MICHAEL HOWARD

ŚCIEŻKA

WIELKIEGO

MAGA

PODRĘCZNIK

WYSOKIEJ MAGII

Spis treści

Prolog 7
Rozdział I. Podstawy magii 11

Wszechświat 11
Dobro i zło 13

Ważne wskazówki dla adeptów 14

Siły naturalne i siła życia 17
Przygotowanie i odprężenie 18

Oddychanie 21
Magiczny trójkąt 22
Silna wola 23
Skupienie 23

Wizualizacja 25

Symbolizm 29
Przygotowanie 29
Rytuały 32

Rozdział II. Akcesoria rytualne 38

Przybory używane w magii 38
Różdżka 41
Kielich 44
Szpada 45
Pentakl 47

Akcesoria magiczne 50

Szata 50
Ołtarz 51
Kadzidło 52
Dziennik 53
Alfabet magiczny 53

Rozdział III. Magia astralna 55

Plan astralny 55
Udrożnianie 56
Ćwiczenie udrożniania 58

Znaczenia symboliczne 60

Czytając Kronikę Akaszy 61
Magiczne lustro 65
Projekcja astralna 67
Ćwiczenie uwalniania ciała astralnego 69

Rozdział IV. Magia naturalna 71

Magia roślin 73
Magia pogody 82
Magia kamieni 84
Magia świec 85
Kolory 89
Energia Ziemi 92

Rozdział V. Magia Księżyca 94

Udrożnianie księżycowych energii 100
Księżycowy rytuał 103

Rozdział VI. Magia żywiołów 111

Opiekunowie żywiołów 111
Główne cechy żywiołów 113
Właściwości żywiołów 115
Kolory żywiołów 119

Cykle słoneczne i pory roku 120
Nawiązywanie kontaktu z żywiołami 122

Rozdział VII. Magia planet 128

Archaniołowie 129

Moce planet 134
Rytuał dla pozyskania miłości 143
Porady ogólne 144

TABLICE MAGICZNYCH ODPOWIEDNIKÓW 147

INDEKS 154

K

siążka ta została przewidziana jako podręcznik

dla początkujących w dziedzinie magii, prze­

znaczony dla współczesnego czytelnika. Sposób

działania magii i wyniki, jakie może uzyskać przeciętny

człowiek posługujący się technikami magicznymi,

wyjaśniono, posługując się prostym, codziennym

językiem.

Praktyka magiczna jest tak stara jak ludzkość. Już

w epoce kamiennej pierwsi myśliwi wykonywali modele

zwierząt, jakie chcieli następnego dnia upolować. Modele

przekłuwano strzałami, a symboliczny ten akt - miał

zapewnić powodzenie łowów. Sporządzanie modelu

i wykonywanie rytuału przez prehistorycznych magów

służyło wytworzeniu się ogniwa łączącego myśliwych

i ich zdobycze. Jaskiniowi myśliwi wykonywali te rytuały

nie dlatego, że byli prymitywnymi ignorantami, ale

ponieważ wierzyli, iż za pomocą symbolicznych działań

magicznych mogą wywrzeć wpływ na swe otoczenie.

Wiara ta przez wieki utrzymywała się jako podstawa

magicznej filozofii.

O wiele za długo traktowano magię jako coś niewiele

więcej wartego niż starodawny przesąd. Powody nie­

trudno zrozumieć. Praktyka magiczna - przez wiele

wieków uznawana za coś złego - była surowo zabroniona

przez religijne i kryminalne prawa, które decydowały

- 7 -

o tym, w co człowiekowi wolno było wierzyć. W tak

represyjnej atmosferze każdy, kto przyznawał się do tego,

że jest magiem lub okultystą (człowiekiem znającym

ukryte nauki), narażony był w najlepszym przypadku na

surowe potępienie, a mógł też łatwo utracić życie.

Wszystko to spowodowało, że magia zeszła do podziemia.

Wykonywana była potajemnie przez osoby prywatne oraz

tajne stowarzyszenia, zazdrośnie strzegące swej wiedzy

przed światem zewnętrznym.

Na skutek ukrywania się przez tyle wieków magia

zachowała do naszych czasów pewien złowróżbny odcień.

Jest przecież zrozumiałe, że jeśli ludzie nie mają dostępu

do prawdziwej wiedzy o przedmiocie, tworzą dla jego

wyjaśnienia zmyślone historie.

Ostatnie 30 lat przynosi złagodzenie atmosfery

religijnej i powoduje wzrost zainteresowania naukami

okultystycznymi. Praktyka magiczna stopniowo wychodzi

z ukrycia. Dysponując szerszą wiedzą dotyczącą

minionych epok, możemy teraz realizować takie formy

praktyki magicznej, jakie odpowiadają naszym czasom,

nie tracąc jednak tradycyjnych wartości dawnej filozofii

magicznej.

W umyśle przeciętnego człowieka słowo magia

wywołuje wyobrażenie cyrkowego iluzjonisty wyciąga­

jącego królika z kapelusza, albo obraz zakapturzonej

postaci recytującej demoniczne zaklęcia na wiejskim

cmentarzu. Obie te wizje są błędne. Słowo magia wywodzi

się ze źródłosłowu oznaczającego po prostu „mądrość".

Historycznie pierwsze użycie tego słowa dotyczyło

magów, starożytnej sekty kapłanów perskich, będących

adeptami okultystycznej sztuki astrologicznej, sztuki

wróżenia i praktyk magicznych. Do tej starożytnej sekty

kapłanów magii należeli ci trzej magowie albo mędrcy,

- 8 -

którzy przynieśli symboliczne dary nowo narodzonemu

Jezusowi.

Przez wieki magia rozwijała się różnymi sposobami

zależnie od zmian kulturowych i od nastawienia ludzi, jacy

ją praktykowali.

Różne postacie magii mają swe odbicie na kartach tej

książki. W tym miejscu należy wyjaśnić, że aby

praktykować magię nie trzeba być wyznawcą jakiejś

określonej religii. Magia była w ciągu swej historii

wiązana z różnymi religiami. Wszystkie najważniejsze

religie zawierają elementy praktyki magicznej. Dobrze

znanym przykładem jest msza katolicka. Nie musisz więc

być osobą religijną w ogólnie przyjętym znaczeniu tego

słowa. Aby stać się prawdziwym magiem i mieć sukcesy

w swoich magicznych działaniach, musisz jednak

pokładać wiarę w jakąś istotę nadrzędną lub w istnienie

rzeczywistości duchowej, będącej poza zasięgiem

zmysłów.

Magię można wykorzystywać w celu poprawienia lub

ustabilizowania warunków panujących w otoczeniu maga,

ale jest też ona sprawdzoną metodą wewnętrznego

i duchowego rozwoju człowieka. Absolutnie nie należy

traktować jej jako rozrywki dla urozmaicenia życia,

podobnie jak innego hobby w rodzaju zbierania znaczków,

czy też łatwego sposobu pozyskania materialnego

dobrobytu.

Kto decyduje się wstąpić na magiczną ścieżkę,

powinien przyjąć najwyższe zasady etyczne.

Praktykowanie magii jest bardzo poważnym

i odpowiedzialnym działaniem. Przede wszystkim

praktykowanie magii w jakiejkolwiek formie, choćby na

najprostszym poziomie, ujawni ci wiele o tobie samym.

Na drzwiach wiodących do swej świątyni każdy mag

- 9 -

powinien wyryć ognistymi zgłoskami te nieśmiertelne

słowa, widniejące nad wejściem do wyroczni delfickiej

w starożytnej Grecji: „Człowieku, poznaj siebie".

Podchodząc do praktyki magicznej z pozytywnym

nastawieniem i z zamiarem usilnego działania dla

uzyskania wyników, znajdziesz się w fascynującym

świecie nowych i satysfakcjonujących doświadczeń.

Wstąp więc na wskazaną przez nas drogę, czyniąc

pierwsze kroki na magicznej ścieżce wiodącej do

oświecenia.

Rozdział I

Podstawy magii

Magia sprawia wrażenie bardzo tajemnicze, jeżeli nic

o niej nie wiesz. Toteż praktyczną naukę trzeba rozpocząć

od sprecyzowania, czym jest magia. Jedna ze znanych

definicji określa, że jest to wiedza o mało znanych siłach

natury i sztuka wykorzystywania ich w celu dokonania

zmian w świadomości i otoczeniu fizycznym, zgodnie

z zamiarami poszczególnego człowieka. Choć nieco

przydługa, ta definicja może stanowić punkt wyjścia do

naszych rozważań o tym, czym naprawdę jest magia.

Ktoś, kto poprzestał na wykształceniu podstawowym

będzie miał duże trudności ze studiowaniem fizyki. Jeśli

jednak jest inteligentny, to z pewnością zdoła pojąć zasady

nawet tej trudnej dziedziny. Podobnie jest z magią.

Początkujący napotyka na liczne tomy literatury

sprawiającej wrażenie niespójnego nagromadzenia

wiedzy. W większości zawiera ona zniechęcające

słownictwo techniczne, tworzące zaporę dla człowieka

spoza kręgu wtajemniczonych. Aby uchylić zasłony tego

magicznego labiryntu, zaczniemy od podstaw.

Wszechświat

Mag rozpatruje wszechświat inaczej niż ktoś

przeciętny. Dla niego wszechświat nie jest mechanizmem

- 1 1 -

zegarowym napędzanym siłami czysto fizykalnymi, jak

to sobie wyobrażają materialiści. Wszechświat magiczny

jest bardzo tajemniczy i groźny, gdyż władają w nim siły

i energie niedostrzegalne przez obecną wiedzę naukową,

są jednak nie mniej realne od znanych pojęć fizycznego

obrazu świata.

Osoba praktykująca magię, postrzega świat fizyczny

nie jako jednolitą rzeczywistość, lecz jako widzialny

przejaw obszerniejszej rzeczywistości duchowej.

Wszechświat w tej perspektywie nie stanowi podłoża dla

chaotycznego miotania się niekontrolowanych sił, lecz

tworzy pewien porządek zrozumiały dla tych, którzy znają

symboliczny klucz otwierający jego tajemnice. Klucz ten

odnaleźć można w teorii magicznych odpowiedników,

wyraża go znana hermetyczna maksyma: Jak na górze,

tak i na dole.

Według starożytnej legendy następujące słowa zostały

wyryte na szmaragdowej tabliczce znalezionej w grocie,

o której sądzi się, że była ostatnią przystanią greckiego

boga Hermesa Trismegistosa zwanego też Trzykrotnie

Największym, który był patronem magów:

To, co jest w górze, jest podobne do tego, co w dole, a to,

co w dole, jest podobne do tego, co w górze, a to dlatego, by
dokonać cudów tej jednej rzeczy.

Formuła ta mówi nam, że świat fizyczny jest odbiciem

dziedziny ducha. Bóg reprezentuje makrokosmos lub

wielki wszechświat, człowiek zaś jest mikrokosmosem -

wyrazem małego wszechświata. Tą „jedną rzeczą" w tym

hermetycznym wyrażeniu jest siła życia, która pod­

trzymuje i przenika wszechświat. Tę prawdę, znaną od

niepamiętnych czasów, można zrozumieć wtedy, gdy

- 1 2 -

przyjmie się założenie, że duch i materia stanowią aspekty

tej samej rzeczywistości.

Siła życia w różnym stopniu zawarta jest we wszystkim,

co istnieje we wszechświecie. W zwykłych

okolicznościach nie uświadamiamy sobie oddziaływania

tej twórczej zasady, z wyjątkiem może takich

podstawowych jej form, jak dążenie do podtrzymania

gatunku albo walka o przeżycie w fizycznym świecie. Mag

jest świadom istnienia tej siły życia, która przejawia się

jako pole energetyczne istniejące zarówno w nim samym,

jak i na zewnątrz niego. Doświadczony mag wykorzystuje

ją do działań, które przez człowieka niewtajemniczonego

uważane są za działania magiczne. Czyni to z pomocą

podświadomości, będącej łącznikiem między duchem

a materią. W rzeczywistości mag wykorzystuje siły natury

i nie ma niczego nadprzyrodzonego ani paranormalnego

w uzyskiwanych rezultatach, o czym się przekonasz

w miarę czynienia postępu na magicznej ścieżce.

Dobro i zło

Chcemy podkreślić, że magia nie jest sama w sobie

ani „dobra", ani „zła". Energia wykorzystywana w magii

jest neutralna. Porównywalna jest do elektryczności,

którą można zastosować do zagotowania wody, ale

nieumiejętnie użyta, może spowodować ciężkie obrażenia

lub wyrządzić szkody. Tylko sposób wykorzystania magii

decyduje o tym, czy stanie się dobrodziejstwem, czy

nieszczęściem - użyta moc jest ta sama. Ponieważ energia

magii nie jest ani dobra, ani zła, jej adept musi być na tyle

dojrzały, by wykorzystywał ją tylko dla dobrych celów.

Wiadomo, że im ludzie prymitywniejsi, tym bardziej

są skłonni do nadużywania wiedzy okultystycznej do

- 1 3 -

wyrządzania zła. Magia jest jednak obwarowana

mechanizmem zapobiegającym takim nadużyciom. Znana

jest stara prawda, że każde użycie magicznych sposobów

do złych celów powoduje, że uruchomione moce wracają

do ich nadawcy ze zdwojoną siłą. Jest to potężny bodziec

działający na rzecz pozytywnego wykorzystywania magii.

Właściwe stosowanie magicznych umiejętności

nierozerwalnie łączy się z zachowaniem odpowiedniej

postawy etycznej pozwalającej na przepływanie pozytyw­

nej energii duchowej przez osobę działającą.

Ważne wskazówki dla adeptów

Warunkiem wstępnym każdej pracy magicznej jest

pozytywne nastawienie umysłu. Musisz utrzymywać

umysł w takim stanie, jaki pozwala ci wierzyć, że

w rozsądnych granicach wszystko jest możliwe. Jedynymi

ograniczeniami twoich działań są te, które powstają

w wyobraźni tworzącej obrazy niepowodzeń. Nowicjusze

próbujący stosować techniki magiczne, nie uzyskują

niekiedy zamierzonych wyników. Tak jak niewprawny

robotnik często wini swe narzędzia, myślą oni, że

przyczyną niepowodzenia są nieodpowiednie materiały

lub że podane im instrukcje nie były prawidłowe.

Może tak się zdarzyć w niektórych wypadkach.

Znacznie częściej jednak przyczyną jest, że sam wykonaw­

ca nie miał dostatecznej wiary w to, że naprawdę zdoła

uzyskać magiczny efekt.

By ze skutkiem wykonać pracę magiczną, musisz

wierzyć w siebie i w to, co czynisz.

Osoby sceptycznie nastawione do skuteczności działań

magicznych lub choćby tylko do istnienia niewidzialnych

sił mających wpływ na ich życie, nigdy nie zostaną

dobrymi magami.

- 1 4 -

W dawnych czasach zachęcano uczniów, by rozwijali

w sobie coś, co nazywano magiczną osobowością. Jest to

wyidealizowany obraz siebie takiego, jakim chciałbyś być

w oczach innych. Takie podejście wymagało niekiedy

przyjęcia magicznego imienia wskazującego na to, że

osobowość twoja uległa przemianie. Istota zjawiska

polega na psychologii wrażeń słuchowych. Mag z aspira­

cjami, identyfikujący się z Merlinem czy Morganem Le

Fay może uwierzyć, że sam jest w stanie osiągnąć taki

poziom magicznych umiejętności, jaki posiadały te

legendarne postacie.

Uczniowie sztuki magicznej muszą umieć otworzyć się

na siły istniejące we wszechświecie. Mawia się, że magia

jest sztuką splatania niewidzialnych sił w uchwytne

kształty. Mag dostraja się do tych sił i „pożycza" pewną

ilość z tego nadmiaru, przepełniającego ten ogromny

rezerwuar surowej naturalnej energii.

Energia ta się koncentruje, ogniskuje i kanalizuje pod

wpływem magicznych wytworów istniejących począt­

kowo tylko w wyobraźni lub przestrzeni astralnej. Na

skutek kierowania tych energii przez maga, obraz

wytworzony w umyśle, wyrażający jego zamierzenia,

przyjmuje realną postać w materialnym świecie. Praktyka

magiczna jest tak pomyślana, że omija świadomy umysł,

uwarunkowany przez rozmaite uprzedzenia i kontaktuje

się wprost z podświadomością, będącą istotnym

czynnikiem w urzeczywistnianiu magicznych zamierzeń.

Nowoczesna psychologia twierdzi, że każdy z nas

działa na co najmniej trzech poziomach mentalnych.

Poziomy te zwane są podświadomością, świadomością

i nadświadomością. Umysł świadomy jest oczywisty. Jest

to poziom fizycznego uświadamiania sobie świata

- 1 5 -

doznawanego w czasie czuwania, gdy działamy jako

zwykli ludzie.

Podświadomość jest półmrocznym światem naszych

snów, fantazji, nadziei i obaw. W zwykłych warunkach

podświadomość oddziałuje tylko w czasie snu, gdy

fizyczne funkcje naszych ciał są ograniczone do minimum.

Dla tego stanu umysłu charakterystyczne są sny, wizje,

koszmary, będące przetrawianiem wydarzeń dnia, ale

stan ten działa również jako odbiornik obrazów

i symboli wyrastających z tego, co często nazywane jest

dziedziną ducha.

Nadświadomość lub wyższe ja, działa i w czasie

czuwania, i w czasie snu w celu zespolenia pozostałych

dwóch stanów umysłu. Skutkiem załamania się

nadświadomości jest degeneracja zdolności umysłowych,

co współczesna psychiatria nazywa chorobą umysłu.

W praktyce magii podświadomość przystosowuje się do

działania w roli jakby odbiornika radiowego, zdolnego

komunikować się z innymi dziedzinami dla uzyskania

wyników magicznych w przestrzeni fizycznej.

Zanim zaczniemy się przygotowywać do pracy magicz­

nej, powinniśmy sobie uświadomić, że osiągnięcie

korzyści materialnych należy postawić na ostatnim

miejscu i uciec się do nich dopiero wtedy, gdy wszystkie

inne możliwości zostaną wyczerpane. Adept magii nie

powinien pożądać dóbr materialnych, lecz tylko korzystać

z nich w czasie obecnego wcielenia. Fanatyczne dążenie

do bogactwa czy materialnych korzyści jest traktowane

jako schorzenie ducha, jednakże nie ma niczego złego

w tym, że chcemy żyć w wygodnych warunkach w czasie

naszego pobytu na Ziemi.

Życie w ubóstwie (choć przeczą temu niektóre religie)

nie jest wielką duchową cnotą. Można zauważyć, że

- 1 6 -

realnie każdy prawdziwy mag, czy okultysta, z własnego

wyboru wiedzie proste życie.

Inną sprawą godną zapamiętania jest to, że wykonanie

złożonego rytuału magicznego w celu pozyskania nowego

auta, a potem bezczynne oczekiwanie na dostarczenie go

do domu przez dostawcę, jest bezcelowe. Kluczem do

każdego magicznego działania jest uczestniczenie. Sam

powinieneś rozpocząć działania na planie fizycznym,

a działania magiczne wspomogą cię w uzyskaniu

zamierzonych wyników.

Siły naturalne i siła życia

Zanim przejdziemy do działań praktycznych, zwróćmy

uwagę na jeszcze jeden ważny aspekt. Magia ma

niewątpliwie wymiar duchowy. W tej książce znajdziesz

wiele odniesień do bóstw znanych z klasycznej mitologii,

do duchów natury i do archaniołów. Religia stanowi próbę

określenia boskości w sposób zrozumiały dla większości

ludzi. Bóstwa mają sprowadzić to, co niepoznawalne, do

skali człowieka, by - bez zatracania boskiej natury

makrokosmosu - zredukować go do wymiarów naszego

mikrokosmosu. W rzeczywistości dawni bogowie per-

sonifikowali siły natury i aspekty siły życia, tej twórczej

energii wszechświata.

W różnych rasach i kulturach uosabiano wspomniane

aspekty siły życiowej za pomocą tego, co dziś nazywamy

archetypami. W przeszłości, wielokrotnie się zdarzało,

że bohaterowie działający na rzecz ucywilizowania

ludzkości, przekształceni zostali po swej śmierci w bogów

lub półbogów. Przykładami są: Izyda i Ozyrys w starożyt­

nym Egipcie, Odyn w Europie północnej, Oanes

w Babilonie, jak również twórcy buddyzmu i chrześcijaństwa.

- 1 7 -

Mag może być czarownikiem, poganinem, chrześcijaninem,

mahometaninem, hinduistą, buddystą, żydem, taoistą lub

sintoistą, gdyż wszystkie te religie mają swe własne

magiczne tradycje. Mag może też nie być wyznawcą

żadnej z tych religii. Jeżeli jednak w swych działaniach

magicznych odwołasz się do bogów lub istot duchowych,

to nie wolno ci mieszać różnych religii. W miarę

studiowania tej książki stanie się oczywiste, że bogowie

i boginie różnych kultur mają te same właściwości.

Gdybyś jednak, czyniąc rytuał magiczny dla pozyskania

mądrości, przywołał jednym ciągiem Totha, Hermesa

i Odyna, to się nie zdziw, że twoje nici magiczne zostaną

splątane. Jeżeli mag chce wprowadzić element religijny

do swej praktyki magicznej, to niech wybierze taki, który

pochodzi z zaplecza jego własnej kultury lub z jego

życiowych doświadczeń i konsekwentnie się trzyma tego

kierunku.

Przygotowanie i odprężenie

Przed wstąpieniem na magiczną ścieżkę musisz

wykonać pewne prace przygotowawcze. Jak ze wszyst­

kim, czego chcemy w życiu dokonać, tak i w tym

przypadku, warunkiem sukcesu jest właściwe

przygotowanie. Nieuporządkowany, wymuszony

konkurencją, wyczerpujący tryb życia większości z nas,

wzbudza napięcia, osłabia fizycznie i sprowadza ogólne

poczucie irytacji. Takie negatywne odczucia nie sprzyjają

magicznej praktyce. Mag musi nauczyć odprężać się

i otwierać umysł na działanie magicznych sił; musi się

nauczyć płynąć z ich pozytywną energią.

Nie możesz wykonywać działań magicznych, gdy

umysł twój kipi nie przetrawionymi wydarzeniami dnia

lub jest pełen negatywnych myśli i się martwisz, czym

- 1 8 -

spłacić raty przypadające na nadchodzący miesiąc.

Musisz być odprężony i pewny siebie.

Są różne sposoby osiągania stanu odprężenia.

W praktyce najłatwiej uczynić to, wykonując dwa, na­

stępujące ćwiczenia. Do wszystkich zresztą praktycznych

ćwiczeń podanych w tej książce, odnosi się następująca

rada: abyś całkowicie je zrozumiał - zanim przystąpisz

do działania - przeczytaj je uważnie, najlepiej kilka razy.

Do pierwszego wykonania ćwiczeń wybierz pokój,

w którym nikt ci nie będzie przeszkadzał przez co

najmniej 30 minut, tak abyś te dwa ćwiczenia mógł

poprawnie wykonać. Wyłącz telefon i zamknij drzwi, by

nikt nie mógł ci przeszkodzić.

Usiądź wygodnie na krześle z oparciem, które

umożliwi ci utrzymanie prostego kręgosłupa. Stopy niech

spoczywają przywarte do podłogi, złącz kolana i połóż na

nich ręce płasko na biodrach dłońmi w dół. Postawa ta

znana jest jako egipska poza medytacyjna. Przedstawiona

jest na malowidłach ściennych w starożytnych grobow­

cach. W pozie tej odczuwa się większy komfort

psychiczny niż w zwykłej pozie lotosu, stosowanej w jodze

i medytacji na Dalekim Wschodzie. Włóż luźny ubiór.

Pokój powinien być ciepły i dobrze przewietrzony.

Gorące, zatęchłe pomieszczenie skłania do snu, a nie do

odprężenia. Po wykonaniu tego ćwiczenia powinieneś być

odprężony i czujny, a nie na wpół uśpiony.

Rozpocznij swe pierwsze ćwiczenie odprężające,

w następujący sposób. Okiem umysłu wyobraź sobie kulę

białego światła wielkości piłki tenisowej unoszącą się nad

twoją głową. Wyobraź sobie tę kulę świetlną wnikającą

do twej głowy. Powoli kula przesuwa się w dół.

Osiągnąwszy krtań, kula skręca w prawo, wchodząc do

ramienia i w dół do ręki. Osiągnąwszy końce palców

- 1 9 -

prawej dłoni zatrzymuje się, potem się unosi w górę ręki

przez ramię i zatrzymuje w środku twej krtani.

Wyobraź sobie tę kulę białego światła, jak rusza

w kierunku lewego ramienia i przesuwa się w dół,

dochodząc do palców lewej ręki. Tam się zatrzymuje na

parę sekund, po czym wraca unosząc się i zatrzymuje

w twej krtani, skąd wyruszyła. Z tego miejsca obserwuj

przesuwanie się kuli w dół, środkiem twego ciała, aż do

splotu słonecznego, gdzie się zatrzymuje. Z tego położenia

wyobrażaj sobie, jak kula się przesuwa w dół wzdłuż twej

lewej nogi, zatrzymuje się na chwilę, osiągnąwszy palce

u nóg, po czym wraca do położenia wyjścia.

Powtórz ten przebieg wzdłuż prawej nogi, po czym

w wyobraźni swej obserwuj powrót kuli do środka twego

brzucha.

Po ukończeniu tej trasy wyobraź sobie, jak ta kula

białego światła unosi się od splotu słonecznego do środka

krtani. Tam się zatrzymuje, po czym unosi się w kierunku

twojej głowy, opuszczają i pozostaje na wysokości około

15 cm nad nią. W umyśle wyobrażaj sobie, jak ta kula

białego światła stopniowo zanika.

Zakończywszy pierwszy etap procesu odprężania,

przejdźmy teraz do drugiego ćwiczenia odprężającego.

W dalszym ciągu siedzisz wyprostowany na krześle

i koncentrujesz się na swoich stopach. Napinaj i odprężaj

stopy. Poczuj, jak napięcie uchodzi z mięśni, a wszelkie

zmęczenie wyparowuje. Powoli przechodź do wyższych

części swego ciała, odprężając nogi, brzuch, piersi,

ramiona i kark. Poczuj, jak napięcie wychodzi z twarzy,

poczuj odprężenie mięśni i ustępowanie wszelkich napięć.

Ważne jest, byś przy wykonywaniu tego drugiego

ćwiczenia koncentrował się na każdej części swego ciała.

Jeżeli umysł zacznie wędrować i pojawią się rozmyślania

- 2 0 -

o innych sprawach, natychmiast przerwij ćwiczenie

i zacznij od nowa, od stóp.

Po należytym wykonaniu tych dwóch prostych

ćwiczeń, poczujesz się całkowicie odprężony.

Stanu odprężenia nie należy mylić ze zmęczeniem

odczuwanym przed pójściem spać po dniu ciężkiej pracy,

co niektórzy uważają za stan odprężenia. Po wykonaniu

tych ćwiczeń powinieneś się czuć rześko, mieć dużo

energii i nie odczuwać napięć ani nie kłopotać się

sprawami codziennymi. Ćwiczenia te ułożone zostały dla

osiągnięcia właściwego stanu potrzebnego do działań

magicznych, mogą jednak być stosowane po przebyciu

silnych stresów lub fizycznego zmęczenia.

Oddychanie

Właściwy sposób oddychania jest ważnym aspektem

odprężania się i każdego rodzaju medytacji. Większość

z nas wyobraża sobie, że proces oddychania jest tak

naturalny, że na pewno wykonywany jest właściwie. Atleci

i śpiewacy operowi wiedzą, że sprawa wcale nie jest taka

prosta.

Oddychanie jest naturalną drogą doprowadzania tlenu

do mózgu, serca i krwi po to, by podtrzymać działanie

organizmu.

Gwałtowne zmniejszenie lub zwiększenie ilości tlenu

dostarczanego do mózgu wywołuje różne reakcje

fizyczne, poczynając od niemiłego samopoczucia do

potencjalnie śmiertelnych zejść.

W stanie podniecenia, napięcia, lęku lub innych

emocjonalnych wrażeń częstość oddychania wzrasta.

Nadciśnienie bądź stany lękowe mogą doprowadzić do

kołatania serca lub ataku histerii. By wzmocnić proces

odprężania staraj się w czasie ćwiczeń oddychać wolniej

niż normalnie.

- 2 1 -

Wdychaj w rytmie 1-2-3, a wydychaj w rytmie 1-2-

3-4. Początkowo może ci to sprawiać trudność, tak że

będziesz musiał czynić to świadomie. Po pewnym czasie,

gdy umysł twój się przyzwyczai do tego sposobu, głębokie

oddychanie stanie się nawykiem naturalnym. Zalecany

sposób oddychania jest całkowicie bezpieczny i będzie

korzystny dla twego fizycznego i psychicznego samo­

poczucia oraz zwiększy twoją gotowość do pracy magicznej.

Magiczny trójkąt

Omówiwszy podstawy filozoficzne magii i technikę

odprężania, możemy przejść do następnego stopnia

wtajemniczenia, którym jest poznanie sposobu działania

magii. Podstawę praktyk magicznych przedstawić można

w formie prostego symbolu, znanego jako trójkąt magicz­

ny. Możesz go sobie narysować na czystej kartce papieru

ołówkiem, kredką lub pisakiem. Przy górnym

wierzchołku trójkąta napisz słowa: silna wola. Przy lewym

dolnym: skupienie; przy prawym, dolnym - wizualizacja

(patrz poniżej).

SILNA WOLA

SKUPIENIE WIZUALIZACJA

Rysunek 1

- 2 2 -

Trójkąt magiczny przedstawia trzy podstawowe cechy,

które musisz w sobie rozwinąć, by móc wykonywać pracę

magiczną. Wyobrażamy je sobie w postaci trójkąta,

ponieważ są ze sobą połączone, choć każda z nich jest

oddzielną właściwością.

Silna wola

Najważniejsza jest silna wola, o czym już mówiliśmy.

Poprzednio przytoczona definicja magii mówi, że jest ona

sztuką wprowadzania zmian zgodnie z wolą jednostki. By

praktykować magię musisz wierzyć w siebie. Prawidłowo

wykonywane ćwiczenia relaksacyjne pomogą ci stać się

osobą o nastawieniu bardziej pozytywnym, bardziej

pewną siebie, kimś kto przestaje być miotany kapryśnymi

porywami przeznaczenia, a staje się kimś, kto wie, czego

ma chcieć od swej obecnej inkarnacji, i gotów jest to

urzeczywistnić.

Nie znaczy to oczywiście, że masz iść po trupach, na

drodze do swego celu. Magia, a także każda inna postać

okultystycznego rozwoju, uczy nas, że najwyższym celem

naszego życia jest służenie innym. Jest bowiem ogromna

różnica między wiarą w siebie a nadmiernie wyol­

brzymionym ego.

Skupienie

Następnym punktem magicznego trójkąta jest

skupienie. Podobnie jak z ćwiczeniem odprężenia, ważne

jest w magicznej praktyce, by się skupić na tym, co

w danej chwili wykonujesz i nie zwracać uwagi na nic

innego, co się wokół ciebie dzieje. Umysł musi się

skoncentrować na tym działaniu, które właśnie

wykonujesz i na oczekiwanych rezultatach, wszystko inne

należy ignorować.

- 2 3 -

W dzisiejszym życiu skazani jesteśmy na natłok wrażeń

i przeczące sobie obrazy, dźwięki i doświadczenia

codziennego życia. Wielu ludziom sprawia to trudność

w skupieniu się na jednej rzeczy lub czynności.

Skutecznym sposobem zwiększenia zdolności kon­

centracji może być medytacja. W praktyce medytacja jest

odmianą relaksacji. Przed rozpoczęciem medytacji

korzystne jest wykonanie ćwiczeń odprężających.

W metodzie medytacji opisanej poniżej, niezbędne jest

skupienie umysłu na jednym przedmiocie, symbolu lub

obrazie z wykluczeniem wszystkiego innego.

Symbol wybrany do medytacji zależy od osoby

medytującego. Lepiej wybrać coś abstrakcyjnego lub

ogólnie znanego niż coś, co wzbudza osobiste, emocjonal­

ne skojarzenia. Bardzo dobrymi symbolami są kwiaty,

kamienie albo nigdy nie widziane krajobrazy. Dla naszego

ćwiczenia wybraliśmy zapaloną świecę. Usiądź w egip­

skiej pozie medytacyjnej, opisanej poprzednio. W miarę

odczuwanej potrzeby wykonaj dwa, wcześniej opisane

ćwiczenia relaksacyjne, które wprowadzą cię we właściwy

stan ducha.

