plik

Ustawa z 14 grudnia 2012 r.

o odpadach

(cz. IX)

DZIAŁ X – c.d.

Rozdział 2

Administracyjne kary pieniężne

Art. 194.

[Przesłanki wymierzenia

kary administracyjnej]

Dodany pkt 5a w ust. 1 wszedł w życie 1 stycz-
nia 2014 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 888)
1. Administracyjną karę pieniężną wymierza
się za:
1) zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecz-
nych na odpady inne niż niebezpieczne,
o której mowa w art. 5, przez ich rozcień-
czanie lub mieszanie ze sobą, lub z innymi
odpadami, substancjami lub materiałami,
prowadzące do obniżenia początkowego
stężenia substancji niebezpiecznych do
poziomu niższego niż poziom określony dla
odpadów niebezpiecznych;

2) mieszanie odpadów niebezpiecznych
różnych rodzajów, mieszanie odpadów
niebezpiecznych z odpadami innymi niż
niebezpieczne lub mieszanie odpadów
niebezpiecznych z substancjami, materiała-
mi lub przedmiotami, w tym rozcieńczanie
substancji, o którym mowa w art. 21 ust. 1,
lub mieszanie tych odpadów, wbrew warun-
kom, o których mowa w art. 21 ust. 2;
3) zbieranie odpadów wbrew zakazom,
o których mowa w art. 23 ust. 2 i 3;
4) zbieranie odpadów lub przetwarzanie
odpadów bez wymaganego zezwolenia
lub gospodarowanie odpadami niezgodnie
z posiadanym zezwoleniem na zbieranie
odpadów, zezwoleniem na przetwarzanie
odpadów lub zezwoleniem na zbieranie
i przetwarzanie odpadów, o którym mowa
w art. 41;
5) prowadzenie działalności w zakresie,
o którym mowa w art. 50 ust. 1, bez wyma-
ganego wpisu do rejestru;
5a) nieumieszczanie numeru rejestrowego
na dokumentach sporządzanych w związku

z prowadzoną działalnością wbrew obowiąz-
kowi, o którym mowa w art. 63;
6) dokonanie zrzutu olejów odpadowych
do wód, gleby lub ziemi, wbrew zakazowi,
o którym mowa w art. 93;
7) rozcieńczanie lub sporządzanie mieszanin
odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub
przedmiotami, o którym mowa w art. 122 ust. 3;
8) wydobywanie odpadów, niezgodnie
z przepisami, o których mowa w art. 143
ust. 2 i art. 144.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przy-
padku gdy za naruszenie może być ustalona
opłata podwyższona, o której mowa w art.
293 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
– Prawo ochrony środowiska.
3. Administracyjna kara pieniężna za naru-
szenia, o których mowa w ust. 1, wynosi
nie mniej niż 1000 zł i nie może przekroczyć
1 000 000 zł.

komentarz

ADMINISTRACYJNA KARA PIENIĘŻNA.

Artykuł 272 pkt 2 ustawy z 27 kwietnia

2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j.

Dz.U. z 2013 r. poz. 1232 z późn. zm., dalej:

p.o.ś.) wprowadził administracyjną karę

pieniężną jako jeden ze środków fi nanso-

wo-prawnych ochrony środowiska. Przepi-

sy p.o.ś. dotyczące administracyjnych kar

pieniężnych odnoszą się do wskazanych

tam przypadków i regulują zasady wymie-

rzania tychże kar odrębnie w stosunku

do ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpa-

dach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21 z późn. zm.;

dalej: n.u.o.).

Możliwość umieszczenia odrębnych przy-

padków wymiaru administracyjnej kary

pieniężnej w osobnych przepisach prze-

widuje art. 273 ust. 3 p.o.ś., który jako przy-

kład wskazuje ustawę z 16 kwietnia 2004 r.

o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2013 r.

poz. 627 z późn. zm.) i ustawę z 9 czerw-

ca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze

(Dz.U. z 2011 r. nr 163, poz. 981 z późn. zm.).

Komentowany art. 194 oraz następne n.u.o.

są również przykładem przesłanek uzasad-

niających wymiar administracyjnej kary

rzedostatnia, IX już część ko-

mentarza do ustawy z 14 grudnia

2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r.

poz. 21 z późn. zm.; dalej: n.u.o.)

porusza tematykę związaną z ad-

ministracyjnymi karami pieniężnymi

(art. 194–202 n.u.o.), zmianami w ustawie

z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony śro-

dowiska (dalej: p.o.ś.) (art. 207 n.u.o.) oraz

rozpoczyna omawianie przepisów przej-

ściowych (art. 222–233 n.u.o.).

N.u.o. wprowadza w art. 194–202 prze-

słanki oraz zasady wymiaru administra-

cyjnych kar pieniężnych odrębnie od

p.o.ś. Kary nakłada wojewódzki inspektor

ochrony środowiska (WIOŚ) na podstawie

decyzji administracyjnej. O ile określony

w art. 194 n.u.o. katalog naruszeń, za któ-

re jest wymierzana administracyjna kara

pieniężna, jest konkretny, o tyle podsta-

wy wskazane w art. 199 n.u.o. do ustalenia

wysokości tejże kary są określone ogólni-

kowo. Biorąc pod uwagę, że wysokość kary

za naruszenia wynikające z katalogu okre-

ślonego w art. 194 n.u.o. zostały określone

widełkowo od 1000 zł do 1 000 000 zł, ich

wymiar za to samo przewinienie może się

różnić zasadniczo w zależności od oceny

konkretnego WIOŚ. Organ ten musi bo-

wiem samodzielnie dokonać oceny wpły-

wu naruszenia na życie i zdrowie ludzi

oraz środowisko, a także skutki narusze-

nia oraz wielkość zagrożenia.

W zakresie naruszenia obowiąz-

ku sprawozdawczości n.u.o. zawiera

w art. 200 osobną regulację odnoszącą

się do wymiaru kary. Dopuszczalny jest

wówczas wielokrotny wymiar kary, przy

czym maksymalną łączną jej wysokość

w danym roku kalendarzowym określo-

no na kwotę 8500 zł. W przypadku bra-

ku sprawozdania w terminie wynikają-

cym z przepisów kara wynosi 500 zł, zaś

w przypadku nieprzekazania sprawoz-

dania pomimo wezwania do tej czynno-

ści przez WIOŚ – 2000 zł. Oznacza to, że

WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku

wyznaczać dodatkowy termin na złożenie

sprawozdania i wymierzać karę.

Wpływy z administracyjnych kar pie-

niężnych przekazywane są na rachunek

Narodowego Funduszu Ochrony Środo-

wiska i Gospodarki Wodnej, co oznacza, iż

środki te będą wykorzystywane na popra-

wę środowiska naturalnego, na działa-

nia edukacyjne z tym związane. Można

uznać, iż wypełnia to podstawową zasadę

ochrony środowiska, że zanieczyszczają-

cy płaci i w pewnym sensie rekompensuje

swoje negatywne działania w innym ob-

szarze związanym z ochroną środowiska,

zdrowia i życia ludzkiego.

Najistotniejszą zmianą w p.o.ś. wpro-

wadzoną przepisami n.u.o. jest usytu-

owanie w p.o.ś. kompleksowej regulacji

dotyczącej pozwolenia na wytwarzanie

odpadów. Według uzasadnienia do pro-

jektu n.u.o. – dodanie nowego art. 180a

oraz zmiany w art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś.

wynikają z rezygnacji z dotychczasowych

niektórych wymagań formalno-prawnych

związanych z wytwarzaniem odpadów.

Wskazać należy, iż n.u.o. odnosi się tylko

w jednym wypadku do wytwarzania od-

padów – w zezwoleniu na przetwarzanie

odpadów trzeba obecnie podać też odpady

wytwarzane w związku z tym przetwa-

rzaniem.

Odnosząc się do przepisów przejścio-

wych, zgrupowanych w rozdziale 2 działu

XI n.u.o., warto w szczególności zwrócić

uwagę na:

– art. 222 n.u.o. umożliwiający dalsze

prowadzenie na podstawie dotychczaso-

wych decyzji działalności w zakresie odzy-

sku odpadów w procesie R14 i R15,

– art. 225 n.u.o., zgodnie z którym za-

chowują ważność na czas, na jaki zostały

wydane przez marszałka województwa na

podstawie art. 13 ust. 4 s.u.o., zezwolenia

na spalanie odpadów ze względów bezpie-

czeństwa poza instalacjami lub urządze-

niami,

– art. 231 n.u.o., na podstawie którego

wygasły decyzje zatwierdzające program

gospodarki odpadami niebezpieczny-

mi oraz decyzje zatwierdzające program

gospodarki odpadami, straciły ważność

złożone informacje o wytwarzanych od-

padach i o sposobach gospodarowania

wytworzonymi odpadami, zachowały waż-

ność dotychczasowe pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów,

– art. 232 n.u.o. dotyczący prawnego sta-

tusu dotychczasowych zezwoleń na zbie-

ranie odpadów oraz zezwoleń na odzysk

lub unieszkodliwianie odpadów wydanych

na podstawie s.u.o.

Dziewiąta część komentarza uwzględ-

nia stan prawny na 20 stycznia 2014 r.

(Dz.U. z 2013 r. poz. 21, 888 i 1238)

Aneta Mostowska

radca prawny
ekokancelarii

Joanna Wilczyńska

ekspert ochrony
środowiska ekokancelarii

Łukasz Budziński

adwokat ekokancelarii

Wtorek

28 stycznia 2014

nr 18 (3659)

tygodnik dla prenumeratorów

KOMENTARZE

FIRMA

i PRAWO

zawsze we wtorki

z Dziennikiem Gazetą Prawną

INFORMACJE O PRENUMERACIE:

www.gazetaprawna.pl/oferta2014

22 761 31 27

prenumeratadgp@infor.pl

ZAMÓW PRENUMERATĘ NA 2014 I KORZYSTAJ Z PORAD NASZYCH EKSPERTÓW

gazetaprawna.pl

TYDZIEŃ Z KOMENTARZAMI

– BAZA PUBLIKACJI

Poprzednie części komentarza

opublikowaliśmy w DGP:

nr 97 z 21 maja 2013 r.,

nr 121 z 25 czerwca 2013 r.,

nr 141 z 23 lipca 2013 r.,

nr 165 z 27 sierpnia 2013 r.

nr 185 z 24 września 2013 r.

nr 210 z 29 października 2013 r.

nr 228 z 26 listopada 2013 r.

nr 243 z 17 grudnia 2013 r.

