Norweski system medialny

Uwarunkowania historyczne

• Pierwsza prasa to prasa zagraniczna: niemiecka

i angielska.

• W XIV w. Norwegia miała status du

ń

skiej

prowincji i w Kopenhadze znajdowało si

ę

centrum

ż

ycia publicznego.

• Prasa podlegała cenzurze.
• Dopiero w 1807 r. w okresie wojen

napoleo

ń

skich, z powodu blokady angielskiej

nało

ż

onej na Norwegi

ę

przestały tam dociera

ć

gazety z zagranicy, co spowodowało pustk

ę

na

rynku. Rodzimi drukarze zacz

ę

li stopniowo

wypełnia

ć

pustk

ę

.

• W 1814 r. Norwegia przeszła spod jurysdykcji du

ń

skiej w

uni

ę

norwesko-szwedzk

ą

. Kraj otrzymał konstytucj

ę

, a

administracja pa

ń

stwowa miała siedzib

ę

w Norwegii.

• Konstytucja (§100) gwarantowała wolno

ść

słowa i druku.

• Ju

ż

w 1819 r. zacz

ę

ły ukazywa

ć

si

ę

pierwsze gazety

opozycyjne. Jednak to król wydawał tzw. „przywileje
anonsów”.

• Od 1880 r. bardzo silne zwi

ą

zki prasy z polityk

ą

(tzw.

Prasa partyjna)

• Neutralno

ść

Norwegii podczas I w.

ś

w. wprowadziła

napi

ę

cie pomi

ę

dzy rz

ą

dem a opozycj

ą

. Kraj pozostał na

uboczu wielkich przemian kulturowych i nie pojawiły si

ę

tu gazety popularne.

Pocz

ą

tki radio

•

Pocz

ą

tki nale

ż

ały do pasjonatów.

•

1933 r. pa

ń

stwo przej

ę

ło

wszystkie aktywa 4 spółek
radiowych i utworzyło Norsk
Rikskringkasting (NRK- Norweska
Korporacja Publicznych
Nadawców Telewizyjnych i
Radiowych). NRK miała by

ć

finansowana z abonamentu i
licencji oraz posiadała wył

ą

czno

ść

nadawcz

ą

.

•

Powstał problem tzw. Czysto

ś

ci

j

ę

zykowej, w tej sprawie

zadecydował norweski parlament
– Storting, który nakazał
nadawanie w tzw. formach
wspólnych dla obu odmian
norweskiego (bokmal i nynorsk,
czyli du

ń

sko-norweski, i norweski)

II wojna

ś

wiatowa

• Oficjalnie kraj był neutralny,

lecz w 1940 r. został
„prewencyjnie” zaj

ę

ty przez

wojska niemieckie. W ko

ń

cu

kraj ten znalazł si

ę

pod

okupacj

ą

niemieck

ą

.

• Rz

ą

d emigrował do

Londynu, a coraz wi

ę

ksz

ą

rol

ę

zacz

ę

ła odgrywa

ć

brytyjska BBC. Nazi

ś

ci

zamkn

ę

li cz

ęść

tytułów,

niektóre skonfiskowali, a
pozostałe podporz

ą

dkowały

si

ę

doktrynie nazistowskiej.

Niemcy przej

ę

li tak

ż

e stacje

nadawcze.

• Mimo podporz

ą

dkowania prasy

okupantowi wzrastały nakłady prasy
lokalnej i rosło tak

ż

e samo czytelnictwo.

Szacuje si

ę

,

ż

e w 1940-45 r. wychodziło w

Norwegii ok.300 nielegalnych gazet,
wi

ę

kszo

ść

o dosy

ć

krótkim

ż

ywocie. Po

zako

ń

czeniu wojny rol

ę

prasy podziemnej

przej

ę

ły dotychczasowe tytuły legalnie

działaj

ą

ce.

