ORGANIZACJA ZAJĘĆ MUZYCZNYCH W PRZEDSZKOLU

w oparciu o literaturę opracowała Maria Stebel.

PLANUJĄC ZAJĘCIE NALEŻY UWZGLĘDNIAĆ:

•

W jednym zajęciu powinny być wprowadzone, co najmniej trzy formy tego zajęcia,

•

Powinny się przewijać, co najmniej dwie piosenki, z tego najwyżej jedna nowa,

•

W każdym zajęciu dzieci powinny mieć okazję do śpiewania,

•

Zajęcia ruchowe należy przeplatać z zajęciami w pozycji siedzącej,

•

Dzieci nie powinny śpiewać podczas intensywnego ruchu oraz bezpośrednio po nim,

•

Podczas każdego zajęcia należy dać dzieciom okazję do swobodnego ruchu,

•

Nie powinno się narzucać dzieciom rygorystycznie ciągle jednakowych ustawień,

•

Stosować różne pomoce urozmaicające przebieg zajęcia,

•

Na każdym zajęciu nawet powtórzeniowym powinien pojawić się jakiś element nowy i
atrakcyjny dla dzieci.

Czas przeznaczony na poszczególne zajęcia nie może być wypełniony tylko jedną formą. Różne
formy zajęć dostępne dla dzieci danego wieku powinny się przeplatać. Kolejność występujących w
czasie zajęcia form nie powinna być ustalona w sposób automatyczny

Zajęcia muzyczne - umuzykalniające powinny w naturalny sposób wiązać się z życiem dziecka i
jego zainteresowaniami.

PLANOWANIE ZAJĘCIA:

1. Ustalenie tematu zajęcia.
2. Wyszukanie piosenek odpowiednich do rozwinięcia ustalonego tematu.
3. Przeanalizowanie sposobu wykorzystania wybranych piosenek i określenie:

•

która będzie piosenką przeznaczona do słuchania,

•

która zostanie zaplanowana do nauki,

•

która nadaje się do zabawy inscenizowanej, rytmicznej lub tanecznej,

•

przy której piosence można zastosować grę na instrumentach perkusyjnych.

4. Przemyślenie jakie przeprowadzić zabawy rytmiczne przy akompaniamencie instrumentu

muzycznego, aby podkreślić te zagadnienia, które nie zostały dostatecznie uwzględnione w
treści piosenki.

Nauczycielka musi wytworzyć nastrój sprzyjający zainteresowaniu dzieci prowadzonym

zajęciem. Wszystkie zajęcia oparte na działaniu uaktywniają dziecko. Nauczycielka prowadząc
zajęcia powinna dążyć do uaktywnienia dzieci. Aktywność własna człowieka jest motorem jego
działalności. Każda działalność jest najczęściej ukierunkowana na zaspokojenie różnych potrzeb.
Prowadzenie zajęć wymaga, więc takiej organizacji by zostały zaspokojone najpierw wszystkie
pierwotne potrzeby dziecka. Należy do nich także potrzeba ruchu, która daje znać o sobie na
każdym kroku.

Zbyt długo trwające ukierunkowanie dziecka przedłużającymi się zajęciami siedzącymi zakłada

równowagę ruchową organizmu. Nie zaspokojona potrzeba wyzwala motywy do działania
ruchowego. Dziecko się wierci, przestaje uważać, kuli się i prostuje, wygina się na wszystkie
strony. Różnymi dostępnymi dla siebie sposobami stara się jakoś poruszać, by zaspokoić tę
potrzebę aktywności ruchowej.

OGÓLNE ZAŁOŻENIA PROGRAMU UMUZYKALNIENIA

W PRZEDSZKOLU

Wychowanie muzyczne powinno opierać się na następujących formach aktywności dzieci:

•

Śpiew i mowa,

•

Ruch przy muzyce,

•

Gra na instrumentach, aktywne słuchanie muzyki.

Każda z w/w form kształci nieco inne dyspozycje i umiejętności. Stosowanie wszystkich umożliwia
rozwój osobowości dziecka. Różnorodność form wpływa na urozmaicenie zajęć, pobudza
zainteresowania i aktywność, pomaga w utrzymywaniu podatnej na rozproszenie uwagi małego
dziecka. Dzięki różnorodności form dla każdego dziecka, nawet najmniej zdolnego, można
odnaleźć taką dziedzinę, w której jest ono w stanie wykonać powierzone zadanie, osiągnąć sukces,
co z kolei staje się podstawą kształtowania pozytywnych motywacji.

