Nicienie I



Robaki o wydłużonym kształcie i wymiarach 0,25mm – 1m.



Powłoka zewnętrzna zbudowana z trzech warstw: oskórka, warstwy

podoskórkowej, warstwy mięśni podłużnych (oskórek może tworzyć skrzydełka

zlokalizowane na przednim końcu ciała (skrzydełka głowowe) lub też na tylnym

końcu (skrzydełka ogonowe))



Układ pokarmowy zaczyna się otworem gębowym zlokalizowanym na przednim

końcu, otwór gębowy otoczony jest wargami zaopatrzonymi w brodawki czuciowe.

Układ składa się z 3 odcinków:



Odcinek przedni pochodzenia ektodermalnego, w jego skład wchodzi torebka

gębowa i gardziel



Jelito środkowe



Jelito proste (u samców łączy się z przewodem wytryskowym tworząc stek)



Układ pokarmowy kończy się otworem odbytowym w tylnej części ciała



Układ wydalniczy składa się z pary ślepo zakończonych przewodów



Nicienie są rozdzielnopłciowe, samce są najczęściej mniejsze i mają zagięty ogon,

narząd kopulacyjny samca składa się z dwóch szczecinek kopulacyjnych,

najczęściej są jajorodne

Glistnica świń – askarydoza

Wywoływana przez glistę świńską (Ascaris suum)

W



Samiec 15 – 25 cm, ogon zagiety brzusznie liczne brodawki przedstekowe,

nieliczne zastekowe, szczecinki kopulacyjne 2 mm



Samica 20 – 30 cm, otwór płciowy na stronie brzusznej w 1/3 przedniej długości

ciała

Żywiciel: świnia domowa i dzika

Biologia

Samica składa około 100 tys. jaj na dzień (max 1,6 mln jaj/dzień)

W środowisku zewnętrznym w jaju rozwija się larwa, która nie opuszczając otoczki linieje i

przekształca się w larwę II stadium (takie jajo staje się inwazyjne), cały proces trwa około

3 tygodnie

Do zarażenia dochodzi poprzez zjadanie inwazyjnych jaj, z jaj w jelitach wykluwają

się larwy, które wnikają do naczyń krwionośnych i wędrują do wątroby (tu linieją II raz

powstaje larwa III stadium), a następnie poprzez serce (prawe) do płuc.

Z naczyń włosowatych w płucach czynnie przenikają do pęcherzyków płucnych,

gdzie linieją trzeci raz i powstaje larwa IV stadium, z płuc biernie wędrują przez oskrzela,

tchawicę do gardła i zostają ponownie połknięte, trafiają do jelita cienkiego, gdzie linieją

czwarty raz (cała wędrówka trwa 10 – 11 dni)

Okres prepatentny wynosi 8 – 10 tygodni

Objawy

Obraz kliniczny można podzielić na 2 okresy, których nasilenie zależne jest od

intensywności inwazji, wieku zwierzęcia i kondycji. Najbardziej wrażliwe są prosięta w

wieku do 5 miesięcy

Okres pierwszy dotyczy chorobotwórczego działania larw w czasie ich wędrówki

Pierwsze objawy dotyczą układu pokarmowego i wynikają z podrażnienia jelita w czasie

wnikania larw w ścianę. Pojawiać się mogą biegunki i zaburzenia apetytu

Kilka dni później w czasie wędrówki przez płuca mogą pojawiać się objawy zapalenia

płuc – duszność, przyspieszony oddech, podwyższenie temperatury, osłabienie

Okres drugi dotyczy okresu glistnicy jelitowej i objawia się zaburzeniami ze strony

układu pokarmowego: utrata apetytu, wymioty, biegunka, żółtaczka (efekt zaczopowania

przewodu żółciowego), przy zaczopowaniu przewodu pokarmowego możliwe zejścia

śmiertelne (w objawach bólów kolkowych) przy przebiciu jelita – zapalenie otrzewnej

W przewlekłej postaci dochodzi do zatrucia wydalinami i wydzielinami glist, pojawiają

się objawy nerwowe: drgawki, otępienie lub podniecenie

Przebycie glistnicy zapewnia wysoki stopień odporności na ponowne zarażenie.