Zapaloną świecę umieść w świeczniku, niech stoi

w odległości około metra przed tobą. Świeca powinna być

jedynym przedmiotem w zakresie twego pola widzenia.

Możesz ją ustawić na stole, lecz w odpowiednim oddaleniu

od innych małych przedmiotów. Sprawdź, czy możesz

obserwować ją na siedząco, nie odczuwając żadnej

niewygody. Zgaś wszystkie inne światła w tym

pomieszczeniu przed rozpoczęciem ćwiczenia. Świadomie

zapalaj świecę. Skoncentruj się na potarciu zapałki,

zauważ, jak nagle się rozszerza jej jaskrawy płomień,

obserwuj, jak się zapala knot świecy.

- 2 4 -

Wróciwszy do pozy medytacyjnej, skoncentruj się na

płomieniu świecy. Niech stanie się przedmiotem twej

uwagi. Wykorzystaj poprzednio opisany sposób od­

dychania. Usuń z umysłu wszystkie inne myśli. W polu

twej uwagi nie ma niczego poza świecą. Cały świat

zredukowany jest do płomienia świecy. Zniknęło

otoczenie, pozostałeś tylko ty i ten płomień świecy.

Ważne jest, byś w czasie wykonywania tego ćwiczenia

nie miał dolegliwości fizycznych. Mrugaj jak zwykle i nie

przesilaj oczu. Przy wystąpieniu bólu bądź łzawienia,

przerwij. Rozpocznij od krótkich ćwiczeń, na przykład

pięciominutowych. Stopniowo zwiększaj czas trwania,

dochodząc po tygodniu lub dwóch do 30 minut. Łącznie

z ćwiczeniami odprężającymi stanowi to 60 minut

praktyki. Tyle czasu powinno się znaleźć w programie

dnia nawet najbardziej zapracowanego człowieka. Gdy

się nauczysz koncentrować, ćwiczenie to nie będzie już

potrzebne. Także ćwiczenia odprężające można skrócić

albo stosować tylko doraźnie przed wykonaniem praktyk

magicznych.

Wizualizacja

Ostatnim punktem magicznego trójkąta jest wizualiza­

cja. Jest ona bezpośrednio związana z pozostałymi

cechami potrzebnymi kandydatowi na maga. Ważne jest,

byś potrafił tworzyć obrazy wewnętrzne o intensywnej

klarowności. Mniej lub bardziej wszyscy marzymy na

jawie. Zwykle w najmniej odpowiedniej chwili dnia

wyobrażone treści pojawiają się w naszej wyobraźni i tak

nas wciągają, że świat wokół nas przestaje istnieć.

Tworzenie wyobrażeń magicznych można porównać do

świadomego marzenia na jawie w warunkach kon­

trolowanych i ze świadomością przyjętego celu.

- 2 5 -

Istnieje kilka sposobów wzmocnienia zdolności

wizualizacyjnych. Jeden z nich polega na tym, że rysuje

się czarnym tuszem okrąg na białym papierze i dzieli go

na równe wycinki. Przeciwległe wycinki należy zaczernić

za pomocą kredki lub pisaka, pozostałe zostawić białe.

Podobnie jak w ćwiczeniu medytacji ze świecą,

skoncentruj się na tym biało-czarnym rysunku przez kilka

minut. Następnie zamknij oczy i wizualizuj go

w wyobraźni. Nie powinieneś mieć z tym trudności ze

względu na dwa użyte kolory. Ćwiczenie to zwiększy

zdolność wizualizacji, którą każdy z nas posiada.

Następnym sposobem jest metoda stosowana

w szkoleniu tajnych agentów, którzy muszą być eks­

pertami w obserwacji. Poproś kogoś, aby wybrał kilka

małych przedmiotów codziennego użytku w taki sposób,

abyś ich nie widział. Niech ułoży je na tacy i nakryje

serwetką. Osoba pomagająca stawia tacę przed tobą

i odsłania przedmioty na czas 60 sekund. W tym czasie

przyjrzyj się po kolei wszystkim przedmiotom, zapamiętaj

ich położenie, kolor, kształt, wielkość i budowę.

Następnie niech pomocnik poda ci papier i ołówek.

Zanotuj wszystkie przedmioty zapamiętane i ich dokładne

położenie na tacy. Aby to zapamiętać, musisz wizualizować

tacę w chwili, gdy była odkryta.

Również następujące ćwiczenie potęguje zdolność

wizualizacji. Usiądź w pokoju, w którym często

przebywasz, zamknij oczy i wyobraź sobie jego wygląd.

Wizualizuj każdy szczegół, fakturę dywanu, kolory ścian,

mebli i różne znajdujące się w pokoju przedmioty. Jeśli

potrafisz, wyobraź sobie charakterystyczny zapach

unoszący się w każdym pokoju przeznaczonym do

codziennego użytku. Innym ćwiczeniem umysłu jest

wyobrażanie sobie świeżej czerwonej róży unoszącej się

przed tobą.

- 2 6 -

Wyobrażaj sobie jej płatki pokryte poranną rosą, poczuj

szorstkość łodygi, wystające kolce i subtelny zapach.

Celem tych wszystkich ćwiczeń jest rozwinięcie

wyobraźni. W dalszych rozważaniach, gdy dojdziemy do

praktycznych rytuałów magicznych, przekonamy się,

że zdolność do tworzenia wyraźnych obrazów

wyobrażeniowych jest ważnym elementem magicznej

praktyki. Jeżeli chcesz uzyskać wyniki swych magicznych

działań, musisz umieć wyobrazić sobie postawiony cel

i przebieg jego realizacji, tak jakbyś go obserwował na

ekranie kinowym. Dotyczy to, nie tylko osiągnięć

materialnych, jak na przykład znalezienie pracy bądź

mieszkania, lecz również uzdrawiania dokonywanego

metodami magii. Chcąc wykorzystać moce magiczne

do przyciągania zarówno dóbr materialnych, jak

i duchowych, musisz stać się ekspertem techniki

wizualizacji.

Wizualizując w umyśle obraz tego, co chcesz osiągnąć,

tworzysz astralną kopię rzeczywistości, która zrealizuje

się w rezultacie twej ciężkiej pracy. Każda wymarzona

przez architekta budowla, każdy literacki bestseller

i sławny stary obraz miały początek w wyobraźni. Rytuał,

następuje po akcie twórczym w umyśle, jest sposobem

skoncentrowania mocy zebranych przez maga

i rzutowanie ich w eter.

Poza potęgowaniem zdolności twórczego wyobrażania

zalecane jest też doskonalenie postrzegania czuciowego.

Bez trudu można tego dokonać zebrawszy pewną liczbę

przedmiotów wykonanych z różnych materiałów, jak:

drewno, jedwab, metal, aksamit, wełna, sukno itp. Zamknij

oczy i dotykaj w przypadkowej kolejności tych

przedmiotów, doświadczaj niepowtarzalnej jakości ich

powierzchni. Podobne doświadczenie możesz wykonać

z różnymi gatunkami perfum. Także słuch można

- 2 7 -

wyostrzyć, siedząc w ogrodzie i słuchając z zamkniętymi

oczami rozmaitych dźwięków. Tła dźwiękowego zwykle

nie dostrzegasz, lecz przy zamkniętych oczach i skupionej

uwadze będziesz zadziwiony rozmaitością wrażeń

słuchowych.

Omówione trzy elementy magicznego trójkąta są ze

sobą ściśle powiązane. Siła woli, wizualizacja i kon­

centracja stanowią trzy najważniejsze aspekty

magicznego doskonalenia. Musisz mieć do siebie

zaufanie i być pozytywnie nastawionym, co do

skuteczności swych działań. Musisz być zdolny do

skupienia się wyłącznie na jednej sprawie, pojedynczym

przedmiocie lub celu. Wreszcie, zdecydowawszy się na

cel, musisz mieć na tyle silną wyobraźnię, by w przestrzeni

fizycznej zwizualizować sobie to, co stworzyłeś środkami

magicznymi.

Poprzednio przytaczaliśmy hermetyczną zasadę: Jak

na górze, tak i na dole", która skrystalizowała się w teorię

odpowiedników magicznych. Spis tychże, podany na

końcu książki, należy starannie przestudiować. Są one

podzielone na dwie grupy: odpowiedniki magii żywiołów

i magii planet. W dalszych rozdziałach tej książki

omówione będzie znaczenie tych odpowiedników. Każdy

żywioł i każda planeta związane są z pewnymi

właściwościami i zarządzają określonymi aspektami

ludzkiego życia. Związki tych odpowiedników z astrologią

są oczywiste. W okresie powstawania miała ona bowiem

charakter i magiczny, i religijny zarazem.

W praktyce magicznej możesz korzystać z kolorów,

metali, symboli i obrazów odnoszących się do szczegól­

nych sił energetycznych w celu przyciągnięcia tych

jakości, które one sobą wyrażają. Użycie magicznych

odpowiedników podobne jest do zaprogramowania

komputera odpowiednimi danymi, tak aby mógł on

wytworzyć właściwą odpowiedź.

- 2 8 -

Symbolizm

Innym aspektem magii wymagającym przestudiowania

jest symbolizm. Wykonując nawet prosty rytuał magiczny,

angażujemy swą podświadomość. Jak świadomy umysł

odpowiada słowom pisanym lub mówionym, tak umysł

podświadomy najżywiej reaguje na obrazy lub symbole.

Są one formą pewnego rodzaju stenogramu

przenoszącego do podświadomości te informacje, które

mag chce jej przekazać dla osiągnięcia swego celu.

Użycie symboli jako szyfru magicznego można

porównać do planetarnych znaków stosowanych przez

astrologów w celu sporządzenia horoskopu. Choć

symbole te mają oczywiście zastosowanie w ezoteryce,

mogą być również użyte jako sposób komunikowania się

w formie prostej i zwięzłej. W znaczeniu magicznym siły

pięciu żywiołów- Ognia, Ziemi, Powietrza, Wody i Ducha

- dają się wyrazić symbolicznie w formie rysunku penta­

gramu - gwiazdy pięcioramiennej.

Jednym ze sposobów kontaktowania się z pod­

świadomością jest zamiana słów lub liter na symbole. Dla

przykładu, jeżeli chcesz wykonać pracę magiczną

w intencji zdania egzaminu, użyjesz zdania: ,Ja zdam ten

egzamin", w postaci skróconej: JZTE. Litery te tworzą

ideogram wyrażający zdanie kluczowe, będące treścią

życzenia. Symbol ten można potem stosować jako mantrę

medytacyjną, która się utrwali w podświadomości

i spowoduje urzeczywistnienie żądanego rezultatu.

Przygotowanie

Bardzo ważne jest przygotowanie się do pracy

magicznej. W tym celu najlepiej przeznaczyć jeden

pokój na ćwiczenia relaksacyjne, medytacyjne

i wykonywanie magicznych rytuałów. To trudne

- 2 9 -

w warunkach nowoczesnego budownictwa, bardzo

jednak pożądane. Jeżeli nie możesz wydzielić oddzielnego

pomieszczenia wyłącznie na ten cel, wykonuj te czynności

zawsze w tym samym pokoju.

Celem oddzielnego pomieszczenia nie jest zachowanie

tajemnicy, lecz zapewnienie prywatności, braku zakłóceń

zewnętrznych, zachowanie spokoju i ciszy. Nie życzyłbyś

sobie, by sąsiad lub ktoś z rodziny, nie wprowadzony

w działania magiczne, wchodził, gdy jesteś w trakcie

medytacji lub gdy wykonujesz rytuał.

W miarę rozwijania swoich magicznych zdolności

stwierdzisz, że możesz wykonywać pracę magiczną

w najmniej nadających się do tego celu miejscach.

Doświadczony mag mający twórczą wyobraźnię, potrafi

wykonać „rytuał" wyłącznie na płaszczyźnie mentalnej,

choćby znajdował się w zatłoczonym pociągu albo

w czasie swego powrotu do domu. Osiągnięcie takiego

stopnia biegłości magicznej możliwe jest tylko po

dłuższym czasie praktykowania. Na początku jednak

jesteś zdany na pracę w wyciszonych warunkach

domowych. Większość działań magicznych opisanych

w tej książce, można wykonać bez trudu w dowolnym

pomieszczeniu i mając do dyspozycji minimum

wyposażenia.

Jeżeli możesz wydzielić osobny pokój w swym domu

i chcesz go wykorzystać do okultystycznych studiów, to

zanim rozpoczniesz jakiekolwiek działania powinieneś go

należycie przygotować.

Zaleca się ograniczenie liczby kolorów i mebli

w pomieszczeniu. Najlepsze są łagodne pastelowe kolory,

biały albo kremowy. Wzorzyste dekoracyjne tapety

działają rozpraszająco. W budynku, gdzie niższe

piętro jest zamieszkane, dobrze jest położyć dywan

- 3 0 -

w neutralnych kolorach dość gruby na to, by wyciszyć

hałas, i przyjemny dla bosych stóp.

Zwykle na środku sufitu zawieszona jest lampa.

Potrzebujesz jej do ustawiania wyposażenia w godzinach

nocnych. To nic, że podczas działań magicznych używasz

świec. Potrzebne jest też wygodne krzesło, na którym

będziesz siadał podczas medytacji. Poza tym, jedynym

sprzętem w tym pomieszczeniu niech będzie ołtarz, jeżeli

zdecydujesz się go stosować. Opiszemy go w rozdziale II.

Przed użyciem pokój powinien być dokładnie

wyczyszczony. Ze skupną uwagą zamieć podłogę

i wyczyść dywan, wizualizując negatywne pozostałości,

które właśnie wymiatasz. Potem możesz życzyć

pomyślności wybranemu miejscu pracy, wykonując

następujący prosty rytuał.

Weź niewielkie naczynie i napełnij je czystą, świeżą

wodą. Możesz zaczerpnąć jej z kranu lub wziąć źródlanej

wody z butelki. Do drugiego naczynia wsyp trzy łyżeczki

soli morskiej. Palcem wskazującym prawej ręki nakreśl

w powietrzu nad naczyniem z solą pentagram, pokazany

na rys. 2. Wykonując pentagram wyobrażaj sobie, jak

powstaje nad naczyniem w postaci niebieskich linii

świetlnych. Wymów następujące słowa:

Tym znakiem w imieniu Stwórcy wszechświata

uwalniam tę sól od wszelkich nieczystości.

Powtórz ten rytuał bezpośrednio nad naczyniem

z wodą. Weź trzy razy szczyptę soli między palec

wskazujący a środkowy, i wsyp do naczynia. Zamieszaj

wodę trzykrotnie w kierunku zgodnym z ruchem

wskazówek zegara, wymawiając te słowa:

Woda i sól oczyszczają ciało i ducha, niech uświęcą ten

pokój.

- 3 1 -

Obejdź pokój trzykrotnie w kierunku wskazówek

zegara, spryskując go wodą z solą. W miejscach od­

powiadających według wskazań kompasu zachodowi,

północy, wschodowi i południu, zatrzymaj się na kilka

sekund i wznieś naczynie, czyniąc gest pozdrowienia.

Obchodząc pomieszczenie wyobrażaj sobie, jak wypełnia

się lśniącym białym światłem. Wróć do miejsca, z którego

zacząłeś i medytuj przez kilka minut nad przeznaczeniem

tego pomieszczenia, i działaniami magicznymi, jakie

zamierzasz w nim wykonywać. Ten rytuał uświęcający,

podobnie jak większość działań magicznych, jest nie­

skomplikowany, ale skuteczny. Teraz masz pokój czysty

zarówno w materialnym, jak i duchowo-psychicznym

aspekcie, przygotowany do pracy.

Rytuały magiczne często onieśmielają nowicjuszy.

Autentycznie rytuał jest jedynie formą organizującą,

służącą jako pomoc w skupieniu się i wejściu we właściwy

stan umysłu, który jest potrzebny do wykonania działań

magicznych. Rytuał nie powinien się stać czymś w rodzaju

teatralnego przedstawienia, wymagającego uczenia się

roli, niczym w operze. Im prostszy, tym łatwiej uzyskać

zamierzone rezultaty. Nastawiając się na zapamiętanie

licznych rozbudowanych zwrotów, czy strzelistych

gestów, rozpraszasz energię, tracąc z oczu właściwy cel

swego działania. Nie oznacza to, że rytuały nie mogą mieć

- w niektórych przypadkach - samodzielnego znaczenia,

jednak w praktycznym postępowaniu magicznym nie

stanowi to sedna sprawy.

Rytuały

W miarę postępu zwiększą się twoje zdolności do

tworzenia rytuałów przystosowanych do rozmaitych

potrzeb. Tworząc na poczekaniu rytuał zapamiętaj sobie

- 3 2 -

następującą ogólną zasadę. Musi w nim być początek,

środek i zakończenie. Nie czyń tego w sposób im­

prowizowany, dopóki nie zostaniesz doświadczonym

magiem. Na początek możesz utworzyć prostą deklarację

w intencji zamierzonego rytuału, taką jak: Ten rytuał

czynię w intencji uzdrowienia mojej przyjaciółki Lindy,

która cierpi na nadciśnienie.

Środkową częścią rytuału

powinno być właściwe uzdrawianie - z prośbą skierowaną

do opiekującego się archanioła lub bóstwa - połączone

z wysłaniem energii uzdrawiającej. Po zakończeniu

rytuału, przed zamknięciem okręgu wypowiedz po prostu

słowa: Koniec rytuału.

Zakończywszy rytuał i uprzątnąwszy wszystko dobrze,

jest dla „uziemienia" przyrządzić sobie mały posiłek. Nie

musi to być obiad z pięciu dań. Wystarczy kanapka

z serem i filiżanka herbaty. Co najmniej trzy godziny przed

rozpoczęciem rytuału nie powinno się niczego jeść.

Niektórzy magowie nalegają na poniechanie stosunków

płciowych na 24 godziny przed wykonaniem ważnego

rytuału. Ciężko strawne posiłki utrudniają wykonanie

działań magicznych przez to, że czynią umysł ociężałym

i wywołują zmęczenie fizyczne. A ponieważ odpływ

energii seksualnej obniża siłę życiową,

przedmagiczna wstrzemięźliwość jest godna polecenia.

Przy omawianiu rytuału oczyszczającego wspo­

mnieliśmy o czterech kierunkach geograficznych.

Symbolika tego magicznego okręgu jest bardzo silnie

akcentowana w literaturze okultystycznej. Zależnie od

stanowiska autora lub nagabywanego maga wyjaśnienia

dotyczące okręgu bywają dwojakiego rodzaju. Magowie

uważają, że jest to rodzaj ochrony w celu niedopuszczania

negatywnych wpływów, zaś praktykujący czarodziej

powie, że ma on zapobiec rozchodzeniu się uwolnionej

w akcji energii psychicznej.

Oba wyjaśnienia mają swe znaczenie, ale prawdziwym

zadaniem okręgu jest wydzielenie przestrzeni roboczej

w pomieszczeniu, w którym wykonujesz działania

magiczne. Jest też sposobem, za którego pomocą mag

wytwarza pożądaną atmosferę. W przypadku idealnym

należałoby wydzielić osobne pomieszczenie do pracy

okultystycznej. Gdy nie jest to możliwe, wykonanie

okręgu pozwala stworzyć uświęcony obszar na czas

twoich działań.

W starych książkach i popularnej sensacyjnej litera­

turze okultystycznej przedstawia się maga rysującego

kolorową kredą okrąg na podłodze. Zwijanie dywanu na

każdy rytuał jest zupełnie zbędną stratą czasu. Okrąg

magiczny można wykonać z tą samą skutecznością

w płaszczyźnie mentalnej. Jeżeli wykonujesz rytuał, np.

na zewnątrz budynku, to możesz, jeśli chcesz, narysować

magiczną szpadą okrąg na ziemi (patrz rozdział II).

Okrąg magiczny dzieli się na cztery części lub

segmenty. Każde z nich przypisane jest do jednej ze stron

świata i do jednego z czterech żywiołów. Poszczególnie

podlegają również jednemu z władców żywiołów, czyli

„Jednemu z wielkich". (Bliższe objaśnienia dotyczące

opiekunów żywiołów podane są w rozdziale VI).

Przed każdym magicznym działaniem należy utworzyć

okrąg, a potem go zamknąć. Rytuał wykonania go jest

następujący. Potrzebne są przedmioty, takie jak: kompas

dla wyznaczenia stron świata, niewielki dzwonek, woda

i sól. Napełnij kielich (patrz rozdział II) uświęconą wodą,

stosując postępowanie opisane poprzednio w tym

rozdziale.

- 3 4 -

Zaczynając od zachodu, idź po okręgu w kierunku

zgodnym z ruchem wskazówek zegara, rozpryskując

wodę. Potem, zaczynając od północy, idź wokół okręgu,

niosąc przed sobą pentakl. Zaczynając od wschodu, idź

po okręgu z zapalonym kadzidłem. W końcu, zaczynając

od południa, idź po okręgu z zapaloną świecą. Przejdź

teraz do środka okręgu, medytując o czterech żywiołach

(patrz rozdział VI oraz spis magicznych odpowiedników).

Idź teraz do ćwiartki północnej i przejdź po okręgu

w kierunku ruchu wskazówek zegara, symbolicznie

„tnąc" lub znacząc go szpadą albo różdżką. Czyniąc to,

wizualizuj małe niebieskie płomienie pojawiające się

w miejscach, na które wskazuje twoje magiczne narzędzie.

Gdy zakończysz czynności na okręgu, wróć do ćwiartki

północnej i wezwij władcę żywiołów, „kreśląc" w powietrzu

przyzywający pentagram (patrz rys. 2) za pomocą szpady

lub różdżki. Czyń ten symbol wyprostowanym

ramieniem, wykonując pewne i zdecydowane ruchy.

Rozpoczynaj zawsze od góry tej geometrycznej figury,

a zakończ ruchem skierowanym w dół, jak to pokazano

na rysunku. „Rysując" ten pentagram wyobrażaj sobie,

że jarzy się niebieskim światłem. Wymawiaj następujące

słowa:

O wielki Władco północy i Potęgo żywiołu Ziemi, wzywam

was do ochraniania tego okręgu podczas rytuału, który

zamierzam wykonać.

Trzykrotnie zadzwoń dzwonkiem, potem przejdź, idąc

w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, do

następnych ćwiartek i powtarzaj powyższe zdanie,

wstawiając słowa: Władco wschodu - południa - zachodu

- 3 5 -

oraz Potęgo żywiołu Powietrza - Ognia - Wody, od­

powiednio do aktualnej ćwiartki. Po zakończeniu rytuału

dokonaj zamknięcia okręgu, idąc w kierunku północnym

lub w kierunku odwrotnym do ruchu wskazówek zegara.

W każdej ćwiartce, zaczynając od północnej, a kończąc

na zachodniej, wypowiedz następujące zdanie:

O wielki Władco północy

- wschodu -południa-zachodu

i Potęgo żywiołu Ziemi

- Powietrza - Ognia - Wody, dziękuję

ci za twą opiekę podczas tego rytuału i żegnam cię tym

znakiem.

Na rozstanie „rysuj" pentagram według rysunku 2, po

czym zgaś świece.

Tworząc okrąg magiczny, rozpoczynaliśmy zawsze od

północnej ćwiartki. Jest to uświęcony punkt w magii

tradycji zachodniej. Północ, to kierunek gwiazdy polarnej,

królestwo bogów i kosmicznego drzewa życia. Niektórzy

magowie zaczynają swe rytuały od wschodu. Można tak

postępować, ponieważ wschód Słońca jest symbolem siły

życia.

PRZYZWANIE ROZSTANIE

Rysunek 2

Pentagram na przyzwanie i na rozstanie.

- 3 6 -

Rozdział II

Akcesoria rytualne

Patrząc na postać maga przedstawioną na karcie tarota,

widzimy, że unosi on prawą rękę, jego zaś lewa ręka

skierowana jest w dół. Na stole, czy ołtarzu ułożone są:

szpada, kielich i okrągła tarcza z wyrysowanym na niej

pentagramem lub pięcioramienną gwiazdą. Postać ta jest

symbolicznym przedstawieniem hermetycznej zasady:

Jak na górze, tak i na dole.

Wskazuje ona również na to,

że mag bierze swą moc z góry, gdyż sam nie jest jej

źródłem, a tylko kanałem, który czyni z niej użytek.

Mag ma na sobie prosty ubiór. Przepasany jest pasem,

który przypomina węża trzymającego swój ogon w pysku,

(co jest starożytnym symbolem wieczności i siły życia).

Karta tarota przedstawia archetyp maga. Można

identyfikować go z mędrcem magicznym, takim jak Toth,

tym starożytnym bogiem egipskim z głową ibisa, którego

Grecy utożsamiali z Hermesem. Można też utożsamić go

z Odynem, skandynawskim magiem i mistrzem czarów,

jednookim starcem w szerokim kapeluszu (zasłaniającym

część twarzy).

Przybory używane w magii

Zarówno w magii żywiołów, jak i magii planet podkreśla

się potrzebę użycia czterech przyrządów. Są nimi: różdżka,

- 3 8 -

kielich, szpada i pentakl. Ich znaczenie nie jest przypad­

kowe. Pradawne (prehistoryczne) początki magii

pozwalają przypuszczać, że przyrządy te, będące w owych

czasach przedmiotami codziennego użytku, były

wykorzystywane jako broń ułatwiająca upolowanie

i uśmiercanie zwierzyny.

W swej najprostszej (najstarszej) postaci, były to:

maczuga (różdżka), róg myśliwski (kielich), sztylet

(szpada) i tarcza (pentakl).

Z czasem, użycie tej broni nabierało coraz bardziej

symbolicznego charakteru, stając się uświęconym

rytuałem. Władcą polowania na dzikiego zwierza był

Rogaty Bóg i to jemu „dedykowano" przybory ofiarne.

W dawnej mitologii celtyckiej tym czterem magicznym

przyrządom przypisywano najbardziej wymyślne

znaczenia. Każdy z nas słyszał o magicznym mieczu

zwanym Ekskalibur, darowanym królowi Arturowi przez

Władczynię Jeziora. W najwcześniejszych wersjach

opowieści o świętym Graalu nie jest on chrześcijańskim

symbolem, lecz magicznym kotłem związanym z inspira­

cją, ponownymi narodzinami i płodnością. W irlandzkim

micie bóg Dagda nosi ogromną maczugę - pierwowzór

magicznej różdżki.

Posiadanie i używanie zestawu przyborów magicznych

nie jest warunkiem koniecznym do praktykowania magii,

choć tradycyjni magowie lubujący się w teatralności mogą

być odmiennego zdania. Przybory te wyrażają pewne

aspekty osobowości maga i jego jaźni, za których pomocą

wpływa on na świat zewnętrzny.

Podobnie jak broń dawnych myśliwych albo średnio­

wiecznych rycerzy przybory te jednoznacznie wskazują

otoczeniu kim jest osoba maga i co ona sobą reprezentuje.

- 3 9 -

Utensylia magiczne są symbolicznym rozszerzeniem

woli maga i jego tożsamości. Jeżeli mag dysponuje

umiejętnościami tak wielkimi, że nie musi z nich

korzystać - nie używa ich. Doświadczony mag nie

potrzebuje przyrządów ani rytuałów (w przyjętym tego

słowa znaczeniu). Dla nowicjusza te „teatralne rekwizyty"

stanowią pomoc, aż do czasu, gdy się stanie mistrzem,

nauczy się panować nad sobą i tymi mocami, które będzie

przyzywał.

Symbolikę magicznych akcesoriów można inter­

pretować na różne sposoby. Na poziomie czysto

fizycznym, odwołując się do broni pradawnego

myśliwego, są one obrazem czterech rzeczy potrzebnych

człowiekowi do życia w świecie materialnym. Są nimi:

powietrze (różdżka), woda (kielich), światło/ciepło

(szpada) i pożywienie (pentakl).

Ta najbardziej podstawowa interpretacja przyborów

maga wspiera dawną okultystyczną wiarę w to, że istoty

ludzkie są wprawdzie istotami duchowymi, ale tu

w sferze materii wcielone są w fizyczne ciała. Wśród

magów Zachodu, a także autentycznych magów wschod­

nich, nigdy nie upowszechnił się ascetyczny stosunek do

świata naturalnego ani nie odrzucono go na korzyść

duchowej utopii. Otrzymaliśmy w tym świecie formę

cielesną, i zaprzeczanie temu działa hamująco na nasz

duchowy rozwój. Abstynencja jest potrzebna do wykonania

niektórych magicznych działań, ale w ograniczonym

czasie i dla określonych powodów.

Na poziomie okultystycznym (ukrytym) przybory

magiczne reprezentują moce lub siły czterech żywiołów,

które według średniowiecznych uczonych były pod­

stawowymi składnikami wszechświata, a mianowicie:

Ogień, Ziemia, Powietrze i Woda. W rozdziale o magii

- 4 0 -

żywiołów rozpatrzymy szersze implikacje takiego

stanowiska. Tu przyjrzymy się jedynie ich odniesieniom

do utensyliów magicznych. Moce żywiołów są przypisane

tym przyborom w sposób następujący:

RÓŻDŻKA - POWIETRZE - MĄDROŚĆ

SZPADA - OGIEŃ - SILNA WOLA

KIELICH - WODA - POSTRZEGANIE

PENTAKL - ZIEMIA - WIEDZA

Warto zauważyć, że niektórzy praktykujący magię

przypisują różdżkę ogniu, a szpadę powietrzu. Taki

zwyczaj zdaje się pochodzić z rytuału stosowanego

w Hermetycznym Zakonie Złotego Świtu, kwitnącego

w czasach wiktoriańskich. W tej książce różdżkę

przypisaliśmy powietrzu, gdyż tego nas uczono i to wydaje

się mieć symboliczny sens.

Jak się zdaje zamiana symbolicznego znaczenia nie ma

ujemnego wpływu na skuteczność działań magicznych

tych, którzy stosują odwrotne cechy do podanych, toteż

czytelnik może sam zdecydować o ich wyborze stosownie

do swych własnych odczuć.

Obecnie zajmiemy się symboliką każdego z wy­

szczególnionych czterech magicznych przyrządów, i ich

praktycznym znaczeniem.

Różdżka

Praktycznie różdżka lub pałka jest najważniejszym

narzędziem pracy maga. Reprezentuje ona władzę

skupiającą moce umysłu potrzebne do wykonania pracy

magicznej.

W dawnych czasach pałka służyła jako berło lub laska

- oznaka urzędu, noszona przez króla lub królową na

- 4 1 -

znak, że dzierżą boską władzę jako jego przedstawiciele

na Ziemi.

Różdżka przedstawia żywioł Powietrza, stanowiącego

symbol umysłu, intelektu i porozumiewania się.

W zodiaku żywioł Powietrza łączy się ze Słońcem,

znakiem Bliźniąt, który te atrybuty uosabia. Bliźnięta są

we władzy planety Merkury, będącej również u-

skrzydlonym posłańcem bogów (według klasycznej

mitologii Rzymian). Powietrze jest również żywiołem

zodiakalnego znaku Wodnika, który zgodnie

z nowoczesną astrologią podlega władzy planety Uran.

W astrologii, Uran włada sztukami magicznymi, jak

również bardziej technicznie zaawansowanymi

postaciami sztuki magicznej, jakimi są elektronika

i komputery.

Do triady znaków Powietrza związanych z różdżką,

dołącza Waga. Na pierwszy rzut oka to skojarzenie wydaje

się niejasne, mimo to, że w kartach tarota Mag unosi

różdżkę trzymaną pośrodku. Ta podwójna symbolika

pojawia się też w postaci dwóch węży oplatających

kaduceusz (laska) niesiony przez greckiego boga

Hermesa, reprezentującego dwoistość przeciwieństw -

manifestującą się we wszechświecie - którą osobowość

maga musi zrównoważyć. Przeciwieństwami tymi są

elementy - męski i żeński, dobro i zło, jasność i ciemność

itp.

Astrologiczny symbol Wagi oznacza zrównoważenie

przeciwstawnych sił. Według mitologii egipskiej dusza

opuszczająca ciało sądzona była w gmachu Amenti, gdzie

bóg Toth kładł ją na wadze, porównując z piórem Maat,

bogini prawdy i boskiej sprawiedliwości.

Innym aspektem symboliki różdżki jako narzędzia

porozumiewania się i intelektualnej mocy jest jej dawne

- 4 2 -

skojarzenie ze strzałą. W dawnych czasach używano

strzał do przesyłania wiadomości, przywiązując do nich

nośnik zawierający informację. Strzałę przenoszącą

wiadomość zastąpiono symbolicznie piórem (które

w połączeniu z ptasim piórem bogini Maat dało nam pióro

do pisania). Obecnie słowo pisane jest stopniowo

wypierane przez piktogramy, a procesory tekstu pod­

legają władzy Urana, planety magii.

