmawiającymi" ("asoko-ni aru", "z dala od nas, nie nasze").

Klasa

Znaczenie

Wymowa

Zapis (jeśli jest inny od hiragany)

osobowe

wskazujący samodzielny (on)

かれ kare

彼

wskazujący niesamodzielny (ten człowiek)

かの kano (archaiczny)

pytający (kto?)

だれ dare

誰

miejsca

wskazujący (tu, przy mnie)

ここ koko

wskazujący dot. słuchającego (tam u ciebie)

そこ soko

wskazujący dalszy (tam, w trzecim miejscu)

あそこ asoko

pytający (gdzie?)

どこ doko

kierunku

wskazujący (w tę stronę, do mnie, przy mnie)

こっち kotchi こちら
kochira

wskazujący bliższy słuchającego (w twoją stronę), przy

tobie

そっち sotchi そちら sochira

wskazujący dalszy (w tamtą stronę, poza nami)

あっち atchi あちら achira

pytający (dokąd? gdzie?, który? kto?)

どっち dotchi どちら
dochira

przedmiotowy

samodzielny

wskazujący bliższy mówiacego (to)

これ kore

wskazujący bliższy słuchającego (to u ciebie)

それ sore

wskazujący dalszy (tamto)

あれ are

pytający (które?)

どれ dore

przedmiotowy

niesamodzielny

wskazujący bliższy (to krzesło)

この kono

wskazujący bliższy rozmówcy (to krzesło u ciebie)

その sono

wskazujący dalszy (tamto krzesło)

あの ano

pytający (które krzesło?)

どの dono

typu

dot. mówiącego (tego rodzaju)

こんな konna

wskazujący dot. słuchającego (tego rodzaju)

そんな sonna

wskazujący dalszy (tamtego rodzaju)

あんな anna

pytający (jakiego rodzaju?)

どんな donna

sposobu

wskazujący (w ten sposób, jak to)

こう kō

wskazujący bliższy (trudno o dosłowne tłumaczenie)

そう sō

wskazujący dalszy (trudno o dosłowne tłumaczenie)

ああ ā

pytający (jak?)

どう dō

czasu

wskazujący (wtedy)

さて sate

pytający (kiedy?)

いつ itsu

liczby

pytający liczby (ile?)

いくつ ikutsu

Język japoński

5

inne

pytający przedmiotowy (co)

なに nani lub なん nan

何

negatywny przedmiotowy (nic)

なにも nani-mo

何も

nieokreślony przedmiotowy (coś)

なにか nani-ka

何か

Partykuły

Język japoński nie jest językiem indoeuropejskim i z tego powodu występują trudności w poznawaniu i rozumieniu

jego zasad i reguł. Szczególną rolę spełniają w nim partykuły, zwane także postpozycjami. Według nomenklatury

japońskiej, jest to pomocnicza część mowy, występująca po słowach i nadająca im stosowne znaczenie.

Partykuła

Funkcja

Przybliżone znaczenie

Uwagi

は wa

temat

rola mianownika, wywołanie tematu

pisane sylabą ha hiragany

が ga

podmiot

rola mianownika, określa podmiot zdania

の no

funkcja dzierżawcza

rola dopełniacza

を o

dopełnienie bliższe

biernik

pisane sylabą wo

hiragany

で de

miejsce akcji, narzędzie

miejscownik, rola narzędnikowa, czym?

に ni

kierunek ruchu, miejsce

istnienia

kilka innych funkcji

へ e

kierunek ruchu

przyimek do, ku

pisane sylabą he hiragany

と to

lista obiektów

spójnik i lub z (wyłącznie przy łączeniu rzeczowników, nie całych

zdań)

から kara początek lub przyczyna

ponieważ, od, ze względu na

まで made koniec

rola przyimkowa do, aż do

Partykuły wa i ga

Różnica między wa i ga nie należy do prostych do wyjaśnienia. W ogólności, istnieją dwie możliwe sytuacje:

• zasady gramatyczne i składniowe określają którą z nich należy zastosować i nie ma możliwości wyboru,

• obydwie są dopuszczalne i w zależności od pożądanego znaczenia wybiera się właściwą.

