Antyklina – czyli siodło; forma wypukła ku górze, posiadająca w jądrze utwory starsze.
Synklina – czyli łęk; forma wypukła ku dołowi, posiadająca w jądrze utwory młodsze
(W. Jaroszewski – wklęsła ku górze).
Antyforma – forma wypukła ku górze bez określenia stratygrafii.
Synforma – forma wypukła ku dołowi bez określenia stratygrafii.
Podstawowe elementy fałdu:

- część wewnętrzna fałdu czyli jądro, otaczające je z dwóch stron skrzydła,
- przegub - odcinek sfałdowanej warstwy o największej krzywiźnie.
Oś fałdu – linia biegnąca wzdłuż przegubu, w połowie jego szerokości (podłużna oś symetrii

fałdu). Kierunek osi fałdu orientuje się w płaszczyźnie poziomej względem stron świata.
Powierzchnia osiowa fałdu – powierzchnia łącząca osie danego fałdu w poszczególnych
ławicach.
Wergencja – kierunek wychylenia powierzchni osiowej fałdu od pionu (przeciwny do kierunku

upadu powierzchni osiowej) - kierunek pochylenia, obalenia fałdów.
Wergencja jest prostopadła do osi fałdu.
Undulacja – wychylenie osi fałdu od poziomu – w dół to zanurzanie (depresja), w górę –

wynurzanie (elewacja).
Peryklina – strefa zamykania się wychodni antykliny w wyniku zanurzania się osi (wygięcie osi ku
dołowi – depresja).
Centryklina – strefa zamykania się wychodni synkliny w wyniku wynurzenia się osi fałdu

(wygięcie osi ku górze – elewacja).

Klasyfikacja kinematyczna – ze względu na położenie powierzchni osiowych i skrzydeł fałdów,
oraz ogólną pozycję form fałdowych.

Kształt fałdu w planie, określany przez stosunek długości do szerokości wychodni tego samego
wydzielenia w obrazie kartograficznym.
d - długość wychodni, s - szerokość wychodni

Stosunek wysokości do promienia