Zmiany anatomopatologiczne

Wątroba – obrzęk, wybroczyny, wylewy krwawe, Płuca – wybroczyny, ogniska zapalne,

surowiczy wysięk w pęcherzykach, Jelita – przewlekłe zanikowe zapalenie błony śluzowej

jelita cienkiego (wraz z zanikiem błony podśluzowej i mięśniowej prowadzi do powstania

„jelita papierowego”), pęknięcia ściany jelita, zaczopowanie światła jelita

Rozpoznawanie

Badanie kału – jaja i dorosłe osobniki

Glistnica koni – paraskarydoza

Wywoływana przez glistę końską (Parascaris equorum)

W



Samiec: 15 – 28 cm, ogon zagiety brzusznie, posiada 2 skrzydełka i liczne

brodawki przed i zastekowe, szczecinki kopulacyjne 8 – 9 mm



Samica: 18 – 37 cm, otwór płciowy w przedniej części ciała

Żywiciel ostateczny: koń, osioł, muł, zebra, zebu

Biologia

Cykl podobny do glisty świńskiej

Inwazyjne jest jajo z larwą II stadium, po połknięciu jaja, w jelicie wykluwa się larwa,

która wędruje przez wątrobę do płuc (tam linieją drugi raz, powstaje larwa III stadium)

Po odkrztuszeniu i połknięciu usadawiają się w jelicie cienkim, gdzie linieją

dwukrotnie

Okres prepatentny trwa 44 – 80 dni

Objawy

I etap związany z wędrówką larw



Układ pokarmowy – biegunki,



Układ oddechowy – kaszel, surowiczo – śluzowy wypływ z nosa,

podwyższenie temperatury, zapalenie płuc i oskrzeli

II etap związany z osiedleniem glist w jelicie cienkim



Zaburzenia perystaltyki, zmienny apetyt, nawrotowe bóle morzyskowe,

chudnięcie

Zmiany anatomopatologiczne



Płuca: wybroczyny, ogniska śródmiąższowego zapalenia płuc



Jelita cienkie: nieżytowe lub niezytowo – krwotoczne zapalenie błony sluzowej jelit,

przy przebiciu jelit zapalenie otrzewnej

Rozpoznanie – badanie kału - sedymentacja

Glistnica cieląt – neoaskarydoza

Wywoływana przez Neoascaris vitulorum



Samiec: 25 cm, ogon zakończony palczastym wyrostkiem, szczecinki 1mm



Samica: 27 cm, otwór płciowy w 1/8 przedniej ciała

Żywiciel: bydło (głównie cielęta do 4 miesięcy), bawoły

Biologia

Mało poznana

W jajach rozwija się larwa II stadium, wtedy jajo staje się inwazyjne, po zjedzeniu

jaja, w jelicie wykluwa się larwa, która naczyniami wędruje przez wątrobę, prawe serce do

płuc.

W płucach larwy przedostają się do krążenia dużego i roznoszone są po całym

organizmie do różnych narządów, gdzie giną lub przekształcają się w larwy drzemiące do

czasu ciąży

W czasie ciąży wędrują przez łożysko do wątroby i płuc płodów, o zarażeniu

śródmacicznym może świadczyć fakt iż dojrzałe glisty spotyka się już u 2 tygodniowych

cieląt

Zmiany anatomopatologiczne

Ograniczają się do zmian w jelitach – nieżytowe zapalenie błony śluzowej

Rozpoznanie – badanie kału

Glistnica kur

Wywoływana przez glistę kurzą (Ascaridia galli)

W



Samiec: 5 – 7,5 cm, posiada skrzydełka ogonowe, przyssawkę przedstekową i 10

par brodawek ogonowych



Samica: 6 – 12 cm, otwór płciowy w połowie długości ciała

Żywiciel: kury, indyki, perliczki, bażanty, kuropatwy, głuszce, kaczki, gęsi

Biologia

W jajach w środowisku zewnętrznym powstaje larwa II stadium, po zarażeniu

wykluwa się w żołądku i wędruje do dwunastnicy, gdzie linieją

Larwy III stadium wnikają do błony śluzowej jelita gdzie linieją, a następnie jako larwy