Po wojnie

• Konflikt moralno-ideologiczny

• Prokuratura oceniła,

ż

e zyski gazet

ukazuj

ą

cych si

ę

podczas wojny powinny

zosta

ć

skonfiskowane, a nast

ę

pnie

wypłacone w formie odszkodowa

ń

tym,

które okupacja zmusiła do zamkni

ę

cia

działalno

ś

ci. Sko

ń

czyło si

ę

na tym,

ż

e 20

gazet zapłaciło razem 1,5 mln koron.

• 1946 r. – powstaje pierwszy zwi

ą

zek

zawodowy dziennikarzy Norsk
Journalistlag.

• 1950 r. – powstaje zwi

ą

zek zawodowy

redaktorów Norsk Redaktorforening, który
3 lata pó

ź

niej opracował tzw. Kart

ę

gwarantuj

ą

c

ą

redaktorowi pełn

ą

niezale

ż

no

ść

od wydawcy, b

ą

d

ź

zarz

ą

du

Pocz

ą

tki telewizji

• Szacuje si

ę

,

ż

e audytorium

jedynego norweskiego radia NRK
odbudowało si

ę

po wojnie w 100%

do 1950 r.

• 1954 r. – pierwszy próbny program

telewizyjny, dopiero 2 lata pó

ź

niej

norweski parlament przyj

ą

ł

wprowadzenie telewizji na stałe.
Oficjalna inauguracja nast

ą

piła

jednak dopiero w 1960 r. przez
norweskiego króla.

• Od pocz

ą

tku norweska telewizja nie miała przypomina

ć

wzorców ameryka

ń

skich. Lecz rok od powstania tv

pojawiły si

ę

pierwsze quizy. W ci

ą

gu kolejnych 14 lat

prawie wszyscy Norwegowie codziennie ogl

ą

dali

telewizj

ę

.

• Dziennikarze prasowi rozpocz

ę

li fal

ę

protestów przeciw

wprowadzeniu reklamy do telewizji. Obawiano si

ę

,

ż

e tv

zupełnie pozbawi pras

ę

wpływów finansowych. Dlatego

pojawiła si

ę

idea dofinansowywania mediów przez

pa

ń

stwo. Radio i tv były całkowicie pozbawione

konkurencji, dlatego pierwszymi beneficjentami byli
wydawcy ksi

ąż

ek. Pa

ń

stwo automatycznie kupowało

tysi

ą

c egzemplarzy ka

ż

dej ksi

ąż

ki. Zniesiono tak

ż

e 30%

podatek kinowy. Inicjatywa dofinansowywania prasy
wyszła od wydawców. Wprowadzono wi

ę

c ponad

podziałami partyjnymi subsydia dla prasy.

Pluralizacja rynku

• Lata 70-te przyniosły stabilizacj

ę

na rynku

medialnym, oraz odpolitycznienie mediów.

• W 1981 r. NRK traci monopol. Rozdano 30

koncesji na nadawanie. W ci

ą

gu pi

ę

ciu lat

pojawiło si

ę

na rynku blisko 300 podmiotów.

Prawo zabraniało gazetom prowadzenia
lokalnych rozgło

ś

ni, a rozgło

ś

nie nie mogły

zarabia

ć

na reklamie >>> pat. >>>Rz

ą

d

stopniowo zacz

ą

ł wycofywa

ć

si

ę

z zakazu

reklam w radiu. Stopniowa komercjalizacja.
Zacz

ę

ły tworzy

ć

si

ę

pierwsze koncerny

medialne, m.in.. ALLER z kapitałem du

ń

skim.

• W 1984 r. został zniesiony zakaz posiadania przez

gazety stacji radiowych czy telewizyjnych. Do gry
przyst

ą

pili dotychczasowi gracze rynku prasowego:

Orkla Media.

• NRK uruchomił dwa kolejne ogólnokrajowe programy

radiowe, zró

ż

nicowane pod wzgl

ę

dem grupy docelowej.

