Ustawa z 14 grudnia 2012 r.
o odpadach
(cz. IX)
DZIAŁ X – c.d.
Rozdział 2
Administracyjne kary pieniężne
Art. 194.
[Przesłanki wymierzenia
kary administracyjnej]
Dodany pkt 5a w ust. 1 wszedł w życie 1 stycz-
nia 2014 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 888)
1. Administracyjną karę pieniężną wymierza
się za:
1) zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecz-
nych na odpady inne niż niebezpieczne,
o której mowa w art. 5, przez ich rozcień-
czanie lub mieszanie ze sobą, lub z innymi
odpadami, substancjami lub materiałami,
prowadzące do obniżenia początkowego
stężenia substancji niebezpiecznych do
poziomu niższego niż poziom określony dla
odpadów niebezpiecznych;
2) mieszanie odpadów niebezpiecznych
różnych rodzajów, mieszanie odpadów
niebezpiecznych z odpadami innymi niż
niebezpieczne lub mieszanie odpadów
niebezpiecznych z substancjami, materiała-
mi lub przedmiotami, w tym rozcieńczanie
substancji, o którym mowa w art. 21 ust. 1,
lub mieszanie tych odpadów, wbrew warun-
kom, o których mowa w art. 21 ust. 2;
3) zbieranie odpadów wbrew zakazom,
o których mowa w art. 23 ust. 2 i 3;
4) zbieranie odpadów lub przetwarzanie
odpadów bez wymaganego zezwolenia
lub gospodarowanie odpadami niezgodnie
z posiadanym zezwoleniem na zbieranie
odpadów, zezwoleniem na przetwarzanie
odpadów lub zezwoleniem na zbieranie
i przetwarzanie odpadów, o którym mowa
w art. 41;
5) prowadzenie działalności w zakresie,
o którym mowa w art. 50 ust. 1, bez wyma-
ganego wpisu do rejestru;
5a) nieumieszczanie numeru rejestrowego
na dokumentach sporządzanych w związku
z prowadzoną działalnością wbrew obowiąz-
kowi, o którym mowa w art. 63;
6) dokonanie zrzutu olejów odpadowych
do wód, gleby lub ziemi, wbrew zakazowi,
o którym mowa w art. 93;
7) rozcieńczanie lub sporządzanie mieszanin
odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub
przedmiotami, o którym mowa w art. 122 ust. 3;
8) wydobywanie odpadów, niezgodnie
z przepisami, o których mowa w art. 143
ust. 2 i art. 144.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przy-
padku gdy za naruszenie może być ustalona
opłata podwyższona, o której mowa w art.
293 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
– Prawo ochrony środowiska.
3. Administracyjna kara pieniężna za naru-
szenia, o których mowa w ust. 1, wynosi
nie mniej niż 1000 zł i nie może przekroczyć
1 000 000 zł.
komentarz
n
ADMINISTRACYJNA KARA PIENIĘŻNA.
Artykuł 272 pkt 2 ustawy z 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j.
Dz.U. z 2013 r. poz. 1232 z późn. zm., dalej:
p.o.ś.) wprowadził administracyjną karę
pieniężną jako jeden ze środków fi nanso-
wo-prawnych ochrony środowiska. Przepi-
sy p.o.ś. dotyczące administracyjnych kar
pieniężnych odnoszą się do wskazanych
tam przypadków i regulują zasady wymie-
rzania tychże kar odrębnie w stosunku
do ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpa-
dach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21 z późn. zm.;
dalej: n.u.o.).
Możliwość umieszczenia odrębnych przy-
padków wymiaru administracyjnej kary
pieniężnej w osobnych przepisach prze-
widuje art. 273 ust. 3 p.o.ś., który jako przy-
kład wskazuje ustawę z 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2013 r.
poz. 627 z późn. zm.) i ustawę z 9 czerw-
ca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze
(Dz.U. z 2011 r. nr 163, poz. 981 z późn. zm.).
Komentowany art. 194 oraz następne n.u.o.
są również przykładem przesłanek uzasad-
niających wymiar administracyjnej kary
P
rzedostatnia, IX już część ko-
mentarza do ustawy z 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r.
poz. 21 z późn. zm.; dalej: n.u.o.)
porusza tematykę związaną z ad-
ministracyjnymi karami pieniężnymi
(art. 194–202 n.u.o.), zmianami w ustawie
z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony śro-
dowiska (dalej: p.o.ś.) (art. 207 n.u.o.) oraz
rozpoczyna omawianie przepisów przej-
ściowych (art. 222–233 n.u.o.).
N.u.o. wprowadza w art. 194–202 prze-
słanki oraz zasady wymiaru administra-
cyjnych kar pieniężnych odrębnie od
p.o.ś. Kary nakłada wojewódzki inspektor
ochrony środowiska (WIOŚ) na podstawie
decyzji administracyjnej. O ile określony
w art. 194 n.u.o. katalog naruszeń, za któ-
re jest wymierzana administracyjna kara
pieniężna, jest konkretny, o tyle podsta-
wy wskazane w art. 199 n.u.o. do ustalenia
wysokości tejże kary są określone ogólni-
kowo. Biorąc pod uwagę, że wysokość kary
za naruszenia wynikające z katalogu okre-
ślonego w art. 194 n.u.o. zostały określone
widełkowo od 1000 zł do 1 000 000 zł, ich
wymiar za to samo przewinienie może się
różnić zasadniczo w zależności od oceny
konkretnego WIOŚ. Organ ten musi bo-
wiem samodzielnie dokonać oceny wpły-
wu naruszenia na życie i zdrowie ludzi
oraz środowisko, a także skutki narusze-
nia oraz wielkość zagrożenia.
W zakresie naruszenia obowiąz-
ku sprawozdawczości n.u.o. zawiera
w art. 200 osobną regulację odnoszącą
się do wymiaru kary. Dopuszczalny jest
wówczas wielokrotny wymiar kary, przy
czym maksymalną łączną jej wysokość
w danym roku kalendarzowym określo-
no na kwotę 8500 zł. W przypadku bra-
ku sprawozdania w terminie wynikają-
cym z przepisów kara wynosi 500 zł, zaś
w przypadku nieprzekazania sprawoz-
dania pomimo wezwania do tej czynno-
ści przez WIOŚ – 2000 zł. Oznacza to, że
WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku
wyznaczać dodatkowy termin na złożenie
sprawozdania i wymierzać karę.
Wpływy z administracyjnych kar pie-
niężnych przekazywane są na rachunek
Narodowego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej, co oznacza, iż
środki te będą wykorzystywane na popra-
wę środowiska naturalnego, na działa-
nia edukacyjne z tym związane. Można
uznać, iż wypełnia to podstawową zasadę
ochrony środowiska, że zanieczyszczają-
cy płaci i w pewnym sensie rekompensuje
swoje negatywne działania w innym ob-
szarze związanym z ochroną środowiska,
zdrowia i życia ludzkiego.
Najistotniejszą zmianą w p.o.ś. wpro-
wadzoną przepisami n.u.o. jest usytu-
owanie w p.o.ś. kompleksowej regulacji
dotyczącej pozwolenia na wytwarzanie
odpadów. Według uzasadnienia do pro-
jektu n.u.o. – dodanie nowego art. 180a
oraz zmiany w art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś.
wynikają z rezygnacji z dotychczasowych
niektórych wymagań formalno-prawnych
związanych z wytwarzaniem odpadów.
Wskazać należy, iż n.u.o. odnosi się tylko
w jednym wypadku do wytwarzania od-
padów – w zezwoleniu na przetwarzanie
odpadów trzeba obecnie podać też odpady
wytwarzane w związku z tym przetwa-
rzaniem.
Odnosząc się do przepisów przejścio-
wych, zgrupowanych w rozdziale 2 działu
XI n.u.o., warto w szczególności zwrócić
uwagę na:
– art. 222 n.u.o. umożliwiający dalsze
prowadzenie na podstawie dotychczaso-
wych decyzji działalności w zakresie odzy-
sku odpadów w procesie R14 i R15,
– art. 225 n.u.o., zgodnie z którym za-
chowują ważność na czas, na jaki zostały
wydane przez marszałka województwa na
podstawie art. 13 ust. 4 s.u.o., zezwolenia
na spalanie odpadów ze względów bezpie-
czeństwa poza instalacjami lub urządze-
niami,
– art. 231 n.u.o., na podstawie którego
wygasły decyzje zatwierdzające program
gospodarki odpadami niebezpieczny-
mi oraz decyzje zatwierdzające program
gospodarki odpadami, straciły ważność
złożone informacje o wytwarzanych od-
padach i o sposobach gospodarowania
wytworzonymi odpadami, zachowały waż-
ność dotychczasowe pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów,
– art. 232 n.u.o. dotyczący prawnego sta-
tusu dotychczasowych zezwoleń na zbie-
ranie odpadów oraz zezwoleń na odzysk
lub unieszkodliwianie odpadów wydanych
na podstawie s.u.o.
Dziewiąta część komentarza uwzględ-
nia stan prawny na 20 stycznia 2014 r.
(Dz.U. z 2013 r. poz. 21, 888 i 1238)
Aneta Mostowska
radca prawny
ekokancelarii
Joanna Wilczyńska
ekspert ochrony
środowiska ekokancelarii
Łukasz Budziński
adwokat ekokancelarii
Wtorek
28 stycznia 2014
nr 18 (3659)
tygodnik dla prenumeratorów
KOMENTARZE
FIRMA
i PRAWO
zawsze we wtorki
z Dziennikiem Gazetą Prawną
INFORMACJE O PRENUMERACIE:
www.gazetaprawna.pl/oferta2014
22 761 31 27
|
prenumeratadgp@infor.pl
ZAMÓW PRENUMERATĘ NA 2014 I KORZYSTAJ Z PORAD NASZYCH EKSPERTÓW
gazetaprawna.pl
TYDZIEŃ Z KOMENTARZAMI
– BAZA PUBLIKACJI
Poprzednie części komentarza
opublikowaliśmy w DGP:
n
nr 97 z 21 maja 2013 r.,
n
nr 121 z 25 czerwca 2013 r.,
n
nr 141 z 23 lipca 2013 r.,
n
nr 165 z 27 sierpnia 2013 r.
n
nr 185 z 24 września 2013 r.
n
nr 210 z 29 października 2013 r.
n
nr 228 z 26 listopada 2013 r.
n
nr 243 z 17 grudnia 2013 r.
Przeoczyłeś tygodnik? Znajdziesz
go w dotychczasowych wydaniach DGP
na www.edgp.gazetaprawna.pl
Ustawa z 14 grudnia 2012 r.
o odpadach
(cz. IX)
DZIAŁ X – c.d.
Rozdział 2
Administracyjne kary pieniężne
Art. 194.
[Przesłanki wymierzenia
kary administracyjnej]
Dodany pkt 5a w ust. 1 wszedł w życie 1 stycz-
nia 2014 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 888)
1. Administracyjną karę pieniężną wymierza
się za:
1) zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecz-
nych na odpady inne niż niebezpieczne,
o której mowa w art. 5, przez ich rozcień-
czanie lub mieszanie ze sobą, lub z innymi
odpadami, substancjami lub materiałami,
prowadzące do obniżenia początkowego
stężenia substancji niebezpiecznych do
poziomu niższego niż poziom określony dla
odpadów niebezpiecznych;
2) mieszanie odpadów niebezpiecznych
różnych rodzajów, mieszanie odpadów
niebezpiecznych z odpadami innymi niż
niebezpieczne lub mieszanie odpadów
niebezpiecznych z substancjami, materiała-
mi lub przedmiotami, w tym rozcieńczanie
substancji, o którym mowa w art. 21 ust. 1,
lub mieszanie tych odpadów, wbrew warun-
kom, o których mowa w art. 21 ust. 2;
3) zbieranie odpadów wbrew zakazom,
o których mowa w art. 23 ust. 2 i 3;
4) zbieranie odpadów lub przetwarzanie
odpadów bez wymaganego zezwolenia
lub gospodarowanie odpadami niezgodnie
z posiadanym zezwoleniem na zbieranie
odpadów, zezwoleniem na przetwarzanie
odpadów lub zezwoleniem na zbieranie
i przetwarzanie odpadów, o którym mowa
w art. 41;
5) prowadzenie działalności w zakresie,
o którym mowa w art. 50 ust. 1, bez wyma-
ganego wpisu do rejestru;
5a) nieumieszczanie numeru rejestrowego
na dokumentach sporządzanych w związku
z prowadzoną działalnością wbrew obowiąz-
kowi, o którym mowa w art. 63;
6) dokonanie zrzutu olejów odpadowych
do wód, gleby lub ziemi, wbrew zakazowi,
o którym mowa w art. 93;
7) rozcieńczanie lub sporządzanie mieszanin
odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub
przedmiotami, o którym mowa w art. 122 ust. 3;
8) wydobywanie odpadów, niezgodnie
z przepisami, o których mowa w art. 143
ust. 2 i art. 144.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przy-
padku gdy za naruszenie może być ustalona
opłata podwyższona, o której mowa w art.
293 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
– Prawo ochrony środowiska.
3. Administracyjna kara pieniężna za naru-
szenia, o których mowa w ust. 1, wynosi
nie mniej niż 1000 zł i nie może przekroczyć
1 000 000 zł.
komentarz
n
ADMINISTRACYJNA KARA PIENIĘŻNA.
Artykuł 272 pkt 2 ustawy z 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j.
Dz.U. z 2013 r. poz. 1232 z późn. zm., dalej:
p.o.ś.) wprowadził administracyjną karę
pieniężną jako jeden ze środków fi nanso-
wo-prawnych ochrony środowiska. Przepi-
sy p.o.ś. dotyczące administracyjnych kar
pieniężnych odnoszą się do wskazanych
tam przypadków i regulują zasady wymie-
rzania tychże kar odrębnie w stosunku
do ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpa-
dach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21 z późn. zm.;
dalej: n.u.o.).
Możliwość umieszczenia odrębnych przy-
padków wymiaru administracyjnej kary
pieniężnej w osobnych przepisach prze-
widuje art. 273 ust. 3 p.o.ś., który jako przy-
kład wskazuje ustawę z 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2013 r.
poz. 627 z późn. zm.) i ustawę z 9 czerw-
ca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze
(Dz.U. z 2011 r. nr 163, poz. 981 z późn. zm.).
Komentowany art. 194 oraz następne n.u.o.
są również przykładem przesłanek uzasad-
niających wymiar administracyjnej kary
P
rzedostatnia, IX już część ko-
mentarza do ustawy z 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r.
poz. 21 z późn. zm.; dalej: n.u.o.)
porusza tematykę związaną z ad-
ministracyjnymi karami pieniężnymi
(art. 194–202 n.u.o.), zmianami w ustawie
z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony śro-
dowiska (dalej: p.o.ś.) (art. 207 n.u.o.) oraz
rozpoczyna omawianie przepisów przej-
ściowych (art. 222–233 n.u.o.).
N.u.o. wprowadza w art. 194–202 prze-
słanki oraz zasady wymiaru administra-
cyjnych kar pieniężnych odrębnie od
p.o.ś. Kary nakłada wojewódzki inspektor
ochrony środowiska (WIOŚ) na podstawie
decyzji administracyjnej. O ile określony
w art. 194 n.u.o. katalog naruszeń, za któ-
re jest wymierzana administracyjna kara
pieniężna, jest konkretny, o tyle podsta-
wy wskazane w art. 199 n.u.o. do ustalenia
wysokości tejże kary są określone ogólni-
kowo. Biorąc pod uwagę, że wysokość kary
za naruszenia wynikające z katalogu okre-
ślonego w art. 194 n.u.o. zostały określone
widełkowo od 1000 zł do 1 000 000 zł, ich
wymiar za to samo przewinienie może się
różnić zasadniczo w zależności od oceny
konkretnego WIOŚ. Organ ten musi bo-
wiem samodzielnie dokonać oceny wpły-
wu naruszenia na życie i zdrowie ludzi
oraz środowisko, a także skutki narusze-
nia oraz wielkość zagrożenia.
W zakresie naruszenia obowiąz-
ku sprawozdawczości n.u.o. zawiera
w art. 200 osobną regulację odnoszącą
się do wymiaru kary. Dopuszczalny jest
wówczas wielokrotny wymiar kary, przy
czym maksymalną łączną jej wysokość
w danym roku kalendarzowym określo-
no na kwotę 8500 zł. W przypadku bra-
ku sprawozdania w terminie wynikają-
cym z przepisów kara wynosi 500 zł, zaś
w przypadku nieprzekazania sprawoz-
dania pomimo wezwania do tej czynno-
ści przez WIOŚ – 2000 zł. Oznacza to, że
WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku
wyznaczać dodatkowy termin na złożenie
sprawozdania i wymierzać karę.
Wpływy z administracyjnych kar pie-
niężnych przekazywane są na rachunek
Narodowego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej, co oznacza, iż
środki te będą wykorzystywane na popra-
wę środowiska naturalnego, na działa-
nia edukacyjne z tym związane. Można
uznać, iż wypełnia to podstawową zasadę
ochrony środowiska, że zanieczyszczają-
cy płaci i w pewnym sensie rekompensuje
swoje negatywne działania w innym ob-
szarze związanym z ochroną środowiska,
zdrowia i życia ludzkiego.
Najistotniejszą zmianą w p.o.ś. wpro-
wadzoną przepisami n.u.o. jest usytu-
owanie w p.o.ś. kompleksowej regulacji
dotyczącej pozwolenia na wytwarzanie
odpadów. Według uzasadnienia do pro-
jektu n.u.o. – dodanie nowego art. 180a
oraz zmiany w art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś.
wynikają z rezygnacji z dotychczasowych
niektórych wymagań formalno-prawnych
związanych z wytwarzaniem odpadów.
Wskazać należy, iż n.u.o. odnosi się tylko
w jednym wypadku do wytwarzania od-
padów – w zezwoleniu na przetwarzanie
odpadów trzeba obecnie podać też odpady
wytwarzane w związku z tym przetwa-
rzaniem.
Odnosząc się do przepisów przejścio-
wych, zgrupowanych w rozdziale 2 działu
XI n.u.o., warto w szczególności zwrócić
uwagę na:
– art. 222 n.u.o. umożliwiający dalsze
prowadzenie na podstawie dotychczaso-
wych decyzji działalności w zakresie odzy-
sku odpadów w procesie R14 i R15,
– art. 225 n.u.o., zgodnie z którym za-
chowują ważność na czas, na jaki zostały
wydane przez marszałka województwa na
podstawie art. 13 ust. 4 s.u.o., zezwolenia
na spalanie odpadów ze względów bezpie-
czeństwa poza instalacjami lub urządze-
niami,
– art. 231 n.u.o., na podstawie którego
wygasły decyzje zatwierdzające program
gospodarki odpadami niebezpieczny-
mi oraz decyzje zatwierdzające program
gospodarki odpadami, straciły ważność
złożone informacje o wytwarzanych od-
padach i o sposobach gospodarowania
wytworzonymi odpadami, zachowały waż-
ność dotychczasowe pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów,
– art. 232 n.u.o. dotyczący prawnego sta-
tusu dotychczasowych zezwoleń na zbie-
ranie odpadów oraz zezwoleń na odzysk
lub unieszkodliwianie odpadów wydanych
na podstawie s.u.o.
Dziewiąta część komentarza uwzględ-
nia stan prawny na 20 stycznia 2014 r.
(Dz.U. z 2013 r. poz. 21, 888 i 1238)
Aneta Mostowska
radca prawny
ekokancelarii
Joanna Wilczyńska
ekspert ochrony
środowiska ekokancelarii
Łukasz Budziński
adwokat ekokancelarii
Wtorek
28 stycznia 2014
nr 18 (3659)
tygodnik dla prenumeratorów
KOMENTARZE
FIRMA
FIRMA
FIRMA
FIRMA
FIRMA
i PRAWO
PRAWO
PRAWO
PRAWO
PRAWO
zawsze we wtorki
z Dziennikiem Gazetą Prawną
Pra
Pra
INFORMACJE O PRENUMERACIE:
www.gazetaprawna.pl/oferta2014
22 761 31 27
|
prenumeratadgp@infor.pl
gazetaprawna.pl
TYDZIEŃ Z KOMENTARZAMI
– BAZA PUBLIKACJI
Poprzednie części komentarza
opublikowaliśmy w DGP:
n
nr 97 z 21 maja 2013 r.,
n
nr 121 z 25 czerwca 2013 r.,
n
nr 141 z 23 lipca 2013 r.,
n
nr 165 z 27 sierpnia 2013 r.
n
nr 185 z 24 września 2013 r.
n
nr 210 z 29 października 2013 r.
n
nr 228 z 26 listopada 2013 r.
n
nr 243 z 17 grudnia 2013 r.
Przeoczyłeś tygodnik? Znajdziesz
go w dotychczasowych wydaniach DGP
na www.edgp.gazetaprawna.pl
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
1 / 8
Komentarze
C2
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
pieniężnej odmiennych od tych, które zo-
stały opisane w p.o.ś.
W doktrynie prawa trwa polemika, jaki cha-
rakter prawny ma administracyjna kara
pieniężna, czy jest to odpowiedzialność
administracyjna czy karna. Nie wdając się
w szczegółową analizę prawną tej kwestii,
warto jedynie podkreślić sankcyjno-repre-
syjny charakter tychże kar, których zasad-
ność wymiaru realizuje się, gdy zostaną
spełnione przesłanki z art. 194 ust. 1 pkt 1–8
n.u.o., czyli w sytuacji gdy:
– został naruszony – wbrew art. 5
n.u.o – zakaz zmiany klasyfikacji;
– został naruszony – wbrew art. 21 ust. 1
n.u.o – zakaz mieszania i rozcieńczania
odpadów lub gdy nie zostały spełnio-
ne – wbrew art. 21 ust. 2 n.u.o. – warunki
dozwolonego mieszania odpadów, czyli
jeżeli zmieszanie nie służyło poprawie
bezpieczeństwa procesów przetwarzania
odpadów powstałych po zmieszaniu i je-
żeli w wyniku prowadzenia tych proce-
sów nastąpił wzrost zagrożenia dla życia
i zdrowia ludzi lub środowiska;
– zostały naruszone – wbrew art. 23 ust. 2
i 3 n.u.o. – zakazy zbierania odpadów, czy-
li gdy poza miejscem wytwarzania były
zbierane następujące odpady:
a) pozostałości z sortowania odpadów ko-
munalnych, o ile są przeznaczone do skła-
dowania, b) komunalne osady ściekowe,
c) zakaźne odpady medyczne lub d) zakaź-
ne odpady weterynaryjne, albo gdy poza
obszarem regionu gospodarki odpadami
komunalnymi, na którym zostały wytwo-
rzone, były zbierane następujące odpady:
a) zmieszane odpady komunalne lub
b) odpady zielone;
– został naruszony – wbrew art. 41 ust. 1
n.u.o. – nakaz posiadania zezwolenia dla
działalności polegającej na zbieraniu od-
padów i prowadzeniu przetwarzania od-
padów (gdy podmiot nie jest zwolniony
na podstawie art. 45 n.u.o. z obowiązku
posiadania zezwolenia) lub gdy zostały
naruszone warunki gospodarowania od-
padami określone zgodnie z art. 43 n.u.o.
w zezwoleniu na zbieranie odpadów,
w zezwoleniu na przetwarzanie odpadów
lub w zezwoleniu na zbieranie i prze-
twarzanie odpadów, np. gdy zbieranie
lub przetwarzanie odpadów następuje
inną metodą niż wskazana w zezwoleniu;
– został naruszony – wbrew art. 50 ust. 1 n.u.o.
– nakaz rejestracji w nowym rejestrze,
jaki będzie prowadzony przez marszał-
ka województwa w ramach bazy danych
o produktach i opakowaniach oraz o go-
spodarce odpadami (dalej: BDO), która
ma być utworzona do 23 stycznia 2016 r.,
na wniosek podmiotów prowadzących
określone w tymże przepisie działalności;
przykładowo w określonych przypadkach
nowy rejestr dotyczy prowadzących prze-
twarzanie odpadów niewymagających
zezwolenia, sprzedawców odpadów, po-
średników w obrocie odpadami, trans-
portujących odpady, dokonujących wpro-
wadzania na terytorium Polski baterii,
sprzętu elektrycznego i elektronicznego,
opakowań, produktów w opakowaniach,
opon lub olejów smarowych; (oprócz tej
kary administracyjnej z n.u.o. przepisy
szczególne art. 71 ustawy z 29 lipca 2005 r.
o zużytym sprzęcie elektrycznym i elek-
tronicznym (dalej: u.s.e.e.) za to samo na-
ruszenie przewidują karę grzywny dla
wprowadzającego sprzęt elektryczny);
– został naruszony – wbrew art. 63 n.u.o.
– nakaz umieszczenia numeru rejestro-
wego z rejestru, który będzie prowadzony
w ramach BDO, na dokumentach spo-
rządzanych w związku z prowadzoną
działalnością przez wprowadzających:
sprzęt elektryczny i elektroniczny, bate-
rie lub akumulatory, pojazdy, opakowa-
nia, produkty w opakowaniach, opony,
oleje smarowe; (oprócz tej kary admini-
stracyjnej z n.u.o. za to samo narusze-
nie przepisy szczególne przewidują karę
grzywny – według art. 72 pkt 1 u.s.e.e.
dla wprowadzających sprzęt elektryczny
i elektroniczny, a według art. 80 ustawy
z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-
mulatorach [dalej: u.b.a.] dla wprowadza-
jących baterie lub akumulatory);
– został naruszony – wbrew art. 93 n.u.o.
– zakaz zrzutu olejów odpadowych do
wód, gleby lub ziemi;
– został naruszony – wbrew art. 122 ust. 3
n.u.o. – zakaz rozcieńczania lub sporzą-
dzania mieszanin odpadów ze sobą lub
z innymi substancjami lub przedmiota-
mi, w celu spełnienia określonych w roz-
porządzeniu kryteriów dopuszczenia od-
padów do składowania na składowisku
odpadów danego typu;
– zostały naruszone – wbrew art. 143 ust. 2
i art. 144 n.u.o. – zasady dopuszczające
wydobywanie odpadów: 1) ze składowi-
ska odpadów posiadającego instrukcję
prowadzenia składowiska odpadów – na
zasadach ustalonych w tej instrukcji,
2) z zamkniętego składowiska odpadów
nieposiadającego instrukcji prowadze-
nia składowiska odpadów lub ze zwało-
wiska odpadów – zgodnie z warunkami
określonymi w decyzji wyrażającej zgodę
na wydobywanie odpadów z tych miejsc.
Administracyjna kara pieniężna za powyż-
sze naruszenia wynosi nie mniej niż 1000 zł
i nie może przekroczyć 1 000 000 zł.
UWAGA: jeżeli zostaną naruszone warunki
decyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-
dzenia składowiska odpadów albo decyzji
określającej miejsce i sposób magazyno-
wania odpadów, wymaganych przepisami
n.u.o. (a więc warunki magazynowania okre-
ślone w zezwoleniu na zbieranie odpadów
lub zezwoleniu na przetwarzanie odpadów),
co do rodzaju i sposobów składowania lub
magazynowania odpadów, wówczas admi-
nistracyjna kara pieniężna zostanie nało-
żona na podstawie art. 298 ust. 1 pkt 4 p.o.ś.
w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty
za umieszczenie odpadów na składowisku
za każdą dobę składowania (art. 309 ust. 2
p.o.ś.), przy czym minimalna kara wynosi
800 zł, gdyż art. 308 p.o.ś. stanowi, że nie
wszczyna się postępowania w sprawie wy-
mierzenia kary, jeżeli przewidywana jej wy-
sokość nie przekroczy tejże kwoty.
n
OPŁATA PODWYŻSZONA. Jeśli za narusze-
nie może być ustalona opłata podwyższona,
o której mowa w art. 293 p.o.ś., to nie sto-
suje się administracyjnej kary pieniężnej
z n.u.o. (art. 194 ust. 2 n.u.o.).
Zgodnie z art. 293 p.o.ś. podmiot korzysta-
jący ze środowiska poniesie opłatę podwyż-
szoną w przypadku:
a) składowania odpadów bez uzyskania de-
cyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-
dzenia składowiska odpadów – w wyso-
kości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za
umieszczenie odpadów na składowisku
za każdą dobę składowania;
b) magazynowania odpadów bez wymaga-
nej decyzji określającej sposób i miejsce
magazynowania (a więc bez wymaganego
zezwolenia na zbieranie odpadów, zezwo-
lenia na przetwarzanie odpadów, pozwole-
nia na wytwarzanie odpadów lub pozwole-
nia zintegrowanego określających sposób
i miejsce magazynowania odpadów), które
traktowane jest jako składowanie odpa-
dów bez wymaganej decyzji zatwierdza-
jącej instrukcję prowadzenia składowiska
– w wysokości 0,05 jednostkowej stawki
opłaty za umieszczenie odpadów na skła-
dowisku za każdą dobę składowania; przy
czym jeśli magazynowanie nastąpi w miej-
scu nieprzeznaczonym do składowania
odpadów – w wysokości 0,7 jednostkowej
stawki opłaty za umieszczenie odpadów
na składowisku za każdą tonę odpadów
i za każdą dobę magazynowania;
c) składowania odpadów w miejscu na ten cel
nieprzeznaczonym – w wysokości 0,7 jed-
nostkowej stawki opłaty za umieszczenie
odpadów na składowisku za każdą tonę
odpadów i za każdą dobę składowania;
d) pozbycia się odpadów: 1) nad brzegami
zbiorników wodnych, w szczególności
w strefach ochronnych ujęć wód i na
terenach wypływu wód z warstw wo-
donośnych, 2) na terenach parków na-
rodowych i rezerwatów przyrody, 3) na
terenach leśnych albo uzdrowiskowych
lub na terenach rekreacyjno-wypoczyn-
kowych – w wysokości 1,0 jednostkowej
stawki opłaty za umieszczenie odpadów
na składowisku za każdą tonę odpadów
i za każdą dobę składowania;
e) pozbycia się odpadów do śródlądowych
wód powierzchniowych i podziemnych,
morskich wód wewnętrznych lub wód
morza terytorialnego – w wysokości
100-krotnej jednostkowej stawki opła-
ty za umieszczenie odpadów na skła-
dowisku.
Opłata podwyższona w wysokości 0,7, 1,0
lub 100-krotnej jednostkowej stawki będzie
także należna odpowiednio do okoliczności,
o których mowa powyżej pod literami c–e,
w przypadku gdy n.u.o. zabrania składowania
odpadów. Art. 122 ust. 1 n.u.o. zakazuje skła-
dowania na składowisku odpadów następu-
jących odpadów: 1) występujących w postaci
ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę
w ilości powyżej 95 proc. masy całkowitej,
z wyłączeniem szlamów; 2) o właściwościach
wybuchowych, żrących, utleniających, wy-
soce łatwopalnych lub łatwopalnych; 3) za-
kaźnych medycznych i zakaźnych wetery-
naryjnych; 4) powstających w wyniku badań
naukowych i prac rozwojowych lub dzia-
łalności dydaktycznej, które nie są ziden-
tyfikowane lub są nowe i których oddziały-
wanie na środowisko jest nieznane; 5) opon
i ich części, z wyłączeniem opon rowero-
wych i opon o średnicy zewnętrznej więk-
szej niż 1400 mm; 6) ulegających biodegra-
dacji selektywnie zebranych; 7) określonych
w przepisach odrębnych, które szczegółowo
opisano w komentarzu do art. 122 n.u.o. Po-
nadto art. 122 ust. 2 n.u.o. zakazuje składo-
wania odpadów w śródlądowych wodach
powierzchniowych i podziemnych, w pol-
skich obszarach morskich oraz w przypad-
kach określonych w przepisach odrębnych.
Trzeba mieć na uwadze, że według art. 279
ust. 2–4 p.o.ś. podmiotem korzystającym
ze środowiska, obowiązanym do ponosze-
nia opłat (w tym opłat podwyższonych) za
korzystanie ze środowiska oraz admini-
stracyjnych kar pieniężnych jest posiadacz
odpadów, z tym że – w przypadku przeka-
zania odpadów podmiotowi nieposiadają-
cemu wymaganego zezwolenia w zakresie
gospodarki odpadami – ponosi je:
– podmiot, któremu przekazano odpady
– jeżeli odpady przekazała osoba fizyczna
niebędąca przedsiębiorcą,
– podmiot, który przekazał odpady – w po-
zostałych przypadkach.
Art. 195.
