ARISTOKLES - PLATON

ATLANTYDA

MOTTO

“Ja zaś nie chcę tu rozstrzygać,

czy rzecz miała się tak, czy inaczej ...

Muszę podać, co się opowiada,

ale bynajmniej nie jestem

zobowiązany w to wierzyć.”

- Herodot - Dzieje.

Aristokles – Platon [427 - 348 r. pne.] był czołowym greckim filozofem,

synem Aristona i Periktiony, która ród swój wywodziła od Solona. Urodził się w

Atenach w siódmym dniu miesiąca Targelion w czasie osiemdziesiątej ósmej
Olimpiady [428 - 425 r. pne.], a więc w dniu, w którym według wierzeń Delijczyków

urodził się Apollo, w czasie archontatu Ameiniosa i należał do Demu [Gminy]
Kollytos. Pseudonim Platon [Szeroki] z powodu budowy ciała nadał mu Ariston z

Argos, pod kierunkiem którego odbywał ćwiczenia gimnastyczne. Platon ponoć brał
udział w igrzyskach istmijskich jako zapaśnik. Zajmował się także malarstwem i

pisał poezje; najpierw dytyramby, później pieśni i tragedie. Mając dwadzieścia lat
słuchał wykładów Sokratesa, przeszedł do historii jako uczeń Sokratesa, twórca

pierwszego systemu filozoficznego - idealizmu metafizycznego, który pozostawił w
spuściźnie swoje słynne Dialogi. Związany więzami rodzinnymi ze środowiskiem

najstarszej demokracji ateńskiej, otrzymał staranne wykształcenie. Od 20 roku
życia należał do najwierniejszych uczniów Sokratesa, z którym przebywał przez 8

lat; po skazaniu Sokratesa na śmierć za głoszenie pochwały homoseksualizmu,
opuścił Ateny i przez 20 lat podróżował; był w Megarze, Cyrenie, Egipcie, Azji

Mniejszej, Italii, gdzie silny wpływ wywarły nań koncepcje pitagorejczyków i na
Sycylii; gdzie przez krótki okres był wychowawcą i nauczycielem tyrana Syrakuz,

Dionizjusza II Młodszego. W roku 389 pne. powrócił do Aten i poświęcił się
całkowicie pracy naukowej i nauczaniu; około roku 387 pne. założył tzw. Akademią

Platońską i do końca życia pozostał jej scholarchą.

Platon odwołuje się do tradycji orficko - pitagorejskiej, wg której dusza jest

nieśmiertelna i wielokrotnie się odradza. Platon przeciwstawiał się mechanizmowi
Demokryta z Abdery i głosił, że każda dusza oglądała już idee za swego

poprzedniego życia. W dziedzinie polityki Platon doszedł od koncepcji państwa
idealnego i usiłował połączyć wymóg autorytetu i wolności, czyli monarchii i

demokracji. Bogactwo dzieł Platona jako myśliciela staje się jeszcze bardziej
widoczne dzięki jego sztuce pisarskiej. Platon jako pierwszy używał literackiej

formy dialogu, ponieważ sądził, że myśl, która jest nieustannym ruchem i
poszukiwaniem, nie można zamknąć w formie skrystalizowanej; pozostaje ona

bowiem wciąż w rozwoju i dynamice. Koncepcje Platona wywarły znaczny wpływ
na rozwój filozofii starożytnej oraz średniowiecznej i stały się inspiracją

późniejszych kierunków i szkół filozoficznych, aż po współczesność. Zmarł w
pierwszym roku sto ósmej Olimpiady [348 - 345 r. pne.], podczas uczty weselnej,

mając osiemdziesiąt jeden lat.

Na podstawie Żywotów i poglądów słynnych filozofów

Diogenesa Laertio BIBLIOGRAFIA

1. Platon - Timaios i Kritias; przekład Witwicki; PWN 1960
2. Herodot – przekład: Krymer; Dzieje ; Czytelnik 1954
3. Wanda Markowska - Mity greckie; Iskry 1955

4. Jan Parandowski - Mitologia; Czytelnik 1959
5. Jerzy Zajdler - Atlantyda; Wiedza Powszechna 1968

6. Pauzaniasz - Wędrówka po Helladzie, przekł. Niemirska; Ossolineum 1973
7. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu; Pallottinum 1980

8. Robert K.G. Temple - Tajemnice Syriusza; Poznań 1982
9. Diogenes Laertios - Żywoty i poglądy słynnych filozofów; PWN 1984

10. C. W. Ceram, Bogowie, groby i uczeni, przeł. Jerzy Nowacki, Warszawa 1987
11. Pierre Grimal - Słownik mitologii greckiej i rzymskiej; Ossolineum 1990

12. Popol Vuh Księga Narodu Quiche, przekład Czarnocka, Warszawa 1980.
13. R. H. Charles - Book of Enoch; Clarendon; Oxford 1964

14. New American Bible; Washington 2002
15. Richard Laurence – The Book of Enoch - 2000

ARISTOKLES – PLATON

A T L A N T Y D A

czyli zamierzchłe wspomnienia z początków ludzkości

stanowiące komentarz do dialogów Platona Timaios i Kritias,

zebrane z Ksiąg Henocha, Księgi Genesis Starego Testamentu,

oraz dokumentów arabskich i sanskryckich.

opracował Włodzimierz Janusz Szypura

Aristokles – Platon

[Αριστοκλης − Πλατον]

Gdańsk

2006

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

SŁOWO WSTĘPNE

Prawdziwym autorem tych zamierzchłych wspomnień z początków

ludzkości jest Aristokles - Platon, bowiem to właśnie on zapoczątkował dyskusję na
ten temat i zawarte tutaj wiadomości głównie pochodzą od niego. Dialogi Platona -

Timaios i Kritias, stanowią kanwę tego komentarza, pozostałe informacje to w 90 %
starodawne przekazy dotyczące początków ludzkości, które zebrałem z różnych

źródeł, wobec tego nie mogę uważać się za autora tego opracowania. Do każdego
niemal zawartego tutaj zdania, można byłoby dodać stosowny komentarz, jednak

moim zamierzeniem nie było narzucanie jakiejkolwiek oceny. Pragnę tylko
przedstawić dostępne informacje w zwięzłej postaci, aby każdy mógł wyciągać

własne wnioski.

Jestem całkowicie przekonany, że teoria rozwoju gatunków Karola Darwina

[1809 - 1882 r.], choć prawdopodobna dla zwierząt i niższych form życia, jest z
gruntu fałszywa w odniesieniu do rozwoju rodzaju ludzkiego. Moim zdaniem, taki

pogląd nie zasługuje nawet na krótki komentarz, choć taką agnostyczną "jedynie
słuszną wiarę” wyznaje wielu "pseudo-naukowców". Zwłaszcza ci "szaleni

naukowcy", którzy również uwierzyli w bzdurne uproszczenia mechanizmów
społecznych zawarte w marksizmie, teraz wpadli w zachwyt obłąkańczej radości,

gdy dowiedzieli się, że pochodzą od małpy, choć dotąd wierzyli, że zostali
stworzeni przez Boga.

Fakty i zgromadzone informacje same kwestionują taki dogmat "nauki", a

kwestionowanie aktualnie obowiązującej wiedzy zawsze prowadzi do rozwoju

nauki. Archeologia choć jako nauka liczy sobie ca 200 lat, jak dotychczas nie
wyjaśnia przeszłości, a tylko klasyfikuje znaleziska i umieszcza w niedostępnych

muzeach i archiwach, często też uprawia sztukę upiększania faktów bzdurami,
które prezentują jedynie bezradność wobec faktów i nie przybliżają prawdziwego

znaczenia wiedzy o przeszłości.

W połowie XIX wieku dowiedziono, że komórka jest nośnikiem wszystkich

funkcji życiowych i w jądrach komórkowych przechowywane są zespoły cech
przekazywane następnym pokoleniom, a chromosomy są nośnikami informacji

genetycznej. Komórki organizmu ludzkiego mają na przykład 46 chromosomów,
organizm pszczoły 16 chromosomów, a owcy aż 54 chromosomy. Daleko bardziej

istotne są trzy prawa dziedziczenia cech sformułowane przez Mendla. Gregor
Johann Mendel (1822 - 1884 r.), wykładowca przyrodoznawstwa i fizyki w Brunn

(Brno), odkrył prawa dziedziczenia i stał się ojcem nauki o dziedziczeniu. Jego
prawa uznawane są do dziś jako bezsporne w odniesieniu zarówno do człowieka,

jak również zwierząt i roślin.

Osobiście uważam, że należy podchodzić z należnym respektem do

starożytnych przekazów. Najbardziej karygodne jest ukrywanie lub przemilczanie i
negowanie artefaktów i przekazów nie pasujących do obowiązującej ideologii lub z

góry założonej tezy [a priori]. Podstawowym błędem „oficjalnej nauki” jest także
całkowita wiara w datowanie znalezisk archeologicznych metodą izotopu węgla

C, metoda określania czasu na podstawie czasu połowicznego rozpadu izotopu

węgla

C, który wynosi 5 730 lat, zakłada niezmienną zawartość tego izotopu w

powietrzu oraz stałą radioaktywność atmosfery. Wiadomo przecież, że zawartość
dwutlenku węgla CO

, a więc również tego izotopu w atmosferze nie była stała w

odległych epokach historycznych. Tym którzy całkowicie wierzą datowaniu
znalezisk archeologicznych z odległych epok metodą izotopu

C, proponuję

przebadanie doczesnych szczątków ludzkich z Mohenjo-Daro w Pakistanie.
Osobiście chciałbym poznać wyniki tych badań, nie mam żadnych wątpliwości co

wyniknie z tych badań radioaktywnych szkieletów mieszkańców Mohenjo-Daro - że
ci ludzie jeszcze się nie narodzili!

- 5 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Artefakty Atlantydy

W roku 1970 na morskim dnie nieopodal Wyspy Bahama dr Ray Brown

znalazł i opisał piramidy, drogi, kopuły, prostokątne budynki i "niezidentyfikowane"
metalowe instrumenty. Posągi posiadały "tajemnicze" kryształy zawierające

miniaturowe piramidy. Metalowe przyrządy i kryształy zabrano do analizy. Odkryto
też, że te kryształy wzmacniały energię przechodzącą przez nie, jednak sposób

działania dotąd nie jest znany. Kirlian fotograf, który rejestrował odbicia poza
naszym spektrum widzenia ukazał wnętrze kryształu niewidoczne gołym okiem.

Znalezione tajemnicze przedmioty rozjaśniały pomieszczenia wewnętrzne pod
wodą.

W 1977 roku odkryto tajemnicze znalezisko na dnie Atlantyku wykonane

nieznaną technologią. 200 m tajemnicza piramida rozświetla otaczającą wodę z

iskrzeniem do głębokiej zieleni, wyraźnie kontrastując z ciemnością czarnych wód
na tej głębokości. Odkrycie zostało sfotografowane przez Arl Marahall'a z wyprawy

na rafę koralową Cay Sal.

Dr William Bell w roku 1958 zrobił zdjęcie dna Atlantycku pokazujące iglicę

wysokości 1,8 m wystającą z pary kół jako podstawy, z tego trzonu wydobywały się
szczególnie jasne emanacje. Przypuszczalnie są to pozostałości Wiecznego

Płomienia, zasilanego kosmiczną energią z kryształu umieszczonego na
wierzchołku piramidy, o którym opowiadali starożytni.

Przypuszczalnie wszystkie piramidy zbudowane są z betonu, uczeni

uznają, że cement użyty do ich wykonania musiał być lepszy od używanego

współcześnie. Piramidy, znaleziono na dnie Atlantyku, w Chinach w Ameryce, w
Mezopotamii i w Egipcie. Starożytne pisma opisują piramidy jako Kapsuły Czasu

zawierające historię i technologię Imperium Słońca.

Ogromna piramida, zanurzona na głębokość 3 000 m w wodach Atlantyku,

jak relacjonuje wyprawa Tony Benik'a była wyposażona w pulsujący kryształ na
szczycie. Znaleziono też nieprzeźroczystą kryształową płytkę, gdy oświetlano tą

płytkę, wówczas wysyłała wzmocnione promieniowanie przez to tajemnicze napisy
stawały się widoczne.

Głęboko pod wodą w Ameryce Środkowej, na Yucatanie, w Luizjanie i w

Cieśnie Florydy znaleziono piramidy.

Marmury budowli w stylu greckim znaleziono między Florydą i Kubą, z

kolumn znalezionych na Wyspach Bahama, promieniowała energia.

Wprawiający w największe zdumiewa artefakt znajdujący się na dnie

atlantyckim, który został opisany przez załogę Kapitana Reyes'a Mirag'a z

hiszpańskiego statku ratowniczego Talia. Nagrali na video mile podmorskiej
przestrzeni z majestatycznymi świątyniami otoczonymi kolumnami i piramidami,

budynki i posągi i szerokie zakręcające się aleje, z mniejszymi alejkami
odgałęziającymi się ze środka jak szprychy w kole.

Od 1956 r więcej niż 30 oddzielnych ruin znaleziono na dnie Atlantyku, a w

starożytnych bibliotekach znaleziono wiele starych map pokazujących Atlantydę z

jej łańcuchem wysp. W antycznych opisach wyspy te określano jako Aryjskie, Og,
Posejdonia i Antigua. Posejdonia podobno była stolicą kontynentu rozciągającego

od Afryki Północnej i Europy do Florydy z tropikalnym klimatem na zachodnim i
południowym wybrzeżu i chłodnym klimatem na północy i wschodzie.

Ruiny dróg i budynki znalazł dr Mansan Valentine na Wyspie Bimini w

1960 r. Podobne ruiny zostały też sfotografowane na rafie koralowej Cay Sal

nieopodal Wyspy Bahama. Ruiny są takiej samej budowy jak najstarszego miasta
świata - Tiahuanaco w Boliwii, którego kalendarz pokazuje ścisłe pozycję gwiazd i

planet 27 000 lat temu, tj. więcej niż 20 000 lat przed najstarszymi cywilizacjami
według "oficjalnej" historii.

- 6 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Podobne podwodne ruiny znaleziono nieopodal Maroka 20 m pod wodą.

Dr David Zink w 1957 r. nieopodal wybrzeża Wyspy Bahama znalazł

stylizowaną marmurową głowę, budowa bloku sugeruje, że została odlana w

formie, oraz relacjonował, że promieniowała z niej energia.

Kapitan John Alexander odkrył zrujnowany bardzo złożony port, na

morskim dnie Bimini.

Głęboko w morzu odkryto zanurzone pod wodą budowle z dobrze

zachowaną brukowaną drogą, na dnie Atlantyku odkryto chodnik o nawierzchni z
tlenku magnezu, prowadzący wzdłuż morskiego dna z Florydy do Południowej

Karoliny. Kolumny świątyni, budynki, posągi, szerokie zakręcające aleje z bardziej
małymi alejkami odgałęziające się jak szprychy w kole, majestatyczne świątynie i

piramidy, nagrania dokonał Kapitan Mirag z hiszpańskiego statku ratowniczego
"Talia".

Wielką piramidę z ogromnym kryształowym szczytem, znaleziono na

głębokości 3 000 m pod wodą na środkowym Atlantyku, relacjonuje Tony Benlk.

Tajemniczą budowlę z kopułą podobno widziało w jasnej wodzie kilku

pilotów w Cieśninie Florydy.

W roku 1981 wyprawa P. Cappellano odkryła tajemnicze ruiny z dziwnymi

symbolami na morskim dnie nieopodal Wysp Kanaryjskich.

W roku 1977 wyprawa Ari Marshall'a znalazła 50 m pod wodą ogromną

piramidę na rafie koralowej Cay Sal nieopodal Wyspy Bahama. Piramida miała

wysokość 200 m. Piramiaa tajemniczo rozświetlała otaczającą wodę z iskrzeniem
wypływającym z otworu piramidy i otoczona była przez zieloną wodę, zamiast

czarnej wody na tej głębokości.

Lieceser Hemingway relacjonował: kilka akrów ruin z białego marmuru

znaleziono na dnie oceanu nieopodal Kuby.

Budowla sfotografowane na morskim dnie nieopodal wyspy Andros.

Zatopione miasto 400 mil na zachód od Portugalii znalazła sowiecka

wyprawa kierowana przez Borisa Asturua, opowiada że "pozostałości ulic sugerują

używanie jednotorowej kolei do przewozu ładunków", Boris Asturu dodał też, że
znalazł posąg.

Drogę z Wyspy Bahama badał dr Manson Valentine. Nie wiadomo jaką

technologią zbudowano długi chodnik drogi z brukowaną nawierzchnią ciągnący

się przez setki mil, który jeszcze teraz jest w dobrym stanie. Droga ta zawierała
tlenek magnezu i została znaleziona pod wodą, wiedzie ze Wschodniego

Wybrzeża Ameryki i zanurza się w głębiny.

Kolumny znalezione na atlantyckim dnie w 1969 r. przez Roberta Fero i

Michaela Grumley'a, skała z której wyrzeźbiono nie pochodzi z tej części świata.

Dimitri Rebikoff, znalazł pod wodą platformę zbudowaną specjalnie jako

soczewkę skupiającą, relacjonuje, że ruiny otaczała słodka woda. Marmurowy
Akropol pod wodą oparty na żłobionych kolumnach, znalezisko roztacza się na

powierzchni pięciu akrów.

Heinrich Schilemann - człowiek który odnalazł i odkopał ruiny Ilionu [Troi],

podobno opuścił w spisie odkryć sławnego Skarbu Priama, brązową wazę z
metalowymi monetami z glifami w języku Fenickim we wnętrzu. Napisy na

monetach wyrażają, że pochodzą z czasów Króla Chronosa z Atlantis. Identyczne
wyroby garncarskie znaleziono w Tiahuanaco, w Boliwii.

Dwudziestu uczonych, włącznie z archeologami, biologami morza,

geologami i kartografami badali ruiny na morskim dnie nieopodal wyspy Bimini w

1975 r. i znaleźli artefakty, których ściany i drogi zostały wykonane z materiałów
nie występujących w tej części świata.

Archeolodzy pracujący koło Fayum, nieopodal Oazy Siwa w Egipcie odkryli

skamienieliny kangurów i innych australijskich torbaczy. Nie wyjaśniono też

- 7 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zestawu pozłoconych bumerangów odkrytych przez Cartera w grobie

Tutenchamona.

„Oficjalna nauka” milczy też na temat map arabskiego admirała Piri Reisa,

przedstawiającej odwzorowanie basenu Morza Śródziemnego, Afryki, a nawet
Antarktydy. Piri Reis (Hadżi Muhammad) był otomańskim admirałem, urodził się

około roku 1465 w Gallipoli na Dardanelach. Już w młodości rozpoczął służbę na
statkach kaperskich w Marynarce Otomańskiej i po wielu latach walki przeciw

armadzie Hiszpańskiej, Genueńskiej i Weneckiej, w której odniósł szereg
sukcesów, został wyniesiony do godności Reisa [Admirała]. Sułtan kazał go ściąć

w następstwie jego porażki na Morzu Czerwonym w roku 1554, w walce przeciw
portugalskiej marynarce, Piri Reis miał wówczas 90 lat.

Piri Reis również był kartografem - najlepiej znany jest zbiór jego map z

Księgi Morza, Kitab i Bahrieh, jednak największą sławę zyskała jego mapa świata

[wykonana w roku 1513]. Stare mapy geograficzne należące do admirała Piri Reisa
odkryto w 1929 r., w pałacu Topkapi w Stambule. Mapy okazały się bardzo

dokładne i to nie tylko w odniesieniu do regionu śródziemnomorskiego i Morza
Martwego. Mapy Piri Reisa przedstawiają także wybrzeża Ameryki Północnej i

Południowej, a nawet kontury Antarktydy zaznaczone z taką samą precyzją.
Najbardziej zaskakująca jest dokładność mapy, co więcej, mapy ukazują nie tylko

zarysy kontynentów, lecz zawierają także topografię wnętrza lądów. Łańcuchy
górskie, szczyty, wyspy, rzeki i wyżyny, są naniesione z niesłychaną dokładnością,

nawet na tych obszarach, które jeszcze dzisiaj są bardzo słabo zbadane.

Zobrazowanie mapy jest odmienne od obecnie przyjętego, Mercatora i

przedstawia rzut styczny świata do Aleksandrii. Na mapie Piri Reisa są już
zaznaczone łańcuchy górskie na Antarktydzie odkryte dopiero w roku 1952.

Porównanie map Piri Reisa ze współczesnymi zdjęciami satelitarnymi kuli
ziemskiej wykazało, że sporządzenie tej mapy wymagało chyba zdjęć satelitarnych

lub lotniczych wykonanych z bardzo dużej wysokości!.

W górach Subi na zachodnim wybrzeżu Borneo znaleziono sieć pieczar,

ukształtowaną jak katedra. Pozostawione przedmioty wskazują, że prace
budowlane prowadzono tam 38 000 lat temu. Wśród tych niebywałych znalezisk są

tkaniny tak delikatne i szlachetne, że nie można sobie wyobrazić, aby mogli
wykonać je dzikusy.

Cóż można przeczytać choćby na temat planetarium wydobytego ze

starożytnego wraku, ponad sto lat temu, nieopodal wyspy Antikythera.

Spenetrowano wrak wypełniony posągami z marmuru i brązu, jednak największym
odkryciem okazała się bezkształtna bryła brązu kryjąca planetarium.

Zrekonstruowana machina składa się z ponad 20 kół zębatych i koła głównego,
którego osią był obrotowy wałek napędzający wszystkie skale. Wskazówki

chronione były pokrywkami z brązu, na których umieszczono napisy. Działanie
planetarium oparte jest na ruchu Syriusza i pozwalała na obliczanie ruchów

Księżyca, Słońca a nawet innych planet, koła zębate z brązu wymagają
zaawansowanej technologii obróbki. Rzecz niebywała, na tej machinie

umieszczono rok produkcji - 82 pne., wyrób prezentuje dojrzałą koncepcję, zatem
prototyp zapewne został wykonany znacznie wcześniej.

Namacalne fakty i nader liczne przekazy, które nie pasują do żadnego

uznanego schematu, każą na nowo podejść do całej zamierzchłej prehistorii. Do

współczesnej archeologii wkradają się już pierwsze wątpliwości, lecz konieczne
jest dokonanie odważnego wyłomu w gęstwinie skrywającej przeszłość, omawiane

artefakty to: jaskinie, groby, sarkofagi, mumie, stare mapy, szalone budowle,
niesłychane osiągnięcia techniki i architektury. Należy od nowa spojrzeć na

zagadnienia dotyczące odległych epok i należy uznać, że rozwój ludzkości nie
następował równolegle we wszystkich społecznościach i należy wreszcie uznać

- 8 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

prawdziwość zapisów Biblii i innych starych ksiąg dotyczących początków rodzaju

ludzkiego. Zadziwiająca sprawa od Egiptu do Peru, od Ur po Jukatan, gdziekolwiek
powstawały cywilizacje, Bogowie telepatycznie wydawali ludziom rozkazy, traktując

ich jak swych niewolników, a ludzie byli faktycznie pozbawieni własnej woli. Należy
sobie uzmysłowić, że człowiek i jego wczesne cywilizacje miały umysłowość

odmienną od współczesnej.

Niniejsze opracowanie można traktować jako prezentację różnych baśni z

zamierzchłej przeszłości, pragnę jednak zauważyć, że w każdej baśni znajduje się
przynajmniej ziarnko prawdy. Podstawowe wiadomości pochodzą z dialogów

Platona Timaios i Kritias. Przedstawiam cały tekst dotyczący Atlantydy bez
żadnych zmian, brakujące dokończenie dobrze przedstawiają Księgi Henocha i

pierwsza Księga Starego Testamentu – Księga Rodzaju [Genesis].

Nikogo nie powinno bulwersować utożsamienie biblijnego B o g a -

J a h w e z najwyższym Bogiem Greków - Z e u s e m , należy bowiem pamiętać, że
zanim Mojżesz ustanowił wiarę w jednego Boga, wierzenia religijne Żydów niewiele

różniły się od religii ludów sąsiednich. Wiadomo przecież, że Hebrajczycy czcili
również boginię A n a t h e , którą czciły również ludy Międzyrzecza i Fenicjanie pod

imieniem A s t a r t e , oraz Egipcjanie jako N e i t h , zaś Grecy pod imieniem
A t e n a . Wiemy również, że starożytni Hebrajczycy uważali A n a t h e za siostrę, a

niekiedy nawet za żonę J a h w e . Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, że
żydowski J a h w e z okresu przed Mojżeszem i grecki bóg Z e u s to jedna i ta

sama postać. Przecież dopiero po przeprowadzeniu reformy religijnej przez
Mojżesza zabroniono wyznawcom J a h w e wymieniać imiona innych bogów: “Nie

będziesz miał innych bogów przede mną”.

Trudno zrozumieć sens słów Jahwe z Księgi Rodzaju “Zgładzę ludzi z

powierzchni ziemi, bo żałuję żem ich uczynił”, nie przedstawiono bowiem żadnych
przewinień rodzaju ludzkiego, jednak pewne światło na sytuację rzuca Księga

H e n o c h a , poza tym nie wiadomo do kogo się zwrócił Jahwe, bardziej
zrozumiała jest sytuacja opisana przez poniekąd zbieżne informacje Kritiasa i

Henocha.

Spór o Atlantydę trwa już 2 500 lat, a zapoczątkował go Arystoteles,

podważając wiarygodność przekazu Platona stwierdzeniem: “Amicus Plato, sed
magis amica veritas” [Platon przyjacielem, lecz większym przyjacielem prawda].

Istnienie Atlantydy do tej pory nie zostało ostatecznie rozstrzygnięte.

Egipskiemu kapłanowi Manetonowi z Sebennytos, z III stulecia pne.,

kapłanowi "pogańskiej świątyni w Heliopolis" przypisuje się autorstwo ośmiu i
dzieł, między innymi księgi o dziejach Egiptu oraz Księgi Seti. Zawierają one

imiona i daty panowania przedhistorycznych królów, sięgające czasów półbogów i
bogów. Kapłan Maneton pisze, że pierwszym władcą Egiptu był Hefajstos, który

też przyniósł ogień na Ziemię. Po nim rządzili Chronos, Ozyrys, Tyfon, brat
Ozyrysa, następnie Horus, syn Ozyrysa i Izydy. "Po bogach przez 1 255 lat rządził

ród boskich potomków, a po nich przez 1 817 lat rządzili znowu inni królowie. Po
nich trzydziestu innych królów memfickich, przez lat 1 790. Potem jeszcze innych

dziesięciu - tynickich, przez 350 lat. Rządy duchów zmarłych i boskich potomków
trwały 5 813 lat". Od Manetona przejął te dane Książę Kościoła Euzebiusz z

Cezarei, który wyraźnie zaznacza, że chodzi o lata księżycowe, ale i tak oznacza
to 11 025 lat księżycowych. "W Egipcie panowali bogowie i herosi i to niewiele

mniej niż lat osiemnaście tysięcy, a ostatnim królem boskim był Horus, syn Izydy.
Poczynając od Mojrisa ziemscy królowie władali Egiptem minęło nie mniej niż 5

000 lat do 180 olimpiady, w czasie której ja sam przybyłem do Egiptu".

Od Menetona pochodzi jedyne potwierdzenie przekazu Platona z dialogów

Timaios i Kritias. Napisana przez niego po grecku historia Egiptu “Od

- 9 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

najdawniejszych czasów” do czasów Aleksandra Macedońskiego zaginęła, jednak

zachowały się cytaty późniejszych chrześcijańskich pisarzy, między innymi Józefa
Flawiusza i Euzebiusza z Cezarei. Ze źródeł tych wynika, że Meneton widział

kamienne kolumny ustawione przez T h o t h a [egipskiego Boga mądrości] w kraju
Siriad, przetłumaczył ze „świętego” języka hieroglificznego relację i zapisał, podane

przez Kritiasa informacje potwierdzając je.

Diodor Sycylijski podaje w pierwszej księdze, iż starożytni bogowie "w

samym tylko Egipcie założyli wiele miast, że bogowie mieli potomków, z których
niektórzy zostali królami Egiptu". W owych odległych czasach przodkowie ludzi byli

istotami niezwykle prymitywnymi "dopiero bogowie oduczyli ludzi pożerania się
nawzajem". Od bogów też ludzie nauczyli się - według Diodora - sztuki,

wydobywania minerałów, sporządzania narzędzi, uprawy ziemi i produkcji wina.

Również język i pismo było darem istot z nieba. "Oni to bowiem pierwsi

ułożyli zrozumiały dla wszystkich język i opatrzyli nazwami wiele rzeczy, na które
dotąd nie było wyrażenia. Hermes wynalazł pismo o określił porządek oddawania

bogom czci oraz składania ofiar. On też miał być pierwszym, który drogą
obserwacji przeniknął porządek gwiazd i harmonię natury oraz dźwięków i był

Świętym Pisarzem Bogów". Zupełnie niezależnie od pism Diodora mianem
"świętego pisarza" określa się również Henocha identyfikowanego z Hermesem.

Henoch podaje, iż "strażnicy nieba" nauczyli ludzi pisania atramentem na
papirusie".

Diodor Sycylijski przed tysiącami lat twierdził, iż egipski bóg Ozyrys założył

też kilka miast w Indii. "Powiadają, że od Ozyrysa i Izydy aż do panowania

Aleksandra, który założył w Egipcie miasto nazwane jego imieniem, upłynęło
ponad dziesięć tysięcy lat - niektórzy jednak podają, że niewiele mniej niż

dwadzieścia trzy tysiące lat".

Przedziwną i przedziwną sprawą jest wzajemne „potwierdzanie się”

przekazów przez starożytne podania z różnych kręgów kulturowych.

Początki rodzaju ludzkiego giną w zamierzchłej przeszłości. Wg Diogenesa

Laertiosa (III w. ne.), kapłani egipscy zarejestrowali 373 zaćmienia słońca i 822
zaćmienia Księżyca, według współczesnych obliczeń te kosmiczne wydarzenia

zaszły w ciągu 10 tys. lat. Poza tym Egipskie papirusy kosmologiczne zawierają
informacje dotyczące kulistości Ziemi, planet i Słońca, a nawet informacje o ruchu

Ziemi wokół Słońca. Szczególnym zainteresowaniem kapłanów egipskich cieszyła
się największa gwiazda konstelacji Wielkiego Psa – Syriusz, ponieważ uważano ją

za miejsce pobytu O z y r y s a .

Wielu kapłanów egipskich zajmowało się kalendarzem obserwując

pierwszy wschód Syriusza. W starożytnej świątyni I z y d y - H a t o r w Dendera
zbudowanej w 700 pne. północny otwór nad centralnym wejściem do świątyni jest

skierowany na tą gwiazdę, a na ścianie tej świątyni umieszczony jest zodiakalny
kwadrat wskazujący tą gwiazdę. W Świątyni znajduje się piękny posąg Izydy,

otoczony wielką kolumnadą, ustawiony w końcu nawy bocznej i skierowany jest na
wschód Syriusza. Kapłani umieścili Gem [klejnot] na czole bogini I z y d y , tak że

światło odbite tej gwiazdy pada na ten klejnot. Gdy Kapłani egipscy widzieli światło
Syriusza na klejnocie posągu I z y d y , zawiadamiali ludzi, że rozpoczyna się

Egipski Nowy Rok. W świątyni znajduje się napis, który mówi: "Jej Wysokość I s i s
świeci w świątyni na Nowy Rok i miesza swe światło ze światłem jej ojca R a na

horyzoncie".

Gdy Egipcjanie widzieli Syriusza wschodzącego tuż przed Słońcem,

wiedzieli już, że niebawem nastąpi wylew Nilu, ze względu na urodzajność ziemi
zależną od wylewu Nilu. Heliakalny wschód Syriusza zawsze zdarza się około

letniego przesilenia dnia z nocą i nadchodzi czas wylewu Nilu, oznaczający
początek Nowego Roku, ten stały porządek utrzymywała I z y d a . Okres gdy

- 10 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Syriusz znika z nieba opisano w micie, który powiada, że I z y d a ukrywa się

dopóki nie narodzi się jej syn Horus - każdego roku w Egipcie w miesiącu Thoth
następuje heliakalny wschód Syriusza, gwiazda ponownie ukazuje się i jest to czas

narodzin - zmartwychwstania Horusa.

Bogowie zgodnie z przekazami Sumeryjskimi pochodzili z planety Nibiru

"Planety Krzyża". Asyryjczycy i Babilończycy nazywali go Marduk, jak swego
głównego Boga. Sumeryjczycy mówili, że rok na planecie Nibiru wynosił 1 sarea i

był równoważny 3 600 lat na ziemi. Powiadali też, że czas życia Anunnaki wynosił
120 sarea, tzn. 432 000 lat.

Zgodnie z Wykazem Królów 120 sarea minęło od czasu gdy Anunnaki

przybyli na Ziemię do czasu Potopu. Sumeryjskie teksty dzielą historię na dwie

epoki, oddzielone przez wielki Biblijny Potop. Zgodnie z Sumeryjskim Wykazem
Królów 120 sarea minęło od czasu, gdy Anunnaki przybyli na Ziemię do Wielkiego

Potopu. Wielcy Anunnaki ponoć wydali wyrok na ludzkość i zalali Ziemię potopem.

Gdy wody potopu wycofały się, Anunnaki uznali, że są zbyt Wielcy dla

rodzaju ludzkiego i wycofali się z Ziemi. Przypuszczalny powód zawiera się w
informacji, że Wielcy Anunnaki gwałtownie się starzeli po przybyciu na Ziemię. Ich

życie zaczynało się synchronizować z szybszymi obrotami Ziemi i skracało się w
porównaniu do długości życia na Nibiru.

Sumeryjczycy nigdy nie nazywali Anunnaki, „Bogami”, zwykle nazywano

ich dwu zgłoskowym określeniem "Din-Gir". "Din” znaczy prawy, czysty, jasny, "Gir”

opisuje strzałę lub zaostrzony przedmiot. Jako epitet dla Anunnaki "Din-Gir” znaczy
prawych, posługujących się ognistymi strzałami - piorunami.

Termin „ELU” używany - w Arkadyjskim, dokładnie znaczy: „Wielki” i od

niego pochodzi Babiloński, Asyryjski, Hebrajski i Ugaryjski termin El, któremu

Grecy nadali konotację „Bóg”.

Być może jakieś światło rzuci najnowsze odkrycie archeologiczne -

Biblioteka Aleksandryjska. Na sympozjum naukowym, które odbyło się 12 maja
2004 w Uniwersytecie Kalifornijskim, Prezydent Najwyższej Rady Starożytności

Egiptu, Dr Zahi Hawass obwieścił światu odkrycie Najstarszego Uniwersytetu
Świata.

W Aleksandrii, obecnie w większości znajdującej się pod wodą, w dzielnicy

Bruchion, Polsko - Egipski zespół archeologiczny odkrył usytuowanie Biblioteki

Aleksandryjskiej, często opisywanej jako największa światowa skarbnica wiedzy.
Odkryte pomieszczenia wyglądają jak audytoryjne sale wykładowe. Odkryto 13

takich sal wykładowych, które mogłyby pomieścić w sumie ponad 5 000 studentów.
Widoczną cechą tych sal były centralnie usytuowane podesty dla wykładowcy.

Dotąd nigdzie nie odkryto takiego kompleksu sal wykładowych, być może był to
Najstarszy Uniwersytet Świata.

Aleksander Wielki wybrał na miejsce nowej stolicy swego Imperium małą

wioskę rybacką w delcie Nilu, która zwała się Rhakotis. Tutaj w roku 320 pne.

została założona nowa stolica Imperium Aleksandra, która wkrótce stała się
najpotężniejszym miastem Lewantu. Nieopodal na wyspie Pharos, zbudowano,

solidną latarnię morską, jeden z Siedmiu Cudów Starożytnego Świata.

Tutaj założono sławną Bibliotekę Aleksandryjską, a w tej bibliotece

Archimedes [285 - 212 r. pne.] wynalazł śrubową pompę wodną, która do dzisiaj
nadal jest w użyciu i cały szereg pomysłowych machin wojennych. W Aleksandrii

Eratosthenes zmierzył średnicę kuli Ziemskiej i odkrywał reguły geometrii. W
Aleksandrii Ptolemeusz napisał Almagest - księgę naukową o naturze

Wszechświata, najbardziej wpływową na 1 500 lat, aż do czasów Kopernika.

Gdy Aleksander Wielki zdobył Egipt w 33 r. pne. i jego Wódz Ptolemeusz

został się Królem Egiptu. Aleksandria, greckie miasto zostało założone i wkrótce
stało się nie tylko najważniejszym miastem Egiptu i całego Lewantu. Tutaj

- 11 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

założono też Akademię i zgromadzono olbrzymią bibliotekę, która stała się

uznanym ośrodkiem intelektualnego świata. Gdy wzrastała potęga "Imperium
Romanum", w tym samym czasie Imperia egipskie i greckie chyliły się już ku

upadkowi, aż Egipt stał się rzymską prowincją w roku 80 pne.

Podczas zdobywania Aleksandrii przez Juliusza Cezara, ogień ze statków

Cezara najpierw pojawił się w porcie, później płomienie objęły całą Aleksandrię,
spaliła się poważna część Biblioteki Aleksandryjskiej. Pod panowaniem Imperium

Rzymskiego, Aleksandria, jeszcze wywierała wielki wpływ i za panowania Augusta
była drugą metropolią antycznego świata zaraz po Rzymie, ale w następny

stuleciach, gdy Rzym cierpiał wewnętrzną dezintegrację, a Imperium Rzymskie
kruszyły skuteczne najazdy barbarzyńców; topniały wpływy kosmopolitycznej

szkoły Aleksandryjskiej.

Uniwersalna władza Imperium Rzymskiego "Pax Romana" początkowo

prześladowała sektę Chrześcijan, jednak wkrótce sytuacja się zmieniła, a w
czwartym stuleciu za panowania Imperatora Konstantyna, nowa sekta Chrześcijan

zyskała znaczne wpływy i postanowiono wyrugować stare wierzenia, prowadzono
regularną wojnę ze szkołami starodawnych pogańskich religii i filozofii.

Cezar Rzymu, Teodozjusz, w roku 389, nakazał swym Edyktem

zniszczenie wszystkich peanów [hymnów pochwalnych od bogów] we wszystkich

świątyniach w granicach Imperium, Serapion w Aleksandrii został zniszczony.
Rozkaz wykonywano z wielką sumiennością i okrucieństwem i Biblioteka

Aleksandryjska została zniszczona bądź rozproszona. W tym samym roku
Imperator Wschodu, Zenon zamknął ważną szkołę w Edessa, a jej Nestoriańscy

nauczyciele zostali wygnani znajdując schronienie w Azji.

Muzeum Aleksandrii, prawdziwy uniwersytet jeszcze utrzymywał swoje

istnienie, aż do 415 r., gdy w buncie roznieconym przez Chrześcijan, zostały
wymiecione ostatnie pozostałości Aleksandryjskiej Szkoły Filozofii i Nauk, a

Hypatia [370 - 415 r.], ostatnia znakomita nauczycielka i filozof tej szkoły padła
ofiarą gwałtowności tłumu.

Gdy Porta muzułmańska rządziła Azją Mniejszą, syryjscy uczeni byli

popierani przez Kalifów i byli zatrudniani na wpływowych stanowiskach jako

lekarze, astronomowie, matematycy, inżynierowie etc, a syryjskie rękopisy autorów
greckich i aleksandryjskich były tłumaczone na Arabski.

Wczesna władza muzułmańska była bardziej gościnna dla starożytnych

nauki przyrodniczych i filozofii, niż wczesne chrześcijaństwo i tak Arabowie stali się

w średniowieczu najlepiej wyszkoleni w matematyce, astronomii, medycynie i
chemii. Muzułmańskie zwierzchnictwo w siódmym i ósmym stuleciu jak fala rozlało

się od Egiptu i Maroka po Hiszpanię. Hiszpania [al Andalus] stała się siedzibą
muzułmańskiego Kalifatu (711 - 1492 r.). 2 stycznia 1492 r. dowódca ostatniej

muzułmańskiej fortecy Boabdil w Grenadzie skapitulował przed zjednoczonymi
armiami katolickich monarchii Izabeli I Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego.

Grenada [Amirate Gharnatah], ostatnie mauretańskie królestwo istniało w Hiszpanii
aż do końca roku 1492, który kładzie kres muzułmańskiemu panowaniu w

Zachodniej Europie.

Z Hiszpanii klasyczna wiedza zachowana przez syryjskich uczonych i

przekazana Arabom, znalazła drogę do Europy, nastąpiło odrodzenie nauki, a
Arabscy matematycy, lekarze i chemicy, byli wielce cenieni jako znawcy nauk.

Arabskie tłumaczenia, opracowania i komentarze starożytnych Greckich i
Aleksandryjskich autorów przejęte z wersji syryjskich w dwunastym i trzynastym

stuleciu, zostały przetłumaczone na łacinę i odtąd stanowią naturalną antyczną
wiedzę. W ten sposób oryginalne Greckie idee całkowicie nie znikły i ponownie

zostały wprowadzane do świadomości łacińskiej Europy.

Dotychczas nie odnaleziono bogatych zbiorów Biblioteki Aleksandryjskiej,

- 12 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

być może znajdą się jakieś pozostałości tych zasobów. Dopiero odkrycie i

odczytanie tych zbiorów może rzucić jakieś światło na interesujące nas problemy
prehistorii, ponieważ Biblioteka Aleksandryjska, Serapion w czasach starożytnych

była największą skarbnicą nauk i przechowywano tam prastare zapisy Egipskie i
Greckie.

Teraz parę słów na temat Kalendarza. Wprowadzenie kalendarza w 753 r.

pne., zgodnie z legendą, przypisywane jest Romulusowi, założycielowi Rzymu.

Rzymianie liczyli lata "ad urbe condita", czyli od założenia miasta Rzymu, system
datowania kalendarza republikańskiego Rzymu, przypuszczalnie wynikał z rozwoju

greckiego kalendarza księżycowego, który Grecy zapożyczyli od Babilończyków.
Oryginalny rzymski kalendarz składał się tylko z 10 miesięcy i 304 dniowego roku.

Pozostałe dni były pomijane, tworząc dodatkowe dni świąteczne podczas pory
zimowej. Miesiące nosiły nazwy Martius [na cześć Marsa], Aprilis, Maius, Iunius [na

cześć Junony], Quintilis, Sextilis, Septembris, Octobris, Novembris i Decembris -
ostatnie sześć stanowią łacińskie określenia liczb. Rzymski władca Numa

Pompilius dodał Ianuarius [na cześć Janusa] - styczeń na początku i Februarius
[na cześć Febusa] - luty na końcu kalendarza tworząc 12 miesięczny rok.

Najwyższa Uczelnia Arcykapłanów Rzymu, [Pontifex Maximus] była

władna zmieniać kalendarz, jednak często polityczne zabiegi miały znaczny wpływ

na ich decyzje i czasami zmniejszano lub wydłużano czas urzędowania jakiegoś
wpływowego urzędnika publicznego.

Kalendarz rzymski już w pierwszym stuleciu pne. stał się beznadziejnie

błędny, bowiem rok nadal był oparty na cyklach i fazach Księżyca, wynosił 355 dni i

był znacznie krótszy od roku słonecznego. Dopiero Mercedonius ustanowił
zmienną długość miesiąca lutego - Februarius 27 lub 28 dni, starając się

zsynchronizować kalendarz z porami roku.

W roku 46 pne. Juliusz Cezar zapoczątkowywał gruntowną reformę

kalendarza, która zakończyła się ustanowieniem nowego systemu datowania.
Kalendarz Juliański zakładał umieszczanie co cztery lata dnia przestępnego, odtąd

rok liczył 365,25 dni. Reforma doszła do skutku w dniu 1 stycznia 45 pne., był to
już znaczny postęp, choć kalendarz Juliański mimo tego dostosowania, jeszcze nie

całkiem był zsynchronizowany z rokiem Słonecznym.

Nowy kalendarz Juliański stosował zmienną liczbę dni w lutym 28 lub 29

dni w roku przestępnym. Później "Quinctilis", piąty miesiąc, został zmieniony na
Iulius [na cześć Cezara], tak samo szósty miesiąc, Sextilis - lipiec przemianowano

na Augustus [na cześć Augusta] -sierpień.

W roku 452 pne. luty - Februarius - został przesunięty pomiędzy Ianuarius -

styczeń i Martius - marzec. Jednak przez szesnaście stuleci, ta niezgodność
kalendarza Juliańskiego wyniosła już około dziesięć dni, gdy w roku1582 Papież

Grzegorz XIII podjął się własnej rewizji kalendarza. Papież Grzegorz XIII nakazał
pominąć 10 dni w październiku 1582 roku, oraz żeby w latach pełnych stuleci,

których liczba nie dzieli się przez cztery nie umieszczano dnia przestępnego, odtąd
rok liczył 365,2425 dni, kalendarz Gregoriański ustalił również Ianuarius [styczeń] -

jako pierwszy miesiąc roku.

Kraje Katolickie niezwłocznie przyjęły kalendarz Gregoriański, pomijając 10

dni października w roku 1582, natomiast kalendarz Nowego Stylu spotkał się ze
znacznym sprzeciwem w krajach pod wpływem Patriarchatu Bizantyjskiego.

Natomiast kalendarz Majów istniejący przynajmniej od 11 sierpnia 3 114

roku pne., ustalał długość roku na 365,242129 dni, a zatem niewiele różnił się od

najnowszych ustaleń roku ziemskiego na 31 556 926 s = 365,242198 dni.

- 13 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Labirynt w Egipcie

Teraz sprawa labiryntu w Egipcie opisanego przez Herodota, "oficjalna

nauka" uważa sprawę za pokończoną i nabrała wody w usta. Wszystkie Książki
archeologiczne powielają bzdurę o wielkim archeologicznym odkryciu pruskiego

"pseudo-archeologa" Lepsiusa. 23 maja 1843 ponoć Lepsius odkrył "labirynt",
opisany przez Herodota, nad naturalnym jeziorem Karun [Birquet el Qorn], w oazie

Fajum. Odkrycie "tego pana" zupełnie nie pasuje do opisów starożytnych
historyków, a jego geograficzne umiejscowienie jest już wręcz groteskowe. Herodot

twierdzi, że labirynt i piramida znajdowały się na brzegu Jeziora Mojrisa. Jezioro to
opisuje jako "cud" będący dziełem rąk ludzkich i mający "obwód 3600 stadiów [640

km]. Labirynt wraz z piramidą znajdował się na nadbrzeżu.

Strabon podkreśla również wielkość "Jeziora Mojrisa" i stwierdza, że był

tam osobiście, czego potwierdzeniem mogą być słowa: "Nasz gospodarz, jeden z
najznamienitszych mężów poszedł razem z nami do jeziora." Na koniec kapłan w

obecności Strabona i wspomnianego gospodarza karmił nieruchawego, świętego
krokodyla, który drzemał na brzegu jeziora i był zbyt leniwy, aby pożreć

przyniesiony mu chleb.

Diodor Sycylijski także wspomina o sztucznym jeziorze: "W dziesięć

pokoleń po wymienionym wyżej królu władanie nad Egiptem objął Mojris i
wybudował w Memfis północne przedsionki. Kazał też wykopać o dziesięć

schojnów na północ od miasta jezioro nadzwyczajny pożytek dające i o
niewiarygodnej wprost wielkości. Jego obwód wynosić miał bowiem 3600 stadiów i

głębokość przeważnie 50 sążni. Kto zatem zastanowiwszy się nad ogromem tego
dzieła, nie zada sobie pytania, ile tysięcy ludzi przez ile lat musiało przy nim

pracować". Diodor podobnie jak Herodot potwierdza że dopływy jeziora były
regulowane potężnymi śluzami, które otwierano bądź zamykano w zależności od

stanu wód Nilu. Jezioro Karun leży w odległości 25 km na północny zachód od
miasta El Fajum i nie może być opisanym przez antycznych historyków Jeziorem

Mojrisa. Nie tylko dlatego, że jest oddalone w prostej linii o 40 km od piramidy w
Hawara, lecz także dlatego, że jest jeziorem naturalnym i nie zasilają go żadne

sztuczne kanały.

Według opisu Herodota labirynt był prawdziwą super budowlą, wystarczy

spróbować sobie wyobrazić półtora tysiąca pomieszczeń pod ziemią, do tego
"dwanaście krytych podwórców" i "jeden i ten sam mur", który otacza ten wielki

kompleks. Ale nie dość na tym - jest jeszcze ogromne sztuczne jezioro, z którego
wystają dwie piramidy. Jak to możliwe, aby tak potężna budowla zniknęła bez

śladu z powierzchni ziemi, przecież jesienią 448 r. pne. jeszcze istniała, a Herodot
tak mówi o wnętrzu wspaniałej budowli:

"Były wprawdzie i piramidy wyższe ponad wszelki opis, a każda z nich

dorównywała wielu i wielkim helleńskim dziełom, ale oczywiście labirynt nawet

piramidy prześcignął. Ma on mianowicie dwanaście krytych podwórców, których
bramy stoją naprzeciw siebie, sześć zwróconych jest na północ, a sześć na

południe, jedna obok drugiej, a od zewnątrz otacza je jeden i ten sam mur. Są w
nim dwojakie komnaty, jedne podziemne, drugie nad tym w górze, w liczbie trzech

tysięcy, po tysiąc pięćset z każdego rodzaju. Otóż nadziemne komnaty sam
widziałem i przeszedłem, mowie tez o tym z własnej obserwacji, natomiast o

podziemnych dowiedziałem się tylko z opowiadania. Przełożeni bowiem nad nim
Egipcjanie w żaden sposób nie chcieli ich pokazać, oświadczając, że są tam groby

królów, którzy pierwotnie ten labirynt budowali oraz świętych krokodyli. Tak wiec o
podziemnych komnatach mówimy tylko to, cośmy usłyszeli, a w górze, większe od

dzieł ludzkich, widzieliśmy sami. Bo najrozmaitsze wyjścia przez sale i zakręty
poprzez podwórce, wzbudzały w nas tysiączny podziw, gdyśmy z jednego

- 14 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

podwórca przechodzili do komnat, a z komnat do korytarzy. A z korytarzy do

innych sal i znowu do innych podwórców z komnat. Dach tego wszystkiego jest z
kamienia podobnie jak ściany, ściany zaś pełne są wyrytych figur. Każdy

podwórzec jest dookoła otoczony kolumnami z białego kamienia i jak najściślej
spojonego z sobą kamienia. A do tego naroża, w miejscu gdzie kończy się

labirynt, przylega piramida czterdziesto-sążniowa, na której wyryte są wielkie
figury. Droga do jej wnętrza idzie pod ziemią. Chociaż ten labirynt jest tak wielkim

dziełem, jeszcze większy wzbudza podziw tak zwane Jezioro Mojrisa, obok którego
ten labirynt jest zbudowany."

Być może labirynt Herodota pochłonęły piaski pustyni, przecież piasek

pochłonął niejedną piramidę, a nawet potężnego Sfinksa w Giza, lecz Herodot z

pewnością nie wymyślił sobie labiryntu ze 1 500 Podziemnymi komnatami i
sztucznym Jeziorem Mojrisa.

Diodor Sycylijski także oglądał w pierwszym stuleciu pne. Labirynt, oto co

napisał: "Po śmierci króla, gdy Egipcjanie ponownie wywalczyli sobie niezależność,

osadzili na tronie swojego władcę, Mendesa, zwanego przez niektórych Marrosem.
Nie dokonał on wprawdzie żadnych wojennych czynów, jednak wybudował sobie

grobowiec, tak zwany Labirynt, który zdobył sławę nie tyle z powodu wspaniałości
budowy, ile z powodu jej niezwykłej pomysłowości. Kto bowiem do niego wszedł,

ten nie tak łatwo znajdzie wyjście, jeśli nie ma u boku zmyślnego przewodnika.
Niektórzy powiadają też, że Dedal przybył do Egiptu, aby podziwiać pomysłowość

tego dzieła i potem zbudował Minosowi na Krecie labirynt, podobny do egipskiego,
w którym wg legendy przebywał Minotaur. Labirynt na Krecie zniknął całkowicie,

nie wiadomo czy dlatego, że władcy kazali go rozebrać, czy też czas zniszczył owe
dzieło, natomiast całość budowli egipskiej po dziś dzień przetrwała w stanie

nienaruszonym".

Ponadto Diodor Sycylijski potwierdza, że labirynt znajduje się "u ujścia

kanału do Jeziora Mojrisa". Kunszt dzieł plastycznych jest zdaniem Diodora "nie do
przewyższenia".

W 423 lata po Herodocie jeszcze inny świadek przebywał w tym samym

miejscu, grecki geograf Strabon (ok. 68 pne. - 26 ne.). Strabon odbywał długie

podróże i w roku 25 ne. również odwiedził Egipt. Dzieła historyczne Strabona
zaginęły, do naszych czasów, jednak przetrwała większa część jego siedemnasto-

tomowej Geografii. W tomie XVII, w rozdziale 37, Strabon pisze:

"Jezioro Mojrisa przez swoją wielkość i głębokość nadaje się zatem do

tego, aby przyjąć w czasie przyboru Nilu przelewające się wody z obu ujść kanału
znajdują się też śluzy, którymi budowniczowie kierują wpływem i wypływem wody.

Ponadto znajduje się tu także wielkie dzieło budowlane Labirynt, dający się
porównać z piramidami, a obok grobowiec króla, który kazał wybudować ten

Labirynt. Labirynt jest otoczony wieloma kolumnadami i przylegają do niego sale
pałacowe, wszystkie w jednym szeregu i wszystkie przy jednej ścianie. Przed

wejściami znajduje się wiele długich, krytych korytarzy, które mają między sobą
kręte połączenia, tak że bez przewodnika żaden obcy nie zdoła odnaleźć wejścia

ani wyjścia z każdej sali. Najbardziej godne podziwu jest jednak to, że strop każdej
z komnat składa się z jednego kamienia i że także szersze strony krytych korytarzy

wyłożone są płytami z jednego kamienia nadzwyczajnej wielkości, przy czym
nigdzie nie dodano ani drzewa, ani innego materiału budowlanego. Jeśli wejść na

dach, który nie znajduje się na bardzo znacznej wysokości, to ujrzy się kamienną
powierzchnię z takich samych ogromnych płyt, również ściany zrobione są z

kamienia nie mniejszej wielkości. Przy końcu znajduje się czworoboczna, mierząca
u każdego boku około cztery plethrony piramida o tejże wysokości z grobowcem

Ismandesa. Jeśli przepłynąć obok tej budowli i jeszcze sto stadionów dalej,
napotyka się miasto Arsinoe, które dawniej nazywało się Miasto Krokodyli. Nasz

- 15 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

gospodarz, jeden z najznamienitszych mężów płynął razem z nami przez jezioro i

pokazywał nam te święte przedmioty".

Ogrom kamiennych płyt labiryntu tak jak na Herodota, wywarł też wielkie

wrażenie na Strabonie. Strabon milczy na temat 1500 podziemnych komnat,
jednak przebywał w Egipcie w czasach rzymskich. W 47 r. pne. rzymski imperator

Gajusz Juliusz Cezar (100 - 44 pne.) zadał druzgocącą klęskę wojskom egipskim i
osadził na tronie swoją kochankę Kleopatrę. W 17 lat później, a więc 5 lat przed

przybyciem Strabona, Egipt został ogłoszony rzymską prowincją. Jest jasne, że
egipscy kapłani ani myśleli wydać najeźdźcom prastarą wiedzę tajemną. Zapewne

w Egipcie obawiano się również rabunkowych zapędów Juliusza Cezara i jego
wojsk. Kapłani egipscy ukryli skarby swej kultury, gdy przybyli najeźdźcy. Herodot

już na 423 lata przed Strabonem nie dostał pozwolenia na wejście do podziemnych
pomieszczeń. Nie trudno więc dziwić się, że Strabonowi nawet nikt nie wspomniał

niczego na temat podziemnych grobowców. Strabon, choć był Grekiem, jednak
przybył ze znienawidzonego "Imperium Romanum", którego Grecja była częścią.

