16

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

Jed nym z po waż niej szych pro ble mów u wie lu

dzie ci w wie ku przed szkol nym są za bu rze nia roz wo ju
psy cho ru cho we go, obej mu ją ce za bu rze nia mo to ry ki
ma łej, mo to ry ki du żej, funk cji wzro ko wych, uwa gi oraz
funk cji ję zy ko wych, któ re mo gą pro wa dzić w kon se -
kwen cji do spe cy ficz nych trud no ści w na uce czy ta nia
i pi sa nia. Aby umoż li wić dzie ciom po myśl ny start
w szko le, waż ne jest do strze że nie wcze snych ob ja -
wów ry zy ka dys lek sji oraz ich zdia gno zo wa nie. W tym
ce lu do stęp nym i ła twym do za sto so wa nia na rzę dziem
jest Ska la Ry zy ka Dys lek sji M. Bog da no wicz (2005).
W przy pad ku roz po zna nia ry zy ka dys lek sji na le ży nie -
zwłocz nie roz po cząć dzia ła nia zmie rza ją ce do uspraw -
nie nia za bu rzo nych funk cji. W za leż no ści od stop nia
ry zy ka i głę bo ko ści de fi cy tów roz wo jo wych na le ży
sys te ma tycz nie pro wa dzić te ra pię pe da go gicz ną oraz
te ra pię lo go pe dycz ną.

Od 22 lat je stem lo go pe dą pra cu ją cym mię dzy

in ny mi z dzieć mi przed szkol ny mi i z mo ich ob ser wa -

cji wy ni ka, iż z ro ku na rok wzra sta licz ba dzie ci wy ma -
ga ją cych spe cja li stycz nej opie ki lo go pe dycz nej. Ba -
da nia pro wa dzo ne przed wie lu la ty przez B. Sa wę
(1990) po ka za ły, że w po pu la cji dzie ci uczęsz cza ją -
cych do ze ró wek 24,9% wy ka zy wa ło nie pra wi dło wo -
ści w roz wo ju mo wy. Prze pro wa dzo ne prze ze mnie
w ro ku szkol nym 2009/2010 w mie ście i gmi nie
Kietrz w wo je wódz twie opol skim prze sie wo we ba da -
nia lo go pe dycz ne po ka za ły, że oko ło 50% ba da nych
dzie ci prze ja wia nie pra wi dło wą ar ty ku la cję.

Ba da nia mi ob ję tych zo sta ło 54 dzie ci w przed -

szko lu miej skim, 50 dzie ci z dwóch grup ze ro wych
funk cjo nu ją cych przy szko le pod sta wo wej oraz 14
dzie ci z dwóch grup ze ro wych funk cjo nu ją cych
przy wiej skich szko łach pod sta wo wych. Łącz nie prze -
ba da no 128 dzie ci. U 61 zdia gno zo wa no róż ne za bu -
rze nia eks pre sji ję zy ko wej, ta kie jak: wa dy wy mo wy,
my le nie wy ra zów o po dob nym brzmie niu, zmie nia nie
szy ku wy ra zów w zda niu, uży wa nie nie pra wi dło wych

Ć

wiczenia ortofoniczne

w terapii logopedycznej

dzieci ryzyka dysleksji

Urszula Kalicińska

Z roku na rok wzrasta liczba dzieci wymagających specjalistycznej opieki logopedycznej. Z badań
prowadzonych w latach 90 wynika, że w populacji dzieci uczęszczających do zerówek 24,9% wykazywało
nieprawidłowości w rozwoju mowy. Badania przeprowadzone przeze mnie w ubiegłym roku pokazały, że jest
takich dzieci już około 50%.

form gra ma tycz nych. U wie lu dzie ci z tej gru py roz po -
zna no po nad to za bu rze nia słu chu fo ne ma tycz ne go
cha rak te ry zu ją ce się trud no ścia mi w od róż nia niu gło -
sek o po dob nym brzmie niu, pa mię cio wym od twa rza -
niu se kwen cji (dni ty go dnia, po ry ro ku, na zwy
mie się cy), wy róż nia niu gło sek w sło wach, łą cze niu
gło sek w sło wo, roz po zna wa niu i two rze niu ry mów
oraz za pa mię ty wa niu wier szy ków i pio se nek. W związ -
ku z do strze żo ny mi symp to ma mi za li czo no te dzie ci
do gru py ry zy ka trud no ści w na uce czy ta nia i pi sa nia
i ob ję to te ra pią lo go pe dycz ną. Te ra pię roz po czę to
od przy go to wa nia apa ra tu mo wy po przez uspraw nie -
nie ukła du od de cho we go, fo na cyj ne go i ar ty ku la cyj -
ne go. Do te go ce lu wy ko rzy sty wa no róż no rod ne
ćwi cze nia or to fo nicz ne, któ re mo gą być wy ko ny wa ne
w ga bi ne cie lo go pe dycz nym oraz w przed szko lu
i szko le, a tak że w do mu, po od po wied nim przy go to -
wa niu na uczy cie li i ro dzi ców.