[Zezwolenie na transport
lub rejestr]
Kto, wbrew obowiązkowi, o którym mowa
w art. 233 ust. 2, transportuje odpady bez
uzyskania zezwolenia na transport odpadów
lub wpisu do rejestru
podlega administracyjnej karze pieniężnej
w wysokości od 2000 do 10 000 zł.
komentarz
n
Naruszenie nakazu – wbrew art. 233 ust. 2
n.u.o. – uzyskania zezwolenia na trans-
port odpadów lub wpisu do rejestru na-
raża podmiot na administracyjną karę
pieniężną. Do czasu utworzenia nowego
rejestru prowadzonego przez marszałka
województwa w ramach BDO, a więc naj-
później do 23 stycznia 2016 r., obowiązuje
przepis przejściowy art. 233 ust. 2 n.u.o.,
który nakazuje podmiotom transportu-
jącym odpady uzyskanie zezwolenia na
transport odpadów lub wpis do dotych-
czasowego rejestru prowadzonego przez
starostę na podstawie przepisów starej
ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 185, poz. 1243 z późn.
zm.; dalej: s.u.o.), gdyż w przeciwnym razie
zostanie nałożona administracyjna kara
pieniężna na podstawie komentowanego
przepisu w wysokości od 2000 do 10 000 zł.
Art. 233 ust. 1 n.u.o. dopowiada, że zezwole-
nia wydane na podstawie s.u.o. zachowują
ważność na czas, na jaki zostały wydane,
jednak nie dłużej niż do upływu terminu
złożenia wniosku do nowego rejestru lub
z dniem uzyskania wpisu do tego rejestru,
w przypadku gdy wpis nastąpił w terminie
wcześniejszym.
n
Podmioty objęte obowiązkiem złożenia
wniosku o wpis do nowego rejestru są
obowiązane do zrobienia tego w terminie
6 miesięcy od dnia utworzenia owego reje-
stru (art. 234 ust. 2 n.u.o.), czyli najpóźniej
do 23 lipca 2016 r. Podmioty transportujące
odpady zobowiązane są uzyskać wpis do
nowego rejestru na podstawie art. 50 ust. 2
w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. b n.u.o i jeśli
tego nie uczynią, będą podlegać admini-
stracyjnej karze pieniężnej na podstawie
art. 194 ust. 1 pkt 5 n.u.o., a nie na podstawie
art. 195 n.u.o., co oznacza możliwość nało-
żenia kary zdecydowanie wyższej niż kwo-
ta 10 000 zł, ale też i niższej niż 2000 zł.
n
W związku z powyższym transportujący
odpady nie podlega tym karom, gdy:
– do czasu utworzenia nowego rejestru nie
musi na podstawie s.u.o. posiadać zezwo-
lenia na transport odpadów lub wpisu do
dotychczasowego rejestru prowadzonego
przez starostę,
– po utworzeniu nowego rejestru prowa-
dzonego przez marszałka województwa
w ramach BDO nie podlega na podsta-
wie art. 51 ust. 2 pkt 4 n.u.o. wpisowi do
tego rejestru.
Art. 196.
[Organ uprawniony
do wymiaru kary]
Administracyjną karę pieniężną wymierza,
w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska właściwy ze względu na
miejsce wytwarzania lub gospodarowania
odpadami.
komentarz
n
Wojewódzki inspektor ochrony środowiska
(dalej: WIOŚ) jest organem rządowej admini-
stracji zespolonej w województwie. W związ-
ku z tym jest właściwym organem do nało-
żenia administracyjnej kary pieniężnej na
podmiot, który wytwarza odpady lub nimi
gospodaruje na terenie danego województwa.
Organem wyższego stopnia względem
WIOŚ jest główny inspektor ochrony śro-
dowiska, co wprost wynika z art. 8 ustawy
z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Śro-
dowiska (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 686 z późn.
zm., dalej: u.i.o.ś.).
n
Wymiar kary następuje w trybie postępo-
wania administracyjnego, zakończonego
wydaniem decyzji. W związku z tym za-
stosowanie będą miały przepisy kodeksu
postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.
z 2013 r. poz. 267; dalej: k.p.a.).
Art. 197.
[Stwierdzanie naruszenia]
Wojewódzki inspektor ochrony środowiska
stwierdza naruszenie w szczególności na
podstawie:
1) kontroli, w tym dokonanych w ich trakcie
pomiarów lub za pomocą innych środków;
2) pomiarów i badań prowadzonych przez
podmiot obowiązany do takich pomiarów
i badań;
3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio
przez marszałka województwa, regionalnego
dyrektora ochrony środowiska lub ministra
właściwego do spraw środowiska.
komentarz
n
Nałożenie administracyjnej kary pieniężnej
w drodze decyzji poprzedza stwierdzenie
naruszenia przepisów zagrożonych taką
karą. Aby do tego doszło, WIOŚ musi prze-
prowadzić postępowanie i uzyskać stosow-
ne dowody zaistnienia naruszenia zgodnie
z art. 75 i nast. k.p.a.
WIOŚ może pozyskać dowody naruszenia
na podstawie:
1) przeprowadzonej kontroli, do której jest
uprawniony na podstawie przepisów
art. 9–22 u.i.o.ś.
n
Kontrolę wykonują wojewódzcy inspektorzy
ochrony środowiska oraz upoważnieni przez
nich pracownicy Inspekcji Ochrony Środo-
wiska (inspektorzy). Uprawnieni są oni do:
– wstępu z niezbędnym sprzętem na teren
nieruchomości, obiektu lub ich części, na
którym prowadzona jest działalność go-
spodarcza, bądź do środków transportu;
– wstępu przez całą dobę wraz z niezbędnym
sprzętem na teren niezwiązany z prowa-
dzeniem działalności gospodarczej;
– pobierania próbek, przeprowadzania nie-
zbędnych badań lub wykonywania innych
czynności kontrolnych w celu ustalenia
na terenie kontrolowanej nieruchomo-
ści, w obiekcie lub jego części, stanu śro-
dowiska oraz oceny tego stanu w świetle
przepisów o ochronie środowiska, a także
indywidualnie określonych w decyzjach ad-
ministracyjnych warunków wykonywania
działalności wpływającej na środowisko;
– żądania wstrzymania ruchu instalacji
lub urządzeń oraz powstrzymania się od
wykonywania innych czynności w zakre-
sie, w jakim jest to niezbędne dla pobra-
nia próbek oraz przeprowadzenia badań
i pomiarów;
– oceny sposobu eksploatacji instalacji lub
urządzeń, w tym środków transportu;
– oceny stosowanych technologii i rozwią-
zań technicznych;
prenumerata
firma
i prawo
Redakcja merytoryczna:
Paweł Wrześniewski
pawel.wrzesniewski@infor.pl
Komentarze
C2
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
pieniężnej odmiennych od tych, które zo-
stały opisane w p.o.ś.
W doktrynie prawa trwa polemika, jaki cha-
rakter prawny ma administracyjna kara
pieniężna, czy jest to odpowiedzialność
administracyjna czy karna. Nie wdając się
w szczegółową analizę prawną tej kwestii,
warto jedynie podkreślić sankcyjno-repre-
syjny charakter tychże kar, których zasad-
ność wymiaru realizuje się, gdy zostaną
spełnione przesłanki z art. 194 ust. 1 pkt 1–8
n.u.o., czyli w sytuacji gdy:
– został naruszony – wbrew art. 5
n.u.o – zakaz zmiany klasyfikacji;
– został naruszony – wbrew art. 21 ust. 1
n.u.o – zakaz mieszania i rozcieńczania
odpadów lub gdy nie zostały spełnio-
ne – wbrew art. 21 ust. 2 n.u.o. – warunki
dozwolonego mieszania odpadów, czyli
jeżeli zmieszanie nie służyło poprawie
bezpieczeństwa procesów przetwarzania
odpadów powstałych po zmieszaniu i je-
żeli w wyniku prowadzenia tych proce-
sów nastąpił wzrost zagrożenia dla życia
i zdrowia ludzi lub środowiska;
– zostały naruszone – wbrew art. 23 ust. 2
i 3 n.u.o. – zakazy zbierania odpadów, czy-
li gdy poza miejscem wytwarzania były
zbierane następujące odpady:
a) pozostałości z sortowania odpadów ko-
munalnych, o ile są przeznaczone do skła-
dowania, b) komunalne osady ściekowe,
c) zakaźne odpady medyczne lub d) zakaź-
ne odpady weterynaryjne, albo gdy poza
obszarem regionu gospodarki odpadami
komunalnymi, na którym zostały wytwo-
rzone, były zbierane następujące odpady:
a) zmieszane odpady komunalne lub
b) odpady zielone;
– został naruszony – wbrew art. 41 ust. 1
n.u.o. – nakaz posiadania zezwolenia dla
działalności polegającej na zbieraniu od-
padów i prowadzeniu przetwarzania od-
padów (gdy podmiot nie jest zwolniony
na podstawie art. 45 n.u.o. z obowiązku
posiadania zezwolenia) lub gdy zostały
naruszone warunki gospodarowania od-
padami określone zgodnie z art. 43 n.u.o.
w zezwoleniu na zbieranie odpadów,
w zezwoleniu na przetwarzanie odpadów
lub w zezwoleniu na zbieranie i prze-
twarzanie odpadów, np. gdy zbieranie
lub przetwarzanie odpadów następuje
inną metodą niż wskazana w zezwoleniu;
– został naruszony – wbrew art. 50 ust. 1 n.u.o.
– nakaz rejestracji w nowym rejestrze,
jaki będzie prowadzony przez marszał-
ka województwa w ramach bazy danych
o produktach i opakowaniach oraz o go-
spodarce odpadami (dalej: BDO), która
ma być utworzona do 23 stycznia 2016 r.,
na wniosek podmiotów prowadzących
określone w tymże przepisie działalności;
przykładowo w określonych przypadkach
nowy rejestr dotyczy prowadzących prze-
twarzanie odpadów niewymagających
zezwolenia, sprzedawców odpadów, po-
średników w obrocie odpadami, trans-
portujących odpady, dokonujących wpro-
wadzania na terytorium Polski baterii,
sprzętu elektrycznego i elektronicznego,
opakowań, produktów w opakowaniach,
opon lub olejów smarowych; (oprócz tej
kary administracyjnej z n.u.o. przepisy
szczególne art. 71 ustawy z 29 lipca 2005 r.
o zużytym sprzęcie elektrycznym i elek-
tronicznym (dalej: u.s.e.e.) za to samo na-
ruszenie przewidują karę grzywny dla
wprowadzającego sprzęt elektryczny);
– został naruszony – wbrew art. 63 n.u.o.
– nakaz umieszczenia numeru rejestro-
wego z rejestru, który będzie prowadzony
w ramach BDO, na dokumentach spo-
rządzanych w związku z prowadzoną
działalnością przez wprowadzających:
sprzęt elektryczny i elektroniczny, bate-
rie lub akumulatory, pojazdy, opakowa-
nia, produkty w opakowaniach, opony,
oleje smarowe; (oprócz tej kary admini-
stracyjnej z n.u.o. za to samo narusze-
nie przepisy szczególne przewidują karę
grzywny – według art. 72 pkt 1 u.s.e.e.
dla wprowadzających sprzęt elektryczny
i elektroniczny, a według art. 80 ustawy
z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-
mulatorach [dalej: u.b.a.] dla wprowadza-
jących baterie lub akumulatory);
– został naruszony – wbrew art. 93 n.u.o.
– zakaz zrzutu olejów odpadowych do
wód, gleby lub ziemi;
– został naruszony – wbrew art. 122 ust. 3
n.u.o. – zakaz rozcieńczania lub sporzą-
dzania mieszanin odpadów ze sobą lub
z innymi substancjami lub przedmiota-
mi, w celu spełnienia określonych w roz-
porządzeniu kryteriów dopuszczenia od-
padów do składowania na składowisku
odpadów danego typu;
– zostały naruszone – wbrew art. 143 ust. 2
i art. 144 n.u.o. – zasady dopuszczające
wydobywanie odpadów: 1) ze składowi-
ska odpadów posiadającego instrukcję
prowadzenia składowiska odpadów – na
zasadach ustalonych w tej instrukcji,
2) z zamkniętego składowiska odpadów
nieposiadającego instrukcji prowadze-
nia składowiska odpadów lub ze zwało-
wiska odpadów – zgodnie z warunkami
określonymi w decyzji wyrażającej zgodę
na wydobywanie odpadów z tych miejsc.
Administracyjna kara pieniężna za powyż-
sze naruszenia wynosi nie mniej niż 1000 zł
i nie może przekroczyć 1 000 000 zł.
UWAGA: jeżeli zostaną naruszone warunki
decyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-
dzenia składowiska odpadów albo decyzji
określającej miejsce i sposób magazyno-
wania odpadów, wymaganych przepisami
n.u.o. (a więc warunki magazynowania okre-
ślone w zezwoleniu na zbieranie odpadów
lub zezwoleniu na przetwarzanie odpadów),
co do rodzaju i sposobów składowania lub
magazynowania odpadów, wówczas admi-
nistracyjna kara pieniężna zostanie nało-
żona na podstawie art. 298 ust. 1 pkt 4 p.o.ś.
w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty
za umieszczenie odpadów na składowisku
za każdą dobę składowania (art. 309 ust. 2
p.o.ś.), przy czym minimalna kara wynosi
800 zł, gdyż art. 308 p.o.ś. stanowi, że nie
wszczyna się postępowania w sprawie wy-
mierzenia kary, jeżeli przewidywana jej wy-
sokość nie przekroczy tejże kwoty.
n
OPŁATA PODWYŻSZONA. Jeśli za narusze-
nie może być ustalona opłata podwyższona,
o której mowa w art. 293 p.o.ś., to nie sto-
suje się administracyjnej kary pieniężnej
z n.u.o. (art. 194 ust. 2 n.u.o.).
Zgodnie z art. 293 p.o.ś. podmiot korzysta-
jący ze środowiska poniesie opłatę podwyż-
szoną w przypadku:
a) składowania odpadów bez uzyskania de-
cyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-
dzenia składowiska odpadów – w wyso-
kości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za
umieszczenie odpadów na składowisku
za każdą dobę składowania;
b) magazynowania odpadów bez wymaga-
nej decyzji określającej sposób i miejsce
magazynowania (a więc bez wymaganego
zezwolenia na zbieranie odpadów, zezwo-
lenia na przetwarzanie odpadów, pozwole-
nia na wytwarzanie odpadów lub pozwole-
nia zintegrowanego określających sposób
i miejsce magazynowania odpadów), które
traktowane jest jako składowanie odpa-
dów bez wymaganej decyzji zatwierdza-
jącej instrukcję prowadzenia składowiska
– w wysokości 0,05 jednostkowej stawki
opłaty za umieszczenie odpadów na skła-
dowisku za każdą dobę składowania; przy
czym jeśli magazynowanie nastąpi w miej-
scu nieprzeznaczonym do składowania
odpadów – w wysokości 0,7 jednostkowej
stawki opłaty za umieszczenie odpadów
na składowisku za każdą tonę odpadów
i za każdą dobę magazynowania;
c) składowania odpadów w miejscu na ten cel
nieprzeznaczonym – w wysokości 0,7 jed-
nostkowej stawki opłaty za umieszczenie
odpadów na składowisku za każdą tonę
odpadów i za każdą dobę składowania;
d) pozbycia się odpadów: 1) nad brzegami
zbiorników wodnych, w szczególności
w strefach ochronnych ujęć wód i na
terenach wypływu wód z warstw wo-
donośnych, 2) na terenach parków na-
rodowych i rezerwatów przyrody, 3) na
terenach leśnych albo uzdrowiskowych
lub na terenach rekreacyjno-wypoczyn-
kowych – w wysokości 1,0 jednostkowej
stawki opłaty za umieszczenie odpadów
na składowisku za każdą tonę odpadów
i za każdą dobę składowania;
e) pozbycia się odpadów do śródlądowych
wód powierzchniowych i podziemnych,
morskich wód wewnętrznych lub wód
morza terytorialnego – w wysokości
100-krotnej jednostkowej stawki opła-
ty za umieszczenie odpadów na skła-
dowisku.
Opłata podwyższona w wysokości 0,7, 1,0
lub 100-krotnej jednostkowej stawki będzie
także należna odpowiednio do okoliczności,
o których mowa powyżej pod literami c–e,
w przypadku gdy n.u.o. zabrania składowania
odpadów. Art. 122 ust. 1 n.u.o. zakazuje skła-
dowania na składowisku odpadów następu-
jących odpadów: 1) występujących w postaci
ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę
w ilości powyżej 95 proc. masy całkowitej,
z wyłączeniem szlamów; 2) o właściwościach
wybuchowych, żrących, utleniających, wy-
soce łatwopalnych lub łatwopalnych; 3) za-
kaźnych medycznych i zakaźnych wetery-
naryjnych; 4) powstających w wyniku badań
naukowych i prac rozwojowych lub dzia-
łalności dydaktycznej, które nie są ziden-
tyfikowane lub są nowe i których oddziały-
wanie na środowisko jest nieznane; 5) opon
i ich części, z wyłączeniem opon rowero-
wych i opon o średnicy zewnętrznej więk-
szej niż 1400 mm; 6) ulegających biodegra-
dacji selektywnie zebranych; 7) określonych
w przepisach odrębnych, które szczegółowo
opisano w komentarzu do art. 122 n.u.o. Po-
nadto art. 122 ust. 2 n.u.o. zakazuje składo-
wania odpadów w śródlądowych wodach
powierzchniowych i podziemnych, w pol-
skich obszarach morskich oraz w przypad-
kach określonych w przepisach odrębnych.
Trzeba mieć na uwadze, że według art. 279
ust. 2–4 p.o.ś. podmiotem korzystającym
ze środowiska, obowiązanym do ponosze-
nia opłat (w tym opłat podwyższonych) za
korzystanie ze środowiska oraz admini-
stracyjnych kar pieniężnych jest posiadacz
odpadów, z tym że – w przypadku przeka-
zania odpadów podmiotowi nieposiadają-
cemu wymaganego zezwolenia w zakresie
gospodarki odpadami – ponosi je:
– podmiot, któremu przekazano odpady
– jeżeli odpady przekazała osoba fizyczna
niebędąca przedsiębiorcą,
– podmiot, który przekazał odpady – w po-
zostałych przypadkach.
Art. 195.
[Zezwolenie na transport
lub rejestr]
Kto, wbrew obowiązkowi, o którym mowa
w art. 233 ust. 2, transportuje odpady bez
uzyskania zezwolenia na transport odpadów
lub wpisu do rejestru
podlega administracyjnej karze pieniężnej
w wysokości od 2000 do 10 000 zł.
komentarz
n
Naruszenie nakazu – wbrew art. 233 ust. 2
n.u.o. – uzyskania zezwolenia na trans-
port odpadów lub wpisu do rejestru na-
raża podmiot na administracyjną karę
pieniężną. Do czasu utworzenia nowego
rejestru prowadzonego przez marszałka
województwa w ramach BDO, a więc naj-
później do 23 stycznia 2016 r., obowiązuje
przepis przejściowy art. 233 ust. 2 n.u.o.,
który nakazuje podmiotom transportu-
jącym odpady uzyskanie zezwolenia na
transport odpadów lub wpis do dotych-
czasowego rejestru prowadzonego przez
starostę na podstawie przepisów starej
ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 185, poz. 1243 z późn.
zm.; dalej: s.u.o.), gdyż w przeciwnym razie
zostanie nałożona administracyjna kara
pieniężna na podstawie komentowanego
przepisu w wysokości od 2000 do 10 000 zł.
Art. 233 ust. 1 n.u.o. dopowiada, że zezwole-
nia wydane na podstawie s.u.o. zachowują
ważność na czas, na jaki zostały wydane,
jednak nie dłużej niż do upływu terminu
złożenia wniosku do nowego rejestru lub
z dniem uzyskania wpisu do tego rejestru,
w przypadku gdy wpis nastąpił w terminie
wcześniejszym.
n
Podmioty objęte obowiązkiem złożenia
wniosku o wpis do nowego rejestru są
obowiązane do zrobienia tego w terminie
6 miesięcy od dnia utworzenia owego reje-
stru (art. 234 ust. 2 n.u.o.), czyli najpóźniej
do 23 lipca 2016 r. Podmioty transportujące
odpady zobowiązane są uzyskać wpis do
nowego rejestru na podstawie art. 50 ust. 2
w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. b n.u.o i jeśli
tego nie uczynią, będą podlegać admini-
stracyjnej karze pieniężnej na podstawie
art. 194 ust. 1 pkt 5 n.u.o., a nie na podstawie
art. 195 n.u.o., co oznacza możliwość nało-
żenia kary zdecydowanie wyższej niż kwo-
ta 10 000 zł, ale też i niższej niż 2000 zł.
n
W związku z powyższym transportujący
odpady nie podlega tym karom, gdy:
– do czasu utworzenia nowego rejestru nie
musi na podstawie s.u.o. posiadać zezwo-
lenia na transport odpadów lub wpisu do
dotychczasowego rejestru prowadzonego
przez starostę,
– po utworzeniu nowego rejestru prowa-
dzonego przez marszałka województwa
w ramach BDO nie podlega na podsta-
wie art. 51 ust. 2 pkt 4 n.u.o. wpisowi do
tego rejestru.
Art. 196.
[Organ uprawniony
do wymiaru kary]
Administracyjną karę pieniężną wymierza,
w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska właściwy ze względu na
miejsce wytwarzania lub gospodarowania
odpadami.
komentarz
n
Wojewódzki inspektor ochrony środowiska
(dalej: WIOŚ) jest organem rządowej admini-
stracji zespolonej w województwie. W związ-
ku z tym jest właściwym organem do nało-
żenia administracyjnej kary pieniężnej na
podmiot, który wytwarza odpady lub nimi
gospodaruje na terenie danego województwa.
Organem wyższego stopnia względem
WIOŚ jest główny inspektor ochrony śro-
dowiska, co wprost wynika z art. 8 ustawy
z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Śro-
dowiska (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 686 z późn.
zm., dalej: u.i.o.ś.).
n
Wymiar kary następuje w trybie postępo-
wania administracyjnego, zakończonego
wydaniem decyzji. W związku z tym za-
stosowanie będą miały przepisy kodeksu
postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.
z 2013 r. poz. 267; dalej: k.p.a.).
Art. 197.
[Stwierdzanie naruszenia]
Wojewódzki inspektor ochrony środowiska
stwierdza naruszenie w szczególności na
podstawie:
1) kontroli, w tym dokonanych w ich trakcie
pomiarów lub za pomocą innych środków;
2) pomiarów i badań prowadzonych przez
podmiot obowiązany do takich pomiarów
i badań;
3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio
przez marszałka województwa, regionalnego
dyrektora ochrony środowiska lub ministra
właściwego do spraw środowiska.
komentarz
n
Nałożenie administracyjnej kary pieniężnej
w drodze decyzji poprzedza stwierdzenie
naruszenia przepisów zagrożonych taką
karą. Aby do tego doszło, WIOŚ musi prze-
prowadzić postępowanie i uzyskać stosow-
ne dowody zaistnienia naruszenia zgodnie
z art. 75 i nast. k.p.a.
WIOŚ może pozyskać dowody naruszenia
na podstawie:
1) przeprowadzonej kontroli, do której jest
uprawniony na podstawie przepisów
art. 9–22 u.i.o.ś.
n
Kontrolę wykonują wojewódzcy inspektorzy
ochrony środowiska oraz upoważnieni przez
nich pracownicy Inspekcji Ochrony Środo-
wiska (inspektorzy). Uprawnieni są oni do:
– wstępu z niezbędnym sprzętem na teren
nieruchomości, obiektu lub ich części, na
którym prowadzona jest działalność go-
spodarcza, bądź do środków transportu;
– wstępu przez całą dobę wraz z niezbędnym
sprzętem na teren niezwiązany z prowa-
dzeniem działalności gospodarczej;
– pobierania próbek, przeprowadzania nie-
zbędnych badań lub wykonywania innych
czynności kontrolnych w celu ustalenia
na terenie kontrolowanej nieruchomo-
ści, w obiekcie lub jego części, stanu śro-
dowiska oraz oceny tego stanu w świetle
przepisów o ochronie środowiska, a także
indywidualnie określonych w decyzjach ad-
ministracyjnych warunków wykonywania
działalności wpływającej na środowisko;
– żądania wstrzymania ruchu instalacji
lub urządzeń oraz powstrzymania się od
wykonywania innych czynności w zakre-
sie, w jakim jest to niezbędne dla pobra-
nia próbek oraz przeprowadzenia badań
i pomiarów;
– oceny sposobu eksploatacji instalacji lub
urządzeń, w tym środków transportu;
– oceny stosowanych technologii i rozwią-
zań technicznych;
prenumerata
firma
i prawo
Redakcja merytoryczna:
Paweł Wrześniewski
pawel.wrzesniewski@infor.pl
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
2 / 8
komentarze
C3
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
– żądania pisemnych lub ustnych infor-
macji oraz wzywania i przesłuchiwania
osób w zakresie niezbędnym dla ustale-
nia stanu faktycznego;
– żądania okazania dokumentów i udo-
stępnienia wszelkich danych mających
związek z problematyką kontroli;
– żądania okazania dokumentów niezbęd-
nych do wymierzenia mandatu lub kary
grzywny;
– oceny sposobu wykonywania pomiarów
emisji, ilości pobranej wody oraz odpro-
wadzanych ścieków przez jednostkę pro-
wadzącą pomiary, w tym poprawności
sposobu pobierania i analizy próbek.
n
Kierownik kontrolowanej jednostki organi-
zacyjnej oraz kontrolowana osoba fizyczna,
z zachowaniem przepisów o ochronie in-
formacji niejawnych oraz o zakwaterowa-
niu sił zbrojnych, obowiązani są umożliwić
inspektorowi przeprowadzenie kontroli.
n
Upoważniony do kontroli inspektor jest
uprawniony do poruszania się po terenie
nieruchomości, obiektu lub ich części oraz
środków transportu bez potrzeby uzyski-
wania przepustki oraz nie podlega rewizji
osobistej przewidzianej w regulaminie we-
wnętrznym kontrolowanej jednostki orga-
nizacyjnej; podlega on przepisom bezpie-
czeństwa i higieny pracy obowiązującym
w kontrolowanej jednostce organizacyjnej.
n
Z czynności kontrolnych inspektor sporządza
protokół, jeden egzemplarz doręczając kie-
rownikowi kontrolowanej jednostki organi-
zacyjnej lub kontrolowanej osobie fizycznej.
Protokół podpisuje inspektor oraz ww. osoby,
które mogą wnieść do protokołu umotywo-
wane zastrzeżenia i uwagi. W razie odmowy
podpisania protokołu inspektor czyni o tym
wzmiankę w protokole, a odmawiający podpi-
su może w terminie siedmiu dni przedstawić
swoje stanowisko na piśmie właściwemu or-
ganowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
n
Warto wiedzieć, że koszty pobierania pró-
bek oraz wykonywania pomiarów i analiz,
na podstawie których stwierdzono naru-
szenie wymagań ochrony środowiska, po-
noszą jednostki organizacyjne lub osoby
fizyczne, których działalność jest źródłem
naruszania tych wymagań.
n
Do kontroli działalności gospodarczej
przedsiębiorcy – także przeprowadzanej
przez WIOŚ – stosuje się przepisy rozdzia-
łu 5 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r.
poz. 672 z późn. zm. – dalej: u.s.d.g.).
Najważniejsze kwestie w kontekście
omawianego art. 197 n.u.o, o których
przedsiębiorcy powinni wiedzieć, odno-
szą się do:
– zwolnienia WIOŚ z obowiązku zawiada-
miania przedsiębiorcy o przeprowadzeniu
kontroli uzasadnionej bezpośrednim za-
grożeniem życia, zdrowia lub środowiska
naturalnego (art. 79 ust. 2 pkt 5 u.s.d.g.);
– możliwości wniesienia na podstawie art.
84c ust. 1 u.s.d.g. sprzeciwu przez przed-
siębiorcę wobec podjęcia i wykonywania
przez organy kontroli czynności z narusze-
niem przepisów dotyczących m.in. zawiado-
mienia o przeprowadzeniu kontroli, a także
upoważnienia do przeprowadzenia kontroli
(art. 79–79b u.s.d.g.), obecności przedsiębior-
cy przy kontroli (art. 80 ust. 1 i 2 u.s.d.g.),
równoczesnego przeprowadzania więcej
niż jednej kontroli u tego samego przedsię-
biorcy (art. 82 ust. 1 u.s.d.g.) oraz przekro-
czenie czasu trwania wszystkich kontroli
organu kontroli w ciągu roku (art. 83 ust. 1
i 2 u.s.d.g.). Sprzeciw przedsiębiorca wnosi
na piśmie do organu podejmującego i wyko-
nującego kontrolę. O wniesieniu sprzeciwu
przedsiębiorca zawiadamia na piśmie kon-
trolującego. Sprzeciw wnosi się w terminie
3 dni roboczych od dnia wszczęcia kontroli
przez organ kontroli. Przedsiębiorca musi
uzasadnić wniesienie sprzeciwu (art. 84c
ust. 2 i 3 u.s.d.g.). Uwaga: wykluczona jest
możliwość wniesienia sprzeciwu w odnie-
sieniu do wskazanych przypadków w art.
84d u.s.d.g. (zasadniczo dotyczą one kontroli
związanych m.in. z przeciwdziałaniem po-
pełnieniu przestępstwa lub wykroczenia lub
zabezpieczenia dowodów jego popełnienia);
– zakwestionowania dowodów, które zosta-
ły przeprowadzone w toku kontroli przez
organ kontroli z naruszeniem przepisów
prawa w zakresie kontroli działalności
gospodarczej przedsiębiorcy, jeżeli miały
istotny wpływ na wyniki kontroli; do-
wody takie nie mogą stanowić dowodu
w żadnym postępowaniu administracyj-
nym, podatkowym, karnym lub karno-
skarbowym dotyczącym kontrolowanego
przedsiębiorcy (77 ust. 6 u.s.d.g.);
– odszkodowania przysługującego przed-
siębiorcy, który poniósł szkodę na skutek
przeprowadzenia czynności kontrolnych
z naruszeniem przepisów prawa w za-
kresie kontroli działalności gospodarczej
przedsiębiorcy; roszczenia przedsiębiorca
może dochodzić na podstawie przepisów
prawa cywilnego, w szczególności art. 417
lub art. 417
2
kodeksu cywilnego. Przed-
siębiorca jest zobowiązany do wykazania
w postępowaniu sądowym okoliczności
obciążających organ. Stąd już od samego
początku (m.in. przy podpisywaniu pro-
tokołu kontroli) przedsiębiorca powinien
informować organ i wykazywać szkodę,
która zaistniała na skutek naruszenia
konkretnych przepisów prawa związa-
nych z kontrolą (art. 77 ust. 4 i 5 u.s.d.g.).
2) pomiarów i badań, których obowiązek
prowadzenia spoczywa na podmiocie
korzystającym ze środowiska.
n
Jeżeli z mocy przepisu prawnego lub decyzji
administracyjnej podmiot prowadzi pomiary
lub badania, to mogą być one wykorzystane
przez WIOŚ przy ustalaniu administracyj-
nej kary za naruszenia związane z wytwa-
rzaniem lub gospodarowaniem odpadami.
3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio
przez marszałka województwa, regional-
nego dyrektora ochrony środowiska lub
ministra środowiska.
n
Marszałek województwa jest właściwym
w większości spraw regulowanych w n.u.o.
Minister środowiska jest organem wyższe-
go stopnia w stosunku do marszałka wo-
jewództwa w większości spraw wymienio-
nych w art. 168 n.u.o. (art. 169 n.u.o.). Z kolei
regionalny dyrektor ochrony środowiska
(dalej: RDOŚ) jest właściwy we wskazanych
w n.u.o. sprawach przedsięwzięć i zdarzeń
na terenach zamkniętych.