Przeoczyłeś tygodnik? Znajdziesz

go w dotychczasowych wydaniach DGP

na www.edgp.gazetaprawna.pl

Ustawa z 14 grudnia 2012 r.

o odpadach

(cz. IX)

DZIAŁ X – c.d.

Rozdział 2

Administracyjne kary pieniężne

Art. 194.

[Przesłanki wymierzenia

kary administracyjnej]

komentarz

ADMINISTRACYJNA KARA PIENIĘŻNA.

Artykuł 272 pkt 2 ustawy z 27 kwietnia

2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j.

Dz.U. z 2013 r. poz. 1232 z późn. zm., dalej:

p.o.ś.) wprowadził administracyjną karę

pieniężną jako jeden ze środków fi nanso-

wo-prawnych ochrony środowiska. Przepi-

sy p.o.ś. dotyczące administracyjnych kar

pieniężnych odnoszą się do wskazanych

tam przypadków i regulują zasady wymie-

rzania tychże kar odrębnie w stosunku

do ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpa-

dach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21 z późn. zm.;

dalej: n.u.o.).

Możliwość umieszczenia odrębnych przy-

padków wymiaru administracyjnej kary

pieniężnej w osobnych przepisach prze-

widuje art. 273 ust. 3 p.o.ś., który jako przy-

kład wskazuje ustawę z 16 kwietnia 2004 r.

o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2013 r.

poz. 627 z późn. zm.) i ustawę z 9 czerw-

ca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze

(Dz.U. z 2011 r. nr 163, poz. 981 z późn. zm.).

Komentowany art. 194 oraz następne n.u.o.

są również przykładem przesłanek uzasad-

niających wymiar administracyjnej kary

rzedostatnia, IX już część ko-

mentarza do ustawy z 14 grudnia

2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r.

poz. 21 z późn. zm.; dalej: n.u.o.)

porusza tematykę związaną z ad-

ministracyjnymi karami pieniężnymi

(art. 194–202 n.u.o.), zmianami w ustawie

z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony śro-

dowiska (dalej: p.o.ś.) (art. 207 n.u.o.) oraz

rozpoczyna omawianie przepisów przej-

ściowych (art. 222–233 n.u.o.).

N.u.o. wprowadza w art. 194–202 prze-

słanki oraz zasady wymiaru administra-

cyjnych kar pieniężnych odrębnie od

p.o.ś. Kary nakłada wojewódzki inspektor

ochrony środowiska (WIOŚ) na podstawie

decyzji administracyjnej. O ile określony

w art. 194 n.u.o. katalog naruszeń, za któ-

re jest wymierzana administracyjna kara

pieniężna, jest konkretny, o tyle podsta-

wy wskazane w art. 199 n.u.o. do ustalenia

wysokości tejże kary są określone ogólni-

kowo. Biorąc pod uwagę, że wysokość kary

za naruszenia wynikające z katalogu okre-

ślonego w art. 194 n.u.o. zostały określone

widełkowo od 1000 zł do 1 000 000 zł, ich

wymiar za to samo przewinienie może się

różnić zasadniczo w zależności od oceny

konkretnego WIOŚ. Organ ten musi bo-

wiem samodzielnie dokonać oceny wpły-

wu naruszenia na życie i zdrowie ludzi

oraz środowisko, a także skutki narusze-

nia oraz wielkość zagrożenia.

W zakresie naruszenia obowiąz-

ku sprawozdawczości n.u.o. zawiera

w art. 200 osobną regulację odnoszącą

się do wymiaru kary. Dopuszczalny jest

wówczas wielokrotny wymiar kary, przy

czym maksymalną łączną jej wysokość

w danym roku kalendarzowym określo-

no na kwotę 8500 zł. W przypadku bra-

ku sprawozdania w terminie wynikają-

cym z przepisów kara wynosi 500 zł, zaś

w przypadku nieprzekazania sprawoz-

dania pomimo wezwania do tej czynno-

ści przez WIOŚ – 2000 zł. Oznacza to, że

WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku

wyznaczać dodatkowy termin na złożenie

sprawozdania i wymierzać karę.

Wpływy z administracyjnych kar pie-

niężnych przekazywane są na rachunek

Narodowego Funduszu Ochrony Środo-

wiska i Gospodarki Wodnej, co oznacza, iż

środki te będą wykorzystywane na popra-

wę środowiska naturalnego, na działa-

nia edukacyjne z tym związane. Można

uznać, iż wypełnia to podstawową zasadę

ochrony środowiska, że zanieczyszczają-

cy płaci i w pewnym sensie rekompensuje

swoje negatywne działania w innym ob-

szarze związanym z ochroną środowiska,

zdrowia i życia ludzkiego.

Najistotniejszą zmianą w p.o.ś. wpro-

wadzoną przepisami n.u.o. jest usytu-

owanie w p.o.ś. kompleksowej regulacji

dotyczącej pozwolenia na wytwarzanie

odpadów. Według uzasadnienia do pro-

jektu n.u.o. – dodanie nowego art. 180a

oraz zmiany w art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś.

wynikają z rezygnacji z dotychczasowych

niektórych wymagań formalno-prawnych

związanych z wytwarzaniem odpadów.

Wskazać należy, iż n.u.o. odnosi się tylko

w jednym wypadku do wytwarzania od-

padów – w zezwoleniu na przetwarzanie

odpadów trzeba obecnie podać też odpady

wytwarzane w związku z tym przetwa-

rzaniem.

Odnosząc się do przepisów przejścio-

wych, zgrupowanych w rozdziale 2 działu

XI n.u.o., warto w szczególności zwrócić

uwagę na:

– art. 222 n.u.o. umożliwiający dalsze

prowadzenie na podstawie dotychczaso-

wych decyzji działalności w zakresie odzy-

sku odpadów w procesie R14 i R15,

– art. 225 n.u.o., zgodnie z którym za-

chowują ważność na czas, na jaki zostały

wydane przez marszałka województwa na

podstawie art. 13 ust. 4 s.u.o., zezwolenia

na spalanie odpadów ze względów bezpie-

czeństwa poza instalacjami lub urządze-

niami,

– art. 231 n.u.o., na podstawie którego

wygasły decyzje zatwierdzające program

gospodarki odpadami niebezpieczny-

mi oraz decyzje zatwierdzające program

gospodarki odpadami, straciły ważność

złożone informacje o wytwarzanych od-

padach i o sposobach gospodarowania

wytworzonymi odpadami, zachowały waż-

ność dotychczasowe pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów,

– art. 232 n.u.o. dotyczący prawnego sta-

tusu dotychczasowych zezwoleń na zbie-

ranie odpadów oraz zezwoleń na odzysk

lub unieszkodliwianie odpadów wydanych

na podstawie s.u.o.

Dziewiąta część komentarza uwzględ-

nia stan prawny na 20 stycznia 2014 r.

(Dz.U. z 2013 r. poz. 21, 888 i 1238)

Aneta Mostowska

radca prawny
ekokancelarii

Joanna Wilczyńska

ekspert ochrony
środowiska ekokancelarii

Łukasz Budziński

adwokat ekokancelarii

Wtorek

28 stycznia 2014

nr 18 (3659)

tygodnik dla prenumeratorów

KOMENTARZE

FIRMA

i PRAWO

PRAWO

zawsze we wtorki

z Dziennikiem Gazetą Prawną

Pra

INFORMACJE O PRENUMERACIE:

www.gazetaprawna.pl/oferta2014

22 761 31 27

prenumeratadgp@infor.pl

gazetaprawna.pl

TYDZIEŃ Z KOMENTARZAMI

– BAZA PUBLIKACJI

Poprzednie części komentarza

opublikowaliśmy w DGP:

nr 97 z 21 maja 2013 r.,

nr 121 z 25 czerwca 2013 r.,

nr 141 z 23 lipca 2013 r.,

nr 165 z 27 sierpnia 2013 r.

nr 185 z 24 września 2013 r.

nr 210 z 29 października 2013 r.

nr 228 z 26 listopada 2013 r.

nr 243 z 17 grudnia 2013 r.

Przeoczyłeś tygodnik? Znajdziesz

go w dotychczasowych wydaniach DGP

na www.edgp.gazetaprawna.pl

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

1 / 8

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

pieniężnej odmiennych od tych, które zo-

stały opisane w p.o.ś.

W doktrynie prawa trwa polemika, jaki cha-

rakter prawny ma administracyjna kara

pieniężna, czy jest to odpowiedzialność

administracyjna czy karna. Nie wdając się

w szczegółową analizę prawną tej kwestii,

warto jedynie podkreślić sankcyjno-repre-

syjny charakter tychże kar, których zasad-

ność wymiaru realizuje się, gdy zostaną

spełnione przesłanki z art. 194 ust. 1 pkt 1–8

n.u.o., czyli w sytuacji gdy:

– został naruszony – wbrew art. 5

n.u.o – zakaz zmiany klasyfikacji;

– został naruszony – wbrew art. 21 ust. 1

n.u.o – zakaz mieszania i rozcieńczania

odpadów lub gdy nie zostały spełnio-

ne – wbrew art. 21 ust. 2 n.u.o. – warunki

dozwolonego mieszania odpadów, czyli

jeżeli zmieszanie nie służyło poprawie

bezpieczeństwa procesów przetwarzania

odpadów powstałych po zmieszaniu i je-

żeli w wyniku prowadzenia tych proce-

sów nastąpił wzrost zagrożenia dla życia

i zdrowia ludzi lub środowiska;

– zostały naruszone – wbrew art. 23 ust. 2

i 3 n.u.o. – zakazy zbierania odpadów, czy-

li gdy poza miejscem wytwarzania były

zbierane następujące odpady:

a) pozostałości z sortowania odpadów ko-

munalnych, o ile są przeznaczone do skła-

dowania, b) komunalne osady ściekowe,

c) zakaźne odpady medyczne lub d) zakaź-

ne odpady weterynaryjne, albo gdy poza

obszarem regionu gospodarki odpadami

komunalnymi, na którym zostały wytwo-

rzone, były zbierane następujące odpady:

a) zmieszane odpady komunalne lub

b) odpady zielone;

– został naruszony – wbrew art. 41 ust. 1

n.u.o. – nakaz posiadania zezwolenia dla

działalności polegającej na zbieraniu od-

padów i prowadzeniu przetwarzania od-

padów (gdy podmiot nie jest zwolniony

na podstawie art. 45 n.u.o. z obowiązku

posiadania zezwolenia) lub gdy zostały

naruszone warunki gospodarowania od-

padami określone zgodnie z art. 43 n.u.o.

w zezwoleniu na zbieranie odpadów,

w zezwoleniu na przetwarzanie odpadów

lub w zezwoleniu na zbieranie i prze-

twarzanie odpadów, np. gdy zbieranie

lub przetwarzanie odpadów następuje

inną metodą niż wskazana w zezwoleniu;

– został naruszony – wbrew art. 50 ust. 1 n.u.o.