W za leż no ści od ro dza ju trud no ści, pod czas ćwi -

czeń or to fo nicz nych na le ży po ło żyć szcze gól ny na -
cisk na te ele men ty, któ re spra wia ją dziec ku pro blem,
ale jed no cze śnie sto so wać wszyst kie pod sta wo we
ćwi cze nia obej mu ją ce od dy cha nie, fo na cję, kształ ce -
nie słu chu fo ne ma tycz ne go, gim na sty kę na rzą dów

mo wy i ar ty ku la cję. Ćwi cze nia te łą czą się ze so bą
i choć na le ży wy ko ny wać je w okre ślo nej ko lej no ści,
to mo gą być tak że sto so wa ne rów no le gle.

Ćwi cze nia or to fo nicz ne od dzia łu ją rów nież po zy -

tyw nie na psy chi kę dziec ka: po wo du ją od prę że nie
umy sło we, bu dzą wia rę we wła sne si ły, da ją lep sze
sa mo po czu cie z po wo du ła twiej sze go na wią zy wa nia
kon tak tów wer bal nych z oto cze niem i sa tys fak cję
z po stę pów w na uce pra wi dło wej ar ty ku la cji. Ćwi cze -
nia moż na pro wa dzić rów nież z dzieć mi o pra wi dło -
wym roz wo ju mo wy – wów czas roz wi ja ją i utrwa la ją
spraw ność ję zy ko wą i za po bie ga ją wa dom wy mo wy.
Jed nak szcze gól ne zna cze nie peł nią te ćwi cze nia
w pra cy z dzieć mi o opóź nio nym roz wo ju mo wy oraz
wy ka zu ją cy mi za bu rze nia ję zy ko we i wa dy wy mo wy.
Ćwi cze nia or to fo nicz ne wspo ma ga ją pro ces usu wa -
nia tych za bu rzeń po przez uspraw nia nie apa ra tu od de -
cho we go (płu ca, oskrze la, tcha wi ca), fo na cyj ne go
(krtań, gar dło, ja ma no so wa) i ar ty ku la cyj ne go (war -
gi, ję zyk, pod nie bie nie, po licz ki, uzę bie nie).

Zasadyprowadzeniaćwiczeńortofonicznych

:

w do bo rze ćwi czeń kie ro wać się ro dza jem za bu rze -

nia mo wy,

de mon stro wać ćwi cze nie dziec ku w od po wied nim

tem pie, wy ja śnia jąc je go isto tę i na zy wa jąc bio rą ce
w nim udział na rzą dy,

przed przy stą pie niem do za ba wy za po znać dziec ko

z re kwi zy ta mi,

wy ko nać od dziel nie każ dy ele ment ćwi cze nia,
ćwi czyć ra zem z dziec kiem,
na rzą dy mo wy ćwi czyć przed lu strem,
za czy nać od ćwi czeń naj ła twiej szych do co raz trud -

niej szych,

pro wa dzić ćwi cze nia w for mie za ba wy,
pro wa dzić ćwi cze nia in dy wi du al nie lub zbio ro wo,
ćwi czyć krót ko (ok. 5 min) i czę sto po wta rzać,

ćwi cze nia uspraw nia ją ce mo to ry kę na rzą dów ar ty -

ku la cyj nych po prze dzić ćwi cze nia mi roz luź nia ją cy mi,

nie prze pro wa dzać ćwi czeń ar ty ku la cyj nych, w któ -

17

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

ćwiczeniaortofoniczne wzię ły swą na zwę od po -
ję cia or to fo nia (or thos – pro sty, pra wi dło wy; pho -
ne – głos), któ re ozna cza po praw ną wy mo wę
(Kacz ma rek 1977, s. 279); or to fo nia jest dzia łem
or to epii zaj mu ją cym się usta la niem za sad po praw -
nej wy mo wy i po praw ne go brzmie nia wy ra zów
i po łą czeń wy ra zo wych da ne go ję zy ka (Sko -
rek 2002, s. 121)
ćwi cze nia or to fo nicz ne wstęp ne:
ćwi cze nia od de cho we,
ćwi cze nia fo na cyj ne,
ćwi cze nia lo go ryt micz ne,
ćwi cze nia kształ tu ją ce słuch fo ne ma tycz ny,
ćwi cze nia uspraw nia ją ce na rzą dy mow ne,
bez po śred nio zwią za ne pro ce sem mó wie nia:
ćwi cze nia ar ty ku la cyj ne (Sa chaj ska 1981, s. 9)

rych po wta rza się gło ska, je śli dziec ko wy ma wia tę
gło skę w wa dli wy spo sób (wa da się utrwa la),