IV stadium wracają do światła dwunastnicy. W dwunastnicy linieją ostatni raz i osiągają

dojrzałość płciową

Okres prepatentny trwa 4 – 6 tygodni

Objawy

Najbardziej wrażliwe są kurczęta w wieku do 4 tygodni

Chorobotwórczość glist polega na osłabianiu ściany jelita, czopowaniu światła,

utrudnianiu pasażu treści

Obserwować można: zmniejszony apetyt, osowienie, niedokrwistość, biegunkę,

chudnięcie

Zmiany anatomopatologiczne:

Stany zapalne (nieżytowe do krwotocznego) błony śluzowej jelit, zaczopowanie jelit

Rozpoznanie

Badanie kału – identyfikacja jaj

Glistnica mięsożernych – toksokaroza i toksaskarydoza

Wywoływana przez:

Toxocara canis: psy, lisy, wilki

Toxocara cati: koty, lisy

Toxascaris leonina: psy, lisy, wilki, koty

Morfologia

Toxocara canis (na przednim końcu 2 skrzydełka, gardziel zakończona „żołądeczkiem”)



Samiec: 10 – 12 cm



Samica: 12 – 19 cm, otwór płciowy w przedniej ¼ długości ciała

Toxocara cati



Samiec: 3 – 7 cm, ogon zakończony stożkowatym wyrostkiem



Samica: 4 – 10 cm

Toxascaris leonina (na przednim końcu 2 skrzydełka, szersze niż u toxocara, gardziel bez

„żołądeczka”)



Samiec: 4 – 6 cm



Samica: 10 cm

Biologia

W środowisku zewnętrznym w jajach larwy linieją i powstaje larwa II stadium, jajo

staje się inwazyjne

Toxocara canis

1. typ: po zarażeniu per os u szczeniąt w jelicie wykluwają się larwy, które wędrują

przez wątrobę, serce, do płuc, a następnie po odkrztuszeniu i połknięciu trafiają do

jelita. Okres prepatentny 28 – 30 dni

2. typ: po zarażeniu per os u zwierząt starszych (powyżej 3 miesięcy) larwy po

dostaniu się do płuc przedostają się do układu żył płucnych i przez lewe serce do

dużego krwioobiegu, wędrują do narządów i mięśni, gdzie otarbiają się i zachowują

żywotność i zdolności inwazyjne przez kilka lat (podobny rozwój z wędrówką

somatyczną występuje u nietypowych żywicieli)

3. typ: śródmaciczne inwazja

Zarażeniu ulega ciężarna suka, wędrujące larwy trafiają na łożysko i

przechodzą do płodu

Otorbione w mięśniach i narządach larwy uaktywniają się w czasie ciąży (pod

wpływem hormonów), wnikają przez łożysko do płodu i umiejscawiają się w

wątrobie, dopiero po porodzie kończą swoją wędrówkę

4. typ: droga laktogenna – szczenieta zarażają się larwami znajdującymi się w mleku

Toxocara cati

1. typ: per os jak u Toxocara canis

2. typ: per os z wędrówką somatyczną, larwy osiedlają się głównie w mięśniach i

ścianie żołądka

3. typ: droga laktogenna (najczęstsza u kociąt) pod wpływem hormonów ciążowych

„drzemiące” larwy uaktywniają się i wędrują z krwią do gruczołu mlekowego

4. typ: za pośrednictwem żywiciela rezerwuarowego, bez wędrówki, główną role

odgrywają myszy w których znajdują się otorbione larwy, po ich zjedzeniu w

żołądku larwy wnikają w ścianę i przechodzą tam 2 linki

Niezależnie od drogi inwazji larwy T. cati przechodzą 2 linki w ścianie żołądka

Toxocara leonis

Przebiega bez wędrówek larwy II stadium wnikają w ścianę jelita, gdzie linieją

dwukrotnie, następnie wychodzą do światła jelita linieją IV raz i osiągają dojrzałość

Okres prepatentny trwa 7 – 10 tygodni

W przypadku zarażenia się niewłaściwego żywiciela larwy wnikają do ściany jelita,

przebywają tam około tydzień później przebijają się do jamy ciała gdzie linieją dwukrotnie

i incystują w otaczających jamę tkankach

Objawy

Najbardziej wrażliwe są szczenięta do 2,5 miesiąca życia

W przypadku silnej inwazji śródmacicznej może dojść do zejść szczeniąt w

pierwszych dniach życia na wskutek silnego uszkodzenia płuc przez migrujące larwy

