Cast P. C., Cast Kristin

Dom nocy

Klątwa Neferet

PODZIĘKOWANIA

Dziękuję mojej wspaniałej, utalentowanej przyjaciółce i ilustratorce,

Kim Doner, która ze względu na niezwykle napięte terminy wydania
tej książki musiała wniknąć w mój (szalony) umysł i pracować na
podstawie moich (zwykle chaotycznych) przemyśleń i bezkształtnych
jeszcze koncepcji. Nie tylko wykonała fantastyczną pracę, ale z na-
szych spotkań wyniknęły niektóre z najlepszych pomysłów w historii
głównej bohaterki. Uwielbiam cię, Kim!

Mojej rodzinie z wydawnictwa St. Martin's Press, a zwłaszcza

utrudzonej ekipie z działu produkcji, jestem winna skrzynkę szampana.
I to dobrego.

Wyrazy wdzięczności kieruję do Robin Green Tilly, która pomogła

mi w opracowaniu posłowia do tej książki.

Jak zwykle chciałabym podziękować mojej agentce i przyjaciółce,

Meredith Bernstein, bez której Dom Nocy nigdy by nie powstał.

To nie jest pamiętnik. Moją odrazę budzi świadomość, że miałabym

zebrać wszystkie swoje myśli i czyny w zamkniętej księdze i ukryć je
tak, jak gdyby stanowiły cenne klejnoty.

Wiem, że moje myśli nie są cennymi klejnotami.
Zaczęłam podejrzewać, że noszą znamiona szaleństwa.
To dlatego czuję się zmuszona, by je notować. Być może za jakiś czas

przeczytam to ponownie i odkryję, dlaczego spotkały mnie te
wszystkie okropieństwa.

Bądź też uznam, iż rzeczywiście postradałam zmysły.
Jeśli tak się stanie, te zapiski posłużą jako świadectwo początków

mojej paranoi i szaleństwa, dzięki czemu możliwe będzie znalezienie
stosownego leku.

Tylko czy chcę zostać wyleczona?
Być może to pytanie należy na razie odłożyć na bok.
Zacznijmy od momentu, w którym wszystko się zmieniło. Nie

wydarzyło się to wtedy, gdy napisałam pierwszą notkę tego dziennika,
ale dwa i pół miesiąca wcześniej, pierwszego listopada roku tysiąc
osiemset dziewięćdziesiątego drugiego. Rankiem tamtego dnia, gdy
zmarła moja matka.

Nawet tutaj, na milczących stronicach tego dziennika, niechętnie

wspominam tamten straszny dzień. Matka zmarła w kałuży krwi, która
płynęła z niej nieprzerwanym

strumieniem po tym, jak wydała na świat maleńkie, nieruchome ciało

mojego brata, nazwanego po ojcu Barrettem. Miałam wtedy wrażenie, i
do dzisiaj tak sądzę, że matka poddała się, widząc, iż Barrett nigdy nie
wyda z siebie tchnienia. Zupełnie jakby strata ukochanego dziecka
odebrała jej resztkę sił.

A może nie była w stanie stawić czoła ojcu, który stracił swego

jedynego syna?

To pytanie nie zaprzątało mi jednak głowy tamtego ranka. Przed

śmiercią matki zajmowałam się głównie tym, jak ją przekonać, by
pozwoliła mi nabyć jeden z tych najnowszych i najmodniejszych
kostiumów do jazdy rowerowej, oraz co zrobić, żeby moje włosy
wyglądały tak samo jak fryzura dziewczyny Gibsona*.

Jeśli przed śmiercią matki myślałam o ojcu, widziałam raczej typowo

dziewczęcy obraz odległego i nieco onieśmielającego patriarchy.
Ojciec chwalił mnie wyłącznie za pośrednictwem matki. W gruncie
rzeczy niespecjalnie mnie zauważał, zanim odeszła.

Nie było go przy jej śmierci. Lekarz stwierdził, że akt narodzin jest

zbyt wulgarny dla oczu mężczyzny, zwłaszcza tak ważnego jak Barrett
H. Wheiler, prezes Pierwszego Narodowego Banku Chicago.

A ja? Córka Barretta i Alice Wheilerów? Słowem mi nie wspomniał o

wulgarności porodu, ba, zauważył mnie dopiero, gdy matka już nie
żyła.

— Emily, nie opuszczaj mnie. Zostaniesz tutaj, dopóki lekarz się nie

pojawi, a potem usiądziesz tam, pod oknem. Powinnaś wiedzieć, jak to
jest być żoną i matką, żebyś nie pakowała się ślepo w małżeństwo, tak
jak ja to zrobiłam — zakomenderowała matka tym swoim cichym
głosem, przez

* Stworzony przez rysownika Charlesa Dana Gibsona ideał urody

kobiecej z przełomu XIX i XX wieku, inspirowany postaciami żony ar-
tysty i jej sióstr (przyp. tłum.).

który ci, którzy jej nie znali, sądzili, że jest przygłupia i stanowi

zaledwie urodziwy i posłuszny dodatek do ojca.

— Tak, matko. — Skinęłam głową i zrobiłam, co mi poleciła.

Pamiętam, że siedziałam nieruchomo, niczym cień w mrocznej wnęce
okiennej po drugiej stronie luksusowej komnaty sypialnej matki.
Widziałam wszystko. Umarła bardzo szybko.

Było tyle krwi. Barrett urodził się mały, bezwładny, pokryty śluzem.

Wyglądał groteskowo, niczym pęknięta lalka. Po skurczu, który
wydalił go spomiędzy nóg matki, krew nadal płynęła równym
strumieniem. Matka płakała, cicha jak jej martwy synek. Widziałam,
że płacze, ponieważ odwróciła głowę od lekarza, który owijał zwłoki w
płótno, a jej wzrok napotkał mój.

Nie byłam w stanie dłużej tkwić pod oknem. Podbiegłam do łóżka,

podczas gdy lekarz i pielęgniarka bezskutecznie próbowali zatamować
krwawienie. Chwyciłam matkę za rękę i odgarnęłam jej z czoła
wilgotne włosy. Przez łzy, pokonując własny strach, próbowałam
szeptać słowa pocieszenia, wmówić jej, że wszystko będzie dobrze,
kiedy tylko odpocznie.

Ścisnęła moją dłoń i wyszeptała:
— Cieszę się, że jesteś tu ze mną w tych ostatnich chwilach.
— Nie! Wyzdrowiejesz, matko! — zaprotestowałam.
— Ciii — powiedziała. — Potrzymaj mnie tylko za rękę. — Głos

miała coraz słabszy, ale jej szmaragdowe oczy, zdaniem innych tak
bardzo podobne do moich, cały czas się we mnie wpatrywały. Jej
zaczerwieniona twarz przybrała szokujący odcień bieli, oddech słabł z
każdą chwilą. Nagle zamarł, zakończony westchnieniem, po czym
ucichł na dobre.

Pocałowałam ją w rękę i odeszłam chwiejnie do mojego miejsca pod

oknem, gdzie siedziałam i płakałam, niezauważona przez nikogo,
podczas gdy pielęgniarka zajęła się przerażającym zadaniem
posprzątania zakrwawionej

pościeli i przygotowania matki, by ojciec mógł ją zobaczyć. Ale. on

wcale na to nie czekał. Wbiegł do sypialni, ignorując protesty lekarza.

— A więc mówi pan, że syn? — Nie spojrzawszy nawet na łóżko, od

razu podszedł do kołyski, w której leżało zawinięte ciałko Barretta.

— W rzeczy samej, to był syn — odparł ponuro doktor. — Jak

mówiłem, przyszedł na świat zbyt wcześnie. Nic nie mogłem zrobić,
miał zbyt słabe płuca. Nie złapał ani jednego oddechu, nie wydał z
siebie ani pisku.

— Martwy... milczący. — Ojciec przesunął ręką po twarzy znużonym

gestem. — A wie pan, że kiedy Emily się urodziła, krzyczała tak
donośnie, iż słyszałem jej głos w salonie na dole i sądziłem, że to syn?

— Panie Wheiler, wiem, że to marna pociecha po stracie syna i żony,

ale ma pan jeszcze córkę, a wraz z nią obietnicę dziedzica.

— O n a obiecała mi dziedzica! — krzyknął ojciec i wreszcie

odwrócił się w stronę matki.

Musiałam wydać z siebie jakiś zraniony dźwięk, bo jego wzrok

natychmiast powędrował w kierunku okna. Zmrużył oczy i przez
moment sprawiał wrażenie, jakby mnie nie poznawał. A potem
wzdrygnął się, jak gdyby chciał strącić z siebie coś nieprzyjemnego.

— Emily, dlaczego tu siedzisz? — Wydawał się tak zły, jakby chciał

zapytać o coś więcej niż tylko o to, dlaczego znajduję się w tym
pokoju.

— M-matka kazała mi z-zostać — wydusiłam.
— Twoja matka nie żyje — odparł z brutalną szczerością.
— A to nie jest miejsce dla młodej damy. — Doktor poczerwieniał na

twarzy. — Proszę o wybaczenie, panie Wheiler. Byłem zbyt zajęty
porodem, żeby zwrócić uwagę na dziewczynkę.

— To nie pańska wina, doktorze Fisher. Moja żona często robiła i

mówiła zdumiewające rzeczy. To ostatnia z nich.

_Ojciec wykonał lekceważący gest, wskazujący lekarza,
służące oraz mnie. — A teraz zostawcie mnie sam na sam z panią

Wheiler.

Chciałam wybiec z komnaty, uciec stamtąd jak najszybciej, ale nogi

mi ścierpły i zmarzły od siedzenia bez ruchu przez tak długi czas, więc
mijając ojca, potknęłam się. Chwycił mnie za łokieć. Przestraszona
podniosłam głowę.

Popatrzył na mnie i nagle wzrok mu złagodniał.
— Masz oczy twojej matki.
— Tak. — Tylko tyle byłam w stanie wyjąkać, pozbawiona tchu i

zamroczona.

— I tak powinno być. Teraz ty jesteś panią tego domu. To

powiedziawszy, ojciec puścił mnie i powolnym, ciężkim krokiem
podszedł do zakrwawionego łóżka.

Gdy zamykałam za sobą drzwi, słyszałam, jak płacze.
Tak właśnie zaczęła się moja dziwna i samotna żałoba. Przetrwałam

w odrętwieniu pogrzeb, a po uroczystości ległam jak nieżywa, zupełnie
jakbym wpadła w sidła snu. Nie byłam w stanie się uwolnić. Przez dwa
pełne miesiące prawie nie wychodziłam z łóżka. Nie obchodziło mnie,
że chudnę i blednę. Nie interesowało mnie, że nie przyjmuję wizyt
składanych przez przyjaciółki matki oraz ich córki. Nie zauważyłam,
jak nadeszły i minęły najpierw święta Bożego Narodzenia, a potem
Nowy Rok. Zupełnie nie przejmowałam się Mary, służącą, którą
odziedziczyłam po matce i na przemian to rugałam, to przepraszałam,
to zaś błagałam.

Piątego dnia stycznia ojciec wyrwał mnie z objęć snu. W mojej

komnacie zrobiło się tak zimno, że obudziło mnie drżenie własnego
ciała. Ogień w kominku zgasł, a nikt nie rozpalił go ponownie, więc
pociągnęłam za wstążkę przymocowaną do dzwonka, który
zadźwięczał w czeluściach domu, w pokojach służby. Nikt nie
odpowiedział na moje wezwanie. Pamiętam, że założyłam szlafrok,
myśląc przelotnie, iż wydaje się taki wielki i tak mnie pochłania, że
cała w nim ginę. W poszukiwaniu Mary powoli zeszłam

z usytuowanej na drugim piętrze sypialni po szerokich drewnianych

schodach. Cala się trzęsłam. Kiedy dotarłam na parter, ojciec właśnie
wynurzył się ze swojego gabinetu. Spojrzał na mnie bez wyrazu, po
czym przybrał zaskoczoną minę. A po zaskoczeniu na jego obliczu
pojawiło się coś, co moim zdaniem wyglądało jak obrzydzenie.

— Emily! Wyglądasz okropnie! Taka chuda i blada! Jesteś chora?
Zanim zdołałam odpowiedzieć, przez korytarz przybiegła do nas

Mary.

— Mówiłam panu, panie Wheiler, że ona nic nie je. Mówiłam, że całe

dnie przesypia. Marnuje czas i tyle. — Mary wypowiadała słowa
szybko, a jej irlandzki akcent był jeszcze bardziej wyraźny niż zwykle.

— Takie zachowanie należy natychmiast ukrócić — odparł ojciec

surowo. — Emily, proszę wstać z łóżka. Zaczniesz jeść. Będziesz
codziennie spacerowała po ogrodzie. Absolutnie nie dopuszczam,
żebyś wyglądała na wychudzoną żebraczkę. Jesteś w końcu panią tego
domu i dlatego nie możesz przypominać zagłodzonej, bezpańskiej
sieroty.

Patrzył na mnie srogo. Jego gniew mnie paraliżował, zwłaszcza kiedy

zdałam sobie sprawę, że matka nie wyłoni się ze swojego saloniku,
pełna energii, i nie odpędzi mnie, jednocześnie starając się ugłaskać
męża uśmiechem i dotykiem.

Odruchowo zrobiłam krok do tyłu, a wtedy ojciec pociemniał na

twarzy.

— Jesteś podobna do swojej matki, ale nie masz jej ikry. Chociaż

bywała irytująca, podziwiałem tę jej energię. Brakuje mi tego.

— Ja też tęsknię za matką! — wyrzuciłam z siebie.
— Oczywiście, że tak, gołąbeczko — powiedziała Mary. — Ledwo

minęły dwa miesiące.

— W takim razie mamy ze sobą coś wspólnego. — Ojciec zupełnie

zignorował służącą. Odezwał się tak, jakby jej tu wcale nie było, jakby
nie gładziła mnie nerwowo

po włosach, nie poprawiała mi szlafroka. — Utrata Alice Wheiler

zbliżyła nas do siebie. — Odwrócił się i zaczął mi się przyglądać. —
Przypominasz ją. — Potarł brodę, a jego spojrzenie straciło groźny
wyraz. — Wiesz, będziemy musieli jakoś sobie radzić bez niej.

— Tak, ojcze. — Czułam ulgę, gdy jego głos złagodniał.
— To dobrze. Oczekuję, że co wieczór będziesz mi towarzyszyć w

kolacji, jak to robiłyście z matką. Koniec chowania się po kątach i
głodzenia.

Uśmiechnęłam się. Naprawdę się uśmiechnęłam.
— Chętnie — odparłam.
Mruknął coś, uderzył w gazetę, którą trzymał w ręku, i skinął głową.
— W takim razie, do zobaczenia podczas kolacji — powiedział, po

czym wyminął mnie i zniknął w zachodnim skrzydle domu.

— Może nawet będę dziś odrobinę głodna — odezwałam się do

Mary, która cmokała, pomagając mi wejść po schodach.

— Dobrze, że wreszcie się tobą zainteresował — szepnęła radośnie.
Prawie nie zwracałam na nią uwagi. Myślałam wyłącznie o tym, że po

raz pierwszy od miesiąca czeka mnie coś więcej niż tylko sen i smutek.
Nawiązałam nić porozumienia z ojcem!

Wieczorem ubrałam się bardzo starannie i dopiero wtedy dotarło do

mnie, jak bardzo schudłam, ponieważ moja żałobna sukienka musiała
zostać spięta szpilkami, żeby nie wisiała na mnie jak na strachu na
wróble. Mary mnie uczesała, splatając włosy w gruby kok, przez co
moja piętnastoletnia twarz wydawała się znacznie starsza niż w rze-
czywistości. Nigdy nie zapomnę, jaki przeżyłam wstrząs, gdy weszłam
do jadalni i ujrzałam dwa nakrycia: dla ojca, u szczytu stołu, gdzie
zawsze zasiadał, oraz dla mnie, umieszczone na miejscu matki, po jego
prawicy.

Wstał i przysunął mi krzesło matki. Kiedy usiadłam, byłam pewna, że

czuję jeszcze zapach jej wody różanej doprawiony nutą cytrynowej
płukanki, której używała, by pogłębić kasztanowy kolor swych
włosów.

Nasz czarnoskóry służący George zaczął nalewać zupę z wazy.

Obawiałam się, że zapadnie okropna cisza, ale gdy tylko zaczęliśmy
jeść, popłynęły znajome słowa.

— Komitet Wystawy Światowej opowiedział się całkowicie po

stronie Burnhama. Początkowo miałem wątpliwości, czy ten człowiek
nie jest odrobinę szalony, myślałem, że może porywa się na coś
nieosiągalnego, jednak jego wizja przyćmienia Paryża wystawą w
Chicago wydaje się całkiem możliwa do zrealizowania, a przynajmniej
te projekty brzmią rozsądnie. Są nieco ekstrawaganckie, lecz przemy-
ślane. — Ojciec zamilkł na moment, żeby nabrać sporą porcję steku i
ziemniaków z talerza, który zajął miejsce pustej miski po zupie. W
ciszy wydawało mi się, że słyszę głos matki.

— Czy wszyscy nie oczekują właśnie ekstrawagancji? — Dopiero

gdy ojciec podniósł głowę, zdałam sobie sprawę, że te słowa
wypowiedziałam ja, a nie jej duch. Zamarłam pod jego badawczym
spojrzeniem, żałując, że się odezwałam. Mogłam przecież myśleć o
niebieskich migdałach, jak to często bywało w przeszłości.

— A skąd wiesz, czego wszyscy oczekują? — Nie spuszczał ze mnie

wzroku. Kąciki jego ust uniosły się lekko, niemal tak samo jak niegdyś
w rozmowie z matką.

Pamiętam, że poczułam wtedy ulgę i w odpowiedzi uśmiechnęłam się

szczerze. Tyle razy słyszałam, jak zadaje to samo pytanie matce.
Pozwoliłam, by jej słowa odpowiedziały za mnie.

— Wiem, że twoim zdaniem kobiety potrafią tylko mówić, ale wiedz,

że także słuchają. — Odezwałam się szybciej i ciszej niż matka, on
jednak zmrużył oczy, okazując aprobatę i rozbawienie.

— W rzeczy samej... — Zaśmiał się, po czym odciął wielki kawał

czerwonego mięsa i pochłonął go, jakby konał z głodu, popijając
kolejnym kielichem wina, równie ciemnego i czerwonego jak ów
ociekający krwią stek. — Jednakże nie wolno mi spuszczać Burnhama
z oka. Ani tych jego architektów. Już znacznie przekroczyli budżet, a ci
robotnicy... wiecznie tylko problemy... same problemy. .. — mówił
ojciec, przeżuwając, a drobiny mięsa i wina spadały mu na brodę.
Wiedziałam, że matka tego nienawidziła i strofowała go za każdym
razem, ale ja nie wytknęłam tego ojcu, nie skrytykowałam go za ten
zakorzeniony mocno zwyczaj. Zmusiłam się, by jeść, i tylko od czasu
do czasu przytakiwałam, podczas gdy on opowiadał o tym, jak ważna
jest odpowiedzialność fiskalna, oraz o niepokoju, jaki budzi w całym
zarządzie kwestia słabego zdrowia jednego z wiodących architektów.
Zwłaszcza po tym, jak zapalenie płuc zabrało pana Roota. Zdaniem
wielu był on prawdziwym ojcem projektu, jednak wszystkie pochwały
zebrał pan Burnham.

Kolacja przebiegała szybko, aż w końcu ojciec najadł się i

podziękował. Wstał od stołu i powiedział to, co niezliczone razy mówił
do mojej matki:

— Udam się teraz do biblioteki na cygaro i szklaneczkę whisky.

Miłego wieczoru, moja droga. Do zobaczenia wkrótce.

Pamiętam, że ogarnęła mnie wtedy wielka radość. Pomyślałam, iż

traktuje mnie jak dorosłą kobietę — prawdziwą panią tego domu!

— Emily — ciągnął, chociaż język już mu się plątał od nadmiaru

spożytego trunku. — Ustalmy, że oto zaczęliśmy nowy rok, który dla
nas obojga będzie nowym początkiem. Czy spróbujemy pójść razem do
przodu, moja droga?

Łzy nabiegły mi do oczu i obdarzyłam go drżącym uśmiechem.
— Tak, ojcze. Bardzo bym tego pragnęła.

Zupełnie niespodziewanie ojciec chwycił moją dłoń swoją wielką

ręką i pocałował — dokładnie tak jak kiedyś, gdy żegnał się z matką. I
chociaż usta i brodę miał wilgotne od jadła i napitku, nie przestawałam
się uśmiechać. Trzymając mnie za rękę, spojrzał mi w oczy.

Wtedy po raz pierwszy zobaczyłam to, co później zaczęłam nazywać

palącym spojrzeniem. Jego oczy wpatrywały się w moje tak
intensywnie, że ogarnął mnie strach, iż pod ich wpływem zupełnie się
roztopię.

— Masz oczy swojej matki — powiedział. Bełkotał już, a jego

oddech cuchnął winem. Nie byłam w stanie powiedzieć ani słowa.
Tylko zadrżałam i skinęłam głową.

Opuścił moją rękę i ruszył chwiejnie do drzwi. Zanim George zaczął

sprzątać ze stołu, chwyciłam lnianą serwetkę i wytarłam nią wierzch
dłoni, ścierając wilgotny ślad pocałunku i zastanawiając się, dlaczego
czuję taki dziwny niepokój w głębi serca.

Dwa dni później odwiedziły nas Madeleine Elcott oraz jej córka

Camille. Pan Elcott wchodził w skład zarządu banku ojca, zaś jego
żona była serdeczną przyjaciółką mojej matki, chociaż nigdy nie
potrafiłam zrozumieć dlaczego. Matka była piękną, pełną wdzięku
kobietą i uznaną gospodynią, podczas gdy pani Elcott wydawała się
wiecznie naburmuszona, była skąpa, a do tego lubiła plotkować. Kiedy
siedziały razem z matką przy stole, wyglądała jak gdakające kurczę w
obecności gołębicy. Potrafiła jednak rozśmieszyć

moja matkę, a śmiech Alice Wheiler brzmiał tak magicznie, że jego

przyczyna stawała się nieistotna. Kiedyś usłyszałam, jak ojciec mówi
matce, że powinna bardziej zabawiać towarzystwo, ponieważ kolacje u
Elcottów składają się z ubogich dań i napitków oraz przydługich
rozmów. Gdyby ktokolwiek pytał mnie o zdanie, a rzecz jasna, nikomu
nie przyszło to do głowy, zgodziłabym się z ojcem całkowicie.
Posiadłość państwa Elcott znajdowała się niecałe półtora kilometra od
naszego domu i chociaż z zewnątrz sprawiała wrażenie okazałej i
bogatej, w środku była urządzona po spartańsku i prezentowała się
raczej posępnie. Nic dziwnego, że Camille wprost uwielbiała
przyjeżdżać do mnie!

Camille, która urodziła się zaledwie pół roku przede mną, była moją

najlepszą przyjaciółką. Sporo mówiła, ale nie rozpowszechniała
okrutnych plotek jak jej matka. Ze względu na przyjaźń naszych
rodziców dorastałyśmy razem, w związku z czym byłyśmy bardziej
siostrami niż koleżankami.

— Och, moja biedna Emily! Jaka ty jesteś wychudzona i mizerna —

powiedziała, wbiegając do salonu matki i tuląc mnie do siebie.

— Oczywiście, że wygląda na wychudzoną i mizerną. — Pani Elcott

odsunęła córkę na bok i chwyciła mnie sztywno za rękę, nie zdejmując
nawet rękawiczek z białej skóry. Kiedy wracam pamięcią do jej
dotyku, myślę, że miał w sobie coś gadziego. — Emily straciła matkę.
Pomyśl, jak straszne byłoby twoje życie, gdybym ja odeszła. Zapewne
wyglądałabyś równie okropnie jak to dziewczę. Jestem pewna, że
kochana Alice patrzy na nią z góry ze zrozumieniem i miłością.

Byłam nieco wstrząśnięta jej słowami. Nie spodziewałam się, że

będzie tak otwarcie mówić o śmierci mojej matki. Gdy zajmowałyśmy
miejsca na kanapie oraz fotelach, szukałam wzroku Camille. Chciałam
wymienić to nasze porozumiewawcze spojrzenie, świadczące, że obie
dobrze

wiemy, iż nasze matki mówią niekiedy zawstydzające rzeczy, jednak

przyjaciółka wyraźnie unikała mego wzroku.

— Tak, matko. Oczywiście. Przepraszam — wymamrotała.
Próbując odnaleźć się w tym świecie nowych stosunków to-

warzyskich, poczułam się dziwnie obca. Odetchnęłam z ulgą, gdy
pokojówka wniosła herbatę i ciastka. Rozlałam napój do filiżanek. Pani
Elcott i Camille bacznie mi się przyglądały.

— Rzeczywiście jesteś chuda — odezwała się w końcu Camille.
— Wkrótce wydobrzeję — zapewniłam ją z uśmiechem.
— Początkowo trudno mi było zmusić się do czegokolwiek innego

niż sen, ale ojciec nalegał, żebym ozdrowiała. Przypomniał mi, że teraz
to ja jestem panią tego domu.

Camille natychmiast spojrzała na matkę. Nie potrafiłam odczytać

wyrazu oczu pani Elcott. Było w nich jednak coś, co uciszyło moją
przyjaciółkę.

— Jesteś bardzo dzielna, Emily. — Pani Elcott przerwała ciszę. — Z

pewnością stanowisz wielką pociechę dla twojego ojca.

— Już od dwóch miesięcy próbowałyśmy cię odwiedzić, ale nie

chciałaś nas przyjąć, nawet w święta. Zupełnie jakbyś zniknęła! —
wyrzuciła z siebie Camille, kiedy nalewałam herbatę. — Myślałam, że
i ty umarłaś.

— Przepraszam. — Jej słowa napełniły mnie skruchą.
— Nie chciałam sprawić ci przykrości.
— Oczywiście, że nie chciałaś. — Pani Elcott skrzywiła się, patrząc

na córkę. — Camille, Emily nie zniknęła, ona była pogrążona w
żałobie.

— Nadal jestem — odparłam cicho. Camille usłyszała moją

odpowiedź, skinęła głową i przetarła oczy, ale jej matka była zbyt
zajęta nakładaniem sobie lukrowanych ciastek, żeby zwrócić na nas
uwagę.

Zapadła cisza, która wydawała się trwać i trwać. Sączyłyśmy herbatę,

a ja przesuwałam po talerzu małe, białe

ciasteczko, kiedy nagle pani Elcott zapytała wysokim, pod-

ekscytowanym głosem:

— Emily, naprawdę tam byłaś? Byłaś przy śmierci Alice?
Popatrzyłam na Camille, marząc, by uciszyła matkę, ale oczywiście

było to głupie i daremne życzenie. Na twarzy mojej przyjaciółki
malowało się takie samo zakłopotanie jak na mojej, chociaż nie
wydawała się wstrząśnięta tym, jak jej matka lekceważy zasady
dobrego wychowania oraz poszanowanie prywatności. Zrozumiałam,
że Camille spodziewała się takiego pytania. Wzięłam długi oddech i
odparłam szczerze, chociaż z pewnym wahaniem:

— Tak, byłam.
— To musiało być przerażające — wtrąciła Camille.
— Tak. — Odstawiłam ostrożnie filiżankę na spodek, żeby nie

dostrzegły, jak trzęsie mi się ręka.

— Rozumiem, że polało się mnóstwo krwi. — Pani Elcott pokiwała

powoli głową, jakby już z góry zgadzała się z moją odpowiedzią.

— Tak. — Zacisnęłam mocno trzymane na kolanach dłonie.
— Kiedy usłyszałyśmy, że byłaś w jej sypialni, gdy umierała, zrobiło

nam się ciebie bardzo żal — odezwała się nieśmiało Camille.

Szok odebrał mi mowę, ale w głowie słyszałam wypowiadane ostrym

tonem słowa matki: „Służba i te jej plotki!". Byłam przerażona, że jej
śmierć stała się przedmiotem szeptów w domu, a jednocześnie tak
bardzo pragnęłam porozmawiać z Camille, powiedzieć jej, jak
okropnie się wtedy bałam. Zanim zdołałam zebrać myśli, żeby się
odezwać, rozległ się głos pani Elcott:

— W rzeczy samej, nikt o niczym innym nie mówił przez długie

tygodnie. Twoja biedna matka byłaby wzburzona. Niedobrze, że
opuściłaś bal bożonarodzeniowy, ale i tak przez cały wieczór nikt nie
poruszał innego tematu niż

to, że byłaś świadkiem jej makabrycznej śmierci... — Pani Elcott

zadrżała. — Alice uznałaby to za okropność.

Policzki nabiegły mi gorącą krwią. Zupełnie zapomniałam o balu oraz

o moich szesnastych urodzinach. I jedno, i drugie przypadało w
grudniu, kiedy spoczywałam w objęciach snu.

— Wszyscy na balu o mnie mówili? — Miałam ochotę uciec do

swojego pokoju i nigdy z niego nie wyjść.

Camille zaczęła szybko mówić, unosząc przy tym rękę, jakby

rozumiała, że ta rozmowa stała się dla mnie bardzo trudna, i chciała
odsunąć temat.

— Nancy, Evelyn i Elizabeth się o ciebie martwiły. Wszyscy się

martwiliśmy. Wciąż się martwimy.

— Pominęłaś jedną szczególnie zatroskaną osobę, Arthura Simptona.

Przecież wspominałaś, że ciągle powtarzał, jakie to musiało być
straszne dla Emily, nawet kiedy tańczył z tobą walca. — Pani Elcott
wcale nie wydawała się zaniepokojona. Była raczej zła.

Zamrugałam, wydawało mi się, jakbym płynęła przez głęboką,

ciemną wodę.

— Arthur Simpton? Mówił o mnie?
— Tak, podczas tańca z Camille — odparła gniewnie. Nagle

zrozumiałam, skąd ta reakcja. Arthur Simpton był najstarszym synem
w bogatej rodzinie właścicieli kolei. Niedawno przeprowadzili się z
Nowego Jorku do Chicago ze względu na interesy prowadzone z
panem Pullmanem. Stanowił doskonałą partię — zamożny kawaler o
odpowiednim pochodzeniu, a do tego niezwykle przystojny.
Szeptałyśmy o nim z Camille, kiedy wprowadzili się do posesji przy
South Prairie Avenue. Obserwowałyśmy, jak jeździ rowerem po ulicy.
Wyłącznie z jego powodu zapragnęłyśmy posiadać własne rowery i
wstąpić do klubu rowerowego Hermes. Głównie z jego powodu nasze
matki wymogły na ojcach, by nam na to pozwolili, chociaż Camille nie
omieszkała mi przekazać przypadkiem usłyszanych słów

ojca, który twierdził, że rowerowe pantalony mogą doprowadzić

młodą damę do „życia w zgubnej rozwiązłości". Pamiętam dokładnie,
że się roześmiałam, gdyż Camille udało się doskonale naśladować ton
ojca. Powiedziała także, że chętnie wkroczy do życia w zgubnej
rozwiązłości, o ile zrobi to razem z Arthurem Simptonem.

Nic wtedy nie powiedziałam. Nie wydawało mi się to konieczne.

Arthur często spoglądał w naszą stronę, ale obie wiedziałybyśmy, że to
mnie patrzył prosto w oczy, gdy uchylał kapelusza, i to do mnie wołał:
„Miłego dnia, panno Emily".

Pokręciłam głową, otumaniona i apatyczna.
— Arthur Simpton? — zwróciłam się do Camille. — Tańczył z tobą?
— Przez większość wieczoru — odezwała się pani Elcott w imieniu

córki i pokiwała głową tak szybko, że pióra na kapeluszu zatrzepotały
gwałtownie, nadając jej wygląd kury. — Uważamy z Camille, że
Arthur Simpton zwróci się niebawem do pana Elcotta z prośbą o
pozwolenie na oficjalne zaręczyny.

Poczułam bolesną pustkę w sercu. Jak on może spotykać się z

Camille? Jeszcze dwa miesiące temu najwyżej mówił jej „dzień
dobry". Czyżby zmienił się aż tak bardzo w tak krótkim czasie?

Tak, uznałam w milczeniu. Człowiek może się dramatycznie zmienić

w bardzo krótkim czasie. Ja z pewnością się zmieniłam.

Otworzyłam usta, chociaż nie byłam pewna, co chcę powiedzieć, i

wtedy do salonu wparował nagle ojciec — zmęczony, bez marynarki.

— Ach, Emily! Tutaj jesteś. — Skinął z roztargnieniem głową w

kierunku pani Elcott oraz Camille. — Dzień dobry, moje panie. — Po
czym całkowicie skupił uwagę na mnie. — Emily, którą kamizelkę
powinienem dzisiaj założyć? Tę czarną czy w kolorze burgunda?
Mamy spotkanie zarządu z tymi przeklętymi architektami i muszę
zadzia-

łać stanowczo. Trzeba sprowadzić rozmowy na właściwy tor. Budżet

wymyka się spod kontroli, a czasu mamy coraz mniej. Wystawę należy
otworzyć pierwszego maja, a oni są jeszcze niegotowi. Ci ludzie igrają
z ogniem!

Zamrugałam, próbując skupić wzrok na tej dziwacznej scenie. W

powietrzu nadal wisiało nazwisko Arthura Simptona w połączeniu z
Camille, a ojciec stał z wyłożoną na wierzch spodni, jedynie częściowo
zapiętą koszulą, trzymając w każdej ręce po kamizelce i machając nimi
niczym nierozwiniętymi sztandarami. Pani Elcott i Camille wpa-
trywały się w niego, jak gdyby postradał zmysły.

Nagle owładnął mną gniew i mechanicznie stanęłam w obronie ojca.
— Matka zawsze powtarzała, że czarny to bardziej oficjalny kolor,

ale burgund jest głębszy i bogatszy. Włóż kamizelkę w kolorze
burgunda, ojcze. Architekci powinni widzieć w tobie człowieka
bogatego, który dzierży w ręku finanse będące kluczem do ich
przyszłości — powiedziałam, starając się naśladować kojący głos
matki.

— Tak, tak. — Ojciec pokiwał głową. — Powinno być tak, jak

mówiła twoja matka. Bogatszy kolor będzie lepszy. Tak, doskonale. —
Ukłonił się gościom, życzył im miłego dnia i opuścił salon. Zanim
zamknęły się drzwi, zauważyłam jeszcze, jak lokaj, Carson, podchodzi
do ojca w korytarzu i zabiera rzuconą w jego stronę kamizelkę.

Odwróciłam się do obu pań, unosząc dumnie podbródek.
— Jak widzicie, ojciec polega na mojej opinii.
— A tak, widzę. — Pani Elcott zmarszczyła czoło i pociągnęła

nosem. — Twój ojciec ma doprawdy niezwykłe szczęście, a
mężczyzna, który w końcu się z tobą ożeni, będzie błogosławił los za
to, że ma tak doskonale wyszkoloną żonę. — Wzrok kobiety
powędrował w stronę córki. Uśmiechnęła się jedwabiście i ciągnęła: —
Chociaż, jak mniemam, ojciec nie będzie chciał rozstawać się z tobą
przez najbliższe lata, więc chwilowo małżeństwo jest wykluczone.

— Małżeństwo? — Na sam dźwięk tego słowa moim ciałem

wstrząsnął dreszcz. Rozmawiałyśmy o tym z Camille, to oczywiste, ale
głównie szeptałyśmy o spotkaniach, narzeczeństwie, fantastycznym
weselu... a nie o samym związku. Nagle przypomniałam sobie słowa
matki: „Emily, nie opuszczaj mnie... Powinnaś wiedzieć, jak to jest być
żoną i matką, żebyś nie pakowała się ślepo w małżeństwo tak jak ja".
— Ogarnęła mnie panika. — Och, w tej chwili nie jestem w stanie
myśleć o małżeństwie! — dodałam.

— Oczywiście, że nie jesteś w stanie! I żadna z nas nie powinna o tym

myśleć, absolutnie nie. Mamy dopiero szesnaście lat, jesteśmy
zdecydowanie za młode. Czy nie tak zawsze mówiłaś, matko? —
Camille wydawała się spięta, niemal przestraszona.

— Myślenie o czymś a planowanie to dwie różne sprawy, Camille.

Nie wolno lekceważyć okazji. To właśnie zawsze powtarzałam. —
Pani Elcott spojrzała na mnie znad długiego nosa, a w jej tonie
wyczuwałam jawną pogardę.

— W takim razie dobrze się składa, że jestem oddana ojcu —

odparłam. Czułam się wybitnie niezręcznie i nie miałam pojęcia, co
powinnam mówić.

— Och, co do tego wszyscy się zgadzamy! — wykrzyknęła pani

Elcott.

Nie zostały długo po wyjściu ojca. Pani Elcott popędziła Camille do

drzwi, nie dając nam najmniejszej szansy na rozmowę w cztery oczy.
Zupełnie jakby dostała to, po co przyszła, i wychodziła
usatysfakcjonowana.