• 1993 r. Storting podj

ą

ł decyzj

ę

o uruchomieniu

komercyjnego radia ogólnokrajowego.

•

Do pocz

ą

tku lat 90-tych jedynym prywatnym nadawc

ą

telewizyjnym

był wspólny skandynawski TV3 nadawany ze Szwecji (telewizja
kablowa/satelitarna).

•

TVNorge pierwszy komercyjny lokalny nadawca telewizyjny, który
nadawał program tak

ż

e poza lokalne granice. Kapitał: Orkla Media

40%.

•

Dopiero w 1992 r. parlament zezwolił na utworzenie
ogólnokrajowego nadawcy komercyjnego. Jednak udział jednego
wła

ś

ciciela nie mógł wynosi

ć

wi

ę

cej ni

ż

20%.Finansowany z reklamy

– do 10% czasu antenowego. Połowa programów musiała by

ć

produkcji norweskiej. Siedziba poza stolic

ą

, dlatego wybrano

Bergen.

•

O koncesj

ę

walczyła Orkla i Schibsted (z Egmont- spółka du

ń

ska).

Wgrał ten drugi.

•

W 1993 r. zwi

ę

kszono próg własno

ś

ci do 33%, a reklamowy do

15%.

Koncentracja kapitału

• Reklama w powszechnym obiegu, mo

ż

liwo

ś

ci inwestycji

w ró

ż

nych sektorach rynku medialnego doprowadziły do

ugruntowania pozycji najwi

ę

kszych koncernów:

Schibsted, A-pressen i Orkla/Mecom Europe
kontroloway pod koniec lat 90-tych 80% rynku
prasowego.

• 1997 r. ograniczono udział jednego wła

ś

ciciela do 30%.

Ustanowiono te

ż

organ kontrolny Eierskapstilsynet

(Nadzór Własno

ś

ci), obecnie to Medietilsynet.

• Brak prawa prasowego. Prasa podlega takim samym

prawom jak inne przedsi

ę

biorstwa.

• Wa

ż

n

ą

rol

ę

odgrywaj

ą

tzw. Wewn

ę

trzne kodeksy

etyczne (Redaktorplakaten, czyli kodeks redaktorów i
Ver varsam-plakaten, czyli kodeks etyczny)

Rynek mediów – struktura

własno

ś

ciowa (2004r.)

• Schibsted – 26%

• A-pressen – 16 %

• Orkla/Mecom Europe (obecnie Edda

Media) – 13%

Prasa

•

2001 r. – 217 tytułów gazet.
Wi

ę

kszo

ść

ma mały nakład: od

2-5 tys. Egz.

•

Trzy najwi

ę

ksze gazety to:

-

VG – 343 000 egz.

-

Aftenposten – 252 000 egz.

-

Dagbladet – 162 000 egz.

•

W Norwegii mieszka 4,6 mln.
Ludzi, współczynnik
czytelnictwa tych 3 tytułów
wynosi wi

ę

c 0,16 czyli 4 razy

wi

ę

cej ni

ż

w Polsce.

• Wg Medienogre z 2005 r. 36% Norwegów

(9-79 l) czyta 1 gazet

ę

, 24% - 2, 13%

czyta 3 lub wi

ę

cej.

• Gazety s

ą

w wi

ę

kszo

ś

ci prenumerowane.

Prasa

•

Aftenposten

•

Adresseavisen

•

Bergens Tidende

•

Bergensavisen (The Bergen Newspaper)

•

Dagbladet (The Daily Paper)

•

Dagens Næringsliv

•

Dag og Tid (Day and Time)

•

Dagsavisen

•

Fædrelandsvennen (Friend of the Fatherland)

•

Klassekampen (Class Struggle)

•

Morgenbladet (Morning Paper)

•

Nationen

•

Ny Tid

•

Stavanger Aftenblad (Stavanger Evening Paper)

•

Verdens Gang

•

Norway Post

Radio

• P4

• Kanal 24

• P1-NRK

• NRK Stortinget

• NRK Alltid nyheter

• Radio 1

• 3 kanały publiczne

finansowane z
abonamentu.