– nakaz rejestracji w nowym rejestrze,

jaki będzie prowadzony przez marszał-

ka województwa w ramach bazy danych

o produktach i opakowaniach oraz o go-

spodarce odpadami (dalej: BDO), która

ma być utworzona do 23 stycznia 2016 r.,

na wniosek podmiotów prowadzących

określone w tymże przepisie działalności;

przykładowo w określonych przypadkach

nowy rejestr dotyczy prowadzących prze-

twarzanie odpadów niewymagających

zezwolenia, sprzedawców odpadów, po-

średników w obrocie odpadami, trans-

portujących odpady, dokonujących wpro-

wadzania na terytorium Polski baterii,

sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

opakowań, produktów w opakowaniach,

opon lub olejów smarowych; (oprócz tej

kary administracyjnej z n.u.o. przepisy

szczególne art. 71 ustawy z 29 lipca 2005 r.

o zużytym sprzęcie elektrycznym i elek-

tronicznym (dalej: u.s.e.e.) za to samo na-

ruszenie przewidują karę grzywny dla

wprowadzającego sprzęt elektryczny);

– został naruszony – wbrew art. 63 n.u.o.

– nakaz umieszczenia numeru rejestro-

wego z rejestru, który będzie prowadzony

w ramach BDO, na dokumentach spo-

rządzanych w związku z prowadzoną

działalnością przez wprowadzających:

sprzęt elektryczny i elektroniczny, bate-

rie lub akumulatory, pojazdy, opakowa-

nia, produkty w opakowaniach, opony,

oleje smarowe; (oprócz tej kary admini-

stracyjnej z n.u.o. za to samo narusze-

nie przepisy szczególne przewidują karę

grzywny – według art. 72 pkt 1 u.s.e.e.

dla wprowadzających sprzęt elektryczny

i elektroniczny, a według art. 80 ustawy

z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-

mulatorach [dalej: u.b.a.] dla wprowadza-

jących baterie lub akumulatory);

– został naruszony – wbrew art. 93 n.u.o.

– zakaz zrzutu olejów odpadowych do

wód, gleby lub ziemi;

– został naruszony – wbrew art. 122 ust. 3

n.u.o. – zakaz rozcieńczania lub sporzą-

dzania mieszanin odpadów ze sobą lub

z innymi substancjami lub przedmiota-

mi, w celu spełnienia określonych w roz-

porządzeniu kryteriów dopuszczenia od-

padów do składowania na składowisku

odpadów danego typu;

– zostały naruszone – wbrew art. 143 ust. 2

i art. 144 n.u.o. – zasady dopuszczające

wydobywanie odpadów: 1) ze składowi-

ska odpadów posiadającego instrukcję

prowadzenia składowiska odpadów – na

zasadach ustalonych w tej instrukcji,

2) z zamkniętego składowiska odpadów

nieposiadającego instrukcji prowadze-

nia składowiska odpadów lub ze zwało-

wiska odpadów – zgodnie z warunkami

określonymi w decyzji wyrażającej zgodę

na wydobywanie odpadów z tych miejsc.

Administracyjna kara pieniężna za powyż-

sze naruszenia wynosi nie mniej niż 1000 zł

i nie może przekroczyć 1 000 000 zł.

UWAGA: jeżeli zostaną naruszone warunki

decyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-

dzenia składowiska odpadów albo decyzji

określającej miejsce i sposób magazyno-

wania odpadów, wymaganych przepisami

n.u.o. (a więc warunki magazynowania okre-

ślone w zezwoleniu na zbieranie odpadów

lub zezwoleniu na przetwarzanie odpadów),

co do rodzaju i sposobów składowania lub

magazynowania odpadów, wówczas admi-

nistracyjna kara pieniężna zostanie nało-

żona na podstawie art. 298 ust. 1 pkt 4 p.o.ś.

w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty

za umieszczenie odpadów na składowisku

za każdą dobę składowania (art. 309 ust. 2

p.o.ś.), przy czym minimalna kara wynosi

800 zł, gdyż art. 308 p.o.ś. stanowi, że nie

wszczyna się postępowania w sprawie wy-

mierzenia kary, jeżeli przewidywana jej wy-

sokość nie przekroczy tejże kwoty.

OPŁATA PODWYŻSZONA. Jeśli za narusze-

nie może być ustalona opłata podwyższona,

o której mowa w art. 293 p.o.ś., to nie sto-

suje się administracyjnej kary pieniężnej

z n.u.o. (art. 194 ust. 2 n.u.o.).

Zgodnie z art. 293 p.o.ś. podmiot korzysta-

jący ze środowiska poniesie opłatę podwyż-

szoną w przypadku:

a) składowania odpadów bez uzyskania de-

cyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-

dzenia składowiska odpadów – w wyso-

kości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za

umieszczenie odpadów na składowisku

za każdą dobę składowania;

b) magazynowania odpadów bez wymaga-

nej decyzji określającej sposób i miejsce

magazynowania (a więc bez wymaganego

zezwolenia na zbieranie odpadów, zezwo-

lenia na przetwarzanie odpadów, pozwole-

nia na wytwarzanie odpadów lub pozwole-

nia zintegrowanego określających sposób

i miejsce magazynowania odpadów), które

traktowane jest jako składowanie odpa-

dów bez wymaganej decyzji zatwierdza-

jącej instrukcję prowadzenia składowiska

– w wysokości 0,05 jednostkowej stawki

opłaty za umieszczenie odpadów na skła-

dowisku za każdą dobę składowania; przy

czym jeśli magazynowanie nastąpi w miej-

scu nieprzeznaczonym do składowania

odpadów – w wysokości 0,7 jednostkowej

stawki opłaty za umieszczenie odpadów

na składowisku za każdą tonę odpadów

i za każdą dobę magazynowania;

c) składowania odpadów w miejscu na ten cel

nieprzeznaczonym – w wysokości 0,7 jed-

nostkowej stawki opłaty za umieszczenie

odpadów na składowisku za każdą tonę

odpadów i za każdą dobę składowania;

d) pozbycia się odpadów: 1) nad brzegami

zbiorników wodnych, w szczególności

w strefach ochronnych ujęć wód i na

terenach wypływu wód z warstw wo-

donośnych, 2) na terenach parków na-

rodowych i rezerwatów przyrody, 3) na

terenach leśnych albo uzdrowiskowych

lub na terenach rekreacyjno-wypoczyn-

kowych – w wysokości 1,0 jednostkowej

stawki opłaty za umieszczenie odpadów

na składowisku za każdą tonę odpadów

i za każdą dobę składowania;

e) pozbycia się odpadów do śródlądowych

wód powierzchniowych i podziemnych,

morskich wód wewnętrznych lub wód

morza terytorialnego – w wysokości

100-krotnej jednostkowej stawki opła-

ty za umieszczenie odpadów na skła-

dowisku.

Opłata podwyższona w wysokości 0,7, 1,0

lub 100-krotnej jednostkowej stawki będzie

także należna odpowiednio do okoliczności,

o których mowa powyżej pod literami c–e,

w przypadku gdy n.u.o. zabrania składowania

odpadów. Art. 122 ust. 1 n.u.o. zakazuje skła-

dowania na składowisku odpadów następu-

jących odpadów: 1) występujących w postaci

ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę

w ilości powyżej 95 proc. masy całkowitej,

z wyłączeniem szlamów; 2) o właściwościach

wybuchowych, żrących, utleniających, wy-

soce łatwopalnych lub łatwopalnych; 3) za-

kaźnych medycznych i zakaźnych wetery-

naryjnych; 4) powstających w wyniku badań

naukowych i prac rozwojowych lub dzia-

łalności dydaktycznej, które nie są ziden-

tyfikowane lub są nowe i których oddziały-

wanie na środowisko jest nieznane; 5) opon

i ich części, z wyłączeniem opon rowero-

wych i opon o średnicy zewnętrznej więk-

szej niż 1400 mm; 6) ulegających biodegra-

dacji selektywnie zebranych; 7) określonych

w przepisach odrębnych, które szczegółowo

opisano w komentarzu do art. 122 n.u.o. Po-

nadto art. 122 ust. 2 n.u.o. zakazuje składo-

wania odpadów w śródlądowych wodach

powierzchniowych i podziemnych, w pol-

skich obszarach morskich oraz w przypad-

kach określonych w przepisach odrębnych.

Trzeba mieć na uwadze, że według art. 279

ust. 2–4 p.o.ś. podmiotem korzystającym

ze środowiska, obowiązanym do ponosze-

nia opłat (w tym opłat podwyższonych) za

korzystanie ze środowiska oraz admini-

stracyjnych kar pieniężnych jest posiadacz

odpadów, z tym że – w przypadku przeka-

zania odpadów podmiotowi nieposiadają-

cemu wymaganego zezwolenia w zakresie

gospodarki odpadami – ponosi je:

– podmiot, któremu przekazano odpady

– jeżeli odpady przekazała osoba fizyczna

niebędąca przedsiębiorcą,

– podmiot, który przekazał odpady – w po-

zostałych przypadkach.

Art. 195.

[Zezwolenie na transport

lub rejestr]

Kto, wbrew obowiązkowi, o którym mowa
w art. 233 ust. 2, transportuje odpady bez
uzyskania zezwolenia na transport odpadów
lub wpisu do rejestru
podlega administracyjnej karze pieniężnej
w wysokości od 2000 do 10 000 zł.

komentarz

Naruszenie nakazu – wbrew art. 233 ust. 2

n.u.o. – uzyskania zezwolenia na trans-

port odpadów lub wpisu do rejestru na-

raża podmiot na administracyjną karę

pieniężną. Do czasu utworzenia nowego

rejestru prowadzonego przez marszałka

województwa w ramach BDO, a więc naj-

później do 23 stycznia 2016 r., obowiązuje

przepis przejściowy art. 233 ust. 2 n.u.o.,

który nakazuje podmiotom transportu-

jącym odpady uzyskanie zezwolenia na

transport odpadów lub wpis do dotych-

czasowego rejestru prowadzonego przez

starostę na podstawie przepisów starej

ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach

(t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 185, poz. 1243 z późn.

zm.; dalej: s.u.o.), gdyż w przeciwnym razie

zostanie nałożona administracyjna kara

pieniężna na podstawie komentowanego

przepisu w wysokości od 2000 do 10 000 zł.

