Wydział Rolniczo - Ekonomiczny
Kierunek: Ochrona Środowiska
Aleksandra Sikora
Oliwia Stachowicz
Rok studiów: III
Rok akademicki: 2012/2013
ĆWICZENIE NUMER 1
z przedmiotu Ochrona Powietrza
Tytuł: Obliczenie odległości
od miejsca emisji maksymalnego
zanieczyszczenia powietrza
dla tlenku węgla.
Kraków 2013
Zawartość opracowania
3. Najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji w powietrzu Smm dla pojedynczego emitora ..... 6
WNIOSKI: ................................................................................................................................................. 8
Podstawa obliczeń:
Rozporządzenie Ministra
Środowiska z dnia 26 I 2010 roku w sprawie wartości odniesienia
dla niektórych substancji w powietrzu. Dziennik Ustaw nr 16 z 2010 roku, Poz. 87.
Dane do obliczeń poziomów substancji w powietrzu:
Parametry emitora:
Geometryczna wysokość emitora liczona od poziomu terenu – h=19m
Średnica wewnętrzna wylotu emitora – d=1,3m
Prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora – v=4,3 m/s
Temperatura gazów odlotowych na wylocie emitora– T=418,15K
Emisja:
Maksymalną emisję uśrednioną dla jednej godziny -
=1850mg/s
Dane meteorologiczne:
Statystyka stanów równowagi atmosfery, prędkości i kierunków wiatru
(róża wiatru)
Wartość współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu
=0,5
Średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego -
= 279,65K
Wyróżnionych jest 36 różnych sytuacji meteorologicznych wynikających z sześciu stanów
równowagi atmosfery, którym odpowiadają zakresy prędkości wiatru na wysokości
= 14m, ze
skokiem co 1 m/s.
Tabela 1. Sytuacje meteorologiczne
Stan równowagi atmosfery
Zakres prędkości wiatru
[m/s]
1 – silnie chwiejna
1-3
2 – chwiejna
1-5
3 – lekko chwiejna
1-8
4 – obojętna
1-11
5 – lekko stała
1-5
6– stała
1-4
Tabela 2. Stałe zależne od stanów równowagi atmosfery
Stała
1
2
3
4
5
6
m
0,080
0,143
0,196
0,270
0,363
0,440
a
0,888
0,865
0,845
0,818
0,784
0,756
b
1,284
1,108
0,978
0,822
0,660
0,551
g
1,692
1,781
1,864
1,995
2,188
2,372
0,213
0,218
0,224
0,234
0,251
0,271
0,815
0,771
0,727
0,657
0,553
0,745
Obliczenia:
1. Efektywna wysokość emitora (wysokość pozornego punktu emisji):
H= h+∆h
H=19+ 14,54=
33,54
Wyniesienie gazów ∆h zależy od prędkości wylotowej gazów v [m/s], emisji ciepła Q i prędkości
wiatru na wysokości wylotu z emitora
[m/s].
Obliczamy emisję ciepła wg wzoru:
Q=
[kJ/s]
Q=
=
669,31[kJ/s]
Wyniesienie gazów odlotowych ∆h oblicza się na podstawie następujących formuł:
1. Formuły Hollanda, gdy0≤Q≤16 000 kJ/s, przy czym wyróżnia się następujące przypadki tej
formuły:
a) ∆h=∆
=0
dla v≤0,5
b) ∆h=∆
=
dla v≥
∆h=∆
=
=
14,54
c) ∆h=∆
=
*
dla 0,5
<v<
2. Formuły CONCAWE, gdy Q>24 000 kJ/s
∆h=∆
=
3. Kombinacji formuły Hollanda i CONCAWE, gdy 16 000 < Q < 24 000 kJ/s
∆h=∆
*
2. Parametry meteorologiczne:
Prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora
dla h ≤ 300m :
[m/s]
=
1,02[m/s]
gdzie:
- prędkość wiatru na wysokości anemometru [m/s] (jedna z 36),
m - stała zależna od stanu równowagi atmosfery, tabela 2.