Ponadto ezoteryczne znaczenie różdżki uwydatnia się

przez jej związek ze skandynawskim bogiem Odynem lub

Wodanem przedstawianym z laską podróżnika. Imię

Odyn wywodzi się z indoeuropejskiego wyrazu o-

znaczającego wiatr. Tradycyjnie uważano go za boga

sztormów. Na obrazach często przedstawiano Odyna

w kapeluszu o szerokim rondzie, niosącego laskę; oba te

przedmioty wiążą się z Merkurym i Hermesem.

W różnych kulturach starożytnych siłę wiatru

kojarzono z energią duchową i siłą życia. Odyn był

również bogiem, który wynalazł alfabet runiczny; zdobył

on mądrość run, wisząc przez dziewięć dni i nocy na

kosmicznym drzewie. W miarę możliwości mag powinien

sam wykonać swą różdżkę. Należy ją wyciąć z drzewa

w czasie, gdy Księżyc jest w fazie ubywania, by najmniej

zaszkodzić drzewu. Przed wycięciem, koniecznie poproś

drzewo o zgodę i zakop między jego korzeniami monetę

koloru srebrnego jako symboliczną ofiarę duchowi

drzewa. Tradycyjną różdżkę magiczną zwykle się wycina

o wschodzie Słońca, z leszczyny.

Różne są zdania, co do długości różdżki. Nie powinna

jednak być dłuższa niż odległość od łokcia użytkownika

do końców jego palców, aczkolwiek ceremonialne różdżki

mogą oczywiście być znacznie dłuższe.

Dla symbolicznego rozróżnienia zasady męskiej od

żeńskiej można jeden koniec różdżki zaostrzyć, a drugi

- 4 3 -

rozwidlić. Można też przewiercić różdżkę na całej

długości i włożyć do środka namagnesowany stalowy pręt

albo siedem kawałków metalu wyobrażających moce

planet (patrz spis odpowiedników magicznych).

Różdżkę można pomalować (na kolor żółty, który jest

tradycyjnie kolorem Powietrza), pozostawić w stanie

surowym lub podbarwić bejcą.

Kielich

Kolejnym przedmiotem magicznym leżącym na ołtarzu

maga, a widocznym na karcie tarota jest kielich. Jest

symbolem żeńskim przedstawiającym żywioł Wody.

W dawnych wiekach był on kotłem boskiego natchnienia,

odrodzenia, i płodności celtyckiej bogini Ceridwen.

Kubek, kocioł albo puchar jest symbolem łona Wielkiej

Bogini Matki (natury), z której wszystko pochodzi i do

której wszystko wraca po śmierci.

Na początku wszechczasów, gwiazdy i planety powstały

w gwiezdnym łonie zewnętrznych przestworzy,

a w czasach zamierzchłych życie na Ziemi powstało

w oceanach. W symbolice okultystycznej kielich kojarzy

się z Księżycem, ciemnością, morzem, nocą, pieczarami

podziemnymi i międzygalaktyczną przestrzenią.

Początkowo kielichem był róg myśliwski jaskiniowego

szamana. Stanowił on symbol zarówno męskiej, jak

i żeńskiej energii kosmicznej przenikającej wszechświat.

Obecnie kielich jest symbolem wyłącznie żeńskim,

a w rytualnej symbolice zanurzenie szpady lub różdżki

w kielichu przekształca się w zjednoczenie przeciwieństw.

Jedną z postaci rogu jest róg obfitości, wypełniony

owocami, ziarnem i kwiatami - był symbolem rzymskiej

bogini Fortuny. Ta zaś stanowiła pierwowzór Władczyni

Szczęścia przyzywanej przez hazardzistów naszych

- 4 4 -

czasów. W czasach celtyckich, kotła używano do celów

ofiarnych, co symbolicznie przetrwało w postaci komunij­

nego kielicha używanego we mszy katolickiej.

Mimo że kielich uważany jest za symbol żeńskiej

bierności, wrażliwości i negatywności, na poziomie

magicznym mieści w sobie dużą moc. Różdżka i szpada

mogą być męskimi symbolami siły życia, lecz kielich (oraz

pentakl) symbolizują subtelną zasadę żeńską, czasami nie

docenianą przez magów, gdyż działa w sposób mniej

widoczny. Czynią oni tak ze szkodą dla siebie, gdyż zasada

żeńska jest potężną siłą, jedną z podstaw autentycznej

magii.

W rytuałach magicznych kielich ma liczne za­

stosowania. Służy do przechowywania uświęconej wody

i soli używanych do uświęcania świątyni i okręgu. Można

też napełniać go winem, gdy przewidziana jest rytualna

uczta.

Zwyczajowo kielich powinien być wykonany ze srebra,

które jest planetarnym metalem Księżyca i Wielkiej

Bogini. Jeżeli nie stać cię na srebro, to możesz

z powodzeniem wziąć kielich ze szkła, drewna albo

fajansu. Kielich powinien być możliwie prosty, gdyż

wytworne, bogato zdobione naczynia ustawione na

ołtarzu działają rozpraszająco. Można narysować na

kielichu prosty sierp Księżyca jako symboliczną

dekorację, jeśli użytkownik odczuwa taką potrzebę.

Szpada

Szpada wiąże się z późniejszym etapem rozwoju broni

wojennej. Najstarsze znane szpady datowane są na epokę

brązu. Były to większych rozmiarów sztylety bądź noże,

używane od tysięcy lat. W symbolice magicznej szpada

kojarzy się z żywiołem Ognia uosabiającym moce

- 4 5 -

kosmiczne i siłę wewnętrzną. Szpada kuta przez kowala,

z płynnego metalu, symbolizuje moc owych potęg.

Starożytne mitologie miały w swych panteonach

bogów - kowali wytwarzających boską broń. Najbardziej

znany jest Hefajstos (Wulkan), najpracowitszy z bogów

greckich, kulawy kowal robiący pioruny dla Zeusa.

W magii planetarnej władcą szpady jest archanioł Michał

(patrz rozdział VII), planeta Mars i Słońce, kolorem

żywiołu jest czerwień, a znakami zodiaku są: Baran, Lew

i Strzelec.

W średniowieczu był zwyczaj, że każdy mag sam

wykonywał swą szpadę. Obecnie, gdy umiejętność

wytwarzania broni nie jest rozpowszechniona, dopuszcza

się zakupienie szpady do użytku magicznego. Stare

szpady można kupić w sklepie z antykami. Jeżeli jednak

używane były w celach innych, niż ceremonialne lub

dekoracyjne, mogą zawierać ujemne wibracje. By się

przed tym uchronić, kup zupełnie nową, nie używaną

szpadę u renomowanego dostawcy okultystycznego,

jeżeli nie potrafisz wykonać jej samodzielnie.

W okultyzmie szpada kojarzy się z silną wolą, siłą

i męskim aspektem siły życia. W średniowieczu używano

szpady do wytyczania magicznego okręgu i do

przepędzania z niego demonów. Obecnie, gdy mamy

bardziej światły pogląd na magię i na przywoływanie

magicznych mocy, szpada nadal ma do spełnienia ważne

zadanie. Zamiennie z różdżką może służyć do wytyczania

okręgu i kierowania magiczną energią.

W legendach o królu Arturze młody wojownik nie mógł

przystąpić do Bractwa Okrągłego Stołu, dopóki nie

otrzymał swego magicznego miecza - Ekskalibura.

Pozyskanie szpady przez aspirującego maga jest

symbolem tego etapu, w którym czyni on swe pierwsze

praktyczne kroki na magicznej drodze.

- 4 6 -

Pentakl

Ostatnim z czterech magicznych przyborów leżących

na ołtarzu, a przedstawionym na karcie tarota, zwanej

magiem, jest pentakl. Kojarzy się on z mocą żywiołu

Ziemi, żeńską zasadą w aspekcie Wielkiej Matki, a też

zodiakalnymi znakami: Byka, Panny i Koziorożca. Na

poziomie życia doczesnego pentakl wyraża materializm,

ma jednak i głębsze znaczenie, gdyż reprezentuje plan

ziemski, w którym wszystkie dusze przebywają w ciałach

po to, by przerobić lekcję życia.

Niektóre religie posuwają się tak dalece, że odrzucają

świat materialny jako ułudę albo pokusę, którą należy

zignorować, jeśli się chce dokonać prawdziwego postępu.

Magia postrzega plan fizyczny jako odbicie duchowej

rzeczywistości.

Mag rozumie, że materia i duch, to uzupełniające się

aspekty tej samej, pierwotnej rzeczywistości. Jeśli

odrzucimy jeden z nich, odcinamy się tym samym od

drugiego. Prawidłowy rozwój osobowości i osiągnięcie

dojrzałości wymaga głębokiego przeżycia i doświadczenia

zarówno świata materialnego, jak i duchowego.

Podobnie jak kielich, tak i pentakl jest symbolem

zasady żeńskiej. Wszystkie starożytne mitologie wyobrażały

Ziemię jako bóstwo żeńskie. Miało ono różne nazwy. Była

więc Wielka Matka (frygijska bogini wiosny i płodności)

oraz Matka Ziemia, Rodzicielka (grecka Gaja i rzymska

Terra Mater).

Dziś, w miarę rosnącej świadomości ekologicznej,

coraz częściej się wraca do pierwotnych nazw i pojęć.

Ziemia znów postrzegana jest jako żywy organizm,

z którym jesteśmy nierozerwalnie związani. Dlatego

mówimy: Matka Ziemia albo Gaja.

- 4 7 -

Pierwotnie pentakl był tarczą dawnego myśliwego

i jako taki stanowił broń wyłącznie obronną. Pamiętaj, że

językiem magii są symbole. Pentakl to symbol pokoju,

a nie broń zaczepna. W działalności magicznej zdarzają

się momenty wymagające chronienia się przed złymi

wpływami, jest więc pentakl symbolem osłony

psychicznej. Może też być użyty do rzutowania energii

przy uzdrawianiu, gdyż jest okrągły, podobnie jak

magiczny okrąg. Uświęcony okrąg mający w swym

środku punkt lub krzyż równoramienny ma w sobie

dużą moc; przedstawia sobą całość i jednolitość aktu

twórczego.

Pentakl jest prosty do wykonania. Można go zrobić

z drewna, metalu, kamienia lub ceramiki. Powinien mieć

średnicę dziesięciu do piętnastu centymetrów. Na jednej

stronie tarczy należy wyrzeźbić, wyryć lub namalować

pentagram lub gwiazdę pięcioramienną.

Gdy już zgromadziłeś wszystkie cztery przybory do

pracy magicznej, musisz je uświęcić, nim zaczniesz ich

używać. Jest to celowe działanie, po którym narzędzia te

służyć będą wyłącznie do działań magicznych.

Rytuału uświęcania dokonaj w jednym z tych dni,

w których Księżyc się powiększa, zmierzając do pełni.

Stosując formułę uświęcania miejsca pracy magicznej,

podaną w rozdziale I, dokonaj uświęcenia naczynia

z wodą.

Przynieś z ogrodu ziemi w naczyniu, zapal kadzidło

i białą świecę. Spryskaj kielich uświęconą wodą, mówiąc:

Uświęcam ten kielich mocą żywiołu Wody, aby służył

Wielkiemu Dziełu i aby mnie wspierał w mych działaniach

magicznych.

- 4 8 -

Powtórz tę czynność z różdżką, pentaklem i szpadą.

Biorąc naczynie z ziemią posyp nią pentakl, mówiąc:

Uświęcam ten pentakl mocą żywiołu Ziemi, aby służył

Wielkiemu Dziełu i aby mnie wspierał w mych działaniach

magicznych.

Powtórz tę czynność z różdżką, szpadą i kielichem.

Przesuń różdżkę przez dym kadzidła, mówiąc:

Uświęcam tę różdżkę mocą żywiołu Powietrza, aby służyła

Wielkiemu Dziełu i aby mnie wspierała w mych działaniach

magicznych.

Powtórz tę czynność ze szpadą, kielichem i tarczą.

Przesuń szpadę ponad płomieniem świecy, mówiąc:

Oczyszczam tę szpadę mocą żywiołu Ognia, aby służyła

Wielkiemu Dziełu i aby mnie wspierała w mych działaniach

magicznych.

Powtórz tę czynność z kielichem, różdżką i tarczą.

Wykonując te czynności wyobrażaj sobie, że przybory

jarzą się niebieskim płomieniem, i poczuj jak wibrują

w twych dłoniach. Za pomocą tego prostego rytuału

zostały bowiem magicznie naładowane naturalną energią

żywiołów.

Po ukończeniu czynności uświęcania przyborów

usiądź w spokoju i medytuj przez parę minut o ich

symbolice i przewidywanym wykorzystaniu w działalności

magicznej.

Po chwili medytacji wytrzyj przybory, owiń każdy

z nich w czarny jedwab i odłóż do czasu ich użycia.

- 4 9 -

Przechowuj je w oddzielnym pudełku albo szufladzie

przeznaczonej wyłącznie do przedmiotów rytualnych.

W czasie tych księżycowych nocy, gdy Księżyca

przybywa możesz wyjąć swe przybory i ułożyć je

w miejscu oświetlonym księżycowym światłem. W ten

sposób będą namagnetyzowane dodatkową energią

magiczną.

W żadnym wypadku nie powinien ich po uświęceniu

dotykać ktoś inny. W miarę możliwości staraj się umówić

z kimś, komu ufasz - aby je zniszczył, gdy sam

przeniesiesz się do świata ducha.

Akcesoria magiczne

Szata

Poza tymi czterema przyborami, będącymi symbolami

żywiołów, mag przedstawiony na karcie tarota ma na

sobie rytualną szatę. Włożenie szaty różniącej się

wyraźnie od zwykłego codziennego ubioru wyróżnia

maga spośród świata zewnętrznego. Wkładając szatę na

czas pracy magicznej, mag akcentuje sytuację

kontrastującą z jego powszednim trybem życia.

Wśród niektórych magów szata nazywana jest

„ubiorem ukrycia". Wkładając szatę maga, z pełną

świadomością, stwierdzasz tym samym, że od tej chwili

kieruje tobą ukryta strona twej osobowości. Osobowość

- wyrażoną przez twój codzienny ubiór - zastąpiła

świadomość maga, kierującego swym przeznaczeniem

i siłami okultystycznymi.

Jeśli się tak zdarzy, że magowie wykonują pewne

rytuały zbiorowo, szata spełnia dodatkową rolę. Mag staje

się anonimowy, jego zwykły ubiór i to kim jest w świeckim

życiu, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. W kręgu

- 5 0 -

magicznym noszenie jednakowych szat zrównuje

wszystkich.

Wykonanie szaty magicznej jest proste, wystarczy

mieć odrobinę wprawy w szyciu i pewne dodatkowe

umiejętności. Zwykle wykonuje się ją w stylu arabskiego

kaftana (wzór można otrzymać w sklepach) albo też

w stylu szaty mnisiej. Dodatkowo szata może mieć kaptur

zsuwany na twarz w czasie medytacji.

Przy wykonywaniu zwykłych czynności magicznych

szata powinna być biała albo czarna. Jeżeli można sobie

na to pozwolić, dobrze jest mieć szatę odmiennego koloru

do magii planetarnej niż do magii żywiołów. Najczęściej

stosowanym kolorem jest czarny, i większość magów

zadowala się tą jedną szatą. Nie zaleca się krzykliwych

szat wzorzystych lub zdobionych, nawet jeśli są to

symbole magiczne.

Szata powinna być wykonana z materiału pochodzenia

naturalnego. Bawełna jest odpowiednia do lekkich szat

używanych w pomieszczeniach; wełna - gdy się

przewiduje wykonywanie rytuałów na zewnątrz.

Dobrze jest przewiązać się w pasie sznurem; na nogi

założyć lekkie pantofle w kolorze odpowiednim do szaty,

można też pozostać boso.

Ołtarz

Jak widać na karcie tarota przedstawiającej maga,

centralnym miejscem każdej magicznej świątyni jest

ołtarz. Nadaje to świątyni charakter bardziej religijny.

W praktyce, służy jednak skupieniu uwagi maga na

wykonywaniu rytuału. Ołtarz jest dla maga warsztatem

pracy. Są na nim ułożone cztery opisane magiczne

instrumenty wraz z kadzielnicą i świecami. Może też być

- 5 1 -

na nim pojedyncze światełko palące się w naczyniu,

symbol kosmicznej, twórczej siły życia.

W praktyce za ołtarz służyć może nieduży stół.

Tradycyjnie jednak, magiczny ołtarz ma kształt

podwójnego sześcianu. Jest to symboliczne odbicie

hermetycznej zasady: Jak na górze, tak też i na dole -

pojmującej świat fizyczny-jako odbicie dziedziny ducha.

Jeśli masz dość miejsca, to lepiej będzie używać ołtarza

o kształcie tradycyjnym. Po zakończeniu rytuału może

służyć jako szafka do przechowywania magicznych

intensyliów.

Ołtarz można przykryć tkaniną koloru neutralnego

albo koloru poszczególnej planety lub jednego z żywiołów.

Kolory tkaniny można zmieniać zależnie od rodzaju

wykonywanego zadania. Można też nie przykrywać

ołtarza. Najwłaściwsza jest tkanina w kolorze białym lub

czarnym. Opisane w tym rozdziale wyposażenie rytualne

zależy od następujących czynników: poziomu

zamożności, posiadanego miejsca i stopnia prywatności

oraz ilości czasu, jaki kandydat na maga chce

przeznaczyć na swe okultystyczne studia.

Kadzidło

Wspominaliśmy już o stosowaniu kadzidła w rytuałach

magicznych. Można je nabyć w sklepach okultystycznych

albo od hurtownika zaopatrującego kościoły. W sklepach

jest duży wybór kadzideł magicznych wykonywanych

fabrycznie, ale są droższe od oferowanych przez

dostawców kościelnych. Ci ostatni, co prawda, dysponują

ograniczonym wyborem kadzideł, takich jak kadzidła

żywiczne w kawałkach, ale są one dobrej jakości.

U jednych i drugich można nabyć samozapalające się

bloki węgla drzewnego.

- 5 2 -

Do nabycia są również drogie kadzielnice prze­

znaczone do rytualnego spalania kadzideł.

Początkującemu magowi wystarczy jednak ognioodporne

gliniane naczynie z paroma dekagramami piasku. Gdy

będziesz rozpalał kadzidło, zapal węgiel od jednego

brzegu i poczekaj aż się rozżarzy w całości. Potem posyp

węgiel odrobiną kadzidła i dosypuj w miarę potrzeby.

Dziennik

Praktykując jakiś rodzaj magii istotne jest, by notować

postępy i otrzymywane wyniki. Do tego celu zaleca się

prowadzenie dziennika magicznego. Nie trzeba go

specjalnie do tego celu wykonać. Wystarczy notes albo

odpowiednich rozmiarów zeszyt, którego używać

będziesz wyłącznie do zapisów magicznych.

W dzienniku tym notuj wszystkie swe magiczne

działania, medytacje i rytuały, a także uzyskane wyniki.

Zapisy mogą być bardzo zwięzłe lub nie, zależy to tylko

od ciebie. Możesz zapisywać również fazy Księżyca,

aspekty astrologiczne i zmiany pór roku.

Prócz tego, że dziennik jest użytecznym pamiętnikiem,

wprowadza też rodzaj samodyscypliny do twoich działań,

nadając twym poczynaniom magicznym rutynowy

charakter.

Alfabet magiczny

Dodatkiem do rytualnego wyposażenia są również

używane przez magów alfabety magiczne. Stosuje się je

do zapisywania magicznych zwrotów i przy ryciu

talizmanów. W czasach średniowiecznych używano

tajnych alfabetów do ukrycia wiedzy magicznej przed

laikami, obecnie stanowią użyteczną pomoc w kon­

centracji. W działaniach wymagających zanotowania

- 5 3 -

intencji, alfabet jest znakomitym środkiem ogniskującym.

Wysiłek, włożony w przekład intencji na język magiczny,

ułatwia podświadomości wchłonięcie tych informacji.

Istnieje szereg alfabetów, którym przypisuje się moce

magiczne lub okultystyczne. Między nimi są: alfabet

hebrajski, Ogham, runy, alfabety druidyczny lub

Coelbran i enochiański. Nie włączyliśmy ich do tej książki,

ponieważ mają one własne tajemnice, które sprawiają, że

nie są użyteczne jako zwykłe alfabety magiczne. Czytelnik

zainteresowany tymi alfabetami, może posłużyć się

literaturą opisującą ich magiczne i okultystyczne

zastosowania.

Gdy już zostaniesz kompetentnym magiem, będziesz

mógł wykonywać działania gdziekolwiek będziesz

przebywał, oczywiście w rozsądnych granicach.

Początkujący mag powinien dla ułatwienia wykonywać

działania w warunkach kontrolowanych i z użyciem

rytualnych przyborów.

Rozdział III

Magia astralna

Plan astralny

Wszyscy okultyści mówią o planie astralnym. Ale co

to jest? Typowa definicja słownikowa astralu jest taka:

„związany z gwiazdami lub składający się z gwiazd".

W dawnych czasach duchy astralne były opiekunami

gwiazd. W mitologii klasycznej występują jako bogowie

gwiazd, a w nauce biblijnej jako archanioły.

Osoby początkujące w naukach okultystycznych,

często zapytują: czy plan astralny istnieje realnie, czy

dotyczy tylko poziomu świadomości? Wielu przyjmuje,

że istnieje - nie pytając o jego znaczenie. Postęp

w działaniach magicznych zależy jednak od dobrego

zrozumienia tego pojęcia.

W ujęciu magicznym plan astralny jest tym poziomem,

na którym energie kosmiczne ujawniają się w postaci

fizycznie obserwowalnej w świecie materialnym. Nie­

którzy współcześni naukowcy dostrzegli wielo­

wymiarowość wszechświata i są bliscy „odkrycia" astralu

jako pierwotnej rzeczywistości, to znaczy podstawy

fizycznego wszechświata. Dla maga plan astralny

jest światem cieni istniejącym w podświadomości,

- 5 5 -

zaludnionym przez starożytnych bogów, mityczne

zwierzęta i nieśmiertelnych herosów. Jest to przestrzeń

magiczna odwiedzana w czasie snu, a jej wspomnienie

pojawia się w pamięci następnego ranka, często w postaci

pogmatwanej, jako kolorowe - nierzadko koszmarne -

ale wyraźne obrazy senne.

Plan astralny utworzony jest z podatnego tworzywa

naszego umysłu, może więc nosić w sobie odbicie śladów

myśli tych, którzy penetrują te przenikające się poziomy.

Jeżeli będziemy pozytywnie o nich myśleć, to odwiedzane

przez nas obszary astralne będą piękne. Na odwrót, przy

nastawieniu negatywnym mogą się stać miejscem

strasznym, odzwierciedlającym to wszystko, co w naszej

psychice jest ciemne i niezrównoważone. Dla maga plan

astralny jest obszarem działających w nim sił, plan zaś

materialny jest światem kształtów.

Jak już powiedzieliśmy, podczas snu wchodzimy w plan

astralny. Dla przeciętnego człowieka, ograniczonego

ciałem fizycznym, jest to jedyny kontakt z astralem.

Jednak w magii astralnej nauczysz się, jak możesz

dowolnie i świadomie wchodzić do tej innej

rzeczywistości.

W dawnych czasach, takie praktyki nazywano

„wróżeniem z astralu" i zwykle wymagały one użycia

szklanej kuli lub kryształu. Współcześni magowie

polegają raczej na swej twórczej wyobraźni, by stworzyć

warunki wejścia do astralu. Zamiast wróżyć z astralu

dzisiejszy magik mówi o technikach udrożniania.

Udrożnianie

Udrożnianiem nazywamy technikę magiczną

wykorzystującą wyobraźnię do tworzenia obrazów

podobnych do snów, w czasie, gdy umysł pozostaje

- 5 6 -

w stanie czuwania. Chociaż te rodzaje kierowanej

medytacji są niekiedy nazywane podróżami

fantastycznymi, są one jednak czymś więcej niż

romantycznym eskapizmem. Początkujący w stosowaniu

techniki udrożniania może najpierw po prostu

obserwować te wydarzenia, które wyczarowuje

w wyobraźni, jednak w miarę nabywania doświadczeń

będzie się stawać coraz bardziej ich uczestnikiem, a nie

tylko zainteresowanym widzem. Zaczną się pojawiać

wydarzenia, których sobie nie wyobrażał, wraz ze

zrozumieniem, że plan astralny nie jest zwykłą projekcją

naszych duchowych odczuć.

W naszym studium podróży astralnych, musimy

podkreślić, że nie pochwalamy wycofywania się do świata

fantazji dla uniknięcia kłopotów dnia codziennego. One

nie znikną i zastaniemy je po powrocie z astralu takimi,

jakimi je opuściliśmy. Nie należy próbować techniki

udrożniania bez poważnego zamierzenia lub bez chęci

nauczenia się czegoś w tym doświadczeniu. Prawidłowo

wykonywana technika udrożniania przestanie być

stereotypową serią scen tworzonych w wyobraźni,

a stanie się żywą rzeczywistością - skomponowaną

z archetypowych symboli - w której bierzesz udział.

Niezbędnymi czynnikami warunkującymi sukces

w każdej próbie udrożniania są: stan odprężenia

i magiczny trójkąt obejmujący silną wolę, siłę skupienia

i umiejętność wizualizacji. Przed przystąpieniem do

udrożniania musisz być w stanie odprężenia. Jeżeli tak

nie jest, zastosuj ćwiczenia podane w rozdziale I, gdyż

udrożnianie wymaga, abyś był całkowicie odprężony

i uwolniony od stresu codzienności.

Usiądź w egipskiej pozie medytacyjnej, tak jakbyś

chciał symbolicznie wyjść ze świata materialnego do

- 5 7 -

innego poziomu świadomości; użyj magicznego środka

w postaci drzwi lub furtki w celu wejścia w plan astralny.

Sposób przez ciebie użyty jest oczywiście kwestią twego

wyboru. Może to być symboliczny świecący się trójkąt,

który przekraczasz; wejście do jaskini - gdzie wchodzisz;

długi tunel ze światłem na końcu albo seria trylitów

spotykanych w prehistorycznych okręgach kamiennych.

Jednym z najłatwiejszych do wyobrażenia sobie sym­

bolicznych wejść do astralu są drzwi, gdyż nawiązują do

codziennego życia. Dlatego użyjemy tego właśnie

symbolu w następującym, prostym doświadczeniu

udrożniania.

Zanim przystąpisz do udrożniania, przeczytaj kilka razy

tekst ćwiczenia. Jeśli to możliwe niech druga osoba czyta

tekst, gdy sam będziesz wykonywał podróż; możesz też

nagrać tekst na taśmę i słuchać, przystępując do

udrożniania.

Ćwiczenie udrożniania

Siedząc wygodnie, w egipskiej pozie medytacyjnej,

usuń ze swego umysłu wszystkie obce myśli i wrażenia.

W wyobraźni zobacz dębowe drzwi spotykane

w minionych wiekach. Zobacz je ze wszystkimi

szczegółami - surową sękatą powierzchnię - przesuń po

niej ręką i poczuj szorstkość jej faktury. Na drzwiach jest

klamka w kształcie dużego, żelaznego pierścienia. Unieś

ten pierścień, odczuj w dłoni jego ciężar. Powoli obróć

klamkę. Stawia opór ze starości, musisz użyć siły, aby ją

ruszyć.

Pchnij mocno drzwi - otwierają się ze skrzypieniem.

Za nimi jest gęsta, szara mgła. Przekraczasz próg,

zostawiając drzwi otwarte idziesz naprzód. Mgła otacza

cię ze wszystkich stron, masz trudności z orientacją.

- 5 8 -

Stopniowo mgła rzednie - znajdujesz się na dużej połaci

zielonego pola. Świeci Słońce, a niebo nad tobą tworzy

błękitną kopułę.

Po drugiej stronie pola dostrzegasz postać stojącą, ale

nie możesz jej z tej odległości rozpoznać. Ten ktoś kiwa,

byś się zbliżył, idziesz więc i rozpoznajesz w nim starego

człowieka. Ma na sobie długą szatę z kapturem podobną

do mnisiej i opiera się na kiju. Gdy się zbliżyłeś, odwrócił

się i zaczął iść w kierunku gaju widocznego po drugiej

stronie pola.

Idziesz za tą zakapturzoną postacią, wchodzisz do

lasku. W środku otoczonym pierścieniem wysokich

drzew widzisz staw z czystą wodą. Obok stawu klęczy

naga kobieta. Ma długie warkocze opadające jej na plecy.

W rękach trzyma dwa dzbany napełnione wodą, z jednego

wylewa wodę do stawu, z drugiego na ziemię.

Kobieta nabiera dzbanem wody ze stawu i podaje ci.

Starzec kiwa ci, byś przyjął ten dar. Dzień jest upalny,

jesteś spragniony, bierzesz dzban i pijesz chłodną wodę.

Nagle stwierdzasz, że Słońce chowa się za horyzont,

niebo ciemnieje, a pierwsze gwiazdy świecą w mroku.

Czas biegnie tu szybko. Niebo czernieje, usiane błysz­

czącymi gwiazdami, gęściej rozsianymi niż to

kiedykolwiek widziałeś i bardziej jaskrawymi niż zwykle.

Spojrzawszy w dół na staw stwierdzasz, że kobieta

zniknęła. Widzisz jedynie odbicie własnej twarzy na tle

świateł gwiazd.

Stary człowiek daje znać, że czas opuścić lasek.

W świetle latarni, którą wydobył ze swej szaty idziesz za

nim przez ciemniejące pole. Wokół ciebie zbiera się gęsta

mgła, a przez nią przebija otwór otwartych drzwi przez

które się tu dostałeś. Odwracasz się, by pożegnać starca,

ale on zniknął. Przekraczasz drzwi i zamykasz je za sobą.

Podróż skończona.

- 5 9 -

Znaczenia symboliczne

Jak zapewne zauważyłeś, przedstawione udrożnianie

oparte było na karcie tarota zwanej Gwiazdą. Osobą

prowadzącą cię do świętego gaju był Pustelnik za­

stępujący wyższe ja, anielski opiekun lub przewodnik

duchowy. Oświetla on swoją latarnią ścieżkę magiczną

początkującego ucznia. Kij trzymany w ręku jest inną

postacią magicznej różdżki, która jak napomknęliśmy, jest

symbolem mądrości, inteligencji, porozumiewania się

i ukrytych mocy umysłu. Więc jako członek wyprawy do

wnętrza siebie, postać ta wyraża twe wyższe dążenia do

kroczenia magiczną ścieżką i zostania adeptem magii.

Święty gaj ma na poziomie ezoterycznym kilka

znaczeń. Symbolizuje magiczny okrąg wyrażający całość

i boską jedność. Wyobraża również pierwotne świątynie,

gdzie ludzie się gromadzili dla oddawania czci dawnym

bogom, czy archetypowym wyobrażeniom siły życia.

Naga kobieta w środku tego naturalnego magicznego

okręgu wyobraża element żeński, matkę mądrości.

Klęczy przy stawie wyobrażającym zbiorową nieświado­

mość rasy ludzkiej.

Jest to również woda indywidualnej świadomości -

astralna materia umysłu, którą doświadczony mag może

uaktywnić i przenieść do świata fizycznego. Woda

przelewana przez nią do stawu i wylewana na ziemię

świadczy, że panuje ona nad tym zbiornikiem energii

astralnej.

Z astrologicznego punktu widzenia kobieta ta jest

symbolem Wodnika Nosiwody, znaku zodiaku pod­

legającego Uranowi, planecie magów. Gwiazdy

błyszczące tak jaskrawo na niebie wskazują, że twój

ostateczny cel na ścieżce magicznej jest jeszcze daleko.

Na innym poziomie symbolicznym, gwiazdy wyrażają plan

- 6 0 -

astralny bądź gwiezdny, który przelotnie odwiedziłeś

w czasie pierwszej podróży do swego wnętrza.

Podsumowując, można powiedzieć, że w tej podróży

nawiązałeś kontakt ze swym wewnętrznym ja

(zakapturzona postać), przekonałeś się, że ścieżka

magiczna jest ścieżką mądrości (kobieta przy stawie)

i że cel twój (gwiezdne nieba) jest odległy, ale możliwy

do osiągnięcia.

Inne udrożnianie można wykonać przy użyciu sym­

boliki wielkich arkanów kart tarota. Jest to bezpieczna

droga wiodąca do oświecenia. W miarę zagłębiania się

w tę książkę napotkasz inne możliwości udrożniania,

które możesz włączyć do swych działań. Początkowo

napotkasz znaczne trudności przy unaocznianiu sobie

scenerii tworzonych w wyobraźni. Uciążliwość ta po

pewnym czasie ustąpi.