ćwi cze nia od de cho we roz po czy nać od tych, któ re

mo bi li zu ją wy łącz nie apa rat od de cho wy (dmu cha nie,
chu cha nie), a koń czyć na łą cze niu od dy cha nia z mó -
wie niem,

ćwi cze nia słu cho we za czy nać od róż ni co wa nia

dźwię ków z oto cze nia, po przez róż ni co wa nie izo lo wa -
nych gło sek, do ćwi czeń ana li zy i syn te zy słu cho wej,

ćwi cze nia lo go ryt micz ne pro wa dzić z dzieć mi ma ją -

cy mi trud no ści w spraw nym po ru sza niu się i w orien -
ta cji prze strzen nej,

łą czyć ćwi cze nia ar ty ku la cyj ne z ćwi cze nia mi od de -

cho wy mi, fo na cyj ny mi, lo go ryt micz ny mi, słu cho wy -
mi oraz uspraw nia ją cy mi mo to ry kę na rzą dów
ar ty ku la cyj nych (Sa chaj ska 1981, s. 11–13, Sko -
rek 2001, s. 71–72).

Po ni żej przed sta wio na zo sta nie krót ka pre zen ta cja

po szcze gól nych ro dza jów ćwi czeń or to fo nicz nych
w opar ciu o pu bli ka cje m.in.: G. De me lo wej
(1983), D. An tos, G. De mel, I. Sty czek (1978), E. Ki -
liń skiej -Ewer tow skiej (1987), K. Dat kun -Czer niak
(1994), E. Chmie lew skiej (1995), D. Emi lu ty -Roz ya
(1994).

I.Ćwiczeniaoddechowe

– ma ją na ce lu na ucze nie

róż ni co wa nia fa zy wde cho wej i wy de cho wej, zwięk -
sze nie po jem no ści płuc, po głę bie nie od de chu, wy -
dłu że nie fa zy wy de chu, sto so wa nia przerw we
wła ści wych miej scach na na bra nie po wie trza w cza -
sie mó wie nia, a tak że roz luź nie nie i uspo ko je nie
dziec ka. Wśród ćwi czeń od de cho wych moż na wy róż -
nić ćwi cze nia mo bi li zu ją ce apa rat od de cho wy, kształ -
tu ją ce od dy cha nie brzusz no -prze po no we, łą czą ce
od dy cha nie z ru chem oraz ćwi cze nia od de cho wo -fo -
na cyj ne.

Przykładyćwiczeńoddechowych:

•

głęboki wdech i wydech,

•

wąchanie kwiatka,

•

dmuchanie na wiatraczek,

•

nadmuchiwanie balonika,

•

wypuszczanie powietrza z balonika,

•

zdmuchiwanie płomienia świecy z coraz większej
odległości,

•

dmuchanie przez rurkę zanurzoną w wodzie
– „bulgotanie”,

•

puszczanie baniek mydlanych,

•

dmuchanie na lekkie przedmioty: watki, kawałki
styropianu, piłeczki,

•

dmuchanie na gorącą zupę,

•

chuchanie na zmarznięte dłonie,

•

dmuchanie w gwizdek,

•

dmuchanie przez rurkę na płatki bibuły,

•

dmuchanie na waciki i piórka zawieszone na nitkach,

•

dmuchanie przez rurkę na lekkie przedmioty
pływające po wodzie,

•

zdmuchiwanie chrupek z gładkiej i szorstkiej
powierzchni,

•

podrzucanie piórek lub watek dmuchaniem na nie,

•

naśladowanie szumu wiatru,

•

dmuchanie na zaszronioną szybę,

•

gra na instrumentach dmuchanych,

•

wymawianie na wydechu samogłosek,

•

liczenie na jednym wydechu.