A ja? Co z tego miałam?
Liczyłam na uzyskanie akceptacji. Chociaż przystojny, młody Arthur

Simpton przerzucił swoje uczucia na moją przyjaciółkę, wychodziłam
z założenia, że mam obowiązek zajmować się ojcem. Czułam, iż
Camille i jej matka zrozumieją, że jak najlepiej wykonuję rolę
powierzoną mi przez matkę; że w ciągu dwóch miesięcy z dziewczęcia
przero-

dziłam się w kobietę. Jakimś cudem wierzyłam, że dzięki temu utrata

matki stanie się łatwiejsza do zniesienia.

Podczas długich, milczących godzin po tej wizycie zaczęłam

odtwarzać w umyśle wydarzenia i spoglądać na nie pod zupełnie
innym kątem. Z perspektywy czasu widzę, że te kolejne opinie były
prawdziwsze aniżeli pierwsze wrażenie. Pani Elcott przyszła, żeby
uzyskać potwierdzenie plotek. Jej życzenie zostało spełnione. Pragnęła
także dać mi jasno do zrozumienia, że Arthur Simpton nie będzie
częścią mojego życia i że w najbliższej przyszłości rola ta nie
przypadnie żadnemu mężczyźnie, nie licząc ojca. Udało jej się
wykonać oba zadania.

Tej nocy siedziałam do późna, czekając na powrót ojca. Nawet teraz,

kiedy wiem, co się później wydarzyło, nie winię siebie za to
postanowienie. Byłam panią domu, do moich obowiązków należało
zatroszczenie się o ojca, czekanie na niego z herbatą albo kieliszkiem
brandy, jak to z pewnością robiła matka, gdy wracał późno z pracy.
Spodziewałam się, że przyjdzie zmęczony. Podejrzewałam, że będzie
taki jak zawsze: powściągliwy, szorstki i apodyktyczny, ale przy tym
uprzejmy i wdzięczny za moją wierność.

Nie oczekiwałam, że wróci pijany.
Widziałam już ojca pod wpływem wina. Mignął mi niekiedy przed

oczami jego czerwony nos, docierały do mnie komplementy pod
adresem matki, gdy wychodzili wieczorami elegancko ubrani,
pachnący lawendą, cytryną i cabernetem. Nigdy jednak nie byłam
świadkiem ich powrotów. Jeśli nie spałam, to z pewnością czesałam
włosy albo wyszywałam delikatne fiołki na staniku najnowszej sukni.

Zdaję sobie teraz sprawę, że ojciec i matka byli dla mnie jak odległe

księżyce krążące wokół mojego wyłącznego zainteresowania własną
młodością.

Tego wieczoru ojciec z księżyca przeobraził się w palące słońce.

Wparował do domu, głośno wzywając swojego lokaja, Carsona.

Siedziałam w saloniku matki, próbując walczyć ze snem poprzez
ponowną lekturę Wichrowych Wzgórz, gotyckiej powieści Emily
Bronte, lecz na dźwięk ojcowskiego głosu odłożyłam książkę i
pospieszyłam na korytarz. Najpierw poczułam jego zapach, dopiero
później go ujrzałam. Pamiętam, że przycisnęłam dłoń do nosa,
zaskoczona cuchnącą mieszanką brandy, potu i cygar. Pisząc to, czuję,
że te trzy zapachy już zawsze będą mi się kojarzyły z mężczyzną, już
na zawsze staną się symbolem koszmaru.

Podbiegłam do ojca, zaciskając usta, gdy dotarł do mnie jego

śmierdzący oddech, pewna, że coś z nim nie tak.

— Jesteś chory, ojcze? Mam wezwać medyka?
— Medyka? Nie, nie! Zdrów jak ryba. Absolutnie. Tylko musisz mi

pomóc dotrzeć do pokoju Alice. Już nie jestem taki młody jak kiedyś, o
nie. Ale nadal potrafię wypełnić swój małżeński obowiązek. Wkrótce
dam jej syna! — W pewnym momencie zataczający się ojciec położył
ciężką dłoń na moim ramieniu, żeby zachować równowagę.

Zachwiałam się pod tym ciężarem, lecz poprowadziłam go ku

szerokim schodom, tak zamartwiając się stanem jego zdrowia, że nie
bardzo rozumiałam, co mówi.

— Jestem tu. Pomogę — powtarzałam nieustannie. Wsparł się na

mnie jeszcze mocniej i zaczęliśmy wchodzić niezdarnie na piętro. W
końcu zatrzymaliśmy się przed jego sypialnią.

— To nie jest jej pokój — wymamrotał, kręcąc głową.
— To twoja sypialnia — odparłam, marząc, by pojawił się lokaj albo

ktokolwiek inny.

Popatrzył na mnie spod zmrużonych powiek, jakby miał trudności ze

skupieniem wzroku. A potem jego pijana, leniwa mina uległa nagłej
zmianie.

— Alice? A więc zamierzasz złamać tę swoją rygorystyczną zasadę i

wejść do mojego łóżka?

Jego dłoń na mojej cienkiej lnianej koszuli nocnej wydawała się taka

gorąca i wilgotna.

— To ja, ojcze. Emily.
— Ojcze? — Zamrugał gwałtownie i przysunął twarz do mojej. Jego

oddech tak cuchnął, że omal nie zwymiotowałam. — Emily, w rzeczy
samej. To ty. Tak, to ty. Teraz już wiem, nie możesz być Alice. Ona nie
żyje. — Nie odsuwając się ode mnie, dodał: — Jesteś zbyt chuda, ale
masz jej oczy. — Wyciągnął rękę i uniósł kosmyk kasztanowych
włosów, który wymknął mi się spod szlafmycy. — I jej włosy. Masz jej
włosy. — Potarł kosmyk palcami i wybełkotał: — Musisz więcej jeść,
nie powinnaś być taka chuda. — Skinął na Carsona, puścił moje włosy
i wtoczył się do swojej sypialni.

Powinnam była wrócić do łóżka, ale ogarnął mnie potworny niepokój

i pobiegłam, pozwalając, by nogi niosły mnie, gdzie popadnie. Kiedy
w końcu się zatrzymałam, z trudem łapiąc oddech, okazało się, że ślepy
bieg zaprowadził mnie do ogrodu rozciągającego się za domem na
ponad pięć akrów. Opadłam na kamienną ławkę ukrytą pod zasłoną
potężnej wierzby, ukryłam twarz w dłoniach i rozpłakałam się.

Wtedy wydarzyło się coś magicznego. Ciepły nocny wiatr uniósł

gałęzie wierzby, a chmury rozproszyły się i odsłoniły cieniutki rogalik
księżyca. Świecił wyjątkowo jasno, rzucając na ogród metaliczną
poświatę i rozświetlając umieszczoną pośrodku fontannę z
wypluwającym wodę posągiem greckiego boga Zeusa jako byka, który
podstępem uprowadził pannę o imieniu Europa. Całość stanowiła
prezent ślubny od ojca dla mojej matki i odkąd sięgałam pamięcią,
stała w samym sercu jej przepastnego ogrodu.

Być może dlatego, że należała do matki, a może z zazdrości wobec

melodyjnego szmeru wody, moje łzy ustały, a potem serce zwolniło
bieg i oddech się unormował. Chociaż chmury znów przesłoniły
księżyc, siedziałam pod

drzewem wsłuchana w plusk fontanny, pozwalając wodzie i cieniom

wierzby koić moje nerwy. Dopiero gdy poczułam, że sen jest bliski,
wróciłam powoli do mojego pokoju na drugim piętrze. Tej nocy śniło
mi się, że jestem Europą, a biały byk unosi mnie daleko, ku przepięknej
łące, na której nikt nigdy nie umiera, ja zaś zachowuję wieczną mło-
dość i beztroskę.

Powinnam była wcześniej uzupełnić notatki w tym dzienniku,

jednakże ostatnie miesiące okazały się tak dezorientujące oraz
skomplikowane, że nie byłam sobą. W jakiś dziecinny sposób
wydawało mi się, że jeśli nie opiszę pewnych wydarzeń, sprawią
wrażenie, jakby się nie rozegrały — i nie będą się dalej rozgrywać.
Och, jakże się myliłam.

Wszystko się zmieniło, a ten dziennik posłuży mi do rejestrowania

dowodów. A jeśli to tylko ja tracę powoli zmysły, te zapiski staną się
świadectwem mojego rosnącego szaleństwa i, miejmy nadzieję,
pomogą w znalezieniu właściwego sposobu leczenia. Jeżeli jednak, co
podejrzewam coraz silniej, nie zwariowałam, konieczne jest spisanie
wydarzeń, co może okazać się przydatne, jeśli będę musiała wybrać
nowe życie.

Zacznijmy od początku.
Po tamtej zimnej styczniowej nocy, gdy ojciec wrócił do domu

pijany, już nigdy więcej na niego nie czekałam. Starałam się nie myśleć
o tym zbyt często, próbowałam nie pamiętać jego oddechu, ciężkiego,
gorącego dotyku, wypowiedzianych słów.

Codziennie po kolacji życzyłam mu przyjemnego wieczoru i

powtarzałam, że Carson z pewnością się nim zajmie, gdy wróci do
domu.

Jego spojrzenia na pewien czas ustały. Byłam tak zajęta

prowadzeniem domu, że nie licząc wspólnych kolacji, rzadko go
widywałam.

W ciągu ostatnich miesięcy zachowanie ojca podczas tych kolacji

uległo jednak zmianie. Wypijał coraz więcej wina, a im bardziej był
pijany, tym intensywniej wbijał we mnie wzrok, gdy mówił dobranoc.

Zaczęłam ostrożnie rozcieńczać mu wino. Do dziś tego nie zauważył.
Całą swoją uwagę skupiłam na przejęciu odpowiedzialności za

prowadzenie domu. Oczywiście Mary i Carson mi pomagali,
doradzali... Kucharka sporządzała listę zakupów, ale to ja
zatwierdzałam jadłospis. Jak to kiedyś zauważyła Mary,
zachowywałam się zupełnie jakby opanował mnie duch matki.
Przestałam być dzieckiem.

Próbowałam sobie wmawiać, że to dobrze, że to cudowny

komplement. Prawda była jednak inna. Wypełniałam i nadał
wypełniam obowiązki, ale nie jestem pewna, czy jest w tym cokolwiek
pozytywnego.

Nie tylko prowadzenie domu tak mnie zmieniło. Chodzi o to, że

ludzie zaczęli mnie inaczej traktować. Owszem, początkowo
przytłoczył mnie nawał obowiązków matki. Nie miałam pojęcia, że nie
tylko zajmowała się domostwem, wydawała polecenia służbie,
pilnowała zajęć ojca i sprawowała pieczę nade mną, ale dwa razy w
tygodniu zgłaszała się na ochotnika do Rady Ogólnej Klubów Ko-
biecych i pomagała karmić oraz troszczyć się o bezdomne kobiety i
dzieci z ulic Chicago. Zmarła pięć miesięcy temu, a ja od tamtej pory
całkowicie poświęciłam się powinnościom pani domu. Któregoś ranka
na początku zeszłego miesiąca wpadły do mnie Evelyn Field oraz
Camille, pytając, czy pojadę z nimi rowerem na brzeg jeziora, gdzie
zrobimy sobie piknik. Przystałam ochoczo, uradowana nagłym
poczuciem wolności. Zwłaszcza że, jak sądziłam, ojciec udał się już do
banku.

— O tak! —zawołałam uszczęśliwiona. Odłożyłam pióro i odsunęłam

na bok listę zakupów. Pamiętam, że moje przyjaciółki uradowały się,
gdy zgodziłam się z nimi jechać. Wszystkie trzy wybuchnęłyśmy
spontanicznym śmiechem.

— Emily, tak się cieszę, że się z nami wybierzesz. — Camille mnie

wyściskała. — Tak dobrze wyglądasz, już nie jesteś w ogóle chuda i
blada.

— W ogóle nie jesteś blada — zgodziła się Evelyn. — Śliczna jak

zawsze.

— Dziękuję ci. Bardzo za wami tęskniłam. — Zawahałam się, czując

potrzebę podzielenia się uczuciami z kimś, kto nie był służbą. Ani
moim ojcem. — Ciężko mi, odkąd odeszła matka. Bardzo ciężko. —
Camille przygryzła wargę. Evelyn sprawiała wrażenie, jakby zaraz
miała się rozpłakać. Otarłam policzki wierzchem dłoni i odnalazłam
swój uśmiech. — Ale teraz, kiedy tu jesteście, jest mi o wiele lżej niż w
ciągu ostatnich tygodni.

— Taki właśnie zamiar nam przyświecał. Matka próbowała mi

wmówić, że jesteś zbyt zajęta i nie ma co absorbować cię jazdą na
rowerze, ale obiecałam sobie, że nie będę jej słuchać i zdecydowałam
się przyjechać tak czy inaczej — oznajmiła Camille.

— Twoja matka jest zawsze taka poważna. — Evelyn przewróciła

oczami. — Wszyscy o tym wiedzą.

— Nie mogę uwierzyć, że kiedykolwiek była młoda — dodała

Camille i zaśmiałyśmy się wszystkie.

Nadal chichotałam, wybiegając z salonu, żeby jak najszybciej

przebrać się na górze w strój do jazdy, gdy nagle zderzyłam się z
ojcem.

W wyniku impetu uderzenia aż mi zabrakło tchu, a oczy mi nabiegły

łzami.

— Emily, dlaczego wybiegasz z salonu w taki niecywilizowany

sposób? — Ojciec wyglądał jak chmura gradowa.

— Przepraszam, ojcze — wyjąkałam. — Camille Elcott i Evelyn

Field przyjechały poprosić, żebym pojechała

z nimi rowerem nad jezioro, na piknik. Biegłam, żeby się przebrać.
— Jazda rowerowa wywiera doskonały wpływ na serce oraz

wzmacnia organizm, chociaż nie uznaję samotnych eskapad młodych
ludzi bez nadzoru dorosłych.

Nie zauważyłam stojącej po drugiej stronie holu wysokiej kobiety,

dopóki nie wypowiedziała tych słów. Zaskoczyła mnie jej obecność.
Stałam oniemiała i tylko się w nią wpatrywałam. Wyglądała
imponująco w intensywnie niebieskiej sukni i kapeluszu z pawimi
piórami, lecz nie poznałam jej i miałam ochotę powiedzieć, że nie
uznaję starszych kobiet w tak ozdobnych nakryciach głowy.
Oczywiście nie zrobiłam tego.

— Emily, czyżbyś nie pamiętała pani Armour? Jest przewodniczącą

Rady Ogólnej Klubów Kobiecych — odezwał się ojciec.

— Ach tak, pani Armour. Proszę wybaczyć, że pani nie poznałam. —

Kiedy ojciec przedstawił kobietę, przypomniałam sobie nazwisko, ale
jej samej już nie. — I przepraszam za to, że tak wybiegłam —
kontynuowałam pospiesznie. — Nie chciałam zachować się
nieuprzejmie... — Odwróciłam się i wykonałam gest w stronę Evelyn i
Camille, które siedziały w salonie i przyglądały się scenie z wyraźnym
zainteresowaniem. — Ale jak pani widzi, czekają na mnie przyjaciółki.
Ojcze, zadzwonię po Mary, przyniesie herbatę do twojego gabinetu.

— Mylisz się, moja droga. To nie z twoim ojcem, ale z tobą

chciałabym się spotkać.

Nie rozumiejąc, o co chodzi, wpatrywałam się dość niemądrze w

starszą kobietę.

Ojciec nie okazał jednak zaskoczenia.
— Emily, pani Armour chciała z tobą porozmawiać o przejęciu

miejsca w Radzie Ogólnej. To była pasja twojej matki, oczekuję, że i
dla ciebie stanie się równie ważna.

Teraz dopiero zrozumiałam, dlaczego nazwisko Armour wydawało

mi się znajome. Philip Armour należał do naj-

bogatszych osób w Chicago, a większość swoich pieniędzy trzymał w

banku ojca. Odwróciłam się do kobiety, zmusiłam do uśmiechu i
przyjęłam łagodny, cichy ton głosu, żeby zabrzmieć jak matka.

— Będę zaszczycona, mogąc zająć miejsce mojej matki w Radzie

Ogólnej Klubów Kobiecych. Może ustalimy termin, w którym przyjdę
do Market Hall, żeby się z panią spotkać i...

Potężna dłoń ojca chwyciła mnie za ramię i mocno ścisnęła.
— Emily, spotkasz się z panią Armour t e r a z . — W porównaniu z

moją łagodnością, głos ojca zabrzmiał jak okrzyk bojowy. Widziałam,
że moim przyjaciółkom aż zaparło dech z przerażenia.

Camille pojawiła się nagle u mojego boku.
— Nic się nie stało, Emily. Przyjdziemy innego dnia. Praca twojej

matki jest o wiele ważniejsza niż nasza głupia wycieczka rowerowa.

— Tak właśnie zrobimy — dodała Evelyn i obie ruszyły pospiesznie

do wyjścia. — Wpadniemy kiedy indziej.

Trzask zamykających się za nimi drzwi zabrzmiał jak zamykanie

trumny.

— Teraz to rozumiem. Dość tych głupot — powiedział ojciec,

puszczając mój łokieć.

— Zapraszam, pani Armour. Zaraz każę Mary przynieść herbatę —

odezwałam się.

— Dobrze. Zajmij się swoimi sprawami, Emily. Zobaczymy się przy

kolacji. Dobre z ciebie dziecko — powiedział ojciec szorstko. Ukłonił
się gościowi i wyszedł, zostawiając nas w holu.

— Widzę, że jesteś młodą damą o wspaniałym charakterze —

stwierdziła pani Armour, gdy prowadziłam ją niechętnie do saloniku.
— Jestem pewna, że doskonale się zrozumiemy, tak jak ja z twoją
matką.

Skinęłam głową i pozwoliłam, żeby mówiła bez przerwy o tym, jak

ważne jest, by wszystkie zamożne kobiety zjed-

noczyły się we wspólnym dziele pomocy społeczeństwu poprzez

ochotniczą służbę.

W ciągu następnych tygodni dotarła do mnie ironia losu. Pani

Armour, która nieustannie prawiła o znaczeniu współdziałania kobiet,
stała się głównym powodem odizolowania mnie od moich
rówieśniczek. Evelyn i Camille więcej nie przyszły, żeby zaprosić
mnie na wspólną wycieczkę rowerową. Od tamtej wizyty Evelyn nigdy
się u mnie nie zjawiła. Camille... cóż, z Camille to zupełnie inna
sprawa. Potrzeba było czegoś znacznie większego, bym utraciła jej
przyjaźń.

Marzec przeszedł w kwiecień i zimowy chłód ustąpił przed

wiosennym powietrzem skropionym lekkimi, orzeźwiającymi opadami
deszczu. Żyłam w odrętwieniu. Prowadziłam gospodarstwo domowe.
Zostałam ochotniczką w znienawidzonym Market Hall, karmiłam
biednych, kiwałam głową, gdy otaczające mnie kobiety snuły długie
wywody na temat tego, jak to teraz — kiedy uwaga całego świata
zostanie wkrótce skierowana na nas i Wystawę Światową — musimy
wykorzystać wszystkie możliwe środki, by przekształcić Chicago z
barbarzyńskiej osady w nowoczesne miasto. Jadałam kolacje z ojcem.
Obserwowałam i wyciągałam wnioski.

Nauczyłam się na przykład, że nie należy przerywać ojcu, który lubił

przemawiać w czasie kolacji. Przemawiać, a nie r o z m a w i a ć ,
ponieważ zawsze to on mówił, a ja słuchałam. Chciałam wierzyć, że
zajęcie miejsca mat-

ki w domu i przy stole to wyraz szacunku dla jej pamięci, i

początkowo rzeczywiście tak sądziłam. Wkrótce zaczęłam jednak
dostrzegać, że jestem jedynie naczyniem, w które ojciec wlewa swoją
jadowitą krytykę całego świata. Nasze codzienne posiłki były dla niego
sceną, na której recytował pełne gniewu i pogardy monologi.

Nadal rozcieńczałam mu wino. Na trzeźwo był szorstki,

apodyktyczny i ordynarny. Pijany przerażał mnie. Nie uderzył mnie
nigdy, choć niemal wolałabym, żeby to zrobił. Przynajmniej miałabym
dowód, że się nade mną znęca. Zamiast tego wbijał we mnie swoje
przeszywające spojrzenie, którego wkrótce zaczęłam z całego serca
nienawidzić.

Jak to możliwe? Albo raczej — dlaczego? Dlaczego zaczęłam nie

cierpieć zwykłego spojrzenia? Odpowiedź, mam nadzieję, przyniosą
kolejne stronice tego dziennika.

Camille wpadała do mnie czasem, chociaż coraz rzadziej. I nie chodzi

o to, że nasza przyjaźń dobiegła końca. Absolutnie nie! Nadal byłyśmy
sobie bliskie jak siostry. Tyle że miałyśmy coraz mniej okazji, by się
spotykać. Ponieważ pani Armour wraz z ojcem uznała, że powinnam
kontynuować dzieło matki, trzy razy w tygodniu nalewałam zupę
głodującym i rozdawałam odzież cuchnącym bezdomnym. Tym
samym zostawały mi tylko dwa dni, kiedy ojciec pracował, a Camille
mogła mnie odwiedzić. Pragnęłam ucieczki z domu, chociaż coraz
częściej docierało do mnie, że to niemożliwe.

Starałam się odwiedzać Camille, tak jak to robiłam przed śmiercią

matki. Podjęłam próbę czterokrotnie, jednak za każdym razem ojciec
mi to udaremniał. Za pierwszym, spóźniony w drodze do banku,
zauważył, że odjeżdżam na rowerze. Ale nie wyszedł na ulicę, żeby
mnie zawołać, o nie! Wysłał za mną Carsona. Biedny podstarzały lokaj
zgrzał się niemożebnie, zanim dogonił mnie na końcu South Prairie
Avenue.

— Rower nie przystoi damie! — wyrzucił z siebie ojciec, gdy

niechętnie wróciłam do domu z Carsonem.

— Matka nigdy nie miała nic przeciwko. Pozwoliła mi nawet wstąpić

do klubu Hermes razem z Camille i resztą dziewcząt! —
zaprotestowałam.

— Twoja matka nie żyje, a ty nie należysz już do reszty dziewcząt. —

Wzrok ojca powędrował w dół mojego ciała, obejmując skromne
rowerowe pantalony oraz praktyczne, pozbawione ozdób i obcasów
skórzane buty. — A to, co masz na sobie, to lubieżny strój.

— Ojcze, wszystkie dziewczęta noszą pantalony rowerowe.
Nadal się we mnie wpatrywał. Przeszywał mnie spojrzeniem od pasa

w dół. Musiałam zwinąć dłonie w pięści, żeby powstrzymać chęć
zasłonięcia się przed jego wzrokiem.

— Widzę zarys twojego ciała. Twoje nogi. — Brzmiał dziwnie, jakby

brakowało mu tchu.

Poczułam ucisk w żołądku.
— J-już nigdy ich nie założę — usłyszałam własny głos.
— I tak ma być. To niewłaściwy strój, absolutnie niewłaściwy. —

Ojciec w końcu odwrócił ode mnie oczy. Nasunął kapelusz głęboko na
głowę i skłonił się kpiąco. — Do zobaczenia podczas kolacji, przy
której będziesz ubrana i będziesz się zachowywać jak przystało
cywilizowanej damie, godnej tytułu pani tego domu. Czy to zro-
zumiałe?

— Tak, ojcze.
— Carson!
— Tak, proszę pana? — Biedny lokaj, który kręci! się nerwowo po

korytarzu, aż podskoczył na dźwięk ostrego tonu ojca i podbiegł
natychmiast, przywodząc mi na myśl wielkiego, starego chrabąszcza.

— Dopilnuj proszę, żeby panna Wheiler pozostała dzisiaj w domu,

gdzie jest jej miejsce. I pozbądź się tego przeklętego roweru!

— Oczywiście, prószę pana. Będzie, jak pan każe... — Nieszczęśnik

uśmiechnął się głupawo i ukłonił głęboko, a ojciec wyszedł z domu.

Kiedy zostaliśmy sami, Carson przeniósł wzrok z mojej osoby na

wiszący na ścianie gobelin, potem na żyrandol, na posadzkę —
gdziekolwiek, byle tylko nie patrzeć mi w oczy.

— Panienko, proszę. Nie mogę panienki wypuścić.
— Tak, wiem. — Przygryzłam wargę i dodałam z wahaniem: —

Carson, może mógłbyś przenieść mój rower z przybudówki do szopy
ogrodowej na tyłach posesji, zamiast zupełnie się go pozbywać? Ojciec
nigdy tam nie chodzi, więc się nie dowie. Jestem pewna, że wkrótce
podejdzie do tego rozsądniej i pozwoli mi na powrót do klubu.

— Chciałbym, panienko. Bardzo bym chciał. Ale nie mogę okazać

nieposłuszeństwa panu Wheilerowi. Nie wolno mi.

Odwróciłam się na pięcie i zatrzasnęłam drzwi do saloniku, który

teraz należał do mnie. Tak naprawdę nie byłam zła na Carsona. Zbyt
dobrze rozumiałam, jak to jest być marionetką w rękach ojca.

Tego wieczoru ubrałam się starannie na kolację, wkładając

najskromniejszą suknię. Ojciec ledwo na mnie zerknął. Przez cały czas
opowiadał o swoim banku, o niepewnych finansach miasta, o
nadchodzącej Wystawie Światowej. Rzadko się odzywałam. Czasem
kiwałam po-

słusznie głową, a kiedy milkł, wydawałam z siebie potwierdzające

dźwięki. Pił kielich za kielichem rozcieńczanego w ukryciu wina i
zjadł cały mostek jagnięcy.

Dopiero kiedy wstał i życzył mi dobrej nocy, zatrzymał na mnie

wzrok. Widziałam, że mimo wodnistego wina ma zaczerwienione
policzki.

— Dobranoc, ojcze — powiedziałam szybko. Przesunął spojrzenie z

moich oczu na usta. Zacisnęłam

je mocno, żeby nie wydawały się takie pełne, takie różowe.
Przeniósł wzrok na stanik mojej sukni, po czym nagle i

niespodziewanie znów popatrzył mi w oczy.

— Powiedz kucharce, żeby częściej przyrządzała jagnię-cinę. I niech

następnym razem będzie tak samo krwista jak dzisiaj. Taka smakuje mi
najbardziej — powiedział.

— Tak, ojcze — odparłam cicho. — Dobranoc — powtórzyłam.
— Wiesz, że masz oczy matki?
— Tak, wiem. — Ucisk w żołądku powrócił. — Dobranoc, ojcze —

powtórzyłam po raz trzeci.

W końcu wyszedł z jadalni, nie mówiąc już ani słowa.
Wróciłam do mojego pokoju i usiadłam pod oknem, trzymając na

kolanach starannie złożone pantalony rowerowe. Przyglądałam się, jak
wschodzi księżyc i zaczyna wspinać się po niebie, a kiedy nastała
ciemność, ostrożnie i po cichu zeszłam po schodach i wyszłam tylnym
wyjściem, prowadzącym na ścieżkę do ogrodów. Gdy mijałam wielką
fontannę z bykiem, udałam, że jestem jednym z otaczających ją cieni, a
nie żywą istotą. Nie dziewczyną, którą ktoś mógłby zauważyć...

Dotarłam do szopki i znalazłam łopatę. Za budynkiem, przy granicy

naszej posiadłości, znajdowała się kupka gnijącego kompostu,
używanego przez robotników jako nawóz. Ignorując nieprzyjemny
zapach, ryłam głęboko, póki się nie upewniłam, że mam wystarczająco
bezpieczną kryjówkę. Wtedy zakopałam moje pantalony.

Odłożyłam łopatę na miejsce i umyłam ręce w beczce z deszczówką,

po czym usiadłam na ławce pod wierzbą. Siedziałam zasłonięta
ciemną, bezpieczną kurtyną gałęzi, aż ucisk w żołądku zelżał i ustąpiły
mdłości. Nadal jednak tkwiłam bez ruchu, pozwalając, by cienie i
ciemność nocy ukoiły mój niepokój.

Jeszcze trzykrotnie, chociaż już nie rowerem — już nigdy nie

jechałam rowerem — udałam się do domu Camille, krótką drogę przez
South Prairie Avenue pokonując pieszo. Podczas dwóch z tych wizyt
udało nam się przespacerować do jeziora, by zerknąć na zajmujący
wszystkich mieszkańców Chicago magiczny świat powstający z błota i
piasku.

W obu wypadkach służąca pani Elcott przybiegła z wieścią, że jestem

pilnie potrzebna w domu. Kiedy wracałam, okazywało się, że
rzeczywiście jest coś do zrobienia, ale nigdy nie było to nic pilnego.
Ojciec co wieczór dużo pił, a jego gorące spojrzenie coraz częściej
skupiało się na mnie.

Tak więc trzecia wyprawa do Camille była z mojej strony czystym

szaleństwem. Bo czy nie jest wariactwem powtarzanie tego samego raz
za razem i oczekiwanie innego efektu? Czy nie czyniło to ze mnie
osoby obłąkanej?

Nie czułam się jednak, jakbym postradała zmysły. Byłam sobą,

potrafiłam myśleć jasno i przejrzyście. Nadal tęskniłam za matką, ale
minęło wynikające z żałoby odrę-

twienie. Zamiast tego pojawiło się dziwne oczekiwanie, przeczucie,

że nastąpi coś strasznego. Żeby je pokonać, zapragnęłam normalności
dawnego życia, a było to pragnienie tak silne, że nie jestem w stanie
ująć go w słowa.

Czyżbym przeżywała atak histerii?
Nie traciłam jednak tchu, nie omdlewałam ani nie zalewałam się

rzewnymi łzami. Czy mój chłód był kolejnym dowodem obłąkania?
Czy może czułam się tak samo jak każda dziewczyna, której nagle i
niespodziewanie umiera matka? Czy palące spojrzenie ojca stanowiło
jedynie objaw rozpaczy wdowca? Rzeczywiście miałam oczy matki...

Tak czy inaczej, nie potrafiłam trzymać się z dala od Camille i życia,

za którym tak tęskniłam. Tego popołudnia ponownie złożyłam wizytę
przyjaciółce, ale nie próbowałyśmy już wychodzić na spacer.
Wiedziałyśmy, że spotkanie skończy się gwałtownie, gdy tylko Carson
po mnie przyjdzie. Camille objęła mnie i kazała podać herbatę w
dawnym pokoju dziecinnym, przerobionym na wyłożony różową
tapetą salonik dla córek Elcottów. Kiedy wreszcie znalazłyśmy się
same, przyjaciółka chwyciła mnie za rękę.

— Emily, jak się cieszę, że cię widzę! Tak się martwiłam! Kiedy

wstąpiłam do was w zeszłą środę, lokaj twojego ojca powiedział, że
jesteś niedostępna. Dokładnie to samo oznajmił mi też w piątek.

— Bo byłam niedostępna — odparłam z naciskiem na ostatnie słowo.

— Dni te spędziłam w tym okropnym Market Hall, służąc
bezdomnym.

Camille zmarszczyła gładkie czoło.
— A więc nie byłaś chora? Prychnęłam.
— Nie na ciele, ale na sercu i umyśle. Mam wrażenie, że ojciec

oczekuje, iż we wszystkim zajmę miejsce matki.

— Tak się cieszę! — Camille powachlowała się swoimi delikatnymi

paluszkami. — Już się bałam, że zachorowałaś

na zapalenie płuc. Wiesz, że w zeszłym tygodniu umarła na to

Evelyn?

Moim ciałem wstrząsnął dreszcz.
— Nie miałam o tym pojęcia. Nikt mi nie powiedział. Jakie to

straszne... okropne...

— Nie lękaj się. Wydajesz się silna i piękna jak zawsze. Pokręciłam

głową.

— Silna i piękna? Czuję się, jakbym miała tysiąc lat i wszystko mnie

ominęło. Tęsknię za tobą i za dawnym życiem!

— Matka mówi, że to, co robisz, jest o wiele ważniejsze niż nasze

dziecinne zabawy. Wiem, że ma rację. Bycie panią wielkiego domu to
poważna sprawa.

— Ale ja wcale nie jestem panią wielkiego domu! Czuję się jak

służąca! — Miałam wrażenie, że zaraz eksploduję. — Nie mam prawa
do odrobiny wolności.

Camille próbowała spojrzeć na sytuację optymistycznie.
— Jest połowa kwietnia. Za dwa tygodnie minie pół roku od śmierci

twojej matki, a wtedy skończy się żałoba i będziesz mogła wrócić do
życia towarzyskiego.

— Nie wiem, jak zniosę kolejne dwa tygodnie, kiedy wszystko jest

tak ponure i nudne. — Przygryzłam wargę, widząc zaskoczone
spojrzenie przyjaciółki, i pospieszyłam z wyjaśnieniami. —
Prowadzenie domu to okropnie poważne zajęcie. Wszystko musi być
tak, a nie inaczej, przy czym to „tak" sprowadza się do tego, co sobie
życzy ojciec. Innymi słowy, muszę robić wszystko tak, jak robiła to
matka. Nie rozumiałam wcześniej, jak ciężkim i smutnym zadaniem
jest rola żony. — Wzięłam głęboki wdech i dodałam: — Próbowała mi
to powiedzieć w dniu swojej śmierci. To dlatego byłam w jej sypialni.
Stwierdziła, że chce, bym zobaczyła, co oznacza bycie żoną, i nie
pakowała się ślepo w małżeństwo tak jak ona. Więc siedziałam i pa-
trzyłam. Patrzyłam, jak umiera w kałuży krwi, bez kochającego męża,
który trzymałby ją za rękę i płakał u jej boku.

Do tego właśnie sprowadza się małżeństwo, do samotności i śmierci.

Camille, nigdy nie możemy wyjść za mąż!

Camille mieszała bezwiednie herbatę, a ja zrzucałam z siebie ciężar,

którym już od dawna chciałam się z kimś podzielić. Gdy
wykrzyczałam to z siebie, aż upuściła łyżeczkę. Widziałam, że zerka
nerwowo na zamknięte drzwi salonu, a potem na mnie.

— Emily, moim zdaniem niedobrze, że wracasz myślami do śmierci

matki. To z pewnością niezdrowe.

Teraz, kiedy przypominam sobie naszą rozmowę, rozumiem, że

powiedziałam więcej, niż Camille mogła znieść. Powinnam była
zakończyć temat, a swoje myśli zostawić dla siebie oraz tego niemego,
niewydającego osądów dziennika. Wtedy jednak chciałam tylko z kimś
porozmawiać, podzielić się rosnącym lękiem i frustracją. Dlatego
ciągnęłam dalej: — Przecież muszę wracać wspomnieniami do tam-
tego dnia. Matka sobie tego życzyła. To ona nalegała, bym
uczestniczyła w porodzie. To ona chciała, żebym poznała prawdę. Być
może spodziewała się rychłego końca żywota i próbowała mnie
ostrzec, pokazać, że mogę wybrać inną drogę w życiu niż zostanie żoną
i matką.

— Inną drogę? Co masz na myśli. Emily? Działalność kościelną? —

Obie skrzywiłyśmy się na tę myśl.

— Absolutnie nie! Powinnaś zobaczyć te stare panny z kościoła,

które przychodzą jako woluntariuszki do klubu. Są nędzne i żałosne jak
wygłodniałe wróble próbujące uszczknąć okruchów życia. Nie,
myślałam raczej o tych ślicznych sklepikach, które powstały w
centrum miasta. Skoro potrafię prowadzić wielki dom, dałabym sobie
radę z niedużym składem z kapeluszami.

— Twój ojciec nigdy by na coś takiego nie pozwolił!
— Jeżeli sama na siebie zarobię, nie będzie mi potrzebne jego

pozwolenie — odparłam stanowczo.

— Emily. — Camille wydawała się zaniepokojona i odrobinę

przerażona. — Nie możesz myśleć o opuszcze-

niu domu. Dziewczętom bez pieniędzy i bez rodziny przytrafiają się

rozmaite okropieństwa. — Camille ściszyła głos i przysunęła się bliżej.
— Wiesz, że wampiry wprowadziły się do swojego pałacu? Kupiły
cały Grant Park na tę straszną szkołę!

— Tak. — Wzruszyłam ramionami. — Bank ojca zajmował się tą

transakcją. Ileż ja się nasłuchałam o nich oraz ich pieniądzach! Swoją
szkołę nazywają Domem Nocy. Ojciec twierdzi, że została całkowicie
odgrodzona murem od reszty miasta i jest pilnowana na okrągło przez
ich własnych strażników.

— Ale oni piją krew! To wampiry!
Byłam bardzo podirytowana, że temat mojego beznadziejnego życia

przysłoniła sprawa klientów ojca.

— Camille, wampiry są majętne, wszyscy o tym wiedzą. Mają szkoły

w wielu amerykańskich miastach, a także w stolicach Europy. Nawet
współfinansowały budowę Wieży Eiffla w Paryżu na Wystawę
Światową.