Możesz również natknąć się na wydarzenia spon­

taniczne. Pojawią się symbole lub obrazy, których nie

wytworzyłeś. Napotkane po drodze postacie mogą do

ciebie przemówić. Zapamiętaj te przypadki, gdyż mogą

się okazać ważne.

W miarę nabywania wprawy w udrożnianiu, nauczysz

się dochodzić do takiego miejsca twej podróży, w którym

się kończy działanie wyobraźni. W tych miejscach

strumień przesuwających się obrazów, wrażeń i symboli

zacznie płynąć własnym korytem, jakby nabrały swej

własnej woli i miały swój cel. Jeżeli się to zdarzy, to wiedz,

że nawiązałeś kontakt z planem astralnym i zostałeś

zaakceptowany przez moce tam władające.

Czytając Kronikę Akaszy

Inną formą udrożniania jest czytanie Kroniki Akaszy.

Akasza jest słowem pochodzenia wschodniego i oznacza

- 6 1 -

światło astralu. Wielu magów jest przekonanych, że cala

wiedza wszechświata stanie się dostępna temu, kto potrafi

należycie dostroić się do planu astralnego, albowiem jest

on tym poziomem świadomości, który wyprzedza jej

fizyczną manifestację.

Oczywiście, taki pogląd otwiera puszkę Pandory, czyli

wszechmożliwości, gdyż przecież nie każdy jest zdolny

przyjąć i zrozumieć te najwyższe poziomy wiedzy.

Zrozumieć można tylko to, na co pozwala nam nasz

stopień intelektualnego i duchowego rozwoju. Jest to

mechanizm samozabezpieczenia wbudowany w strukturę

kosmosu, zapobiegający niewłaściwemu wykorzystaniu

tajemnej wiedzy.

Kronika Akaszy zawiera całą wiedzę wszechświata od

początku jego istnienia, można więc znaleźć w niej też

informacje o minionych inkarnacjach. Ale i tu zakres

informacji dostępnych ze źródła wewnętrznego zależy od

osobowego stopnia rozwoju poszukującego. Zbytnia

ciekawość minionych wcieleń jest niezdrowa, jeżeli

poznanie to służyć ma do wywyższenia się i podkreślenia

swej minionej sławy albo swego duchowego rozwoju.

Oba te nastawienia uniemożliwią poszukującemu

wgląd w jego poprzednie inkarnacje. Uzasadnionym

powodem otrzymania takiej informacji z wewnętrznych

poziomów może być chęć przepracowania pewnych

problemów karmicznych, które rujnują twe obecne życie.

W takim przypadku uzasadnione jest odwołanie się do

Kroniki Akaszy.

Damy teraz przykład udrożnienia, które może być

użyte w celu uzyskania informacji z Kroniki Akaszy.

Pamiętaj, że podany jest on w postaci wyobrażonej

podróży do Biblioteki Wszechwiedzy. Inaczej niż

w poprzedniej podróży, poszukujący znajdzie się

- 6 2 -

w sytuacji, gdy istoty zamieszkujące plan astralny będą

przemawiać bezpośrednio.

Podróż rozpoczyna się wizualizacją drzwi jako symbolu

wejścia w plan astralny. Po przekroczeniu ich wstąpisz

w szarą mgłę po drugiej stronie. Idąc naprzód, stopniowo

zaczynasz rozpoznawać otaczający krajobraz.

Jesteś w lesie. Rosną w nim skandynawskie sosny

i znane ci drzewa, takie jak dęby, jesiony i brzozy. Ponad

liściastymi gałęziami świeci Słońce, a ciepły wiatr porusza

liśćmi. Między drzewami jest ścieżka wydeptana

niezliczoną liczbą bosych stóp.

Na początku ścieżki widzisz swego przewodnika

znanego ci już z poprzedniej podróży. Jest to starzec

w szacie z kapturem opierający się na kiju. Daje ci znak,

byś szedł za nim.

Gdy uszedłeś kawałek drogi las zgęstniał. W tej dzikiej

gęstwinie światło słoneczne z trudem się przedziera przez

gałęzie; panuje dziwny, zielony półmrok.

Ścieżka kończy się nagle. Stoisz w środku lasu na

brzegu polany. Ze wszystkich stron polana otoczona jest

starymi dziewiczymi drzewami o ogromnych konarach

i pokręconych korzeniach wyrastających we wszystkich

kierunkach. Na środku polany stoi maleńka chatka

przypominająca starodawny zbór. Zbudowana jest ze

zwietrzałego starego kamienia i pokryta częściowo

ciemnozielonym bluszczem. Widoczne są drzwi podobne

do tych, którymi tu wszedłeś. Drzwi są uchylone;

pchnąwszy je wchodzisz do środka, przewodnik zaś twój,

oparłszy się na kiju, pozostał na zewnątrz.

Wewnątrz budynek wydaje się większy niż oglądany

z zewnątrz. Podłoga, na której stoisz wykonana jest

z płytek czarno-białych ułożonych w szachownicę.

- 6 3 -

Kamienne ściany zdają się świecić łagodnym światłem

i to jest jedyne oświetlenie wnętrza.

Uwagę twoją przyciąga mglista postać siedząca w tylnej

części budynku. Zbliżywszy się widzisz ją wyraźniej. Jest

to dziewczyna siedząca na krześle z wysokim oparciem,

ubrana w niebieską suknię. Po jej bokach stoją dwie

kolumny, a na jej kolanach leży stara książka oprawna

w skórę, ze złotą klamerką. Dziewczyna uśmiecha się do

ciebie i zaprasza, byś się zbliżył. Podchodzisz - ona

otwiera księgę. Jaskrawe białe światło wydostaje się

spomiędzy okładek, oślepiając cię na kilka sekund.

Stopniowo światło zanika, a książka zamienia się

w kryształ, który dziewczyna trzyma, obejmując rękami.

Wpatrujesz się w kryształ, a w jego głębi stopniowo

pojawiają się symbole. Wybłyskują one jak na migocącym

filmie, szybko zastępowane obrazami przeszłości,

teraźniejszości i przyszłości.

Niektóre obrazy błyskają zbyt szybko, byś mógł je

zauważyć. Inne, wyraźnie widoczne, będziesz pamiętał

po powrocie do planu materialnego.

Jaskrawe białe światło pojawia się ponownie i znowu

widzisz pożółkłe karty starej książki. Kobieta zamyka

książkę i zatrzaskuje złotą klamerkę. Patrzy ci w oczy,

a tobie się zdaje, że zagląda do swej duszy. Idź w pokoju

mówi, gdyż tajemnice Księgi Życia, które widziałeś uczyniły

cię mądrym. Wróć bezpiecznie do twej ziemskiej siedziby,

tak jak wszedłeś do mego królestwa.

Kłaniasz się siedzącej postaci, odwracasz się,

zmierzając w kierunku otwartych drzwi, którymi

wszedłeś do Biblioteki Wszechwiedzy. Przekraczasz je

i wychodzisz na leśną polanę. Patrzysz do tyłu, ale chata,

którą właśnie opuściłeś zniknęła. Przewodnik twój, dając

znaki, prowadzi cię ścieżką wiodącą przez las.

- 6 4 -

Przeszedłszy kawałek drogi ścieżką dochodzisz do

miejsca zacienionego mgłą wiszącą między gałęziami

drzew. Wchodzisz w tę mgłę, zostawiając swego przewod­

nika kiwasz mu na pożegnanie. Przed tobą są otwarte

drzwi, przez które tu wszedłeś. Twoja wewnętrzna podróż

jest skończona.

Chwilę po ukończeniu udrożniania przypomnij sobie

symbole i obrazy widziane w krysztale trzymanym przez

kobietę w Bibliotece Wszechwiedzy. Zanotuj szczegóły

w swoim dzienniku magicznym dla późniejszego

wykorzystania.

W miarę czynienia postępów w udrożnianiu możesz

zauważyć, że postać twego przewodnika napotykanego

po wejściu w plan astralny się zmienia. Może się zdarzyć,

że przyjmie on (lub ona) postać zewnętrzną osoby, którą

znasz, kochasz, albo do której masz zaufanie. Może też

być postacią z mitologii, taką jak arturiański czarodziej

Merlin albo egipski bóg umarłych Anubis.

W jakiejkolwiek postaci by się pojawił, pamiętaj, że jest

to zakapturzony pustelnik wyobrażający twe wyższe ja,

które napotkałeś podczas pierwszej podróży wewnętrznej

do świętego gaju.

Magiczne lustro

Inną formą magii astralnej jest użycie magicznego

lustra. Jest to tradycyjny instrument nadal stosowany do

eksploracji astralu, nowoczesna odmiana dawnego

kryształu. Podobnie jak kryształ lub naczynie z wodą,

lustro odzwierciedla twe wewnętrzne energie psychiczne

umożliwiające kontaktowanie się ze światem astralnym.

Sporządzenie magicznego lustra nie jest trudne, nawet

dla osoby nie mającej praktycznych umiejętności. Lustro

należy wykonać w czasie, gdy Księżyc jest w fazie

- 6 5 -

przybywania. Można je wykonać z okrągłego, wklęsłego

kawałka szkła. Wklęsłą jego stronę należy pomalować

matową czarną farbą, kładąc kilka warstw dla

równomiernego pokrycia. Lustro można oprawić

w twarde drewno i umieścić w zwykłej drewnianej ramce

do obrazów. Podobnie można wykonać lustro płaskie,

pokrywając jedną stronę prostokątnego kawałka szkła

czarną farbą i umieszczając je w masywnej ramce do

obrazów.

Po wykonaniu, lustro powinieneś uświęcić, podobnie

jak pozostałe instrumenty magiczne. Powierzchnię lustra

należy przemyć uświęconą wodą za pomocą nie używanej

szmatki lub gąbki, a potem oddzielną szmatką wytrzeć

do sucha.

Różne mogą być sposoby użycia lustra w magii. Można

je wykorzystać, podobnie jak wyobrażone drzwi, które

wizualizowałeś, wchodząc w plan astralny w czasie

udrożniania. W tym celu ustaw lustro w odległości ok.

0,5 metra przed sobą na wysokości twego pola widzenia.

Zapaloną świecę ustaw za sobą. Będzie ona jedynym

źródłem światła.

Oddychaj powoli w rytmie wdech 1-2 i wydech 3-4

-5. Zamknij oczy i wizualizuj pokój, w którym siedzisz.

Gdy już zobaczysz wszystkie szczegóły łącznie z zapaloną

świecą i sobą siedzącym przed lustrem, otwórz oczy.

Wyobraź sobie, że ciało twe się powiększa. Jest coraz

większe i większe, aż wypełnia sobą cały pokój.

A teraz wyobraź sobie, że się robisz mniejszy, kurczysz

się, wracając do swych zwykłych rozmiarów. Nie za­

trzymuj się jednak, dalej się zmniejszaj, aż staniesz się

tak mały, by móc przedostać się przez lustro. Spójrz na

lustro i wyobraź sobie siebie przechodzącego przezeń na

drugą stronę. Powracając powtórz to samo, pamiętając,

- 6 6 -

by przeszedłszy z powrotem przez lustro, powiększyć się

do zwykłych rozmiarów.

Lustro można też wykorzystać w magii astralnej do

psychicznej wizji. Usiądź jak w doświadczeniu po­

przednim, patrząc w lustro i oddychając rytmicznie. Skup

uwagę na swej twarzy, którą przyciemnioną widzisz

w lustrze. Nie naprężaj oczu, patrząc bez mrugania, gdyż

możesz wywołać napięcie w mięśniach oczu. Popatrz za

obraz odbity w lustrze, starając się przejrzeć je na wylot.

Kiedy poczujesz pierwsze oznaki zmęczenia przerwij do­

świadczenie, odkładając je do następnego dnia.

Może się zdarzyć, że w lustrze pojawi się inna twarz.

Może to być twój duchowy przewodnik, umarły krewny

albo ktoś nieznany. Mogą się materializować symbole lub

obrazy podobne do tych, które widziałeś w krysztale

trzymanym w rękach niewiasty w Bibliotece Wszech­

wiedzy. Osoba widziana w lustrze, może się z tobą

porozumiewać telepatycznie lub przekazywaniem myśli

wprost. Możesz usłyszeć wyraźnie jej głos choć wargi jej

się nie poruszą. Są przypadki, gdy głos jej odbierają inne

osoby będące w pomieszczeniu.

Ukończywszy doświadczenie, uczyń z lustrem to samo,

co z pozostałymi instrumentami magicznymi. Owiń je

w czarną tkaninę i schowaj do pudełka lub szuflady.

W żadnym wypadku nie pozwól, aby było wystawione na

Słońce lub inne silne światło. Powierzchnia lustra będzie

reagować na promienie przybywającego Księżyca lub

Księżyca w pełni. Wystawione na długotrwałe działanie

światła księżycowego może zostać naładowane bądź

namagnetyzowane.

Projekcja astralna

Projekcja astralna jest najszerzej znanym sposobem

podróżowania po świecie materialnym. Od bardzo

- 6 7 -

dawnych czasów wierzono, że człowiek ma swego

astralnego sobowtóra, zdolnego opuścić doczesne ciało

i swobodnie podróżować. Astralny sobowtór jest dokładną

kopią ciała fizycznego, prócz tego, że ma znacznie

mniejszą gęstość. Dzięki tej właściwości (naukowiec

powiedziałby, że jego struktura molekularna wibruje ze

znacznie większą częstotliwością niż ciało fizyczne) ciało

astralne może przenikać przez ciała stałe i podróżować

z szybkością światła.

W zwykłych warunkach ciało astralne jest zjednoczone

z ciałem fizycznym. W ciężkiej chorobie, nagłym

wstrząsie psychicznym lub w chwili śmierci ciało astralne

może się oddzielić od swego fizycznego nośnika. Znane

są liczne przypadki projekcji astralnej doznawanej przez

zwykłych ludzi w stanie nieprzytomności przy operacji

medycznej, po wypadku drogowym lub w stanie wysokiej

temperatury ciała. Mówią oni, że unoszą się nad od­

bywającą się sceną, uwolnieni od fizycznego ciała

przyglądają się mu jako obserwatorzy niezależni, ale

zainteresowani.

Niektóre religie nauczają, że ciało astralne jest

przywiązane do ciała fizycznego, tak zwanym srebrnym

sznurem. Jest to odpowiednik astralnej pępowiny łączącej

płód w łonie matki przed narodzeniem. W chwili śmierci

ten srebrny sznur urywa się, a ciało astralne się uwalnia

od swej powłoki fizycznej.

Moment oddzielenia od ciała może nastąpić bez­

pośrednio po śmierci lub później, w ciągu trzech dni po

ustaniu funkcji cielesnych. Pamiętać należy, że w czasie

podróży astralnych srebrny sznur jest dołączony do ciała

fizycznego, nie ma więc obawy, że związek tych ciał

zostanie przerwany.

- 6 8 -

Jest kilka sposobów uwolnienia ciała astralnego od jego

fizycznego gospodarza. Niżej podajemy jedną z nich,

najbardziej znaną i bezpieczną. Wykonując to ćwiczenie

należy mieć silne pragnienie opuszczenia swego ciała. Jest

to bardzo ważne dla powodzenia eksperymentu.

Ćwiczenie uwalniania ciała astralnego

Ćwiczenie to można wykonać, siedząc na krześle

w egipskiej pozie medytacyjnej, leżąc na poduszkach na

podłodze lub w łóżku albo na tapczanie. Jak przy

wszystkich ćwiczeniach opisanych w tej książce, przed

przystąpieniem należy wykonać ćwiczenia odprężające,

szczególnie, gdy się czujesz zmęczony lub zestresowany.

Gdy już jesteś całkowicie odprężony, zamknij oczy

i wizualizuj pomieszczenie ze wszystkim, co się w nim

mieści. Wyobraź je sobie w najdrobniejszych szczegółach,

łącznie z kolorem i fakturą mebli i pozostałych przed­

miotów. Uczyniwszy to otwórz oczy i wyobraź sobie, że

nie znajdujesz się w swym ciele tylko stoisz przed samym

sobą. Na pozór wydaje się to trudne, w rzeczywistości

nie ma nic łatwiejszego. Jeżeli czujesz taką potrzebę,

możesz wyobrażać sobie siebie w pozycji siedzącej lub

stojącej, obserwującego swe odbicie w lustrze.

Stopniowo zacznij przenosić swą świadomość ze swego

fizycznego ciała do swego astralnego sobowtóra.

Wizualizuj siebie stojącego i przyglądającego się swemu

siedzącemu albo leżącemu ciału. Poczuj, że nie jest ono

częścią ciebie. Twoje „nowe" ciało czuje się znacznie

lżejsze od fizycznego, a ty czujesz, że możesz udać się

dokąd tylko zechcesz.

Odwróć się od swego fizycznego ciała i rusz w stronę

ściany. Stwierdzisz, że nie idziesz, tylko się unosisz kilka

stóp nad posadzką. Ściana przy zbliżeniu znika, a ty

- 6 9 -

możesz wydostać się na zewnątrz. Poszybuj wyżej,

a zawiśniesz nad dachami pobliskich domów. Widzisz je

ze wszystkimi szczegółami, nawet odróżniasz miejsca

brakujących dachówek.

Chcąc wrócić do swego ciała wystarczy wyraźnie

postanowić swój zamiar, a ciało astralne ponownie złączy

się z ciałem fizycznym. Wykonując takie zadanie po raz

pierwszy, dobrze jest mieć w tym określony cel, na

przykład odwiedzić przyjaciela bądź jakieś określone

miejsce. Nie jest przy tym ważne, czy byłeś w tym miejscu

fizycznie, czy nie.

Składając astralne wizyty powinieneś przestrzegać

tych samych zasad uprzejmości i dobrego zachowania,

połączonych z tym samym uszanowaniem czyjejś

prywatności, co w przypadku fizycznych odwiedzin.

Szpiegostwo astralne jest niewybaczalne.

Magia astralna jest jedną z najbardziej interesujących

magicznych technik. Należy też do najłatwiejszych, jeśli

masz dobrze rozwiniętą wyobraźnię i opanowałeś

zdolność do wyraźnego wizualizowania.

Wszystko, czego się nauczyłeś o udrożnieniu w planie

astralnym, czytaniu Kroniki Akaszy, lustrach magicznych

i podróżach astralnych będzie ci służyć przy nauce

pozostałych technik magicznych opisanych w tej książce.

Rozdział IV

Magia naturalna

Kontynuując przegląd rodzajów magii obecnie

praktykowanych, dochodzimy do magii naturalnej. Jak

wynika z nazwy, dotyczy ona tych magicznych energii,

symboli i akcesoriów, które są związane ze światem

natury. Aby zrozumieć działanie magii naturalnej,

zajmiemy się najpierw wierzeniami tych ludów starożyt­

nych, które czciły naturę jako przejaw boskości.

Podstawą wszystkich wczesnych religii jest przekonanie,

że przez naturę można wejść w kontakt z mocami

boskimi. Pierwotni ludzie wierzyli, że wszystko, co

istnieje, zawiera w sobie siłę życia. Wierzono, że skały,

drzewa, rzeki są przeniknięte siłą życia, którą uosabiają

duchy natury lub bogowie. Antropolodzy nazywają takie

wierzenia animizmem. Słowo anima pochodzi z łaciny

i oznacza „dusza" albo „życie".

Z biegiem lat, gdy oficjalne wierzenia Kościoła wyparły

religię pogańską, bóstwa sił i zjawisk przyrody zepchnięto

do roli demonów, nimf, elfów i gnomów. Wczesne

cywilizacje czciły siły natury i Ziemię, zwaną Wielką

Matką (łac. Magna Mater). Czczono ją na obszarze całej

Azji Mniejszej jako Wielką Macierz Bogów.

- 7 1 -

Ogólnie, co prawda, duch Ziemi uosabiany był jako

siła żeńska, jednakże siła życia miała też aspekt męski.

Reprezentowali go starożytni bogowie roślinności i drzew,

tacy jak grecki bóg Pan o koźlich kopytach, rzymski bóg

lasów Sylwan, celtycki Cernunos, bóg jeleni, i średnio­

wieczny Zielony Człowiek, czyli Herne.

Wiele aspektów starej, naturalnej religii, mimo

stłumienia jej przez rozpowszechniającą się nową wiarę,

przetrwało w magii naturalnej lub ziemskiej, rozwijającej

się w wiekach średnich. W tych czasach powszechna była

wśród ludu wiara w magiczną siłę uzdrawiającą nie­

których planet, w skuteczność naturalnego czaru

kamieni, w istnienie czarowników i w szereg różnych

obrządków mających zapewnić dobrą pogodę lub obfite

zbiory. Wszystkie rodzaje magii naturalnej oparte były

na filozoficznym przekonaniu wywodzącym się ze starych

pogańskich wierzeń, według których ludzkość może

harmonijnie współżyć z naturą.

Jak pokazano w poprzednich rozdziałach, podstawą

praktyki magicznej jest wykorzystywanie sił natury.

W rozdziałach dotyczących podstaw magii (w tym magii

astralnej) skonstatowano, że w wielu przypadkach

energia magiczna użyta do wprowadzenia zmian

w świadomości, pochodzi z wnętrza samego maga.

W magii naturalnej mag łączy się z siłami życia

manifestującymi się we wszechświecie. Wyniki jego pracy

zależą wtedy od jego współdziałania z siłami natury.

Występuje tu subtelna różnica w podejściu, zasługująca

na uwagę. Nie możemy się oddzielić od natury, ponieważ

sami jesteśmy jej częścią. Mimo to duchowość

w niektórych swych formach tego faktu nie uwzględnia.

Magia naturalna wprowadza maga - stojącego symbolicz­

nie w środku swego własnego magicznego wszechświata

- 7 2 -

- w bezpośredni kontakt z siłami tworzącymi kosmiczny

system, będący odbiciem rzeczywistości.

Magia roślin

W magii naturalnej bardzo ważne jest okultystyczne

znaczenie roślin. Starożytni magowie wierzyli, że zioła

mają szczególne właściwości okultystyczne. Każde zioło

(roślina) podobne do części anatomicznej człowieka,

według doktryny podobieństw, ma moc uzdrawiającą tę

część ciała, którą przedstawia.

Dla przykładu, roślina o kolorze jaskrawoczerwonym

uważana była za zdolną do uzdrowienia krwi. Rośliny

kropkowane lub łuszczaste leczyły choroby skóry.

Dziurawe leczyły otwarte rany. Rośliny wydzielające soki

bądź żywice nadawały się do suszenia wrzodów. Rośliny

pęczniejące albo pękate leczyły guzy i nowotwory. Rośliny

zrzucające korę zalecane były do oczyszczania cery.

Wiedza magiczna przyporządkowuje rośliny znakom

zodiaku i ich planetarnym władcom. Dla orientacji

zamieszczono poniżej skrócone zestawienie.

SŁOŃCE Nagietek, tymianek, tomiłek,

- władające Lwem słonecznik, cynamon i inne

kwiaty koloru pomarańczo­

wego i złotego, a także roś­

liny o silnym zapachu.

KSIĘŻYC Pnie pachnące nocą, powój,

- władający Rakiem podejźrzon księżycowy i inne

białe kwiaty o liściach roż-

kowatego kształtu albo

rosnących blisko wód.

- 7 3 -

MERKURY

- władający Bliźniętami

i Panną

WENUS

- władająca Wagą

i Bykiem

MARS

- władający Baranem

i Skorpionem

JOWISZ

- władający Strzelcem

i Rybami

SATURN

- władający Koziorożcem

i Wodnikiem

Paprocie, janowiec, anyż,

pietruszka, rośliny o kwiatach

żółtych i delikatnych liściach.

Róże, pierwiosnki, orchidee,

fiołki, konwalie i inne rośliny

o różowych, białych lub

niebieskich kwiatach albo

o delikatnym zapachu.

Jeżyna, ostrokrzew, osty,

szałwia i inne czerwone kwiaty

o cierpkim zapachu lub kol­

czastych liściach.

Lebioda, ogórecznik, kurzy-

ślad i inne rośliny o pur­

purowych liściach i kwiatach

o silnej woni.

Kozłek lekarski, szczwół

plamisty, mirt i inne rośliny

barwy szarej lub brązowej,

o zapachu ostrym.

Wymienione rośliny (kwiaty i zioła) można stosować

w tych rytuałach magicznych, w których przyzywane są

moce planet. Gdybyś chciał wykonać rytuał pod wpływem

planety Wenus (patrz rozdział VII), to postaw na ołtarzu

naczynie z różami. Jeśli rytuał dotyczy spraw psychicz­

nych, to użyj kwiatu przeznaczonego Księżycowi. Przy

rytuałach dotyczących pieniędzy - zioła typu ogórecznika,

w przypadku, gdy chodzi o nowy dom, użyj mirtu i - tak

dalej.

- 7 4 -

Dosyć niezwykłym, lecz godnym uwagi rytuałem magii

naturalnej jest urządzenie magicznego ogrodu. Ogrod­

nictwo jest samo w sobie twórczym działaniem magicz­

nym. Ogrodnik (mag) stwarza piękno z niczego, podobnie

jak czynił kosmiczny Twórca, gdy tworzył wszechświat.

Sposób urządzenia ogrodu magicznego jest oparty na

wiedzy astrologicznej i na magii kwietnej. Pewna znana

mi magini poświęciła wierzbę w swym ogrodzie,

dedykując ją bogini Księżyca. Wokół wierzby posadziła

krąg białych kwiatów, a w pobliżu ustawiła kamiennego

jednorożca rogiem skierowanym w stronę wierzby.

W naukach ezoterycznych jednorożce są poświęcone

Księżycowi i mają szczególne znaczenie w misteriach

żeńskich.

W jednym kącie magicznego ogrodu możesz zrobić

zagon, na którym posadzisz rośliny związane z planetami,

i znakami zodiaku. Drzewa rosnące w ogrodzie powinny

być drzewami o symbolice magicznej. Są wśród nich:

wierzba, dąb, głóg, leszczyna, jesion, brzoza, czarny bez,

i cis. Poniżej podano znaczenie tych drzew.

WIERZBA jest drzewem poświęconym pogańskiej

bogini Księżyca, gdyż rośnie w pobliżu wód. Na terenach

wiejskich wierzba ma nieuzasadnioną, złą opinię.

W starym folklorze mawiało się, że wierzby mogą

wyciągnąć swe korzenie i spacerować. Oskarża się je

nawet o to, że duszą swymi gałęźmi przechodzących

podróżnych. Bajki te być może pochodzą z czasów

pogańskich i mają swe źródło w starożytnych rytuałach

czynionych na cześć Wielkiej Bogini, połączonych

z ofiarowywaniem ludzi przez rytualne uduszenie.

DĄB uznawany jest tradycyjnie za króla drzew.

W czasach starożytnych był uważany przez Celtów i ludy

- 7 5 -

nordyckie za drzewo święte; ludy te czciły swych bogów

właśnie w gajach dębowych. W mitologii dąb jest

drzewem nieba albo bogiem burz i wiąże się z błyskawicą

wyobrażającą wezwaną energię magiczną.

GŁÓG jest również poświęcony Wielkiej Bogini.

Występuje on w pierwszomajowych zabawach średnio­

wiecznych, gdy ludność tańczyła wokół fallicznego słupa

ozdobnego na wiejskim placu. Uważa się, że wniesienie

głogu do domu przynosi nieszczęście, gdyż jako drzewo

bogini, głóg powinien być użyty tylko w rytuałach na jej

cześć, wykonywanych na zewnątrz.

LESZCZYNA uchodzi w mitologii celtyckiej za drzewo

mądrości. Orzechy laskowe mają mieć zdolność

przenoszenia mądrości boskiej. Wierzono, że kto jadł ze

świętego drzewa leszczynowego poznawał natychmiast

tajemnice wszystkich sztuk i nauk. Wierzono też, że

można się stać niewidzialnym, wykonując specjalną

różdżkę z drewna leszczynowego. Skojarzenie mądrości

z leszczyną widoczne jest w starym przysłowiu: „To jest

to, co się mieści w łupinie orzecha".

JESION był dla ludów nordyckich drzewem świętym,

uważanym za kosmiczne Drzewo Świata. To na tym

drzewie Odyn wisiał dziewięć dni i dziewięć nocy po to,

by otrzymać mądrość run magicznych. W zamierzchłych

czasach jesion stosowany był przy uzdrawianiu, mówi się

też, że druidzi mieli różdżki wykonane z tego drzewa.

BRZOZA jest symbolem płodności, jak również

drzewem bogini. W folklorze rózgi brzozowe stosuje się

do wypędzania duchów starego roku przy nadejściu

- 7 6 -

Nowego Roku. Powszechnie praktykowano bicie

brzozowymi gałązkami umysłowo chorych w celu

wypędzenia z nich złych duchów. W lasach brzozowych

rośnie również święty grzyb z czerwonym kapeluszem

w białe kropki (muchomor czerwony). W starożytności

magowie korzystali z tego grzyba przy komunikowaniu

się ze światem duchów.

CZARNY BEZ jest według tradycji drzewem związanym

z czarownicami. Istnieje stary przesąd, że jeśli dziecko

będzie ułożone w kołysce wykonanej z drewna czarnego

bzu, to zostanie skradzione przez czarownice i zamienione

na inne. Wszystkie te dziwaczne wierzenia biorą się stąd,

że czarny bez jest drzewem poświęconym Wielkiej Bogini

w jej aspekcie Starej Kobiety (patrz rozdział V).

CIS - ostatnie magiczne drzewo nadające się do

posadzenia w naszym ogrodzie. Jest drzewem śmierci,

i przypuszczalnie z tego powodu tak często sadzony był

wokół cmentarzy. To jeszcze jedno drzewo poświęcone

ciemnemu aspektowi Bogini, która występuje w roli

przewodniczki swych ludzkich dzieci przy opuszczaniu

przez nich tego świata i wchodzeniu do następnego.

Urządzenie magicznego ogrodu wymaga dużo pracy,

czasu i musi się odbywać według przyjętego planu.

Rezultat jednak wynagradza ten wysiłek. Będziesz miał

uświęcone miejsce przeznaczone dla celów magicznych,

gdzie będziesz mógł medytować, wykonywać rytuały,

wiedząc, że wszystko, co w nim jest, zostało posadzone

w określonym celu, a nie przypadkowo i byle jak.

Kwiaty i drzewa w twoim ogrodzie, mają swój tajemny

język, stosowany w magii naturalnej i w wyroczniach

- 7 7 -

roślinnych. Poniżej podano niektóre symboliczne

znaczenia:

BARWINEK

BELLADONNA

BLUSZCZ

BRZOZA

BUK

BYLICA

CEDR

CIS

DĄB

DZWONEK

FIRLETKA POSZARPANA

GŁÓG

GRZYBIEŃ BIAŁY

HIACYNT

JAŁOWIEC

JANOWIEC

JASKIER

JAŚMIN

JODŁA

KAMPANULA

KOPER

KOSACIEC

KROKUS

KRZYŻOWNICA

KWIAT POMARAŃCZY

LESZCZYNA

LILAK

LILIA

MAGNOLIA

MALWA

Pamięć

Milczenie

Wierność

Płodność

Pomyślność

Tajemna nauka

Siła

Śmierć

Moc

Stałość

Rozum

Nadzieja

Czystość serca

Figlarność

Opieka

Pokora

Bogactwo

Radość

Czas

Uznanie

Fascynacja

Boskie posłannictwo

Szczęśliwość

Odosobnienie

Czystość

Mądrość

Uniżoność

Czystość

Umiłowanie natury

Urodzajność

- 7 8 -

MIĘTA ZIELONA

MIODUNKA

MODRZEW

NIEZAPOMINAJKA

OBRAZKI PLAMISTE

OSTROKRZEW

OSTRÓŻKA POLNA

PELARGONIA

PIERWIOSNEK

PIETRUSZKA

PODBIAŁ

POWOJNIK

POWÓJ

ROZMARYN

RÓŻA

RÓŻA (czerwona i biała)

RÓŻA DZIKA

RUMIANEK

SŁONECZNIK

SREBRNIK

STOKROTKA

SZAŁWIA

SZCZAW

SZCZAWIK ZAJĘCZY

TOMIŁEK

TOPOLA CZARNA

TRYBUŁA

TULIPAN

TYMIANEK

WAWRZYN

WERBENA POSPOLITA

WIĄZ

Uczucie

Kłamstwo

Śmiałość

Miłość

Zapał

Przezorność

Płochość

Nieoczekiwane

spotkania

Wdzięk

Przyjaźń

Sprawiedliwość

Piękno

Więź

Wspomnienie

Miłość

Jedność

Przyjemność

Energia

Uwielbienie

Macierzyństwo

Naiwność

Prawość

Cierpliwość

Delikatność

Poświęcenie

Odwaga

Szczerość

Sława

Żywotność

Chwała

Zachwyt

Godność

- 7 9 -

WICIOKRZEW POMORSKI Braterska miłość

WILCZA JAGODA Prawda

WIŚNIA Wykształcenie

ZAWCIĄG Wzajemne

zrozumienie

Drzewa zawsze odgrywały ważną rolę w magii i religii,

czego dowodzi przykład magicznego ogrodu; świadczy

o tym także używanie kwiatów i ziół przy wykonywaniu

rytuałów okultystycznych. Starożytni wierzyli w istnienie

duchów drzew, w dawnej Grecji zwano je driadami -

służyły one ludziom wzywającym ich pomocy.

