Inflacja, deflacja

Inflacja oznacza wzrost cen.

Inflacja jest wysoka, gdy ceny kupowanych dóbr i towarów

rosną szybko; gdy ceny rosną powoli, wówczas inflacja
jest niska.

Inflacja jest to trwały wzrost ogólnego poziomu cen

w gospodarce. Mierzy się ją przy pomocy stopy inflacji,
która wyraża procentowo jak szybko zwiększa się poziom
cen w danym czasie.

Przykładowo wzrost cen w lipcu o 5% miesięcznie

oznacza, że są one przeciętnie o 5% wyższe niż w czerwcu
(stanowią 105% poziomu cen w czerwcu).

Inflacja „zjada” wartość pieniądza.

Doświadczenia historyczne

W latach 1970. w wielu krajach rozwiniętych gospodarczo

inflacja istotnie wzrosła, osiągając poziom kilkunastu lub nawet
20%: Wielka Brytania, USA, Włochy, Francja, Nowa Zelandia.

Inflacja nie wystąpiła w Niemczech i w Szwajcarii.

W latach 1980. zaczął się ogólnoświatowy proces obniżania

inflacji, który udało się zakończyć w latach 1990.

Skutki inflacji

Inflacja w planowaniu działalności gospodarczej

Stopa inflacji jest na ogół zmienna, a wahania te wprowadzają

niepewność, jak będą kształtowały się ceny i ich relacje (ceny
względne) w przyszłości. Z tej przyczyny inflacja utrudnia
decyzje inwestycyjne firmom i

może prowadzić do zmniejszenia

poziomu inwestycji w gospodarce.

Inflacja jako podatek płacony przez posiadaczy

pieniądza

• Trzymanie pieniędzy w czasie inflacji jest zawsze

opodatkowane, nawet gdyby stopy procentowe były równe
zero, gdyż władze państwowe dopuszczając do inflacji
doprowadzają do

spadku wartości i siły nabywczej

pieniędzy

posiadanych przez ludność.

•

Inflacja powoduje

erozję siły nabywczej pieniądza

.

Tracą na tym głównie ci, którzy oszczędzają. Tracą
również osoby o stałych dochodach.

Inflacja a zaufanie do pieniądza

Spadek zaufania do pieniądza, występujący w czasie

wysokiej inflacji i chęć szybkiego się go pozbycia
prowadzą do podejmowania decyzji gospodarczych w
pośpiechu, które później często okazują się być zupełnie
nietrafne.

Stymulując tego typu zachowania inflacja powiększa chaos

i zmniejsza efektywność działania gospodarki.

Inflacja a napływ walut obcych

Ucieczka od krajowego pieniądza, którego wartość szybko

maleje,

powoduje,

że

w

obiegu

pieniężnym coraz

ważniejszą rolę zaczynają odgrywać waluty obce,

zwykle

pochodzące z krajów, w których nie ma inflacji. Prowadzi
to do coraz mniejszego wpływu władz monetarnych
emitujących pieniądz krajowy na funkcjonowanie krajowej
gospodarki.

Wpływ inflacji na funkcjonowanie sektora

finansowego

Wysoka inflacja uderza w osoby posiadające depozyty oraz

w kredytodawców. Nie mogą oni być pewni, ile będą
warte ich pieniądze w momencie wycofywania depozytu
lub w chwili spłaty długu wraz z odsetkami.

Inne koszty inflacji

• inflacja doprowadza do przesunięć dochodów między

ludźmi. Tracą na tym grupy najsłabsze, zyskują
najmocniejsze – te, które umieją wywalczyć dla siebie

wyższe dochody

• jeśli progi podatkowe nie są korygowane w górę o stopę

inflacji, podatnicy muszą płacić wyższe podatki – bo rosną
ich dochody pieniężne, choć nie rośnie ich siła nabywcza

• inflacja

powoduje dodatkowe koszty dla przedsiębiorstw i

zwykłych ludzi – tradycyjnie określane mianem „

kosztu

menu restauracyjnego

” lub „kosztu zmiany menu”

i

„kosztu zdartych zelówek

”.

Koncepcja reprezentatywnego koszyka dóbr

Różne miary inflacji

•

Mierzenie inflacji opiera się na wykorzystaniu

koncepcji

reprezentatywnego koszyka dóbr konsumpcyjnych.

•

Skład tego koszyka odzwierciedla strukturę konsumpcji

gospodarstw domowych – w odpowiednich proporcjach znajdują
się w nim produkty żywnościowe, odzieżowe, nośniki energii,
wydatki związane z utrzymaniem mieszkań, wydatki transportowe
itp.

•

Skład koszyka ustalany jest raz do roku na podstawie badań

budżetów gospodarstw domowych prowadzonych przez GUS.
Oznacza to, że koszyk nie ulega zmianom przez cały rok. Znając
skład koszyka, dla każdego miesiąca wyznacza się jego wartość.

