Siła, szybkość oraz wytrzymałość to 3 podstawowe kondycyjne zdolności motoryczne.
Kondycyjne, gdyż w szczególności zależą od potencjału naszego ciała. W odróżnieniu od
zdolności koordynacyjnych, których wyróżnia się 5 (równowaga, rytmizacja, sprzęganie,
różnicowanie, orientacja) trening wymaga większego zaangażowania ośrodkowego układu
nerwowego w procesie uczenia. Trudno też stwierdzić, w treningu których zdolności bardziej
angażowane są procesy wolicjonalne, czyli motywacji do chęci ich poprawy. Myślę, że należy
tu postawić znak równości i dlatego też należy rozwijać tak samo zdolności kondycyjne, jak i
koordynacyjne.

Ta praca ma na celu przybliżenie metod poprawy szybkości, gdyż metody rozwijania siły i
wytrzymałości są dostępne na większości portali związanych z kulturystką lub fitnessem. Na
samym początku trzeba wskazać, że szybkość składa się z 3 komponentów, które na początku
cyklu ćwiczymy oddzielnie, zaś w miarę zbliżania się do jego końca łączymy je w całość,
gdyż walka składa się z wielu skomplikowanych czynności, a nie tylko z pojedynczego ruchu,
chociaż jak to powiedział kiedyś Bruce Lee: “Pokonanie przeciwnika serią ciosów jest oznaką
mistrzostwa, zaś pokonanie przeciwnika jednym ciosem jest oznaką wielkości.”, ale wlejmy w
swoje serca odrobinę pokory - nikt z nas na początku drogi nie jest wielki. Owe 3 komponenty
to:

●

reakcja na bodziec - w przypadku walki jest to bodziec optyczny, czyli związany z okiem

●

szybkość pojedynczego ruchu - w tym przypadku uderzenia, ale może tu też chodzić
np.o unik.

●

szybkość serii ruchów - uderzeń, ale też zasłon, czy bloków.

Wszystkie komponenty stanowią w walce całość, ale musimy wiedzieć, że na początku trzeba
je wysublimować. Jak to zrobić prawidłowo, o tym w rozdziale dotyczącym cyklu, zaś metody
dotyczące szybkości i siły przedstawiają się następująco:

1. Metoda powtórzeniowa - najprostsza ze wszystkich; wykonujemy dane ćwiczenie (np.

uderzenie lub serię uderzeń) z jak największą szybkością, a potem odpoczywamy do
stanu odzyskania pełnego potencjału przez układ nerwowy i mięśniowy; przyjmuje się,
że przerwa musi być 10x dłuższa niż był wykonywany ruch, ale zwłaszcza przy seriach
odpoczynek powinien trwać nawet 3-5 minut, co idealnie współgra z parametrami
siłowymi podczas cyklu kreatynowego.

2. Metoda dużych kontrastów - metoda, która jest także wykorzystywana w

zaawansowanej metodyce samej nauki ruchu; polega ona na przeplataniu ćwiczeń
siłowych i szybkościowych, jednak ćwiczenia siłowe powinny być wykonywane w
zakresie maksymalnych obciążeń (pamiętajmy o asekuracji), ale z wolicjonalną jak
największą szybkością, zaś ćwiczenia szybkościowe mogą być wykonywane bez
obciążenia lub nawet z ułatwieniem (np. uderzenia w pochyleniu bez obciążenia, gdzie
ułatwieniem jest grawitacja, która ściąga nam rękę w dół); przerwy odpoczynkowe
podobnie jak w metodzie powtórzeniowej;

3. Metoda małych kontrastów - metoda najbardziej wymagająca od strony czucia

ruchu, czyli technika musi przy jej stosowaniu być perfekcyjnie wyczesana; polega
ona na przeplataniu ćwiczeń siłowych z szybkościowymi, ale ćwiczenia siłowe
powinny być na relatywnie małym obciążeniu rzędu 5-15% jednego maksymalnego
powtórzenia, co w treningu wszechstronnym jest proste do określenia, jednak w treningu
ukierunkowanym już trudniejsze, zaś w specjalny jest tylko szacowaniem, ale trzeba
mieć tego świadomość, iż sport to nie apteka i tu wszystkiego nie da się idealnie
odmierzyć. Jednak regularne ćwiczenie powoduje, że coraz lepiej poznajemy swoje
ciało i możemy stosować zasadę treningu instynktownego, co sprawia, że perfekcyjnie
indywidualizujemy swoje obciążenia; ćwiczenia (serie) szybkościowe, jak i przerwy
odpoczynkowe podobnie jak w metodzie dużych kontrastów.

Więcej na temat koordynacji w pracy

http://www.pracenaukowe.net.pl/?show=3538