Współcześni mogą uważać, taką przesądną wiarę

w duchy natury za nonsens. Jednakże niedawne badania

naukowe dowiodły, że rośliny mają szczątkową formę

pozazmysłowego postrzegania i są zdolne porozumiewać

się wzajemnie oraz z ludźmi.

W przeszłości okultyści za pomocą muzyki

kontaktowali się z duchami roślin lub natury. Niedawno

naukowcy odkryli, że rośliny reagują na niektóre rodzaje

muzyki i inne bodźce akustyczne. Rośliny przejawiają

własne pole sił, które może być rejestrowane przyrządami

naukowymi - czego też są w stanie doświadczać wrażliwi

ludzie.

Nie ma powodu, żeby siły życia roślin nie miały

oddziaływać (z wzajemnością) na ludzką psychikę

w stwarzaniu takich archetypowych tworów, jak driady,

dewy i inne duchy natury, występujące w tradycyjnym

folklorze i mitologii starożytnej.

O drzewach zawsze sądzono, że mają moc uzdrawiania.

Następujący prosty rytuał uzdrawiania możesz wykonać,

gdy się czujesz zmęczony, spięty lub masz emocjonalny

problem, z którym nie możesz sobie poradzić. Do

- 8 0 -

wykonania rytuału znajdź zaciszne miejsce, gdzie nikt nie

będzie ci przeszkadzał.

Jeśli to możliwe wybierz dąb, gdyż symbolicznie jest

on królem wśród drzew. Nie musisz wkładać szaty

magicznej, chyba że z całą pewnością nikt ci nie

przeszkodzi. Powinieneś jednak być boso, aby zapewnić

kontakt twego ciała z ziemią. Wybierz drzewo proste

i wysokie o stosunkowo niewielu skazach.

Najpierw się zaprzyjaźnij z wybranym drzewem.

Możesz to zrobić, mówiąc doń, dotykając rękami lub

obchodząc trzykrotnie w kierunku ruchu wskazówek

zegara. Oprzyj się o drzewo i ułóż dłonie płasko na pniu.

W ten sposób zamykasz obwód między sobą a drzewem.

Wyobraź sobie cykl życia drzewa, począwszy od ziarenka

w glebie do młodego drzewa, aż do dużego, jakim jest

obecnie. Wyobraź sobie ptaki i owady - gnieżdżące się

w jego gałęziach, pniu i korzeniach - dla których to

drzewo jest domem.

Kontempluj drzewo i wyobrażaj sobie, że się z nim

łączysz. Poczuj, jak drzewo otacza cię. Poczuj, że jego

kora jest twoją skórą, twardą i łuszczastą. Wyobrażaj

sobie, że twoje ręce, to jego gałęzie sięgające w kierunku

nieba. Poczuj, że ciało twe i nogi są jego pniem stojącym

prosto i sięgającym wysoko. Wyobrażaj sobie stopy swe

przechodzące w korzenie sięgające w dół i w ziemię.

Poczuj, że krew twoja jest sokiem drzewa płynącym przez

gałęzie.

Do twego ciała wpływa teraz zielona energia drzewa;

odświeża cię i uzdrawia. Spójrz w górę na gałęzie i poczuj

energię żywiołu przelewającą się przez drzewo i wypeł­

niającą twój umysł, twe ciało i twego ducha.

Z wolna wyobraź sobie, jak ten strumień zielonej

energii opada i jak ogniwo łączące ciebie z drzewem

- 8 1 -

stopniowo się przerywa. Ty i drzewo jesteście teraz

oddzielnymi jednostkami, każde z was jest bytem

skończonym, o swym własnym otoczeniu.

Podziękuj drzewu za jego uzdrawiającą energię

i pozdrów je. Możesz polać jego korzenie niewielką ilością

pitnego miodu, jabłecznika lub piwa i potraktować to, jako

symboliczną ofiarę złożoną duchowi drzewa lub zakopać

srebrną monetę między jego korzeniami.

Magia pogody

Mag zainteresowany ukrytą stroną natury może też

praktykować magię pogody. Od wieków magowie

wykonywali rytuały mające sprowadzić deszcz albo

wpłynąć na zmianę warunków atmosferycznych.

W dawnych czasach mówiono, że czarownice mają

magiczną moc sprowadzania wiatru gwizdaniem, zaś

starzy ludzie przepowiadali pogodę rymowanymi

powiedzeniami. Znanym przykładem jest: „Suchy

kwiecień, mokry maj, będzie żyto niby gaj".

Najprostszym rodzajem magii pogody, którą każdy

może stosować, jest rozpraszanie chmur. Można to czynić

w celu sprowadzenia deszczu. W dniu bezwietrznym

wybierz sobie mniejszą chmurę i silnie się na niej

skoncentruj. Wizualizuj rozdzielenie się tej chmury na

dwie mniejsze. Przy dostatecznie silnej koncentracji

i wizualizacji zadanie to okaże się nadspodziewanie łatwe.

Deszcz można wywołać za pomocą prostego rytuału

magii sympatycznej. Pożądany skutek może dać

spryskiwanie wodą ziemi albo kręgu tancerzy tupiących

nogami i recytujących stosowną prośbę do jakiegoś boga

burz, na przykład Odyna. Działa to podobnie, jak mycie

samochodu przed ulewą.

- 8 2 -

Jednym z najpotężniejszych rodzajów okultystycznego

rytuału związanego z magią pogody jest użycie mocy

żywiołu burzy. Trzeba jednak zaznaczyć, że magię

burzową może wykonywać tylko osoba doświadczona.

Przed nadciągającą burzą powietrze jest naładowane

elektrycznością statyczną. Stanowi ona surową energię,

a zręczny mag może ją wyzyskać dla wsparcia swych

działań. Tworzy ona również przewodnik energii

psychicznej, pozwalając na szybszy i jaśniejszy przepływ

myśli przez eter.

Magię burzową najlepiej wykonywać na zewnątrz

budynku, trzeba jednak starannie się zabezpieczyć, by

nie być narażonym na uderzenie pioruna. Przy tym nie

należy oczywiście używać przyrządów magicznych

wykonanych z metali ani innych materiałów będących

przewodnikami prądu.

Gdy burza osiągnie maksimum mag powinien

symbolicznie zjednoczyć się z siłami żywiołów wiatru,

deszczu i błyskawic przetaczającymi się wokół miejsca

swego działania. Okiem umysłu postrzegaj cel swego

magicznego rytuału. Wizualizuj swe myśli miotane

naokoło wiatrem. W miarę błyskania i huku grzmotów

projektuj obrazy zamierzeń, które chcesz zrealizować. Po

każdym błysku wyobrażaj sobie energię magiczną, którą

rzutujesz, stając się coraz bardziej zasobny w moce.

W taki sposób nasilaj swe działania w czasie, gdy burza

narasta, szaleje, i stopniowo zmniejszaj je, w miarę jak

burza cichnie.

Chcąc zużytkować energię burzy do działań

magicznych bądź sprowadzenia deszczu, należy

pamiętać, że nie możemy bezkarnie oddziaływać na

Matkę Naturę, tylko dla kaprysu lub zachcianki.

Dozwolone jest błaganie o deszcz, po długim czasie suszy,

- 8 3 -

gdy usychają plony. Manipulowanie pogodą dla

osobistych względów nie jest wskazane i szybko się odbije

niekorzystnie na magu, który tego próbował.

Magia kamieni

W magii naturalnej można też korzystać z kamieni. Jak

wiemy, wszystko we wszechświecie zawiera rozmaite

potencjały siły życia. Dobrzy znany jest fakt, że zapisy

z Kroniki Akaszy (obrazy minionych wydarzeń) mogą być

zawarte w kamieniach i można je odczytać siłami

psychicznymi. Dotyczy to kamieni naturalnych, a także

ociosanych, umieszczonych przez człowieka w budowlach.

Kamienie, istnieją, od milionów lat, dobrze przechowują

minione wydarzenia.

Wykorzystanie kamieni lub innych przedmiotów do

odkrywania przeszłości nazywa się psychometrią.*

Sztuka ta może być stosowana przez zaawansowanego

maga. Trzymając kamień w ręku, psychometra może

dostroić się do jego wibracji i za pomocą swego systemu

nerwowego doznać wrażeń słuchowych, wzrokowych lub

emocjonalnych.

Wybierz kamień do tego doświadczenia. Połóż go na

swym ołtarzu i symbolicznie włącz do magicznych działań.

Weź go w rękę i dokładnie zbadaj dotykiem; sprawdź jego

kształt, fakturę i powierzchnię - ułóż na dłoni

i skoncentruj się na nim.

Po niedługim czasie powinieneś mieć wrażenia, takie

jak uczucie ciepła, drgania, a nawet coś przypominającego

mrowienie prądu elektrycznego lub szczypanie. Nie­

którzy psychometrzy mówią o tętnieniu kamienia

w ręku, przypominającym bicie serca, co wskazuje na

* W innym znaczeniu jest to dział psychologii zajmujący się metodami
matematycznymi w psychologii oraz teorią ich użycia.

- 8 4 -

istnienie kontaktu z siłą życia. Po chwili przyłóż kamień

do czoła w miejscu, gdzie tradycja ezoteryczna

umiejscawia trzecie oko. Zobaczysz wtedy obrazy

ukazujące, co przydarzyło się kamieniowi, podczas jego

długoletniej historii.

Magia świec

Jednym z najprostszych działań magicznych z zakresu

magii naturalnej jest palenie świec. Jest łatwe, ponieważ

nieskomplikowany jest rytuał, a też niewiele potrzeba

ceremonialnych przedmiotów. Rekwizyty do magii świec

są dostępnym towarem, a rytuał można wykonać

w dowolnym pokoju mieszkalnym.

Prawie każdy z nas uczynił swój pierwszy akt magiczny

ze świecą, w wieku dwóch lat. Zdmuchnięcie świeczek

na urodzinowym torcie z równoczesnym pomyśleniem

życzenia, to przecież czysta magia. Ten dziecięcy zwyczaj

wynika z trzech magicznych cech, do których ciągle się

w tej książce odwołujemy: skupienie, wizualizacja i silna

wola. Mówiąc wprost - dziecko, chcąc, by jego życzenie

się sprawdziło, musi się skupić (dmuchanie świec),

zwizualizować wynik końcowy (pomyśleć życzenie) i mieć

nadzieję, że się spełni (silna wola).

Kształt i rozmiar świec nie są istotne, jednak nie zaleca

się używać świec o niezwykłych kształtach ani zbytnio

ozdobionych, gdyż mogą odwracać uwagę w chwili, gdy

mag powinien się koncentrować na przedmiocie działania.

Na ogół magowie stosują świece zwykłych kształtów

i wymiarów. Najlepszymi są różnokolorowe świece

sprzedawane do użytku domowego.

Świece użyte do wszelkich rytuałów magicznych

powinny być nowe, tj. nie używane wcześniej. W żadnym

razie nie stosuj świecy, która służyła do obiadu bądź

- 8 5 -

oświetlenia sypialni. Istnieje ważny okultystyczny powód,

żeby nie używać do celów magicznych niczego, co już

było użyte. Wibracje wchłonięte przez materiał w czasie

wcześniejszego posługiwania się nim mogą wprowadzić

zakłócenia i zniszczyć twą pracę.

Magowie o skłonnościach artystycznych, często sami

produkują świece na własny użytek rytualny i magiczny.

Jest to bardzo praktyczne podejście, gdyż tak wy­

produkowana świeca nasycona będzie twymi osobistymi

wibracjami, a poza tym sam akt wyrobu świec zawiera

w sobie moc magiczną. Specjalistyczne sklepy roz­

prowadzają stearynę i formy oraz knoty, perfumy i inne

składniki.

Stearynę należy podgrzać do stanu ciekłego i wlać

do formy, przez którą przewleczono odpowiedni knot.

Po stężeniu stearyny formę można usunąć. Przed

ochłodzeniem można dodać specjalnej farby

rozpuszczalnej w oliwie, ewentualnie też szczególnego

perfumu dla uzyskania koloru i zapachu odpowiedniego

do danego rytuału magicznego. Początkujący mogą

w sklepach z artykułami do wyrobu świec zaopatrzyć się

również w podręczniki wprowadzające w technikę

domowej produkcji świec.

Gdy już zakupiłeś lub wyprodukowałeś świece, musisz

je przed użyciem „nasycić". Celem tej czynności jest

wytworzenie psychicznej więzi między magiem a świecą

za pomocą bezpośredniego doświadczenia czuciowego.

Przez dotyk fizyczny podczas nasycania udzielasz jej

swych własnych wibracji, a także przelewasz cel swego

działania magicznego w wosk świecy. Świeca staje się

przez to jakby forpocztą mocy duchowej maga i jego

życiowej energii.

- 8 6 -

Nasycając świecę na użytek magiczny, wyobrażaj

sobie, że jest ona psychicznym magnesem o biegunach

północnym i południowym. Wcieraj olejek, począwszy od

góry, od bieguna północnego, wodząc w dół do środka.

Muskaj pędzelkiem zawsze w jedną stronę, ku dołowi.

Potem tę czynność powtórz, zaczynając od dołu, od

bieguna południowego w kierunku środka.

Najlepszymi olejkami do nasycania świec są łatwo

dostępne oleje naturalne. Dostawcy artykułów okul­

tystycznych oferują olejki do świec magicznych,

o egzotycznych nazwach. Mag nie musi korzystać z tych

ofert, preferując olejki i perfumy z innych źródeł.

Zalecamy tu użycie świecowych perfumów -

rozpuszczalnych w olejach - sprzedawanych

w specjalistycznych sklepach.

Używane przez ciebie świece mogą być malowane na

kolory odpowiadające wyszczególnionym magicznym po­

trzebom.

BIAŁY

CZERWONY

RÓŻOWY

ŻÓŁTY

ZIELONY

NIEBIESKI

Duchowość i pokój.

Zdrowie, energia, siła, odwaga

i potencja seksualna.

Miłość, fascynacja i romantyczność.

Intelekt, wyobraźnia, pamięć

i zdolności twórcze.

Płodność, obfitość, dobry wygląd

i ugodowość.

Natchnienie, tajemna wiedza,

obrona i oddanie.

- 8 7 -

PURPUROWY Dobrobyt, wyższe zdolności psychicz­

ne, moce duchowe i idealizm.

SREBRNY Jasnowidztwo, natchnienie, ener­

gie astralne i intuicja.

POMARAŃCZOWY Ambicja, kariera i zagadnienia

prawne.

Do uzdrawiania użyj świecy czerwonej. Aby zdać

egzamin, zapal świecę żółtą, dla osiągnięcia wiedzy

ezoterycznej zapal świecę niebieską, a dla zdobycia

materialnego powodzenia - purpurową. Jest oczywiste,

że kolory odnoszą się do znaków zodiaku i planetarnych

mocy (patrz rozdział VII).

Najprostszą formą magii świec jest napisanie celu

wykonywanego rytuału, na czystej kartce papieru.

Możesz użyć papieru o kolorze takim, jak barwa świecy.

Prośbę napisz jednym z alfabetów magicznych. W czasie,

gdy piszesz swe życzenie - wizualizuj, że je osiągnąłeś,

czy to będzie znalezienie pracy, uzdrowienie

zaprzyjaźnionej osoby, zmiana miejsca zamieszkania,

znalezienie nowej miłości itp. Wizualizuj okoliczności

otrzymania propozycji nowej pracy, wyobraź sobie swego

pracodawcę informującego cię, że podniósł ci pensję albo

wyczaruj wizję swego doskonałego partnera w miłości.

Gdy już napisałeś życzenie, uważnie złóż papier - czyń

to powoli i szczególnie starannie. Krawędzią papieru

dotknij płomienia świecy. Gdy papier się pali, ponownie

skup uwagę na tym, czego od życia oczekujesz.

Dodatkowo możesz wzmocnić swe życzenie, prze­

twarzając je na ideogram w sposób opisany w rozdziale

pt. Symbolizm.

- 8 8 -

Po wykonaniu rytuału pozostaw świecę, by się wypaliła

do końca. Nie musisz pozostawać przy świecy po

zakończeniu rytuału, wystarczy, byś zapewnił jej

bezpieczne spalanie, nie powodując szkód ani pożaru.

Nigdy nie używaj świecy raz już użytej do magicznego

rytuału. Świecę należy użyć tylko do jednego rytuału,

a potem pozwolić jej się wypalić albo ją wyrzuć.

Wykonując rytuał magiczny dotyczący dwóch osób

(np. rytuał uzdrowienia osoby nieobecnej) możesz

symbolicznie zastąpić tę osobę przez drugą zapaloną

świecę. Musisz tylko znać datę urodzenia tej osoby, by

wybrać świecę o kolorze odpowiadającym jej znakowi

zodiaku. Poniżej podano te zależności:

BARAN

BYK

BLIŹNIĘTA

RAK

LEW

PANNA

WAGA

SKORPION

STRZELEC

KOZIOROŻEC

WODNIK

RYBY

21 III -

21IV-

22 V-

21VI-

23 VII-

23 VIII -

23 K -

23 X-

22X1-

21 XII -

201-

19II-

-20IV

-21V

-20 VI

-22 VII

- 22 VIII

-22 IX

-22X

-21X1

-20X11

-191

-18II

- 20 III

czerwony

zielony

żółty

srebrny

pomarańczowy

żółty

różowy

czerwony

purpurowy

czarny

wszystkie kolory

fiołkowo-różowy

Kolory

W magii świec bardzo ważne jest użycie właściwego

koloru po to, by dostroić się do danej wibracji. Odmienny

system kolorów stosowany jest w magii naturalnej przy

uzdrawianiu. Obecnie naukowcy badający wpływ kolorów

na stany psychiczne i zdrowie człowieka przyznają, że

uzdrawianie kolorami jest skuteczne.

- 8 9 -

Magowie zainteresowani praktykowaniem tej formy

uzdrawiania powinni pamiętać, że widzialne kolory tęczy

powstają przez załamanie się światła słonecznego

przechodzącego przez atmosferę ziemską. Toteż leczenie

kolorami jest w sposób oczywisty aktem magii naturalnej.

Poniżej przedstawiono znaczenie poszczególnych

kolorów przy uzdrawianiu.

CZERWIEŃ leczy choroby krwi, anemię, zmęczenie

fizyczne, kaszel i przeziębienie. Zastosowanie tego

promieniowania działa na krew, arterie, serce i ośrodki

wytwarzania adrenaliny.

POMARAŃCZ leczy zapalenia nerek, zapobiega

atakom astmy, usuwa kamienie żółciowe, pomaga

w miesiączkowaniu, reguluje epilepsję i przynosi ulgę

przy zmęczeniu psychicznym. Promieniowanie to również

zalecane jest przy trudnościach seksualnych, emo­

cjonalnych zahamowaniach i nieśmiałości.

ŻÓŁTY działa na żołądek, układ trawienny, niewydol­

ność wątroby, cukrzycę, choroby skóry i wyczerpanie

nerwowe. Promieniowanie to oczyszcza przewód

pokarmowy i układ wydalniczy, pobudza system nerwowy

i oczyszcza naskórek.

ZIELEŃ leczy wrzody, choroby serca, nadciśnienie

krwi, raka, bóle głowy, choroby weneryczne i grypę.

Promieniowanie to jest kolorem harmonii, dlatego działa

uspokajająco w dolegliwościach wywołanych stresem.

BŁĘKIT jest kolorem energii uzdrawiania, która

pomaga w bólu gardła, bólu zęba, we wszystkich

- 9 0 -

chorobach zakaźnych, biegunkach, nieżycie żołądka

i jelit, zapaleniu oczu, bezsenności, urazach, i biciu serca.

Ogólnym skutkiem tego promieniowania jest psychicz­

ne działanie antyseptyczne.

INDYGO leczy schorzenia oczu, uszu i nosa, choroby

płuc (zapalenie płuc), bronchit, choroby dziecięce,

alkoholizm i choroby umysłowe. Promieniowanie to jest

kombinacją czerwieni i błękitu, wskutek czego działa

znieczulająco na psychikę.

FIOLET leczy nerwicę, rwę kulszową, skurcze, guzy

rakowate, choroby pęcherza i ogólnie schorzenia dróg

moczowych. Jest to promieniowanie mające głęboki

wpływ na centralny system nerwowy.

Wymieniliśmy siedem kolorów uzdrawiających, lecz

jest jeszcze ósmy - światło BIAŁE, niosące w sobie

możliwości wszystkich kolorów widma. Można je

wykorzystać do leczenia każdej dolegliwości, czy choroby

nie podpadającej ściśle pod wymienione kolory. Dzieje

się tak na skutek wzmocnienia mocy energii wybranego

promieniowania.

Uzdrawianie magiczne z pomocą wymienionych

siedmiu promieniowań może skutkować dwojako. Jak

wszystkie inne metody uzdrawiania może działać na

odległość, gdy pacjent jest z dala od uzdrowiciela lub też

przy bezpośrednim kontakcie z pacjentem. W pierwszym

przypadku mag może siłą wizualizacji rzutować

promienie mające uleczyć dolegliwość pacjenta.

Mag wizualizuje energię koloru wychodzącą z tego

punktu na czole, gdzie mieści się trzecie oko. Energia ta

emitowana jest w formie promieni lub kuli kolorowego

- 9 1 -

światła. Następnie wyobraża on sobie, jak to kolorowe

promieniowanie otacza siedzącego pacjenta i przenika

jego ciało. Technika uzdrawiania na odległość, skutkuje,

gdy pacjent jest zrelaksowany albo trwa w stanie

medytacji. Wskazane jest wcześniejsze uzgodnienie

godziny przesłania uzdrawiającej energii.

W przypadku, gdy wskazany jest bezpośredni kontakt

z uzdrowicielem, należy wykonać opisane działanie

w obecności pacjenta siedzącego naprzeciw maga w tym

samym pokoju. Mag może też wykorzystać siły życia

samego pacjenta w rytuale samouzdrawiania.

Stosując tę ostatnią metodę, prosi się pacjenta, by

wyobraził sobie, że promieniowanie o danej barwie

wypełnia pomieszczenie i absorbowane jest przez

powietrze. Gdy pacjent dokona takiej wizualizacji, prosi

się go, by wyobraził sobie, że wdycha ten kolor, tak jak

by wciągał powietrze do płuc. Kolory czerwony, pomarań­

czowy i żółty powinny być postrzegane jako wznoszące

się z ziemi przed wciągnięciem do płuc. Wdychaniu

błękitu, indygo i fioletu powinno towarzyszyć

wyobrażenie, że spływają one z nieba. Promieniowanie

zielone można wdychać z poziomu horyzontalnego.

Energia Ziemi

Magia naturalna wykorzystuje także energię Ziemi,

o której okultyści, różdżkarze i badacze zjawisk psychicz­

nych sądzą, że przepływa po powierzchni ziemi w liniach

prostych łączących naturalne miejsca mocy. Linie te

nazwano pasmami; łączą one znane od starożytności

miejsca, takie jak prehistoryczne okręgi kamienne,

kurhany i stare kościoły zbudowane na ziemskich

centrach mocy.

- 9 2 -

Energia Ziemi będąca jedną z manifestacji siły życia,

może być spożytkowana przez magów do różnych zadań.

Starożytne obrzędy praktykowane w miejscach mocy,

nasuwają myśl, że energię tę wykorzystywano do

podnoszenia płodności ludzi, zwierząt i zbóż, jak również

do celów uzdrawiania. Pewne pozostałości tych dawnych

praktyk magicznych przetrwały w folklorze i w ob­

rzędowych zwyczajach związanych z miejscami świętymi.

Wyzyskiwanie miejsc świętych lub centrów mocy do

praktykowania magii, wymaga zachowania ostrożności.

Nie zaleca się wnosić części metalowych na tereny mocy,

gdyż obecność metali działa na przepływ energii Ziemi

i może zniweczyć twoje zamierzenie magiczne. Ponadto

nie zapominaj o opiekunie miejsca mocy i zawsze poproś

go o pozwolenie wykonania pracy psychicznej lub

magicznej.

Czasami można wyczuć obecność opiekuna albo nawet

doznać wyobrażającej go wizji psychicznej. Istoty te mogą

przyjąć postać przypominającą smoka lub węża (są to dwa

archetypowe wyobrażenia ducha Ziemi), dawnego

wojownika albo kapłana, Białą Damę, mędrca, dewę,

postać świetlistą - albo też przesuwającą się masę ładunku

elektrycznego.

Energia Ziemi jest ogromna, należy więc zachować

wielką ostrożność. Magia naturalna jest działaniem

prostym, ale czyniąc ją, kontaktujesz się z siłami żywiołów

władającymi wszechświatem. Początkujący mag powinien

stosować więc tylko takie rytuały, w których czuje się

dostatecznie kompetentny i które może bezpiecznie

wykonać.

Rozdział V

Magia Księżyca

W praktyce magicznej Księżyc zawsze odgrywał ważną

rolę bądź przez swój wpływ kosmiczny, bądź jako

mistyczny symbol. Symbolicznie reprezentuje on intuicję,

jasnowidzenie, ukryty aspekt umysłu (podświadomość),

duszę, rozwijającego się ducha gatunku ludzkiego,

zbiorową nieświadomość, żeńską zasadę w sensie

ścisłym, pradawną starożytność, odrodzenie, macierzyń­

stwo, zmianę, pamięć oraz przypływ i odpływ siły życia.

W dawnych religiach Księżycowi oddawano cześć jako

bogini występującej pod różnymi imionami, takimi jak:

Diana, Selene, Artemida, Tanith, Hekate, Hathor i Isztar.

Jako boginię uważano ją niekiedy za córkę Matki Ziemi,

lecz często uznawano Księżyc za bóstwo samoistne.

Pierwsze wizerunki bogini Księżyca odnaleziono

w prehistorycznych rysunkach naskalnych. Jest ona tam

przedstawiana jako kobieta ciężarna z pełnym biustem,

trzymająca róg obfitości będący prototypem kotła-

-kielicha Graala.

Jako archetyp, bogini Księżyca jest przedstawiana

w trzech aspektach w stosunku do faz księżycowych. Są

nimi: Dziewica lub Czarownica (odzwierciedlająca nów

i przybywanie Księżyca), Wielka Matka (pełnia Księżyca)

- 9 4 -

i Stara kobieta albo Wiedźma (ubywanie Księżyca). We

wszystkich mitologiach świata odnaleźć można ten aspekt

Potrójnej Bogini.

W magii księżycowej Potrójna Bogini symbolizuje

początek czegoś nowego, urodziny, inicjację i nie

kontrolowaną lub naturalną energię psychiczną

(Dziewica); płodność, wzrastanie, spełnienie i proroctwo

(Wielka Matka); śmierć, odrodzenie i starodawną

mądrość (Stara kobieta).

Niekiedy w mitologii, bogini Księżyca występuje

w postaci trzech istot przędzących losy ludzkości na

kosmicznej kanwie. Miały one w swej władzy siły życia

i śmierci, a także pilnowały naturalnego porządku

istnienia.

Potrójna Bogini Księżyca, pilnowała okresowego cyklu

wzrastania, rozmnażania i upadku. W dawnych czasach

kalendarze często układano według faz Księżyca,

zaznaczając w ten sposób upływający czas. Będąc muzą,

bogini Księżyca mogła też obdzielać pisarzy, artystów

i poetów natchnieniem i zdolnościami twórczymi.

W dawnych kulturach zachowywano subtelną równo­

wagę między pierwiastkiem męskim a żeńskim,

reprezentowanym przez Słońce i Księżyc; uważano

bowiem, że jest to ważne dla społecznego dobrobytu.

Rozróżnienie męskich i żeńskich energii siły życia było

ważnym aspektem wierzeń w czasach pogańskich.

Z nastaniem epoki Ryb rosło znaczenie męskiej energii

słonecznej, zaś wpływ energii Księżyca zaniedbywany był

lub nawet celowo tłumiony. Zepchnięcie dawnych

misteriów księżycowych i magii Księżyca na margines

człowieczej świadomości zakłóciło równowagę

kosmiczną, doprowadzając do zamętu w świecie materii.

- 9 5 -

W naszym studium o magii naturalnej ciągle pod­

kreślamy potrzebę postrzegania ludzkości w aspekcie

materialnym. Od najdawniejszych czasów tradycja

ezoteryczna, magia, dawne religie i takie nauki okul­

tystyczne, jak astrologia i wróżbiarstwo, wskazywały na

istnienie związku człowieka ze wszechświatem.

Nowoczesna nauka przyznaje, że naturalne rytmy

kosmiczne mają wpływ na ludzki organizm. Zmiany pól

elektromagnetycznych Ziemi spowodowane ruchem

Księżyca i kosmicznym wpływem Słońca, wywołują

w człowieku dostrzegalne zmiany emocjonalne, psycho­

logiczne i fizyczne. Te zmiany biologiczne mają swe

odbicie na płaszczyźnie psychicznej i duchowej, gdzie

ukryty wpływ Księżyca jest bardziej subtelny, lecz równie

silny.

Naukowcy zgodni są obecnie, co do tego, że system

nerwowy człowieka podlega wpływom pól elektro­

magnetycznych pochodzenia planetarnego. Dobrze

znane jest oddziaływanie Księżyca na pływy morskie, ale

obecnie badacze wierzą, że ciało ludzkie i świat roślin też

są podatne na oddziaływanie sił kosmicznych

emanujących z ciała księżycowego, potwierdzając w ten

sposób wierzenia starożytnych. Fazy Księżyca mają

wpływ na wzrost roślin, stąd pochodzi stare ludowe

wierzenie, że należy siać (sadzić) rośliny przy Księżycu.

Mogą też mieć wpływ na ludzki umysł i oddziaływać na

seksualność zarówno ludzi, jak i zwierząt.

Magia księżycowa ma z zasady naturę żeńską.

Odpowiada ukrytej, intuicyjnej stronie umysłu będącej

źródłem wszelkiej prawdziwej magii. Z tego względu

magia księżycowa szczególnie przyciąga kobiety, tym

bardziej że ich rytm biologiczny jest zgodny

z księżycowym. Kobiety są szczególnie efektywne w magii

- 9 6 -

naturalnej. Nieszczęśliwie się stało, że słoneczny etos

epoki Ryb mężczyznom zapewnił dominującą pozycję

w arkanach magii.

Mężczyźni też mogą stosować magię księżycową,

zwłaszcza ci, którzy uaktywnili swą zasadę żeńską.

Podkreślamy tu, że nie wskazujemy na pomieszanie płci

ani preferencji seksualnej, tylko na mężczyzn, którzy

zrównoważyli w sobie męską i żeńską zasadę. Obecnie

istnieje wielu magów - mężczyzn oddanych Wielkiej

Bogini w jej rozlicznych postaciach.

Autentyczna magia we wszystkich swych postaciach

przyznaje, że każde z nas - kobieta czy mężczyzna -

posiada w swej psychice pewien potencjał płci przeciwnej.

By naprawdę zostać adeptem magii trzeba koniecznie te

przeciwności ze sobą pogodzić, równoważąc w sobie

element męski z żeńskim. Dla mężczyzny księżycowa

magia może właśnie stać się drogą uwolnienia jego

żeńskości, czyli księżycowej jaźni, którą C.G. Jung określił

mianem anima.

Stwierdziliśmy już we wcześniejszych rozważaniach

o zasadach magii, że praktykowanie jej oznacza zdolność

do tworzenia zmian w świadomości i wprowadzania tych

zmian lub ulepszeń do świata materialnego. Na drodze

magicznej odbywa się to z wykorzystaniem siły pod­

świadomości będącej we władaniu Księżyca.

Ukryte (okultystyczne) moce pozostają w uśpieniu,

dopóki ich nie uaktywnimy. Mag czyni to, rzutując

magiczną energię do astralu, po to, by spowodować skutki

na planie materialnego bytu. Rzutowanie to jest czyn­

nością solarną albo męską (niezależnie od płci maga)

i dlatego prawdziwa magia przez uświęcone złączenie

umysłu, ciała i ducha jednoczy męskie i żeńskie aspekty

psychiki.