Arabska Księga Chitat napisana przez Tahi ad-Din al-Makrizi

W XIV w. w bibliotekach Kairu znajdowały się jeszcze staro arabskie i

koptyjskie rękopisy. Ocalałe fragmenty tych pism zebrał geograf i historyk Tahi ad-
Din al-Makrizi [1364 - 1422 r.] w swoim dziele Chitat, w tej księdze można

przeczytać, że trzy wielkie piramidy wybudowano "pod szczęśliwą gwiazdą, co do
której się zgodzono":

"Następnie [Saurid] kazał wybudować w piramidzie zachodniej trzydzieści

skarbców z barwnego granitu i wypełniono je bogatymi skarbami, różnymi

przyrządami i pokrytymi mnogością rysunków kolumnami z kosztownych kamieni
szlachetnych, z przyrządami ze znakomitego żelaza, takimi jak broń, która nigdy

nie rdzewieje, ze szkłem, które daje się składać i nie pęka, z dziwnymi
talizmanami, z różnego rodzaju prostymi i złożonymi lekami i śmiertelnymi

truciznami. We wschodniej piramidzie kazał umieścić przedstawienia różnych
sklepień niebieskich i planet, a także wizerunki, jakie kazali sporządzić przodkowie,

do tego doszło kadzidło, które poświęcono gwiazdom i księgi o tychże. Są tam
również gwiazdy stałe i to, co się z nimi od czasu do czasu dzieje. Wreszcie do

kolorowej piramidy kazał wnieść ciała proroków w trumnach z czarnego granitu,
obok każdego proroka leżała księga, w której opisane były jego cudowne czyny,

dzieje jego życia oraz dzieła, których za życia dokonał. Nie było też żadnej nauki,
której nie kazałby utrwalić w piśmie i rysunku. Ponadto umieścić tam kazał skarby

gwiazd, które przekazano tymże w ofierze jak też skarby proroków, a było ich
wielkie i nieprzeliczone mnóstwo. Król ustawił pod każdą piramidą bożka, który

różnymi rodzajami oręża miał się przeciwstawiać ewentualnym intruzom. Jeden z
owych strażników "stał wyprostowany i miał przy sobie coś jakby dziryt. Wokół jego

głowy owinięty był wąż, który rzucał się na każdego, kto do niego przystąpił." O
innym bożek miał szeroko otwarte, błyskające oczy, siedział na czymś w rodzaju

tronu i również miał przy sobie dziryt. Kto na niego spojrzał, nie mógł już wykonać
żadnego ruchu i stał jak skamieniały, aż umarł. W trzeciej piramidzie czyhał

strażnik, który przyciągał do siebie intruzów, tak że do niego przywierali, nie mogli
się już oderwać i oddawali ducha. Kiedy twórca piramidy zmarł, został w niej

pochowany".

Według przekazów arabskich we wszystkich trzech piramidach mają się

znajdować skarby i księgi o niewiarygodnej treści.

Al-Mamun otworzył Wielką Piramidę: "Wszedłem do jej wnętrza i ujrzałem

wielką sklepioną komnatę o podstawie kwadratowej i sklepieniu okrągłym.
Pośrodku znajdował się kwadratowy otwór studni głębokiej na jedenaście łokci.

- 16 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Kiedy się do niej zeszło, na każdej z czterech ścian widziało się drzwi wiodące do

dużego pomieszczenia, gdzie leżały ciała synów Adama. Mówią, że w czasach Al-
Mamuna ludzie poszli tamtędy w górę i dotarli do sklepionej komnaty niewielkich

rozmiarów, w której stał posąg człowieka z zielonego kamienia, w rodzaju
malachitu. Zaniesiono posąg do Al-Mamuna i okazało się, że jest zamknięty

przykrywą. Gdy ją otwarto, ujrzano we wnętrzu ciało człowieka, który miał na sobie
złoty pancerz wysadzany różnymi drogimi kamieniami. Na jego piersi leżała klinga

miecza bez rękojeści, a przy jego głowie czerwony kamień hiacyntu wielkości
kurzego jaja, który płonął wielkim blaskiem. Al-Mamun wziął go dla siebie. Posąg

zaś, z którego wydobyto ciało, widziałem w roku 51 I jak leżał przy wrotach pałacu
królewskiego w Misr. Wstąpili teraz do środkowej komnaty i znaleźli w niej trzy

mary, wykonane z przezroczystych, świecących kamieni, leżały na nich trzy ciała,
każde było okryte trzema szatami i miało przy głowie księgę z nieznanym pismem."

"Ja, Saurid, król, zbudowałem te piramidy w tym a tym czasie i

zakończyłem budowę w ciągu sześciu lat. Kto przyjdzie po mnie i będzie twierdził,

że jest królem tak jak ja, niech spróbuje ją zniszczyć przez lat sześćset: a jak
wiadomo burzenie jest łatwiejsze niż budowanie. Kiedy była już gotowa, obłożyłem

ją brokatem, a on niech obłoży ją chociaż matami. Kiedy król Saurid ben Sahluk
dokonał żywota, został pochowany we wschodniej piramidzie, Hugib zaś w

zachodniej, a Karuras w tej piramidzie, która na dole zrobiona jest z kamieni z
Assuanu, na górze zaś z kamieni z Kaddan. Piramidy te mają pod ziemią bramy,

za którymi zaczyna się sklepiony korytarz. Każdy korytarz jest długi na sto
pięćdziesiąt łokci. Brama wschodniej piramidy leży po stronie północnej,

zachodniej po stronie zachodniej, zaś brama do sklepionego korytarza piramidy z
okładziną na murach leży po stronie południowej. Ilość złota i szmaragdów, jaką

kryją piramidy, nie da się opisać".

W księdze Chitat przytoczono różne przekazy arabskie, które często

podają sprzeczne ze sobą datowania budowy piramid:

"Abu Zaid Al-Balhi opowiada: Na piramidach znajdował się napis

sporządzony w ich języku. Odczytano go i napis brzmiał: 'Obie te piramidy zostały
zbudowane, gdy >>Spadający Sęp<< znajdował się w znaku Raka.' Policzono lata

od tamtej chwili do hidżry Proroka Mahometa i otrzymano dwakroć po 36 000 lat
słonecznych."

Księga Chitat powiada iż ów dalekowzroczny król Saurid zwany był

"Hermesem, którego Arabowie zwą Idrysem". Sam Bóg osobiście miał go nauczyć

wiedzy o gwiazdach i objawić mu, iż na Ziemię przyjdzie katastrofa, lecz część
świata ocaleje i będzie tam potrzebna wiedza. Dowiedziawszy się o tym Hermes -

Idrys - Saurid kazał wybudować piramidy.

"Są ludzie, którzy powiadają: pierwszy Hermes, którego zwano Trzykrotnie

Wielkim jako proroka, króla i mędrca (on jest tym, którego Hebrajczycy zwą
Henochem, synem Jareda, syna Mahalalela, syna Kenana, syna Enosza, syna

Seta, syna Adama - niech mu Allach błogosławi. Idrys wyczytał w gwiazdach, że
przyjdzie potop. Wtedy kazał zbudować piramidy i pomieścić w nich skarby,

uczone pisma i wszystko, czym się martwił, że przepaść i zginąć może, aby było
ochronione i zachowane."

Istnieje też Arabska legenda, która opowiada o Bahr-Bela-Ma, wielkich

rzekach płynących przez Saharę. Miały one być szersze od Nilu, a nad ich

brzegami rozwijania się wysoka kultura. Zdjęcia satelitarne potwierdziła
prawdziwość tej legendy. Pod powierzchnią Sahary istnieje koryto pradawnej rzeki,

która miała do 15 kilometrów szerokości. Próbne wiercenia doprowadziły do
wydobycia żwiru rzecznego już z głębokości kilku metrów. Okazuje się, że legendy

i podania, które niegdyś przekazywano z ust do ust są trwalsze od pisma.

- 17 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Kreta

Na Krecie, tej niewielkiej śródziemnomorskiej wyspie można podziwiać

pozostałości Kultury Minojskiej. Król Mlnos był jednym z trzech synów ojca bogów,
Zeusa i jego mitycznej kochanki, Europy i jest uznawany za najznakomitszego

monarchę świata. Prawa, które Minos wprowadził na Krecie, zostały ponoć
przekazane mu przez jego ojca, Zeusa. Minos uchodzi za władcę Krety, który

wykonywał sprawiedliwe rządy i ucywilizował Kreteńczyków. Wychowywał go król
Krety, Asterion, po jego śmierci Minos chciał zagarnąć całą władzę, lecz przyrodni

bracia nie chcieli na to przystać. Składając ofiarę Posejdonowi, Minos poprosił aby
na dowód jego boskiego pochodzenia przysłał mu byka, którego złoży mu w

ofierze. Władca mórz sprawił, że wynurzył z morskich fal pięknego byka. Minos
jednak odmówił złożenia byka w ofierze, ponieważ chciał zachować rasę

zwierzęcia. Posejdon poprzysiągł mu zemstę. Sprawił, że Pazyfae [córka Heliosa i
Perseis], małżonka Minosa, zakochała się w byku, spółkowała z nim i urodziła

Minotaura - potwora o ludzkim ciele i głowie byka. Nie mogąc sobie poradzić z
Minotaurrem, Minos zaangażował Dedala, który musiał uciekać z Aten z powodu

popełnienia morderstwa, aby zbudował więzienie dla Minotaura. Dedal zbudawał
labirynt, z którego nie było ucieczki. Wiarołomny Minos zapędził wynalazcę do

środka. Dedal jednak zbudował skrzydła dla siebie i swego syna Ikara, które mogły
zanieść ich obu aż na Sycylię. Dopiero Tezeusz, który przybyły z Aten wraz z

haraczem, pokonał Minotaura i dzięki motkowi wełny królewskiej córki Ariadny
opuścił labirynt. Ani stolica Krety, Knossos, ani pałac Minosa nie były chronione

fortyfikacjami. Nie było to konieczne. Trzy razy dzienne Tabs, olbrzym z brązu,
okrążał wyspę obrzucając niepowołanych przybyszy głazami i ogniem. Od karku aż

do stóp przechodziła mu przez ciało jedna żyła, zatkana brązowym czopem. Kogo
tylko Tabs przycisnął do swojego rozżarzonego ciała, ten natychmiast umierał.

Nowy Świat

Tiahuanaco

Miasto Tiahuanaco leży w Andach na wysokości ca 4 000 m, nad jeziorem

Titicaca, 300 m powyżej obecnego poziomu Jeziora Titicaca. Większość
archeologów zgadza się że w odległej przeszłości Tiahuanaco było kwitnącym

portem na brzegu jeziora, oznacz to, że woda wycofała się ponad 20 km, a poziom
jeziora od tego czasu opadł o 1 000 m, głównie z powodu parowania, ponieważ

żadna rzeka nie wpływa do jeziora. Kultura Tiahuanaco jest wyjątkowa w stylu
budowy i w rzeźbie. Kamienne figury przedstawione w rzeźbach mają kwadratowe

głowy, a kilka z nich pokrywają hełmy, mają kwadratowe oczy i prostokątne usta,
kamienne budowle takie jak Brama Słońca, portal wykuty z pojedynczego

kamiennego bloku waży 15 ton. Ściany świątyni Kalasasaya, są prostokątnymi
kamiennymi blokami o szerokości 10 m, tak zwane "idole", przedstawiają

niezwykłych olbrzymów 70 m wysokości.

Na obszarze zwanym Puma Punku, odległym o 1,5 km od głównej części

ruin, gigantyczne kamienie wystające z gruntu wydają się być wykonane
mechanicznie. W Tiahuanaco, zbudowano również niebywały system

wodociągowy lub system kanalików, ponadto ogromne monolityczne kamienne
bloki Tiahuanaco posiadają umocowane metalowe pierścienie przypuszczalnie

służące do transportu. Wiele z tych kamiennych bloków prawdopodobnie nie
ruszano od tysięcy lat, od czasu upadku, można przyjąć, że bloki zostały wtedy

przewrócone przez jakąś naturalną katastrofę, taką jak ruchy górotwórcze Andów
lub ogólnoświatowy potop.

- 18 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Na wysokości 4 000 m npm. znaleziono wiele pozostałości pod 2 m

warstwą ziemi. Wysokie góry otaczające obszar nie pozwalają na erozję przez
wodę lub wiatr, żeby pokryć ruiny na taką wysokość. Legendy powiadają, że przed

stuleciami kamienne budowle jakie są na brzegu jeziora można było również
znaleźć poniżej poziomu wody Jeziora Titicaca. Na wybrzeżu we wsi Puerto

Acosta, nieopodal boliwijskiego portu blisko peruwiańskiej granicy na północno-
wschodniej krawędzi jeziora odkryto ruiny miasta na głębokości 15 do 20 m poniżej

powierzchni wody Jeziora Titicaca. Pod wodami znaleziono pozostałości dawniej
cywilizacji, znaleziono świątynię zbudowaną z ogromnych kamiennych bloków, z

kamiennymi drogami wiodącymi w nieznane miejsca. W głębinach jeziora wśród
grubej wegetacji alg znaleziono monumentalne ruiny będące przypuszczalnie

kolebką cywilizacji Tiahuanaco.

Tiahuanaco powstało w zamierzchłej przeszłości, dotąd przebadano ponad

160 ha pozostałości ruin Tiahuanaco, co stanowi zaledwie 10 procent. Warstwa
ziemi o grubości przynajmniej 2 m pokrywa ruiny starożytnej cywilizacji,

wyjaśnieniem takiego nagromadzenia ziemi może być jedynie woda. Wielka ilość
wody musiała zalać miasto, a gdy wycofała się pozostał muł pokrywający wszystkie

artefakty zaawansowanej cywilizacji, z którego wystają tylko największe posągi i
monolity. W Tiahuanaco znajdują się nienaturalnie zwieńczone wzgórza, których

„dachy" są całkowicie płaskie na powierzchni 4 000 m

. Całkiem prawdopodobne

jest, że są w nich ukryte jakieś budowle, jednak tej pory nie przeprowadzono tam

nawet sondażowych wykopalisk.

Ponieważ w okolicy znaleziono wiele skamienielin życia morskiego, uczeni

przypuszczają, że obszar Jeziora Titicaca był w tym czasie zatoką morską. Dlatego
logicznym wnioskiem jest, że Tiahuanaco zostało zbudowane zanim zostało

utworzone jezioro i było portem na wybrzeżu Pacyfiku. Obszar musiał wtedy
podnieść się wraz z płaskowyżem Andyjskim i został utworzony basen, który

wypełniła woda kształtując jezioro. Ponieważ istniał basen skalny w tym miejscu
nie ma drugiego takiego obszaru na świecie jakim się stało Tiahuanaco. Jezioro

Titicaca nie posiada odpływu, a woda przez wieki mogła tylko stopniowo parować.
Życie morskie mogło być również przyniesione wraz z morską wody, w czasie

powodzi.

Wydaje się oczywiste, że wystąpił tam ogólnoświatowy Wielki Potop, poza

tym peruwiańskie legendy jasno mówią o takim potopie. Kwitnąca, rozwinięta
cywilizacja istniała w Andach przed wieloma tysiącami lat i została zniszczona

przez wody potopu, pozostały jedynie ruiny Tiahuanaco, pod 2 m warstwą ziemi na
wysokości 4 000 m. Jeśli rzeczywiście wystąpił światowy potop pokrywający całą

powierzchnię ziemi pozostawiający tylko górskie szczyty, wtedy ludzie, którzy
przetrwali potop naturalnie uprawiali rośliny na szczytach górskich. Oni nie mieli

żadnego problemu z transportem zbiorów w dół, ponieważ oni żyli na tych
szczytach. Wydaje się, że Tiahuanaco padło ofiarą ogólnoświatowego potopu, cała

ich cywilizacja została zniszczona gdy ich domy i budowle pokryła woda morska.

Przypuszczalni wielka monolityczna Brama Słońca Tiahuanaco pierwotnie

była dekoracją ogromnej świątyni Tiahuanaco, zwanej Kalasasaya. Brama Słońca
to zawiła rzeźba przedstawiająca kalendarz i bez wątpliwości przedstawia "rok

słoneczny". Kilka wyników badań kalendarza wydaje się wręcz nieprawdopodobne,
pokazuje symbolicznie w rzeźbie, że Ziemia obracała wtedy szybciej. Rok wynosił

tylko 290 dni i dzielił się na 12 miesięcy po 24 dni plus 2 dni przestępne, rzeźba
wyraźnie pokazuje zapis [290, 24, 12, 2]. Obecny Księżyc jeszcze nie towarzyszył

naszej planecie i jeszcze był niezależną planetą, wtedy inny satelita obiegał naszą
ziemię, bliżej niż 5,9 ziemskiego promienia i środek skupienia naszego obecnego

księżyca znajduje się w odległości 60 promieni. Z powodu jego bliskości ziemia
poruszała się szybciej niż obecnie. Stary księżyc wschodził na zachodzie i

- 19 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zachodził na wschodzie [tak jak porusza się księżyc Marsa - Phobos], powodowało

wielką ilość zaćmień słońca. Kalendarz podaje zapis 37 zaćmień w jednym
miesiącu Tiahuanaco, co daje 447 w jednym roku słonecznym, zapis [37, 447]

również pokazuje rzeźba. Inne symbole pokazują kiedy występowały zaćmienia
słońca, czas trwania, kiedy zdarzały się o świcie, w południe i o zachodzie słońca.

Jest to tylko mała próbka astronomicznej wiedzy zawartej w kalendarzu. Kalendarz
podaje początek roku, dni zrównania dnia z nocą.

Kalendarz podaje również informacje na temat nachylenia ekliptyki [wtedy

16,5 stopnia; teraz 23,5], a na szerokości Tiahuanaco [wtedy o 10 stopni; teraz

16,27] i wiele innych informacji astronomicznych i geograficznych, z których można
obliczyć lub wnioskować bardzo interesujące i ważne dane. Uczeni Tiahuanaco na

pewno wiedzieli, że ziemia była kulą i glob obracał się na swej osi, ponieważ oni
obliczali dokładnie czasy zaćmień widoczne nie tylko w Tiahuanaco, lecz również

widoczne tylko na przeciwległej półkuli.

Możemy stwierdzić, że uczeni Tiahuanaco dzielili okrąg astronomiczny na

264

[obecnie dzielimy na 360

], na co wskazuje rozmieszczenie elementów

geometrycznych. Określili na wieki przed Archimedesem i Egipcjanami

najważniejszą stałą matematyczną - stosunek Π, jako 22/7, znali również
trygonometrię i pomiar kątów [30, 60, 90 stopni] i ich funkcje. Potrafili obliczać

ułamki, z nieznanej przyczyny używali system dwunastkowy choć znali system
dziesiętny. Potrafili rysować absolutnie proste linie i dokładne kąty, lecz dotąd nie

znaleziono żadnych przyrządów matematycznych.

Nie znamy doskonałych narzędzi jakie oni musieli używać do obróbki

twardych kamieni ich pomników, cięcia, polerowania i nacinania, musieli też
używać bloków i sprzętu do podnoszenia i przewozu wielkich ładunków [do 200

ton]. Najbardziej zaskakujący jest fakt, że kultura Tiahuanaco nie posiada żadnych
korzeni na tamtym obszarze i okazuje, że praktycznie rozwinęła się nagle i tylko

kilka najstarszych pomników posiada napisy kalendarza. Widocznie wysoko
rozwinięta kultura wykonała próbę osiedlenia swej społeczności w okolicy

Tiahuanaco, która była już spustoszona przez potop, być może powodowany przez
zbliżenie satelity i nie przetrwała światowej katastrofy. Widocznie miasto

Tiahuanaco pozostawało przez bardzo krótki okres w szczytowym rozkwicie i
zginęło nagle, być może podczas zdarzenia z dawnym księżycem.

Aktualnie nie ma żadnej możliwości określania czasu kiedy Tiahuanaco

osiągnęło najwyższy rozkwit, lub kiedy jego kultura została zniszczona, na pewno

nie odbyło się to w historycznej przeszłości lecz w zaprzeszłej prehistorii.

Fortyfikacja Sacsayhuaman

Liczne skalne groty o długości 60 do 80 m, o prostym niegdyś przebiegu

zostały częściowo zniszczone bądź przemieszczone, choć dość długie odcinki

ścian i stropów zachowały się w całości. Perfekcją wykonania mogą konkurować z
najlepszymi odlewami z betonu. Nic tu nie jest składane z kawałków, nie ma części

łączonych jakąś zaprawą - wszystko jest jakby w całości odlane. Krawędzie mają
kąty proste i są ostre, szerokie na 20 cm granitowe listwy układają się równo jedna

nad drugą. Z granitowego bloku o wysokości - 11 m, i szerokości 18 m, wycięto na
głębokość 0,83 m czworościan o wysokości 2,16 m, szerokości 3,40 m i nic nie

zostało wykruszone, lub byle jak wyrąbane, nie ma żadnych nierówności ani
śladów nieudolnej obróbki. Nie wiadomo w jaki to sposób kamieniarze poradzili

sobie z oddzieleniem tylnej ściany czworościanu. Jest rzeczą dowiedzioną, że
prace wykonano w czasach preinkaskich.

Przez korytarze i komory można przechodzić w pozycji wyprostowanej.

Przypuszczalnie w czasach prehistorycznych musiały się tu znajdować

- 20 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

dopracowane do ostatniego szczegółu fortyfikacje. Nie wiadomo dlaczego budowla

z Sacsayhuaman została obrócona w perzynę. W pobliżu nie ma żadnego
wulkanu, ostatnie trzęsienie ziemi wg geologów wystąpiło tam podobno 200 tysięcy

lat temu. Dodatkowe znaki zapytania biorą się z faktu, że obrobione granitowe bloki
wykazują w dodatku zeszkliwienie powstające wyłącznie pod działaniem

szczególnie wysokich temperatur.

India

Wypisy z Podręcznika Antygrawitacji

Na podstawie staroindyjskich tekstów można jednoznacznie dowieść, że w

zamierzchłej przeszłości Ziemię odwiedziły istoty pozaziemskie, które wpłynęły na

jej dzieje. Wiadomości o starożytnych indyjskich latających pojazdach Vimana,
istnieją od stuleci i pochodzą ze starożytnych indyjskich źródeł pisanych. Słowo

Vimana pochodzi z sanskrytu i oznacza: na zewnątrz lub mierzyć. Vimana
przemierzyły obszar ziemi dla świętych celów. Niewątpliwie większość z tych

tekstów jest autentyczna, wiele starożytnych pism Indii jest dobrze znana, a tam
dosłownie są setki przekazów o latających machinach. Większość z nich nawet nie

zostało jeszcze przetłumaczone ze starożytnego sanskrytu.
Starożytny indyjski Imperator Ashoka [265 - 238 r. pne.] powołał tajne bractwo

„Dziewięciu Wyjątkowo Oświeconych" wielkich indyjskich uczonych, którzy
przypuszczalnie skatalogowali wiele nauk przyrodniczych. Napisali w sumie

dziewięć książek, przypuszczalnie każdy po jednej.

Ashoka utrzymywał pracę bractwa w tajemnicy, ponieważ przestraszył się,

aby nauki wybrane ze starożytnych indyjskich źródeł, skatalogowane przez tych
ludzi, nie były użyte w złym celu wojny. Ashoka był wyznawcą buddyzmu, usilnie

przeciwstawiał się wojnie i przedkładał metody pokojowe zamiast rywalizacji armii
w krwawych bitwach. Bez wątpienia można zrozumieć Ashoka, że chciał utrzymać

w tajemnicy tę straszną wiedzę. Ashoka był świadomy tego, że w przyszłych
wojnach mogły być używane takie zaawansowane pojazdy, które zniszczyły

starożytne indyjskie "Imperium Rama" kilka tysięcy lat temu całkowicie pustosząc
Ziemię. Być może gdzieś w Indii, w Pakistanie lub w Tybecie jest przechowywana

tajna biblioteka.

Księga Liczb zawiera "Tajemnice Ciążenia", ta książka jest dobrze znana

historykom, ale faktycznie nie jest postrzegana jako dotycząca głównie "sterowania
grawitacją".

Kilka lat temu, Chińczycy odkryli kilka sanskryckich dokumentów w Lhasie,

w Tybecie i wysłali je na Uniwersytet Chandrigarh, w celu przetłumaczenia. Dr

Ruth Reyna z Uniwersytetu mówił ostatnio, że dokumenty zawierają instrukcje
odnoszące się do budowy międzygwiezdnych statków kosmicznych. Metodą ich

napędu była "antygrawitacja" i napęd ich był oparty na systemie analogicznym do
tego z "laghima" siła jaźni „ego” istniejąca w fizjologii człowieka, odśrodkowa siła

zdolna jest przeciwdziałać wszelkiemu ciążeniu grawitacyjnemu i zgodnie z wiarą
hinduskich Jogów "laghima" umożliwia lewitacje. Zgodnie z dokumentem, który

został stworzony tysiące lat temu na pokładzie pojazdu, który tekst nazywa "Astra",
starożytni Indusi mogli wysyłać ludzi nawet na dowolną planetę.

Rękopisy przedstawiają wszystkie czynności planowanej podróży

międzyplanetarnej, chociaż nie jest jasne czy takie podróże były wykonywane.

Chociaż w wielkim indyjskim eposie, Ramayana, podano bardzo szczegółowo takie
historie, w tym podróż statkiem Vimana na księżyc i podaje szczegóły bitwy na

Księżycu z Vailixi, czyli pojazdami z "Asvin" [Atlantydy].

Tak zwane "Imperium Rama", Północnych Indii i Pakistanu rozwinęło się

- 21 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

na subkontynencie indyjskim co najmniej piętnaście tysięcy lat temu i był to naród

wielu wielkich miast, wiele z nich nie zostało jeszcze odnalezionych na pustyniach
Pakistanu, w północnej i zachodniej Indii.

Imperium Rama istniało widocznie równolegle z cywilizacją Atlantydy na

środkowym Atlantyku i było rządzone przez "Oświeconych Duchownych Królów",

którzy rządzili siedmioma głównymi miastami Rama, które znane są w klasycznych
hinduskich tekstach jako "Siedem Miast Rishi". Zgodnie ze starożytnymi indyjskimi

tekstami, ludzie mieli i używali latające statki, które nazywano "Vimana".

Starożytna indyjska epika opisuje Vimana, jako kołowy samolot z

iluminatorem i kopułą, które posiadały podwójny pokład, podobnie jak my
wyobrażamy sobie latający spodek. Latały z "szybkością wichru" i wydzielały

"melodyjny dźwięk”. Przedstawiono co najmniej cztery różne typy Vimana; jedne
ukształtowane jak spodek, inne jak długie cygaro.

Starożytni Indowie, którzy wytwarzali te statki, napisali całe podręczniki

lotów i sterowania różnymi typami Vimana, wiele z tych tekstów jeszcze istnieje, a

nawet kilka zostało przetłumaczone na angielski. Samara Sutradhara jest to
rozprawa naukowa przedstawiająca każdy możliwy sposób podróży powietrznej w

Vimana. Przedstawiono tam w 230 strofach zasady budowy, startu, krążenia po
morzach przez tysiące mil, normalne i wymuszone wysiadanie, a nawet możliwe

kolizje z ptakami.

Znowu zostały odkryte nawet jeszcze starsze teksty w świątyni w Indii,

Vaimanika Sastra, z czwartego wieku pne. Tekst pisany przez Bharadvajya –
opisuje sposób działania Vimana i podaje informację o środkach ostrożności

podczas sterowania statkiem w czasie długiego lotu, ochronę pojazdów przed
burzami i wyjaśnia jak przełączać napęd z "energii słonecznej" na „wolną energię

źródła”, które brzmi jak "antygrawitacja".

Księga Vymaanika Shaastra ma osiem rozdziałów z wykresami,

opisującymi trzy typy samolotów, włączając aparaty, których nie mógł żaden ogień
pokonać. Tu też wzmiankowano 31 istotne części tych pojazdów i 16 materiałów z

których są zbudowane, które absorbują światło i ciepło, z tej przyczyny były
rozważane jako odpowiednie do budowy Vimana.

Wydaje się niewątpliwie, że Vimana były napędzane przez jakiś rodzaj

"antygrawitacji". Vimana startowały pionowo i były zdolne do unoszenie się na

niebie, jak współczesny helikopter albo sterowiec. Vimana były przechowywane w
Vimana Griha, rodzaj hangaru i czasami mówiono, że były napędzane przez

„żółtawo-białe płyny” i mieszankę rtęci, może Vimana miały pewna liczbę różnych
źródeł napędu, włączając maszyny spalinowe, a nawet silniki "rakietowe".

Zgodnie z Dronaparva - częścią Mahabarata i Ramayana, które podają, że

Vimana: „były ukształtowane jak kula stworzona w potężnym wirze wielkiej

szybkości generowanej przez rtęć, poruszały się naprzód, w górę, na dół i wstecz
jak pilot sobie życzył”.

Samar, inne indyjskie źródło podaje: "Vimana były to żelazne maszyny,

zwarte i gładkie, z ładunkiem rtęci, z których płomienie wystrzelały z tyłu z rykiem".

Stare Indyjskie opracowanie Samaranganasutradhara opisuje konstrukcję

tych pojazdów. Zawsze powtarza się informacja o rtęci, która miała coś czynić z

napędem, lub co jest bardziej prawdopodobne ze sterowaniem systemu. Starożytni
Indusi przypuszczalnie latali tymi pojazdami, po całej Azji, do Ameryki Południowej

i być może również do Atlantydy.

Rosyjscy uczeni odkryli w jaskiniach Turkiestanu i na Pustyni Gobi to co

nazywają "prastarymi instrumentami nawigacji kosmicznej”. Przyrządy te są
hemisferycznymi przedmiotami ze szkła lub porcelany i zakończone są stożkami z

kroplą rtęci wewnątrz.

W Mahavira Bhavabhuti, Jain, tekst z VIII wieku pne., podaje: "Powietrzny

- 22 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

wóz, Pushpaka, przenosił wielu ludzi do stolicy Ayodhya. Niebo ciemne jak noc jest

pełne zdumiewających latających maszyn, które wydzielały światła o żółtawym
blasku". Starożytne indyjskie poematy [Veda], przypuszczalnie najstarsze ze

wszystkich indyjskich tekstów, opisuje pojazdy Vimana różnych kształtów i
rozmiarów: "agnihotra-vimana" z dwoma silnikami; [Agni w Sanskrycie znaczy

ogień], "gaja-vimana" z wieloma silnikami; [Gaja znaczy słoń] i nazywane
"zimorodkami", "ibisami" oraz nazwami innych zwierząt.

"Asvin" - Atlantyda używała też podobnych latających maszyn - Vailixi.

Jeśli mamy wierzyć indyjskim tekstom ten typ pojazdu, dosłownie próbował

podbijać świat. Atlantyda "Asvin", widocznie była nawet bardziej zaawansowana
technicznie niż „Imperium Rama” i na pewno posiadała więcej wojennego

temperamentu. Chociaż żadne starożytne teksty nie potwierdzają istnienia Vailixi w
Asvin, Atlantydzie, jednak jakieś informacje przedostały się z ezoterycznych,

"tajemnych" źródeł, które opisują latające maszyny Atlantów.

Pojazdy Atlantów, Vailixi były nawet bardziej zaawansowane technicznie i

podobnie, choć nie identyczne do Vimana, ogólnie były "ukształtowane jak cygaro"
i miały zdolność manewrowania pod wodą jak również w atmosferze, a nawet

przestrzeni kosmicznej. Vailixi były pierwotnie rozwijane w Atlantydzie 20 tys. lat
temu. Budowa pojazdów Vailixi jest nawet bardziej spójna, ogólnie te pojazdy miały

kształt trapezoidalny z trzema strąkami silników o kształcie hemisferycznym na
spodzie. Pojazdy Vailixi z "Asvin" Atlantydy, różniły się od kształtu spodka Vimana,

ale używały do napędu także mechanicznej antygrawitacji.

Jak zwykle wszystkie największe odkrycia naukowe, Vimana i Vailixi

zostały ostatecznie użyte w wojnie pomiędzy prehistorycznymi mocarstwami.
Ramayana, Mahabarata i inne teksty opowiadają o straszliwej wojnie pomiędzy

"Asvin" Atlantydą, a „Imperium Rama”, która miała miejsce dwadzieścia do
dwanaście tysięcy lat temu. Używano w niej bronie masowej zagłady, które aż do

obecnych czasów były niewyobrażalne.

Starożytne Mahabharata, jedno ze źródeł o Vimana, przekazuje

wzbudzającą grozę destrukcję wojny. „Bronią był pojedynczy pocisk posiadający
całą potęgę wszechświatu. Płomienie tak jasne jak tysiące słońc unosiły się w całej

swej wspaniałości, żarząca się kolumna dymu i żelazny piorun, gigantyczny
posłaniec śmierci, który wszystko spopielał. Zwłoki całych narodów Vrishnis i

Andhakas tak były spalone, że nie można było ich rozpoznać. Włosy i paznokcie
powypadały, wyroby garncarskie łamały się bez oczywistego powodu i ptaki

skręcały w białe kulki po kilka godzinach, wszystkie artykuły żywnościowe były
skażone, aby uciec od tego ognia żołnierze porażeni "śmiertelnym tchnieniem

bogów", rzucali się do strumieni i myli siebie i swoje wyposażenie".

Jest to bardzo dokładny opis jak wygląda wybuch atomowy i jakie są skutki

radioaktywności na populację ludzi. Skakanie do wody było tylko zawieszeniem
wyroku. Wydaje się, że Mahabharata opisuje atomową wojnę. Odniesienia te są

jednoznaczne i nie są izolowane. We wszystkich epickich indyjskich książkach w
bitwach były używane fantastyczne bronie i powietrzne pojazdy poruszają się w

identycznych szykach. Jeden opisuje nawet bitwę Vimana i Vailixi na Księżycu.

Imperium Rama, zbudowało najstarsze dobrze rozplanowane miasta,

stworzyło jeden z najstarszych języków pisanych i rozwijało się w dolinie Indusu
przez ponad siedem stuleci. Mohenjo-Daro, które było jednym z siedmiu "Miast

Rishi" w Imperium Rama, rozkwitało wśród stu innych miast wzdłuż rzeki Indus, z
których miasto Harappa było najludniejsze. Okolica miała wielkie i złożone

fortyfikacji na wzgórzu, miasto zawierało pałac, spichlerze i łaźnie połączone
dobrze opracowanym systemem kanalizacji. Gdy w ostatnim stuleciu archeolodzy

odkopali pozostałości Mohenjo-Daro, znaleźli szkielety leżące na ulicach, kilka z
nich trzymało się za ręce, jakby nagle dosięgał ich jakiś wielki los. Szkielety te są

- 23 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

najbardziej radioaktywne wśród tych jakie kiedykolwiek znaleziono, na równi z tymi

znajdowanymi w Hiroszimie i Nagasaki. Ponadto w Mohenjo-Daro, ulice były
zaśmiecone "czarnymi bryłami szkła". Odkryte bryły szkła okazały się glinianymi

naczyniami, które stopiły się od intensywnego ciepła. Pisma znalezione w
Mohenjo-Daro w Pakistanie dotąd jeszcze nie odczytano i jest bardzo podobne do

pisma Rongo-Rongo [również nie odczytane] z Rapa-Nui – Pępek Świata, [Wyspa
Wielkanocna].

Wydaje się że nie wszystkie pojazdy „Imperium Rama”, Vimana i "Asvin"

Atlantydy, Vailixi, zbudowane przed ostatnimi dwudziestoma tysiącami lat zostały

definitywnie zniszczone. Wiele z nich jeszcze później było w użytku, o czym
zaświadcza Ashoka.

Imperator Ashoka powołał Bractwo „Dziewięciu Wyjątkowo Oświeconych"

ludzi w celu zachowania tajnej wiedzy. Nie stanowi zaskoczenia, że bractwo,

zachowało w Lhasie rękopis o tej tajnej społeczności, oraz wiedzę o wynalazkach,
naukach, historii, etc. Być może znajdują się jeszcze Vimana i Vailixi w tajnych

podziemnych bazach w Tybecie, albo w innych miejscach Centralnej Azji.

Wiele starożytnych miast posiada mury, których cegły i kamienne ściany

dosłownie są zeszklone, takie stopione mury można znaleźć w Indii, w Irlandii, w
Szkocji, we Francji, w Turcji i w innych miejscach. Nie ma żadnego logicznego

wyjaśnienia dla zeszklenie kamiennych fortów i murów miast, z wyjątkiem
atomowego wybuchu.

Odnosząc się do kataklizmu z broniami atomowymi, zatonięcia Atlantydy i

zniknięcia „Imperium Rama”, świat zawrócił do genezy - „epoki kamiennej" i

nowoczesna historia znowu powtarza się kilka tysięcy lat później.

Atlantyda przypuszczalnie była dużą wyspą na środkowym Atlantyku.

Najbardziej prawdopodobnym miejscem jest Archipelag Wysp Azorskich, który

znajduje się 1 500 km na zachód od wybrzeża Portugalii, przypuszczalnie te wyspy
są górskimi szczytami Atlantydy.

Platon opowiedział o zatopieniu wyspy naprzeciw innego kontynentu

[Ameryki], który ogranicza prawdziwe morze. Argumentów dostarcza zanurzona

wyspa Spartel w Zatoce Kadyksu, na zachód od Cieśniny Gibraltarskiej, obecnie jej
szczyt znajduje się ca 60 m poniżej powierzchni morza. Zanurzyła się poniżej

poziomu morza w końcowej fazie ostatniego zlodowacenia, gdy topniejące lodowce
podniosły poziom morza. Geolodzy twierdzą, że wystąpiło wielkie trzęsienie ziemi i

tsunami uderzyło w tą wyspę ca 12 000 lat temu, więc w czasie wskazanym w
pismach Platona. W celu ustalenia hipotetycznej daty zatopienia Atlantydy

przydatna może być data ustalona przez astronomów dotycząca odwzorowania
mapy nieba nad Egiptem przez piramidy (układ Oriona) i Sfinksa (gwiazdozbiór

Lwa) na ca 14 000 lat temu, oraz data wyjściowa rachuby Majów:
13.0.0.0.0.4.Ahau 8.Cumhu, której odpowiada według Mucka i Zajdlera - rok 8

499 pne = - 8 498 r.

Zatem rok -8 498 można utożsamiać z datą zatonięcia Atlantydy, tym

bardziej, że jest zbieżna z relacją Kritiasa, usprawiedliwiają takie datowanie
również najnowsze badania glacjologiczne z Grenlandii, które określają gwałtowne

ocieplenie na okres ca 10 000 lat temu.

- 24 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Sumer

Z odległych czasów starożytnego Sumeru, po którym do niedawna istniała

tylko nazwa, obecnie ze starodawnych bibliotek Sumeru wyłania się pokaźny
zasób wiadomości na temat Bogów Sumeru i zamierzchłych dziejów świata.

Wyłania się też dość pogmatwana, najstarsza mitologia świata.

Najstarszy Panteon Bogów Sumeru

AN – ANU
Głowa rodziny Bogów Niebios

Ziemia należała do A n a (albo A n u w tekstach Asyryjskich). Był On

Wielkim Ojcem Bogów, Królem Bogów, Bogiem Słońca (Tworzenia). Jego

królestwem była przestrzeń nieba, a jego symbolem była gwiazda. A n mieszkał w
Niebie i zgodnie z Sumeryjskimi tekstami przybył na Ziemię w czasie wielkiego

kryzysu lub też w ceremonialnych inspekcjach - wtedy towarzyszyła mu jego
małżonka A n t u .

W Uruk - biblijnym Erech, należącym do miejscowej Bogini I n n a - była

wzniesiona świątynia A n a , nazywana E.ANNA (dom A n a ). Część pozostałości

jeszcze można odnaleźć w ruinach Uruk.

Insygniami A n a były - tiara (boże przybranie głowy), berło (symbol potęgi)

i lew (symbolizujący główną rolę). Podobne symbole występują też u późniejszych
Bogów Egiptu.

N i n h u r s a g
N i n h u r s a g matka Bogów - Królowa Szczytów Górskich, była córka

A n a , ale jej matką nie była A n t u . Była Ona w niebiosach zanim powstał rodzaj
ludzki. Teksty Sumeryjski podają, że gdy Bogowie dzielili Ziemię - jej przyznano

Dilmon. Mężem jej był E n k i . Zgodnie z Sumeryjskimi tekstami pierwszy człowiek
został tworzony przez N i n h u r s a g , choć proces i formułę wymyślił E n k i .

N i n h u r s a g była główną położną i jej powierzono opiekę nad tym medycznym
eksperymentem. W tej roli ta Bogini była nazywana N i n t i , (Pani życia).

N i n h u r s a g była uznawana za Matką Bogiń, nadano jej przezwisko "Mammu".

N i n h u r s a g miała z E n k i syna, E n l i l a . Jego imię oznaczało

NIN.UR.TA (Pan, który uzupełnia źródło). E n l i l walczył ze swym ojcem używając
ogniste pioruny. W Egipcie była zwana Boginią M a a t .

E n k i albo E a
E n k i rozwiązywał tajemnice życia i śmierci w swym świętym kręgu

Tworzenia w Eridu, E n k i też rozprowadzał wodę na ziemi. E n k i i był
obsługiwany przez boga o dwóch twarzach nazywanego U s m u (I s m u d ). Jego

emblematem były dwa węże splecione na kolumnie uskrzydlonego kaduceusza,
symbol używany przez nowoczesną medycynę.

E n k i był bogiem, który stworzył pierwszych ludzi w Eridu, E a , stworzył

Adapa jako model człowieka. Adam w Starym Testamencie: Elohim stworzył

Adama na obraz i swoje podobieństwo. E n k i jest Bogiem wody, tworzenia i
urodzaju (semem). Znany jest także jako E n - k u r , pan zaświatów, który też

zabierał lub został zabrany do Abzu. E n k i walczył z Kur jak wspomina wstęp do
eposu "Gilgamesh, Enkidu i Zaświaty" i przypuszczalnie zwyciężył i uzyskał tytuł

"Pana Królestwa Kur". E n k i również posiadał zwierzchnictwo nad ziemią, jest
dozorcą Bożych Praw „M e ” - Reguł Wszechświata. Boginie Praw „M e ” zbierały

się przed obliczem E n k i w Ekur i zapewniały mu bezpieczeństwo, udzielając
również światu poczynając od Eridu, jego ośrodka czci. E n k i w Eridu. E n k i

zachowuje „M e ” i udziela ich ludziom, kieruje „M e ” do Ur i Meluhha i Dilmun,
organizując świat swymi rozkazami.

- 25 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

I n a n n a przychodzi do E n k i i skarży się na dekret, przyznający Jej małą

liczbę „M e ”. W innym tekście, ona upija E n k i i on przyznaje Jej więcej siły,
umiejętności, zręczności i przypisuje Jej w sumie dziewięćdziesiąt cztery „M e ”.

Inanna wspólnie z E n k i dostarcza „M e ” do jej ośrodka kultu w Erech. Gdy E n k i
trzeźwieje, próbuje odzyskać od niej „M e ”, ale ona ucieka wraz z „M e ” i przybywa

bezpiecznie w Erech.

Stworzenie pierwszego człowieka przez A n u n n a k i .

A n u posłał E n k i wraz z załogą aby żyli na Ziemi. Synowie bogów

zakochiwali się w córkach ludzi poślubiali ich i mieli dzieci z nimi. Wtedy nie chcąc

aby ich ukochani umierali, uczyli ich tajemnic nieśmiertelności E a .

E n k i był przywódcą pierwszych synów A n u , którzy przybyli na Ziemię.

Odegrał On główną rolę w ratowaniu ludzkości w globalnym Potopie. Wzywał On
A n u n n a k i na rządową radę. E n k i poinstruował Ziusudra (Sumeryjski Noah)

jak zbudować statek aby wyratować ludzkość z zabójczego potopu. E n k i liczył w
tym czasie już ponad 120 sarea, lecz nadal kontynuował swą działalność wśród

ludzi jak podaje relacja po tysiącach lat.

E n k i był w Mezopotami, Panem Drzewa Prawdy, Ningizzida, w Egipcie

był czczony jako T h o t h , a w Grecji jako H e r m e s . T h o t h jest starożytnym
egipskim skrybą. Starożytna Tajemna Szkoła Nauk T h o t h a polegała na tym, że

nauki przechodziły na jej adeptów, którzy stawali się kapłanami. Ukrywali oni tajną
wiedzę tworzenia i przekazywali ją swym następcom przez wieki. Ta wiedza

tworzenia nazywana jest teraz Świętą Geometrią.

E n l i l

Drugim z najpotężniejszych Bogów Sumeryjskiego Panteonu był E n l i l .

Był On Bogiem A n u (Nieba) z K i (Ziemi). Jako pierwszy został zrodzony, Szef

Zgromadzenia Bogów, Ojciec Bogów i ludzi, Królewski Aptekarz, Największy
Rolnik, Pan Przestworzy. Jego imię znaczyło przestrzeń powietrzną, był

protoplastą późniejszego ojca Burzy Bogów który stał na czele panteonów
starożytnego świata. Przypuszczalnie przybył On na Ziemię zanim ród ludzki został

stworzony, był uznawany najwyższym Bogiem przez Sumeryjczyków i przez
Sumeryjskich Bogów. W zamierzchłych czasach przybył na Ziemię i stał się

podstawowym Bogiem Nieba i Ziemi. Gdy Bogowie spotykali się w Niebie E n l i l
siedział obok swego ojca A n u . Gdy Bogowie spotykali się na zgromadzeniach na

Ziemi, oni spotykali się na dworze E n l i l a w Nippur [miasto poświęcone
E n l i l ’ o w i ]. E n l i l miał popędliwą naturę, porwał i zgwałcił boginię N i n l i l , swą

przyszłą żonę, która urodziła mu dziecko,. Za ten czyn został wypędzony przez
zgromadzenie bogów, do zaświatów za, choć wielu mówiło, że to ona go uwiodła.

N i n l i l zdecydowała się pójść w zaświaty, za swoim mężem. Ta nierozważna
decyzja mogła zobowiązywać nowo narodzonego Boga Księżyca, S i n a do

pozostania na zawsze w świecie zmarłych. W zaświatach Utu E n l i l i N i n l i l
ponownie obcowali ze sobą i ofiarowali piekielnym bóstwom swych troje przyszłych

dzieci, za to ich ukochane dziecko Sin, bóg Księżyca mógł w końcu wstąpić do
Niebios aby rozświetlić nocne niebo swym blaskiem. E n l i l pomagał rodzajowi

ludzkiemu przekazując wiedzę o gospodarowaniu, używaniu pługa, kilofa i siekiery.
Sumeryjczycy czcili E n l i l a z bojaźnią i wdzięcznością. Ponoć E n l i l był

odpowiedzialny za wielki Potop i sprawdzał czy był wykonywany dekret przeciw
rodzajowi ludzkiemu, wydany przez zgromadzenie Bogów. E n l i l ustanawiał też

królów aby panowali nad rodzajem ludzkim nie jak suwerenowie ale jak niewolnicy
służący Bogom. Od najwcześniejszych czasów miasto E n l i l a , Nippur było

świętym miastem, ten święty charakter Nippur pozwalał przeżywać miastu liczne
wojny i upadki dynastii, które zniszczyły inne miasta. Chociaż Nippur nie było

stolicą, miasto odgrywało ważną rolę w polityce. Królowie miast takich jak Kish, Ur i
Isin, przy wstępowaniu tron, szukali uznania w Ekur, świątyni Enlila, głównego

- 26 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Boga panteonu Mezopotamii. W zamian za taką legitymizację królowie nie

szczędzili płodów ziemi, cennych metal i kamieni i innych towarów dla świątyni i dla
całego miasta.

A n s h a r
Ojcem Jego był A n , jak wszystkich bogów, a Jego małżonką jest jego

siostra, K i s h u . A n s h a r jest bazą męską, zaś K i s h u jest podstawą płci
żeńskiej. A n s h a r jest niebem, K i s h u ziemią. A n s h a r prowadził bogów w

wojnie przeciwko T i a m a t .

Pomniejsi Bogowie I Boginie Sumeru

E r e s h k i g a l była Boginią zaświatów, małżonką N e r g a l a . Gdy

I s h t a r schodziła do zaświatów aby ratować T a m m u z a , E r e s h k i g a l

zabierała jej przed wejściem do bramy część jej odzieży lub insygnia przed każdą z
siedmiu bram zaświatów. Stając naga w siódmej bramie, Ishtar rzuciła się na

E r e s h k i g a l , ale nie mogła pokonać E r e s h k i g a l , która ograniczyła Ishtar w
zaświatach ale przebiegły E a wymyślił dla niej sztuczkę i wypuścił ją.

Bogini I n a n n a (I n n i n , lub I n n i n i ) była specjalną boginią starożytnego

miasta Sumeryjskiego Erech (Uruk), miasta Gilgamesha. Jako Królowa nieba, była

ona łączona z Gwiazdą Wieczorną (planetą Wenus), a czasami z Księżycem.
Symbolizowała Ona najjaśniejsze gwiazdy niebios. We wczesnej Sumeryjskiej

tradycji, I n a n n a była córką An, Nieba i Ki, Ziemi (obydwoje z Uruk, [Warka]). W
późniejszej tradycji Ona jest córką N a a n a (N a r r a r ) – Boga Księżyca i N i n g a l

- Bogini Księżyca (obydwoje z Ur). Kultowy Jej posąg zawsze ukazuje ją z
pierścieniem, znanym też jako węzeł I n a n n a . To był święty symbol I n a n n a ,

połączony wyłącznie z nią. Bogini I n a n n a rządziła ludźmi Sumeru. Pod Jej
panowaniem ludzie i ich wspólnoty dobrze prosperowały. I n a n n a była królową

siedmiu świątyń Sumeru. I n a n n a była też Królową Zwierząt, a Lew był jej
świętym zwierzęciem. I n a n n a przedstawiała „Me” Enki. „ M e ” rozkazywały

chaosowi, wielkiemu atrybutowi cywilizacji, sile bogów. „M e ” były nadawane przez
bogów innym bogom lub królowi kapłanowi, który był reprezentantem bogów na

Ziemi i zapewniał kontynuację cywilizacji. Te specjalne siły „Me”, zawierały święty
plan lub zamiar (gis-hur), który będzie wykonany na Ziemi. Siły „ M e ” zawarte były

w specjalnych przedmiotach wielkiej świętej wartości, takich jak królewski tron,
święte łoże, świątynny bęben, berło, korona i inne specjalne artykuły odzież lub

noszona biżuteria, siodło, leżanka, itd. Te rzeczy uznawane były talizmanami i
zawierały potęgę, one były „ M e ” . I n a n n a upiła E n k i piwem i zmusiła go do

dania jej „Me”. Dał jej wiele specjalnych darów i siłę, ona była Boginią i Królową
Nieba i Ziemi. „ M e ” dawały jej potęgę i co pozwalało jej nawet schodzić do

Zaświatów i powracać stamtąd. I n a n n a była kreatywna, sprytna i chytra,
przechytrzyła Enki, Boga Mądrości i jej ciemną siostrę E r e s h k i g a l . Ona była

potężnym żołnierzem i kierowała wojennym rydwanem ciągniętym przez lwy. Ona
była łagodna i kochająca, źródłem piękna, wdzięku i łaskawości, była źródłem

natchnienia. Ona obdarzała ludzi Sumeru darami, które inspirowały i zabezpieczały
ich wzrost tak ludzi jak i uprawy. Była Ona też przedstawiana jako namiętna

uczuciowo i zakochana w zalotach Inanna i Damuzi. I n a n n a ustalała podstawy
świętego Małżeństwa, jest Boginią Miłości, która wciela się w namiętność

prokreacji, surową seksualną energię i potęgę. Erech albo Uruk, miasto blisko
współczesnego Warka było świętym miastem Inanna. To było jedno z najstarszych

miast Sumeru. Biblia powiada, że założył je Król Nimrod. Dumuzi, małżonek
I n a n n a był pastuchem króla Uruk, tak jak Gilgamesh był u jego ojca Lugalbanda.

Świątynia I n a n n a była w Erech, znana też jako E-ana albo Dom Nieba, była to
jej najważniejsza świątynia. Świątynia Bogini była zbudowana na sztucznym kopcu

wysokości ca 15 m, na który można było wstępować schodami. Posąg Bogini był
ustawiony wewnątrz świątyni.

- 27 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

I s h t a r , córka A n u i A n t u m , (czasami córka S i n a ), a czasami siostra

Ereshkigal była drugą małżonką Anu,. Była Ona boginią miłości, płodności i wojny.

Przedstawiano ją uzbrojoną w łuk z kołczanem. W Jej świątyniach są specjalne
świątynne prostytutki obydwu płci. Lew często towarzyszy jej i ona czasami jeździ

na nim. Eanna w Uruk, obydwa oddano jej i Anu. Jak I m i n i , ona posiada tron z
cedrowym siedliskiem. I s h t a r w swej młodości kochała Tammuza, wciąż

opłakuje go, pół roku spędza w Kur, zaświatach. Kochała też lwa, ogiera, pastucha,
od wszystkich wymagała wielkiej ofiary wierności. Kochała Ishullanu, ogrodnika,

który ofiarował jej owoce, ale był zaskoczony gdy ukazała się jemu, a ona zmieniła
go w żabę. Gdy Gilgamesh usunął się, następną jej porażką jest Humbaba, ona

prosiła go usilnie aby został jej mężem, ofiarowując mu wiele darów i hołdy
ziemskich władców i królestwa. Odrzucona przez obydwu Ishtar prosi Anu, żeby

posłał Byka Niebios w celu zgładzenia Gilgamesha, a on zgodził się. Na swych
wizerunkach I s h t a r trzyma wielką zabawkę keppu (szczyt bicza). Gdy I s h t a r

zdecydowała się iść do Zaświatów, Kur drogę zagrodził jej strażnik bramy. I s h t a r
zagroziła, że jeśli strażnik nie otworzy bramy dla niej rozbije ją i wypuści wszystkich

z Kur, żeby mogli jeść i przewyższyć liczebnie żywych. Strażnik pozwolił jej przejść
w przez bramy i przeprowadził ją przez siedem bram królestwa Ereshkigala. A

ponieważ w zaświatach żadne stworzenie nie może się angażować w czyny
płodzenia, w obrzędzie Ereshkigala,, gdy przechodziła przez każdą z tych siedmiu

bram Kur, kolejno pozbawiano ją ozdób i wszelkiej odzieży: korony, kolczyków,
naszyjnika, tudditu (szpilki na piersi), przepaski biodrowej, bransolet przegubów i

kostek i w końcu całej garderoby. Egalgin opiekował się nią, a gdy spadła kropla
wody życia urodziła jemu Namtar i później rzecz jasna przeklinała go. Została

wyprowadzona z powrotem poza bramy, oddano jej całe wyposażenie i
wypuszczono w zamian za Dumuzi (Tammuz). Symbolem astrologicznym I s h t a r

jest Dibalt (Wenus) i Bowstar (Syriusz), świętym zwierzęciem lew, (smok)

K i n g u był wodzem T i a m a t w wojnie przeciw bogom, był dozorcą

boskich tabliczek przeznaczenia, które zawierają boży plan dla całego kosmosu.
N i n h u r s a g użyła krwi K i n g u , aby stworzyć pierwszego człowieka i od niego

pochodzi buntowniczy aspekt natury ludzkiej.

N a n n a jest innym imieniem S i n a , boga księżyca, jest on owocem

gwałtu En l i l a na N i n l i l . N a n n a był opiekuńczym bóstwem Ur, został
mianowany przez En l i l a , królem tego miasta. On założył Ur-Nammu jako jego

śmiertelny reprezentant, zakładając trzecia dynastię Ur. N a n n a był żonaty z
N i n g a l i oni stworzyli I n a n n a i U t u . Przebywa On w Zaświatach w każdy,

miesiącu i tam osądza losy zmarłych. On odwraca powódź swego miasta
odwiedzając E n l i l a w Nippur z łodzią wyładowaną darami i wstawiając się u

niego. Odmówił pomocy I n a n n a , gdy została złapana w pułapkę w zaświatach.

N e b o - N a b u był Bogiem pisania i wymowy, mówca bogów. N e b o i

wykonuje i przechowuje zapisy czynów ludzi opracowując je w celu osądzenia po
śmierci. Jego symbolem jest rylec.

N e r g a l był Bogiem zaświatów, globalnego zniszczenia i plag, małżonką

Jego została E r e s h k i g a l . Wyrzucony z nieba, szturmował zaświaty z

czternastu demonami, dopóki E r e s h k i g a l nie zgodziła się go poślubić.

N i d a b a była Boginią pism i patronką edubba (pałacowego archiwum).

N i n g a l była matką Inanna i Utu. Ona prosiła i błagała Enlila, aby

oszczędził Ur dla nich i nie zalewał jej miasta.

Ninkas była Boginią przygotowań.
N i n l i l zamierzała poślubić Enlila, jednak Enlil porwał ją i zgwałcił,

wówczas został zesłany do Kur, Zaświatów. Ona poszła za nim do zaświatów,
gdzie urodziła boga księżyca, Sin (znanego też jako Nanna). Oni mają jeszcze

- 28 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

troje więcej dzieci w zaświatach, które pozostają tam ale tylko Sin może opuszczać

Kur. W kilku tekstach ona jest bliźniaczą siostrą Enlila, a Ninhursag jest jego
narzeczoną. Jej główna relikwiarz był w Tummal w okręgu Nippur.