Z analizy programu wynika, że formy ekspresyjne / śpiew i mowa, ruch gra na

instrumentach / dominują nad percepcyjnymi / słuchanie muzyki/. Wiąże się to z ogólną zasadą
kształcenia i wychowania małego dziecka przez intensywne bezpośrednie uczestniczenie w
działaniu, przeżywaniu i poznawaniu otaczającego świata. Wszystkie umiejętności i wiadomości z
dziedziny muzyki powinny być wynikiem własnych doświadczeń, które narastając stopniowo stają
się podstawą właściwego jej odbioru.

Ważną zasadą w realizacji programu umuzykalnienia jest ścisłe stopniowanie trudności.

Dotyczy to zarówno problemów muzycznych jak również treści piosenek i zabaw planowanych dla
poszczególnych grup wiekowych. Wszystkie formy wychowania muzycznego powinny być ze sobą
ściśle zintegrowane.

Treści i metody wychowania muzycznego powinny być powiązane z treściami innych

działów programu. Najistotniejsze jest codzienne świadome wiązanie treści różnych działów
programu w sposób naturalny wynikający z celów dydaktycznych.

FORMY WYCHOWANIA MUZYCZNEGO W PRZEDSZKOLU.

ŚPIEW I ĆWICZENIA MOWY.
Rola piosenek w ogólnym i muzycznym rozwoju dziecka stawia śpiew na czołowym miejscu wśród
pozostałych form wychowania muzycznego w przedszkolu. Dzięki różnorodności charakteru i
nastroju śpiewanych piosenek wzbogaca się świat uczuć dziecka, kształtuje postawa estetyczna. Na
prostym materiale śpiewanej piosenki dziecko jest w stanie zaobserwować rytm, metrum, linię
melodii, tempo, dynamikę, budowę/ części, powtórzenia, kontrasty/,charakter i nastrój – wszystko
to, co w przyszłości będzie podstawą świadomej percepcji utworu muzycznego. Teksty piosenek
poszerzają wiadomości o świecie i otoczeniu, wzbogacają doświadczenie, rozwijają słownictwo
dziecka, kształtują uczucia. Zespołowy śpiew dyscyplinuje, wzmacnia więź z grupą, uaktywnia też
dzieci nieśmiałe, zalęknione, zahamowane, które poprzez zespołowy śpiew nawiązują kontakt z
rówieśnikami. Śpiew wpływa pozytywnie na fizyczny rozwój dziecka: wzmacnia aparat głosowy,
rozwija klatkę piersiową, dotlenia organizm, wyzwalając naturalną potrzebę ekspresji- wpływa
dodatnio na system nerwowy.

PRACA NAD GŁOSEM DZIECKA.
Aparat głosowy dziecka rozwija się intensywnie, nieprzerwanie i nierównomiernie od 2 do 14 roku
życia. W tym czasie wiązadła głosowe/ tzw. struny głosowe/ są bardzo delikatne i podatne na
różnego rodzaju uszkodzenia. Szczególnie niebezpieczne jest ich nadwerężanie zbyt głośnym
śpiewem, a także intonowanie „ na siłę” dźwięków wyższych od rejestru, którym dysponuje
dziecko.
W związku z ochroną głosu dziecka nauczycielka powinna przestrzegać następujących
podstawowych zasad higieny:

1. Prowadzić zajęcia w czystych, dobrze przewietrzonych pomieszczeniach.
2. Zezwalać na śpiew tylko z umiarkowaną siłą głosu.
3. Utrzymywać śpiew w skali dostosowanej do możliwości dziecka.

4. Unikać śpiewu na dworze przy wietrznej lub mroźnej pogodzie oraz podczas intensywnego

ruchu.

5. Unikać śpiewu przy długo trwającej jednakowej postawie ciała /dłuższe siedzenie, stanie/.
6. Przy oznakach chrypki wyłączyć dziecko z zajęć głosowych.

W pracy nad głosem dziecka należy wyróżnić trzy zasadnicze rodzaje ćwiczeń prowadzonych w
przedszkolu w formie zabawy:

a/. ćwiczenia prawidłowej postawy i oddechu,
b/. ćwiczenia artykulacji i dykcji,
c/. ćwiczenia intonacji.