Art. 233 ust. 1 n.u.o. dopowiada, że zezwole-

nia wydane na podstawie s.u.o. zachowują

ważność na czas, na jaki zostały wydane,

jednak nie dłużej niż do upływu terminu

złożenia wniosku do nowego rejestru lub

z dniem uzyskania wpisu do tego rejestru,

w przypadku gdy wpis nastąpił w terminie

wcześniejszym.

Podmioty objęte obowiązkiem złożenia

wniosku o wpis do nowego rejestru są

obowiązane do zrobienia tego w terminie

6 miesięcy od dnia utworzenia owego reje-

stru (art. 234 ust. 2 n.u.o.), czyli najpóźniej

do 23 lipca 2016 r. Podmioty transportujące

odpady zobowiązane są uzyskać wpis do

nowego rejestru na podstawie art. 50 ust. 2

w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. b n.u.o i jeśli

tego nie uczynią, będą podlegać admini-

stracyjnej karze pieniężnej na podstawie

art. 194 ust. 1 pkt 5 n.u.o., a nie na podstawie

art. 195 n.u.o., co oznacza możliwość nało-

żenia kary zdecydowanie wyższej niż kwo-

ta 10 000 zł, ale też i niższej niż 2000 zł.

W związku z powyższym transportujący

odpady nie podlega tym karom, gdy:

– do czasu utworzenia nowego rejestru nie

musi na podstawie s.u.o. posiadać zezwo-

lenia na transport odpadów lub wpisu do

dotychczasowego rejestru prowadzonego

przez starostę,

– po utworzeniu nowego rejestru prowa-

dzonego przez marszałka województwa

w ramach BDO nie podlega na podsta-

wie art. 51 ust. 2 pkt 4 n.u.o. wpisowi do

tego rejestru.

Art. 196.

[Organ uprawniony

do wymiaru kary]

Administracyjną karę pieniężną wymierza,
w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska właściwy ze względu na
miejsce wytwarzania lub gospodarowania
odpadami.

komentarz

Wojewódzki inspektor ochrony środowiska

(dalej: WIOŚ) jest organem rządowej admini-

stracji zespolonej w województwie. W związ-

ku z tym jest właściwym organem do nało-

żenia administracyjnej kary pieniężnej na

podmiot, który wytwarza odpady lub nimi

gospodaruje na terenie danego województwa.

Organem wyższego stopnia względem

WIOŚ jest główny inspektor ochrony śro-

dowiska, co wprost wynika z art. 8 ustawy

z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Śro-

dowiska (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 686 z późn.

zm., dalej: u.i.o.ś.).

Wymiar kary następuje w trybie postępo-

wania administracyjnego, zakończonego

wydaniem decyzji. W związku z tym za-

stosowanie będą miały przepisy kodeksu

postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.

z 2013 r. poz. 267; dalej: k.p.a.).

Art. 197.

[Stwierdzanie naruszenia]

Wojewódzki inspektor ochrony środowiska
stwierdza naruszenie w szczególności na
podstawie:
1) kontroli, w tym dokonanych w ich trakcie
pomiarów lub za pomocą innych środków;
2) pomiarów i badań prowadzonych przez
podmiot obowiązany do takich pomiarów
i badań;
3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio
przez marszałka województwa, regionalnego
dyrektora ochrony środowiska lub ministra
właściwego do spraw środowiska.

komentarz

Nałożenie administracyjnej kary pieniężnej

w drodze decyzji poprzedza stwierdzenie

naruszenia przepisów zagrożonych taką

karą. Aby do tego doszło, WIOŚ musi prze-

prowadzić postępowanie i uzyskać stosow-

ne dowody zaistnienia naruszenia zgodnie

z art. 75 i nast. k.p.a.

WIOŚ może pozyskać dowody naruszenia

na podstawie:

1) przeprowadzonej kontroli, do której jest

uprawniony na podstawie przepisów

art. 9–22 u.i.o.ś.

Kontrolę wykonują wojewódzcy inspektorzy

ochrony środowiska oraz upoważnieni przez

nich pracownicy Inspekcji Ochrony Środo-

wiska (inspektorzy). Uprawnieni są oni do:

– wstępu z niezbędnym sprzętem na teren

nieruchomości, obiektu lub ich części, na

którym prowadzona jest działalność go-

spodarcza, bądź do środków transportu;

– wstępu przez całą dobę wraz z niezbędnym

sprzętem na teren niezwiązany z prowa-

dzeniem działalności gospodarczej;

– pobierania próbek, przeprowadzania nie-

zbędnych badań lub wykonywania innych

czynności kontrolnych w celu ustalenia

na terenie kontrolowanej nieruchomo-

ści, w obiekcie lub jego części, stanu śro-

dowiska oraz oceny tego stanu w świetle

przepisów o ochronie środowiska, a także

indywidualnie określonych w decyzjach ad-

ministracyjnych warunków wykonywania

działalności wpływającej na środowisko;

– żądania wstrzymania ruchu instalacji

lub urządzeń oraz powstrzymania się od

wykonywania innych czynności w zakre-

sie, w jakim jest to niezbędne dla pobra-

nia próbek oraz przeprowadzenia badań

i pomiarów;

– oceny sposobu eksploatacji instalacji lub

urządzeń, w tym środków transportu;

– oceny stosowanych technologii i rozwią-

zań technicznych;

prenumerata

firma

i prawo

Redakcja merytoryczna:
Paweł Wrześniewski
pawel.wrzesniewski@infor.pl

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

pieniężnej odmiennych od tych, które zo-

stały opisane w p.o.ś.

W doktrynie prawa trwa polemika, jaki cha-

rakter prawny ma administracyjna kara

pieniężna, czy jest to odpowiedzialność

administracyjna czy karna. Nie wdając się

w szczegółową analizę prawną tej kwestii,

warto jedynie podkreślić sankcyjno-repre-

syjny charakter tychże kar, których zasad-

ność wymiaru realizuje się, gdy zostaną

spełnione przesłanki z art. 194 ust. 1 pkt 1–8

n.u.o., czyli w sytuacji gdy:

– został naruszony – wbrew art. 5

n.u.o – zakaz zmiany klasyfikacji;

– został naruszony – wbrew art. 21 ust. 1

n.u.o – zakaz mieszania i rozcieńczania

odpadów lub gdy nie zostały spełnio-

ne – wbrew art. 21 ust. 2 n.u.o. – warunki

dozwolonego mieszania odpadów, czyli

jeżeli zmieszanie nie służyło poprawie

bezpieczeństwa procesów przetwarzania

odpadów powstałych po zmieszaniu i je-

żeli w wyniku prowadzenia tych proce-

sów nastąpił wzrost zagrożenia dla życia

i zdrowia ludzi lub środowiska;

– zostały naruszone – wbrew art. 23 ust. 2

i 3 n.u.o. – zakazy zbierania odpadów, czy-

li gdy poza miejscem wytwarzania były

zbierane następujące odpady:

a) pozostałości z sortowania odpadów ko-

munalnych, o ile są przeznaczone do skła-

dowania, b) komunalne osady ściekowe,

c) zakaźne odpady medyczne lub d) zakaź-

ne odpady weterynaryjne, albo gdy poza

obszarem regionu gospodarki odpadami

komunalnymi, na którym zostały wytwo-

rzone, były zbierane następujące odpady:

a) zmieszane odpady komunalne lub

b) odpady zielone;

– został naruszony – wbrew art. 41 ust. 1

n.u.o. – nakaz posiadania zezwolenia dla

działalności polegającej na zbieraniu od-

padów i prowadzeniu przetwarzania od-

padów (gdy podmiot nie jest zwolniony

na podstawie art. 45 n.u.o. z obowiązku

posiadania zezwolenia) lub gdy zostały

naruszone warunki gospodarowania od-

padami określone zgodnie z art. 43 n.u.o.

w zezwoleniu na zbieranie odpadów,

w zezwoleniu na przetwarzanie odpadów

lub w zezwoleniu na zbieranie i prze-

twarzanie odpadów, np. gdy zbieranie

lub przetwarzanie odpadów następuje

inną metodą niż wskazana w zezwoleniu;

– został naruszony – wbrew art. 50 ust. 1 n.u.o.

– nakaz rejestracji w nowym rejestrze,

jaki będzie prowadzony przez marszał-

ka województwa w ramach bazy danych

o produktach i opakowaniach oraz o go-

spodarce odpadami (dalej: BDO), która

ma być utworzona do 23 stycznia 2016 r.,

na wniosek podmiotów prowadzących

określone w tymże przepisie działalności;

przykładowo w określonych przypadkach

nowy rejestr dotyczy prowadzących prze-

twarzanie odpadów niewymagających

zezwolenia, sprzedawców odpadów, po-

średników w obrocie odpadami, trans-

portujących odpady, dokonujących wpro-

wadzania na terytorium Polski baterii,

sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

opakowań, produktów w opakowaniach,

opon lub olejów smarowych; (oprócz tej

kary administracyjnej z n.u.o. przepisy

szczególne art. 71 ustawy z 29 lipca 2005 r.

o zużytym sprzęcie elektrycznym i elek-

tronicznym (dalej: u.s.e.e.) za to samo na-

ruszenie przewidują karę grzywny dla

wprowadzającego sprzęt elektryczny);

– został naruszony – wbrew art. 63 n.u.o.

– nakaz umieszczenia numeru rejestro-

wego z rejestru, który będzie prowadzony

w ramach BDO, na dokumentach spo-

rządzanych w związku z prowadzoną

działalnością przez wprowadzających:

sprzęt elektryczny i elektroniczny, bate-

rie lub akumulatory, pojazdy, opakowa-

nia, produkty w opakowaniach, opony,

oleje smarowe; (oprócz tej kary admini-

stracyjnej z n.u.o. za to samo narusze-

nie przepisy szczególne przewidują karę

grzywny – według art. 72 pkt 1 u.s.e.e.

dla wprowadzających sprzęt elektryczny

i elektroniczny, a według art. 80 ustawy

z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-

mulatorach [dalej: u.b.a.] dla wprowadza-

jących baterie lub akumulatory);

– został naruszony – wbrew art. 93 n.u.o.

– zakaz zrzutu olejów odpadowych do

wód, gleby lub ziemi;

– został naruszony – wbrew art. 122 ust. 3

n.u.o. – zakaz rozcieńczania lub sporzą-

dzania mieszanin odpadów ze sobą lub

z innymi substancjami lub przedmiota-

mi, w celu spełnienia określonych w roz-

porządzeniu kryteriów dopuszczenia od-

padów do składowania na składowisku

odpadów danego typu;

– zostały naruszone – wbrew art. 143 ust. 2

i art. 144 n.u.o. – zasady dopuszczające

wydobywanie odpadów: 1) ze składowi-

ska odpadów posiadającego instrukcję

prowadzenia składowiska odpadów – na

zasadach ustalonych w tej instrukcji,

2) z zamkniętego składowiska odpadów

nieposiadającego instrukcji prowadze-

nia składowiska odpadów lub ze zwało-

wiska odpadów – zgodnie z warunkami

określonymi w decyzji wyrażającej zgodę

na wydobywanie odpadów z tych miejsc.