S i n , Bóg Księżyca, mądry i tajemniczy, był wrogiem wszystkich złych

duchów. Przedstawiano Go jako starego człowieka z długą brodą, który płynie

swym żaglowcem przez niebo każdej nocy.

Tiamat – Lewiatan, Bogini pradawnych głębin, chaosu z którego Marduk

ukształtował świat. Przybrała Ona formę smoka i pływała w pierwotnych wodach.
Tiamat wojowała z Bogami, była matką smoków, sfinksów, ludzkich skorpionów i

innych demonów i potworów swej armii. Marduk zabił ją, pokonując ją magią i
potężnymi wiatrami. M a r d u k rozdzielił ją na dwie części i rzucił jedną połowę

Tiamat w górę, aby ukształtować niebo, a drugą upuścił aby ukształtować Ziemię.

Utu - Shamash – Babbar, syn Nanna i Ningal, boga Słońca i

Sprawiedliwości, Utu idzie do zaświatów z końcem każdego dnia i podczas pobytu
osądza i zatwierdza losy zmarłych. Gdy drzewo Inanna huluppu odwiedzają

niepożądani goście, nie ignoruje ich lecz zwraca się o pomoc. Pomógł On Dumuzi
w jego locie na galę demonów pomagając w jego przekształcaniu się w różne inne

stworzenia. Z rozkazu Enki otworzył Enkidu, bramy Zaświatów, "ablal" i pozwolił
mu zbiedz. Z rozkazu Enki, reguluje wodę na ziemi aby nawadniać rajski ogród,

Dilmun, miejsce gdzie słońce podnosi się. Z sympatii dla Gilgamesha, Utu zasila
wodą też kraj żywych, powołuje siedmiu bohaterów pogody, którzy bronią ten kraj.

Lugalbanda był Bogiem i pastuchem króla Uruk (Erech), gdzie był czczony

przez ponad tysiąc lat. Trzeci król Uruk po wielkim potopie, Gilgamesh, [piąty król

pierwszej Dynastii z Erech po Potopie] przedstawiano z rogami Byka Nieba.
Emmerkar, Lugulbanda i Gilgamesh (oceniani na rok 3 000 pne.), byli wśród

pierwszych królów miasta Erech po potopie. Władcy pierwszej Dynastii Erech,
drugi, trzeci i piąty, która nastała po pierwszej Dynastii z Kish, która otrzymała

"władzę królewską" z nieba zaraz po Potopie. Sumer dobrze prosperował, zdobyto
i przyłączono obszar Erech (Uruk), Ur, E-Ninmar, Lagash, aż do gór Elam. Król

Agade, Sargon vice-regent bogini Ishtar, król Kish był Kapłanem Boga Anu, Króla
Ziemi, Wielkim Ishakku (Główny Kapłan) boga Enlila.

Prawdopodobnie najważniejszym Sumeryjskim wkładem w dzieło

cywilizacji był wynalazek pisma i stworzenie standardu pisma klinowego. Klinowe

pismo jest najwcześnniejszą znaną formą pisma. Pismo klinowe stworzone przez
Sumeryjczyków pod koniec 4 tysiąclecia pne., wzięło swój początek z systemu

piktograficznego. Z czasem, obrazkowe reprezentacje się upraszczały i stawały się
bardziej abstrakcyjne. Znaki kilinowe były zapisywane na tabliczkach glinianych, na

których symbole były ciągnięte trzcinowym rylcem, pozostawiane znaki miały
kształt klina. Sumeryjskie pismo zostało dostosowane do języków Akkadyjkiego,

Elamidzkiego, Hettyckiego, Asyryjskiego i zainspirowały narodowe alfabety
Staroperskiego i Ugaridzkiego. Cała starodawna literatura semicka szeroko

stosowała zgłoskowe pismo Sumeryjczyków, które było rozpowszechnione w
Mezopotamii przez 3 000 lat. Sumeryjczycy mieli nawet biblioteki z których

pochodzą ich dzieła literackie przejawiają pobożną wiarę, etyczne idee i duchowe
aspiracje, wśród tych dzieł są hymny i historie I n a n n a , ważne ponieważ zostały

zarejestrowane gdy patriarchowie zaczynali przejmować panowanie i pozycja
Bogini, chociaż nadal była silna jednak stopniowo zanikała.

- 29 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Legenda dziejów Zep Tepi

W Próżni z punktu zwanego Punktem Zerowym Bogowie Tworzenia, "Zep

Tepi" wyruszyli aby stworzyć nową rzeczywistość. Zep Tepi jest miejscem
budzącej się pamięci i początkiem i końcem wszystkiego. Zep [znaczy Czas], Tepi

[znaczy Pierwszy], razem znaczą Pierwszy Czas albo Złoty Wiek.

Starożytni Egipcjanie nazywali Bogów Złotego Wieku Zep Tepi, stanowili

Oni Panteon egipskich Bogów: Ptah, Ra, Su, Seb, Set, Ozyrys [połączony z
Orionem - bóg odrodzenia i zmartwychwstania], Horus, Ma i Thoth. Konstelacja

Oriona uznawała przez starożytnych Egipcjan za najbardziej znaczącą konstelację,
w czasie Zep Tepi była w swej najniższej pozycji na południowym niebie.

Od czasu Zep Tepi w wyniku precesji zrównań dnia z nocą stopniowo

przewodził Orion / Ozyrys i był coraz wyżej na niebie. Sfinks został zbudowany, w

czasie Zep Tepi, w czasie astronomicznego umieszczenia się Słońca i Oriona w
konstelacji Leo [Lwa].

Symbolem boga Aker oznacza horyzont i jest punktem przesilenie dnia z

nocą. Punkt Zerowy - [Zep Tepi] przedstawiano jako dwa lwy siedzące na zadach,

odwrócone nawzajem i patrzące w dal. Oni też są nazywani Wczoraj i Jutro,
oblicze jednego lwa zwrócone jest ku wschodowi, gdzie słońce wschodzi i

rozpoczyna się nowy dzień, zaś oblicze drugiego lwa patrzy na zachód gdzie
słońce zachodzi i schodzi do Zaświatów.

Obszar między plecami lwów często pokazuje koło słońca jako

podnoszące się między dwoma wzgórzami. To też oznacza podróż słońca przez

niebiosa podczas dnia, oznacza również, że będzie bezpiecznie kontynuowało
przez Aker podczas jego niebezpiecznej podróży każdej nocy w Zaświatach. Aker

też chroni bramę do Zaświatów i otwiera ją aby przepuścić Króla. Aker był czczony
w świątyniach jako Netjer, przypuszczalnie był połączony z pradawnym pojęciem

sił Ziemi.

Zgodnie z mitami Starożytnego Egiptu, legendarne Bramy Zaświatów były

chronione przez dwa gigantyczne lwy albo sfinksy nazywane Aker. W grobach
Nowego Państwa na przedstawiano rysunki Sfinksa Aker wychodzącego z bramy i

siedzącego na zadzie w pustym miejscu. Poniżej widać ciekawy podziemny
strumień albo kanał, za stelami lwów umieszczony jest ogromny kopiec lub

piramida i pod nim znajdowała się wielka, owalna komora, która zdaje się być
zapieczętowana.

O tej tajemniczej komorze powiadano, że tam była ukryta jakaś wielka

tajemnica, niewątpliwie tych co rządził ziemią Egiptu podczas odległej epoki Zep

Tepi. Ta dziwna izba była nazywana Sokar w Rostau. Podobieństwo z Sfinks z
kompleksem w Giza jest niesamowity. W starożytnych czasach Giza nazywano

Rostau. Sokar, jastrząb był naczelnym bóstwem Giza i był identyfikowany z
Horusem.

Gdy Ziemia zatrzęsła się i wszystko zostało zatracone w oceanie

tworzenia, nastąpił czas Zep Tepi, wtedy Tehuti przypuszczalnie opuścił ojczyznę,

z tymi którzy mieli rozpocząć następny program ludzkości. Oni czekali dopóki
morza nie wycofały się, aby osiedlić się.

W tym czasie Tehuti / Thoth / Czas zaczynał następny program ludzkości,

wschodziło słońce, wieki Lew ryczał i nowe tworzenie rozpoczynało się,

symbolizowane przez Lwa [Sfinksa] - [mężczyzna, kobieta], który siedzi obok
Wielkiej Piramidy, przypuszczalnie byli z nim ci co przeżyli Wielki Potop.

Gdy Bogowie i Boginie powracali na planetę to przeprowadzany był już

inny program, lub nowa wersja rzeczywistości. Wielu nazywało tą grupę bogów

kreatorami istnień lub Zep Tepi [Pierwszy Czas]. Tehuti miał przybywać przez
portal, w jego piramidzie na ziemię, którą Egipcjanie nazywali Khem i zaczynał

- 30 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

budowę nowej rzeczywistości. Powyżej była piramida w której Tehuti i Zep Tepi

zamieszkiwali. Poniżej był jej duplikat inna Wielka Piramida z projektem
zakodowanym i umieszczonym w środku.

Zep Tepi przypuszczalnie pozostawali na planecie dość długo aby

stworzyć nową rasę ludzi. Zep Tepi pozostawili po sobie wielkie pamiątki sił

stworzenia ludzi. Zgodnie z zapisami na kamieniach Wielkiej Piramidy, które
opisują tak zwany Cykl Feniksa [Phoenix], wędrówkę systemu słonecznego na

galaktycznej orbicie. Początek obecnego cyklu Feniksa, wg astronomów nastąpił 3
lipca 14 000 pne. o godz. 23:57 GMT, co być może stanowi datę powstania

Wielkich Piramid. Okres cyklu Feniksa wynoai 16 011 lat, zatem zakończenie
aktualnego Cyklu Feniksa wg naszego obecnego kalendarza nastąpi w roku 2 012.

Na planecie były 12 obszarów [punktów siatki], przez które bogowie Zep

Tepi wyruszali, aby stworzyć 12 narodów - Tehuti powołali do istnienia wszystkie

narody w tym samym czasie. Prawdę o stworzeniu Tehuti zapisał w Sali Zapisów,
[Amenti] na Kryształowej Tabliczce, która jest zakopana w ziemi, nieopodal

Wielkiej Piramidy, której towarzyszy Sfinks. Zep Tepi pozostawił kryształowy rdzeń,
który pokazuje rzeczywistość stworzenia ludzkości i ukrył te informacje w Sali

Amenti i w Złotym Nakryciu Wielkiej Piramidy.

We wszystkich legendach, Zep Tepi przekazał wiadomość, że on powróci

przy końcu tego Cyklu Czasu. On przyniesie ze sobą tajne klucze do bram świętej
ziemi albo złotego wieku - znaczącego spiralną świadomość. W roli Zep Tepi,

Henoch zakodował wiadomości i ukrył w starożytnym języku symboli, znanym w
starożytności jako Hiburu [dźwięki lubią Nibiru]. To jest pierwotne źródło języka,

wprowadzone przy początku cyklu przez Zep Tepi, Hiburu jest harmonicznym
językiem, naśladującym własności falowe światła.

Przypuszczalnie wiele tysięcy lat temu na Ziemi wykonano wielki

genetyczny eksperyment, w poszukiwaniu nieśmiertelności, próbowano stworzyć

wyższą rasę ludzką.

Greckie słowo Feniks pochodziło od egipskiego słowa Taty - Hanok,

znaczy "Dom Henocha". Wiedza Henocha sugeruje regularne kataklizmy działają
jak ewolucyjny bodziec, ożywiający nowe formy życia, w następnej fazie

ewolucyjnej, przebyłe po ucieczce z matecznika planet.

Zgodnie z wieloma legendami, Zep Tepi będą regularnie powracać na

Ziemię, na początku i przy końcu i w połowie każdego czasu cyklu co 13 000 lat,
bowiem rok zodiakalny orbity dookoła środka galaktyk wynosi ca 26 000 lat. Z

powodu warunków na naszej galaktycznej orbicie, te 13 000 letnie odstępy
rozdzielane są przez kataklizmy.

Egipcjanie zarejestrowali historie Gwiezdnych Podróżników, takich jak

Henoch, którzy podróżowali poza Wielkim Okiem Oriona i powrócił, aby chodzić jak

bogowie wśród ludzi. Starożytne teksty sugerują, że jesteśmy przeznaczeni aby
stać się bogami, a wielka Wiedza Thotha i Henocha dana ludziom może rozwijać

się poza obecną ziemską postacią.

Podczas Pierwszego Czasu, Zep Tepi, gdy bogowie panowali w swym

kraju, nazywano ten czas złotym wiekiem, podczas którego wody otchłani wycofały
się i pierwotna ciemność została wypędzona, a ludzkości został ofiarowany dar

cywilizacji. Oni mówili też o pośrednikach między bogami i ludźmi - Urshu,
kategoria o mniejszej boskości, ich tytuł znaczył Nadzorców, ich wyczyny zostały

zarejestrowane w starożytnych hieroglifach, świętych pomnikach i tekstach..
Zachowywali oni szczególnie żywe wspomnienia o potężnych bogach, nazywali się

Neteru i żyli na ziemi razem z rodzajem ludzkim i wykonywali u nich najwyższą
władzę z Heliopolis i innych sanktuariów Górnego i Dolnego Nilu.

Niektórzy z tych Neteru byli rodzaju męskiego, zaś niektóre były rodzaju

żeńskiego, lecz wszyscy posiadali siły nadprzyrodzone, włącznie ze zdolnością

- 31 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

ukazywania się dowolnie jako mężczyzna lub kobieta, albo jako zwierz, ptak, gad,

drzewo lub roślina. Paradoksalnie, ich słowa i czyny zdają się odbijać ludzkie
namiętności i uprzednie zajęcia. Podobnie, chociaż byli przedstawiani jako silniejsi

i bardziej rozumni niż ludzie, wierzono, że w pewnych okolicznościach mogą
zachorować, umrzeć albo nawet zostać zabici.

Starożytni Egipcjanie pozostawili zapisy opisujące Zep Tepi jako faktycznie

historycznych ludzi, którzy nadeszli z południa i zaczęli cywilizować i panować nad

rodzimymi ludem. Ta grupa ludzi znana jako Zep Tepis były to osoby, których
spotkało nieszczęście w ich poprzedniej ojczyźnie i szukały bezpieczeństwa i

nowego życia w dolinie Nilu. Zgodnie z podaniami Egipcjan Zep Tepi zbudowali
Wielkiego Sfinksa i kompleks Piramid w Giza.

Święta wiedza została zarejestrowana na Tabliczkach Thotha, który jako

Bóg Tehuti był ponoć władcą Atlantydy przez nieznany okres czasu. Szmaragdowe

Tabliczki napisał Thoth, Król-Kapłan z Atlantydy, który założył kolonię w
starożytnym Egipcie [Khem} po zatopieniu ojczystej Atlantydy.

Ponoć Thoth, przedstawił na tych tabliczkach całą starodawną wiedzę

zatopionej Atlantydy. Według tych tabliczek Thoth przez 16 000 lat rządził

starożytnym Egiptem, od około –52 000 do –36 000 r. pne. W tym czasie,
starożytna barbarzyńska rasa Egipcjan, wśród której się osiedlił On i jego

towarzysze, została podniesiona na wysoki stopień rozwoju cywilizacji. Thoth był
nieśmiertelny, pokonał śmierć i mógł przybywać, kiedy tylko chciał. Jego rozległa

mądrość dawała mu władcę nad różnymi Atlantyckimi koloniami, włącznie z tymi w
Południowej i w Środkowej Ameryce, a gdy nadszedł jego czas opuścił Egipt, choć

przedtem złożył ślubowanie, że powróci na Ziemię.

Wzniósł Wielką Piramidę ponad wejściem do Wielkich Sal Amenti, które

stały się zaświatami, Salami Bogów, gdzie duchy zmarłych przechodziły na
osądzenie. Umieścił tam swoje zapisy i mianował strażników swych tajemnic wśród

najdostojniejszych Egipcjan. Według tej relacji Thoth był budowniczym Wielkiej
Piramidy w Giza, przypisywanej mylnie Cheopsowi.

Zewnętrzne ściany świątyni Edfu określają datę początku Zep Tepi, lub

Pierwszego Czasu Bogów, czyli królów Neteru [Bogów]. Wielka Piramida

przedstawia początek cyklu Feniksa, [wg astronomów wystąpił 3 lipca 14 000 pne.
g. 23:57 GMT]. Tehuti występuje jako Pan - twórca religii - potrafi uginać światło

tworząc złudzenia naszej rzeczywistości [magia i złudzenia]. Znany jest on w
Egipcie jako Thoth, "Pan Magii i Czasu".

Pierwotnie Egipcjanie identyfikowali Feniksa z bocianem lub czaplą, który

jako ptak nazywał się "Benu", znamy jest z opisów w Księdze Zmarłych i innych

egipskich tekstach, był jednym z najświętszych symboli czczonych w Heliopolis,
złączony ze wschodzącym słońcem i Egipskim bogiem Ra [Słońca] i przedstawiał

"odradzającą się duszę Ra" lub "serce odradzającego się Słońca". Wszystkie te
mistyczne symbole Cyklu Feniksa specjalnie związane są ze zmartwychwstaniem.

Sumeryjczycy przedstawili na królewskiej cylindrycznej pieczęci ten sam

motyw przedstawiający "wschodzące Słońce". Zarówno Sumeryjska pieczęć, jak

starożytna Egipska mapa nieba na steli Narmera przedstawiają zaskakujący
rysunek pochodzący ze pradawnego egipskiego hieroglifu i przedstawia początek

Cyklu Niebiańskiego Feniksa [symbolizujący odrodzenie],. Mapa nieba wymaga
pewnego wyjaśnienia: Wschodzi Słońce i występuje razem z Konstelacjami Oriona

[Pies], Gemini [Bliźnięta] i Grus [Żuraw] i są tam dwie inne konstelacje, Taurus
[Byk} i Piscis Austrinus [Ryba Południa].

Legenda dziejów Ozyrysa i Izydy

Zanim Bóg Słońca, Ra opuścił ziemię, aby upowszechniać swą wielką

- 32 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

wiedzę i mądrość prorokował, że jeśli bogini Nut urodzi dzieci, wówczas jedno z

nich zakończy jego panowanie wśród ludzi. Ra w gniewie rzucił na Boginię Nut
zaklęcie, żeby ona nie mogła urodzić żadnego dziecka w żadnym dniu roku. Pełna

smutku Nut poszła po pomoc do Thotha, Boga Mądrości i Magii i Nauki, syna Ra,
który ją kochał.

Thoth wiedział, że raz wypowiedziane zaklęcie Ra, nigdy może zostać

zmienione ani odwołane, lecz Thoth w swej mądrości zawsze znajdował sposób

obejścia problemu. Poszedł więc do Khensu, boga Księżyca i wezwał go do
zawodów w warcaby. Ciągle grali, a stawki rosły coraz wyżej, Thoth zawsze

wygrywał, a Khensu zakładał się coraz bardziej ryzykownie, co wynikało z jego
lekkomyślności. W końcu Khensu nie miał już więcej nic do przegrania, wtedy

Thoth po trzykroć wielki w mądrości, namówił go na dalszą grę, którą również
wygrał i zabrał mu światło pięciu dni. Dodatkowe pięć dni, zawsze potem

umieszczano pomiędzy końcem starego i początkiem nowego roku. Przedtem rok
składał się z trzystu sześćdziesięciu dni, lecz pięć dni które dodano nie należały do

dni żadnego roku i później w starożytnym Egipcie zawsze stanowiły dni
świąteczne. Od czasu tej gry Thotha z Khensu, księżyc już nie miał dość światła,

aby nadal świecić przez cały miesiąc, lecz zaciemniał się i znowu wzrastał do swej
pełnej chwały, potrzebuje na to całe pięć dni.

W pierwszym z tych dni narodził się Ozyrys, najstarszy syn Nut, w drugim

dniu urodził się Horus (syn Izydy i Ozyrysa). W trzecim dniu narodził się trzeci syn

Nut, ciemny Set, pan złych duchów. W czwartym ujrzała światło Izyda, jej pierwsza
córka, a jej druga córka Nephthys w piątym dniu. W ten sposób zaklęcie Ra zostało

spełnione, a jednocześnie złamane: dzieci Nut narodziły się w dniach
nienależących do żadnego roku.

Gdy miał się narodzić Ozyrys widziano wiele znaków i cudów na całym

świecie. Kapłan najświętszej świątyni w Tebach, która dzisiaj się nazywa Karnak,

Pamyles przepowiedział, i obwieścił światu, że narodzi się dobry i potężny król
Ozyrys, który przyniesie radość wszystkim na ziemi. Ponadto Pamyles obwieścił,

że będzie służył Bożemu Dziecku i wychowa go na człowieka wśród ludzi.

Gdy Ozyrys dorósł, poślubił swą siostrę Izydę, zwyczaj który później

również praktykowali Faraonowie Egiptu. Set poślubił Nephthys, ponieważ będąc
Bogiem również mógł poślubić tylko boginię.

Izyda przez swą zręczność nauczyła się Tajnego Imienia Ra, co umożliwiło

jej ustanowienie Ozyrysa jedynym władcą Egiptu, aby panował na ziemi tak jak

dotychczas Ra. Ozyrys zastał ludzi dzikich jak bydło, walczących między sobą,
zabijających się i pożerających się nawzajem. Izyda odkryła ziarna pszenicy i

jęczmienia, które rosły dziko na ziemi wraz z inny roślinami i zasadziła jeszcze inne
rośliny nieznane ludziom, a Ozyrys nauczył ich jak sadzić nasiona, gdy Nil

występuje z brzegów w corocznym wylewie i użyźnia pola świeżym urodzajnym
mułem. Uczył jak rozprowadzać wodę i przygotowywać zbiory; jak żąć zboże gdy

dojrzeje i jak młócić ziarno na klepisku i mielić suche ziarno aby uzyskać mąkę do
wypieku chleba. Pokazywał On ludziom jak sadzić winorośl i wytwarzać wino z

winogron i zapoznał ludzi ze sztuką warzenia piwa z jęczmienia.

Gdy ludzie Khem [Egiptu] nauczyli się wypiekać chleb i rozbierać mięso

odpowiednich zwierząt im przeznaczonych, Ozyrys poszedł dalej i nauczył ich
prawa i jak żyć spokojnie i szczęśliwie razem, zachwycając się muzyką i poezją.

Skoro tylko Egipt wypełnił się pokojem i wielką obfitością, Ozyrys wyruszył w świat,
aby innym narodom również dostarczać swe błogosławieństwa. Gdy opuścił Egipt,

Izyda panowała na ziemi, rządziła ona dobrze i mądrze, lecz Set, ich brat,
zazdrościł Ozyrysowi i nienawidził Izydę. Im więcej ludzie kochali i chwalili

Ozyrysa, tym bardziej Set go nienawidził. Im lepiej on czynił i bardziej szczęśliwy
stawał się rodzaj ludzki, tym bardziej wzrastał gniew Seta. Set postanowił zabić

- 33 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

swego brata i opanować jego tron, lecz Izyda pilnowała ziemi Egiptu. była pełna

mądrości i czujna i nie pozwalała Setowi opanować tronu Ozyrysa.

Gdy Ozyrys powrócił ze swej podróży, Set jako pierwszy powitał go

klękając w czci przed "dobrym Bogiem faraonem Ozyrysem". Jednak już
zaplanował pułapkę i postanowił działać wraz z 72 swymi kompanami, jak również

ze złą królową Etiopii. Wcześniej potajemnie Set uzyskał ścisłe wymiary ciała
Ozyrysa i zbudował piękną skrzynię zrobioną tak, że odpowiadała tylko jego

wymiarom. Skrzynia została wykonana z najrzadszego i najbardziej kosztownego
drewna cedrowego z Libanu i z hebanu przywiezionego z południowego krańca

Morza Czerwonego, bowiem żadne z tych drzew nie rośnie w Egipcie.

Set zorganizował wielką uroczystość ku czci Ozyrysa i umieścił wśród

gości 270 konspiratorów, uroczystość była wspaniała jakiej dotąd nie widziano w
Egipcie i było wyborne pożywienie, przednie wina i najpiękniejsze tancerki. Gdy

serce Ozyrysa wypełniło się już zadowoleniem z uczty i pieśni, została wniesiona
skrzynia i wszyscy zdumieli się jej pięknością. Ozyrys podziwiał skrzynię z

rzadkiego cedru, wyłożoną hebanem i kością słoniową oraz niemniej rzadkim
złotem i srebrem z wymalowanymi wewnątrz figurami bogów i ptaków i zwierząt,

Ozyrys wielce zapragnął posiąść tą skrzynię.

"Dam tę skrzynię temu, który okaże się najbardziej dokładnie dopasowany

do niej!" rzekł Set. Konspiratorzy zaraz rozpoczęli po kolei wybierać, tych którzy
mogli wygrać. Lecz jeden był zbyt wysoki i inny zbyt niski; jeden zbyt gruby, a inny

zbyt chudy - i wszyscy próbowali na próżno.

"Pozwólcie mi zobaczyć czy będzie na mnie pasować ten cudowny kawał

roboty", rzekł Ozyrys i położył się w skrzyni, wówczas wszyscy co tchu zebrali się
dookoła.

"Pasuję na mnie dokładnie i skrzynia jest moja!" krzyknął Ozyrys.
"Naprawdę jest twoja i to na zawsze!" odrzekł Set zatrzaskując wieko.

Wtedy konspiratorzy w pośpiechu zabili skrzynię gwoździami i założyli

pieczęcie ze stopionego ołowiu na zatrzaski, tak że Ozyrys powoli umierał

zamknięty w tej skrzyni. Jego duch odszedł na zachód przez Nil do krainy Duat,
Miejsca Prób, lecz nie mógł później przejść do Amenti, gdzie powinien się udać

aby uzyskać nieśmiertelność, ponieważ jego ciało nie zostało pochowane zgodnie
z rytuałem. W Amenti przebywali ci co zawsze dobrze żyli na ziemi i przeszli osąd

swych czynów w Duat, są nieśmiertelni i będą mogli powracać na Ziemię.

Konspiratorzy zabrali skrzynię z umieszczonym ciałem Ozyrysa i wrzucili

do Nilu. Bóg Nilu, Hapi przeniósł tą skrzynię do Wielkiego Zielonego Morza, gdzie
została wyrzucona po wielu dniach na wybrzeżu Fenicji blisko miasta Bybios. Tutaj

fale wyrzucają skrzynię w kępę drzew tamaryszku rosnących na brzegu, a gałęzie
drzew, liście i kwiaty zrobiły odpowiednie miejsce spoczynku ciała dobrego boga

Ozyrysa, wkrótce te drzewa stały się sławne na ziemi. Niebawem Król Malkander i
jego żona, Królowe Astarte usłyszeli o tych drzewach i przyszli na wybrzeże aby je

podziwiać. Zrośnięte gałęzie ukrywały skrzynię, w której przebywało ciało Ozyrysa.
Król Malkander wydał rozkaz, aby drzewo ściąć i wykonać z niego wielką kolumnę

do swego pałacu. Wszystkich zdumiewało jego piękno i aromat, ale nikt nie
wiedział, że kolumna skrywała ciało boga.

Tymczasem w Egipcie, Izyda wielce się obawiała Seta, przepełnionego

zazdrością i nienawiścią. Choć dobry Ozyrys nigdy nie wierzył w niegodziwość

swego brata. Izyda przeczuwała, że jej mąż już jest martwy, chociaż nikt jej tego
nie powiedział i uciekła na bagna delty zabierając ze sobą swego synka Horusa.

Znalazła schronienie na małej pływającej wysepce bogini Buto i powierzyła

jej boże dziecko. Izyda odcumowała wyspę od jej podłoża i pozwoliła jej odpłynąć,

żeby nikt nie odkrył gdzie się znajdowało, było to najlepsze zabezpieczenie przed
Setem. Wówczas Izyda poszła szukać ciało Ozyrysa, żeby został pogrzebany ze

- 34 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

wszystkimi niezbędnymi obrządkami, bo teraz jego duch nie mógł odejść dalej na

zachód, niż do Duat, Miejsca Próby i nie mógł przejść do Amenti.

Izyda wędrowała tam i z powrotem wzdłuż ziemi Egiptu, ale nigdzie nie

znalazła śladu skrzyni, w której znajdowało się ciało Ozyrysa. Pytała wszystkich,
których spotkała, ale nikt nie widział jej - i w tej sprawie tylko siła jej magii mogła

być pomocna. W końcu zadała to pytanie dzieciom, które bawiły się na brzegu
rzeki, a one odpowiedziały jej, że właśnie taką skrzynię jak ona opisała spuszczono

w nurt rzeki i popłynęła w szybkim nurcie do Wielkiego Zielonego Morza. Wtedy
Izyda rozpoczęła wędrówkę wzdłuż brzegu i ponownie rozpytywała dzieci, czy

widziały płynącą skrzynię, a one mówiły jej którędy przepływała. Izyda błogosławiła
dzieci i zawsze odtąd twierdziła, że dzieci mówią słowa mądrości i prawdy i

czasami nawet opowiadają o rzeczach, które się wydarzą.

Gdy Izyda przybyła do Byblos, usiadła na brzegu morza, niebawem służki

Królowej Astarte zbliżyły się aby wykąpać się w tym miejscu. Gdy wracały z wody
Izyda nauczyła je jak należy zaplatać włosy, czego nigdy dotąd nie robiły. Królowa

Astarte podziwiała ich splecione włosy i pytała je jak się tego nauczyły. Panny
opowiedziały jej o cudnej kobiecie, która siedzi na brzegu. Królowa Astarte posłała

po Izydę, a gdy weszły z nią do Pałacu, dziwna i cudowna woń zdawała się
przylegać do nich. Królowa Astarte poprosiła ją aby służyła w pałacu opiekując się

jej dziećmi, małym Księciem Maneros i dzieckiem Dictys, które bardzo chorowało.
Nie wiedziała, że ta dziwna kobieta, która przywędrowała do Byblos była

największą boginią Egiptu.

Izyda zgodziła się na to i wkrótce dziecko Dictys wyzdrowiało i nabrało sił,

chociaż ona nic nie robiła tylko dała mu ssać jej palec. Lecz niebawem polubiła
dziecko i chciała uczynić je nieśmiertelnym, gdy ona pozbywała się jego

śmiertelnej części poprzez spalenie podczas gdy ona oblatywała dookoła niego w
postaci jaskółki. Jednak Astarte potajemnie obserwowała ją i gdy zobaczyła, że jej

dziecko jest w ogniu pognała do pokoju z głośnym płaczem i złamała całą magię.

Wtedy Izyda przybrała swą własną postać i Astarte pokłoniła się, gdy

ujrzała świecącą boginię i zrozumiała kim ona była. Malkander i Astarte
proponowali jej w darze wszystkie największe skarby bogatego Byblos, lecz Izyda

prosiła tylko o wielki tamaryszkowy filar, który podtrzymywał dach i to co zawierał.
Gdy dostała kolumnę otworzyła ją i wyjęła skrzynię Seta. Jednak kolumnę oddała

Malkanderowi i Astarte i stała się najświętszym przedmiotem w Byblos, ponieważ
przechowywała ciało boga.

Gdy Izyda otrzymała skrzynię, która stała się trumną Ozyrysa, rzuciła się

na nią ze strasznym wielkim płaczem. Bogini Izyda starannie umieściła skrzynię na

statku, który dostarczył jej Król Malkander. Popłynął z nią Maneros, młody książę
Byblos i pozostawał z nią tak długo, dopóki nie zaspokoił swej ciekawości. Skoro

tylko statek opuścił ziemię, dokąd pozbawiona Ozyrysa leżącego w skrzyni Seta i
tęskna jego widoku Izyda otworzyła wieko. Maneros spoglądał jej przez ramię, lecz

Izyda spostrzegła to i odwróciła się z gniewnym wejrzeniem, a wypadł za burtę
statku do morza. Następnego ranka gdy statek przepływał Rzekę Fedrus, jej silny

prąd zagroził ładunkowi, ponieważ statek pozostał poza widocznością brzegów.
Ale Izyda przestrzegła złego ducha i rzuciła przekleństwo na rzekę, że wyschła i

dotąd jest sucha.

Izyda przybyła bezpiecznie do Egiptu i ukryła skrzynię na bagnach delty,

podczas gdy sama pospieszyła na ruchomą wyspę, gdzie Buto chroniła Horusa.
Lecz zdarzyło się, że Set poszedł polować na dziki ze swymi psami, polując wedle

swego zwyczaju w nocy, bowiem kochał ciemność, która obfituje w złe rzeczy. W
świetle księżyca ujrzał cedrową skrzynię wyłożoną hebanem i kością słoniową,

złotem i srebrem i ją rozpoznał. Na jej widok gniew i nienawiść napłynęła na jego
oblicze czerwoną chmurą i wściekł się jak pantera południa. Rozdarł skrzynię,

- 35 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zabrał ciało Ozyrysa i swą boską siłą rozdarł je na czternaście kawałków, które

rozproszył wzdłuż Nilu na pożarcie krokodyli. "Nie można zniszczyć ciała boga!"
płakał Set. "jednak ja to zrobiłem i zniszczyłem Ozyrysa!". Jego śmiech odbijał się

echem i wszyscy, którzy usłyszeli ten straszny głos skryli się i drżeli z wielkiego
strachu.

Teraz Izyda musiała jeszcze raz od nowa rozpocząć poszukiwanie, tym

razem miała pomocników, Nephthys opuszczona przez niegodziwego męża

przyszła i przyłączyła się do swej siostry. Anubis, syn Seta i Nephthys, przybierając
formę szakala pomagał jej w poszukiwaniu. Gdy Izyda podróżowała towarzyszyły

jej skorpiony i była ochraniana przez siedem skorpionów. Poszukiwała na Nilu i
wśród wielu strumieni delty, Nephthys ułatwiała drogę jej papirusowej łodzi,

krokodyle w czci dla bogini Izydy same nie dotykały żadnych kawałków Ozyrysa.
Gdy później ktoś pływał po Nilu w papirusowej łodzi był bezpieczny, ponieważ one

myślały, że to Izyda jeszcze szuka kawałki ciała swego męża. Powoli, kawałek po
kawałku, Izyda odzyskiwała fragmenty ciała Ozyrysa. Tak robiła dopóki nie

ukształtowała magią podobieństwo całego jego ciała i wezwała kapłanów, aby
zbudowali ołtarz i wykonali stosowne obrządki pogrzebowe.

Izyda nie odzyskała tylko jednego kawałku, ponieważ został zjedzony

przez pewne bezbożne ryby, których gatunek został przeklęty na zawsze i żaden

Egipcjanin nie dotyka ani nie zjada ich. Izyda zebrała razem wszystkie kawałki
Ozyrysa i za pomocą magii wykonała kopię brakującego członka, tak że Ozyrys był

już kompletny. Wtedy poleciła zabalsamować jego ciało i ukryć w miejscu, które
tylko ona znała. Wówczas duch Ozyrysa przeszedł do Amenti, aby panować nad

zmarłymi, aż do ostatniej wielkiej bitwy, gdy Horus zabije Seta i Ozyrys będzie
mógł powrócić na ziemię. Gdy Horus już dorósł na tym świecie, wówczas duch

Ozyrysa odwiedzał go często i uczył go wszystkiego co wielki żołnierz, który będzie
walczył z Setem, powinien wiedzieć o ciele i duchu.

Pewnego dnia Ozyrys rzekł do chłopca: "Powiedz mi, jaka jest najbardziej

szlachetna rzecz, którą może zrobić człowiek? "

A Horus odpowiedział: "Pomścić swego ojca i matkę za zło im uczynione."
Zadowolony Ozyrys pytał dalej: "Jakie zwierzę najbardziej jest użyteczne

dla mściciela, aby zabrać go ze sobą idąc na walkę? "

"Koń", bez chwili wahania, odpowiedział Horus.

"Pewnie lew byłby bardziej cichy? " sugerował Ozyrys.
"Doprawdy; lew byłby najlepszy dla człowieka, który potrzebuje pomocy",

odpowiedział Horus; "Lecz koń jest najlepszy do ścigania poruszającego się wroga
i odcięcia mu ucieczki."

Gdy Ozyrys usłyszał to, zrozumiał, że nadszedł już czas, żeby Horus

rozpoczął wojnę z Setem i zalecił mu aby zebrał wielką armię i pożeglował w górę

Nilu, aby zaatakować Seta na pustyni południa. Horus zebrał swe siły i przygotował
się do rozpoczęcia wojny. Nawet Bóg Ra, świecący ojciec bogów w swej własnej

bożej łodzi, której żagle rozciągają się w poprzek nieba i przez zaświaty, przyszedł
Setowi z pomocą. Zanim Ra podniósł swe żagle, odciągnął Horusa na bok i

przyglądał się jego niebieskim oczom: "Komu tak zaglądam w oczy, bogu czy
człowiekowi, widzę przyszłość odbijającą się tam".

Set oczekiwał już na niego i przybrał postać czarnego dzika; czarnego jak

chmury burzowa, dzikiego z wielkimi kłami, budzącego wielki strach nawet w

najodważniejszych sercach.

Tymczasem Ra mówił do Horusa: "Pozwól mi zajrzeć w twoje oczy, a

zobaczę co wyniknie z tej wojny". Przyglądał się oczom Horusa, a ich kolor był jak
Wielkiego Zielonego Morza, gdy letnie niebo zmienia je w najgłębszy błękit. Gdy

tak przyglądał się wielka czarna świnia zwróciła jego uwagę i tak wykrzyknął:
"Spójrz tam! Nigdy nie widziałem tak ogromnego dzika".

- 36 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Horus patrzał lecz nie dostrzegł Seta, ponieważ był ukryty we wnętrzu i

myślał, że to był dzik z zarośli północnych, nie był przygotowany na czary lub słowa
potęgi, aby uchronić siebie przed nieprzyjacielem. Wtedy Set skierował w oczy

Horusa uderzenie ognia. Horus krzyknął z bólu i z wielkiej wściekłości, zrozumiał
teraz, że Set był tam ukryty i za chwilę może zostać złapany w pułapkę.

Ra zabrał Horusa do ciemnego pokoju i wkrótce jego oczy znowu mogły

widzieć tak jasno jak przedtem. Gdy Ozyrys odzyskał wzrok, Ra wrócił do nieba, a

Horus przepełniony radością, stanął w górze Nilu na czele swej armii, która
podzielała jego radość. Tam też odbyła się wielka bitwa w tej wojnie, lecz ostatnia i

największa była nieopodal Edfu, gdzie po dziś dzień stoi wielka świątyni Horusa dla
upamiętnienia tego zwycięstwa.

Siły Seta i Horusa zbliżyły się do siebie wśród wysp i katarakt pierwszej

Katarakty Nilu. Set w postaci gigantycznych rozmiarów czerwonego hipopotama

wyskoczył na wyspę Słoni i wydał wielkie przekleństwa przeciw Horusowi i Izydzle:
"Pozwól nam przetrwać tą straszną wściekłą burzę i potężną powódź przeciw

moim nieprzyjaciołom!" krzyczał, a jego głos jak grzmot przetoczył się przez niebo
z południa na północ.

Naraz burza rozszalała się nad łodziami Horusa i jego armii, w wodzie

nagromadziły się wielkie fale i wiatr ryczał. Lecz Horus przeciął jego drogę swą

łodzią, błyszczącą w ciemności, a jej dziób świecił jak promień słońca. Naprzeciw
Edfu, Set zakręcił i został osaczony, gdy stał w postaci ogromnego czerwonego

hipopotama okrakiem nad całym strumieniem Nilu.

Horus przybrał kształt młodego człowieka, wysokości dwunastu stóp, w

swej ręce dzierżył harpun długości trzydziestu stóp z grotem sześciu stóp w
najszerszym miejscu. Set otworzył swe potężne szczęki aby zniszczyć Horusa i

jego stronników gdy burza spowoduje rozbicie ich łodzi. Lecz Horus rzucił swój
harpun i uderzył w głowę czerwonego hipopotama, grot głęboko utkwił w głowie i

dotarł do jego mózgu i tym jednym uderzeniem zabił Seta wielkiego niegodziwca,
wroga Ozyrysa i bogów i czerwony hipopotam zatonął całkowicie w Nilu nieopodal

Edfu. Burza zamarła, powódź ustała i znowu niebo było jasne i niebieskie.

Wtedy ludzie wyszli z Edfu aby powitać Horusa mściciela i prowadzili go

tryumfalnie do ołtarza nad którym teraz stoi wielka świątynia. Śpiewali pieśń
chwały, którą później zawsze kapłani intonowali w czasie corocznego święta

Horusa, taki zwyczaj zachował się w Edfu:

"Radujcie się mieszkańcy Edfu! Horus wielki bóg, pan nieba, zabił wroga

swego ojca!

Jedzcie ciało zwyciężonego, pijcie krew czerwonego hipopotama, palcie

ogniem jego kości!

Niech zostanie pocięty na kawałki, a kawałki będą dane kotom, zaś

odpadki gadom!

Chwała Horusowi za potężne, odważnie uderzenie wielkiego Harpuna w

zabójcę, tylko syn Ozyrysa, Horus Edfu mógł to uczynić, Horus mściciel!".

Gdy Horus powrócił na ziemię panował już nie tylko jako faraon Egiptu,

ukazywał się także na zgromadzeniu bogów. Set przychodził też w postaci ducha,
lecz teraz tylko słowami walczył o panowanie nad światem. Nawet najmądrzejszy z

bogów, Thoth nie potrafi wydać wyroku na Seta. Zdarza się że Horus i Set jeszcze
teraz walczą o dusze ludzi i o prawa panujące na świecie. Teraz nie ma już więcej

bitew na Nilu, ani na ziemiach Egiptu, a Ozyrys przebywa spokojnie w swym
grobie, odtąd Set już nie jest w stanie go niepokoić.

Izyda była szczególnie czczona na wyspie Philae, w najświętszym miejscu

Nilu, kilka mil w górę rzeki od Słoniowej wyspy.

Egipcjanie wierzyli, że Ostatnia Bitwa dopiero nadejdzie i że wówczas

Horus też pokona Seta, który zostanie już zniszczony na zawsze, Ozyrys

- 37 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zmartwychwstanie i powróci na ziemię, przywodząc ze sobą wszystkich tych,

którzy byli jego wiernymi stronnikami.

Egipcjanie balsamowali całe ciała zmarłych i umieszczali je w głębokich

komorach grobowych, kamiennej piramidy górującej w zachodnich Tebach, aby
błogosławione dusze wracające z Amenti znalazły je przygotowane do ponownego

wejścia, aby mogli w nich żyć pod dobrymi rządami boga Ozyrysa, jego królowej
Izydy i ich syna Horusa.

Przypuszczalnie około roku 3 200 pne. Menes zjednoczył Górny i Dolny

Egipt.

Diodor twierdzi, że gdy na Ziemi żyli praludzie, pojawili się nagle wśród

nich bogowie. Diodor pisze o staroegipskich bogach Ozyrysie i Izydzle, którzy

odzwyczaili ludzi "wzajemnego zjadania się". Bogowie uprawiali pszenicę i
jęczmień, uczyli ludzi górnictwa, wymyślili wino i "obdarzyli nazwami wiele rzeczy

dla których nie było dotychczas określeń". "Powiadają, że od czasów Ozyrysa i
Izydy aż do panowania Aleksandra, który założył w Egipcie miasto nazwane jego

imieniem, upłynęło ponad dziesięć tysięcy lat".

Diodor dalej pisze o Herkulesie, synu Zeusa i Alkmeny, który pomagał

olimpijskim bogom w walce z gigantami. Diodor zarzuca Grekom, że ustalili datę
urodzin Herkulesa tylko na pokolenie przed wojną trojańską, bo w istocie zdarzyło

się to "w pierwszym okresie, gdy powstawali ludzie. Od tego czasu policzono w
Egipcie ponad dziesięć tysięcy lat, gdy tymczasem od wojny trojańskiej minęło

ledwie tysiąc dwieście".

Historia Indian Hopi

Trzeba przyjąć założenie, że Indianie Ameryki Środkowej przekazują nam

w swoich kronikach informacje o bardzo odległych wydarzeniach, że początki

narodu Majów przypadają na tajemniczy początek kalendarza Majów
13.0.0.0.0.4.Ahau 8.Cumhu, to jest na 11 sierpnia 3 114 roku pne., a może

jeszcze wcześniej o 13 baktunów, a więc o 1 872 000 dni = 5 125 lat JD, lub nawet
o 26 baktunów = 10 250 lat JD, "naukowców" ogarnia strach na samą myśl o

takim datowaniu.

Biały Niedźwiedź z prastarego rodu Majów jest to mądrym starcem i należy

do szczepu Kojotów z plemienia Indian Hopi. Biały Niedźwiedź opowiada, że przed
tysiącami lat przodkowie Indian Hopi mieszkali na kontynencie w rejonie Pacyfiku,

kontynent ów zwał się Kasskara, potem wybuchła międzykontynentalna wojna. W
tej epoce Kasskara zaczęła pogrążać się w oceanie, nie był to jednak Biblijny

czterdziestodniowy potop, lecz zapadanie się kontynentu. W końcu nad wodę
wystawały tylko najwyżej położone części lądu, jest to kilka wysp mórz

południowych istniejących do dziś. Indianie Hopi zostali zmuszeni do odwrotu. W
ucieczce pomagali im Kaczynowie. Biały Niedźwiedź wyjaśnia, że słowo

"Kaczynowie" znaczy tyle co "dostojni i poważani wtajemniczeni", elita, z którą jego
lud miał zawsze kontakt.

Kaczynowie, którzy co pewien czas odwiedzali Ziemię, byli istotami

cielesnymi, pochodzącymi z planety Toonaotekha oddalonej od Układu

Słonecznego. Kaczynowie znali trzy kategorie wtajemniczenia, a byli to twórcy,
nauczyciele i strażnicy praw. Legendy Hopi twierdzą, że "Stwórcy Kaczynowie",

także stworzyli w tajemny sposób różnych ludzi, choć nigdy nie dochodziło do
obcowania płciowego, lecz wybrane kobiety zachodziły w ciążę.

To samo stwierdzenie znajdujemy w Popol Vuh. Pierwsi ludzie zostali

poczęci "bez udziału ojca. Jedynie mocą nadprzyrodzoną, za sprawą czarów

zostali stworzeni". W Popol Vuh możemy również znaleźć informację, że pośród
stworzonych byli mężowie, których mądrość była wielka.

- 38 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Biały Niedźwiedź wie z legend Indian Hopi, że istnieli "cudowni, potężni

mężowie, gotowi zawsze do niesienia pomocy, nigdy zaś do niszczenia".

Aztecka legenda podaje, że Król-Kapłan Quetzalcoatl był produktem

sztucznego zapłodnienia: Kiedy bogini Coatlicue, "ta z wężową spódnicą", czyściła
podłogę, została trafiona małą puchową piłką, którą następnie ukryła pod spódnicą.

Potem jej szukała, lecz piłeczka zniknęła - jeszcze później bogini poczuła, że jest w
ciąży. Synem, którego zrodziła "ta w wężowej spódnicy", był właśnie Quetzalcoatl,

"pierzasty wąż". Inna legenda opowiadająca o tym zdarzeniu twierdzi, że bogini
zaszła w ciążę za sprawą ptasiego piórka, jeszcze inna, że za sprawą kamienia

szlachetnego - w akcie tym jednak na pewno nie brał udziału mężczyzna".

Biały Niedźwiedź opowiada, jak Kaczynowie pomagali jego ludowi w

ucieczce. Zastosowano trzy metody ewakuacji. Na "latających tarczach", czyli
niebiańskich pojazdach bogów, wywieziono z niebezpiecznej strefy elity społeczne,

które miały przygotować nowy kraj - Amerykę Południową - na przyjęcie kolejnych
fal emigrantów. Do transportu masowego używano "wielkich ptaków" oraz statków,

łodzi i kanu najróżniejszej wielkości.

Biały Niedźwiedź nie potrafi dokładnie opisać jak wyglądały "latające

tarcze", powiada tylko, że przypominały kształtem połówkę dyni. Pojazdy
niebieskie, ukazują rysunki naskalne w Oraibi, najstarszej osadzie Indian Hopi w

Arizonie. Jeden z nich ukazuje kobietę siedzącą w środku tarczy, której brzegi są
wygięte ku górze, pod spodem wyryto pierzastą strzałę. Biały Niedźwiedź wyjaśnia,

że strzała symbolizuje "latanie" i "prędkość". Biały Niedźwiedź twierdzi, że
przedmiot latający w powietrzu miał kształt połówki dyni, powiada że kolejną grupę

mieszkańców Kasskary ewakuowano "na grzbietach wielkich ptaków".

Trzecia, najliczniejsza grupa uciekinierów z Kasskary dotarła do Ameryki

Południowej na statkach i niewielkich łodziach. W masowej ewakuacji brali udział
bogowie. Kaczynowie, prowadzili konwój statków i łodzi od wyspy do wyspy, nie

pozwalając mu zboczyć z kursu. Po przybyciu osiedleńców na miejsce rozpoczął
się dla nich kolejny etap historii. Indianie mnożyli się, rozwijali interesy plemienne,

dzielili się na szczepy. Niektóre grupy w trakcie wędrówki trwającej kilka tysięcy lat
przeszły z południa na północ. Wśród nich znalazły się również szczepy

Niedźwiedzi i Kojotów. Do tych ostatnich należy Biały Niedźwiedź.

"Nie wszyscy ludzie, którzy przybyli do czwartego świata i zamieszkali w

Taotoóma, byli Indianami Hopi. Mianem Hopi określano tych, którzy dotarli w końcu
do Oraibi, a mianem tym określono ich dopiero, kiedy zostali tam przyjęci".

W łonie wielkiego ludu Hopi powstawały nowe plemiona, które potem się

dzieliły. Plemiona te osiedlały się w wysokich górach i w puszczach, wśród nich

znaleźli się przodkowie Majów, Inków i Azteków. Świadczy o tym niezbicie fakt, że
z tymi legendami pokrywają się w treści inne przekazy, oraz staro indiańskie

rysunki naskalne.

Biały Niedźwiedź opowiada o mieście Palatquapi ("Czerwona Ziemia"),

które jego przodkowie wznieśli w Ameryce Środkowej - było ono uważane za
centrum nauki. Żaden Hopi "nigdy nie zapomni Palatquapi", niezależne, do jakiego

należy szczepu, owe miasto bowiem wryło im się bardzo głęboko w pamięć. W
Palatquapi stał trzypiętrowy budynek służący wyłącznie nauce. Budowano go

stopniowo, każdy kolejny poziom odpowiadał wyższemu poziomowi wiedzy: im
wyżej wznosiła się świątynia nauki, tym mniej Indian mogło tam dotrzeć.

Na parterze młodzi Indianie uczyli się historii swojego ludu, na pierwszym

piętrze wykładano nauki przyrodnicze - łącznie z budową pierwiastków. Rozwijano

intelekt, rozbudzano umiejętność obserwacji, ugruntowywano umiejętność
rozumienia harmonii wszelkich form życia w przyrodzie. Jeszcze wyżej, na trzecim

piętrze, gdzie nauka była znacznie trudniejsza, a liczba studentów mniejsza,
wykładano astronomię. Nauka zawierała informacje o szczegółach budowy Układu

- 39 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Słonecznego. Wiedziano, że Ziemia jest okrągła, że na powierzchni Marsa leży

drobniutki piasek, że na Wenus, Marsie i Jowiszu nie istnieje życie. Wykłady
prowadzili Kaczynowie.

Biały Niedźwiedź opowiada, że Indianie żyli w Palatquapi setki lat - dopóki

eksplozja demograficzna nie zmusiła ich do szukania nowych siedlisk.

Spowodowało to rozluźnienie więzi z Palatquapi, bo nowe wspólnoty chciały się
uniezależnić od centrum. Kaczynowie opuścili już miasto, a czysta nauka

Kaczynów ulegała stopniowemu zapomnieniu im bardziej Indianie zapominali o
nich, którzy pomogli im osiągnąć tak wysoki stopień kultury. Mieszkańcy Palatquapi

tworzyli sobie nowych bogów i bożków, doprowadziło to w końcu do straszliwych
walk bratobójczych. Wrogie sobie plemiona respektowały wprawdzie świątynie i

piramidy dawnych bogów, ale obrzędy religijne traciły coraz bardziej tradycyjne
formy, co sprawiło, że porzucono dawne ośrodki kultowe.

W ten właśnie sposób opustoszało miasto Tikal, stolica szczepu Łuków,

gdzie ostatnio do odkryto ślady osadnictwa przed klasycznego. Wyludniły się też

ulice i świątynie Palatquapi - dziś nazywanego Palenque.

Indianie pragnący żyć w zgodzie z naturą i prawami Kosmosu zakładali

nowe osiedla. Pod znakiem pierzastego węża Jukatan stał się dominującym
obszarem zamieszkanym przez szczep Wężów. Szczepy, Niedźwiedzi i Kojotów

osiedliły się bardziej na północ. Mądrych Kaczynów, którzy mogliby coś doradzić i
załagodzić spory, nie było już w Palatquapi. Mądrzy Kaczynowie, istoty z Kosmosu,

uczyli kapłanów. W Księgach Chilam Balam, które są dobrze strzeżone,
znajdowały się w wielu siedzibach Majów, możemy znaleźć potwierdzenie tych

słów: "Oto jest opowieść o narodzinach jednego boga, trzynastu bogów i tysiąca
bogów, którzy nauczali kapłanów Chilam Balam, Xupan, Nauat".

"Powiadano, że kiedy nadeszła noc, bardzo się bano, oczekiwano żeby

świder ognisty nie spadł, bo wówczas wszystko zginie, wszystko się skończy,

nastanie zupełna noc. Słońce już nigdy nie wzejdzie i będzie całkiem ciemno.
Spadną potwory tzitzitzimi i pożrą ludzi, każdy powinien mieć się na baczności

przed niebem, przed gwiazdami, których imiona to `wielu` i `świder ognisty`, mówi
się, że wypuszczają strzałę nie bez powodu, nie bez powodu też spada, a nocą

szczególnie miano się na baczności, zawijano się, przykrywano, naciągano ubrania
i przepasywano się, tak właśnie obawiano się wypuszczenia gwiezdnej strzały."

W opisie pierwszego wschodu słońca, bogowie rozpalili wielki ogień, do

którego dwaj z nich musieli wejść w ofierze dla pierwszego wschodu słońca.

"Powiadają, że tymi, którzy patrzyli, byli Quetzalcoatl, którego przydomkiem jest
Ecatl, oraz Totec, czyli Pan Pierścienia" oraz czerwony Tezcaltlipoca, oraz ci, co

zowią się Wężami Chmur. Indianie prowadzili obserwację nieba, żeby przypadkiem
nie przeoczyć momentu.

Bóg Quetzalcoatl, "pierzasty wąż", którego Majowie-Quiche nazywali

Gucumatz, a mieszkańcy Jukatanu Kukulcan - wedle legend była to postać

uniwersalna: Aztekowie mieli władcę o imieniu Quetzalcoatl, lecz początkowo
nazywano tak kapłanów. Ponieważ zdarzenia związane z Quetzalcoatlem /

Kukulcanem miały miejsce na przestrzeni ponad pół tysiąclecia, nie może tu
chodzić o jedną i tę samą osobę.

Biały Niedźwiedź powiedział, że mądrzy Kaczynowie, istoty z Kosmosu,

uczyli kapłanów. W Księgach Chilam Balam, które, dobrze strzeżone, znajdowały

się w wielu rezydencjach Majów, możemy znaleźć potwierdzenie tych słów: "Oto
jest opowieść o narodzinach z jednego boga, trzynastu bogów i tysiąca bogów,

którzy nauczali kapłanów Chilam Balam, Xupan, Nauat. Po kilku nieudanych
eksperymentach bogom z Popol Vuh udało się stworzyć człowieka, który

oczywiście miał jeszcze bardzo niewiele wspólnego z naszym wyobrażeniem o
Homo sapiens. Przekaz świadczy o tym, że w eksperymentach, w których chodziło

- 40 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

o stworzenie pierwszego człowieka, na pewno nie stosowano ziemskiego aktu

zapłodnienia: Oto imiona pierwszych ludzi, którzy zostali stworzeni i utworzeni:
pierwszym człowiekiem był Balam-Quitze, drugim Balam-Acab, trzecim Mahucutah

i czwartym Iqui-Balam. Takie są imiona naszych pierwszych matek i ojców. Mówi
się, że oni zostali tylko stworzeni i utworzeni, nie mieli matki, nie mieli ojca.

Nazywano ich tylko mężami. Nie zrodzili się z kobiety, nie zostali spłodzeni przez
Stwórcę i Twórcę, przez Rodziców. Jedynie mocą nadprzyrodzoną, za sprawą

czarów, zostali stworzeni i utworzeni przez Stwórcę i Twórcę, Rodziców Tepeu i
Gucumatza."