Postawa podczas śpiewu powinna być swobodna, plecy wyprostowane, lecz nie naprężone.
Powietrze należy wdychać nosem, dość szybko, lecz i bezgłośnie, przy rozchylonych ustach
wypuszczać ustami spokojnie do samego końca. / s. 31 zabawy ćwiczące oddech- przykłady,
propozycje/.

Ważna role w kształceniu głosu dziecka odgrywa praca nad dykcją. Operując własnym głosem
nauczycielka powinna wystrzegać się popełniania błędów wymowy gdyż podstawową metodą
nauki na tym etapie jest naśladowanie dobrego wzoru./błędy np. przesadne otwieranie ust podczas
formowania samogłosek twarde atakowanie samogłosek/ krzyk/, przypadkowe branie oddechu,
często w połowie słowa.

„Przeciętnie w ciągu jednego miesiąca wprowadza się w każdej grupie dwie nowe piosenki. W
starszych grupach liczba ta może być powiększona o kilka piosenek w ciągu roku./ s.41/

Niezmiernie ważnym momentem w nauce piosenki jest jej prezentacja przez nauczycielkę.
Piosenkę należy znać na pamięć, podczas śpiewu zachować absolutną dokładność intonacji i
rytmu, bardzo wyraźną artykulację i dykcję, właściwe nasilenie głosu, naturalną mimikę, ciekawą
interpretację. Podczas śpiewu nauczycielka powinna być zwrócona twarzą do dzieci. Jeśli gra na
instrumencie krępuje swobodę śpiewu, lepiej zrezygnować z akompaniamentu.

Następnym etapem jest osłuchanie dzieci z melodią, rytmem i tekstem piosenki. Może to być z
każdym razem nieco inna forma:

a/.zaśpiewanie piosenki przez nauczycielkę i zainteresowanie dzieci tekstem, wyjaśnianie

niezrozumiałych słów,

b/. zabawa ruchowa przy śpiewie nauczycielki,
c/.śpiewanie piosenki z pacynką, kukiełką, obrazkiem,
d/.zaśpiewanie z tekstem fragmentu piosenki / lub całej zwrotki/, aby sprawdzić czy dzieci

zapamiętały już cokolwiek z jej melodii i tekstu.

Naukę piosenki należy prowadzić posługując się wyłącznie głosem. Tekstu podczas nauki nie
oddzielamy od melodii. Następnej zwrotki uczymy tylko wówczas, gdy poprzednia została
pamięciowo opanowana.

RUCH PRZY MUZYCE.
W działaniu nauczycielki z dzieckiem przedszkolnym zaznaczają się dwa podstawowe kierunki:

•

Rozwijanie całkowicie swobodnej wypowiedzi ruchowej dziecka inspirowanej piosenką,
bajką, opowiadaniem, nastrojowym akompaniamentem,

•

Systematyczne, przemyślane działanie prowadzące do podporządkowania ruchów rytmowi
muzyki.

Pracę nad podporządkowaniem ruchów rytmowi muzyki rozpoczynamy od ćwiczeń
przygotowujących do marszu ./spacer po sali s. 43/.

ZABAWY RUCHOWE

•

Zabawy ruchowe ze śpiewem,

•

Zabawy ruchowe przy akompaniamencie instrumentu.

ZABAWY RUCHOWE ZE ŚPIEWEM MOŻNA PODZIELIĆ NA:

1. zabawy ilustracyjne i inscenizowane,/przedstawienie treści piosenki prostymi

elementami ruchu/,

2. zabawy rytmiczne,
3. zabawy taneczne.

Zabawy ruchowe ze śpiewem, w których występuje podział na role nazywamy zabawami
inscenizowanymi.
Zabawa rytmiczna ze śpiewem polega na odtwarzaniu rytmu śpiewanej piosenki / lub jej
fragmentów/ za pomocą prostych elementów ruchu, podskoków, klaskania, tupania, skłonów. Do
zabaw tego typu nadają się piosenki o wyraźnym, prostym rytmie i łatwej do zapamiętania
przejrzystej budowie.
Do zabaw tanecznych wybieramy piosenki w rytmie tanecznym. W układach ruchowych stosujemy
znane już dzieciom kroki taneczne utrwalając je w ten sposób, zabawy te usprawniają ruchowo,
kształcą umiejętności wyczuwania zwrotów zakończeniowych, wyodrębniania części, zdań, fraz,
zauważania powtórzeń, podobieństw i kontrastów.