Sytuacja pierwsza jest stosunkowo prosta, należy tylko zapamiętać właściwą postpozycję. Dla przykładu, ustalona

postpozycja jest stosowana w przypadku:

• czasowników w formie potencjalnej (日本語が出来る nihongo-ga dekiru „Znam japoński”, dosł. „Umiem

japoński”)

• czasownika „istnieć” (部屋にテレビがあります heya-ni terebi-ga arimasu „W pokoju znajduje się telewizor”)
• konstrukcji kontrastu (ケーキはありますが、酒はありません kēki-wa arimasu-ga, sake-wa arimasen „Mamy

ciasto, ale nie mamy alkoholu”). W zdaniu tym wa zastępuje zwykłe ga czasownika „istnieć”. Uwaga: ga w

arimasu-ga nie jest postpozycją podmiotu, a spójnikiem łączącym dwa kontrastujące ze sobą zdania (odpowiada

polskiemu ale, lecz).

W drugim przypadku sprawa jest bardziej złożona. Często, w przypadku mniej skomplikowanych zdań, decyzję

można podjąć na podstawie następujących reguł:

• wa jest postpozycją tematu wypowiedzi i przetłumaczyć można ją jako „jeśli chodzi o...”. Np. 私は学生です。

watashi-wa gakusei desu. oznacza „jestem studentem” (dosł. „Jeśli chodzi o mnie, jestem studentem”). Jeśli w

pierwszym zdaniu użyty był rzeczownik z postpozycją wa, w kolejnych zdaniach pomija się temat. Np.
私は学生です。ポーランド人です。 Watashi-wa gakusei desu. Pōrandojin desu. („Jestem studentem.

Język japoński

6

Polakiem”). W powyższych zdaniach temat określony był tylko raz. Ponieważ w drugim zdaniu nic nie

wskazywało na zmianę tematu, wiadomo, że jest ono kontynuacją myśli zawartej w zdaniu pierwszym.

Powtarzanie tematu w każdym zdaniu (w przypadku początkujących uczniów języka) nie jest jednak błędem.

• ga jest postpozycją podmiotu. Używa się jej w przypadku, gdy mówi się o czymś po raz pierwszy (np.

村にお爺さんが住んでいた。お爺さんは貧乏だった。 mura-ni ojīsan-ga sunde ita. ojīsan-wa binbō datta.
czyli „W wiosce mieszkał dziadek. (tenże) Dziadek był biedny.”), lub gdy w zdaniu użyto już postpozycji tematu

wa (np. 私は日本語が好き。 watashi wa nihongo-ga suki czyli „Lubię język japoński” (lit. „Jeśli chodzi o mnie,

język japoński jest lubiany”).

• Jeśli temat zostaje w ogóle pominięty, oznacza to, że wypowiedź dotyczy pierwszej osoby. Dlatego Japończyk

powie raczej 学生です。 gakusei desu („Jestem studentem”) niż 私は学生です。 watashi-wa gakusei desu.

Powyższy przykład „Lubię japoński” w rzeczywistości brzmiałby raczej nihongo-ga suki 日本語が好き, gdzie
私は (watashi-wa) jest oczywiste i nie wymaga jawnego podawania.

Istnieją jednak sytuacje, kiedy istotnie można użyć i jednej, i drugiej postpozycji, zaś od wyboru zależy dokładne

znaczenie wypowiedzi. Pełne opanowanie tego aspektu języka nie jest łatwe i wymaga dużo praktyki, ich znaczenie

można jednak przybliżyć za pomocą polskich odpowiedników:

• wa jest bardziej neutralne, np. これは難しいです。 kore-wa muzukashii desu., „To jest trudne.”
• ga kładzie nacisk na podmiot, np. これが難しいです。 Kore-ga muzukashii desu, „To jest trudne” (tzn. rzecz, o

której mowa, jest przyczyną trudności, w przeciwieństwie do wszystkich innych rzeczy).