— Słyszałam, jak matka mówi, że kobiety zajmują naczelne

stanowiska w ich społeczności — wyszeptała Camille, znów zerkając
na drzwi.

— Jeśli to prawda, to bardzo dobrze! Gdybym była wampirką, nie

zgodziłabym się, by ojciec kazał mi udawać matkę.

Camille otworzyła szeroko oczy. Najwyraźniej udało mi się

sprowadzić rozmowę z powrotem na interesujący mnie temat.

— Emily, twój ojciec z pewnością nie chce, żebyś udawała matkę. To

nie ma sensu.

— Ma czy nie ma, tak to właśnie wygląda.
— Musisz spojrzeć na całą sytuację z innej perspektywy. Twój

biedny ojciec po prostu potrzebuje twojej pomocy, by przebrnąć przez
ciężkie chwile.

Miałam wrażenie, że wszystko wewnątrz mnie aż kipi, i nie byłam w

stanie powstrzymać cisnących się na usta

słów. — Nienawidzę tego, Camille. Nienawidzę wchodzenia w rolę

matki.

— Poczucie, że musisz zrekompensować nieobecność matki, z całą

pewnością byłoby dla ciebie okropne. Nie sądzę jednak, że wszystko
sprowadza się wyłącznie do tego. — Camille pokiwała głową z
powagą. — Ale bycie panią domu oznacza także kupowanie biżuterii,
zamawianie sukni i organizowanie wspaniałych przyjęć. —
Uśmiechnęła się i dolała mi herbaty. — Kiedy skończy się żałoba, to
także wejdzie w zakres twoich obowiązków. — Zaśmiała się, a ja
wpatrywałam się w nią w milczeniu, uświadamiając sobie nagle, że
moja przyjaciółka kompletnie nie rozumie, co próbuję jej powiedzieć.
Ponieważ nie odzywałam się, dalej mówiła radośnie, jakbyśmy obie
były beztroskimi dziewczętami. — Wystawa Światowa rozpoczyna się
już za dwa tygodnie, akurat w momencie, gdy skończy się twoja
żałoba. Pomyśl tylko! Ojciec z pewnością będzie oczekiwał, że urzą-
dzisz przyjęcia dla tych wszystkich zagranicznych dygnitarzy.

— Camille, ojciec zabronił mi jeździć na rowerze. Ogranicza moje

wizyty u ciebie. Nie wyobrażam sobie, że miałby pozwolić mi na
organizowanie przyjęć dla cudzoziemców — próbowałam wyjaśnić,
żeby wreszcie zrozumiała.

— Ale to właśnie robiłaby twoja matka, a sama powiedziałaś, że

ojciec wyraźnie życzy sobie, żebyś przejęła jej rolę w prowadzeniu
domu.

— Ojciec życzy sobie, żebym została jego niewolnicą i

wyimaginowaną żoną! — krzyknęłam. — Jedyne chwile, jakie mam
dla siebie, to tych parę minut, gdy wymykam się na spotkanie z tobą.
Albo na spacer po ogrodzie matki, ale to tylko w nocy. W ciągu dnia
każe służbie mnie śledzić i od razu po mnie posyła, jeżeli nie podoba
mu się, dokąd idę lub co robię. Sama o tym wiesz! Nawet tutaj po mnie
przychodzą, jakbym była zbiegłym więźniem. Bycie panią domu to nie
jest urzeczywistnione marzenie, lecz prawdziwy koszmar na jawie!

— Och, Emily! Tak przykro mi patrzeć na twoje zdenerwowanie.

Pamiętasz, co mówiła matka parę miesięcy temu? Że troska i opieka,
jaką obdarzasz ojca, uczynią twojego przyszłego męża niezwykle
szczęśliwym człowiekiem. Zazdroszczę ci, Emily.

— Nie zazdrość. — Czułam, że chłód mojego głosu sprawił jej

przykrość, ale nie byłam w stanie się powstrzymać. — Nie mam matki
i jestem uwięziona z mężczyzną, który przeszywa mnie palącym
wzrokiem! — Urwałam gwałtownie i zasłoniłam usta ręką.

Troska na jej twarzy ustąpiła wyrazowi bezbrzeżnego osłupienia, a

potem niedowierzania. Wiedziałam już, że popełniłam poważny błąd,
decydując się na ujawnienie prawdy.

— Emily, co chcesz przez to powiedzieć?
— Nic — zapewniłam ją. — Jestem zmęczona, to wszystko.

Przejęzyczyłam się. Nie powinnam mówić tylko o sobie. Chcę
usłyszeć, co u ciebie! Powiedz mi, czy Arthur Simpton oficjalnie
poprosił o zgodę na zaręczyny z tobą?

Tak jak przypuszczałam, na samo wspomnienie Arthura Camille

zapomniała o wszystkim innym. Chociaż jeszcze nie rozmawiał z jej
ojcem, kilkakrotnie jechała u jego boku podczas porannych klubowych
wypraw rowerowych wokół jeziora. Nawet ostatnio rozmawiali na
temat konstrukcji diabelskiego młyna, budowanego pośrodku terenów
wystawowych.

Już miałam powiedzieć, że się cieszę i życzę jej powodzenia z

Arthurem, ale słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Wcale nie z
powodu egoizmu czy zazdrości. Po prostu nie potrafiłam przestać
myśleć o nieuchronnym: o tym, że jeśli Arthur faktycznie zacznie się
spotykać z moją przyjaciółką, któregoś dnia, i to w całkiem niedalekiej
przyszłości, Camille obudzi się nagle jako jego służąca, czekając na
samotną śmierć w kałuży krwi...

— Proszę o wybaczenie, ale lokaj pana Wheilera przyszedł po

panienkę. — Kiedy pokojówka pojawiła się

w drzwiach, dotarło do mnie, że od kilku minut w ogóle nie

słuchałam, co mówi moja koleżanka.

— Dziękuję — odparłam, podnosząc się. — Muszę wracać.
— Panno Wheiler, lokaj prosił o przekazanie listu i podanie go pannie

Elcott.

— List? Do mnie? To ekscytujące! — zawołała Camille. Przepełniona

strachem podałam jej kopertę. Otworzyła ją pospiesznie, zamrugała
dwukrotnie, po czym promienny uśmiech rozświetlił jej twarz, przez
co zyskała na urodzie. — Och, Emily, to od twojego ojca. Nie musisz
już w wolnych chwilach pędzić do mnie. Zaprosił mnie, żebym
odwiedzała cię w domu, w twoim salonie. — Uścisnęła z radością moje
dłonie. — Nie musisz w ogóle wychodzić z domu. Widzisz, naprawdę
jesteś wielką panią! Przyjdę do ciebie w przyszłym tygodniu, może
dołączy do mnie Elizabeth Ryerson.

— Będzie mi miło — odparłam sztywno i wyszłam za Carsonem do

stojącego na ulicy czarnego powozu. Kiedy zamknął za mną drzwi,
poczułam, że się duszę. Przez całą drogę powrotną próbowałam złapać
powietrze niczym wyrzucona na brzeg ryba.

Kończąc ten pierwszy wpis od wielu miesięcy, wiem, że nie wolno mi

zapomnieć reakcji Camille na moje zwierzenia. Była wstrząśnięta i
zdezorientowana, po czym szybko wróciła do tematu naszych marzeń z
dzieciństwa.

Jeśli oszalałam, muszę zatrzymać moje myśli dla siebie, ponieważ

nikt inny ich nie zrozumie.

Jeżeli nie tracę zmysłów, ale jestem rzeczywiście więźniem, za

jakiego się uważam, muszę zatrzymać moje myśli dla siebie — z tego
samego powodu.

W obu wypadkach nie zmienia się tylko jedno: mogę liczyć

wyłącznie na siebie i własny rozum, żeby się uratować. Zakładając
oczywiście, że coś może mnie ocalić.

Nie! Nie poddam się melancholii. Żyję w nowoczesnym świecie.
Młode kobiety mogą opuścić dom rodzinny, rozpocząć nowe życie i

nową przyszłość. Kierując się zdrowym rozsądkiem i sprytem, znajdę
sposób, by stać się panią własnego życia! Tak właśnie będzie!

Po raz kolejny zapisuję w dzienniku najgłębsze uczucia, czekając, aż

na niebie wzejdzie księżyc zapowiadający nadejście czarnej nocy,
która pozwala mi na jedyną prawdziwą ucieczkę — w mroki ogrodu do
kojącej kryjówki, jaką w nim znajduję. Noc stała się moją tarczą
bezpieczeństwa, ochroną i otuchą. Miejmy nadzieję, że nie stanie się
także całunem...

Ręce mi się trzęsą, gdy to piszę.
Tak nie może być! Muszę dokładnie zapisać wszystko, co się

wydarzyło. Posiadając czytelne notatki, będę mogła wrócić do
wydarzeń ostatnich kilku dni, gdy tylko odzyskam spokój i zdolność
logicznego myślenia. Będę mogła napawać się każdą zdumiewającą
chwilą i wcale nie dlatego, że postradałam zmysły. Co to, to nie! Chcę
zanotować wspomnienia z innego, znacznie radośniejszego powodu.
Odkryłam właśnie nową ścieżkę ku przyszłości! A raczej ta ścieżka
odkryła mnie. Wiem, że kiedyś zapragnę przesiać wydarzenia, które
porwały mnie swoim nurtem, nurtem zdumienia i zachwytu, i wyznam
wszystko, może nawet miłość. Kiedyś, gdy moje własne dzieci już
dorosną — tak, być może zdecyduję się jednak na karierę żony i matki
— będę mogła przeczytać to ponownie i opowiedzieć im historię
mojego związku z ich ukochanym ojcem, wyjaśnić, jak ocalił mnie z
niewoli i strachu.

Mój umysł i serce wypełnia jedna osoba: Arthur Simpton! To tak

intensywne uczucie, że nawet nienawiść do odpychającego ojca nie
zniszczy mojej radości. Znalazłam wreszcie sposób, by uwolnić się w
więzów, które trzymają mnie przy nim i w naszym domu.

Ale za szybko piszę. Muszę wrócić do początku, żeby pokazać, jak

elementy układanki połączyły się ze sobą i stwo-

rzyły tę cudowną scenę, która zwieńczyła dzisiejszy wieczór! Jakże

wspaniały wieczór!

Tego dnia, kiedy wróciłam od Camille, ojciec czekał na mnie w

saloniku matki.

— Emily, chcę zamienić z tobą słówko! — zawołał, gdy próbowałam

wbiec na schody, by schować się w sypialni na drugim piętrze.

Ręce mi zadrżały i ogarnęły mnie mdłości, ale posłusznie

zareagowałam na wezwanie. Weszłam do salonu i stanęłam sztywna
jak kołek, z rękoma opuszczonymi wzdłuż boków, dłońmi zwiniętymi
w pięści, spokojną twarzą. Jednego byłam pewna ponad wszystko:
ojciec nie może wyczuć, jak wielki jest mój strach i jak głęboka
nienawiść do jego osoby. Wiedziałam, że pragnie uprzejmej córki.
Postanowiłam, że pozwolę mu wierzyć, iż tak właśnie jest. To miał być
mój pierwszy krok ku upragnionej wolności. Nie chciał, bym spotykała
się z dawnymi przyjaciółmi, więc mu ulegnę, odczekam, a kiedy zyska
pewność, że poddaję się bez protestów wszystkim jego żądaniom,
odwróci ode mnie uwagę. Wtedy zaplanuję ucieczkę i wprowadzę ją w
czyn.

— Ojcze, jeśli to budzi twoje niezadowolenie — odezwałam się,

naśladując cichy, słodki głos matki — nie spotkam się już z Camille.

— Ta dziewczyna mnie nie interesuje. — Ojciec machnął gwałtownie

ręką, jak gdyby chciał odsunąć od siebie moje słowa. — Jeśli nalegasz,
możesz spotykać się z nią tutaj, gdzie twoja matka przyjmowała wizyty
towarzyskie. W tej

chwili musimy jednak porozmawiać o znacznie ważniejszych

sprawach. — Wskazał na sofę i zakomenderował: — Usiądź. — Po
czym krzyknął, by mu podać herbatę oraz brandy.

— Brandy o tej godzinie? — Pożałowałam swego pytania, ledwo je

zadałam. Jakaż ja jestem głupia! Muszę nauczyć się panować nad
słowami, mimiką, zachowaniem.

— Ośmielasz się kwestionować to, co robię? — Odezwał się, dopiero

gdy służąca wyszła z salonu. Nie podniósł głosu, lecz jego cichy ton
niósł w sobie tyle grozy, że aż przeszył mnie dreszcz.

— Nie, skądże! Ja tylko pytam o godzinę. Jest dopiero piętnasta.

Czyżbym się myliła, sądząc, że brandy pija się wyłącznie wieczorem?

Rozluźnił się i nawet parsknął śmiechem, upijając łyk z szerokiego

kryształowego kieliszka.

— Och, zapominam, że jesteś taka młoda i jeszcze tyle się musisz

nauczyć. Emily, brandy to męski napój i prawdziwy mężczyzna może
go pić wtedy, gdy ma na to ochotę. Powinnaś zrozumieć, że kobiety
muszą zachowywać się w określony sposób. Taki, jaki narzuca im
społeczeństwo. To dlatego, że jesteście płcią słabszą i wymagacie
ochrony ze strony tradycji oraz mądrzejszych, bardziej światowych
osób. Ja natomiast jestem mężczyzną i nigdy nie zostanę niewolnikiem
konwencji społecznych. — Znów napił się brandy, dolał sobie do
kieliszka i mówił dalej: — Co sprowadza mnie do punktu wyjścia.
Konwencje społeczne wymagają, żebyśmy odbyli co najmniej
sześciomiesięczną żałobę po twojej matce. Ten czas dobiega już końca.
Gdyby ktoś chciał wiedzieć, powiem, że w obliczu Wystawy Świa-
towej konwencje społeczne powinien trafić szlag!

Patrzyłam na niego, nic nie rozumiejąc. Zaśmiał się głośno.
— Wyglądasz dokładnie tak samo jak twoja matka, gdy ją po raz

pierwszy pocałowałem. To był dzień, w którym się poznaliśmy. Wtedy
też przeciwstawiłem się konwencjom społecznym!

— Przykro mi ojcze, ale nie rozumiem.
— Ogłaszam koniec naszej żałoby. — Kiedy wpatrywałam się w

niego w milczeniu, machnął ręką, jak gdyby ścierał sadzę z okna, —
Och, z pewnością niektórzy będą tym wstrząśnięci, ale większość
przyjmie do wiadomości, że Wystawa Światowa to wyjątkowa
okoliczność. Prezes banku zarządzającego kapitałem komitetu musi
wrócić do życia towarzyskiego. Odseparowywanie się od lokalnej
społeczności oraz świata, który tu się za chwilę zjawi, to zachowanie
nieprzystające do nowoczesnego sposobu myślenia. A Chicago stanie
się miastem nowoczesnym! — Ojciec uderzył pięścią w stół. —
Rozumiesz teraz?

— Przykro mi ojcze, ale nie. Musisz mi to wytłumaczyć — odparłam

z namysłem.

Wydawał się zadowolony z mojego wyznania.
— Oczywiście, że nie możesz tego zrozumieć. Długo musiałbym ci

wyjaśniać. — Pochylił się i niezdarnie poklepał mnie po zaciśniętych
mocno pięściach, które trzymałam na kolanach. Jego gorąca, ciężka
dłoń zbyt długo zatrzymała się na mojej, a jego spojrzenie paliło mnie
w twarz. — Na szczęście jestem skłonny zostać twoim nauczycielem.
Nie każdy ojciec byłby na to gotowy, chyba zdajesz sobie z tego
sprawę?

— Tak, ojcze — powtórzyłam tę samą odpowiedź, próbując

zapanować nad rozszalałym sercem. — Czy mogę dolać ci brandy?

Puścił moje dłonie i skinął głową.
— Tak, oczywiście. No i widzisz sama — z moją pomocą jesteś w

stanie opanować wszystko!

Skupiłam się na tym, żeby nie rozlać trunku, jednak ręce tak mi się

trzęsły, że kryształowa karafka zabrzęczała w zetknięciu z kieliszkiem
i prawie wylałam bursztynowy płyn. Odstawiłam ją szybko na miejsce.

— Przepraszam, ojcze. Zachowałam się niezdarnie.
— To nieistotne! Z czasem zyskasz większą pewność ręki. — Ojciec

usiadł ponownie na aksamitnej kanapie

i upił z kieliszka, mierząc mnie wzrokiem. — Dobrze wiem, czego ci

potrzeba. Czytałem o tym dzisiaj rano w „Tribu-ne". Podobno wiele
kobiet cierpi ostatnio na histerię. Najwyraźniej i ciebie dotknęła ta
przypadłość.

Zanim zdołałam zaprotestować w sposób, który by go nie rozgniewał,

ojciec wstał, nieco chwiejnym krokiem podszedł do stojącego pod
ścianą niewielkiego bufetu matki i nalał czerwonego wina z karafki,
której zawartość tego samego dnia rozcieńczyłam. Przyniósł
kryształowy kieliszek i wcisnął mi go obcesowo do rąk, mówiąc:

— Pij. Według artykułu napisanego przez uznanego doktora

Weinsteina, jeden lub dwa kieliszki dziennie to lekarstwo na
niewieścią histerię.

Chciałam powiedzieć, że nie cierpię na nic podobnego, że jestem

tylko samotna, przestraszona i zła, o tak, zła! Zamiast tego upiłam
wina, zmieniłam wyraz twarzy i pokiwałam głową z powagą.

— Tak, ojcze — powtórzyłam jak papuga.
— Widzisz, od razu lepiej. Od teraz koniec tego głupiego drżenia rąk!

— powiedział, jakby właśnie zastosował cudowny lek.

Piłam rozcieńczone wino, przyglądając się, jak ojciec uśmiecha się z

samozadowoleniem. Wyobraziłam sobie, że ciskam winem w tę jego
zaróżowioną twarz, po czym uciekam z salonu, z domu, z życia, w
które próbował mnie wtłoczyć.

Jego kolejne słowa wytrąciły mnie jednak ze snu na jawie.
— Za dwa dni, w środę, punktualnie o ósmej wieczorem, damy sygnał

otwarcia domu Wheilerów. Już rozesłałem zaproszenia i od wszystkich
uzyskałem potwierdzenie.

Miałam wrażenie, że zaraz eksploduje mi głowa.
— Potwierdzenie? Od wszystkich? Otwarcia?
— Tak, tak. Słuchaj mnie uważnie, Emily. Oczywiście, nie będzie to

oficjalna kolacja; taką wydamy dopiero w so-

botę. W środę zaczniemy od spotkania w mniejszym gronie. Ot,

odwiedzi nas garstka przyjaciół, którzy także mają swoje udziały w
banku oraz w inwestycjach Wystawy Światowej: Burnham, Elcott,
Olmsted, Pullman oraz Simpton. Pięciu mężczyzn, których zaprosiłem
na lekki posiłek. To doskonała okazja, żebyś łagodnie weszła w swoją
nową rolę, a przy tym bardzo skromne przyjęcie według standardów
twojej matki.

— Za dwa dni? W środę? — Z trudem zachowywałam pozory

spokoju.

— Oczywiście! Zmarnowaliśmy już zbyt wiele czasu. Za dwa

tygodnie zaczyna się wystawa. Dom Wheilerów musi się znaleźć w
centrum wydarzeń decydujących o nowym kształcie miasta!

— Ale... ja nie mam pojęcia, jak...
— Och, to wcale nie jest takie trudne. Jesteś kobietą, chociaż jeszcze

młodą. Zabawianie towarzystwa i serwowanie posiłków przychodzi
wam, a już zwłaszcza tobie, z łatwością.

— Zwłaszcza mnie? — Twarz mi płonęła.
— Naturalnie. Jesteś tak podobna do swojej matki.
— Ale co mam podać? W co się ubrać? Jak...
— Skonsultuj się z kucharką. To nie jest pełne przyjęcie, mówiłem

już, że takie odłożyłem do soboty. W środę wystarczą trzy dania, ale
dopilnuj, żeby przyniesiono z piwnic najlepszy francuski cabernet oraz
porto. Wyślij też Carsona po więcej cygar. Pullman upodobał sobie te,
które palę, a zwykle woli korzystać z moich niż kupować własne! Ha!
Skąpy milioner! — Ojciec wysączył resztkę brandy i uderzył się w uda
pulchnymi palcami. — A co do twojego stroju, jesteś panią domu,
masz pełen dostęp do garderoby matki. Zrób z niej dobry użytek. —
Podniósł swoje masywne ciało z sofy i już miał wyjść z pokoju, ale
zatrzymał się na moment. — Załóż jedną ze szmaragdowych
aksamitnych sukni Alice — dodał. — Podkreśli kolor twoich oczu.

Chciałabym wrócić do tamtego dnia i pocieszyć samą siebie

wyjaśnieniem, że wszystko, co się wtedy wydarzyło, było po to, by
wypełnić brakujące elementy mojego życia i dać mi pełen obraz mojej
przyszłości. Niepotrzebnie czułam się taka przytłoczona i wystraszona.
Wszystko miało się dobrze skończyć — a nawet o wiele lepiej niż
dobrze.

Tamtego wieczoru, zbyt zatopiona we własnych lękach i samotności,

nie wiedziałam jeszcze jednak, że powrót do świata ludzi tak szybko i
całkowicie zmieni moje życie.

Kolejne dwa dni upłynęły pod znakiem gorączkowych przygotowań.

Razem z kucharką zaplanowałyśmy zupę krem z homara, pieczone
piersi kacze ze szparagami, bardzo trudno dostępnymi o tak wczesnej
porze roku, zaś po kolacji postanowiłyśmy podać lukrowane ciasteczka
waniliowe, które ojciec uwielbiał.

Mary przyniosła mi wszystkie szmaragdowe suknie matki, a było ich

kilkanaście. Rozłożyła je na moim łóżku, aż przypominały wielki
zielony wodospad tkanin. Wybrałam tę najbardziej konserwatywną —
suknię wieczorową o skromnym kroju, pozbawioną wszelkich ozdób z
wyjątkiem wszytych w stanik i rękawy pereł. Mary cmoknęła z
dezaprobatą, mrucząc pod nosem, że obszyta złotem sukienka
wywarłaby większe wrażenie. Zignorowałam jej uwagę, po czym
włożyłam suknię przez głowę.

Rozpoczął się proces przeróbek. Jestem nieznacznie niższa od matki i

szczuplejsza w talii. Mam jednak większy biust, więc kiedy Mary w
końcu pomogła mi zawiązać suk-

nię i stanęłam przed wysokim lustrem, zaczęła popuszczać szwy,

próbując schować moje piersi pod materiałem.

— Wszystkie pozostałe też trzeba będzie przerobić, o tak —

mruknęła, przytrzymując szpilki wargami.

— Nie chcę nosić sukien matki — usłyszałam własny głos. Tak

właśnie było.

— Dlaczego? Są piękne, a ty, panienko, jesteś tak do niej podobna, że

będziesz w nich ślicznie wyglądać. W większości dużo lepiej niż w tej
— dodała, po czym się zawahała. Popatrzyła na mój biust i napinającą
się na nim tkaninę. — Oczywiście w takiej postaci nie są dla ciebie
odpowiednie, ale z pewnością znajdę jakieś kawałki jedwabiu czy
koronki, które będzie można wstawić tu i tam.

Nadal spinała i zszywała, a ja przeniosłam wzrok z lustra na własną

suknię rzuconą bezładnie na łóżko. Była kremowa, pełna koronek,
ozdobiona różowymi pąkami róż. Jakże się różniła od eleganckich
aksamitnych sukien matki! Mniej więcej tak samo jak brązowa lniana
suknia służącej od kreacji Lady Astor.

Naturalnie zdawałam sobie sprawę, że wejście w posiadanie tylu

nowych ubrań powinno sprawić mi wielką radość. Matka należała do
najlepiej ubranych kobiet w całym Chicago. Gdy jednak spojrzałam
ponownie w lustro, miałam wrażenie, że ta dziewczyna odziana w
suknię matki to zupełnie obca osoba. Ja, Emily, zginęłam gdzieś pod
tym nieznajomym odbiciem.

Jeżeli nie omawiałam menu z kucharką, nie znosiłam cierpliwie

przeróbek albo nie próbowałam zapamiętać rozlicznych szczegółów
związanych z zabawianiem gości, które matka najwyraźniej opanowała
bez żadnego trudu, wędrowałam cicho po naszej olbrzymiej
posiadłości, starając się unikać ojca i z nikim nie rozmawiać. To
dziwne, ale póki matka żyła, nasz dom nie wydawał mi się wcale taki
ogromny. Kiedy odeszła, stał się dla mnie wielką klatką pełną pięk-
nych przedmiotów, które zebrała jedna kobieta. W tym jej jedynego
żyjącego dziecka.

Żyjącego? Przed środowym przyjęciem zaczęłam wierzyć, że już

dawno nie żyję, a zaledwie wegetuję jako pusta skorupa, czekając, aż
moje ciało dołączy do mnie w świadomości, że już dawno spotkała nas
śmierć.

Cudownym zrządzeniem losu to właśnie wtedy Arthur Simpton

przywrócił mnie do świata żywych!

W środę dziewiętnastego kwietnia, kiedy Mary przygotowywała

mnie do pierwszego towarzyskiego spotkania, które przyszło mi
organizować w nowej roli pani domu, ojciec przysłał na górę kieliszek
wina. Wiedziałam, że to mocny, nierozcieńczony trunek z jednej z
butelek wyjętych z naszej piwniczki. Sączyłam je powoli, podczas gdy
Mary czesała i spinała moje gęste kasztanowe włosy.

— Jakiż troskliwy mężczyzna z tego naszego pana! — paplała. —

Serce mi się raduje, gdy widzę, ile poświęca panience uwagi.

Nie odezwałam się, bo cóż miałam powiedzieć? Domyślałam się, jak

to wygląda z zewnątrz. W oczach innych z pewnością wydawał się
troskliwy i czuły, nigdy przecież nie widzieli jego palącego spojrzenia
ani nie czuli nieznośnego gorąca bijącego od jego dłoni!

Kiedy fryzura była gotowa, Mary zrobiła krok do tyłu. Wstałam od

toaletki i podeszłam do lustra. Nigdy nie zapomnę pierwszego widoku
siebie jako dojrzałej kobiety. Policzki miałam zaczerwienione od wina.
Odziedziczyłam po matce jasną karnację, więc łatwo się rumienię.
Sukien-

ka wyglądała, jakby została dla mnie stworzona, a jej kolor

odpowiadał dokładnie barwie moich oczu.

Patrzyłam na swoje odbicie, myśląc z rozpaczą: „Jestem moją

matką!". W tej samej chwili Mary szepnęła:

— Wygląda panienka zupełnie jak jej duch — i przeżegnała się

szybko.

Rozległo się pukanie do drzwi.
— Pani Wheiler, ojciec przesyła wiadomość, że panowie zaczęli się

już schodzić — usłyszałam głos Carsona.

— Tak. Dobrze. Za chwilę zejdę — odparłam, ale się nie ruszyłam.

Chyba nie byłabym w stanie nawet drgnąć, gdyby Mary nie ścisnęła
mnie delikatnie za rękę, mówiąc:

— To głupota z mojej strony mówić takie rzeczy. Oczywiście, że

żaden z panienki duch, tylko śliczna dziewczyna, która przynosi
zaszczyt pamięci matki. Zapalę dzisiaj wieczorem świeczkę i pomodlę
się, by jej duch czuwał nad panienką i dodawał jej sił. — Otworzyła
drzwi, a ja nie miałam innego wyjścia, jak tylko opuścić mój pokój,
zostawiając za sobą całe dzieciństwo.

Miałam do przejścia długą drogę od usytuowanego na drugim piętrze

saloniku i sypialni, miejsca przewidzianego na przestronne pokoje dla
dzieci, które nigdy się nie narodziły, lecz nim się obejrzałam, już
byłam na ostatnim podeście, otwierającym się na hol. Zatrzymałam się
na chwilę. Niskie męskie głosy, które do mnie docierały, wydawały się
dziwne, niepasujące do domu, w którym przez tyle miesięcy panowała
cisza.

— Ach, tu jesteś, Emily. — Ojciec pokonał dzielące nas stopnie i

stanął obok. Ukłonił się oficjalnie i, tak jak to wiele razy robił z matką,
podał mi ramię. Odruchowo wsunęłam pod nie rękę i zeszłam razem z
nim na dół. Czułam, że wbija we mnie wzrok. — Ślicznie wyglądasz,
moja droga. Doprawdy ślicznie. — Spojrzałam na niego, zaskoczona
komplementem, który tak często składał matce.

Nienawidziłam tego, jak na mnie patrzy. Mimo radości, jaką

przyniósł mi ten wieczór, do tej pory tkwi we mnie świe-

ża nienawiść. Przyglądał mi się łakomie, zupełnie jakbym była

apetycznym udźcem jagnięcym, którym uwielbiał się raczyć.

Cały czas zastanawiam się, czy którykolwiek z gości zauważył to

okropne spojrzenie.

Ojciec odwrócił ode mnie wzrok i uśmiechnął się promiennie do

zebranych mężczyzn.

— Widzisz, Simpton. Nie ma się o co martwić. Emily jest zdrowa jak

ryba. Jak ryba.

Spojrzałam w stronę gości, spodziewając się zobaczyć siwiejącego

mężczyznę o załzawionych oczach, grubym wąsie i szerokiej klatce
piersiowej, ale zamiast tego mój wzrok napotkał przejrzyste niebieskie
oczy obłędnie przystojnego młodzieńca, który ciepło się do mnie
uśmiechał.

— Arthur! — Imię wymsknęło mi się z ust, zanim zdołałam się

powstrzymać. Kąciki oczu uniosły mu się w uśmiechu, ale nie zdążył
nic powiedzieć, kiedy ojciec odezwał się szorstko:

— Emily, dzisiaj nie będziemy sobie pozwalać na spoufa-lanie się,

zwłaszcza kiedy pan Simpton zastępuje swojego ojca.

Poczułam, że twarz oblewa mi się purpurą.
— Panie Wheiler, jestem pewien, że pańską córką powodowało

wyłącznie zaskoczenie. Jednakże nie jestem taki jak mój ojciec —
zażartował, wydymając policzki i wypinając pierś, by pokazać
monumentalną sylwetkę swojego rodzica. — Przynajmniej na razie!

Mężczyzna, w którym bez trudu rozpoznałam pana Pullmana, klepnął

Arthura w plecy i wybuchnął gromkim śmiechem.

— Twój ojciec znany jest z upodobania do dobrego jedzenia. Nie

powiem, sam też mam to na sumieniu. — To powiedziawszy, pogłaskał
się po imponującym brzuchu.

W tej samej chwili w progu stanął Carson i oznajmił:
— Podano do stołu, pani Wheiler.
Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że Carson powiedział to do

mnie. Przełknęłam ślinę, by się pozbyć suchości w gardle.

— Panowie, zapraszam do salonu. Będziemy zaszczyceni, mogąc was

ugościć tym skromnym poczęstunkiem. — Ojciec skinął głową z
aprobatą i ruszyliśmy w stronę jadalni. Po drodze nie zdołałam się
powstrzymać i zerknęłam przez ramię na Arthura Simptona.

Tym samym wpadłam na imponujący brzuch pana Pułł-mana.
— Alice, uważaj, jak chodzisz! — warknął ojciec.
Już miałam przeprosić pana Pullmana, kiedy dostrzegłam jego minę.

Dotarło do niego, że ojciec nazwał mnie imieniem nieżyjącej żony, i
widać było, że ogromnie go to zaniepokoiło.

— Och, Barrett, to nic takiego! Twoja śliczna, utalentowana córka

może na mnie wpadać, kiedy tylko zechce! — Mężczyzna położył rękę
na ramieniu ojca i zajął go rozmową, prowadząc do jadalni, żebym
mogła dojść do siebie.

— Przedyskutujmy ideę zainstalowania oświetlenia elektrycznego na

Dworcu Centralnym. Wydaje mi się, że ruch nocny wygenerowany
przez Wystawę Światową usprawiedliwia taki wydatek. Z pewnością
zrekompensujemy to sobie liczbą sprzedanych dodatkowo biletów.
Wiesz, że mam udziały w stacji. Chciałbym więc...

Głos Pullmana odpłynął, gdy obaj rozmówcy weszli do jadalni.

Stanęłam w miejscu, jakbym wrosła w ziemię, a słowa „Alice, uważaj,
jak chodzisz" odbijały się echem w moim umyśle.

— Czy mogę poprowadzić panią do stołu, panno Wheiler?

Podniosłam wzrok i spojrzałam prosto w przyjazne niebieskie oczy
Arthura Simptona.

— T-tak, oczywiście — wykrztusiłam.
Podał mi ramię. W przeciwieństwie do mojego ojca był szczupły, a

spod mankietu nie wystawały mu kępki czarnych włosów. A przy tym
był tak cudownie wysoki!

— Nie martw się — szepnął, kiedy prowadziliśmy pozostałych gości

do jadalni. — Oprócz mnie i Pullmana nikt nie usłyszał, że nazwał cię
Alice.

Natychmiast na niego spojrzałam.
— To zrozumiała pomyłka — ciągnął szybko i cicho. Słowa były

przeznaczone wyłącznie dla moich uszu. — Ale domyślam się, jak
musiała być dla ciebie bolesna.

Trudno mi było cokolwiek z siebie wydusić, więc tylko skinęłam

głową.

— W takim razie postaram się odwrócić twoją uwagę od tego, co

bolesne.

Zdarzyło się coś niesłychanego — Arthur zajął krzesło tuż obok

mnie! Rzecz jasna, przypadło mi miejsce po prawicy ojca, ale on na
szczęście zajęty był konwersacją z siedzącymi po lewej panem
Pullmanem oraz panem Burnha-mem. Kiedy rozmowa przeszła z
tematu elektryczności na Dworcu Centralnym na oświetlenie obszaru
Midway na terenie ekspozycji, do dyskusji włączył się architekt, pan
Frederick Law Olmstead, co tylko podniosło jej temperaturę. Arthur w
zasadzie nie brał udziału w rozmowach. Mężczyźni początkowo
żartowali, że jest kiepskim zastępcą dotkniętego atakiem podagry ojca,
co potwierdził ze śmiechem, a kiedy wrócili do swoich słownych
potyczek, przeniósł zainteresowanie na mnie.

Nikt nie zwracał na to uwagi, nawet ojciec, zwłaszcza po tym, jak

kazałam otworzyć i rozlać piątą butelkę naszego wyśmienitego
caberneta. Obrzucił mnie co prawda ostrym spojrzeniem, kiedy
zaśmiałam się w odpowiedzi na jakąś celną uwagę Arthura, ale szybko
nauczyłam się dławić w sobie radość i tylko uśmiechałam się nieśmiało
do talerza.

Od czasu do czasu ośmielałam się jednak podnieść wzrok. Pragnęłam

spoglądać w piękne oczy Arthura, by napawać się ich blaskiem i
życzliwością.

Nie chciałam jednak, żeby zauważył to ojciec albo pan Elcott. Ojciec

Camille nie wpatrywał się we mnie aż tak intensywnie jak mój własny,
ale jego wzrok dość często wędrował w moim kierunku.
Przypomniałam sobie, że zarówno pani Elcott, jak i moja przyjaciółka
sądziły, iż Arthur jest już

bliski przyznania się do poważnych uczuć wobec Camille. W gruncie

rzeczy zresztą absolutnie nie musiałam sobie tego przypominać,
bowiem nigdy o tym nie zapomniałam.

Pisząc to, czuję pewien smutek, a może nawet powinnam powiedzieć:

litość wobec biednej Camille. Niepotrzebnie karmiła się ułudą. Prawda
była inna. Tamtego wieczoru nie zabrałam jej nic, czego sama
wcześniej nie próbowała odebrać mnie.

Warto zauważyć, że nie wzięłam niczego, co nie byłoby mi dane z

własnej woli i z radością.

Kolacja, której tak się obawiałam, wydawała się trwać zaledwie

mgnienie oka. Zbyt szybko ojciec, już czerwony na twarzy i
bełkotliwy, odsunął krzesło od stołu, wstał i obwieścił:

— Zapraszam do biblioteki na brandy i cygaro.
Ja także się podniosłam. Pozostała piątka mężczyzn natychmiast

poderwała się na nogi.

— Najpierw wypijmy toast — powiedział pan Pullman. Uniósł już

prawie pusty kieliszek, a jego towarzysze uczynili to samo. — Za
pannę Emily, która przygotowała ten wspaniały poczęstunek.
Przyniosłaś zaszczyt swojej matce.

— Za pannę Wheiler! — powtórzyli mężczyźni, unosząc kieliszki w

moją stronę. Nie ukrywam, że poczułam dumę i zadowolenie.