18

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

©

iS

to

ck

ph

ot

o.

co

m

II. Ćwiczenia fonacyjne

– sto su je się w ce lu

zmniej sze nia na pię cia mię śni krta ni i gar dła, umie -
jęt ne go włą cza nia re zo na to rów gło so wych pod czas
mó wie nia oraz usta le nia wy so ko ści i na tę że nia gło su
wła ści we go dla da nej oso by. Usta le nie tych pa ra me -
trów na zy wa my na sta wie niem gło su. Roz róż nia my trzy
ro dza je na sta wie nia gło su: twar de, przy de cho we
i mięk kie. W pol skiej wy mo wie za wła ści we uzna wa -
ne jest na sta wie nie mięk kie, zwa ne też mięk kim ata -
kiem. Ćwi cze nia te prze pro wa dza my w ce lu
wy kształ ce nia umie jęt no ści wła ści we go po słu gi wa nia
się gło sem, zli kwi do wa nia gło sów zbyt pi skli wych lub
krzy kli wych. Ćwi cze nia fo na cyj ne na le ży pro wa dzić
po od de cho wych, a na stęp nie ra zem z ćwi cze nia mi
od de cho wy mi wy dłu ża ją cy mi fa zę wy de cho wą. Po -
win ny one trwać krót ko, by nie prze cią żać zbyt nio
mię śni krta ni. Mię dzy ko lej ny mi ćwi cze nia mi na le ży
ro bić krót kie prze rwy.

Przykładyćwiczeńfonacyjnych:

•

mru cze nie przez nos z wy dłu ża niem gło sek m lub
n, tak by drga ły war gi i skrzy deł ka no sa,

•

do prze dłu żo ne go m do da nie na koń cu sa mo gło -
ski: mmma, mmmo, mmmu, mmmi, mmme,

•

za czy na nie ćwi cze nia od sa mo gło ski: ammm,
ommm, emmm, ummm, immm,

•

włą cza nie sa mo gło ski w ciąg wy po wia da nej z prze -
dłu że niem spół gło ski no so wej: mmamm, mmomm,

mmumm, mmemm, mmimm,

•

na śla do wa nie sy cze nia ulat nia ją ce go się po wie trza
jak naj dłu żej, na jed nym wy de chu,

•

utrzy my wa nie jed no staj ne go, rów ne go, mo no ton -

ne go dźwię ku opar te go na jed nej sa mo gło sce:
aaaaa, ooooo, eeeee, uuuuu, iiiii,

•

na śla do wa nie szep tem gło sów z oto cze nia, in stru -
men tów mu zycz nych,

•

na śla do wa nie gło sów zwie rząt, przy ro dy, po jaz dów,

•

za ba wy w echo, któ re od po wia da co raz ci szej i ci -
szej, po wo li i ryt micz nie.

III.Ćwiczenialogarytmiczne

– po le ca ne są szcze -

gól nie dzie ciom ma ją cym trud no ści w orien ta cji prze -
strzen nej, spraw nym po ru sza niu się, dzie ciom
nie śmia łym oraz nad ru chli wym, po nie waż lo go ryt mi -
ka uczy płyn no ści ru chów, po zwa la wy ła do wać na gro -
ma dzo ną ener gię, a tak że zwol nić na pię cie
mię śnio we. W za kres ćwi czeń lo go ryt micz nych wcho -
dzą ćwi cze nia mu zycz no -ru cho we, słow no -ru cho we,
słow no -ryt micz ne, słu cho we i ćwi cze nia na rzą dów ar -
ty ku la cyj nych. Ma ją one na ce lu uwraż li wie nie dzie -
ci, zwró ce nie ich uwa gi na zja wi ska wspól ne dla
mu zy ki i wy po wie dzi, a więc na rytm, tem po, wy so -
kość dźwię ku, gło śność, ak cen ta cję, fra zo wa nie i ar -
ty ku la cję. W za ba wach lo go ryt micz nych na le ży
wy ko rzy stać umie jęt no ści zdo by te przez dziec ko pod -
czas wstęp nych ćwi czeń od de cho wych i fo na cyj nych.

Przykładyćwiczeńlogorytmicznych:

Cho dy

•

chód pia no – sto py sta wiać na pod ło dze mięk ko
od pal ców, bez ak cen tów,

•

chód for te – sto py sta wiać ener gicz nie, ca łą płasz -
czy zną na pod ło dze,

•

chód ty łem – cię żar cia ła prze nieść do ty łu, gło wa
od wró co na w bok, by wzro kiem kon tro lo wać kie ru -
nek ru chu,

•

chód bo kiem – sto pa i ko la no no gi wy ko nu ją cej krok
mu szą być zwró co ne w kie run ku ru chu,

19

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

©iStockphoto.com

•

chód ze wspię ciem na pal ce – moż na wy ko ny wać
bez ugi na nia ko lan lub z ugię ciem,

•

chód na pię tach,

•

chód w przy sia dzie – tyl ko na pal cach, wy ko nu jąc
ru chy sprę ży nu ją ce w ko la nach i sta wie bio dro wym,

•

chód z po głę bio nym sprę ży no wa niem – sto py ca łą
płasz czy zną na le ży sta wiać na pod ło dze i wy ko ny -
wać głę bo kie ru chy sprę ży nu ją ce ko lan i w sta wie
bio dro wym,

•

chód re ali zo wa ny z in ny mi for ma mi ru chu, np. przy -
sia da mi, ob ro ta mi, sko ka mi itp.