Jak w większości relacji o stworzeniu także w tej legendzie do aktu

powstania rodzaju ludzkiego mieszają się bogowie. Ale produkt stworzenia był zbyt

udany - mógł się stać w końcu niebezpieczny dla stwórców: "Zostali obdarzeni
rozumem; spojrzeli i natychmiast wzrok ich sięgnął daleko, zdołali ujrzeć, zdołali

poznać wszystko, co istnieje na świecie. Kiedy patrzyli, w jednej chwili widzieli
wszystko, co ich otaczało, i oglądali wokół siebie sklepienie niebieskie i okrągłe

oblicze ziemi. Widzieli wszystkie rzeczy zakryte [odległością], bez potrzeby
ruszania się z miejsca; natychmiast widzieli świat i jednakowo dobrze z miejsca,

gdzie się znajdowali, widzieli go."

Stworzeni osobnicy mogli stać się równi, a nawet mądrzejsi od swych

stwórców, nie podobało się "Rodzicom", prędko więc ograniczyli nadzwyczajne
możliwości swoich tworów: "Wówczas Serce Nieba cisnął im oparem w oczy, które

zamgliły się jak powierzchnia lustra, gdy na nie chuchnąć. Oczy ich zaćmiły się i
mogli widzieć jedynie to, co było blisko, tylko to było dla nich jasne. W taki oto

sposób zostały zniszczone mądrość i wszelka wiedza owych czterech ludzi, którzy
są źródłem i początkiem [rasy quiche]. Tak zostali stworzeni i utworzeni nasi

dziadowie, nasi ojcowie, za sprawą Serca Nieba, Serca Ziemi".

W Popol Vuh można znaleźć zadziwiające stwierdzenia: "Byli tam

wówczas w wielkiej ilości ludzie czarni i ludzie biali, ludzie różnych rodzajów, ludzie
różnych języków, które wprawiały w podziw, gdy się ich słuchało".

W innym przekładzie tekst ten brzmi bardzo podobnie: "I żyli tamże w

błogości ludzie o ciemnej i jasnej barwie skóry. Przyjemnie wyglądali owi ludzie,

przyjemny był ich język, uważne ich ucho".

Praprzodkowie Majów przecież nie mogli mieć pojęcia o istnieniu ludzi

białej i czarnej barwie skóry. Godna uwagi jest też informacja, że na początku
wszyscy mówili jednym językiem. Przed pojawieniem się istot pozaziemskich życie

hominidów było tępą wegetacją. Dopiero po zastosowaniu świadomej, sztucznej
mutacji hominidy uzyskały umiejętność uczenia się, pierwszym zaś językiem, jakim

mówiły wszystkie narody, był język "bogów".

Potem pozostawił Balam-Quitze znak swego istnienia: - "Pamiątka, którą

wam zostawiam jest to znak istnienia, tzw. Pizom-Gagał. Zawartość Pizom-Gagał"
była niewidoczna, była bowiem zawinięta i nie mogła zostać rozwinięta; nie można

było dostrzec szwu, gdyż nikt nie widział, kiedy została zawinięta". W ten sposób
pożegnali się i natychmiast zniknęli tam, na szczycie góry Hacawitz. Nie zostali

pogrzebani przez swoje żony ani przez swych synów, gdyż nie widziano, w co się
przemienili, gdy zniknęli".

Odrestaurowany ośrodek obrzędowy leży na wzgórzach Palenque i na

sztucznych tarasach, rozdzielonych potokiem Otulum na część zachodnią i

wschodnią. Wodę Otulum skierowano podziemnym kanałem tak dużym, że
czterech mężczyzn może w jego wnętrzu iść swobodnie obok siebie.

Wyrafinowany system kanalizacyjny przejmował kiedyś także strumienie wody
deszczowej spływającej z dachów świątyń - tylko o parę metrów na zachód od

świątyni Inskrypcji woda była doprowadzana akweduktem i podziemnymi kanałami
do "Pałacu". Wielki Pałac, El Palacio, to wywierający ogromne wrażenie kompleks

- 41 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

budowli wzniesiony na tarasie o kształcie trapezu i ta zagmatwana, masywna

budowla jest podzielona na wiele mniejszych i większych dziedzińców leżących na
różnych poziomach: Dziedzińca Głównego, Dziedzińca Zachodniego, Dziedzińca

Wschodniego i Dziedzińca Wieży. W zachodniej, wydłużonej elewacji budynku
dominuje pięć kwadratowych słupów dwumetrowej grubości, pokrytych stiukowymi

płaskorzeźbami.

Na Dziedzińcu Wschodnim znaleziono kamienną płytę o wymiarach 2,40 x

2,60 m, zdobioną 262 niepowtarzalnymi rytami Majów - są to sceny mitologiczne,
głowy bogów, ludzie i zwierzęta oraz hieroglify kalendarzowe. Gigantyczny Pałac

dzieli się na trzy płaszczyzny, leżące jedna nad drugą. Płaszczyzna na poziomie
gruntu ma 100 x 180 m. Najbardziej sensownym wyjaśnieniem przeznaczenia tej

budowli jest wypowiedź Białego Niedźwiedzia, że był to uniwersytet istniejący
niegdyś w ojczystej miejscowości jego przodków - w Palatquapi.

Pałac leży w centralnym punkcie miasta i znajdują się w nim sale

najróżniejszej wielkości. Jest tam również "woda bieżąca" i wiele kamiennych

ubikacji, które rozmieszczono w strategicznych miejscach budynku - wszystkie są
spłukiwane wodą, która odprowadza ekskrementy pod ziemię. Biały Niedźwiedź

opowiadał, że na parterze uczniom wykładano historię ich ludu, na pierwszym
piętrze zapoznawano ich z wiadomościami z zakresu chemii i przyrody, na drugim

uczono astronomii i matematyki. W podziemiach, nad którymi wzniesiono Wielki
Pałac, obok pomieszczeń biegły korytarze. Najdłuższy z nich (20 m) kończy się

przy ciągu schodów - ciąg ten przez otwór w podłodze prowadzi do centrum
Pałacu. Korytarze i pomieszczenia piwniczne ozdobiono są reliefami. Lokalizacja

uniwersytetu odpowiada umiejscowieniu Wielkiego Pałacu.

Z labiryntu pomieszczeń i dziedzińców wznosi się na podstawie 7,0 x 7,5 m

piętnastometrowa wieża o masywnym cokole. Wieża ma trzy piętra po 2,5 m
wysokości każde. Duże okna umożliwiają doskonałą obserwację stron nieba -

znaleziony tu i zidentyfikowany hieroglif symbolizujący planetę Wenus świadczy
niezbicie o przeznaczeniu wieży do celów związanych z astronomią.

Konstrukcja wieży nie jest typowa dla budownictwa Majów i posiada

wyjątkowe rozwiązania konstrukcyjne. Dziś określa się ją mianem obserwatorium -

dawniej klasyfikowano ją jako wieżę widokową bądź strażniczą. Na wieże
obserwacyjne nadawałyby się bardziej piramidy na wzgórzach, bo wznoszą się

jeszcze wyżej niż szczyt "wieży". Wież strażniczych Majowie nie znali, ich miasta
nie posiadały fortyfikacji i były otwarte ze wszystkich stron. Zadziwiające jest

również to, że w wieży nie było wejścia na pierwsze piętro, wąskie schody
prowadziły od razu na piętro drugie i trzecie.

Majowie wiedzieli o istnieniu Jowisza, Saturna, Urana, Neptuna i Plutona.

Przypuszczalnie "bogowie" obdarzyli te ludy wiedzą o planetach.

Grecki dziejopis Diodor Sycylijski, żyjący w I w. ne., był autorem

czterdziestotomowej Biblioteki historycznej, do której informacje zaczerpnął, jak
sam twierdził, ze Starych ksiąg. Diodor był wyraził pogląd, że początkowo ludzie

"żyli nieporządnie i jak zwierzęta", samotnie chodzili na poszukiwanie żywności,
zbierając się w gromadę tylko wtedy gdy atakowały ich dzikie zwierzęta.

- 42 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Starożytna Grecja

Zarys mitów greckich

Antyczni Grecy dali ludzkości nie tylko wielkie dzieła architektury, sztuki,

literatury i filozofii, ale również przekazali kulturze światowej najpiękniejszą
mitologię. Sztuka starożytnej Grecji wywarła przemożny wpływ na kulturę wielu

starożytnych krajów, szczególnie w dziedzinie rzeźby i architektury.

Według mitów greckich na początku był C h a o s , z którego powstało

wszelkie życie. Pierwsza z otchłani chaosu wyłoniła się G a j a [Matka – Ziemia].
Ziemia była pusta i głucha, żaden glos nie mącił odwiecznej ciszy. Wtedy G a j a

stworzyła błękitnego U r a n o s a [Niebo]. U r a n o s syn Gaji został powołany do
życia wkrótce po Chaosie i był pierwszym władcą Wszechświata, później był

nazywany "wygwieżdżone niebo", w pradawnych czasach na początku nie było w
niebie jeszcze żadnych gwiazd, nie było Słońca, ani Księżyca. H e l i o s [Słońce]

jest wnukiem U r a n o s a , a S e l e n e [Księżyc] jego wnuczką. Gwiazdy
natomiast zostały spłodzone później przez A s t r a e u s a , syna K r o n o s a i jednej

z Tytanid, E u r y b j i , córki G a j i .

Później G a j a stworzyła potężnego P o n t o s a [Morze] i O r o s a [Góry].

Z C h a o s u wydzielił się ponury T a r t a r [Piekło], przepastna kraina ciemności,
E r o s [Miłość] i E r e b [Podziemie]. Ze związku G a j i z P o n t o s e m powstały

rozliczne bóstwa morskie, miedzy którymi najłaskawszy był N e r e u s . Miał on z
kolei pięćdziesiąt pięknych cór, Nereid, które napełniły morskie odmęty śmiechem,

wesoło baraszkując w zielonych odmętach fal.

Syn G a j i i P o n t o s a , T h a u m a s , dał życie pięknej bogini tęczy,

I d r i s , o barwnych szatach, ale też odrażającym Harpiom, pół-ptakom i pół-
kobietom.

Inni potomkowie G a j i i P o n t o s a obdarzyli świat rożnymi potworami,

pośród których najstraszniejsze były Graje i Gorgony. Pierwszym pokoleniem G a j i

i U r a n o s a było trzech olbrzymów, S t u r ę k i c h . Zwali się oni K o t t o s ,
B r i a r e o s i G y g e s .

Trzęsienia ziemi, straszliwe burze i powodzie poczęły nawiedzać świat po

ich narodzeniu. U r a n o s bojąc się niezmiernej ich siły, aby nie pozbawili go

władzy nad światem, wtrącił ich w otchłań Tartaru. Bolała Matka - G a j a , gdyż
kochała swe dzieci, nie śmiała jednak sprzeciwić się woli małżonka.

Po wiekach przyszło na świat drugie pokolenie G a j i i U r a n o s a -

trzech jednookich C y k l o p ó w o potężnych postaciach i głosach. Byli to

B r o n t e s (Piorun), S t e r o p e s (Błyskawica) i A r g e s [Świetlisty], ale i oni
podzielili smutny los swoich braci. Zrzuceni wskroś przepaści świata wpadli w

głębiny królestwa podziemi, skąd dobiegało głuche wycie S t u r ę k i c h .

Trzecie pokolenie U r a n o s a wyszłe z łona Ziemi było pokoleniem

T y t a n ó w . Prawdziwi to byli władcy świata o dumnych czołach sięgających
szczytów gór i oczach jak błyskawice. Sześciu było T y t a n ó w : H y p e r i o n ,

O k e a n o s , K o i o s , K r i o s , J a p e t i K r o n o s [ C z a s ] , oraz sześć
T y t a n i d : T e j a , M n e m o s i n , R e j a , T h e m i s , F o i b e i T e t h i s . Od

bóstw morskich O k e a n o s a i T e t h i s , pochodzą nimfy Okeanidy, było ich trzy
tysiące, od H y p e r i o n a i T e j i – jasny bóg H e l i o s utożsamiany ze Słońcem,

srebrzysta bogini Księżyca S e l e n e i różanopalca bogini Tęczy, E o s .

Tytani zwani również starszymi Bogami, rządzili Ziemią zanim Bogowie

Olimpijscy odebrali im władzę. Władcą Tytanów był K r o n o s , który został
pozbawiony tronu przez swego syna Zeusa. Większość z Tytanów walczyła z

K r o n o s e m przeciw Zeusowi i zostali zesłani do Tartaru.

Nowe życie zaczęło teraz powstawać na ziemi. Naga dotąd i spalona

- 43 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

skorupa Ziemi, nad którą unosiły się skłębione mgły i wisiała ciemność

przedwieczna, rozjaśniła się światłem słonecznym, zazieleniła się lasami i
rozszumiała puszczami, rozkwitła wonnym kwieciem łąk. W głuszy zielonych borów

zaroiło się od zwierząt rozlicznych, w błękitach nieba rozlegał się świergot ptactwa
wszelakiego. W tym też czasie powstali pierwsi ludzie.

Najmądrzejszym z T y t a n ó w , najmłodszy syn G a j i i U r a n o s a ,

K r o n o s był ulubieńcem Matki G a j i . G a j a często skarżyła się synowi na

okrucieństwo U r a n o s a , który własnych potomków skazał na wieczną ciemność
Tartaru. Nieraz K r o n o s za namową matki przykładał ucho do ziemi i słuchał

głuchych uderzeń i jęków, dobiegających z głębi Tartaru. To Sturęcy i Cyklopi,
kalecząc swe ciała na próżno starali się rozbić bramy Tartaru.

Gaja przekonała swych synów - T y t a n ó w , żeby zaatakowali swego ojca,

w tym celu uzbroiła K r o n o s a w ostry sierp z postrzępionymi zębami. Gdy

K r o n o s wyrósł na młodzieńca, postanowił spełnić wolę Matki G a j i , postanowił
pomścić cierpienia braci i wyzwolić ich spod władzy okrutnego rodzica. Pewnego

razu K r o n o s zakradł się do komnaty ojca U r a n o s a z ostrym sierpem. Gdy
U r a n o s , tęskny miłości położył się obok Gaji, wyciągając się w pełni, K r o n o s

wyszedł z ukrycia i ostrym sierpem pozbawił go męskości, potem strącił
U r a n o s a w dół z wysokości niebios.

Zanim U r a n o s , ten pierwszy władca wszechświata wpadł do Tartaru,

prorokował K r o n o s o w i : „Niewdzięczny, los podobny mojemu cię spotka, jako

kara za twą zbrodnię nadejdzie później i Ty także zostaniesz pozbawiony tronu
przez swego potomka”. Potężny do niedawna władca spadł na ziemię, skąd przez

dziewięć dni i nocy leciał do ponurego Tartaru.

Zwycięski K r o n o s zajął tron ojca i otworzył bramy Tartaru. Potem za

zgodą Tytanów objął rządy nad światem. Małżonką jego została R e j a , jedna z
Tytanid. Po surowych czasach U r a n o s a , spokój i szczęście zapanowały na

ziemi. Łagodna Matka G a j a , hojnie użyczała swych bujnych owoców bogom i
ludziom żyjącym wedle jej odwiecznych praw.

Wiek Złoty.
Nastał dla świata wiek złoty, co nie znal znoju, cierpienia, zbrodni ani

wojny. Panował wtedy K r o n o s . Rzeki płynęły mlekiem z drzew sączył się miód
najprzedniejszy, a ziemia rodziła wszystko, bez pracy rolnika. K r o n o s zachował

w pamięci klątwę swego ojca. Aby wiec klątwa ojca, wypełnić się nie mogła,
K r o n o s natychmiast połykał każde dziecko, które powiła R e j a . Zaś swych

starszych braci Sturękich i Cyklopów, którym nie tak dawno otworzył wrota Tartaru,
teraz ponownie cisnął w otchłań Tartaru, bojąc się o swe panowanie nad światem.

Na próżno nieszczęsna R e j a , jego małżonka, błagała go o litość dla swych
dzieci.

Pragnienie władzy i obawa przed jej utratą, zamieniły serce K r o n o s a w

kamień nieczuły na łzy i prośby matki, połykał każdego swego nowo narodzonego

potomka. Gdy Reja urodziła P o s e j d o n a , oświadczyła Kronosowi, że urodziła
konia i dała mu źrebię do połknięcia zamiast dziecka. P o s e j d o n urodził się na

wyspie Rodos i był wychowywany przez Kefejrę, córkę O k e a n o s a .

W przepastnych wnętrznościach ojca zniknął już boski potomek: H a d e s ,

los jego też podzieliły trzy siostry boginie: D e m e t e r , H e r a i H e s t i a . Gdy
R e j a spodziewała się szóstego dziecka postanowiła też wywieść w pole

K r o n o s a i za wszelka cenę je ocalić. Więc za radą Matki G a j i owinęła w
chustę głaz i dała K r o n o s o w i do połknięcia, mówiąc iż to jego nowo narodzony

syn Z e u s . K r o n o s nie podejrzewając podstępu połknął kamień, dzięki temu
podstępowi R e j i uchował się także Z e u s .

R e j a ukryła się na wyspie Krecie, gdzie w górskiej grocie wydała na

świat przyszłego ojca bogów i ludzi - Z e u s a . Opuszczając błogosławioną wyspę

- 44 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

pozostawiła maleńkiego Z e u s a pod opieką nimf górskich. Dziecię wzrastało w

gęstej puszczy, gdzie kołyską był mu mech i puszysta trawa. Łagodna koza
Almateja żywiła go swym mlekiem, złociste pszczoły znosiły mu wonny miód, dzikie

zwierzęta łasiły mu się do nóg. Drzewa szumiały cicho tuląc go do snu, nimfy
pląsały na polanie cicho śpiewajjąc. Dziesięciu kuretów, kapłanów R e j i tańczyło

taniec wojenny bijąc mieczami o tarcze, by zagłuszyć kwilenie niemowlęcia, aby
osłonić go przed okrutnym K r o n o s e m .

Młody Z e u s tak bardzo polubił swą żywicielkę kozę Almateję, że gdy

pewnego razu zaczepiła rogiem o drzewo i złamała go, postanowił wynagrodzić jej

tę stratę w szczególny sposób. Napełnił złamany róg wonnymi owocami i miodem,
które nigdy się nie wyczerpywały. Odtąd mityczny róg Almateji zwano rogiem

obfitości. Gdy Almateja umarła ze starości z jej skóry zrobił sobie olbrzymią tarczę,
którą później nazwano Egidą.

Gdy Z e u s wyrósł na młodzieńca niezwykłej sily postanowił zmierzyć się

ze swym rodzicem i sięgnąć po władzę. Wiedział Z e u s jednak, że sam nie zdoła

dokonać tego wielkiego dzieła i postanowił użyć wybiegu. Poradził więc R e j i ,
swej matce, by podała K r o n o s o w i podczas uczty środek na wymioty.

Rada była świetna i wnet po zażyciu leku K r o n o s , targany bólem,

zmuszony był wypluć wszystkie swoje dzieci. Tymczasem Z e u s , uwolnił z Tartaru

Sturękich i Cyklopów, zabijając ich strażniczkę K a r o p e . Cyklopi i Sturęcy
również wystąpili do boju ze swym ciemięzcą K r o n o s e m . Wspaniały zastęp

bogiń i bogów stanął u boku swego wybawcy, Z e u s a .

Po stronie starego boga, K r o n o s a stanęła większa część T y t a n ó w i

T y t a n i d , tworząc potęgę niemałą. Polem boju stała się Tesalia, tutaj na szczycie
góry Othrys zgromadził swe siły K r o n o s , Z e u s zaś zebrał swe zastępy na

stokach Olimpu. Wśród Bogów zawrzała straszliwa wojna o władzę nad światem,
zwana Tytanomachią.

Z e u s dzierżył w potężnej lewicy olbrzymią tarczę, zwaną Egidą, a orzeł

górski przynosił mu w szponach ogniste pioruny, które pod wodzą H e f a j s t o s a

w podziemnej kuźni wykuwali C y k l o p i , wdzięczni za uwolnienie z Tartaru. Broń
to była straszliwa, Z e u s raził piorunami szeregi Tytanów, oślepiając ich

błyskawicami i paląc ogniem. Z e u s umieścił Sturękich uzbrojonych w otoczaki w
zasadzce, Z e u s wycofując się pociągnął za sobą szeregi Tytanów w zasadzkę

Sturękich, a oni rzucali w dół setki olbrzymich kamiennych otoczaków z taką furią,
że Tytani myśleli, że góry na nich spadają. Przełamany został front Tytanów co

doprowadziło Z e u s a do zwycięstwa.

Dziesięć lat trwała ta wojna, góry huczały od spadających w przepaść skał

i głazów ciskanych przez Tytanów i Sturękich. Ziemia trzęsła się w posadach pod
potężnymi ciosami Tytanów, niebo drżało z przerażenia, widząc zmagania

olbrzymów. Istniało zagrożenie upadku Nieba na Ziemię, ponieważ jęczało w
posadach wstrząsane ciosami Tytanów. Ludzie, dotąd szczęśliwi, wyginęli, będąc

światkami straszliwego boju sil prawiecznych. Przyjęła ich litościwie G a j a i odtąd
żyli w jej wnętrzu jako dobre demony. Tytani ponieśli klęskę pod ogniem piorunów

Z e u s a .

T e m i d a zawsze była po stronie Z e u s a , ponieważ wiedziała że żadna

istota nie jest zdolna go zwyciężyć. P r o m e t e u s z , usłuchał jej słów i również
poparł Z e u s a .

Bogowie uwięzili Tytanów w Tartarze i mianowali Sturękich ich strażą,

którzy zakuli ich w kajdany, głęboko pod Ziemią, tak jak niebo jest powyżej Ziemi.

Z e u s skazał Tytanów, którzy walczyli przeciw niemu na wygnanie do

Tartaru. Jedynie A t l a s o w i , synowi J a p e t a , wyznaczył Z e u s specjalną karę,

został zmuszony do podtrzymywania całych Niebios na własnych barkach i głowie.
Bowiem A t l a s , wyznaczony przez K r o n o s a ze względu na wiek, przywodził

- 45 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Tytanom w walkach. Tytani P r o m e t e u s z i E p i m e t e u s z uniknęli uwięzienia

w Tatarze, ponieważ oni zachowali neutralność i nie walczyli w gronie Tytanów z
olimpijczykami podczas wojny Bogów.

W końcu pozostali T y t a n i i K r o n o s zostali wtrąceni przez zwycięzców

do Tartaru. Sturęcy stali się teraz strażnikami upadłego rodu Tytanów. Tak więc

K r o n i d z i z Z e u s e m na czele zostali panami świata, a zwycięstwo dało
najwyższą władzę Z e u s o w i , który objął rządy nad niebem, P o s e j d o n o w i

oddał morze we władanie, H a d e s o w i zaś Tartar, królestwo zaświatów, Ziemią
mieli rządzić wspólnie.

P o s e j d o n pojął za żonę córkę N e r e u s a - A m f i t r i s i królował z

nią na dnie oceanu. B ó g ten był porywczy i łatwo wpadał w gniew, tedy biada tym

żeglarzom, którzy się znaleźli na morzu. Pędząc w swym wozie, zaprzężonym w
dzikie rumaki o rozwianych grzywach, kruszył P o s e j d o n podwodne skały

potężnym trójzębem.

Wzburzone fale unosiły się z dna oceanu i ryczały głucho jak echo gniewu

swego władcy. W pogodne dni, płoche N e r e i d y o srebrnołuskich nogach
uprawiały szalone gonitwy pędząc na grzbietach T r y t o n ó w , synów

P o s e j d o n a i bawiły się wesoło z delfinami jak dzieci.

Gdy Z e u s dorósł i zdecydował się prowadzić wojnę przeciwko

K r o n o s o w i i Tytanom on oświadczył, że każdy Bóg, który nie posiadał urzędu
pod rządami K r o n o s a , powinien zostać wyniesiony do urzędu. S t y k s

utożsamiany z rzeką Tartaru, jako pierwszy razem ze swymi dziećmi: [Nike, Zelos,
Kratos i Bia], przyszedł na Olimp i stanął po stronie Z e u s a . Z tego powodu

Z e u s zaszczycił i mianował go, wielką przysięgą bogów i S t y k s żył wiecznie
blisko Bogów.

Drugi brat Z e u s a p onury H a d e s posiadał cenny hełm, który czynił go

niewidzialnym. Hełm ten ofiarowali mu Cyklopi, każdy kto go założył stawał się

niewidzialny. Czasami H a d e s wypożyczał ten hełm Bogom i ludziom. Perseusz
założył ten hełm na głowę, gdy poszedł zabić Meduzę, a H e r m e s nosił ten hełm

podczas walki z Gigantami. Podczas walki o Ilion, A t e n a założyła ten hełm, aby
A r e s nie mógł jej d ostrzec.

H a d e s - zwany też P l u t o n e m , został Bogiem Zaświatów był to

straszny, ale sprawiedliwy Bóg. Gdy tylko objął w posiadanie swe straszliwe

królestwo, zatrzasnął na głucho wrota Tartaru i odtąd nikomu nie pozwalał
opuszczać Tartaru. Hades rzadko opuszczał Zaświaty i niechętnie zjawiał się na

Olimpie.

W Tartarze H a d e s osądzał czyny śmiertelnych w otoczeniu trzech

surowych sędziów: Minosa, Radamantysa i Ajakosa. W podziemnych Zaświatach
płynęła ponura rzeka Styks, która sześć razy oplatała cały Tartar. Tutaj czekał już

na dusze stary sługa H a d e s a, przewoźnik Charon. Każdy zmarły Grek miał w
ustach jednego świętego obola, Charon zabierał cienie zmarłych na swą łódź i za

opłatą tego obola przewoził je na drugą stronę przez Styks i przez bagniste jezioro,
utworzone przez zalewisko rzeki boleści Acherontu. Czuwał tam pies o trzech

paszczach Cerber, który był stróżem podziemia i żadnej duszy odtąd nie pozwalał
już opuścić Tartaru.

Sprawiedliwi na znak dany przez sędziów szli na prawo, skąd wiodła

ścieżka do rzeki zapomnienia Lete. Napiwszy się wody letejskiej niepomni już byli

wszelkich cierpień i radości, które przeżyli na ziemi i udawali się potem na Pola
Elizejskie. Pola Elizejskie były miejscem przeznaczenia dusz błogosławionych i

znajdowały się w najbardziej jasnej części H a d e s o w e g o Królestwa.

Mężowie, którzy mieli krew na sumieniu nie osiągali spokoju duszy i

musieli jak błędne cienie błąkać się po ciernistych łąkach pokrytych kwieciem
asfodelosu w ciemniejszej sferze Tartaru.

- 46 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Zbrodniarze natomiast musieli kierować się na lewo do najstraszliwszej

części Królestwa H a d e s a , do właściwego Tartaru, gdzie już czekały na nich
kary wyznaczone przez surowych sędziów oraz stwory piekieł, boginie zemsty,

dzikie i krwawe Erynie witały tam nowego gościa. Płynęła tam rzeka ognia
Pyriflegethon, która miast fal toczyła czerwone płomienie ognia. W dali widniały

ogromne wrota, za którymi zamknięto zwyciężony ród Tytanów. Dobiegały stamtąd
potężne głosy upadłych olbrzymów.

Sługami H a d e s a byli: bogini ciemności H e k a t e i synowie nocy

H y p n o s (Sen) i T h a m a t o s (Śmierć) o czarnych skrzydłach. Mieszkały tam

również Mojry (Parki), były to trzy siostry, córy Z e u s a i bogini sprawiedliwości
Tytanidy T e m i s , znały one przyszłość świata i jako boginie przeznaczenia

dzierżyły w swych rękach losy bogów i ludzi.

Nawet sam Z e u s , władca Nieba i Ziemi musiał ulegać ich woli. Gdy rodził

się człowiek, wtedy jedna z sióstr, K l o t h o , trzymała kądziel, na której druga
siostra, L a c h e z i s , przędła nić i skręcała ją w sznur, gdy zaś czas nadszedł,

wtedy trzecia Mojra, imieniem A k r o p o s , najbardziej surowa i bezlitosna, bez
drgnienia ręki przecinała nożycami nić życia ludzkiego.

H a d e s , władca Tartaru, bywał rzadkim gościem na Olimpie, bo chmurny

Olimp, upamiętniony zwycięstwem na Tytanami, obrał Z e u s za swą stolicę, tutaj

we wspaniałych pałacach ze złota i kryształu zasiadał do uczt radosnych w gronie
Bogów. Białoramienna H e r a , córka R e j i została jego małżonką i na biesiadach

olimpijskich ona zajmowała miejsce po jego prawicy.

Siostra Z e u s a , łagodna D e m e t e r została boginią urodzaju i bujnej

przyrody, natomiast H e s t i a , strzegła domowego ogniska, jako największej
świętości Bogów i ludzi.

Ziemia po niedawnych strasznych walkach Bogów Olimpijskich z Tytanami

była wymarła.

Tytan P r o m e t e u s z postanowił ożywić pusty obszar ziemi i stworzyć na

nowo ród ludzki, który mógłby się cieszyć darami ziemi. Wziął tedy grudę gliny,

zwilżył ją woda źródlaną, ugniótł w boskich palcach i ukształtował człowieka.

Na prośbę Tytana, A t e n a tchnęła życie w martwe ciała ludzi. Słabi i

nędzni jednak byli ci pierwsi ludzie, bezradnie snuli się po młodej ziemi. Nie znali
narzędzi, nie umieli ociosywać kamieni, ani z gliny formować cegieł, ni budować

chat z pni drzew.

Ludzie gnieździli się pod ziemią w ciemnych i wilgotnych skalnych

jaskiniach, w ziemnych jamach, podobni ślepym termitom. Marzli od chłodu
nocnego i drżeli ze strachu przed dzikimi zwierzętami, wyjącymi głucho w rozległej

puszczy. Nie znali jeszcze łaskawości ciepłego ogniska, ani sztuk i rzemiosł
związanych z wytapianiem i obróbką metali.

Dniem i nocą P r o m e t e u s z przemyśliwał jakby pomóc ludziom, których

powołał do życia. Pod jego mądrym przewodem, krok po kroku ludzie powoli

wznosili się na wyższy poziom bytowania.

Jednak dumny

Z e u s

postanowił odebrać Tytanowi –

P r o m e t e u s z o w i władzę nad stworzonym przezeń rodem ludzkim. Zwołał tedy
wszystkich ludzi na zgromadzenie, na którym miał im wskazać i obwieścić prawa i

obowiązki względem władców nieba. W zamian przyrzekł im swą łaskę i opiekę,
tak aby zapanowało odtąd prawdziwe przymierze Bogów i ludzi.

P r o m e t e u s z powziął zamysł wprowadzenia w błąd nienawistnych

Bogów olimpijskich, którzy siłą pozbawili władzy jego przodków, a teraz chcieli

również zapanować nad jego umiłowanym dziełem - ludźmi.

Tytan P r o m e t e u s z dokonał podstępu aby oszukać Bogów olimpijskich

- przygotował dwa pakunki owinięte skórą zwierzęcia ofiarnego w pierwszy większy
zawierał: kości, wnętrzności zwierząt i tłuszcz, drugi zawierał: mięso i słoninę.

- 47 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Bogowie widząc sączący się tłuszcz wybrali pierwszy większy pakunek

jako rodzaj ofiary dla siebie. Odtąd dzięki temu podstępowi ludzie zostali
zobowiązani składać w ofierze bogom w hekatombach tylko kości i wnętrzności

zwierząt, a sami mogli zabierać dla siebie mięso i słoninę.

Niezbyt długo P r o m e t e u s z cieszył się ze swego oszustwa, obrażony i

gniewny Z e u s postanowił ukarać srogo zuchwalca, który ośmielił się zakpić z
niego i z władzy Bogów. W tym celu, pragnąc najciężej dotknąć Tytana, a znając

jego słabość i przywiązanie do swego dzieła - ludzi, postanowił odmówić ludziom
daru ognia, ostatniej i największej z łask, jaką chciał im ofiarować P r o m e t e u s z .

Tytan P r o m e t e u s z , rozumiejąc potrzeby ludzi, postanowił wbrew woli

władcy Olimpu zdobyć dla nich ogień. Pewnej nocy zakradł się potajemnie do

rydwanu Boga Słońca – H e l i o s a , zapalił gałązkę oliwną od osi rydwanu i z
płonącą pochodnią zstąpił na Ziemię. P r o m e t e u s z zapalił pierwsze ognisko na

Ziemi, ukradł ogień z Olimpu i obdarował nim ludzi. Zadrżał z gniewu Z e u s , gdy
ujrzał święty ogień płonący na Ziemi i za takie oczywiste świętokradztwo

postanowił srogo ukarać P r o m e t e u s z a.

Z e u s był rozgniewany na Prometeusza z trzech powodów: za żart z

Bogów ze składaniem ofiar, za kradzież ognia dla ludzi i za odmówienie
ujawnienia, które z jego dzieci zdetronizuje go.

Z e u s miał służących, Siłę i Gwałtowność, schwytali P r o m e t e u s z a i

przywiedli go do Gór Kaukazu, gdzie P r o m e t e u s z , z rozkazu Z e u s a , został

przykuty do skał nierozerwalnymi łańcuchami z adamanitu. Tutaj on był zamęczany
dzień i noc przez olbrzymiego orła, który wydziobywał mu i pożerał odrastającą w

sposób ciągły jego wątrobę.

P r o m e t e u s z głośno lamentował: "Usilnie pomagałem władzy Bogów

Olimpijskich, a taką ohydną zapłatą dostałem, to chyba jest jakaś choroba
właściwa tyrani, nie dawać żadnej wiary przyjaciołom."

Z e u s dał P r o m e t e u s z o w i dwa sposoby skrócenia męki. Mógł

ujawnić Z e u s o w i , która matka da mu syna, który pozbawi go tronu. Albo

spełnieni dwa warunki: pierwszy, że jakiś nieśmiertelny ofiaruje się umrzeć za
niego, drugi: śmiertelnik musi zabić orła i uwolnić go z więzów. Ostatecznie

Centaur Chiron, przeżywając straszliwe męki z powodu rany zadanej zatrutą
strzałą H e r a k l e s a , zgodził się umrzeć za niego, wówczas H e r a k l e s zabił

orła. Tytan P r o m e t e u s z został uwolniony przez H e r a k l e s a , bez
konieczności ujawnienia Z e u s o w i imienia potomka, który pozbawi go władzy.

Gdy śmiertelni zaczęli organizować się w państwa, Bogowie postanowił

wybrać sobie miasto, w którym miała być każdemu z nich oddawana szczególna

cześć. Jednak często zdarzało się, że paru Bogów wybierało sobie jedno i to samo
miasto, stąd powstawały spory, które dawano do rozstrzygnięcia innym Bogom a

nawet śmiertelnym. Rozstrzygnięcia owe były często niekorzystne i krzywdzące dla
P o s e j d o n a .

Więc, gdy P o s e j d o n wraz z H e l i o s e m ubiegał się o Korynt. Olbrzym

Boriareus wybrany na rozjemcę przyznał miasto H e l i o s o w i . Podobnie, gdy

Posejdon pragnął objąć Eginę, ubiegł go tam Z e u s . Naksos zostało przyznane
D i o n i z o s o w i , Delfy: objął Apollo, Trojdzenę: A t e n a .

Dwa najsławniejsze spory toczyły się o Ateny i Argos. A t e n a zasadziła

drzewko oliwne na Akropolu i zwyciężyła w sporze o Ateny, a w sporze o Argos

zwyciężyła H e r a . Rozgniewany P o s e j d o n zalał słoną wodą równinę Eleusis i
Argolidę, jednak H e r a zmusiła go do cofnięcia wód morskich, czym przyczyniła

się do ocalenia kraju.

Przez całe trzy lata P o s e j d o n wraz z A p o l l i n e m synem Z e u s a i

L a t o n y oraz śmiertelnym Ajokosem, budował mury Ilionu (Troi), jednak król
Laomedont odmówił im należnej zapłaty. Stąd wzięła się uraza P o s e j d o n a do

- 48 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Trojan i dlatego podczas wojny trojańskiej zawsze stawał po stronie Greków.

Ludzie żyli jak niebianie beztrosko bez trudów i smutków. Ciała ich nigdy

nie starzały się i życie ich upływało na nieustannych zabawach i biesiadach. Ludzie

żyli w przyjaźni z bogami i nie znali żadnych chorób. Między ludźmi i zwierzętami
panowała harmonia, ludzie nigdy nie spożywali mięsa zwierząt, a jadali tylko

owoce ziemi.

Jednak niezbyt długo gościł spokój w Królestwie Z e u s a , młody Olimp

czekały jeszcze ciężkie i długotrwale boje, zanim Z e u s utrwalił swe panowanie
nad światem i nieprędko mógł odłożyć swe groźne pioruny.

Matka - G a j a , rozgniewana na Z e u s a , ze śmiał powstać przeciw jej

ukochanym synom T y t a n o m , zrodziła z zemsty G i g a n t ó w . Mieli oni w swych

żyłach kroplę krwi K r o n o s a , która spłynęła z jego ran na ziemię, gdy runął z
niebios w otchłań Tartaru. Olbrzymie postacie G i g a n t ó w napełniły świat

przerażeniem, pod ich potężnymi ciałami o wężowych ogonach drżała Ziemia ich
matka rodzona.

Z e u s przypomniał sobie przepowiednię P r o m e t e u s z a , jednego z

Tytanów znającego rzeczy przyszłe: “ Przyjdzie dzień, gdy moc Bogów nie będzie

mogła ostać się przed potęgą wyszłą z łona Ziemi, wtedy potęgę ową zwycięży
twór tej Ziemi - człowiek zrodzony ze śmiertelnej niewiasty”.

Ale i te siły G a j i zmógł Z e u s , tym razem przy pomocy H e r a k l e s a ,

swego syna i A l k m e n y , królowej Teb. A t e n a z rozkazu Z e u s a przywiodła

H e r a k l e s a na pole walki, który mężnie stanął do walki i począł siać
spustoszenie w szeregach

G i g a n t ó w . Zgodnie z przepowiednią

P r o m e t e u s z a , zahartowany w ciężkich bojach śmiertelny H e r a k l e s , nie
uląkł się mocy G i g a n t ó w , raził ich strzałami zatrutymi krwią Gorgony.

A l k i m e n e o s , najpotężniejszy z G i g a n t ó w , widząc nowego

przeciwnika, przed którym uciekali w popłochu jego bracia, ufny w swą moc stanął

do walki z nim. H e r a k l e s przeszył go celnymi strzałami, lecz A l k i m e n e o s ,
któremu ziemia rodzinna dawała wciąż nowe siły, podrywał się do walki skoro

dotknął ziemi. Inni G i g a n c i widząc to nabrali odwagi i ruszyli do ataku.

G i g a n c i ciskali skałami i górami, zaczęli piętrzyć skały chcąc dostać się

na Olimp. H e r a k l e s wywiódł A l k i m e n e o s a w obce strony i tam go
uśmiercił. Z e u s i inni bogowie olimpijscy widząc męstwo śmiertelnego człowieka

poczęli gromić Gigantów ze zdwojoną siłą i pod ich ciosami Giganci padali
śmiertelnie rażeni.

Gdy szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Olimpijczyków, G a j a

uniesiona pragnieniem zemsty, poczęła najstraszniejszego potwora T y f o n a ,

smoka o stu głowach ziejącego dymem i ogniem. Widok potwora był tak
przerażający, ze bogowie zdjęci trwogą w popłochu opuścili Olimp, schronili się w

Egipcie i zmienili się w dzikie zwierzęta, aby T y f o n ich nie rozpoznał.

Z e u s jako jedyny, dumnie pozostał na swojej stolicy, gotów bronić swego

królestwa do końca. Pomocny w pokonaniu T y f o n a okazał się D i o n i z o s ,
który z satyrami na osłach, odwrócił uwagę potwora. Wówczas Z e u s zaczął razić

T y f o n a śmiertelnymi piorunami i w końcu oślepionego piorunami i półżywego
przygniótł go ciężarem góry Etna. Tak legł pokonany ostatni wielki Z e u s o w y

przeciwnik. Tytani już wprzódy zostali wytępieni ogniem piorunów Z e u s a , więc
ostatecznie Gigantomachia zakończyła się zwycięstwem Olimpijczyków. Jednak

czas upływał i nadeszła amnestia, Zeus uwolnił Tytanów, oprócz A t l a s a , który
nadal podtrzymuje niebiosa.

F a e t o n , syn H e l i o s a i nimfy K l i m e n y zażądał od swego ojca

wypełnienia przyrzeczenia, które dał jego matce jeszcze przed jego narodzeniem i

spełnił jego pierwszą prośbę. F a e t o n , gdy dorósł chcąc udowodnić swoje boskie
pochodzenie, poprosił: „Ojcze nie pragnę, niczego ni bogactw, ni ziemskich

- 49 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

rozkoszy, ale o jedno cię proszę. Jedyne życzenie me spełnij, a będę szczęśliwy

na wieki, jeden tylko dzień pozwól mi twym słonecznym zaprzęgiem powozić.”

Zadrżał H e l i o s – rad by cofnąć swą przysięgę, lecz S t y k s podziemny

ją słyszał i nie było już siły, która mogłaby ją cofnąć. Tedy tak rzecze: Synu!
nieszczęsna jest twoja zachcianka, człowiekiem ty jesteś nie bogiem, nie na miarę

człowieczą twe żądanie. Nawet niebianie nie ważą się na to, ba nawet sam Z e u s ,
Olimpu wiecznego władca, co ciska pioruny, nie ująłby cugli mego rydwanu.

Droga to trudna i straszna, zrazu wije się pod górę, że ledwie rumaki me są

zdolne wspiąć się na strop niebios. Stąd ja nawet ze strachem spoglądam na

ziemię i morze i serce zamiera mi z lęku. A koniec tej wędrówki spadzisty – tam
silnej ręki trzeba. Nawet T e t h i s , której fale bezdenne przyjmują mnie co dzień,

lęka się bym nie runął w przepaść bezdenną.

Ale i o tym wiedz Faetonie, że niebo wieczyste się kręci wirem, tocząc się

w zawrotnym obrocie srebrzystej gwiazdy. Nie zdołasz poskromić rumaków, co
dyszą płomieniem i żarem. Gdy zaprzęg rwie mi się z rąk i mknie na dół w pędzie

straszliwym, nawet mnie nie chcą ścierpieć ich karki oporne.

Czas jeszcze, życzenie swe odmień, nie chcę mym darem nieszczęścia ci

przynieść. Żądasz ode mnie dowodu, żem twój rodzic prawdziwy, wypełnię
wszystko czego tylko myśl twoja zapragnie, tylko nie żądaj swej zguby.

Faeton jednak trwał przy swym zamiarze, H e l i o s uległ prośbie syna i

cudownym balsamem namaścił lica Featona, by siłę im dać odporną na płomienie,

Na skronie założył mu swój wieniec promienny i w przeczuciu żałoby tak rzekł:
Jeśli nie chcesz usłuchać przestrogi ojcowej – o jednym synu pamiętaj: Z mocą

dzierż wodze rydwanu w swym ręku, a bicza używaj najrzadziej, bo nie zdołasz
powstrzymać rumaków i nie zbaczaj z drogi, jedź łukiem szerokim na ukos poprzez

trzy sfery niebieskie. Tor to dla ciebie najlepszy, daleko jest odeń gorący biegun
południa i mroźny podmuch A r k t o s a . Tędy twa droga wiedzie tam, gdzie wyryte

ujrzysz ślady mych kół. Musisz ziemię i niebo po równi obdarzyć ciepłem. Nie
zniżaj zatem rydwanu, mój chłopcze, ni wzbijaj w górne przestworza. Gdy wyżej się

wzniesiesz, niż trzeba, zapalisz Niebiosa i Olimp, gdy obniżysz rydwan za nisko,
Ziemia zgorzeje w płomieniach. Pośrodku synu podążaj powierzam cię Bogów

opiece. Teraz ruszaj w drogę bo E o s rozświetla już ciemności.

Faeton początkowo prowadził rydwan zgodnie z przestrogami swego ojca.

Wnet poczuły rumaki swobodę i szalone rzucają się w drogę. Płomienie
słonecznego rydwanu docierają do Ziemi i ogień ogarnia Niebiosa wszechświatu.

Dostrzegł wreszcie Z e u s , że światu grozi niechybna zagłada. Wtedy

ciska pioruny z rozmachem w oszalałego woźnicę. Ugodzony śmiertelnie Faeton

spada z wozu w bezdenną przepaść. Spłoszone konie wyrwały się z zaprzęgu,
zerwały wodze i potargały rzemienie, a rydwan słoneczny rozprysnął się w drzazgi.

Z e u s zazdrosny o ludzi stworzonych przez tytana P r o m e t e u s z a ,

chcąc dodatkowo ukarać jego pychę, polecił H e f a j s t o s o w i stworzyć

prześliczną kobietę P a n d o r ę . E p i m e t e u s z , choć ostrzeżony przez brata
P r o m e t e u s z a , wbrew jego przestrogom, pojął za żonę P a n d o r ę .

P a n d o r a , została wyposażona przez Bogów nie tylko w wiele przymiotów ale
również w glinianą beczkę. E p i m e t e u s z za namową P a n d o r y otworzył

beczkę, z której wyleciały smutki, troski, kłopoty i choroby.

Z e u s dał życie nowemu pokoleniu B o g ó w Olimpijskich i wielu

bohaterów śmiertelnych.

Przypuszczalnie pozostałościami ówczesnych fortyfikacji Tytanów i

Olimpijczyków są dolmeny, menhiry, kromlechy i inne budowle megalityczne,
przecież Euzebiusz w Chronologii powiada, że zburzenie wieży Babel nastąpiło w

czasie wojny K r o n o s a z Gigantami. Tartar, podziemne królestwo H a d e s a
utożsamiany jest przez współczesnych archeologów ze starożytną podziemną

- 50 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

budowlą na półwyspie Peloponeskim, nieopodal wyroczni Sybili, w skałach Cumy,

którą jeszcze do tej pory w pełni nie spenetrowano. Legenda o trzech S t u r ę k i c h
olbrzymach, K o t t o s i e , B r i a r e o s i e i G y g e s i e być może wspomina

pierwotną penetrację Ziemi przez przysłane w tym celu roboty. Być może
pradawna legenda o Faetonie jest mglistym wspomnieniem jakiejś kosmicznej

katastrofy.

Kulawy bóg kowali H e f a j s t o s , uprzejmy i kochający pokój był synem

Z e u s a i H e r y był bogiem ognia i kuźni. Używał wulkanu jako swej kuźni jest
kowalem i zbrojmistrzem bogów i jest patronem kowali i tkaczy. H e f a j s t o s

niewątpliwie jest przedstawicielem epoki matriarchatu, ponieważ wówczas istniał
zwyczaj łamania nogi potomkom płci męskiej, aby nie zagrozili panowaniu kobiet.

Wiek Srebrny.

D i o n i z o s przedkładał złoty przepych Olimpu i jako pierwszy z Bogów

zamieszkał na ziemi uczył ludzi, rolnictwa i bartnictwa, jak sadzić winną latorośl i

drzewka oliwne. Podbił cały ówczesny świat: Lidię, Fryzję, Persję, Medię, Arabię
Felix (Szczęśliwą) i Azję (Mniejszą). W końcu na ostatnich rubieżach ziemi Indie.

Ludzie zaczęli spożywać mięso zwierząt - choroby zaczęły trawić ludzkość.

Ludzie rozwijali się bardzo powoli, żyli nawet 1 000 lat. Dzieciństwo ich

trwało wówczas sto lat, a kiedy dochodzili do wieku dojrzałego, życie ich było
krótkie i pełne zgryzot. Ludzie byli nękani cierpieniami, pełni żądz, których

poskramiać się nie potrafili. Zachodziły pewne zadrażnienia pomiędzy bogami i
ludźmi, np. Syzyf wykradał nektar i ambrozję z Olimpu aby częstować przyjaciół i

plotkować o bogach i przechwalał się zażyłością z nimi. Bogowie początkowo
patrzyli przez palce na takie postępki Syzyfa, jednak gdy zaczął ujawniać tajemnice

bogów, został wtrącony na męki do Tartaru. Musiał wtaczać na górę wciąż
obsuwający się wielki głaz. Podobnie Tantal za ujawnianie tajemnic bogów, został

wtrącony na męki do Tartaru gdzie nie mogł zaspokoić pragnienia ani głodu.

Ludzie stawali się, występni i dumni, pyszni i chcieli dorównać Bogom, nie

chcieli składać im ofiar, ani czcić ich jak należy. Bogowie ilekroć, zeszli na ziemię
narażali się na obelgi i zniewagi. Z e u s chcąc sprawdzić jak daleko posunęli się

ludzie w nieprawości, pod postacią wieśniaka odwiedził pałac króla Arkadii
L y k a o n a , syna P e l a s g o s a i nimfy K y l l e n e , zaproszony zasiadł z nim do

wieczerzy. Król Lykaon, chcąc się przekonać, czy ma do czynienia ze śmiertelnym,
czy z Bogiem, podał mu pieczeń z ciała swego wnuka A r k a s a . Roztargniona

H e r a zagłębiła swe zęby w łopatkę A r k a s a , co w starożytności upamiętniali
pobożni Grecy nosząc w tym miejscu płytką z kości słoniowej. Z e u s obrażony

śmiertelnie tym haniebnym postępkiem z widoczną odrazą odsunął posiłek i wielce
oburzony wybiegł z pałacu L y k a o n a . Strasznie rozsierdzony Z e u s pałac

występnego króla wraz ze wszystkimi jego domownikami spalił ogniem swych
piorunów, zaś króla L y k a o n a przemienił w wilka, aby sam odtąd karmił się

mięsem ludzkim.

W pierwszym porywie gniewu Z e u s chciał całe bezbożne siedlisko ludzi

śmiertelnych spalić ogniem piorunów. Przerażeni Bogowie, którzy mieli w pamięci
niedawne zmagania z Bogów z Tytanami, przestrzegli Z e u s a , że może zająć się

eter niebieski, a wtedy zniszczeniu ulegną niebiosa i cały świat.

Za namową Bogów Z e u s wycofał się ze swego zamysłu. Z wielkim

gniewem powraca Z e u s na Olimp i zwołuje Bogów na Radę Olimpijską. Miara już
się przebrała, nie będzie litości. Cały ród ludzki jednomyślnie skazano na zagładę,

postanowiono wygubić ludzi potopem.

Nastąpiła globalna zmiana klimatu i być może nastąpiła jakaś kosmiczna

katastrofa, na co wskazuje legenda o Featonie.

Nastąpił koniec ostatniego zlodowacenia, podniósł się poziom oceanów i

- 51 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

mórz, uwolniona od nacisków lodowców ziemia trzęsła się i falowała. Zostało

zatopionych wiele lądów, dolin i wysp, zaniknął pomost między Syberią i Alaską
oraz połączenie pomiędzy Francją i Brytanią, zatopiona została Atlantyda. Zielona

dotąd sawanna Sahary zamieniła się w pustynię, wyginęło wiele gatunków flory i
fauny.

Poziom Morza Śródziemnego też znacznie się podniósł i zatopionych

zostało wiele wysp, aż morze przedarło się przez skalną barierę: Bosfor i

Dardanele i zalało żyzną dolinę Morza Czarnego – być może mityczny Eden. Na
subkontynencie Indyjskim uległo zagładzie Imperium Rama, podobny kataklizm

dotknął także wyspy mórz południowych (Mu – Lemuria). Analiza tekstów biblijnych
wskazuje, że Abraham był przedstawicielem tej epoki.

Wiek Spiżu (brązu)

Król Tesalii D e u k a l i o n , syn P r o m e t e u s z a i K l i m e n y , wraz z

żoną Py r r ą , córką E p i m e t e u s z a i P a n d o r y spowodowali odrodzenie rodu

ludzkiego, siejąc kości ziemi - kamienie.

Powstało plemię gwałtowne, zrodzone z kamieni, miłujące wojnę, ludzie ci

mieli siłę olbrzymów, a serca twarde jak z kamienia. Żelaza nie znali, wszystko
sporządzali z brązu oręż, sprzęty i ozdoby. Był to okres heroiczny - żyli wówczas

Herakles (2), Jazon, Tezeusz, Priam, Agamemnon, Achilles, Odyseusz i inni
Homerowi bohaterowie. Dokonywano czynów niezwykłych, jakie się nie powtórzyły

w wieku następnym.

Później nastąpiły brzemienne w skutki wybuchy wulkanów Wezuwiusza w

Italii i na wyspie Therra (Santorini) ca 1 600 r. pne., które zaowocowały szeregiem
zmian w basenie Morza Śródziemnego.

Przetoczyły się straszliwe erupcje piroplastyczne wulkanów i zasłoniły

pyłem Słońce, wystąpiły straszliwe tsunami, które zniszczyły urodzajne wybrzeża i

nastały lata głodu. Zniszczone zostało Knossos na Krecie i Akrotiri na Santorini.
Zostały zachwiane podstawy egzystencji ludów zamieszkujących basen Morza

Śródziemnego, rozpadły się struktury miast - państw. Nastąpiła prawdziwa
wędrówka ludów i zakończył się matriarchat. Legendy o Amazonkach utrzymuje,

że ustrój oparty na bractwach żeńskich i męskich ponoć w czasie wyprawy
Argonautów [1 600 r. pne.] nadal jeszcze panował na Lesbos i na wyspach

Kanaryjskich oraz również w plemionach scytyjskich. Ponoć najdłużej utrzymał na
Wyspach Kanaryjskich, aż do zburzenia Troi, proces zaniku tego systemu

zapewne nie wszędzie następował jednocześnie.

Upadają starożytne miasta - państwa Sumeru i Tartessos na półwyspie

Iberyjskim i Etrusków na półwyspie Apenińskim i kreteńskie państwo Minosa.
Nastąpiła wędrówka ludów, upadło największe mocarstwo morskie i kultura Krety

najechane przez Achajów, upadło bogate frygijskie państwo Midasa - Gordion w
Azji Mniejszej, najechane przez Kimmerów. Grecy zbudowali Tiryns i Mykeny i

przedsięwzięli wyprawę Argonautów do Kolchidy po złote runo. Grecy zdobyli i
zburzyli Troję, nastąpił exodus mieszkańców Ilionu, którzy w poszukiwaniu nowych

siedzib założyli Rzym.

Egipcjanie zajęci wojną z Hyksosami w Syrii oddali Fenicjanom pole do

działania, zwolnione przez Kreteńczyków. Hyksosi na czele greckich plemion
morskich podbili Egipt, nastąpiło wyjście Żydów z Egiptu zainicjowane przez

Mojżesza [plagi egipskie].

Fenicjanie wyrośli na największą potęgę morską ówczesnego świata,

porzucili dotychczasowy sposób żeglugi przybrzeżnej i zaczęli wypuszczać się na
otwarte morze. Opanowali założone przez Etrusków kosmopolityczne Tartessos,

Maderę, Wyspy Kanaryjskie i kolonie greckie w Italii, założyli Kartaginę, być może
dotarli również do Ameryki Środkowej. Opanowali kopalnie miedzi na półwyspie

- 52 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Iberyjskim i zmonopolizowali handel cyną z Albionu – Brytanii [podstawowymi

składnikami brązu]. Odkryli czerwony barwnik (puno) z drzewa smoczego z Wysp
Kanaryjskich. Być może Egipcjanie wynaleźli szkło, na co wskazują pozostałości

pieców szklarskich, które odkrył Petrie w Tel-El-Amarna, ale Fenicjanie
zmonopolizowali jego produkcję, utrzymując w tajemnicy recepturę. Oto główne

wydarzenia tego okresu. Najważniejsze budowle tego okresu Zikkurat w Niniwie
[Wieża Babel], Tiryns, Mykeny, Knossos, Gordion, Ilion, Kartagina i wiele innych.

Niejednokrotnie idealizowany antyczny świat cechuje duża doza

okrucieństwa niezależnie od regionu. Należy tu wspomnieć choćby praktyki

stosowane w Lakedomonie, Spartanie zwykli zrzucać z Tarpejskiej Skały kalekie
dzieci i "bezużytecznych" starców. Innym przykładem takiego okrucieństwa niech

będzie wprowadzony w czyn zamysł Pitagorasa z Samos [569 - 475 r. pne.],
czołowego Jońskiego matematyka i filozofa tych czasów, twórcy Harmonii Świata.

Choć nie zachowały się żadne pisma tego filozofa, odegrał decydującą rolę w
formułowaniu podstaw nauk, jego poglądy wpłynęły na Platona i Arystotelesa.

Pitagoras chciał zostać tyranem Krotonu, kolonii greckiej na Peloponezie.

Pitagoras, aby zdobyć poklask Krotończyków, postanowił zniszczyć bogate

konkurencyjne miasto Sybaris w tym celu wyszkolił młodzież Krotonu tak
skutecznie, iż w starożytności zaistniało niezbyt pochlebne dla Krotończyków

powiedzenie: „Nie ma nic zdrowszego od Krotończyka i dyni”.