— Dziękuję, panowie. To bardzo uprzejmie z panów strony. —

Wszyscy się ukłonili, a mnie udało się zerknąć ukradkiem na Arthura.
Mrugnął do mnie pospiesznie, ukazując w uśmiechu białe zęby.

— Moja droga, ślicznie dzisiaj wyglądałaś, ślicznie — wybełkotał

ojciec. — Każ przysłać brandy i cygara do biblioteki.

— Dziękuję, ojcze — odparłam cicho. — George już powinien tam

czekać z jednym i drugim.

Ujął moją dłoń i uniósł do ust. Jego ręka była wielka i jak zwykle

wilgotna.

— Dobrze się dzisiaj spisałaś. Dobranoc, moja droga.

Pozostali także życzyli mi dobrej nocy, gdy wychodziłam pospiesznie

z salonu, wycierając wierzch dłoni o przepaścistą aksamitną suknię.
Przez cały czas czułam na sobie wzrok ojca i nie ośmieliłam się
odwrócić nawet po to, by po raz ostatni zerknąć na Arthura Simptona.

Popędziłam w stronę schodów z zamiarem ukrycia się w sypialni, by

uniknąć spotkania z ojcem, gdy kompletnie pijany będzie wracał do
łóżka. Poprosiłam nawet Mary, która trajkotała bez przerwy o tym, jaki
sukces dzisiaj osiągnęłam, żeby dała mi chwilę wytchnienia, a potem
przyszła i pomogła uwolnić się z sukni, ponieważ chciałabym się
przebrać w koszulę nocną.

Kiedy sobie o tym pomyślę, mam wrażenie, że moje ciało przejęło

całkowitą kontrolę nad działaniem, a umysłowi nie pozostało nic
innego jak wykonywać jego rozkazy.

Nogi zamiast na górę, poniosły mnie w bok, gdzie przemknęłam

cicho korytarzem służby i wyszłam na zewnątrz tylnymi drzwiami.
Uniosłam suknię i niemal poszybowałam w stronę samotnej ławki pod
wierzbą, która już od dawna należała do mnie.

Ledwo znalazłam się w bezpiecznym cieniu ulubionego miejsca,

odzyskałam przejrzystość myślenia. Tak, ojciec z pewnością posiedzi
długo ze swoimi towarzyszami, pijąc i paląc, logiczne więc, że
powinnam przez większość nocy pozostać w ukryciu. Rozumiałam
jednak, że chowanie się w, ogrodzie dłużej niż przez krótką chwilę
może okazać się niebezpieczne. Co będzie, jeśli mój powrót
przypadnie akurat wtedy, gdy ojciec wyjdzie z biblioteki, żeby
załatwić jakąś potrzebę albo wrzasnąć na kucharkę, by przyniosła mu
coś na zaspokojenie nienasyconego apetytu? O nie. Nie podejmę
takiego ryzyka. Poza tym jeśli Mary nie znajdzie mnie na górze z
pewnością zacznie szukać, a nawet jej nie chciałam ujawniać swojej
kryjówki.

Mimo to wzięłam głęboki wdech, wciągając do płuc chłodne nocne

powietrze oraz otuchę, jaką dawały kryjące

mnie cienie. Pragnęłam wykraść choćby chwilę dla siebie, by w tym

szczególnym miejscu porozmyślać o Arthurze Simp tonie.

Był wobec mnie taki uprzejmy! Ileż czasu minęło, odkąd ostatni raz

się śmiałam, i jakże przyjemnie było znowu odczuwać radość, nawet
jeśli musiałam ją tłumić! Dzięki Arthurowi ten wieczór przerodził się z
przerażającego i dziwnego w najbardziej magiczny na świecie.

Nie chciałam, by dobiegł końca. Nadal tego nie chcę.
Niezdolna się dłużej powstrzymywać, wstałam, rozpostarłam ręce i

zaczęłam wirować w ciemności pod osłoną wierzbowych gałęzi,
śmiejąc się tak radośnie, aż osunęłam się wyczerpana napływem
emocji, do których nie byłam przyzwyczajona. Usiadłam na młodej
trawie, ciężko dysząc i odgarniając z twarzy włosy, które wymknęły
się z koka.

— Nie powinnaś nigdy przestawać się śmiać. Kiedy się radujesz,

twoja uroda z niesamowitej przeradza się w nieziemską i wyglądasz jak
bogini, która zeszła na ziemię, by kusić nas wszystkich swoją
niedostępną cudownością.

Poderwałam się na nogi, bardziej podekscytowana niż zszokowana

widokiem Arthura Simptona, rozsuwającego gałęzie i wkraczającego
do mojego azylu.

— Panie Simpton! Ja... ja nie sądziłam, że ktoś...
— Panie Simpton? — przerwał mi, uśmiechając się ciepło i

zaraźliwie. — Nawet twój ojciec uznałby, że w tych okolicznościach
nie jest wymagana aż taka oficjalność.

Serce waliło mi tak głośno, że zupełnie zagłuszyło zdrowy rozsądek,

który wołał, bym ugryzła się w język, uśmiechnęła i prędko wróciła do
domu. Zamiast zrobić to wszystko, wyrzuciłam z siebie:

— Mój ojciec nie wyraziłby zgody na to, żebyśmy siedzieli razem w

ogrodzie, bez względu na to, jak byśmy się do siebie zwracali.

Uśmiech natychmiast zniknął z jego twarzy.
— Czyżby twój ojciec mnie nie akceptował?

— Nie, nie. — Pokręciłam głową. — Nie w tym rzecz, a przynajmniej

nie sądzę. Tyle że od śmierci matki ojciec nie akceptuje praktycznie
niczego.

— Jestem pewien, że to dlatego, iż dopiero co stracił żonę.
— A ja dopiero co straciłam matkę! — Zostało mi jeszcze tyle

zdrowego rozsądku, by zacisnąć usta w cienką linę i powstrzymać
wybuch. Zdenerwowana i dziwnie niezdarna, podeszłam do
marmurowej ławy i usiadłam, próbując ugładzić wymykające się spod
koka włosy. — Proszę o wybaczenie, panie Simpton. Nie powinnam
się do pana w ten sposób odzywać.

— Dlaczegóż nie! Emily, czy nie możemy zostać przyjaciółmi? —

Podszedł do ławki, ale nie usiadł.

— Tak — odpadłam cicho, zadowolona, że niesforne włosy zasłaniają

mi twarz. — Chciałabym, żebyśmy byli przyjaciółmi.

— W takim razie musisz mi mówić po imieniu i rozmawiać ze mną o

wszystkim, o czym rozmawiałabyś z przyjacielem, a ja dopilnuję, by
twój ojciec w pełni mnie akceptował. Nawet nie wspomnę, że zastałem
cię w ogrodzie.

— Proszę cię, Arthurze — odparłam, nieruchomiejąc. — Jeśli jesteś

moim przyjacielem, obiecaj nie wspominać o tym, że widziałeś mnie
po wyjściu z jadalni.

Wydawało mi się, że w jego oczach zamigotało zdziwienie, ale

natychmiast zastąpił je ciepły, kojący uśmiech.

— Emily, nie będę w ogóle rozmawiał z twoim ojcem o dzisiejszym

wieczorze, nie licząc przypomnienia mu, jaką cudowną panią domu
okazała się jego córka.

— Dziękuję.
Wtedy usiadł obok. Nie za blisko, ale wystarczająco, bym wyczuła

jego zapach — zapach cygar i czegoś niemal słodkiego. Teraz, gdy o
tym pomyślę, zdaję sobie sprawę, że to głupota, bo czy mężczyzna
może pachnieć słodko? Nie rozumiałam jeszcze, że każdy oddech
niecuchnący alkoholem i cygarami jak u ojca wydaje mi się słodki.

— Często tu przychodzisz? — zapytał. Jakże łatwo przyszła mi

odpowiedź.

— Tak.
— Ojciec o tym nie wie?
Zawahałam się tylko na moment. Patrzył tak przyjaźnie, tak szczerze,

a do tego przyznał, że chce być moim przyjacielem. Na pewno mogłam
mu się zwierzyć, choć uznałam, że powinnam zachować ostrożność.
Wzruszyłam więc nonszalancko ramionami i udzieliłam odpowiedzi
równie uczciwej, jak wymijającej.

— Och, ojciec jest tak zajęty pracą, że chyba nawet nie zauważa

ogrodów.

— Ale ty je lubisz?
— Tak. Pięknie tu.
— W nocy? Jest ciemno, a ty siedzisz zupełnie sama.
— Skoro jesteś teraz moim przyjacielem, chyba mogę ci zdradzić

pewien sekret, nawet jeśli to nie przystoi kobiecie.— Obdarzyłam go
nieśmiałym uśmiechem.

— Twój sekret nie przystoi kobiecie, czy to, że mi go zdradzisz? —

Zaśmiał się psotnie.

— Obawiam się, że i jedno, i drugie. — Moja nieśmiałość gdzieś

zniknęła, odważyłam się nawet zatrzepotać kokieteryjnie rzęsami.

— Teraz mnie zaintrygowałaś. Jako przyjaciel nalegam, żebyś

mówiła dalej. — Arthur pochylił się nieco w moją stronę.

Popatrzyłam mu w oczy i powiedziałam prawdę.
— Lubię ciemność. Jest przyjazna i dodaje mi otuchy.
Uśmiech zgasł na jego twarzy i już zaczęłam się obawiać, że

zdradziłam zbyt wiele. Jednak gdy się odezwał, nadal brzmiał ciepło.

— Biedna Emily. Wyobrażam sobie, jak bardzo potrzebowałaś

otuchy w minionych miesiącach i jeśli ten ogród daje ci ukojenie, czy
to w dzień, czy w nocy, przyznaję, że jest to cudowne miejsce!

Jego empatia wywołała we mnie ulgę i radość.
— O tak, to moja oaza. Zamknij oczy i oddychaj głęboko. Zaraz

zapomnisz, że jest noc.

— Dobrze. Tak zrobię. — Zamknął oczy i wciągnął powietrze

głęboko w płuca. — Co to za cudowny zapach? Wcześniej w ogóle go
nie czułem.

— To lilie Stargazer. Dopiero zaczęły kwitnąć — wyjaśniłam z

radością. — Nie, nie otwieraj oczu. Teraz posłuchaj. Powiedz mi, co
słyszysz.

— Twój głos, który jest równie słodki jak zapach lilii. — Zakręciło mi

się w głowie od jego komplementu, ale zareagowałam z udawaną
powagą.

— Nie chodzi o mnie, Arthurze. Wsłuchaj się w ciszę i powiedz mi,

jakie dźwięki rozróżniasz.

Pochylił głowę, nie podnosząc powiek.
— Woda. Słyszę fontannę.
— Właśnie! Lubię siedzieć w tym miejscu, ukryta pod wierzbą. To

mój świat, do którego docierają dźwięki płynącej z fontanny wody, a ja
mogę sobie wyobrażać, że znów jadę rowerem wokół jeziora, wiatr
rozwiewa mi włosy, a nic i nikt nie może mnie złapać.

— Nikt? Absolutnie nikt? — Arthur otworzył oczy. — Nawet

przyjaciel?

Oblała mnie fala gorąca.
— Teraz sobie wyobrażam, że dołącza do mnie przyjaciel. Pamiętam,

że uwielbiasz jeździć na rowerze.

— Rower! — Arthur ku memu zaskoczeniu klepnął się w czoło. — To

właśnie dlatego cię tu znalazłem. Wyszedłem wcześniej, ponieważ
chciałem porozmawiać z ojcem, zanim uda się na spoczynek.
Zostawiłem tu rower i wracałem po niego, gdy nagle usłyszałem
śmiech. — Przerwał na chwilę, po czym kontynuował podniośle: — To
był najpiękniejszy śmiech, jaki kiedykolwiek słyszałem. Miałem wra-
żenie, że dochodzi zza domu. Zobaczyłem otwartą furtkę do ogrodu,
więc ruszyłem w kierunku, z którego dochodził.

— Och — westchnęłam, uszczęśliwiona i jeszcze bardziej

zarumieniona. — Cieszę się, że mój śmiech cię tu przywiódł.

— Emily, on mnie nie tyle przywiódł, ile przyciągnął.
— Zdradzę ci jeszcze jeden sekret — powiedziałam.
— To będzie kolejny sekret, który zatrzymam dla siebie i będę cenił

jak skarb.

— Kiedy się śmiałam, myślałam o tym, jak uszczęśliwiła mnie twoja

obecność na kolacji. Zanim przy mnie usiadłeś, okropnie się
denerwowałam. — Wstrzymałam oddech z nadzieją, że nie okazałam
się, jak by to określiła moja matka, zbyt bezpośrednia.

— W takim razie z wielką przyjemnością mogę ci zakomunikować,

że pojawię się także na sobotnim przyjęciu w towarzystwie kobiety, z
którą, mam nadzieję, również szybko się zaprzyjaźnisz.

Moje serce, już poobijane i posiniaczone, zareagowało na te słowa

bólem. Ale nauczyłam się ukrywać prawdziwe uczucia, więc
przybrałam tę samą zainteresowaną minę i cichy głos, które
stosowałam w rozmowie z ojcem.

— To miłe. Z wielką chęcią znów zobaczę się z Camille. Musisz

wiedzieć, że my już się przyjaźnimy.

— Camille? — Arthur wydawał się głęboko zdumiony. — Ach, masz

na myśli córkę Samuela Elcotta.

— Oczywiście — odparłam, a puls znów mi przyspieszył.
— Oczywiście? Dlaczego powiedziałaś „oczywiście"?
— Zdawało mi się, że według powszechnej opinii jesteś

zainteresowany Camille.

Wielki ciężar spadł mi z serca, gdy Arthur pokręcił głową i odparł z

naciskiem:

— Nie rozumiem, jak powszechna opinia może głosić coś, o czym ja

nie mam pojęcia.

Poczułam, że powinnam powiedzieć coś na obronę biednej Camille,

która z pewnością przeżyłaby ogromny wstyd, słysząc jego słowa.

— Rozumiem, że pani Elcott liczyła na coś takiego.
— W takim razie pozwól, że coś ci wyjaśnię — Arthur uniósł ciemne

brwi, a także kąciki ust. — W sobotę przyprowadzę na przyjęcie moją
matkę. Ojciec cierpi na podagrę, ale matka chciałaby wziąć udział w
twoim pierwszym prawdziwym wydarzeniu towarzyskim, by udzielić
ci swego wsparcia. Mam nadzieję, że się z nią zaprzyjaźnisz.

— A więc nie zamierzasz spotykać się z Camille? — zapytałam

zuchwale i wstrzymałam oddech.

Wstał, uśmiechnął się i złożył oficjalny ukłon, po czym oznajmił

ciepłym, pełnym uczucia głosem:

— Panno Emily Wheiler, mogę cię zapewnić, że to nie z Camille

Elcott pragnę się spotykać. Niechętnie, ale muszę się teraz z tobą
pożegnać. Do zobaczenia w sobotę.

Odwrócił się i odszedł, zostawiając mnie przepełnioną szczęściem i

nadzieją. Miałam wrażenie, że nawet otaczająca mnie powłoka
ciemności podziela moją radość.

Nie pozwoliłam sobie jednak na zbyt długie napawanie się

wydarzeniami tej cudownej nocy. Chociaż w sercu miałam tylko
Arthura i chciałam myśleć wyłącznie o tym, że w zasadzie przyrzekł, iż
to o moją rękę będzie się ubiegał w przyszłości, umysł już
podsumowywał mniej romantyczne informacje, jakie od niego
uzyskałam. Ręce mi się trzęsą z radości, gdy w bezpiecznych ścianach
sypialni przerzucam na karty tego dziennika wspomnienia rozmowy z
Arthurem i zaczynam sobie wyobrażać, co może przynieść mi wspólna
przyszłość; zarazem jednak wiem, że od teraz muszę zachowywać się
cicho podczas pobytu w ogrodzie.

Nie mogę zwrócić uwagi n i k o g o i n n e g o .

Zaczynam ten wpis z niepokojem. Czuję, jak się zmieniam, mam

nadzieję, że na lepsze, ale przyznaję, że nie mam co do tego pewności.
Mówiąc całkiem szczerze, nawet nadzieja znaczy teraz dla mnie co
innego niż kiedyś.

Czuję się taka zdezorientowana! I tak bardzo się boję.
Tylko jednego jestem pewna: tego, że muszę uciec z domu przy

pierwszej sposobności. Arthur Simpton dał mi logiczny i bezpieczny
powód, a ja go przyjęłam.

Nie jestem upojonym radością dzieckiem, jakim byłam jeszcze osiem

dni temu, po nocnym spotkaniu w ogrodzie. Nadal uważam, że Arthur
jest dobry i uroczy, no i, rzecz jasna, przystojny. Sądzę, że mogłabym
go pokochać. Wspaniała przyszłość leży w zasięgu mojej ręki, nie
wiem więc, skąd wziął się ten rosnący w sercu chłód. Czy strach i nie-
nawiść do ojca naznaczyły mnie swoim piętnem?

Na samą myśl o tym drżę.
Być może powrót do wydarzeń minionych dni przyniesie mi

odpowiedź na te wszystkie pytania.

Wizyta Arthura w ogrodzie rzeczywiście odmieniła mój świat. Nagle

przestałam się obawiać sobotniego przyjęcia, a nawet zaczęłam
odliczać godziny, które mnie od niego dzieliły. Rzuciłam się w wir
przygotowań jadłospisu, dekoracji, każdego szczegółu sukni.

Początkowo kazałam kucharce przygotować pięcioda-niowy posiłek

na podstawie jednej ze starych książek matki, ale ostatecznie
poszperałam w pamięci, żałując, że nie przykładałam większej — czy
też jakiejkolwiek — uwagi do dyskusji rodziców o najbardziej
wystawnych przyjęciach, na jakich bywali, zanim matka musiała
wycofać się z życia towarzyskiego ze względu na stan błogosławiony.
W końcu przypomniałam sobie, że nawet ojciec chwalił pewną kolację
w klubie uniwersyteckim, sponsorowaną przez jego bank, wydaną zaś
na cześć architektów wystawy. Wysłałam Mary, której siostra była
jedną z niezliczonych klubowych kucharek, po kopię menu i z radością
przyjęłam fakt, że wróciła z listą nie tylko dań, ale także win, jakie
należy do nich podawać. Kucharka, która z litością i pobłażaniem
podchodziła do moich prób ustalenia jadłospisu, wreszcie zaczęła
traktować mnie z szacunkiem.

Potem zmieniłam plany dekoracji. Chciałam wnieść do domu

namiastkę ogrodu, więc zarządziłam, by ogrodnicy wycięli bukiety
lilii, byle nie z okolic fontanny. Kazałam także zebrać pałki z
otaczających jezioro moczarów oraz sznury bluszczu. Potem zaczęłam
napełniać wazony roślinami z nadzieją, że Arthur zwróci na nie uwagę.

Podczas gdy tkwiłam w wirze samodzielnie wymyślanych

przygotowań, poczyniłam niezwykle interesujące spostrzeżenie — im
bardziej stawałam się wymagająca, tym uważniej słuchali mnie
wszyscy dookoła. Niegdyś chodziłam po domu na palcach niczym
nieśmiały duch dawnej siebie; teraz kroczyłam zdecydowanie,
wykrzykując pewnym głosem kolejne polecenia.

Ciągle się uczę. A oto najważniejsza z lekcji, jakie wyciągnęłam z

moich doświadczeń: istnieją lepsze sposoby na zarządzanie
otoczeniem niż ten, który preferowała moja matka. Ona
wykorzystywała swoją urodę i cichy, błagalny głos, by nakłaniać,
namawiać i stawiać na swoim. Ja wolę większą stanowczość.

Czy to źle? Czy to element chłodu, który się we mnie rozprzestrzenia?

Ale dlaczego zyskanie pewności siebie i kontroli miałoby być czymś
negatywnym?

Tak czy inaczej, postanowiłam wykorzystać świeżo nabytą wiedzę,

wybierając strój. Oczywiście, ojciec polecił, żebym znów założyła
jedną z zielonych aksamitnych sukni matki.

Odmówiłam.
Och, nie byłam aż tak głupia, by zrobić to otwarcie. Po prostu

odrzucałam po kolei każdą zieloną suknię, którą pokazywała mi Mary.
Wcześniej nalegałaby dopóty, dopóki nie skapitulowałabym, lecz moje
nowe podejście zupełnie wytrąciło ją z równowagi.

— Ależ, panienko, musisz założyć którąś z sukien matki. Ojciec

stanowczo wypowiedział się na ten temat — zaprotestowała po raz
ostatni.

— Spełnię prośbę ojca, jednak na własnych warunkach. Jestem panią

tego domu, a nie lalką, którą można ubierać po swojemu.

Przeszłam do garderoby i wyciągnęłam z jej zakamarków suknię,

którą zamierzałam kiedyś założyć na bal debiutantek. Została uszyta z
kremowego jedwabiu i ozdobiona kaskadami wyszytego zielonego
bluszczu. Stanik, choć skromny, był obfity, tak samo jak dół, ale w talii
suknia zwężała się mocno i moja sylwetka przypominała idealną
klepsydrę. Ramiona pozostawały nagie — kusząco, choć całkiem
przyzwoicie. Podałam ją służącej.

— Odczep od którejś sukni matki zieloną szarfę i kokardę. Szarfą

przewiążę się w pasie, a kokardę przyszyjesz z boku stanika. I przynieś
mi jej zielone aksamitne wstążki do włosów. Założę je sobie na szyję.
Jeśli ojciec będzie miał coś przeciwko, powiem mu zgodnie z prawdą,
że spełniłam jego życzenie i mam na sobie zielony aksamit matki.

Mary zmarszczyła czoło i mruknęła coś pod nosem, ale zrobiła, co jej

kazałam. Wszyscy mnie słuchali. Nawet ojciec spokojnie przyjął fakt,
że w piątek odmówiłam pójścia na spotkanie Rady Ogólnej Klubów
Kobiecych, twierdząc, że jestem zbyt zajęta.

— No cóż, Emily, jutro wszystko musi być takie... po prostu takie.

Rezygnacja z wolontariatu w tym tygodniu będzie całkowicie
zrozumiała. To godne pochwały, że tak wypełniasz swoje obowiązki
pani domu.

— Dziękuję, ojcze — odpowiedziałam tymi samymi słowami, które

stosowałam niezliczone już razy. Teraz jednak nie ściszyłam głosu ani
nie opuściłam głowy. Spojrzałam mu prosto w oczy, mówiąc: — Nie
będą mogła dzisiaj zjeść z tobą kolacji. Mam zbyt wiele do zrobienia, a
czas nagli.

— Ależ oczywiście. Oczywiście. Tylko dobrze wykorzystaj każdą

chwilę, Emily.

— Tak zrobię, ojcze.
Pokiwał głową sam do siebie i nawet nie zauważył, że wyszłam z

pokoju, zanim udzielił mi na to pozwolenia.

Cudownym luksusem było polecenie George'owi, żeby w piątek

wieczorem przyniósł kolację do mojego saloniku. Jadłam w
absolutnym spokoju, sącząc niewielką lampkę wina i podliczając
zdobione złotem odpowiedzi na zaproszenia. Jak się okazało,
wszystkie dwadzieścia osób odpowiedziało pozytywnie.

Liścik od Simptonów położyłam na samym wierzchu stosika.
A potem usadowiłam się na leżance stojącej przed niewielkim

balkonem, zapaliłam sześć długich świec i zaczęłam przeglądać
najnowszy katalog Montgomery Ward1. Po raz pierwszy poczułam, że
bycie panią domu wcale nie jest takie złe.

1Sklep wysyłkowy z elementami wyposażenia wnętrz (przyp. tłum.).

74

Podekscytowanie nie zmniejszyło jednak mojego ogromnego

zdenerwowania, kiedy w sobotę wieczorem Carson oznajmił, że goście
zaczynają się schodzić. Zerknęłam po raz ostatni w lustro, podczas gdy
Mary zawiązywała mi na szyi cienką aksamitną wstążkę.

— Piękna z ciebie panienka — powiedziała. — Zrobisz dzisiaj furorę.
Uniosłam podbródek i odezwałam się do swojego odbicia,

przepędzając ducha matki.

— Tak, zrobię.
Gdy zeszłam na półpiętro, zobaczyłam odwróconego do mnie

plecami ojca. Był zaangażowany w ożywioną dyskusję z panami
Pullmanem i Ryersonem. Carson otwierał drzwi i wpuszczał kolejne
pary. Dwie kobiety — w jednej rozpoznałam pulchną panią Pullman,
druga była wyższa i ładniejsza — podziwiały dekorację z lilii, bluszczu
i pałek, nad którą spędziłam tyle godzin. Już z daleka słyszałam ich
głośne zachwyty.

— Prześliczne i całkiem niezwykłe — oznajmiła pani Pullman, a jej

koleżanka potwierdziła skinieniem głowy. — Wyśmienita decyzja, by
użyć lilii. Napełniły hol wyjątkowym aromatem, zupełnie jakbyśmy
znalazły się w pachnącym ogrodzie.

Nie poruszyłam się. Potrzebowałam chwili osobistej satysfakcji, więc

wyobraziłam sobie, że siedzę na ławce pod wierzbą, otoczona
ciemnością, a towarzyszy mi Arthur Simpton. Zamknęłam powieki,
wzięłam głęboki, uspokaja-

jący wdech, a gdy wypuszczałam powietrze z płuc, usłyszałam jego

głos, jak gdyby przywołany siłą mojej wyobraźni.

— A oto i sama panna Wheiler, matko. Jak się domyślam, dekoracje,

które przed chwilą podziwiałaś, wyszły spod jej ręki.

Otworzyłam oczy i mój wzrok padł na Arthura stojącego obok

urodziwej kobiety, której nie znałam.

— Dobry wieczór, pani Simpton — odezwałam się z uśmiechem i

zeszłam po ostatnich stopniach na dół.

Ojciec wyminął gości tak szybko, że gdy wreszcie mnie dopadł i

podał mi ramię, aż dyszał z wysiłku.

— Emily, nie poznałaś chyba jeszcze matki Arthura, pani Simpton —

powiedział, przedstawiając przybyłą.

— Panno Wheiler, jest pani jeszcze bardziej urocza, niż wynikałoby

to z opisu mojego syna — oznajmiła pani Simpton. — A ta dekoracja
jest absolutnie wyjątkowa. Czy to rzeczywiście pani dzieło, jak
twierdzi mój syn?

— Tak, proszę pani. Jest mi niezmiennie miło, że się pani podoba —

odparłam i nie mogąc się powstrzymać, obdarzyłam Arthura
uśmiechem. W jego niebieskich oczach także czaiły się wesołe
iskierki, jakże znajome i coraz bardziej mi bliskie.

— A skąd miałbyś wiedzieć, że to Emily przygotowała te dekoracje?

— Byłam zdumiona ostrym tonem ojca i pewna, że wszyscy dookoła
wyczuli w nim tę jawną zaborczość.

Arthur zaśmiał się szczerze, niczym niezrażony.
— No cóż, znam te lilie z... — Najwidoczniej dostrzegł przerażenie w

moim wzroku, ponieważ przerwał nagle i rozkaszlał się przesadnie.

— Synu, nic ci nie jest? — Pani Simpton z troską dotknęła jego ręki.

Arthur odchrząknął i znów się uśmiechnął.

— Nic, nic, matko. To tylko drapanie w gardle.
— Co takiego mówiłeś o kwiatach Emily? — Ojciec zachowywał się

jak stary, spasły pies niedający sobie wyrwać kości.

Arthur nawet się nie zająknął.
— A to są kwiaty Emily? W takim razie trafiłem w dziesiątkę,

ponieważ bardzo mi ją przypominały. One także są wyjątkowo piękne i
słodkie.

— Och, Arthurze, coraz bardziej brzmisz jak twój ojciec. — Pani

Simpton ścisnęła ramię syna z widoczną czułością.

— Arthur! Och! Miałam nadzieję, że tu będziesz. — Camille

podbiegła do nas szybko, wyprzedzając matkę, chociaż pani Elcott tak
jej deptała po piętach, że sprawiało to wrażenie, jakby ją popychała.

— Panno Elcott. — Arthur ukłonił się sztywno, oficjalnie. — Pani

Elcott. Dobry wieczór. Przyszedłem z matką, ponieważ ojciec nadal
niezbyt dobrze się czuje.

— Cóż za zbieg okoliczności! Camille także dziś do mnie dołączyła,

gdyż mój małżonek twierdzi, iż łapie go febra. Tak bardzo pragnęłam
przyjść, żeby wesprzeć Emily w jej pierwszym przyjęciu w roli pani
domu, że nie miałam serca odmówić — wyjaśniła przesłodzonym
tonem, a spojrzenie rzucone na Arthura przeczyło jej słowom. — Ze
smutkiem jednak stwierdzam, że mam jedynie córki, brak mi oddanego
syna. Jakaż szczęśliwa z pani matka, pani Simpton.

— Muszę się z panią całkowicie zgodzić — odparła matka Arthura,

uśmiechając się ciepło. — To oddany i bystry syn. Właśnie
dyskutowaliśmy o tym, jak odgadł, że wszystkie dekoracje zostały
wykonane samodzielnie przez pannę Wheiler.

— Emily, ty to zrobiłaś? — Camille wydawała się tak wstrząśnięta,

że poczułam pragnienie, by ją uderzyć. Zamiast tego uniosłam
podbródek, nie ściszając jednak głosu i nie bagatelizując swoich
dokonań, jak by to zrobiła moja matka.

— Witaj, Camille, cóż za niespodzianka. Owszem, to ja wykonałam

wszystkie dekoracje, także te na stole w jadalni oraz w bibliotece ojca.

— Jesteś moją chlubą, Emily — powiedział ojciec. Zignorowałam

jego słowa, skupiając się na Camille.

— Jak wspólnie z matką zauważyłyście podczas poprzedniej wizyty,

uczę się być panią wielkiego domu. — Nie dodałam tego, co jeszcze
powiedziała wtedy pani Elcott, a mianowicie że przyszły mąż będzie
miał ze mnie pociechę. Nie musiałam tego robić. Wystarczyło, że
przeniosłam wzrok z Camille na Arthura i odpowiedziałam uśmiechem
na jego promienny uśmiech.

— Tak jak mówiłem, przynosisz mi chlubę. — Ojciec ponownie

podał mi ramię. Musiałam je przyjąć. — A teraz powitajmy
pozostałych gości. — Skinął głową Simptonom i Elcottom. — Emily,
nie widzę, żeby podano szampana.

— To dlatego, że w sprawie dzisiejszego menu postanowiłam pójść w

ślady klubu uniwersyteckiego. Zamiast szampana George przed
pierwszym daniem poda amontillado. Lepiej komponuje się ze
świeżymi ostrygami.

— Doskonale, doskonale. W takim razie znajdźmy to amontillado,

moja droga. Och, widzę, że przybyli już Ayersowie. Mówi się o
utworzeniu stałej kolekcji sztuki z jego indiańskimi pamiątkami, którą
nasz bank byłby bardzo zainteresowany...

Przestałam słuchać, chociaż pozwoliłam mu się prowadzić. Przez

cały wieczór odgrywałam rolę pani domu i gospodyni przyjęcia, ale
jednocześnie żywiłam nadzieję, że Arthur Simpton to wszystko
zauważa. A kiedy pozwalałam sobie na niego zerknąć, mój wzrok
napotykał na jego spojrzenie. Arthur mnie obserwował, a jego uśmiech
mówił, że mu się to podoba.

Wiedziałam, że pod koniec kolacji mężczyźni jak zwykle opuszczą

towarzystwo i udadzą się do biblioteki ojca na brandy i cygaro.
Kobiety miały przejść do salonu matki, sączyć korzenne wino, skubać
ciasteczka i — rzecz jasna — plotkować. Obawiałam się tego podziału,
nie tylko dlatego, że oznaczał on rozstanie z Arthurem, ale ponieważ
nie miałam doświadczenia w prowadzeniu konwersacji z kobietami w
średnim wieku.

Jedyną moją rówieśniczką była Camille. Uznałam, że muszę podjąć

decyzję: albo usiądę obok niej, paplając jak przystało na dzierlatkę,
albo podejmę trud stania się prawdziwą panią domu Wheilerów.
Zdawałam sobie sprawę, że mogę być traktowana protekcjonalnie, w
końcu znajdowały się tam znakomite damy, takie jak pani Ryerson,
pani Pullman czy pani Ayer, a ja byłam zaledwie szesnastolatką. Ale
gdy wprowadziłam moich gości do salonu, gdzie przywitał mnie
znajomy, kojący zapach lilii, które tak drobiazgowo zaaranżowałam,
podjęłam decyzję. Nie usiadłam pod oknem z Camille, trzymając się
kurczowo dzieciństwa, lecz zajęłam miejsce matki na stojącej
pośrodku pokoju sofie. Nadzorowałam Mary, nalewającą damom
wina, starałam się trzymać wysoko uniesiony podbródek i wymyślić
coś

— cokolwiek inteligentnego — czym mogłabym przerwać

przedłużające się milczenie. Wybawiła mnie matka Arthura.

— Panno Wheiler, jestem zainteresowana tymi niezwykłymi

bukietami,

tak

cudownie

rozłożonymi

we

wszystkich

pomieszczeniach. Skąd inspiracja? — zapytała z ciepłym uśmiechem,
tak bardzo przypominającym uśmiech jej syna.

— Właśnie, moja droga. — Ze zdumieniem przyjęłam fakt, że pani

Ayer także się odezwała. — To bardzo przemyślane dekoracje. Musisz
zdradzić nam swój sekret.

— Zainspirowały mnie nasze ogrody i mieszcząca się w ich centralnej

części fontanna. Chciałam wnieść dzisiaj do domu zapach lilii i wizję
wody, a także moje ulubione drzewo, wierzbę.

— Ach, rozumiem! Te pałki przywodzą na myśl wodę
— powiedziała pani Simpton.
— Zaś bluszcz jest ułożony na kształt liści wierzby. — Pani Ayer

pokiwała głową z wyraźną aprobatą. — To doskonały pomysł.

— Emily, nie wiedziałam, że tak lubisz ogród! Sądziłam, że ciebie i

Camille bardziej interesuje jazda rowerowa oraz najnowsze stylizacje
dziewczyny Gibsona. — Pani El-

cott odezwała się swym protekcjonalnym tonem, którego się

obawiałam.

Przez chwilę nie odpowiadałam. W pokoju zapanowała niezręczna

cisza, jakby wszyscy wstrzymali oddech i nawet dom czekał na to, co
powiem. Okażę się dzieckiem czy damą?

Wyprostowałam się, uniosłam brodę i spojrzałam prosto w oczy pani

Elcott.

— Rzeczywiście, pani Elcott, lubiłam jeździć na rowerze i

interesowałam się stylizacją dziewczyny Gibsona, ale to było wtedy,
kiedy domem zarządzała moja matka, a pani bliska przyjaciółka.
Matka jednak nie żyje, ja zaś musiałam przejąć jej rolę i dlatego
przyszło mi zajmować się sprawami już nie tak dziecinnymi. —
Usłyszałam zatroskane cmoknięcia. „Biedne dziecko", szeptały damy.
To mnie jeszcze bardziej ośmieliło, a ponieważ uświadomiłam sobie,
że mogę wykorzystać wyniosłość mojej rozmówczyni do własnych
celów, dodałam: — Wiem, że nie będę tak wspaniałą panią domu jak
moja matka, ale postanowiłam, że dam z siebie wszystko. Pozostaje mi
jedynie mieć nadzieję, że matka spogląda na mnie z góry z dumą. — W
tym miejscu delikatnie pociągnęłam nosem i przyłożyłam koronkową
chustkę do kącika oka.

— Och, najsłodsze dziecko! — Pani Simpton pogłaskała mnie po

ramieniu. — Jak to już mówił wcześniej twój ojciec, jesteś chlubą
swojej rodziny. Nie znałyśmy się zbyt dobrze z twoją matką, ale sama
mam córki, więc z całkowitym przekonaniem mogę powiedzieć, iż
byłaby z ciebie dumna, i to bardzo!

Wszystkie panie po kolei pocieszały mnie i zapewniały o tym, jak

mnie podziwiają. Wszystkie oprócz pani Elcott i jej córki. Przez resztę
wieczoru Camille i jej matka niewiele się odzywały i jako pierwsze
opuściły przyjęcie.

Rozmowy w salonie płynęły gładkim strumieniem, a kiedy panowie

przyszli odebrać swoje żony, widać było,

że takim samym gładkim strumieniem lała się brandy w bibliotece

ojca. Goście żegnali się wylewnie, chwaląc każdy aspekt wieczoru.

Ostatnimi wychodzącymi byli Arthur z matką.
— Panie Wheiler, sporo czasu minęło, odkąd spędziłam tak

przyjemny wieczór — powiedziała pani Simpton do ojca, gdy ten jej
się ukłonił. — Bardzo się z tego powodu cieszę, ponieważ martwiłam
się niebywale o zdrowie mojego kochanego małżonka. Na szczęście
pana córka jest tak troskliwą gospodynią, że mój nastrój zdecydowanie
się poprawił.