Bie gi

•

bieg ryt micz ny – syl wet ka wy pro sto wa na, gło wa
w po zy cji pio no wej,

•

bieg z uno sze niem ko lan – ko la na pod no sić wy so -
ko,

•

bieg z wy ma chem nóg do ty łu – ryt micz ny, prze -
mien ny wy mach nóg,

•

bieg z wy mi ja niem lub obie ga niem przed mio tów,

•

bieg w po łą cze niu z róż ny mi for ma mi ru chu: rzu -
tem, sko kiem, wspi na niem, dźwi ga niem.

Sko ki i pod sko ki

•

pod sko ki ryt micz ne – w miej scu, z po su wa niem się
do przo du,

•

pod sko ki wy krocz ne,

•

pod sko ki roz krocz no -zwar te,

•

pod sko ki jed no nóż w przód, tył, do oko ła swo jej osi,

•

pod sko ki zmien ne z uno sze niem na zmia nę raz jed -
ne go ko la na, raz dru gie go,

•

pod sko ki do staw cze – cwa ły w bok,

•

pod sko ki i prze sko ki z uży ciem przy bo rów,

•

prze sko ki z roz bie gu z od bi ciem jed no nóż, obu nóż,

•

ze sko ki w głąb,

•

wy sko ki do sięż ne – z od bi ciem obu nóż i jed no nóż,

•

sko ki sprę ży nu ją ce obu nóż,

•

skok skrzyż ny,

•

sko ki z pod par ciem.

Za ba wy i ćwi cze nia z ele men tem rów no wa gi

•

sta nie rów no waż ne – no ga przed no gą we wspię -
ciu na pal ce,

•

chód kro kiem mier ni cze go – sto pa przed sto pą,

•

chód z wo recz kiem na sto pie, na gło wie,

•

chód w przód, tył z za mknię ty mi oczy ma,

•

wcho dze nie i scho dze nie po po chy łej płasz czyź nie,

•

chód z wo recz kiem na gło wie w po łą cze niu z ku ca -
niem, ob ro ta mi, klę kiem na jed no ko la no,

•

chód z prze kła da niem wo recz ka raz pod le wym, raz
pod pra wym ko la nem,

•

przej ście po ła wecz ce z wy ko na niem na środ ku ob -
ro tu,

•

przej ście po ła wecz ce z prze kro cze niem prze szkód,

•

przej ście po ła wecz ce bo kiem,

•

przej ście po ła wecz ce sko ka mi – „ku la wy li sek”,
„za jąc”,

•

przej ście po li stwie od wró co nej ła wecz ki.

Ćwi cze nia z ele men ta mi czwo ra ko wa nia i peł za nia

za ba wy na czwo ra kach z na śla do wa niem ru chów zwie -
rząt

•

chód na czwo ra kach ty łem,

•

chód w pod po rze na trzech koń czy nach,

•

peł za nie i czoł ga nie się,

•

to cze nie się z bo ku na bok.

20

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

©

iS

to

ck

ph

ot

o.

co

m

Ćwi cze nia rąk i nóg

•

wy ma chy od prę ża ją ce rąk od bar ku w bok – po zy -
cja sto ją ca,

•

wy ma chy od prę ża ją ce rąk w przód,

•

od prę ża nie rąk w sia dzie klęcz nym,

•

prze no sze nie cię ża ru cia ła w bok – sta nie roz krocz -
ne, rę ce z ty łu bądź na bio drach,

•

prze no sze nie cię ża ru cia ła w przód i w tył – sta nie
z wy su nię tą no gą do przo du,

•

na pi na nie i roz luź nia nie mię śni obu nóg jed no cześ -
nie – sta nie w roz kro ku.

Ćwi cze nia uspraw nia ją ce i ko or dy na cyj ne

•

dzie ci ma sze ru ją i jed no cze śnie klasz czą nad gło -
wa mi – mu zy ka w re je strze wy so kim,

•

dzie ci idą na pię tach z wy pro sto wa ny mi ple ca mi
i klasz czą za so bą – mu zy ka w re je strze ni skim,

•

dzie ci le żą na ple cach i no ga mi na śla du ją jaz dę ro -
we rem,

•

na pod ło dze le żą ob rę cze – dzie ci prze ska ku ją z jed -
nej ob rę czy do dru giej zgod nie z mu zy ką,

•

dzie ci pod rzu ca ją pił ki do gó ry zgod nie z mu zy ką,
po jej zmia nie ude rza ją pił ką o pod ło gę,

•

dzie ci w sia dzie klęcz nym to czą obu rącz pił kę
przed sie bie i do sie bie.