W starożytności istniały anegdoty na temat Sybaris, zapewne rozsiewane

przez Krotończyków. Ponoć lokalne prawo Sybaris zabraniało trudnić się
kowalstwem, aby nie zakłócać spokoju mieszkańcom, a nawet istniał dekret

zabraniający kogutom piać.

Krotończycy zaatakowali w roku 510 pne. sąsiednie miasto Sybaris, a

Pitagoras skierował pobliską rzekę w celu zatopienia miasta i zamiar swój wykonał
tak skutecznie, iż obecnie ślady miasta Sybaris poszukują archeolodzy na

bagnach. Resztę zniszczeń dokonali już odpowiednio wychowani i wyszkoleni
przez tego filozofa mieszkańcy Krotonu, wyrzynając w pień gnuśnych Sybarytów.

"Oficjalna nauka", podaje że Era Brązu rozpoczęła się ca 5 000 lat temu i

trwała do 509 r. pne.

Wiek Żelaza.
Jako początek Wieku Żelaza przyjmuje się kres panowania Etruskiego na

Półwyspie Apenińskim.
Legenda o Romulusie i Remusie

Alba Longa

Po wojnie trojańskiej Eneasz, syn bogini Wenus i śmiertelnego Anchisesa

opuścił płonący Ilion i po wielu przygodach, wraz ze swym synem przybył do
miasta Laurentum na zachodnim wybrzeżu Italii. Eneasz poślubił Lavinię, córkę

króla obszaru Latinus i założył miasto Lavinium na cześć swej żony. Ascaniusz,
syn Eneasza, postanowił zbudować nowe miasto pod górą Alban, które nazwał

Alba Longa [Castel Gandolfo].

Według rzymskich historyków, przede wszystkim Liwiusza, Romulus i

Remus byli wnukami Numitora, króla miasta Alba Longa. Brat Numitora, Amuliusz,
dokonał zamachu stanu, podczas którego uwięził króla, a jego córce Rhea Sylwii

nakazał zostać westalką i żyć w celibacie. Rhea Sylwia, niepomna przestróg
samozwańczego króla, zaszła jednak w ciążę i powiła bliźnięta, dwóch chłopców,

których nazwano Romulus i Remus, a ich ojcem ponoć był sam bóg Mars.

Amuliusz rozkazał utopić dzieci w rzece. Zamiar ten jednak się nie powiódł,

koszyk z chłopcami wrzucony do wody popłynął z prądem i utknął w jednej z
zatoczek. Płacz dzieci usłyszała wilczyca, która zaczęła regularnie odwiedzać

zatoczkę, by karmić dzieci własnym mlekiem. Wilczycę wyśledził pasterz królewski,
znalazł koszyk z dziećmi i zaadoptował je.

- 53 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Chłopcy wyrośli na dzielnych młodzieńców i doskonałych wojowników.

Romulus i Remus, po osiągnięciu dorosłości dokonali zamachu stanu i przywrócili
tron prawowitemu władcy Numitorowi., po czym odeszli wraz z grupą młodzieży

aby poszukać miejsca na nową siedzibę. Znaleźli takie miejsce nad Tybrem, gdzie
było siedem wzgórz i na jednym z nich postanowili założyć miasto.

W tym celu posłużyli się rytuałem auspicjów – polegającym na poznaniu

woli bogów z lotu wielkich ptaków drapieżnych, takich jak orzeł lub sęp. Romulus,

usadowiony na Palatynie zyskał lepszy omen od obserwującego z Awentynu
Remusa. Gdy Remus upokorzony porażką zaczął drwić z brata wyznaczającego

granicę przyszłego miasta, ten zabił go, stało się to ponoć 21 kwietnia 753 roku
pne.

Romulus panował dłuższy czas i miał zostać wzięty żywcem do nieba by

stać się bogiem Quirynem. Jego następca na tronie rzymskim został Numa

Pompiliusz.

Legenda ta wrosła bardzo mocno w tradycję rzymską, podobnie jak data

założenia miasta, podana przez starożytnego historyka Marcusa Terentiusa
Warrona - 753 r. pne., od tego czasu do 509 r. pne Rzymem władali królowie, a

pierwszym był według legendy Romulus. Po nim nastąpiło jeszcze sześciu
władców, z których trzej ostatni byli królami etruskimi. Każdy z królów (Romulus,

Numa Pompiliusz, Tullus Hostilius, Ankus Marcjusz, Tarkwiniusz Stary, Serwiusz
Tulliusz, Tarkwiniusz Pyszny) odegrał według tradycji ogromna rolę w tworzeniu

potęgi miasta i wprowadził reformy wzorem miast greckich.

Właśnie z powodu tej legendy wilczyca stała się nieoficjalnym symbolem

Rzymu. Najbardziej znanym jej wizerunkiem jest rzeźba w stylu etruskim,
datowana na około 500 rok p.n.e., do której w okresie renesansu dodano dzieci.

Dziewiczą Westalką i matką bliźniaków Romulusa i Remusa była Rhea

Silvia, która była córką Numitora i siostrzenicą Króla Alba Longa, Amuliusa.

Numitor był prawowitym królem -- mianowany przez Marsa. Uzurpator Amulius bał
się przyszłego wyzwania potomków Numitora i aby uniemożliwić taką sytuację,

Król Amulius zmusił córkę swego brata Numitora aby została Dziewiczą Westalską
i nie mogła urodzić mściciela. Karą za naruszanie ślub dziewictwa dla Westalski

była okrutna śmierć, lecz Rhea Silvia uniknęła śmierci i dając życie bliźniętom:
Romulusowi i Remusowi. W owych czasach za takie przewinienie Rhea Silvia

mogła zostać spalona żywcem, później Dziewicze Westalski za naruszanie celibatu
były grzebane żywcem.

Wydarzenia Przed Założeniem Rzymu [pne.]

•

1184 r.

- upadek Troi

•

1176 r.

- Eneasz zakłada Lavinium

•

1152 r.

- Ascanius zakłada Alba Longa

•

1152 - 753 r.

- Królestwo Alba Longa

Królowie Alba Longa [Castel Gandolfo]

•

Eneasz

•

Latinus (Silvius)

•

Alba (Silvius)

•

Atys (Silvius)

•

Capys (Silvius)

•

Capetus (Silvius)

•

Tiberinus (Silvius)

•

Agrippa (Silvius)

- 54 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

•

Romulus (Silvius)

•

Aventinus (Silvius)

•

Proca (Silvius) - ojciec Numitora i Amuliusza

Królowie Rzymu

•

753 - 715 Romulus

•

715 - 673 Numa Pompilius

•

673 - 642 Tullus Hostilius

•

642 - 617 Ancus Marcius

•

616 - 579 LuciusTarquinius Priscus [Stary]

•

578 - 535 Servius Tullius

•

534 - 510 LuciusTarquinius Superbus [Pyszny]

Legenda a fakty

Obok legendy jest także miejsce na garść potwierdzonych historycznie

faktów. Jednym z bezsprzecznych jest to, że przed Rzymianami w Italii panował
otoczony mgłą tajemnicy lud Etrusków. Przez wiele lat historykom udało się ustalić

tylko bardzo ogólny zarys etruskiej kultury. Nieznana jest natomiast historia,
naukowcy szacują, że kultura ta rozwinęła się między X a VII wiekiem pne. Nie

wiadomo także skąd przybyli, pewne jest natomiast, że kiedy dotarli na Półwysep
Apeniński, zastali tam już inne ludy. Przypuszczalnie wśród nich znajdowali się

także rdzenni mieszkańcy Półwyspu.

W ciągu następnego tysiąclecia powstała wysoko rozwinięta kultura. Około

roku 1000 pne. upowszechniło się użycie żelaza. Etruskowie najprawdopodobniej
nauczyli się metalurgii od starszego od nich ludu, reprezentującego kulturę

Villanova. W niedługim czasie ten starożytny lud osiągnął bardzo wysoki poziom
umiejętności metalurgicznych i intensywnie eksploatował złoża rud żelaza,

znajdującego się na Elbie. Żelazna broń utorowała Etruskom drogę do panowania
na znacznym obszarze, który w okresie największego rozwoju obejmował

środkową część Półwyspu Apenińskiego od doliny Padu po Kampanię.

W VI wieku pne. Etruskowie przejęli bardzo ważny przyczółek na

południowym brzegu Tybru. Tym miejscem był Rzym, należący do Latynów. Za
pośrednictwem Rzymu przetrwała cząstka dziedzictwa kulturowego Etrusków. Pod

koniec VI wieku pne., podczas buntu miast latyńskich Rzym wyzwolił się spod
panowania etruskiego. Od tego czasu miastem władali królowie, z których ostatni

Lucius Tarquinius Superbus został wypędzony w 509 roku pne.
Mniej więcej w tym samym czasie Latyńskie Miasta rzucili wyzwanie Etruskom,

wyczerpanym wojnami, które prowadzili z Grekami. Rzym całkowicie wyzwolił się
spod panowania Etrusków, niemniej zachował wiele z etruskiego dziedzictwa,

poprzez które po raz pierwszy zetknął się z cywilizacją grecką. Leżąc na
skrzyżowaniu ważnych szlaków komunikacyjnych, Rzym nie oparł się wpływom

greckim, które odegrały w jego rozwoju kluczową rolę. Niemniej zachował wiele
typowych etruskich instytucji. Jedną z nich była organizacja wojska, podzielone na

centurie. Także od Etrusków pochodziły inne zapożyczenia jak walki gladiatorów,
triumfalne pochody i sztuka przepowiadania przyszłości z wnętrzności zwierząt

ofiarnych.

Lucius Tarquinius Superbus [Tarquinius Pyszny] potomek Etruskiego rodu

z Tarquinii [Etruskie miasto na północny zachód od Rzymu], [syn Luciusa
Tarquiniusa Priscusa] był legendarnym siódmym i ostatnim królem starożytnego

Rzymu. Jego królestwo było jednym z najpotężniejszych w Italii. Jego stolica miała
ca 35 000 mieszkańców, a jej terytorium wynosiło ca 800 km

. Wpływy Rzymu

- 55 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

rozciągały się do Circeii aż po Terracina - 90 km na poługniowy wschód, miasta

łacińskie uznawały rzymskie zwierzchnictwo i Tarquinius dodał kilka łacińskich
miast do swego królestwa.

Lucius Tarquinius Superbus zaczątkował drogę Rzymu do zwierzchnictwa

nad światem. Tarquinius zbudował na Kapitolu Świątynię Jowisza Capitolinus i

system kanalizacyjny [Cloaca Maxima], który odprowadzał ścieki do Tybru.
Tarquinius zawarł traktat z miastem Gabii, na wschód od Rzymu, lecz w innych

sprawach Tarquinius był mniej praktyczny i drażnił arystokratów nakładaniem coraz
to nowych danin.

Przywódcy szlachetnych rodów Rzymu zawsze byli zapraszani do króla na

narady Senatu. Jednak Tarquinius próbował zmienić ten obyczaj, zachowywał się

jak autokrata i nie był zainteresowany obradami Senatu, a senatorowie oczywiście
czuli się ignorowani. Zgodnie ze świadectwem Liwiusza, za jego panowania

potęgował się terror i wielu senatorów zostało skazanych na śmierć. Tarquinius
próbował powściągać wzrastającą potęgę rodzin arystokratycznych przez

zwiększenie całkowitej liczby Senatorów do 300 Patres Conscripti [Wybranych
Patronów]. Przyczyną upadku Monarchii prawdopodobnie była wzrastające

bogactwo i potęga arystokratycznych rodzin Rzymu.

Ostatecznie grupa senatorów pod przywództwem Luciusa Juniusa Brutusa

[inny Etruski arystokrata] podniosła bunt. Lucius Tarquinius Superbus, Rex [król]
został obalony, a jego rodzina została wygnana z Rzymu. Monarchia została

obalona w Rzymie, a arystokracja w roku 509 pne. proklamowała Republikę.
Niebawem ustrój Rzymu coraz bardziej przypominał autokratyczne rządy Etruskich

Królów, jednak władcy Rzymu nigdy nie używali już tytułu Rex [Król], później
wprowadzono dla imperatora Rzymu nowy tytuł Cezar od Juliusza Cezara.

Wraz z założeniem Republikańskiego Rzymu, nastał najlepiej znany okres

dziejów ludzkości, rozpoczął się Wiek Żelaza, który trwa do obecnych czasów.

Ludzie spożywają coraz więcej mięsa zwierząt - choroby się potęgują - skraca się
czas ludzkiego życia. Ludzie wszystko sporządzają z żelaza oręż i sprzęty, a wojny

wybuchają ze zdwojoną siłą. Historia zamierzchłych czasów, tak opisana przez
mity greckie, stoi w wyraźnej sprzeczności z „oficjalną nauką”.

Rzymianie wyparli Greków, Etrusków i Fenicjan z Półwyspu Apenińskiego,

a także z Afryki Północnej, upadła Kartagina.

Już w 2 tysiącleciu pne. osiedlił się w Europie lud Indo-Europejski, Celci i

panował do 1 stulecia ne. Lud Celtycki składał się z różnych szczepów, Rzymianie

nazywali ich - Galli, a Grecy - Galatai lub Keltoi, termin oznaczający barbarzyńców.
W latach 1 000 - 750 pne. - kultura plemion proto-celtyckich opanowała i

zdominowała prawie całą Kontynentalną Europę i rozciągała się od północnej Azji,
aż po Chiny. Przypuszczalnie tej kulturze zawdzięczamy rozpowszechnienie

żelaza na Bliskim Wschodzie i w Chinach, w tym samym czasie.

•

700 - 500 pne. - Hallstatt w Austrii, rozwija się kultura celtycka.

•

700 pne. - Celtowie w Austrii wraz ze swymi zmarłymi grzebią żelazne miecze.

•

600 pne. - Grecy zdobywają kolonię Massilia i zaczynają handel z plemionami
Celtyckimi z Europy i krajami Morza Śródziemnego. Antyczna nazwa Brytanii -
Albion oznacza [białe kredowe skały urwisk Dover] i skalne Forty zbudowane w

Brytanii, głównie w Epoce Brązu.

•

500 pne. - rozpoczyna się handel między Etruskami i Celtami. Grecy zapisują
nazwę największego szczepu - Keltoi, która staje się wspólnym mianem dla
wszystkich Celtyckich plemion.

•

500 pne. - Celtowie [Galowie - od Galicia] przybywają z Irlandii od Hiszpanii.

•

500 pne. - 100 pne. - Kultura celtycka La Tene rozciąga się na cały ląd Europy
po Brytanię.

- 56 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

•

400 pne. - Celtowie najeżdża Włochy i Przedalpejską Galię.

•

400 pne. - Celtowie atakują Etruskie miasto Clusium .

•

390 pne. - Celtyckie szczepy pod przywództwem Brennusa najeżdżają i
niszczą Rzym. Zajmują miasto na trzy miesiące, jednak zniechęceni brudem
Rzymu, sami nie przymuszeni opuszczają miasto.

•

335 pne. - Aleksander Wielki wysyła posłów od Celtów, z zamiarem zawarcia
przymierza. Wielka liczba celtyckich żołnierzy przyłączą się do Greków w

wojnie przeciw Etruskom.

•

323 pne. - umiera Aleksander Wielki i Celci rozpraszają się w całej Macedonii.

•

279 pne. - Celtyckie szczepy najeżdżają Grecję.

Ostatecznie Celtowie osiągnęli Wyspy Brytyjskie i północną Hiszpanię, na

wschodzie Siedmiogród, wybrzeże Morza Czarnego i Galatię w Anatolii. Celtowie
częściowo zostali zasymilowani przez Imperium Rzymskie jako Brytowie,

Gaulowie, Boiowie, Galatianowie i Celtiberianowie.

Okazuje się, że Celtowie, kontrolowali szlaki handlowe wzdłuż systemu

rzecznego Rodanu, Sekwany, Renu i Dunaju.

Kultura La Tene z połowy V wieku pne, wyróżniająca się sztuką

geometrycznych figur i stylizowanymi formami ptaków i zwierząt, rozwinęła się
wśród Celtów skupionych w środkowym Renie, gdzie dominował handel z

Etruskami i z koloniami Greckimi z centralnej Italii.

Między V i I wiekiem pne., kulturze La Tene towarzyszyły wędrówki

celtyckich szczepów ze wschodniej Europy ku zachodowi oraz na Wyspy
Brytyjskie. Chociaż celtyckie grupy przypuszczalnie przeniknęły do północnej Italii

już wcześniej, jednak rok 400 pne. ogólnie przyjmuje się za przybliżoną datę
początku wielkiego najazdu Celtów. Pobyt plemion Celtyckich o nazwach:

Insubres, Boii, Senones i Lingones został zarejestrowany przez późniejszych
historyków rzymskich. Rzym został uwolniony od Celtów w roku 390 pne., a

najeżdżające szczepy teraz rozproszyły po całym półwyspie i osiągnęły Sycylię.
Południową granicą Celtyckich terenów były Alpy, tam osiedlali się Celtowie, stąd

nazwa Galia Przedalpejska [Gallia Cisalpina], a jego wojowniczy mieszkańcy byli
zawsze stałym zagrożeniem dla Rzymu, aż do ich porażki w 225 r. pne. nieopodal

Telamon.

Celtowie wcześnie opanowali Bałkany, lecz datą ich udokumentowanej

obecności jest rok 335 pne., gdy Aleksander Wielki przyjął delegacje Celtów
żyjących na wybrzeżu Adriatyku. W roku 279 pne. - Celtowie opuścili Delfy w

Grecji, po porażce zadanej im przez Anatolijczyków. W następnym roku trzy
celtyckie szczepy przeszły przez Bosfor do Anatolii i uczyniły tam rozległe

spustoszenie. Od roku 276 pne. osiedlali się we Frygii, lecz nadal kontynuowali
najazdy i grabieże, w roku 230 pne napady zostały w końcu zduszone przez

Attalusa I z Pergamum. Tymczasem w roku 192 pne. Rzym ustalił swe
zwierzchnictwo nad całą Galię Przedalpejską. W roku 124 pne. - Rzym zdobył

terytorium na zachód od Alp - Prowansja. Końcowe epizody celtyckiej
niezależności, Celtom pozostawiono w posiadaniu Galię Przedalpejską [Gallia

Transalpina], który zawierała terytorium od Renu i Alp, a na zachodzie do
Atlantyku.

Gwałtowny atak Germanów pierwotnie został skierowany na obszar

celtyckiego królestwa Bohemii we wschodnich Alpach, na ziemie Boii oraz

Noricum. Germańscy napastnicy byli nazywani Cimbri, lud powstały w Jutlandii
[Dania]. Rzymska armia posłana na odsiecz do Noricum w 113 r. pne. została

pokonana i od tego czasu Cimbri, teraz w sojuszu z Teutonami, zniszczyli
Transalpejską Galię, przełamując opór Galów i Rzymian.

Germanowie próbowali opanować Italię, w latach 102 i 101 pne. jednak

- 57 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zostali rozgromieni przez Legiony Rzymskie.

Niewątpliwie w tym czasie wiele celtyckich plemion, dawniej żyjących na

wschód od Renu, zmuszone było szukać schronienia na zachód od Renu i te

wędrówki oraz germańskie zagrożenie, dały Juliuszowi Cezarowi asumpt (w 58 r.
pne.) do rozpoczęcia kampanii, która doprowadziła po rzymskiej aneksji całej Galii.

Raport dla Cezara informuje o wędrówce Belgijskich Celtów do Brytanii i Irlandii,
mieszkańcy wysp zawsze byli postrzegani przez Rzymian jako powiązani z Galami

Najazdy i Wędrówki Ludów w pierwszych wiekach ne.

•

167 r.

- Germanowie najeżdżają Italię i Grecję,

•

200 r.

- Wizygoci i Ostrogoci wyruszają na Ruś,.

•

367 r.

- Piktowie i Szkoci najeżdżają Albion [Brytanię],

•

370 r.

- Hunowie najeżdżają Południową Europę,

•

406 r.

- Wandalowie, Alanowie i Suewi najeżdżają Galię,

•

410 r.

- Wizygoci zdobywają Rzym,

•

410 r.

- Wizygoci zaczynają osiedlać się w Hiszpanii i południowej Galii,

•

421 r.

- Anglowie i Saksonowie najeżdżają Albion [Brytanię],

•

429 r.

- Wandalowie najeżdżają północną Afrykę i Burgundię.

•

429 r.

- Frankowie najeżdżają Galię i Italię,

•

451 r.

- Hunowie najeżdża Galię, ale zostali zmuszeni do odwrotu,

•

455 r.

- Wandalowie zdobywają Rzym.

WJS

- 58 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

PREHISTORIA LUDZKOŚCI

Sumeryjskie tabliczki klinowe z biblioteki A s s u r b a n i p a l a

Sumeryjskie tabliczki z biblioteki A s s u r b a n i p a l a w Niniwie

przedstawiają początki ludzkości w najbardziej zrozumiały sposób.

Na Ziemię przybyło 600 Przybyszów - B o g ó w , podzielonych na 12

oddziałów po 50 członków każdy. Początkowo zamierzali wydobywać metale z wód
oceanu, ale gdy ten zamiar nie powiódł się postanowiono wydobywać te metale na

lądzie, w kopaniach w kraju Arali – Ofir (Zimbabwe).

Warunki w głębokich kopalniach afrykańskich były nieznośne, wkrótce

wielu z nich się zbuntowało i odmówiło dalszej pracy. Potwierdza się więc
informacja z Biblii o upadłych Aniołach. Przekazane w mitach greckich oraz w

Odysei wyobrażenia cyklopów być może są zamierzchłym obrazem antycznych
boskich górników z latarkami na czołach, przecież kojarzeni są z wykuwaniem

piorunów dla Z e u s a pod kierownictwem H e f a j s t o s a w kuźni pod Etną.

Do tej żmudnej pracy zaczęto wykorzystywać istniejących praludzi

(pitekantropus), których nie potrafiono jednak okiełznać. Wówczas areopag
złożony z dwunastu przywódców zadecydował o stworzeniu armii bezwolnych

robotników, którzy zastąpią B o g ó w w tej ciężkiej pracy. Postanowiono, że nie
wykorzysta się do tego celu istniejących praludzi ponieważ nadal obawiano się ich

nieposłuszeństwa.

Postanowiono stworzyć, do tej pracy, bezwolnych niewolników przez

wykonanie modyfikacji genetycznej pewnego gatunku małp. Odpowiednio
spreparowane jajo samicy człekokształtnej małpy, zapłodnione nasieniem jednego

z bogów E n k i , zostało umieszczone w łonie bogini N i m u r s a g , gdzie
dojrzewało do rozwiązania.

Osobnicy zrodzeni w wyniku takich zabiegów byli najczęściej bezpłodni, a

poza tym charakteryzowali się wieloma wadami genetycznymi, które sumiennie

wylicza jedna z tabliczek, a więc niemożność zatrzymania moczu, wady nerek i
wątroby. Takich nienormalnych dzieci bogini N i m u r s a g powiła sześcioro.

Później tą technikę udoskonalono i pierwszym udanym osobnikiem był

Adapa, którego wydała na świat bogini N i n k i . Ten sukces spowodował, że

zaczęto produkcję seryjną - pierwszą serię udoskonalonych osobników nazwano
Adamu. Pierwszych ludzi umieszczono w celu rozmnożenia, w zamkniętej enklawie

zwanej ogrodem Edenu, aby zapewnić im bezpieczeństwo i również obserwowano
zachowanie ludzi.

B o g o w i e ukształtowali przedpotopową cywilizację ludzką wyłącznie w

celach utylitarnych i jej mentalność była zupełnie odmienna od naszej

współczesnej. Ludzie ówcześni byli zdalnie sterowani przez B o g ó w i faktycznie
byli bezwolnymi i nieświadomymi niewolnikami, zatem nie mogli w pełni

odpowiadać za własne czyny. Klinowe teksty nie pozostawiają żadnej wątpliwości
potwierdzając fakt, że ludzie byli niewolnikami B o g ó w w dosłownym sensie,

Sumeria podlegała całkowicie woli B o g ó w .

B o g o w i e swe polecenia przekazywali bezpośrednio do mózgów ludzi,

jednak nie dotyczyło to Gigantów, potomków synów B o g a i ludzkich kobiet,
którym B o g o w i e nie byli w stanie bezpośrednio wydawać poleceń.

Początki ludzkości na podstawie Księgi Henocha

Twórca wszechświata, B ó g , opuszczając Ziemię, pozostawił Anakim –

Nadzorców i ustanowił Henocha swym gubernatorem rodu ludzkiego. B ó g chciał
zapobiec mieszania się gatunków ludzi i zwierząt, sodomii i innym dewiacjom,

- 59 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

które zaczęły się plenić już w Edenie.

Zatem Henoch mieszkał na Ziemi i wraz z prefektami i sześciu stoma

„Nadzorcami” [bene ha-elohim], synami B o g a , którzy mieli zadanie uczyć ludzi,

rolnictwa i bartnictwa, uprawy winnej latorośli i drzewek oliwnych. „Nadzorcy” nie
ograniczali się tylko do wykonywania modyfikacji genetycznych u małp, również

posługiwali się tą techniką w odniesieniu do innych zwierząt.

Henoch opowiada: „Widziałem co Azazyel czynił, jak on uczył wszelkiego

rodzaju nieprawości na Ziemi i wyjawiał wszystkie tajne rzeczy, które dzieją się w
Niebie, Samyaza też uczył czarów. Nadzorcy, widząc, że córki człowiecze są

piękne, brali je sobie za żony, wszystkie które sobie upodobali. Oni szli razem do
córek ludzi, porywali je i spali z nimi i te kobiety później rodziły Gigantów o

wysokości trzydzieści łokci”.

Henoch opowiada historię upadłych aniołów, którzy upodobali sobie

kobiety z rodu ludzkiego i obcowali z nimi, zaś owe kobiety rodziły hybrydy zwane
przez Biblię Gigantami - Nefilim. Giganci byli nienasyceni i oni pożerali wszystko co

ludzie wytworzyli.

Księga Henocha opowiada tę historię dość szczegółowo. Podaje imiona

osiemnastu prefektów: „Takie są imiona ich szefów: Samyaza był ich przywódcą i
prefekci dwustu upadłych aniołów: Urakabarameel, Akibeel, Tamiel, Ramuel,

Danel, Azkeel, Saraknyal, Asael, Armers, Batraal, Anane, Zavebe, Samsaveel,
Ertael, Turel, Yomyael, Arazyal”, którzy popełnili ten grzech.” „Ponadto Azazyel

uczył ludzi robić miecze, noże, tarcze, zbroje, wymyślania zwierciadeł,
wykorzystywania kamieni szlachetnych i wykonywania bransolet i ozdób,

wykonywania różnego rodzaju barwników i używania farb, upiększania brwi.
Amazarak uczył wszelkiego rodzaju czarów i magicznej medycyny, stosowania

korzeni w medycynie, wykonywania różnych lekarstw i używania roślin
narkotycznych. Armers uczył zaklęć i odczyniania czarów. Barkayal uczył

obserwacji gwiazd i astrologii. Akibeel uczył tajnych znaków Nieba. Tamiel uczył
astronomii, a Asaradel uczył obserwacji gwiazd i biegu księżyca, Nadzorcy

również uczyli ludzi kłamstwa i dokonywania oszustw". " Penemue uczył dzieci
ludzi [smaków] gorzkich i słodkich i nauczał ich wszystkich tajemnic mądrości.

Nauczał rodzaj ludzki pisania atramentem na papierze, przez to wielce zgrzeszył
na wieki wieczności. Ludzie nie zostali stworzeni w tym celu, aby umacniać swą

dobrą wiarę piórem i atramentem. Ludzie byli stworzeni dokładnie jak aniołowie, to
decyduje, że powinni utrzymywać czystość, prawość do śmierci, która zniszczy

wszystko, nie powinni jej podtrzymywać, a za ich wiedzę oni zostaną ukarani i ta
ich siła niepokoi mnie".

Henoch podaje, że aniołowie pierwotnie otrzymali wiedzę od B o g a

poprzez dostęp do owoców Drzewa Mądrości, jedzenie owoców tego drzewa było

im dozwolone. Nadzorcy nabyli wielką mądrość i później przekazali tą wiedzę i
mądrość też Henochowi. Było to, te samo drzewo, którego owoc zjedli Adam i Ewa,

otrzymując nową wiedzę i mądrość, która otwarła ich oczy, umożliwiając
odróżnianie dobra od zła. W przeciwieństwie do aniołów owoce tego drzewa dla

ludzi w tym czasie były zakazane. Rozmyślny bunt Boskich Aniołów polegał na
ujawnianiu ludziom tajemnic Niebios, nauczaniu ludzi i podejmowaniu stosunków

płciowych z córkami ludzi.

"Przez to bezbożne zjednoczenie byli produkowani Giganci, jako ich

potomkowie. W owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z
córkami ludzkimi, byli na ziemi olbrzymi, których im one rodziły. To są mocarze,

którzy z dawien dawna byli sławni. Widzieliśmy też tam olbrzymów, synów Anaka,
z rodu olbrzymów i wydawaliśmy się sobie w porównaniu z nimi jak szarańcza i

takimi też byliśmy w ich oczach. Król Og z Aszanu był ostatnim z rodu olbrzymów,
wszak jego grobowiec żelazny znajduje się w Rabbat synów Ammonowych, a ma

- 60 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

dziewięć łokci długości, cztery łokcie szerokości, według zwykłego łokcia

męskiego".[Łokieć hebrajski wynosi 48,4 cm].

Co do buntu tych upadłych aniołów, ukazane są co najmniej dwa oddzielne

bunty. Każdy bunt ma różnych przywódców. Semyaza był przywódcą pierwszego
buntu upadłych aniołów, którzy brali siebie żony i rodzili Gigantów.

"Henoch jako pierwszy wśród ludzi, urodzonych na Ziemi, nauczył się

pisać, nauk i mądrości. Opisał w księgach znaki nieba stosownie do ich miesięcy,

aby ludzie mogli poznać pory roku odnośnie poszczególnych miesięcy."

Nadzorcy, gdy grunt już palił się im pod nogami, ponieważ niepokojące

wieści zaczęły docierać do Nieba, zwrócili się do Henocha aby interweniował u
B o g a w ich sprawie. B ó g zamiast tego wezwał Henocha aby dostarczył dowody

winy przeciwko nim, w celu ich osądzenia.

„Nadzorcy oprócz brania żon z rodu ludzkiego, też popełniali inne

niewybaczalne czyny: tworzyli różnego rodzaju hybrydy zwierzęce, a sam ich
widok napawał przerażeniem nawet synów B o g a , oraz uczyli rodzaj ludzki

magicznych umiejętności i sztuki wojennej”.

„ B ó g osądził upadłych aniołów za stworzenie Nephilim i innych hybryd.

Bóg zadekretował, że upadli aniołowie „nadzorcy” zostaną strąceni do Tartaru.
Nephilim (Giganci) też byli sądzeni, jednak zdecydowano, że ich ciała miały wracać

na ziemię w pokoju, ponieważ czas ich życia został określony na 500 lat, ale ich
dusze zostały skazane na wieczną tułaczkę jako Demony – duchy. Hybrydy

zwierzęce postanowiono pozostawić swojemu losowi, ponieważ w większości były
bezpłodne.”

Ziemia w czasach przed potopem była zepsuta i przepełniona gwałtownymi

walkami. Rasa Gigantów – Nefilim, stworzona przez Anakim - Nadzorców, synów

B o g a – upadłych aniołów, rozprzestrzeniła się na Ziemi i wnet ich populacja na
Ziemi liczyła już 4 094 osobników [jak podaje Baruch]. Giganci byli nienasyceni i

oni pożerali wszystko co ludzie wytworzyli, aż w końcu ludzie nie byli już w stanie
ich wykarmić. Wówczas oni obrócili się przeciw ludziom i zaczęli pożerać mięso

ciał, ludzkich synów i córek, jedli też ptaki, zwierzęta, gady i ryby, pili też krew życia
swych ofiar, co było szczególnym wykroczeniem przeciwko przykazaniom Boga.

Maltretowani ludzie nie potrafili skutecznie bronić się przed Gigantami.

Ludzie zanosili głośne skargi, aż ich lamenty sięgały Niebios., aż B ó g ujrzał

bezmiar krwi, która była wytoczona na Ziemi i całą nieprawość, która była tam
czyniona. Wówczas B ó g królujący zgodnie z prawami natury, dostrzegł ten stan i

postanowił wytępić ród Gigantów.

Posłał Gabriela, żeby podjudzał Gigantów i zachęcał do wzajemną walkę

aby nawzajem się wygubili. Giganci byli nienasyceni, wybuchały pomiędzy nimi
bratobójcze walki o żywność i oni pożerali ciała zwyciężonych, a także pili ich krew,

co budziło szczególną odrazę B o g ó w i było sprzeczne z podstawowym zakazem
B o g a , dotyczącym zakazu spożywania krwi życia.

Uwięzienie tych upadłych aniołów przez Archaniołów Rafaela i Michaela i

zniszczenie wszystkiego życia na ziemi zostało postanowione. Tylko Noah i jego

rodzina miał uniknąć zniszczenia na ziemi. B ó g posyła Asuryala aby ostrzegł
Noaha, że niebawem ześle potop na ziemię.

B ó g rzekł posyłając Archanioła Asuryalala do Noaha: „Przemów do niego

w moim imieniu, ukrywając się i wyjaśnij mu doskonałość, która ma właśnie

nastąpić, wszystko na Ziemi zginie, ponieważ wody potopu przejdą nad całą ziemią
i wszystkie rzeczy, które są na Ziemi będą zniszczone. Cały ród ludzki zginie w

skutek tych tajemnic, której Nadzorcy uczyli swych potomków i przez które też oni
zostali zniszczeni. Cała Ziemia była nakłaniana do zła wskutek nauczania

Azazyela, dlatego jemu przypisuję całą tą zbrodnię. Teraz naucz jego jak on może
uniknąć tej zagłady i jak jego nasienie może pozostawać we wszystkich na ziemi”.

- 61 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

B ó g rzekł do Rafaela: „Zwiąż Azazyela za ręce i stopy i rzuć go w

ciemność i otwórz pustynię, która jest w Dudael, rzuć go w tam. Rzucaj za nim
kamienie, pokrywając go ciemnością, tam on będzie pozostawać na zawsze;

zasłoń jego twarz, żeby nie mógł widzieć światła, a w wielkim dniu sądzenia jego,
będzie wrzucony do ognia. Przywracaj ład na Ziemi, który Nadzorcy zepsuli i chroń

życie tych, których ja mogę ożywić”.

B ó g postanowił usunąć Gigantów z Ziemi i aby ostatecznie ich wytępić i

zakończyć panowanie na Ziemi Gigantów i innych hybryd. B ó g postanowił zalać
Ziemię potopem i przybył na Ziemię z dziesięciu tysiącami swych świętych synów,

aby wykonywać osąd nad nimi zniszczyć ich i ganić niegodziwych, wszystkich
cielesnych za wszystkie grzechy i bezbożności, które uczynili i popełniali przeciw

Niemu. B ó g rzekł: „Oczyszczę ziemia ze wszelkiego ucisku, z wszelkiej
nieprawości, ze wszelkiej zbrodni, z całej bezbożności i z całej nieczystości, które

są popełniane, wytępię je z oblicza Ziemi, a wtedy wszystkie dzieci ludzi będą
prawi i wszystkie narody będą oddawać Mi boskie honory i błogosławić Mnie i

wszyscy będą czcić Mnie”.

Nowo przybyli synowie B o g a - Aniołowie tępili Gigantów w sposób

bezwzględny i okrutny. Synowie B o g a , przemieszczali się rożnego rodzaju
machinami latającymi tropiąc ich (Ramayana, księga Ezechiela). Według

niektórych źródeł wykorzystywano w tej walce również energię atomową. Tego
rodzaju przypuszczenia nie są bezpodstawne nie tylko ze względu na opisy w

Ramayanie, potwierdza to również znacznie podwyższona radioaktywność wielu
budowli na Subkontynencie Indyjskim oraz liczne nadtopienia i zeszklenia murów

prehistorycznych budowli.

Giganci w celach obronnych wykorzystywali dawne budowle Nadzorców i

budowali nowe różnego rodzaju fortece, które obecnie nazywane są budowlami
megalitycznymi. Z tego względu metody walki z gigantami okazały nieskuteczne

ponieważ Giganci ukrywali się w skalnych fortecach.

„Nadzorcy” dostarczyli ludziom użyteczną technologię, która znacznie

przyczyniła się do rozwoju ludzkości. O ile prawdą jest wykorzystywanie w tej
walce energii atomowej, to można sobie wyobrazić roztopienie czap lodowych w

celu wytępienia Gigantów.

Pozostawieni na Ziemi Nadzorcy, synowie B o g a - Anakim, widząc, że

córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie sobie tylko
upodobali. Wtedy B ó g rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na

zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną. A w owych czasach żyli na ziemi
Giganci; a także później, gdy synowie B o g a zbliżali się do córek człowieczych, te

im rodziły Gigantów. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych
czasach.

Gdy dotarły do B o g a informacje o czynach zbuntowanych aniołów ci

zwrócili się do Henocha, aby interweniował w ich sprawie, chcieli aby B ó g okazał

im litość. Jednak żadna litość lub wybaczenie nie było możliwe, ponieważ
Nadzorcy grzeszyli seksualnie z kobietami śmiertelnych ludzi. Dla nich i ich

diabelskich dzieci [Gigantów] żadne takie wybaczenie nie było możliwe, "dlatego
wy nie będziecie mieć żadnego pokoju". Okazało się, że już wcześniej kilku

upadłych aniołów, którzy pierwotnie mieszkali w piątym niebie w następstwie ich
rozmyślnego buntu, musiało być zrzuconych na dół do drugiego nieba ciemności i

zostali uwięzieni. Teraz wszystkich B o g ó w podzielił konflikt w gronie Niebian.
Najwyższy B ó g , który grzmi na wysokościach wymyślając cudowne czyny, nawet

miesza burze nad ziemią, już chciał całkowicie zakończyć istnienie rasy
śmiertelnych ludzi, oświadczając że zniszczy wszelkie życie na Ziemi i Nadzorców.

Dzieci bogów, Anakim - „Nadzorcy” własnymi oczyma ujrzą straszny los swego
potomstwa, nie powinni byli łączyć się ze śmiertelnymi kobietami, dając życie

- 62 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Gigantom. Odtąd Nadzorcy nie będą posiadać bękartów, a Giganci będą

zamieszkiwać wśród tych, którzy zostali urodzeni jako śmiertelni ludzie.”

Boski Areopag ustalił, że Anakim – „Nadzorcy” nie będą stawiani przed

obliczem B o g a , ponieważ oni obrazili majestat B o g a , oni zachowywali jakby
sami byli B o g a m i , dlatego oni podlegali tajnemu sądowi i wyrok był ostateczny.

Każdy Nadzorca, otrzymał to na co zasłużył, ale zawsze własny i ostateczny
wyrok. Henoch żył na Ziemi trzysta sześćdziesiąt pięć lat i przekazał swemu

wnukowi, Noahowi charakterystyczne znaki wszystkich tajnych rzeczy w swej
księdze i wstawił dla niego wśród słów Księgi Przypowieści. Henoch również

podzielił się z Noahem niemałą swą wiedzą na różne tematy dotyczące: praw
natury i kosmosu, zjawisk przyrodniczych, kalendarza, a nawet metalurgii.

Hebrajczycy wierzyli, że historia Starego Testamentu miała miejsce w

Sumerze, lecz Sumeryjskie święte legendy podają, że z Telmun [Ziemi Raju]

trzeba było podróżować drewnianym statkiem. Być może ziemia Telmun
znajdowała się w Indii, w stanie Andhra Pradesh, gdzie znaleziono wieś Nellore w

okręgu zwanym Kamakur, w której wieśniacy nawet dzisiaj kultywują wiele
Hebrajskich zwyczajów.

B o g o w i e nie zawsze byli zgodni między sobą, kłócili się i spierali się, a

nawet spiskowali przeciwko sobie. Jedna ich grupa B o g ó w manipulowała

materiałem genetycznym, ludzkim i zwierzęcym, wskutek czego powstawały takie
hybrydy jak centaury (pół-ludzie pół-zwierzęca) i ludzie ze zwierzęcymi elementami

ciała (Minotaur). Jeszcze inna grupa istot pozaziemskich zapładniała piękne córy
rodzaju ludzkiego: owocami tej działalności byli pojawiający się w starych

przekazach "Giganci" i "synowie bogów", na przykład król Minos, potomek ojca
bogów, Zeusa.

Sumerowie mieli na określenie Wszechświata jedno pojęcie: an-ki, co

znaczy mniej więcej "niebo i ziemia". Ich mity mówią o "bogach", którzy jeździli po

niebie barkami i ognistymi statkami, zstąpili na ziemię z gwiazd, zapłodnili ich
przodków i powrócili do gwiazd. Sumeryjski panteon "ożywiało" zbiorowisko istot o

w miarę ludzkich kształtach, ale za to o nadludzkich możliwościach i właściwie
nieśmiertelnych.

Tylko że sumeryjskie teksty nie mówią o tych "bogach" w jakiś mglisty i

niedookreślony sposób, lecz stwierdzają jasno i wyraźnie, iż ludzie widzieli ich na

własne oczy. Mędrcy Sumeru twierdzili z całym przekonaniem, iż znają "bogów",
którzy dokonali na ziemi swe dzieła. Z tekstów tych można wyczytać, jak to się

wszystko stało: "bogowie" nauczyli Sumerów pisma, dali im wskazówki, jak robić
metal (tłumaczenie sumeryjskiego słowa oznaczającego metal brzmi właściwie

"materiał niebiański" i nauczyli uprawy zbóż. Dla naszych rozważań istotna jest
informacja, iż według sumeryjskich zapisków pierwsi ludzie powstać mieli ze

skrzyżowania "bogów" z "dziećmi Ziemi".

Według przekazów sumeryjskich z Kosmosu przybyli co najmniej Bóg

Słońca Utu i Bogini Wenus Inana. Sumeryjskie słowo na oznaczenie żebra ("ti")
znaczy zarazem "stwarzać życie". Imię sumeryjskiej bogini "stwarzającej życie"

brzmi Ninti. W przekazach znajdujemy informację, że bóg przestworzy Enlil
"zapłodnił" wielu ludzi. Jedna z pokrytych pismem klinowym tabliczek mówi, że

Enlil wlał swe nasienie do łona Meslamtaei: "Nasienie twego pana, prześwietne
nasienie, jest w mym łonie, nasienie Sina, o boskie imię, jest w mym łonie".

Zanim ludzie zostali stworzeni, w mieście Nippur mieszkali tylko bogowie,

Enlil zgwałcił zachwycającą Ninlil zapładniając ją na rozkaz z góry. Piękne dziecię

Ziemi, Ninlil, wzbraniała się początkowo przed zapłodnieniem właśnie przez
"boga". Oto co powiada tabliczka z Nippur na temat lęku Ninlil przed aktem gwałtu:

"Moja vagina jest zbyt mała, nie zda się do obcowania. Moje wargi są zbyt małe,
nie zdadzą się do całowania".

- 63 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Boski Enlil puścił mimo uszu trwożne słowa Ninlil. "Bogowie zdecydowali,

że trzeba wyplenić na Ziemi ohydny pomiot nieczystego życia, bo Enlil wpuścił
swoje nasienie do łona Ninlil. Aby wyplenić nasienie ludzkości, Rada Bogów

zadecydowała zakończyć ich władanie na ziemi. Chodziło więc jasno i wyraźnie o
to, aby wyeliminować osobniki nieczyste. Na innej tabliczce czytamy: "W owych

dniach, w komorze stworzenia u bogów, w ich domu duku uformowano Lahara i
Aszmana. W owych dniach powiada Enki do Enlila: "Ojcze Enlilu, Lahar i Aszman,

ci, którzy zostali stworzeni w duku, pozwólmy im wynijść z duku'".

Przypuszczalnie po odlocie "bogów" mieszkańcy Ziemi popadli w stare, złe

przyzwyczajenia i ten powrót do starych przyzwyczajeń stał się grzechem
pierworodnym i elementem hamującym rozwój w pradawnych czasach. Idea

"grzechu pierworodnego" sugeruje powstawanie krzyżówek ze zwierzętami
uwsteczniające gatunek ludzki przez domieszanie krwi zwierząt.

- 64 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

TIMAIOS Platona

KRITIAS.

To posłuchaj, Sokratesie. Opowieść bardzo dziwna, ale ze wszech miar
prawdziwa. Opowiadał ją kiedyś Solon, najmądrzejszy spośród siedmiu mędrców.

Był członkiem naszej rodziny, był ukochanym Dropidesa, mojego pradziada, jak to i
sam mówi na wielu miejscach swoich poematów. On to mówił Kritiaszowi, mojemu

dziadkowi, i ten, już staruszek, opowiadał to nam, że wielkie i podziwu godne były
dawne czyny tego państwa, ale czas zatarł ich ślady i ludzie powymierali. Jeden

czyn był największy ze wszystkich. Teraz może by wypadało przypomnieć go i w
ten sposób odwdzięczyć się tobie, a równocześnie słusznie i zgodnie z prawdą

oddać chwałę bogini przy święcie, jakbyśmy hymn śpiewali.
SOKRATES.

Dobrze mówisz. Ale co to za czyn taki naszego państwa podał Kritias za Solonem;
nie jako podanie, ale jako fakt rzeczywisty?

KRITIAS.
Ja powiem, com usłyszał. Opowieść dawna z ust niemłodego człowieka. Bo Kritias,

kiedy to mówił, był już bliski dziewięćdziesiątki, a ja miałem chyba najwyżej
dziesięć lat. Właśnie było święto Apaturiów, trzeci dzień, w którym się chłopców

wpisuje do gminy. Chłopcy, jak co roku, tak i wtedy brali udział w uroczystości.
Ojcowie urządzili nam konkurs wokalny. Wygłaszano wiele poematów wielu

różnych poetów, a ponieważ poezje Solona były w owym czasie nowe, więc
wygłaszało je wielu spośród nas, chłopców. Otóż powiedział wtedy ktoś z naszej

dzielnicy – czy mu się tak wtedy wydawało, czy też chciał jakąś przyjemność zrobić
Kritiasowi – dość, że powiada, że Solon był w ogóle najmądrzejszym człowiekiem,

a jeżeli chodzi o poezję, to polot miał największy ze wszystkich. Staruszek,
doskonale to pamiętam, bardzo się tym ucieszył, uśmiechnął i rozpromieniony

powiada: „Gdyby on się, mój Amynandrze, nie był zajmował poezją tylko ubocznie,
ale oddał się jej całą duszą, tak jak inni, byłby wykończył opowieść, którą tutaj

przywiózł z Egiptu, i gdyby go rozruchy i inne nieszczęścia, które tu znalazł po
przyjeździe, nie były zmusiły do zarzucenia poezji, to, według mego zdania, ani

Hezjod, ani Homer, ani żaden inny poeta nie byliby go nigdy sławą przewyższyli.
- A cóż to była za opowieść, Kritiaszu? – zapytał tamten.

- O największym i najznamienitszym, można powiedzieć najsłuszniej, ze
wszystkich czynów, jakich nasze państwo dokonało, ale że to czasy dawne i

poginęli ci, którzy tego czynu dokonali, więc wieść o nim do nas nie dotarła. –
Powiedzże od początku – powiada tamten – co i jak mówił Solon i od kogo to

usłyszał jako prawdę?
– Jest – powiada – w Egipcie, w delcie, którą opływa rozszczepiony u góry

strumień Nilu, powiat zwany Saityckim. W tym powiecie największym miastem jest
Sais, skąd też pochodził i król Amasis. U nich tam nad miastem króluje pewne

bóstwo, które się po egipsku nazywa Neith, a po grecku, jak oni mówią, Atena. Oni
twierdzą, że bardzo lubią Ateńczyków i że w jakiś sposób są z nami tu

spokrewnieni. Solon mówił, że gdy tam przyjechał, bardzo go tam zaczęto
szanować. Dość że zaczął się rozpytywać o dawne czasy tych kapłanów, którzy

najwięcej byli z tym obznajomieni, bo sam nic o tym po prostu nie wiedział i nie
znalazł żadnego innego Hellena, który by o tym wiedział cokolwiek. I tak raz,

pragnąc ich wyciągnąć na stówko o dawnych czasach, zaczął mówić o
najdawniejszych dziejach naszych, o Foroneusie, którego pierwsze podania

dotyczą, i o Niobie, a znowu o potopie opowiadał bajki, jak to przetrwali Deukalion i
Pyrra, i wywodził pokolenia od nich pochodzące, i starał się przypomnieć sobie, ile

to lat trwały te rzeczy, o których mówił, i starał się obliczyć lata. Na to jeden bardzo
stary kapłan powiedział: – Oj, Solenie, Solenie! Wy, Hellenowie, zawsze jesteście

- 65 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

dziećmi. Nie ma starca między Hellenami. – On to usłyszał i powiada: – Jak to? Co

to ty mówisz?
- Młode dusze macie wszyscy – powiada. – Nie macie w nich żadnego dawnego

mniemania, opartego na starych podaniach, ani żadnej wiedzy okrytej siwizną
wieków. A przyczyna tego taka. Wiele razy i w różnym sposobie przychodziła

zguba rodzaju ludzkiego i będzie przychodziła nieraz. Od ognia i od wody
największa, a z niezliczonych innych przyczyn inne, krócej trwające. U was też

mówią, że Faeton, syn Heliosa, zaprzągł raz konie do wozu ojca, a że nie umiał
pędzić po tej samej drodze co ojciec, popalił wszystko na ziemi i sam zginął od

pioruna. To się opowiada w postaci mitu, a prawdą jest zbaczanie ciał biegnących
około ziemi i po niebie i co jakiś długi czas zniszczenie tego, co na ziemi, od

wielkiego ognia. Wtedy ci, którzy mieszkają po górach i na wyżynach, i w okolicach
suchych, bardziej giną niż ci, co mieszkają nad rzekami i nad morzem. Dla nas Nil

jest w ogóle zbawieniem i wtedy też z tego nieszczęścia ratuje nas i zbawia. A
kiedy znowu bogowie ziemię wodą oczyszczają i zalewają potopem, wtedy się

ratują ci, co po górach krowy pasą i owce, a tych, co po waszych miastach
mieszkają, rzeki spłukują do morza. A w tym kraju tutaj ani wtedy, ani nigdy innym

razem woda z góry na niwy nie spływa, tylko wprost przeciwnie; od dołu wszystka
podchodzi. Taka już jest. Dlatego też i z tych przyczyn zachowują się u nas w

podaniach zdarzenia najdawniejsze.
A po prawdzie to tak jest, że we wszystkich okolicach, gdzie mróz nadzwyczajny

ani skwar przeszkody nie stanowi, tam zawsze gęściej lub rzadziej ród ludzki
zamieszkuje. Otóż cokolwiek się u was albo u nas, albo w innej okolicy, o której

wiemy ze słyszenia, zdarzy pięknego albo doniosłego, albo z jakiegokolwiek
innego względu osobliwego, to wszystko jest tutaj od dawna zapisane w

świątyniach i przechowane. A to, co się u was i u innych ludów dzieje, zaledwie się
utrwalić zdoła w napisach i w tym wszystkim, czego państwa potrzebują, kiedy oto

znowu w swoim czasie, jakby choroba powrotna, przychodzą na nich strumienie
wody z nieba i zostawiają spośród was tych, co pisma i służby u Muz nie znają.

Tak, że na nowo od początku rodzicie się niejako, jakby młodzi. Nie wiecie nic ani
o tym, co tu było, ani co u was było w czasach zamierzchłych. Te twoje rodowody,

Solonie, i te historie, któreś opowiadał o tym, co u was, mało się różnią od bajek
dla dzieci.

Wy naprzód pamiętacie tylko jeden potop, a przed tym było ich wiele. Oprócz tego
nie wiecie, że w waszej ziemi mieszkał najpiękniejszy i najlepszy rodzaj ludzi, od

którego pochodzisz i ty, i całe wasze dzisiejsze państwo. Bo zostało wtedy trochę
tego nasienia, ale wy o tym nie wiecie. Dlatego że ci, co pozostali, przez wiele

pokoleń ginęli, głosu nie umiejąc zamykać w litery. Istniało swojego czasu, Solonie,
przed największym potopem państwo, które dziś jest państwem ateńskim, wielka

potęga militarna i w ogóle prawa miało znakomite. Miało dokonać czynów
najpiękniejszych i wytworzyć ustroje najlepsze ze wszystkich, o jakich nas dziś pod

słońcem wieści dochodzą.
Kiedy to usłyszał Solon, zdziwił się, powiada, i bardzo pragnął i prosił kapłanów,

żeby mu wszystko dokładnie o dawnych obywatelach po kolei opowiedzieli.
A kapłan powiedział: – Nie ma co tego kryć, Solonie. Opowiem i ze względu na

ciebie, i na wasze państwo, a przede wszystkim na chwałę bogini, która państwo
wasze i nasze dostała w udziale, wychowała je i wykształciła – naprzód to wasze, o

tysiąc lat wcześniej, kiedy wasze nasienie wzięła od Ziemi i od Hefajsta, a nasze
potem. Jeżeli chodzi o początek tutejszego ustroju, to w naszych księgach

świętych jest pisana liczba ośmiu tysięcy lat. Więc ja ci pokrótce opowiem o
prawach obywateli sprzed dziesięciu tysięcy lat i o najpiękniejszym dziele, jakiego

dokonali. A jeżeli chodzi o dokładny przegląd ich całych dziejów po kolei, to innym
razem przy wolnym czasie sobie to przejdziemy, wziąwszy same książki do ręki.

- 66 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Więc rozpatrz sobie prawa w stosunku do obecnych naszych. Bo znajdziesz tu

teraz wiele urządzeń wzorowanych na waszych urządzeniach dawniejszych.
Naprzód wyodrębnioną od innych kastę kapłanów, a potem kastę robotników.

Każdy rodzaj pracuje osobno i nie miesza się z drugim. A więc pasterze, myśliwcy i
rolnicy. A kasta wojowników, widzisz chyba, jak tutaj jest odosobniona od

wszystkich innych grup; i prawo im przykazuje nie troszczyć się o nic innego, jak
tylko o to, co dotyczy wojny. A także sposób ich uzbrojenia, te tarcze i włócznie,

które myśmy wprowadzili pierwsi ze wszystkich ludów położonych koło Azji, bo
nam pierwszym to bogini pokazała, podobnie jak i wam w tamtych stronach. A

jeżeli chodzi o naukę, to widzisz chyba, jak tutaj prawo otoczyło opieką badanie
wszechświata jako całości aż po wróżbiarstwo i lecznictwo – to dla zdrowia – i

spośród boskich nauk wybrało te, które ze sprawami ludzkimi mają związek i jakie
tam inne za tym idą umiejętności, rozwinęło wszystkie. Cały ten podział porządny i

układ stosunków naprzód bogini urządziła u was, kiedy zakładała wasze państwo.
Wybrała okolicę, w którejście się urodzili, bo zobaczyła, że klimat tam jest

umiarkowany, więc wytworzy ludzi najlepiej rozwiniętych umysłowo. A że bogini
kocha się w wojnie i w mądrości, więc wybrała miejsce, które jej miało przynieść

ludzi najodpowiedniejszych dla niej, i tam wasze osady założyła. Tameście więc
siedzieli, rządząc się takimi prawami i jeszcze lepsze mając – w każdej dzielności

przewyższaliście wszystkich ludzi; rzecz prosta, bo i krew boską macie, i
wychowanie. My tu mamy zapisanych i podziwiamy wiele wielkich czynów

waszego państwa – a jeden z nich przewyższa wszystkie inne wielkością i
dzielnością.

Pisma nasze mówią, jak wielką niegdyś państwo wasze złamało potęgę, która
gwałtem i przemocą szła na całą Europę i Azję. Szła z zewnątrz, z Morza

Atlantyckiego. Wtedy to morze tam było dostępne dla okrętów. Bo miało wyspę
przed wejściem, które wy nazywacie Słupami Heraklesa. Wyspa była większa od

Libii i od Azji razem wziętych. Ci, którzy wtedy podróżowali, mieli z niej przejście do
innych wysp. A z wysp była droga do całego lądu, leżącego naprzeciw, który

ogranicza tamto prawdziwe morze. Bo to, co jest po wewnętrznej stronie tego
wejścia, o którym mówimy, to się okazuje zatoką o jakimś ciasnym wejściu. A

tamto morze jest prawdziwe i ta ziemia, która je ogranicza całkowicie, naprawdę i
najsłuszniej może się nazywać lądem stałym.