— Bardzo miłe, bardzo miłe —wybełkotał ojciec, który stał obok

mnie w holu i chwiał się lekko.

— Proszę przekazać panu Simptonowi moje najserdeczniejsze

życzenia szybkiego powrotu do zdrowia — odparłam, wstrzymując
oddech w oczekiwaniu na odpowiedź.

— Ależ powinnaś sama go odwiedzić! — zawołała matka Arthura,

dokładnie tak, jak sobie tego życzyłam. — To będzie dla niego
cudowna odmiana, zwłaszcza że tak rozpaczliwie tęskni za naszymi
dwiema córkami. Obie są już zamężne i zamieszkały w Nowym Jorku
u rodzin swoich małżonków.

— Z wielką chęcią państwa odwiedzę — odparłam, dotykając

ramienia ojca. — Ojcze, czy nie sądzisz, że uprzejmością byłoby
odwiedzenie pana Simptona, skoro tak niedomaga?

— A tak, oczywiście — odparł ojciec bez większego zainteresowania.
— Wspaniale. W takim razie w poniedziałek po południu przyślę

Arthura z naszym powozem.

— Arthura? Z powozem? Ja nie... — zaczął ojciec, lecz pani Simpton

mu przerwała, kiwając głową, jakby już zgadzała się ze słowami,
których jeszcze nie wypowiedział.

— Mnie także nie podoba się to współczesne szaleństwo jeżdżenia

wszędzie rowerem. A te pantalony, które

zakładają dziewczęta, to po prostu skandal! — Pani Simpton utkwiła

wzrok w synu. — Arthurze, wiem, że uwielbiasz swój rower, jednak
razem z panem Wheilerem nalegamy, by Emily podróżowała w
bardziej cywilizowany sposób. Prawda, panie Wheiler?

— W rzeczy samej — zgodził się ojciec. — Rower to nie jest

odpowiedni pojazd dla damy.

— Właśnie! Tak więc mój syn przyjedzie w poniedziałek po południu

powozem. To doskonała decyzja. Dobranoc! — Pani Simpton ujęła
syna pod rękę. Arthur ukłonił się oficjalnie mojemu ojcu i życzył mu
dobrej nocy. Mnie złożył równie sztywny ukłon, lecz gdy nasz wzrok
się spotkał, Arthur mrugnął porozumiewawczo jednym okiem.

Ledwo drzwi się za nimi zamknęły, ruszyłam do działania. Dobrze

wiedziałam, co oznacza chwiejny krok i bełkot ojca. Mając serce zbyt
przepełnione sukcesem przyjęcia i wyraźnym zainteresowaniem ze
strony Arthura i jego matki, nie zamierzałam dopuścić, żeby ojciec
zepsuł mi szczęście swoim pijackim oddechem, gorącym, ciężkim do-
tykiem i palącym spojrzeniem.

— Życzę ci spokojnego odpoczynku, ojcze — powiedziałam, dygając

pospiesznie. — Muszę dopilnować, żeby wszystko wróciło na swoje
miejsce, a jest już bardzo późno. Carson! — zawołałam i westchnęłam
z ulgą, gdy lokaj pojawił się w holu. — Proszę, zaprowadź ojca do jego
sypialni.

A potem odwróciłam się i stanowczym krokiem wyszłam z

pomieszczenia.

Ojciec nie zawołał mnie z powrotem!
Byłam tak otumaniona zwycięstwem, że do jadalni wkroczyłam

niemalże tanecznym krokiem. George zgodnie z moim zaleceniem
doprowadzał wszystko do porządku.

— Zostaw te kwiaty — zakomenderowałam. — Pachną wprost

oszałamiająco.

— Tak, proszę pani.

Mary sprzątała w salonie.
— Na dzisiaj wystarczy. Wolałabym, żebyś pomogła mi zdjąć tę

suknię. Jestem wyczerpana.

— Tak, proszę pani — odpowiedziała i ona. Gdybym zakończyła ten

dzień w momencie, w którym

Mary pomogła mi przebrać się w koszulę nocną, zapamiętałabym go

jako najwspanialszy wieczór mojego życia. Niestety, byłam zbyt
pobudzona, żeby zasnąć, a nawet zbyt podekscytowana, by zanotować
w dzienniku to, co wydarzyło się podczas przyjęcia. Tęskniłam za
uspokajającym działaniem mojego słodkiego, kochanego ogrodu i
kojącym dotykiem ciemności, który przynosił mi szczególne
wyciszenie.

Otuliłam się szlafrokiem, wsunęłam stopy w pantofle i cicho, szybko

zeszłam na dół. Słyszałam dobiegające z odległej kuchni głosy służby,
ale nikt nie dostrzegł, jak wymykam się z domu do ogrodu.

Pora była późna, zdecydowanie późniejsza niż gdy zwykle

pozwalałam sobie na wycieczki na zewnątrz, ale księżyc świecił dość
jasno, a moje nogi dobrze znały drogę. Wierzba już na mnie czekała.
Usiadłam wygodnie na marmurowej ławce i wpatrując się w fontannę,
przeglądałam w myślach wszystkie wydarzenia minionego wieczoru
niczym cenne klejnoty.

Matka Arthura Simptona wyraźnie dała mi do zrozumienia, że mnie

akceptuje! Można było nawet odnieść wrażenie, że działała w zmowie
z synem, próbując obejść zaborczą dezaprobatę mojego ojca.

Miałam ochotę wstać, tańczyć i śmiać się z radości, ale Arthur

przekazał mi ważną nauczkę. Nie chciałabym, żeby ktokolwiek, nawet
służba, odkrył moją kryjówkę, więc siedziałam cicho na ławce,
wyobrażając sobie, jak tańczę i śmieję się pod wierzbą, i obiecując
sobie, że kiedyś zostanę panią własnego domu, a mój pan i mąż będzie
miał przyjazne niebieskie oczy i ciepły uśmiech.

Wracając podczas pisania do wspomnień lego wieczoru, myślę, że nie

doszło z mojej strony do nikczemnych manipulacji. Arthur i jego
matka poświęcali mi szczególną uwagę. Czy coś w tym złego, że
chciałam wykorzystać ich sympatię i uciec z sytuacji, która stawała się
dla mnie coraz trudniejsza do zniesienia?

Odpowiedź brzmi: nie. Byłabym dobra dla Arthura. Pozostawałabym

w serdecznych stosunkach z jego matką. Nie czyniłam nic złego,
zjednując sobie Simptonów.

Zbaczam jednak z tematu. Muszę dalej opisywać straszne

wydarzenia, które nastąpiły nieco później.

Tej nocy kojące cienie rzucane przez wierzbę jak zwykle zdziałały

cuda. Spokój ogarnął mój skołowany umysł i naszła mnie cudowna
senność. Zupełnie jakbym poruszała się we śnie, pomału wyszłam z
ogrodu i ruszyłam przez cichy, uśpiony dom. Ziewałam szeroko,
wchodząc na piętro i właśnie zakrywałam usta dłonią, by nie wydostał
się z nich żaden dźwięk, gdy ojciec wynurzył się nagle z nieoświetlo-
nego korytarza.

— Co ty robisz? — odezwał się szorstko, a jego oddech cuchnął

brandy i czosnkiem.

— Chciałam się upewnić, czy wszystko jest w porządku, zanim pójdę

spać. A ponieważ tak właśnie jest, dobranoc, ojcze. — Odwróciłam się
i próbowałam wejść dalej po schodach, kiedy jego ciężka dłoń
chwyciła mnie za ramię.

— Powinnaś się ze mną napić. To pomoże na twoją histerię.
Zamarłam w sekundzie, w której mnie dotknął, bojąc się, że jeśli

zacznę się wyrywać, chwyci mnie jeszcze mocniej.

— Ojcze, nie mam histerii, to tylko zmęczenie. Przyjęcie ogromnie

mnie wyczerpało, muszę się położyć spać.

Mimo panującego wokół mroku dostrzegałam intensywność jego

spojrzenia omiatającego moją luźną koszulę nocną i rozpuszczone
włosy.

— Czy to koszula Alice? — zapytał.

— Nie, ojcze. Moja własna.
— Nie założyłaś dzisiaj żadnej z sukien twojej matki — powiedział,

zaciskając palce na moim ramieniu. Byłam pewna, że następnego dnia
pojawią się w tym miejscu zasinienia.

— Przerobiłam jedną z nich, żeby na mnie pasowała. To z pewnością

dlatego jej nie poznałeś — odparłam pospiesznie, żałując, że byłam tak
uparta, tak próżna, i dałam mu pretekst do zwrócenia na mnie uwagi.

— Macie podobną figurę. — Przysunął się do mnie bliżej. Powietrze

zgęstniało od oparów alkoholowych i jego potu.

Panika sprawiła, że mój głos zabrzmiał donośniej, a ton stał się

ostrzejszy niż zwykle. Ojciec chyba nie był przyzwyczajony, by
kobiety tak się do niego odzywały.

— Podobną, lecz nie taką samą! Jestem twoją córką, ojcze, a nie żoną.

Proszę, żebyś o tym pamiętał.

Zatrzymał się i zamrugał, jakby nie mógł skupić na mnie wzroku.

Wykorzystałam to wahanie i wyswobodziłam rękę z jego słabnącego
uchwytu.

— Co powiedziałaś?
— Powiedziałam „dobranoc", ojcze. — I zanim chwycił mnie

ponownie, odwróciłam się, podkasałam spódnicę i popędziłam do
góry, pokonując po dwa stopnie na raz. Nie przestałam biec, dopóki nie
znalazłam się za zamkniętymi drzwiami sypialni. Oparłam się o nie,
zdyszana, a serce łomotało mi jak oszalałe. Byłam pewna, absolutnie
pewna, że słyszę za sobą jego ciężki krok, więc stałam drżąca, bojąc się
ruszyć, nawet gdy ucichły wszystkie dźwięki dochodzące z korytarza.

W końcu panika ustąpiła. Weszłam do łóżka i naciągnęłam na siebie

przykrycie, próbując zapanować nad skołatanymi myślami i odnaleźć
w sobie spokój. Powieki zaczynały mi już ciążyć, kiedy zza drzwi
dobiegł mnie odgłos ciężkich kroków. Wsunęłam się głębiej pod
pościel i patrzyłam szeroko otwartymi oczami, jak klamka porusza się
powoli, po

cichu. Drzwi uchyliły się nieznacznie, a wtedy zacisnęłam powieki,

wstrzymałam oddech i wyobraziłam sobie z całej siły, że siedzę na
ławce pod wierzbą, bezpiecznie otulona ciemnością.

Wiem, że wszedł do mojego pokoju. Jestem tego pewna.

Wyczuwałam jego zapach. Leżałam jednak całkowicie nieruchomo,
nie wydając z siebie żadnego dźwięku, oczami wyobraźni widząc
siebie całkowicie ukrytą w cieniu ogrodu. Miałam wrażenie, że
upłynęło mnóstwo czasu, nim w końcu drzwi się zamknęły.
Otworzyłam oczy. Pokój był pusty, chociaż unosił się w nim zapach
brandy, potu i mojego strachu. Pospiesznie wyskoczyłam z łóżka i
boso, używając całej możliwej energii, zaciągnęłam ciężką komodę
pod drzwi, blokując wejście do sypialni.

Ale i tak nie pozwoliłam sobie na sen, dopóki świt nie rozjaśnił nieba

i służba nie zaczęła wstawać.

Obudziłam się w niedzielę i zrobiłam to, co miało się stać

codziennym porannym rytuałem, mianowicie odciągnęłam komodę od
drzwi. Przez cały dzień udawało mi się unikać ojca. Powiedziałam
Mary, że jestem wyczerpana ekscytującym przyjęciem i dlatego
zamierzam pozostać w pokoju i odpoczywać. Byłam stanowcza, a ona
nie zadawała żadnych pytań. Zostawiła mnie samą i byłam jej za to
wdzięczna. Spałam, owszem, ale także snułam plany.

Nie jestem obłąkana. Nie mam histerii. Dokładnie wiem, co widzę w

spojrzeniu ojca. Zdaję sobie sprawę, jak

niezdrowa jest jego obsesja, a to tylko zwiększa moją determinację,

by wkrótce opuścić dom.

Podeszłam do lustra, zdjęłam suknię dzienną i przyjrzałam się

swojemu nagiemu ciału, analizując jego zalety. Mam wysoko
osadzone, jędrne piersi, szczupłą talię i obfite biodra, które nie
wykazują jednak tendencji do tycia. Gęste włosy sięgają mi niemal do
pasa i podobnie jak u mojej matki, cechuje je niezwykły kolor: ciemny,
lecz tu i ówdzie przeplatany kasztanowymi pasemkami. Usta mam
pełne. Oczy, które także odziedziczyłam po matce, są niewątpliwie
urzekające. Nie będzie przesadą, jeśli powiem, że mają szmaragdową
barwę.

Bez cienia próżności i emocji uznałam, że jestem piękna, nawet

ładniejsza od matki, którą przecież obdarzono mianem najśliczniejszej
kobiety w całym Chicago. Uświadomiłam też sobie, że chociaż to z
jego strony absolutnie ohydne, ojciec pożąda właśnie mojego ciała,
mojej urody.

Serce i umysł wypełniał mi Arthur Simpton, ale także przerażające

poczucie desperacji. Pragnęłam miłości Arthura nie tylko dlatego, że
był przystojny, dobry i stanowił świetną partię. Chciałam, żeby mnie
kochał, ponieważ stanowił moją drogę ucieczki. W poniedziałek
odwiedzę go w domu. Wpatrywałam się w lustro z silnym
postanowieniem, że zrobię wszystko, by zyskać jego słowo, a potem
przysięgę.

Jeżeli mam ocalić własne życie, Arthur musi być mój.

W sobotę wieczorem, kiedy czekałam, aż Mary przyniesie mi tacę z

jedzeniem, zamiast niej do drzwi zapukał Carson.

— Przepraszam, panno Wheiler, ale ojciec prosi, by zjadła pani z nim

kolację.

— Powiedz mu, że nadal niezbyt dobrze się czuję.
— Proszę wybaczyć panienko, ale pani ojciec kazał kucharce

przygotować uzdrawiający rosół. Powiedział, że albo panienka zejdzie
do jadalni, albo on każe podać kolację tutaj, na górze.

Poczułam się tak strasznie, że musiałam złączyć palce, by lokaj nie

dostrzegł, jak bardzo trzęsą mi się ręce.

— Dobrze, w takim razie powiedz ojcu, że zejdę.
Nogi z trudem zaniosły mnie do jadalni. Ojciec już siedział na swoim

miejscu z otwartą niedzielną gazetą i kieliszkiem czerwonego wina w
ręku. Podniósł głowę, gdy weszłam.

— Ach, Emily! Jesteś. George!!! —wrzasnął. — Nalej Emily nieco

tego wyśmienitego wina. Razem z rosołem ugotowanym przez
kucharkę raz-dwa postawi ją na nogi. Raz-dwa.

Usiadłam w milczeniu, ale ojciec wydawał się tego nie zauważać.
— Jak ci zapewne wiadomo, dokładnie za tydzień od jutra,

pierwszego maja, nastąpi otwarcie Wystawy Światowej. Po sukcesie
naszego wczorajszego przyjęcia pani Ayer oraz pani Burnham bardzo
się tobą zainteresowały. Zaprosiły cię do wzięcia udziału w ich
obchodach ceremonii otwarcia, której kulminacja nastąpi w postaci
kolacji w klubie uniwersyteckim.

Wpatrywałam się w niego, nie potrafiąc ukryć zaskoczenia. Klub

uniwersytecki był wyjątkowym i luksusowym miejscem, do którego
nie zapraszano niezamężnych dziewcząt. Ba, rzadko w ogóle
zapraszano tam kobiety, a te, które dostąpiły tego zaszczytu, pojawiały
się w towarzystwie mężów.

— Nie masz nic do powiedzenia? Będziesz tak siedzieć z otwartymi

ustami jak jakaś ryba?

Zamknęłam buzię i uniosłam podbródek. Ojciec nie był jeszcze

pijany, a na trzeźwo tak bardzo mnie nie przerażał.

— Zainteresowanie tych dam to dla mnie zaszczyt.
— Oczywiście, że zaszczyt. I tak powinno być. A teraz musisz

starannie rozważyć, co założysz na tę okazję. Najpierw pójdziemy do
Midway, a następnie do klubu. Powinnaś wybrać jedną z bardziej
eleganckich sukien po matce, ale nie tak nieskromną, by raziła na
ceremonii otwarcia.

Tylko jedna myśl wydawała mi się w tym wszystkim kojąca, więc

pokiwałam głową z powagą.

— Tak, ojcze. Zgadzam się, że suknia to ważna sprawa. Kiedy udam

się jutro z wizytą do pani Simpton, poproszę ją o pomoc w wyborze, a
może nawet w przeróbkach. To dama o nieskazitelnym smaku, jestem
pewna, że...

Ojciec machnął ręką, przerywając mi w pół słowa.
— Już wysłałem Carsona ze słówkiem do krawcowej twojej matki,

żeby zjawiła się tu jutro. I nie ma czasu na takie towarzyskie bzdury jak
szwendanie się po mieście. Przekazałem już Simptonom wyjaśnienie i
zapewniłem, że nie ma potrzeby, by ich syn po ciebie przyjeżdżał. W
poniedziałek po kolacji wpadnę do pana Simptona i omówimy sprawy
zawodowe. Przez tę swoją podagrę opuścił już zbyt wiele zebrań
zarządu. Skoro Simpton nie chce pojawiać się na spotkaniach, zarząd
sam do niego pojedzie.

— Co? — Przycisnęłam palce do skroni, próbując powstrzymać

pulsujący ból. — Odwołałeś moją wizytę u państwa Simptonów?
Dlaczego?

Popatrzył na mnie twardo.
— Byłaś chora przez cały dzień. Chowałaś się w pokoju.

Najwyraźniej zbytnie podekscytowanie nie wpływa korzystnie na stan
twojego zdrowia. Pozostaniesz więc

w domu przez cały tydzień, żebyś w następny poniedziałek była w

doskonałej kondycji.

— Ojcze, to tylko zmęczenie po przyjęciu. Jutro będę się czuła

całkiem dobrze. Już prawie doszłam do siebie.

— Być może gdyby udało ci się to wcześniej, uwierzyłbym w twoje

zapewnienia, ale skoro jest tak, jak jest, sam postanowiłem, co będzie
dla ciebie najlepsze, a to oznacza oszczędzanie się do następnego
poniedziałku. Czy wyrażam się jasno, Emily?

Odpowiedziałam mu równie twardym spojrzeniem, w wyobraźni

doprawiając je głęboką nienawiścią.

— Tak, wyrażasz się jasno — odparłam lodowatym głosem.
Ojciec uśmiechnął się z okrutną satysfakcją.
— To dobrze. Nawet twoja matka naginała się do mojej woli.
— Tak, ojcze, wiem o tym — powiedziałam i na tym powinnam była

poprzestać. Złość sprowokowała jednak dalsze słowa: — Ale ja nie
jestem moją matką i nie pragnę nią zostać.

— Nic nie będzie dla ciebie większym sukcesem niż stanie się taką

damą, jaką była twoja matka.

Chłód w moim głosie odzwierciedlał falę zimna, jaka rozlała się po

moich wnętrznościach.

— Zastanawiałeś się kiedyś, ojcze, co powiedziałaby matka, gdyby

nas teraz mogła zobaczyć?

Popatrzył na mnie spod zmrużonych powiek.
— Nigdy nie przestaję o niej myśleć.
George zaczął podawać rosół, więc ojciec gładko zmienił temat,

rozpoczynając monolog o absurdalnych wydatkach, jakie pociągnęła
za sobą Wystawa Światowa — na przykład kosztach sprowadzenia do
Midway całego plemienia afrykańskich Pigmejów. Siedziałam w
milczeniu, planując, rozmyślając, spiskując, a przede wszystkim —
nienawidząc człowieka, który był moim ojcem.

Tej nocy nie ośmieliłam się odwiedzić ogrodu. Przeprosiłam i

wstałam od stołu, zanim ojciec nalał sobie brandy, wykorzystując
przeciwko niemu jego własne słowa. Oświadczyłam mianowicie, że
miał rację: rzeczywiście jestem zupełnie wycieńczona, muszę
odpocząć i przygotować się na następny poniedziałek.

Zaciągnęłam ciężką komodę pod drzwi, po czym usiadłam na niej z

uchem przyciśniętym do chłodnego drewna i nasłuchiwałam. Księżyc
już od dawna tkwił na niebie, kiedy mój ojciec przestał wreszcie
spacerować w tę i we w tę po korytarzu.

Przez

cały

poniedziałek

nie

mogłam

powstrzymać

wszechogarniającej frustracji. Tak bardzo była mi potrzebna wizyta u
Arthura i jego rodziców! Jedyne, co mnie pocieszało, to fakt, że Arthur
z pewnością przejrzy podstęp ojca, o którego zaborczości już przecież
go uprzedzałam. To będzie kolejny dowód potwierdzający moje słowa.

Byłam pewna, że Simptonowie pojawią się na otwarciu Wystawy

Światowej, a może nawet na przyjęciu w klubie. A więc spotkam
Arthura w następny poniedziałek. Wymyślę jakiś pretekst, by z nim
porozmawiać. Oczywiście będzie to z mojej strony dość zuchwałe;
okoliczności wymagają jednak podjęcia drastycznych kroków. Arthur
to dobry i rozsądny człowiek, któremu — podobnie jak jego matce —
mój los nie był obojętny. Z pewnością we troje znajdziemy jakiś
sposób na to, by obejść drakońskie postępowanie ojca.

Drakońskie postępowanie. Przez długie godziny zastanawiałam się,

jak wytłumaczyć nienaturalną zaborczość ojca. Wyciągnęłam nauczkę
z reakcji Camille na moją łagodną przecież próbę zwierzenia się ze
związanego z nim niepokoju. Była wstrząśnięta, a potem znalazła
wyjaśnienie dla moich lęków. Nawet Arthur, tamtej nocy pod wierzbą,
zbagatelizował zachowanie ojca, twierdząc, że jest on zrozpaczonym
wdowcem cierpiącym po stracie żony, co całkowicie wyjaśnia jego
zainteresowanie córką. Ale ja wiedziałam lepiej. Znałam prawdę.
Narastająca uwaga, jaką mi poświęcał, nie była już wyłącznie
zaborczością i apodyktycznością, tylko czymś przerażająco
niewłaściwym. Wiem, że to obrzydliwe, ale zaczęłam podejrzewać, że
ojciec pragnie, bym przejęła rolę matki w każdym możliwym aspekcie.
Przekonałam się też, że nie mogę się z nikim podzielić swoimi
podejrzeniami. Nie mogłam przedstawić prawdy, postanowiłam więc
nakreślić obraz oschłego, władczego ojca, który przeraża moją kruchą
wrażliwość. Zaapeluję do Arthura — gentlemana, by mnie uratował.

Byłoby absurdem, gdyby ojciec odrzucił tak zaszczytną propozycję

małżeństwa ze strony rodziny cieszącej się bogactwem i wysokim
statusem społecznym. Zbyt kuszące będzie dla niego połączenie sił i
bogactwa. Muszę tylko zrobić wszystko, by Arthur był pewien
swojego uczucia do mnie, a potem przekonać go, że tak bardzo
obawiam się dominacji ojca, iż jedynie krótkie narzeczeństwo ocali
moje zdrowie. Sam ojciec nauczył mnie, że mężczyźni chcą wierzyć w
kruchość i histeryczność kobiet. A chociaż Arthur był dobrym, ciepłym
człowiekiem, był też mężczyzną.

Krawcowa przybyła w poniedziałek późnym popołudniem.

Postanowiono, że przeróbkom zostanie poddana najbardziej elegancka
suknia matki, uszyta ze szmaragdowego jedwabiu. Kobieta właśnie
mnie obracała, spinając materiał szpilkami, kiedy do pokoju na drugim
piętrze wparował nagle ojciec, nie anonsując się wcześniej ani nie

ostrzegając. Widziałam zszokowane spojrzenie szwaczki. Musiałam

zasłonić na wpół odkryte piersi rękoma, ponieważ krawcowa dopiero
zaczynała dopasowywać gorset. Spojrzenie ojca parzyło moją skórę.

— Jedwab, tak, to doskonały wybór. — Skinął głową z aprobatą,

obchodząc mnie dookoła.

— Zgadzam się, proszę pana. Będzie pięknie wyglądał na pańskiej

córce — powiedziała krawcowa, opuszczając wzrok.

— Ale ta złota koronka jest wulgarnym rozwiązaniem dla tak młodej

osoby jak Emily — oznajmił. — Proszę ją usunąć.

— Oczywiście, mogę to zrobić, proszę pana, ale wtedy sukienka

będzie całkowicie pozbawiona ozdób, a — proszę wybaczyć — okazja
wymagałaby włożenia czegoś wyjątkowego.

— Nie zgadzam się. — Ojciec pogładził się po brodzie, przyglądając

mi się uważnie i odzywając tak, jakby mnie tam nie było, a na moim
miejscu stał pozbawiony duszy manekin. — Krój ma być prosty, ale
ładny. To najlepszy jedwab, jaki udało się dostać w tej części świata, a
niewinność Emily wystarczy za wszelką ozdobę. Zresztą przejrzę
klejnoty jej zmarłej matki i może znajdę coś właściwego na wieczór.

— Oczywiście, proszę pana. Będzie tak, jak pan pragnie.
Krawcowa spinała materiał, więc nie zauważyła żaru w oczach

mojego ojca, gdy jej odpowiadał.

Tak. W rzeczy samej, będzie tak, jak pragnę. Nie odezwałam się.
— Emily, oczekuję, że wkrótce zejdziesz na kolację. Po posiłku udam

się do Simptonów, a ty możesz położyć się i odpocząć. Chcę, żebyś w
następny poniedziałek cieszyła się dobrym zdrowiem.

— Tak, ojcze.

Nie licząc krótkiej wymiany zdań, przez całą kolację milczałam. W

samym środku swojej ostatniej tyrady na temat nadmiernych
wydatków związanych z Wystawą Światową oraz niepokoju, że znów
ma rację i bank straci pieniądze, ojciec ni z tego, ni z owego zmienił
temat.

— Emily, czy podoba ci się twoja cotygodniowa praca w Radzie

Ogólnej Klubów Kobiecych?

Nie mam pojęcia, co mnie naszło. Być może byłam już zmęczona

podstępami, do jakich musiałam się nieustannie uciekać, by jakoś
przeżyć, z konieczności odgrywając rolę posłusznej córki człowieka
niegodnego miana ojca. Albo może wynikło to z rozprzestrzeniającego
się we mnie chłodu. W każdym razie postanowiłam tym razem ani nie
skłamać, ani nie unikać odpowiedzi. Popatrzyłam mu prosto w oczy i
powiedziałam prawdę.

— Nie. Pani Armour to okropna hipokrytka. Biedni i bezdomni

śmierdzą i okropnie się zachowują. Nic dziwnego, że muszą żyć z
dobrodziejstwa innych. Nie, ojcze. Nie podoba mi się ta praca. To gra
pozorów i strata czasu.

Ojciec wydał nosowy odgłos i parsknął śmiechem.
— Wypowiedziałaś dokładnie te same słowa, których użyłem w

rozmowie z matką, gdy wystąpiła o to, by bank wsparł Radę
finansowo. Proszę bardzo, jak szybko zrozumiałaś to, czego twoja
matka nigdy nie zdołała pojąć, chociaż była od ciebie starsza o dwie
dekady.

Milczałam. Nie sprzedam duszy, by się sprzymierzyć z potworem. W

milczeniu przesuwałam widelcem po tale-

rzu. Ojciec przyglądał mi się przez chwilę, popijając wino, którego

nie zdążyłam rozcieńczyć.

— Jednakże wkład w działalność dobroczynną to sprawa najwyższej

wagi dla osób o naszej pozycji społecznej i majątkowej. Wyobraźmy
sobie przez chwilę, że mogłabyś wesprzeć wybraną organizację
charytatywną. Powiedz mi, Emily, co by to było?

Zawahałam się, nie wiedząc, czy szczera odpowiedź nie obróci się

przeciwko mnie, ale uznałam, że mogę jej udzielić. Wiedziałam, że
jestem jedynie jego zabawką, marionetką, rozrywką. Nic, co powiem,
nie będzie miało dla niego większego znaczenia.

— Nie wspierałabym najniższych warstw społecznych, ale

wywyższyłabym tych, którzy próbują sięgnąć poza ograniczenia
przyziemnego życia. Słyszałam, jak pan Ayer opowiada o swojej
kolekcji sztuki indiańskiej. Słyszałam także, jak pan Pullman dyskutuje
nad zainstalowaniem elektryczności na Dworcu Centralnym oraz
wprowadzeniem bardziej luksusowych wagonów. Gdyby to leżało w
mojej gestii, stworzyłabym Pałac Sztuk Pięknych, a może nawet
Muzeum Nauki i Techniki. Zajmowałabym się raczej tym, co wybitne,
niż próżniactwem.

— Ha! — Ojciec uderzył pięścią w stół tak mocno, że wino

wyskoczyło z kieliszka i pociekło niczym krew po pięknym lnianym
obrusie. — Doskonale powiedziane! Absolutnie się z tobą zgadzam.
Ogłaszam tym samym, że już nie będziesz ochotniczką w Radzie
Ogólnej Klubów Kobiecych — dodał, po czym pochylił się do przodu i
spojrzał mi w oczy. — Wiesz, Alice, we dwoje możemy osiągnąć na-
prawdę wiele.

Zmieniłam się w bryłę lodu.
— Ojcze, mam na imię Emily. Alice, twoja żona, a moja matka, nie

żyje. — Zanim zdołał odpowiedzieć, wstałam, a kiedy George wszedł
do jadalni z deserem, przyłożyłam rękę do czoła i zachwiałam się, omal
nie mdlejąc.

— Panienko, źle się panienka czuje? — Zapytał czarnoskóry służący,

marszcząc brwi z zatroskania.

— Jak ojciec wczoraj nadmienił, jestem jeszcze zmęczona po

sobotnim przyjęciu. Czy możesz wezwać Mary, żeby zaprowadziła
mnie do mojego pokoju? — Zerknęłam na ojca i dodałam: — Czy
mogę odejść, ojcze? Nie chciałabym, żeby moja słabość przeszkodziła
ci w wizycie u Simptonów.

— Dobrze. George, wezwij Mary. Emily, oczekuję, że jutro

poczujesz się lepiej.

— Tak, ojcze.
— Carson!!! — wrzasnął, odsuwając postawiony przez George'a

deser. — Natychmiast sprowadź powóz! — I nie oglądając się na mnie,
wymaszerował z jadalni.

Mary pojawiła się niemal natychmiast, szepcząc coś o moim

delikatnym zdrowiu i zaganiając mnie do sypialni jak kwoka swoje
kurczę. Pozwoliłam, by mi pomogła włożyć koszulę nocną, a potem
zwinęłam się w kłębek na łóżku, zapewniając ją, że wszystko będzie
dobrze, o ile wypocznę. Zostawiła mnie od razu, ale widziałam, że
szczerze się o mnie martwi.

Co miałam jej powiedzieć? Przecież dostrzegałam żar w spojrzeniu

ojca. Zarówno ona, jak i George, Carson, a nawet kucharka musieli
zdawać sobie sprawę, że ojciec mnie więzi i prześladuje. A jednak nikt
nie powiedział ani słowa. Nikt nie zaoferował pomocy w ucieczce.

To nie ma znaczenia. Sama znajdę sposób, by się uratować. Tej nocy,

przynajmniej przez jedną czy dwie godziny, poczuję przedsmak
wolności.

Ojciec jedzie do Simptonów, będzie się przypochlebiał całej rodzinie,

odgrywając rolę zatroskanego rodzica przejętego stanem biednej,
kruchej córki.

Ale to także nie ma znaczenia, zwłaszcza że dzięki temu mogę uciec

do ogrodu!

Zeszłam na palcach na dół i wyszłam na zewnątrz drzwiami dla

służby. Nikt mnie nie widział, a dom był taki, jak lubiłam najbardziej:
cichy i pogrążony w mroku.

Noc także była ciemna, a cienie, w których mogłam się ukryć,

napełniały mnie wielką otuchą. Na tyłach domu nie paliły się żadne
światła. Księżyc jeszcze nie wzeszedł. Miałam wrażenie, że ciemność
całkowicie spowiła ścieżkę, zachęcająco pieszcząc moje stopy.
Ruszyłam ku wierzbie, wyobrażając sobie, że przyciągam do siebie
cienie, aż otaczają mnie płaszczem ciemności tak całkowicie, iż nikt
nigdy nie będzie w stanie mnie odkryć.

Melodia fontanny doprowadziła mnie do ukochanego miejsca.

Rozsunęłam zasłonę gałęzi i usiadłam na ławce, podkulając nogi.
Zamknęłam oczy i oddychałam głęboko, równo, szukając spokoju,
który zawsze tu znajdowałam.

Nie potrafię powiedzieć, jak długo tak siedziałam. Próbowałam nie

tracić poczucia czasu, wiedziałam, że muszę opuścić tę bezpieczną
przystań przed powrotem ojca, jednak napawałam się nocą i wcale nie
cieszyła mnie myśl, że przyjdzie mi się z nią rozstać.

Nikt nie naoliwił zawiasów prowadzącej do ogrodu bocznej furtki. Na

jej skrzypiący protest podniosłam gwałtownie głowę i zaczęłam się
trząść.

Chwilę później w pobliżu rozległ się trzask gałązki, a ja byłam

pewna, że słyszę czyjeś kroki na żwirowanej ścieżce.

„Przecież to nie może być ojciec! — przekonywałam samą siebie. —

Nie wie, że przychodzę do ogrodu!"

Czy aby na pewno? Moje myśli natychmiast wróciły do rozmów

prowadzonych podczas sobotniego przyjęcia. Przypomniałam sobie,
jak zaproszone damy komentowały ułożone przeze mnie kwiaty. No i
jeszcze pani Elcott i jej sarkazm w stosunku do mojego
zainteresowania ogrodem.

Nie. Nie było mowy o tym, że tu przychodzę. Ojciec z pewnością nie

mógł o tym wiedzieć. Tylko Arthur znał moją tajemnicę. Był jedyną
osobą, która...

— Emily? Jesteś tam? Proszę, powiedz, że jesteś.

Zupełnie jakbym go wyczarowała, najpierw rozległ się jego słodki

głos, a potem on sam rozsunął gałęzie wierzby i wszedł do mojej
kryjówki.

— Arthur! Tak, jestem tutaj! — Bez namysłu, działając zupełnie

instynktownie, podbiegłam i rzuciłam się w jego zaskoczone ramiona,
płacząc i śmiejąc się jednocześnie.

— Emily, wielkie nieba! Czy rzeczywiście niedomagasz, jak twierdzi

twój ojciec? — Odsunął mnie od siebie i popatrzył z troską.

— Nie, och, nie! Arthurze! Czuję się doskonale! — Nie próbowałam

już się do niego przytulać. Jego wahanie było dla mnie ostrzeżeniem,
że nie powinnam się wydawać zbyt zdesperowana. Wytarłam więc
szybko twarz i wygładziłam włosy, po raz kolejny zadowolona z
maskującej ciemności.

— Wybacz mi, proszę. Zrobiłam coś okropnie zawstydzającego. —

Odwróciłam się i usiadłam na ławce.

— Ależ to nic takiego. Oboje byliśmy zaskoczeni. Nie ma tu

absolutnie nic do wybaczania — zapewnił mnie tym swoim
grzecznym, spokojnym głosem.

— Dziękuję, Arthurze. Usiądziesz na chwilę i powiesz mi, jak się tu

znalazłeś? Tak się cieszę z twojej obecności!

— powiedziałam i nie mogłam się powstrzymać przed dodaniem: —

Tak bardzo się zmartwiłam, że nie odwiedzę ani ciebie, ani twojej
rodziny.

— W tym momencie nasi ojcowie razem popijają brandy, paląc

cygara i omawiając sprawy bankowe — odparł, siadając obok mnie. —
Przyjechałem tutaj, ponieważ się o ciebie martwię. Okropnie się z
matką zaniepokoiliśmy, kiedy otrzymaliśmy liścik od twojego ojca,
mówiący, że czujesz się zbyt słabo, by w tym tygodniu odbyć jaką-
kolwiek wizytę towarzyską. W zasadzie to matka wpadła na pomysł,
bym wymknął się na chwilę i sprawdził, czy w wszystko w porządku.

— Powiedziałeś jej o ogrodzie? — Ze strachu mój głos przybrał

lodowaty ton.

Mimo mroku dostrzegłam, że zmarszczył czoło.
— Ależ skąd. Nie zdradziłbym twojego zaufania, Emily. Matka tylko

zasugerowała, bym cię odwiedził. A jeśli rzeczywiście nie jesteś w
stanie przyjmować gości, poleciła mi zostawić liścik z wyrazami
współczucia. To właśnie zrobiłem.