Ćwi cze nia kształ cą ce po czu cie me trum

•

dzie ci cho dzą po sa li zgod nie z to wa rzy szą cą mu zy -
ką, na sy gnał idą da lej, za zna cza jąc ak cent me trycz -
ny ak cen to wa nym kro kiem,

•

usta wie nie w pa rach twa rzą do sie bie, na „raz” pod -
skok obu nóż, na „dwa” kla śnię cie,

•

dzie ci sie dzą w sia dzie klęcz nym i na sy gnał to czą
pił kę do dziec ka z pra wej stro ny,

•

dzie ci sie dzą w sia dzie skrzyż nym, ak cent me trycz -
ny za zna cza ją pod rzu ce niem pił ki,

•

dzie ci idą „spi ra lą” – na sy gnał „już” klę ka ko lej no
każ de dziec ko, a za ba wa trwa tak dłu go, aż uklęk nie
ostat nie,

•

dzie ci sto ją pa ra mi twa rzą do sie bie, za zna cza ją
ak cent me trycz ny kla śnię ciem o dło nie dziec ka
z przo du.

Ćwi cze nia kształ cą ce po czu cie tem pa

•

dzie ci cho dzą po sa li zgod nie z akom pa nia men -
tem – tem po ru chu na le ży do sto so wać do zmie nia -
ją ce go się co kil ka tak tów tem pa mu zy ki,

•

wy bra ne dziec ko cho dzi po sa li bez to wa rzy sze nia
mu zy ki, po zo sta łe dzie ci włą cza ją się i do sto so wu -
ją swo je kro ki do tem pa na rzu co ne go przez to
dziec ko,

•

dzie ci po dzie lo ne na trzy gru py od twa rza ją kro ka mi
bi cie ze ga rów – du że go wol ny mi kro ka mi, śred nie -
go szyb szy mi i ma łe go bar dzo szyb ki mi,

•

dzie ci re cy tu ją tekst przy akom pa nia men cie in stru -
men tu per ku syj ne go.

IV.Ćwiczeniasłuchufonematycznego

– po le ga -

ją na wy kształ ce niu wzor ców słu cho wych, a ich ce -
lem jest wy ro bie nie zdol no ści róż ni co wa nia gło sek
opo zy cyj nych i umie jęt no ści wy od ręb nia nia gło ski
na po cząt ku, w środ ku i na koń cu wy ra zu. Ćwi cze nia
te roz po czy na my od za baw, któ rych pod sta wą jest
słuch fi zycz ny, a na stęp nie prze cho dzi my do ćwi czeń
w róż ni co wa niu gło sek opo zy cyj nych oraz ćwi czeń
ana li zy i syn te zy słu cho wej.

21

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

©

iS

to

ck

ph

ot

o.

co

m

Przykładyćwiczeńsłuchufonematycznego:

•

roz po zna wa nie róż nych dźwię ków,

•

roz po zna wa nie źró dła, miej sca i kie run ku dźwię ku,

•

na śla do wa nie wy stu ki wa ne go ryt mu,

•

wy dzie la nie sy lab w wy ra zach,

•

wy od ręb nia nie sy la by na po cząt ku i na koń cu wy ra zu,

•

two rze nie łań cu chów sy la bo wych – koń co wa sy la -
ba jed ne go wy ra zu sta je się po cząt ko wą na stęp ne -
go, np. ma ta, ta ta, ta ma, ma ła, ła ta,

•

wy od ręb nia nie sa mo gło ski na po cząt ku wy ra zu,

•

wy od ręb nia nie spół gło ski po cząt ko wej,

•

wy od ręb nia nie spół gło ski koń co wej,

•

two rze nie łań cu chów spół gło sko wych – koń co wa
spół gło ska jed ne go wy ra zu sta je się po cząt ko wą na -
stęp ne go, np. mak, kot, tor, rak,

•

wy od ręb nia nie gło ski we wnątrz wy ra zu,

•

roz po zna wa nie żą da nej gło ski – ćwi cze nia utrwa la -
ją ce,

•

wska zy wa nie wy ra zów roz po czy na ją cych się, koń -
czą cych lub za wie ra ją cych we wnątrz żą da ną gło skę,
np. szal, ka sza, mysz,

•

two rze nie cią gu wy ra zów po wsta łych przez zmia nę
gło ski na po cząt ku, w środ ku lub we wnątrz wy ra zu,
np. los, lot, kot, kit, mit, mat.