• Ponadto P1 (PRK, NRK)

– 17 oddziałów lokalnych
NRK, nadaj

ą

cych lokalne

programy

• 2 ogólnokrajowe

prywatne stacje radiowe,
249 lokalnych
komercyjnych

Telewizja

• Norsk Rikskringkasting (NRK)

• TV2 Nyhetskanalen

• TV Norge

• TV 3

•

NRK 1 i NRK 2 (1/2 zasi

ę

gu)

•

TV2 do której nale

ż

y TV2 i Zebra

(telewizja satelitarna), kapitał:
Schibsted, A-pressen i Egmont –
grupa ta jest te

ż

włascicielem

Kanal24;

•

TV3 – telewizja satelitarna,
kapitał: Kinnevik (prywatna spółka
szwedzka), jest te

ż

włascicielm

stacji radiowej P4;

•

TVNorege – (1/2 zasi

ę

gu) kapitał:

SBS czyli Scandinavian
Broadcasting Systems, którego
wła

ś

cicielami s

ą

Amerykanie

•

Telenor: w 50% własno

ść

pa

ń

stwa: CanalDigital – płatny

kanał telewizji kablowej

Szwecja

Informacje ogólne

•

Jest to najwi

ę

kszy z krajów skandynawskich, 9 milionów

mieszka

ń

ców.

•

J

ę

zykiem narodowym jest szwedzki. Kraj ten jest społecznie i

kulturowo jednolity, ale stopniowo zmienia z powodu imigracji,
głównie w obszarach metropolitalnych.

•

Szwecja charakteryzuje si

ę

silnym systemem opieki społecznej.

•

W latach dziewi

ęć

dziesi

ą

tych Szwecja nie unikn

ę

ła recesji

gospodarczej i wzrostu bezrobocia, lecz ju

ż

z pocz

ą

tkiem XXI wieku

nast

ą

piło znaczne o

ż

ywienie gospodarcze.

•

System du

ż

ych partii politycznych. Organizacje polityczne

wykazuj

ą

typowy dla szwedzkiej polityki niejasny profil polityczny

(lewica-prawica) - preferencje polityczne wyborców szwedzkich jest
rozmyty, ale polityka rz

ą

du zazwyczaj jest gdzie

ś

po

ś

rodku, w

połowie drogi.

Prasa

• Rynek prasy jest bardzo silny. Czytelnictwo jest wysokie

w wi

ę

kszo

ś

ci grup społecznych. Ponad 80 % dorosłej

populacji czyta gazet

ę

codziennie.

• Ukazuje si

ę

około 160 tytułów.

• Całkowity nakład dzienników (ukazuj

ą

cych si

ę

co

najmniej 4 dni w tygodniu) w roku 2005 wyniósł około 3,6
milionów, co odpowiada około 420 egzemplarzy na
1000 mieszka

ń

ców.

• Wysoki jest tak

ż

e nakład w grupie poza dziennikami - to

ok. 4 mln egz.

• Cechy prasy:
- gazety s

ą

głównie lokalnie lub regionalnie

- prawie 100 procent gazet porannych

sprzedawanych jest w ramach subskrypcji

- niemal wszystkie grupy społeczne czytaj

ą

gazety

- funkcjonowanie systemu dotacji
- wysoka pozycja bezpłatnych dzienników,

głównie w obszarach metropolitalnych.

•

Segmenty prasy:

-

Metropolitalne poranne dzienniki: dzienniki publikowane w trzech
głównych miastach: w Sztokholmie, Göteborgu i Malmö. Grupa ta stanowi
około 25 procent całkowitego obrotu gazety.