Wyznaczanie indeksu poziomu cen

Wartości

koszyka

reprezentatywnego

w

poszczególnych

miesiącach zestawione w szereg czasowy tworzą tzw. indeks
poziomu cen. Na bazie tego indeksu możliwe jest wyznaczenie
różnych miar inflacji

• Inflacja

miesięczna

powstaje

poprzez

odniesienie

bieżącego poziomu cen do poziomu cen w poprzednim
miesiącu. Informuje ona o tym, o ile procent wzrosły ceny
w ciągu ostatniego miesiąca. Niech Pt oznacza wartość
indeksu cen w okresie t. Wówczas inflacja miesięczna w
okresie t może być wyznaczana ze wzoru:

1

1









m

t

t

t

P

P

Inflacja roczna

powstaje poprzez odniesienie bieżącego

poziomu cen do poziomu cen przed rokiem (czyli do poziomu
cen w analogicznym okresie poprzedniego roku), np. poziomu
cen z lipca 2005 r. do poziomu cen z lipca 2004 r.

Inflacja roczna jest najpopularniejszą miarą inflacji.

Informuje

ona o tym, o ile procent wzrosły ceny w ciągu ostatniego roku.
Dla indeksu cen Pt inflacja roczna wyznaczana jest według
formuły następującej i przedstawiana w postaci procentów.

1

1 2









r

t

t

t

P

P

• Inflacja roczna znajduje szerokie zastosowania: NBP

wyraża swój cel inflacyjny w postaci inflacji rocznej
(wynosi on obecnie 2,5%), inflacja roczna jest często
stosowana jako wskaźnik rewaloryzacyjny kosztów, np.
dotyczących prac budowlanych, jest wykorzystywana do
wyznaczania realnych stóp procentowych, a także w wielu
innych sytuacjach.

• Dysponując wartościami inflacji miesięcznej dla dwunastu

kolejnych miesięcy możliwe jest wyznaczenie inflacji
rocznej ze wzoru:







 





1

1

1

1

1

1

1

9

10

11



































m

t

m

t

m

t

m

t

m

t

r

t



Inflacja

średnioroczna powstaje przez odniesienie

średniego poziomu cen w danym roku do średniego
poziomu cen w roku poprzednim. Jej interpretacja jest
zbliżona do interpretacji inflacji rocznej, z tą różnicą, że
porównywane są poziomy cen w całym roku, a nie tylko
w jednym okresie. Jeśli Pt oznacza indeks cen w miesiącu
t, to inflacja średnioroczna wygląda tak:









1

...

12

1

...

12

1

12

13

21

22

23

1

9

10

11













































t

t

t

t

t

t

t

t

t

t

s

t

P

P

P

P

P

P

P

P

P

P

Deflacja

Deflacja to „spadek ogólnego poziomu

cen

.” Oznacza to, że

stopa inflacji

jest ujemna.

Jeśli popyt na produkty przemysłowe jest mały, wytwórcy

obniżają ceny, by się ich pozbyć. Jeśli niższe ceny nie powodują
zwiększenia popytu, następuje kolejna obniżka cen. Rezultatem
są ciągle obniżające się ceny, co jest charakterystyczne dla
depresji.

Deflację mierzy się

Indeksem Cen Wytwórców

(Producer Price

Index), który co miesiąc jest publikowany przez GUS. Jeśli
indeks spadnie o 10% lub więcej podczas kolejnych sześciu
miesięcy można mówić o wystąpieniu deflacji.

Dlaczego deflacja jest zła?

• Deflacja prowadzi o tzw. pułapki płynności. Stopy

procentowe nie mogą spaść poniżej zera, wobec czego
polityka pieniężna banków centralnych przestaje być
efektywna.

• Mimo zerowych stóp procentowych utrzymuje się wysoki

koszt kapitału prowadzący do dalszego spadku konsumpcji
i inwestycji. Wobec malejących cen decyzje o zakupie

dóbr, lub maszyn są odwlekane. Prowadzi

to do

następującego cyklu: zarobki spadają, zmniejsza się
zatrudnienie, następuje dalszy spadek popytu i cen.

• Mimo

niskiego

kosztu

obsługi

długu

problemy

kredytobiorców się pogłębiają prowadząc do rosnącej
liczby

bankructw.

Wywiera

to

wpływ na sytuację

finansową

banków.

• Na deflacji traci również budżet państwa: wpływy

podatkowe gwałtownie maleją zarówno z powodu niższej
wartości sprzedaży towarów na rynku, jak i pogorszenia
się kondycji finansowej przedsiębiorstw i banków.
Natomiast wydatki nie spadają szybko, choćby dlatego, że
wzrosnąć muszą kwoty zasiłków dla bezrobotnych. W
rezultacie tego wzrasta zazwyczaj

deficyt budżetowy i dług

publiczny

.

Najgłębsza deflacja w historii

nastąpiła w latach

światowego załamania gospodarczego z lat 1929-1933.
Ceny w gospodarce amerykańskiej spadały przez 4 lata z
rzędu, a łączny ich poziom obniżył się o 25%.
Towarzyszyło temu załamanie wielkości produkcji o 30%,
masowe bankructwa i gwałtowny wzrost stopy bezrobocia
z 3% w 1929 r, do 25% w 1934 r.