Innym przykładem, który może ułatwić zrozumienie, jest kontrast: これは？ kore-wa? oraz これが？ kore-ga?.

Obydwa zdania są nieformalne i mocno uproszczone (ale wciąż poprawne) i mimo podobieństwa mają zupełnie inne

znaczenie. Pierwsze z nich, これは？, można by przetłumaczyć jako „Co to?”, czyli pytanie o wskazywany

przedmiot; drugie – これが？ odpowiada polskiemu „To?”, tzn. „Czy to jest właśnie rzecz, o którą chodziło?”.

Użycie ga wyraźnie wskazuje, że mowa jest o jednym, konkretnym przedmiocie, a nie ogólnej naturze czegoś.

Partykuły e i ni

Partykuły te mają prawie identyczne znaczenie w przypadku wyrażania ruchu "w kierunku do", z tym, że e (へ)

stosuje się rzadziej niż ni (に). Postpozycja e bardziej oznacza sam kierunek, ni z kolei skupia się na celu, dlatego też

w razie wątpliwości bezpieczniej jest użyć ni (に). Jednakże obydwie formy 東京に行く Tōkyō-ni iku i
東京へ行く Tōkyō-e iku („jechać do Tokio”) są poprawne (pierwsza wskazuje na determinację podróżującego i jego
chęć bezpośredniego dotarcia do miejsca przeznaczenia, druga na wybrany kierunek, choć nie wyklucza tak dotarcia

do celu, jak i zmiany planu podróży).

O ile partykuła e ma wyłącznie "charakter kierunkowy" to partykuła ni ma wiele różnych funkcji zależnych od

konstrukcji zdania, kontekstu, użytych słów itp.

Inne partykuły

Pewna grupa partykuł może być umieszczana na końcu zdania. Odpowiadają one polskim partykułom emfatycznym,

jak np.: ależ, no, przecież, co nie? itp.

Do najpopularniejszych należą:

• よ yo – pewna opinia, wzmocnienie zdania, zakończenie zdania, silne podkreślenie wypowiedzi;
• ね ne – poszukiwanie potwierdzenia, pytanie typu „nieprawdaż?”, „co nie?”, "czyż nie?"

• か ka – partykuła pytająca, zmienia zdanie twierdzące w pytające;

• な na – wyrażenie zakazu (po czasowniku), wyrażenie zdziwienia, silnego wrażenia.

Język japoński

7

Czasowniki

Orzeczenie (a więc i czasownik) występuje na końcu zdania. Japońskie czasowniki odmieniają się dość regularnie.

Istnieją jedynie dwa czasy: teraźniejszo-przyszły (nieprzeszły) i przeszły.

Czasowniki regularne należą do dwóch grup – czasowniki o temacie spółgłoskowym (zakończone w formie

słownikowej na -u) i samogłoskowym (zakończone na -eru lub -iru, przy czym -e- i -i- należą do tematu, a

końcówką jest -ru). Tak więc wszystkie formy słownikowe (jednoznaczne z formą twierdzącą czasu

teraźniejszo-przyszłego) kończą się na -u. Należy jednak pamiętać, że choć wszystkie czasowniki samogłoskowe

mają zakończenie -eru bądź -iru, to nie wszystkie czasowniki na -eru i -iru należą do odmiany samogłoskowej, np.

• ikiru „żyć” jest samogłoskowe (iki-ru), ale hairu „wchodzić” – spółgłoskowe (hair-u);

• kiru „ubierać, wkładać (na siebie)” jest samogłoskowe (ki-ru), ale kiru „ciąć” – spółgłoskowe (kir-u).

Problem ten występuje jednak tylko w przypadku, gdy dwie ostatnie głoski słowa to -ru. Wszystkie inne czasowniki

odmieniają się spółgłoskowo. Czasowników nieregularnych jest niewiele. Najważniejsze są cztery z nich – aru,

suru, iku, kuru oraz grupa czasowników pochodnych od suru.

Od czasowników tworzy się formę grzecznościową -masu, którą odmienia się jak czasownik.