Administracyjna kara pieniężna za powyż-

sze naruszenia wynosi nie mniej niż 1000 zł

i nie może przekroczyć 1 000 000 zł.

UWAGA: jeżeli zostaną naruszone warunki

decyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-

dzenia składowiska odpadów albo decyzji

określającej miejsce i sposób magazyno-

wania odpadów, wymaganych przepisami

n.u.o. (a więc warunki magazynowania okre-

ślone w zezwoleniu na zbieranie odpadów

lub zezwoleniu na przetwarzanie odpadów),

co do rodzaju i sposobów składowania lub

magazynowania odpadów, wówczas admi-

nistracyjna kara pieniężna zostanie nało-

żona na podstawie art. 298 ust. 1 pkt 4 p.o.ś.

w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty

za umieszczenie odpadów na składowisku

za każdą dobę składowania (art. 309 ust. 2

p.o.ś.), przy czym minimalna kara wynosi

800 zł, gdyż art. 308 p.o.ś. stanowi, że nie

wszczyna się postępowania w sprawie wy-

mierzenia kary, jeżeli przewidywana jej wy-

sokość nie przekroczy tejże kwoty.

OPŁATA PODWYŻSZONA. Jeśli za narusze-

nie może być ustalona opłata podwyższona,

o której mowa w art. 293 p.o.ś., to nie sto-

suje się administracyjnej kary pieniężnej

z n.u.o. (art. 194 ust. 2 n.u.o.).

Zgodnie z art. 293 p.o.ś. podmiot korzysta-

jący ze środowiska poniesie opłatę podwyż-

szoną w przypadku:

a) składowania odpadów bez uzyskania de-

cyzji zatwierdzającej instrukcję prowa-

dzenia składowiska odpadów – w wyso-

kości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za

umieszczenie odpadów na składowisku

za każdą dobę składowania;

b) magazynowania odpadów bez wymaga-

nej decyzji określającej sposób i miejsce

magazynowania (a więc bez wymaganego

zezwolenia na zbieranie odpadów, zezwo-

lenia na przetwarzanie odpadów, pozwole-

nia na wytwarzanie odpadów lub pozwole-

nia zintegrowanego określających sposób

i miejsce magazynowania odpadów), które

traktowane jest jako składowanie odpa-

dów bez wymaganej decyzji zatwierdza-

jącej instrukcję prowadzenia składowiska

– w wysokości 0,05 jednostkowej stawki

opłaty za umieszczenie odpadów na skła-

dowisku za każdą dobę składowania; przy

czym jeśli magazynowanie nastąpi w miej-

scu nieprzeznaczonym do składowania

odpadów – w wysokości 0,7 jednostkowej

stawki opłaty za umieszczenie odpadów

na składowisku za każdą tonę odpadów

i za każdą dobę magazynowania;

c) składowania odpadów w miejscu na ten cel

nieprzeznaczonym – w wysokości 0,7 jed-

nostkowej stawki opłaty za umieszczenie

odpadów na składowisku za każdą tonę

odpadów i za każdą dobę składowania;

d) pozbycia się odpadów: 1) nad brzegami

zbiorników wodnych, w szczególności

w strefach ochronnych ujęć wód i na

terenach wypływu wód z warstw wo-

donośnych, 2) na terenach parków na-

rodowych i rezerwatów przyrody, 3) na

terenach leśnych albo uzdrowiskowych

lub na terenach rekreacyjno-wypoczyn-

kowych – w wysokości 1,0 jednostkowej

stawki opłaty za umieszczenie odpadów

na składowisku za każdą tonę odpadów

i za każdą dobę składowania;

e) pozbycia się odpadów do śródlądowych

wód powierzchniowych i podziemnych,

morskich wód wewnętrznych lub wód

morza terytorialnego – w wysokości

100-krotnej jednostkowej stawki opła-

ty za umieszczenie odpadów na skła-

dowisku.

Opłata podwyższona w wysokości 0,7, 1,0

lub 100-krotnej jednostkowej stawki będzie

także należna odpowiednio do okoliczności,

o których mowa powyżej pod literami c–e,

w przypadku gdy n.u.o. zabrania składowania

odpadów. Art. 122 ust. 1 n.u.o. zakazuje skła-

dowania na składowisku odpadów następu-

jących odpadów: 1) występujących w postaci

ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę

w ilości powyżej 95 proc. masy całkowitej,

z wyłączeniem szlamów; 2) o właściwościach

wybuchowych, żrących, utleniających, wy-

soce łatwopalnych lub łatwopalnych; 3) za-

kaźnych medycznych i zakaźnych wetery-

naryjnych; 4) powstających w wyniku badań

naukowych i prac rozwojowych lub dzia-

łalności dydaktycznej, które nie są ziden-

tyfikowane lub są nowe i których oddziały-

wanie na środowisko jest nieznane; 5) opon

i ich części, z wyłączeniem opon rowero-

wych i opon o średnicy zewnętrznej więk-

szej niż 1400 mm; 6) ulegających biodegra-

dacji selektywnie zebranych; 7) określonych

w przepisach odrębnych, które szczegółowo

opisano w komentarzu do art. 122 n.u.o. Po-

nadto art. 122 ust. 2 n.u.o. zakazuje składo-

wania odpadów w śródlądowych wodach

powierzchniowych i podziemnych, w pol-

skich obszarach morskich oraz w przypad-

kach określonych w przepisach odrębnych.

Trzeba mieć na uwadze, że według art. 279

ust. 2–4 p.o.ś. podmiotem korzystającym

ze środowiska, obowiązanym do ponosze-

nia opłat (w tym opłat podwyższonych) za

korzystanie ze środowiska oraz admini-

stracyjnych kar pieniężnych jest posiadacz

odpadów, z tym że – w przypadku przeka-

zania odpadów podmiotowi nieposiadają-

cemu wymaganego zezwolenia w zakresie

gospodarki odpadami – ponosi je:

– podmiot, któremu przekazano odpady

– jeżeli odpady przekazała osoba fizyczna

niebędąca przedsiębiorcą,

– podmiot, który przekazał odpady – w po-

zostałych przypadkach.

Art. 195.

[Zezwolenie na transport

lub rejestr]

komentarz

Naruszenie nakazu – wbrew art. 233 ust. 2

n.u.o. – uzyskania zezwolenia na trans-

port odpadów lub wpisu do rejestru na-

raża podmiot na administracyjną karę

pieniężną. Do czasu utworzenia nowego

rejestru prowadzonego przez marszałka

województwa w ramach BDO, a więc naj-

później do 23 stycznia 2016 r., obowiązuje

przepis przejściowy art. 233 ust. 2 n.u.o.,

który nakazuje podmiotom transportu-

jącym odpady uzyskanie zezwolenia na

transport odpadów lub wpis do dotych-

czasowego rejestru prowadzonego przez

starostę na podstawie przepisów starej

ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach

(t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 185, poz. 1243 z późn.

zm.; dalej: s.u.o.), gdyż w przeciwnym razie

zostanie nałożona administracyjna kara

pieniężna na podstawie komentowanego

przepisu w wysokości od 2000 do 10 000 zł.

Art. 233 ust. 1 n.u.o. dopowiada, że zezwole-

nia wydane na podstawie s.u.o. zachowują

ważność na czas, na jaki zostały wydane,

jednak nie dłużej niż do upływu terminu

złożenia wniosku do nowego rejestru lub

z dniem uzyskania wpisu do tego rejestru,

w przypadku gdy wpis nastąpił w terminie

wcześniejszym.

Podmioty objęte obowiązkiem złożenia

wniosku o wpis do nowego rejestru są

obowiązane do zrobienia tego w terminie

6 miesięcy od dnia utworzenia owego reje-

stru (art. 234 ust. 2 n.u.o.), czyli najpóźniej

do 23 lipca 2016 r. Podmioty transportujące

odpady zobowiązane są uzyskać wpis do

nowego rejestru na podstawie art. 50 ust. 2

w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. b n.u.o i jeśli

tego nie uczynią, będą podlegać admini-

stracyjnej karze pieniężnej na podstawie

art. 194 ust. 1 pkt 5 n.u.o., a nie na podstawie

art. 195 n.u.o., co oznacza możliwość nało-

żenia kary zdecydowanie wyższej niż kwo-

ta 10 000 zł, ale też i niższej niż 2000 zł.

W związku z powyższym transportujący

odpady nie podlega tym karom, gdy:

– do czasu utworzenia nowego rejestru nie

musi na podstawie s.u.o. posiadać zezwo-

lenia na transport odpadów lub wpisu do

dotychczasowego rejestru prowadzonego

przez starostę,

– po utworzeniu nowego rejestru prowa-

dzonego przez marszałka województwa

w ramach BDO nie podlega na podsta-

wie art. 51 ust. 2 pkt 4 n.u.o. wpisowi do

tego rejestru.

Art. 196.

[Organ uprawniony

do wymiaru kary]

Administracyjną karę pieniężną wymierza,
w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska właściwy ze względu na
miejsce wytwarzania lub gospodarowania
odpadami.

komentarz

Wojewódzki inspektor ochrony środowiska

(dalej: WIOŚ) jest organem rządowej admini-

stracji zespolonej w województwie. W związ-

ku z tym jest właściwym organem do nało-

żenia administracyjnej kary pieniężnej na

podmiot, który wytwarza odpady lub nimi

gospodaruje na terenie danego województwa.

Organem wyższego stopnia względem

WIOŚ jest główny inspektor ochrony śro-

dowiska, co wprost wynika z art. 8 ustawy

z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Śro-

dowiska (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 686 z późn.

zm., dalej: u.i.o.ś.).

Wymiar kary następuje w trybie postępo-

wania administracyjnego, zakończonego

wydaniem decyzji. W związku z tym za-

stosowanie będą miały przepisy kodeksu

postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.

z 2013 r. poz. 267; dalej: k.p.a.).

Art. 197.

[Stwierdzanie naruszenia]

komentarz

Nałożenie administracyjnej kary pieniężnej

w drodze decyzji poprzedza stwierdzenie

naruszenia przepisów zagrożonych taką

karą. Aby do tego doszło, WIOŚ musi prze-

prowadzić postępowanie i uzyskać stosow-

ne dowody zaistnienia naruszenia zgodnie

z art. 75 i nast. k.p.a.