Przykładowo, jeżeli posiadacz odpadów, któ-
ry uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów
lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów,
narusza przepisy ustawy w zakresie działal-
ności objętej zezwoleniem lub działa nie-
zgodnie z wydanym zezwoleniem, to wła-
ściwy organ wzywa go do niezwłocznego
zaniechania naruszeń, wyznaczając termin
usunięcia nieprawidłowości. W przypadku
gdy posiadacz odpadów nadal narusza prze-
pisy ustawy lub działa niezgodnie z wyda-
nym zezwoleniem, właściwy organ cofa to
zezwolenie w drodze decyzji, bez odszkodo-
wania, co powoduje konieczność zakończe-
nia działalności objętej tym zezwoleniem
(art. 47 n.u.o.). Dodatkową konsekwencją
będzie zawiadomienie WIOŚ przez organ,
który nałoży administracyjną karę pienięż-
ną, gdy taka działalność prowadzona będzie
dalej mimo braku wymaganego zezwolenia.
n
Marszałek województwa występuje do
WIOŚ o podjęcie odpowiednich działań
będących w jego kompetencji, jeżeli w wy-
niku kontroli stwierdzi naruszenie przez
kontrolowany podmiot przepisów o ochro-
nie środowiska lub występuje uzasadnio-
ne podejrzenie, że takie naruszenie mogło
nastąpić przy przekazaniu dokumentacji
sprawy (art. 379 ust. 5 p.o.ś.).
n
Marszałek województwa sprawuje kontro-
lę przestrzegania i stosowania przepisów
o ochronie środowiska w zakresie objętym
swoją właściwością. Istotne jest, iż kontrola
dotyczy wszystkich przepisów, w stosunku
do których marszałek jest właściwy.
n
Marszałek może upoważnić do wykony-
wania funkcji kontrolnych pracowników
podległych im urzędów marszałkowskich.
Kontrolujący jest uprawniony do 1) wstę-
pu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym
sprzętem przez całą dobę na teren nieru-
chomości, obiektu lub ich części, na których
prowadzona jest działalność gospodarcza,
a w godzinach od 6 do 22 – na pozostały
teren, 2) przeprowadzania badań lub wy-
konywania innych niezbędnych czynności
kontrolnych, 3) żądania pisemnych lub ust-
nych informacji oraz wzywania i przesłu-
chiwania osób w zakresie niezbędnym do
ustalenia stanu faktycznego oraz 4) żąda-
nia okazania dokumentów i udostępnienia
wszelkich danych mających związek z pro-
blematyką kontroli (art. 379 p.o.ś.).
n
Kontrolowany podmiot jest zobowiązany
do umożliwienia przeprowadzania kontro-
li. Z czynności kontrolnych kontrolujący spo-
rządza się protokół. Kontrolowanemu wol-
no wnieść do protokołu zastrzeżenia i uwagi
wraz z uzasadnieniem, jak i odmówić pod-
pisania protokołu; wówczas kontrolujący
umieszcza o tym wzmiankę w protokole,
a odmawiający podpisu może, w terminie
7 dni, przedstawić swoje stanowisko na piśmie
marszałkowi województwa (art. 380 p.o.ś.).
Art. 198.
[Decyzja]
W decyzji wymierzającej administracyjną
karę pieniężną określa się w szczególności:
1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia
naruszenia;
2) wysokość administracyjnej kary pieniężnej.
komentarz
n
Art. 198 n.u.o. określa dwa szczególne ele-
menty decyzji WIOŚ wymierzającej admi-
nistracyjną karę pieniężną:
1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia
naruszenia oraz
2) wysokość administracyjnej kary pie-
niężnej.
Rodzaj naruszenia będzie wynikał z kata-
logu, który zawiera art. 194 ust. 1 pkt 1–8
n.u.o., a w przypadku transportu – art. 195
n.u.o. Dzień stwierdzenia naruszenia ozna-
cza najczęściej dzień sporządzenia proto-
kołu z kontroli.
Z kolei wymiar kary może wynosić w przy-
padku transportu w zakresie 2–10 tys. zł,
a w pozostałych przypadkach od 1 tys. zł do
1 mln zł, z tym że powinien uwzględniać
okoliczności przewidziane w art. 199 n.u.o.
n
Przepis, używając określenia „w szczegól-
ności”, dopuszcza możliwość wskazania
przez WIOŚ w decyzji innych okoliczności.
Niezależnie od tego, decyzja musi zawierać
podstawowe elementy, które wymienione
są w art. 107 par. 1 k.p.a. tj.:
– oznaczenie organu administracji pu-
blicznej,
– datę wydania,
– oznaczenie strony lub stron,
– powołanie podstawy prawnej,
– rozstrzygnięcie,
– uzasadnienie faktyczne i prawne – uza-
sadnienie faktyczne decyzji powinno
w szczególności zawierać wskazanie fak-
tów, które organ uznał za udowodnione,
dowodów, na których się oparł, oraz przy-
czyn, z powodu których innym dowodom
odmówił wiarygodności i mocy dowodo-
wej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnie-
nie podstawy prawnej decyzji, z przyto-
czeniem przepisów prawa (art. 107 par. 3
k.p.a.). Zatem w uzasadnieniu WIOŚ musi
przeprowadzić wywód i wskazać, które
okoliczności konkretnej sprawy potwier-
dziły naruszenie określonego przepisu
n.u.o. i w konsekwencji uprawniły do wy-
mierzenia kary. Z punktu widzenia ewen-
tualnej polemiki przedsiębiorcy z orga-
nem w postępowaniu odwoławczym jest
to istotny element decyzji,
– pouczenie, czy i w jakim trybie służy od
niej odwołanie,
– podpis z podaniem imienia i nazwiska
oraz stanowiska służbowego osoby upo-
ważnionej do wydania decyzji lub, jeże-
li decyzja wydana została w formie do-
kumentu elektronicznego, powinna być
opatrzona bezpiecznym podpisem elek-
tronicznym weryfikowanym za pomocą
ważnego kwalifikowanego certyfikatu,
– pouczenie o dopuszczalności wniesienia
powództwa lub skargi, o ile jest to decy-
zja, w stosunku do której może być wnie-
sione powództwo do sądu powszechnego
lub skarga do sądu administracyjnego.
n
Od decyzji wymierzającej administracyjną
karę służy odwołanie do głównego inspek-
tora ochrony środowiska, który jest orga-
nem wyższego stopnia względem WIOŚ
(art. 127 par. 2 k.p.a. w zw. z art. 8 u.i.o.ś.).
Art. 199.
[Ustalenie wysokości kary]
Przy ustalaniu wysokości administracyj-
nej kary pieniężnej wojewódzki inspektor
ochrony środowiska uwzględnia rodzaj
naruszenia i jego wpływ na życie i zdrowie
ludzi oraz środowisko, okres trwania naru-
szenia i rozmiary prowadzonej działalności
oraz bierze pod uwagę skutki tych naruszeń
i wielkość zagrożenia.
komentarz
n
Administracyjna kara pieniężna za naru-
szenia, o których mowa w art. 194 ust. 1–8
n.u.o., wynosi nie mniej niż 1000 zł i nie
może przekroczyć 1 000 000 zł, a za naru-
szenia związane z transportem, o których
mowa w art. 195 n.u.o., wynosi od 2000 do
10 000 zł.
Wyznacznikiem do wymiaru konkret-
nej wartości kary jest omawiany przepis
wskazujący okoliczności, które WIOŚ musi
uwzględnić, tj.:
– rodzaj naruszenia,
– wpływ naruszenia na życie i zdrowie lu-
dzi oraz środowisko,
– okres trwania naruszenia,
– rozmiary prowadzonej działalności,
– skutki tych naruszeń i wielkość zagro-
żenia.
Art. 200.
[Sprawozdania]
1. Jeżeli podmiot, wbrew obowiązkowi,
o którym mowa w art. 76, nie składa spra-
wozdania, podlega administracyjnej karze
pieniężnej w wysokości 500 zł.
2. Administracyjną karę pieniężną wymie-
rza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska, właściwy ze względu na:
1) siedzibę lub miejsce zamieszkania przed-
siębiorcy – w przypadku sprawozdania
o produktach, opakowaniach i o gospoda-
rowaniu odpadami z nich powstającymi;
w przypadku braku siedziby lub miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej właściwy miejscowo jest Mazowiecki
Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska;
2) miejsce wytwarzania, zbierania lub
przetwarzania odpadów – w przypadku
sprawozdania o wytwarzanych odpadach
i gospodarowaniu odpadami.
3. W decyzji o wymierzeniu administracyj-
nej kary pieniężnej wojewódzki inspektor
ochrony środowiska określa termin przeka-
zania sprawozdania, nie krótszy niż 14 dni,
chyba że podmiot złożył sprawozdanie przed
dniem wydania decyzji.
4. W przypadku nieprzekazania sprawoz-
dania w terminie określonym w decyzji
wydanej na podstawie ust. 3 podmiot
podlega administracyjnej karze pieniężnej
w wysokości 2000 zł.
5. Administracyjna kara pieniężna, o której
mowa w ust. 4, może być wymierzana
wielokrotnie, z tym że łączna wysokość kar,
o których mowa w ust. 1 i 4, za dany rok
kalendarzowy nie może przekroczyć 8500 zł.
komentarz
n
Artykuł 76 n.u.o. stanowi, iż podmioty zo-
bowiązane do sporządzania sprawozdań,
o których mowa w art. 73 i 75 n.u.o., składa-
ją je w terminie do 15 marca za poprzedni
rok kalendarzowy właściwemu marszałko-
wi. Sprawozdanie to przekazywane będzie
elektronicznie do BDO za pomocą indywi-
dualnego konta, pierwszy raz do 15 marca
2016 r. za 2015 r. Do powyższego terminu
ma zastosowanie art. 57 par. 4 i 5 k.p.a., co
oznacza, że jeżeli 15 marca przypadnie na
dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni
dzień terminu uważa się najbliższy następ-
ny dzień powszedni. Istotne jest przy tym,
że termin ten jest zachowany, jeżeli przed
upływem 15 marca pismo zostanie wysłane
w formie dokumentu elektronicznego do
organu administracji publicznej, a nadawca
otrzymał urzędowe poświadczenie odbioru.
n
Przekroczenie powyższego terminu skut-
kuje wymierzeniem administracyjnej kary
pieniężnej w wysokości 500 zł, a ponadto
zakreśleniem nie krótszego niż 14-dniowy
terminu do wykonania obowiązku złożenia
sprawozdania. Jeżeli przed wydaniem decy-
zji WIOŚ podmiot przedłoży sprawozdanie,
wówczas określenie terminu staje się bez-
przedmiotowe. Nie oznacza to jednak od-
stąpienia przez WIOŚ od wymierzenia kary.
n
Jeżeli jednak podmiot nie złoży sprawozda-
nia także w terminie zakreślonym w treści
decyzji WIOŚ, wówczas naraża się na ko-
lejną karę, tym razem w kwocie 2000 zł.
Kara ta może być wielokrotnie wymierzana,
przy czym określono maksymalną łącz-
ną wysokość kary wynikającej z art. 200
ust. 1 i ust. 4 n.u.o. w danym roku kalen-
darzowym na kwotę 8500 zł. Oznacza to,
że WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku
wyznaczać dodatkowy termin na złożenie
sprawozdania i wymierzać karę.
n
Powyższe kary będą miały zastosowanie
pierwszy raz do sprawozdań za 2015 r.
wprowadzanych do BDO. Z kolei do spra-
wozdań za lata 2012–2014 zgodnie z prze-
pisem przejściowym art. 237 n.u.o. należy
stosować dotychczasowe s.u.o., z tym że
ten, kto wbrew obowiązkowi nie sporządza
komentarze
C3
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
– żądania pisemnych lub ustnych infor-
macji oraz wzywania i przesłuchiwania
osób w zakresie niezbędnym dla ustale-
nia stanu faktycznego;
– żądania okazania dokumentów i udo-
stępnienia wszelkich danych mających
związek z problematyką kontroli;
– żądania okazania dokumentów niezbęd-
nych do wymierzenia mandatu lub kary
grzywny;
– oceny sposobu wykonywania pomiarów
emisji, ilości pobranej wody oraz odpro-
wadzanych ścieków przez jednostkę pro-
wadzącą pomiary, w tym poprawności
sposobu pobierania i analizy próbek.
n
Kierownik kontrolowanej jednostki organi-
zacyjnej oraz kontrolowana osoba fizyczna,
z zachowaniem przepisów o ochronie in-
formacji niejawnych oraz o zakwaterowa-
niu sił zbrojnych, obowiązani są umożliwić
inspektorowi przeprowadzenie kontroli.
n
Upoważniony do kontroli inspektor jest
uprawniony do poruszania się po terenie
nieruchomości, obiektu lub ich części oraz
środków transportu bez potrzeby uzyski-
wania przepustki oraz nie podlega rewizji
osobistej przewidzianej w regulaminie we-
wnętrznym kontrolowanej jednostki orga-
nizacyjnej; podlega on przepisom bezpie-
czeństwa i higieny pracy obowiązującym
w kontrolowanej jednostce organizacyjnej.
n
Z czynności kontrolnych inspektor sporządza
protokół, jeden egzemplarz doręczając kie-
rownikowi kontrolowanej jednostki organi-
zacyjnej lub kontrolowanej osobie fizycznej.
Protokół podpisuje inspektor oraz ww. osoby,
które mogą wnieść do protokołu umotywo-
wane zastrzeżenia i uwagi. W razie odmowy
podpisania protokołu inspektor czyni o tym
wzmiankę w protokole, a odmawiający podpi-
su może w terminie siedmiu dni przedstawić
swoje stanowisko na piśmie właściwemu or-
ganowi Inspekcji Ochrony Środowiska.
n
Warto wiedzieć, że koszty pobierania pró-
bek oraz wykonywania pomiarów i analiz,
na podstawie których stwierdzono naru-
szenie wymagań ochrony środowiska, po-
noszą jednostki organizacyjne lub osoby
fizyczne, których działalność jest źródłem
naruszania tych wymagań.
n
Do kontroli działalności gospodarczej
przedsiębiorcy – także przeprowadzanej
przez WIOŚ – stosuje się przepisy rozdzia-
łu 5 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r.
poz. 672 z późn. zm. – dalej: u.s.d.g.).
Najważniejsze kwestie w kontekście
omawianego art. 197 n.u.o, o których
przedsiębiorcy powinni wiedzieć, odno-
szą się do:
– zwolnienia WIOŚ z obowiązku zawiada-
miania przedsiębiorcy o przeprowadzeniu
kontroli uzasadnionej bezpośrednim za-
grożeniem życia, zdrowia lub środowiska
naturalnego (art. 79 ust. 2 pkt 5 u.s.d.g.);
– możliwości wniesienia na podstawie art.
84c ust. 1 u.s.d.g. sprzeciwu przez przed-
siębiorcę wobec podjęcia i wykonywania
przez organy kontroli czynności z narusze-
niem przepisów dotyczących m.in. zawiado-
mienia o przeprowadzeniu kontroli, a także
upoważnienia do przeprowadzenia kontroli
(art. 79–79b u.s.d.g.), obecności przedsiębior-
cy przy kontroli (art. 80 ust. 1 i 2 u.s.d.g.),
równoczesnego przeprowadzania więcej
niż jednej kontroli u tego samego przedsię-
biorcy (art. 82 ust. 1 u.s.d.g.) oraz przekro-
czenie czasu trwania wszystkich kontroli
organu kontroli w ciągu roku (art. 83 ust. 1
i 2 u.s.d.g.). Sprzeciw przedsiębiorca wnosi
na piśmie do organu podejmującego i wyko-
nującego kontrolę. O wniesieniu sprzeciwu
przedsiębiorca zawiadamia na piśmie kon-
trolującego. Sprzeciw wnosi się w terminie
3 dni roboczych od dnia wszczęcia kontroli
przez organ kontroli. Przedsiębiorca musi
uzasadnić wniesienie sprzeciwu (art. 84c
ust. 2 i 3 u.s.d.g.). Uwaga: wykluczona jest
możliwość wniesienia sprzeciwu w odnie-
sieniu do wskazanych przypadków w art.
84d u.s.d.g. (zasadniczo dotyczą one kontroli
związanych m.in. z przeciwdziałaniem po-
pełnieniu przestępstwa lub wykroczenia lub
zabezpieczenia dowodów jego popełnienia);
– zakwestionowania dowodów, które zosta-
ły przeprowadzone w toku kontroli przez
organ kontroli z naruszeniem przepisów
prawa w zakresie kontroli działalności
gospodarczej przedsiębiorcy, jeżeli miały
istotny wpływ na wyniki kontroli; do-
wody takie nie mogą stanowić dowodu
w żadnym postępowaniu administracyj-
nym, podatkowym, karnym lub karno-
skarbowym dotyczącym kontrolowanego
przedsiębiorcy (77 ust. 6 u.s.d.g.);
– odszkodowania przysługującego przed-
siębiorcy, który poniósł szkodę na skutek
przeprowadzenia czynności kontrolnych
z naruszeniem przepisów prawa w za-
kresie kontroli działalności gospodarczej
przedsiębiorcy; roszczenia przedsiębiorca
może dochodzić na podstawie przepisów
prawa cywilnego, w szczególności art. 417
lub art. 417
2
kodeksu cywilnego. Przed-
siębiorca jest zobowiązany do wykazania
w postępowaniu sądowym okoliczności
obciążających organ. Stąd już od samego
początku (m.in. przy podpisywaniu pro-
tokołu kontroli) przedsiębiorca powinien
informować organ i wykazywać szkodę,
która zaistniała na skutek naruszenia
konkretnych przepisów prawa związa-
nych z kontrolą (art. 77 ust. 4 i 5 u.s.d.g.).
2) pomiarów i badań, których obowiązek
prowadzenia spoczywa na podmiocie
korzystającym ze środowiska.
n
Jeżeli z mocy przepisu prawnego lub decyzji
administracyjnej podmiot prowadzi pomiary
lub badania, to mogą być one wykorzystane
przez WIOŚ przy ustalaniu administracyj-
nej kary za naruszenia związane z wytwa-
rzaniem lub gospodarowaniem odpadami.
3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio
przez marszałka województwa, regional-
nego dyrektora ochrony środowiska lub
ministra środowiska.
n
Marszałek województwa jest właściwym
w większości spraw regulowanych w n.u.o.
Minister środowiska jest organem wyższe-
go stopnia w stosunku do marszałka wo-
jewództwa w większości spraw wymienio-
nych w art. 168 n.u.o. (art. 169 n.u.o.). Z kolei
regionalny dyrektor ochrony środowiska
(dalej: RDOŚ) jest właściwy we wskazanych
w n.u.o. sprawach przedsięwzięć i zdarzeń
na terenach zamkniętych.
Przykładowo, jeżeli posiadacz odpadów, któ-
ry uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów
lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów,
narusza przepisy ustawy w zakresie działal-
ności objętej zezwoleniem lub działa nie-
zgodnie z wydanym zezwoleniem, to wła-
ściwy organ wzywa go do niezwłocznego
zaniechania naruszeń, wyznaczając termin
usunięcia nieprawidłowości. W przypadku
gdy posiadacz odpadów nadal narusza prze-
pisy ustawy lub działa niezgodnie z wyda-
nym zezwoleniem, właściwy organ cofa to
zezwolenie w drodze decyzji, bez odszkodo-
wania, co powoduje konieczność zakończe-
nia działalności objętej tym zezwoleniem
(art. 47 n.u.o.). Dodatkową konsekwencją
będzie zawiadomienie WIOŚ przez organ,
który nałoży administracyjną karę pienięż-
ną, gdy taka działalność prowadzona będzie
dalej mimo braku wymaganego zezwolenia.
n
Marszałek województwa występuje do
WIOŚ o podjęcie odpowiednich działań
będących w jego kompetencji, jeżeli w wy-
niku kontroli stwierdzi naruszenie przez
kontrolowany podmiot przepisów o ochro-
nie środowiska lub występuje uzasadnio-
ne podejrzenie, że takie naruszenie mogło
nastąpić przy przekazaniu dokumentacji
sprawy (art. 379 ust. 5 p.o.ś.).
n
Marszałek województwa sprawuje kontro-
lę przestrzegania i stosowania przepisów
o ochronie środowiska w zakresie objętym
swoją właściwością. Istotne jest, iż kontrola
dotyczy wszystkich przepisów, w stosunku
do których marszałek jest właściwy.
n
Marszałek może upoważnić do wykony-
wania funkcji kontrolnych pracowników
podległych im urzędów marszałkowskich.
Kontrolujący jest uprawniony do 1) wstę-
pu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym
sprzętem przez całą dobę na teren nieru-
chomości, obiektu lub ich części, na których
prowadzona jest działalność gospodarcza,
a w godzinach od 6 do 22 – na pozostały
teren, 2) przeprowadzania badań lub wy-
konywania innych niezbędnych czynności
kontrolnych, 3) żądania pisemnych lub ust-
nych informacji oraz wzywania i przesłu-
chiwania osób w zakresie niezbędnym do
ustalenia stanu faktycznego oraz 4) żąda-
nia okazania dokumentów i udostępnienia
wszelkich danych mających związek z pro-
blematyką kontroli (art. 379 p.o.ś.).
n
Kontrolowany podmiot jest zobowiązany
do umożliwienia przeprowadzania kontro-
li. Z czynności kontrolnych kontrolujący spo-
rządza się protokół. Kontrolowanemu wol-
no wnieść do protokołu zastrzeżenia i uwagi
wraz z uzasadnieniem, jak i odmówić pod-
pisania protokołu; wówczas kontrolujący
umieszcza o tym wzmiankę w protokole,
a odmawiający podpisu może, w terminie
7 dni, przedstawić swoje stanowisko na piśmie
marszałkowi województwa (art. 380 p.o.ś.).
Art. 198.
[Decyzja]
W decyzji wymierzającej administracyjną
karę pieniężną określa się w szczególności:
1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia
naruszenia;
2) wysokość administracyjnej kary pieniężnej.
komentarz
n
Art. 198 n.u.o. określa dwa szczególne ele-
menty decyzji WIOŚ wymierzającej admi-
nistracyjną karę pieniężną:
1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia
naruszenia oraz
2) wysokość administracyjnej kary pie-
niężnej.
Rodzaj naruszenia będzie wynikał z kata-
logu, który zawiera art. 194 ust. 1 pkt 1–8
n.u.o., a w przypadku transportu – art. 195
n.u.o. Dzień stwierdzenia naruszenia ozna-
cza najczęściej dzień sporządzenia proto-
kołu z kontroli.
Z kolei wymiar kary może wynosić w przy-
padku transportu w zakresie 2–10 tys. zł,
a w pozostałych przypadkach od 1 tys. zł do
1 mln zł, z tym że powinien uwzględniać
okoliczności przewidziane w art. 199 n.u.o.
n
Przepis, używając określenia „w szczegól-
ności”, dopuszcza możliwość wskazania
przez WIOŚ w decyzji innych okoliczności.
Niezależnie od tego, decyzja musi zawierać
podstawowe elementy, które wymienione
są w art. 107 par. 1 k.p.a. tj.:
– oznaczenie organu administracji pu-
blicznej,
– datę wydania,
– oznaczenie strony lub stron,
– powołanie podstawy prawnej,
– rozstrzygnięcie,
– uzasadnienie faktyczne i prawne – uza-
sadnienie faktyczne decyzji powinno
w szczególności zawierać wskazanie fak-
tów, które organ uznał za udowodnione,
dowodów, na których się oparł, oraz przy-
czyn, z powodu których innym dowodom
odmówił wiarygodności i mocy dowodo-
wej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnie-
nie podstawy prawnej decyzji, z przyto-
czeniem przepisów prawa (art. 107 par. 3
k.p.a.). Zatem w uzasadnieniu WIOŚ musi
przeprowadzić wywód i wskazać, które
okoliczności konkretnej sprawy potwier-
dziły naruszenie określonego przepisu
n.u.o. i w konsekwencji uprawniły do wy-
mierzenia kary. Z punktu widzenia ewen-
tualnej polemiki przedsiębiorcy z orga-
nem w postępowaniu odwoławczym jest
to istotny element decyzji,
– pouczenie, czy i w jakim trybie służy od
niej odwołanie,
– podpis z podaniem imienia i nazwiska
oraz stanowiska służbowego osoby upo-
ważnionej do wydania decyzji lub, jeże-
li decyzja wydana została w formie do-
kumentu elektronicznego, powinna być
opatrzona bezpiecznym podpisem elek-
tronicznym weryfikowanym za pomocą
ważnego kwalifikowanego certyfikatu,
– pouczenie o dopuszczalności wniesienia
powództwa lub skargi, o ile jest to decy-
zja, w stosunku do której może być wnie-
sione powództwo do sądu powszechnego
lub skarga do sądu administracyjnego.
n
Od decyzji wymierzającej administracyjną
karę służy odwołanie do głównego inspek-
tora ochrony środowiska, który jest orga-
nem wyższego stopnia względem WIOŚ
(art. 127 par. 2 k.p.a. w zw. z art. 8 u.i.o.ś.).
Art. 199.
[Ustalenie wysokości kary]
Przy ustalaniu wysokości administracyj-
nej kary pieniężnej wojewódzki inspektor
ochrony środowiska uwzględnia rodzaj
naruszenia i jego wpływ na życie i zdrowie
ludzi oraz środowisko, okres trwania naru-
szenia i rozmiary prowadzonej działalności
oraz bierze pod uwagę skutki tych naruszeń
i wielkość zagrożenia.
komentarz
n
Administracyjna kara pieniężna za naru-
szenia, o których mowa w art. 194 ust. 1–8
n.u.o., wynosi nie mniej niż 1000 zł i nie
może przekroczyć 1 000 000 zł, a za naru-
szenia związane z transportem, o których
mowa w art. 195 n.u.o., wynosi od 2000 do
10 000 zł.
Wyznacznikiem do wymiaru konkret-
nej wartości kary jest omawiany przepis
wskazujący okoliczności, które WIOŚ musi
uwzględnić, tj.:
– rodzaj naruszenia,
– wpływ naruszenia na życie i zdrowie lu-
dzi oraz środowisko,
– okres trwania naruszenia,
– rozmiary prowadzonej działalności,
– skutki tych naruszeń i wielkość zagro-
żenia.
Art. 200.
[Sprawozdania]
1. Jeżeli podmiot, wbrew obowiązkowi,
o którym mowa w art. 76, nie składa spra-
wozdania, podlega administracyjnej karze
pieniężnej w wysokości 500 zł.
2. Administracyjną karę pieniężną wymie-
rza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska, właściwy ze względu na:
1) siedzibę lub miejsce zamieszkania przed-
siębiorcy – w przypadku sprawozdania
o produktach, opakowaniach i o gospoda-
rowaniu odpadami z nich powstającymi;
w przypadku braku siedziby lub miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej właściwy miejscowo jest Mazowiecki
Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska;
2) miejsce wytwarzania, zbierania lub
przetwarzania odpadów – w przypadku
sprawozdania o wytwarzanych odpadach
i gospodarowaniu odpadami.
3. W decyzji o wymierzeniu administracyj-
nej kary pieniężnej wojewódzki inspektor
ochrony środowiska określa termin przeka-
zania sprawozdania, nie krótszy niż 14 dni,
chyba że podmiot złożył sprawozdanie przed
dniem wydania decyzji.
4. W przypadku nieprzekazania sprawoz-
dania w terminie określonym w decyzji
wydanej na podstawie ust. 3 podmiot
podlega administracyjnej karze pieniężnej
w wysokości 2000 zł.
5. Administracyjna kara pieniężna, o której
mowa w ust. 4, może być wymierzana
wielokrotnie, z tym że łączna wysokość kar,
o których mowa w ust. 1 i 4, za dany rok
kalendarzowy nie może przekroczyć 8500 zł.
komentarz
n
Artykuł 76 n.u.o. stanowi, iż podmioty zo-
bowiązane do sporządzania sprawozdań,
o których mowa w art. 73 i 75 n.u.o., składa-
ją je w terminie do 15 marca za poprzedni
rok kalendarzowy właściwemu marszałko-
wi. Sprawozdanie to przekazywane będzie
elektronicznie do BDO za pomocą indywi-
dualnego konta, pierwszy raz do 15 marca
2016 r. za 2015 r. Do powyższego terminu
ma zastosowanie art. 57 par. 4 i 5 k.p.a., co
oznacza, że jeżeli 15 marca przypadnie na
dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni
dzień terminu uważa się najbliższy następ-
ny dzień powszedni. Istotne jest przy tym,
że termin ten jest zachowany, jeżeli przed
upływem 15 marca pismo zostanie wysłane
w formie dokumentu elektronicznego do
organu administracji publicznej, a nadawca
otrzymał urzędowe poświadczenie odbioru.
n
Przekroczenie powyższego terminu skut-
kuje wymierzeniem administracyjnej kary
pieniężnej w wysokości 500 zł, a ponadto
zakreśleniem nie krótszego niż 14-dniowy
terminu do wykonania obowiązku złożenia
sprawozdania. Jeżeli przed wydaniem decy-
zji WIOŚ podmiot przedłoży sprawozdanie,
wówczas określenie terminu staje się bez-
przedmiotowe. Nie oznacza to jednak od-
stąpienia przez WIOŚ od wymierzenia kary.
n
Jeżeli jednak podmiot nie złoży sprawozda-
nia także w terminie zakreślonym w treści
decyzji WIOŚ, wówczas naraża się na ko-
lejną karę, tym razem w kwocie 2000 zł.
Kara ta może być wielokrotnie wymierzana,
przy czym określono maksymalną łącz-
ną wysokość kary wynikającej z art. 200
ust. 1 i ust. 4 n.u.o. w danym roku kalen-
darzowym na kwotę 8500 zł. Oznacza to,
że WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku
wyznaczać dodatkowy termin na złożenie
sprawozdania i wymierzać karę.
n
Powyższe kary będą miały zastosowanie
pierwszy raz do sprawozdań za 2015 r.
wprowadzanych do BDO. Z kolei do spra-
wozdań za lata 2012–2014 zgodnie z prze-
pisem przejściowym art. 237 n.u.o. należy
stosować dotychczasowe s.u.o., z tym że
ten, kto wbrew obowiązkowi nie sporządza
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
3 / 8
Komentarze
C4
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
i nie przekazuje wymienionych w art. 237
ust. 1 n.u.o. zbiorczych zestawień danych,
sprawozdań lub wykazu zakładów przetwa-
rzania lub wykonuje ten obowiązek nie-
terminowo lub niezgodnie ze stanem rze-
czywistym, podlega karze, o której mowa
w omawianym w tym miejscu art. 200
n.u.o. Przy czym należy zwrócić uwagę na
art. 240 ust. 5 n.u.o., na podstawie którego
do czasu utworzenia BDO stosuje się art. 22
ustawy z 11 maja 2001 r. o opakowaniach
i odpadach opakowaniowych (Dz.U. nr 63,
poz. 638 z późn. zm.; dalej: u.opak.). Według
tego przepisu karze grzywny podlega ten,
kto nie składa marszałkowi województwa
sprawozdań lub składa je niezgodne z doku-
mentami, niekompletne lub nieterminowo:
– w zakresie wymaganych na podstawie
art. 7 ust. 1 u.opak. sprawozdań OPAK-1,
OPAK-2 lub OPAK-3 dotyczących opako-
wań,
– w zakresie wymaganych na podstawie
art. 9 ust. 3 u.opak. sprawozdań OPAK-3
dotyczących opakowań wywiezionych
z produktami.
Art. 201.
[Uiszczanie kary]
1. Administracyjną karę pieniężną uiszcza
się w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o wymierzeniu administracyjnej kary
pieniężnej stała się ostateczna, na odrębny
rachunek bankowy właściwego odpowiednio
wojewódzkiego inspektora ochrony środo-
wiska.
2. Wpływy z administracyjnych kar pienięż-
nych wojewódzki inspektor ochrony
środowiska przekazuje na rachunek
bankowy Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie
do końca następnego miesiąca po upływie
każdego kwartału.
komentarz
n
Podmiot, w stosunku do którego WIOŚ wy-
mierzył administracyjną karę pieniężną,
zobowiązany jest do jej uiszczenia w ter-
minie 14 dni, od dnia, w którym decyzja
stała się ostateczna, czyli liczonych od dnia
następnego, przypadającego po upływie
ostatniego dnia, w którym podmiot był
uprawniony do wniesienia odwołania od
decyzji, a tego nie uczynił.
n
Wpłaty należy dokonać na odrębny rachu-
nek bankowy danego WIOŚ, a ten przeka-
zuje je na rachunek bankowy Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej (dalej: NFOŚiGW). Wpływy z ad-
ministracyjnych kar pieniężnych stanowią,
obok opłat za korzystanie ze środowiska,
przychody NFOŚiGW. Przepisy odnoszące
się do NFOŚiGW znajdują się w tytule VII
dziale II rozdział 4 p.o.ś. (art. 400–411a).