Klasa

Czas teraźniejszo-przyszły

Czas przeszły

Forma -masu

Twierdzenie

Przeczenie

Twierdzenie

Przeczenie

Temat spółgłoskowy

-う -u

わない -wanai

-った -tta

-わなかった -wanakatta

-います -imasu

-る -ru

-らない -ranai

-った -tta

-らなかった -ranakatta

-ります -rimasu

-つ -tsu

-たない -tanai

-った -tta

-たなかった -tanakatta

-ちます -chimasu

-く -ku

-かない -kanai

-いた -ita

-かなかった -kanakatta

-きます -kimasu

ぐ -gu

-がない -ganai

-いだ -ida

-がなかった -ganakatta

-ぎます -gimasu

-す -su

-さない -sanai

-した -shita

-さなかった -sanakatta

-します -shimasu

-ぬ -nu

-なない -nanai

-んだ -nda

-ななかった -nanakatta

-にます -nimasu

-む -mu

-まない -manai

-んだ -nda

-まなかった -manakatta

-みます -mimasu

-ぶ -bu

-ばない -banai

-んだ -nda

-ばなかった -banakatta

-びます -bimasu

Temat samogłoskowy

-る -ru

-ない -nai

-た -ta

-なかった -nakatta

-ます -masu

Nieregularne

する suru

しない shinai

した shita

しなかった shinakatta

します shimasu

いく iku

いかない ikanai

いった itta

いかなかった ikanakatta

いきます ikimasu

くる kuru

こない konai

きた kita

こなかった konakatta

きます kimasu

ある aru

ない nai

あった atta

なかった nakatta

あります arimasu

Forma grzecznościowa -masu

-ます -masu -ません -masen -ました -mashita -ませんでした -masen deshita

Forma koneksywna

Formę koneksywną (tj. formę zakończoną na -te) tworzy się zmieniając końcowe -a w formie twierdzącej czasu

przeszłego na -e. Formę przeczącą koneksywną tworzy się dodając końcówkę -de do formy teraźniejszej przeczącej

(-nai). Obu form używa się jako najpopularniejszego sposobu tworzenia zdań współrzędnie złożonych (odpowiadają

one zatem polskim imiesłowom przysłówkowym i spójnikowi i: (nie) robiąc, (nie) zrobiwszy, (nie) (z)robi(ł) i ...). W

użyciu samodzielnym forma koneksywna twierdząca odpowiada poufałemu rozkaźnikowi (zrób), zaś przecząca -

poufałemu zakazowi (nie rób). Dodanie do formy koneksywnej (twierdzącej i przeczącej) czasownika kudasai

tworzy uprzejme prośby (proszę zrobić, proszę nie robić).

Przykład:

Język japoński

8

Zdanie

Tłumaczenie

Czytać

yomu

Czytaj!

yonde

Nie czytaj!

yomanaide

Proszę przeczytać! yonde kudasai

Proszę nie czytać!

yomanaide kudasai

Pytania

Pytania formuje się za pomocą partykuły か ka stawianej na samym końcu zdania. Można nie dodawać ka, a w

zamian zmienić tylko intonację na rosnącą, jednak ten sposób nie jest polecany początkującym. W języku

potocznym, gdy zwracamy się np. do przyjaciół możemy zastosować partykułę の no. Np. 行くの？ iku no? –

„(Czy) idziesz?”

Język japoński a język polski

Słownictwo japońskie dociera do języka polskiego głównie wskutek promieniowania oryginalnej kultury japońskiej:

film, literaturę, kuchnię, sporty walki, mangę, anime. Zapożyczenia to takie m.in. słowa, jak: gejsza, szogun (lub

siogun), samuraj, katana, karate, dżudo, aikido, tempura, sushi, sashimi, origami, karaoke itd.

Wpływy innych języków

Bardzo duży wpływ miał język chiński – ilość słownictwa pochodząca z chińskiego jest porównywalna z ilością

słownictwa rdzennie japońskiego, o ile nie większa. Pewna liczba słów pochodzi również z języka Ajnów.