Otóż na tej wyspie, na Atlantydzie, powstało wielkie i podziwu godne mocarstwo
pod rządami królów, władające nad całą wyspą i nad wieloma innymi wyspami i

częściami lądu stałego. Oprócz tego po tej stronie tutaj oni panowali nad Libią aż
do granic Egiptu i nad Europą aż po Tyrrenię. Więc ta cała potęga zjednoczona

próbowała raz jednym uderzeniem ujarzmić wasz i nasz kraj i całą okolicę Morza
Śródziemnego. Wtedy to, Solenie, objawiła się wszystkim ludziom potęga waszego

państwa: jego dzielność i siła. Wasze państwo stanęło na czele wszystkich,
zachowało równowagę ducha, rozwinęło sztuki wojenne i już to na czele Hellady,

już też odosobnione, bo inni je opuścili z konieczności, w skrajne
niebezpieczeństwo popadło, jednak pokonało najeźdźców i wzniosło pomnik

zwycięstwa; nie pozwoliło ujarzmić tych, którzy jeszcze nie byli ujarzmieni, i nam
wszystkim, którzy zamieszkujemy po tej stronie Słupów Heraklesa, zachowało

wolność, nie zazdroszcząc jej nikomu. Później przyszły straszne trzęsienia ziemi i
potopy i nadszedł jeden dzień i jedna noc okropna – wtedy całe wasze wojsko

zapadło się pod ziemię, a wyspa Atlantyda tak samo zanurzyła się pod
powierzchnię morza i zniknęła. Dlatego i teraz tamto morze jest dla okrętów

niedostępne i niezbadane; bardzo gęsty muł stanowi przeszkodę – dostarczyła go
wyspa zapadająca się na dno.

Co stary Kritias powiedział powtarzając to za Solonem, to w krótkim streszczeniu
usłyszałeś, Sokratesie. Kiedyś wczoraj mówił o państwie i o tych ludziach, których

- 67 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

opisywałeś, ja się dziwiłem, bo przypomniałem sobie to, co dziś mówię, i myślałem

sobie, jak ty cudownie, bo to był jakiś przypadek, a jednak celowy, zgadzałeś się
po większej części z tym, co Solon mówił. Na razie nie chciałem się odzywać, bom

nie dość dobrze pamiętał – to już tak dawno było. Pomyślałem sobie, żem
powinien najpierw sam sobie dobrze wszystko przypomnieć, a dopiero potem

mówić. Dlatego też prędko zgodziłem się z tobą na twoją wczorajszą propozycję,
uważając, że jak to zawsze w takich sprawach, najtrudniej jest przynieść w dyskusji

jakąś myśl odpowiednią do programu, to my pod tym względem nie będziemy w
kłopocie, będziemy mieli materiału w sam raz. I tak też, jak on tu powiedział,

wczoraj zaraz na wychodnym stąd, zestawiałem z tym, co się tu mówiło to, com
sobie przypomniał. A kiedym odszedł, to po nocy prawie wszystko sobie

przypomniałem i rozważyłem. Bo doprawdy, jak to mówią, to, czego się człowiek
dowie w latach chłopięcych, to jakoś dziwnie trwa w pamięci. To, com wczoraj

usłyszał, nie wiem, czybym sobie potrafił wszystko w pamięci odświeżyć. A z tego,
com słyszał bardzo dawno, dziwiłbym się, gdyby mi jakiś szczegół uszedł.

Słuchałem tego wtedy z wielką przyjemnością, to zabawa była dla mnie, staruszek
chętnie mnie uczył, bo ja się go często wypytywałem, tak że to się u mnie jakby

gorącą pieczęcią wypaliło w pamięci – pismo, którego nic nie zmyje. Toteż i tym
dwom zaraz rano opowiadałem to samo, aby razem ze mną mogli brać udział w

dyskusji. I teraz gotów jestem powiedzieć, dlaczego to wszystko było powiedziane,
Sokratesie; nie tylko w streszczeniu, ale tak, jak to słyszałem, punkt po punkcie. Ci

obywatele i to państwo, o którym nam wczoraj opowiadałeś jakby bajkę,
przeniesiemy sobie tutaj w dziedzinę prawdy, bo to przecież jest nasze własne,

dawne, i ci obywatele, o których myślałeś, to są, powiemy, nasi przodkowie
naprawdę, ci, o których kapłan mówił. Wszystko się zgadza i to się też zgodzi,

kiedy powiemy, że to są ci nasi z tamtych czasów. Więc wszyscy razem to
pomiędzy siebie rozbierzemy i będziemy próbowali według sił oddać to tak, jak

poleciłeś. Więc trzeba się zastanowić, Sokratesie, czy nam ta historia po myśli, czy
też trzeba szukać jeszcze jakiejś innej na to miejsce.

KRITIAS Platona

TIMAIOS.

Ach, jak to miło, Sokratesie! Jakbym po długiej drodze odpoczywał – tak i teraz
tyłem się nagadał i mam już tego dość. Cieszę się, żem skończył. A tylko modlę się

do tego, który swojego czasu w rzeczywistości, a przed chwilą w słowach stał się
bogiem – jeżeli w tych słowach było coś powiedzianego w sam raz – żeby nam to

obrócił na zbawienie, a jeżeliśmy mimo woli powiedzieli o nich coś nie do kadencji,
żeby nam karę właściwą wymierzył. A kara słuszna w tym, żeby tego, co fałszywie

śpiewa, nauczyć melodii i rytmu. Więc żebyśmy w dalszym ciągu o pochodzeniu
bogów słuszne słowa mówili, modlimy się, żeby nam bóg dał najdoskonalsze i

najlepsze z lekarstw: wiedzę. Pomodliwszy się, oddajemy kolejny głos, zgodnie z
umową, Kritiasowi.

KRITIAS.
Ach, Timaiosie, ja przyjmuję i tak samo jak ty na początku z góry prosiłeś o

przebaczenie, bo o wielkich rzeczach zamierzałeś mówić, tak samo i ja o to w tej
chwili proszę gorąco, a mam nadzieję, że uzyskam przebaczenie jeszcze większe

– ze względu na to, co ma być powiedziane. Choć ja wiem mniej więcej, że mi tę
prośbę dyktuje ambicja i że to prośba nieprzyzwoicie śmiała, jednak mówić trzeba.

Bo że twoje przemówienie nie wypadło dobrze, któryż by rozumny człowiek śmiał
powiedzieć? Ale że to, co ma być powiedziane, większej pobłażliwości wymaga, bo

jest trudniejsze, to trzeba spróbować jakoś wykazać. Bo widzisz, Timaiosie, kiedy
człowiek o bogach coś mówi do ludzi, łatwiej mu zrobić to wrażenie, że mówił do

- 68 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

rzeczy, niż gdyby o ludziach śmiertelnych mówił do nas. Bo kiedy się słuchacze na

przedmiocie dobrze nie znają i po prostu nie mają o nim pojęcia, to zostawiają
wolną rękę temu, który ma coś mówić o takich rzeczach. Wy wiecie przecież, co

my właściwie wiemy o bogach. A żebym jaśniej wypowiedział to, co mam na myśli,
to pójdźcie za mną tędy. Przecież to, co my wszyscy mówimy, może być chyba

tylko pewnym naśladownictwem, pewnym obrazem. A zobaczmy sztukę tworzenia
obrazów, którą malarze uprawiają, jak to oni stwarzają widziadła ciał boskich i

ludzkich, i rozpatrzmy ją z tego względu, czy to jest łatwo, czy trudno wywołać u
widzów wrażenie dostatecznego podobieństwa. Zobaczymy, że jeśli chodzi o

ziemię i góry, i rzeki, i las, i o całe niebo i co tam na nim jest, i co się na nim
porusza, to naprzód zadowalamy się, jeżeli ktoś potrafi choćby w nieznacznym

stopniu oddać pewne ich podobieństwo w swoim naśladownictwie, a potem,
ponieważ nic jasnego o takich rzeczach nie wiemy, więc nawet nie badamy i nie

potępiamy malowidła, tylko się posługujemy malowaniem niejasnym a łudzącym,
jeżeli o te rzeczy chodzi. Ale kiedy się ktoś bierze do odtwarzania w obrazie ciał

ludzkich, to spostrzegamy bystro, co opuścił, i ponieważ nawykliśmy do obserwacji
na tym punkcie, stajemy się surowymi sędziami dla każdego, kto nie oddaje

wszystkich podobieństw każdego ciała. Trzeba dojrzeć, że to samo się dzieje,
kiedy chodzi o słowa. Kiedy mowa o niebie i o bogach, zadowalamy się i

niewielkim prawdopodobieństwem opowiadań, a kiedy się mówi o sprawach
doczesnych i ludzkich, przykładamy miarę dokładną. Więc kiedy się teraz mówi

bez przygotowania i my nie potrafimy w zupełności oddać tego, co należy, to
trzeba wybaczyć. Bo wypada zważyć, że sprawy doczesne nie są łatwe, ale są

trudne do odmalowania w sposób wiarogodny. To chciałem wam przypomnieć i
prosić o pobłażliwość nie mniejszą, tylko większą, ze względu na to, o czym ma

być mowa. Dlatego to wszystko powiedziałem, Sokratesie. Jeżeli się wam wyda, że
ja słusznie o ten dar proszę, udzielicie mi go sami.

SOKRATES. Czemuż byśmy ci, Kritiaszu, nie mieli go udzielić? Oprócz tego, niech
ten sam dar od nas przypadnie w udziale jeszcze i trzeciemu: Hermokratesowi. Bo

jasna rzecz, że niezadługo, kiedy znowu jemu mówić wypadnie, on zacznie nas o
to samo prosić co i wy. Więc żeby sobie już inny początek wymyślił, a nie musiał

powtarzać tego samego, niech ma z góry dane pobłażanie na potem i tak niech
mówi. I ja ci, kochany Kritiaszu, z góry mówię, co myśli widownia: że poprzedni

poeta zyskał sobie u publiczności nadzwyczajne uznanie, więc dla ciebie będzie
potrzeba jakiegoś bardzo wielkiego pobłażania, jeżeli czujesz się na siłach i

zamierzasz podjąć ten temat.
HERMOKRATES. Mnie to samo zapowiadasz, Sokratesie, co i jemu. Jednakże

ludzie małego serca nigdy jeszcze nic wznieśli pomnika zwycięstwa. Więc trzeba
śmiało zabrać głos, wezwać na pomoc Paiona i Muzy i pokazać w pieśni, jak

dzielni byli dawni obywatele.
KRITIAS. Kochany Hermokratesie, postawiono cię w drugim szeregu, masz przed

sobą kogoś innego i jeszcze jesteś dobrej myśli! Co to znaczy, to się zaraz pokaże
samo; będziesz widział. Ale kiedy tak zachęcasz i dodajesz ducha, trzeba cię

posłuchać i oprócz tych bogów, których wymieniłeś, wezwać innych też, a
najbardziej Mnemozynę. Bo co najważniejsze w waszych mowach, to prawie

wszystko zależy od tej bogini. Bo jeśli sobie należycie przypominamy i wypowiemy
to, co swojego czasu opowiedzieli kapłani i Solon tutaj to przywiózł, to jestem

prawie pewny, że zyskamy sobie u tej widowni uznanie, żeśmy swoje zadanie w
sam raz spełnili. Więc to właśnie trzeba już zrobić i nie wahać się, i nie zwlekać

dłużej. Więc przede wszystkim wspomnijmy, jak to głównie o to szło, że dziewięć
tysięcy lat minęło, odkąd podanie przekazało wojnę między tymi, co mieszkali poza

Słupami Heraklesa, a tymi wszystkimi, co po naszej stronie. Ją trzeba teraz przejść
od początku do końca. Więc podanie mówiło, że nad jednymi panowało to państwo

- 69 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

i stoczyło tę całą wojnę, a nad drugimi królowie wyspy Atlantydy, o której

mówiliśmy wtedy, że była większa od Libii i od Azji, a teraz się skutkiem trzęsień
ziemi zapadła i zrobiło się z niej błoto nie do przebycia dla tych, którzy stąd

wypływają na tamto morze – drogi już nie ma tamtędy. Więc liczne ludy
barbarzyńskie i jakie wtedy były plemiona helleńskie, te wszystkie szczegółowo

pokaże tok opowieści, która się będzie rozwijała, w miarę jak będziemy na
poszczególne plemiona i ludy natrafiali. A ówczesny lud ateński i lud przeciwników,

z którymi oni wojnę stoczyli, potrzeba na początku przejść; naprzód omówić potęgę
jednych i drugich i ustroje państwowe. I z tych rzeczy wypada naprzód powiedzieć

o tym, co tu. Bogowie swojego czasu ziemię według jej okolic między siebie
rozdzielili, ale to nie był spór pomiędzy nimi. Bo to nie miałoby sensu, żeby

bogowie nie wiedzieli, co któremu przystoi, ani to, żeby wiedząc o tym, co raczej
komuś innemu z nich przypada, mieli próbować posiąść to przez kłótnię. Więc

drogą sprawiedliwych losów każdy miłą sobie okolicę dostał w udziale i zamieszkał
w niej. A zamieszkawszy zaczęli nas żywić, jak pasterze żywią trzody, nas,

którzyśmy ich własnością byli i potomstwem. Tyle tylko, że nie zadawali gwałtu
ciałom naszym swymi ciałami, jak to pasterze bydło pasą, bijąc je; człowiekiem

przecież kierować łatwiej niż jakąkolwiek inną istotą żywą, więc bogowie zasiadali
na rufie i kierowali duszą według swojej myśli przy pomocy poddawania myśli,

jakby dźwignię steru mieli w ręku. Tak prowadzili cały rodzaj śmiertelny i tak nim
sterowali. Więc różni bogowie różne okolice dostali w udziale i uporządkowali je

pięknie, a Hefajstos i Atena, ponieważ naturę mieli wspólną, bo i rodzeństwem byli
– tego samego mieli ojca – i jedno z umiłowania mądrości, a drugie z zamiłowania

do sztuk garnęło się do tego samego, więc tak oboje jeden i ten sam przydział
sobie obrali – tę ziemię tutaj – jako dom i grunt, na którym się dzielność rodzi i

mądrość, tubylcami zrobili ludzi dzielnych i zaszczepili w ich głowach porządek
ustroju państwowego. Ocalały tylko ich imiona, a czyny i dzieła, ponieważ poginęli

ci, którzy je przejęli, i czasy długie przeszły, uległy zapomnieniu. Bo zawsze to
pokolenie, które ocalało, jakeśmy to przedtem mówili, zostawało gdzieś po górach i

niepiśmienne znało tylko ze słyszenia imiona władców tej ziemi i do tego słyszało
coś niecoś o ich dziełach. Więc oni te imiona chętnie nadawali swoim dzieciom, a

dzielności i praw przodków nie znali; krążyły między nimi o tym tylko jakieś ciemne
wieści. W niedostatku żyli przez wiele pokoleń – oni sami i dzieci ich tak samo –

myśleć umieli tylko o tym, czego im niedostawało, i o tym też tylko mówili, a o to,
co było przedtem i co było dawno, nie dbali. Bo mitologia i badanie przeszłości

razem z wolnym czasem do państw przeszły, kiedy widziały, że już niektórzy mają
zaspokojone pierwsze potrzeby życia. A przedtem nie. W ten sposób ocalały

imiona starożytnych, ale dzieła ich nie. To mówię opierając się na tym, co Solon
mówił, że tamci kapłani często wymieniali imiona Kekropsa, Erechteusa,

Erichtoniosa i Erisichtona i innych, i te imiona też, które pamięć przekazała jako
różnych przodków Tezeusza, i opowiadali o wojnie z owych czasów i podawali

imiona kobiet tak samo. Tak też i postać bogini i posąg, ponieważ wspólne były
wtedy wojenne zajęcia kobiet i mężczyzn, więc wedle tego obyczaju uzbrojona

bogini stała u nich wtedy w świątyniach. Dowód, że u wszystkich istot żywych,
które mają dwie płcie: męską i żeńską, każda pleć ma naturalną zdolność do

wspólnego uprawiania zajęć, wymagających dzielności właściwej każdej płci.
Mieszkały wtedy w tej ziemi różne klasy obywateli, zajęte rzemiosłami i

dobywaniem pożywienia z ziemi, a klasa wojskowych, złożona z ludzi boskich, od
początku oddzielona, mieszkała osobno i miała wszystko, czego potrzebowała do

wyżywienia się i wykształcenia. Własnego nikt z nich nic nie posiadał – wszyscy
uważali za właściwe, oprócz dostatecznego wiktu, niczego nie przyjmować od

innych obywateli i oddawali się tym wszystkim zajęciom, o których się wczoraj
mówiło w związku z ewentualnymi strażnikami. A o ziemi naszej też podanie

- 70 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

mówiło przekonująco i prawdziwie. Naprzód, że granice miała wtedy od Istmu, a od

reszty lądu stałego ciągnęła się aż do szczytów Kitaironu i Parnesu i granice jej
schodziły w dół, mając po prawej stronie Oropię, a po lewej od strony morza

ograniczały Asopos. Ziemia nasza przewyższała wartością wszystkie inne. Dlatego
też mogła ta ziemia wtedy wykarmić wielkie wojsko z okolicznych mieszkańców

złożone, które roli nie uprawiało. A oto wielki dowód jej wartości. Ten szczątek,
który dziś z niej pozostał, może z każdą inną ziemią iść w zawody, jeżeli idzie o

wydajność i wartość płodów i o doskonałą paszę dla wszystkich istot żywych. A
wtedy jej płody były nie tylko piękne, ale ziemia wydawała je w nieprzebranej

obfitości. Jakże to wiarygodne i dlaczego można słusznie powiedzieć, że to jest
szczątek tej ziemi, która była wtedy? Cała od reszty lądu daleko w morze

wysunięta jest jakby przylądkiem. A basen morza naokoło niej jest zaraz przy
samym brzegu głęboki. W ciągu dziesięciu tysięcy lat wiele było i wielkich potopów

(bo tyle lat upłynęło od owego czasu do dziś), i ziemia w ciągu tych czasów i zmian
z wysoczyzn spływająca ani naturalnych usypisk, jak to po innych okolicach, nie

tworzy, o których warto by mówić, tylko wciąż wokoło płynie i znika w głębinach. I
zostają tak jak na małych wyspach, jeśli porównać z tym, co dawniej, to, co dziś,

jakby same kości z ciała, które choroba zjadła; spłynęła naokoło ziemia, która była
tłusta i miękka, a został tylko chudy szkielet ziemi. A wtedy była jeszcze nietknięta i

góry miały wysokie okrycie z ziemi na sobie, i doliny, dziś kamieniste, pełne były
ziemi tłustej, i dużo lasów było w górach, po których jeszcze i dziś są widoczne

ślady. Przecież niektóre góry dziś mają pokarm tylko dla pszczół, a nie bardzo
dawno temu wycinano tam drzewa na wiązania dachowe do największych budowli

i te dachy jeszcze stoją całe. A było też wiele innych drzew sadzonych, wysokich i
ziemia dawała nieprzebraną paszę dla bydła. I zbierała sobie przez cały rok wodę

od Zeusa – woda nie spływała marnie jak dziś, z gołej skały do morza; ziemia
przechowywała ją w sobie i miała jej dużo w zbiornikach z nieprzepuszczalnej

gliny, i tę pochłoniętą wodę z wysokości spuszczała w doliny, i tworzyła wszędzie
niezliczone strumienie źródeł i rzek; po nich i dziś jeszcze stoją nad źródłami, które

niegdyś istniały, kapliczki – na znak, że dzisiaj prawdę mówimy o naszej dawnej
ziemi. Więc ziemia w ogóle taka była z natury, a uprawiali ją oczywiście rolnicy

prawdziwi i ci, którzy się rolnictwem zajmowali, a kochali się w pięknie i natury mieli
dobre; ziemię mieli najlepszą i wody pod dostatkiem, a nad ziemią pory roku w

kombinacji najbardziej umiarkowanej. A miasto w owym czasie tak było urządzone.
Przede wszystkim Akropolis nie wyglądała tak jak teraz. Bo teraz przyszła jedna

noc i tej nocy ulewa nadzwyczajna obmyła ją z ziemi i zostawiła nagą skałę, a
równocześnie trzęsienia ziemi przyszły i olbrzymia powódź, trzecia z kolei przed

potopem z czasów Deukaliona. A przedtem w innych czasach Akropolis była
wielka. Sięgała od Eridanu i schodziła do Ilissu, obejmowała Pnyks i Lykabettos

miała jako granicę po przeciwnej stronie Pnyksu. Ziemią była pokryta w całości i z
małymi wyjątkami płaska była na górze. Naokoło mieszkali aż pod same stoki

Akropoli rzemieślnicy i rolnicy, którzy w sąsiedztwie uprawiali pola. A na górze
sama tylko klasa wojskowych mieszkała naokoło świątyni Ateny i Hefajstosa, w

obrębie jednego muru, który w dodatku biegł naokoło, jakby opasywał ogród
jednego domu. W północnej stronie góry zamieszkiwali domy wspólne i wspólne

jadalnie na zimową porę mieli urządzone i wszystkie możliwe budowle, jakich
wymagało współżycie obywatelskie – dla nich i dla kapłanów – tylko złota i srebra

tam nie było. Tego nie używali nigdy i nigdzie – trzymali się drogi pośredniej
między przepychem a nędzą i przyzwoite sobie mieszkania pobudowali, w których

żyli sami i potomkowie ich potomków, a zestarzawszy się, innym, takim samym, je
oddawali. Po stronie południowej przebywali, kiedy na przykład w lecie opuszczali

ogrody i zakłady gimnastyczne, i wspólne, jadalnie, a żyli na wolnym powietrzu.
Źródło było jedno, w tym miejscu, gdzie jest dzisiejsza Akropolis. A kiedy ono

- 71 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

wygasło pod wpływem trzęsień ziemi, zostały małe dzisiejsze strumyki okoliczne.

Wszystkim ówczesnym to źródło dostarczało wody pod dostatkiem, a woda była
dobra zimą i latem. Więc takim sposobem mieszkali – swoich własnych obywateli

strażnicy, a innych Hellenów dobrowolnie obrani wodzowie – i przestrzegali tego,
żeby liczba ich była, ile możności, wciąż ta sama na zawsze, liczba mężczyzn i

kobiet – zdolnych do broni wtedy i na przyszłość około dwudziestu tysięcy mniej
więcej. Więc oni tacy byli sami i zawsze w jakiś taki sposób sprawiedliwie rządzili

swym państwem i Helladą. W całej Europie i Azji byli sławni z piękności swoich
ciał, z wszelakich zalet ducha i cieszyli się wtedy sławą największą ze wszystkich

współczesnych. A jakie znowu stosunki panowały u ich przeciwników i jak się z
nimi rzecz miała od początku, to jeśli nas nie zawiedzie pamięć o tych rzeczach, o

którycheśmy jeszcze w chłopięcych latach słyszeli, wyłożymy teraz na stół przed
wami; niech to będzie wspólną własnością przyjaciół. A jeszcze tuż przed

opowiadaniem trzeba coś wyjaśnić, abyście się nie zdziwili, słysząc nieraz greckie
imiona cudzoziemców. Jaka tego przyczyna, dowiecie się. Solon, ponieważ

zamierzał zużytkować to podanie w swoim poemacie, wypytywał się o znaczenie
imion i znalazł, że Egipcjanie imiona tych pierwszych, których zapisali,

przetłumaczyli na swój język, a on sam, odgrzebując na nowo znaczenie każdego
imienia, tłumaczył je na nasz język i tak odpisywał. To jego pismo było u mojego

dziadka i jest jeszcze teraz u mnie. Wyuczyłem się go jako chłopiec. Więc jeżeli
usłyszycie imiona takie jak i tutejsze, niech to was nie dziwi. Przyczynę tego

znacie. Otóż długiego podania jakiś taki był wtedy początek. Jak się poprzednio o
przydziałach bogów mówiło, że podzielili między siebie całą ziemię i taki przydział

był raz większy, a nieraz i mniejszy, i urządzili sobie świątynie i ofiary, tak też i
Posejdon dostał w udziale wyspę Atlantydę i osadził tam potomków swoich i jednej

kobiety śmiertelnej w jakiejś takiej okolicy wyspy. Od brzegu morza aż do środka
całej wyspy była równina. Najpiękniejsza miała być ze wszystkich równin i

zadowalającej była wartości. Blisko tej równiny, ale znowu ku środkowi jakoś na
pięćdziesiąt stadiów oddalona, była góra, niewysoka, ze wszystkich stron. Tam

mieszkał jeden z tych ludzi, którzy się tam na początku byli urodzili z Ziemi, a
nazywał się Euenor. Mieszkał tam z żoną Leukippą. Oni mieli jedyną córkę Kleito.

Kiedy dziewczyna była już na wydaniu, umiera jej matka i ojciec. A ją sobie
upodobał Posejdon, więc obcuje z nią i pagórek, na którym mieszkała, ogrodził

pięknie i odciął od reszty lądu naokoło, bo porobił z morza i z ziemi na przemian
szereg większych i mniejszych kół współśrodkowych. Dwa z ziemi, a z morza trzy

jakby cyrklem obrócił ze środka wyspy – ze wszystkich stron jednakowo były
oddalone – tak że ludzie tam dostępu nie mieli. Bo okrętów i żeglugi jeszcze w tych

czasach nie było. I sam tę wyspę na środku, jako bóg przecież, z łatwością pięknie
urządził. Dwojakie wody źródłami spod ziemi na wierzch wyprowadził. Jedno źródło

gorące, a drugie zimne z krynicy spływało i pożywienie różnorodne i dostateczne z
ziemi wywiódł. Z męskiego potomstwa pięć par bliźniaków spłodził i wychował, i

całą wyspę Atlantydę na dziesięć części podzielił. Spośród najstarszych
pierworodnemu matczyną siedzibę i cały dział okoliczny – a ten był największy i

najlepszy – przydzielił i ustanowił go królem nad innymi. Innych też uczynił panami.
Każdemu dał panowanie nad wieloma ludźmi i nad rozległą ziemią. I wszystkim

ponadawał imiona. Najstarszemu i królowi to, od którego cała wyspa i morze
nazwę dostało – ono się nazywa Atlantyckie, dlatego że pierwszy król, panujący

wtedy, miał na imię Atlas. Bliźniak, który razem z nim przyszedł na świat, dostał
jako przydział przylądek wyspy od Słupów Heraklesa po dzisiejszą Ziemię

Gadeirycką. Ona się tak nazywa według tamtej ziemi. On się po helleńsku nazywał
Eumelos, a w języku tubylców Gadeiros. Jego imię dało nazwę okolicy. Jednego z

dwóch następnych bliźniaków nazwał Auferesem, a drugiego Euajmonem. Z
trzeciej pary pierwszy nazywał się Mneseas, a następny Autochton. Z czwartej

- 72 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

pary pierwszy Elasippos, a późniejszy Mestor. Z piątej pierwszemu nadał imię

Azaes, a późniejszemu Diaprepes. Ci wszyscy sami oraz ich potomkowie przez
szereg pokoleń tam mieszkali i panowali nad wieloma innymi wyspami na morzu, a

oprócz tego, jak się i przedtem mówiło, panowanie ich sięgało aż po Egipt i
Tyrrenię i obejmowało ziemie po tej stronie Słupów Heraklesa. Atlasa ród był

zresztą liczny i sławny. Królem był zawsze najstarszy i najstarszemu z rodu
przekazywał władzę. W ten sposób przez wiele pokoleń utrzymali władzę

królewską. Bogactwo posiadali tak olbrzymie, jakiego ani przedtem nigdy w
żadnym królestwie nie było, ani też kiedykolwiek później łatwo nie powstanie. Byli

zaopatrzeni we wszystko, czego było potrzeba w mieście i w reszcie kraju. Wiele
dóbr przychodziło do nich z zewnątrz, bo mieli władzę, a najwięcej ich dostarczała

wyspa sama dla zaspokojenia potrzeb życiowych. Najprzód wszystkie w
kopalniach wygrzebywane kruszce i rudy do wytapiania. I to, z czego dziś tylko

nazwa pozostała, a wtedy to było więcej niż tylko nazwa: kruszec z ziemi
wykopywany, orichalkos [aurychalcyd? - po przetopieniu mosiądz], znajdował się

po wielu miejscach wyspy – poza złotem najdroższy z ówczesnych produktów. I
czegokolwiek las do robót ciesielskich dostarcza, tego wszystkiego przynosiła

wyspa bez liku i zwierząt żywiła dość – udomowionych i dzikich. I gatunek słoni żył
lam bardzo liczny. Było dość paszy dla wszystkich zwierząt, i dla tych, co w

bagnach i stawach, i w rzekach mieszkają, i które się po górach i po dolinach pasą
– dla wszystkich było dość, a więc i dla tego zwierzęcia, które ma wzrost

największy i zjada najwięcej [słoń]. Oprócz tego, jakie tylko wonności dzisiaj ziemia
rodzi gdziekolwiek, korzenie i zioła, i drzewa, i soki, które ciekną kroplami, i kwiaty,

i owoce – wszystko to wyspa wydawała i żywiła dobrze. A prócz tego winogrona
szlachetne i zboża, które nam za pożywienie służą, i te owoce, które spożywamy, a

nazywamy ich wszystkie gatunki strączkowymi, i to drzewo, które napój i pokarm, i
olej wydaje, i te trudne do konserwowania owoce z drzew, które dla pobudzenia

apetytu po kolacji podajemy i chorzy to bardzo lubią, wszystko to wtedy wydawała
ta wyspa, będąca jeszcze pod słońcem, wyspa święta, piękna i przedziwna – w

obfitości nieprzebranej. Więc oni to wszystko brali z ziemi i budowali świątynie i
pałace królów, i porty, i arsenały, i całą resztę swojej ziemi urządzili w ten sposób.

Te koliste kanały morskie, które otaczały dawną stolicę, naprzód połączyli
mostami, otwierając w ten sposób drogę na zewnątrz i do królewskiego zamku. A

zamek królewski w tej siedzibie boga i przodków zrazu urządzili po prostu, a
później go jeden po drugim dziedziczył i to, co już było ozdobione i porządne,

jeszcze porządkował i zdobił, i przewyższał świetnością poprzednika, aż w końcu
wykończyli gmach zdumiewający oko wielkością i pięknością robót. Przekopali

kanał, poczynając od morza, szeroki na trzy pletry, a na sto stóp głęboki i długi na
pięćdziesiąt stadiów, sięgający do obręczy najbardziej zewnętrznej, i w ten sposób

otworzyli wjazd z morza do środka, jakby do portu. Rozkopali wejście tak szerokie,
że mogły w nie wpływać największe okręty. Przekopali też w kierunku mostów te

pierścienie ziemne, które przedzielały koliste kanały morskie. Tak szeroko, że
jedna triera mogła przepływać z jednego kanału do drugiego, i pokryli te przejścia

górą tak, że dołem mogły przepływać okręty. Dlatego że brzegi pierścieni ziemnych
miały dostateczną wysokość ponad poziom morza. Największy z tych pierścieni,

przez który morze przepuszczono, był szeroki na trzy stadia, a następny pierścień
ziemny był mu równy. Z dwóch następnych pierścień wodny miał dwa stadia

szerokości, a suchy był mu znowu równy. Na jedno stadion był szeroki ten, który
biegł naokoło samej wyspy. A wyspa, na której stał zamek królewski, miała pięć

stadiów w średnicy. Więc tę wyspę naokoło i pierścienie, i most, szeroki na jedno
pletron, z obu stron kamiennym murem otoczyli, wieże i bramy nad mostami wedle

przejść ku morzu wiodących z każdej strony wznieśli, a kamień ciosowy dali pod
wyspą naokoło, pod tą środkową i pod pierścieniami na zewnątrz i na wewnątrz –

- 73 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

jeden kamień biały, jeden czarny, a jeden czerwony. Kładąc ten kamień ciosowy

wykonali równocześnie dwie przystanie dla okrętów wewnątrz, kryte żywą skałą. Z
budowli jedne zrobili po prostu, a inne figlarnie ozdobili wzorami jak tkaniny,

mieszając kamienie różnej barwy i wyzyskując ich naturalny urok. Cały obwód
muru, obiegającego koło największe, okryli brązem zamiast lakieru, a wewnętrzną

stronę pociągnęli stopioną cyną. Mur okalający sam zamek okryli mosiądzem, który
ma połyski ogniste. A pałac królewski wewnątrz zamku był tak urządzony. W

środku stała świątynia Kleito i Posejdona, ośrodek kultu tamtejszego –
niedostępny, murem złocistym otoczony. To był ten przybytek, w którym oni

swojego czasu spłodzili i zrodzili pokolenie dziesięciu synów królewskich. Tam co
roku ze wszystkich dziesięciu przydziałów składano plony na ofiarę każdemu z

nich. A świątynia samego Posejdona była długa na jedno stadion, a szeroka na
trzy pletry, wysokość miała na oko odpowiednią do tych rozmiarów, ale bóg miał

wygląd nieco barbarzyński. Całą świątynię pomalowali po wierzchu srebrem z
wyjątkiem naszczytników. Naszczytniki były złocone. Wewnątrz widniał sufit z kości

słoniowej cały, złotem, srebrem i mosiądzem urozmaicony. Zresztą wszystkie mury
i słupy, i posadzki wyłożyli mosiądzem. I złote posągi postawili w środku, więc

boga, który stał na wozie i powoził sześcioma końmi skrzydlatymi. Był taki duży, że
głową pułapu dotykał, a naokoło niego setka Nereid na delfinach. Oni wtedy

wierzyli, że ich tyle jest. Było też w środku wiele innych posągów, które ludzie
prywatni u stóp boga złożyli w ofierze. A naokoło świątyni na zewnątrz stały złote

posągi wszystkich: i kobiet, i wszystkich potomków owych dziesięciu królów, i wiele
innych wotów wielkich od królów i od ludzi prywatnych z samego miasta i z tych

ziem, nad którymi władali. I ołtarz był wielkością i robotą odpowiedni do tego
urządzenia i pałac królewski tak samo, odpowiedni do wielkości państwa i

odpowiedni do tych świetności, które ozdabiały świątynię. I źródeł używali, jednego
z zimną, a drugiego z ciepłą wodą, i one były bardzo obfite. Jedno i drugie miało

wodę przyjemną i zdrową, więc przedziwnie się nadawały do użycia. Oni je otoczyli
architekturą i posadzili naokoło drzewa wodom odpowiednie i porobili naokoło

sadzawki, jedne pod gołym niebem, a drugie zimowe, pod dachem, dla ciepłych
kąpieli. Osobno królewskie, a osobno dla zwykłych ludzi. A jeszcze dla kobiet inne,

a inne dla koni i dla innych zwierząt pociągowych, dając każdemu urządzenie
celowe i wygodne. A spływającą wodę poprowadzili do gaju Posejdona, gdzie rosły

różne drzewa piękne i wysokie przedziwnie, bo taka tam była dobra ziemia. I
odprowadzali wodę kanałami po mostach do okręgów zewnętrznych. Było tam

wiele świątyń różnych bogów i wiele ogrodów i zakładów gimnastycznych: jedne
dla mężczyzn, drugie dla koni; osobno na jednym i drugim pierścieniu. Między

innymi pośrodku większej wyspy wznieśli sobie hipodrom o szerokości jednego
stadion, a cała jego długość naokoło zostawiona była dla wyścigów konnych. Po

jego obu stronach stały koszary licznej gwardii. Bardziej zaufanym oddziałom
powierzona była straż na pierścieniu mniejszym, bliżej zamku. A oddziały najwięcej

godne zaufania wewnątrz zamku, naokoło pałacu królewskiego miały swoje
mieszkania. Doki pełne były trójrzędowców i sprzętu, którego trójrzędowcom

potrzeba. Wszystkie były zaopatrzone dostatecznie. Więc okolica siedziby
królewskiej tak była urządzona. A kiedy się przeszło przez zewnętrzne porty,

których było trzy, to począwszy od morza, biegł naokoło mur długi na pięćdziesiąt
stadiów, odsunięty ze wszystkich stron od największego koła i od portu i zamykał w

jeden kanał przekop i jego ujście od strony morza. Wszystko to było gęsto pokryte
domami, a wejście do portu i port największy roił się od okrętów – kupcy się

zjeżdżali ze wszystkich stron, był krzyk i ścisk, i ruch wszelkiego rodzaju, i hałas
przez cały dzień i noc, tak tam było ludno. Więc miasto i okolica starej siedziby

mniej więcej tak jak wtedy było opisane, tak się to teraz odtwarza w pamięci. A
reszta kraju jakie miała warunki naturalne i jakim kształtem była urządzona, trzeba

- 74 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

próbować odtworzyć to sobie w pamięci. Więc naprzód miała być ta cała okolica

bardzo wysoka i odcięta od morza, a naokoło miasta nic, tylko równina miasto
otaczająca, a sama dookoła otoczona górami, które schodziły aż do morza, gładka

i równa, i bardzo długa. Ciągnęła się po drugiej stronie miasta na trzy tysiące
stadiów, a na środku od morza w górę na dwa tysiące. Cała okolica wyspy była

zwrócona ku południu, a od północy osłonięta od wiatrów. Góry otaczające wielbi
pieśń z tamtego czasu, że ilością, wielkością i pięknością przewyższały wszystko,

co dziś. Byty w nich liczne i bogate osady okolicznych mieszkańców, były rzeki i
jeziora, i łąki, i obfitość paszy dla wszystkich zwierząt domowych i dzikich. I

mnóstwo różnego rodzaju drzew w lasach – nieprzebrany zbiór materiału dla
wszelkiego rodzaju robót. W ten sposób była ta dolina uposażona od natury, a w

ciągu długiego czasu wielu królów ją uprawiało. Ona była czworoboczna po
większej części, prosta i długa. A czego niedostawało, to wyprostowywał rów

naokoło niej wykopany. Jego głębokość, szerokość i długość podają
niewiarygodną. Trudno uwierzyć, żeby w porównaniu do innych robót tak wielkie

dzieło było rękami ludzkimi wykonane, ale trzeba powiedzieć, cośmy przecież
słyszeli. Głęboki był na jedno pletron, a szeroki był wszędzie na jedno stadion, a że

go wykopano naokoło całej doliny, więc jego długość wypadła na dziesięć tysięcy
stadiów. On zbierał wody spływające z gór, oprowadzał je naokoło doliny,

dochodził z obu stron do miasta i tędy wypuszczał je do morza. Z góry schodziły do
niego proste kanały o szerokości mniej więcej stu stóp, przecinały dolinę i

uchodziły znowu do tego rowu od strony morza. Jeden kanał był od drugiego
oddalony na sto stadiów. Tymi drogami sprowadzali drzewo do miasta i inne plony

transportowali do niego statkami, wykopawszy kanały łączące, poprzeczne i
ukośne ku miastu. Dwa razy do roku były u nich żniwa, bo w zimie korzystali z wód

od Zeusa, a latem wodę, którą ziemia przynosi, rozprowadzali kanałami. Mężczyźni
zdolni do broni, zamieszkujący dolinę, mieli nakaz, żeby każdy dział dostarczył

jednego wodza, a wielkość takiego działu wynosiła nieraz dziesięć razy dziesięć
stadiów, a wszystkich działów było sześćdziesiąt tysięcy. A z gór i z reszty kraju

zbierano ludzi ilość nieprzeliczoną, a wszyscy z każdej miejscowości i z każdej wsi
byli przydzieleni do tych działów i do tych wodzów. Każdy wódz miał przykazane

dostarczyć na wojnę szóstą część wozu wojennego, aby było dziesięć tysięcy
wozów i [do każdego] dwa konie i dwóch jeźdźców. Oprócz tego zaprzęg

dwukonny bez pudła, a na nim żołnierza z małą tarczą, który zeskakiwał, i woźnicę
powożącego parą koni, oprócz jeźdźca, dwóch ciężkozbrojnych i łuczników, i

procarzy po dwóch, i po trzech lekkozbrojnych, i rzucających kamienie, i
rzucających włócznie. I czterech marynarzy do załogi tysiąca i dwustu okrętów.

Więc wojskowość królewskiego miasta taką miała organizację. A z dziewięciu
miast każde miało ustrój wojskowości inny, o czym długo byłoby mówić. A

organizacja władz i godności taka tam była od początku. Z tych dziesięciu królów
każdy panował w swojej części i w swoim miejscu nad ludźmi i nad większą

częścią praw. Karał i skazywał na śmierć kogo chciał. Jednakże ich zależność
wzajemna i stosunki między nimi były ustalone według nakazów Posejdona, jak im

to prawo przekazało i pismo, które przodkowie wyryć kazali na słupie mosiężnym,
który na środku wyspy stał w świątyni Posejdona. Oni się zbierali co pięć lat albo

na przemian co sześć, oddając równą cześć liczbie parzystej i nieparzystej, a
zebrawszy się, naradzali się nad sprawami wspólnymi, dochodzili, czy ktoś

jakiegoś przestępstwa nie popełnił, i odbywali sądy. A kiedy mieli sądzić, takie
sobie nawzajem wystawiali uwierzytelnienie. Koło świątyni Posejdona pasły się na

wolności byki. Otóż ci królowie w liczbie dziesięciu, sami tylko będąc w świątyni,
modlili się do boga, żeby im dał złapać ofiarę, która by mu była miła, i wtedy

rozpoczynali polowanie bez pomocy żelaza, a tylko przy pomocy kijów i pętli ze
sznura. A gdy którego byka złapali, prowadzili go do słupa i tam na jego wysokości

- 75 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zarzynali go na ofiarę według przepisów pisma. A na słupie, oprócz przepisów

prawa, była wyryta przysięga, zawierająca wielkie klątwy na nieposłusznych. Więc
kiedy, zgodnie ze swoimi przepisami składając ofiarę, poświęcali ogniowi wszystkie

członki byka, mieszali wino w wielkiej wazie i w imieniu każdego wrzucali do środka
skrzep krwi, a resztę nosili do ognia, oczyściwszy słup naokoło. Potem złotymi

czarami czerpali z wazy wino i skraplając nim ogień przysięgali, że będą sądzić
według praw na słupie i wymierzać kary, jeżeliby się ktoś przedtem dopuścił

jakiegoś przestępstwa, a na przyszłość żadnego przepisu dobrowolnie nie
przestąpią i ani sami rządzić, ani rządzącego słuchać nie będą, jak tylko w tym

wypadku, jeżeli będzie wydawał zarządzenia zgodne z prawami ojca. Kiedy każdy
z nich taką modlitwę odmówił, w imieniu własnym i swojego potomstwa, wypił wino

i czarę złożył w świątyni boga, zajął się obiadem i rzeczami niezbędnymi, a zaczął
zmrok zapadać i ogień ofiarny już był wystygł, wtedy się wszyscy ubierali w co

najpiękniejsze niebieskie suknie, siadali na ziemi naokoło zgliszcz ofiarnych, które
słyszały ich przysięgi, gasili wszystek ogień koło świątyni na noc i wtedy bywali

sądzeni i sądzili, jeżeli ktoś obwiniał któregoś z nich o jakieś przestępstwo. Po
skończonym posiedzeniu, gdy nastawał świt, zapisywali wyroki na tabliczce złotej i

składali ją razem z sukniami na pamiątkę u stóp boga. Tam było wiele różnych
praw jednostkowych w związku z przywilejami poszczególnych królów, a

najdonioślejsze prawa zabraniały im kiedykolwiek podnosić broni przeciw
drugiemu, a zobowiązywały wszystkich do pomocy wzajemnej, gdyby może ktoś w

jakimś mieście próbował wytracić ich ród królewski. Więc u nich wspólnie,
podobnie jak u ich przodków, odbywały się narady i zapadały uchwały o wojnie i o

innych sprawach i tak zachowywał hegemonię ród atlantycki. Król nie był panem
życia żadnego ze swoich braci, to zależało od woli większości na zebraniu

dziesięciu. Tę więc, tak wielką i taką potęgę w tych stronach wówczas położoną
bóg na nasz kraj znowu uszykował i obrócił z jakiejś takiej, jak mówi podanie,

przyczyny. Przez wiele pokoleń, pokąd im starczyło natury boga, słuchali praw i
odnosili się życzliwie do bóstwa, którego krew w nich płynęła. Ich postawa

duchowa nacechowana była prawdą i ze wszech miar wielkością. Łagodność i
rozsądek objawiali w stosunku do nieszczęść, które się zawsze zdarzają, i w

stosunku do siebie nawzajem, więc patrzyli z góry na wszystko z wyjątkiem
dzielności, wszystko, co było w danej chwili, uważali za drobiazg i lekko znosili,

jakby ciężar, masę złota i innych dóbr; nie upajali się zbytkiem i bogactwo ich nie
zaślepiało i nie prowadziło do utraty panowania nad sobą. Bardzo trzeźwo i bystro

dostrzegali, że i to wszystko pod wpływem miłości wzajemnej przy dzielności
wzrasta, a jeśli te rzeczy brać serio i cenić, wtedy one giną, a z nimi razem ginie

miłość i dzielność. Dzięki takiemu wyrachowaniu i dlatego że w nich trwała natura
boska, wzrastało u nich to wszystko, cośmy poprzednio przeszli. Ale kiedy w nich

cząstka boża wygasła, dlatego że się często z wieloma pierwiastkami ludzkimi
mieszała, i ludzka natura zaczęła brać górę, wtedy już nie umieli znosić tego, co u

nich było, zrobili się nieprzyzwoici i kto umiał patrzeć, ten widział już ich brzydotę,
kiedy zatracali to, co najpiękniejsze, pośród największych dóbr. Tym, którzy nie

potrafią dojrzeć życia naprawdę szczęśliwego, wydawało się właśnie wtedy, że są
osobliwie piękni i szczęśliwi, kiedy ich napełniała chciwość niesprawiedliwa i

potęga. Otóż bóg bogów, Zeus, królujący zgodnie z prawami, umiał dojrzeć taki
stan rzeczy, zobaczył, że się marnuje ród, który był jak się należy, więc karę im

wymierzyć postanowił, aby się opamiętali, nabrali rozumu i zaczęli panować nad
sobą, więc zebrał wszystkich bogów do ich prześwietnej siedziby, która się wznosi

nad środkiem całego świata, zaczem widzi wszystko, co ma udział w powstawaniu,
a zebrawszy powiedział....

Tu się dialog Kritiasa urywa się.

- 76 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Dokończenie - ekstrapolacja na podstawie

Ksiąg Henocha i Genesis Starego Testamentu.

B ó g ujrzał, wielką niegodziwość na Ziemi, że Giganci oraz inne hybrydy

opanowują coraz większą przestrzeń, że tyranizują śmiertelnych ludzi zjadając ich i

pożerają się nawzajem i piją ich krew.

B ó g dostrzegł taki bezmiar nieprawości i zebrał na naradę pozostałych

B o g ó w i żałował, że stworzył ludzi na ziemi, rzekł: Zgładzę bękartów Nadzorców
i ludzi, com ich stworzył, bo oni posiedli tajną wiedzę Niebian i usposobienie ich

jest wciąż złe.

B o g o w i e z wyrzutem zwrócili się do Najwyższego B o g a : „Ty

stworzyłeś wszystkie te rzeczy, Ty posiadasz władzę nad wszystkimi rzeczami i
przed Tobą otwarte są wszelkie rzeczy. Ty postrzegasz wszystkie rzeczy i nic

może ukryć się przed Tobą. Widziałeś co Azazyel czynił, jak on uczył każdego
rodzaju nieprawości na Ziemi i wyjawiał światu wszystkie tajne rzeczy które są

czynione w niebiosach.

Powinieneś odkryć ich zbrodnie, Semyaza któremu dałeś władzę nad

innymi też uczył czarów, a oni wszyscy szli do ludzkich córek i spali z kobietami,
kalali siebie i ujawniali im wszystkie rodzaje grzechów. Kobiety rodziły Gigantów i

cała ziemia przez to była wypełniona krwią i niecnością. Dusze tych zmarłych
krzyczą i skarżą się nawet do bram Niebios i rozlegają się ich jęki, oni nie mogą

nawet uciekać od niecności, które są popełniane na Ziemi. Ty znałeś wszystkie te
sprawy, co było czynione przez nich zanim one zaistniały. Ty widziałeś te rzeczy i

Ty znosiłeś ich. Teraz nie pytaj więc nas: Co należy czynić z tymi sprawami, co
powinienem z nimi uczynić?”

Wtedy B ó g postanowił zgładzić wszystkie istoty na Ziemi i rzekł: „Zgładzę

z oblicza Ziemi ludzi, bydło, płazy i ptactwo, bo żal mi, żem ich uczynił, zniszczę

też potomków Nadzorców, ponieważ oni tyranizować rodzaj ludzki i wytępię inne
hybrydy snujące się po Ziemi. Każdy ciemięzca niech zginie z oblicza Ziemi. Każda

zły czyn niech zostanie zniszczony, a roślina prawości i prawość ukaże się i jej
czyny staną się błogosławieństwem”.

Gdy Noah dostrzegł, że Ziemia chyliła się ku upadkowi, który niebawem

nadejdzie, wówczas udał się na krańce Ziemi, do siedziby swego dziadka

Henocha. Noah płakał i mówił: Powiedz mi co postanowiono w Niebie dla Ziemi.
Ziemia jest gwałtownie wstrząsana i pewnie zginę w tym zamieszaniu. Poza tym

były wielkie zakłócenie na ziemi i był słyszany głos z Niebios.

Henoch przybył i rzekł mu: Rozporządzenie przyszło od N a j w y ż s z e g o ,

przeciwko tym co mieszkają się na Ziemi. Postanowiono, że zostaną zniszczeni,
ponieważ oni znają każdą z tajemnic Aniołów, każdą uciążliwą i tajną potęgę

szatanów i każdą potęgę tych co czynią czary, jak również tych co robią odlewane
obrazy całej Ziemi. Oni wiedzą jak wytwarzać srebro z rudy, że istnieją na Ziemi

metaliczne krople rtęci; jako pierwotne źródło produkcji, ołowiu i brązu, które nie są
produkowane z rudy. Nadzorcy potrafią przezwyciężać trudności aby je pozyskać.

Henoch powiedział: B ó g wie, że ty Noah, jesteś czysty i dobry, wolny od

zarzutu ujawniania tajemnic i On, Święty Pan umieści twoje imię w środku świętych

i będzie chronić ciebie od tych, których zatrzyma na Ziemi. On będzie utrzymywał
twoje potomstwo w prawości, dla zwierzchnictwa królów i dla wielkiej sławy, a z

twojego nasienia będzie rozwijać się prawość i bez liku świętych ludzi na zawsze.

Na trzysta lat przed potopem B ó g wycofał z Ziemi swego gubernatora,

Henocha i zabrał go do Nieba.

Później Noah pytał B o g a odnośnie zakłócenia na Ziemi, Ten odpowiadał:

Ze względu na ich bezbożność wobec Mnie, nakazuje wypełniać niezliczone
sądzenia Nadzorców. Oni odkryli tajemnice bogów, ale gdy poczęli ujawniać te

- 77 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

tajemnice zostali skazani na strącenie na wielkie męki do Tartaru. Odnośnie

Księżyca dowiedz się, że Nadzorcy, Anakim wyszukali i posiedli wiedzę i będą
próbowali się tam schronić, ale tam gdzie zatrzymają się, tam też będą zniszczeni i

dla tych, którzy tam zatrzymają się nie będzie tam żadnego miejsca do
schronienia, wiecznie.”

Najwyższy, B ó g rzekł posyłając Arsayalalyura do Noaha: „Przemów do

niego z ukrycia w moim imieniu. Wyjaśnij mu doskonałość, która właśnie nastąpi,

ponieważ wygubię wszystko na Ziemi wodami potopu, który przejdzie nad całą
Ziemią i wszystkie rzeczy, które są na Ziemi będą zniszczone. Teraz naucz jego

jak on może uniknąć zguby aby jego nasienie mogło pozostać we wszystkich na
ziemi.” Nasienie życia powstanie z tego i ziemia zostanie zaludniona, sucha ziemia

nie będzie zostawiona pustą. Przedłożę twoje nasienie przede mną na zawsze i
kiedykolwiek i nasienie tych, którzy zamieszkają z tobą na powierzchni Ziemi.

Twoje potomstwo będzie błogosławione i mnożone w imię Pana, w obliczu Ziemi.

Spośród śmiertelnych tylko Noah znajdował łaskawość w oczach P a n a ,

bo Noah żył w przyjaźni z wszystkimi B o g a m i i nigdy nie ujawniał tajemnic
Niebian. B ó g darzył więc życzliwością Noaha i chciał zachować chociaż jego i

jego rodzinę wyróżniającą się prawością, a Noah był ojcem trzech synów: Sema,
Chama i Jafeta.

B ó g rzekł do Noaha: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich

mieszkańców ziemi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw Nam Bogom; zatem

zniszczę ich wraz z Ziemią. Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń
w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz. A oto, jak masz ją

wykonać: długość arki - trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci jej szerokość i wysokość jej
– trzydzieści łokci.

Nakrycie arki, przepuszczające światło, sporządzisz na łokieć wysokie i

zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i

trzecią. Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod
niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z

tobą zawrę przymierze.

Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów.

Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby
ocalały wraz z tobą od zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt

pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty
nabierz sobie wszelkiej żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i

zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt.

Noah zburzył swój dom i z tego materiału wykonał przy pomocy synów

B o g a , dokładnie wszystko co mu B ó g polecił uczynić. Gdy Aniołowie pracowali
przy budowie arki, B ó g ochraniał ich.

Potem B ó g rzekł do Noaha: Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo

przekonałem się, że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Z

wszelkich zwierząt czystych weź z sobą siedem samców i siedem samic, ze
zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę; również i z ptactwa - po

siedem samców i po siedem samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla
całej ziemi. Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał

czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na
powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem.

Noah spełnił wszystko tak, jak mu B ó g polecił, a Noah miał sześćset lat,

gdy nastał potop na ziemi. Noah wszedł z synami, z żoną i z żonami swych synów

do arki, aby schronić się przed wodami potopu. Ze zwierząt czystych i nieczystych,
z ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, po dwie sztuki, samców i samic,

weszły do arki Noaha, tak jak mu Bóg rozkazał. Właśnie owego dnia Noah oraz
jego synowie, Sem, Cham i Jafet, żona Noaha i trzy żony jego synów weszli do

- 78 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

arki, a wraz z wszelkimi gatunkami zwierząt, bydła, zwierząt pełzających po ziemi i

wszelkiego ptactwa.

Wszelkie istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze każdej

istoty żywej do arki Noaha, jak B ó g rozkazał. Gdy upłynęło siedem dni, wody
potopu spadły na ziemię. W roku sześćsetnym życia Noaha, w drugim miesiącu

roku, siedemnastego dnia miesiąca, w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem
wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły się upusty nieba; przez czterdzieści

dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na ziemię.

Potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę

ponad ziemię. Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się
wysoko ponad ziemią, arka płynęła po powierzchni wód. Wody bowiem podnosiły

się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były
pod niebem. Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je.

Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych

zwierząt i z wszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wszystkie

wyginęły wraz z ludźmi. Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające
tchnienie życia, wszystkie, które żyły na lądzie, zginęły.

B ó g wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka do

bydła, zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało doszczętnie

wytępione z ziemi. Pozostawił tylko Noaha i to, co z nim było w arce. Wody stale
się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt dni.

Ale B ó g , pamiętając o Noaha, o wszystkich istotach żywych i o

wszystkich zwierzętach, które z nim były w arce, sprawił, że powiał wiatr nad całą

ziemią i wody zaczęły opadać. Zamknęły się bowiem zbiorniki Wielkiej Otchłani tak,
że deszcz przestał padać z nieba. Wody ustępowały z ziemi powoli, lecz

nieustannie i po upływie stu pięćdziesięciu dni się obniżyły. Miesiąca siódmego,
siedemnastego dnia miesiąca arka osiadła na górach Ararat. Woda wciąż opadała

aż do miesiąca dziesiątego. W pierwszym dniu miesiąca dziesiątego ukazały się
szczyty gór.

Po czterdziestu dniach Noah, otworzywszy okno arki, które przedtem

uczynił, wypuścił kruka; ale ten wylatywał i zaraz wracał, dopóki nie wyschła woda

na ziemi. Potem wypuścił z arki gołębicę, aby się przekonać, czy ustąpiły wody z
powierzchni ziemi. Gołębica, nie znalazłszy miejsca, gdzie by mogła usiąść,

wróciła do arki, bo jeszcze była woda na całej powierzchni ziemi; Noah,
wyciągnąwszy rękę, schwytał ją i zabrał do arki.

Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni, znów wypuścił z arki gołębicę i ta

wróciła do niego pod wieczór, niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego.

Poznał więc Noah, że woda na ziemi opadła. I czekał jeszcze siedem dni, po czym
wypuścił znów gołębicę, ale ona już nie powróciła do niego.

W sześćset pierwszym roku, w miesiącu pierwszym, w pierwszym dniu

miesiąca wody wyschły na ziemi, i Noah, zdjąwszy dach arki, zobaczył, że

powierzchnia ziemi jest już prawie sucha.