-

Miejskie dzienniki ogólnokrajowe: dwa tabloidy ukazuj

ą

ce si

ę

w

Sztokholmie, Aftonbladet (429000 i najwi

ę

ksze szwedzkie gazety) i

Expressen (339.000), w tym lokalne wersje w Göteborgu (w GT) i Malmö
(Kvällsposten). Grupa stanowi około 20 procent całkowitego obrotu
gazety.

-

Regionalne i lokalne gazety: Helsingborgs Dagblad, Helsingborg (84.000),
Dalarnas Tidningar, Falun (65.000) i Nerikes Allehanda, Örebro (62.000).
Stanowi

ą

one około 45 procent całkowitego obrotu.

-

Niskonakładowe gazety, ukazuj

ą

ce si

ę

raz lub dwa razy w tygodniu,

zarówno na szczeblu lokalnym, metropolitalnym oraz regionalnym. Grupa
reprezentuje mniej ni

ż

10 procent całkowitego obrotu gazety.

-

Bezpłatne dzienniki tworz

ą

oddzieln

ą

grup

ę

, poniewa

ż

ich nakład jest

obliczany w inny sposób ni

ż

płatnych gazet. Najwi

ę

ksz

ą

gazet

ą

jest Metro

(400.000), z wydaniami w Sztokholmie (rozpocz

ę

tej w 1995), Göteborgu

(1998) i Malmö (1999).

• Grupy medialne na rynku prasy:

- Dominuj

ą

cym podmiotem jest Bonnier Group, z ponad

jedn

ą

czwart

ą

całkowitego obrotu rynku wszytskich

gazet. Bonnier Group jest tak

ż

e wła

ś

cicielem kilku gazet

za granic

ą

, głównie w regionie Morza Bałtyckiego, w tym

w Polsce.

- Drugim co do wielko

ś

ci jest Stampen Group

(Göteborgs-Posten, wiele lokalnych tytułów).

- Charakterystyczn

ą

cech

ą

rynku szwedzkiego s

ą

sieci

regionalnych gazet, np. Ander Group, Karlstad i Herenco
Group, Jönköping.

Radio

• Publiczna spółka Sveriges Radio (Szwecja Radio)

jest głównym aktorem. Ma około 60 % całego
audytorium.

• Oferuje trzy kanały krajowe:
- P1 (aktualno

ś

ci, kultury i spraw publicznych),

- P2 (muzyka klasyczna)
- P3 (młodzie

ż

)

- regionalny kanał P4, który oferuje program informacyjny,

tak

ż

e w 25 regionach. P4 zawiera równie

ż

kilka

programów krajowych przede wszystkim news i sport.

• Komercyjny rynek radiowy od samego pocz

ą

tku był

pod presj

ą

ekonomiczn

ą

. Stacje nie przyci

ą

gały tak

du

ż

ej publiczno

ś

ci jak zakładano, a ich udział

procentowy w reklamie w mediach wynosi zaledwie 3
procent (2005), mniej ni

ż

połow

ę ś

redniej europejskiej.

• Wi

ę

kszo

ść

stacji przynosi straty. Konsekwencj

ą

jest

zwi

ę

kszenie koncentracji na prywatnym rynku radiowym.

• (W 2005 r.) dwie firmy - MTG i SBS - kontroluje

wi

ę

kszo

ść

stacji rynku komercyjnego.

Telewizja

•

Publicznym nadawc

ą

telewizyjnym jest Sveriges Television

(SVT), który do 1992 roku miał monopol w sektorze telewizyjnym.

•

Obecnie nadaje 3 programy:

-

SVT1, jest najbardziej popularnym i szerokim kanałem

-

SVT2, jest programem profilowanym, wyspecjalizowanym

-

SVT24, to 24 godzinne wiadomo

ś

ci z bie

żą

cymi sprawami.

•

Ponadto, SVT dystrybuuje kanały cyfrowe dla dzieci.

•

Udział w rynku telewizji SVT1 + SVT2 w 2005 r. wyniósł 38,5 proc.

• Głównym komercyjnym nadawc

ą

jest TV4 (23,2 %

rynku telewizji w 2005 r.).