- 9 7 -

Kosmiczne pływy lub fazy Księżyca mają szczególne

znaczenie dla praktykującego maga. Całkowite przejście

Księżyca przez wszystkie fazy miesięcznego cyklu trwa

około 29,5 dnia*, licząc od nowiu przez pełnię do następ­

nego nowiu. W czasach prehistorycznych stosowano 28

-dniowy cykl księżycowy, co odpowiadało zarówno

żeńskiemu rytmowi biologicznemu, jak i 13-miesięcz-

nemu rokowi księżycowemu o 364 dniach.

W dawnych czasach słowo „Księżyc" odpowiadało

naszemu słowu „miesiąc", albowiem w przeszłości liczono

czas według faz Księżyca. Przesądna obawa przed liczbą

13, tak zwany zły omen, także odnosi się do pogańskiej

czci bogini Księżyca, co w czasach patriarchalnych nie

było dozwolone.

W naukach magicznych nów jest czasem roz­

poczynania, tworzenia nowych okoliczności, ustanawiania

nowych projektów i zawierania nowych przyjaźni,

kontaktów handlowych i ogólnie układów społecznych.

Gdy nów zmierza w kierunku pełni, mówimy

o przybywaniu Księżyca. Każde nowe przedsięwzięcie

rozpoczęte przy nowiu, będzie się rozwijać i rozrastać

w miarę przybywania Księżyca na niebie. Rytuały

magiczne wykonane przy nowiu zaowocują, gdy Księżyc

osiągnie pełnię.

W fazie przybywania Księżyca, gdy tenże na niebie robi

się większy (między nowiem a pełnią), mag może

wykonywać rytuały przyciągające doń wartości dodatnie.

Sprawdza się to wyjątkowo często między nowiem

a pierwszą kwadrą po upływie tygodnia. Wartości, które

mag chce przyciągnąć do siebie mogą być natury

materialnej, jak pieniądze, dobra praca, mogą stanowić

* Co 29 dni, 12 godzin i 44 minuty Ziemia znajduje się dokładnie między Słońcem
a Księżycem. Mamy wtedy pełnię, (przyp. tł.)

- 9 8 -

też wartości umysłowe, tj. korzystne wpływy albo wzmoc­

nienie pozytywnych cech charakteru.

Okres między nowiem a pełnią jest też zalecany do

astralnej projekcji. Szczególnie trzy dni pełni są uznawane

za korzystne dla rzutowania w astral, gdyż w tym czasie

energie księżycowe są najpotężniejsze. Przy pełni

podróże astralne są łatwiejsze, łatwiej opuścić ciało

fizyczne. Zdolności psychiczne też są w tym czasie

większe, jest to najlepszy okres dla sztuki wróżbiarskiej.

Kiedy minie pełnia, energie lunarne słabną. Okres ten

znany jest jako ubywanie Księżyca, wtedy gdy jego tarcza

się zmniejsza. W magii jest to czas przeznaczony na

pozbywanie się niechcianych rzeczy i odrzucanie

szkodliwych oddziaływań wpływających na życie lub

osobowość maga.

W ciągu tego przedziału lunarnego cyklu można się

pozbyć negatywnych emocji; człowiek może odrzucić

palenie, można wykonać rytuał uzdrawiania dla pozbycia

się schorzeń lub dolegliwości. Leczenie raka zaleca się

przeprowadzać w czasie ubywania Księżyca. Jeżeli

w domu jest nieprzyjemna atmosfera bądź jest on

nawiedzany przez ducha związanego z Ziemią, to ta faza

Księżyca najlepiej się nadaje do wykonania rytuału dla

zmiany sytuacji. Najlepszym okresem na wykonywanie

takich rytuałów jest czas od pierwszego dnia po pełni do

ostatniej kwadry.

Trzy dni poprzedzające nów stanowią czas, zwany

okresem ciemnym Księżyca - wtedy jest na niebie

niewidoczny. Tradycyjnie w tym czasie nie należy

wykonywać działań magicznych. Jest to naturalna

przerwa w działaniach - w ciągu jej trwania mag

powstrzymuje swe energie, w cichej kontemplacji przed

kosmicznymi narodzinami nowego Księżyca.

- 9 9 -

W dawnej mitologii, okres ciemny Księżyca był

poświęcony boginiom ciemności, takim jak: Lilith,

Hekate, Morigan, Hel lub Czarnej Izydzie. W miarę

rozpowszechniania się religii o dominacji męskiej, a było

to w epoce Ryb, następowało ogólne potępienie tych

ciemnych aspektów Wielkiej Bogini uważanych za

ponure i złe. Jest to błędne podejście, gdyż ciemny okres

Księżyca nie jest zgubny, lecz stanowi naturalne przejście

między ubywaniem Księżyca a jego nowiem.

Udrożnianie księżycowych energii

Z energiami lunarnymi można kontaktować się za

pomocą następującego postępowania lub odpowiednio

ukierunkowanej medytacji. Zaleca się wykonywanie tych

działań w czasie pełni, szczególnie, gdy Księżyc jest nocą

widoczny na niebie.

Usiądź na krześle zapewniającym oparcie plecom.

Przyjmij egipską pozę medytacyjną. Zapewnij sobie dobrą

widoczność pełni Księżyca. Jeśli to nie jest możliwe,

postaraj się, aby jedynym oświetleniem pomieszczenia

było światło Księżyca.

Jeżeli ze swego miejsca możesz widzieć Księżyc, to

wpatruj się w niego przez kilka minut, nie przerywając

naturalnego mrugania. Jeżeli nie widzisz Księżyca,

wizualizuj go sobie, jak zawieszony na czarnym niebie

widoczny jest w całej pełni.

Zamknij oczy i wyobrażaj sobie, że obserwujesz

Księżyc, jakbyś był astronautą zbliżającym się doń

z przestrzeni zewnętrznej. Stopniowo Księżyc powiększa

się coraz bardziej, aż do wypełnienia całego twego pola

widzenia.

Poruszasz się teraz nad powierzchnią Księżyca.

Poniżej masz turnie księżycowych gór, ostre krawędzie

kraterów wypełnionych atramentową czernią i wielkie

- 1 0 0 -

otwarte przestrzenie pokryte szaroburym pyłem.

W dali nad horyzontem widać Ziemię: zielono-biało-

-niebieską kulę, odcinającą się od czarnego nieba

usianego punktami świecącymi jaskrawobiałym światłem.

Nagle poniżej w jednym z większych kraterów

dostrzegasz błyszczące srebrne światło. Jak przyciągany

magnesem opadasz w kierunku źródła tego światła.

Będąc blisko, stwierdzasz, że jest to kula srebrnego

światła o średnicy około dwóch metrów unosząca się nad

pokrytą pyłem powierzchnią krateru.

Zbliżasz się bez obaw i zanurzasz w tej kuli światła.

Obróciwszy się, widzisz księżycowy krajobraz, lecz w taki

sposób, jakbyś go oglądał przez zamglone szkło. Teraz

masz wrażenie, że przebywasz w dźwigu osobowym

ruszającym z dużym przyspieszeniem, a i zewnętrzny

krajobraz się zmienił.

Wychodzisz z tej kuli srebrnego światła na połys­

kującą, oszronioną trawę. Powietrze jest zimne

i przejrzyste, panuje noc.

W oddali majaczą postrzępione szczyty gór pokrytych

śniegiem, przypominają ci oglądane kiedyś zdjęcia

z Himalajów. Pomimo nocy, krajobraz zdaje się być

oświetlony łagodnym, srebrnym światłem, pochodzącym

nie wiadomo skąd.

Przed tobą jest stroma ścieżka wiodąca w dół, w dolinę

poniżej gór. Schodząc tą ścieżką, dostrzegasz osoby

chodzące po dnie doliny. Ubrane są w jednakowe białe

szaty. Wśród nich są mężczyźni, kobiety i dzieci w każdym

wieku. Chodzą powoli małymi grupkami prowadzeni

przez młodą dziewczynę.

Ona również ma na sobie białą szatę, lecz na szyi nosi

srebrny wisiorek w kształcie półksiężyca. Obróciwszy się,

przygląda się tobie, a oczy jej błyszczą jak gwiazdy

oglądane nad powierzchnią Księżyca. Kiwa na ciebie, ale

ty się nie ruszasz, gdyż jej droga nie jest twoją ścieżką.

- 1 0 1 -

Z wolna postacie te wychodzą z doliny i znikają

w cieniach rzucanych przez góry. Ty też opuszczasz

dolinę, a wtedy spoza wystającej skały wchodzi na ścieżkę

niewielka postać w czarnej szacie.

Osoba ta ma twarz zakrytą kapturem i nie sposób

określić - mężczyzna to, czy kobieta. Mimo że się pojawiła

nagle, nie przestraszyła cię, gdyż znajdujesz się

w królestwie Wielkiej Bogini, gdzie żadne z jej dzieci nie

może doznać krzywdy.

Osoba kłania się w pozdrowieniu i cichym głosem

zapytuje, czego poszukujesz w tym miejscu. Odpowiadasz,

że twym życzeniem jest poznanie tajemnic tego królestwa.

Osoba potakuje głową, przyznając, że dałeś prawidłową

odpowiedź, i z pomocą powiewającego rękawa daje znak,

byś szedł za nią. Osoba ta, przypominająca karła, posuwa

się przodem, jakby unosiła się nad ziemią, nie dotykając

jej.

W oddali, w centrum ośnieżonego placu, widzisz

kryształową kopułę oświetlającą ten księżycowy świat.

Osoba daje ci znak, a ty przechodzisz przez ścianę kopuły,

jakbyś przeszedł przez sieć pajęczą.

Kryształowa kopuła oświetlona jest od wewnątrz

łagodnym białym światłem. Twój, przypominający elfa

przewodnik kłania się w stronę środka kopuły. Patrząc

w kierunku tego gestu, dostrzegasz trzy postacie siedzące

na srebrnych tronach w środku kopuły. Czujesz się

przytłoczony energią emanującą z tych postaci.

Pierwszą z nich jest ta dziewczyna, która prowadziła

osoby w białych szatach idące doliną. Daje znak kiw­

nięciem i lekkim uśmiechem, że cię poznaje.

Obok niej siedzi starsza dama, która by mogła być jej

matką, gdyż ma podobnie błyszczące oczy, tylko twarz

ma starszą z oznakami mądrości. W oczach jej przebija

cała mądrość świata. Ciało jej w części zakryte długą białą

- 1 0 2 -

szatą, pełniejsze jest od ciała dziewczyny, przy tym

wywiera wrażenie, jakby była w ciąży. Spojrzała na

dziewczynę, wymieniając z nią skinienia.

Trzecia postać pod kryształową kopułą, jest mniejsza

od pozostałych i znacznie starsza. Zgięta we dwoje ze

starości, ma na sobie srebrny płaszcz osłaniający jej twarz

prócz oczu pałających energią młodości.

Przed tymi trzema kobiecymi postaciami ustawiony

jest ogromny trójnożny kocioł. Na krawędzi tego

magicznego naczynia umieszczone są ogromne mleczno-

białe kamienie, które wydają się jarzyć kolorowym

światłem. Stara kobieta kiwa, byś podszedł. Zaglądasz do

kotła, widząc odmęt srebrnego światła. Wszystko zaczyna

wirować, a trzy postacie stapiają się w jedno i znikają.

Stoisz w środku kuli srebrnego światła na dnie krateru.

Wychodzisz z niej na pylistą powierzchnię Księżyca.

Powierzchnia ta zaczyna się od ciebie oddalać, a ty

patrzysz na Księżyc z góry. Otacza cię czarne niebo,

a Księżyc, oddalając się, maleje w oczach. Nagle się od­

najdujesz wpatrzony w pełnię Księżyca widoczną

z Ziemi. Twoja podróż się skończyła.

Opisane wyżej udrożnienie napisane zostało po to, by

wprowadzić cię w subtelne energie księżycowych

misteriów. Wykorzystano w nim pewne kluczowe

symbole i wyobrażenia pozwalające na zestrojenie się

z oddziaływaniem Potrójnej Bogini.

Księżycowy rytuał

Dla podobnych lunarnych celów można wykonać

następujący rytuał. Najlepiej, gdy wykonuje się go na

zewnątrz; jeśli nie jest to możliwe, można go przeprowadzić

również w budynku, z miejsca, z którego widoczny jest

Księżyc w pełni lub jego promienie.

- 1 0 3 -

Przed wykonaniem rytuału weź kąpiel, pamiętając, że

woda oczyszcza ducha tak samo, jak oczyszcza ciało.

Do wykonania tego rytuału będziesz potrzebował sześć

świec: (niebieskie, białe lub srebrne), trochę kadzidła,

kompas, i kielich z naturalnym sokiem owocowym lub

winem.

Najpierw utwórz okrąg w wybranym miejscu twego

działania.

Potem zapal kadzidło na ołtarzu i miej w zasięgu

wzroku wizerunek bogini Księżyca. Na ołtarzu postaw

kielich, a po obu jego stronach zapalone świece. Posiedź

nieruchomo przez parę minut, zanim rozpoczniesz

następujący, pełny rytuał księżycowy.

Gdy będziesz gotów, wypowiedz głośno:

O, władczyni Księżyca,

mistrzyni srebrnej magii.

Tym okręgiem ustanawiam uświęcone miejsce

przeznaczone twojemu imieniu.

Postaw zapaloną świecę w północnej ćwiartce

i powiedz:

O, władczyni Księżyca,

Ziemia wyciąga do ciebie ręce,

a jest ona bogata i płodna
dzięki twojej władzy.

Zapal

świecę we wschodniej ćwiartce i powiedz:

O, władczyni Księżyca,

niech powietrze napełni się

- 1 0 4 -

twoją obecnością,

niech wiatr łagodnie wyśpiewuje

twoje imię.

Zapal świecę w południowej ćwiartce okręgu i powiedz

głośno:

O, władczyni Księżyca,

która zmieniasz pory roku,

niech każda z nich dodaje chwały

naturalnemu światu.

Postaw zapaloną świecę w zachodniej ćwiartce

i powiedz głośno:

O, władczyni Księżyca,

ty jesteś królową mórz i pływów.

Niech wody tych oceanów

płyną czyste i przejrzyste.

Stań przed ołtarzem albo w środku swego okręgu,

unieś ręce w kierunku Księżyca w pełni. Powiedz:

O, władczyni Księżyca,
uświęcony ten okrąg

ustanowiony został tej nocy
dla chwały twego imienia.

Usilnie cię proszę, byś zaszczyciła ten okrąg

swą obecnością tej nocy.

Stań na chwil parę z rękami wzniesionymi w stronę

Księżyca w pełni i wpatruj się w wizerunek bogini

Księżyca ustawiony na ołtarzu.

- 1 0 5 -

Klęknij przed ołtarzem i weź kielich. Unieś go

trzykrotnie w stronę Księżyca w pełni i powiedz głośno:

O, władczyni Księżyca,

rozlewam ten napój

ku twej chwale.

Rozlej przed ołtarzem kilka kropel wina i powiedz:

O, władczyni Księżyca,

wypijam ten toast

na twoją chwałę.

Opróżnij kielich i postaw go na ołtarzu.

Potem usiądź i odpręż się, rozpatrując trzy aspekty

bogini Księżyca: Dziewicę, Wielką Matkę i Starą Kobietę.

Medytuj o różnych formach magii związanej z boginią

Księżyca.

Na zakończenie tego rytuału zgaś świece ustawione

na okręgu i powiedz:

O, władczyni Księżyca,

dziękuję, że wzmocniłaś mnie

swym przybyciem.

Mistrzyni magii,

niech twoja miłość, władza i mądrość

będą moimi.

Wykonaj rytuał zamknięcia okręgu, tak jak to opisano

przedtem i zgaś pozostałe dwie świece na ołtarzu.

Powiedz głośno, wyraźnie i z naciskiem:

Rytuał jest skończony.

- 1 0 6 -

Celem praktyki udrożniania księżycowego, jak również

przedstawionego rytuału, jest umożliwienie ci kon­

taktowania się z energiami Księżyca i zastosowanie ich

do skutecznego realizowania Magii Lunarnej.

Jak wykonać proste zadanie z zakresu magii

księżycowej? Chcąc pozyskać dobroczynne wpływy

Księżyca wykonaj poniższe działanie w nocy pełni

Księżyca lub którejkolwiek nocy w czasie jego

przybywania, aż do pierwszej kwadry. Przebiegi faz

Księżyca podane są prawie we wszystkich kalendarzach.

Weź kartkę czystego, nie zapisanego papieru. Narysuj

symbol przybywającego Księżyca. Poniżej napisz, co

chcesz uzyskać, używając jednego z magicznych

alfabetów. Może chciałbyś mieć lepszą pracę, poprawić

stan zdrowia albo dostać podwyżkę.

Nie spiesz się przy formułowaniu prośby. Przemyśl

dokładnie wszystko i koniecznie pisz piórem, a nie łatwym

do wymazania ołówkiem. Zrób to bardzo starannie,

dbając, aby każdy znak napisany był czytelnie. Pisząc

prośbę, wizualizuj te wydarzenia, które mają urzeczywistnić

twe zamiary.

Napisawszy prośbę, złóż kartkę starannie. Miej ją cały

czas przy sobie, aż do następnej pełni, wtedy ją zniszcz.

Prośba twa powinna się spełnić w czasie między nowiem

a następną pełnią.

Jeżeli chcesz się pozbyć niekorzystnych okoliczności

swego życia, takich jak: niedostatek, brak zdrowia, czy

brak powodzenia postępuj w następujący sposób. Wybierz

jedną z tych nocy, które nastąpią w czasie: od pełni

Księżyca, do trzech dni przed nowiem (a szczególnie

między pełnią a ostatnią kwadrą). Weź czystą kartkę

białego papieru, narysuj symbol wyobrażający ubywanie

Księżyca, a poniżej napisz dowolnym magicznym

- 1 0 7 -

pismem, czego chcesz się pozbyć. Twoją prośbę

o uwolnienie powinieneś zniszczyć przed następną pełnią.

Jeżeli chcesz pozyskać kilka różnych rzeczy w czasie

tych nocy, kiedy Księżyca przybywa albo pozbyć się kilku

uciążliwości, gdy Księżyca ubywa, to musisz napisać

oddzielną prośbę dla każdej z nich. Pamiętaj koniecznie

o tym, by zniszczyć je przed upływem wyznaczonej daty.

Inaczej, przywołane siły magiczne zostaną unicestwione.

Mówiliśmy już o tym, że pełnię Księżyca można

wykorzystać do przepowiadania przyszłości. Tym celom

służy rytuał podany poniżej.

Użyjesz: sześciu białych, niebieskich lub srebrnych

świec, potrzebny też będzie kompas i trochę kadzidła.

Prócz tego będzie ci potrzebny jakiś środek do wróżenia,

jak tarot, kryształ, runy itp. Jest to rytuał dedykowany

bogini Księżyca, więc by pozostać w zgodzie z tradycją,

użyj czarki napełnionej wodą. Najlepiej wziąć wodę ze

źródła lub studni, jednak przy braku takowej możesz

wziąć butelkowaną wodę źródlaną kupioną w sklepie ze

zdrową żywnością, czy nawet supermarkecie. Czarkę

napełnioną do połowy wodą ustaw na ołtarzu, dodając

parę kwiatów poświęconych bogini Księżyca.

Dokonaj otwarcia okręgu i zapal dwie świece na ołtarzu

oraz cztery w głównych punktach okręgu. Zapal kadzidło

i powiedz:

O, władczyni Księżyca,
mistrzyni srebrnej magii,

strażniczko wrót astralnego planu.

Czynię ten okrąg w tę noc

przybywającego (pełnego) Księżyca

ku twej chwale.

- 1 0 8 -

Weź kadzidło z ołtarza i obejdź trzykrotnie okrąg, idąc

zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Postaw kadzidło

na ołtarzu i powiedz głośno:

O, władczyni Księżyca,

otwórz przede mną wrota

Tamtego Świata,

bym dojrzeć mógł,
co przyszłość zakrywa.

Uczyń mój wewnętrzny wzrok

silnym i jasnym,

bym mógł się przebić

przez przegrodę między światem tym a tamtym.

Niech to, co ma nadejść

będzie odsłonięte.
Księżyc wisi wysoko na niebie,

a ci, co oczy mają widzące,

niech wypatrują tajemnic
ukrytych za jego twarzą.

Medytuj o celu swego wróżenia. Weź czarkę z wodą

w obie ręce i wpatruj się w nią. Nie wysilaj zbytnio wzroku

i mrugaj odruchowo. Bądź odprężony. Być może nie od

razu dostrzeżesz wynik, lecz wytrwale patrząc, zaczniesz

dostrzegać zamglone kształty, kolorowe światła i symbole

albo obrazy mające dla ciebie znaczenie.

Po zakończeniu wróżenia odstaw czarkę z wodą na

ołtarz. Na zakończenie rytuału wypowiedz głośno na­

stępujące słowa kończące:

O, władczyni Księżyca,

mistrzyni srebrnej magii,

strażniczko astralnego planu,

- 1 0 9 -

dziękuję ci, że pomogłaś

w tę noc przybywającego (w pełni) Księżyca

odsłonić mi kształty tego,

co ma nadejść.

Zewrzyj okrąg zwykłym sposobem, zgaś świece

i kadzidło, z zachowaniem ostrożności.

Magia księżycowa jest jedną z najwdzięczniejszych

postaci techniki magicznej. Jest też jedną z najważniej­

szych. Wśród magów panuje przekonanie, że żeńska

postać energii lunarnej jest tym aspektem siły życia, która

wytwarza skutki magiczne w astralu. Gdy te zostaną

przeniesione do świata fizycznego, mamy do czynienia

z autentyczną magią.

Rozdział VI

Magia żywiołów

W starożytności filozofowie okultyści dzielili ducha

natury na cztery oddzielne części odpowiadające czterem

żywiołom. Są nimi: Ogień, Ziemia, Powietrze i Woda.

Duchy te, czy też personifikacje sił żywiołów otrzymały

nazwy, nadane im przez Paracelsusa. Duchy Ognia to

salamandry, duchy Ziemi to gnomy, duchy Powietrza to

sylfy, a duchy Wody to rusałki.

Najprawdopodobniej, Paracelsus utworzył wyrazy

pochodne od greckich i łacińskich pojęć. I tak „salambe",

to po grecku palenisko, „gnoma" - to wiedza, „silpha", to

motyl, a „unda" po łacinie oznacza falę. Zgodnie

z żywiołowymi cechami, salamandry wyobrażamy sobie

jako istoty z żywego płomienia. Gnomy to małe,

karzełkowate istoty w kolorze szaroburym. Sylfy są

tworami wiotkimi, zwiewnymi, a rusałki są wodniste,

koloru zielonego albo niebieskiego.

Opiekunowie żywiołów

W naukach okultystycznych każdy żywioł posiada

swego opiekuna. I tak: Dżinn, to władca salamander,

- 1 1 1 -

Ghob - władca gnomów, Paralda - sylfów, a Niksa włada

rusałkami. Opiekunowie ci przedstawieni są na kartach

tarota jako królowie i królowe szpad, pentakli, różdżek

i monet, gdyż mogą przyjmować dowolną płeć.

W wizji psychicznej, Dżinn pojawia się jako

płomienisty olbrzym. Jego ciało tworzy splot płomieni,

a skośne jego oczy jarzą się czerwienią.

Ghob ukazuje się w postaci pękatego, ciężkiego

stwora, o zwartej postaci. W znanych bajkach występuje

jako gnom albo chochlik emanujący starością, mądrością

i siłą.

Paralda jest pokręconą postacią złożoną z blado-

niebieskiej lub szarej mgły. Ma kształt nieokreślony,

wiotki i ciągle go zmienia.

Niksa też jest płynny. Utworzony z zielonawo-

niebieskiej aury kiwa się tam i z powrotem, upstrzony

srebrnymi smugami i szarymi mackami władzy.

Opisy opiekunów żywiołów są magicznymi lub

fantazmatycznymi wyobrażeniami, które służą magowi

do kontaktowania się z siłą danego żywiołu. Tak naprawdę

są one obrazami opiekunów żywiołów powstałymi

w wyobraźni. Są one takimi, jakimi pojawiają się w wizji

psychicznej tych, którzy je wywołują, i tak powinien je

wizualizować mag posługujący się magią żywiołów.

Praktyka magii żywiołów polega na przywoływaniu sił

żywiołów wszechświata, reprezentowanych przez duchy

tych żywiołów i czterech pilnujących ich władców.

Nowoczesna nauka wykrywa liczne siły tworzące

i utrzymujące wszechświat, zaś magiczny kosmos składa

się z czterech fundamentalnych bloków: Ognia, Ziemi,

Powietrza i Wody.

- 1 1 2 -

Siły żywiołów przedstawione są w starodawnej księdze

mądrości, znanej jako Tarot. Symbolizują je cztery

przybory praktykującego maga oraz podział znaków

zodiaku w astrologii. Nie należy traktować ich wyłącznie

jak energii fizycznych, gdyż mają one również naturę

duchową. Nauki ezoteryczne zawsze podkreślają jedność

ducha i materii.

Kierując się hermetyczną zasadą Jak na górze, tak

i na dole

uznajemy, że siły żywiołów mają swe odbicie

zarówno w naturze, jak i w ludzkiej psychice. Znaczenie

tych czterech żywiołów wyjaśniono poniżej, ich zaś

odpowiedniki stosowane w działalności magicznej podano

w aneksie.

Główne cechy żywiołów

WODA, jako żywioł, stanowi zasadę ruchu i zmiany.

Nieustannie się zmieniając, wyobraża zmiany nastrojów

naszej emocjonalnej jaźni, nie wyłączając miłości

romantycznej. Żywioł wody jest więc tym, co włada

naszymi zdolnościami wyobrażeniowymi, inspiracją,

doznaniami pozazmysłowymi, snami, uczuciami,

oczyszczeniem, emocjami, płodnością, przyjaźnią,

przyjemnością i miłością. Kolorem przypisywanym temu

żywiołowi jest błękit - uważany za z natury żeński.

Ciało ludzkie składa się w 90% z wody. W świat fizyczny

wstępujemy z wód płodowych macicy. W wielu dawnych

mitach morze symbolizujące łono Wielkiej Bogini Matki,

uważane jest za miejsce powstania wszelkiego życia. Ten

pogląd potwierdzony został przez nowoczesną naukę.

ZIEMIA-jako żywioł - przedstawia zasadę wytrwałości

i stabilizacji. Jest ona tym planem fizycznym, na który

- 1 1 3 -

wchodzimy po to, by przebyć szkołę zwaną życiem

i zdobyć potrzebne doświadczenia. Otaczającego nas

świata nie należy ignorować, jakby był niebezpieczną

iluzją. Trzeba potraktować go jako miejsce pobierania

duchowych nauk. Żywioł Ziemi włada sprawami material­

nymi, wzrostem, śmiercią, obfitością i płodnością.

Kolorami Ziemi są zieleń i brąz, ogólnie się uważa, że ma

charakter żeński.

W dawnych pogańskich religiach Ziemia uważana była

za Wielką Boginię Matkę. Wiara ta przetrwała do dziś

w postaci znanego zwrotu Matka Natura i w wiejskim

określeniu kobiet ciężarnych jako „Matek Ziemi".

Ostatnio wśród naukowców rozważany jest pogląd, że

planeta Ziemia jest żyjącym organizmem i, co ciekawe,

nadano jej nazwę Gai, w ślad za grecką boginią Ziemi.

POWIETRZE (jako żywioł) obrazuje zasadę przysto­

sowania i rozprzestrzeniania się. Zarządza intelektem, za

którego pomocą uzasadniamy wszechświat, rzutując nań

nasze filozoficzne poglądy. Na poziomie magicznym

żywioł Powietrza panuje nad inteligencją, wizualizacją,

porozumiewaniem się, pamięcią, wiedzą rozumową

i skupieniem umysłu. Kolorem Powietrza jest kolor żółty

i ma ono charakter męski.

W większości dawnych religii powietrze łączono ze

swobodnie unoszącą się energią duchową. Wiatr i oddech

zawsze były uważane za symbol siły życia. Tarot, chociaż

pochodzi z wczesnego średniowiecza, zachowuje

starożytną wiedzę ezoteryczną. W Tarocie duchowy

aspekt powietrza wyobraża Głupiec -jedna z kart dużego

arkana. Pod pstrokatym ubiorem błazna kryje się adept

magii przebywający nie kończącą się podróż przez życie,

doświadczając je rozumem.

- 1 1 4 -

OGIEŃ, jako żywioł, symbolizuje zasadę siły i energii.

Zarządza uzdrawianiem, energią fizyczną, twórczością,

destrukcją, oczyszczeniem i seksualnością. W aspekcie

magii Ogień wyobraża siłę woli maga, która musi być

ukierunkowana na uzyskanie założonego celu. Jeżeli jego

wola będzie wypaczona lub wymknie się spod kontroli,

to wynik jego działań będzie niszczący zarówno dla niego

samego, jak i jego otoczenia. Ogień jest potężną

żywiołową siłą. Trzeba dobrze nad nim panować, by

osiągnąć maksimum korzyści. Osoby słabe duchem, nie

powinny wykonywać magii. Zetknięcie się z żywiołem

Ognia natychmiast oddzieli przysłowiowe owce od

wilków. Kolorem żywiołu Ognia jest czerwień - jest on

charakteru męskiego.

W mitologii ogień, to dar bogów dany ludziom; od

czasów jego odkrycia był uznawany za siłę świętą.

W czasie dni świątecznych palono na wzgórzach święte

ognie. Miały one symbolizować energię i światło Słońca.

Ogień był też powszechnie poczytywany za symbol

duchowego oświecenia.

Wszystkie wymienione siły żywiołów można

wyzyskać do wewnętrznego zrównoważenia, albowiem

wszystkie one są obecne w naszej ludzkiej psychice.

Podane niżej przykłady ukazują dodatnie lub ujemne

wpływy żywiołów na ludzką psychikę.

Właściwości żywiołów

WODA. Dodatni wpływ tego żywiołu uwydatnia

się w osobie zrównoważonej emocjonalnie, która

charakteryzuje się twórczą wyobraźnią. Osoba taka może

mieć przekonujące sny lub wizje psychiczne. Typy wodne

- 1 1 5 -

dodatnie są zmysłowe, romantyczne i twórcze, przy tym

są wyrozumiałe wobec uczuć i emocji innych ludzi. Są

dobrymi słuchaczami, osobami łatwymi w obejściu

i uważanymi za sympatyczne.

W przypadku, gdy żywioł wodny oddziałuje negatyw­

nie, dotknięta nim osoba będzie niestała emocjonalnie,

chwiejna, niezdecydowana, rozkojarzona, nieszczera

i marzycielska. Osobę taką często określa się mianem

„mięczak". Może cierpieć na depresje, mieć złe humory,

traktować innych z obojętnością, być skupiona na sobie

do tego stopnia, że ulega przywidzeniom lub hipochondrii.

ZIEMIA. Osoba będąca pod pozytywnym wpływem

Ziemi jest praktyczna, metodyczna i twórczo krytyczna.

W działaniu stabilna, a ogólnie sprawia wrażenie osoby

godnej zaufania, mającej duże poczucie rzeczywistości.

Może mieć zdolności manualne, być dobrym

rzemieślnikiem i zachowywać dużo spokoju w irytujących

sytuacjach.

Niezrównoważony żywioł Ziemi przejawia się jako

nudzenie się, lenistwo i brak przedsiębiorczości. Osoba

tego typu będzie zadowolona, przechodząc przez życie

bezładnie. Będąc tępą, leniwą i niepraktyczną, często

zdradza skłonności do przesadnego, destrukcyjnego

krytykowania. Intelektualnie jest surowa i dogmatyczna.

POWIETRZE. Żywioł dodatnio zrównoważony tworzy

osobowość o umyśle badacza, dociekliwą, mającą dobrą

pamięć. Jest osobą kompetentną o charakterze eks-

trawertywnym. Tacy ludzie łatwo się przystosowują do

nowych okoliczności, mają wrodzoną zdolność do

- 1 1 6 -

porozumiewania się z innymi i są ekspertami w myśleniu

konkretnym.

Gdy zaś żywioł Powietrza jest niezrównoważony,

dotknięta tym osoba cierpi na brak troski o szczegóły,

jest skłonna do powierzchowności. Tego typu osoba jest

niepraktyczna, aż do przesady, nie jest zdolna sprostać

wymogom życia, ma trudności z wyrażaniem myśli i nie

potrafi zadecydować, czego chce. Mawia się o takich

osobach, że „chodzą z głową w chmurach".