WIOŚ może pozyskać dowody naruszenia

na podstawie:

1) przeprowadzonej kontroli, do której jest

uprawniony na podstawie przepisów

art. 9–22 u.i.o.ś.

Kontrolę wykonują wojewódzcy inspektorzy

ochrony środowiska oraz upoważnieni przez

nich pracownicy Inspekcji Ochrony Środo-

wiska (inspektorzy). Uprawnieni są oni do:

– wstępu z niezbędnym sprzętem na teren

nieruchomości, obiektu lub ich części, na

którym prowadzona jest działalność go-

spodarcza, bądź do środków transportu;

– wstępu przez całą dobę wraz z niezbędnym

sprzętem na teren niezwiązany z prowa-

dzeniem działalności gospodarczej;

– pobierania próbek, przeprowadzania nie-

zbędnych badań lub wykonywania innych

czynności kontrolnych w celu ustalenia

na terenie kontrolowanej nieruchomo-

ści, w obiekcie lub jego części, stanu śro-

dowiska oraz oceny tego stanu w świetle

przepisów o ochronie środowiska, a także

indywidualnie określonych w decyzjach ad-

ministracyjnych warunków wykonywania

działalności wpływającej na środowisko;

– żądania wstrzymania ruchu instalacji

lub urządzeń oraz powstrzymania się od

wykonywania innych czynności w zakre-

sie, w jakim jest to niezbędne dla pobra-

nia próbek oraz przeprowadzenia badań

i pomiarów;

– oceny sposobu eksploatacji instalacji lub

urządzeń, w tym środków transportu;

– oceny stosowanych technologii i rozwią-

zań technicznych;

prenumerata

firma

i prawo

Redakcja merytoryczna:
Paweł Wrześniewski
pawel.wrzesniewski@infor.pl

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

2 / 8

komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

– żądania pisemnych lub ustnych infor-

macji oraz wzywania i przesłuchiwania

osób w zakresie niezbędnym dla ustale-

nia stanu faktycznego;

– żądania okazania dokumentów i udo-

stępnienia wszelkich danych mających

związek z problematyką kontroli;

– żądania okazania dokumentów niezbęd-

nych do wymierzenia mandatu lub kary

grzywny;

– oceny sposobu wykonywania pomiarów

emisji, ilości pobranej wody oraz odpro-

wadzanych ścieków przez jednostkę pro-

wadzącą pomiary, w tym poprawności

sposobu pobierania i analizy próbek.

Kierownik kontrolowanej jednostki organi-

zacyjnej oraz kontrolowana osoba fizyczna,

z zachowaniem przepisów o ochronie in-

formacji niejawnych oraz o zakwaterowa-

niu sił zbrojnych, obowiązani są umożliwić

inspektorowi przeprowadzenie kontroli.

Upoważniony do kontroli inspektor jest

uprawniony do poruszania się po terenie

nieruchomości, obiektu lub ich części oraz

środków transportu bez potrzeby uzyski-

wania przepustki oraz nie podlega rewizji

osobistej przewidzianej w regulaminie we-

wnętrznym kontrolowanej jednostki orga-

nizacyjnej; podlega on przepisom bezpie-

czeństwa i higieny pracy obowiązującym

w kontrolowanej jednostce organizacyjnej.

Z czynności kontrolnych inspektor sporządza

protokół, jeden egzemplarz doręczając kie-

rownikowi kontrolowanej jednostki organi-

zacyjnej lub kontrolowanej osobie fizycznej.

Protokół podpisuje inspektor oraz ww. osoby,

które mogą wnieść do protokołu umotywo-

wane zastrzeżenia i uwagi. W razie odmowy

podpisania protokołu inspektor czyni o tym

wzmiankę w protokole, a odmawiający podpi-

su może w terminie siedmiu dni przedstawić

swoje stanowisko na piśmie właściwemu or-

ganowi Inspekcji Ochrony Środowiska.

Warto wiedzieć, że koszty pobierania pró-

bek oraz wykonywania pomiarów i analiz,

na podstawie których stwierdzono naru-

szenie wymagań ochrony środowiska, po-

noszą jednostki organizacyjne lub osoby

fizyczne, których działalność jest źródłem

naruszania tych wymagań.

Do kontroli działalności gospodarczej

przedsiębiorcy – także przeprowadzanej

przez WIOŚ – stosuje się przepisy rozdzia-

łu 5 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie

działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r.

poz. 672 z późn. zm. – dalej: u.s.d.g.).

Najważniejsze kwestie w kontekście

omawianego art. 197 n.u.o, o których

przedsiębiorcy powinni wiedzieć, odno-

szą się do:

– zwolnienia WIOŚ z obowiązku zawiada-

miania przedsiębiorcy o przeprowadzeniu

kontroli uzasadnionej bezpośrednim za-

grożeniem życia, zdrowia lub środowiska

naturalnego (art. 79 ust. 2 pkt 5 u.s.d.g.);

– możliwości wniesienia na podstawie art.

84c ust. 1 u.s.d.g. sprzeciwu przez przed-

siębiorcę wobec podjęcia i wykonywania

przez organy kontroli czynności z narusze-

niem przepisów dotyczących m.in. zawiado-

mienia o przeprowadzeniu kontroli, a także

upoważnienia do przeprowadzenia kontroli

(art. 79–79b u.s.d.g.), obecności przedsiębior-

cy przy kontroli (art. 80 ust. 1 i 2 u.s.d.g.),

równoczesnego przeprowadzania więcej

niż jednej kontroli u tego samego przedsię-

biorcy (art. 82 ust. 1 u.s.d.g.) oraz przekro-

czenie czasu trwania wszystkich kontroli

organu kontroli w ciągu roku (art. 83 ust. 1

i 2 u.s.d.g.). Sprzeciw przedsiębiorca wnosi

na piśmie do organu podejmującego i wyko-

nującego kontrolę. O wniesieniu sprzeciwu

przedsiębiorca zawiadamia na piśmie kon-

trolującego. Sprzeciw wnosi się w terminie

3 dni roboczych od dnia wszczęcia kontroli

przez organ kontroli. Przedsiębiorca musi

uzasadnić wniesienie sprzeciwu (art. 84c

ust. 2 i 3 u.s.d.g.). Uwaga: wykluczona jest

możliwość wniesienia sprzeciwu w odnie-

sieniu do wskazanych przypadków w art.

84d u.s.d.g. (zasadniczo dotyczą one kontroli

związanych m.in. z przeciwdziałaniem po-

pełnieniu przestępstwa lub wykroczenia lub

zabezpieczenia dowodów jego popełnienia);

– zakwestionowania dowodów, które zosta-

ły przeprowadzone w toku kontroli przez

organ kontroli z naruszeniem przepisów

prawa w zakresie kontroli działalności

gospodarczej przedsiębiorcy, jeżeli miały

istotny wpływ na wyniki kontroli; do-

wody takie nie mogą stanowić dowodu

w żadnym postępowaniu administracyj-

nym, podatkowym, karnym lub karno-

skarbowym dotyczącym kontrolowanego

przedsiębiorcy (77 ust. 6 u.s.d.g.);

– odszkodowania przysługującego przed-

siębiorcy, który poniósł szkodę na skutek

przeprowadzenia czynności kontrolnych

z naruszeniem przepisów prawa w za-

kresie kontroli działalności gospodarczej

przedsiębiorcy; roszczenia przedsiębiorca

może dochodzić na podstawie przepisów

prawa cywilnego, w szczególności art. 417

lub art. 417

kodeksu cywilnego. Przed-

siębiorca jest zobowiązany do wykazania

w postępowaniu sądowym okoliczności

obciążających organ. Stąd już od samego

początku (m.in. przy podpisywaniu pro-

tokołu kontroli) przedsiębiorca powinien

informować organ i wykazywać szkodę,

która zaistniała na skutek naruszenia

konkretnych przepisów prawa związa-

nych z kontrolą (art. 77 ust. 4 i 5 u.s.d.g.).

2) pomiarów i badań, których obowiązek

prowadzenia spoczywa na podmiocie

korzystającym ze środowiska.

Jeżeli z mocy przepisu prawnego lub decyzji

administracyjnej podmiot prowadzi pomiary

lub badania, to mogą być one wykorzystane

przez WIOŚ przy ustalaniu administracyj-

nej kary za naruszenia związane z wytwa-

rzaniem lub gospodarowaniem odpadami.

3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio

przez marszałka województwa, regional-

nego dyrektora ochrony środowiska lub

ministra środowiska.

Marszałek województwa jest właściwym

w większości spraw regulowanych w n.u.o.

Minister środowiska jest organem wyższe-

go stopnia w stosunku do marszałka wo-

jewództwa w większości spraw wymienio-

nych w art. 168 n.u.o. (art. 169 n.u.o.). Z kolei

regionalny dyrektor ochrony środowiska

(dalej: RDOŚ) jest właściwy we wskazanych

w n.u.o. sprawach przedsięwzięć i zdarzeń

na terenach zamkniętych.

Przykładowo, jeżeli posiadacz odpadów, któ-

ry uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów

lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów,

narusza przepisy ustawy w zakresie działal-

ności objętej zezwoleniem lub działa nie-

zgodnie z wydanym zezwoleniem, to wła-

ściwy organ wzywa go do niezwłocznego

zaniechania naruszeń, wyznaczając termin

usunięcia nieprawidłowości. W przypadku

gdy posiadacz odpadów nadal narusza prze-

pisy ustawy lub działa niezgodnie z wyda-

nym zezwoleniem, właściwy organ cofa to

zezwolenie w drodze decyzji, bez odszkodo-

wania, co powoduje konieczność zakończe-

nia działalności objętej tym zezwoleniem

(art. 47 n.u.o.). Dodatkową konsekwencją

będzie zawiadomienie WIOŚ przez organ,

który nałoży administracyjną karę pienięż-

ną, gdy taka działalność prowadzona będzie

dalej mimo braku wymaganego zezwolenia.

Marszałek województwa występuje do

WIOŚ o podjęcie odpowiednich działań

będących w jego kompetencji, jeżeli w wy-

niku kontroli stwierdzi naruszenie przez

kontrolowany podmiot przepisów o ochro-

nie środowiska lub występuje uzasadnio-

ne podejrzenie, że takie naruszenie mogło

nastąpić przy przekazaniu dokumentacji

sprawy (art. 379 ust. 5 p.o.ś.).