Zabawy ruchowe przy akompaniamencie instrumentu odgrywają niezmiernie ważną rolę

zarówno w rozwoju muzycznym dziecka jak też wyrabianiu ogólnych dyspozycji psychofizycznych
jak: koncentracja i podzielność uwagi, szybki refleks, pamięć aktywność i dyscyplina wewnętrzna.
One też w sposób zasadniczy wpływają na harmonijny rozwój motoryki.

Istotą zabaw przy akompaniamencie instrumentu jest ścisłe zespolenie z ruchem. Dzieci

reagują ruchem na zmiany zachodzące w rejestrach rytmie, dynamice, artykulacji, barwie. Muzyka
kieruje niejako przebiegiem zabawy, zastępuje polecenia słowne. Aby akompaniament mógł spełnić
taka rolę wykonanie musi być na dobrym poziomie technicznym i muzycznym, a ponadto
prawidłowy przebieg zabawy wymaga absolutnej swobody akompaniującej nauczycielki. Powinna
ona, nie przerywając gry, utrzymywać stały kontakt z grupą, obserwować reakcje dzieci, a często
również podtrzymywać zabawę na temat jej treści lub wykonania poleceń przez poszczególne
dzieci. Nauczycielki mogą i powinny prowadzić zajęcia korzystając z instrumentów perkusyjnych z
włączeniem również tych, które mają określoną wysokość dźwięku dzwonków chromatycznych i
diatonicznych.

ZABAWY PRZY AKMPANIAMENCIE INSTRUMENTÓW MOŻNA PODZIELIĆ NA
CZTERY GRUPY:

1

/

1. Zabawy z zakresu techniki ruchu /porządkowe, orientacyjne w przestrzeni, naprężające i

rozluźniające, wzmacniające różne grupy mięśni, korektywne/.

2. Zabawy uwrażliwiające na różne elementy muzyki.
3. Opowieści ruchowe.
4. Tańce.

Do pierwszych zabaw z zakresu techniki ruchu należą tzw. zabawy porządkowe, początkowo
bardzo proste / ustawienie w rzędzie, tworzenie par, koła itp./ stopniowe utrudnianie / odnalezienie
swego miejsca w rzędzie, kole itp./.
Zabawy orientacyjne w przestrzeni uczą rozplanowania ruchu w przestrzeni / utrzymywanie

1

Metodyka wychowania muzycznego w przedszkolu” Malko s.51. – „D./.

równych odstępów w kole w ruchu wężem itp.
Ćwiczenia naprężające i rozluźniające polegają na wykonywaniu ruchów wiążących się z
wyobrażoną czynnością wymagającą dużego wysiłku, a następnie, odpoczynku po wykonanej
pracy.
Ćwiczenia różnych grup mięśni / rąk, nóg, głowy i szyi, tułowia, brzucha, kręgosłupa itd.
Wzmacniają fizycznie, a także wpływają w sposób zasadniczy na podporządkowanie ruchu woli
dziecka.
Zabawy uwrażliwiające na różne elementy muzyki- zakładają reakcję ruchową dzieci na elementy
muzyki wyraźnie występujące w akompaniamencie na:
 Tempo i jego zmiany,
 Czas wybrzmiewania dźwięków i trwanie pauzy,
 Rytm,
 Dynamikę i metrum,
 Wysokość i barwę dźwięków,
 Artykulację,
 Budowę formalną.
Do szczególnie ważnych w tej grupie należą tzw. hamująco- pobudzając /inhibicja – incytacja/, w
których reakcja dzieci na niespodziewany sygnał powinna być natychmiastowa