U osobników starszych kilkutygodniowych występuje glistnica jelitowa, obserwuje się

wówczas utratę apetytu, wymioty, biegunka z domieszką śluzu, wychudzenie,

niedokrwistość, nastroszenie sierści, utrata połysku

Zmiany anatomopatologiczne

Płuca: zmiany zapalne

Jelita: nieżytowe zapalenie błony śluzowej jelit cienkich

Narządy wewnętrzne: ziarniniaki (ślad po wędrówkach), guzki (zawierające larwy)

Włośnica – trychineloza

Choroba wywoływana przez larwy włośnia spiralnego (Trichinella spiralis)



Samiec: 1,5 mm, brak szczecinek kopulacyjnych



Samica: 3 – 4 mm, otwór płciowy w ¼ przedniej części ciała

Żywiciel: ssaki mięsożerne i wszystkożerne

Umiejscowienie:



Dorosłe: jelito cienkie



Larwy: mięśnie poprzecznie prążkowane (przepony, międzyżebrowe, krtani, języka,

gałki ocznej)

Biologia

Cykl rozwojowy przebiega u jednego żywiciela.

Po spożyciu mięsa zawierającego otorbione larwy (stadium I) dochodzi do zarażenia.

Uwolnione z cyst larwy linieją w jelicie cienkim czterokrotnie i dojrzewają w ciągu 3 dni.

Po kopulacji samce giną, a samice wnikają w błonę śluzową jelita cienkiego

(niekiedy do przestrzeni chłonnych)

Po 4 – 5 dniach od zarażenia samice rodzą larwy (w czasie swojego życia 4 – 6

tygodni rodzą 200 – 1000 larw)

Larwy wnikają do układu chłonnego a następnie krwionośnego i wraz z krwią

tętniczą wędrują po całym organizmie. Osiadają w mięśniach poprzecznie prążkowanych,

gdzie wnikają do włókien mięśniowych. Rosną, po 10 – 14 dniach osiągają 1 mm i

zaczynają się spiralnie skręcać

Po 4 tygodniach zaczyna powstawać wokół larwy torebka (jest to reakcja tkankowa

organizmu), torebka w pełni formowana jest po 6 – 9 tygodniach i zawiera najczęściej 1

(rzadziej 2 – 3) spiralnie skręconą larwę

Po 5 – 6 miesiącach zaczyna się proces wapnienia torebki, który trwa 9 – 18

miesięcy, pomimo zwapnienia torebek, zawarte w nich larwy zachowują żywotność

Objawy

Najczęściej bezobjawowo, przy silnej inwazji:

W fazie jelitowej mogą pojawiać się biegunki, utrata apetytu, posmutnienie

W fazie mięśniowej na wskutek zapalenia mięśni obserwować można bolesność,

sztywność mięśni, przyspieszenie i spłycenie oddechów, upośledzenie ruchów, obrzęki

powiek i kończyn

Zmiany anatomopatologiczne

Najczęściej brak, przy silnej inwazji obserwować można

Jelita: nieżytowe zapalenie błony śluzowej, obrzęk, przekrwienie węzłów chłonnych

krezkowych

Mięśnie: zmiany zwyrodnieniowe, małe białawe ogniska zwapnień

Rozpoznawanie

Przyżyciowe rozpoznawanie włośnicy na podstawie objawów jest raczej niemożliwe

Podstawowym badaniem jest poubojowe badanie mięsa

Metoda wytrawiania

Aparatura oraz odczynniki:



Nóż lub nożyczki i pinceta do pobierania próbek;



Tace z oznaczonymi 50 polami, z których każde może pomieścić próbki o wadze

około 2 g mięsa



Malakser.



Mieszadła magnetyczne, z płytką o temperaturze regulowanej termostatem



Szklane stożkowe rozdzielacze o pojemności przynajmniej 2 litrów;



Statywy, pierścienie i uchwyty;



Sita z siatki ze stali nierdzewnej, z oczkami 180 mikronów;



Lejki



Szklane zlewki o pojemności 3 litrów;

Pobieranie próbek i ilości do wytrawiania

1. W przypadku całych tusz świń domowych pobiera się próbkę o wadze przynajmniej 1

g z filaru przepony w przejściu do części ścięgnistej.