V.Ćwiczeniausprawniającemotorykęnarządów
mowy

– ma ją na ce lu wy kształ ce nie u dziec ka umie -

jęt no ści ukła da nia na rzą dów ar ty ku la cyj nych w spo -
sób cha rak te ry stycz ny dla wy ma wia nia da nej gło ski.
Po le ga ją na wzmoc nie niu mię śni bio rą cych udział
w wy twa rza niu dźwię ków mo wy, wy czu ciu po ło że nia
po szcze gól nych na rzą dów oraz wy pra co wa niu ce lo -
wych ru chów warg, ję zy ka i pod nie bie nia. Na le ży je
pro wa dzić przed lu strem, aby dziec ko mia ło moż li -
wość ob ser wo wa nia oso by de mon stru ją cej ćwi cze nia
i kon tro lo wa nia po praw no ści wy ko ny wa nych przez
sie bie prób. Po win ny od by wać się one w for mie za ba -
wy, ra zem z ćwi cze nia mi od de cho wy mi, fo na cyj ny mi
i lo go ryt micz ny mi.

Przykładyćwiczeńusprawniającychwargi,język,
podniebieniemiękkie,dolnąszczękęorazpoliczki:

Ćwi cze nia warg

•

na kła da nie dol nej war gi na gór ną i gór nej na dol ną,

•

za ci ska nie warg,

•

prze su wa nie ką ci ków ust w pra wo i w le wo,

•

za ci ska nie dol nej war gi gór ny mi zę ba mi i wy py cha -
nie po wie trza,

•

ukła da nie warg w „ry jek”,

•

ścią ga nie warg do „u” i cmo ka nie,

•

wcią ga nie po licz ków i cmo ka nie,

•

prze py cha nie po wie trza we wnątrz ja my ust nej,

•

wcią ga nie i na dy ma nie po licz ków,

•

prze sy ła nie ca łu sków,

•

ścią ga nie i roz cią ga nie warg,

•

gra nie pal ca mi na war gach,

•

wy ry wa nie kart ki pa pie ru z za ci śnię tych warg,

•

utrzy my wa nie ołów ka mię dzy no sem a gór ną war gą,

•

gwiz da nie,

•

par ska nie, pry cha nie,

•

zja da nie chrup ków z ta le rzy ka za po mo cą warg,

•

cze sa nie dol ny mi zę ba mi war gi gór nej i na od wrót.

Ćwi cze nia ję zy ka

•

wy su wa nie i cho wa nie ję zy ka do ja my ust nej,

•

kie ro wa nie ję zy ka do bro dy i no sa,

•

do ty ka nie ję zy kiem war gi dol nej i gór nej,

22

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

©

iS

to

ck

ph

ot

o.

co

m

23

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

•

kie ro wa nie czub ka wą skie go ję zy ka w ką ci ki ust,

•

ob li zy wa nie warg po sma ro wa nych mio dem,

•

ob li zy wa nie zę bów ru chem okręż nym,

•

prze su wa nie czub kiem ję zy ka po we wnętrz nej i ze -
wnętrz nej stro nie gór nych zę bów,

•

do ty ka nie ję zy kiem po szcze gól nych zę bów – li cze -
nie zę bów,

•

prze ci ska nie ję zy ka mię dzy zbli żo ny mi do sie bie zę -
ba mi,

•

roz płasz cza nie ję zy ka – „ło pa ta”,

•

uno sze nie sze ro kie go ję zy ka do gór nych zę bów,

•

uno sze nie ję zy ka do pod nie bie nia,

•

ma so wa nie ję zy kiem pod nie bie nia,

•

przy sy sa nie ję zy ka do pod nie bie nia,

•

otwie ra nie i za my ka nie zę bów bez od ry wa nia ję zy ka
od pod nie bie nia,

•

mla ska nie, klą ska nie,

•

par ska nie z ję zy kiem wsu nię tym mię dzy zę by,

•

ukła da nie ję zy ka w „ry nien kę”, „ru recz kę”, „mi secz -
kę”, „ko ci grzbiet”.

Ćwi cze nia pod nie bie nia mięk kie go

•

płu ka nie gar dła cie płą wo dą –„gul go ta nie”,

•

zie wa nie z opusz czo ną ni sko dol ną szczę ką,

•

od dy cha nie usta mi przy za ci śnię tych skrzy deł kach
no sa,

•

na śla do wa nie gę ga nia,

•

chra pa nie na wde chu i wy de chu,

•

wdy cha nie i wy dy cha nie po wie trza przy otwar tych
ustach,

•

od dy cha nie wy łącz nie przez usta lub przez nos,

•

prze no sze nie skraw ków pa pie ru za po mo cą słom ki,

•

chrzą ka nie, kasz le nie z wy su nię tym na ze wnątrz ję -
zy kiem,

•

chu cha nie przy sze ro ko otwar tych ustach i czub ku
ję zy ka na do le.