— Rozmawiałeś z Mary?
— Nie, to lokaj twojego ojca otworzył mi drzwi.
— Tak, Carson. — Pokiwałam niecierpliwie głową. — Co mówił?
— Poprosiłem, żeby mnie tobie zaanonsował, a wtedy odparł, że

jesteś w niedyspozycji. Powiedziałem, że moi rodzice zmartwią się na
tę wiadomość, i poprosiłem o przekazanie ci jutro wyrazów
współczucia. — Arthur przerwał, unosząc brwi w sposób, który
zaczynałam powoli uwielbiać. — Wtedy odprowadził mnie do wyjścia
i patrzył, jak odjeżdżam na rowerze. Gdy zyskałem pewność, że już
mnie nie obserwuje, wróciłem i wszedłem tu przez tę samą furtkę co
kiedyś, z nadzieją, że może znajdę cię w ogrodzie.

— I znalazłeś! Och, Arthurze, jesteś taki mądry! — Położyłam rękę

na jego dłoni i ścisnęłam. Uśmiechnął się i odpowiedział tym samym.
Powoli cofnęłam palce, doskonale rozumiejąc, że nie mogę tak szybko
ofiarować mu zbyt wiele.

— A więc wydobrzałaś? Jesteś już zdrowa? Wzięłam głęboki wdech.

Wiedziałam, że to grząski

grunt i że muszę stąpać ostrożnie. Od tego zależała moja przyszłość

— oraz bezpieczeństwo.

— Och, Arthurze, tak ciężko mi o tym mówić. Ja... czuję się, jakbym

zdradzała ojca, wyjawiając ci prawdę.

— Ty i zdrada? Przecież to niemożliwe.
— Obawiam się jednak, że kiedy powiem prawdę, taka właśnie ci się

wydam — odparłam cicho. — Nielojalna.

— Emily, wierzę w potęgę prawdy. Wyjawienie jej to okazanie

lojalności wobec Boga, a to ważniejsze niż wszel-

kie zobowiązania, jakie mamy wobec drugiego człowieka. Zresztą,

jesteśmy przyjaciółmi, a nie ma nic nielojalnego w zwierzeniu się
przyjacielowi.

— Czy jako przyjaciel potrzymasz mnie za rękę, gdy będę ci to

mówiła? Jestem taka samotna i przerażona. — Swoją wypowiedź
podkreśliłam delikatnym szlochem.

— Ależ oczywiście, słodka Emily! — wykrzyknął i ujął moją dłoń.

Pamiętam, jak cudownie było poczuć siłę i pewność jego dotyku, tak
odmiennego od gorącego i ciężkiego dotyku ojca.

— Oto więc, jak wygląda prawda. Mam wrażenie, że mój ojciec

postradał zmysły. Pragnie kontrolować każdy mój krok. Wcale nie
czułam się źle po sobotnim przyjęciu, ale nagle zabronił mi odwiedzin
u twoich rodziców. Nie pozwolił mi także na kontynuowanie
cotygodniowej pracy ochotniczej w Radzie Ogólnej Klubów
Kobiecych, a przecież było to tak ważne dla mojej matki! —
Powstrzymałam kolejny szloch i przywarłam do ręki Arthura. — Po-
wiedział, że nie wolno mi opuszczać domu do następnego
poniedziałku, a wtedy będę mogła jedynie wziąć udział w otwarciu
Wystawy Światowej i wydawanej potem kolacji w klubie
uniwersyteckim, i to wyłącznie dlatego, że kilka wpływowych dam
domagało się mojej obecności. Wiem, że jest tak, jak mówiłeś
wcześniej: że ojciec opłakuje zmarłą żonę, ale zachowuje się tak
zaborczo, iż jestem przerażona! Och, Arthurze! Dzisiaj przy kolacji,
gdy nalegałam, by kontynuować dzieło matki w Radzie Ogólnej, ojciec
tak się zdenerwował, że omal mnie nie uderzył!

Zaczęłam szczerze płakać. W końcu Arthur przyciągnął mnie do

siebie.

— Emily, Emily! Nie płacz, proszę — powiedział łagodzącym tonem

i pogłaskał mnie po plecach.

Przytuliłam się do niego, płacząc mu cicho w ramię, z każdą chwilą

coraz bardziej świadoma tego, że mam na sobie wyłącznie cienką
koszulę nocną oraz rozsunięty

szlafrok. Nie wstydzę się przyznać, że przywarłam do niego, myśląc o

swoich pięknych, krągłych kształtach.

Przestał mnie poklepywać, a jego dłoń powędrowała w dół moich

pleców w ciepłym, czułym geście. Gdy zaczął oddychać głębiej i
szybciej, a jego dotyk z pocieszającego przerodził się w pieszczotę,
zrozumiałam, że skąpy materiał dzielący jego dłoń od mojego nagiego
ciała zrobił swoje. Dałam się ponieść instynktowi. Pozwoliłam, by
Arthur chwycił mnie mocniej, przywarłam biustem do jego klatki
piersiowej... po czym wyrwałam się nagle z jego objęć. Drżącymi
rękoma obwiązałam się szczelniej szlafrokiem, a wtedy on odwrócił
wzrok.

— Och, już wiem, co sobie o mnie myślisz! Takie zachowanie jest...

jest... — wyjąkałam, szukając w pamięci słów matki. — Jest zbyt
bezpośrednie!

— Nie, Emily. Nie możesz tak myśleć, ja uważam inaczej. To

naturalne, że w takiej sytuacji nie jesteś sobą.

— Na tym polega problem, Arthurze. Jestem sobą, ponieważ tylko na

siebie mogę liczyć. Przy ojcu jestem zupełnie sama. Tak bardzo
chciałabym, żeby matka żyła i mogła mi pomóc. — Teraz musiałam
udać szloch.

— Ale przecież ja tu jestem! Nie jesteś sama. Emily, pozwól mi tylko

porozmawiać z rodzicami o twoich kłopotach. To mądrzy ludzie. Będą
wiedzieli, co zrobić.

Zdusiłam w sobie promyk nadziei i pokręciłam głową z rozpaczą.
— Nie, nic nie można zrobić. Ojciec tak bardzo mnie przeraża. Gdyby

twój ojciec choćby wspomniał mu w rozmowie o tym, jak mnie
traktuje, tylko pogorszyłby moją sytuację.

— Emily, nie mogę obiecać, że mój ojciec nie będzie rozmawiał z

twoim. Chciałem działać pomału, z rozwagą, ale skoro sprawy tak
stoją, chyba nie możemy sobie pozwolić na stratę czasu. — Arthur
wziął głęboki wdech i odwrócił się w moją stronę. Delikatnie ujął moje
dłonie i mówił

dalej: — Emily Wheiler, chciałbym oficjalnie poprosić cię o zgodę na

to, byś została moją narzeczoną, a w przyszłości także żoną. Czy się
zgadzasz?

— Tak, Arthurze! Och, tak! — Nie tylko z poczucia ogromnej ulgi na

myśl o otwierającej się przede mną możliwości ucieczki zaczęłam
śmiać się i płakać jednocześnie, mocno go przy tym ściskając.
Naprawdę lubiłam Arthura Simptona i to bardzo.

Może nawet go pokocham.
Odpowiedział takim samym uściskiem, a potem powiedział ze

śmiechem:

— Nie mogłem przestać myśleć o tobie od chwili, w której

zobaczyłem cię wiele miesięcy temu, gdy wstąpiłaś wraz z
przyjaciółką do klubu Hermes. Chyba w głębi serca zawsze
wiedziałem, że kiedyś będziesz moja.

Przechyliłam głowę i popatrzyłam na niego z uwielbieniem.
— Uczyniłeś mnie najszczęśliwszą dziewczyną na całym świecie —

powiedziałam.

Pochylił się powoli i dotknął wargami moich ust. Ten pierwszy

pocałunek przeszył moje ciało niczym porażenie prądem. Poczułam, że
przywieram do Arthura, rozchylając zachęcająco wargi. Pogłębił
pocałunek, smakując mnie nieśmiało językiem. Nie zawahałam się ani
chwili, otworzyłam się na niego i nawet teraz, kiedy to piszę,
doskonale pamiętam to ciepłe, wilgotne uczucie. Oderwał się ode
mnie, ciężko dysząc, a gdy się zaśmiał, w jego głosie słychać było
drżenie.

— Ja... muszę szybko porozmawiać z twoim ojcem. Jutro! Jutro do

niego przyjdę!

Natychmiast odzyskałam zdrowy rozsądek.
— Nie, nie wolno ci tego robić!
— Nie rozumiesz. Boisz się, więc czas odgrywa znaczącą rolę.
Chwyciłam jego rękę, przycisnęłam do swojej piersi tuż nad sercem, i

zapytałam:

— Ufasz mi, najdroższy?
Zaskoczone spojrzenie natychmiast złagodniało.
— Oczywiście, że tak!
— W takim razie zrób, proszę, co powiem, a wszystko dobrze się

skończy. Nie możesz rozmawiać z ojcem sam na sam. Nie zachowa się
rozsądnie. Być może nawet zabroni ci się ze mną widywać, a mnie
uderzy, gdy wyrażę protest.

— Och, Emily! Nie pozwolę na coś takiego! Odetchnęłam z ulgą.
— Wiem, w jaki sposób zdobyć jego błogosławieństwo i zapewnić mi

bezpieczeństwo, a nam szczęście. Musisz jednak postąpić według
moich wskazówek. Znam ojca lepiej niż ty.

— Powiedz mi więc, co muszę zrobić, by nic ci nie groziło.
— Przyjdź wraz z rodzicami na poniedziałkową kolację w klubie

uniwersyteckim po ceremonii otwarcia wystawy. W trakcie przyjęcia,
w obecności jego współpracowników i największych dam naszego
miasta, które wyraźnie życzyły sobie mojej obecności, publicznie
poproś ojca o moją rękę.

— Arthur kiwał głową, a ja mówiłam dalej: — Mimo że znajduje się

w niezrównoważonym stanie, w miejscu publicznym nie będzie się
zachowywał irracjonalnie.

— Gdy wyrażę swoje intencje, a moja rodzina poprze słowo, które ci

dam, twój ojciec nie będzie miał powodów, by mi odmówić.

— To prawda — odparłam, ściskając go mocniej za rękę.
— Jednak wyłącznie jeśli zrobisz to w obecności świadków.
— Masz rację, moja słodka Emily. Twój ojciec będzie musiał

zachować się jak przystało na człowieka o jego pozycji.

— Właśnie tak! Och, Arthurze, jesteś taki mądry! — powiedziałam,

chociaż oczywiście myślałam coś innego.

— A przez ten tydzień będziesz bezpieczna? Jak mogę się z tobą

widywać, by nie prowokować twojego ojca?

Zaczęłam gorączkowo rozmyślać.

— Ojciec sam powiedział, że źle się czuję. Będę posłuszną córką,

przyznam mu rację, potwierdzę, że niedomagam, i oznajmię, iż muszę
odpoczywać, by zebrać siły na poniedziałek. — Po czym dodałam w
duchu: „Będę chodziła wcześnie spać, barykadując wejście do sypialni
ciężką komodą...".

Arthur uwolnił rękę i pogłaskał mnie delikatnie po nosie.
— I żadnego nalegania na pracę w Radzie Ogólnej Klubów

Kobiecych. Kiedy zostaniemy małżeństwem, będziesz mogła przez
długie lata wypełniać swoje obywatelskie powołanie i brać udział w
charytatywnych przedsięwzięciach, kiedy tylko zechcesz.

— Kiedy zostaniemy małżeństwem! — powtórzyłam z radością,

wyrzucając z pamięci resztę zdania. — To brzmi tak cudownie!

— Moja matka będzie wniebowzięta — odparł.
Te słowa tak mnie poruszyły, że w moich oczach zalśniły szczere łzy.
— Znów będę miała matkę.
Przytulił mnie, ale tym razem nie zaoferowałam mu ust do pocałunku.

Pozwoliłam tylko się obejmować. Szybko, zbyt szybko wypuścił mnie
z objęć.

— Emily, nie chcę wcale od ciebie odchodzić, ale obawiam się, że

minęło już sporo czasu. Mój ojciec z pewnością nie wytrzyma zbyt
długo, zdrowie mu na to nie pozwala.

Wstałam, zanim dokończył zdanie. Wzięłam go za rękę i

wyprowadziłam z cienia wierzby.

— Masz całkowitą rację. Musisz stąd odjechać, zanim wróci mój

ojciec. — A ja musiałam biec do góry i zabarykadować się w sypialni!

— Powiedz mi, w jaki sposób mogę się z tobą widywać przed

następnym tygodniem? Muszę mieć pewność, że jesteś cała, zdrowa i
bezpieczna — powiedział, odwracając się w moją stronę.

— Tutaj, możesz przychodzić tutaj, ale wyłącznie nocą. Jeśli

okoliczności pozwolą, a ja będę mogła się wymknąć do ogrodu, zerwę
lilię i wsunę ją w zamek furtki. Gdy ujrzysz lilię, będziesz wiedział, że
na ciebie czekam, ukochany.

— Uważaj na siebie, najdroższa. — Pocałował mnie pospiesznie i

zniknął w ciemnościach.

Kręciło mi się w głowie ze szczęścia, a jednocześnie brakowało mi

tchu ze zdenerwowania, gdy szybko i cicho biegłam po schodach w
górę. Zaledwie parę minut po tym, jak zastawiłam drzwi komodą,
ukryta za zasłoną w sypialni patrzyłam, jak ojciec wysiada chwiejnym
pijackim krokiem z powozu.

Jeżeli kręcił się tej nocy przy moich drzwiach, nic nie słyszałam.

Spałam twardo, zabarykadowana, zadowolona, że zapewniłam sobie
plan ucieczki i czeka mnie bezpieczna, szczęśliwa przyszłość.

Unikanie ojca przez cały kolejny tydzień okazało się zadaniem

łatwiejszym, niż się obawiałam, głównie dzięki ogromnemu
finansowemu zamieszaniu związanemu z Wystawą Światową. W
banku ojca panował rwetes, bowiem pan Burnham nalegał, by komitet
na ostatnią chwilę zaaprobował dodatkowe koszty. We wtorek i środę
ojciec pochłonął pospiesznie kolację i natychmiast wyjechał, mrucząc
pod nosem coś o architektach i ich nierealistycznych oczekiwaniach.
Chociaż wrócił do domu bardzo późno, nie uciekłam do ogrodu i nie
zerwałam lilii. Bałam się, że ktoś

mnie nakryje. Za to w czwartek wieczorem, gdy Carson oznajmił, że

ojciec wpadł wyłącznie po to, by przebrać się w bardziej oficjalny strój,
po czym udał się na spotkanie zarządu w klubie uniwersyteckim,
wiedziałam, że mam kilka godzin dla siebie, zanim zebranie się
skończy.

Kolację zjadłam w swoim prywatnym salonie, odprawiając Mary

wcześniej niż zwykle. Zachęciłam ją, by wzięła sobie wolne i
odwiedziła siostrę, mieszkającą po drugiej stronie miasta, w dzielnicy
rzeźnickiej. Była mi wdzięczna, a wśród służby rozeszła się
wiadomość, że pan i pani są dzisiaj zajęci swoimi sprawami. Nim
słońce zaszło za horyzontem, w domu zapanowała kompletna cisza, a
mnie trudno było wytrzymać w oczekiwaniu na nadejście mroku.
Spacerowałam nerwowo po pokoju, dopóki księżyc, niemal już w
pełni, nie wzbił się w nocne niebo. Wtedy wykradłam się cichaczem do
ogrodu, poruszając się o wiele wolniej, niż chciało serce. Rozumiałam
jednak, że muszę być ostrożniejsza niż kiedykolwiek. Wolność była
już tak blisko. Gdybym została odkryta, choćby przez któregoś ze
służących, ryzykowałabym wszystko, co tak starannie sobie
zaplanowałam.

Być może powinnam była zostać w sypialni, ufając, że Arthur

dotrzyma danego mi słowa, ale potrzebowałam tego spotkania.
Tęskniłam za jego dobrocią i siłą, w zetknięciu z którymi ogarniały
mnie ciepłe, łagodne emocje. Z każdym dniem rosło we mnie napięcie.
Poniedziałek zbliżał się wielkimi krokami i chociaż ojciec był
nieobecny przez większość czasu, i tak miałam dziwnie złe przeczucia.
Ten dzień miał położyć kres moim lękom i cierpieniu, a ja nie
potrafiłam się pozbyć wrażenia, że czeka mnie coś strasznego — coś,
czego moja wyobraźnia nie była nawet w stanie określić.

Starając się odsunąć od siebie złe myśli i skupić się na tym, nad czym

mam kontrolę — na wydarzeniach, które potrafię zrozumieć —
ubrałam się bardzo starannie, świa-

doma, że muszę przyciągnąć do siebie Arthura, by zdobyć go na

własność, na zawsze. Wybrałam najdelikatniejszą koszulę nocną,
uszytą z pąsowego płótna, tak miękkiego, jakby to jedwab dotykał
mojej nagiej skóry. Z garderoby matki pożyczyłam jej najpiękniejszy
szlafrok, oczywiście z aksamitu w kolorze naszych oczu. Stanęłam
przed lustrem, włożyłam go i owinęłam się w pasie złotą szarfą tak
ciasno, by wcięcie talii odznaczało się cudownie na tle krągłości biustu
i bioder. Szarfę zawiązałam na kokardkę, żeby łatwo było z pozoru
zupełnie przypadkowo ją poluźnić. Włosy zostawiłam rozpuszczone,
bez ozdób, uczesane tak, by lśniły i opadały na plecy gęstą kasztanową
falą.

Zerwałam rosnącą obok ścieżki pachnącą, w pełni rozkwitniętą lilię.

Zanim wsunęłam ją w zamek po zewnętrznej stronie furtki, wyrwałam
jeden płatek i wtarłam sobie w kark, w skórę między piersiami i w
nadgarstki. Otoczona słodkim liliowym aromatem i kojącym
płaszczem ciemności, usiadłam na mojej ławce i czekałam.

Teraz, gdy o tym myślę, wydaje mi się, że nie trwało to zbyt długo.

Księżyc, srebrzysty i jasny, nadal wisiał nisko na niebie, gdy
usłyszałam skrzypienie furtki i chrzęst żwiru pod czyimiś
pospiesznymi krokami.

Nie dałam rady usiedzieć w miejscu, choć powinnam. Zerwałam się

na równe nogi i ledwo muskając stopami wiosenną trawę, popędziłam
na skraj kryjówki, by powitać ukochanego wybawcę.

— Arthur!
Objął mnie, a jego czuły głos brzmiał w moich uszach jak

najpiękniejsza symfonia.

— Moja słodka Emily! Nic ci nie jest?
— Teraz, kiedy tu jesteś, czuję się doskonale! — odparłam ze

śmiechem i uniosłam ku niemu usta. Pocałował mnie, nawet przywarł
do mnie ciałem, ale po chwili wypuścił mnie z natarczywego uścisku,
odsunął się, skłonił i z nerwowym śmiechem podał mi ramię.

— Moja pani, czy mogę cię zaprowadzić do twojego miejsca?
Odsunęłam do tyłu włosy, dygnęłam i uśmiechnęłam się żartobliwie.
— Och, bardzo proszę, drogi panie. Nie chcę się zbytnio narzucać, ale

powinien pan wiedzieć, że wszystkie tańce dzisiejszego wieczoru
zarezerwowałam wyłącznie dla pana.

Zaśmiał się znów na te słowa, teraz już mniej nerwowo. Nie

trzymałam się go kurczowo, by dać mu czas na zapanowanie nad sobą.
Usiedliśmy na ławce, trzymając się za ręce. Westchnęłam z radością,
gdy nieśmiało uniósł moją dłoń i delikatnie ją pocałował.

— Powiedz, jak ci minęły ostatnie dni. Od czasu naszego spotkania

nieustannie o tobie myślałem — powiedział. Wydawał się taki szczery
i taki młody, że prawie mnie to przeraziło. Jak taki dobry człowiek
miałby się przeciwstawić mojemu ojcu?

„Nie będzie musiał się przeciwstawiać! — pomyślałam. —

Wystarczy, że oświadczy mi się publicznie, a lęk ojca przed skandalem
i ośmieszeniem dokończy dzieła".

— Tęskniłam za tobą — powiedziałam, trzymając mocno jego silną

dłoń.

— Ale twój ojciec... on nie...
Zawahał się i nie dokończył pytania, więc zrobiłam to za niego.
— Ojciec spędził kilka ostatnich wieczorów poza domem. Rzadko ze

sobą rozmawialiśmy. Prawie nie wychodziłam ze swojego pokoju, a on
zajmował się sprawami finansowania wystawy.

Arthur pokiwał głową ze zrozumieniem.
— Nawet mój ojciec wstał z łoża boleści, żeby uczestniczyć w

kolacjach i prowadzić interesy razem z panem Pullmanem — rzekł, po
czym zamilkł, wyraźnie zakłopotany.

— Co takiego? — zapytałam.

— Rodzice byli bardzo zadowoleni, gdy ogłosiłem im swoje zamiary

względem ciebie. Ale kiedy wyjaśniłem im sytuację, matka ogromnie
się zatroskała. Ojciec wrócił we wtorek wieczorem z zebrania z
wiadomością, że nim się skończyło, twój ojciec był już bardzo pijany,
zachowywał się niegrzecznie i awanturniczo.

Padł na mnie blady strach.
— Och, Arthurze! Powiedz, że nie stracę w oczach twoich rodziców

przez zachowanie ojca. To by mi złamało serce!

— Oczywiście, że nie. — Pogładził mnie delikatnie po ręce. —

Wręcz przeciwnie. Rodzice uważają, że aby wyratować cię z tej
niewłaściwej sytuacji, należy jak najszybciej ogłosić nasze zaręczyny.
Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, moja słodka, dokładnie za
rok będziemy małżeństwem!

Przyciągnął mnie do siebie i przytulił. Dobrze, że mogłam ukryć

twarz w jego koszuli, bo dzięki temu nie krzyknęłam z bezradnej
frustracji. Cały rok! Nie wytrzymam tak długo w tym koszmarze!

Przywarłam do Arthura, skrycie pociągając za szarfę, która

przytrzymywała szlafrok.

— Arthurze, rok wydaje się taki długi — szepnęłam, unosząc twarz

na tyle, by mój ciepły oddech muskał jego

szyję-
Objął mnie mocniej.
— Wiem. Dla mnie to też długo, ale musimy postępować zgodnie ze

zwyczajem, by nie wzbudzić plotek.

— Tak się boję tego, co ojciec może zrobić. Coraz więcej pije, a

pijany jest przerażający. Nawet twój ojciec stwierdził, że zachowuje
się awanturniczo!

— Tak, najdroższa Emily, tak — odezwał się, gładząc mnie po

włosach. — Ale kiedy się zaręczymy, będziesz już należała do mnie.
Wiem, że to niezbyt grzeczne z mojej strony, lecz muszę powiedzieć,
iż moja rodzina ma więcej koneksji i jest bogatsza niż twoja. Chcę, byś
wiedziała, że

dla mnie nie ma to znaczenia, jednak z pewnością będzie ważne dla

twojego ojca. Nie ośmieli się obrazić mojej rodziny, a to oznacza, że
gdy się zaręczymy, nie ośmieli się też obrazić — i skrzywdzić —
ciebie.

Oczywiście mówił prawdę, ale była to prawda wynikająca z jego

własnych przypuszczeń. Nie rozumiał tego, jak bardzo zdeprawowany
jest mój ojciec. Nie znał siły jego pożądania.

Nie mogłam mu jednak ujawnić tak szokujących informacji. Mogłam

najwyżej zrobić wszystko, by Arthur Simpton chciał jak najszybciej się
ze mną ożenić.

Wyswobodziłam się więc z jego objęć, odwróciłam plecami do niego

i, ukrywając twarz w dłoniach, zapłakałam cicho.

— Emily, najukochańsza! Co się stało?
Odwróciłam się z powrotem takim ruchem, by rozwiązany szlafrok

rozchylił się, ukazując cienką koszulkę, którą miałam pod spodem.

— Arthurze, jesteś taki dobry i miły... Nie wiem, jak mam ci to

powiedzieć.

— Po prostu powiedz. Przecież byliśmy przyjaciółmi, zanim staliśmy

się dla siebie kimś więcej.

Odsunęłam włosy z twarzy i wytarłam policzki, zauważając przy tym,

że jego szczery wzrok ciągle szybuje w dół, w stronę moich krągłości.

— Z pewnością twoi rodzice wiedzą, co będzie najlepsze, a ja

chciałabym postąpić właściwie. Tylko tak się boję, Muszę ci wyznać
jeszcze jedną tajemnicę.

— Możesz wyznać mi wszystko!
— Każda chwila, którą spędzamy osobno, jest dla mnie katuszą.

Wiem, że zachowuję się zbyt bezpośrednio i nieprzyzwoicie, ale tak
właśnie wygląda prawda.

— Usiądź obok mnie, Emily.
Usiadłam bardzo blisko i pochyliłam się w jego stronę. Objął mnie

ramieniem.

— Nie ma nic zdrożnego w tym, że przyznajesz się do uczuć, jakie do

mnie żywisz. Przecież jesteśmy już prawie zaręczeni. A ja wyznałem,
że nie mogę przestać o tobie myśleć. Czy poczułabyś się spokojniejsza,
gdybym porozmawiał z rodzicami i poprosił, żeby znaleźli pretekst do
skrócenia okresu naszego narzeczeństwa?

— Och tak! To by znacznie ukoiło moje nerwy!
— A więc tak właśnie się stanie. Wspólnie znajdziemy jakieś

rozwiązanie i już niedługo jedynym, czego będziesz mogła się w życiu
obawiać, stanie się fakt, że twój mąż pragnie spełnić każdą twoją
zachciankę.

Oparłam głowę na jego ramieniu i poczułam się tak cudownie, że

ustąpiło nawet to paskudne przeczucie, które wisiało nade mną niczym
złowrogi cień. Wreszcie ogarnęło mnie ciepło.

Przysięgłam, że nie zmyślam ani w żaden sposób nie upiększam

wydarzeń, które rozegrały się chwilę później. Gdy siedzieliśmy razem
pod osłoną wierzby, księżyc znalazł się tak wysoko na niebie, że
oświetlił fontannę srebrnymi promieniami, dzięki czemu biały byk i
jego panna pokryły się nieziemskim blaskiem. Błyszczały, jakby
księżyc tchnął w nie życie.

— Czy to nie piękny widok? — szepnęłam. Miałam wrażenie, że

znalazłam się w obecności czegoś boskiego.

— Księżyc świeci cudnie — odparł z wahaniem — ale muszę

przyznać, że ta twoja fontanna wydaje się dość niepokojąca.

Zaskoczył mnie. Pozostając pod nieodpartym urokiem księżycowej

poświaty, uniosłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy.

— Niepokojąca? — Potrząsnęłam głową, zupełnie nie rozumiejąc, co

ma na myśli. — Przecież to Zeus i Europa. Zresztą to nie jest moja
fontanna. To ślubny prezent, który ojciec podarował matce.

— Nie mam zamiaru krytykować twojego ojca, wydaje mi się jednak,

że to niewłaściwy podarunek dla młodej

żony. — Wzrok Arthura znów powędrował w kierunku skąpanej w

świetle księżyca fontanny. — Emily, wiem, że jesteś niewinna i nie
powinienem rozmawiać z tobą na takie tematy, ale czy nie zdajesz
sobie sprawy, że Zeus porwał tę pannę, przybierając postać byka, a
następnie ją zgwałcił?

Próbowałam spojrzeć na rzeźbę tak, jak on na nią patrzył, lecz nadal

widziałam jedynie siłę i majestat byka oraz dziewczęcą urodę Europy.
Nie wiedzieć czemu, moje usta wypowiedziały słowa, które do tej pory
rozważałam wyłącznie w milczeniu.

— A jeśli Europa poszła z Zeusem z własnej woli? Może kochali się z

wzajemnością i tylko ci, którzy nie chcieli, by byli razem, a więc nie
chcieli, żeby ta historia zakończyła się szczęśliwie, nazwali to
gwałtem?

Arthur zaśmiał się i poklepał mnie protekcjonalnie po ręce.
— Jaką jesteś słodką romantyczką! Twoja wersja podoba mi się o

wiele bardziej niż ta pełna pożądliwości, którą znam.

— Pożądliwości? Nigdy tak tego nie postrzegałam. — Popatrzyłam

na fontannę matki, teraz już moją, i ciepło, które dzięki Arthurowi
poczułam w środku, znów zaczęło zamieniać się w chłód.

— Oczywiście, że nie. Przecież nie masz pojęcia o pożądliwości,

słodka Emily.

Kiedy znów poklepał mnie po ramieniu, z trudem zmusiłam się, by

nie wzdrygnąć się przed tym pełnym wyższości gestem.

— Ale skoro już mowa o ogrodach i fontannach, przypomniało mi

się, że matka zaczęła planować założenie rozległych ogrodów na
terenach wokół domu. Zdradziła mi, że bardzo chciałaby, abyś jej w
tym pomogła, zwłaszcza że przecież posiadłość Simptonów będzie
kiedyś także twoim domem.

Ogarnął mnie wtedy nagły niepokój, chociaż gdy teraz o tym myślę,

uważam, że była to z mojej strony głupota. Fantazjując i planując
ucieczkę oraz przyszłość, nie wzię-

łam pod uwagę możliwości, że mogę z jednej złotej klatki przejść do

drugiej.

— A więc po ślubie zamieszkamy tutaj, w Chicago, wraz z twoimi

rodzicami? — zapytałam.

— Oczywiście! A gdzieżby indziej? Jestem pewien, że w twoim

domu nie moglibyśmy żyć wygodnie, skoro twój ojciec ma taki
nieprzyjemny charakter.

— Nie, nie chciałabym tutaj mieszkać — zapewniłam go. — Ale

chyba sądziłam, że chciałbyś powrócić do Nowego Jorku. Twój ojciec
nadal ma tam interesy, których trzeba doglądać, prawda?

— W rzeczy samej, jednak mężowie moich sióstr są w tej kwestii

niezwykle kompetentni. Nie, Emily. Chcę zostać w Chicago. To miasto
podbiło moje serce. Tak bardzo się zmienia, ciągle coś tu się dzieje. Z
każdym dniem nowe odkrycia, nowe ekscytacje.

— Obawiam się, że niewiele wiem na ten temat. — Starałam się

ukryć chłód i gorycz. — Dla mnie osobiście Chicago skurczyło się do
rozmiarów posiadłości Wheilerów.

— W niewinności nie ma nic złego, Emily. To także intrygująca

forma odkrywania i ekscytacji.

Ku memu zdumieniu dość obcesowo wziął mnie w ramiona i zaczął

namiętnie całować. Pozwoliłam mu na to, a także nie oponowałam, gdy
wsunął rękę pod rozwiązany szlafrok i długo, namiętnie pieścił moje
plecy. Jego dotyk nie napawał mnie odrazą, ale gdy wracam
wspomnieniami do tamtych chwil, muszę przyznać, choćby jedynie
przed moim milczącym dziennikiem, że jego umizgi sprawiały mi
więcej przyjemności wówczas, kiedy to ja byłam ich inicjatorką. W
tamtej sytuacji natarczywość jego warg była dla mnie dość niezręczna,
a nawet napastliwa.

To ja pierwsza przerwałam pocałunek. Odsunęłam się i skromnie

zawiązałam szlafrok.

Arthur odchrząknął, przesunął drżącą ręką po twarzy, po czym

ponownie ujął moją dłoń.

— Nie miałem zamiaru wykorzystywać twojej samotności i

zachowywać się niewłaściwie — powiedział.

— Twoja namiętność mnie zaskoczyła, Arthurze — odparłam,

celowo ściszając głos i zerkając nieśmiało spod opuszczonych rzęs.

— Oczywiście. W przyszłości wykażę się większym zrozumieniem

dla twojej niewinności — zapewnił mnie. — Ale nie zdajesz sobie
sprawy, jaka jesteś piękna i ponętna, zwłaszcza w takim stroju.

Jęknęłam i przycisnęłam dłonie do policzków, chociaż w maskującej

ciemności i tak nie mógł dostrzec, że wcale się nie zarumieniłam na te
słowa.

— Nie chciałam wydać się taka nieskromna! Nawet nie byłam

świadoma, jak skąpo jestem odziana. Musiałam odprawić pokojówkę,
żeby nikt ze służby nie odkrył, iż czekam na ciebie.

— Ależ ja ciebie absolutnie nie obwiniam — zapewnił.
— Dziękuję ci, Arthurze. Jesteś taki dobry — odparłam, chociaż

słowa omal nie ugrzęzły mi w krtani. Udałam, że ziewam,
przykrywając usta dłonią.

— Nie zdawałem sobie sprawy, że jest tak późno. Z pewnością

czujesz się zmęczona. Muszę już iść, zwłaszcza żeby nie spotkać się po
drodze z twoim ojcem. Pamiętaj, że od dzisiaj do poniedziałku co
wieczór będę przejeżdżał obok tej furtki z nadzieją, że znajdę w niej
zerwaną lilię.

— Ale proszę cię, Arthurze, nie gniewaj się, jeśli nie uda mi się

wymknąć. Muszę zachowywać ostrożność. Sam wiesz, jaki
nieprzewidywalny stał się mój ojciec.

— Nie mógłbym się na ciebie gniewać, moja słodka. Pozwól mi

jednak mieć nadzieję. Będę się modlił o to, żebyśmy spotkali się
jeszcze przed poniedziałkiem, jeśli to tylko możliwe.

Skinęłam głową, absolutnie się z nim zgadzając, po czym, trzymając

się za ręce, ruszyliśmy do wierzbowego

azylu. Arthur pocałował mnie delikatnie i wyszedł lekkim krokiem,

pogwizdując pod nosem, zupełnie jakby był najszczęśliwszym
człowiekiem pod słońcem.

Kiedy zniknął, opuściłam kryjówkę i ruszyłam ciemną ścieżką w

stronę domu. Wewnątrz panowała całkowita cisza. Przysunęłam
komodę do drzwi i wyjęłam dziennik z mojej tajnej skrytki.

Czytam to, co napisałam, i nie uważam, żebym robiła krzywdę

Arthurowi bądź jego rodzinie, zachęcając go do konkurów. Naprawdę
go lubię, będę dobrą i obowiązkową żoną, ale nie zerwę już żadnej lilii
przed poniedziałkiem. Nie zamierzam kusić losu bardziej, niż to
konieczne. W poniedziałkowy wieczór Arthur poprosi mnie o rękę.
Ojciec nie skompromituje się w obecności przedstawicieli tak
wspaniałych i bogatych rodów. A wtedy tylko zachęcę Arthura do
szybkiego ślubu i wszystko dobrze się skończy.

To ojciec i jego chore żądze napełniają mnie takim chłodem. Kiedy

się od niego uwolnię, będę mogła znów żyć i kochać.

Muszę w to wierzyć.

Dzisiejszego wieczoru, to jest pierwszego maja roku Pańskiego 1893,

moje życie zmieniło się nieodwołalnie. Zresztą nie tylko życie, ale cały
mój świat. Mam wrażenie, jakbym umarła i została wskrzeszona. Nie
mogłabym użyć lepszej analogii. Dzisiaj dokonano morderstwa na
mojej niewinności, umarły moje ciało, moja przeszłość i moje życie. A
jednak niczym feniks odrodziłam się z popiołów bólu, rozpaczy i
cierpienia. Wzbijam się w niebo!

Przedstawię szczegółowo wszystkie te straszne i cudowne

wydarzenia, chociaż wiem, że muszę położyć kres zapiskom i
zniszczyć ten dziennik. Nie wolno mi zostawiać żadnych dowodów.
Nie wolno mi wykazywać oznak słabości. Muszę zyskać pełną
kontrolę nad swoim nowym życiem.

Snucie tej opowieści działa na mnie jednak niemal równie kojąco jak

kiedyś maskujące cienie w ogrodzie pod wierzbą.

Tęsknię za nimi. Nigdy już nie wrócę do ogrodu i mojej wiernej

ciemności, został mi tylko ten dziennik na pociechę. I owszem,
przynosi ją. Chociaż przeszłam przez ogień piekielny i spojrzałam
prosto w oczy diabłu, ręce wcale mi nie drżą. Pisząc te słowa, nie
chwieję się ani nie waham.

Zacznijmy od momentu, w którym zbudziłam się tamtego pamiętnego

dnia. Było dość późno. Moim ciałem wstrząsnął potężny paroksyzm
kaszlu, od którego aż usiad-

łam na łóżku, z trudem łapiąc powietrze. Mary natychmiast do mnie

podeszła, cmokając z troską.

— Och, panienko. Wiedziałam po tym, jak panienka wczoraj

wyglądała, że to źle rokuje. Potrafię doskonale przepowiadać nadejście
febry. Zaraz wezwę medyka — powiedziała, poprawiając mi poduszki.