2.

W przypadku hodowlanych macior i knurów pobiera się większą próbkę o wadze

przynajmniej 2 g z filaru przepony w przejściu do części ścięgnistej.

3.

W przypadku braku filarów przepony pobiera się próbkę dwukrotnie większą – 2 g

(lub 4 g w przypadku hodowlanych macior i knurów) z części żebrowej lub

mostkowej przepony, lub z mięśni żuchwowych, języka lub z mięśni brzusznych.

4.

W przypadku kawałków mięsa pobiera się próbkę o wadze przynajmniej 5 g z

mięśni prążkowanych, o małej zawartości tłuszczu oraz, w miarę możliwości, z

miejsca w pobliżu kości lub ścięgien.

5.

W przypadku zamrożonych próbek do analizy pobiera się próbkę o wadze

przynajmniej 5 g z mięśni prążkowanych.

Waga próbek mięsa odnosi się do próbki mięsa nie zawierającej jakiegokolwiek tłuszczu i

powięzi.

Należy szczególnie uważać przy pobieraniu próbek mięśnia z języka w celu

uniknięcia skażenia warstwą wierzchnią języka, której nie można wytrawić, co może

uniemożliwić odczyt osadu.

Tworzenie próby zbiorczej (po 100 próbek jednocześnie)



Do zlewki 3 litrowej zawierającej 2 litry wody z kranu podgrzanej do temperatury od

46 – 48°C dodaje się 16 ml kwasu chlorowodorowego; w zlewce umieszcza się

pręt mieszający i zaczyna się proces mieszania.



Dodaje się 10 g pepsyny.



100 g próbek rozdrabnia się w malakserze, a następnie przenosi się je do 3-

litrowej zlewki zawierającej wodę, pepsynę i kwas chlorowodorowy.



Wkładkę mieszającą malaksera wielokrotnie wkłada się do zlewki z płynem

wytrawiającym, a pojemnik malaksera jest przemywany niewielką ilością płynu

wytrawiającego w celu usunięcia przyczepionych skrawków mięsa.



Zlewkę przykrywamy folią aluminiową.



Mieszadło magnetyczne należy wyregulować tak, aby utrzymywało stałą

temperaturę 44 – 46°C podczas całego procesu mieszania. Podczas procesu

mieszania płyn wytrawiający musi wirować z dostatecznie dużą prędkością, aby

uzyskać głęboki wir bez rozpryskiwania.



Płyn wytrawiający mieszany jest aż do uzyskania jednolitej masy (około 30 minut).

Następnie mieszadło wyłącza się, a płyn wytrawiający przelewa się przez sito do

rozdzielacza sedymentacyjnego. Przy przetwarzaniu niektórych rodzajów mięsa

(języka, dziczyzny itp.) może być konieczny dłuższy czas trawienia (nie

przekraczający 60 minut).



Proces trawienia uważany jest za zadowalający, jeżeli nie więcej niż 5 %

początkowej wagi próbki pozostaje na sicie.



Płyn w rozdzielaczu odstawia się na 30 minut.



Po 30 minutach płyn z osadem w ilości 40 ml szybko przelewa się do

kalibrowanego cylindra lub cylindra wirówki.



Płyn wytrawiający i inne płynne odpady pozostawiane są na tacy do chwili

zakończenia odczytywania wyników.



Próbkę 40 ml pozostawia się na 10 minut. Następnie ostrożnie odsysa się 30 ml

cieczy sklarowanej nad osadem (supernatant), pozostawiając objętość wynoszącą

nie więcej niż 10 ml.



Pozostałe 10 ml osadu przelewa się do rynienki liczenia larw lub na płytkę

Petriego.



Następnie cylinder lub rurkę wirówki przepłukuje się 10 ml wody z kranu, którą

dodaje się do próbki w rynience do liczenia larw lub płytce Petriego. Następnie

próbkę bada się pod trychinoskopem lub stereomikroskopem w powiększeniu 15–

20 razy.



Badanie należy wykonywać bezzwłocznie. W żadnym wypadku badania nie

można odkładać na dzień następny.

Próbki złożone poniżej 100 g



W razie potrzeby można dodać do 15 g do 100 g całkowitej próby zbiorczej i badać

razem z tymi próbkami zgodnie z 3 I.