OGIEŃ. Żywioł ten, jeśli jest pozytywnie wbudowany

w psychikę, tworzy osobowość energiczną, o dużej

pewności siebie. Osoby takie łatwo się wyrażają na

wszystkich poziomach, są ekstrawertywne, towarzyskie

i doskonale opanowują swą emocjonalną jaźń.

Jeśli jednak żywioł ten wyrazi się negatywnie, wytwarza

osobowość indywidualistyczną, aż do samolubstwa. Taka

osoba jest samowładna, egocentryczna i nadaktywna.

Ludzie tacy są skłonni do wyjątkowej gwałtowności i na

ogół bywają agresywni.

W przypadku idealnym wszystkie te żywioły powinny

być zrównoważone w psychice adepta magii, lecz taka

doskonałość u większości z nas nie występuje. Jeśli jednak

uważasz, że masz w sobie niezrównoważone siły żywiołów,

to braki możesz wyrównać, posługując się techniką

magiczną. Technika ta wykorzystuje cztery symbole

żywiołów, zwane niekiedy tattwami.* Symbole te są

stosowane we wschodnich praktykach magicznych, ale

zostały też przejęte przez zachodnią tradycję magiczną.

* Tattwa - prawda, prawdziwa istota, podstawowa zasada, to co istotne we

wszystkich rzeczach. Tattwa jest „istotnością", prawdziwym bytem.

(„Encyklopedia mądrości Wschodu", Warszawa, 1997) - przyp. tłum.

- 1 1 7 -

OGIEŃ

POWIETRZE

CZERWONY TRÓJKĄT

ŻÓŁTY OKRĄG

WODA

ZIEMIA

SREBRNY PÓŁKSIĘŻYC

CZARNY KWADRAT

Rysunek 3

Tattwiczne symbole żywiołów

- 1 1 8 -

Kolory żywiołów

Na użytek tej książki, do tattw zostały przypisane

tradycyjne kolory sił żywiołów stosowanych w zachodniej

magii w miejsce zwykłego na Wschodzie systemu

kolorów. Tattwami są: srebrny albo błękitny półksiężyc

dla żywiołu Wody, czarny lub brązowy kwadrat dla Ziemi,

żółty okrąg dla Powietrza i czerwony trójkąt dla Ognia.

W tej postaci figury te mogą symbolizować cztery siły

żywiołów dla celów medytacyjnych.

Najpierw skopiuj te symbole, każdy na oddzielnym

kawałku białego kartonu. Użyj w tym celu pióra lub pisaka

w odpowiednim kolorze. Wybierz symbol, odpowiadający

temu żywiołowi, który twoim zdaniem jest

niezrównoważony w twej osobowości, np. żółty okrąg

Powietrza, gdy masz słabą pamięć albo jest ci trudno

rozmawiać z ludźmi. Postaw karton na poziomie wzroku

i usiądź na krześle, w egipskiej pozie medytacyjnej.

Wpatruj się w ten symbol przez kilka minut. Wyobrażaj

sobie, że wychodzisz ze swego ciała i przenosisz się

w kierunku symbolu żywiołu. Możesz też zamknąć oczy

i wizualizować to wydarzenie, jeśli tak będzie ci łatwiej.

Znajdujesz się teraz wewnątrz symbolu, jesteś nim

otoczony, gdyż jest trójwymiarowy. Będąc otoczony

symbolem, wyobrażaj sobie, że ujemne cechy twej

osobowości są zastępowane pożądanymi aspektami

dodatnimi. Jeżeli używasz żółtego okręgu Powietrza

wyobrażaj sobie, że twoja pamięć się poprawia. Oddychaj

powoli, wyobrażając sobie siebie w pokoju pełnym obcych

ludzi. Przechodzisz od jednej grupki do drugiej i włączasz

się do rozmów. Wróciwszy z tej wewnętrznej podróży

łatwiej ci będzie rozmawiać z ludźmi.

Stopniowo wycofuj swą świadomość z symbolu

żywiołu. Siedzisz teraz znowu na swym krześle, a to czego

- 1 1 9 -

dokonałeś, wkrótce się zrealizuje. Nie oczekuj natych­

miastowych wyników, stosuj tę technikę przez pewien

czas, a zaobserwujesz, że coś się zmienia w ujemnej

stronie twej osobowości.

Cykle słoneczne i pory roku

Tattwy znajdują się w określonym stosunku do

pewnych przemian kosmicznych mających wpływ na

okresowe cykle wzrostu i rozpadu, a także na sprawy

dotyczące ludzkości. Praktykujący mag powinien do­

strzegać cykle słoneczne i się nimi posługiwać. Są one

istotne, chociaż działanie ich jest powolniejsze od krótko­

okresowych wpływów księżycowych.

Okresy wyznaczane są przez dni równonocy wiosennej

i jesiennej, gdy dzień trwa równie długo co noc oraz dni

przesilenia zimowego i letniego, tj. najkrótszy i najdłuższy

dzień roku. Dni równonocy przypadają na dzień 21 marca

i 23 września, dni zaś przesilenia zwykle na dzień

21 grudnia i 21 czerwca. Okresy podlegające wpływom

żywiołów są następujące.

Okres wysiewów: 21 marca - 20 czerwca

Okres zbiorów: 21 czerwca - 22 września

Okres planowania: 23 września - 20 grudnia

Okres rozpadu: 21 grudnia - 20 marca

Cykle te mają charakter długoterminowy, toteż mag

wykorzystujący je musi poczekać, zanim się pojawią

oczekiwane wyniki. Na przykład rytuał wykonany dla

określonego celu w dniu równonocy wiosennej może nie

dać wyniku przed równonocą jesienną, więc dopiero po

sześciu miesiącach. Zatem należy je stosować tylko do

długoterminowych potrzeb i zadań.

- 1 2 0 -

W miarę postępu na okultystycznej ścieżce, zauważysz,

że ważne sprawy twego życia rozwiązują się w okolicach

równonocy i przesileń. Jest tak, ponieważ ważne zmiany

zachodzą wtedy na poziomach wewnętrznych. Szczegól­

nie okres równonocy wiosennej może być okresem

wielkich przewrotów. Przyjaciele mogą nagle zniknąć

z twego życia i być może nie uda ci się nawiązać z nimi

kontaktu przed jesienną równonocą, jeżeli w ogóle będzie

to możliwe. Zastąpią ich jednak nowe znajomości, które

nawiążesz wkrótce po równonocy.

Czas głębokiej zimy między grudniem a marcem jest

okresem, w którego ciągu możesz się pozbyć nie­

chcianych zależności lub zdecydować, jaki kierunek

chcesz nadać swemu życiu w ciągu nadchodzącego roku.

Ten rodzaj magicznego działania zachował się w po­

wszechnym zwyczaju czynienia noworocznych po­

stanowień, choć niewielka ich ilość ma szanse przetrwać

do końca stycznia.

Czas od równonocy wiosennej do środka czerwca jest

okresem nowych początków, czynienia planów i roz­

poczynania przedsięwzięć. Od letniego przesilenia do

równonocy jesiennej w drugiej połowie września będziesz

zbierał wyniki swoich poprzednich poczynań. Czas od

równonocy do zimowego przesilenia jest czasem analizy

minionych wydarzeń i popełnionych błędów oraz czasem

planowania przyszłości.

W mniejszym stopniu cykle sezonowe odpowiadają

podziałowi magicznego okręgu, znanemu pod nazwą

ćwiartek albo stron świata. Oddziaływanie ich jest

następujące:

Woda Zachód i zmrok

Ziemia Północ (geograficzna) i północ (środek

nocy)

- 1 2 1 -

Powietrze Wschód i świt

Ogień Południe (geograficzne) i południe

(środek dnia)

Jeżeli byś chciał zrównoważyć siły żywiołów w czasie

wznoszenia magicznego okręgu w twej świątyni lub

miejsca magicznych działań, to wizualizuj w każdej

ćwiartce obrazy wyrażające te cztery energie i porę dnia

związaną z ich oddziaływaniem. Przykłady wyobrażeń

magicznych, które możesz do tego celu zastosować

podane są poniżej.

Zachód: Rzeka płynąca o zmroku w wilgotny dzień.

Północ: Kamień stojący nocą na śniegiem pokrytym

trzęsawisku.

Wschód: Szczyt górski wynurzający się z mgły o poranku.

Południe: Ogień buzujący na prostokątnym kamieniu.

Nawiązywanie kontaktu z żywiołami

Poniżej podano nieco bardziej złożony sposób kon­

taktowania się z siłami czterech żywiołów. Przedstawia

on podróż wewnętrzną, podczas której poszukujący

napotyka symbole energii żywiołów i doświadcza ich

działania.

Przyjmij egipską pozę medytacyjną. Usiądź wygodnie

i wizualizuj przed sobą drzwi. Są to stare, średniowieczne,

dębowe drzwi. Klamka ma postać ciężkiego, żelaznego

pierścienia. Chwyć ten pierścień i obróć go. Pchnij drzwi

i przejdź przez nie.

Przed tobą gęsta szara mgła. Idź przez tę mgłę i poczuj,

jak się wokół ciebie kłębi. Jest zimno i wilgotno, ale prawie

tego nie zauważasz. Mgła rzednie, zaczynasz dostrzegać

otoczenie.

- 1 2 2 -

Stoisz na zboczu stromego wzgórza. Stok się obniża,

wokół ciebie są płaty śniegu. Patrzysz w dół na zalesioną

dolinę. Po drugiej stronie doliny są wzgórza podobne do

tego, na którym się znajdujesz. Spojrzawszy w górę

widzisz niebo z przemykającymi się białymi chmurkami.

Silny wiatr targa twym ubraniem i rozwiewa ci włosy.

Czujesz rześki chłód wiatru na twarzy. Umysł masz jasny,

wszelkie problemy zdmuchnął wiatr, wszystko błyszczy

jasnością.

Schodzisz powoli w dół stoku wyboistą ścieżką wiodącą

między granitowymi skałami. Niżej na zboczu rosną

niewielkie krzewy, a dzikie kwiaty czepiają się mchu

porośniętych skał.

Przed tobą jest ściana drzew. Zbliżywszy się roz­

poznajesz jodły. Wchodzisz między drzewa, idąc ciągle

w dół, w stronę doliny. Stopniowo jodły ustępują drzewom

liściastym, poznajesz dęby, jesiony, brzozy i jarzębiny.

Wchodzisz teraz w zalesioną dolinę, nadal idąc ścieżką

słyszysz szum wody płynącej w oddali.

Ciepło słoneczne przebija się przez gałęzie drzew.

Chłodny wietrzyk szepcze ponad tobą w liściach. Las

rozbrzmiewa śpiewem ptaków, a na podszyciu po obu

stronach ścieżki poruszają się drobne zwierzątka.

Ścieżka rozszerza się nagle przechodząc w polanę.

W jej środku młody człowiek w zielonym postrzępionym

ubraniu o średniowiecznym kroju siedzi ze skrzyżowanymi

nogami na prostokątnym kamieniu. Gra na flecie, a z czoła

wyrastają mu jelenie rogi. Przerywa grę i przygląda się

tobie wchodzącemu na polanę. Podszedłszy bliżej, widzisz

jego skośne oczy i spiczaste uszy.

Rogaty człowiek się uśmiecha, unosząc lewą dłoń

w geście powitania. Dziwaczny jego wygląd nie odstrasza

cię. W istocie emanuje z niego spokój i opiekuńczość.

- 1 2 3 -

Rozpoznajesz w nim władcę tego lasu; do niego należy

teren, na który wszedłeś.

Jakiś ruch na podszyciu odwraca twą uwagę na parę

sekund. Wróciwszy spojrzeniem, stwierdzasz, że rogaty

człowiek zniknął. Idziesz więc dalej w stronę szumu

płynącej wody.

Po kilku metrach ścieżka skręca wzdłuż szybko

płynącej rzeki. Z nurtu rzeki wystają okrągłe szare

kamienie wygładzone wodą omywającą je od stuleci.

Zgrzałeś się w czasie długiej wędrówki przez las, klękasz

obok rzeki, spryskujesz wodą twarz. Czyniąc tak

wyobrażaj sobie, że uzdrawiające energie wody zmywają

z ciebie wszelkie duchowe nieczystości, oczyszczając twą

wewnętrzną jaźń.

Odświeżony chłodną wodą podążasz dalej ścieżką

wzdłuż rzeki w górę pod prąd. Rzeka jest teraz węższa,

musisz być już blisko jej źródła. Przed tobą pojawia się

źródło wytryskujące ze szczeliny między prastarymi

skałami.

Źródło jest ocienione kępą drzew głogu. Powyżej, na

jednej ze skał, wyryto mistyczny symbol. Jest nim spirala

wyobrażająca wieczność i przejście duszy od nicości

z powrotem do nieskończoności. Źródło to jest

początkiem rzeki, wypływa z głębin Wielkiej Matki Ziemi,

by płynąć przez dolinę między wzgórzami i dalej, aż do

oceanu.

Minąwszy źródło ścieżka porośnięta trawą, którą cały

czas podążałeś idąc przez las, zaczyna się piąć w górę.

Wspinasz się między wielkimi głazami oplecionymi

korzeniami drzew. Przed sobą widzisz naturalną bramę

utworzoną przez duże głazy, za nią widnieje ciemne

wejście do górskiej groty. Po obu stronach wejścia do

groty ustawione są głazy z wyrytą spiralą - taką, jaką

widziałeś już przy źródle.

- 1 2 4 -

Czujesz, jak coś cię ciągnie w stronę groty, jakby tam

ze środka ktoś cię przyzywał. Przechodzisz między

dwoma głazami, wchodząc w ciemność. Stopniowo wzrok

twój przywyka do panującego mroku, dostrzegasz jarzące

się łagodnym światłem grzyby pokrywające ściany groty.

Po wejściu, z zewnątrz grota wydaje się być chłodna

i wilgotna, jednak, wchodząc głębiej, czujesz ciepło.

Ściany połyskują kolorami starożytnych malowideł.

Przedstawiają one sceny z polowań, bogów z rogami na

głowach, tańczące figury, spirale, i boginie o pustych

twarzach. Na dnie jaskini rozrzucone są liczne kości

zwierzęce.

Korytarz prowadzi cię do dużej podziemnej pieczary.

Ściany jej są przejrzyste, a za nimi poruszają się

niewyraźne cienie pulsujące czerwonawą poświatą.

Wydaje się, że ta podziemna pieczara żyje.

Przed tobą w dnie pieczary zieje duży otwór.

Spojrzawszy w dół przez ten otwór widzisz płomienie

i roztopioną lawę. Z otworu wydobywa się fala gorącego

powietrza, zmuszając cię do cofnięcia się.

Przed tobą na dnie pieczary leży kawałek górskiego

kryształu. Wygląda tak, jakby właśnie został odłupany od

otaczających cię skał. Jest on z grubsza ociosany i ma

kolor żółtawoszary. Zafascynowany, chwytasz ten dziwny

przedmiot. Jest lodowaty w dotyku, mimo upału

panującego w tej podziemnej jaskini.

Kryształ, gdy go oglądasz, robi się klarowny. W środku

poruszają się kolorowe światełka podobne do tych ze

ścian groty. Zaczyna pulsować w twej dłoni. Jest tak,

jakbyś trzymał w ręku ludzkie serce. Kryształ jarzy się

teraz jaskrawym białym światłem wypełniającym jaskinię.

Dostrzegasz tylko światło, i tylko ono wypełnia twój

umysł.

- 1 2 5 -

Jest ciemno. Unosisz się w zupełnej ciemności. Nie

słychać żadnych dźwięków. Naokoło tylko czarna nicość.

Cisza otacza cię absolutna.

Stopniowo pojawiają się słabe punkciki świetlne

w otaczającej ciemności. Wydaje ci się, jakby się zbliżały

i stawały coraz bardziej jaskrawe. Rozpoznajesz gwiazdy.

Unosisz się w przestrzeni międzygwiezdnej. W dali

widoczne są galaktyki. Spirale gwiazd okrążające

niewidzialne jądro, poruszają się jak statki kosmiczne

w rozległej przestrzeni. Jesteś w stanie spokoju i pełnego

zjednoczenia ze wszechświatem i wszystkimi istotami.

Gwiazdy zaczynają blednąc. Raz jeszcze otacza cię

ciemność. W tej ciemności zbliża się do ciebie jaskrawe

światło. Z bliska rozpoznajesz w nim ogromny kryształ

podobny do tego, który podjąłeś z dna jaskini.

Wpadasz w ten kryształ, jesteś w nim. Jaskrawe białe

światło przepełnia twój mózg. Znowu stoisz w podziemnej

jaskini, z małym kryształem w dłoni. Zmienił on barwę,

wróciwszy do swego pierwotnego żółtawoszarego koloru.

Położywszy kryształ tam, skąd go wziąłeś, cofasz się

do wyjścia z jaskini. Mijając owe dwa stojące głazy przy

wejściu, schodzisz ścieżką w dół w kierunku źródła.

Dochodzisz do źródła, będącego początkiem potężnej

rzeki. Mijasz je, idziesz ścieżką brzegiem rzeki.

Przechodzisz przez polanę, na której spotkałeś człowieka

z rogami na głowie. Robi się coraz chłodniej, gdy

wstępujesz z liściastego lasu do jodłowego, gdyż ścieżka

pnie się w górę. Słońce chowa się za wzgórzami, robi się

coraz ciemniej.

Przed tobą unosi się z wilgotnego podłoża gęsta szara

mgła. Wchodzisz w mgłę, która cię otacza. Przez mgłę

dostrzegasz dębowe drzwi, otwarte tak, jak je zostawiłeś.

Przekraczasz je, zamykając starannie za sobą.

- 1 2 6 -

Podróż wewnętrzna dobiegła końca, możesz już

otworzyć oczy.

Ta podróż wewnętrzna doprowadza podróżującego do

czterech sił żywiołów: Powietrza, Wody, Ziemi i Ognia.

Końcowe spotkanie z kryształem w podziemnej jaskini

prowadzi do spotkania z Duchem, kryjącym się za tymi

czterema siłami żywiołów świata naturalnego.

Na początku tego rozdziału opisano opiekunów tych

czterech żywiołów. Reprezentują oni siły żywiołów,

w postaci, którą łatwo zrozumieć i zapamiętać. Przy

praktykowaniu magii żywiołów zawsze jest wskazane

wywołanie opiekuna danego żywiołu.

Tak na przykład, jeżeli wykonujesz rytuał dla pozyskania

materialnego bogactwa, to powinieneś przywołać Ghoba,

władcę gnomów. Wyobraź go sobie tak, jak to opisano

wcześniej w tym rozdziale. W tym działaniu magicznym

wykorzystaj swój pentakl i wprowadź do rytuału

symbolikę arkanów mniejszych tarota, monety albo

pentagramy, a szczególnie asa monet i dziesiątki monet,

które obie symbolizują powodzenie materialne.

Karty te ułożone na ołtarzu albo miejscu twojej pracy,

posłużą jako symbole dla koncentracji lub medytacji.

Reszta talii kart odpowiada pozostałym siłom żywiołów.

Są nimi: Buławy (Powietrze lub Ogień), Puchary (Woda)

i Miecze (Ogień lub Powietrze). Można je wykorzystać,

gdy zachodzi taka potrzeba w rytuałach magii żywiołów

wraz z przyborami magicznymi, tak jak to opisano

w rozdziale II.

Rozdział VII

Magia planet

W poprzednich rozdziałach mówiliśmy już o tym, że

w praktyce magicznej ważną rolę odgrywają aspekty

astrologiczne. Ten ostatni rozdział poświęcono

szczegółowemu omówieniu magii planet.

Dawni magowie i kapłani przedstawiali archetypy sił

siedmiu klasycznych planet w postaci bogów i bogiń.

W Babilonii i Chaldei, a więc w tych rejonach Środkowego

Wschodu, które uważane są za miejsca pochodzenia

zarówno magii, jak i astrologii - istotnym składnikiem

życia religijnego były hołdy składane bóstwom planet.

Mistycy i magowie żydowscy znajdowali się pod silnym

wpływem Babilończyków i Chaldejczyków, co

spowodowało, że przejęli od nich wiele aspektów religii

gwiazd. Dlatego judaizm przejął panteon bogów

planetarnych, który stał się podstawą magii wieków

średnich.

W średniowiecznej magii siły planetarne reprezen­

towane były przez archaniołów. Każdy z nich miał

pod swym władaniem jedną z planet albo Słońce lub

Księżyc. Nasz system odpowiedników magicznych

w znacznym stopniu wywodzi się z kultu bóstw

- 1 2 8 -

planetarnych Środkowego Wschodu. W przekazach

biblijnych archaniołowie często pojawiają się jako

posłańcy Jehowy. Pod postaciami tych świetlistych

posłańców często się kryją ciemne figury znane w tradycji

ezoterycznej jako upadłe anioły.

Niektórzy badacze Biblii identyfikują ich z Ben

Elohimem lub synami bogów, którzy przybyli na Ziemię,

by się złączyć z ludzkimi córkami. W Genesis 6:2 - 7

czytamy, że z potomstwa tych niedozwolonych związków

wyrośli olbrzymi, którzy zostali pierwszymi magami.

Ich domniemane nikczemne działania spowodowały,

że Jehowa zesłał potop mający zniszczyć ludzkość, ratując

tylko Noego z rodziną i arkę ze zwierzętami. Legenda

o potopie jest pochodzenia babilońskiego, możemy więc

przypuszczać, że upadłe anioły, o których się mówi, że

nauczyły ludzi rolnictwa, cywilizacji i okultyzmu były

pierwotnie bogami planet.

Archaniołowie

Planety systemu słonecznego - Merkury, Wenus,

Mars, Jowisz i Saturn oraz dwa ciała niebieskie, Słońce

i Księżyc, znajdują się we władaniu siedmiu archaniołów

lub bóstw planetarnych. Słońce i Księżyc, często

nazywane są większymi światłami, zaś planety - światłami

mniejszymi. Domeny poszczególnych archaniołów są

następujące:

MICHAŁ- włada Słońcem. W mitologii przedstawiany

jest jako bóg Słońca pod imieniem Helios, Apollo, Ra

i Lugh. W niektórych wczesnych społecznościach

matriarchalnych Słońce było postacią żeńską, co

przetrwało w panteonie Egiptu w postaci Sekhmet, bogini

Słońca lub ognia i w mitologii Celtów w postaci bogini

ognia Bridget.

- 1 2 9 -

Będąc uosobieniem energii słonecznej, archanioł

Michał reprezentuje siłę życia. We wszystkich kulturach

Słońce wyraża zasadę twórczą czy to męską, czy żeńską,

czasem obie.

W magii przedstawia się Michała jako młodego

mężczyznę odzianego w złotą szatę. Włosy ma koloru

bursztynu spływające z twarzy o silnym wyrazie, a jego

prawa dłoń spoczywa na błyszczącej rękojeści złotej

szpady. Ogólnym wrażeniem, jakie wywiera jego magicz­

ny obraz, jest opanowanie mocy duchowych.

Archanioła Michała można przywoływać we wszyst­

kich sprawach związanych z karierą, sportem, osobistymi

finansami, wysokimi aspiracjami, biurokracją, urzędowością

i fizycznym zdrowiem. Jest on aniołem uzdrawiania, tak

jak Rafael.

GABRIEL - jest archaniołem Księżyca. Choć ar-

chaniołowie zwykle przedstawiani są jako osobnicy płci

męskiej, są w istocie androgyniczni, mający cechy obu

płci.

W aspekcie siły życia mogą przyjmować charakter

męski albo żeński. W dawnych religiach pogańskich

Gabriel jest przedstawiany jako bogini Księżyca, taka jak

Diana, Selene, Hathor lub Hekate.

Istnieją też ślady męskich bóstw księżycowych, jak

Toth albo Sin. Ci bogowie być może przejęli swe atrybuty

od wcześniejszych bogiń Księżyca w czasie przechodzenia

od prehistorycznych kultur matriarchalnych do patriar-

chalnych.

Magicznym obrazem Gabriela jest dorosły mężczyzna

mający na czole sierp Księżyca w fazie przybywania.

Symbol ten zakrywa jego trzecie oko będące źródłem

mocy psychicznych. Gabriel jest odziany w srebrną szatę,

odbijającą światło jak kryształowe szkło.

- 1 3 0 -

Gabriela można wzywać w celu pomnożenia wszelkich

dóbr. Szczególnie ma on w swym władaniu moce

psychiczne, podróże astralne, poczęcia, porody, wszystkie

sprawy związane z kobietami, podróże morskie, dom

i wyobraźnię.

RAFAEL - jest władcą Merkurego. W starożytnej

Grecji znano go jako Hermesa, w Rzymie był Merkurym,

posłańcem bogów, u Celtów nazywał się Ogma, u Egipcjan

- Toth, a w krajach północnej Europy znany był jako Odyn

lub Wodan.

Obrazem magicznym Rafaela jest młody człowiek

odzieniem przypominający pielgrzyma lub podróżnika.

Ma na sobie żółtą szatę, kapelusz o szerokim rondzie

z zatkniętym piórem. Na nogach ma sandały ze skrzydłami,

a w ręku trzyma kij rozdwajający się w postać dwóch węży,

jest symbolem boskich uzdrowicieli.

Rafaela należy wzywać w rytuałach związanych

z uzdrawianiem, komunikowaniem się, podróżami,

problemami młodych ludzi, wykształceniem, umowami

handlowymi, komercjalną sprzedażą, pisarstwem

i wyrażaniem siebie. Można też korzystać z jego pomocy

przy odnajdywaniu rzeczy skradzionych lub odzyskiwaniu

utraconej własności, gdyż jest on również bogiem złodziei.

Na swym najwyższym poziomie Rafael uosabia przewod­

nika duchowego lub doradcę wspomagającego kogoś, kto

właśnie wstąpił na ścieżkę ezoteryczną.

ANAEL-jest archaniołem planety Wenus. Reprezentuje

go starożytna bogini płodności, jak np. Afrodyta, Asztarte,

Izyda albo Frija. Jego pogański aspekt męski wyraża Eros,

którego strzały pożądania urzekają kochanków.

- 1 3 1 -

Obrazem magicznym Anaela jest młoda osoba - ani

mężczyzna,

ani kobieta - łącząca piękno obu płci. Odziana

jest w długą zieloną szatę, a długie ciemne włosy spięte

są wianuszkiem z róż i dzikich kwiatów.

Archanioła Anaela można przyzywać we wszystkich

sprawach mających związek z romantyczną miłością,

zgodą, przyjaźnią, przyjemnością, sprawami małżeńskimi,

muzyką, sztukami pięknymi i wszelkim pięknem. Jego

anielska moc wyraża naturę i boską manifestację

materialnego świata. Medytowanie tej energii planetarnej

może doprowadzić maga do kontaktu z zieloną boginią

natury, zwaną czasem Władczynią Dzikich Zwierząt.

SAMUEL - jest archaniołem Marsa. W czasach pogań­

skich uważano go za boga wojen, kogoś takiego jak Ares,

Mars lub Tiw. Wyraża on destrukcyjny aspekt siły życia,

która odpowiednio ukierunkowana, może być użyta

w celach konstruktywnych.

Magicznym wyobrażeniem Samuela jest wysoki

mężczyzna odziany w czerwoną szatę. Włosy ma spięte

złotą opaską z wyrytym pentagramem, czyli pięcio­

ramienną gwiazdą. Silne jego dłonie spoczywają na

rękojeści pałasza, którego brzeszczot jest ozdobiony

runicznymi znakami.

Samuela można przywoływać w sprawach dotyczących

odwagi fizycznej albo maszynerii. Rozdziela on zdolności

manualne, umiejętności rzemieślnicze, a także chroni

przed ogniem i przemocą.

SACHIEL - jest archaniołem Jowisza. W mitologii

występuje jako ojciec niebios zwany Zeus, Jowisz, Dagda,

Ptah i Thor. Sachiel reprezentuje męską władzę falliczną

zapewniającą płodność i dostatek materialny.

- 1 3 2 -

Magicznym wizerunkiem Sachiela jest dobrze zbudowany

starszy mężczyzna. Odziany jest w szkarłatną szatę

ozdobioną złotymi monetami, tak jak to przedstawiają

arkana mniejsze tarota.

Archanioł Sachiel ma pod swym władaniem wszelkie

sprawy dotyczące materialnych bogactw, zaszczytnych

stanowisk, władzy politycznej, wielkich interesów,

spekulacji, ważnych znajomości i wszystkich spraw

prawnych i ubezpieczeniowych. Można go wzywać na

pomoc we wszelkich sprawach finansowych.

KASSIEL - rządzi Saturnem. W dawnych religiach

wyobrażany był jako bóg Chronos, Pluton i Anubis. Są to

bóstwa związane z czasem, światem podziemnym

i śmiercią. Ma on też powiązania z greckimi boginiami

przeznaczenia znanymi jako mojry i z nordyckimi pół-

boginiami - nomami, które były prządkami ludzkich

losów. Jednym z tytułów Kassiela jest Władca Czasu,

reprezentuje on kosmiczną siłę przeznaczenia (losu).

Magicznym wyobrażeniem Kassiela jest mężczyzna

o surowym wyglądzie odziany w długą czarną szatę.

Czasami nosi kij i klepsydrę symbolizującą jego władzę

nad czasem.

Można go przyzywać we wszelkich sprawach

dotyczących własności, spraw ludzi starych, testamentów

i spadków, karmy, śmierci, gruntów, rolnictwa i prze­

wlekłych dolegliwości wieku starczego. Odwołując się do

Kassiela należy pamiętać o tym, że czas nie jest liniowy,

tylko cykliczny. Śmierć nie jest kresem ludzkiej osobowości

lecz przejściem do innego stanu istnienia.

Przywołując którąkolwiek z tych planetarnych mocy,

początkujący mag powinien mieć na uwadze, że są one

- 1 3 3 -

uosobieniami archetypowych energii związanych z daną

planetą. Energie te można scharakteryzować, tak jak

zrobiono to poniżej.

Moce planet

SŁOŃCE. Punkt wewnątrz okręgu jest potencjałem

ludzkiego ducha albo świadomością w środku wszech­

świata. Jest to również sam mag lub świadoma siebie

jednostka idąca swą duchową ścieżką, będąca symbolicz­

nie środkiem swego magicznego wszechświata, tak jak

Słońce jest duchowym i materialnym środkiem naszego

Układu Słonecznego.

Słońce wyobraża zarówno czystą esencję siły życia, jak

i wyższej jaźni, która zostaje uwznioślona w prawdziwej

magii. Uczyniwszy pierwszy krok na magicznej ścieżce,

przyjąłeś na siebie wielką odpowiedzialność, gdyż

działania twe mogą się odbić na innych.

Możesz też iść tą ścieżką samotnie, gdyż jest to droga

tych, którzy muszą pozostać z dała od innych. Ludzie

z twego otoczenia nie pojmą nowej drogi, na którą

wszedłeś, a jeśli nie jesteś głupi, to będąc w ich

towarzystwie nie będziesz się chwalił swymi zamiłowaniami.

Stopniowo poczujesz się pozostawiony samemu sobie

i będziesz musiał wykrzesać z siebie dużo wytrwałości,

by w takiej sytuacji pozostać wierny wytyczonemu celowi.

Może ci w tym pomóc odwołanie się do planetarnej mocy

Słońca, gdyż dostarcza ona energii, wzmacnia siłę woli

i wiarę w siebie.

KSIĘŻYC. Symbolem Księżyca jest półokrąg

wyobrażający podświadomość. Dowiedzieliśmy się już,

w jaki sposób magia działa w podświadomości,

wykorzystując królestwo snów, wizje psychiczne, skryte

marzenia i fantazję.

- 1 3 4 -

Jak wiemy, Księżyc nie świeci własnym światłem, lecz

tylko odbija promienie Słońca. Na skutek zetknięcia się

z Księżycem promienie te zmieniają się i inaczej działają

na umysł człowieka niż światło Słońca. Zarówno

w astrologii, jak i magii Księżyc wyobraża ukrytą stronę

ludzkiej osobowości - tę, która w zwykłych warunkach

świata zewnętrznego nie pojawia się zbyt często.

W istocie działania magiczne wykonywane są

przeważnie w ukryciu (okultyzm), z zachowaniem

prywatności i z dala od widzów. Stare przysłowie mówi,

że magia wykonywana publicznie jest mniej skuteczna

od działań wykonywanych na osobności. Przekonanie to

być może wywodzi się z czasów prześladowań, kiedy nie

można było działać otwarcie.

W tradycji ezoterycznej Księżyc się kojarzy z szeroko

rozpowszechnioną zasadą reinkarnacji, czyli odradzania

duszy człowieka w kolejnych ciałach fizycznych. Według

niektórych tajemnych wierzeń duch po śmierci ciała

przenosi się do świata księżycowego, by się inkarnować.