— Nie! — Próbowałam zagłuszyć kaszel, zasłaniając usta ręką. —

Nie mogę zawieść ojca. Rozgniewa się, jeśli uzna, iż jestem tak chora,
że nie będę mogła mu dzisiaj wieczorem towarzyszyć.

— Ależ panienko, nie może...
— Jeżeli nie pójdę z nim, sam weźmie udział w otwarciu Wystawy

Światowej oraz kolacji w klubie uniwersyteckim. Wróci do domu zły i
pijany, a z pewnością zdajesz sobie sprawę, jak się wtedy potrafi
zachowywać. Nie każ mi mówić więcej, Mary.

Mary pochyliła głowę i westchnęła.
— Święte słowa, panienko. Wiem, że kiedy pan sobie popije,

przestaje być sobą. A do tego tak liczył na wsparcie ze strony panienki
w dzisiejszym dniu.

— Tego życzyły sobie największe damy w Chicago —

przypomniałam jej.

— To prawda. — Pokiwała głową z posępną miną. — W takim razie

tylko jedno można zrobić. Przyrządzę ziołową herbatę mojej babki z
cytryną, miodem i łyżką irlandzkiej whisky. Jak mawiała staruszka,
nawet jeśli cię nie postawi na nogi, to chociaż pozwoli ci jakoś
przetrwać.

Uśmiechnęłam się, słysząc, jak naśladuje irlandzki akcent swojej

babki, i starałam się powstrzymać kaszel, dopóki nie wyjdzie z
sypialni. Wmówiłam sobie, że herbata z pewnością mi pomoże. W
końcu nie mogłam chorować, przecież ja nigdy nie choruję.
Zastanawiałam się jednak, czy przez to udawanie niedomagania w
ciągu ostatnich trzech dni, gdy starannie unikałam zarówno ojca, jak i
Arthura, nie sprowadziłam na siebie prawdziwej choroby.

Nie. To absurdalne założenie. Czułam się tylko odrobinę gorzej; być

może winę za to ponosiły zszargane nerwy. Napięcie związane z
oczekiwaniem, kryciem się i ciągłymi rozmyślaniami z pewnością nie
sprzyja zdrowiu.

Mary wróciła z herbatą. Wypiłam całą, pozwalając, by whisky

rozgrzała mnie i uspokoiła. Wtedy czas wreszcie zaczął płynąć, i to
jak! Godzina goniła godzinę. Miałam wrażenie, że dopiero co
otworzyłam oczy, a już Mary popędzała mnie do założenia jedwabnej
zielonej sukni.

Pamiętam, że siedziałam przed niewielkim lustrem toaletki i

przyglądałam się, jak układa mi włosy. Byłam niemal
zahipnotyzowana długimi pociągnięciami szczotką, ale kiedy Mary
chwyciła moje włosy, by upiąć je w skomplikowany kok, kazałam jej
przestać.

— Nie — powiedziałam. — Tylko odsuń mi je z twarzy. Wpleć jedną

z aksamitnych wstążek matki, ale zostaw rozpuszczone.

— Ależ, gołąbeczko! To dziecięca fryzura, nieodpowiednia dla

wielkiej damy.

— Nie jestem wielką damą. Mam szesnaście lat, nie jestem żoną ani

matką. I chociażby z tej przyczyny chcę wyglądać na swój wiek.

— Dobrze, panienko — odparła służąca z respektem. Gdy moja

prosta koafiura była gotowa, wstałam i podeszłam do wysokiego lustra.

Pomimo tego, co wydarzyło się później, nigdy nie zapomnę Mary ani

smutku, który wykwit! na jej obliczu, gdy stanęła za moimi plecami i
obie przyglądałyśmy się odbiciu. Szmaragdowa jedwabna suknia
idealnie spływała po moim ciele. Była cudownie prosta, zdobiły ją
jedynie obfite piersi i pozostałe krągłości. Prawie całą skórę miałam
zakrytą — stanik był bowiem skromny, a rękawy sięgały do przedra-
mienia — ale prostota tej sukni tylko pogłębiała moje bujne kształty.
Zasłaniały mnie jedynie włosy, których gęste fale były jednak równie
zmysłowe jak sama suknia.

— Ślicznie wyglądasz, gołąbeczko — odezwała się Mary cicho.

Patrzyła na mnie, zaciskając wargi w wąską kreskę.

Miałam rumieńce od gorączki i whisky, a płytki oddech grzechotał mi

w płucach.

— Ślicznie — powtórzyłam sennie. — Nie takim słowem opisałabym

swój wygląd.

W tej samej chwili otworzyły się drzwi sypialni i do środka wparował

ojciec trzymający w ręku niewielką aksamitną kasetkę na
kosztowności. Zatrzymał się gwałtownie i objął wzrokiem nas oraz
moje odbicie w lustrze.

— Zostaw nas samych, Mary — polecił. Chwyciłam ją za rękę, zanim

zdążyła się ruszyć.

— Mary nie może jeszcze odejść, ojcze. Nie skończyła mi pomagać.
— W takim razie dobrze. — Ojciec podszedł do mnie stanowczym

krokiem. — Odsuń się, kobieto — powiedział, odpychając Mary na
bok i zajmując jej miejsce za moimi plecami. Służąca wycofała się w
kąt pokoju.

Jego wzrok wypalał dziurę w moim odbiciu. Z trudem

powstrzymałam się przed instynktownym uniesieniem rąk i zakryciem
ciała.

— Pięknie się prezentujesz, moja droga. Pięknie. — Na dźwięk

szorstkiego głosu poczułam gęsią skórkę. — Wiesz, tak rzadko cię
widywałem w tym tygodniu. Już prawie zapomniałem, jaka jesteś
ładna.

— Nie czułam się dobrze, ojcze — odparłam.
— Ale wyglądasz dobrze, bardzo dobrze! Jesteś taka zarumieniona!

Podejrzewam, że tak samo jak ja nie mogłaś się doczekać dzisiejszego
wieczoru.

— Nic nie jest w stanie odwieść mnie od zamiaru, by w nim

uczestniczyć — odparłam lodowatym tonem, ale zgodnie z prawdą.

Ojciec zaśmiał się.
— Cóż, moja droga, mam tu coś dla ciebie. Wiem, że będziesz je

nosić równie dumnie jak niegdyś twoja matka. — To

powiedziawszy, otworzył aksamitną szkatułkę i moim oczom ukazał

się potrójny sznur wyjątkowych pereł należących do matki. Ojciec
wyjął je, odrzucając puzdro niedbałym ruchem, po czym założył mi
naszyjnik i zapiął gruby szmaragdowy zatrzask. Na koniec gorącymi
dłońmi podniósł moje włosy, by perły opadły mi na pierś potrójną
połyskującą kaskadą.

Dotknęłam ich ręką. Na mojej rozgrzanej skórze wydawały się takie

zimne.

— Pasują do ciebie bardzo, tak jak pasowały do twojej matki. —

Ojciec położył mi na ramionach ciężkie dłonie.

Nasze spojrzenia spotkały się w lustrze. Pieczołowicie ukrywałam

obrzydzenie, ale kiedy tak stał i się wpatrywał, z mojej piersi dobył się
stłumiony kaszel. Zasłoniłam usta, wyśliznęłam się z ojcowskiego
dotyku i popędziłam do toaletki, gdzie wykaszlałam się do końca w
koronkową chusteczkę i upiłam duży łyk przygotowanej przez Mary
herbaty.

— Czyżbyś rzeczywiście była chora? — zapytał ojciec, bardziej ze

złością niż z troską.

— Nie, ojcze — zapewniłam. — To tylko drapanie w gardle

połączone ze zdenerwowaniem. Przede mną niezwykle ważny
wieczór.

— Wobec tego skończ się ubierać i zejdź na dół. Powóz już stoi, a

Wystawa Światowa nie będzie na nikogo czekać! — Rozbawiony
własnym miernym dowcipem wyszedł z pokoju, z trzaskiem
zamykając za sobą drzwi.

— Mary, pomóż mi włożyć buty — powiedziałam i znów

zakaszlałam.

— Panienka jest rzeczywiście chora. Może jednak powinna panienka

zostać w domu — odparła służąca, nachylając się, by zapiąć moje
cudowne czółenka ze skóry i jedwabiu.

— Jak to niestety bywa z większością rzeczy w moim życiu, obawiam

się, że nie mam wyboru. Muszę iść, Mary. Byłoby dla mnie znacznie
gorzej, gdybym została.

Nie powiedziała już nic, ale litość malująca się na jej twarzy mówiła

więcej niż słowa.

Byłam wdzięczna, że podróż do Midway trwa tak cudownie krótko,

chociaż na ulicach aż roiło się od ludzi. Nawet ojciec rozglądał się
dookoła ze zdumieniem.

— Mój Boże! Cały świat zjawił się w Chicago! — zawołał.
Cieszyłam się, że jest zbyt zajęty, żeby się na mnie gapić. Zbyt zajęty,

by zauważyć, że ilekroć podnoszę do ust koronkową chusteczkę,
próbuję zamaskować kaszel.

Chociaż byłam taka chora i zdenerwowana, nigdy nie zapomnę

pierwszego wrażenia na widok Midway i cudu, jakim była Wystawa
Światowa. Miasto okazało się tak wspaniale białe i świetliste jak perły
mojej matki. Pełna zdumienia i podziwu trzymałam się ręki ojca,
pozwalając się poprowadzić do grupki eleganckich dygnitarzy stoją-
cych u wejścia do Midway Plaisance.

— Burnham! Doskonała robota, doskonała! — zagrzmiał głos ojca,

gdy dołączyliśmy do zebranych. — Ryerson, Ayer, Field! Popatrzcie
na te tłumy. Wiedziałem, że jeśli uda im się to zbudować, wszystko
będzie świetne, i na Boga, miałem rację! — powiedział, po czym puścił
moją rękę i podszedł szybko do swoich współpracowników.

Właśnie klepał Burnhama po plecach, kiedy od grupki odłączył się

Arthur Simpton, wyminął mojego ojca, popatrzył mi w oczy i uchylił
kapelusza. Uśmiechał się promiennie, szczęśliwie, i na ten widok
ciężar uciskający mi serce zelżał nieco. Uśmiechnęłam się w
odpowiedzi i nawet ośmieliłam się wyszeptać bezgłośnie: „Tęskniłam
za tobą!".

— Tak! — zawołał, skinął głową i pospiesznie wrócił do pozostałych.

Mój ojciec na szczęście był zajęty ożywioną rozmową z panem
Burnhamem.

Podeszłam do stojących nieopodal kobiet i z łatwością odnalazłam

wśród nich panią Simpton, która górowała nad swoimi towarzyszkami
wzrostem i urodą. Przywitałyśmy się tylko uprzejmie, zbyt zajęte
zachwycaniem się wszystkim dookoła, by znaleźć czas na rozmowę.

Pan Burnham, który sprawiał wrażenie, jakby od czasu wydanego

przeze mnie przyjęcia postarzał się o całe lata, choć przecież minął
niewiele ponad tydzień, odchrząknął teatralnie, po czyni uniósł berło
ze złota i kości słoniowej z miniaturką zwieńczonego kopułą budynku i
obwieścił:

— Przyjaciele, krewni, biznesmeni i nasze cudowne damy, zapraszam

serdecznie do Białego Miasta!

Weszliśmy całą grupką do świata czystej fantazji. Po obu stronach

znajdowało się żywe muzeum. W drodze przez Midway mijaliśmy
egzotyczne osady, zupełnie jakby za pomocą magii przenoszono nas z
Chin do Niemiec, z Maroka do Holandii, a nawet w najdalsze i
najciemniejsze regiony Afryki!

Nikt nic nie mówił. Wydawaliśmy tylko z siebie okrzyki zdumienia i

pokazywaliśmy sobie nawzajem kolejne cuda.

Gdy dotarliśmy do stanowiska egipskiego, stanęłam jak wryta. Byłam

absolutnie oczarowana. Nade mną rozciągała się złota piramida
pokryta tajemniczymi obcymi symbolami. Kiedy wpatrywałam się w
nią, oddychając z trudem i przyciskając chusteczkę do ust, by
powstrzymać kolejny atak kaszlu, złota kurtyna zasłaniająca wejście
do świątyni rozstąpiła się na boki i ze środka wyszła oszałamiająco
piękna kobieta. Usiadła na złoconym tronie wzniesionym na dwóch
belkach spoczywających na ramionach sześciu mężczyzn, czarnych jak
smoła i niezwykle muskularnych.

Wstała i od razu przykuła uwagę wszystkich dookoła, tworząc oazę

ciszy pośród kakofonii ludzkich dźwięków.

— Jestem Neferet! Królowo Egiptu, nakazuję, byś mi usługiwała! —

Jej głos brzmiał wyraźnie, głęboko, mówiła z obcym, lecz
uwodzicielskim akcentem. Rozpięła złotą pelerynę i zrzuciła ją z
siebie, ukazując skąpy kostium wykonany z jedwabiu, sznurów złotych
koralików i dzwoneczków. Z głębi świątyni dobiegło bicie w bębny,
rytmiczne i donośne. Neferet uniosła z gracją ręce i zaczęła kołysać
biodrami w rytm muzyki.

Nigdy jeszcze nie widziałam tak pięknej i śmiałej kobiety. Nie

uśmiechała się. Prawdę powiedziawszy, sprawiała wrażenie, jakby
stalowym spojrzeniem i bezczelną miną kpiła sobie z tłumu widzów.
Wielkie ciemne oczy miała podkreślone na czarno i złoto. W
niewielkim wgłębieniu pępka tkwił połyskujący czerwony klejnot.

— Emily! Tu jesteś! Matka powiedziała, że się zgubiłaś. Przeszliśmy

już dalej. Twój ojciec rozgniewałby się, gdyby się dowiedział, że
zostałaś tu, by się przyglądać pokazowi tej rozpustnicy. — Podniosłam
wzrok i zobaczyłam, że Arthur patrzy na mnie surowo.

Rozejrzałam się dookoła i zorientowałam się, że ma rację. Nigdzie nie

było widać ani jego matki, ani pozostałych kobiet i całej naszej grupy.

— Och, nie zauważyłam, że zostałam w tyle! Dziękuję ci, Arthurze,

za to, że mnie odnalazłeś. — Chwyciłam go pod rękę, ale odchodząc,
obejrzałam się jeszcze na Neferet. Popatrzyła na mnie tymi swoimi
ciemnymi oczami, po czym zaśmiała się głośno i arogancko.
Pamiętam, że myślałam wtedy tylko o jednym: Neferet nigdy by nie
pozwoliła, żeby mężczyzna nią dyrygował, żeby jej rozkazywał i
mówił, co ma robić!

Ale ja nie byłam Neferet ani żadną królową, a wołałam być

prowadzona przez Arthura niż molestowana przez ojca. Przywarłam
więc do młodego Simptona, mówiąc mu, jak dobrze jest go widzieć i
jak bardzo za nim tęskniłam, po czym wysłuchałam, jak opowiada bez
końca o podekscytowaniu rodziców naszymi zbliżającymi się
zaręczynami oraz o tym, że absolutnie się nie denerwuje — chociaż ten
słowotok przeczył jego zapewnieniom.

Już prawie zapadł zmierzch, kiedy w końcu znaleźliśmy naszą grupę,

dołączając do niej u podstawy potężnej i cudownej konstrukcji, którą,
jak wyjaśnił mi Arthur, nazywano diabelskim młynem.

— Emily, jesteś wreszcie! — zawołała pani Simpton, machając do

nas ręką. Przeraziłam się, widząc, że stoi obok ojca.

— Och, panie Wheiler, czyż nie mówiłam, że Arthur ją znajdzie i

przyprowadzi do nas całą i zdrową? Tak też uczynił.

— Emily, nie wolno ci się zgubić. Bez mojej opieki może ci się

przytrafić coś okropnego! — Ojciec odciągnął mnie od Arthura, nie
odzywając się ani do niego, ani do jego matki. — Zaczekaj tu z
paniami, a ja pójdę po bilety na diabelski młyn. Postanowiono, że
odbędziemy przejażdżkę, zanim udamy się do klubu uniwersyteckiego
na kolację. — To powiedziawszy, popchnął mnie w stronę zebranych,
aż wpadłam na Camille i jej matkę.

— Przepraszam — powiedziałam, odzyskując równowagę. Dopiero

wtedy zauważyłam to, co umknęło mojemu wzrokowi, gdy tak bardzo
pochłonęło mnie podziwianie Midway: wśród kobiet znajdowały się
moje dawne przyjaciółki: Elizabeth Ryerson, Nancy Field, Janet
Palmer oraz Eugenia Taylor. Stały za Camille i jej matką niczym
milczący mur dezaprobaty.

Pani Elcott rzuciła mi znad długiego nosa pogardliwe spojrzenie.
— Widzę, że założyłaś perły swojej matki, a także jedną z jej sukni.

Muszę przyznać, że poprawki zupełnie zmieniły jej wygląd.

Już wcześniej byłam świadoma tego, jak przerobiona suknia

podkreśla moje kształty, a po zaintrygowanych spojrzeniach rzucanych
przez kobiety, gdy ja chłonęłam cuda wystawy, widziałam, że oceniają
mnie i potępiają.

— Jak widzę, jesteś uwieszona na ramieniu Arthura Simptona —

zauważyła Camille niemal identycznie krytycznym tonem jak ten,
którego używała jej matka.

— Jakież to dla ciebie dogodne, że się zgubiłaś i musiał cię odnaleźć

— odezwała się Elizabeth Ryerson.

Wyprostowałam ramiona i uniosłam podbródek. Nie miało sensu

próbować tłumaczyć się z pereł i stroju, a już na pewno nie
zamierzałam się chować przed tymi kobietami. Czułam jednak, że
powinnam stanąć w obronie Arthura.

— Pan Simpton zachował się jak dżentelmen. Pani Elcott prychnęła

pogardliwie.

— Jakbyś ty byłą damą! A więc nagle stał się dla ciebie p a n e m

Simptonem? Wydajesz się pozostawać z nim w bardziej zażyłych
stosunkach.

— Wszystko dobrze, Emily? — Pani Simpton stanęła obok mnie

naprzeciwko grupki skwaszonych dziewcząt. Zauważyłam, że posyła
pani Elcott ostre spojrzenie.

Uśmiechnęłam się na ten widok.
— Jak najbardziej, dzięki pani synowi. Pani Elcott, Camille i parę

dziewcząt właśnie mówiły, jakim dżentelmenem jest Arthur, a ja
musiałam przyznać im absolutną rację.

— Jak miło, że zwróciły na to uwagę — odparła pani Simpton. —

Ach, Emily, oto i nasi panowie z biletami — dodała, wskazując na
mojego ojca, pana Elcotta oraz Arthura, którzy zmierzali w naszą
stronę. — Usiądziesz przy mnie, prawda? Mam okropny lęk
wysokości.

— Oczywiście — powiedziałam. Pani Simpton ruszyła w kierunku

syna, który uśmiechał się do mnie z roztargnieniem, a wtedy Camille
przysunęła się bliżej. Czułam na sobie ciężkie spojrzenia koleżanek, a
wypowiedziane przez moją dawną przyjaciółkę słowa pełne były jadu:

— Widzę, że bardzo się zmieniłaś, niestety nie na lepsze.
Nie przestając uśmiechać się do Arthura, ściszyłam głos, mając

jednak nadzieję, że dotrze do Camille i stojących za nią dziewcząt.

— Stałam się kobietą — oznajmiłam pozbawionym emocji, idealnie

chłodnym tonem — a wy nadal pozostajecie głupimi dzierlatkami.
Rozumiem, że w takiej sytuacji nie jest to dla was zmiana na lepsze.

— Owszem, stałaś się kobietą... taką, która nie dba o to, kogo

wykorzystuje, i zawsze musi dostać to, czego chce — odparła Camille
w odpowiedzi. Za jej plecami rozległy się szepty aprobaty.

Czułam, jak rozpełza się wypełniający mnie chłód. Co ta mała

kokietka albo jej puste, zepsute koleżanki mogły wiedzieć o zmianach,
jakie musiałam poczynić, by przeżyć?

Nadal spoglądając z uśmiechem na Arthura, odezwałam się powoli,

cedząc słowa na tyle głośno, by usłyszała mnie cała ta złośliwa grupka:

— Masz absolutną rację, Camille. Tak więc lepiej, jeśli będziecie

trzymały się ode mnie z daleka. Powiedziałabym, że nie chcę
skrzywdzić żadnej was, ale byłoby to kłamstwo, a mimo wszystko
wolę wystrzegać się nieprawdy.

To powiedziawszy, podeszłam do ojca, który był tak podekscytowany

perspektywą przejażdżki na diabelskim młynie, że zgodził się, byśmy
usiedli w tym samym wagoniku co Simptonowie. Gdy wznosiliśmy się
osiemdziesiąt metrów nad ziemię, matka Arthura ściskała mnie jedną
ręką, a drugą trzymała się kurczowo syna. Zacisnęła mocno powieki i
trzęsła się tak bardzo, że aż jej zęby dzwoniły.

Uważałam, że jest głupia, ale ma dobre serce. Przez ten swój strach

straciła najwspanialszy widok na całym świecie. Niebieskie wody
jeziora Michigan rozciągały się aż po horyzont, pod nami zaś widać
było całe miasto, sprawiające wrażenie, jakby zostało wzniesione z
białego marmuru. Słońce skryło się za eleganckimi budowlami, a
wtedy zapaliły się lampy elektryczne otaczające zbiornik wodny oraz
jaskrawy reflektor przed Electricity Building, dzięki czemu stojąca na
środku dwudziestometrowa statua Republiki rozbłysła cudnie
srebrzystym światłem przypominającym poświatę księżyca w samej
pełni. Świeciła tak jaskrawo, że trudno było się w nią wpatrywać, ale i
tak to robiłam.

Wszystkie te atrakcje umknęły pani Simpton, a częściowo także jej

synowi, który skupił się na uspokajaniu swojej rodzicielki.
Przysięgłam sobie, że nigdy, przenigdy

nie pozwolę, by przez strach ominęło mnie cokolwiek cudownego.
Ojciec uparł się, żeby państwo Burnhamowie pojechali naszym

powozem do klubu uniwersyteckiego, co dało mi tak potrzebną i jakże
nieoczekiwaną chwilę wytchnienia. Pani Burnham była tak ogromnie
podekscytowana diabelskim młynem oraz sukcesem oświetlenia
elektrycznego, które świadczyło dobitnie o talencie jej męża, że nawet
nie musiałam angażować się w rozmowę. Naśladowałam jedynie jej
minę, gdy przysłuchiwała się uważnie, jak jej mąż i mój ojciec
omawiają każdy najdrobniejszy szczegół architektury wystawy.

Kiedy nie trzeba było już chodzić i uspokoiłam się nieco, łatwiej

przychodziło mi panowanie nad kaszlem, który tak nagle mnie
zaatakował. Niechętnie to przyznawałam nawet przed samą sobą, ale
czułam się przeraźliwie słaba i kręciło mi się w głowie, a do tego
dziwne gorąco promieniowało na całe moje ciało, sprawiając mi coraz
większy dyskomfort. Sądziłam, że naprawdę mogę być chora, i nawet
zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam poprosić Arthura, by
odwiózł mnie wcześniej do domu. Uznałam jednak, że muszę czekać,
aż oznajmi ojcu swoje szlachetne zamiary, a ojciec da nam
przyzwolenie. Zanim dojechaliśmy do klubu uniwersyteckiego,
miałam już mroczki przed oczami. Nawet migoczące lampy gazowe w
samym klubie sprawiały, że skronie przeszywał mi potworny ból.

Teraz, gdy to piszę, żałuję, że nie potrafiłam rozpoznać znaków

ostrzegawczych, które były mi dane — domyślić się, co oznacza
kaszel, gorączka, zawroty głowy... a przede wszystkim awersja do
światła.

Ale skąd mogłam to wiedzieć? Tamtej nocy byłam tak niewinna w

tylu kwestiach.

Już wkrótce moja niewinność miała bezpowrotnie lec w gruzach.
Wysiedliśmy z powozów. Z zadowoleniem przyjęłam fakt, że żadna

inna niezamężna dziewczyna nie uzyskała pozwolenia na
towarzyszenie rodzicom podczas przyjęcia. Przynajmniej nie będę
musiała tolerować ich denerwujących, pełnych zazdrości i potępienia
spojrzeń.

Cała nasza grupa przyjechała jednocześnie długim szpalerem

powozów, więc do bogato zdobionego foyer klubu uniwersyteckiego
weszliśmy jednocześnie. Z ulgą odnotowałam, że do Arthura i jego
matki dołączył pan Simpton. Spotkałam go zaledwie kilka razy, a i to
sześć czy siedem miesięcy temu, gdy wprowadzili się do swojej po-
siadłości niedaleko naszego domu; przeżyłam jednak szok, widząc,
jaki jest napuchnięty i blady. Szedł oparty o laskę, wyraźnie kulejąc.
Gdy Arthur i jego matka zauważyli mnie i ojca, szybko pokierowali
pana Simptona w naszą stronę.

Mimo opuchlizny i oznak choroby miał równie intensywnie

niebieskie oczy jak jego syn i równie czarujący uśmiech. Przywitał się
z ojcem, a potem zwrócił się do mnie:

— Panno Wheiler, jakże miło mi znów panią widzieć. — Czułam

wielką sympatię do tego starszego pana i przyszło mi do głowy, że
chociaż Arthur z wiekiem też może przytyć i się rozchorować, to
jednak zawsze zostanie w nim iskra młodego chłopaka, za którego
wyszłam. Dygnęłam i uśmiechnęłam się.

— Panie Simpton, tak się cieszę, że poczuł się pan na tyle dobrze, by

przyjść na to przyjęcie.

— Moja droga panno, nawet kostucha nie mogłaby mnie przed tym

powstrzymać — odparł, a jego oczach dostrzegłam porozumiewawczy
błysk.

— Wielka szkoda, Simpton, że ominął cię diabelski młyn —

powiedział ojciec. — To było coś niesłychanego, po prostu
niesłychanego!

— Niesłychanie przerażającego! — zawołała pani Simpton,

wachlując się dłonią w rękawiczce.

Chciałam się uśmiechnąć albo nawet powiedzieć coś inteligentnego,

ale ni z tego, ni z owego złapał mnie atak kaszlu i musiałam przyłożyć
chusteczkę do ust, by zapanować nad oddechem. Kiedy w końcu kaszel
minął i znów mogłam oddychać, okazało się, że ojciec i Simptonowie
wpatrują się we mnie z twarzami w różnym stopniu wyrażającymi
zakłopotanie lub troskę.

Na szczęście troska pani Simpton doszła do głosu wcześniej niż

zakłopotanie ojca.

— Emily, może zechciałabyś mi potowarzyszyć do salonu dla pań?

Muszę spryskać twarz wodą i zapanować nad nerwami przed kolacją, a
ty w tym czasie mogłabyś odpocząć na kozetce.

— Dziękuję, pani Simpton — odparłam z wdzięcznością. — Chyba

zbytnio się sforsowałam podczas otwarcia wystawy.

— Trzeba dbać o zdrowie, panno Wheiler — powiedział łagodnie pan

Simpton.

— Tak, wiem. Ojciec też mi to ostatnio powtarzał.
— W rzeczy samej! W rzeczy samej! Kobiece zdrowie to krucha

sprawa — dodał ojciec, kiwając głową, jakby wygłaszał wielką
mądrość.

— Absolutnie się z panem zgadzam, panie Wheiler. Proszę wierzyć,

że zajmę się Emily — odparła pani Simpton i odwróciła się do męża.
— Franklinie, bądź tak dobry i dopilnuj, żebyśmy usiedli przy tym
samym stole co pan Wheiler oraz Emily. W ten sposób łatwiej was
znajdziemy, gdy wrócimy na kolację.

— Oczywiście, moja droga — powiedział pan Simpton. Arthur nie

odezwał się ani słowem, ale zatrzymał na

mnie wzrok i mrugnął jednym okiem, gdy ojciec nie patrzył.
— Ojcze, zaraz wracam — powiedziałam i razem z matką Arthura

pospiesznie uciekłam do pokoju klubowego.

Tam pani Simpton zaciągnęła mnie do pustego kąta i przyłożyła mi

rękę do czoła.

— Jakaś ty rozpalona! Masz taką zaczerwienioną twarz. Od jak

dawna kaszlesz?

—

1

Dopiero od rana — zapewniłam ją.

— Może powinnaś pojechać naszym powozem do domu i się

położyć? Arthur porozmawia z twoim ojcem przy innej sposobności.

— Nie! Błagam, nie! — Chwyciłam ją za ręce, bo panika ścisnęła mi

żołądek. — To musi być dzisiaj. Z ojcem jest coraz gorzej. Pani
Simpton, proszę na mnie spojrzeć. Proszę spojrzeć na tę suknię.

Jej wzrok powędrował w dół, a potem wrócił do mojej twarzy.
— Owszem, moja droga. Zwróciłam na nią uwagę, ledwo cię

zobaczyłam.

— Ojciec zmusił krawcową, żeby przerobiła jedną z ulubionych

sukien matki na coś takiego. Próbowałam go przekonać, że to
absolutnie nieodpowiedni styl i krój, ale nie chciał słuchać. Pani
Simpton, żal mi ojca, wiem, że jeszcze bardziej niż ja opłakuje śmierć
matki, ale ten smutek go zmienia. Ma silną potrzebę kontrolowania
wszystkiego, co mnie dotyczy.

— Tak, Arthur wspominał, że nie pozwala ci nawet na pracę w

wolontariacie.

— Pani Simpton, ojciec nie pozwala mi w ogóle wyjść z domu, o ile

nie znajduję się w jego towarzystwie. I robi się coraz bardziej
porywczy. N-nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam! — Zwiesiłam
ramiona i zadrżałam, ponieważ owładnął mną kolejny paroksyzm
kaszlu.

— Już dobrze, dobrze. Widzę, że to wszystko wywiera negatywny

wpływ na twoje zdrowie. Masz rację. Arthur jeszcze dzisiaj, i to już
wkrótce, ogłosi publicznie swoje zamiary. A potem osobiście odwiozę
cię do domu, żebyś mogła odpocząć i dojść do siebie.

— Och, dziękuję, pani Simpton! Nawet pani nie wie, ile to dla mnie

znaczy! — zapłakałam.

— Otrzyj oczy, Emily. Możesz udowodnić, ile to dla ciebie znaczy,

obiecując, że będziesz dobrą i wierną żoną dla mojego syna.

— Obiecuję to z całego serca! — I naprawdę tak było. Nie mogłam

przecież przypuszczać, że reszta wieczoru diametralnie zmieni mój los.

Pan Simpton spełnił prośbę żony. On i Arthur siedzieli przy tym

samym stole co ojciec, w towarzystwie państwa Burnhamów i
Ryersonów.

Ojciec spojrzał na mnie groźnie i przysunął mi kryształowy kieliszek

pełen szampana w kolorze rubinu.

— Wypij — powiedział. — Może bąbelki pomogą na ten twój

ohydny kaszel!

Upiłam łyk, ułożyłam sobie na kolanach lnianą serwetkę i zerkałam

ukradkiem na Arthura. Matka szepnęła mu coś do ucha. Zbladł,
najwyraźniej z nerwów, ale pokiwał sztywno głową. Odwrócił się do
swego ojca, a ten powiedział coś, co z ruchu warg odczytałam jako:
„Już czas". Pan Simpton podniósł się powoli, z widocznym trudem.
Uniósł

kieliszek z szampanem i postukał w kryształ srebrnym nożem, by

uciszyć zebranych.

— Drogie panie, drodzy panowie — odezwał się. — Muszę zacząć od

uhonorowania pana Burnhama i dlatego proszę, abyście przyłączyli się
do toastu, gratulując mu geniuszu będącego siłą napędową Wystawy
Światowej.

— Niech żyje pan Burnham! — zagrzmiał tłum.
— Za radością przyznaję, że to nie koniec gratulacji na dzisiejszy

wieczór. Ale teraz oddaję głos mojemu synowi Arthurowi, ponieważ to
on będzie autorem kolejnego toastu, na który ma moje pełne
błogosławieństwo.

Serce zaczęło mi łomotać, gdy Arthur — wysoki, przystojny,

poważny — podniósł się ze swojego miejsca. Obszedł stół i zatrzymał
się przed moim ojcem. Najpierw mu się pokłonił, a potem wyciągnął
do mnie rękę. Chociaż okropnie drżały mi dłonie, pożyczyłam od niego
nieco siły i stanęłam u jego boku.

— Co to... — zaczął protestować ojciec, ale Arthur nie dal mu

dokończyć.

— Panie Wheiler, oficjalnie i publicznie, z błogosławieństwem mojej

rodziny, chciałem wyrazić najgłębsze uczucia, jakie żywię do pańskiej
córki Emily, oraz prosić pana o jej rękę z zamiarem zawarcia
uczciwego związku małżeńskiego. — Arthur nie zająknął się ani razu,
a jego głęboki głos niósł się po przestronnej sali jadalnej.

W tamtej chwili kochałam go absolutnie i z całego serca.
— Doskonale, Simpton. Rzeczywiście należą się gratulacje! — Na

oświadczenie Arthura wstał nie mój ojciec, ale pan Burnham. — Niech
żyją Emily i Arthur!

Cała sala powtórzyła toast, po czym nastąpił wybuch wiwatów i

życzeń. Panie Ryerson i Burnham wycałowały mnie i zaczęły się nad
nami rozpływać, a wtedy zauważyłam, że kulejący ojciec Arthura
podchodzi do mojego ojca, i wstrzymałam oddech. Chociaż ojciec miał
posępną minę, mężczyźni podali sobie ręce.

— Załatwione — szepnął do mnie na ten widok Arthur, po czym

pochylił się i pocałował mnie w rękę.

Nie wiem, czy to z poczucia ulgi, czy ze względu na chorobę, w tej

właśnie chwili zemdlałam.

Kiedy oprzytomniałam, wokół mnie zdążyło się rozpętać istne

pandemonium. Ojciec wołał lekarza, Arthur wziął mnie na ręce i
wynosił z jadalni, a pani Simpton próbowała przekonać ojca i swojego
syna, że byłam nadmiernie podekscytowana i od rana nie czułam się
zbyt dobrze.

— I jeszcze biedactwo ma za ciasną suknię — dodała, gdy Arthur

położył mnie ostrożnie na kanapie.

Chciałam potwierdzić słowa pani Simpton, ale ogarnął mnie potężny

atak kaszlu. Chwilę później pochylał się nade mną mężczyzna o siwej
brodzie, badając mi puls i osłuchując mnie stetoskopem.

— Zdecydowanie chora. Gorączka... przyspieszony puls... kaszel. Ale

w świetle wydarzeń dzisiejszego wieczoru powiedziałbym, że
wszystkie te symptomy oprócz kaszlu można przypisać kobiecej
histerii. Konieczny jest odpoczynek i jedna czy dwie szklaneczki
gorącego grogu.

— A więc wyzdrowieje? — Arthur ujął moją dłoń. Udało mi się

uśmiechnąć i odpowiedzieć samodzielnie:

— Jak najbardziej. Obiecuję. Potrzebuję jedynie odpoczynku.
— Musi jechać do domu i położyć się do łóżka — odezwał się ojciec.

— Wezwę nasz powóz i...

— Nie, ojcze. Nie! — Zmusiłam się do tego, by uśmiechnąć się do

niego i usiąść. — Nie mogłabym odpoczywać, wiedząc, że to przeze
mnie musiałeś zrezygnować z tego szczególnego przyjęcia, na które
tak czekałeś.

— Panie Wheiler, proszę o pozwolenie, bym mógł dostąpić zaszczytu

odwiezienia pańskiej córki do domu — odezwał się pan Simpton,
zaskakując mnie całkowicie. — Doskonale rozumiem, jaki to ciężar
dla rodziny, gdy jeden z jej członków nie czuje się dobrze, bo sam od
miesięcy

niedomagam. Tego wieczoru muszę się zgodzić z Emily —

odpoczynek obojgu nam znacznie pomoże, ale nie powinno to
powstrzymywać was przed celebrowaniem tej doniosłej okazji. Panie
Wheiler, Arthurze, proszę, zostańcie. Jedzcie, pijcie i bawcie się w
imieniu moim oraz Emily.

Zamaskowałam uśmiech kaszlem. Dwukrotnie w ciągu tego wieczoru

pan Simpton postawił mojego ojca w pozycji, w której ośmieszyłby się
odmową. Gdyby nie to, że czułam się tak strasznie, z pewnością
odtańczyłabym taniec radości.

— Tak, oczywiście. Możesz odwieźć moją Emily do domu. — Ojciec

brzmiał szorstko, niemal grubiańsko, ale wszyscy dookoła
zachowywali się, jakby niczego nie zauważyli.

Wszyscy oprócz Arthura, który chwycił mnie za rękę i popatrzył

mojemu ojcu prosto w oczy.