Marszałek województwa sprawuje kontro-

lę przestrzegania i stosowania przepisów

o ochronie środowiska w zakresie objętym

swoją właściwością. Istotne jest, iż kontrola

dotyczy wszystkich przepisów, w stosunku

do których marszałek jest właściwy.

Marszałek może upoważnić do wykony-

wania funkcji kontrolnych pracowników

podległych im urzędów marszałkowskich.

Kontrolujący jest uprawniony do 1) wstę-

pu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym

sprzętem przez całą dobę na teren nieru-

chomości, obiektu lub ich części, na których

prowadzona jest działalność gospodarcza,

a w godzinach od 6 do 22 – na pozostały

teren, 2) przeprowadzania badań lub wy-

konywania innych niezbędnych czynności

kontrolnych, 3) żądania pisemnych lub ust-

nych informacji oraz wzywania i przesłu-

chiwania osób w zakresie niezbędnym do

ustalenia stanu faktycznego oraz 4) żąda-

nia okazania dokumentów i udostępnienia

wszelkich danych mających związek z pro-

blematyką kontroli (art. 379 p.o.ś.).

Kontrolowany podmiot jest zobowiązany

do umożliwienia przeprowadzania kontro-

li. Z czynności kontrolnych kontrolujący spo-

rządza się protokół. Kontrolowanemu wol-

no wnieść do protokołu zastrzeżenia i uwagi

wraz z uzasadnieniem, jak i odmówić pod-

pisania protokołu; wówczas kontrolujący

umieszcza o tym wzmiankę w protokole,

a odmawiający podpisu może, w terminie

7 dni, przedstawić swoje stanowisko na piśmie

marszałkowi województwa (art. 380 p.o.ś.).

Art. 198.

[Decyzja]

W decyzji wymierzającej administracyjną
karę pieniężną określa się w szczególności:
1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia
naruszenia;
2) wysokość administracyjnej kary pieniężnej.

komentarz

Art. 198 n.u.o. określa dwa szczególne ele-

menty decyzji WIOŚ wymierzającej admi-

nistracyjną karę pieniężną:

1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia

naruszenia oraz

2) wysokość administracyjnej kary pie-

niężnej.

Rodzaj naruszenia będzie wynikał z kata-

logu, który zawiera art. 194 ust. 1 pkt 1–8

n.u.o., a w przypadku transportu – art. 195

n.u.o. Dzień stwierdzenia naruszenia ozna-

cza najczęściej dzień sporządzenia proto-

kołu z kontroli.

Z kolei wymiar kary może wynosić w przy-

padku transportu w zakresie 2–10 tys. zł,

a w pozostałych przypadkach od 1 tys. zł do

1 mln zł, z tym że powinien uwzględniać

okoliczności przewidziane w art. 199 n.u.o.

Przepis, używając określenia „w szczegól-

ności”, dopuszcza możliwość wskazania

przez WIOŚ w decyzji innych okoliczności.

Niezależnie od tego, decyzja musi zawierać

podstawowe elementy, które wymienione

są w art. 107 par. 1 k.p.a. tj.:

– oznaczenie organu administracji pu-

blicznej,

– datę wydania,

– oznaczenie strony lub stron,

– powołanie podstawy prawnej,

– rozstrzygnięcie,

– uzasadnienie faktyczne i prawne – uza-

sadnienie faktyczne decyzji powinno

w szczególności zawierać wskazanie fak-

tów, które organ uznał za udowodnione,

dowodów, na których się oparł, oraz przy-

czyn, z powodu których innym dowodom

odmówił wiarygodności i mocy dowodo-

wej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnie-

nie podstawy prawnej decyzji, z przyto-

czeniem przepisów prawa (art. 107 par. 3

k.p.a.). Zatem w uzasadnieniu WIOŚ musi

przeprowadzić wywód i wskazać, które

okoliczności konkretnej sprawy potwier-

dziły naruszenie określonego przepisu

n.u.o. i w konsekwencji uprawniły do wy-

mierzenia kary. Z punktu widzenia ewen-

tualnej polemiki przedsiębiorcy z orga-

nem w postępowaniu odwoławczym jest

to istotny element decyzji,

– pouczenie, czy i w jakim trybie służy od

niej odwołanie,

– podpis z podaniem imienia i nazwiska

oraz stanowiska służbowego osoby upo-

ważnionej do wydania decyzji lub, jeże-

li decyzja wydana została w formie do-

kumentu elektronicznego, powinna być

opatrzona bezpiecznym podpisem elek-

tronicznym weryfikowanym za pomocą

ważnego kwalifikowanego certyfikatu,

– pouczenie o dopuszczalności wniesienia

powództwa lub skargi, o ile jest to decy-

zja, w stosunku do której może być wnie-

sione powództwo do sądu powszechnego

lub skarga do sądu administracyjnego.

Od decyzji wymierzającej administracyjną

karę służy odwołanie do głównego inspek-

tora ochrony środowiska, który jest orga-

nem wyższego stopnia względem WIOŚ

(art. 127 par. 2 k.p.a. w zw. z art. 8 u.i.o.ś.).

Art. 199.

[Ustalenie wysokości kary]

Przy ustalaniu wysokości administracyj-
nej kary pieniężnej wojewódzki inspektor
ochrony środowiska uwzględnia rodzaj
naruszenia i jego wpływ na życie i zdrowie
ludzi oraz środowisko, okres trwania naru-
szenia i rozmiary prowadzonej działalności
oraz bierze pod uwagę skutki tych naruszeń
i wielkość zagrożenia.

komentarz

Administracyjna kara pieniężna za naru-

szenia, o których mowa w art. 194 ust. 1–8

n.u.o., wynosi nie mniej niż 1000 zł i nie

może przekroczyć 1 000 000 zł, a za naru-

szenia związane z transportem, o których

mowa w art. 195 n.u.o., wynosi od 2000 do

10 000 zł.

Wyznacznikiem do wymiaru konkret-

nej wartości kary jest omawiany przepis

wskazujący okoliczności, które WIOŚ musi

uwzględnić, tj.:

– rodzaj naruszenia,

– wpływ naruszenia na życie i zdrowie lu-

dzi oraz środowisko,

– okres trwania naruszenia,

– rozmiary prowadzonej działalności,

– skutki tych naruszeń i wielkość zagro-

żenia.

Art. 200.

[Sprawozdania]

1. Jeżeli podmiot, wbrew obowiązkowi,
o którym mowa w art. 76, nie składa spra-
wozdania, podlega administracyjnej karze
pieniężnej w wysokości 500 zł.
2. Administracyjną karę pieniężną wymie-
rza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska, właściwy ze względu na:
1) siedzibę lub miejsce zamieszkania przed-
siębiorcy – w przypadku sprawozdania
o produktach, opakowaniach i o gospoda-
rowaniu odpadami z nich powstającymi;
w przypadku braku siedziby lub miejsca
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej właściwy miejscowo jest Mazowiecki
Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska;
2) miejsce wytwarzania, zbierania lub
przetwarzania odpadów – w przypadku
sprawozdania o wytwarzanych odpadach
i gospodarowaniu odpadami.
3. W decyzji o wymierzeniu administracyj-
nej kary pieniężnej wojewódzki inspektor
ochrony środowiska określa termin przeka-
zania sprawozdania, nie krótszy niż 14 dni,
chyba że podmiot złożył sprawozdanie przed
dniem wydania decyzji.
4. W przypadku nieprzekazania sprawoz-
dania w terminie określonym w decyzji
wydanej na podstawie ust. 3 podmiot
podlega administracyjnej karze pieniężnej
w wysokości 2000 zł.
5. Administracyjna kara pieniężna, o której
mowa w ust. 4, może być wymierzana
wielokrotnie, z tym że łączna wysokość kar,
o których mowa w ust. 1 i 4, za dany rok
kalendarzowy nie może przekroczyć 8500 zł.

komentarz

Artykuł 76 n.u.o. stanowi, iż podmioty zo-

bowiązane do sporządzania sprawozdań,

o których mowa w art. 73 i 75 n.u.o., składa-

ją je w terminie do 15 marca za poprzedni

rok kalendarzowy właściwemu marszałko-

wi. Sprawozdanie to przekazywane będzie

elektronicznie do BDO za pomocą indywi-

dualnego konta, pierwszy raz do 15 marca

2016 r. za 2015 r. Do powyższego terminu

ma zastosowanie art. 57 par. 4 i 5 k.p.a., co

oznacza, że jeżeli 15 marca przypadnie na

dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni

dzień terminu uważa się najbliższy następ-

ny dzień powszedni. Istotne jest przy tym,

że termin ten jest zachowany, jeżeli przed

upływem 15 marca pismo zostanie wysłane

w formie dokumentu elektronicznego do

organu administracji publicznej, a nadawca

otrzymał urzędowe poświadczenie odbioru.

Przekroczenie powyższego terminu skut-

kuje wymierzeniem administracyjnej kary

pieniężnej w wysokości 500 zł, a ponadto

zakreśleniem nie krótszego niż 14-dniowy

terminu do wykonania obowiązku złożenia

sprawozdania. Jeżeli przed wydaniem decy-

zji WIOŚ podmiot przedłoży sprawozdanie,

wówczas określenie terminu staje się bez-

przedmiotowe. Nie oznacza to jednak od-

stąpienia przez WIOŚ od wymierzenia kary.

Jeżeli jednak podmiot nie złoży sprawozda-

nia także w terminie zakreślonym w treści

decyzji WIOŚ, wówczas naraża się na ko-

lejną karę, tym razem w kwocie 2000 zł.

Kara ta może być wielokrotnie wymierzana,

przy czym określono maksymalną łącz-

ną wysokość kary wynikającej z art. 200

ust. 1 i ust. 4 n.u.o. w danym roku kalen-

darzowym na kwotę 8500 zł. Oznacza to,

że WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku

wyznaczać dodatkowy termin na złożenie

sprawozdania i wymierzać karę.

Powyższe kary będą miały zastosowanie

pierwszy raz do sprawozdań za 2015 r.

wprowadzanych do BDO. Z kolei do spra-

wozdań za lata 2012–2014 zgodnie z prze-

pisem przejściowym art. 237 n.u.o. należy

stosować dotychczasowe s.u.o., z tym że

ten, kto wbrew obowiązkowi nie sporządza

komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

– żądania pisemnych lub ustnych infor-

macji oraz wzywania i przesłuchiwania

osób w zakresie niezbędnym dla ustale-

nia stanu faktycznego;

– żądania okazania dokumentów i udo-

stępnienia wszelkich danych mających

związek z problematyką kontroli;

– żądania okazania dokumentów niezbęd-

nych do wymierzenia mandatu lub kary

grzywny;

– oceny sposobu wykonywania pomiarów

emisji, ilości pobranej wody oraz odpro-

wadzanych ścieków przez jednostkę pro-

wadzącą pomiary, w tym poprawności

sposobu pobierania i analizy próbek.