Z drugiej połowy ostatniego tysiąclecia pochodzi pewna grupa zapożyczeń z portugalskiego, niderlandzkiego,

niemieckiego, francuskiego i innych języków europejskich, częstokroć mające swoje kanji.

Współcześnie głównym źródłem nowych słów jest język angielski. Osobną grupę słów stanowią wasei-eigo
和製英語 (japońskie słowa utworzone z angielskich morfemów, często w niewielkim związku z ich pierwotnym
znaczeniem) – najlepszym przykładem niech będzie walkman czy nō-surību „podkoszulek” (od ang. no + sleeve „bez

rękawów”).

Zobacz też

• Japonia,

• klasyczny język japoński,

• język chiński,

• język koreański.

• Gramatyka:

• odmienne części mowy w języku japońskim,

• japońskie zaimki,

• przekształcenia fonetyczne w języku japońskim.

• Słownictwo:

• gairaigo,

• kango,
• keigo,

• wasei-eigo,

Język japoński

9

• przydatne japońskie zwroty,

• wyrażenia czasowe w języku japońskim,

• wyrażenia ilości w języku japońskim,

• słownictwo chemiczne,

• słownictwo informatyczne.

• Pismo:

• pismo japońskie,

• rōmaji,

• kana,

• katakana,

• hiragana,

• kanji,

• Kun'yomi,

• On'yomi,

• ruby,

• jōyō,

• jinmei,

• man'yōgana,

• kurs kana,

• kurs kanji

• częstotliwości występowania znaków w języku japońskim.

• Egzaminy językowe:

• Nihongo nōryoku shiken,

• Kanji kentei,

• Literatura w języku japońskim:

• kiki

• Kojiki, czyli księga dawnych wydarzeń,

• Monogatari,

• Nihon-shoki.

• Język japoński i komputery:

• JIS,

• Gothic,

• Minchō,

• Unicode,

• Artykuły o języku:

• język,

• uniwersalia językowe,

• licznik,

• Inne związane artykuły:

• anime,
• manga.

Język japoński

10

Bibliografia

• Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5

• Tanimori, Masahiro, Praktyczna gramatyka języka japońskiego, Wydawnictwo Akademickie DIALOG,

Warszawa 2008, ISBN 978-83-61203-17-9

bjn:Bahasa Japang

Źródła i autorzy artykułu

11

Źródła i autorzy artykułu

Język japoński  Źródło: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?oldid=24928240  Autorzy: Antares, Ayumu, Azureus, BaQu, Barry Kent, Brion VIBBER, ChP94, Chepry, Derbeth, Dixi, Frasek,
Ghazer, Googl, Gosiek18, Gładka, Holek, Hulek, Jersz, Kaniza, Kasei-jin, Konradek, Krisztijan, Lenriqel, LingVista87, Lorn, Maciek17, Magalia, Maitake, Masur, Mat86, Mathrick, McMonster,
Mciura, Mencheperre, Merdis, MichałRadecki, Mihau-kun, Myki, Nipponicum, OTB, PMG, Patrol110, PawełS, R.szalecki, Rabidmoon, Raven, Rogra, Roo72, Seibun, Shikai shaw, Siedlaro,
Spl908455, Suisui, Taw, Tescobar, Tompot, Tomski, Tsca, Vigilium, WTM, Wicki, Youandme, Yzb, Zadrzewiański, conversion script, wnt-kee-036.uwm.edu.pl, 榎, 103 anonimowych edycji

Źródła, licencje i autorzy grafik

Plik:Wikipedia-logo.png  Źródło: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:Wikipedia-logo.png  Licencja: logo  Autorzy: Abigor, Bastique, Cary Bass, Guillom, Krinkle, Kwj2772,
Mike.lifeguard, Mormegil, Richie, Rocket000, Schaengel89

Plik:Logo Wikisłownika.svg  Źródło: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:Logo_Wikisłownika.svg  Licencja: logo  Autorzy: User:ABX, user:tsca

Licencja

Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported
http:/

/

creativecommons.

org/

licenses/

by-sa/

3.

0/