Opowieści ruchowe – tą nawą objęte są zabawy wysnute z treści piosenek bajek lub wierszy.
Nauczycielka poprzedza zabawę krótkim opisem wydarzenia czy sytuacji wprowadzając przy tym
określone role indywidualne lub zbiorowe. Dzieci przejmują role ilustrując je ruchem przy
odpowiednim akompaniamencie wykonywanym przez nauczycielkę.
Tańce-
Taniec jest to forma ruchu atrakcyjna, lubiana przez dzieci, ale wymagająca już pewnego
wyrobienia takich dyspozycji jak pamięć, orientacja, wrażliwość słuchowa, uwaga, a także
wyczucie zwrotów zakończeniowych i opanowania podstawowych kroków tanecznych. Program
umuzykalnienia w przedszkolu przewiduje naukę łatwych tańców regionalnych oraz tańców
charakterystycznych wiążących się przeważnie z inscenizacją bajek, opowiadań, wierszy. W
odróżnieniu od tańców regionalnych, w których obowiązują ustalone figury, tańce
charakterystyczne są okazja do rozwijania swobodnej inwencji i pomysłowości zarówno
nauczycielki jak i dzieci. Przed rozpoczęciem nauki dzieci powinny osłuchać się z muzyką tańca.
Zależnie od układu można uczyć równocześnie całą grupę lub rozpocząć od jednej pary, dając
następnie każdemu dziecku w parze nowego partnera. Poszczególne kroki i figury występujące w
tańcu powinny być uprzednio wyćwiczone i opracowane w takim stopniu, aby sama nauka tańca
polegała na ich łączeniu, zapamiętaniu kolejności, szlifowaniu estetyki ruchu.
GRA NA INSTRUMENTACH.
Dzięki instrumentom kształtuje się wrażliwość na barwę, rozwija poczucie rytmu. Instrumenty dają
możliwość obserwowania w praktycznym działaniu różnicy wysokości dźwięków, kierunku
melodii, rozwijają wyobraźnię muzyczną i inwencję twórczą dziecka. Gra na instrumentach wpływa
na koncentrację uwagi i zdyscyplinowanie, jest też doskonałym środkiem rozwijania sprawności
manualnych dziecka.
Przedszkole powinno w miarę możliwości przedłużyć ten okres zabawy i manipulowania
dźwiękiem. Dobrą okazją mogą być pierwsze kontakty z instrumentami perkusyjnymi a przede
wszystkim korzystanie z tzw. pomocy akustycznych, czyli wszystkiego, co może być źródłem
ciekawego dźwięku wydobytego samodzielnie przez dziecko. Można wykorzystać metalowe
pudełko napełnione grochem, kamykami, piaskiem, łuki z naciągniętą żyłką, szklanki napełnione
różną ilością wody.
Najlepiej rozpoczynać naukę od grzechotki lub kołatki /ruch ręki przypomina klaskanie/. Następne
będą instrumenty perkusyjne uderzane palcami prawej dłoni/ bębenek, tamburyn/, po nich
instrumenty o stosunkowo dużej powierzchni uderzanej pałeczką / bębenek, pojedynczy talerz/,
dalej trójkąt i talerze podwójne, wreszcie instrumenty wymagające umiejętności trafienia pałeczką

w określone płytki a więc ksylofony i metalofony, dzwonki chromatyczne i diatoniczne.
Gra na instrumentach powinna przebiegać indywidualnie lub w niewielkich grupach / 8- 10 osób/.
Równoczesna gra różnego rodzaju instrumentów może wystąpić tylko w wyjątkowych momentach.
Należy utrzymywać zawsze umiarkowaną siłę dźwięku.

Grę dzieci na instrumentach wykorzystujemy:

•

W ćwiczeniach z piosenką,

•

W powiązaniu z piosenką,

•

W zadaniach twórczych.

•

W młodszych grupach rytm grany na instrumencie dzieci wykonują zawsze równocześnie z
mową lub śpiewem.

SŁUCHANIE MUZYKI.
Jedną z podstawowych form kształcących umiejętność uważnego słuchania stanowią ćwiczenia w
spostrzeganiu i odróżnianiu zjawisk akustycznych w przyrodzie i otoczeniu. Odróżnianie efektów
akustycznych może być okazją do przeprowadzenia wielu ciekawych ćwiczeń słuchowych np.

•

Określanie słuchowe kierunku dźwięku zagranego na jednym z dwóch bębenków
umieszczonych w różnych kątach sali,

•

Określenie odległości dźwięku - / bliżej, dalej/. Dzieci skupione w kącie sali, odwrócone
plecami. Dwoje dzieci ustawionych w różnej odległości od grupy na znak nauczycielki
upuszcza kolejno na podłogę jednakowe woreczki/ piłki, klocki itp./,

•

Podawanie liczby dźwięków wydobywanych na wybranym instrumencie lub uzyskanych w
inny sposób/ w starszych grupach do 10dźwięków/,

•

Określenie gęstości dźwięków pochodzących z takich samych instrumentów o różnej liczbie
/ np. z 1 lub 2 trójkątów/.