Gdy w miesiącu drugim, w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła,

B ó g przemówił do Noaha tymi słowami: Wyjdź z arki wraz z żoną, synami i z
żonami twych synów. Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: ptactwo, bydło

i zwierzęta pełzające po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi, niech będą płodne i
niech się rozmnażają.

Noah wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów.

Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i

ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi. Noah zbudował ołtarz dla B o g a i
wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze

całopalnej na tym ołtarzu.

Gdy B ó g poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył

- 79 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości.

Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem
istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i

noc.

Po czym B ó g pobłogosławił Noaha i jego synów, mówiąc do nich:

Bądźcie płodni i mnóżcie się, abyście zaludnili ziemię. Wszelkie zaś zwierzę na
ziemi i wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się

porusza na ziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie.
Wszystko, co się porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak

rośliny zielone, daję wam wszystko. Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia.
Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze życie - upomnę się o nią u

każdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego - o
życie brata.

Jeśli kto przeleje krew ludzką, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo

człowiek został stworzony na obraz B o g a . Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się;

zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę.

Potem B ó g tak rzekł do Noaha i do jego synów: Zawieram przymierze z

wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która
jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze

wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z
wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna

istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego Ziemię.

Po czym B ó g dodał: „Na znak przymierza, które ja zawieram z wami i

każdą istotą żywą: Łuk jutrzni kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między
Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na

obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką
istotą żyjącą w każdym ciele, które jest na ziemi. Nigdy już więcej nie ześlę wód

potopu na zniszczenie żadnego jestestwa.”

Synowie Noaha, wyszli z arki, a byli to Sem, Cham i Jafet. Cham był ojcem

Kanaana. Ci trzej byli synami Noaha i od nich to zaludniła się cała ziemia.

Wielka, nieograniczona, zielona puszcza przykryła ziemię, niezmierna ilość

zwierzyny i ptactwa w niej się narodziła. Dopiero z wolna i gdzieniegdzie podnosiły
się pierwsze osady. Noah, jak na patriarchę przystało chodził wśród swoich dzieci,

nauczał ich rzeczy niezbędnych do życia, Noah był rolnikiem i jako pierwszy
zasadził winnicę. Noah krzewił cześć należną bogom i stawiał świątynie. Noah po

potopie żył jeszcze trzysta pięćdziesiąt lat i zmarł w wieku dziewięciuset
pięćdziesięciu lat.

B ó g widział, jak świat dźwiga się do nowych przeznaczeń. Przekonał się

niebawem, że ludzie niepomni kary, która spotkała ich poprzedników, bynajmniej

nie stają się lepsi. B ó g rzekł: Wszystkie twory widzialne i niewidzialne, które
stworzyłem, gdy będą kończyć swój byt, wtedy każdy człowiek będzie podlegał

sądowi ostatecznemu i wtedy zginie cały czas i lata i od tego momentu nie będzie
tam żadnego miesiąca ani dnia ni godziny, one nie będą istniały i nie będą liczone.

Wielokrotnie nadal odbywały się drobne interwencje w losy ludzkości. Misja

Mojżesza miała na celu uporządkowanie, a jednocześnie sformalizowanie zasad

funkcjonowania społeczności ludzkiej, B ó g ustanowił i nadał ludziom Dekalog.

- 80 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

DODATKI

Prehistoria Egiptu na podstawie Menetona, Diodora Sycylijskiego, Pliniusza

Starszego i kronikarzy arabskich

Z początku Bogowie zamieszkiwali razem z ludźmi i zawsze jeden z nich

był władcą Egiptu. Pierwszym władcą Egiptu był P t a h [H e f a j s t o s ] , który

przyniósł ogień na Ziemię. Po nim panowali R a [ K r o n o s ] , O z y r y s
[ D i o n i z o s ] , S e t [ T y f o n ] , brat O z y r y s a . Następnie panował H o r u s ,

syn O z y r y s a i I z y d y . Na ostatku panował syn O z y r y s a – O r o s
( A p o l l o ) , który obalił S e t a .

Największe piramidy są te trzy, które aż po dzień dzisiejszy stoją pod

miastem M i s r [ K a i r ] . S a u r i d - I d r i s [ H e r m e s – H e n o c h ] syn,

J a r e d a syna, M a h a l a l e e l a syna, K e n a n a syna, E n o s z a syna, S e t a
syna, A d a m a jeden z królów Egiptu przed potopem, którzy mieli swoją siedzibę

w mieście Amsus był twórcą obydwu wielkich piramid pod Misrem [Kair].

Powodem wybudowania obydwu piramid było to, iż na trzysta lat przed

potopem S a u r i d miał widzenie: Ziemia wraz ze swoimi mieszkańcami odwróciła
się do góry nogami, ludzie uciekali w ślepym popłochu i gwiazdy spadały na

Ziemię. Król S a u r i d zapytał mędrców, czy po potopie Egipt będzie jeszcze się
nadawał do zamieszkania. Kiedy uzyskał odpowiedź twierdzącą, zdecydował się

na budowę piramid, aby zachować całą ówczesną wiedzę ludzką.

Wtedy polecił zbudować piramidy i pomieścić w nich skarby, uczone pisma

i wszystko, czym się martwił, że przepaść i zginąć może, aby było chronione i
zachowane. Na szczycie piramidy król S a u r i d kazał umieścić napis: “Ja

S a u r i d , król, zbudowałem te piramidy, gdy Spadający Sęp znajdował się w
znaku Raka i zakończyłem budowę w ciągu sześciu lat. Kto przyjdzie po mnie i

będzie twierdził, że jest królem tak jak ja, niech spróbuje je zniszczyć przez lat
sześćset”.

S a u r i d spisał w 360 księgach całą wiedzę przekazaną mu przez bogów i

przekazał je swemu synowi Matuzalemowi. Kiedy król S a u r i d dokonał żywota,

został pochowany we wschodniej piramidzie [Cheopsa], H u g i b zaś w zachodniej
[Chefrena], a K a r u r a s w tej piramidzie [Snofru], która na dole jest zrobiona z

kamieni z Assuanu, na górze zaś z kamieni z Kaddan.

Piramidy te mają pod ziemią bramy, za którymi zaczyna się sklepiony

korytarz. Każdy korytarz jest długi na sto pięćdziesiąt łokci. Brama wschodniej
piramidy leży po stronie północnej, zaś zachodniej po stronie zachodniej, natomiast

brama do sklepionego korytarza piramidy z okładziną na murach leży po stronie
południowej.

Przekaz ten nie został do tej pory zweryfikowany.

- 81 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Zacharia Sitchkin – The 12

planet. New York 1976.

W najpełniejszej postaci początki ludzkości przekazują tabliczki

sumeryjskie z pismem klinowym z biblioteki A s s u r b a n i p a l a w Niniwie.

Według tych przekazów około 450 tys. lat temu przybyli na naszą planetę
B o g o w i e [przedstawiciele cywilizacji technicznej], celem wydobywania złota,

srebra, platyny, ołowiu, rtęci i innych minerałów, które były niezbędne do życia na
ich planecie.

Biblijna Ziemia Shinar, jej nazwa Shumer - dosłownie znaczyło Ziemia

Nadzorców a po egipsku „Ziemia Najczystszych Nadzorców”, ziemia z której

Nadzorcy przychodzili do Egiptu. Sumeryjskie teksty podają wielokrotnie, że
Anunnaki przychodziły na Ziemię z planety [Nibiru]. Sumeryjski termin Anunnaki

dosłownie znaczy „Ten z Nieba co Przychodzi na Ziemię”, natomiast w Biblii są oni
nazywani jako Anakim, co znaczy po hebrajsku „Ten Kto Przybywał z Nieba na

Ziemię”. Każde miasto-państwo miało swego własnego głównego Boga, a Król był
opisywany w bardzo wczesnych pisanych dokumentach jako dzierżawca Boga.

Księga Gigantów, choć żaden kompletny rękopis się nie zachował, opisuje
wyczyny olbrzymów, a szczególnie dwóch dzieci Shemihaza: Ohya i Hahya.

Najwięcej fragmentów dotyczących Gigantów przedstawiają złowieszcze sny
Henocha i jego interwencja u Boga w sprawie Gigantów.

Gilgamesh, Babiloński bohater wielkiego eposu ze starożytnej mitologii

Sumeryjskiej z trzeciego tysiąclecie pne., jest przedstawiany jako jednego z

Gigantów.

Grecka mitologia opowiada o Gigantach Anaks "Królach" synach Nieba i

Matki Ziemi, którzy rządził w Anatolii [Milet] w Azji Mniejszej.

Jak podaje Appollodor, przeprowadzona ekshumacja ukazała szkielet

Asteriusa, będącego spadkobiercą Anaksa, mierzący dziesięć łokci. [Anakes,
liczba mnoga Nanks, był ogólnym pochwalnym epitetem greckich bogów].

- 82 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Księgi Henocha

YAHOWEH = EL - prawdziwy Bóg, ELOWAH - fałszywy bóg, ELOHIM [liczba

mnoga ELOWAH].

Księga Henocha zachowała się dzięki zaliczeniu jej do kanonu przez

Etiopski Koptyjski Ortodoksyjny Kościół Chrześcijański. Odnaleziono również
pokrywające się wersję na zwojach z Qumran znad morza Martwego, a Słowiańską

Księgę Henocha odnaleziono w torze gminy żydowskiej na Ukrainie. Słowiańska
Księga Henocha poza poniższymi informacjami nie wnosi nic istotnego do

Etiopslkiej wersji.

Słowiańska Księga Henocha

http://www.reluctant-messenger.com/2enoch01-68.htm

Jared żył już sto sześćdziesiąt dwa lata, gdy narodził się Henoch, Jared żył

jeszcze osiemset lat i miał synów i córki. Więc wszystkich dni Jareda, gdy umarł
miał dziewięćset sześćdziesiąt dwa lata. Gdy narodził się Methuselah, Henoch

miał sześćdziesiąt pięć lat,. Henoch chodził z Bogiem trzysta lat i miał synów i
córki. Więc wszystkich dni Henocha było trzysta sześćdziesiąt pięć lat.

Henoch, siódmy po Adamie, prorokował ludziom, powiedział, "Wieczny

Pan nadejdzie z dziesięcioma tysiącami Jego świętych synów, aby wykonywać

sądzenie wszystkich i skazywać wszystkich bezbożnych pośród nich, za wszystkie
bezbożne czyny, które oni popełniali i za wszystkie bezbożne słowa, które

grzesznicy wypowiadali przeciw Niemu. Za swą wiarę Henoch nie ujrzał śmierci,
"nie było go, ponieważ Bóg zabrał go do Niebios”, co było świadectwem, że

zadowolił Boga.

Rozdział 65

Instrukcje Henocha dla jego synów

Henoch odpowiadał wszystkim ludziom mówiąc: Usłyszcie moje dzieci, że

zanim wszystkie istoty zostały stworzone, Pan stworzył widzialne i niewidzialne

rzeczy, a dużo czasu upłynęło zanim stworzył rozumnego człowieka na własne
podobieństwo i włożył wzrok w jego oczy, słuch w jego uszy, serce do refleksji i

umysł aby mógł się zastanawiać.

Pan rozumie wszystkie czyny człowieka, a stworzył wszystkie te

stworzenia i podzielił czas na lata, a lata podzielił na miesiące, miesiące zaś na dni
i ustalił siedem dni [w tygodniu]. A w tych dniach ustanowił godziny, wymierzył je

dokładnie, żeby człowiek mógł rozeznać się w czasie i liczyć lata, miesiące i
godziny, ich kolejne zmiany, początek i koniec, żeby mógł przeliczać swe własne

życie, od narodzin, aż do śmierci i zastanawiać nad swymi grzechami i aby zapisać
jego złe i dobre czyny ponieważ żaden czyn nie może ukryć się przed Panem, a

każdy człowiek powinien znać swe czyny i nigdy nie powinien naruszać żadnych
Jego przykazań, dlatego powinniście przechowywać moje pismo z pokolenia na

pokolenie.

Gdy wszystkie twory widzialne i niewidzialne, które Pan stworzył będą

kończyć swój byt, wtedy każdy człowiek będzie podlegał sądowi ostatecznemu i
wtedy zginie cały czas i lata i od tego momentu nie będzie tam żadnego miesiąca

ni dnia ani godziny, one nie będą istniały i nie będą liczone.

Będzie istniał tylko jeden zespół wszystkich prawych, którzy unikną sądu

ostatecznego Pana, będą zebrani w wielki zespół, ponieważ stworzy wielki zespół
prawych i oni będą żyć wiecznie, a wtedy tam nie będzie żadnej pracy dla nich, ani

choroby, ani upokorzenia, ani niepokoju, ani potrzeby, ani brutalności, ani nocy, ani
ciemności, lecz wielka światłość.

- 83 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Odgrodzą się wielką niezniszczalną ścianą, posiądą jasny raj i nie ulegną

zepsuciu, ponieważ znikną wszelkie pokusy i tam będzie wieczne życie.

Rozdział 66

Henoch nauczał swych synów i całą starszyznę ludzi, że powinni obawiać się i

drżeć przed Panem i służyć tylko Jemu i nie kłaniać się idolom, lecz Bogu, który

stworzył Niebo i Ziemię i każde stworzenie na swoje podobieństwo

Teraz moje dzieci nie utrzymujcie wasze dusze w całkowitej

niesprawiedliwości, którą Pan tak nienawidzi. Podchodźcie przed jego oblicze ze

strachem i drżeniem i służcie tylko Jemu. Oddawajcie pokłony przed prawdziwym
Bogiem, a nie przed niemym idolem, ale kłaniajcie się Jego podobiznom i

przedkładajcie wszelkie własne prośby tylko przed obliczem Pana. Pan nienawidzi
co jest niesprawiedliwe.

Pan widzi wszystkie rzeczy, gdy człowiek myśli swym sercem, wtedy on

radzi się umysłu i każda myśl zawsze jest odkryta przed Panem, który uczynił całą

Ziemię i nakłada obowiązki na wszystkie stworzenia.

Gdy patrzycie w niebo, Pan tam jest, jeżeli masz na myśli głębokie morze i

całą głębie podziemi, tam jest Pan.

Kłaniajcie się Panu, który stworzył wszystkie rzeczy, a nie rzeczom

uczynionym przez człowieka, pozostawiając Panu wszelkie tworzenie, ponieważ
żaden czyn nie może pozostać w ukryciu przed obliczem Pana.

Podchodźcie moje dzieci z cierpliwością, z łagodnością i uczciwością, do

prowokacji, do smutku, w wierze i w prawdzie, ufajcie obietnicom, w chorobie, do

nadużyć, w ranach, w pokusie, w nagości, w stratach, kochając innych, aż
wyjdziecie z tego wieku nieszczęścia, tak żebyście nie stali się dziedzicami

kończącego się czasu.

Błogosławieni są właśnie ci co unikną sądu ostatecznego, ponieważ oni

będą oświecać siedmiokrotnie więcej niż słońce, na tym świecie siódma część jest
odejmowana od całej jasności, ciemności, żywności, korzyści, smutku, raju, tortur,

ognia, mrozu i innych rzeczy, to wszystko podaję w piśmie, żebyście mogli
przeczytać i zrozumieć.

Rozdział 67

Pan spuścił ciemność na Ziemię i pokrył ludzi i Henocha i został uniesiony wysoko,

a światło ponownie pojawiło się na niebie.

Gdy Henoch mówił do ludzi: Pan wysłał ciemność nad Ziemię i stała się

ciemność, pokrywając ludzi stojącym wraz z Henochem. Zabrano Henocha do

najwyższego Nieba, gdzie jest Pan i został postawiony przed Jego obliczem, a
ciemność wyruszyła na ziemię, potem światło ponownie nadeszło.

Ludzie widzieli ale nie rozumieli dlaczego Henoch chwalący Boga został

zabrany. Henoch znalazł list, podpisany ręką Niewidzialnego Boga i całkowicie

zaufał Mu i wszedł do Jego mieszkania.

Rozdział 68

Podsumowanie

Henoch urodził się w szóstym dniu miesiąca Tsivan i żył trzysta

sześćdziesiąt pięć lat. Został uniesiony do Nieba w pierwszym dniu miesiąca

Tsivan i pozostawał w niebie sześćdziesiąt dni.

Napisał wszystkie te znaki wszystkiego stworzenia, które Pan stworzył i

napisał trzysta sześćdziesiąt sześć ksiąg i wręczył je swym synom. Pozostawał na
ziemi trzydzieści dni i ponownie został zabrany do Nieba szóstego dnia miesiąca

Tsivan, w tym samym dniu i godzinie, kiedy się narodził.

Methosalam i jego bracia, wszyscy synowie Henocha, w pośpiechu

- 84 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

wznieśli ołtarz w tym miejscu nazywał Achuzan, skąd i gdzie Henoch został

zabrany do Nieba.

Wybrali ofiarnego wołu i wezwali wszystkich ludzi i składali ofiarę w obliczu

Pana. Wszyscy ludzie, starszyzna i całe zgromadzenie przyszli na święto i
przynieśli dary synom Henocha.

Zrobili wielkie święto, radując się i weseląc się przez trzy dni, chwaląc

Boga, że dał im takie znaki przez Henocha, który znalazł jego względy, aby

przekazywali dalej to swym synom z pokolenia na pokolenie, wiecznie.

Amen

Pięcioksiąg Henocha składa się z pięciu składników jak niżej – na

podstawie analizy lingwistycznej, podano obok czas powstania:

1. Księgi Nadzorców (1 - 36)

200 - 175 pne.

2. Księgi Przypowieści (37 - 71)

100 - 68 pne.

3. Księgi Astronomiczna (72 - 82)

? - 300 pne.

4. Księgi Wizji (83 - 90)

164 - 160 pne.

5. Księgi Listu Henocha (91 - 107)

200 - 169 pne.

Imiona upadłych Aniołów:
1. Semyaza

- znaczy widzi kraj mocy,

2. Ura Kimba

- znaczy ten z ziemi jest potężny.

3. Kokabiel

- znaczy gwiazda Boga,

4. Tamiel

- znaczy doskonałość Boga,

5. Ramuel

- znaczy grzmot Boga,

6. Daniel

- znaczy Bóg osądził,

7. Ezeqiel

- znaczy ciska gwiazdy Boga,

8. Baraqiel

- znaczy światło Boga,

9. Asael

- znaczy Bóg uczynił,.

10. Armaros

- znaczy ten z góry Hermon,

11. Batriel

- znaczy deszcz Boga,

12. Ananel

- znaczy chmura Boga,

13. Zaqiel

- znaczy Bóg jest ukryty lub chroniony,

14. Samsiel

- znaczy słońce Boga,

15. Sartael

- znaczy Księżyc Boga,

16. Turiel

- znaczy góra Boga, lub skała Boga,

17. Yomiel

- znaczy dzień Boga,

18. Araziel

- znaczy światło Boga.

[Etiopska] Księga Henocha

http://www.reluctant-messenger.com/book_of_enoch.htm

Najistotniejsze w omawianej sprawie są Rozdziały: 6 – 12 oraz 64 – 71.

Rozdział 6

To zdarzało się, że synowie ludzi mnożyli się w te dni, a ich rodzone córki

były powabne i piękne. Gdy Aniołowie, [Anakim], dzieci niebios oglądali i pożądali

je i mówili jeden do drugiego: Chodźmy i wybierzmy sobie żony z pośród dzieci
ludzi, abyśmy mogli mieć własne dzieci. Semjaza, który był ich przywódcą, mówił

do nich: „Obawiam się, że wy nie będziecie naprawdę zdolni wykonać tego czynu i
tylko ja będę musiał ponieść karę za ten wielki grzech.” Oni wszyscy odpowiadali

jemu i mówili: „Zwiążmy się wzajemną przysięgą i wszyscy związali się przez
zaklęcie wzajemnej przysięgi, że nie porzucą tego zamiaru, lecz go wykonają.”

- 85 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Wówczas przysięgali wszyscy razem i związali siebie przez zaklęcie wzajemnej

przysięgi na niej. Było ich wszystkich dwustu, którzy zbierali w dniach Jared na
szczycie Góry Hermon i nazwali ją Górą Hermon, ponieważ oni przysięgali i

związali się zaklęciem wzajemnej przysięgi.

A oto są imiona ich przywódców: Samlaza, ich przywódca, Araklba,

Rameel, Kokablel, Tamlel, Ramlel, Danel, Ezeqeel, Baraqijal, Asael, Armaros,
Batarel, Ananel, Zaqel, Samsapeel, Satarel, Turel, Jomjael, Sariel. To są szefowie

ich dziesiątek .

Rozdział 7

Wszyscy pozostali razem z nimi brali siebie żony i każdy wybierał sobie

jedną i oni zaczynali wchodzić w nie i kalać siebie nimi. Oni uczyli ich czynić uroki i
czynić czary i dzielenia korzeni i zaznajamiali ich z roślinami. A one stawały się

brzemienne i rodziły wielkich Nefilim - Gigantów, którzy byli wysokości trzech
tysięcy łokci, którzy pożerali wszystko co wytworzyli ludzie. Gdy ludzie już nie mogli

nadal ich utrzymywać, giganci obracali się przeciw nim i pożerali rodzaj ludzki. Oni
zaczynali grzeszyć przeciwko: ptakom, zwierzętom, gadom, rybom i pożerać ich

mięso i pili ich krew. Wtedy ziemia przedkładała oskarżenie przeciw nim
bezprawnym.

Rozdział 8

Azazel uczył ludzi robić miecze, noże, tarcze i puklerze i zaznajamiał ich z

metalami Ziemi i sztuki ich obróbki, wykonywania bransolet i ozdób i użytku

antymonu do upiększania powiek i wszystkich rodzajów kosztownych kamieni i
wykonywania wszelkich barwników. Powstawało tam wiele bezbożności i oni

popełniali cudzołóstwo i byli sprowadzani na manowce i stali się zepsuci na
wszelkie sposoby. Semjaza uczył czynić czary, dzielenia korzeni i odczyniania

czarów, Baraqijal uczył astrologii, Kokabel konstelacji, Ezeqeel wiedzy chmur,
Araqiel znaków ziemi, Shamsiel znaków słońca, a Sariel obiegu księżyca. Gdy

ludzie ginęli, oni płakali, ich krzyki dosięgały nieba.

Rozdział 9

Wtedy Michał, Uriel, Rafael i Gabriel spojrzeli w dół z nieba i zobaczyli jak

dużo krwi wytoczono na Ziemi i ujrzeli wszelkie bezprawie istniejące na Ziemi. I
mówili jeden do drugiego: Ziemia została bez mieszkańców i płacze, a głos ich

płaczu dosięga bram niebios. A teraz do ciebie, święty Panie Nieba, dusze ludzi
zanoszą prośbę, mówiąc: ”Przedstaw naszą prośbę Najwyższemu". "Oni mówili do

Wiecznego Pana. Pana Panów, Boga Bogów, Króla Królów i Wiecznego Boga, tron
Twojej Chwały (niech pozostanie) przez wszystkie pokolenia wieków i Twoje imię w

świętej glorii błogosławione przez wszystkie wieki! Ty uczyniłeś wszystkie rzeczy i
Ty masz potęgę nad wszystkimi rzeczami, a wszystkie rzeczy są obnażone i

otwarte dla Twoich oczu i Ty widzisz wszystkie rzeczy i nic nie może ukryć się
przed Tobą. Ujrzyj [Panie] co Azazel czynił, który uczył wszystkich niecności na

Ziemi i objawiał wieczne tajemnice, które były (chronione) w niebie, których uczył
ludzi i Semjaza, któremu dałeś władzę panowania nad jego towarzyszami. A oni

szli do córek ludzi na ziemi i spali z kobietami i kalali siebie i objawiali im wszystkie
rodzaje grzechów. A kobiety rodziły gigantów i przez to cała ziemia przepełniła się

krwią i niecnością. A teraz, zauważ, że dusze tamtych którzy umarli krzyczą,
zanosząc swe prośby do bram niebios, a ich lamenty podniosły się i powstały z

powodu bezprawnych czynów, które są czynione na Ziemi. Ty poznałeś wszystkie
rzeczy zanim się rozpoczęły, ujrzyj ten stan rzeczy. Ty znosiłeś ich, zatem nie pytaj

nas co my mamy uczynić z nimi ze względu na te [czyny].”

- 86 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Rozdział 10

Wtedy Najwyższy, Święty i Wielki Bóg mówił i posłał Uriela do syna

Lamecha i [nakazał] powiedzieć mu: „Idź do Noaha i powiedz jemu w moim

imieniu, "ukrywając się!" i objaw mu, że koniec nadchodzi, że cała ziemia będzie
zniszczona, że właśnie nadejdzie potop na całą ziemię i zniszczy wszystko co na

niej jest, a teraz poinstruuj go jak on może uniknąć zagłady, aby jego nasienie
mogło być zachowane dla wszystkich pokoleń świata. Ponownie Pan rzekł do

Rafaela: „Zwiąż Azazela ręce i stopy i wrzuć go do ciemności i otwórz pustynię,
która jest w Dudael i wrzuć go w to miejsce. Umieść go na szorstkich

poszarpanych skałach i pokryj go ciemnością i niech on pozostanie tam wiecznie i
zakryj jego twarz, żeby on nie widział światła. W dniu wielkiego sądzenia on będzie

wrzucony do ognia. Uzdrawiaj Ziemię, którą aniołowie zepsuli i ogłoś uzdrowienie
Ziemi, że będą leczeni plagą i że wszystkie dzieci ludzi mogą zginąć przez

wszystkie tajne rzeczy, które Anakim - Nadzorcy wyjawiali im i uczyli ich synów. A
cała ziemia była zepsuta przez czyny, których nauczał Azazel, więc jemu

przypisuję cały ten grzech.”

Pan mówił do Gabriela: „Występuj przeciw bękartom i zatwardziałym

grzesznikom i przeciw dzieciom cudzołóstwa i niszcz [dzieci cudzołóstwa i] dzieci
Anakim - Nadzorców z pośród ludzi. [Podjudzaj ich i] posyłaj ich jednego przeciw

innym, żeby oni ginęli we wzajemnej walce, oni nie powinni mieć długich dni. A
żadna prośba ich [i ich ojców], z którą zwrócą się ciebie ich ojcowie w ich sprawie

nie może być spełniona, ponieważ oni mają nadzieję na wieczne życie, a każdy z
nich będzie żył pięćset lat.”

Pan mówił do Michała: „Idź, zwiąż Semjaza i jego towarzyszy, którzy łączyli

się z kobietami. Kalali siebie nimi i ich wszystkimi brudami, a gdy ich synowie będą

zabijali się nawzajem i oni będą widzieli zniszczenie swych ukochanych, zwiąż ich
mocno na siedemdziesiąt pokoleń w dolinach ziemi, aż do dnia ich sądzenia i ich

spełnienia, aż do sądzenia, które będzie wypełniane wiecznie i na wieki. Wówczas
zostaną wprowadzeni w otchłań ognia i na męki i więzienie w którym będą

wiecznie uwięzieni i każdy kto zostanie potępiony do końca wszystkich pokoleń i
zostanie zniszczony jeżeli zwiąże się z nimi.

Zniszcz wszystkie dusze zatwardziałych w grzechu i dzieci Anakim -

Nadzorców, ponieważ oni zepsuli rodzaj ludzki. Zniszcz całe zło z oblicza Ziemi i

niech każdy zły czyn dobiegnie końca, a pozwoli roślinie prawości i prawdy ukazać
się i to będzie udowadniać błogosławieństwo czynów prawości i prawdy, które

będą sadzone w prawdzie i radować wiecznie. A wtedy cała nieprawość zniknie z
ziemi i będą żyć aż urodzi im się tysiące dzieci i wszystkie dni ich młodości i

starości On uzupełni w pokoju. A wtedy cała ziemia będzie w prawości i wszędzie
będą sadzone drzewa i będą pełne błogosławieństw. Wszystkie pożądane drzewa

będą sadzone tam i oni będą sadzić winorośle, a winorośl, którą będą sadzili
będzie dawać wino w obfitości, a co do wszystkiego nasienia, które będzie siane to

z każdej miary będzie dawać tysiąc, a z każdej miary oliwek będzie dawać dziesięć
pras oliwy. Oczyszczaj Ziemię z wszelkiego ucisku i od wszystkiej niecności i od

wszelkiego grzechu, z całej bezbożności: i całej nieczystości, która była czyniona
na Ziemi, usunę z Ziemi. Wszystkie dzieci ludzi staną się prawymi, a wszystkie

narody będą ofiarowywać Mnie adorację i będą chwalić Mnie i wszyscy będą czcić
Mnie. A Ziemia będzie oczyszczona z całego brudu, ze wszystkich grzechów, ze

wszelkiej kary i z wszelkiej męki, a ja nigdy ponownie nie będę zsyłać [potopu] na
nich przez pokolenia i wiecznie.

Rozdział 11

W tych dniach otworzę skarbnicę błogosławieństw, która jest w Niebie, gdy

ześlę je na dół na Ziemię do pracy nad dziećmi ludzi. Prawda i pokój będą

- 87 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

połączone razem przez wszystko dni świata i przez wszystkie pokolenia ludzi.

Rozdział 12

Zanim te rzeczy [miały miejsce] Henoch ukrywał się i nikt z dzieci ludzi nie

wiedział, gdzie on był ukryty, gdzie przebywał i co się z nim stało. Musiał swą

działalność poświęcić Nadzorcom – Anakim, a jego dni były święte. Ja Henoch
błogosławię Pana Majestatu i Króla wieków i patrz! Anakim nazywali mnie Henoch

skryba, a On mówił do mnie: „Henoch ty [jesteś] skrybą prawości, idź, oświadcz
Anakim nieba, którzy opuścili wysokie niebo, święte wieczne miejsce i skalali siebie

kobietami i czynił jak dzieci Ziemi robili i brali sobie żony: "Wy spowodowaliście
wielkie zniszczenie na Ziemię i wy nie będzie mieć żadnego pokoju ani darowania

grzechów i tak jak oni zachwycają swymi dziećmi oni ujrzą zagładę ich ukochanych
i będą lamentowali nad zniszczeniem ich dzieci i będą błagali o litość i pokój w

wieczności, ale nie będzie im to dane."

Rozdział 64

Widziałem inne formy ukryte w tym miejscu. Słyszałem głos anioła

mówiącego: „To są aniołowie którzy chodzili po Ziemi, ujawniali dzieciom ludzi co
było ukryte i uwodził dzieci ludzi do popełniania grzechu.”

Rozdział 65

W te dni Noah widział, że tonęła ziemia i jej zniszczenie było bliskie.

Powstał i poszedł stamtąd na krańce ziemi i płakał na głos do swego dziadka

Henocha. Noah powtarzał po trzykroć z rozgoryczonym głosem: „Usłysz mnie,
usłysz mnie, usłysz mnie”. Mówił do niego: „Powiedz mi, co to jest z tym upadkiem

na ziemi, że ziemia jest w tak złym położeniu i wstrząsana, że przypuszczalnie
zginę w tym zamieszaniu? Wielkie poruszenie było na ziemi i głos z niebios był

słyszany, upadłem na twarz. Henoch mój dziadek podszedł, stanął przy mnie i
mówił do mnie: „Dlaczego lamentowałeś do mnie z gorzkim płaczem. Rozkaz

przyszedł od Pana zawierający zniszczenie tych co zamieszkują Ziemię, że
zniszczenie ich nadchodzi, ponieważ nauczyli się wszystkich tajemnic aniołów i

wszystkich gwałtowności Szatanów, wszystkie ich siły nie wytłumaczą
największych tajemnic i całej potęgi tych którzy praktykują czary, potęga czarów i

potęgi tych którzy robią topione obrazy całej ziemi i jak srebro jest produkowane z
prochu ziemi i jak miękki metal [rtęć] pomaga w tym na ziemi. Ołów i cyna nie są

produkowane z prochu ziemi tak jak poprzednie i nie jest źródłem wyrobu, a anioł
stoi tam i ten anioł nadzoruje ich produkuję. Henoch uchwycił moją rękę i podniósł

mnie i mówił do mnie: „Chodź, pytałem Pana Boga odnośnie tego poruszenia na
Ziemi".

On rzekł mi: „Z powodu ich niecności, sądzenie ich zostało ustanowione na

[Ziemi} i nie będzie wstrzymywane przeze Mnie wiecznie. Z powodu czarów które

oni wyszukali i nauczyli się, Ziemia i ci co na niej mieszkają będą zniszczeni." Oni
nie znajdą żadnego miejsca na żal wiecznie, ponieważ oni ukazywali im, co było

ukryte i oni są przeklęci, ale odnośnie ciebie, mojego syna, Pan Bóg wie że jesteś
czysty i niewinny tego zarzutu odnośnie tajemnic. On przeznaczył twoje imię aby

było wśród świętych i będzie chronił ciebie wśród tych co mieszkają na Ziemi i
przeznaczył twoje prawe nasienie dla królestw i do wielkich honorów, a z twego

nasienia będą pochodzić źródła prawych i świętych bez liku wiecznie.

Rozdział 66

Pokazywał mi potem kary aniołów, które są już przygotowane i spuszczą

wszystkie siły wód, które są poniżej w ziemi, ażeby wykonać wyrok i zniszczyć
wszystkich co mieszkają na ziemi. Pan Bóg dał przykazanie aniołom, którzy

- 88 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

nadeszli, aby podnieśli wody, ale powinni utrzymać wody w ryzach, ponieważ tamci

aniołowie byli ponad siłami wód. Odchodziłem z obecności Henocha.

Rozdział 67

W te dni słowo Boga przychodziło do mnie i On rzekł mi: „Noah, twój los

nadszedł do Mnie, ale ty jesteś bez skazy, wielkiej miłości i prostoty. Teraz
aniołowie zbudują drewnianą (budowlę) i kiedy oni wykończą to zadanie umieszczę

Moje ręce ponad tym i będę chronił to [arkę], a tam będzie zachowane te nasienie
życia i zmiana ta spowoduje, że ziemia nie pozostanie bez mieszkańców.

Umieszczę twój spokój przede mną wiecznie i na wieki, rozciągnę poza

granice tych co mieszkają z tobą i nie będą bezpłodni w obliczu ziemi, lecz ty

będziesz błogosławiony i mnożyć się na ziemi w imię Pana. On uwięzi tych
aniołów, którzy pokazywali niecność, w tamtej płonącej dolinie, którą mój dziadek

Henoch dawniej pokazał mi na zachodzie wśród gór złota i srebra i żelaza i
miękkiego metalu i cyny.

Widziałem, tą dolinę, w której była wielka konwulsja wód. Kiedy wszystko

to miało miejsce, z tamtego ognistego topionego metalu i od konwulsji tego w tym

miejscu, tam wydostawała się woń siarki i to w połączeniu z tym będzie
powodować łzy. W tej dolinie aniołowie, którzy sprowadzili na manowce (rodzaj

ludzki), będą paleni pod tą ziemią. Przez tą dolinę przepływały strumienie ognia,
gdzie ci aniołowie są karani, którzy sprowadzili na manowce tych co mieszkają na

ziemi. Ale tamte wody w tych dniach będą służyły królom, potężnym, wyniesionym i
tym co mieszkają na ziemi, do gojenia ich ciał, ale dla kary ducha, teraz ich duchy

są pełne żądz, żeby mogli być ukarani w swych ciałach, ponieważ oni zaprzeczali
Bogu, [choć] widzieli codziennie swe kary i nadal nie wierzyli Jego imieniu. Gdy

proporcje palenia ich ciał staną się bardziej surowe, nadejdzie odpowiednia zmiana
w ich duchach wiecznie i na wieki przed Panem Bogiem nie będą wydawali

żadnego słowa nadaremnie. Spotka ich kara ponieważ oni wierzą w żądzę ich ciał i
zaprzeczają Panu Bogu. W tych dniach te same wody będą przechodzić

przemianę, wówczas gdy tamci aniołowie będą karani w tych wodach, ta wiosenna
woda będą zmieniać swą temperaturę, a kiedy aniołowie będą się unosić ta

wiosenna woda zmieni się i stając się zimną.

Słyszałem Michała odpowiadał i mówił: „To sądzenie w którym aniołowie

są sądzeni jest testamentem dla królów i potężnych co posiedli ziemię.” Ponieważ
te wody sądzenia [są] mistrzem dla gojenia ciał królów i żądzy ich ciał, dlatego oni

będą widzieć i będą wierzyć, że ta woda będzie zmieniać się i stawać się ogniem,
który pali się wiecznie.

Rozdział 68

Potem mój dziadek, Henoch podawał mi nauczając mnie wszystkich

tajemnic z Księgi Przypowieści, które jemu zostały przekazane i on umieścił je dla

mnie w słowach Księgi Przypowieści. Tego dnia Michał opowiadał Rafaelowi i
mówił: ”Potęga ducha przynosi i powoduje moje drżenie z powodu surowości

osądu tajemnic, osąd aniołów, którzy muszą znosić surowe werdykty, które są
wykonywane, w których oni roztapiają się?” Ponownie Michał mówił do Rafaela:

„Kim on jest czyje serce nie mięknie co do tego i czyje lejców nie powściągają te
werdykty i że przechodzą nad tym do porządku?” Nadeszło to, gdy stał przed

Panem Bogiem, Michał mówił tak do Rafaela: „Nie będę brał udziału przed oczami
Pana, dla Pana Boga były złe, ponieważ robili [wszystko], jakby oni byli Panami.

Dlatego wszystko co jest ukrywany będzie natykać się na nie wiecznie i na
wieczność, każdy anioł i człowiek otrzyma swą porcję (w tym), ale tylko oni

otrzymywali swoje wyroki na zawsze i na wieczność.

- 89 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Rozdział 69

Pod tym osądem oni będą przerażeni i będą drżeć ponieważ oni ukazali to

mieszkańcom Ziemi. Zapamiętaj imiona tych aniołów [a takie są ich imiona:

pierwszy z ich jest Samjaza, drugi Artaqifa. trzeci Arman, czwarty Kokabel, piąty
Turael, szósty Rumjal, siódmy Danjal, ósmy Neqael, dziewiąty Baraqel, dziesiąty

Azazel, jedenasty Armaros, dwunasty Batarjal, trzynasty Busasejal, czternasty
Hananel, piętnasty Turel, szesnasty Simapesiel, siedemnasty Jetrel, osiemnasty

Tumael, dziewiętnasty Turel, dwudziesty Rumael, dwudziesty pierwszy Azazel. A
oto są szefowie aniołów, ich imiona i ich szefów nad setkami, nad pięćdziesiątkami

i nad dziesiątkami].

Imię pierwszego jest Jeqon: ten co sprowadził na manowce [wszystkich]

synów Boga, ściągnął ich w dół na ziemię i sprowadził ich na manowce przez córki
ludzi. Drugi był nazywany Asbeel: udzielał złe rady świętym synom Boga i

sprowadzał ich na manowce, tak że oni kalali swe ciała córkami ludzi. Trzeci zwał
się Gadreel: to jest ten, który pokazywał dzieciom ludzi wszystkie uderzenia

śmierci, sprowadził na manowce Ewę i pokazywał dzieciom ludzi: tarcze i kolczugi,
miecze do bitwy i całą broń śmierci. Własnymi rękoma występowali przeciw tym co

mieszkają na ziemi od tego dnia i wiecznie. A czwarty nazywał się Penemue: uczył
dzieci ludzi [smaków] gorzkich i słodkich i nauczał ich wszystkich tajemnic

mądrości. Nauczał rodzaj ludzki pisania atramentem na papierze, przez to wielce
zgrzeszył na wieki wieczności. Ludzie nie zostali stworzeni w tym celu, aby

umacniać swą dobrą wiarę piórem i atramentem. Ludzie byli stworzeni dokładnie
tak jak aniołowie, to decyduje, że powinni utrzymywać czystość, prawość do

śmierci, która zniszczy wszystko, nie powinni jej podtrzymywać, a za ich wiedzę oni
zostaną ukarani i ta ich siła niepokoi mnie. A piąty był nazwany Kasdeja: ten

ukazywał dzieciom ludzi wszystkie niegodziwe uderzania duchów i demonów,
uderzenia embrionu w macicy, który może umrzeć, [uderzania duszy] ukąszenia

węża i udary ciepla w południe, syn węża nazywał się Taba'et. Kasbeel był szefem
przysięgi, którą objawiał świętym, którzy mieszkają w sławie wysoko powyżej. Biqa.

prosił Michała o ujawnienie ukrytego imienia, aby mógł zawrzeć je w przysiędze
Akae, żeby wszyscy trzęśli się przed tym imieniem. Ta przysięga miała ujawniać

wszystko co było [ukryte] w tajemnicy przed dzieci ludzi. Taka jest siła tej przysięgi,
ponieważ jest potężna i silna i on umieszczał tą przysięgę Akae w rękach Michała.

To jest tajemnica tej przysięgi i Oni są silni dzięki jego przysiędze, a niebo zostało
zawieszone zanim świat został stworzony na wieczność. Ziemia została założona

przez to na wodzie i z tajnych przyczyn z ziemi gór pochodzą piękne wody, od
stworzenia świata i przez wieczność. Przez tą przysięgę morze zostało stworzone,

a gdy je zakładano, umieścił On w nim piasek aby uśmierzyć jego gniew, a morze
nie ma śmiałości przechodzić ponad tym od stworzenia świata do wieczności.

Przez tą przysięgę głębiny są umocowane i zatrzymują się nie ruszając się z ich
miejsca wiecznie przez wieczność. Przez tą rozporządzenia przysięgę Słońce i

Księżyc utrzymują swoje kursy i nie zbaczają z nich wiecznie przez wieczność.
Przez tą przysięgę gwiazdy utrzymują swoje kursy i On nazywał ich imionami, a

one odpowiadają Jemu wiecznie przez wieczność. A w podobny sposób duchy
wody, wiatrów, wszystkich zefirów i ich ścieżki ze wszystkich kwater wiatrów. Tam

są chronione głosy grzmotu i światła błyskawic i tam są chronione izby gradu, izby
szronu, izby mgły, izby deszczu i rosy. Wszyscy którzy wierzą i podziękują Panu

Bogu i chwalą Jego z ich całych sił i ich żywotność jest w każdym ich czynie
dziękczynienia, oni dziękują i chwalą i wychwalają imię Pana Boga zawsze i

wiecznie. Przysięga ta jest potężna ponad nimi i przez to [oni są chronieni i] ich
ścieżki są chronione i ich kurs nie jest zniszczony. Wielka radość była tam wśród

nich i oni błogosławili i chwalili i wychwalanych ponieważ imię tego Syna Człowieka
zostało im objawione.

- 90 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

A on będzie siedział na tronie jego Chwały i Synowi Człowieka zostaną

podane wyroki, a on sprawi śmierć grzeszników, niech zostaną starci z oblicza
ziemi, a ci co prowadził na manowce świat, zostaną związani łańcuchami i po ich

zgromadzeniu w miejscu stracenia zostaną uwięzieni i wszystkie ich czyny znikną z
oblicza ziemi. Odtąd tam nie będzie nikt przekupny, a ten Syna Człowieka ukaże

się i zasiądzie na tronie Jego Chwały, a każdy złoczyńca będzie umierać przed
jego obliczem, a słowo tego Syna Człowieka nadejdzie i będzie silne przed Panem.

Rozdział 70

Potem zdarzyło się, że moje imię za życia zostało wyniesione z pośród

tych co mieszkają na Ziemi do tego Syna Człowieka i do Pana Boga. Wyniesiony

zostałem w Bożym wozie i moje imię znikło z pośród nich. Od tego dnia już nie
zaliczano mnie do nich, a On umieścił mnie między dwoma wiatrami, między

północnym i zachodnim, gdzie aniołowie brali powrozy aby wymierzyć dla mnie
miejsce dla wybranego i prawego. Widziałem tam pierwszych ojców i prawych,

którzy mieszkali w tym miejscu od początku.

Rozdział 71

Potem zdarzyło się, że mój duch został przemieniony i to unosło mnie do

niebios i widziałem świętych synów Boga. Stąpali Oni w płomieniach ognia, a ich
odzież była biała i ich twarze świeciły jak śnieg. Widziałem dwa strumienie ognia i

światło tamtego ognia świeciło jak hiacynt, upadłem na twarz przed Panem
Bogiem. Anioł Michał [jeden z archaniołów] chwytał mnie za moją prawą rękę i

podniósł mnie i prowadził mnie do wszystkich tajemnic

Pokazał mi wszystkie tajemnice prawości. Pokazywał mi wszystkie

tajemnice krańców niebios i wszystkie izby wszystkich gwiazd, wszystkie ciała
świetlne, skąd one przystępują przed oblicze Świętego Pana. Przeniósł mego

ducha do niebios nieba i widziałem tam jaka to była budowla zbudowana
kryształów, a między tymi kryształami języki żywego ognia. A duch mój widział pas,

który opasywał ten dom ognia i z jego czterech stronach były strumienie w pełne
żywego ognia, które opasywały ten dom. A dookoła były Serafiny, Aniołowie i

Ophannin i ci co nie śpią i chronią tron Jego chwały. Widziałem aniołów, których
było miliony, okrążali ten dom. A Michał, Rafael, Gabriel, Fanuel i święci aniołowie,

którzy są powyżej nieba, wchodzili do tego domu i wychodzili z tego domu, a
Michał i Gabriel , Rafael i Fanuel i wielu świętych aniołów bez liku. A wśród nich

Przywódca Dni, Jego głowa jest biała i czysta jak wełna, a Jego odzież nieopisana.
Upadłem na twarz i całe moje ciało rozciągnęło się i mój duch został przemieniony.

Płakałem głośno duchem siły i błogosławiłem, chwaliłem i wychwalałem, a

te błogosławieństwa, które wychodziły z moich ust dobrze były przyjmowane przez

Przywódcę Dni. Ten Przywódca Dni przychodził z Michałem i Gabrielem, Rafaelem
i Fanuelem i z milionami Aniołów bez liku. [Pozostali przechodzili gdzie był Syn

Człowieka jako towarzysz Przywódcy Dni. Henoch zapytał jednego z aniołów
odnośnie Syna Człowieka kim był]. A Anioł podszedł do mnie i witał mnie swym

głosem i mówił do mnie: „To jest Syn Człowieka, który urodził się w prawości i
prawość utrzymał, a Przywódca Dni przerzuca prawość na niego”. A on mówił do

mnie: „Ogłosi on pokój dla ciebie w imię nadchodzącego świata, dlatego nastąpi
pokój od stworzenia świata i tak będzie dla ciebie wiecznie i na wieki. Wszyscy

wyjdą na jego drogi podczas gdy prawi nigdy nie porzucą jego, z nim będą
mieszkali, z nim będzie ich dziedzictwo i oni nie będą oddzieleni od niego wiecznie

i na wieki. A taka tam będzie długość dni z tamtym Synem Człowieka, a prawi
zaznają spokoju i prostej drogi w imię Pana Boga wiecznie i na wieki”.

- 91 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Oera Linda Boek

Dokument z Ljudwerd spisany przez Hiddo Tonomath Ovira Linda jak

wykazały badania w 1256 r. i przechowywany od roku 1869 r. w Leeuwarden w
Holandii. Oera Linda Boek została napisana alfabetem będącym swoistą odmianą

greckiego w języku starofryzyjskim będącym dialektem starogermańskim
spokrewnionym z anglosaskim, zaliczanym już w XVI w do języków martwych.

„Podczas całego lata Słońce kryło się za chmurami, jak gdyby nie chciało

więcej wyjrzeć na ziemię. Panowała tu wieczna cisza i wilgotna mgła zawisła na

kształt mokrego żagla ponad domami i polami. Powietrze było ciężkie i
przygnębiające, a ludzie nie wiedzieli co radość i wesele. W czasie tej ciszy

rozpoczęło się trzęsienie ziemi, jak gdyby zwiastujące jej zgon. Góry zionęły
ogniem i płomieniami. Niektóre znów zapadały się w łono ziemi w innych natomiast

miejscach góry wyrosły ponad powierzchnię ziemi. Aldland, nazywane przez
żeglarzy Atlan, zniknęła, a rozszalałe fale wzniosły się tak wysoko ponad góry i

doliny, że wszystko zostało zniszczone, a ci którzy uciekli przed ogniem zostali
strąceni do wody. Ziemia płonęła nie tylko w kraju Finda lecz także w Twiskland

(Germanii). Wszystkie lasy płonęły jeden za drugim, a gdy wiatr powiał w tej części
ziemi, cały nasz kraj został pokryty popiołem. Rzeki zmieniły bieg, a u ich ujścia

powstały nowe wyspy z piasku i tego co woda naniosła. Trwało tak trzy lata, kiedy
nastąpił nareszcie spokój i lasy ukazały się ponownie. Wiele krajów zniknęło pod

wodą, a w innych miejscach wynurzyły się nowe lądy ponad poziom wody, w
Twiskland lasy zostały zniszczone w połowie kraju. Lud Finda nadciągnął grupami i

osiedlił się na bezludnych terenach. A nasz naród został wytępiony, bądź
przemieniony w niewolników. Inka, który w porcie Kadik oddzielił się ze swymi

statkami od statków Neef-Tuna, pożeglował w kierunku zachodnim Oceanu w
nadziei, że może uda mu się znaleźć część zatopionego kraju Atlan, może jakąś

jego część wyżynną, która być może ocalała i tam znajdzie możliwość osiedlenia
się. A Neef-Tuna pożeglował na Morze Środkowe, ale o Ince i jego towarzyszach

już nikt nigdy więcej nic nie słyszał. Ja Hiddo Tonomath Ovira Linda, nakazuje
mojemu synowi, Okke: ksiąg tych masz strzec jak ciała i duszy. Zawierają one

historię całego naszego narodu. W ubiegłym roku uratowałem je podczas powodzi
wraz z tobą i twoją matką. Niestety bardzo zmokły i musiałem je przepisać na

cudzoziemskim papierze.

Napisane w Ljudwerd w roku 3449 po zalaniu wodą Atland".

- 92 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Herodot – Dzieje

Po śmierci Sezostrysa, jak opowiadali kapłani królem Egiptu został jego

syn Feros. Ten nie podejmował żadnej wyprawy wojennej, bo spotkało go
nieszczęście, że oślepł...

Po nim przejął rządy królewskie człowiek z Memfis, który w języku

Hellenów nazywał się Proteus. Za jego panowania rozegrała się wojna Trojańska...

Egipcjanie uwolnieni od Etiopów, ponieważ w żadnym czasie nie potrafili

żyć bez króla, ustanowili po rządach kapłana Ptaha (Hefajstosa) dwunastu królów,

podzieliwszy cały Egipt na dwanaście powiatów. Ci spowinowacili się miedzy sobą
i panowali według następujących zasad. Nie mieli ani nawzajem się obalać, ani

dążyć do tego, ażeby jeden posiadł więcej od drugiego, lecz mieli żyć w
najściślejszej przyjaźni. Zasady te, których niezłomnie przestrzegali, ustanowili z

tego powodu. Zaraz na początku przy obejmowaniu rządów otrzymali wyrocznie,
ze ten z nich kto ze spiżowej czary złoży libacje w świątyni Ptaha (Hefajstosa),

będzie panował nad całym Egiptem.

Albowiem schodzili się razem we wszystkich świątyniach. Postanowili

także pozostawić po sobie wspólny pomnik i stosownie do tej decyzji zbudowali
labirynt, który leży nieco powyżej Jeziora Mojrisa, całkiem blisko tak zwanego

Miasta Krokodyli. Ten ja widziałem, a przewyższa on zaiste wszelki opis. Bo gdyby
nawet ktoś razem zliczył wzniesione przez Hellenów mury i wykonane przez nich

budowle, pokazałoby się, ze kosztowały one mniej trudu i wymagały mniejszych
wydatków niż ten labirynt. A przecież także świątynie w Efezie i na Sasom godne

są uwagi.

Były wprawdzie i piramidy wyższe ponad wszelki opis, a każda z nich

dorównywała wielu i wielkim helleńskim dziełom, ale oczywiście labirynt nawet
piramidy prześcignął. Ma on mianowicie dwanaście krytych podwórców, których

bramy stoją naprzeciw siebie, sześć zwróconych jest na północ, a sześć na
południe, jedna obok drugiej, a od zewnątrz otacza je jeden i ten sam mur. Są w

nim dwojakie komnaty, jedne podziemne, drugie nad tym w górze, w liczbie trzech
tysięcy, po tysiąc pięćset z każdego rodzaju. Otóż nadziemne komnaty sam

widziałem i przeszedłem, mowie tez o tym z własnej obserwacji, natomiast o
podziemnych dowiedziałem się tylko z opowiadania.

Przełożeni bowiem nad nimi Egipcjanie w żaden sposób nie chcieli ich

pokazać, oświadczając, że są tam groby królów, którzy pierwotnie ten labirynt

budowali oraz świętych krokodyli. Tak wiec o podziemnych komnatach mówimy
tylko to, cośmy usłyszeli, a w górze, większe od dzieł ludzkich, widzieliśmy sami.

Bo najrozmaitsze wyjścia przez sale i zakręty poprzez podwórce, wzbudzały w nas
tysiączny podziw, gdyśmy z jednego podwórca przechodzili do komnat, a z komnat

do korytarzy. A z korytarzy do innych sal i znowu do innych podwórców z komnat.

Dach tego wszystkiego jest z kamienia podobnie jak ściany, ściany zaś

pełne są wyrytych figur. Każdy podwórzec jest dookoła otoczony kolumnami z
białego kamienia i jak najściślej spojonego z sobą kamienia. A do tego naroża, w

miejscu gdzie kończy się labirynt, przylega piramida czterdziesto sążniowa, na
której wyryte są wielkie figury. Droga do jej wnętrza idzie pod ziemią. Chociaż ten

labirynt jest tak wielkim dziełem, jeszcze większy wzbudza podziw tak zwane
Jezioro Mojrisa, obok którego ten labirynt jest zbudowany.

Dotąd kierowały mną w opowiadaniu własne obserwacje, sąd i badania,

odtąd zaś mam zamiar mówić o egipskiej historii wedle tego co o niej słyszałem ;

znajdzie się przy tym niejedno, na co sam patrzyłem. O Menesie, pierwszym królu,
opowiadali kapłani Ptaha [Hefajstosa], że naprzód budową tamy ubezpieczył

Memfis przed zalewami Nilu. Cały Nil dotąd bowiem miał płynąć wzdłuż libijskiego
łańcucha gór prosto na północ ku Libii, aż Menes powyżej, prawie o sto stadiów od

- 93 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Memfis wytworzył południowe ramię Nilu, skierował go za pomocą tam na wschód,

w środek doliny, aby po stronie zachodniej [między rzeką a górami] uzyskać
miejsce na założenie Memfis, przez usypanie tam osuszył stare łożysko, a rzekę

za pomocą kanałów tak poprowadził, że płynęła środkiem między górami.

Jeszcze teraz Persowie bardzo starannie pilnują tego ramienia Nilu, żeby

płynęło odgrodzone od dawnego łożyska i chronią je co roku tamami. Gdyby
bowiem rzeka miała tamę przerwać i w tym miejscu wylać, to całemu Memfis

groziłoby niebezpieczeństwo zalewu.

Kapłani Ptaha [Hefajstosa], wprowadzili Herodota do wnętrza świętego

przybytku, który był wielki i pokazując wyliczali mu drewniane kolosy, bo każdy
arcykapłan ustawia tam za swego życia własny posąg.

Otóż kapłani wyliczając mi je i pokazując dowodzili, że za każdym razem

syn następował po ojcu, a przechodzili je wszystkie po kolei, począwszy od posągu

tego, co zmarł ostatnio, aż mi wszystkie pokazali. Było tych kolosów trzysta
czterdzieści pięć i wykazali, że piromis od innego piromisa pochodził nie wywodząc

ich rodu od boga.

O Menesie, pierwszym królu, opowiadali kapłani, że naprzód budową tamy

ubezpieczył Memfis przed zalewami Nilu. Cała bowiem rzeka miała wtedy płynąć
wzdłuż piaszczystych gór ku Libii, dopóki Menes powyżej prawie o sto stadiów od

Memfis nie wytworzył południowe ramię Nilu, przez usypanie tam, osuszył stare
łożysko, a rzekę za pomocą kanałów tak poprowadził, że płynie między górami. I

jeszcze teraz Persowie bardzo starannie pilnują tego ramienia Nilu, żeby rzeka
płynęła odgrodzona od dawnego łożyska i chronią je co roku tamami.

Gdyby bowiem rzeka miała tamę przerwać w tym miejscu wylać, to

całemu Memfis groziłoby niebezpieczeństwo zalewu. Odgrodzone ramię Nilu

zamieniło się w ląd stały, założył tam miasto, które teraz nazywa się Memfis, a od
zewnątrz wkoło niego wykopał jezioro, od rzeki ku północy i ku zachodowi (bo w

kierunku wschodnim sam Nil stanowi granicę); nadto wybudował w tym mieście
świątynię Ptaha, która jest wielka i jak najbardziej zasługuje na wzmiankę.