Więcej niż 15 g musi być badane jako próba zbiorcza.



Dla prób złożonych do 50 g objętość płynu wytrawiającego i składników można

zredukować do 1 litra wody, 8 ml kwasu chlorowodorowego i 5 g pepsyny.

Pozytywne lub wątpliwe wyniki

W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej od każdej

świni pobiera się dalsze 20 g próbki.

20 g próbek z pięciu świń należy połączyć i poddać badaniu za pomocą metody

opisanej powyżej.

W ten sposób zostaną przebadane próbki z 20 grup trzody chlewnej, po 5 świń

każda.

W przypadku wykrycia włosienia w próbie zbiorczej od 5 świń, od pojedynczych

sztuk z grupy pobiera się dalsze 20 g próbki i każdą z nich poddaje się oddzielnemu

badaniu.

Próbki z pasożytami przechowuje się w 90 % alkoholu etylowym w celu konserwacji i

identyfikacji na poziomie gatunku we wspólnotowym lub krajowym laboratorium

referencyjnym.

Metoda kompresorowa

Aparatura:



Trychinoskop żarówkowy o powiększeniu 30 – 40 razy i 80 – 100 razy lub stereo-

mikroskop optyczny z zespołem lusterkowym oraz źródłem światła o regulowanej

intensywności;



Kompresor składający się z dwóch płytek szklanych, z których jedna jest

podzielona na równe obszary;



Małe zakrzywione nożyczki;



Mała pęseta;



Nóż do cięcia próbek;



Małe ponumerowane pojemniki do oddzielnego przechowywania próbek;



Zakraplacz;



Naczynie z kwasem octowym i naczynie z roztworem wodorotlenku potasu do

rozjaśniania zwapnień i zmiękczania suszonego mięsa.

Pobieranie próbek

W przypadku całych tusz pobiera się kilka próbek wielkości orzecha laskowego z

każdego zwierzęcia:



U świń domowych takie próbki pobiera się z obu filarów przepony w przejściu do

części ścięgnistej;



U dzików próbki pobiera się z obu filarów przepony w przejściu do części

ścięgnistej i dodatkowo z mięśni żuchwowych, z mięśni dolnej części nogi, z mięśni

międzyżebrowych i mięśni języka, co razem daje sześć próbek z każdego

poszczególnego zwierzęcia;



Jeżeli nie można pobrać próbek z niektórych mięśni, wówczas pobiera się w sumie

cztery próbki z mięśni, które są dostępne;



Z każdego kawałka mięsa pobiera się cztery próbki wielkości orzecha laskowego z

mięśni prążkowanych, jeśli to możliwe, nie zawierające tłuszczu, pobrane w

różnych miejscach oraz w miarę możliwości, z miejsc w pobliżu kości lub ścięgien.

Procedura

ŚWINIA DOMOWA



Na ogół kompresor wypełnia się 1g mięsa, co zwykle odpowiada 28 kawałkom

wielkości ziarna owsa. W razie potrzeby należy wypełnić dwa kompresory w celu

zbadania 56 kawałków wielkości ziarna owsa.



Jeżeli świnia domowa posiada oba filary przepony, trychinoskopista wycina 28

kawałków wielkości ziarna owsa z każdej z powyższych części całej tuszy, co w

sumie daje 56 kawałków.



Jeżeli występuje tylko jeden filar przepony, wycina się 56 kawałków z różnych

miejsc, jeśli to możliwe, z przejścia w część ścięgnistą.

DZIK



Każda z próbek pobranych z pozostałych czterech mięśni dzika jest dzielona na

siedem kawałków wielkości ziarna owsa, co w sumie daje 28 dodatkowych

kawałków.



Trychinoskopista ściska 56 (lub 84) kawałki pomiędzy płytkami szklanymi w taki

sposób, aby można było przez tak przygotowany preparat wyraźnie odczytać

normalny druk.



Jeżeli mięso badanych próbek jest suche i stare, preparaty muszą zostać

zmiękczone w mieszaninie jednej części roztworu wodorotlenku potasu na dwie

części wody przez 10–20 minut przed rozprasowaniem.