NFOŚiGW jest państwową osobą prawną,
nadzorowaną przez ministra środowiska.
n
Celem działania NFOŚiGW jest finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej. Art. 400a p.o.ś. określa bardzo szeroki
zakres finasowania. Przykładowo finanso-
wanie obejmuje:
– w zakresie odpadów – wspomaganie reali-
zacji zadań przeciwdziałających nielegal-
nemu przemieszczaniu odpadów, koszty
gospodarowania odpadami z wypadków,
o których mowa w n.u.o., przedsięwzięcia
związane z gospodarką odpadami, wyko-
nywanie badań i pomiarów związanych
z odpadami, prowadzenie postępowań
administracyjnych oraz uczestniczenie
w postępowaniach przed sądami,
– działania polegające na zapobieganiu
i likwidowaniu poważnych awarii oraz
szkód górniczych, a także ich skutków,
przeciwdziałaniu klęskom żywiołowym
i likwidowanie ich skutków dla środo-
wiska,
– wspomaganie wykorzystania lokalnych
źródeł energii odnawialnej oraz wpro-
wadzania bardziej przyjaznych dla śro-
dowiska nośników energii,
– profilaktykę zdrowotną dzieci zamiesz-
kałych na obszarach, na których wystę-
pują przekroczenia standardów jakości
środowiska,
– edukację ekologiczną oraz propagowanie
działań proekologicznych i zasady zrów-
noważonego rozwoju,
– współfinansowanie projektów inwesty-
cyjnych, kosztów operacyjnych i działań
realizowanych z udziałem środków po-
chodzących z Unii Europejskiej niepod-
legających zwrotowi.
n
Finansowanie działalności odbywa się
m.in. przez:
– udzielanie oprocentowanych pożyczek,
w tym pożyczek przeznaczonych na za-
chowanie płynności finansowej przedsię-
wzięć współfinansowanych ze środków
Unii Europejskiej;
– udzielanie dotacji, w tym: a) dopłaty do
oprocentowania kredytów bankowych,
b) dokonywanie częściowych spłat kapi-
tału kredytów bankowych, c) dopłaty do
oprocentowania lub ceny wykupu obli-
gacji, d) dopłaty do demontażu pojazdów
wycofanych z eksploatacji.
n
Środki NFOŚ, przeznacza się m.in. na:
– zadania realizowane przez gminy i pod-
mioty związane: ze zbiórką odpadów za-
wierających substancje kontrolowane,
z odzyskiwaniem substancji kontrolowa-
nych, z gromadzeniem substancji kon-
trolowanych oraz z unieszkodliwianiem
substancji kontrolowanych,
– dofinansowanie przedsięwzięć i zadań
związanych z gospodarowaniem odpa-
dami, zapobieganiem powstawaniu od-
padów oraz edukację ekologiczną,
– finansowanie dopłat do demontażu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji,
– utworzenie i wdrażanie bazy danych
o produktach i opakowaniach oraz o go-
spodarce odpadami (BDO), o której mowa
w n.u.o.
Art. 202.
[Ordynacja podatkowa]
W sprawach dotyczących administracyjnych
kar pieniężnych stosuje się odpowiednio
przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), z tym że
uprawnienia organu podatkowego przysłu-
gują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.
komentarz
n
Przepisy działu III ustawy z 29 sierpnia
1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.
z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: u.o.p.)
mają odpowiednie zastosowanie w spra-
wach dotyczących administracyjnych kar
pieniężnych wynikających z n.u.o. Najważ-
niejsze, z punktu widzenia n.u.o., przepisy
działu III u.o.p. (art. 21–119) dotyczą odrocze-
nia terminu płatności (art. 48 u.o.p.), odsetek
za zwłokę (art. 53–58 u.o.p.), ulg w spłacie zo-
bowiązań (art. 67a–67e u.o.p.), przedawnie-
nia (art. 68–71 u.o.p.) oraz odpowiedzialności
osób trzecich (art. 107–119 u.o.p.).
n
Z powyższych regulacji wynika, iż:
– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-
kach uzasadnionych ważnym interesem
podmiotu lub interesem publicznym,
może odroczyć termin płatności (art. 48
par. 1 u.o.p.), od zaległej administracyj-
nej kary pieniężnej naliczane są odsetki
za zwłokę jak od zaległości podatkowych
(art. 53 par. 1 u.o.p.), a podmiot ma wpłacać
je bez wezwania WIOŚ (art. 55 par. 1 u.o.p.);
jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty
zaległej kary wraz z odsetkami za zwłokę,
wpłatę tę zalicza się proporcjonalnie na
poczet kary oraz kwoty odsetek za zwłokę
w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozo-
staje kwota zaległej kary do kwoty odsetek
za zwłokę (art. 55 par. 2 u.o.p.),
– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-
kach uzasadnionych ważnym interesem
podmiotu lub interesem publicznym,
może: 1) odroczyć termin płatności kary
lub rozłożyć zapłatę kary na raty, 2) odro-
czyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległej
kary wraz z odsetkami za zwłokę, 3) umo-
rzyć w całości lub w części zaległą karę lub
odsetki za zwłokę; umorzenie zaległej ad-
ministracyjnej kary pieniężnej powodu-
je również umorzenie odsetek za zwłokę
w całości lub w takiej części, w jakiej zosta-
ła umorzona zaległa kara (art. 67a u.o.p.),
– zobowiązanie do zapłaty administracyjnej
kary pieniężnej przedawnia się z upły-
wem 5 lat, licząc od końca roku kalen-
darzowego, w którym upłynął termin
płatności kary (art. 70 par. 1 u.o.p.), z tym
że WIOŚ ma 3 lata na doręczenie decy-
zji o nałożeniu kary (art. 68 par. 1 u.o.p.),
– odpowiedzialność osób trzecich za zaległe
administracyjne kary pieniężne nałożone
na dany podmiot obejmuje cały majątek
tychże osób, odpowiadających solidarnie
z podmiotem, a także z następcą prawnym
podmiotu za przejęte przez niego zale-
głości podatkowe (art. 107 par. 1 i par. 1a
u.o.p.); o odpowiedzialności osoby trzeciej
WIOŚ orzeka w drodze decyzji (art. 108
par. 1 u.o.p.); co do osób trzecich odpo-
wiadających całym swoim majątkiem so-
lidarnie z podmiotem działającym wbrew
regulacjom n.u.o., to w szczególności:
l
członek rodziny prowadzącego dzia-
łalność gospodarzą odpowiada solidar-
nie z nim za zaległe kary wynikające
z tej działalności i powstałe w okresie,
gdy stale współdziałał z podmiotem
w jej wykonywaniu, osiągając korzyści
z prowadzonej przez niego działalności
(art. 111 par. 1 u.o.p.),
l
nabywca przedsiębiorstwa lub zorga-
nizowanej części przedsiębiorstwa od-
powiada solidarnie z podmiotem za
powstałe do dnia nabycia zaległe kary
związane z prowadzoną działalnością
gospodarczą, chyba że przy zachowaniu
należytej staranności nie mógł wiedzieć
o tych zaległościach (art. 112 par. 1 u.o.p.),
l
jednoosobowa spółka kapitałowa po-
wstała w wyniku przekształcenia
przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną
odpowiada solidarnie z tą osobą fizycz-
ną za powstałe do dnia przekształcenia
zaległe kary przedsiębiorcy związane
z prowadzoną działalnością gospodar-
czą (art. 112b u.o.p.),
l
wspólnik spółki cywilnej, jawnej, part-
nerskiej oraz komplementariusz spółki
komandytowej albo komandytowo-ak-
cyjnej odpowiada solidarnie ze spółką
i z pozostałymi wspólnikami za zaległe
kary spółki (art. 115 par. 1 u.o.p.),
l
członkowie zarządu odpowiadają solidar-
nie za zaległe kary spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, spółki z ograniczo-
ną odpowiedzialnością w organizacji,
spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w or-
ganizacji, jeżeli egzekucja z majątku
spółki okazała się w całości lub w czę-
ści bezskuteczna (art. 116 par. 1 u.o.p.),
l
członkowie organów zarządzających
osobami prawnymi innymi niż spółki
za zaległe kary tychże osób prawnych
odpowiadają solidarnie (art. 116a u.o.p.).
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy
z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym
od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74,
poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) kar, opłat
i odszkodowań oraz odsetek od tych zobo-
wiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów
w zakresie ochrony środowiska nie zalicza się
do kosztów uzyskania przychodu. Identycz-
na regulacja występuje w art. 23 ust. 1 pkt 16
ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r.
poz. 361 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f.). W związ-
ku z tym podmioty, w stosunku do których
ma zastosowanie u.p.d.o.p. albo u.p.d.o.f., nie
mogą zaliczyć administracyjnej kary pienięż-
nej w koszty uzyskania przychodu.
DZIAŁ XI
Zmiany w przepisach
obowiązujących,
przepisy przejściowe,
dostosowujące
i końcowe
Rozdział 1
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 203.
[Zastąpienie starej ustawy
o odpadach]
Ilekroć w obowiązujących przepisach jest
mowa o ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach – należy przez to rozumieć
ustawę z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
komentarz
n
Od 23 stycznia 2013 r. obowiązuje n.u.o.,
a przestała obowiązywać s.u.o. Nowa usta-
wa zmieniła też merytorycznie niektóre
ustawy i przy tej okazji jest już w nich od-
wołanie do n.u.o. zamiast do s.u.o. Nato-
miast wszędzie tam, gdzie w obowiązują-
cych przepisach jest nadal mowa o s.u.o.,
to należy przez to rozumieć n.u.o. zgodnie
z art. 203 n.u.o.
Art. 204–206 i 208–221
[Zmiany
ustaw – pominięto]
komentarz
n
N.u.o. zmieniła następujące ustawy (w na-
wiasie podano stosowane w komentarzu
skróty):
– z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (u.p.d.o.f.),
– z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym
od osób prawnych (u.p.d.o.p.),
– z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach (u.cz.i.p.),
– z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony
środowiska (p.o.ś.),
– z 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpa-
dach opakowaniowych (u.opak.),
– z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przed-
siębiorców w zakresie gospodarowania
niektórymi odpadami oraz o opłacie pro-
duktowej (u.prod.),
– z 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (p.w.),
– z 6 września 2001 r. o transporcie dro-
gowym (u.t.d.),
– z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.),
– z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji (u.r.p.),
– z 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elek-
trycznym i elektronicznym (u.s.e.e.),
– z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo-
wej (u.o.s.),
– z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szko-
dom w środowisku i ich naprawie (u.sz.),
– z 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym
przemieszczaniu odpadów (u.m.p.o.),
– z 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobyw-
czych (u.o.w.),
– z 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środo-
wiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (u.o.o.ś.),
– z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-
mulatorach (u.b.a.)
– z 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne
i górnicze (p.g.g.).
n
Niniejszy komentarz nie odnosi się do
wprowadzonych zmian w powyżej wymie-
nionych ustawach, poza częścią zmian do
p.o.ś., które zostały wprowadzone przez
poniżej omówiony art. 207 n.u.o.
Art. 207.
[Zmiany ustawy – Prawo
ochrony środowiska]
W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.) wprowadza się nastę-
pujące zmiany:
pkt 1 zmian p.o.ś.
w art. 3:
a) pkt 12 otrzymuje brzmienie:
„12) odpadach – rozumie się przez to odpady
w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21);”
b) pkt 17 otrzymuje brzmienie:
„17) PCB – rozumie się przez to substancje,
o których mowa w art. 3 pkt 17 ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;”
komentarz
n
Definicje w p.o.ś. dotyczące odpadów i PCB
odsyłają do definicji tych pojęć podanych
w n.u.o., które zostały omówione w I części
komentarza do n.u.o.
pkt 2 zmian p.o.ś.
w art. 147 po ust. 3 dodaje się ust. 3a
w brzmieniu:
„3a. Jeżeli wykonane przez prowadzącego
instalację do termicznego przekształca-
nia odpadów pomiary wykażą, że zostały
przekroczone dopuszczalne wielkości emisji
do wód, ustanowione w odrębnych przepi-
sach, prowadzący instalację jest obowiązany
w ciągu 24 godzin od momentu stwierdzenia
przekroczenia tych emisji powiadomić o tym
organ ochrony środowiska właściwy do
wydania pozwolenia wodnoprawnego albo
pozwolenia zintegrowanego.”
komentarz
n
Nowy art. 147 ust. 3a p.o.ś. zobowiązuje
prowadzącego instalację do termicznego
przekształcania odpadów, aby o wykaza-
nych w pomiarach przekroczeniach do-
puszczalnej jakości ścieków z oczyszcza-
nia gazów odlotowych wprowadzanych do
Komentarze
C4
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
i nie przekazuje wymienionych w art. 237
ust. 1 n.u.o. zbiorczych zestawień danych,
sprawozdań lub wykazu zakładów przetwa-
rzania lub wykonuje ten obowiązek nie-
terminowo lub niezgodnie ze stanem rze-
czywistym, podlega karze, o której mowa
w omawianym w tym miejscu art. 200
n.u.o. Przy czym należy zwrócić uwagę na
art. 240 ust. 5 n.u.o., na podstawie którego
do czasu utworzenia BDO stosuje się art. 22
ustawy z 11 maja 2001 r. o opakowaniach
i odpadach opakowaniowych (Dz.U. nr 63,
poz. 638 z późn. zm.; dalej: u.opak.). Według
tego przepisu karze grzywny podlega ten,
kto nie składa marszałkowi województwa
sprawozdań lub składa je niezgodne z doku-
mentami, niekompletne lub nieterminowo:
– w zakresie wymaganych na podstawie
art. 7 ust. 1 u.opak. sprawozdań OPAK-1,
OPAK-2 lub OPAK-3 dotyczących opako-
wań,
– w zakresie wymaganych na podstawie
art. 9 ust. 3 u.opak. sprawozdań OPAK-3
dotyczących opakowań wywiezionych
z produktami.
Art. 201.
[Uiszczanie kary]
1. Administracyjną karę pieniężną uiszcza
się w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o wymierzeniu administracyjnej kary
pieniężnej stała się ostateczna, na odrębny
rachunek bankowy właściwego odpowiednio
wojewódzkiego inspektora ochrony środo-
wiska.
2. Wpływy z administracyjnych kar pienięż-
nych wojewódzki inspektor ochrony
środowiska przekazuje na rachunek
bankowy Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie
do końca następnego miesiąca po upływie
każdego kwartału.
komentarz
n
Podmiot, w stosunku do którego WIOŚ wy-
mierzył administracyjną karę pieniężną,
zobowiązany jest do jej uiszczenia w ter-
minie 14 dni, od dnia, w którym decyzja
stała się ostateczna, czyli liczonych od dnia
następnego, przypadającego po upływie
ostatniego dnia, w którym podmiot był
uprawniony do wniesienia odwołania od
decyzji, a tego nie uczynił.
n
Wpłaty należy dokonać na odrębny rachu-
nek bankowy danego WIOŚ, a ten przeka-
zuje je na rachunek bankowy Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej (dalej: NFOŚiGW). Wpływy z ad-
ministracyjnych kar pieniężnych stanowią,
obok opłat za korzystanie ze środowiska,
przychody NFOŚiGW. Przepisy odnoszące
się do NFOŚiGW znajdują się w tytule VII
dziale II rozdział 4 p.o.ś. (art. 400–411a).
NFOŚiGW jest państwową osobą prawną,
nadzorowaną przez ministra środowiska.
n
Celem działania NFOŚiGW jest finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej. Art. 400a p.o.ś. określa bardzo szeroki
zakres finasowania. Przykładowo finanso-
wanie obejmuje:
– w zakresie odpadów – wspomaganie reali-
zacji zadań przeciwdziałających nielegal-
nemu przemieszczaniu odpadów, koszty
gospodarowania odpadami z wypadków,
o których mowa w n.u.o., przedsięwzięcia
związane z gospodarką odpadami, wyko-
nywanie badań i pomiarów związanych
z odpadami, prowadzenie postępowań
administracyjnych oraz uczestniczenie
w postępowaniach przed sądami,
– działania polegające na zapobieganiu
i likwidowaniu poważnych awarii oraz
szkód górniczych, a także ich skutków,
przeciwdziałaniu klęskom żywiołowym
i likwidowanie ich skutków dla środo-
wiska,
– wspomaganie wykorzystania lokalnych
źródeł energii odnawialnej oraz wpro-
wadzania bardziej przyjaznych dla śro-
dowiska nośników energii,
– profilaktykę zdrowotną dzieci zamiesz-
kałych na obszarach, na których wystę-
pują przekroczenia standardów jakości
środowiska,
– edukację ekologiczną oraz propagowanie
działań proekologicznych i zasady zrów-
noważonego rozwoju,
– współfinansowanie projektów inwesty-
cyjnych, kosztów operacyjnych i działań
realizowanych z udziałem środków po-
chodzących z Unii Europejskiej niepod-
legających zwrotowi.
n
Finansowanie działalności odbywa się
m.in. przez:
– udzielanie oprocentowanych pożyczek,
w tym pożyczek przeznaczonych na za-
chowanie płynności finansowej przedsię-
wzięć współfinansowanych ze środków
Unii Europejskiej;
– udzielanie dotacji, w tym: a) dopłaty do
oprocentowania kredytów bankowych,
b) dokonywanie częściowych spłat kapi-
tału kredytów bankowych, c) dopłaty do
oprocentowania lub ceny wykupu obli-
gacji, d) dopłaty do demontażu pojazdów
wycofanych z eksploatacji.
n
Środki NFOŚ, przeznacza się m.in. na:
– zadania realizowane przez gminy i pod-
mioty związane: ze zbiórką odpadów za-
wierających substancje kontrolowane,
z odzyskiwaniem substancji kontrolowa-
nych, z gromadzeniem substancji kon-
trolowanych oraz z unieszkodliwianiem
substancji kontrolowanych,
– dofinansowanie przedsięwzięć i zadań
związanych z gospodarowaniem odpa-
dami, zapobieganiem powstawaniu od-
padów oraz edukację ekologiczną,
– finansowanie dopłat do demontażu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji,
– utworzenie i wdrażanie bazy danych
o produktach i opakowaniach oraz o go-
spodarce odpadami (BDO), o której mowa
w n.u.o.
Art. 202.
[Ordynacja podatkowa]
W sprawach dotyczących administracyjnych
kar pieniężnych stosuje się odpowiednio
przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), z tym że
uprawnienia organu podatkowego przysłu-
gują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.
komentarz
n
Przepisy działu III ustawy z 29 sierpnia
1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.
z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: u.o.p.)
mają odpowiednie zastosowanie w spra-
wach dotyczących administracyjnych kar
pieniężnych wynikających z n.u.o. Najważ-
niejsze, z punktu widzenia n.u.o., przepisy
działu III u.o.p. (art. 21–119) dotyczą odrocze-
nia terminu płatności (art. 48 u.o.p.), odsetek
za zwłokę (art. 53–58 u.o.p.), ulg w spłacie zo-
bowiązań (art. 67a–67e u.o.p.), przedawnie-
nia (art. 68–71 u.o.p.) oraz odpowiedzialności
osób trzecich (art. 107–119 u.o.p.).
n
Z powyższych regulacji wynika, iż:
– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-
kach uzasadnionych ważnym interesem
podmiotu lub interesem publicznym,
może odroczyć termin płatności (art. 48
par. 1 u.o.p.), od zaległej administracyj-
nej kary pieniężnej naliczane są odsetki
za zwłokę jak od zaległości podatkowych
(art. 53 par. 1 u.o.p.), a podmiot ma wpłacać
je bez wezwania WIOŚ (art. 55 par. 1 u.o.p.);
jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty
zaległej kary wraz z odsetkami za zwłokę,
wpłatę tę zalicza się proporcjonalnie na
poczet kary oraz kwoty odsetek za zwłokę
w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozo-
staje kwota zaległej kary do kwoty odsetek
za zwłokę (art. 55 par. 2 u.o.p.),
– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-
kach uzasadnionych ważnym interesem
podmiotu lub interesem publicznym,
może: 1) odroczyć termin płatności kary
lub rozłożyć zapłatę kary na raty, 2) odro-
czyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległej
kary wraz z odsetkami za zwłokę, 3) umo-
rzyć w całości lub w części zaległą karę lub
odsetki za zwłokę; umorzenie zaległej ad-
ministracyjnej kary pieniężnej powodu-
je również umorzenie odsetek za zwłokę
w całości lub w takiej części, w jakiej zosta-
ła umorzona zaległa kara (art. 67a u.o.p.),
– zobowiązanie do zapłaty administracyjnej
kary pieniężnej przedawnia się z upły-
wem 5 lat, licząc od końca roku kalen-
darzowego, w którym upłynął termin
płatności kary (art. 70 par. 1 u.o.p.), z tym
że WIOŚ ma 3 lata na doręczenie decy-
zji o nałożeniu kary (art. 68 par. 1 u.o.p.),
– odpowiedzialność osób trzecich za zaległe
administracyjne kary pieniężne nałożone
na dany podmiot obejmuje cały majątek
tychże osób, odpowiadających solidarnie
z podmiotem, a także z następcą prawnym
podmiotu za przejęte przez niego zale-
głości podatkowe (art. 107 par. 1 i par. 1a
u.o.p.); o odpowiedzialności osoby trzeciej
WIOŚ orzeka w drodze decyzji (art. 108
par. 1 u.o.p.); co do osób trzecich odpo-
wiadających całym swoim majątkiem so-
lidarnie z podmiotem działającym wbrew
regulacjom n.u.o., to w szczególności:
l
członek rodziny prowadzącego dzia-
łalność gospodarzą odpowiada solidar-
nie z nim za zaległe kary wynikające
z tej działalności i powstałe w okresie,
gdy stale współdziałał z podmiotem
w jej wykonywaniu, osiągając korzyści
z prowadzonej przez niego działalności
(art. 111 par. 1 u.o.p.),
l
nabywca przedsiębiorstwa lub zorga-
nizowanej części przedsiębiorstwa od-
powiada solidarnie z podmiotem za
powstałe do dnia nabycia zaległe kary
związane z prowadzoną działalnością
gospodarczą, chyba że przy zachowaniu
należytej staranności nie mógł wiedzieć
o tych zaległościach (art. 112 par. 1 u.o.p.),
l
jednoosobowa spółka kapitałowa po-
wstała w wyniku przekształcenia
przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną
odpowiada solidarnie z tą osobą fizycz-
ną za powstałe do dnia przekształcenia
zaległe kary przedsiębiorcy związane
z prowadzoną działalnością gospodar-
czą (art. 112b u.o.p.),
l
wspólnik spółki cywilnej, jawnej, part-
nerskiej oraz komplementariusz spółki
komandytowej albo komandytowo-ak-
cyjnej odpowiada solidarnie ze spółką
i z pozostałymi wspólnikami za zaległe
kary spółki (art. 115 par. 1 u.o.p.),
l
członkowie zarządu odpowiadają solidar-
nie za zaległe kary spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, spółki z ograniczo-
ną odpowiedzialnością w organizacji,
spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w or-
ganizacji, jeżeli egzekucja z majątku
spółki okazała się w całości lub w czę-
ści bezskuteczna (art. 116 par. 1 u.o.p.),
l
członkowie organów zarządzających
osobami prawnymi innymi niż spółki
za zaległe kary tychże osób prawnych
odpowiadają solidarnie (art. 116a u.o.p.).
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy
z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym
od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74,
poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) kar, opłat
i odszkodowań oraz odsetek od tych zobo-
wiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów
w zakresie ochrony środowiska nie zalicza się
do kosztów uzyskania przychodu. Identycz-
na regulacja występuje w art. 23 ust. 1 pkt 16
ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r.
poz. 361 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f.). W związ-
ku z tym podmioty, w stosunku do których
ma zastosowanie u.p.d.o.p. albo u.p.d.o.f., nie
mogą zaliczyć administracyjnej kary pienięż-
nej w koszty uzyskania przychodu.
DZIAŁ XI
Zmiany w przepisach
obowiązujących,
przepisy przejściowe,
dostosowujące
i końcowe
Rozdział 1
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 203.
[Zastąpienie starej ustawy
o odpadach]
Ilekroć w obowiązujących przepisach jest
mowa o ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach – należy przez to rozumieć
ustawę z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
komentarz
n
Od 23 stycznia 2013 r. obowiązuje n.u.o.,
a przestała obowiązywać s.u.o. Nowa usta-
wa zmieniła też merytorycznie niektóre
ustawy i przy tej okazji jest już w nich od-
wołanie do n.u.o. zamiast do s.u.o. Nato-
miast wszędzie tam, gdzie w obowiązują-
cych przepisach jest nadal mowa o s.u.o.,
to należy przez to rozumieć n.u.o. zgodnie
z art. 203 n.u.o.
Art. 204–206 i 208–221
[Zmiany
ustaw – pominięto]
komentarz
n
N.u.o. zmieniła następujące ustawy (w na-
wiasie podano stosowane w komentarzu
skróty):
– z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (u.p.d.o.f.),
– z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym
od osób prawnych (u.p.d.o.p.),
– z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach (u.cz.i.p.),
– z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony
środowiska (p.o.ś.),
– z 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpa-
dach opakowaniowych (u.opak.),
– z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przed-
siębiorców w zakresie gospodarowania
niektórymi odpadami oraz o opłacie pro-
duktowej (u.prod.),
– z 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (p.w.),
– z 6 września 2001 r. o transporcie dro-
gowym (u.t.d.),
– z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.),
– z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji (u.r.p.),
– z 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elek-
trycznym i elektronicznym (u.s.e.e.),
– z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo-
wej (u.o.s.),
– z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szko-
dom w środowisku i ich naprawie (u.sz.),
– z 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym
przemieszczaniu odpadów (u.m.p.o.),
– z 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobyw-
czych (u.o.w.),
– z 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środo-
wiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (u.o.o.ś.),
– z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-
mulatorach (u.b.a.)
– z 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne
i górnicze (p.g.g.).
n
Niniejszy komentarz nie odnosi się do
wprowadzonych zmian w powyżej wymie-
nionych ustawach, poza częścią zmian do
p.o.ś., które zostały wprowadzone przez
poniżej omówiony art. 207 n.u.o.
Art. 207.
[Zmiany ustawy – Prawo
ochrony środowiska]
W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.) wprowadza się nastę-
pujące zmiany:
pkt 1 zmian p.o.ś.
w art. 3:
a) pkt 12 otrzymuje brzmienie:
„12) odpadach – rozumie się przez to odpady
w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21);”
b) pkt 17 otrzymuje brzmienie:
„17) PCB – rozumie się przez to substancje,
o których mowa w art. 3 pkt 17 ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;”
komentarz
n
Definicje w p.o.ś. dotyczące odpadów i PCB
odsyłają do definicji tych pojęć podanych
w n.u.o., które zostały omówione w I części
komentarza do n.u.o.
pkt 2 zmian p.o.ś.
w art. 147 po ust. 3 dodaje się ust. 3a
w brzmieniu:
„3a. Jeżeli wykonane przez prowadzącego
instalację do termicznego przekształca-
nia odpadów pomiary wykażą, że zostały
przekroczone dopuszczalne wielkości emisji
do wód, ustanowione w odrębnych przepi-
sach, prowadzący instalację jest obowiązany
w ciągu 24 godzin od momentu stwierdzenia
przekroczenia tych emisji powiadomić o tym
organ ochrony środowiska właściwy do
wydania pozwolenia wodnoprawnego albo
pozwolenia zintegrowanego.”
komentarz
n
Nowy art. 147 ust. 3a p.o.ś. zobowiązuje
prowadzącego instalację do termicznego
przekształcania odpadów, aby o wykaza-
nych w pomiarach przekroczeniach do-
puszczalnej jakości ścieków z oczyszcza-
nia gazów odlotowych wprowadzanych do
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
4 / 8
komentarze
C5
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
wód powiadomił w ciągu 24 godzin organ
ochrony środowiska właściwy do wydania
pozwolenia wodnoprawnego albo pozwo-
lenia zintegrowanego.
Organem tym jest odpowiednio starosta/
prezydent miasta na prawach powiatu,
marszałek województwa albo RDOŚ.
n
W tym przypadku mają zastosowanie prze-
pisy dotyczące jakości ścieków i ich pomia-
rów określone w rozporządzeniu ministra
środowiska z 24 lipca 2006 r. w sprawie wa-
runków, jakie należy spełnić przy wprowa-
dzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz
w sprawie substancji szczególnie szkodli-
wych dla środowiska wodnego (Dz.U. nr 137,
poz. 984 z poźn. zm.).
W załączniku nr 5 do tego rozporządzenia
określone są najwyższe dopuszczalne warto-
ści wskaźników zanieczyszczeń dla ścieków
z oczyszczania gazów odlotowych z proce-
su termicznego przekształcania odpadów.
Według par. 9 tego rozporządzenia spełnie-
nie tych warunków ocenia się na podstawie
pomiarów ilości i jakości ścieków. Pomiarów
dokonuje się: 1) w sposób ciągły – dla pH,
temperatury i przepływu; 2) raz na dobę
– dla zawiesin ogólnych; 3) co najmniej raz
na miesiąc – dla rtęci, kadmu, talu, arse-
nu, ołowiu, chromu, miedzi, niklu, cynku
i ich związków; 4) co najmniej raz na sześć
miesięcy – dla dioksyn i furanów, z tym że
w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji
instalacji – co najmniej raz na trzy miesiące.
Według par. 10 tego rozporządzenia ścieki
takie odpowiadają tym warunkom, jeżeli
w ciągu roku 1) 95 proc. i 100 proc. zmie-
rzonych wartości zawiesin ogólnych nie
przekracza odpowiednio najwyższych do-
puszczalnych wartości tego wskaźnika, 2)
nie więcej niż jeden wynik pomiaru zawar-
tości metali ciężkich przekracza najwyższe
dopuszczalne wartości tych wskaźników,
3) wyniki dwukrotnych pomiarów dioksyn
i furanów nie przekraczają najwyższych
dopuszczalnych wartości tych wskaźników.
Natomiast jeżeli takie ścieki są oczyszczane
razem ze ściekami z innych źródeł miej-
scowych, aby sprawdzić zgodność z naj-
wyższymi dopuszczalnymi wartościami
wskaźników zanieczyszczeń określonymi
w załączniku nr 5 do tego rozporządzenia,
z wyłączeniem temperatury i pH, to według
par. 9 ust. 4 tego rozporządzenia należy, na
podstawie pomiarów, przeprowadzić obli-
czenia bilansu masy w celu wyznaczenia
we wprowadzanych oczyszczonych ściekach
wartości wskaźników zanieczyszczeń, jakie
mogą zostać przypisane ściekom powsta-
jącym z oczyszczania gazów odlotowych.
Przepisów tych w zakresie pomiarów nie
stosuje się, jeżeli wymagania w zakresie
pomiarów ilości i jakości ścieków zostały
określone w pozwoleniu wodnoprawnym
albo pozwoleniu zintegrowanym.
W związku z tym, że prowadzący instalację
do termicznego przekształcania odpadów
jest obowiązany do wykonywania pomiarów
ścieków z oczyszczania gazów odlotowych,
to według art. 147a p.o.ś. musi zapewnić ich
wykonanie przez określone w tym przepisie
akredytowane laboratorium lub certyfiko-
waną jednostkę badawczą, ale może też po-
miary wykonać we własnym laboratorium,
jeżeli jest ono objęte systemem zarządzania
jakością, na który posiada certyfikat.
Według art. 298–308 p.o.ś. administracyjną
karę pieniężną nałoży WIOŚ w przypad-
ku wykazanych w pomiarach przekroczeń
(kara za każdą dobę aż do wykazania braku
przekroczeń). Natomiast gdy jest brak wy-
maganych pomiarów, pomiary ciągłe nie
są prowadzone przez rok kalendarzowy lub
pomiary nasuwają zastrzeżenia, albo gdy
pomiary nie są wykonane przez laborato-
rium określone w art. 147a p.o.ś., to WIOŚ:
1) przekroczenie warunków korzystania
ze środowiska określonych w pozwoleniu
stwierdza stosując odpowiednio art. 299–304
p.o.ś., 2) przyjmuje, że warunki korzystania
ze środowiska w zakresie wprowadzania
ścieków do wód określone w pozwoleniu
zostały przekroczone o 80 porc. – w przypad-
ku składu ścieków, w stopniu powodującym
zastosowanie maksymalnej stawki kary – w
przypadku stanu ścieków, o 10 proc. – w
przypadku ilości odprowadzanych ścieków.
pkt 3 zmian p.o.ś.
po art. 180 dodaje się art. 180a w brzmieniu:
„Art. 180a. Pozwolenie na wytwarzanie
odpadów jest wymagane do wytwarzania
odpadów:
1) o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przy-
padku odpadów niebezpiecznych lub
2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie
– w przypadku odpadów innych niż niebez-
pieczne.”
komentarz
n
Dodany do p.o.ś. nowy art. 180a oraz zmie-
nione art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś. obecnie,
inaczej niż dotychczas, kompleksowo re-
gulują w jednej ustawie zagadnienia doty-
czące pozwoleń na wytwarzanie odpadów.