Średnią prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do efektywnej wysokości emitora
dla H≤300m:
[m/s]
Średnią prędkość wiatru w warstwie od geometrycznej wysokości emitora do efektywnej
wysokości emitora dla H≤300m i H≠h obliczamy wg wzoru:
Ū
*[
[m/s]
Ū
*[
=
1,05 [m/s]
Współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej:
=A*
gdzie,
A=0,088*
+1-ln
)
A=0,088*
+1-ln
)=
0,844
współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej:
=B*
gdzie,B=0,38
-ln
)
B=0,38
-ln
)=
0,064
3. Najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji w powietrzu Smm dla pojedynczego emitora
Stężenie maksymalne substancji gazowej uśrednione dla 1 godziny Sm w określonej
sytuacji meteorologicznej oblicza się wg wzoru:
=
[μg/
]
=
=
173,9 [μg/
]
Stężenia Sm występują w stosunku do emitora w odległości
wyrażonej wzorem:
[m]
=
106,9 [m]
ua
Q
uh
Δh
H
ū
A
B
sm
xm
1
669,31
1,02
14,54
33,54
1,05
0,844
0,064
173,9
106,9
2
669,31
2,05
7,27
26,27
2,08
0,866
0,068
134,5
84,8
3
669,31
3,07
4,85
23,85
3,10
0,874
0,069
106,5
77,4
1
669,31
1,04
14,27
33,27
1,05
0,665
0,137
237,4
110,0
2
669,31
2,09
7,13
26,13
2,08
0,686
0,144
186,2
84,4
3
669,31
3,13
4,76
23,76
3,10
0,695
0,147
148,2
76,0
4
669,31
4,18
3,57
22,57
4,13
0,699
0,148
122,3
71,9
5
669,31
5,22
2,85
21,85
5,15
0,702
0,149
103,9
69,4
1
669,31
1,06
14,04
33,04
1,05
0,580
0,206
256,1
130,7
2
669,31
2,12
7,02
26,02
2,08
0,601
0,217
203,9
97,1
3
669,31
3,19
4,68
23,68
3,10
0,609
0,221
163,2
86,5
4
669,31
4,25
3,51
22,51
4,13
0,614
0,224
135,1
81,2
5
669,31
5,31
4,39
23,39
5,17
0,611
0,222
100,4
85,1
6
669,31
6,37
2,66
21,66
6,18
0,617
0,225
97,1
77,4
7
669,31
7,43
1,66
20,66
7,20
0,621
0,227
91,1
73,1
8
669,31
8,49
1,06
20,06
8,22
0,624
0,229
84,5
70,5
1
669,31
1,09
13,72
32,72
1,05
0,502
0,313
245,8
188,0
2
669,31
2,17
6,86
25,86
2,08
0,523
0,329
200,7
132,7
3
669,31
3,26
4,57
23,57
3,10
0,531
0,336
162,2
115,8
4
669,31
4,34
3,43
22,43
4,13
0,535
0,339
134,9
107,7
5
669,31
5,43
4,13
23,13
5,17
0,533
0,337
101,2
112,6
6
669,31
6,52
2,49
21,49
6,18
0,539
0,342
98,3
101,1
7
669,31
7,60
1,55
20,55
7,20
0,543
0,345
92,5
94,7
8
669,31
8,69
0,97
19,97
8,21
0,546
0,347
85,8
90,9
9
669,31
9,77
0,00
19,00
9,77
0,550
0,351
79,8
84,5
10
669,31
10,86
0,00
19,00
10,86
0,550
0,351
71,8
84,5
11
669,31
11,95
0,00
19,00
11,95
0,550
0,351
65,3
84,5
1
669,31
1,12
13,34
32,34
1,05
0,437
0,461
201,0
346,4
2
669,31
2,23
6,67
25,67
2,08
0,457
0,485
170,7
226,4
3
669,31
3,35
4,45
23,45
3,10
0,465
0,494
140,0
191,8
4
669,31
4,47
6,81
25,81
4,15
0,457
0,484
84,3
228,7
5
669,31
5,59
3,83
22,83
5,16
0,467
0,497
89,3
182,7
1
669,31
1,14
13,03
32,03
1,05
0,397
0,593
157,9
1037,3
2
669,31
2,29
6,52
25,52
2,08
0,417
0,623
139,2
628,3
3
669,31
3,43
4,34
23,34
3,10
0,425
0,635
115,9
517,0
4
669,31
4,58
6,43
25,43
4,15
0,418
0,624
70,2
623,5
=
173,9 [μg/
]
=
106,9 [m]
Sprawdzenie czy spełniony jest warunek:
Smm ≤ 0,1*D1
D
1
= 30 000 μg/
173,9 [μg/
]
≤ 0,1 * 30 000 µg/m
3
173,9 [μg/
]
≤ 3000 µg/m
3
WNIOSKI:
Warunek został spełniony
Występująca emisja tlenku węgla nie przekracza normy dopuszczalnej zawartości tych
substancji w powietrzu. Środki służące ograniczeniu tlenku węgla do atmosfery nie są
konieczne do podjęcia.
Tlenek węgla powstaje podczas procesu niepełnego spalania materiałów palnych, w tym
paliw, które występuje przy niedostatku tlenu w otaczającej atmosferze. Może to wynikać
z braku dopływu zewnętrznego powietrz do urządzenia, w którym następuje spalanie gazu
(lub innych paliw). Jest to szczególnie groźne w mieszkaniach w których okna są szczelne lub
uszczelnione na zimę.
Niebezpieczeństwo zaczadzenia wynika z faktu, że tlenek węgla:
- jest gazem niewyczuwalnym zmysłami człowieka (bezwonny, bezbarwny
i pozbawiony smaku),
- blokuje dostęp tlenu do organizmu, poprzez zajmowanie jego miejsca w czerwonych
ciałkach krwi, powodując przy długotrwałym narażeniu (w większych dawkach) śmierć przez
uduszenie.
Główną przyczyną zatruć czadem – tlenkiem węgla są:
- niedostosowania istniejącego systemu wentylacji do standardów szczelności stosowanych
okien i drzwi, w związku z wymianą starych okien i drzwi na nowe (szczelnie zamknięte okna
w pomieszczeniach w którym następuje spalanie gazu lub innych paliw). Najczęściej do
wypadków związanych z zatruciem czadem dochodzi w łazience wyposażonej w grzałkę
wody przepływowej tzw. terma gazowa czy junkers;
- niesprawność przewodów kominowych: wentylacyjnych, spalinowych i dymowych.