• Konkurencj

ą

jest pi

ęć

szwedzkich kanałów satelitarnych,

spo

ś

ród których najwi

ę

kszymi s

ą

- TV3 (10,5%)
- i Kanal 5 (9,2%)

- i mniejszymi ZTV, TV6 i TV8, z udziałem w widowni

około 1 %.

Agencja informacyjna

• Szwecja ma jedn

ą

krajow

ą

agencj

ę

informacyjna, Tidningarnas Telegrambyrå
(TT), zało

ż

on

ą

w 1921 roku.

• Jej wła

ś

cicielem jest spółka utworzona przez

trzy najwi

ę

ksze grupy prasowe: Bonnier,

Schibsted i Stampen.

Regulacje i instytucje reglam.

• System opiera si

ę

na tradycji wolno

ś

ci mediów, która

uregulowana była ju

ż

w prawie podstawowym z 1766

roku.

• Wolno

ść

gwarantowana jest tak

ż

e na podstawie ustawy

tzw. Freedom of Expression.

• Obywatelom gwarantuje si

ę

tak

ż

e dost

ę

p do

dokumentów publicznych.

• Dodatkowe ustawy reguluj

ą

organizacyjne i techniczne

warunki. Internet jest powszechnie traktowany tak jak
prasa, czyli obowi

ą

zuje tu zasada swobodnego

zakładania, tworzenia działalno

ś

ci.

• Radio and Television Act reguluje system

radiowo-telewizyjny.

• Wszystkie programy radiowe i telewizyjne, z

wyj

ą

tkiem kanałów satelitarnych z zagranicy, s

ą

oficjalnie nadzorowane przez agencj

ę

rz

ą

dow

ą

,

Broadcasting Commission - Komisj

ę

Programow

ą

(Granskningsnämnden Radio

och TV).

Finlandia

Informacje ogólne

•

Finlandia jest pa

ń

stwem przemysłowo rozwini

ę

tym.

•

5,2 milionów mieszka

ń

ców, w tym szwedzkoj

ę

zyczna mniejszo

ść

stanowi 290.000 osób, czyli 5,5 procent.

•

Obszar 338.000 km2 o g

ę

sto

ś

ci 17 osób na km2. S

ą

to 2,4

milionów gospodarstw domowych i 80 procent ludzi mieszka na
terenach miejskich lub miejsko-wiejskich.

•

Całkowity obrót

ś

rodków masowego przekazu - 2,7 procent PKB.

•

Przeci

ę

tnie gospodarstwo domowe wydaje 4 procent wydatków

na media.

•

Przeci

ę

tne gospodarstwo domowe wydaje około 1000 € rocznie

na opłaty telekomunikacyjne.

Prasa

• Jest to trzeci pod wzgl

ę

dem czytelnictwa rynek

prasy na

ś

wiecie, po Norwegii i Japonii.

• 522 egzemplarzy na 1000 mieszka

ń

ców w 2005 roku.

• W sumie ukazuje si

ę

53 dzienniki, wydawanych od

czterech do siedmiu razy w tygodniu, w nakładzie 2,3
milionów egzemplarzy.

• 31 dzienników ukazuje si

ę

siedem dni w tygodniu z

1,6 milionów egzemplarzy, tj. wi

ę

cej ni

ż

w jakimkolwiek

innym kraju skandynawskim.

• Istnieje około 145 bezpłatnych gazet.

• Najwi

ę

ksz

ą

grup

ę

stanowi

ą

gazety ukazuj

ą

ce

si

ę

w systemie subskrypcji - prawie 70 %

gospodarstw domowych otrzymuje codziennie
zaprenumerowan

ą

gazet

ę

do domu.

• 76 procent mieszka

ń

ców czyta gazet

ę

codziennie.

• Ukazuje si

ę

osiem ogólnokrajowych dzienników.