Nowy art. 180a p.o.ś. należy czytać łącznie
z dotychczasowym art. 180 p.o.ś.:
„Eksploatacja instalacji powodująca:
1) wprowadzanie gazów lub pyłów do po-
wietrza,
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do
ziemi,
3) wytwarzanie odpadów,
jest dozwolona po uzyskaniu pozwolenia,
jeżeli jest ono wymagane.”
Tak więc prowadzący daną instalację musi
posiadać pozwolenie na wytwarzanie od-
padów w związku z jej eksploatacją, jeżeli
wytwarza je o łącznej dla tej instalacji ma-
sie powyżej progów określonych w art. 180a
p.o.ś., tak jak dotychczas w art. 17 ust. 2
s.u.o., w wysokości:
– 1 tona/rok – w przypadku odpadów nie-
bezpiecznych lub
– 5000 ton/rok – w przypadku odpadów
innych niż niebezpieczne.
Chociaż progi są te same jak poprzednio, to
jednak istotnie zmieniły się od 23 stycznia
2013 r. zasady uwzględniania odpadów we
wniosku i w samym pozwoleniu, o czym
poniżej.
W tym zakresie stanowisko resortu śro-
dowiska z 10 lipca 2013 r. jest następujące:
„Wówczas w przypadku eksploatacji instala-
cji (nieobjętej koniecznością uzyskania po-
zwolenia zintegrowanego), w wyniku której
wytwarzane są odpady niebezpieczne i od-
pady inne niż niebezpieczne, przekroczenie
wskazanych wyżej ilości odpadów dla co naj-
wyżej jednego z tych typów odpadów powo-
duje konieczność uzyskania pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, które obejmuje oba
typy odpadów, również ten, dla którego po-
dany powyżej próg nie został przekroczony:
1) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-
rzane są odpady niebezpieczne w ilości
powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady inne
niż niebezpieczne w ilości poniżej 5 tys.
Mg odpadów – wówczas w pozwoleniu
należy zawrzeć zarówno informację o od-
padach niebezpiecznych jak i o odpadach
innych niż niebezpieczne,
2) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-
rzane są odpady niebezpieczne w ilo-
ści poniżej 1 Mg rocznie oraz odpady
inne niż niebezpieczne w ilości powy-
żej 5 tys. Mg – wówczas analogicznie jak
w pkt 1, w pozwoleniu należy zawrzeć
zarówno informację o odpadach niebez-
piecznych jak i o odpadach innych niż
niebezpieczne,
3) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-
rzane są odpady niebezpieczne w ilo-
ści powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady
inne niż niebezpieczne w ilości powyżej
5 tys. Mg – wówczas w pozwoleniu należy
zawrzeć zarówno informację o odpadach
niebezpiecznych jak i o odpadach innych
niż niebezpieczne.”
Stanowisko to jest niekontrowersyjne
w pkt 3, ale w zakresie pkt 1 i 2 jest nad-
miernie rygorystyczne biorąc pod uwagę
literalne brzmienie przepisu oraz kierunek
zmian polegający na braku kontynuacji
w n.u.o. przepisu odpowiadającego swą tre-
ścią przepisowi art. 17 ust. 3 s.u.o.
n
W art. 180a p.o.ś. nie znalazł się zapis z eta-
pu jego projektu o treści: „Pozwolenie na
wytwarzanie odpadów nie jest wymagane
w zakresie wytwarzania odpadów powsta-
jących w wyniku przetwarzania odpadów
...”. Dlatego w pozwoleniu uwzględnić na-
leży, tak jak dotychczas, zarówno odpady
pierwotnie wytworzone w danej instalacji
jak i wtórnie wytworzone w wyniku prze-
twarzania odpadów w tej instalacji, ale tyl-
ko w przypadku przekroczenia danego pro-
gu określonego w art. 180a p.o.ś.
Niezależnie od tego zezwolenie na przetwa-
rzanie odpadów oprócz rodzaju i masy od-
padów przewidywanych do przetworzenia
musi również określać (w związku z nowym
przepisem wprowadzonym w art. 43 ust. 2
pkt 2 n.u.o.) rodzaj i masę odpadów powsta-
jących w wyniku przetwarzania w okresie
roku niezależnie od ilości. Tak więc w przy-
padku odrębnych decyzji (pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów powstających w związ-
ku z eksploatacją instalacji i zezwolenia na
przetwarzanie odpadów w tej instalacji) do-
puszczalne rodzaje i masa odpadów wytwa-
rzanych w wyniku przetwarzania odpadów
w instalacji będzie się powtarzać w obu tych
decyzjach. Przy czym przewidziane są inne
kary za naruszenie pozwolenia, a inne za
naruszenie zezwolenia.
Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możli-
we jest, tak jak według s.u.o., aby zamiast
o dwie decyzje wnioskować o uwzględ-
nienie w pozwoleniu wymagań przewi-
dzianych dla zezwolenia na przetwarza-
nie odpadów. Można też w pozwoleniu
uwzględnić zezwolenie na zbieranie od-
padów. Przy czym taka decyzja łączna, tj.
pozwolenie na wytwarzanie odpadów, jest
jednocześnie odpowiednio zezwoleniem
na zbieranie odpadów lub zezwoleniem na
przetwarzanie odpadów, z tym że decyzję tę
wydaje organ właściwy do wydania zezwo-
lenia na przetwarzanie odpadów. Dotyczy
to również pozwolenia zintegrowanego
obejmującego zbieranie odpadów lub ich
przetwarzanie. Według wyjaśnień resortu
środowiska z 2 października 2013 r. doty-
czących przepisów n.u.o. w zakresie zbie-
rania i przetwarzania odpadów, w decyzji
łącznej mogą być uwzględnione wymogi
dla zezwolenia na przetwarzanie odpa-
dów poza instalacją objętą pozwoleniem
na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza
instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza
też decyzji łącznej do terenu, na którym
eksploatowana jest instalacja objęta po-
zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-
szerza np. na cały kraj kompetencji organu,
która ograniczona jest na podstawie ogól-
nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości
miejscowej danego organu. Dla przykładu:
marszałek województwa w łącznej decy-
zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-
nie i przetwarzanie odpadów dla różnych
miejsc, ale wyłącznie na terenie danego
województwa swojej właściwości.
n
Do art. 180a p.o.ś. nie został przeniesiony
z art. 17 ust. 3 s.u.o. przepis, że „w pozwo-
leniu uwzględnia się wszystkie odpady wy-
twarzane przez danego wytwórcę w danym
miejscu”. Tak więc w pozwoleniu dla da-
nej instalacji należy uwzględniać wyłącz-
nie odpady wytwarzane w związku z jej
eksploatacją. Stwarza to często problemy
przy sporządzaniu wniosku o wydanie po-
zwolenia jak i przy jego wydawaniu z kil-
ku przyczyn:
– zastosowane w art. 180a p.o.ś. słowa „lub”
pomiędzy pkt 1 (próg 1 t/rok dla odpadów
niebezpiecznych) i pkt 2 (próg 5 tys. t/rok
dla odpadów innych niż niebezpieczne)
zobowiązującymi do posiadania pozwo-
lenia nie daje podstaw, jak powyżej wska-
zano, do tego, aby w pozwoleniu oprócz
odpadów przekraczających dany próg
uwzględniać też te nieprzekraczające
progu, gdyż ustawodawca nie dodał, że
w pozwoleniu uwzględnia się wszystkie
odpady wytwarzane przez danego wy-
twórcę w danej instalacji;
– sumowanie masy odpadów do porównania
z progami powinno być odrębne dla każ-
dej instalacji i w pozwoleniu określa się
ilości poszczególnych rodzajów odpadów
dla każdej instalacji odrębnie, tymczasem
gospodarka odpadami w zakładzie zwykle
prowadzona jest wspólnie (np. jeden kon-
tener na dany rodzaj odpadów), bez po-
działu na instalacje i bez podziału na od-
pady z instalacji i wytworzone poza nimi;
– ewidencja odpadów w zakładzie jest
wspólna i nie musi być prowadzona z po-
działem na instalacje i inne, gdyż według
art. 70 n.u.o. posiadacz odpadów (a więc
też ich wytwórca) powinien prowadzić
kartę ewidencji odpadów dla każdego ro-
dzaju (kodu) odpadów odrębnie, z tym że
w przypadku zakładów – jedynie dla pier-
wotnie wytworzonych odpadów powinien
prowadzić odrębnie kartę ewidencji od-
padów dla każdego zakładu (adresu), co
wynika obecnie ze wzoru tej karty (rozpo-
rządzenie ministra środowiska z 8 grudnia
2010 r. w sprawie wzorów dokumentów
stosowanych na potrzeby ewidencji odpa-
dów – Dz.U. nr 249, poz. 1673), a dla wtór-
nie wytworzonych odpadów w wyniku
prowadzonego przez niego przetwarzania
(odzysku lub unieszkodliwiania) powinien
prowadzić odrębnie kartę ewidencji odpa-
dów dla każdej instalacji lub urządzenia
odpowiednio tak, aby mógł wykazać te
odpady w rocznym sprawozdaniu do mar-
szałka województwa, co wynika obecnie
ze wzoru takiego sprawozdania (rozporzą-
dzenie ministra środowiska z 8 grudnia
2010 r. w sprawie zakresu informacji oraz
wzorów formularzy służących do sporzą-
dzania i przekazywania zbiorczych zesta-
wień danych o odpadach – Dz.U. nr 249,
poz. 1674);
– podobnie przy przekazywaniu odpadów
danego rodzaju wystawiana jest jedna
karta przekazania odpadów bez podziału
na odpady pochodzące z różnych insta-
lacji w zakładzie albo spoza instalacji,
a więc przy wspólnym miejscu magazy-
nowania danego rodzaju odpadów w za-
kładzie nie wiadomo, z której instalacji
są to odpady;
– w pozwoleniu mogą być podane tylko od-
pady wytwarzane w związku z eksploata-
cją danej instalacji, ale ustalenie tego nie
zawsze jest jednoznaczne, gdyż według
definicji art. 3 p.o.ś. przez eksploatację
instalacji należy rozumieć użytkowanie
instalacji oraz utrzymywanie jej w spraw-
ności (Czy remont hali produkcyjnej albo
wymiana w niej świetlówki są związa-
ne z utrzymaniem instalacji produkcyj-
nej w sprawności?); natomiast przez in-
stalację należy rozumieć: a) stacjonarne
urządzenie techniczne, b) zespół stacjo-
narnych urządzeń technicznych powią-
zanych technologicznie, do których tytu-
łem prawnym dysponuje ten sam podmiot
i położonych na terenie jednego zakła-
du, c) budowle niebędące urządzeniami
technicznymi ani ich zespołami, których
(a, b, i c) eksploatacja może spowodować
emisję (czyli wytwarzanie odpadów); przy
tym nie jest definiowane w p.o.ś. i różnie
jest interpretowane słowo „stacjonarne”
przy urządzeniu w lit. a definicji instalacji
– często rozumie się przez to urządzenie
przytwierdzone do podłoża, ale bywa i tak
jak w stanowisku Komisji Europejskiej:
termin „stacjonarna” znaczy, iż instala-
cja powinna być stacjonarna jako całość
– czyli nieprzenośna z jednej lokalizacji do
drugiej – co jednakże nie wyklucza spod
regulacji zakładu i urządzeń, które moż-
na użytkować w ramach instalacji jako
sprzęt poruszający się).
n
Do art. 180a p.o.ś. nie został też przeniesiony
z art. 17 ust. 5 s.u.o. przepis, że w pozwole-
niu nie uwzględnia odpadów komunalnych,
odpadów z wypadków, odpadów powstałych
w wyniku klęsk żywiołowych oraz odpadów
powstałych w wyniku poważnej awarii lub
poważnej awarii przemysłowej, oraz że po-
zwolenia nie wymagają osoby fizyczne nie-
będące przedsiębiorcami oraz właściciele
pojazdów przekazujący pojazdy wycofane
z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzą-
cego stację demontażu lub przedsiębiorcy
prowadzącego punkt zbierania pojazdów.
n
Warto mieć tu na uwadze, że na eksplo-
atację instalacji tzw. IPPC (wymienionych
obecnie w rozporządzeniu ministra środo-
wiska z 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów
instalacji mogących powodować znaczne za-
nieczyszczenie poszczególnych elementów
przyrodniczych albo środowiska jako całości
– Dz.U. nr 122, poz. 1055) nie jest wymagane
sektorowe pozwolenie na wytwarzanie od-
padów, ale wówczas wymagane jest uzyska-
nie pozwolenia zintegrowanego, w którym
określa się warunki dotyczące wytwarzania
odpadów niezależnie od ich ilości. Jednak
po przeniesieniu z art. 17 ust. 2 s.u.o. do
art. 180a p.o.ś progów dla ilości wytwarza-
nych odpadów obligujących do posiadania
pozwolenia budzi wątpliwości w niedostoso-
wanym do aktualnego stanu prawnego po-
zostawienie dotychczasowej treści art. 202
ust. 4 p.o.ś. w brzmieniu: „W pozwoleniu
zintegrowanym określa się warunki wy-
twarzania i sposoby postępowania z odpa-
dami na zasadach określonych w przepisach
ustawy o odpadach, niezależnie od tego, czy
dla instalacji wymagane byłoby, zgodnie
z tymi przepisami, uzyskanie pozwolenia
na wytwarzanie odpadów.”.
n
Ustawodawca całkowicie zrezygnował
z innych niż pozwolenie dotychczasowych
wymagań formalnoprawnych związanych
z wytwarzaniem odpadów określonych
w s.u.o., a więc od 23 stycznia 2013 r. nie
jest już wymagana:
– decyzja zatwierdzająca program gospo-
darki odpadami niebezpiecznymi,
komentarze
C5
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
wód powiadomił w ciągu 24 godzin organ
ochrony środowiska właściwy do wydania
pozwolenia wodnoprawnego albo pozwo-
lenia zintegrowanego.
Organem tym jest odpowiednio starosta/
prezydent miasta na prawach powiatu,
marszałek województwa albo RDOŚ.
n
W tym przypadku mają zastosowanie prze-
pisy dotyczące jakości ścieków i ich pomia-
rów określone w rozporządzeniu ministra
środowiska z 24 lipca 2006 r. w sprawie wa-
runków, jakie należy spełnić przy wprowa-
dzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz
w sprawie substancji szczególnie szkodli-
wych dla środowiska wodnego (Dz.U. nr 137,
poz. 984 z poźn. zm.).
W załączniku nr 5 do tego rozporządzenia
określone są najwyższe dopuszczalne warto-
ści wskaźników zanieczyszczeń dla ścieków
z oczyszczania gazów odlotowych z proce-
su termicznego przekształcania odpadów.
Według par. 9 tego rozporządzenia spełnie-
nie tych warunków ocenia się na podstawie
pomiarów ilości i jakości ścieków. Pomiarów
dokonuje się: 1) w sposób ciągły – dla pH,
temperatury i przepływu; 2) raz na dobę
– dla zawiesin ogólnych; 3) co najmniej raz
na miesiąc – dla rtęci, kadmu, talu, arse-
nu, ołowiu, chromu, miedzi, niklu, cynku
i ich związków; 4) co najmniej raz na sześć
miesięcy – dla dioksyn i furanów, z tym że
w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji
instalacji – co najmniej raz na trzy miesiące.
Według par. 10 tego rozporządzenia ścieki
takie odpowiadają tym warunkom, jeżeli
w ciągu roku 1) 95 proc. i 100 proc. zmie-
rzonych wartości zawiesin ogólnych nie
przekracza odpowiednio najwyższych do-
puszczalnych wartości tego wskaźnika, 2)
nie więcej niż jeden wynik pomiaru zawar-
tości metali ciężkich przekracza najwyższe
dopuszczalne wartości tych wskaźników,
3) wyniki dwukrotnych pomiarów dioksyn
i furanów nie przekraczają najwyższych
dopuszczalnych wartości tych wskaźników.
Natomiast jeżeli takie ścieki są oczyszczane
razem ze ściekami z innych źródeł miej-
scowych, aby sprawdzić zgodność z naj-
wyższymi dopuszczalnymi wartościami
wskaźników zanieczyszczeń określonymi
w załączniku nr 5 do tego rozporządzenia,
z wyłączeniem temperatury i pH, to według
par. 9 ust. 4 tego rozporządzenia należy, na
podstawie pomiarów, przeprowadzić obli-
czenia bilansu masy w celu wyznaczenia
we wprowadzanych oczyszczonych ściekach
wartości wskaźników zanieczyszczeń, jakie
mogą zostać przypisane ściekom powsta-
jącym z oczyszczania gazów odlotowych.
Przepisów tych w zakresie pomiarów nie
stosuje się, jeżeli wymagania w zakresie
pomiarów ilości i jakości ścieków zostały
określone w pozwoleniu wodnoprawnym
albo pozwoleniu zintegrowanym.
W związku z tym, że prowadzący instalację
do termicznego przekształcania odpadów
jest obowiązany do wykonywania pomiarów
ścieków z oczyszczania gazów odlotowych,
to według art. 147a p.o.ś. musi zapewnić ich
wykonanie przez określone w tym przepisie
akredytowane laboratorium lub certyfiko-
waną jednostkę badawczą, ale może też po-
miary wykonać we własnym laboratorium,
jeżeli jest ono objęte systemem zarządzania
jakością, na który posiada certyfikat.
Według art. 298–308 p.o.ś. administracyjną
karę pieniężną nałoży WIOŚ w przypad-
ku wykazanych w pomiarach przekroczeń
(kara za każdą dobę aż do wykazania braku
przekroczeń). Natomiast gdy jest brak wy-
maganych pomiarów, pomiary ciągłe nie
są prowadzone przez rok kalendarzowy lub
pomiary nasuwają zastrzeżenia, albo gdy
pomiary nie są wykonane przez laborato-
rium określone w art. 147a p.o.ś., to WIOŚ:
1) przekroczenie warunków korzystania
ze środowiska określonych w pozwoleniu
stwierdza stosując odpowiednio art. 299–304
p.o.ś., 2) przyjmuje, że warunki korzystania
ze środowiska w zakresie wprowadzania
ścieków do wód określone w pozwoleniu
zostały przekroczone o 80 porc. – w przypad-
ku składu ścieków, w stopniu powodującym
zastosowanie maksymalnej stawki kary – w
przypadku stanu ścieków, o 10 proc. – w
przypadku ilości odprowadzanych ścieków.
pkt 3 zmian p.o.ś.
po art. 180 dodaje się art. 180a w brzmieniu:
„Art. 180a. Pozwolenie na wytwarzanie
odpadów jest wymagane do wytwarzania
odpadów:
1) o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przy-
padku odpadów niebezpiecznych lub
2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie
– w przypadku odpadów innych niż niebez-
pieczne.”
komentarz
n
Dodany do p.o.ś. nowy art. 180a oraz zmie-
nione art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś. obecnie,
inaczej niż dotychczas, kompleksowo re-
gulują w jednej ustawie zagadnienia doty-
czące pozwoleń na wytwarzanie odpadów.
Nowy art. 180a p.o.ś. należy czytać łącznie
z dotychczasowym art. 180 p.o.ś.:
„Eksploatacja instalacji powodująca:
1) wprowadzanie gazów lub pyłów do po-
wietrza,
2) wprowadzanie ścieków do wód lub do
ziemi,
3) wytwarzanie odpadów,
jest dozwolona po uzyskaniu pozwolenia,
jeżeli jest ono wymagane.”
Tak więc prowadzący daną instalację musi
posiadać pozwolenie na wytwarzanie od-
padów w związku z jej eksploatacją, jeżeli
wytwarza je o łącznej dla tej instalacji ma-
sie powyżej progów określonych w art. 180a
p.o.ś., tak jak dotychczas w art. 17 ust. 2
s.u.o., w wysokości:
– 1 tona/rok – w przypadku odpadów nie-
bezpiecznych lub
– 5000 ton/rok – w przypadku odpadów
innych niż niebezpieczne.
Chociaż progi są te same jak poprzednio, to
jednak istotnie zmieniły się od 23 stycznia
2013 r. zasady uwzględniania odpadów we
wniosku i w samym pozwoleniu, o czym
poniżej.
W tym zakresie stanowisko resortu śro-
dowiska z 10 lipca 2013 r. jest następujące:
„Wówczas w przypadku eksploatacji instala-
cji (nieobjętej koniecznością uzyskania po-
zwolenia zintegrowanego), w wyniku której
wytwarzane są odpady niebezpieczne i od-
pady inne niż niebezpieczne, przekroczenie
wskazanych wyżej ilości odpadów dla co naj-
wyżej jednego z tych typów odpadów powo-
duje konieczność uzyskania pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, które obejmuje oba
typy odpadów, również ten, dla którego po-
dany powyżej próg nie został przekroczony:
1) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-
rzane są odpady niebezpieczne w ilości
powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady inne
niż niebezpieczne w ilości poniżej 5 tys.
Mg odpadów – wówczas w pozwoleniu
należy zawrzeć zarówno informację o od-
padach niebezpiecznych jak i o odpadach
innych niż niebezpieczne,
2) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-
rzane są odpady niebezpieczne w ilo-
ści poniżej 1 Mg rocznie oraz odpady
inne niż niebezpieczne w ilości powy-
żej 5 tys. Mg – wówczas analogicznie jak
w pkt 1, w pozwoleniu należy zawrzeć
zarówno informację o odpadach niebez-
piecznych jak i o odpadach innych niż
niebezpieczne,
3) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-
rzane są odpady niebezpieczne w ilo-
ści powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady
inne niż niebezpieczne w ilości powyżej
5 tys. Mg – wówczas w pozwoleniu należy
zawrzeć zarówno informację o odpadach
niebezpiecznych jak i o odpadach innych
niż niebezpieczne.”
Stanowisko to jest niekontrowersyjne
w pkt 3, ale w zakresie pkt 1 i 2 jest nad-
miernie rygorystyczne biorąc pod uwagę
literalne brzmienie przepisu oraz kierunek
zmian polegający na braku kontynuacji
w n.u.o. przepisu odpowiadającego swą tre-
ścią przepisowi art. 17 ust. 3 s.u.o.
n
W art. 180a p.o.ś. nie znalazł się zapis z eta-
pu jego projektu o treści: „Pozwolenie na
wytwarzanie odpadów nie jest wymagane
w zakresie wytwarzania odpadów powsta-
jących w wyniku przetwarzania odpadów
...”. Dlatego w pozwoleniu uwzględnić na-
leży, tak jak dotychczas, zarówno odpady
pierwotnie wytworzone w danej instalacji
jak i wtórnie wytworzone w wyniku prze-
twarzania odpadów w tej instalacji, ale tyl-
ko w przypadku przekroczenia danego pro-
gu określonego w art. 180a p.o.ś.
Niezależnie od tego zezwolenie na przetwa-
rzanie odpadów oprócz rodzaju i masy od-
padów przewidywanych do przetworzenia
musi również określać (w związku z nowym
przepisem wprowadzonym w art. 43 ust. 2
pkt 2 n.u.o.) rodzaj i masę odpadów powsta-
jących w wyniku przetwarzania w okresie
roku niezależnie od ilości. Tak więc w przy-
padku odrębnych decyzji (pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów powstających w związ-
ku z eksploatacją instalacji i zezwolenia na
przetwarzanie odpadów w tej instalacji) do-
puszczalne rodzaje i masa odpadów wytwa-
rzanych w wyniku przetwarzania odpadów
w instalacji będzie się powtarzać w obu tych
decyzjach. Przy czym przewidziane są inne
kary za naruszenie pozwolenia, a inne za
naruszenie zezwolenia.
Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możli-
we jest, tak jak według s.u.o., aby zamiast
o dwie decyzje wnioskować o uwzględ-
nienie w pozwoleniu wymagań przewi-
dzianych dla zezwolenia na przetwarza-
nie odpadów. Można też w pozwoleniu
uwzględnić zezwolenie na zbieranie od-
padów. Przy czym taka decyzja łączna, tj.
pozwolenie na wytwarzanie odpadów, jest
jednocześnie odpowiednio zezwoleniem
na zbieranie odpadów lub zezwoleniem na
przetwarzanie odpadów, z tym że decyzję tę
wydaje organ właściwy do wydania zezwo-
lenia na przetwarzanie odpadów. Dotyczy
to również pozwolenia zintegrowanego
obejmującego zbieranie odpadów lub ich
przetwarzanie. Według wyjaśnień resortu
środowiska z 2 października 2013 r. doty-
czących przepisów n.u.o. w zakresie zbie-
rania i przetwarzania odpadów, w decyzji
łącznej mogą być uwzględnione wymogi
dla zezwolenia na przetwarzanie odpa-
dów poza instalacją objętą pozwoleniem
na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza
instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza
też decyzji łącznej do terenu, na którym
eksploatowana jest instalacja objęta po-
zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-
szerza np. na cały kraj kompetencji organu,
która ograniczona jest na podstawie ogól-
nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości
miejscowej danego organu. Dla przykładu:
marszałek województwa w łącznej decy-
zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-
nie i przetwarzanie odpadów dla różnych
miejsc, ale wyłącznie na terenie danego
województwa swojej właściwości.
n
Do art. 180a p.o.ś. nie został przeniesiony
z art. 17 ust. 3 s.u.o. przepis, że „w pozwo-
leniu uwzględnia się wszystkie odpady wy-
twarzane przez danego wytwórcę w danym
miejscu”. Tak więc w pozwoleniu dla da-
nej instalacji należy uwzględniać wyłącz-
nie odpady wytwarzane w związku z jej
eksploatacją. Stwarza to często problemy
przy sporządzaniu wniosku o wydanie po-
zwolenia jak i przy jego wydawaniu z kil-
ku przyczyn:
– zastosowane w art. 180a p.o.ś. słowa „lub”
pomiędzy pkt 1 (próg 1 t/rok dla odpadów
niebezpiecznych) i pkt 2 (próg 5 tys. t/rok
dla odpadów innych niż niebezpieczne)
zobowiązującymi do posiadania pozwo-
lenia nie daje podstaw, jak powyżej wska-
zano, do tego, aby w pozwoleniu oprócz
odpadów przekraczających dany próg
uwzględniać też te nieprzekraczające
progu, gdyż ustawodawca nie dodał, że
w pozwoleniu uwzględnia się wszystkie
odpady wytwarzane przez danego wy-
twórcę w danej instalacji;
– sumowanie masy odpadów do porównania
z progami powinno być odrębne dla każ-
dej instalacji i w pozwoleniu określa się
ilości poszczególnych rodzajów odpadów
dla każdej instalacji odrębnie, tymczasem
gospodarka odpadami w zakładzie zwykle
prowadzona jest wspólnie (np. jeden kon-
tener na dany rodzaj odpadów), bez po-
działu na instalacje i bez podziału na od-
pady z instalacji i wytworzone poza nimi;
– ewidencja odpadów w zakładzie jest
wspólna i nie musi być prowadzona z po-
działem na instalacje i inne, gdyż według
art. 70 n.u.o. posiadacz odpadów (a więc
też ich wytwórca) powinien prowadzić
kartę ewidencji odpadów dla każdego ro-
dzaju (kodu) odpadów odrębnie, z tym że
w przypadku zakładów – jedynie dla pier-
wotnie wytworzonych odpadów powinien
prowadzić odrębnie kartę ewidencji od-
padów dla każdego zakładu (adresu), co
wynika obecnie ze wzoru tej karty (rozpo-
rządzenie ministra środowiska z 8 grudnia
2010 r. w sprawie wzorów dokumentów
stosowanych na potrzeby ewidencji odpa-
dów – Dz.U. nr 249, poz. 1673), a dla wtór-
nie wytworzonych odpadów w wyniku
prowadzonego przez niego przetwarzania
(odzysku lub unieszkodliwiania) powinien
prowadzić odrębnie kartę ewidencji odpa-
dów dla każdej instalacji lub urządzenia
odpowiednio tak, aby mógł wykazać te
odpady w rocznym sprawozdaniu do mar-
szałka województwa, co wynika obecnie
ze wzoru takiego sprawozdania (rozporzą-
dzenie ministra środowiska z 8 grudnia
2010 r. w sprawie zakresu informacji oraz
wzorów formularzy służących do sporzą-
dzania i przekazywania zbiorczych zesta-
wień danych o odpadach – Dz.U. nr 249,
poz. 1674);
– podobnie przy przekazywaniu odpadów
danego rodzaju wystawiana jest jedna
karta przekazania odpadów bez podziału
na odpady pochodzące z różnych insta-
lacji w zakładzie albo spoza instalacji,
a więc przy wspólnym miejscu magazy-
nowania danego rodzaju odpadów w za-
kładzie nie wiadomo, z której instalacji
są to odpady;
– w pozwoleniu mogą być podane tylko od-
pady wytwarzane w związku z eksploata-
cją danej instalacji, ale ustalenie tego nie
zawsze jest jednoznaczne, gdyż według
definicji art. 3 p.o.ś. przez eksploatację
instalacji należy rozumieć użytkowanie
instalacji oraz utrzymywanie jej w spraw-
ności (Czy remont hali produkcyjnej albo
wymiana w niej świetlówki są związa-
ne z utrzymaniem instalacji produkcyj-
nej w sprawności?); natomiast przez in-
stalację należy rozumieć: a) stacjonarne
urządzenie techniczne, b) zespół stacjo-
narnych urządzeń technicznych powią-
zanych technologicznie, do których tytu-
łem prawnym dysponuje ten sam podmiot
i położonych na terenie jednego zakła-
du, c) budowle niebędące urządzeniami
technicznymi ani ich zespołami, których
(a, b, i c) eksploatacja może spowodować
emisję (czyli wytwarzanie odpadów); przy
tym nie jest definiowane w p.o.ś. i różnie
jest interpretowane słowo „stacjonarne”
przy urządzeniu w lit. a definicji instalacji
– często rozumie się przez to urządzenie
przytwierdzone do podłoża, ale bywa i tak
jak w stanowisku Komisji Europejskiej:
termin „stacjonarna” znaczy, iż instala-
cja powinna być stacjonarna jako całość
– czyli nieprzenośna z jednej lokalizacji do
drugiej – co jednakże nie wyklucza spod
regulacji zakładu i urządzeń, które moż-
na użytkować w ramach instalacji jako
sprzęt poruszający się).
n
Do art. 180a p.o.ś. nie został też przeniesiony
z art. 17 ust. 5 s.u.o. przepis, że w pozwole-
niu nie uwzględnia odpadów komunalnych,
odpadów z wypadków, odpadów powstałych
w wyniku klęsk żywiołowych oraz odpadów
powstałych w wyniku poważnej awarii lub
poważnej awarii przemysłowej, oraz że po-
zwolenia nie wymagają osoby fizyczne nie-
będące przedsiębiorcami oraz właściciele
pojazdów przekazujący pojazdy wycofane
z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzą-
cego stację demontażu lub przedsiębiorcy
prowadzącego punkt zbierania pojazdów.
n
Warto mieć tu na uwadze, że na eksplo-
atację instalacji tzw. IPPC (wymienionych
obecnie w rozporządzeniu ministra środo-
wiska z 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów
instalacji mogących powodować znaczne za-
nieczyszczenie poszczególnych elementów
przyrodniczych albo środowiska jako całości
– Dz.U. nr 122, poz. 1055) nie jest wymagane
sektorowe pozwolenie na wytwarzanie od-
padów, ale wówczas wymagane jest uzyska-
nie pozwolenia zintegrowanego, w którym
określa się warunki dotyczące wytwarzania
odpadów niezależnie od ich ilości. Jednak
po przeniesieniu z art. 17 ust. 2 s.u.o. do
art. 180a p.o.ś progów dla ilości wytwarza-
nych odpadów obligujących do posiadania
pozwolenia budzi wątpliwości w niedostoso-
wanym do aktualnego stanu prawnego po-
zostawienie dotychczasowej treści art. 202
ust. 4 p.o.ś. w brzmieniu: „W pozwoleniu
zintegrowanym określa się warunki wy-
twarzania i sposoby postępowania z odpa-
dami na zasadach określonych w przepisach
ustawy o odpadach, niezależnie od tego, czy
dla instalacji wymagane byłoby, zgodnie
z tymi przepisami, uzyskanie pozwolenia
na wytwarzanie odpadów.”.
n
Ustawodawca całkowicie zrezygnował
z innych niż pozwolenie dotychczasowych
wymagań formalnoprawnych związanych
z wytwarzaniem odpadów określonych
w s.u.o., a więc od 23 stycznia 2013 r. nie
jest już wymagana:
– decyzja zatwierdzająca program gospo-
darki odpadami niebezpiecznymi,
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
5 / 8
Komentarze
C6
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
– decyzja zatwierdzająca program gospo-
darki odpadami (wytworzonymi w związ-
ku z wykonywanymi usługami),
– informacja o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami.