— Teraz już naszą Emily, panie Wheiler.
To Arthur, a nie ojciec, pomógł mi wsiąść do powozu Simptonów, to

on pocałował mnie w rękę i życzył dobrej nocy, mówiąc, że odwiedzi
mnie następnego dnia po południu.

Ojciec stał samotnie i patrzył wściekle, jak śliczny, wy-tapicerowany

w środku powóz odjeżdża, uwożąc pana Simptona oraz mnie,
uśmiechającą się i machającą na pożegnanie.

Najwyraźniej byłam księżniczką, która w końcu trafiła na swojego

księcia.

Gdy powóz Simptonów podjechał pod wejście, dom Wheilerów

wydawał się dziwnie cichy i ciemny. Pan Simp-ton nalegał, by
odprowadzić mnie do środka, ale nie chciałam, żeby forsował chorą
nogę, wyjaśniłam więc, że w domu czekają na mnie lokaj ojca oraz
moja służąca.

A potem zrobiłam coś, co nawet mnie samą zdumiało. Pochyliłam się

i pocałowałam starszego pana w policzek.

— Dziękuję, sir. Jestem panu dozgonnie wdzięczna. Dzisiejszego

wieczoru uratował mnie pan, i to dwukrotnie.

— Ależ nie ma za co! Bardzo się cieszę z wyboru Arthura! Zdrowiej,

moje dziecko. Wkrótce znów porozmawiamy.

Weszłam do holu i zapaliłam lampy gazowe, rozmyślając o tym, jakie

miałam szczęście, że spotkałam Arthura i jego miłych rodziców. Po
kojącej ciemności, jaka panowała w powozie i na zewnątrz, światło
boleśnie przeszyło mi skronie, więc od razu zgasiłam lampy.

— Mary! — zawołałam, ale dom milczał. — Carson! Halo! —

zawołałam ponownie, a ostatnie słowo przeszło w okropny kaszel.

Tęskniłam za uspokajającymi mrokami ogrodu i kryjącą ciemnością

wierzby; wierzyłam z całego serca, że przyniosłyby mi ulgę. Czułam
się jednak tak źle, że musiałam się położyć do łóżka. Prawdę
powiedziawszy, zaczynałam się martwić okropnym kaszlem i silną
gorączką. Z trudem zawlokłam się na drugie piętro, żałując, że Mary
mnie nie słyszy i nie pospieszy z pomocą.

Dotarłam samotnie do sypialni, pociągnęłam za sznurek, który

powinien uruchomić dzwonek w niewielkim pokoiku Mary w
suterenie, i opadłam na łóżko. Nie mam pojęcia, jak długo tak leżałam,
oddychając z trudem. Chyba bardzo długo. Chciało mi się płakać.
Gdzie jest Mary? Dlaczego wszyscy mnie zostawili? Próbowałam
odpiąć ciasne guziczki biegnące od karku aż do pasa i zdjąć krępu-

jącą ruchy suknię, ale w obecnym stanie niewykonalne było dla mnie

nawet zdjęcie pereł.

Leżałam więc ubrana, ciężko dysząc pomiędzy kolejnymi atakami

kaszlu, bardziej w półśnie niż na jawie. Ogarnęła mnie fala słabości i
zamknęłam oczy. Może nawet zasnęłam, bo gdy moje zmysły znów
zaczęły rejestrować otaczającą mnie rzeczywistość, miałam wrażenie,
że tkwię w samym środku odrażającego koszmaru.

Wyczułam go, zanim jeszcze udało mi się otworzyć oczy. Moją

sypialnię wypełnił zapach brandy, kwaśnego oddechu, potu i cygar.
Zmusiłam się, by podnieść powieki. Nad moim łóżkiem pochylał się
ciemny kształt.

— Mary? — zapytałam, nie chcąc wierzyć w to, co podpowiadały mi

zmysły.

— Nie śpisz, co? — Ociężały głos ojca ociekał alkoholem i gniewem.

— To dobrze. Nie wolno ci spać. Mamy pewne sprawy do
uregulowania.

— Ojcze, jestem chora. Odłóżmy tę rozmowę do jutra, kiedy będę

lepiej się czuła. — Przesunęłam się głębiej, próbując zwiększyć
dzielącą nas odległość.

— Mam czekać? Już dość czekałem!
— Ojcze, muszę wezwać Mary. Zgodnie z zaleceniem lekarza

powinna sporządzić dla mnie grog, żebym wyzdrowiała.

— A wzywaj ją sobie. I tak nie przyjdzie. Ani ona, ani Carson, ani też

kucharka. Wszystkich wysłałem na wystawę. Kazałem im wziąć wolne
aż do jutra. Nikogo tu nie ma oprócz nas.

Wtedy zaczęłam się naprawdę bać. Zebrałam wszystkie siły,

przesunęłam się ku przeciwległej krawędzi łóżka i wstałam. On był
stary i pijany, ja zaś młoda i szybka. W normalnej sytuacji mogłabym
go wyminąć i nie byłby w stanie mnie złapać.

Ale tej nocy zniknęła moja szybkość. Kręciło mi się w głowie z

powodu gorączki, a kaszel tak mnie osłabiał,

że z trudem oddychałam. Gdy próbowałam przebiec obok ojca,

kamienne nogi odmówiły mi posłuszeństwa i potknęłam się.

— O nie, nie tym razem! Tym razem to dokończymy! — Chwycił

mnie za nadgarstek i przyciągnął z powrotem do łóżka.

— Nie mamy czego kończyć! Wychodzę za mąż za Arthura

Simptona, będę prowadziła szczęśliwe życie z dala od ciebie i twoich
perwersji! Myślisz, że nie widzę, jak na mnie patrzysz? — krzyknęłam.
— Budzisz we mnie obrzydzenie!

— Obrzydzenie? Ty dziwko! To ty mnie kusisz. Widzę, jak mi się

przyglądasz, jak afiszujesz się ze swoim ciałem. Znam twoją
prawdziwą naturę, a zanim ta noc dobiegnie końca, i ty będziesz ją
znała! — wrzasnął, opryskując mi twarz kropelkami śliny.

Wtedy mnie uderzył. Nie w twarz. Tej nocy ani razu nie uderzył mnie

w twarz. Jedną ręką zgniótł oba moje nadgarstki w kleszczowym
uścisku i założył mi ręce za głowę, drugą zaś zwinął w pięść i zaczął
wymierzać mi ciosy.

Walczyłam z nim, wkładając w to całą swoją energię. Ale im bardziej

się opierałam, tym mocniej mnie bił. Napędzało mnie przerażenie,
zupełnie jakbym była dzikim stworzeniem osaczonym przez
myśliwego. Ojciec chwycił przód jedwabnej sukni i jednym
pociągnięciem rozdarł delikatny materiał z góry na dół, odsłaniając
całkowicie moje piersi i jednocześnie zrywając sznur pereł matki, które
rozsypały się dookoła. Dopiero wtedy ciało mnie zdradziło. Nie byłam
w stanie dłużej walczyć. Osunęłam się bezwładna i zimna, a on wydał z
siebie zwierzęcy ryk, przycisnął mnie do łóżka, uniósł spódnicę i wbił
się w najintymniejszą część mojego ciała, gryząc i obmacując mi przy
tym piersi. Nie ruszałam się. Krzyczałam tylko i krzyczałam, aż
ochrypłam i całkowicie straciłam głos.

Skończył bardzo szybko. Wytrysnął i opadł na mnie, przygniatając

mnie swoim ogromnym, spoconym ciężarem.

Myślałam, że umrę, zakrwawiona i złamana, dławiona bólem,

poczuciem krzywdy i rozpaczą. Myliłam się.

Gdy zaczął głośno i chrapliwie oddychać, zrozumiałam, że zasnął.

Ośmieliłam się odepchnąć jego ramię, a wtedy sapnął i sturlał się ze
mnie.

Przez moment się nie ruszałam, czekając, aż znów za-chrapie.

Dopiero wówczas zaczęłam się powolutku odsuwać. Co chwila
przerywałam i przyciskałam rękę do ust, żeby powstrzymać mokry
kaszel, ale w końcu znalazłam się poza łóżkiem.

Wcześniejsze odrętwienie mojego ciała ustąpiło, czego żałowałam z

całego serca. Nie mogłam jednak pozwolić, by ból mnie
powstrzymywał. Poruszając się na tyle szybko, na ile pozwalało mi
pobite ciało, wyjęłam z garderoby pelerynę, a potem cicho i powoli
pozbierałam zerwane perły wraz ze szmaragdową zapinką i schowałam
je, wraz z tym oto dziennikiem, do przepastnych kieszeni.

Wyszłam z domu tylnymi drzwiami. I chociaż nie mogłam

ryzykować, zatrzymując się pod wierzbą, i tak pozwoliłam sobie po raz
ostatni przejść ukochaną ścieżką, przywołując kojące mroki i czerpiąc
otuchę z jakże dobrze mi znanej ciemności. Przy furtce zatrzymałam
się na chwilę i obejrzałam za siebie. Księżyc w pełni znów oświetlał
fontannę. Marmurowa twarz Europy zwrócona była w moją stronę i
przez spowijającą moje oczy mgłę wydawało mi się, że woda fontanny
zamieniła się we łzy, które spływają po policzkach kamiennej
dziewczyny płaczącej nad moją krzywdą. Spojrzałam na ścieżkę i
zauważyłam, że znaczę drogę krwią.

Dotarłam do furtki, przez którą wszedł do mojego życia Arthur.

Postanowiłam, że wrócę jego drogą. Nadal przecież był moim
wybawieniem — musiał nim być.

Posiadłość Simptonów mieściła się przy South Prairie Avenue,

niedaleko naszej. Byłam wdzięczna, że pora jest

tak późna, dzięki czemu mijałam niewiele osób. Przemykałam

chwiejnym krokiem po chodniku, otulona ciasno peleryną.

Można by pomyśleć, że podczas tej bolesnej wędrówki rozmyślałam

o tym, co powiedzieć Arthurowi. Tak jednak nie było. Miałam
wrażenie, że mój umysł już do mnie nie należy; że podobnie jak
wcześniej moje ciało, przestał być mi posłuszny. Myślałam wyłącznie
o tym, że muszę iść do przodu, w stronę bezpieczeństwa, dobroci,
Arthura.

To on mnie znalazł. Zatrzymałam się przez domem Simptonów i

oparłam o żeliwne ogrodzenie otaczające całą posiadłość. Z trudem
łapałam oddech, próbując skupić myśli, by znaleźć zasuwę w furtce, i
w tej samej chwili przez tę właśnie furtkę wyszedł Arthur, prowadząc
rower.

Zauważył mnie i przystanął. Najwyraźniej nie poznał mnie w

ciemności, zwłaszcza że byłam zasłoniętą peleryną i kapturem.

— Czy mogę pani w czymś pomóc? — Na dźwięk tego znajomego,

ciepłego głosu coś we mnie pękło. Zsunęłam kaptur i głosem tak
ochrypłym, że ledwo go poznawałam, krzyknęłam:

— Arthurze! To ja! Pomocy! — A wtedy potężny atak kaszlu,

silniejszy niż wszystkie poprzednie, zawładnął moim ciałem i
zaczęłam osuwać się na ziemię.

— Mój Boże! Emily! — Rzucił rower i złapał mnie w objęcia. Wtedy

rozsunęła się peleryna i aż zaparło mu dech z przerażenia na widok
mojej podartej sukni, posiniaczonego i zakrwawionego ciała. — Co ci
się stało?

— Ojciec — wyszlochałam, oddychając z trudem. — Zaatakował

mnie!

— Nie! Jak to możliwe? — Widziałam, jak jego wzrok przesuwa się z

mojej nietkniętej twarzy na rany widniejące na nagich piersiach, a
potem na podartą suknię i zakrwawione uda. — On cię... on cię
wykorzystał!

Wpatrywałam się w te jego niebieskie oczy, czekając, aż mnie

pocieszy i zaprowadzi do swojej rodziny, gdzie będę mogła dojść do
siebie, a ojciec zapłaci w końcu za to, co mi zrobił.

Ale zamiast miłości, współczucia, a nawet dobroci widziałam w jego

wzroku wyłącznie szok i przerażenie.

Podniosłam się, zasłaniając ciało peleryną. Arthur nie próbował

zatrzymać mnie w objęciach.

— Emily — zaczął dziwnym, nienaturalnym głosem. — Widzę, że

zostałaś zbezczeszczona, a ja...

Nigdy się nie dowiem, co zamierzał powiedzieć, ponieważ w tej

samej chwili z mroku wyłoniła się wysoka, elegancka postać i
wycelowała we mnie długi, blady palec.

— Emily Wheiler! Noc cię wybrała; narodzisz się poprzez śmierć.

Noc cię wzywa; usłysz jej słodki głos. Twoje przeznaczenie oczekuje
cię w Domu Nocy!

Czoło niemal eksplodowało mi oślepiającym bólem, więc ukryłam

twarz w dłoniach i trzęsąc się gwałtownie, czekałam na śmierć.

Co nadzwyczajne, z następnym wdechem ciężar w klatce piersiowej

zelżał, a przez mój organizm przepłynęło swobodnie słodkie
powietrze. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Arthur stoi dwa metry
ode mnie, zupełnie jakby szykował się do ucieczki. Mężczyzna, który
do mnie przemówił, miał na twarzy szafirowy tatuaż w postaci
spiralnych linii odchodzących od księżyca znajdującego się pośrodku
czoła i przebiegających przez policzki.

— Mój Boże! Jesteś wampirem! — wyrzucił z siebie Arthur.
— Tak — odparł mężczyzna, ale nawet nie spojrzał na Arthura, gdyż

całą uwagę skupił na mnie. — Emily, czy rozumiesz, co się z tobą
stało? — zapytał.

— Ojciec mnie pobił i zgwałcił. — Gdy wypowiedziałam otwarcie te

słowa, poczułam, jak moje ciało opuszczają resztki choroby.

— A bogini Nyks naznaczyła cię jako swoje dziecko. Tej nocy

skończy się twoje ludzkie życie. Od tej pory będziesz podlegała
wyłącznie naszej bogini, Najwyższej Radzie Wampirów oraz
własnemu sumieniu.

Potrząsnęłam głową, nie do końca rozumiejąc, co się wydarzyło.
— Ale Arthur i ja...
— Emily, życzę ci wszystkiego, co najlepsze, ale to dla mnie zbyt

wiele. Nie mogę i nie chcę takich rzeczy w moim życiu. — To
powiedziawszy, Arthur Simpton odwrócił się na pięcie i popędził do
domu rodziców.

Wampir podszedł do mnie, po czym z wdziękiem i nadnaturalną siłą

podniósł mnie z ziemi.

— Zostaw go, Emily. Zostaw za sobą cały ból dotychczasowego

życia. W Domu Nocy czeka na ciebie ozdrowienie i akceptacja.

Oto, jak udało mi się zakończyć relację z tego strasznego, cudownego

wieczoru. Wampir zaniósł mnie do czarnego powozu zaprzężonego w
cztery identyczne czarne klacze. Siedzenia wewnątrz pokryte były
czarnym aksamitem. Nie świeciły się żadne lampy i byłam wdzięczna
za tę ciemność, bowiem przynosiła mi ukojenie.

Powóz zabrał mnie do pałacu wzniesionego z prawdziwego marmuru,

a nie udających go kiepskich materiałów, z których istoty ludzkie
zbudowały swoje obiekty na wystawę w Chicago.

Wjechaliśmy przez bramę w grubym, wysokim murze. Na schodach

czekała na mnie kobieta. Ona także miała szafirowy księżyc na czole i
otaczające go tatuaże. Machała mi radośnie ręką, ale kiedy powóz się
zatrzymał i wampir Łowca musiał mnie wynieść na rękach,
natychmiast do mnie podbiegła. Wymieniła z nim długie spojrzenie po
czym przeniosła swój hipnotyzujący wzrok na mnie.

— Emily, jestem twoją mentorką i mam na imię Cordelia —

powiedziała, dotykając delikatnie mojej twarzy.

— Tutaj będziesz bezpieczna. Już żaden człowiek cię nie skrzywdzi.
A potem zaprowadziła mnie do okazałej prywatnej izby chorych.

Wykąpała mnie, obandażowała i dała mi do picia wino wzmocnione
dodatkiem o metalicznym posmaku.

Nadal piję ten ciemny napój i uzupełniam zapiski w dzienniku. Ciało

mnie boli, ale umysł znów należy do mnie. I jak zwykle, uczę się...

To postanowione. Podjęłam decyzję. Ten wpis będzie moim ostatnim.

Przedstawiając zakończenie historii Emily Wheiler i początek
cudownego nowego życia Neferet, zamykam to, co otworzyłam na
kartach tego dziennika sześć miesięcy temu.

Nie jestem obłąkana.
Straszne wydarzenia, które stały się moim udziałem, a które opisałam

na tych stronach, nie były wynikiem histerii ani paranoi.

Straszne wydarzenia, które stały się moim udziałem, były możliwe,

ponieważ jako młoda dziewczyna nie miałam żadnej kontroli nad
własnym życiem. Zazdrosne kobiety mnie potępiły. Słaby mężczyzna
mnie odrzucił. Potwór mnie skrzywdził. Wszystko dlatego, że
brakowało mi siły, by pokierować własnym losem.

Cokolwiek przyniesie mi ta nowa egzystencja, najpierw jako adeptki,

a później — mam nadzieję — wampirki po Przemianie, mogę sobie
obiecać tylko jedno: nigdy nie pozwolę, by ktokolwiek przejął nade
mną kontrolę. Bez względu na koszty, od tej pory to ja będę decydować
o swoim losie.

To właśnie dlatego go zabiłam. Wykorzystał mnie i zgwałcił. Miał

wtedy nade mną pełną kontrolę. Musiałam pozbawić go życia, żeby ją
odzyskać. Każdy, kto mnie skrzywdzi, poniesie taką samą albo i gorszą
karę. Udaję przed Cordelią i Radą Szkoły, że nie zamierzałam go za-
bijać, że zmusił mnie do tego, ale to kłamstwo. Na tych ostatnich
stronach dziennika powiem, jak to wyglądało naprawdę.

Potem prawda spłonie wraz z tym zeszytem, a razem z nimi moja

przeszłość.

Nawet moja mentorka, Cordelia, najwyższa kapłanka o wielkiej

władzy i urodzie, która już prawie od dwóch stuleci służy bogini nocy
Nyks, nie potrafi zrozumieć, że muszę zrównoważyć szale mojego
życia. Tej nocy, kiedy zostałam naznaczona i przyjęta do Domu Nocy,
po opuszczeniu izby szpitalnej zaprowadziła mnie do mojej nowej
sypialni. Było to cudowne, przestronne pomieszczenie, którego ze
względu na odniesione obrażenia nie musiałam z nikim dzielić. Wtedy
próbowała rozmawiać ze mną o nim.

— Emily, ten człowiek zrobił ci coś odrażającego. Chciałabym, żebyś

wysłuchała mnie uważnie. Absolutnie nie możesz się winić za
przemoc, którą wobec ciebie zastosował — powiedziała.

— Obawiam się, że on i jego przyjaciele będą mieli na ten temat inne

zdanie — odparłam.

— Prawo ludzkie i prawo wampirów to nie to samo. Ludzie nie mają

nad nami żadnej władzy sądowej.

— Dlaczego?
— Ponieważ nie jesteśmy tacy sami. Owszem, ludzi jest więcej, ale

nasza garstka posiada takie bogactwo i taką moc, o jakiej oni mogą
tylko marzyć. Jesteśmy silniejsi, inteligentniejsi, bardziej utalentowani
i obdarzeni większą urodą. Bez wampirów ich świat byłby zaledwie
zgaszoną świeczką.

— A co, jeśli po mnie przyjdzie?

— Zostanie zatrzymany. Ten człowiek już cię nigdy nie skrzywdzi,

Emily. Masz na to moje słowo. — Cordelia nie podniosła głosu, ale
gniew słyszalny w jej słowach poczułam aż na skórze. Uwierzyłam w
jej zapewnienia.

— A gdybym chciała iść do niego?
— W jakim celu?
— Żeby zapłacił za to, co mi zrobił!
— Emily, nie możemy go zamknąć w więzieniu, tak samo jak on nie

może aresztować nikogo z nas.

— Nie chcę go zamykać w więzieniu! — krzyknęłam.
— Czego w takim razie pragniesz?
Już niemal wyznałam jej prawdę, ale powstrzymała mnie malująca się

na jej ślicznej twarzy powaga i uczciwość. Jeszcze nie podjęłam
decyzji, a intuicja mówiła mi, że powinnam zachować dla siebie
najgłębsze pragnienia i myśli. To właśnie uczyniłam.

— Chcę, żeby przyznał, iż jest potworem, a to, co mi zrobił, było złe

— odparłam ostatecznie.

— Uważasz, że to by ci pomogło?
— Tak.
— Emily, muszę powiedzieć, że święcie wierzę, iż masz w sobie

zalążek niezwykłej mocy. Wyczułam ją, gdy zobaczyłam cię po raz
pierwszy. Mam wrażenie, że nasza bogini przygotowała dla ciebie
wspaniałe dary. Mogłabyś stać się wielką siłą dobra, zwłaszcza że tak
okropnie dotknęło cię zło, ale musisz uwolnić z siebie krzywdę,
pozwolić jej umrzeć wraz z twoim starym życiem.

— A więc nigdy nie poniesie kary za to, co mi zrobił. — Nie było to

pytanie, a jednak mi odpowiedziała.

— Być może nie w tym życiu. Ale to już nie jest twoje zmartwienie.

Córko, w ciągu ostatnich dwustu lat nauczyłam się, że pragnienie
zemsty to przekleństwo, ponieważ nigdy nie można jej osiągnąć. Nie
ma na świecie dwojga ludzi ani wampirów, którzy potrafiliby kochać,
nienawidzić, cierpieć i wybaczać w taki sam sposób. Nienasycona
żądza

wymierzenia kary staje się toksyną, która zatruwa życie i niszczy

duszę. — Cordelia dotknęła mojej ręki i dalej mówiła łagodniejszym
głosem. — Może pomogłoby ci, gdybyś skorzystała z tradycji i
wzorem niezliczonych adeptów wybrała nowe imię, symbolizujące
początek nowego życia.

— Pomyślę o tym — odparłam. — A o nim postaram się zapomnieć.
Nie musiałam długo myśleć. Wiedziałam dobrze, jakie imię chcę

zabrać ze sobą w nową przyszłość.

Próbowałam zapomnieć o ojcu. Ale kiedy spoglądałam w lustro i

widziałam fioletowe sińce pokrywające jasną skórę, znów sobie
przypominałam. Kiedy krwawiłam i czułam ból w najintymniejszym
miejscu swego ciała, pamięć wracała. I kiedy budziłam się z krzykiem,
ochrypła od koszmaru, w którym mnie dręczył, wspomnienia ożywały.

I dlatego musiał umrzeć. Jeśli mam być przeklęta z powodu

pragnienia zemsty, niech tak będzie.

Odczekałam tydzień. Tyle czasu potrzebowało moje ciało, by wrócić

do zdrowia. Minął dopiero tydzień, odkąd zostałam naznaczona, a już
stałam się silniejsza niż jakakolwiek kobieta należąca do rasy ludzkiej.
Paznokcie mi stwardniały i wydłużyły się. Włosy miałam gęstsze,
grubsze i dłuższe niż wcześniej. Nawet moje szmaragdowe oczy za-
częły się zmieniać.

Podsłuchałam, jak jeden z Synów Ereba, wartowników, których

jedynym zadaniem było chronienie adeptów

i wampirek, mówi, że moje oczy stają się najbardziej fascynującymi

szmaragdami, jakie kiedykolwiek widział.

Podobały mi się te zmiany. Dzięki nim czułam jeszcze większą

determinację, by zamknąć przeszłość.

Wyjście z Domu Nocy nie było trudne. Nikt mnie przecież nie więził:

byłam uczennicą, szanowaną i docenianą zarówno za urodę, jak i za to,
co Cordelia nazywała potencjałem. Wszyscy uczniowie mieli dostęp
do powozów i takiej liczby rowerów, jakich nie posiadali wszyscy
członkowie klubu Hermes razem wzięci. Cieszyłam się niemal
nieograniczoną wolnością. Jedynym warunkiem było stosowanie pasty
do makijażu, by zamaskować zarys księżyca na czole, oraz skromny
ubiór, żeby zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę.

Moja suknia prezentowała się nader skromnie. Została elegancko

uszyta z delikatnego płótna, była popielata, pozbawiona ozdób i sięgała
wysoko pod szyję. Nikt, kto mnie nie dotknął, nie podejrzewałby, jaka
jest kosztowna — a ja nie zamierzałam pozwolić, by ktokolwiek mnie
dotykał.

Peleryna z kapturem kryła jedyny nieskromny element mojej kreacji:

perły Alicji Wheiler. Celowo nanizałam je z powrotem na drucik i
założyłam na szyję. Ten pomysł przyszedł mi do głowy, gdy
siedziałam w nowym ogrodzie i czekałam, aż moje ciało się zagoi.

Dom Nocy jest szkołą, ale wyjątkową. Zajęcia odbywają się

wyłącznie w nocy. Uczniowie, profesorowie i mentorzy, a także
kapłanki oraz wojownicy śpią w dzień, bezpieczni za grubymi
marmurowymi ścianami wzmocnionymi nieziemską magią czerpiącą
swą siłę z nocy, księżyca oraz bogini, która nad nami panuje.

Cordelia wyjaśniła mi, że dopóki moje ciało się nie zagoi, jestem

zwolniona z lekcji, później jednak dołączę do pozostałych adeptów i
poznam fascynujący program zajęć, rozszerzający się przez następne
cztery lata — program, który zakończy się jedną z dwóch możliwości:
przemianą w pełnoprawnego wampira albo śmiercią.

Jedyną śmiercią, jaka pochłaniała moja uwagę, była j e g o śmierć.
Nabierałam sił i wracałam do zdrowia, zwiedzając pałacowy budynek

Domu Nocy oraz otoczone białym marmurowym murem tereny wokół
niego. Zawsze uważałam, że ogrody przy domu Wheilerów są piękne, i
chociaż nigdy nie zapomnę mojej wierzby i fontanny ani ukojenia,
jakie przynosiły mi tamte mroki, przy ogrodach wampirów wszystkie
inne ogrody na świecie wypadały bardzo blado.

Ogrody Domu Nocy zostały stworzone tak, by można się było nimi

napawać po zachodzie słońca. Kwitnące nocą jaśminy, kwiaty
księżycowe, wieczorne prymulki, lilie otwierające swoje płatki do
światła księżyca — wszystkie one pachniały słodko i porastały
ogromny obszar, na którym stały dziesiątki fontann, każda z innym
wizerunkiem bogini Nyks.

Przeszukałam ten teren i z łatwością odnalazłam wierzbę zasłaniającą

fragment ogrodu usytuowany nieopodal wyjątkowo pięknego
marmurowego posągu bogini, która stała z uniesionymi rękoma,
ukazując bezwstydnie nagie, krągłe kształty. Pod swoją nową wierzbą
znalazłam znajomą ciemność i mroki, które koiły moje obolałe ciało i
duszę.

To właśnie tam usiadłam ze skrzyżowanymi nogami na dywanie z

mchu i wysypałam perły z naszyjnika Alice Wheiler na ciemną
tkaninę. Otoczona kojącą ciemnością nanizałam je na cienki jak włos
drucik, tworząc nowy naszyjnik z resztek starego. Ten nie miał być
potrójny i elegancki. Miał stanowić jeden długi sznur pereł
przypominający stryczek.

Cordelia wydawała się zdezorientowana, gdy poprosiłam o drut, igłę

do nawlekania, obcęgi oraz nożyce. Kiedy wyjaśniłam, że chcę zrobić
na nowo naszyjnik matki, tak jak stworzyłam na nowo własne życie,
zapewniła mi to, o co ją prosiłam, ale widziałam po minie, że wcale nie
jest z tego powodu zadowolona.

Cóż. Jej zadowolenie nie było mi do niczego potrzebne.
Obcinając drut, żeby go zgiąć wokół szmaragdowej zapinki,

skaleczyłam się w palec ostrą, poszarpaną krawędzią. Przyglądałam się
zafascynowana, jak krew spływa po cieniutkim druciku i znika wśród
pereł. Uznałam, że doskonale się stało, iż własną krwią
przypieczętowałam proces odtwarzania naszyjnika.

Długi, pojedynczy sznur wisiał kojącym ciężarem na piersi, gdy

wyszłam z Domu Nocy i rozpoczęłam pięciokilometrowy spacer po
South Prairie Avenue. Księżyc, którego znacznie ubyło, wisiał wysoko
na niebie, ale ponieważ zasłaniały go chmury, dawał niewiele światła.
Cieszyło mnie to. Ciemność dodawała mi otuchy i uspokajała, więc
gdy dotarłam w końcu do domu Wheilerów, sama czułam się jak cień.
Północ już dawno minęła, kiedy otworzyłam furtkę do ogrodu i
poruszając się bezszelestnie, przeszłam tą samą drogą, którą zaledwie
tydzień wcześniej znaczyłam krwią.

Wejście dla służby jak zwykle nie było zamknięte na klucz.
Cały dom spał. Nie licząc dwóch lamp gazowych u podnóża

schodów, wszędzie panował mrok. Pokonałam kolejne piętra w
ciemności, mając wrażenie, że płynę, a nie idę.

Położyłam rękę na klamce i drzwi do jego pokoju otworzyły się.

Jedyne światło w całym pomieszczeniu pochodziło od przysłoniętego
chmurami księżyca i padało przez jedno z długich, skośnych okien.
Takie oświetlenie zupełnie mi wystarczało.

Skrzywiłam się, czując obrzydliwy smród alkoholu, potu i brudu, ale

nie powstrzymało mnie to przed zrobieniem tego, po co przyszłam.

Po cichu podeszłam do łóżka i stanęłam nad ojcem tak samo, jak on

stał nade mną tydzień wcześniej.

Zdjęłam z szyi sznur pereł i trzymałam go w ręce, naprężony i gotowy

do użycia.

Zebrałam ślinę w ustach i splunęłam ojcu prosto w twarz.
Obudził się, zamrugał oszołomiony, po czym otarł policzki.
— Nie śpisz, co? To dobrze. Nie wolno ci spać. Mamy pewne sprawy

do uregulowania — powtórzyłam jego własne słowa.

Potrząsnął głową, jakby właśnie wszedł do domu z potężnej ulewy, a

potem otworzył szeroko oczy.

— Emily! — powiedział wstrząśnięty, rozpoznając mnie. — To ty!

Wiedziałem, że do mnie wrócisz. Wiedziałem, że to, co ten chłopak
Simptonów mówił o wampirze i Naznaczeniu, to było kłamstwo.

Próbował usiąść, a wtedy go zaatakowałam. Z prędkością i siłą, jakiej

nie mogła posiadać żadna ludzka dziewczyna, owinęłam drut z perłami
wokół jego tłustej szyi i zacisnęłam mocno. Jednocześnie popatrzyłam
mu prosto w oczy i odezwałam się głosem, w którym nie było ani śladu
ludzkiej łagodności:

— Nie wróciłam do ciebie. Wróciłam p o ciebie. — Jego ciałem

wstrząsnęły konwulsje. Zaczął mnie uderzać wielkimi łapami, ale
przecież nie byłam już chorą, słabą dziewczyną. Jego ciosy zostawiały
ślady, lecz nie robiło to na mnie wrażenia. — O tak, uderzaj mnie!
Posiniacz mnie! To będą dowody potwierdzające moją historię. Bo
widzisz, musiałam się jakoś bronić, kiedy znów mnie zaatakowałeś.
Chciałam tylko, żebyś przyznał, że zrobiłeś coś bardzo złego, a ty
znów próbowałeś mnie zgwałcić. Tyle że tym razem ci się nie udało.

Oczy wyszły mu z orbit. Na tle purpurowej twarzy wyglądało to,

jakby płakał krwistymi łzami. Tuż przed tym, jak udławił się swoim
ostatnim oddechem, dodałam:

— I nie jestem Emily. Jestem Neferet.
Już po wszystkim zdjęłam mu perły z szyi. Wbiły się głęboko w jego

sflaczałe ciało i teraz były pokryte krwią.

Niosłam je ostrożnie, wracając ciemnymi ulicami miasta. Gdy

doszłam do mostu przy State Street, łączącego brzegi cuchnących wód
Chicago River, przystanęłam na chwilę i wrzuciłam naszyjnik do rzeki.
Miałam wrażenie, że przez dłuższy czas unosi się na ciemnej
powierzchni; potem objęły go czarne, smoliste macki i wciągnęły w
głąb, jakby zaakceptowały ofiarę.

— To koniec — oznajmiłam głośno ciemnej nocy. — Z jego śmiercią

zaczyna się moje nowe życie jako Neferet.

Gdy wróciłam, Cordelia znów czekała na mnie na progu Domu Nocy.

Podeszłam do niej, wybuchając płaczem. Moja mentorka rozpostarła
ramiona i pocieszyła mnie swoją macierzyńską dobrocią.

Oczywiście, musiałam opowiedzieć całą historię Radzie Szkoły.

Wyjaśniłam, że chociaż teraz widzę, jaki to był nierozważny krok,
tamtej nocy chciałam tylko, żeby Barrett Wheiler przyznał, iż zrobił
swojej córce coś odrażającego. On jednak rzucił się na mnie, a ja tylko
się broniłam.

Ustalono, że powinnam opuścić Chicago. Miejscowa policja miała

zostać przekupiona, a zarząd banku zmuszony do milczenia.
Szczęśliwym zrządzeniem losu pociąg z wampirami jeszcze tego
samego dnia odjeżdżał na południowy zachód, do Oklahomy, gdzie
szukano lokalizacji dla przyszłego Domu Nocy. Miałam się przyłączyć
do grupy.

I tak też się stało. W tej chwili siedzę w luksusowym wagonie i

kończę pisanie dziennika.

Cordelia powiedziała, że Oklahoma to ziemie rdzennych

Amerykanów, święte, bogate w dawne tradycje i magię płynącą z
ziemi. Postanowiłam, że właśnie tam pozbędę się tych zapisków.
Zakopię je głęboko, a wraz z nimi zakopię Emily Wheiler, jej
przeszłość oraz wszystkie tajemnice. Naprawdę zacznę od nowa,
uznając zwierzchnictwo i magię bogini Nyks.

Nikt nie pozna moich sekretów, gdyż zostaną pogrzebane w głębokim

grobie i będą milczeć jak on. Nie żałuję niczego, a jeśli to, co zrobiłam,
ściągnęło na mnie klątwę, pragnę, by ta klątwa została pochowana
wraz z dziennikiem, uwięziona na wieki w świętej ziemi.

Tak oto kończy się smutna historia Emily Wheiler, a zaczyna

magiczne życie Neferet — ale nie królowej Egiptu, lecz... Królowej
Nocy!

DRODZY CZYTELNICY,

Klątwa Neferet okazała się bardzo trudną książką do napisania, ale

ostatecznie zadziałała jak katharsis. Choć wszyscy bohaterowie moich
powieści to postacie fikcyjne, niektóre z ich doświadczeń
odzwierciedlają wydarzenia z mojego życia. Bohaterowie rodzą się i
ukazują mi swoje oblicze w trakcie pisania. Zaczynam ich poznawać,
rozumieć i kochać tak samo jak wy, rozdział po rozdziale, wydarzenie
po wydarzeniu.

W tej książce wreszcie zrozumiałam głębiej postać Emily, która

później stała się Neferet. Pod koniec opowieści czułam dla niej
współczucie, litość i troskę, mimo że postanowiła przekuć swój ból w
moc ciemności. Chciałabym, aby moi czytelnicy wynieśli z tego jedną
naukę: że podjęta przez Neferet decyzja nie przyniosła jej
prawdziwego uwolnienia. Jedynie pomoc doświadczonych terapeutów
i zaufanych dorosłych oraz działania mające na celu przywrócenie
wewnętrznej siły po traumatycznych doświadczeniach mogą przynieść
spokój ducha i szczęście.

Jeśli wisi nad wami cień dawnych przeżyć albo czujecie się

niekomfortowo w związku z tym, jak traktuje was ktoś z otoczenia,
zwróćcie się do osoby dorosłej, do której macie zaufanie. Istnieje
mnóstwo ludzi gotowych pospieszyć wam z pomocą. Wasi rodzice,
terapeuci, nauczyciele oraz organizacje chroniące młodych ludzi przed
przemocą na tle seksualnym podadzą wam pomocną dłoń i udzielą

wsparcia. Jest ono niezbędne, byście doszli do siebie po przeżyciach,

po których czujecie się bezsilni, które głęboko was doświadczyły.
Jeżeli musicie zwrócić się do więcej niż jednej osoby, zróbcie to.
Zasługujecie na światło, które rozbłyśnie, gdy wróci wasza
wewnętrzna siła, a i świat potrzebuje tego światła.

Życzę wam najjaśniejszych dni oraz miłości... zawsze miłości...

P.C. Cast