Słuchanie muzyki realizuje się w przedszkolu w dwojaki sposób:

•

Jako wydzielony typ zajęć poświęconych głównie percepcji muzyki,

•

Przy okazji wszystkich pozostałych form wychowania muzycznego.

Warunkiem właściwego odbioru muzyki podczas zajęć jest również umiejętnie wytworzony klimat
skupienia i uwagi. Nie wolno rozpoczynać śpiewu, dopóki w grupie nie zapanuje idealna cisza.
Utwory muzyczne przeznaczone wyłącznie do słuchania docierają do dzieci poprzez:

•

Muzykę żywą – piosenki i miniatury instrumentalne w wykonaniu nauczycielki lub artystów na
koncertach przedszkolnych,

•

Muzykę mechaniczną/ płyty, nagrania taśmowe, umuzykalniające audycje radiowe

i telewizyjne/.

W młodszych grupach należy wprowadzać wyłącznie muzykę żywą, umożliwiającą bezpośredni
kontakt z wykonawcą i instrumentem.
Szczególną rolę odgrywa na tym etapie słuchanie piosenek śpiewanych przez nauczycielkę.
Piosenki przeznaczone do słuchania mogą przekraczać wokalne możliwości odtwórcze dzieci, ale
tekst powinien być zrozumiały, nie za długi, dostosowany do wieku. Słuchanie muzyki
instrumentalnej w grupach młodszych ograniczamy do dobrze znanych piosenek śpiewanych przez
dzieci lub nauczycielkę a następnie zagranych na flecie czy skrzypcach. W starszych grupach
można słuchać krótkich utworów instrumentalnych trwających nie więcej niż 1 – 3 minuty każdy. /
w sumie 15 – 20 minut pod warunkiem, że dzieci będą zainteresowane/ metodyka s. 70.

6

ORGANIZACJA ZAJĘĆ MUZYCZNYCH W PRZEDSZKOLU

Na podstawie planu miesięcznego nauczycielka przygotowuje codzienne plany zajęć. Sporządzając
plan jednostkowy należy zwrócić szczególna uwagę na zachowanie właściwych proporcji między

ruchem przy muzyce a pozostałymi formami wychowania muzycznego. Ruch powinien
występować kilkakrotnie na zmianę z fragmentami umożliwiającymi dziecku odprężenie i
odpoczynek. W tytule planu zaznaczamy: temat zajęć, cele dydaktyczno wychowawcze, potrzebne
pomoce i materiały. Wybrany cel dydaktyczny należy sformułować konkretnie, szczegółowo, tak
aby z przebiegu zajęć wynikało jasno w jakim stopniu został zrealizowany

2

. / przykład s. 220/.

Ćwiczenia w zakresie kształcenia słuchu dzieci silnie koncentrują uwagę dzieci i są wyczerpujące,
dlatego nie mogą trwać dłużej niż 2 – 3 minuty. Przykłady ćwiczeń „ Kalendarz muzyczny w
przedszkolu” U. Smoczyńska- Nachtman s. 13.

W GRUPIE TRZYLATKÓW ŚPIEWA GŁÓWNIE NAUCZYCIELKA. Wprowadzenie nowej
piosenki ma zwykle ustalony przebieg. Nauczycielka śpiewa całą piosenkę, pomaga sobie
odpowiednią mimiką, natężeniem i barwą głosu, często rekwizytem – zabawką. Po zaśpiewaniu
następuje jej omówienie. Próbują to robić dzieci kierowane przez nauczycielkę, która stara się
zebrać ich wypowiedzi w sensowną całość. Po objaśnieniu treści, wytłumaczeniu trudniejszych
słów i zwrotów, nauczycielka ponownie śpiewa piosenkę. Następnie można zorganizować zabawę
ruchową, która może wynikać z poznanej piosenki. Po zabawie dzieci ponownie siadają i w
skupieniu słuchają piosenki. Piosenka, jeśli dzieci jej słuchają i próbują włączyć się do śpiewania
powinna być powtórzona przez 2 – 3 tygodnie.
Warunkiem osiągnięcia zamierzonych rezultatów w umuzykalnieniu dzieci jest systematyczna
praca oparta na zasadzie stopniowania trudności oraz utrwalania nabytych umiejętności. Każde
zajęcie powinno być tak zaplanowane, aby zawierało w zamierzonych proporcjach elementy ruchu,
ćwiczenia słuchowe, piosenkę do słuchania i do śpiewania. Jeśli wprowadzany jest nowy problem,
to pojawić się powinien kilkakrotnie, za każdym razem w innej formie.