Ćwi cze nia dol nej szczę ki

•

opusz cza nie i uno sze nie dol nej szczę ki,

•

ru chy dol nej szczę ki w pra wo i w le wo przy roz chy -
lo nych i złą czo nych war gach,

•

ru chy szczę ki dol nej w pra wo i w le wo z wy raź nym
za zna cze niem po zy cji środ ko wej,

•

chwy ta nie gór nej war gi dol ny mi zę ba mi,

•

wy su wa nie żu chwy do skraj nej po zy cji przed niej
przy sze ro ko otwar tych ustach oraz za mknię tych
i po wrót do po zy cji spo czyn ko wej,

•

na śla do wa nie zie wa nia,

•

na śla do wa nie żu cia tra wy przez kro wę.

Ćwi cze nia po licz ków

•

wy dy ma nie po licz ków jak ba lo nik,

•

wcią ga nie do we wnątrz jak kró li czek,

•

na pi na nie po licz ków wraz z war ga mi,

©

iS

to

ck

ph

ot

o.

co

m

©

iS

to

ck

ph

ot

o.

co

m

•

ma so wa nie po licz ków ję zy kiem od we wnątrz,

•

ma so wa nie po licz ków na ze wnątrz dłoń mi, ru chem
okręż nym.

VI.Ćwiczeniaartykulacyjne

to ćwi cze nia wła ści -

we, któ re po le ga ją na wy wo ła niu pra wi dło we go
brzmie nia gło sek w izo la cji, w sy la bach, na stęp nie

w wy ra zach, związ kach wy ra zo wych, zda niach, aż
do utrwa le nia i au to ma ty za cji wła ści wej ar ty ku la cji
w mo wie spon ta nicz nej. Przy stę pu je my do nich wów -
czas, gdy dziec ko jest od po wied nio przy go to wa ne po -
przez ćwi cze nia wstęp ne, od de cho we, fo na cyj ne,
słu cho we i uspraw nia ją ce na rzą dy mo wy.

Bibliografia
D. Antos, G. Demel, I. Styczek, Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, Warszawa 1971.
A. Balejko, Uczmy się ojczystej mowy, Białystok 1994.
M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie, Gdańsk 2005.
E. Chmielewska, Zabawy logopedyczne i nie tylko, Kielce 1996.
K. Datkun-Czerniak, Zabawy i ćwiczenia logorytmiczne dla dzieci przedszkolnych, Elbląg 1994.
G. Demel, Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa 1983.
G. Demelowa, Elementy logopedii, Warszawa 1979.
D. Emiluta-Rozya, Wspomaganie rozwoju mowy dziecka w wieku przedszkolnym, Warszawa 1994.
L. Kaczmarek, Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin 1977.
E. Kilińska-Ewertowska, Logorytmika, Lublin 1987.
K. Kozłowska, Zabawy logopedyczne i łatwe ćwiczenia, Kielce 2005.
K. Marasz, Poradnik logopedyczny dla nauczycieli i rodziców, Toruń 1994.
E. Minczakiewicz, Logopedia. Wybrane zagadnienia z materiałami do ćwiczeń, Kraków 1987.
J.E. Nowak, Wybrane problemy logopedyczne, Bydgoszcz 1993.
J. Nowak, Piosenka w usprawnianiu wymowy dzieci z trudnościami w uczeniu się, Bydgoszcz 1993.
E. Sachajska, Uczymy poprawnej wymowy, Warszawa 1981.
H. Sankowska, Ćwiczenia logopedyczne, film VHS z wideoteki MEN, Studio filmowe BELFER, Warszawa 1992.
B. Sawa, Dzieci z zaburzeniami mowy, Warszawa 1990.
E.M. Skorek, Oblicza wad wymowy, Warszawa 2001.
E.M. Skorek, 100 tekstów do ćwiczeń logopedycznych, Gdańsk 2005.
E. Słodownik-Rycaj, Rozwijanie mowy komunikatywnej dziecka, Warszawa 1998.
E. Spałek, C. Piechowicz-Kułakowska, Jak pomóc dziecku z wadą wymowy, Kraków 1996.
I. Styczek, Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, Warszawa 1982.
A. Ścibor, Ćwiczenia i zabawy ortofoniczne, „Wychowanie w Przedszkolu” nr 1/2003.

UrszulaKalicińska – doktor nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, logopeda, pedagog terapeuta,
oligofrenopedagog, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Raciborzu, współpracownik
Podyplomowego Centrum Kształcenia Ustawicznego Szkół Wyższych ANDRAGOG w Opolu, ekspert MEN
do spraw awansu zawodowego nauczycieli, członek  Opolskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Dysleksji.

Biuletyn Polskiego Towarzystwa Dysleksji

24