Według przepisu przejściowego art. 231
ust. 1 i 2 n.u.o. z 23 stycznia 2013 r. decyzje
te wygasły, a złożone informacje straciły
ważność.
Inna jest sytuacja w przypadku, gdy umowa
o świadczenie usługi w zakresie budowy,
rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia
zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania,
konserwacji i napraw stanowić będzie (zgod-
nie z definicją art. 3 ust. 1 pkt 32 n.u.o. wy-
twórcy odpadów), że wytwórcą odpadów
powstających w wyniku świadczenia danej
usługi jest zlecający tę usługę. Wówczas taki
zlecający usługę, jeżeli jest prowadzącym
(eksploatującym) instalację objętą tą usługą,
powinien, tak jak dotychczas, uwzględnić
masę tych odpadów w sumie masy wytwa-
rzanych odpadów do porównania z progiem
określonym w art. 180a p.o.ś., w celu analizy,
czy musi posiadać pozwolenie na wytwa-
rzanie odpadów w związku z eksploatacją
tej instalacji, a więc również w związku
z utrzymaniem jej w sprawności.
Jak zaznaczono w uzasadnieniu do projek-
tu n.u.o., ze względu na brak dowodów po-
twierdzających skuteczność i bezpieczeń-
stwo dla środowiska oraz zdrowia i życia
ludzi technologii przetwarzania odpadów
zawierających azbest w urządzeniach prze-
woźnych zrezygnowano z przepisów regu-
lujących zasady gospodarowania odpadami
zawierającymi azbest w sposób określo-
ny w art. 38a s.u.o. Dlatego też nie zostały
przeniesione z s.u.o. przepisy zobowiązu-
jącego wytwórcę odpadów, prowadzącego
jednocześnie działalność w zakresie roz-
biórki i remontów obiektów, w wyniku któ-
rej powstawały odpady zawierające azbest
i przetwarzającego te odpady w urządze-
niach przewoźnych, do uzyskania jednej
decyzji zatwierdzającej program gospo-
darki odpadami, obejmującej odpady po-
wstające w wyniku rozbiórki i remontów
oraz odpady powstałe w wyniku eksplo-
atacji urządzeń.
pkt 4 zmian p.o.ś.
w art. 181 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Do pozwolenia zintegrowanego i pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów nie stosuje
się art. 11 ust. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.”
komentarz
n
Nowością jest przepis, podobnie jak wpro-
wadzony w art. 41 ust. 10 n.u.o. dla zezwo-
leń na zbieranie odpadów i zezwoleń na
przetwarzanie odpadów, zgodnie z któ-
rym do pozwolenia zintegrowanego i po-
zwolenia na wytwarzanie odpadów nie
stosuje się art. 11 ust. 9 ustawy z 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 z późn.
zm.), stanowiący, iż: „Jeżeli organ nie roz-
patrzy wniosku w terminie, uznaje się, że
wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem
przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw
odrębnych ze względu na nadrzędny in-
teres publiczny stanowią inaczej”. Tak
więc obecnie nie można uznać, iż organ
wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnio-
skiem przedsiębiorcy o wydanie pozwo-
lenia zintegrowanego lub pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, jeżeli nie rozpatrzy
wniosku w terminie określonym w art. 35
k.p.a. (bez zbędnej zwłoki, w przypadkach
wymagających wyjaśnień – w ciągu 1 mie-
siąca, w przypadkach szczególnie skompli-
kowanych – w ciągu 2 miesięcy), z tym że
w przypadku pozwolenia zintegrowanego
wydawanego dla instalacji po raz pierwszy
lub po istotnej zmianie zastosowanie ma
art. 209 ust. 2 p.o.ś. (w ciągu 6 miesięcy).
n
W uzasadnieniu do projektu n.u.o. wyjaś-
niono, że przepis ten dodano ze wzglę-
du na nadrzędny interes publiczny, jakim
jest w tym przypadku ochrona środowiska
przed negatywnym wpływem wywieranym
przez odpady: „W interesie publicznym leży
bowiem, aby decyzja administracyjna w za-
kresie gospodarki odpadami wyczerpują-
co regulowała działalność przedsiębiorcy,
ograniczając tym samym zakres ewentu-
alnych błędów w stosowaniu prawa lub
nadużyć. Automatyczne uznanie udziele-
nia zezwolenia na warunkach wskazanych
we wniosku przed zakończeniem – nawet
przedłużającego się – postępowania może
się przyczynić do wydania decyzji, w któ-
rych pominięte zostaną istotne zagadnie-
nia dotyczące działalności przedsiębiorcy,
w wyniku niedokładnego sprawdzenia sta-
nu faktycznego”.
pkt 5 zmian p.o.ś.
w art. 184:
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Wniosek o wydanie pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, o którym mowa
w art. 181 ust. 1 pkt 4, zawiera dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz
numer REGON posiadacza odpadów, o ile
został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów
przewidzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu
chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarzania
w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania
powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziały-
wania na środowisko;
5) opis dalszego sposobu gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-
jów magazynowanych odpadów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dodatkowe wymagania dotyczące
wniosku o wydanie pozwolenia określają
art. 208 i art. 221.”
komentarz
n
W art. 184 p.o.ś. określone są wymagania
dotyczące zawartości wniosku, załączników
do niego i dodatkowych wymagań doty-
czących wniosku o wydanie pozwolenia:
– zintegrowanego,
– na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza,
– na wytwarzanie odpadów.
Do art. 184 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-
łości z art. 18 ust. 1 s.u.o. dodatkowe wyma-
gania dotyczące wniosku o wydanie pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów:
– wyszczególnienie rodzajów odpa-
dów przewidzianych do wytwarzania,
z uwzględnieniem ich podstawowego
składu chemicznego i właściwości;
– określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarza-
nia w ciągu roku;
– wskazanie sposobów zapobiegania po-
wstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego od-
działywania na środowisko;
– opis dalszego sposobu gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-
jów magazynowanych odpadów.
Tak więc wymagany obecnie w art. 184 p.o.ś.
zakres wniosku o wydanie pozwolenia na
wytwarzanie odpadów jest identyczny, jaki
był dotychczas, m.in. we wniosku należy
wyszczególnić rodzaje odpadów przewi-
dzianych do wytwarzania z uwzględnie-
niem ich podstawowego składu chemicz-
nego i właściwości, czyli z wzięciem ich pod
uwagę przy ustalaniu rodzaju odpadów.
Ustawodawca nie nakazuje w tym przepi-
sie (w odróżnieniu od art. 31 ust. 5 n.u.o.),
tak jak dotychczas w art. 18 ust. 1 s.u.o., aby
we wniosku podać podstawowy skład che-
miczny i właściwości wytwarzanych odpa-
dów. Niemniej zasadne jest, aby podawać
takie informacje, ale jedynie w przypadku
tych rodzajów odpadów, dla których z sa-
mej nazwy określonej w katalogu odpadów
trudno ustalić, czy wnioskowany sposób po-
stępowania z odpadami jest właściwy. Przy-
kładowo: odpady o kodzie 16 01 99 – „Inne
niewymienione odpady” wymagają doprecy-
zowania, natomiast odpady o kodzie 15 01 03
– „Opakowania z drewna” nie.
Jedynym nowym obowiązkiem jest poda-
nie we wniosku o pozwolenie na wytwa-
rzanie odpadów numerów NIP i REGON,
o ile zostały nadane składającemu wniosek.
Obowiązek ten jednak nie został dodany
w przypadku innych pozwoleń.
n
Do miejsc magazynowania odpadów wska-
zanych we wniosku o wydanie pozwolenia
na wytwarzanie odpadów wnioskodawca,
a więc prowadzący instalację, musi według
art. 25 ust. 2 n.u.o. posiadać tytuł prawny.
Przy czym według art. 3 pkt 41 p.o.ś. przez
tytuł prawny rozumie się prawo własno-
ści, użytkowanie wieczyste, trwały zarząd,
ograniczone prawo rzeczowe (np. użytko-
wanie, służebność) albo stosunek zobowią-
zaniowy (np. dzierżawa, użyczenie, najem).
n
Ponadto trzeba mieć na uwadze, że według
art. 184 ust. 2a p.o.ś. we wniosku o wyda-
nie pozwolenia na wytwarzanie odpadów
nie podaje się, tak samo jak dotychczas,
wymagań wymienionych w art. 184 ust. 2
pkt 11–15 p.o.ś. Jednak pozostałe wymaga-
nia muszą być spełnione, m.in. należy we
wniosku zgodnie z art. 184 ust. 2 pkt 10
p.o.ś. podać odpady wytworzone nie tylko
w trakcie normalnej eksploatacji instala-
cji, ale też w warunkach odbiegających od
normalnych, w szczególności takich jak
rozruch i wyłączenia (ale potem w pozwo-
leniu nie uwzględnia się odpadów wytwa-
rzanych w uzasadnionych technologicznie
warunkach odbiegających od normalnych).
Przy czym art. 142 ust. 2 p.o.ś. określa, że
warunki odbiegające od normalnych dla
instalacji to w szczególności okres rozru-
chu, awarii i likwidacji instalacji.
n
Jeżeli wniosek dotyczy pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów dla instalacji, w której
prowadzone jest przetwarzanie (odzysk,
unieszkodliwianie) odpadów, to we wnio-
sku o to pozwolenie należy uwzględnić
również odpady powstające w wyniku prze-
twarzania odpadów niezależnie od tego,
że te odpady muszą być też uwzględnione
zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 3 n.u.o. we wnio-
sku o wydanie zezwolenia na przetwarza-
nie odpadów w tej instalacji.
n
W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-
pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-
nie odpadów z treści art. 184 ust. 5 p.o.ś.
zostało usunięte odwołanie do ustawy
o odpadach tak, że dodatkowe wymaga-
nia dotyczące wniosku o wydanie pozwo-
lenia określają art. 208 p.o.ś. (w przypadku
pozwolenia zintegrowanego) i art. 221 p.o.ś.
(w przypadku pozwolenia na wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza).
pkt 6 zmian p.o.ś.
w art. 186 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie są spełnione wymagania, o których
mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204
ust. 1, a w przypadku pozwolenia na wytwa-
rzanie odpadów, o którym mowa w art.
181 ust. 1 pkt 4, oraz pozwolenia zintegro-
wanego – także jeżeli zamierzony sposób
gospodarowania odpadami jest niezgodny
z planami gospodarki odpadami, o których
mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach;”
komentarz
n
W art. 186 pkt 1 p.o.ś. treść została zmienio-
na tak, że obecnie organ właściwy do wyda-
nia pozwolenia zintegrowanego, pozwole-
nia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza oraz pozwolenia na wytwarza-
nie odpadów odmówi jego wydania, jeżeli
nie są spełnione, tak samo jak dotychczas,
wymagania określone w:
– art. 141 ust. 2 p.o.ś., że oddziaływanie in-
stalacji lub urządzenia nie powinno po-
wodować pogorszenia stanu środowiska
w znacznych rozmiarach lub zagrożenia
życia lub zdrowia ludzi;
– art. 143 p.o.ś., że technologia stosowana
w nowo uruchamianych lub zmienia-
nych w sposób istotny instalacjach i urzą-
dzeniach powinna spełniać wymagania,
przy których określaniu uwzględnia się
w szczególności: stosowanie substancji
o małym potencjale zagrożeń, efektywne
wytwarzanie oraz wykorzystanie energii,
zapewnienie racjonalnego zużycia wody
i innych surowców oraz materiałów i pa-
liw, stosowanie technologii bezodpado-
wych i małoodpadowych oraz możliwość
odzysku powstających odpadów, rodzaj,
zasięg oraz wielkość emisji, wykorzysty-
wanie porównywalnych procesów i me-
tod, które zostały skutecznie zastosowane
w skali przemysłowej, oraz postęp nauko-
wo-techniczny;
– art. 204 ust. 1 p.o.ś., że instalacje wymaga-
jące pozwolenia zintegrowanego powin-
ny spełniać wymagania ochrony środowi-
ska wynikające z najlepszych dostępnych
technik (BAT), a w szczególności nie mogą
powodować przekroczenia granicznych
wielkości emisyjnych (w związku z tym,
że graniczne wielkości emisyjne nie zo-
stały określone, to dopuszczalną wielkość
emisji z instalacji ustala się, uwzględnia-
jąc potrzebę przestrzegania obowiązują-
cych standardów emisyjnych);
a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie
odpadów oraz pozwolenia zintegrowanego
– także, ale inaczej niż dotychczas, organ
odmówi ich wydania, jeżeli zamierzony
sposób gospodarowania odpadami jest nie-
zgodny z planami gospodarki odpadami,
o których mowa w n.u.o.
pkt 7 zmian p.o.ś.
w art. 188:
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów
określa dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz
numer REGON posiadacza odpadów, o ile
został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów
przewidzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu
chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarzania
w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania
powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziały-
wania na środowisko;
5) opis sposobu dalszego gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju
magazynowanych odpadów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dodatkowe wymagania dotyczące
pozwolenia określają przepisy art. 211
i art. 224.”
komentarz
n
W art. 188 p.o.ś. określone są wymagania
dotyczące okresu obowiązywania i treści
pozwolenia:
– zintegrowanego,
– na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza,
– na wytwarzanie odpadów.
Do art. 188 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-
łości z art. 18 ust. 2 s.u.o. dodatkowe wyma-
gania dotyczące treści pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów oraz dodano nowe, tak
więc obecnie pozwolenie to, analogicznie
do zawartości wniosku, powinno zawierać:
– numery NIP i REGON, o ile zostały nada-
ne (nowy wymóg),
– wyszczególnienie rodzajów odpadów prze-
widzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu che-
micznego i właściwości (nowy punkt,
ale nie jest to nowy wymóg, gdyż rodzaj
odpadów musiał być podany przy okre-
ślaniu ilości, doprecyzowano jedynie, że
z uwzględnieniem składu i właściwości),
– określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarza-
nia w ciągu roku (dotychczasowy wymóg),
– wskazanie sposobów zapobiegania po-
wstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddzia-
ływania na środowisko (nowy wymóg),
– opis sposobu dalszego gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów (dotychczasowy wymóg),
– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju
magazynowanych odpadów (dotychcza-
sowy wymóg).
Tak więc wymagana według art. 188 p.o.ś.
treść pozwolenia na wytwarzanie odpadów
powinna być podobna jak dotychczas, a do-
datkowo zawierać numery NIP i REGON
(jeżeli są) oraz wskazanie sposobów zapo-
biegania powstawaniu odpadów lub ogra-
niczania ilości odpadów i ich negatywnego
oddziaływania na środowisko.
W pozwoleniu powinny być m.in. wyszcze-
gólnione rodzaje odpadów przewidzianych
do wytwarzania z uwzględnieniem ich pod-
stawowego składu chemicznego i właści-
wości. Przy czym ustawodawca nie naka-
zuje tu, tak samo zresztą jak dotychczas,
aby w tym pozwoleniu podać podstawowy
skład chemiczny i właściwości wytwarza-
nych odpadów.
Jednakże według wyjaśnień resortu śro-
dowiska z 2 października 2013 r. dotyczą-
cych przepisów n.u.o. w zakresie zbierania
Komentarze
C6
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
– decyzja zatwierdzająca program gospo-
darki odpadami (wytworzonymi w związ-
ku z wykonywanymi usługami),
– informacja o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami.
Według przepisu przejściowego art. 231
ust. 1 i 2 n.u.o. z 23 stycznia 2013 r. decyzje
te wygasły, a złożone informacje straciły
ważność.
Inna jest sytuacja w przypadku, gdy umowa
o świadczenie usługi w zakresie budowy,
rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia
zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania,
konserwacji i napraw stanowić będzie (zgod-
nie z definicją art. 3 ust. 1 pkt 32 n.u.o. wy-
twórcy odpadów), że wytwórcą odpadów
powstających w wyniku świadczenia danej
usługi jest zlecający tę usługę. Wówczas taki
zlecający usługę, jeżeli jest prowadzącym
(eksploatującym) instalację objętą tą usługą,
powinien, tak jak dotychczas, uwzględnić
masę tych odpadów w sumie masy wytwa-
rzanych odpadów do porównania z progiem
określonym w art. 180a p.o.ś., w celu analizy,
czy musi posiadać pozwolenie na wytwa-
rzanie odpadów w związku z eksploatacją
tej instalacji, a więc również w związku
z utrzymaniem jej w sprawności.
Jak zaznaczono w uzasadnieniu do projek-
tu n.u.o., ze względu na brak dowodów po-
twierdzających skuteczność i bezpieczeń-
stwo dla środowiska oraz zdrowia i życia
ludzi technologii przetwarzania odpadów
zawierających azbest w urządzeniach prze-
woźnych zrezygnowano z przepisów regu-
lujących zasady gospodarowania odpadami
zawierającymi azbest w sposób określo-
ny w art. 38a s.u.o. Dlatego też nie zostały
przeniesione z s.u.o. przepisy zobowiązu-
jącego wytwórcę odpadów, prowadzącego
jednocześnie działalność w zakresie roz-
biórki i remontów obiektów, w wyniku któ-
rej powstawały odpady zawierające azbest
i przetwarzającego te odpady w urządze-
niach przewoźnych, do uzyskania jednej
decyzji zatwierdzającej program gospo-
darki odpadami, obejmującej odpady po-
wstające w wyniku rozbiórki i remontów
oraz odpady powstałe w wyniku eksplo-
atacji urządzeń.
pkt 4 zmian p.o.ś.
w art. 181 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Do pozwolenia zintegrowanego i pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów nie stosuje
się art. 11 ust. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.”
komentarz
n
Nowością jest przepis, podobnie jak wpro-
wadzony w art. 41 ust. 10 n.u.o. dla zezwo-
leń na zbieranie odpadów i zezwoleń na
przetwarzanie odpadów, zgodnie z któ-
rym do pozwolenia zintegrowanego i po-
zwolenia na wytwarzanie odpadów nie
stosuje się art. 11 ust. 9 ustawy z 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 z późn.
zm.), stanowiący, iż: „Jeżeli organ nie roz-
patrzy wniosku w terminie, uznaje się, że
wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem
przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw
odrębnych ze względu na nadrzędny in-
teres publiczny stanowią inaczej”. Tak
więc obecnie nie można uznać, iż organ
wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnio-
skiem przedsiębiorcy o wydanie pozwo-
lenia zintegrowanego lub pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, jeżeli nie rozpatrzy
wniosku w terminie określonym w art. 35
k.p.a. (bez zbędnej zwłoki, w przypadkach
wymagających wyjaśnień – w ciągu 1 mie-
siąca, w przypadkach szczególnie skompli-
kowanych – w ciągu 2 miesięcy), z tym że
w przypadku pozwolenia zintegrowanego
wydawanego dla instalacji po raz pierwszy
lub po istotnej zmianie zastosowanie ma
art. 209 ust. 2 p.o.ś. (w ciągu 6 miesięcy).
n
W uzasadnieniu do projektu n.u.o. wyjaś-
niono, że przepis ten dodano ze wzglę-
du na nadrzędny interes publiczny, jakim
jest w tym przypadku ochrona środowiska
przed negatywnym wpływem wywieranym
przez odpady: „W interesie publicznym leży
bowiem, aby decyzja administracyjna w za-
kresie gospodarki odpadami wyczerpują-
co regulowała działalność przedsiębiorcy,
ograniczając tym samym zakres ewentu-
alnych błędów w stosowaniu prawa lub
nadużyć. Automatyczne uznanie udziele-
nia zezwolenia na warunkach wskazanych
we wniosku przed zakończeniem – nawet
przedłużającego się – postępowania może
się przyczynić do wydania decyzji, w któ-
rych pominięte zostaną istotne zagadnie-
nia dotyczące działalności przedsiębiorcy,
w wyniku niedokładnego sprawdzenia sta-
nu faktycznego”.
pkt 5 zmian p.o.ś.
w art. 184:
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Wniosek o wydanie pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, o którym mowa
w art. 181 ust. 1 pkt 4, zawiera dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz
numer REGON posiadacza odpadów, o ile
został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów
przewidzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu
chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarzania
w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania
powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziały-
wania na środowisko;
5) opis dalszego sposobu gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-
jów magazynowanych odpadów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dodatkowe wymagania dotyczące
wniosku o wydanie pozwolenia określają
art. 208 i art. 221.”
komentarz
n
W art. 184 p.o.ś. określone są wymagania
dotyczące zawartości wniosku, załączników
do niego i dodatkowych wymagań doty-
czących wniosku o wydanie pozwolenia:
– zintegrowanego,
– na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza,
– na wytwarzanie odpadów.
Do art. 184 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-
łości z art. 18 ust. 1 s.u.o. dodatkowe wyma-
gania dotyczące wniosku o wydanie pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów:
– wyszczególnienie rodzajów odpa-
dów przewidzianych do wytwarzania,
z uwzględnieniem ich podstawowego
składu chemicznego i właściwości;
– określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarza-
nia w ciągu roku;
– wskazanie sposobów zapobiegania po-
wstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego od-
działywania na środowisko;
– opis dalszego sposobu gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-
jów magazynowanych odpadów.
Tak więc wymagany obecnie w art. 184 p.o.ś.
zakres wniosku o wydanie pozwolenia na
wytwarzanie odpadów jest identyczny, jaki
był dotychczas, m.in. we wniosku należy
wyszczególnić rodzaje odpadów przewi-
dzianych do wytwarzania z uwzględnie-
niem ich podstawowego składu chemicz-
nego i właściwości, czyli z wzięciem ich pod
uwagę przy ustalaniu rodzaju odpadów.
Ustawodawca nie nakazuje w tym przepi-
sie (w odróżnieniu od art. 31 ust. 5 n.u.o.),
tak jak dotychczas w art. 18 ust. 1 s.u.o., aby
we wniosku podać podstawowy skład che-
miczny i właściwości wytwarzanych odpa-
dów. Niemniej zasadne jest, aby podawać
takie informacje, ale jedynie w przypadku
tych rodzajów odpadów, dla których z sa-
mej nazwy określonej w katalogu odpadów
trudno ustalić, czy wnioskowany sposób po-
stępowania z odpadami jest właściwy. Przy-
kładowo: odpady o kodzie 16 01 99 – „Inne
niewymienione odpady” wymagają doprecy-
zowania, natomiast odpady o kodzie 15 01 03
– „Opakowania z drewna” nie.
Jedynym nowym obowiązkiem jest poda-
nie we wniosku o pozwolenie na wytwa-
rzanie odpadów numerów NIP i REGON,
o ile zostały nadane składającemu wniosek.
Obowiązek ten jednak nie został dodany
w przypadku innych pozwoleń.
n
Do miejsc magazynowania odpadów wska-
zanych we wniosku o wydanie pozwolenia
na wytwarzanie odpadów wnioskodawca,
a więc prowadzący instalację, musi według
art. 25 ust. 2 n.u.o. posiadać tytuł prawny.
Przy czym według art. 3 pkt 41 p.o.ś. przez
tytuł prawny rozumie się prawo własno-
ści, użytkowanie wieczyste, trwały zarząd,
ograniczone prawo rzeczowe (np. użytko-
wanie, służebność) albo stosunek zobowią-
zaniowy (np. dzierżawa, użyczenie, najem).
n
Ponadto trzeba mieć na uwadze, że według
art. 184 ust. 2a p.o.ś. we wniosku o wyda-
nie pozwolenia na wytwarzanie odpadów
nie podaje się, tak samo jak dotychczas,
wymagań wymienionych w art. 184 ust. 2
pkt 11–15 p.o.ś. Jednak pozostałe wymaga-
nia muszą być spełnione, m.in. należy we
wniosku zgodnie z art. 184 ust. 2 pkt 10
p.o.ś. podać odpady wytworzone nie tylko
w trakcie normalnej eksploatacji instala-
cji, ale też w warunkach odbiegających od
normalnych, w szczególności takich jak
rozruch i wyłączenia (ale potem w pozwo-
leniu nie uwzględnia się odpadów wytwa-
rzanych w uzasadnionych technologicznie
warunkach odbiegających od normalnych).
Przy czym art. 142 ust. 2 p.o.ś. określa, że
warunki odbiegające od normalnych dla
instalacji to w szczególności okres rozru-
chu, awarii i likwidacji instalacji.
n
Jeżeli wniosek dotyczy pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów dla instalacji, w której
prowadzone jest przetwarzanie (odzysk,
unieszkodliwianie) odpadów, to we wnio-
sku o to pozwolenie należy uwzględnić
również odpady powstające w wyniku prze-
twarzania odpadów niezależnie od tego,
że te odpady muszą być też uwzględnione
zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 3 n.u.o. we wnio-
sku o wydanie zezwolenia na przetwarza-
nie odpadów w tej instalacji.
n
W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-
pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-
nie odpadów z treści art. 184 ust. 5 p.o.ś.
zostało usunięte odwołanie do ustawy
o odpadach tak, że dodatkowe wymaga-
nia dotyczące wniosku o wydanie pozwo-
lenia określają art. 208 p.o.ś. (w przypadku
pozwolenia zintegrowanego) i art. 221 p.o.ś.
(w przypadku pozwolenia na wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza).
pkt 6 zmian p.o.ś.
w art. 186 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie są spełnione wymagania, o których
mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204
ust. 1, a w przypadku pozwolenia na wytwa-
rzanie odpadów, o którym mowa w art.
181 ust. 1 pkt 4, oraz pozwolenia zintegro-
wanego – także jeżeli zamierzony sposób
gospodarowania odpadami jest niezgodny
z planami gospodarki odpadami, o których
mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach;”
komentarz
n
W art. 186 pkt 1 p.o.ś. treść została zmienio-
na tak, że obecnie organ właściwy do wyda-
nia pozwolenia zintegrowanego, pozwole-
nia na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza oraz pozwolenia na wytwarza-
nie odpadów odmówi jego wydania, jeżeli
nie są spełnione, tak samo jak dotychczas,
wymagania określone w:
– art. 141 ust. 2 p.o.ś., że oddziaływanie in-
stalacji lub urządzenia nie powinno po-
wodować pogorszenia stanu środowiska
w znacznych rozmiarach lub zagrożenia
życia lub zdrowia ludzi;
– art. 143 p.o.ś., że technologia stosowana
w nowo uruchamianych lub zmienia-
nych w sposób istotny instalacjach i urzą-
dzeniach powinna spełniać wymagania,
przy których określaniu uwzględnia się
w szczególności: stosowanie substancji
o małym potencjale zagrożeń, efektywne
wytwarzanie oraz wykorzystanie energii,
zapewnienie racjonalnego zużycia wody
i innych surowców oraz materiałów i pa-
liw, stosowanie technologii bezodpado-
wych i małoodpadowych oraz możliwość
odzysku powstających odpadów, rodzaj,
zasięg oraz wielkość emisji, wykorzysty-
wanie porównywalnych procesów i me-
tod, które zostały skutecznie zastosowane
w skali przemysłowej, oraz postęp nauko-
wo-techniczny;
– art. 204 ust. 1 p.o.ś., że instalacje wymaga-
jące pozwolenia zintegrowanego powin-
ny spełniać wymagania ochrony środowi-
ska wynikające z najlepszych dostępnych
technik (BAT), a w szczególności nie mogą
powodować przekroczenia granicznych
wielkości emisyjnych (w związku z tym,
że graniczne wielkości emisyjne nie zo-
stały określone, to dopuszczalną wielkość
emisji z instalacji ustala się, uwzględnia-
jąc potrzebę przestrzegania obowiązują-
cych standardów emisyjnych);
a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie
odpadów oraz pozwolenia zintegrowanego
– także, ale inaczej niż dotychczas, organ
odmówi ich wydania, jeżeli zamierzony
sposób gospodarowania odpadami jest nie-
zgodny z planami gospodarki odpadami,
o których mowa w n.u.o.
pkt 7 zmian p.o.ś.
w art. 188:
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów
określa dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz
numer REGON posiadacza odpadów, o ile
został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów
przewidzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu
chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarzania
w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania
powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziały-
wania na środowisko;
5) opis sposobu dalszego gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju
magazynowanych odpadów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dodatkowe wymagania dotyczące
pozwolenia określają przepisy art. 211
i art. 224.”
komentarz
n
W art. 188 p.o.ś. określone są wymagania
dotyczące okresu obowiązywania i treści
pozwolenia:
– zintegrowanego,
– na wprowadzanie gazów lub pyłów do
powietrza,
– na wytwarzanie odpadów.
Do art. 188 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-
łości z art. 18 ust. 2 s.u.o. dodatkowe wyma-
gania dotyczące treści pozwolenia na wy-
twarzanie odpadów oraz dodano nowe, tak
więc obecnie pozwolenie to, analogicznie
do zawartości wniosku, powinno zawierać:
– numery NIP i REGON, o ile zostały nada-
ne (nowy wymóg),
– wyszczególnienie rodzajów odpadów prze-
widzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu che-
micznego i właściwości (nowy punkt,
ale nie jest to nowy wymóg, gdyż rodzaj
odpadów musiał być podany przy okre-
ślaniu ilości, doprecyzowano jedynie, że
z uwzględnieniem składu i właściwości),
– określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarza-
nia w ciągu roku (dotychczasowy wymóg),
– wskazanie sposobów zapobiegania po-
wstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddzia-
ływania na środowisko (nowy wymóg),
– opis sposobu dalszego gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów (dotychczasowy wymóg),
– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju
magazynowanych odpadów (dotychcza-
sowy wymóg).
Tak więc wymagana według art. 188 p.o.ś.
treść pozwolenia na wytwarzanie odpadów
powinna być podobna jak dotychczas, a do-
datkowo zawierać numery NIP i REGON
(jeżeli są) oraz wskazanie sposobów zapo-
biegania powstawaniu odpadów lub ogra-
niczania ilości odpadów i ich negatywnego
oddziaływania na środowisko.
W pozwoleniu powinny być m.in. wyszcze-
gólnione rodzaje odpadów przewidzianych
do wytwarzania z uwzględnieniem ich pod-
stawowego składu chemicznego i właści-
wości. Przy czym ustawodawca nie naka-
zuje tu, tak samo zresztą jak dotychczas,
aby w tym pozwoleniu podać podstawowy
skład chemiczny i właściwości wytwarza-
nych odpadów.
Jednakże według wyjaśnień resortu śro-
dowiska z 2 października 2013 r. dotyczą-
cych przepisów n.u.o. w zakresie zbierania
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
6 / 8
komentarze
C7
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
i przetwarzania odpadów, przy podawaniu
w pozwoleniu podstawowego składu che-
micznego i właściwości dla odpadów nie-
bezpiecznych można wykorzystywać sym-
bole z załącznika 3 do n.u.o., a podawanie
składu chemicznego i właściwości (oraz
stopnia szczegółowości), które są jednymi
z podstawowych informacji o odpadach,
pozwalającymi na ustalenie właściwych
kierunków ich przetwarzania, powinno być
adekwatne do rodzaju odpadów i źródła ich
powstania, przy czym brak jest nakazu każ-
dorazowego przeprowadzania badań i kwe-
stie te należy rozpatrywać indywidualnie.