ROZPIĘTOŚĆ SKALI DŹWIĘKOWEJ NIE POWINNA PRZEKRACZAĆ PRZYJĘTYCH
NORM
Dla dzieci 3 letnich – 4 letnich d

1

- a

1

Dla dzieci 4 letnich – 5 letnich d

1

- c

2

Dla dzieci 6 7 letnich c

1

/d

1

/- c

2

/ d

2

/.

We wszystkich grupach wiekowych zajęcia odbywają się dwa razy w tygodniu:

•

3 latki 10 - 15 minut

•

4 latki 15- 20 minut.

•

5 latki 20 – 25 minut.

•

6 latki 25-30 minut.

Głównym celem zajęć umuzykalniających z dziećmi 3 letnimi jest rozwój ich wrażliwości
muzycznej, przygotowującej do nauki poprawnego śpiewania i słuchania muzyki w grupie starszej,
oraz kształcenie estetyki ruchów.

3

Na zajęciach powinny przeważać ćwiczenia i zabawy ruchowe, tuż za nimi zajmuje miejsce
słuchanie i śpiewanie piosenek, resztę czasu wypełniają ćwiczenia słuchowe i próby gry na prostych
instrumentach prekusyjnych- grzechotki, kołatki, brzękadełka.
Po kilkuminutowym słuchaniu piosenki powinna nastąpić zabawa ruchowa po niej dopiero można
przeprowadzić ćwiczenia słuchowe lub głosowe wymagające koncentracji uwagi. Elementy ruchu
pojawiają się kilkakrotnie w trakcie jednego zajęcia, najczęściej na początku, w środku i na jego
zakończenie. Program zajęć powinien uwzględniać możliwości wszystkich dzieci. Po pierwszym
roku systematycznie prowadzonych zajęć umuzykalniających dzieci powinny mieć na tyle
wyrobiony słuch aby:

•

Odróżnić rejestry dźwięków wydobywanych na pianienie- niski – wysoki,

•

Określić czy muzyka jest głośna czy cicha,

•

Rozpoznawać akompaniament szybki i wolny,

2

Malko D. – Metodyka wychowania muzycznego w przedszkolu”„

3

U. Smoczyńskiej Nachtman „Kalendarz muzyczny w przedszkolu”.

•

Poznawać i określać odgłosy wydawane przez przedmioty codziennego użytku
/klucze, zapałki, papier/.

•

Odróżniać dźwięk dwóch lub trzech instrumentów perkusyjnych: bębenka, kołatki i
dzwonków,

•

Rozpoznawać melodię znanej piosenki zagranej na pianinie, dzwonkach, flecie lub
nuconą bez słów,

•

Reagować na kilka prostych sygnałów dźwiękowych,

•

Przyswoić sobie w całości lub we fragmentach około 10 łatwych piosenek.

W zakresie ćwiczeń ruchowych połączonych z umiejętnością poruszania się w przestrzeni dzieci
powinny umieć ustawić się:

•

W kole wiązanym i w kole bez podawania rąk,

•

W rzędzie tworząc początkowo pociąg, później stając jedno za drugim,

•

W parach i w małych kilkuosobowych kółeczkach.

Dzieci 4 letnie.
W głównej mierze powtarza się i utrwala wiadomości, doskonali umiejętności ruchowe, uczy
prawidłowego operowania głosem. Ćwiczenia słuchowe i emisyjne stanowią kontynuację ćwiczeń
ubiegłorocznych, rozszerza się tylko ich zasób i skala rozpoznawanych odgłosów. Nowe dla dzieci
będą piosenki oraz związane z nimi proste pojęcia muzyczne jak zwrotka, powtórzenie, nastrój.
Literatura:

1. Malko D. – Metodyka wychowania muzycznego w przedszkolu”„
2. Smoczyńska Nachtman U. – „Kalendarz muzyczny w przedszkolu”,