MIĘSO



Z każdej próbki pobranej z kawałków mięsa trychinoskopista wycina 14 kawałków

rozmiaru ziarna owsa, łącznie 56 kawałków.



Badanie mikroskopowe należy przeprowadzać w taki sposób, aby każdy preparat

był przejrzany powoli i uważnie, w powiększeniu 30–40-krotnym.



Jeżeli badanie trychinoskopowe ujawni obszary podejrzane, muszą one zostać

zbadane przy największym powiększeniu trychinoskopu (80–100 razy).



W przypadku niepewnego wyniku badanie należy kontynuować na większej liczbie

próbek i preparatów, aż do otrzymania wymaganych informacji. Badanie

trychinoskopowe należy przeprowadzać przez przynajmniej sześć minut.



Minimalny czas ustalony dla badania nie obejmuje czasu koniecznego do

pobierania próbek i przygotowania preparatów.



Z zasady trychinoskopista nie może badać dziennie więcej niż 840 próbek, co

odpowiada przebadaniu 15 świń domowych lub 10 dzików.

Badanie trychinoskopowe metodą kompresorową można przeprowadzać w zakładzie,

który dokonuje uboju nie więcej niż:



15 świń domowych dziennie,



albo 75 świń domowych tygodniowo,



lub przygotowuje do wprowadzenia na rynek nie więcej niż 10 dzików dziennie;



nutrii.

do dnia 31 grudnia 2009r.

Węgorczyca – strongyloidoza

Wywoływana przez:

Węgorka (Strongyloides papillosus)

Żywiciel: owce, kozy, bydło, dzikie przeżuwacze, króliki, szczury

Węgorka końskiego (Strongyloides westeri)

Żywiciel: koń, osioł, zebra, rzadko świnia

Węgorka świńskiego (Strongyloides ransomi)

Żywiciel: świnia domowa i dzika

U nicieni tych występuje zjawisko przemiany pokoleń

Pokolenie wolnożyjące (rozdzielnopłciowe) z gardzielą typu rabditoidalnego

Pokolenie pasożytnicze (samice partenogenetyczne) z gardzielą typu

filarioidalnego

Samica:

Strongyloides papillosus 5 – 8 mm, otwór płciowy w 1/3 tylnej ciała

Strongyloides westeri 8 – 9 mm, otwór płciowy w 1/3 tylnej ciała

Strongyloides ransomi 3 – 5 mm, otwór płciowy w 1/3 tylnej ciała

Umiejscowienie: jelito cienkie

Biologia

Z jaj wydalanych z kałem wykluwają się larwy (rabditoidalne), rozwój larw może być

dwojaki

Mogą linieć dwukrotnie i przekształcać się w larwy inwazyjne typu filarioidalnego.

Larwy te są dwukrotnie większe, mają długą gardziel i nie posiadają

pochewek (wylinki z drugiego linienia)

Larwy mogą w niewielkim procencie (4%) przekształcać się w wolno żyjące

samce i samice, samice po zapłodnieniu składają jaja, a powstałe z nich larwy

po 2 linieniach stają się inwazyjne.

Zarażenie następuje przez:

Skórę, skąd wnikają do krwi i wędrują przez prawe serce do płuc, tam przebijają

się do pęcherzyków płucnych, i wędrują ze śluzem do oskrzeli i tchawicy po

odkrztuszeniu i połknięciu osiadają w jelicie cienkim, gdzie przekształcają się

w dojrzałe pasożytnicze samice

Okres prepatentny: 6 – 9 dni

Per os, larwy wnikają w błonę śluzową jamy ustnej i przełyku i wędrują z krwią jak

przy inwazji przez skórę

Objawy

Mogą pojawiać się lokalne zmiany skórne w miejscu wnikania larw, w czasie wędrówki

przez płuca obserwujemy objawy ze strony układu oddechowego: kaszel, duszność,

po osiedleniu w jelitach obserwujemy biegunki, zmniejszony apetyt, chudnięcie

Zmiany anatomopatologiczne

Płuca: wybroczyny, ogniska śródmiąższowego zapalenia płuc

Jelita: nieżytowe zapalenie błony śluzowej jelit, wybroczyny i nadżerki w błonie śluzowej

Rozpoznanie

Badanie kału metodą flotacji (kuliste jaja z larwą ułożoną w kształt litery U)