Tu trzeba przypomnieć, że ustawodawca
jedynie w art. 31 n.u.o. dotyczącym zezwole-
nia na spalanie odpadów poza instalacjami
i urządzeniami zobowiązuje do określe-
nia w zezwoleniu podstawowego składu
chemicznego i właściwości odpadów, ale
wyłącznie w przypadku, gdy określenie ro-
dzajów odpadów jest niewystarczające do
ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą
powodować dla środowiska.
n
Według art. 188 ust. 2a p.o.ś., tak samo jak
dotychczas, ale inaczej niż we wniosku,
w pozwoleniu na wytwarzanie odpadów nie
podaje się ilości wytwarzanych odpadów
dla poszczególnych wariantów w warun-
kach normalnego funkcjonowania instala-
cji, a także nie podaje się odpadów wytwa-
rzanych w uzasadnionych technologicznie
warunkach eksploatacyjnych odbiegających
od normalnych, w szczególności w przy-
padku rozruchu i wyłączenia instalacji.
n
Jeżeli pozwolenie na wytwarzanie odpadów
dotyczy instalacji, w której prowadzone
jest przetwarzanie (odzysk, unieszkodli-
wianie) odpadów, to w pozwoleniu należy
uwzględnić również odpady powstające
w wyniku przetwarzania odpadów nieza-
leżnie od tego, że te odpady muszą być też
uwzględnione zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 2
n.u.o. w zezwoleniu na przetwarzanie od-
padów w tej instalacji.
n
Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możliwe
jest, tak jak według s.u.o., aby w pozwole-
niu na wytwarzanie odpadów uwzględnić
wymagania przewidziane dla zezwolenia
na zbieranie odpadów lub zezwolenia na
przetwarzanie odpadów. Przy czym taka
decyzja łączna, tj. pozwolenie na wytwarza-
nie odpadów, jest jednocześnie odpowied-
nio zezwoleniem na zbieranie odpadów lub
zezwoleniem na przetwarzanie odpadów.
Dotyczy to również pozwolenia zintegro-
wanego obejmującego zbieranie odpadów
lub ich przetwarzanie. Według wyjaśnień
resortu środowiska z 2 października 2013 r.
dotyczących przepisów n.u.o. w zakresie
zbierania i przetwarzania odpadów w de-
cyzji łącznej mogą być uwzględnione wy-
mogi dla zezwolenia na przetwarzanie od-
padów poza instalacją objętą pozwoleniem
na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza
instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza
też decyzji łącznej do terenu, na którym
eksploatowana jest instalacja objęta po-
zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-
szerza np. na cały kraj kompetencji organu,
która ograniczona jest na podstawie ogól-
nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości
miejscowej danego organu. Dla przykładu:
marszałek województwa w łącznej decy-
zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-
nie i przetwarzanie odpadów dla różnych
miejsc, ale wyłącznie na terenie danego
województwa swojej właściwości.
n
Organem właściwym do wydania pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów jest staro-
sta/prezydent miasta na prawach powiatu,
marszałek województwa albo RDOŚ – co
odpowiednio reguluje art. 378 p.o.ś. Organ
zobowiązany jest na podstawie art. 80 ust. 4
n.u.o. kopie ostatecznych decyzji w zakresie
gospodarki odpadami, a więc m.in. pozwo-
leń na wytwarzanie odpadów i pozwoleń
zintegrowanych, oraz innych decyzji wy-
dawanych na podstawie n.u.o. przekazać
elektronicznie w ciągu 30 dni do właś-
ciwego marszałka województwa, w celu
umieszczenia ich w bazie danych o pro-
duktach i opakowaniach oraz o gospodarce
odpadami (BDO), która prowadzona będzie
przez marszałka województwa najpóźniej
od 23 stycznia 2016 r.
n
W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-
pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-
nie odpadów z treści art. 188 ust. 5 p.o.ś.
zostało usunięte odwołanie do ustawy o od-
padach tak, że dodatkowe wymagania do-
tyczące pozwolenia określają art. 211 p.o.ś.
(w przypadku pozwolenia zintegrowane-
go) i art. 224 p.o.ś. (w przypadku pozwo-
lenia na wprowadzanie gazów lub pyłów
do powietrza).
pkt 8 zmian p.o.ś.
w art. 193 w ust. 1 w pkt 6 kropkę zastępuje
się średnikiem i dodaje pkt 7 i 8 w brzmieniu:
„7) w przypadku wstrzymania użytkowania
składowiska na czas dłuższy niż rok;
8) w przypadku wstrzymania termicznego
przekształcania odpadów na czas dłuższy
niż rok.”
komentarz
n
Do art. 193 ust. 1 p.o.ś. dodany został przepis
stanowiący, że pozwolenie wygasa również
w przypadku wstrzymania:
– użytkowania składowiska na czas dłuż-
szy niż rok,
– termicznego przekształcania odpadów
na czas dłuższy niż rok.
Podobnie też, według przepisów n.u.o.,
wstrzymanie użytkowania składowiska
odpadów na okres dłuższy niż rok skutkuje
cofnięciem zezwolenia na przetwarzanie
odpadów (art. 142 n.u.o.).
pkt 9–18 zmian p.o.ś.
(pominięto zmiany art. 293, 298, 309 i 319 do-
tyczące opłat podwyższonych i administracyj-
nych kar pieniężnych, w których zastąpiono
„instrukcję eksploatacji składowiska odpa-
dów” przez „instrukcję prowadzenia składo-
wiska odpadów”, a także pominięto zmiany
art. 400a, 400k, 401, 401c, 402 i 410a p.o.ś.
dotyczące narodowego oraz wojewódzkich
funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej)
Rozdział 2
Przepisy przejściowe, dostosowujące
i końcowe
Art. 222.
[Odzysk R14 i R15]
Określone w dotychczasowych przepisach
procesy odzysku R14 i R15 stają się odpo-
wiednio procesami odzysku R3, R5, R11 i R12,
określonymi w załączniku nr 1 do niniejszej
ustawy.
komentarz
n
W n.u.o. brak jest procesów odzysku okre-
ślonych w s.u.o. jako R14 (Inne działania
polegające na wykorzystaniu odpadów
w całości lub części) i R15 (Przetwarzanie
odpadów w celu ich przygotowania do od-
zysku, w tym do recyklingu). Ich brak nie
powoduje jednak ograniczenia stosowa-
nia dotychczasowych metod odzysku, a je-
dynie zmianę nazwy procesu. Na podsta-
wie przepisu przejściowego art. 222 n.u.o.
określone w dotychczasowych przepisach
(a więc m.in. w nadal obowiązujących roz-
porządzeniach) procesy odzysku R14 i R15
stają się odpowiednio procesami odzysku
R3, R5, R11 i R12 określonymi w wykazie
procesów odzysku (załącznik nr 1 do n.u.o.).
Przy czym dla dawnego procesu odzysku
o kodzie R14 właściwy jest teraz któryś
o kodzie R3, R5 lub R11, a dla dawnego pro-
cesu odzysku o kodzie R15 właściwy jest
teraz o kodzie R12.
n
Na podstawie dotychczasowych decy-
zji można nadal prowadzić działalność
w zakresie odzysku odpadów w procesie
R14 i R14, gdyż te decyzje pozostają waż-
ne na podstawie przepisu przejściowego
art. 232 n.u.o., ale maksymalnie do 23 stycz-
nia 2015 r.
n
Do czasu uzyskania zezwolenia na prze-
twarzanie odpadów z określonym procesem
już według załącznika nr 1 do n.u.o. resort
środowiska w wyjaśnieniach z 2 paździer-
nika 2013 r. dotyczących przepisów n.u.o.
w zakresie zbierania i przetwarzania odpa-
dów rekomenduje stosowanie w dokumen-
tach ewidencyjnych oraz sprawozdaniach
nowych oznaczeń procesów z podaniem
w nawiasach oznaczeń „starych”.
Art. 223.
[Zmiana klasyfikacji
odpadów]
Wytwórcy odpadów, którzy na podsta-
wie przepisów dotychczasowych dokonali
zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecz-
nych na inne niż niebezpieczne, są
obowiązani do przedłożenia zgłoszenia,
o którym mowa w art. 8 ust. 1, w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
komentarz
n
Wytwórcy odpadów, którzy przed 23 stycz-
nia 2013 r. dokonali zmiany klasyfikacji
odpadów niebezpiecznych na inne niż
niebezpieczne na podstawie s.u.o., są zo-
bowiązani do przedłożenia zgłoszenia
marszałkowi województwa właściwemu
ze względu na miejsce wytwarzania tych
odpadów w terminie do 23 stycznia 2015 r.
Nadmienić tu trzeba, że oprócz dokonania
zgłoszenia w tym samym terminie wytwór-
ca odpadów, który w ważnym pozwoleniu
na wytwarzanie odpadów lub pozwoleniu
zintegrowanym wydanym na podstawie
s.u.o. dokonał zmiany klasyfikacji odpa-
dów niebezpiecznych na inne niż niebez-
pieczne, jest obowiązany dostosować to
pozwolenie do przepisów n.u.o. (art. 231
ust. 4 i art. 232 ust. 7 n.u.o.).
n
Zgłoszenie musi zawierać dane wytwór-
cy odpadów (imię i nazwisko lub nazwę
oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz
numery NIP i REGON, o ile zostały nada-
ne), określenie miejsca wytwarzania od-
padów, wskazanie zgłaszanych odpadów
oraz proponowaną ich klasyfikację, opis
procesu technologicznego, w którym po-
wstają zgłaszane odpady, oraz w uzasad-
nionych przypadkach inne okoliczności
mogące mieć wpływ na właściwości tych
odpadów. Do zgłoszenia należy dołączyć
wyniki badań właściwości tych odpadów,
z tym że pobór próbek odpadów i ich ba-
dania muszą dokonać według art. 8 ust. 4
n.u.o. wyłącznie laboratorium, o których
mowa w art. 147a p.o.ś.
n
Nadmienić tu trzeba, że zmiana statusu
odpadów niebezpiecznych na odpady inne
niż niebezpieczne dotyczy kodów odpadów
innych niż tzw. lustrzane i takich, dla któ-
rych katalog odpadów przewiduje jedynie
oznaczenie poprzez „*”, a ich posiadacz wy-
każe, że mogą być bez „*”.
n
Artykuł 223 n.u.o. nie nakłada obowiązku
zgłoszenia na posiadaczy odpadów innych
niż wytwórca odpadów, którzy dokonali
zmiany klasyfikacji odpadów.
Art. 224.
[Zbieranie odpadów
po unieszkodliwieniu odpadów
zakaźnych]
Posiadacz odpadów prowadzący zbieranie
odpadów, które powstały podczas unieszko-
dliwiania zakaźnych odpadów medycznych
lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych
metodami innymi niż termiczne przekształ-
canie odpadów, może prowadzić działalność
w tym zakresie zgodnie z decyzjami
wydanymi na podstawie przepisów dotych-
czasowych, nie dłużej jednak niż 3 miesiące
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
o ile wcześniej nie straciły ważności.
komentarz
n
Zakaźne odpady medyczne lub wetery-
naryjne według art. 95 ust. 2 n.u.o. muszą
być unieszkodliwiane przez termiczne
przekształcanie w spalarniach odpadów
niebezpiecznych (a więc inaczej niż we-
dług s.u.o.). Dlatego też przejściowy prze-
pis art. 224 n.u.o. dopuścił na podstawie
dotychczasowych decyzji, ale najwyżej do
23 kwietnia 2013 r., zbieranie odpadów po-
wstałych podczas unieszkodliwiania takich
odpadów metodami innymi niż termiczne
przekształcanie odpadów.
Art. 225.
[Spalanie odpadów
wyjątkowo poza instalacjami
i urządzeniami]
Zezwolenia na spalanie odpadów poza
instalacjami lub urządzeniami, o których
mowa w art. 13 ust. 4 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 225 n.u.o., zachowują ważność na czas,
na jaki zostały wydane przez marszałka
województwa na podstawie art. 13 ust. 4
s.u.o., zezwolenia na spalanie odpadów ze
względów bezpieczeństwa poza instala-
cjami lub urządzeniami.
Art. 226.
[Zezwolenie
na przetwarzanie odpadów]
Do czasu wydania przepisów, o których
mowa w art. 45 ust. 3, posiadacz odpadów
wymieniony w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 jest
obowiązany do uzyskania zezwolenia na
przetwarzanie odpadów. Z dniem wejścia
w życie przepisów wydanych na podstawie
art. 45 ust. 3, zezwolenie na przetwarzanie
odpadów wygasa w zakresie objętym tymi
przepisami.
komentarz
n
Na podstawie 45 ust. 3 n.u.o. wydane będzie
rozporządzenie w sprawie rodzajów i ilości
odpadów, jakie mogą być objęte zwolnie-
niem z obowiązku uzyskania zezwolenia
na przetwarzanie odpadów, oraz metodę
przetwarzania odpadów, która ma być za-
stosowana, a w przypadku odpadów nie-
bezpiecznych – także szczegółowe warun-
ki zwolnień w zakresie odzysku odpadów.
n
Po wejściu w życie tego rozporządzenia
(jeszcze nie ma projektu) nie będzie mu-
siał mieć zezwolenia na przetwarzanie od-
padów posiadacz odpadów wymieniony
w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 n.u.o., a więc:
– wytwórca odpadów, który wytwarzane
przez siebie odpady, niebędące odpadami
niebezpiecznymi, unieszkodliwia w miej-
scu ich wytworzenia zgodnie z wyma-
ganiami określonymi w tym rozporzą-
dzeniu,
– posiadacz odpadów, który poddaje od-
zyskowi odpady zgodnie z wymagania-
mi określonymi w tym rozporządzeniu.
n
Przepis przejściowy art. 226 n.u.o. stanowi,
że wymagane jest posiadanie zezwolenia
na przetwarzanie odpadów do czasu wyda-
nia tego rozporządzenia. Z dniem wejścia
w życie tego rozporządzenia zezwolenie
to wygaśnie w zakresie objętym tym roz-
porządzeniem.
Art. 227.
[Plany KPGO i WPGO]
Krajowy plan gospodarki odpadami oraz
wojewódzkie plany gospodarki odpadami
uchwalone na podstawie przepisów dotych-
czasowych stają się odpowiednio krajowym
planem gospodarki odpadami oraz woje-
wódzkimi planami gospodarki odpadami
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 227 n.u.o. uchwalone na podstawie s.u.o.
plany gospodarki odpadami – krajowy
(uchwała nr 217 Rady Ministrów z 24 grud-
nia 2010 r. w sprawie „Krajowego planu
gospodarki odpadami 2014” – M.P. nr 101,
poz. 1183) oraz wojewódzkie stają się od-
powiednio krajowym planem gospodar-
ki odpadami oraz wojewódzkimi planami
gospodarki odpadami w rozumieniu n.u.o.
n
W art. 16 s.u.o. został wprowadzony 1 stycz-
nia 2012 r. przez ustawę zmieniającą (Dz.U.
z 2011 r. nr 152, poz. 897) obowiązek sporzą-
dzania sprawozdań z realizacji planów go-
spodarki odpadami, obejmujących okres 3 lat
kalendarzowych, według stanu na 31 grudnia
roku, z tym że według art. 18 tej ustawy zmie-
niającej pierwszy okres sprawozdawczy miał
objąć lata 2011–2013. Sprawozdanie z reali-
zacji krajowego planu gospodarki odpadami
minister środowiska powinien przygotować
i przedłożyć Radzie Ministrów w terminie
18 miesięcy po okresie sprawozdawczym.
Natomiast sprawozdanie z realizacji woje-
wódzkiego planu gospodarki odpadami za-
rząd województwa powinien przygotować
i przedłożyć sejmikowi województwa oraz
ministrowi środowiska w terminie 12 miesię-
cy po okresie sprawozdawczym. Takie same
obowiązki sprawozdawcze są obecnie okre-
ślone w art. 39 n.u.o. W związku z powyższym
według wyjaśnień resortu środowiska z 8 li-
stopada 2013 r. zarząd województwa powi-
nien przygotować i przedłożyć sejmikowi
województwa oraz ministrowi środowiska do
31 grudnia 2014 r. sprawozdanie z realizacji
wojewódzkiego planu gospodarki odpadami
obejmujące lata 2011–2013 i sporządzone we-
dług stanu na 31 grudnia 2013 r.
Art. 228.
[Uchwały dotyczące
przyjęcia planów]
1. Tracą moc uchwały dotyczące przyjęcia
powiatowych i gminnych planów gospodarki
odpadami po upływie 30 dni od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
komentarze
C7
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
i przetwarzania odpadów, przy podawaniu
w pozwoleniu podstawowego składu che-
micznego i właściwości dla odpadów nie-
bezpiecznych można wykorzystywać sym-
bole z załącznika 3 do n.u.o., a podawanie
składu chemicznego i właściwości (oraz
stopnia szczegółowości), które są jednymi
z podstawowych informacji o odpadach,
pozwalającymi na ustalenie właściwych
kierunków ich przetwarzania, powinno być
adekwatne do rodzaju odpadów i źródła ich
powstania, przy czym brak jest nakazu każ-
dorazowego przeprowadzania badań i kwe-
stie te należy rozpatrywać indywidualnie.
Tu trzeba przypomnieć, że ustawodawca
jedynie w art. 31 n.u.o. dotyczącym zezwole-
nia na spalanie odpadów poza instalacjami
i urządzeniami zobowiązuje do określe-
nia w zezwoleniu podstawowego składu
chemicznego i właściwości odpadów, ale
wyłącznie w przypadku, gdy określenie ro-
dzajów odpadów jest niewystarczające do
ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą
powodować dla środowiska.
n
Według art. 188 ust. 2a p.o.ś., tak samo jak
dotychczas, ale inaczej niż we wniosku,
w pozwoleniu na wytwarzanie odpadów nie
podaje się ilości wytwarzanych odpadów
dla poszczególnych wariantów w warun-
kach normalnego funkcjonowania instala-
cji, a także nie podaje się odpadów wytwa-
rzanych w uzasadnionych technologicznie
warunkach eksploatacyjnych odbiegających
od normalnych, w szczególności w przy-
padku rozruchu i wyłączenia instalacji.
n
Jeżeli pozwolenie na wytwarzanie odpadów
dotyczy instalacji, w której prowadzone
jest przetwarzanie (odzysk, unieszkodli-
wianie) odpadów, to w pozwoleniu należy
uwzględnić również odpady powstające
w wyniku przetwarzania odpadów nieza-
leżnie od tego, że te odpady muszą być też
uwzględnione zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 2
n.u.o. w zezwoleniu na przetwarzanie od-
padów w tej instalacji.
n
Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możliwe
jest, tak jak według s.u.o., aby w pozwole-
niu na wytwarzanie odpadów uwzględnić
wymagania przewidziane dla zezwolenia
na zbieranie odpadów lub zezwolenia na
przetwarzanie odpadów. Przy czym taka
decyzja łączna, tj. pozwolenie na wytwarza-
nie odpadów, jest jednocześnie odpowied-
nio zezwoleniem na zbieranie odpadów lub
zezwoleniem na przetwarzanie odpadów.
Dotyczy to również pozwolenia zintegro-
wanego obejmującego zbieranie odpadów
lub ich przetwarzanie. Według wyjaśnień
resortu środowiska z 2 października 2013 r.
dotyczących przepisów n.u.o. w zakresie
zbierania i przetwarzania odpadów w de-
cyzji łącznej mogą być uwzględnione wy-
mogi dla zezwolenia na przetwarzanie od-
padów poza instalacją objętą pozwoleniem
na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza
instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza
też decyzji łącznej do terenu, na którym
eksploatowana jest instalacja objęta po-
zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-
szerza np. na cały kraj kompetencji organu,
która ograniczona jest na podstawie ogól-
nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości
miejscowej danego organu. Dla przykładu:
marszałek województwa w łącznej decy-
zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-
nie i przetwarzanie odpadów dla różnych
miejsc, ale wyłącznie na terenie danego
województwa swojej właściwości.
n
Organem właściwym do wydania pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów jest staro-
sta/prezydent miasta na prawach powiatu,
marszałek województwa albo RDOŚ – co
odpowiednio reguluje art. 378 p.o.ś. Organ
zobowiązany jest na podstawie art. 80 ust. 4
n.u.o. kopie ostatecznych decyzji w zakresie
gospodarki odpadami, a więc m.in. pozwo-
leń na wytwarzanie odpadów i pozwoleń
zintegrowanych, oraz innych decyzji wy-
dawanych na podstawie n.u.o. przekazać
elektronicznie w ciągu 30 dni do właś-
ciwego marszałka województwa, w celu
umieszczenia ich w bazie danych o pro-
duktach i opakowaniach oraz o gospodarce
odpadami (BDO), która prowadzona będzie
przez marszałka województwa najpóźniej
od 23 stycznia 2016 r.
n
W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-
pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-
nie odpadów z treści art. 188 ust. 5 p.o.ś.
zostało usunięte odwołanie do ustawy o od-
padach tak, że dodatkowe wymagania do-
tyczące pozwolenia określają art. 211 p.o.ś.
(w przypadku pozwolenia zintegrowane-
go) i art. 224 p.o.ś. (w przypadku pozwo-
lenia na wprowadzanie gazów lub pyłów
do powietrza).
pkt 8 zmian p.o.ś.
w art. 193 w ust. 1 w pkt 6 kropkę zastępuje
się średnikiem i dodaje pkt 7 i 8 w brzmieniu:
„7) w przypadku wstrzymania użytkowania
składowiska na czas dłuższy niż rok;
8) w przypadku wstrzymania termicznego
przekształcania odpadów na czas dłuższy
niż rok.”
komentarz
n
Do art. 193 ust. 1 p.o.ś. dodany został przepis
stanowiący, że pozwolenie wygasa również
w przypadku wstrzymania:
– użytkowania składowiska na czas dłuż-
szy niż rok,
– termicznego przekształcania odpadów
na czas dłuższy niż rok.
Podobnie też, według przepisów n.u.o.,
wstrzymanie użytkowania składowiska
odpadów na okres dłuższy niż rok skutkuje
cofnięciem zezwolenia na przetwarzanie
odpadów (art. 142 n.u.o.).
pkt 9–18 zmian p.o.ś.
(pominięto zmiany art. 293, 298, 309 i 319 do-
tyczące opłat podwyższonych i administracyj-
nych kar pieniężnych, w których zastąpiono
„instrukcję eksploatacji składowiska odpa-
dów” przez „instrukcję prowadzenia składo-
wiska odpadów”, a także pominięto zmiany
art. 400a, 400k, 401, 401c, 402 i 410a p.o.ś.
dotyczące narodowego oraz wojewódzkich
funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej)
Rozdział 2
Przepisy przejściowe, dostosowujące
i końcowe
Przepisy przejściowe, dostosowujące
Przepisy przejściowe, dostosowujące
Art. 222.
[Odzysk R14 i R15]
Określone w dotychczasowych przepisach
procesy odzysku R14 i R15 stają się odpo-
wiednio procesami odzysku R3, R5, R11 i R12,
określonymi w załączniku nr 1 do niniejszej
ustawy.
komentarz
n
W n.u.o. brak jest procesów odzysku okre-
ślonych w s.u.o. jako R14 (Inne działania
polegające na wykorzystaniu odpadów
w całości lub części) i R15 (Przetwarzanie
odpadów w celu ich przygotowania do od-
zysku, w tym do recyklingu). Ich brak nie
powoduje jednak ograniczenia stosowa-
nia dotychczasowych metod odzysku, a je-
dynie zmianę nazwy procesu. Na podsta-
wie przepisu przejściowego art. 222 n.u.o.
określone w dotychczasowych przepisach
(a więc m.in. w nadal obowiązujących roz-
porządzeniach) procesy odzysku R14 i R15
stają się odpowiednio procesami odzysku
R3, R5, R11 i R12 określonymi w wykazie
procesów odzysku (załącznik nr 1 do n.u.o.).
Przy czym dla dawnego procesu odzysku
o kodzie R14 właściwy jest teraz któryś
o kodzie R3, R5 lub R11, a dla dawnego pro-
cesu odzysku o kodzie R15 właściwy jest
teraz o kodzie R12.
n
Na podstawie dotychczasowych decy-
zji można nadal prowadzić działalność
w zakresie odzysku odpadów w procesie
R14 i R14, gdyż te decyzje pozostają waż-
ne na podstawie przepisu przejściowego
art. 232 n.u.o., ale maksymalnie do 23 stycz-
nia 2015 r.
n
Do czasu uzyskania zezwolenia na prze-
twarzanie odpadów z określonym procesem
już według załącznika nr 1 do n.u.o. resort
środowiska w wyjaśnieniach z 2 paździer-
nika 2013 r. dotyczących przepisów n.u.o.
w zakresie zbierania i przetwarzania odpa-
dów rekomenduje stosowanie w dokumen-
tach ewidencyjnych oraz sprawozdaniach
nowych oznaczeń procesów z podaniem
w nawiasach oznaczeń „starych”.
Art. 223.
[Zmiana klasyfikacji
odpadów]
Wytwórcy odpadów, którzy na podsta-
wie przepisów dotychczasowych dokonali
zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecz-
nych na inne niż niebezpieczne, są
obowiązani do przedłożenia zgłoszenia,
o którym mowa w art. 8 ust. 1, w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
komentarz
n
Wytwórcy odpadów, którzy przed 23 stycz-
nia 2013 r. dokonali zmiany klasyfikacji
odpadów niebezpiecznych na inne niż
niebezpieczne na podstawie s.u.o., są zo-
bowiązani do przedłożenia zgłoszenia
marszałkowi województwa właściwemu
ze względu na miejsce wytwarzania tych
odpadów w terminie do 23 stycznia 2015 r.
Nadmienić tu trzeba, że oprócz dokonania
zgłoszenia w tym samym terminie wytwór-
ca odpadów, który w ważnym pozwoleniu
na wytwarzanie odpadów lub pozwoleniu
zintegrowanym wydanym na podstawie
s.u.o. dokonał zmiany klasyfikacji odpa-
dów niebezpiecznych na inne niż niebez-
pieczne, jest obowiązany dostosować to
pozwolenie do przepisów n.u.o. (art. 231
ust. 4 i art. 232 ust. 7 n.u.o.).
n
Zgłoszenie musi zawierać dane wytwór-
cy odpadów (imię i nazwisko lub nazwę
oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz
numery NIP i REGON, o ile zostały nada-
ne), określenie miejsca wytwarzania od-
padów, wskazanie zgłaszanych odpadów
oraz proponowaną ich klasyfikację, opis
procesu technologicznego, w którym po-
wstają zgłaszane odpady, oraz w uzasad-
nionych przypadkach inne okoliczności
mogące mieć wpływ na właściwości tych
odpadów. Do zgłoszenia należy dołączyć
wyniki badań właściwości tych odpadów,
z tym że pobór próbek odpadów i ich ba-
dania muszą dokonać według art. 8 ust. 4
n.u.o. wyłącznie laboratorium, o których
mowa w art. 147a p.o.ś.
n
Nadmienić tu trzeba, że zmiana statusu
odpadów niebezpiecznych na odpady inne
niż niebezpieczne dotyczy kodów odpadów
innych niż tzw. lustrzane i takich, dla któ-
rych katalog odpadów przewiduje jedynie
oznaczenie poprzez „*”, a ich posiadacz wy-
każe, że mogą być bez „*”.
n
Artykuł 223 n.u.o. nie nakłada obowiązku
zgłoszenia na posiadaczy odpadów innych
niż wytwórca odpadów, którzy dokonali
zmiany klasyfikacji odpadów.
Art. 224.
[Zbieranie odpadów
po unieszkodliwieniu odpadów
zakaźnych]
Posiadacz odpadów prowadzący zbieranie
odpadów, które powstały podczas unieszko-
dliwiania zakaźnych odpadów medycznych
lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych
metodami innymi niż termiczne przekształ-
canie odpadów, może prowadzić działalność
w tym zakresie zgodnie z decyzjami
wydanymi na podstawie przepisów dotych-
czasowych, nie dłużej jednak niż 3 miesiące
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
o ile wcześniej nie straciły ważności.
komentarz
n
Zakaźne odpady medyczne lub wetery-
naryjne według art. 95 ust. 2 n.u.o. muszą
być unieszkodliwiane przez termiczne
przekształcanie w spalarniach odpadów
niebezpiecznych (a więc inaczej niż we-
dług s.u.o.). Dlatego też przejściowy prze-
pis art. 224 n.u.o. dopuścił na podstawie
dotychczasowych decyzji, ale najwyżej do
23 kwietnia 2013 r., zbieranie odpadów po-
wstałych podczas unieszkodliwiania takich
odpadów metodami innymi niż termiczne
przekształcanie odpadów.
Art. 225.
[Spalanie odpadów
wyjątkowo poza instalacjami
i urządzeniami]
wyjątkowo poza instalacjami
wyjątkowo poza instalacjami
Zezwolenia na spalanie odpadów poza
instalacjami lub urządzeniami, o których
mowa w art. 13 ust. 4 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 225 n.u.o., zachowują ważność na czas,
na jaki zostały wydane przez marszałka
województwa na podstawie art. 13 ust. 4
s.u.o., zezwolenia na spalanie odpadów ze
względów bezpieczeństwa poza instala-
cjami lub urządzeniami.
Art. 226.
[Zezwolenie
na przetwarzanie odpadów]
Do czasu wydania przepisów, o których
mowa w art. 45 ust. 3, posiadacz odpadów
wymieniony w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 jest
obowiązany do uzyskania zezwolenia na
przetwarzanie odpadów. Z dniem wejścia
w życie przepisów wydanych na podstawie
art. 45 ust. 3, zezwolenie na przetwarzanie
odpadów wygasa w zakresie objętym tymi
przepisami.
komentarz
n
Na podstawie 45 ust. 3 n.u.o. wydane będzie
rozporządzenie w sprawie rodzajów i ilości
odpadów, jakie mogą być objęte zwolnie-
niem z obowiązku uzyskania zezwolenia
na przetwarzanie odpadów, oraz metodę
przetwarzania odpadów, która ma być za-
stosowana, a w przypadku odpadów nie-
bezpiecznych – także szczegółowe warun-
ki zwolnień w zakresie odzysku odpadów.
n
Po wejściu w życie tego rozporządzenia
(jeszcze nie ma projektu) nie będzie mu-
siał mieć zezwolenia na przetwarzanie od-
padów posiadacz odpadów wymieniony
w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 n.u.o., a więc:
– wytwórca odpadów, który wytwarzane
przez siebie odpady, niebędące odpadami
niebezpiecznymi, unieszkodliwia w miej-
scu ich wytworzenia zgodnie z wyma-
ganiami określonymi w tym rozporzą-
dzeniu,
– posiadacz odpadów, który poddaje od-
zyskowi odpady zgodnie z wymagania-
mi określonymi w tym rozporządzeniu.
n
Przepis przejściowy art. 226 n.u.o. stanowi,
że wymagane jest posiadanie zezwolenia
na przetwarzanie odpadów do czasu wyda-
nia tego rozporządzenia. Z dniem wejścia
w życie tego rozporządzenia zezwolenie
to wygaśnie w zakresie objętym tym roz-
porządzeniem.
Art. 227.
[Plany KPGO i WPGO]
Krajowy plan gospodarki odpadami oraz
wojewódzkie plany gospodarki odpadami
uchwalone na podstawie przepisów dotych-
czasowych stają się odpowiednio krajowym
planem gospodarki odpadami oraz woje-
wódzkimi planami gospodarki odpadami
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 227 n.u.o. uchwalone na podstawie s.u.o.
plany gospodarki odpadami – krajowy
(uchwała nr 217 Rady Ministrów z 24 grud-
nia 2010 r. w sprawie „Krajowego planu
gospodarki odpadami 2014” – M.P. nr 101,
poz. 1183) oraz wojewódzkie stają się od-
powiednio krajowym planem gospodar-
ki odpadami oraz wojewódzkimi planami
gospodarki odpadami w rozumieniu n.u.o.
n
W art. 16 s.u.o. został wprowadzony 1 stycz-
nia 2012 r. przez ustawę zmieniającą (Dz.U.
z 2011 r. nr 152, poz. 897) obowiązek sporzą-
dzania sprawozdań z realizacji planów go-
spodarki odpadami, obejmujących okres 3 lat
kalendarzowych, według stanu na 31 grudnia
roku, z tym że według art. 18 tej ustawy zmie-
niającej pierwszy okres sprawozdawczy miał
objąć lata 2011–2013. Sprawozdanie z reali-
zacji krajowego planu gospodarki odpadami
minister środowiska powinien przygotować
i przedłożyć Radzie Ministrów w terminie
18 miesięcy po okresie sprawozdawczym.
Natomiast sprawozdanie z realizacji woje-
wódzkiego planu gospodarki odpadami za-
rząd województwa powinien przygotować
i przedłożyć sejmikowi województwa oraz
ministrowi środowiska w terminie 12 miesię-
cy po okresie sprawozdawczym. Takie same
obowiązki sprawozdawcze są obecnie okre-
ślone w art. 39 n.u.o. W związku z powyższym
według wyjaśnień resortu środowiska z 8 li-
stopada 2013 r. zarząd województwa powi-
nien przygotować i przedłożyć sejmikowi
województwa oraz ministrowi środowiska do
31 grudnia 2014 r. sprawozdanie z realizacji
wojewódzkiego planu gospodarki odpadami
obejmujące lata 2011–2013 i sporządzone we-
dług stanu na 31 grudnia 2013 r.