• Najwi

ę

kszym jest uznawany z apolityczny dziennik

Helsingin Sanomat b

ę

d

ą

cy własno

ś

ci

ą

grupy

SanomaWSOY (431.000 egz.)

• Finlandia jest oficjalnie krajem dwuj

ę

zycznym, 13 gazet

wydawanych w j

ę

zyku szwedzkim.

• Dwie najwi

ę

ksze grupy prasowe SanomaWSOY i Alma

Media posiada 56 % ł

ą

cznego obrotu dziennikami.

Spo

ś

ród wszystkich 53 dzienników tylko 10 tytułów nie

było wydawanych przez te grupy.

Radio

• Publicznym nadawc

ą

jest YLE, który nadaje trzy

ogólnokrajowe kanały w j

ę

zyku fi

ń

skim:

- YLE Radio 1,
- Radio Suomi
- i YLEX
- oraz dwa kanały w j

ę

zyku szwedzkim: YLE

Radio Vega i YLE Radio Extrem.

• YLE nadaje tak

ż

e 20 regionalnych programów w

j

ę

zyku fi

ń

skim i 5 w j

ę

zyku szwedzkim.

• W 2006 r. było 77 komercyjnych stacji radiowych.

• Najwi

ę

ksze spółki radiowe nale

żą

do kapitału

zagranicznego. Pierwszym - i jak dot

ą

d jedynym -

ogólnokrajowym komercyjnym nadawc

ą

radiowym jest

Radio Nova, który nale

ż

y do Nordic Broadcasting

Company (Bonnier / Proventus, Szwecja) w 2005 roku.

• Rynek komercyjnego lokalnego radia jest bardzo

nasycony.

• Programy publicznego nadawcy radiowego dominuj

ą

na

rynku - 51 % audytorium. Prywatne radia ma 49 % - z
czego 12 % przypada dla Radio Nova i 37 % dla innych
prywatnych stacji - w 2005 roku.

Telewizja

• Ogólnokrajowy system nadawczy składa si

ę

z jednego

nadawcy publicznego i dwóch stacji komercyjnych.

• Nadawc

ą

publicznym jest Finnish Broadcasting Company

(YLE), który transmituje dwa programy YLE TV1 i YLE TV2.

• Najwi

ę

kszym i najstarszym prywatnym kanałem telewizyjnym

jest MTV3, który jest własno

ś

ci

ą

szwedzkiej Nordic

Broadcasting Company, od 2005 roku.

• Drugim komercyjnym podmiotem jest sieci telewizyjna

Channel Four Finland (Nelonen), który nale

ż

y do

SanomaWSOY.

Agencja informacyjna

• Jest tylko jeden krajowy dostawca

informacji, Finnish News Agency (STT).
Jest to niezale

ż

na, dwuj

ę

zyczna agencja,

której głównymi wła

ś

cicielami s

ą

Alma

Media, SanomaWSOY i TS-Group (Turun
Sanomat "), wraz z innymi 50 firmami
medialnymi.

Regulacje

• Act on the Exercise of Freedom of

Expression in Mass Media (2004) reguluje
rynek wszystkich mediów pod wzgl

ę

dem

obowi

ą

zków redaktorów, wydawców i

nadawców.

• Organami nadzoruj

ą

cymi media elektroniczne

s

ą

Ministry of Transport and

Communications, the Finnish
Communications Regulatory Authority
Ministerstwo Transportu i Komunikacji, Fi

ń

ski

Urz

ą

d Regulacji Ł

ą

czno

ś

ci (Ficora) i Ministry of

Education Ministerstwa Edukacji.

• The Finnish Communications Regulatory

Authority (Ficora) nadzoruje wykorzystanie
cz

ę

stotliwo

ś

ci radiowych i telewizyjnych.

• Spółki publicznej radiofonii i telewizji (YLE)

działaj

ą

na podstawie wewn

ę

trznych

regulacji. Jego najwy

ż

szym organem

decyzyjnym jest Rada Administracyjna,
wybierana przez Parlament.