W religiach pradawnych pogan pełnia Księżyca była

jednym z mistycznych symboli Wielkiej Bogini Matki,

która według najstarszych mitów o stworzeniu, jest

rodzicielką wszechświata.

Wykorzystując energie lunarne, mag uruchamia

przypływy i odpływy potężnych sił psychicznych. Jak już

mówiliśmy w rozdziale o magii księżycowej, cykle

Księżyca wywierają wpływ psychiczny i fizyczny na ludzi,

zwierzęta i rośliny. Jest więc sprawą oczywistą, że

w okultyzmie Księżyc powinien symbolizować

podświadomość przebudzonego człowieka, który potrafi

wykorzystać go do spełniania swych ukrytych marzeń.

MERKURY. Symbol tej szybko mknącej planety

najbliższej Słońcu składa się z trzech różnych znaków.

- 1 3 5 -

Są nimi półokrąg, wyobrażający ludzki umysł, ustawiony

na okręgu symbolizującym świadomość duchową, który

z kolei stoi na krzyżu będącym odzwierciedleniem planu

materialnego.

Symbol Merkurego jest zwartym piktogramem

umysłu, ciała i ducha, który jest ostatecznym celem

wyższego magicznego wykształcenia.

Szybki bieg Merkurego wokół Słońca sprawia, że

w klasycznej mitologii uważany był za posłańca bogów.

Takim posłańcem był rzymski Merkury i grecki Hermes.

Najdawniejsi magowie, prehistoryczni szamani

uważani byli przez ludność plemienia za wysłanników

zdolnych do porozumiewania się ze światem duchowym.

Komunikacja była dwukierunkowa, gdyż szaman przynosił

wiadomości z królestwa bogów i przekazywał te mądrości

ludziom swego plemienia.

Planetarne działanie Merkurego uczy początkującego

maga, że jeśli pierwsze kroki na drodze magii wykona

dla własnych celów, to skutki będą krótkotrwałe. Szybko

się przekona, że jego odpowiedzialność ma szerszy zasięg

i że bardzo ważnym czynnikiem prawdziwej magii jest

praca dla całej ludzkości.

Merkury jest wielkim przekaźnikiem idei, informacji

i nowych wieści. W perspektywie okultystycznej mag jest

tą osobą, która - jak pradawny szaman - działa jako

pośrednik pokonujący sztuczną przegrodę ustanowioną

przez ludzkość między duchowym a materialnym

światem. Energia tej planety służy duchowemu

porozumieniu, gdyż jej główną ideą jest komunikacja, co

oznacza, że głównym zadaniem maga jest przekazywanie

tych informacji innym.

WENUS - świeci wieczorem i rankiem. Ezoterycznie

jest siostrą Ziemi. Jej symbolem jest okrąg, reprezentujący

- 1 3 6 -

ducha, umiejscowionego nad równoramiennym krzyżem

żywiołów, symbolizującym świat materialny.

W starożytnym Egipcie ten symbol planety Wenus

wyobrażał zespolenie pierwiastka żeńskiego z męskim.

Był to ogólnie przyjęty emblemat „dzieci kwiatów" (lat

sześćdziesiątych), którzy, nawiązując do planety Wenus,

nazywali go krzyżem miłości lub pokoju. Obecnie znak

ten jest stosowany w biologii na oznaczenie płci żeńskiej.

Planetę Wenus uważa się za bliźniaczą duszę Ziemi.

Koncepcja bliźniaczych dusz jest bardzo stara, opiera się

na ezoterycznym wierzeniu, że początkowo gatunek

ludzki był dwupłciowy. W pewnym momencie odległej

przeszłości ludzkość rozdzieliła się na dwie płcie. Stąd

bierze się przekonanie, że dusze ludzkie będą przechodzić

kolejne cykle narodzin, śmierci i odrodzenia, tak długo,

aż zostaną inkarnowane jako dusze bliźniacze.

Oczywiście możliwe jest nadużywanie tej wiary.

Występuje to szczególnie często wśród zakochanych,

którzy przerzucają swą animę (żeński aspekt męskiej

psychiki) lub swego animusa (męski aspekt żeńskiej

psyche) na ukochaną osobę, sądząc, że odnalazły się ich

od dawna rozdzielone bliźniacze dusze.

Zrodzenie tego rodzaju seksualnego zaślepienia, może

być zgubne dla każdego, kto zostanie w nie wciągnięty,

i stanowi wyraz ujemnego wpływu planety Wenus.

Bardziej dodatni wpływ Wenus wyraża naturalne dla

ludzi dążenie do zjednoczenia przeciwieństw. W aspekcie

magicznym można to rozumieć jako zrównoważenie

zasady męskiej i żeńskiej w psychice maga. Tego rodzaju

zjednoczenie przeciwieństw, zwie się uświęconym

małżeństwem i symbolizowane jest znakiem przed­

stawiającym szpadę w kielichu.

- 1 3 7 -

Mag może wykorzystywać siłę planetarną Wenus we

wszystkich sprawach dotyczących miłości. Może to być

miłość romantyczna między dwojgiem osób lub

w szerszym znaczeniu miłość obejmująca braterstwo

wszystkich ludzi.

MARS. Symbol Marsa utworzony jest z okręgu o-

znaczającego ducha, z którego wychodzi strzała

wyrażająca męski aspekt siły życia. Znak Marsa

wykorzystywany jest w biologii na oznaczenie płci

męskiej.

Mars jest planetą czerwoną i taki jest kolor oznaczający

siłę życia. Ludzie epoki neolitycznej grzebali swych

zmarłych pomazanych czerwoną ochrą, wierząc, że kolor

ten symbolizujący siłę życia sprawi, że dusza osoby

zmarłej odrodzi się w innym ciele.

W pradawnych czasach krew uważano za świętą ze

względu na jej kolor. Zwyczaj składania ofiar dla ubłagania

bóstwa wywodzi się z wiary, że krew przenosi siłę życia.

My, żyjący w czasach oświeconych, wiemy, że krwawe

ofiary są okrutne i zbędne, że jedyną prawdziwą ofiarę

czyni dusza, wcielając się na ołtarzu materialnego

istnienia.

W pewnych aspektach działanie planety Mars jest

przeciwne do działania Wenus. W mitologii Mars był

bogiem wojny i w tym wojennym wyrazie ukryty jest

głęboki sens. Gdy nastąpi stagnacja i zaczyna się

zwyrodnienie, to trzeba dokonać zmian, by móc wprowadzić

postęp. W tym sensie energia Marsa jest tą siłą niszczącą,

która usuwa stary a wprowadza nowy ład.

Na najwyższym poziomie duchowym ofiara jest

przemianą energii w inną postać. Początkujący mag idący

drogą okultyzmu, może być nakłaniany przez siły wyższe

- 1 3 8 -

do pewnych wyrzeczeń. Niektóre z nich mogą być mało

znaczące, inne zaś stać się próbą charakteru i wewnętrznej

siły poszukującego.

Sposób reagowania na takie wezwania określa postęp

kandydata na magicznej ścieżce. Cokolwiek się zdarzy,

po takiej ofiarnej przemianie mag nie będzie już tym

samym człowiekiem. Energia planetarna Marsa jest

w pewnym sensie ślepa, lecz gdy działa jako instrument

mocy przeznaczenia, nie można się przed nią uchylić, jako

że jest ona nadrzędną, kierującą siłą wszechświata.

Mag może się odwołać do Marsa, jeżeli brakuje mu

motywacji lub energii do zdecydowanego działania

w konkretnej sytuacji. Siła planetarna Marsa udostępni

mu ukryte rezerwy fizycznej, umysłowej i duchowej

energii.

JOWISZ. Symbolem energii planetarnej Jowisza jest

subtelna postać półokręgu, obrazu ludzkiego umysłu oraz

krzyż żywiołów. Na poziomie ezoterycznym oznacza to

zdolność ludzkiej świadomości do organizowania,

i zarządzanie światem materii.

Omawiając zakres władzy archanioła Sachiela,

dorównującego planecie Jowisz, mówiliśmy, że włada on

sprawami politycznymi i prawnymi. Przez pradawne

skojarzenia ze starożytnymi bogami nieba Sachiel jest

także patronem władzy królewskiej.

Polityka, prawo i monarchia, są to wszystko aspekty

materialnej podstawy władzy rządzącej społeczeństwem.

Działanie planety Jowisz ma zatem związek z u-

tworzeniem i podtrzymaniem tej formacji, którą czasem

nazywamy „establishment".

Mogłoby to wskazywać na ograniczenia nieomal

dyktatorskie, ale Jowisz jest „dyktatorem życzliwym",

- 1 3 9 -

zainteresowanym powodzeniem swych poddanych.

Mądry stary król rządzący ze współczuciem oraz

mądrość doświadczenia miały wielkie znaczenie

w społecznościach oddających hołd bogom nieba.

Wiara w mądrego władcę przeniesiona została na cześć

dla boskiego króla, który wobec ludzi reprezentował

bogów nieba, na Ziemi. Jego wszechwładza ograniczona

była przez to, że nierzadko był on małżonkiem Wielkiej

Bogini Matki, której żeński wpływ hamował jego zapędy,

tak by nie stał się krwiożerczym dyktatorem po­

święcającym swych poddanych dla własnych zachcianek,

ambicji i żądzy władzy. Tylko pod jej przewodnictwem

i władzą mógł zostać królem, i rządzić krajem.

Cechą przewodnią odzwierciedlającą brak surowości

Jowisza jest rozwój. Wyraża się to w materialnej obfitości,

będącej jednym z darów ofiarowanych tym, którzy

przywołują Sachiela na pomoc. Tak jak władzą doczesną,

Jowisz kieruje również rozwojem duchowym.

Medytowanie tego aspektu planetarnej mocy Jowisza

rozszerzy horyzonty intelektualne i duchowe maga.

Wzywanie pomocy Jowisza otwiera nowe obszary

świadomości i skłania maga do bardziej filozoficznego

i tolerancyjnego stosunku dla poglądów innych osób.

Wykorzystując te pozytywne energie mag spostrzega, że

otworzy się przed nim świetlana przyszłość, jeśli tylko

odważy się wykorzystać szanse oferowane przez Jowisza.

SATURN. Symbolem astrologicznym Saturna jest

krzyż materii umieszczony na półkolu będącym obrazem

ludzkiego umysłu. Wskazuje to, że Saturn może działać

ograniczająco na osobowość człowieka, a w astrologii

uważa się Saturna niekiedy za planetę szkodliwą.

Na poziomie ezoterycznym Saturn podkreśla potęgę

losu i przeznaczenia dla wymiaru ludzkiego życia.

- 1 4 0 -

Opisując obraz magiczny saturniańskiego archanioła

Kassiela, zauważyliśmy podobieństwa między nim

a Władcą Czasu i śmierci. Sroga ta kostucha ze swą kosą

i klepsydrą jest innym obrazem uosabiającym wpływ tej

powoli przesuwającej się planety.

Zwyczajowo Saturn jest planetą wieku starczego. Jego

właściwościami są: odporność, ograniczenie, zachowaw­

czość i powściągliwość. Wpływów tych nie należy jednak

traktować jako wyłącznie negatywnych.

Nawet najbardziej aktywny mag powinien czasem

przerwać swe działania, dokonać przeglądu dokonań

i zastanowić się nad sytuacją. Nie można cały czas żyć na

wysokich obrotach. Człowiek, który by tak postępował

wypali swą energię życiową, bez względu na to, czy jest

zwykłym człowiekiem wiodącym życie doczesne, czy

magiem idącym ścieżką okultyzmu.

W trakcie terminowania, u maga pojawią się okresy

zmniejszonej potrzeby działania na poziomie wewnętrz­

nym. Mag musi dojść do takiego momentu, w którym

zda sobie sprawę z tego kim jest teraz, biorąc za podstawę

to, co osiągnął na poziomie magicznym, czy psychicznym.

To właśnie jest to, czego nauczył go Saturn.

Wpływy planetarne Saturna mają też aspekt kar-

miczny. Aspekt ten może się okazać bardzo istotny

w niektórych przypadkach magicznej praktyki,

szczególnie gdy działanie skierowane jest na pozyskanie

korzyści materialnych w planie fizycznym. Wprawdzie

magia jest w stanie przyciągnąć zdobycze materialne do

osoby praktykującego, jednakże wśród magów niewielu

jest bogaczy.

Przyczyn tego stanu rzeczy należy poszukiwać

wprawie karmy, która oddziałuje na doświadczenia duszy

w każdym wcieleniu. Jako osoba duchowo świadoma,

- 1 4 1 -

mag nie poddaje się żądzy gromadzenia bogactw, raczej

traktuje je jako środki ułatwiające mu życie.

Wpływ planetarny Saturna uwidacznia się też

w moralności maga. Podkreślić tu trzeba bardzo wyraź­

nie, że korzystanie z magii w celu szkodzenia innym

żyjącym istotom lub ingerowania w zakres wolności

innych jest niewłaściwym wykorzystaniem energii

magicznych.

Tradycja ezoteryczna określa jednoznacznie, co

czeka tych, którzy zignorują ową zasadę. Szeroko roz­

powszechnione jest przekonanie, że energia magiczna

uruchomiona w złych celach, wraca do źródła, z potrójną

siłą. Taka powracająca energia dokonuje poważnych

zniszczeń w życiu maga i zaciąga długi karmiczne, które

muszą być spłacone w tym życiu lub następnych żywotach.

Energia uruchomiona w działaniu magicznym jest

neutralna - ani dobra, ani zła. To tylko sposób jej

zastosowania przez człowieka decyduje, czy będzie miała

wpływ dodatni, czy ujemny.

Saturn jest planetą kontrolującą, a mag, który

przywołuje jego wpływ, musi się pogodzić z rezultatami.

Skoro Saturn ma powiązania z karmą i odpowiedzial­

nością, mag zawsze musi być przygotowany na

poniesienie konsekwencji swych działań. Będą one dobre,

jeżeli rozważysz wszystko przed przywołaniem energii

Saturna. Zaniedbanie szczegółów (inna cecha Saturna)

prędko cię sprowadzi do rzeczywistości.

Wymieniliśmy siedem głównych mocy planetarnych,

będących do dyspozycji maga. Sposób ich przywoływania

zależy od skłonności osobistych praktykującego. Na

końcu tej książki podano spis odpowiedników magicz­

nych odnoszących się do mocy danej planety. Staranne

- 1 4 2 -

przestudiowanie tych odpowiedników pomoże ci

prawidłowo ustanowić rytuał.

Rytuał dla pozyskania miłości

Dla przykładu, przypuśćmy, że mag chce wykonać

rytuał dla pozyskania miłości. Wymaga to przywołania

energii planety Wenus. Przeglądając spis odpowiedników

magicznych możesz dokładnie określić, co będzie ci

potrzebne do prawidłowego wykonania takiego rytuału.

Najlepiej wykonać ten rytuał w czasie, gdy Wenus jest

astrologicznie w dobrym aspekcie, albo gdy przybywający

Księżyc znajduje się w jednym ze znaków zodiaku,

podlegających wpływowi planety Wenus. Gdy wykonanie

rytuału uważasz za pilne, być może nie zechcesz czekać

na wystąpienie korzystnych warunków astrologicznych.

W takim przypadku wykonaj rytuał w piątek - to jest dniu

poświęconym tej planecie, ale niech to się stanie w fazie

przybywania Księżyca. Aby praktykować magię nie

musisz być znawcą astrologii. Powinieneś mieć

podstawowe wiadomości, jeżeli chcesz wykorzystać

aspekty pozytywne i uniknąć dni, w których układ planet

nie jest sprzyjający.

Kolorami planety Wenus są błękit lub zieleń, zatem

świece, które zapalisz i również tkanina przykrywająca

ołtarz powinny być w tych kolorach. Na ołtarzu możesz

postawić jedną czerwoną różę w miedzianym naczyniu.

Jeżeli masz dość pieniędzy na szaty w różnych kolorach,

to włóż zieloną albo niebieską odpowiednio dobraną do

koloru świec i przykrycia ołtarza.

Możesz przywołać archanioła Anaela albo jedną

z pogańskich bogiń, to jest Afrodytę lub Friję dla

uosobienia energii tej planety. Którą z boskich postaci

- 1 4 3 -

wybierzesz zależeć będzie od twych osobistych

religijnych zapatrywań.

Porady ogólne

Przeczytaj, ile zdołasz, na temat starych, pogańskich

bogów (szczególnie w ilustrowanych książkach dla

dzieci). Staraj się wytworzyć w umyśle obrazy bogów

i bogiń greckich, rzymskich, celtyckich, nordyckich,

egipskich, a nawet tych z hinduskiego panteonu. Poszukaj

ich wizerunków w literaturze mitologicznej. Aby je

w przyszłości spożytkować, wykonaj ich opisy słowne

w swoim notatniku.

Skorzystaj z tych słownych opisów przy wizualizacji

boskich postaci, co umożliwi ci symboliczny kontakt

z siłami planetarnymi, przez nich reprezentowanymi.

Mogą to być obrazy mityczne, ale się przekonasz, że

naprawdę istnieją one w naszym wielowymiarowym

wszechświecie i uosabiają siły życia.

Sposób, w jaki będziesz przywoływał planetarną

energię jest sprawą twego wyboru. Jeśli to możliwe, staraj

się unikać powtarzania średniowiecznych przesądów.

Wizerunek maga, rozkazującego archaniołowi, by się

zjawił w magicznym trójkącie - to tylko fantasmagorie

niedoszłych adeptów magii.

Najbezpieczniejszym sposobem kontaktowania się

z mocami planet jest wizualizacja mentalnego obrazu

boga, bogini lub anioła wyobrażającego siłę przywo­

ływaną. Możesz wtedy recytować prośbę, dokładnie

wyrażając cel swej inwokacji. Nie trzeba do tego używać

kwiecistego języka, lepiej zrobić to prostymi słowami

i w sposób jednoznaczny.

Niektórzy magowie wolą używać w swych rytuałach

fizycznego obrazu boskich postaci, wierząc, że te święte

- 1 4 4 -

obrazy zostaną wyposażone w energię przyzywanego

bóstwa. Taka forma pracy jest prawidłowa, lecz nie­

praktyczna, chyba że w swej działalności magicznej

ograniczysz się do bóstw z jednego szczególnego

panteonu.

Nie jest istotne, czy się będziesz odwoływał do

archaniołów, czy do bogów znanych z mitologii europej­

skiej, gdyż jak to rzekł sławny okultysta Dion Fortune:

wszyscy ci bogowie są jednym bogiem.

Jedną tylko rzecz

trzeba zapamiętać: nie należy w jednym rytuale łączyć

boskich postaci pochodzących z różnych religii.

Wykorzystanie astrologii i przyzywanie pogańskich

bogów i bogiń, jak również posługiwanie się odpowied­

nikami magicznymi sprawia, że magia planetarna

dostarcza krytycznego spojrzenia na całokształt filozofii

magicznej. Różne rodzaje magii przedstawione na kartach

tej książki, pomogą ci dokonać wyboru. Sam zdecydujesz,

które z nich będą najodpowiedniejsze dla twej praktyki

rytualnej.

Książka ta została napisana dla tych, którzy chcą

pracować jako nie zrzeszeni magowie. Jest bowiem

oczywiste, że do czynności magicznych można włączyć

wspólnika lub grupę ludzi w celu pozyskania dodatkowej

energii. Niektórzy wstępujący na ścieżkę magii rozglądają

się za towarzystwem innych, co zwykle oznacza przy­

stąpienie do grupy praktykujących magów.

Takie postępowanie ma swe dodatnie strony, ponieważ

bardziej doświadczeni mogą służyć radą tym, którzy mniej

mają wiedzy i praktycznego doświadczenia.

Przywoływanie archetypowych wyobrażeń może za sobą

pociągać zagrożenia dla mniej wprawnego adepta. Pomoc

osób bardziej doświadczonych zawsze zapewnia większe

bezpieczeństwo.

- 1 4 5 -

Jeśli się będziesz kierował zdrowym rozsądkiem

i zachowasz pozytywne nastawienie moralne do działań

magicznych, to nic złego cię nie spotka. Chcemy

podkreślić, że żadna z przedstawionych w tej książce

technik bądź udrożnień nie jest niebezpieczna. Wszystkie

mogą być wykonywane bez obaw.

Nie ma niczego groźnego w tej książce. Ponura

atmosfera otaczająca magię jest fałszem celowo szerzonym

w ciągu stuleci trwających przesądów. Antyokultystyczna

propaganda rozgłaszana była w interesie tych, którzy dla

swych własnych samolubnych celów starali się

zdyskredytować wiedzę ezoteryczną.

W lutym 1962 roku - poprzedzony wielką koniunkcją

planet w Wodniku - nastał świt ery Wodnika, który

pozytywnie zmienił nastawienie do ukrytych aspektów

życia. W miarę wzrostu wpływu Wodnika perspektywa

magiczna z dekady na dekadę coraz bardziej się ożywia.

Twoim przeznaczeniem praktykującego maga jest, byś

w rozpoczynającej się nowej epoce, został pionierem

oświecenia duchowego.

TABLICE MAGICZNYCH

ODPOWIEDNIKÓW

Magia planet

Słońce

Domeny wpływu: sukces, ambicja, kariera, uzdrawianie,

osobisty majątek, biurokracja, władza publiczna, sport.

Dzień tygodnia: niedziela

Archanioł: Michał

Boskie postacie: Apollo, Lugh, Ra, Helios, Sekhmet

Znak zodiaku: Lew (23 lipca - 22 sierpnia)

Żywioł: Ogień

Kolor: złoty

Metal: złoto

Kadzidło: żywica z drzew gatunku boswellia

Kwiaty: nagietek, słonecznik, tomiłek

Zwierzęta: lew - jastrząb

Księżyc

Domeny wpływu: moce psychiczne, sny, porody,

kobiety, podróże morskie, ognisko domowe, wyobraźnia,

reinkarnacja.

Dzień tygodnia: poniedziałek

- 1 4 7 -

Archanioł: Gabriel

Boskie postacie: Diana, Artemida, Selene, Hathor,

Hekate

Znak zodiaku: Rak (21 czerwca - 22 lipca)

Żywioł: Woda

Kolor: srebrny

Metal: srebro

Kadzidło: jaśmin

Kwiaty: lewkonia, powój

Zwierzęta: pies, krab - sowa

Merkury

Domeny wpływu: porozumiewanie się, inteligencja,

pamięć, edukacja, uzdrawianie, podróże, umowy hand­

lowe, pisarstwo, aktorstwo i odnajdywanie zgubionych

lub skradzionych przedmiotów.

Dzień tygodnia: środa

Archanioł: Rafael

Boskie postacie: Merkury, Hermes, Toth, Ogma, Odyn,

Atena

Znaki zodiaku: Bliźnięta (22 maja - 20 czerwca)

i Panna (23 sierpnia - 22 września)

Żywioł: Powietrze

Kolor: żółty

Metal: rtęć

Kadzidło: drewno sandałowe

Kwiaty: paproć, janowiec, anyż

Zwierzęta: małpa - sroka

Wenus

Domeny wpływu: romantyczna miłość, piękno, przyjemność,

zgoda, sprawy małżeńskie, bliźniacze dusze, przyjaźń,

muzyka i sztuki piękne.

- 1 4 8 -

Dzień tygodnia: piątek

Archanioł: Anael

Boskie postacie: Afrodyta, Asztarte, Izyda, Frija, Eros

Znaki zodiaku: Waga (23 września - 22 października)

i Byk (21 kwietnia - 21 maja)

Żywioł: Powietrze

Kolor: zieleń lub błękit

Metal: miedź

Kadzidło: palisander

Kwiat: róża

Zwierzęta: kot - gołąb

Mars

Domeny wpływu: maszyny, odwaga, zdolności manual­

ne oraz ochrona przed pożarami i wulkanami.

Dzień tygodnia: wtorek

Archanioł: Samuel

Boskie postacie: Mars, Ares, Tiw

Znaki zodiaku: Baran (21 marca - 20 kwietnia)

i Skorpion (23 października - 21 listopada)

Żywioł: Ogień

Kolor: czerwień

Metal: żelazo

Kadzidło: sosna

Kwiaty: oset, pokrzywa

Zwierzęta: baran - sokół

Jowisz

Domeny wpływu: dostatek materialny, zaszczytna

pozycja społeczna, władza polityczna, wielkie interesy,

spekulacje, gry hazardowe, ważne znajomości, kwestie

prawne i ubezpieczeniowe.

Dzień tygodnia: czwartek

- 1 4 9 -

Archanioł: Sachiel

Boskie postacie: Jowisz, Zeus, Thor, Dagda, Ptah

Znaki zodiaku: Strzelec (22 listopada - 20 grudnia)

i Ryby (19 luty - 20 marca)

Żywioł: Ogień

Kolor: purpura

Metal: cyna

Kadzidło: cedr

Kwiat: lilak

Zwierzęta: słoń - orzeł

Saturn

Domeny wpływu: posiadanie, starość, karma, śmierć,

sprawy spadkowe, przewlekłe dolegliwości i rolnictwo.

Dzień tygodnia: sobota

Archanioł: Kassiel

Boskie postacie: Chronos, Pluton, Set, Anubis oraz

norny

Znaki zodiaku: Koziorożec (21 grudnia - 19 stycznia)

i Wodnik (20 stycznia - 18 lutego)

Żywioł: Ziemia

Kolor: czerń

Metal: ołów

Kadzidło: mirra

Kwiat: chryzantema

Zwierzęta: żółw - papuga

- 1 5 0 -

Magia żywiołów

Woda

Obszar działania: emocje, intuicja, jaźń wewnętrzna.

Opiekun: Niksa

Duchy żywiołu: nimfy wodne

Strona świata: zachód

Pora dnia: zmrok

Pora roku: jesień

Kolory: srebrny i błękit

Znaki zodiaku: Rak, Skorpion i Ryby

Przyrząd magiczny: kielich

Symbol do medytacji: płynąca rzeka lub wodospad

Ziemia

Obszar działania: wzrost, natura, dostatek materialny,

płodność.

Opiekun: Ghob

Duchy żywiołu: gnomy

Strona świata: północ

Pora dnia: północ

Pora roku: zima

Kolory: czerń albo brąz

Znaki zodiaku: Byk, Panna i Koziorożec

- 1 5 1 -

Przyrząd magiczny: pentagram

Symbol do medytacji: stojący kamień

Powietrze

Obszar działania: koncentracja, intelekt, porozumiewanie

się, wiedza.

Opiekun: Paralda

Duchy żywiołu: sylfy

Strona świata: wschód

Pora dnia: świt

Pora roku: wiosna

Kolor: żółty
Znaki zodiaku: Bliźnięta, Waga i Wodnik

Przyrząd magiczny: różdżka

Symbol do medytacji: szczyt górski

Ogień

Obszar działania: energia, odwaga, siła woli,

oczyszczenie.

Opiekun: Dżinn

Duchy żywiołu: salamandry

Strona świata: południe

Pora dnia: południe

Pora roku: lato

Kolory: złoty lub pomarańczowy

Znaki zodiaku: Baran, Lew i Strzelec

Przyrząd magiczny: szpada

Symbol do medytacji: ogień płonący na ołtarzu

kamiennym.

Złożeniem mocy tych czterech żywiołów jest piąty -

żywioł Ducha, który w ujęciu magicznym ma następujące

odpowiedniki.

- 1 5 2 -

Duch

Obszar działania: przemiana wewnętrzna, immanentyzm.

Pora dnia: poza czasem i przestrzenią

Pora roku: okrągły rok

Kolor: lśniąca biel

Znaki zodiaku: dwanaście znaków zodiaku

Przyrząd magiczny: ołtarz

Symbol do medytacji: równoramienny krzyż w okręgu.

INDEKS

Afrodyta 131,143,149

Alfabet magiczny 53

Anael 131-132,143,149

Animizm 71

Anubis 65,133,150

Apollo 129,147

Archanioł 55,128

Archetyp 128

Ares 132,149

Artemida 94,148

Astral 55-59,65,97,100,110

Asztarte 131,149

Atena 148

Biała Dama 93

Biblioteka Wszechwiedzy 62-65, 67

Bridget 129

Brzoza 75-76

Cernunos 72

Chronos 133,150

Ciało astralne 68

Cis 75, 77

Czarna Izyda 99

Czarny bez 75, 77

Dagda 132,150

Dąb 75-76

Demony 71

Dewy 80

- 1 5 4 -

Diana 94,130,148

Driady 80

Duch 153

Dziennik 53

Dżinn 111,152

Egipska poza medytacyjna 19, 57-58, 69,100

Ekskalibur 39, 46

Energia Ziemi 92-93

Eros 131

Fortuna 44

Frija 131,143,149

Gabriel 130-131,148

Gaja 114

Ghob 112,151

Głóg 75-76

Gnomy 111,151

Graal 94

Hathor 94,130,148

Hefajstos 46

Hekate 94, 99,130,148

Hel 99

Helios 129

Hermes 12,18, 38, 42,131,136,148

Herne 72

Isztar 94

Izyda 17,131,149

Jesion 75-76

Jowisz 74,129,132,139-140,149-150

- 1 5 5 -

Kadzidło 52-53

Kassiel 132,150

Kielich 39, 44-45,151

Kolory 89-92

Kronika Akaszy 61-62,84

Król Artur 32, 46

Kryształ 65,67

Księżyc 73,129-130,134,147

Leszczyna 75-76

Lilith 99

Lugh 129,147

Lustro magiczne 65-67

Maat 42-43

Magia - podstawy 11

Magia - sztuka 15

Magia astralna 65-70, 72

Magia burzowa 83-84

Magia drzew 73-78

Magia kamieni 84-85

Magia Księżyca 94-100,107-110

Magia naturalna 71-73,93

Magia planet 128-129

Magia pogody 82-84

Magia roślin 73-80

Magia sympatyczna 82

Magia świec 86-87

Magia żywiołów 111

Mars 74,129,132,138-139,149

Medytacja 24-25

Merkury 74,129,131,135-136,148

Merlin 65

- 1 5 6 -

Męska zasada 97

Michał 129-130,147

Miejsca mocy 92-93

Mojry 133

Morigan 99

Nadświadomość 16

Niksa 112,151

Norny 133

Oanes 17

Oddychanie 21-22

Odpowiedniki magiczne 12, 28,147-153

Odprężenie 19-21, 57

Odyn 17-18, 38,43,76,131,148

Ogień 36,40,111-112,115,117,122,147,149,150,152

Ogma 131,148

Ogród magiczny 75

Okrąg 33-34

Ołtarz 51-52

Opiekun 111, 93

Ozyrys 17

Pan 72

Paracelsus 111

Paralda 112,152

Pentakl 35, 39-40, 47-48

Plan astralny 55,62-63

Pluton 133,150

Podświadomość 16

Potrójna Bogini 95,103

Powietrze 36, 40,111-112,114,116,122,149,152

Poziom mentalny 15

- 1 5 7 -

Projekcja astralna 67-69

Przestrzeń astralna 15

Przewodnik 63

Przybory magiczne 38-41

Psychometria 84

Ptah 132,150

Pustelnik 65

Ra 129,147

Rafael 130-131,148

Reinkarnacja 135

Rogaty bóg 39

Róg obfitości 44, 94

Różdżka 38, 41-44, 60

Runy 76

Rusałki 111

Rytuał 31-36,104-110,143

Sachiel 132-133,140,150

Salamandry 111,152

Samuel 132,149

Saturn 74,129,140-142,150

Sekhmet 129,147

Selene 94,130,148

Set 150

Silna wola 23

Siła życia 12,17, 71, 80, 84, 93-94,110,132

Sin 130

Skupienie 23-25

Słońce 73,129,134-135,147

Sobowtór astralny 68-69

Srebrny sznur 68

Stara kobieta 77, 95

- 1 5 8 -

Sylfy 111,152

Sylwan 72

Symbolizm 29

Szata 50-51

Szpada 39, 45-46,152

Tanith 94

Tarot 61,113-114,127

Thor 132,150

Tiw132,149

Toth 18, 38, 42,130-131,148

Trójkąt magiczny 22, 57

Udrożnianie 56-59, 61-62, 65

Uran 60

Wenus 74,129,131,136-138,143,148

Wielka Bogini Matka 45, 47, 95,102,114,135,142

Wielka Matka 71

Wierzba 75

Wizja psychiczna 67

Wizualizacja 25-28

Woda 36,40,111-113,115,121,148,151

Wodan 131

Wszechświat 11

Zeus 132,150

Ziemia 36,40,47,111-114,116,121,150-151

Żeńska zasada 45,94, 97

Żywioł 36, 40-41,111,113,122,128

- 1 5 9 -