Art. 228.
[Uchwały dotyczące
przyjęcia planów]
[Uchwały dotyczące
[Uchwały dotyczące
1. Tracą moc uchwały dotyczące przyjęcia
powiatowych i gminnych planów gospodarki
odpadami po upływie 30 dni od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
7 / 8
Komentarze
C8
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
2. Uchwała w sprawie wykonania wojewódz-
kiego planu gospodarki odpadami podjęta na
podstawie ustawy, o której mowa w art. 252,
zachowuje moc do czasu aktualizacji woje-
wódzkiego planu gospodarki odpadami
i może być zmieniana na podstawie niniej-
szej ustawy.
komentarz
n
Do n.u.o. nie zostały przeniesione przepisy
s.u.o. dotyczące powiatowych i gminnych
planów gospodarki odpadami. Na podsta-
wie przepisu przejściowego art. 228 n.u.o.
uchwały dotyczące przyjęcia powiatowych
i gminnych planów gospodarki odpadami
straciły moc 23 lutego 2013 r.
n
Z kolei przepisy s.u.o. dotyczące woje-
wódzkich planów gospodarki odpadami
zostały przeniesione do działu III n.u.o.,
a art. 228 n.u.o. stanowi, że uchwała
w sprawie wykonania wojewódzkiego
planu gospodarki odpadami podjęta na
podstawie s.u.o. zachowuje moc do czasu
aktualizacji wojewódzkiego planu gospo-
darki odpadami i może być zmieniana na
podstawie n.u.o.
Art. 229.
[Regiony gospodarki
odpadami komunalnymi]
Regiony gospodarki odpadami komunalnymi
określone w uchwale w sprawie wykonania
wojewódzkiego planu gospodarki odpada-
mi, podjętej na podstawie ustawy, o której
mowa w art. 252, stają się regionami gospo-
darki odpadami komunalnymi w rozumieniu
niniejszej ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 229 n.u.o. dotychczasowe regiony go-
spodarki odpadami komunalnymi określo-
ne w uchwale w sprawie wykonania wo-
jewódzkiego planu gospodarki odpadami,
podjętej na podstawie s.u.o. stają się regio-
nami gospodarki odpadami komunalnymi
w rozumieniu n.u.o.
Art. 230.
[RIPOK]
Regionalne instalacje do przetwarzania
odpadów komunalnych określone w uchwa-
łach w sprawie wykonania wojewódzkich
planów gospodarki odpadami stają się
regionalnymi instalacjami do przetwarzania
odpadów komunalnych w rozumieniu niniej-
szej ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 229 n.u.o. dotychczasowe regional-
ne instalacje do przetwarzania odpadów
komunalnych (dalej: RIPOK) określone
w uchwałach w sprawie wykonania wo-
jewódzkich planów gospodarki odpadami
stają się RIPOK w rozumieniu n.u.o.
Art. 231.
[Decyzje zatwierdzające
PGON i PGO oraz informacje
i pozwolenia]
1. Decyzje zatwierdzające program gospo-
darki odpadami niebezpiecznymi i decyzje
zatwierdzające program gospodarki odpa-
dami, wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych, wygasają z dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem
art. 232 ust. 3.
2. Informacje o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami, złożone na podstawie
przepisów dotychczasowych, tracą ważność
z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Pozwolenia na wytwarzanie odpadów,
wydane na podstawie przepisów dotychcza-
sowych, zachowują ważność na czas, na jaki
zostały wydane.
4. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu,
o którym mowa w ust. 3, dokonał zmiany
klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na
inne niż niebezpieczne, jest obowiązany
dostosować pozwolenie na wytwarzanie
do przepisów niniejszej ustawy w terminie
dwóch lat od dnia jej wejścia w życie.
komentarz
n
Przepis przejściowy art. 231 n.u.o. odnosi
się do dotychczasowych regulacji formal-
noprawnych zawartych w art. 17 s.u.o. w za-
kresie wytwarzania odpadów i stanowi, że:
– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-
twierdzające program gospodarki od-
padami niebezpiecznymi (dalej: PGON),
które musiał posiadać wytwórca odpa-
dów w przypadku wytwarzania odpadów
niebezpiecznych poza instalacją w rocz-
nej ilości powyżej 0,1 Mg lub w związku
z eksploatacją instalacji w rocznej ilości
powyżej 0,1 Mg do 1 Mg;
– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-
twierdzające program gospodarki odpa-
dami (dalej: PGO), które musiał posiadać
wytwórca odpadów, niezależnie od ich
ilości, prowadzący działalność polegającą
na świadczeniu usług w zakresie budowy,
rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia
zbiorników lub urządzeń oraz sprząta-
nia, konserwacji i napraw, a także prze-
twarzania odpadów zawierających azbest
w urządzeniach przewoźnych;
– 23 stycznia 2013 r. tracą ważność in-
formacje o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami, który musiał zło-
żyć wytwórca odpadów (innych niż po-
wstałych w związku ze świadczeniem
usług) w przypadku wytwarzania od-
padów niebezpiecznych w rocznej ilości
do 0,1 Mg albo w przypadku wytwarza-
nia odpadów innych niż niebezpieczne
poza instalacją w rocznej ilości powyżej
5 Mg lub w związku z eksploatacją in-
stalacji w rocznej ilości powyżej 5 Mg
do 5 tys. Mg;
– zachowują ważność na czas, na jaki zo-
stały wydane, pozwolenia na wytwa-
rzanie odpadów, które musiał posiadać
wytwórca odpadów w przypadku wytwa-
rzania w związku z eksploatacją instalacji
w rocznej ilości powyżej 1 Mg odpadów
niebezpiecznych lub powyżej 5 tys. Mg
odpadów innych niż niebezpieczne.
n
Jeżeli dotychczasowa decyzja zatwierdza-
jąca PGON jest decyzją łączną wydaną na
podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to decyzja
taka wygasła w części dotyczącej wytwa-
rzania odpadów, natomiast na podstawie
przepisu przejściowego art. 232 ust. 3 n.u.o.
zachowała ważność, ale jedynie w zakresie
zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów, ale tylko na czas, na jaki zosta-
ła wydana – maksymalnie do 23 stycznia
2015 r.
n
Jeżeli w dotychczasowym pozwoleniu na
wytwarzanie odpadów dokonana jest zmia-
na klasyfikacji odpadów niebezpiecznych
na inne niż niebezpieczne, to podmiot po-
siadający takie pozwolenie jest obowiązany
dostosować je do przepisów n.u.o. w termi-
nie do 23 stycznia 2015 r., a więc uwzględ-
nić wymagania art. 7 i 8 n.u.o. określone
obecnie dla zgłoszenia zmiany klasyfikacji
odpadów niebezpiecznych na odpady inne
niż niebezpieczne.
n
Dotychczasowe pozwolenie na wytwarza-
nie odpadów mogło być wydane maksymal-
nie na 10 lat. Jeżeli jednak zostało wydane
na okres krótszy, to nie jest dopuszczalna
jego zmiana polegająca na przedłużeniu
jego obowiązywania, bo według art. 231
ust. 3 n.u.o. zachowuje ważność jedynie
na czas, na jaki zostało wydane. Jeżeli do-
tychczasowe pozwolenie jest decyzją łączną
wydaną na podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to
nadal jest ważne w części dotyczącej wy-
twarzania odpadów, natomiast na podsta-
wie przepisu przejściowego art. 232 ust. 3
n.u.o. w zakresie zbierania, odzysku lub
unieszkodliwiania odpadów maksymalnie
do 23 stycznia 2015 r. Trzeba mieć ponadto
na uwadze to, że chociaż w art. 17 ust. 2 s.u-
.o. były takie same progi ilości wytwarza-
nych odpadów, jakie są obecnie w art. 180a
p.o.ś., obligujące do posiadania pozwolenia
na wytwarzanie odpadów, to na podstawie
art. 17 ust. 3 s.u.o. w pozwoleniu uwzględ-
niało się, inaczej niż obecnie, wszystkie od-
pady wytwarzane przez danego wytwórcę
w danym miejscu. Ponadto według art. 17
ust. 4 s.u.o. w pozwoleniu na wytwarzanie
odpadów nie uwzględniało się odpadów
komunalnych, odpadów z wypadków, od-
padów powstałych w wyniku klęsk żywio-
łowych oraz odpadów powstałych w wyni-
ku poważnej awarii lub poważnej awarii
przemysłowej, a ponadto pozwolenie nie
było wymagane dla osób fizycznych niebę-
dących przedsiębiorcami. Dlatego należy
przeanalizować, czy pozostawić dotychcza-
sowe pozwolenie, czy je zmienić, a może
wnioskować o nowe.
Art. 232.
[Zezwolenia na zbieranie,
odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów]
1. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz
zezwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych stają się odpowied-
nio zezwoleniami na zbieranie odpadów
i zezwoleniami na przetwarzanie odpadów,
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
2. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz
zezwolenie na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów, wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych, zachowują ważność na
czas, na jaki zostały wydane, nie dłużej
jednak niż przez dwa lata od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
3. Decyzje wydane na podstawie art. 31
ust. 3 i art. 32 ust. 3 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność w zakresie
zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów na czas, na jaki zostały wydane,
nie dłużej niż przez dwa lata od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
4. Przed upływem terminu, o którym
mowa w ust. 3, posiadacz odpadów może
prowadzić zbieranie lub przetwarzanie
odpadów na podstawie decyzji, o której
mowa w ust. 3.
5. W okresie nie dłuższym niż dwa lata
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
posiadacz odpadów może zlecić wykona-
nie obowiązku gospodarowania odpadami
podmiotom posiadającym decyzje, o których
mowa w ust. 1–3; przekazanie odpadów
takiemu posiadaczowi powoduje przejście
odpowiedzialności za gospodarowanie odpa-
dami na tego posiadacza.
6. Pozwolenia zintegrowane, wydane przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
obejmujące wytwarzanie i gospodarowanie
odpadami, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.
7. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu,
o którym mowa w ust. 6, dokonał zmiany
klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na
inne niż niebezpieczne, jest obowiązany
dostosować pozwolenie zintegrowane do
przepisów niniejszej ustawy w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 232 ust. 1–5 n.u.o. dotychczasowe ze-
zwolenia na zbieranie odpadów oraz ze-
zwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów wydane na podstawie s.u.o.:
– stają się odpowiednio zezwoleniami na
zbieranie odpadów i zezwoleniami na
przetwarzanie odpadów w rozumieniu
n.u.o.;
– zachowują ważność na czas, na jaki zo-
stały wydane, również gdy były wyda-
ne w ramach decyzji łącznej na podsta-
wie art. 31 ust. 3 lub art. 32 ust. 3 s.u.o.,
ale maksymalnie do 23 stycznia 2015 r.;
nie jest więc dopuszczalna zmiana do-
tychczasowego zezwolenia polegająca
na przedłużeniu jego obowiązywania,
jeżeli zostało wydane na okres krótszy
niż możliwy maksymalny 10 lat;
– upoważniają do prowadzenia zbierania
lub przetwarzanie odpadów w terminie
ich ważności, a więc wolno przekazać
odpady posiadającemu takie zezwole-
nie i przejmuje on odpowiedzialność za
gospodarowanie odpadami.
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 232 ust. 6–7 n.u.o., dotychczasowe po-
zwolenia zintegrowane, wydane przed
23 stycznia 2013 r., obejmujące wytwarza-
nie i gospodarowanie (transport, zbieranie,
odzysk lub unieszkodliwianie) odpadami:
– zachowują ważność na czas, na jaki zosta-
ły wydane; nie jest więc możliwa zmiana
dotychczasowego pozwolenia zintegro-
wanego polegająca na przedłużeniu jego
obowiązywania, jeżeli zostało wydane na
okres krótszy niż możliwy maksymal-
ny 10 lat;
– należy dostosować do przepisów n.u.o.
do 23 stycznia 2015 r., gdy wytwórca od-
padów dokonał w pozwoleniu zintegro-
wanym zmiany klasyfikacji odpadów nie-
bezpiecznych na inne niż niebezpieczne
(dotyczy to kodów odpadów innych niż
tzw. lustrzane i takich, dla których ka-
talog odpadów przewiduje jedynie ozna-
czenie poprzez „*”, a wytwórca przekla-
syfikował je na odpady o kodzie bez „*”).
Art. 233. [Zezwolenia na transport
odpadów i rejestr]
1. Zezwolenia na transport odpadów wydane
na podstawie przepisów dotychczasowych
zachowują ważność na czas na jaki zostały
wydane, nie dłużej jednak niż do czasu
upływu terminu do złożenia wniosku o wpis
do rejestru, o którym mowa w art. 49
ust. 1, lub z dniem uzyskania wpisu do tego
rejestru, w przypadku gdy wpis nastąpił
w terminie wcześniejszym.
2. Do czasu utworzenia rejestru, o którym
mowa w art. 49 ust. 1, transportujący
odpady są obowiązani do uzyskania zezwo-
lenia na transport odpadów lub wpisu do
rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5
ustawy, o której mowa w art. 252, na
podstawie przepisów dotychczasowych.
3. Do wydawania zezwoleń na transport
odpadów do czasu utworzenia rejestru,
o którym mowa w art. 49 ust. 1, stosuje się
przepisy ustawy, o której mowa w art. 252.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 233 n.u.o., do czasu utworzenia nowe-
go rejestru prowadzonego przez marszałka
województwa w ramach bazy danych o pro-
duktach i opakowaniach oraz o gospodarce
odpadami (BDO), która ma być utworzona
do 23 stycznia 2016 r., transportujący od-
pady musi posiadać:
– nowe zezwolenie na transport odpadów,
które może uzyskać w tym czasie nadal
na podstawie przepisów s.u.o., lub
– wpis do dotychczasowego rejestru, nadal
prowadzonego przez starostę na podsta-
wie art. 33 ust. 5 s.u.o., lub
– dotychczasowe zezwolenie na transport
odpadów wydane na podstawie s.u.o.,
które zachowuje ważność na czas, na
jaki zostało wydane, a więc nie można
dokonać zmiany polegającej na przedłu-
żeniu jego obowiązywania, jeżeli zostało
wydane na okres krótszy niż możliwy
maksymalny 10 lat; zezwolenie to jest
jednak ważne nie dłużej niż do czasu
upływu terminu do złożenia wniosku
o wpis do rejestru w ramach BDO, czyli
6 miesięcy od dnia utworzenia tego re-
jestru, lub z dniem uzyskania wpisu do
tego rejestru w przypadku wcześniej-
szego wpisu.
Nieprzestrzeganie tego obowiązku grozi
administracyjną karą pieniężna od 2000
do 10 000 zł (art. 195 n.u.o.).
n
Do czasu utworzenia rejestru w ramach
BDO do wydawania zezwoleń na transport
odpadów stosuje się przepisy s.u.o., a więc
według art. 28 s.u.o.:
– transport wytworzonych przez siebie od-
padów nie wymaga zezwolenia;
– transport odpadów przez osoby fizycz-
ne i jednostki organizacyjne niebędące
przedsiębiorcami do miejsca wykorzy-
stania tych odpadów zgodnie z rozporzą-
dzeniem – Dz.U. z 2006 r. nr 75, poz. 527
z późn. zm. (art. 33 ust. 1a i 3 s.u.o.) – nie
wymaga zezwolenia;
– nie wymaga zezwolenia, lecz wyma-
ga wpisu do rejestru prowadzonego
przez starostę transport odpadów
w przypadkach określonych w roz-
porządzeniu – Dz.U. z 2004 r. nr 16,
poz. 154 z późn. zm. (art. 33 ust. 4–5d
s.u.o.) a więc transport odpadów wy-
mienionych w tym rozporządzeniu
odpadów do placówek handlowych
i punktów serwisowych, określonych
w par. 3 ust. 2 tego rozporządzenia,
prowadzących ich zbiórkę oraz trans-
port odpadów z placówek handlowych
i punktów serwisowych do następnego
posiadacza odpadów;
– w pozostałych przypadkach wymagane
jest zezwolenie na transport odpadów.
PRenUmeRata:
Cena prenumeraty DZIENNIKA GAZETY PRAWNEJ: Wersja Standard: miesięczna (styczeń 2014 r.): 100,80 zł, styczeń–grudzień 2014 r.: 1095,00 zł. Wersja Premium: miesięczna
(styczeń 2014 r.): 117,60 zł, styczeń–grudzień 2014 r.: 1296,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% VAT). Więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata
Komentarze
C8
Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)
gazetaprawna.pl
2. Uchwała w sprawie wykonania wojewódz-
kiego planu gospodarki odpadami podjęta na
podstawie ustawy, o której mowa w art. 252,
zachowuje moc do czasu aktualizacji woje-
wódzkiego planu gospodarki odpadami
i może być zmieniana na podstawie niniej-
szej ustawy.
komentarz
n
Do n.u.o. nie zostały przeniesione przepisy
s.u.o. dotyczące powiatowych i gminnych
planów gospodarki odpadami. Na podsta-
wie przepisu przejściowego art. 228 n.u.o.
uchwały dotyczące przyjęcia powiatowych
i gminnych planów gospodarki odpadami
straciły moc 23 lutego 2013 r.
n
Z kolei przepisy s.u.o. dotyczące woje-
wódzkich planów gospodarki odpadami
zostały przeniesione do działu III n.u.o.,
a art. 228 n.u.o. stanowi, że uchwała
w sprawie wykonania wojewódzkiego
planu gospodarki odpadami podjęta na
podstawie s.u.o. zachowuje moc do czasu
aktualizacji wojewódzkiego planu gospo-
darki odpadami i może być zmieniana na
podstawie n.u.o.
Art. 229.
[Regiony gospodarki
odpadami komunalnymi]
Regiony gospodarki odpadami komunalnymi
określone w uchwale w sprawie wykonania
wojewódzkiego planu gospodarki odpada-
mi, podjętej na podstawie ustawy, o której
mowa w art. 252, stają się regionami gospo-
darki odpadami komunalnymi w rozumieniu
niniejszej ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 229 n.u.o. dotychczasowe regiony go-
spodarki odpadami komunalnymi określo-
ne w uchwale w sprawie wykonania wo-
jewódzkiego planu gospodarki odpadami,
podjętej na podstawie s.u.o. stają się regio-
nami gospodarki odpadami komunalnymi
w rozumieniu n.u.o.
Art. 230.
[RIPOK]
Regionalne instalacje do przetwarzania
odpadów komunalnych określone w uchwa-
łach w sprawie wykonania wojewódzkich
planów gospodarki odpadami stają się
regionalnymi instalacjami do przetwarzania
odpadów komunalnych w rozumieniu niniej-
szej ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 229 n.u.o. dotychczasowe regional-
ne instalacje do przetwarzania odpadów
komunalnych (dalej: RIPOK) określone
w uchwałach w sprawie wykonania wo-
jewódzkich planów gospodarki odpadami
stają się RIPOK w rozumieniu n.u.o.
Art. 231.
[Decyzje zatwierdzające
PGON i PGO oraz informacje
[Decyzje zatwierdzające
[Decyzje zatwierdzające
i pozwolenia]
1. Decyzje zatwierdzające program gospo-
darki odpadami niebezpiecznymi i decyzje
zatwierdzające program gospodarki odpa-
dami, wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych, wygasają z dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem
art. 232 ust. 3.
2. Informacje o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami, złożone na podstawie
przepisów dotychczasowych, tracą ważność
z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Pozwolenia na wytwarzanie odpadów,
wydane na podstawie przepisów dotychcza-
sowych, zachowują ważność na czas, na jaki
zostały wydane.
4. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu,
o którym mowa w ust. 3, dokonał zmiany
klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na
inne niż niebezpieczne, jest obowiązany
dostosować pozwolenie na wytwarzanie
do przepisów niniejszej ustawy w terminie
dwóch lat od dnia jej wejścia w życie.
komentarz
n
Przepis przejściowy art. 231 n.u.o. odnosi
się do dotychczasowych regulacji formal-
noprawnych zawartych w art. 17 s.u.o. w za-
kresie wytwarzania odpadów i stanowi, że:
– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-
twierdzające program gospodarki od-
padami niebezpiecznymi (dalej: PGON),
które musiał posiadać wytwórca odpa-
dów w przypadku wytwarzania odpadów
niebezpiecznych poza instalacją w rocz-
nej ilości powyżej 0,1 Mg lub w związku
z eksploatacją instalacji w rocznej ilości
powyżej 0,1 Mg do 1 Mg;
– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-
twierdzające program gospodarki odpa-
dami (dalej: PGO), które musiał posiadać
wytwórca odpadów, niezależnie od ich
ilości, prowadzący działalność polegającą
na świadczeniu usług w zakresie budowy,
rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia
zbiorników lub urządzeń oraz sprząta-
nia, konserwacji i napraw, a także prze-
twarzania odpadów zawierających azbest
w urządzeniach przewoźnych;
– 23 stycznia 2013 r. tracą ważność in-
formacje o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami, który musiał zło-
żyć wytwórca odpadów (innych niż po-
wstałych w związku ze świadczeniem
usług) w przypadku wytwarzania od-
padów niebezpiecznych w rocznej ilości
do 0,1 Mg albo w przypadku wytwarza-
nia odpadów innych niż niebezpieczne
poza instalacją w rocznej ilości powyżej
5 Mg lub w związku z eksploatacją in-
stalacji w rocznej ilości powyżej 5 Mg
do 5 tys. Mg;
– zachowują ważność na czas, na jaki zo-
stały wydane, pozwolenia na wytwa-
rzanie odpadów, które musiał posiadać
wytwórca odpadów w przypadku wytwa-
rzania w związku z eksploatacją instalacji
w rocznej ilości powyżej 1 Mg odpadów
niebezpiecznych lub powyżej 5 tys. Mg
odpadów innych niż niebezpieczne.
n
Jeżeli dotychczasowa decyzja zatwierdza-
jąca PGON jest decyzją łączną wydaną na
podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to decyzja
taka wygasła w części dotyczącej wytwa-
rzania odpadów, natomiast na podstawie
przepisu przejściowego art. 232 ust. 3 n.u.o.
zachowała ważność, ale jedynie w zakresie
zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów, ale tylko na czas, na jaki zosta-
ła wydana – maksymalnie do 23 stycznia
2015 r.
n
Jeżeli w dotychczasowym pozwoleniu na
wytwarzanie odpadów dokonana jest zmia-
na klasyfikacji odpadów niebezpiecznych
na inne niż niebezpieczne, to podmiot po-
siadający takie pozwolenie jest obowiązany
dostosować je do przepisów n.u.o. w termi-
nie do 23 stycznia 2015 r., a więc uwzględ-
nić wymagania art. 7 i 8 n.u.o. określone
obecnie dla zgłoszenia zmiany klasyfikacji
odpadów niebezpiecznych na odpady inne
niż niebezpieczne.
n
Dotychczasowe pozwolenie na wytwarza-
nie odpadów mogło być wydane maksymal-
nie na 10 lat. Jeżeli jednak zostało wydane
na okres krótszy, to nie jest dopuszczalna
jego zmiana polegająca na przedłużeniu
jego obowiązywania, bo według art. 231
ust. 3 n.u.o. zachowuje ważność jedynie
na czas, na jaki zostało wydane. Jeżeli do-
tychczasowe pozwolenie jest decyzją łączną
wydaną na podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to
nadal jest ważne w części dotyczącej wy-
twarzania odpadów, natomiast na podsta-
wie przepisu przejściowego art. 232 ust. 3
n.u.o. w zakresie zbierania, odzysku lub
unieszkodliwiania odpadów maksymalnie
do 23 stycznia 2015 r. Trzeba mieć ponadto
na uwadze to, że chociaż w art. 17 ust. 2 s.u-
.o. były takie same progi ilości wytwarza-
nych odpadów, jakie są obecnie w art. 180a
p.o.ś., obligujące do posiadania pozwolenia
na wytwarzanie odpadów, to na podstawie
art. 17 ust. 3 s.u.o. w pozwoleniu uwzględ-
niało się, inaczej niż obecnie, wszystkie od-
pady wytwarzane przez danego wytwórcę
w danym miejscu. Ponadto według art. 17
ust. 4 s.u.o. w pozwoleniu na wytwarzanie
odpadów nie uwzględniało się odpadów
komunalnych, odpadów z wypadków, od-
padów powstałych w wyniku klęsk żywio-
łowych oraz odpadów powstałych w wyni-
ku poważnej awarii lub poważnej awarii
przemysłowej, a ponadto pozwolenie nie
było wymagane dla osób fizycznych niebę-
dących przedsiębiorcami. Dlatego należy
przeanalizować, czy pozostawić dotychcza-
sowe pozwolenie, czy je zmienić, a może
wnioskować o nowe.
Art. 232.
[Zezwolenia na zbieranie,
odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów]
1. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz
zezwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych stają się odpowied-
nio zezwoleniami na zbieranie odpadów
i zezwoleniami na przetwarzanie odpadów,
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
2. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz
zezwolenie na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów, wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych, zachowują ważność na
czas, na jaki zostały wydane, nie dłużej
jednak niż przez dwa lata od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
3. Decyzje wydane na podstawie art. 31
ust. 3 i art. 32 ust. 3 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność w zakresie
zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów na czas, na jaki zostały wydane,
nie dłużej niż przez dwa lata od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
4. Przed upływem terminu, o którym
mowa w ust. 3, posiadacz odpadów może
prowadzić zbieranie lub przetwarzanie
odpadów na podstawie decyzji, o której
mowa w ust. 3.
5. W okresie nie dłuższym niż dwa lata
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
posiadacz odpadów może zlecić wykona-
nie obowiązku gospodarowania odpadami
podmiotom posiadającym decyzje, o których
mowa w ust. 1–3; przekazanie odpadów
takiemu posiadaczowi powoduje przejście
odpowiedzialności za gospodarowanie odpa-
dami na tego posiadacza.
6. Pozwolenia zintegrowane, wydane przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
obejmujące wytwarzanie i gospodarowanie
odpadami, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.
7. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu,
o którym mowa w ust. 6, dokonał zmiany
klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na
inne niż niebezpieczne, jest obowiązany
dostosować pozwolenie zintegrowane do
przepisów niniejszej ustawy w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 232 ust. 1–5 n.u.o. dotychczasowe ze-
zwolenia na zbieranie odpadów oraz ze-
zwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów wydane na podstawie s.u.o.:
– stają się odpowiednio zezwoleniami na
zbieranie odpadów i zezwoleniami na
przetwarzanie odpadów w rozumieniu
n.u.o.;
– zachowują ważność na czas, na jaki zo-
stały wydane, również gdy były wyda-
ne w ramach decyzji łącznej na podsta-
wie art. 31 ust. 3 lub art. 32 ust. 3 s.u.o.,
ale maksymalnie do 23 stycznia 2015 r.;
nie jest więc dopuszczalna zmiana do-
tychczasowego zezwolenia polegająca
na przedłużeniu jego obowiązywania,
jeżeli zostało wydane na okres krótszy
niż możliwy maksymalny 10 lat;
– upoważniają do prowadzenia zbierania
lub przetwarzanie odpadów w terminie
ich ważności, a więc wolno przekazać
odpady posiadającemu takie zezwole-
nie i przejmuje on odpowiedzialność za
gospodarowanie odpadami.
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 232 ust. 6–7 n.u.o., dotychczasowe po-
zwolenia zintegrowane, wydane przed
23 stycznia 2013 r., obejmujące wytwarza-
nie i gospodarowanie (transport, zbieranie,
odzysk lub unieszkodliwianie) odpadami:
– zachowują ważność na czas, na jaki zosta-
ły wydane; nie jest więc możliwa zmiana
dotychczasowego pozwolenia zintegro-
wanego polegająca na przedłużeniu jego
obowiązywania, jeżeli zostało wydane na
okres krótszy niż możliwy maksymal-
ny 10 lat;
– należy dostosować do przepisów n.u.o.
do 23 stycznia 2015 r., gdy wytwórca od-
padów dokonał w pozwoleniu zintegro-
wanym zmiany klasyfikacji odpadów nie-
bezpiecznych na inne niż niebezpieczne
(dotyczy to kodów odpadów innych niż
tzw. lustrzane i takich, dla których ka-
talog odpadów przewiduje jedynie ozna-
czenie poprzez „*”, a wytwórca przekla-
syfikował je na odpady o kodzie bez „*”).
Art. 233. [Zezwolenia na transport
odpadów i rejestr]
1. Zezwolenia na transport odpadów wydane
na podstawie przepisów dotychczasowych
zachowują ważność na czas na jaki zostały
wydane, nie dłużej jednak niż do czasu
upływu terminu do złożenia wniosku o wpis
do rejestru, o którym mowa w art. 49
ust. 1, lub z dniem uzyskania wpisu do tego
rejestru, w przypadku gdy wpis nastąpił
w terminie wcześniejszym.
2. Do czasu utworzenia rejestru, o którym
mowa w art. 49 ust. 1, transportujący
odpady są obowiązani do uzyskania zezwo-
lenia na transport odpadów lub wpisu do
rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5
ustawy, o której mowa w art. 252, na
podstawie przepisów dotychczasowych.
3. Do wydawania zezwoleń na transport
odpadów do czasu utworzenia rejestru,
o którym mowa w art. 49 ust. 1, stosuje się
przepisy ustawy, o której mowa w art. 252.
komentarz
n
Na podstawie przepisu przejściowego
art. 233 n.u.o., do czasu utworzenia nowe-
go rejestru prowadzonego przez marszałka
województwa w ramach bazy danych o pro-
duktach i opakowaniach oraz o gospodarce
odpadami (BDO), która ma być utworzona
do 23 stycznia 2016 r., transportujący od-
pady musi posiadać:
– nowe zezwolenie na transport odpadów,
które może uzyskać w tym czasie nadal
na podstawie przepisów s.u.o., lub
– wpis do dotychczasowego rejestru, nadal
prowadzonego przez starostę na podsta-
wie art. 33 ust. 5 s.u.o., lub
– dotychczasowe zezwolenie na transport
odpadów wydane na podstawie s.u.o.,
które zachowuje ważność na czas, na
jaki zostało wydane, a więc nie można
dokonać zmiany polegającej na przedłu-
żeniu jego obowiązywania, jeżeli zostało
wydane na okres krótszy niż możliwy
maksymalny 10 lat; zezwolenie to jest
jednak ważne nie dłużej niż do czasu
upływu terminu do złożenia wniosku
o wpis do rejestru w ramach BDO, czyli
6 miesięcy od dnia utworzenia tego re-
jestru, lub z dniem uzyskania wpisu do
tego rejestru w przypadku wcześniej-
szego wpisu.
Nieprzestrzeganie tego obowiązku grozi
administracyjną karą pieniężna od 2000
do 10 000 zł (art. 195 n.u.o.).
n
Do czasu utworzenia rejestru w ramach
BDO do wydawania zezwoleń na transport
odpadów stosuje się przepisy s.u.o., a więc
według art. 28 s.u.o.:
– transport wytworzonych przez siebie od-
padów nie wymaga zezwolenia;
– transport odpadów przez osoby fizycz-
ne i jednostki organizacyjne niebędące
przedsiębiorcami do miejsca wykorzy-
stania tych odpadów zgodnie z rozporzą-
dzeniem – Dz.U. z 2006 r. nr 75, poz. 527
z późn. zm. (art. 33 ust. 1a i 3 s.u.o.) – nie
wymaga zezwolenia;
– nie wymaga zezwolenia, lecz wyma-
ga wpisu do rejestru prowadzonego
przez starostę transport odpadów
w przypadkach określonych w roz-
porządzeniu – Dz.U. z 2004 r. nr 16,
poz. 154 z późn. zm. (art. 33 ust. 4–5d
s.u.o.) a więc transport odpadów wy-
mienionych w tym rozporządzeniu
odpadów do placówek handlowych
i punktów serwisowych, określonych
w par. 3 ust. 2 tego rozporządzenia,
prowadzących ich zbiórkę oraz trans-
port odpadów z placówek handlowych
i punktów serwisowych do następnego
posiadacza odpadów;
– w pozostałych przypadkach wymagane
jest zezwolenie na transport odpadów.
PRenUmeRata:
Cena prenumeraty DZIENNIKA GAZETY PRAWNEJ: Wersja Standard: miesięczna (styczeń 2014 r.): 100,80 zł, styczeń–grudzień 2014 r.: 1095,00 zł. Wersja Premium: miesięczna
(styczeń 2014 r.): 117,60 zł, styczeń–grudzień 2014 r.: 1296,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% VAT). Więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata
Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com
8 / 8