Po nim wyliczali kapłani na podstawie roczników królewskich imiona trzystu

trzydziestu innych królów. Wśród tak wielu pokoleń ludzkich było osiemnastu

Etiopów i jedna niewiasta tamtejsza, reszta mężowie egipscy.

Ta niewiasta, która była królową, nazywała się tak samo jak owa królowa

Babilonu - Nitokris. Ona to, jak opowiadali, pomściła swego brata, który był królem
Egiptu, a Egipcjanie go zamordowali i jej oddali rządy. Mianowicie wybudowała

bowiem bardzo długi podziemny gmach i chciała go niby to poświęcić, lecz w głębi
duszy obmyśliła podstęp.

Otóż zaprosiła do siebie tych Egipcjan, których uznała za najbardziej

winnych mordu i dla wszystkich zastawiła ucztę, a kiedy ucztowali wpuściła do

gmachu rzekę przez ukryty wielki kanał. O niej tylko tyle opowiadali dodając
jeszcze, że po tym czynie rzuciła się do komnaty. pełnej żarzącego się popiołu, aby

uniknąć zemsty.

Reszta królów – nie podawali bowiem wcale wykazu ich czynów – nie

miała dojść do żadnego blasku, z jedynym wyjątkiem ostatniego z nich – Mojrisa.
Ten wykonał pamiętne dzieło, mianowicie propileje przy świątyni Ptaha

(Hefajstosa), zwrócone na północ, dalej wykopał jezioro i wybudował na nim
piramidy. Tyle więc miał dokonać, z pozostałych żaden niczym się nie odznaczył.

Tych więc pomijając, uczynię wzmiankę o ich następcy, królu który się

nazywał Sezostrys. Opowiadali o nim kapłani, że pierwszy na okrętach wojennych

wyruszył z Zatoki Arabskiej i podbił ludy mieszkające wzdłuż Morza Czerwonego,
dopóki nie dotarł do morza, które wskutek mielizn nie było już spławne dla okrętów.

Gdy stamtąd powrócił do Egiptu, według opowiadania kapłanów, wyruszył

z wielkim wojskiem przez ląd stały i podbijał wszystkie ludy, które mu zagradzały

- 94 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

drogę. Jeżeli wśród nich natrafił na jakiś lud dzielny i mocno przywiązany do swej

wolności, wznosił słupy w ich kraju, na których napisy podawały imię Sezostrysa i
nazwę jego ojczyzny i głosiły jak swą potęgą lud ów podbił. Jeśli zaś miasto bez

walki i trudu zajął to wypisywał na słupach, a prócz tego jaszcze kazał wyryć srom
żeński, chcąc przez to zaznaczyć ich tchórzostwo.

Takich czynów dokonując ciągnął przez ląd stały, aż z Azji przeszedł do

Europy i podbił Scytów i Traków. Ci też jak mi się zdaje byli najdalsi, do których

dotarło wojsko egipskie. W ich bowiem kraju widać jeszcze wzniesione słupy, a
dalej już się ich nie spotyka. Stąd zawróciwszy, zdążał do domu. A kiedy przybył

nad rzekę Fasis, nie mogę już odtąd dokładnie podać, czy sam król Sezostrys
oddzielił jakąś część swego wojska i tam ją pozostawił, czy też niektórzy jego

żołnierze zniechęceni tułaczką, pozostali nad rzeką Fasis.

Jest bowiem widoczne, że Kolchowie są Egipcjanami, a twierdzę tak, gdyż

sam to przedtem zauważyłem, zanim usłyszałem od nich. Ponieważ sprawa leżała
mi na sercu, zapytywałem jednych i drugich i raczej Kolchowie przypominali

Egipcjan niż Egipcjanie Kolchów.

- 95 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Potop i opis początku świata wg przekazu Biblijnego

Księga Rodzaju

Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i

pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił

się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się
światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał

Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek -
dzień pierwszy.

A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj

ono oddzieli jedne wody od drugich! Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody

pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to
sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.

A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się
ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię

ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, rzekł:
Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe

rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona. I stało się
tak.

Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego

gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A

Bóg widział, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.

A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na

sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i
lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią. I

stało się tak. Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i
mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba,

aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od
ciemności. A widział Bóg, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień

czwarty.

Potem Bóg rzekł: Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo

niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba! Tak stworzył Bóg wielkie potwory
morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz

wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc, że były dobre,
pobłogosławił je tymi słowami: Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały

wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi. I tak upłynął wieczór i
poranek - dzień piąty.

Potem Bóg rzekł: Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło,

zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów! I stało się tak. Bóg

uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt, bydła i wszelkich zwierząt pełzających po
ziemi. I widział Bóg, że były dobre.

A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka a Nasz obraz, podobnego Nam.

Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad

ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył:

stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich:
Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie

poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad
wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelką

roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w
sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego

i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i
ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona. I stało się

- 96 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

tak. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I tak upłynął

wieczór i poranek - dzień szósty.

W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy

[stworzeń]. A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował,
odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął.

Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym

bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając. Oto są dzieje

początków po stworzeniu nieba i ziemi. Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo, nie
było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie

wzeszła - bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka, który by
uprawiał ziemię i rów kopał w ziemi, aby w ten sposób nawadniać całą

powierzchnię gleby - wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w
jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.

A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie, Pan Bóg umieścił tam

człowieka, którego ulepił. Na rozkaz Pana Boga wyrosły z gleby wszelkie drzewa

miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące oraz drzewo życia w środku tego ogrodu i
drzewo poznania dobra i zła.

Z Edenu zaś wypływała rzeka, aby nawadniać ów ogród, i stamtąd się

rozdzielała, dając początek czterem rzekom. Nazwa pierwszej - Piszon; jest to ta,

która okrąża cały kraj Chawila, gdzie się znajduje złoto. A złoto owej krainy jest
znakomite; tam jest także wonna żywica i kamień czerwony. Nazwa drugiej rzeki -

Gichon; okrąża ona cały kraj - Kusz. Nazwa rzeki trzeciej - Chiddekel; płynie ona
na wschód od Aszszuru. Rzeka czwarta - to Perat.

Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby

uprawiał go i doglądał. A przy tym Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: Z

wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z
drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz,

niechybnie umrzesz.

Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię

mu zatem odpowiednią dla niego pomoc. Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta
lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby

przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił
mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa.

I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i

wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla

mężczyzny. Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i
gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem.

Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A

gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością

z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z
mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę

swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.

Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie

wstydu. A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan
Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie

jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?

Niewiasta odpowiedziała wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeść

możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział:
Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli.

Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że

gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie

znali dobro i zło. Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do
jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do

- 97 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi,

który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są
nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski.

Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga

przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się

przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu. Pan Bóg zawołał na mężczyznę i
zapytał go: Gdzie jesteś? On odpowiedział: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie,

przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się. Rzekł Bóg: Któż ci powiedział, że
jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść? Mężczyzna

odpowiedział: Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i
zjadłem.

Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: Dlaczego to uczyniłaś? Niewiasta

odpowiedziała: Wąż mnie zwiódł i zjadłam. Wtedy Pan Bóg rzekł do węża:

Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i
polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni

twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy
potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu

piętę. Do niewiasty powiedział: Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej
brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz

kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą.

Do mężczyzny zaś Bóg rzekł: Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z

drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść -
przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od

niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. Cierń i oset będzie ci ona
rodziła, a przecież pokarmem twym są płody roli. W pocie więc oblicza twego

będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś
wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!

Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matką wszystkich

żyjących. Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i

przyodział ich. Po czym Pan Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro
i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z

drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki. Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden,
aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty.

Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i

połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia.

Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina, i

rzekła: Otrzymałam mężczyznę od Pana. A potem urodziła jeszcze Abla, jego

brata. Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. Gdy po niejakim czasie Kain
składał dla Pana w ofierze płody roli, zaś Abel składał również pierwociny ze swej

trzody i z ich tłuszczu, Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; na Kaina zaś i na jego
ofiarę nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. Pan

zapytał Kaina: Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura?
Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie

będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty
masz nad nim panować. Rzekł Kain do Abla, brata swego: Chodźmy na pole. A

gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go.

Wtedy Bóg zapytał Kaina: Gdzie jest brat twój, Abel? On odpowiedział: Nie

wiem. Czyż jestem stróżem brata mego? Rzekł Bóg: Cóżeś uczynił? Krew brata
twego głośno woła ku mnie z ziemi! Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która

rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. Gdy
rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem

będziesz na ziemi!

Kain rzekł do Pana: Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. Skoro

- 98 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobą, i być tułaczem i

zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!

Ale Pan mu powiedział: O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną

pomstę poniesie! Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go
spotka. Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, na wschód od

Edenu. Kain zbliżył się do swej żony, a ona poczęła i urodziła Henocha.

Gdy Kain zbudował miasto, nazwał je imieniem swego syna: Henoch.

Henoch był ojcem Irada, Irad ojcem Mechujaela, a Mechujael ojcem Metuszaela,
Metuszael zaś Lameka. Lamek wziął sobie dwie żony. Imię jednej było Ada, a

drugiej - Silla. Ada urodziła Jabala; on to był praojcem mieszkających pod
namiotami i pasterzy. Brat jego nazywał się Jubal; od niego to pochodzą wszyscy

grający na cytrze i na flecie. Silla - ona też urodziła Tubal-Kaina; był on kowalem,
sporządzającym wszelkie narzędzia z brązu i z żelaza.

Siostrą Tubal-Kaina była Naama. Lamek rzekł do swych żon, Ady i Silli:

Słuchajcie, co wam powiem, żony Lameka. Nastawcie ucha na moje słowa: Gotów

jestem zabić człowieka dorosłego, jeśli on mnie zrani, i dziecko - jeśli mi zrobi
siniec! Jeżeli Kain miał być pomszczony siedmiokrotnie, to Lamek siedemdziesiąt

siedem razy!

Adam raz jeszcze zbliżył się do swej żony i ta urodziła mu syna, któremu

dała imię Set, gdyż - jak mówiła - dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla,
którego zabił Kain. Setowi również urodził się syn; Set dał mu imię Enosz. Wtedy

zaczęto wzywać imienia Pana.

Oto rodowód potomków Adama. Gdy Bóg stworzył człowieka, na

podobieństwo Boga stworzył go; stworzył mężczyznę i niewiastę, pobłogosławił ich
i dał im nazwę "ludzie", wtedy gdy ich stworzył.

Gdy Adam miał sto trzydzieści lat, urodził mu się syn, podobny do niego

jako jego obraz, i dał mu na imię Set. A po urodzeniu się Seta żył Adam osiemset

lat i miał synów oraz córki. Ogólna liczba lat, które Adam przeżył, była dziwięćset
trzydzieści. I umarł.

Gdy Set miał sto pięć lat, urodził mu się syn Enosz. A po urodzeniu się

Enosza żył osiemset siedem lat i miał synów oraz córki. I umarł Set, przeżywszy

ogółem dziewięćset dwanaście lat.

Gdy Enosz miał dziewięćdziesiąt lat, urodził mu się syn Kenan. I żył Enosz

po urodzeniu się Kenana osiemset piętnaście lat, i miał synów oraz córki. Enosz
umarł, przeżywszy ogółem dziewięćset pięć lat.

Gdy Kenan miał lat siedemdziesiąt, urodził mu się Mahalaleel. A po

urodzeniu mu się Mahalaleela żył Kenan osiemset czterdzieści lat i miał synów i

córki. I gdy Kenan przeżył ogółem dziewięćset dziesięć lat, umarł.

Gdy Mahalaleel miał sześćdziesiąt pięć lat, urodził mu się syn Jered. A po

urodzeniu się Jereda żył osiemset trzydzieści lat i miał synów i córki. Gdy
Mahalaleel miał ogółem osiemset dziewięćdziesiąt pięć lat, umarł.

Gdy Jered miał sto sześćdziesiąt dwa lata, urodził mu się syn Henoch. A

po urodzeniu się Henocha Jered żył osiemset lat i miał synów i córki. Jered przeżył

ogółem dziewięćset sześćdziesiąt dwa lata, i umarł.

Gdy Henoch miał sześćdziesiąt pięć lat, urodził mu się syn Metuszelach.

Henoch po urodzeniu się Metuszelacha żył w przyjaźni z Bogiem trzysta lat i miał
synów i córki. Ogólna liczba lat życia Henocha: trzysta sześćdziesiąt pięć. Żył więc

Henoch w przyjaźni z Bogiem, a następnie znikł, bo zabrał go Bóg.

Gdy Metuszelach miał sto osiemdziesiąt siedem lat, urodził mu się syn

Lamek. Po urodzeniu się Lameka żył jeszcze siedemset osiemdziesiąt dwa lata i
miał synów i córki. Metuszelach umarł mając ogółem dziewięćset sześćdziesiąt

dziewięć lat.

Gdy Lamek miał sto osiemdziesiąt dwa lata, urodził mu się syn. A dając mu

- 99 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

imię Noe, powiedział: Ten niechaj nam będzie pociechą w naszej pracy i trudzie

rąk naszych na ziemi, którą Pan przeklął. Lamek po urodzeniu się Noego żył
pięćset dziewięćdziesiąt pięć lat i miał synów i córki. Umierając Lamek miał ogółem

siedemset siedemdziesiąt siedem lat. A gdy Noe miał pięćset lat, urodzili mu się:
Sem, Cham i Jafet. A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki.

Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za

żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały.

Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze,

gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat. A w

owych czasach byli na ziemi giganci; a także później, gdy synowie Boga zbliżali się
do córek człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w

owych dawnych czasach.

Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że

usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się.
Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi,

bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem.

Tylko Noego Pan darzył życzliwością. Oto dzieje Noego. Noe, człowiek

prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w
przyjaźni z Bogiem żył Noe. A Noe był ojcem trzech synów: Sema, Chama i Jafeta.

Ziemia została skażona w oczach Boga. Gdy Bóg widział, iż ziemia jest

skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, rzekł do Noego:

Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna
wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią. Ty zaś zbuduj sobie

arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i
zewnątrz. A oto, jak masz ją wykonać: długość arki - trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci

jej szerokość i wysokość jej – trzydzieści łokci. Nakrycie arki, przepuszczające
światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej

ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią. Ja zaś sprowadzę na ziemię
potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia;

wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto
do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów. Spośród wszystkich istot

żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od
zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po

parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty nabierz sobie wszelkiej
żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i zgromadź u siebie, aby była

na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt.

I Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić. A potem Pan rzekł

do Noego: Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo przekonałem się, że tylko ty
jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Z wszelkich zwierząt czystych weź

z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej
parze: samca i samicę; również i z ptactwa - po siedem samców i po siedem

samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi. Bo za siedem
dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści

nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek
stworzyłem.

I spełnił Noe wszystko tak, jak mu Pan polecił. Noe miał sześćset lat, gdy

nastał potop na ziemi. Noe wszedł z synami, z żoną i z żonami swych synów do

arki, aby schronić się przed wodami potopu. Ze zwierząt czystych i nieczystych, z
ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, po dwie sztuki, samiec i samica,

weszły do Noego, do arki, tak jak mu Bóg rozkazał.

A gdy upłynęło siedem dni, wody potopu spadły na ziemię. W roku

sześćsetnym życia Noego, w drugim miesiącu roku, siedemnastego dnia miesiąca,
w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły

- 100 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

się upusty nieba; przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na

ziemię. I właśnie owego dnia Noe oraz jego synowie, Sem, Cham i Jafet, żona
Noego i trzy żony jego synów weszli do arki, a wraz z nimi wszelkie gatunki

zwierząt, bydła, zwierząt pełzających po ziemi, wszelkiego ptactwa. Wszelkie
istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze do Noego do arki. Gdy już

weszły do arki samiec i samica każdej istoty żywej, jak Bóg rozkazał Noemu, Pan
zamknął za nim drzwi.

A potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę

ponad ziemię. Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się

wysoko ponad ziemią, arka płynęła po powierzchni wód. Wody bowiem podnosiły
się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były

pod niebem. Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je.
Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych zwierząt i z

wszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wyginęły wraz ze
wszystkimi ludźmi. Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające tchnienie

życia, wszystkie, które żyły na lądzie, zginęły.

I tak Bóg wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka

do bydła, zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało
doszczętnie wytępione z ziemi. Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce. A

wody stale się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt dni. Ale Bóg, pamiętając o
Noem, o wszystkich istotach żywych i o wszystkich zwierzętach, które z nim były w

arce, sprawił, że powiał wiatr nad całą ziemią i wody zaczęły opadać.

Zamknęły się bowiem zbiorniki Wielkiej Otchłani tak, że deszcz przestał

padać z nieba. Wody ustępowały z ziemi powoli, lecz nieustannie, i po upływie stu
pięćdziesięciu dni się obniżyły. Miesiąca siódmego, siedemnastego dnia miesiąca

arka osiadła na górach Ararat. Woda wciąż opadała aż do miesiąca dziesiątego. W
pierwszym dniu miesiąca dziesiątego ukazały się szczyty gór. A po czterdziestu

dniach Noe, otworzywszy okno arki, które przedtem uczynił, wypuścił kruka; ale ten
wylatywał i zaraz wracał, dopóki nie wyschła woda na ziemi. Potem wypuścił z arki

gołębicę, aby się przekonać, czy ustąpiły wody z powierzchni ziemi. Gołębica, nie
znalazłszy miejsca, gdzie by mogła usiąść, wróciła do arki, bo jeszcze była woda

na całej powierzchni ziemi; Noe, wyciągnąwszy rękę, schwytał ją i zabrał do arki.
Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni, znów wypuścił z arki gołębicę i ta wróciła

do niego pod wieczór, niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego. Poznał
więc Noe, że woda na ziemi opadła. I czekał jeszcze siedem dni, po czym wypuścił

znów gołębicę, ale ona już nie powróciła do niego.

W sześćset pierwszym roku, w miesiącu pierwszym, w pierwszym dniu

miesiąca wody wyschły na ziemi, i Noe, zdjąwszy dach arki, zobaczył, że
powierzchnia ziemi jest już prawie sucha.

A kiedy w miesiącu drugim, w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła,

Bóg przemówił do Noego tymi słowami: Wyjdź z arki wraz z żoną, synami i z

żonami twych synów. Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: z ptactwa,
bydła i zwierząt pełzających po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi, niech będą

płodne i niech się rozmnażają.

Noe wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów.

Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i
ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi. Noe zbudował ołtarz dla Pana i

wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze
całopalnej na tym ołtarzu.

Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył

ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości.

Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem
istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i

- 101 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

noc. Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów, mówiąc do nich: Bądźcie

płodni i mnóżcie się, abyście zaludnili ziemię. Wszelkie zaś zwierzę na ziemi i
wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się porusza

na ziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie. Wszystko, co
się porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak rośliny zielone,

daję wam wszystko. Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia. Upomnę się o
waszą krew przez wzgląd na wasze życie - upomnę się o nią u każdego

zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego - o życie
brata. Jeśli kto przeleje krew ludzką, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo

człowiek został stworzony na obraz Boga. Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się;
zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę.

Potem Bóg tak rzekł do Noego i do jego synów: Ja, Ja zawieram

przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą

żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są
przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi.

Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami
potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię. Po

czym Bóg dodał: A to jest znak przymierza, które ja zawieram z wami i każdą istotą
żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był

znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy
ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które

zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już
nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego jestestwa.

Gdy zatem będzie ten łuk na obłokach, patrząc na niego, wspomnę na

przymierze wieczne między mną a wszelką istotą żyjącą w każdym ciele, które jest

na ziemi. Rzekł Bóg do Noego: To jest znak przymierza, które zawarłem między
Mną a wszystkimi istotami, jakie są na ziemi.

- 102 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Opis potopu wg Berossosa na podstawie przekazu Aleksandra Polihistora.

W drugiej księdze historii Babilonii Berossosa znajduje się historia

dziesięciu królów chaldejskich i omówieniu okresów ich panowania, które razem

trwały sto dwadzieścia sarea czyli trzydzieści dwa tysiące lat, aż do potopu.

Po śmierci Ardatesa władzę przejął jego syn, Xisuthrus i panował przez

osiemnaście sarea. W tym czasie zdarzył się Wielki Potop, którego historia

przedstawia się następująco.

Xisuthrus miał widzenie, w którym objawił mu się Bóg, ostrzegając go, że

piętnastego dnia miesiąca Daestus zdarzy się powódź, która zniszczy ludzkość.
Bóg nakazał mu spisać historię początku, rozwoju i ostatecznego końca wszystkich

spraw, aż do chwili obecnej oraz polecił zakopać te relacje w bezpiecznym
miejscu, w mieście Słońca w Sippara.

Rozkazał mu zbudować statek, zabrać ze sobą przyjaciół i krewnych oraz

przechować na statku wszystko co potrzebne jest do utrzymania życia. Miał też

zabrać ze sobą wszystkie gatunki zwierząt, które fruwają albo pełzają po ziemi i
udać się na głęboką wodę. Xisuthrus zapytał więc Boga dokąd ma płynąć, a

odpowiedź brzmiała : “Do Bogów”, na co Xisuthrus zaczął się modlić za ludzkość.
Posłuchał boskiego ostrzeżenia i zbudował statek długi na pięć stadiów (888 m), a

szeroki na dwa stadia (355 m).

Wprowadził do niego wszystko, co przygotował, a na końcu zabrał żonę,

dzieci i przyjaciół. Gdy powódź trochę już osłabła, Xisuthrus wysłał ze statku kilka
ptaków. Te jednak nie znalazłszy żadnego pożywienia, ani miejsca do spoczynku

powróciły na statek. Po kilku dniach posłał je znowu i tym razem powróciły, lecz
nogi miały pobrudzone błotem. Powtórzył próbę po raz trzeci – ptaki już nie

powróciły.

Doszedł zatem do wniosku, że ziemia znajduje się już nad wodami. Zrobił

otwór w statku i zauważył, iż zatrzymał się na zboczu góry. Opuścił go natychmiast
wraz z żoną, córką i kapitanem. Xisuthrus oddał hołd ziemi, zbudował ołtarz i złożył

ofiary bogom. Ponieważ wszystkie obowiązki zostały dobrze wypełnione, Xisuthrus
i osoby towarzyszące, które opuściły statek zniknęły. Reszta, która pozostała na

pokładzie, gdy zorientowała się, że tamci zniknęli, zaczęła lamentować i wzywać
Xisuthrusa.

Nie zobaczyli go jednak, lecz usłyszeli w powietrzu jego głos, który

ostrzegał ich, by oddali bogom to, co im się należy. W podobny sposób dowiedzieli

się, iż bogowie nagrodzili go za jego pobożność i zabrali go do siebie, oraz że ten
sam zaszczyt spotkał jego żonę, córkę i kapitana. Obiecał im także pomoc w

dotarciu do Babilonii i odszukaniu pism w Sippara, które mieli ogłosić całej
ludzkości i dodał, że miejscem, w którym się znajdą będzie Armenia.

Ludzie, którzy usłyszeli te słowa, złożyli bogom ofiary, zrobili okrążenie i

udali się do Babilonu. W ten sposób statek osiadł w Armenii, częściowo zachował

się w Corduarum montibus w Armenii, a tamtejsi mieszkańcy zeskrobują
pokrywającą go smołę i używają jej jako leku i amuletu. I tak powrócili do Babilonii i

odnalazłszy pisma w Sippara zaczęli budować miasta i wznosić świątynie. Babilon
zapełnił się ludźmi.

W dziesiątym pokoleniu po potopie żył wśród Chaldejczyków - Abraham

mąż sprawiedliwy, wielki i świadom zjawisk niebieskich. Ojcem Abrama był Terach
był zwykłym bałwochwalcą. Sam Abraham pisze o tej ojcowskiej skłonności w

Apokalipsie Abrahama: "Ja, Abraham, przeznaczeniem bowiem moim było w
owym czasie odprawianie służby ofiarnej mojego ojca Teracha przy jego

drewnianych i kamiennych, i złotych, i srebrnych, i brązowych, bożkach. Udałem
się więc raz do świątyni; ujrzałem tam, iż kamienny bożek Merumat przewrócił się

- 103 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

do przodu i leżał u stóp żelaznego bożka Nachona".

Rodzice Abrahama wyznawali kult gwiazd - było to powszechnie przyjęte

nie tylko przez Arabów i Egipcjan, Babilończyków i Minejów, lecz również przez

wszystkie ludy starożytności. Ojciec Abrahama, Terach, pochodził z Ur w Chaldei,
a służba gwiazdom była tam w zwyczaju od bardzo dawna. A więc i narodziny

Abrahama wiązały się ściśle z układami gwiazd, o czym mówi zresztą przekaz
żydowski:

"Abraham, syn Teracha i Amtelai narodził się w Ur chaldejskim w miesiącu

tiszri, około roku 1948 po Dniu Stworzenia, w noc narodzin Abrahama przyjaciele

Teracha zebrali się na biesiadę. Ujrzeli wówczas niezwyczajną gwiazdę, jaka
pojawiła się na wschodniej stronie nieba; i zdało się, że gwiazda owa porusza się

niezwykle szybko i pochłania cztery inne gwiazdy, znajdujące się po czterech
stronach nieba. Wszyscy dziwili się temu zjawisku".

Zły król Nimrod, który był budowniczym miast i "dzielnym myśliwym przed

Panem" - jak opowiada Mojżesz - dowiedział się od swoich astrologów, ze wkrótce

narodzi się chłopiec, który zagrozi jego królestwu. Nimrod rozkazał więc na wszelki
wypadek zabić 70 tysięcy noworodków płci męskiej.

To zrozumiale, że matka Abrahama okropnie się wystraszyła i wraz z

dzieckiem postanowiła ukryć się w jaskini, której mrok rozświetlało tylko

promieniejące oblicze dziecięcia. Nikt niczego nie zauważył - poza archaniołem
Gabrielem, który śpiesznie sfrunął z nieba, żeby nakarmić dziecko. Pewnego razu

anioły ukryły Abrahama w chmurach i we mgle, dzięki czemu niewidoczny uszedł
prześladowcom, innym razem budowniczowie wieży Babel wrzucili go do

"rozpalonego pieca", bez szkody dla Abrahama.

W Apokalipsie Abrahama - przedstawiono jak dwaj wysłannicy

Najwyższego powiedli Abrahama "w niebo". Znalazłszy się wysoko nad Ziemią,
Abraham ujrzał "coś niczem światło, nie do opisania" i "wielkie postacie wołające

do siebie słowa, których nie rozumiałem". Abraham Pamięta dokładnie: wysokie
miejsce, na którym stali, obracało się raz w górę, raz w dół - raz miał Ziemię pod

sobą, potem widział w dole gwiazdy.

Nawet specjaliści nie są pewni, czy Abraham w ogóle istniał. "Starożytne

imię Ab-ram, które nie występuje nigdzie poza Księgą Rodzaju, znaczy 'wzniosły
ojciec' albo 'ojciec jest wzniosły'.

W Pierwszej Księdze Mojżeszowej czytamy: "A gdy wracał [Abram] po

zwycięstwie nad Kedorlaomerem i królami, którzy z nim byli, wyszedł mu na

spotkanie król Sodomy do doliny Szewe, doliny królewskiej. Melchisedek zaś, król
Salemu, wyniósł chleb i wino. A był on kapłanem Boga Najwyższego i błogosławił

mu mówiąc: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego,
stworzyciela nieba i ziemi! I niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który

wydal nieprzyjaciół twoich w ręce twoje! A Abram dał mu dziesięcinę ze
wszystkiego".

- 104 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

P O T O P wg przekazów sumeryjskich

Ut-napisztim mieszkał w mieście Szurupak nad Eufratem, gdzie ukazał mu

się we śnie Bóg Ea i uprzedził go, iż zamierza ukarać ludzi potopem za popełnione
grzechy.

Tylko jego i jego rodzinę postanowił uchronić przed zagładą. Polecił mu

więc zbudować wielką arkę i przenieść się tam wraz z całym dobytkiem, rodziną

czeladzią i zwierzętami.

Niebawem niebo zasnuła wielka czarna chmura i na ziemi zapanowały

nieprzeniknione mroki. Przez sześć dni trwała ulewa: wszystko zatonęło w wodzie.
Arka przybiła siódmego dnia do wierzchołka góry Nassir (Ararat).

Wszystko co miałem, wziąłem ze sobą, cały dobytek mego życia

załadowałem na okręt; rodzinę, wszystkich krewnych, zwierzęta z pola, bydło z

pastwisk, rzemieślników, wszystko na okręcie pomieściłem. Wszedłem do okrętu i
zawarłem wrota (...) Gdy wstała poranna jutrzenka, z widnokręgu nieba wzeszła

czarna chmura (...) Nagle światło dnia w ciemność się zamienia, brat nie widzi już
brata i nie poznawali się nawet mieszkańcy niebios.

Bogowie z trwogi przed potopem umknęli, wspinając się do nieba boga

Anu, gdzie jak psy skulili się pod ścianą.(...) Sześć dni i sześć nocy szalały po kraju

wichry i fale potopu, huragan zniewolił ziemię. A gdy zaświtał dzień siódmy, burza
przycichła. Potop, co srożył się niby armia wojowników, zelżał. Fale złagodniały,

ucichły złe wiatry, potop już się nie wzbierał i stanął u kresu. Spojrzałem na wodę,
już się nie burzyła, wszyscy ludzie utonęli w błocie! Iły sięgały dachów sadyb.(...)

Patrzałem gdzie ląd, gdzie horyzont morza; w odległości dwunastu miar,

ukazała się wyspa. Do góry Nassir dopłynął mój okręt, góra Nassir uchwyciła arkę,

okręt stanął jak na kotwicy. Skoro nastał dzień siódmy wypuściłem gołębia, dałem
mu polecieć, odleciał mój gołąb, lecz powrócił, nie miał gdzie spocząć, dlatego

powrócił. Wypuściłem jaskółkę dałem jej polecieć, odleciała moja jaskółka, lecz
znowu powróciła, nie miała gdzie spocząć dlatego powróciła. Zwolniłem kruka,

puściłem go w świat. A kruk odleciał w dal, spostrzegł, że wody opadają; pożywia
się, lata, kracze i już nie wraca.

Księga Ezechiela

w pierwszym rozdziale opisuje wóz Boga.

Ezechiel - kapłan żydowski, żyjący w VI w. p.n.e., jeden z tak zwanych

proroków większych, działał w Jerozolimie. 598-597 pne., został uprowadzony
wraz z Izraelitami przez Nabuchodonozora II do Babilonii ("niewola babilońska").

Na wygnaniu podtrzymywał wiarę w powrót do ojczyzny i zastanawiał się nad
kształtem przyszłego państwa żydowskiego. Zmarł na wygnaniu.

Przypisuje się jemu autorstwo Księgi Ezechiela (ok. 585 pne.), którą

przytacza żydowski Thalmud, a nie została zaliczona do kanonu Biblii. Znajduje się

tutaj bez wątpienia opis lądownika Bogów - helikoptera o czterech skrzydłach.

Wyobrażenie wozu.

Rozdział 1

Stało się to nad rzeką Chebar w trzydziestym roku, w piątym dniu

czwartego miesiąca, podczas gdy ja byłem pośród wygnańców, niebo otwarło się i
widziałem boże wizję. A było to piątego dnia miesiąca , piątego roku, odkąd wraz z

ludem Król Jehoiachin poszedł dźwigać pęta. Słowo Pana przyszło do kapłana
Ezekiela, syna Buzi, w Chaldei.

Tam ręka Pana przybyła do mnie. Ujrzałem burzę wichru, która nadeszła z

północy, ogromna chmura błyszcząca ogniem owinięta w jasność, w środku

- 105 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

którego rdzeń ognia błyszczał jak złoty blask pożogi. Oto ujrzałem w ogniowym

rdzeniu cztery postacie jakoby ludzkie, ale każda miała cztery twarze i cztery
skrzydła i ich nogi chodziły prosto; podeszwy ich stóp były okrągłe. Oni skrzyli się z

promieniami tak jak polerowany brąz.

Ich twarze były takie: każdy z czterech miał twarz człowieka, ale na prawej

stronie miał twarz lwa, a na lewej stronie twarz wołu, i w końcu każdy miał twarz
orła. Ich twarze i ich skrzydła można było oglądać ze wszystkich czterech stron; oni

skręcali gdy się poruszali, ale każdy szedł prosto naprzód.

Każdy szedł prosto naprzód; dokądkolwiek ich duch zapragnąć iść, tam oni

szli; oni skręcali kiedy oni poruszali się.

Ludzkie ręce były pod ich skrzydłami i skrzydła jednych dotykały innych.

Każdy miał dwa skrzydła rozciągające się powyżej tak że oni dotykali innego,
podczas gdy dwa skrzydła pokrywały ciało każdego.

Wśród żywych stworzeń coś jakby płonące węgle ognia można było

oglądać; oni wydawali się jakoby pochodnie, ruszając się tam i z powrotem wśród

żywych stworzeń. Ogień błyszczał, a z przodu tego wychodziły błyski błyskawicy.

Gdy patrzałem na te żywe stworzenia, widziałem koła na ziemi, jedno obok

każdego z czterech żywych stworzeń. Koła miały wygląd skrzącego się chryzolitu i
wszystkie cztery wyglądały te samo: były zbudowane jakby jedno koło było

wewnątrz innego. Mogły poruszać się w jakichkolwiek z czterech kierunków, w
którym były zwrócone, bez zmieniania kierunku gdy się poruszały. Cztery z nich

miały obręcze i widziałem, że ich obręcze były pełne oczu ze wszystkich stron
dookoła.

Gdy żywe stworzenia poruszały się, te koła ruszały się wraz nimi i kiedy

żywe stworzenia podnosiły się z Ziemi, koła te też unosiły się, dokądkolwiek ich

duch zapragnął iść, tam te koła szły i unosiły się wraz z żywymi stworzeniami; duch
żywych stworzenia był w kołach.

Ponad głowami żywych stworzeń, coś jakby firmament można było ujrzeć,

wydawał się jak błyszczący kryształ, rozciągnięty powyżej ich głów. Poniżej

firmamentu ich skrzydła były wyciągnięte, jedne ku innym. Każdy z nich miał dwa
pokrywające jego ciało.

Wtedy słyszałem dźwięk ich skrzydeł, jakby ryk potężnych wód, jak głos

Wszechmocnego. Kiedy ruszały się, dźwięk zgiełk był jak odgłos hałasu armii (i

gdy stały jeszcze, zniżając swe skrzydła). Powyżej firmamentu ponad ich głowami
coś jakby tron można było dostrzec, wyglądał jak z szafiru. Na tym siedziała, w

górze powyżej istota wyglądu człowieka.

W górę od jego talii ja widziałem coś, co błyszczało jak electrum, zaś na

dół od jego talii widziałem coś co wyglądało jak ogień, a był on otoczony
wspaniałością. Wspaniałość, która otaczała go jak łuk zorzy, która ukazuje się w

chmurach po deszczowym dniu. Taka była wizja sławy Pana.

- 106 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Posłowie

Ostatnio [2006 r.] uczeni Szwedzcy znależli w Chinach datowane na okres

542 - 500 milionów lat, najstarszee skamienieliny odchodów, pochodzące od
małego wodnego robaka należącego do rodziny "chaetognath", znanego jako

strzałka, który mógł posiadać długość do 10 centymetrów. Naukowcy mają
nadzieję odkryć przedhistoryczny ekosystem, dający pojęcie jak organizmy

oddziaływały wzajemnie na siebie. Dotąd przypuszczano, że życie
mikrobiologiczne pojawiło się na Ziemi ok. 65 mln. lat pne. w czasie uderzenia

planetoidy w półwysep Jukatan. Jednak musiało powstać, znacznie wcześniej i w
innych okolicznościach, jedno jest pewne, najpierw pojawiło się w praoceanie.

Rozwój rozlicznych form życia następował wolno i wiele milionów lat musiało
upłynąć zanim pojawiły się pierwsze ssaki.

Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Przybysze z planety Syriusza

zainicjowali na Ziemi wystąpienie życia w jego rozumnej formie około 450 tys. lat

temu, lub jeszcze wcześniej. Bowiem mimo usilnych starań "zatwardziałych
wyznawców teorii Darwina", do tej pory nie udało się znaleźć, przejściowej formy

pomiędzy małpoludami typu pithecantropus oraz homo sapiens (Cro Magnon).
Doczesne szczątki człowieka rozumnego datowane na 450 tys. lat temu

odnaleziono w Południowej Afryce.

Według przekazów sumeryjskich przybyło na naszą planetę sześciuset

przedstawicieli cywilizacji technicznej podzielonych na 12 oddziałów po 50
członków. Przybyli być może z którejś planety Syriusza, celem wydobywania złota,

srebra, platyny, ołowiu, rtęci i innych minerałów. Początkowo zamierzali
wydobywać metale z wód oceanu, ale gdy ten zamiar nie powiódł się

postanowiono wydobywać minerały kopaniach w kraju Arali - Ofir.

Warunki pracy w głębokich kopalniach południowo - afrykańskich były

nieznośne – wkrótce wielu z nich się zbuntowało i odmówiło dalszej pracy. Niejako
tą informację potwierdzają więc wzmianki w Biblii o upadłych aniołach.

Wg tabliczek sumeryjskich do tej żmudnej pracy zaczęto wykorzystywać

istniejących praludzi (pitekantropus), których nie potrafiono jednak okiełznać.

Wówczas areopag złożony z dwunastu przywódców zadecydował o stworzeniu
niewolników, którzy zastąpią bogów w tej trudnej pracy. Postanowiono

zmodyfikować genetycznie pewien gatunek małp człekokształtnych, nie
wykorzystano w tym celu pitekantropów, ponieważ nadal obawiano się ich

nieprzewidywalnego zachowania i nieposłuszeństwa.

Odpowiednio przygotowano jajo samicy małpy człekokształtnej, które

zapłodnił, jeden z bogów Enki, następnie zapłodnione jajo umieszczono w łonie
bogini Nimursag.

Osobnicy zrodzeni w wyniku takich zabiegów byli najczęściej bezpłodni, a

poza tym charakteryzowali się wieloma wadami genetycznymi, które sumiennie

wylicza jedna z tabliczek sumeryjskich, a więc niemożność zatrzymania moczu,
wady nerek i wątroby. Takich nienormalnych dzieci bogini Nimursag powiła

sześcioro. Później tą technikę udoskonalono i pierwszym udanym osobnikiem był
Adapa, którego wydała na świat bogini Ninki. Niewątpliwy ten sukces spowodował,

że rozpoczęto produkcję seryjną - pierwszą serię udoskonalonych osobników
nazwano Adamu.

Rozumne życie na Ziemi zostało zainicjowane prawdopodobnie poprzez

wprowadzanie genów własnych Bogów i dokonywanie mutacji genetycznych oraz

sprawdzanie jak wytworzone przez nich istoty zachowują się w środowisku
ziemskim. Działanie takie jest przecież zrozumiałe choćby z czysto ludzkiego

punktu widzenia, znane jest przecież pojęcie uszlachetniania rasy włościan w
feudalnej Europie. W celu zapewnienia czystości rasowej początkowo ludzi

- 107 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

umieszczono w enklawie zwanej Edenem lub Rajem, istotną w tej materii jest

przestroga zawarta w Biblii dotycząca mieszania się ludzi ze zwierzętami.

Po wykonaniu tej misji “Bogowie” powrócili na swoją planetę, pozostawiono

na Ziemi władcę, którym jako pierwszy został O z y r y s - D i o n i z o s .

Później jeszcze przed opuszczeniem Ziemi przez O z y r y s a ,

pozostawiono Nadzorców i ustanowiono gubernatora, którym został H e n o c h .
Przez pewien czas Nadzorcy zamieszkiwali na ziemi razem z ludźmi, wspomina o

tym również Biblia, uczyli ich podstawowych pojęć i zajęć. Oczywiście była to
wysoko rozwinięta cywilizacja zdolna przewidzieć wystąpienie i skutki kataklizmu

na skalę globalną, a takim był niewątpliwie potop.

Nibiru – Marduk przechwycony przez nasz system planetarny co 17 741 lat

zbliża się do ziemi powodując trzęsienia ziemi i inne kataklizmy. Przyczyną
biblijnego potopu mogło być takie właśnie wydarzenie kosmiczne.

Przybyła ekspedycja ratunkowa, w skład której wchodzili Bogowie

Olimpijscy, zaniepokojeni losem stworzonej przez siebie cywilizacji na wiele lat, a

może nawet stuleci przed zaistnieniem hipotetycznego potopu. Przybysze
postanowili uratować najbardziej wartościowe jednostki ludzkie i większość

gatunków zwierząt, oczywiście nie obyło się bez ofiar wyginęła większa część
ludności oraz wiele gatunków zwierząt m. in. mamuty.

Być może Edenem lub Rajem była odizolowana wyspa na Atlantyku –

Atlantyda lub może dolina obecnego Morza Czarnego, zalana przez wody Morza

Śródziemnego pod koniec ostatniego zlodowacenia, albo kontynent Mu, zajmujący
obszar Mórz Południowych zniszczony przez wybuch wulkanu na Sumatrze ca 80

tys. lat temu.

Sumerowie uważali, że system słoneczny składa się z dwunastu ciał

niebieskich. W skład tego układu wchodziła dziesiąta planeta – nieznana
współczesnej nauce: Nibiru – Marduk poruszająca się po wydłużonej orbicie

eliptycznej o okresie obiegu wokół Słońca (1 sarea = 3 600 lat). Dziesiąta

planeta,

którą Sumerowie nazywali Tiamat, a Grecy Faetonem początkowo obiegała Słońce

pomiędzy Marsem i Jowiszem.

Planeta owa miała taką samą orbitę jak obecnie asteroida Ceres tzn. okres

obiegu wokół Słońca wynosił 1 682 dni, przecinała orbitę Marsa co 1172 dni, a
Jowisza co 2748 dni. Według informacji Sumerów Nibiru – Marduk został

przechwycony przez nasz system i co 17 742 lata zbliża się do ziemi powodując
trzęsienia ziemi i inne kataklizmy. Jak twierdzą Sumerowie skrzydlata planeta

Nibiru – Marduk jest wówczas widoczna gołym okiem na południowo – wschodnim
niebie.

Sumerowie podali również miejsce kosmodromu, na którym miały lądować

prehistoryczne pojazdy kosmiczne, wg tych informacji bogowie lądowali na terenie

obecnej Arabii Saudyjskiej ok. 150 km na północny wschód od miejscowości
Djouph na 30o długości północnej i 44,15o szerokości wschodniej, więc niedaleko
istniejącego rurociągu naftowego.

Sumerowie podawali ciała niebieskie kolejności w odwrotnej od obecnie

przyjętej – taka numeracja wyraźnie wskazuje na pochodzenie z zewnątrz naszego

układu słonecznego:

1 Nibiru – Marduk

7 Mars – Lamu

2 Pluton – Gaga

8 Ziemia – Ti

3 Neptun – Ea

9 Księżyc – Kingu

4 Uran – Amu

10 Wenus – Lamamu

5 Saturn – Anshar

11 Merkury – Mumu

6 Jowisz – Kishar

12 Słońce – Apsu

- 108 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Syriusz jest najbliższą gwiazdą naszego Słońca – odległość 9 lat

świetlnych i najjaśniejszą - jej wielkość gwiazdowa wynosi 1,58. Układ Syriusza
składa się przynajmniej z dwóch gwiazd Syriusza A i Syriusza B, który jest gwiazdą

neutronową - białym karłem o średnicy ca 30 000 km czyli zaledwie 2,5 razy
większy od Ziemi - masa gwiazdowa 0,98 gęstość 50 000 razy większa od gęstości

wody. Okres obiegu tego układu wokół wspólnego środka ciężkości wynosi 50 lat.

Tyle wiedza współczesna, natomiast Dogonowie prymitywne plemię z Mali

zna jeszcze Syriusza C oraz twierdzą, że wokół Syriusza C porusza się planeta, z
którą kojarzą pojawienie się życia na Ziemi.

Według obliczeń astronomów około 4,5 mln. lat temu nastąpiło zderzenie

kosmiczne Tiamat ze znacznie większym obiektem kosmicznym Nibiru – Marduk.

Sprawą wątpliwą jest aby w tym czasie istniał rodzaj ludzki, zatem o ile astronomie
nie mylą się, informacja o tym zdarzeniu mogła zostać przekazane ludziom tylko

przez Bogów. W wyniku tego kataklizmu powstał pas asteroid między Marsem i
Jowiszem, a także nasz Księżyc.

Istotnym potwierdzeniem wystąpienia potopu jest Wielka Grota w Shani-

Dar w Kurdystanie, na terenie Iraku, u zbiegu granic Turcji i Iranu, w bezpośredniej

bliskości góry Ararat, na wysokości 750 m n.p.m., która stanowi doskonałą
ilustracje historii ludzkości ostatnich 100 000 lat. Z wykopalisk wynika, że Wielka

Grota w Shani-Dar zamieszkiwana była przez przynajmniej 100 000 lat [wg
datowania

C], a wielki kataklizm - potop nawiedził te tereny około 12 000 lat temu

i wypłukał warstwę ziemi o grubości ca 10 m.

Istnieje poważne podejrzenie, że odkryte przez Wooleya, w 1922 r. koło

miasta Ur w Mezopotamii, pod dwu i pół metrową warstwą gliny i mułu rzecznego,
bogate grobowce Króla A-Bar-Gi i Królowej Shub-Ad w istocie są grobowcami

władców Miasta-Państwa Ur przed potopem. Król A-Bar-Gi i Królowa Shub-Ad nie
występują w żadnym spisie dynastycznym międzyrzecza. W pośmiertnej drodze

towarzyszył im cały dwór: Królowi 62 dworzan, natomiast Królowej: 68 dwórek.

W grobach tych znaleziono liczne wyroby ze złota: diademy, puchary,

kubki, okucia harfy wyobrażające głowy byków, srebra: diademy, elementy
uzbrojenia, lapis lazuli: paciorki, ornamenty figuralne, konchy i miedzi: hełmy, dzidy

oraz dziwny rydwan z płozami zamiast kół zaprzężony w osły, wozy zaprzężone w
woły, tron królewski ze srebrnymi okuciami wyobrażającymi głowy lwów.

Znaleziska wyraźnie sugeruje, że mamy do czynienia z wiekiem srebra, nie
znaleziono bowiem w tych grobach żadnych przedmiotów z brązu, a jedynie

wyroby z miedzi. Groby te są niewątpliwie błędnie datowane przez oficjalną
archeologię na ca !!! 2 900 lat pne.

Atlantyda wg przekazu Platona miała powierzchnię ca 200 tys. km

. Nazwa

Atlantyda wg przekazu fryzyjskiego Oera Linda Boek znaczy Stara Ziemia [Atlantis
– Altland – Aldland].

Dopiero Abraham mąż sprawiedliwy i wielki usunął z praktyk religijnych

międzyrzecza zwyczaj składania bogom krwawych ofiar z pierworodnych dzieci i

zastępowanie ich barankiem ofiarnym.

Amenhotep IV - Echnaton [1369 - 1332 pne.] był synem Amenhotepa III i

Królowej Tiy, pochodzenia hebrajskiego i był dziesiątym Królem osiemnastej
Dynastii. Faraon ten uznany został heretykiem. Egipt nigdy nie był bardziej bogaty,

bardziej potężny, ani bardziej bezpieczny. Echnaton żył w szczytowym punkcie
cesarskiej sławy Egiptu. Wzdłuż Nilu budowano setki świątyń oddając hołd Bogom.

Egipcjanie wierzyli, że Egipt będzie prosperował, gdy Bogowie będą zadowoleni.
Echnaton i jego rodzina mieszkali w Tebach, wielkim ośrodku pobożności, miasta

należało do Boga Amuna. Tysiące Kapłanów służyło Bogom, dużo zarabiając na

- 109 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

wykonywaniu kultów religijnych połączonych z czcią Bogów. Przypuszczalnie

Echnaton jako dziecko był wygnańcem rodziny, ponieważ cierpiał na chorobę
genetyczną. W roku 1352 pne. Echnaton wstąpił na tron po śmierci swego ojca

Amenhotepa III, choć był właściwie nastolatkiem, ale takie było życzenie Królowej
Tiy, jednak dzierżył tron dość krótko, panowanie Echnatona trwało 16 lat. Był to

trudny okres w egipskiej historii, wielu uczonych utrzymuje, że Echnaton był
odpowiedzialny za ten upadek, choć wiele dowodów wskazuje, że schyłek już

zaczął się wcześniej. Przypuszczalnie w celu zmniejszenia polityczną potęgi kasty
Kapłanów Echnaton dokonał reformę religii rugującą z Egiptu politeizm, zastępując

wiarę w wielu Bogów przez monoteizm skupiony wokół Ra-Atona, Boga
słonecznego dysku. Echnaton był zapewne prekursorem monoteizmu - stworzył w

państwie faraonów w pełni monoteistyczną religię Ra-Atona.

Zapewne te religia miała wpływ na misję Mojżesza, która miała na celu

uporządkowanie, a jednocześnie sformalizowanie zasad funkcjonowania
społeczności ludzkiej. Bóg ustanowił i nadał ludziom Dekalog i zapewne

wielokrotnie odbywały się drobne ingerencje w losy ludzkości.

Wszystko wskazuje na to, że postęp rozwoju cywilizacji ludzkiej jest nadal

monitorowany przez „Bogów”. Należy przypuszczać, że z chwilą gdy osiągniemy
akceptowalny przez nich poziom moralny, intelektualny i techniczny, być może

dojdzie do otwartego zbliżenia z tą cywilizacją.

W. J. S.

- 110 -

ARISTOKLES – PLATON

ATLANTYDA

Opracował Włodzimierz J. Szypura

Puszczając wodze fantazji i przyjmując pewne założenia z prastarych przekazów:

1. Rok 0 = -1 r. pne.
2. Narodzenie Chrystusa nastąpiło w -4 r. w czasie ostatniego zbliżenia Marduka.

3. Potop nastąpił -8 498 r. podczas ostatniego zbliżenia Marduka i globalnej

katastrofy.

4. Okres obiegu Marduka wokół Słońca wynosi 3 600 lat Juliańskich = 3 548 lat.
5. Co 5 okresów obiegu Marduka a więc co 18 000 lat Juliańskich = 17 742 lat

następuje katastroficzne zbliżenie z Ziemią.

Przy takich założeniach można określić, że następne zbliżenie Marduka do

Ziemi wystąpi ok. 3 544 roku, zaś następny kataklizm nastąpi ok. roku 9 242.

Czas życia i datowania wg Biblii:

Imię

Długość życia Czas ur. od ur.

Adama

Data ur. Czas

bezwględny

Adam

830

-10 163

Set

912

130

-10 033

Enosz

905

105

-10 058

Kenan

910

-10 064

Mahalaleel

895

-10 093

Jered

962

-10 098

Henoch

365

162

-10 001

Metuszelach

969

-10 098

Lamek

777

187

-9 976

Noah

950

182

-9 981

Potop

1665

-8 498

- 111 -

S t a r o ż y t n i B o g o w i e

SUMER

EGIPT

GRECJA

RZYM

Gaja

Gea

Atan, Horus

Uranos

Tiamat

Tefnut

Pontos

An – Anu

Kronos

Anshar

Reja

Enki

Zeus

Jowisz

Ninlil

Hera

Junona

Istar

Neith

Atena

Minerwa

Inanna

Artemis

Diana

Posejdon

Neptun

Ptah

Hefajstos

Wulkan

Hestia

Westa

Nergal

Anubis

Hades

Pluton

Ereshkigal

Hathor

Afrodyta

Wenus

Utu

Amon

Helios

Sol

Marduk

Faeton

Prometeusz

Ninhursag

Maat

Ares

Mars

Gilgamesh

Herakles

Herkules

Sin

Izyda

Demeter; Selene Ceres; Luna

Ozyrys

Dionisos

Bacchus

Set

Tyfon

Lamek*

Oros

Apollo

Thoth

Hermes

Henoch*

* - dotyczy Judaizmu

System miar starożytnej Grecji

Miary długości:

Daktylos – cal

1,85 cm

Palajste – piędź

= 4 cale

7,40 cm

Pus – stopa

= 16 cali

29,6 cm

Pygon

= 20 cali

37 cm

Pechys – łokieć

= 1,5 stopy

44,4 cm

Orgyja – sążeń

= 6 stóp

1,776 m

Plethron

= 100 stóp

29,6 m

Stadion

= 600 stóp

177,6 m

Parasang

= 30 stadiów

5,328 km

Stathmos - staje

= 150 stadiów 26,64 km

Wagi i pieniądze:

Obol

0,73 g srebra

Drachma

= 6 oboli

4,36 g srebra

Mina [uncja]

= 100 drachm 0,44 kg srebra = 33 g złota

Talent

= 60 min

26,2 kg srebra = 2 kg złota.

Document Outline

Co stary Kritias powiedział powtarzając to za Solonem, to w krótkim streszczeniu usłyszałeś, Sokratesie. Kiedyś wczoraj mówił o państwie i o tych ludziach, których opisywałeś, ja się dziwiłem, bo przypomniałem sobie to, co dziś mówię, i myślałem sobie, jak ty cudownie, bo to był jakiś przypadek, a jednak celowy, zgadzałeś się po większej części z tym, co Solon mówił. Na razie nie chciałem się odzywać, bom nie dość dobrze pamiętał – to już tak dawno było. Pomyślałem sobie, żem powinien najpierw sam sobie dobrze wszystko przypomnieć, a dopiero potem mówić. Dlatego też prędko zgodziłem się z tobą na twoją wczorajszą propozycję, uważając, że jak to zawsze w takich sprawach, najtrudniej jest przynieść w dyskusji jakąś myśl odpowiednią do programu, to my pod tym względem nie będziemy w kłopocie, będziemy mieli materiału w sam raz. I tak też, jak on tu powiedział, wczoraj zaraz na wychodnym stąd, zestawiałem z tym, co się tu mówiło to, com sobie przypomniał. A kiedym odszedł, to po nocy prawie wszystko sobie przypomniałem i rozważyłem. Bo doprawdy, jak to mówią, to, czego się człowiek dowie w latach chłopięcych, to jakoś dziwnie trwa w pamięci. To, com wczoraj usłyszał, nie wiem, czybym sobie potrafił wszystko w pamięci odświeżyć. A z tego, com słyszał bardzo dawno, dziwiłbym się, gdyby mi jakiś szczegół uszedł. Słuchałem tego wtedy z wielką przyjemnością, to zabawa była dla mnie, staruszek chętnie mnie uczył, bo ja się go często wypytywałem, tak że to się u mnie jakby gorącą pieczęcią wypaliło w pamięci – pismo, którego nic nie zmyje. Toteż i tym dwom zaraz rano opowiadałem to samo, aby razem ze mną mogli brać udział w dyskusji. I teraz gotów jestem powiedzieć, dlaczego to wszystko było powiedziane, Sokratesie; nie tylko w streszczeniu, ale tak, jak to słyszałem, punkt po punkcie. Ci obywatele i to państwo, o którym nam wczoraj opowiadałeś jakby bajkę, przeniesiemy sobie tutaj w dziedzinę prawdy, bo to przecież jest nasze własne, dawne, i ci obywatele, o których myślałeś, to są, powiemy, nasi przodkowie naprawdę, ci, o których kapłan mówił. Wszystko się zgadza i to się też zgodzi, kiedy powiemy, że to są ci nasi z tamtych czasów. Więc wszyscy razem to pomiędzy siebie rozbierzemy i będziemy próbowali według sił oddać to tak, jak poleciłeś. Więc trzeba się zastanowić, Sokratesie, czy nam ta historia po myśli, czy też trzeba szukać jeszcze jakiejś innej na to miejsce.
Tu się dialog Kritiasa urywa się.
Dokończenie - ekstrapolacja na podstawie

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
58 07 Bismarck pirat Atlantyku id 416
Abolicja podatkowa id 50334 Nieznany (2)
4 LIDER MENEDZER id 37733 Nieznany (2)
katechezy MB id 233498 Nieznany
metro sciaga id 296943 Nieznany
perf id 354744 Nieznany
interbase id 92028 Nieznany
Mbaku id 289860 Nieznany
Probiotyki antybiotyki id 66316 Nieznany
miedziowanie cz 2 id 113259 Nieznany
LTC1729 id 273494 Nieznany
D11B7AOver0400 id 130434 Nieznany
analiza ryzyka bio id 61320 Nieznany
pedagogika ogolna id 353595 Nieznany
Misc3 id 302777 Nieznany
cw med 5 id 122239 Nieznany

więcej podobnych podstron

Atlantyda Atlantyda id 627872 Nieznany

Document Outline