Kierownik kontrolowanej jednostki organi-

zacyjnej oraz kontrolowana osoba fizyczna,

z zachowaniem przepisów o ochronie in-

formacji niejawnych oraz o zakwaterowa-

niu sił zbrojnych, obowiązani są umożliwić

inspektorowi przeprowadzenie kontroli.

Upoważniony do kontroli inspektor jest

uprawniony do poruszania się po terenie

nieruchomości, obiektu lub ich części oraz

środków transportu bez potrzeby uzyski-

wania przepustki oraz nie podlega rewizji

osobistej przewidzianej w regulaminie we-

wnętrznym kontrolowanej jednostki orga-

nizacyjnej; podlega on przepisom bezpie-

czeństwa i higieny pracy obowiązującym

w kontrolowanej jednostce organizacyjnej.

Z czynności kontrolnych inspektor sporządza

protokół, jeden egzemplarz doręczając kie-

rownikowi kontrolowanej jednostki organi-

zacyjnej lub kontrolowanej osobie fizycznej.

Protokół podpisuje inspektor oraz ww. osoby,

które mogą wnieść do protokołu umotywo-

wane zastrzeżenia i uwagi. W razie odmowy

podpisania protokołu inspektor czyni o tym

wzmiankę w protokole, a odmawiający podpi-

su może w terminie siedmiu dni przedstawić

swoje stanowisko na piśmie właściwemu or-

ganowi Inspekcji Ochrony Środowiska.

Warto wiedzieć, że koszty pobierania pró-

bek oraz wykonywania pomiarów i analiz,

na podstawie których stwierdzono naru-

szenie wymagań ochrony środowiska, po-

noszą jednostki organizacyjne lub osoby

fizyczne, których działalność jest źródłem

naruszania tych wymagań.

Do kontroli działalności gospodarczej

przedsiębiorcy – także przeprowadzanej

przez WIOŚ – stosuje się przepisy rozdzia-

łu 5 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie

działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r.

poz. 672 z późn. zm. – dalej: u.s.d.g.).

Najważniejsze kwestie w kontekście

omawianego art. 197 n.u.o, o których

przedsiębiorcy powinni wiedzieć, odno-

szą się do:

– zwolnienia WIOŚ z obowiązku zawiada-

miania przedsiębiorcy o przeprowadzeniu

kontroli uzasadnionej bezpośrednim za-

grożeniem życia, zdrowia lub środowiska

naturalnego (art. 79 ust. 2 pkt 5 u.s.d.g.);

– możliwości wniesienia na podstawie art.

84c ust. 1 u.s.d.g. sprzeciwu przez przed-

siębiorcę wobec podjęcia i wykonywania

przez organy kontroli czynności z narusze-

niem przepisów dotyczących m.in. zawiado-

mienia o przeprowadzeniu kontroli, a także

upoważnienia do przeprowadzenia kontroli

(art. 79–79b u.s.d.g.), obecności przedsiębior-

cy przy kontroli (art. 80 ust. 1 i 2 u.s.d.g.),

równoczesnego przeprowadzania więcej

niż jednej kontroli u tego samego przedsię-

biorcy (art. 82 ust. 1 u.s.d.g.) oraz przekro-

czenie czasu trwania wszystkich kontroli

organu kontroli w ciągu roku (art. 83 ust. 1

i 2 u.s.d.g.). Sprzeciw przedsiębiorca wnosi

na piśmie do organu podejmującego i wyko-

nującego kontrolę. O wniesieniu sprzeciwu

przedsiębiorca zawiadamia na piśmie kon-

trolującego. Sprzeciw wnosi się w terminie

3 dni roboczych od dnia wszczęcia kontroli

przez organ kontroli. Przedsiębiorca musi

uzasadnić wniesienie sprzeciwu (art. 84c

ust. 2 i 3 u.s.d.g.). Uwaga: wykluczona jest

możliwość wniesienia sprzeciwu w odnie-

sieniu do wskazanych przypadków w art.

84d u.s.d.g. (zasadniczo dotyczą one kontroli

związanych m.in. z przeciwdziałaniem po-

pełnieniu przestępstwa lub wykroczenia lub

zabezpieczenia dowodów jego popełnienia);

– zakwestionowania dowodów, które zosta-

ły przeprowadzone w toku kontroli przez

organ kontroli z naruszeniem przepisów

prawa w zakresie kontroli działalności

gospodarczej przedsiębiorcy, jeżeli miały

istotny wpływ na wyniki kontroli; do-

wody takie nie mogą stanowić dowodu

w żadnym postępowaniu administracyj-

nym, podatkowym, karnym lub karno-

skarbowym dotyczącym kontrolowanego

przedsiębiorcy (77 ust. 6 u.s.d.g.);

– odszkodowania przysługującego przed-

siębiorcy, który poniósł szkodę na skutek

przeprowadzenia czynności kontrolnych

z naruszeniem przepisów prawa w za-

kresie kontroli działalności gospodarczej

przedsiębiorcy; roszczenia przedsiębiorca

może dochodzić na podstawie przepisów

prawa cywilnego, w szczególności art. 417

lub art. 417

kodeksu cywilnego. Przed-

siębiorca jest zobowiązany do wykazania

w postępowaniu sądowym okoliczności

obciążających organ. Stąd już od samego

początku (m.in. przy podpisywaniu pro-

tokołu kontroli) przedsiębiorca powinien

informować organ i wykazywać szkodę,

która zaistniała na skutek naruszenia

konkretnych przepisów prawa związa-

nych z kontrolą (art. 77 ust. 4 i 5 u.s.d.g.).

2) pomiarów i badań, których obowiązek

prowadzenia spoczywa na podmiocie

korzystającym ze środowiska.

Jeżeli z mocy przepisu prawnego lub decyzji

administracyjnej podmiot prowadzi pomiary

lub badania, to mogą być one wykorzystane

przez WIOŚ przy ustalaniu administracyj-

nej kary za naruszenia związane z wytwa-

rzaniem lub gospodarowaniem odpadami.

3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio

przez marszałka województwa, regional-

nego dyrektora ochrony środowiska lub

ministra środowiska.

Marszałek województwa jest właściwym

w większości spraw regulowanych w n.u.o.

Minister środowiska jest organem wyższe-

go stopnia w stosunku do marszałka wo-

jewództwa w większości spraw wymienio-

nych w art. 168 n.u.o. (art. 169 n.u.o.). Z kolei

regionalny dyrektor ochrony środowiska

(dalej: RDOŚ) jest właściwy we wskazanych

w n.u.o. sprawach przedsięwzięć i zdarzeń

na terenach zamkniętych.

Przykładowo, jeżeli posiadacz odpadów, któ-

ry uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów

lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów,

narusza przepisy ustawy w zakresie działal-

ności objętej zezwoleniem lub działa nie-

zgodnie z wydanym zezwoleniem, to wła-

ściwy organ wzywa go do niezwłocznego

zaniechania naruszeń, wyznaczając termin

usunięcia nieprawidłowości. W przypadku

gdy posiadacz odpadów nadal narusza prze-

pisy ustawy lub działa niezgodnie z wyda-

nym zezwoleniem, właściwy organ cofa to

zezwolenie w drodze decyzji, bez odszkodo-

wania, co powoduje konieczność zakończe-

nia działalności objętej tym zezwoleniem

(art. 47 n.u.o.). Dodatkową konsekwencją

będzie zawiadomienie WIOŚ przez organ,

który nałoży administracyjną karę pienięż-

ną, gdy taka działalność prowadzona będzie

dalej mimo braku wymaganego zezwolenia.

Marszałek województwa występuje do

WIOŚ o podjęcie odpowiednich działań

będących w jego kompetencji, jeżeli w wy-

niku kontroli stwierdzi naruszenie przez

kontrolowany podmiot przepisów o ochro-

nie środowiska lub występuje uzasadnio-

ne podejrzenie, że takie naruszenie mogło

nastąpić przy przekazaniu dokumentacji

sprawy (art. 379 ust. 5 p.o.ś.).

Marszałek województwa sprawuje kontro-

lę przestrzegania i stosowania przepisów

o ochronie środowiska w zakresie objętym

swoją właściwością. Istotne jest, iż kontrola

dotyczy wszystkich przepisów, w stosunku

do których marszałek jest właściwy.

Marszałek może upoważnić do wykony-

wania funkcji kontrolnych pracowników

podległych im urzędów marszałkowskich.

Kontrolujący jest uprawniony do 1) wstę-

pu wraz z rzeczoznawcami i niezbędnym

sprzętem przez całą dobę na teren nieru-

chomości, obiektu lub ich części, na których

prowadzona jest działalność gospodarcza,

a w godzinach od 6 do 22 – na pozostały

teren, 2) przeprowadzania badań lub wy-

konywania innych niezbędnych czynności

kontrolnych, 3) żądania pisemnych lub ust-

nych informacji oraz wzywania i przesłu-

chiwania osób w zakresie niezbędnym do

ustalenia stanu faktycznego oraz 4) żąda-

nia okazania dokumentów i udostępnienia

wszelkich danych mających związek z pro-

blematyką kontroli (art. 379 p.o.ś.).

Kontrolowany podmiot jest zobowiązany

do umożliwienia przeprowadzania kontro-

li. Z czynności kontrolnych kontrolujący spo-

rządza się protokół. Kontrolowanemu wol-

no wnieść do protokołu zastrzeżenia i uwagi

wraz z uzasadnieniem, jak i odmówić pod-

pisania protokołu; wówczas kontrolujący

umieszcza o tym wzmiankę w protokole,

a odmawiający podpisu może, w terminie

7 dni, przedstawić swoje stanowisko na piśmie

marszałkowi województwa (art. 380 p.o.ś.).

Art. 198.

[Decyzja]

W decyzji wymierzającej administracyjną
karę pieniężną określa się w szczególności:
1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia
naruszenia;
2) wysokość administracyjnej kary pieniężnej.

komentarz

Art. 198 n.u.o. określa dwa szczególne ele-

menty decyzji WIOŚ wymierzającej admi-

nistracyjną karę pieniężną:

1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia

naruszenia oraz

2) wysokość administracyjnej kary pie-

niężnej.

Rodzaj naruszenia będzie wynikał z kata-

logu, który zawiera art. 194 ust. 1 pkt 1–8

n.u.o., a w przypadku transportu – art. 195

n.u.o. Dzień stwierdzenia naruszenia ozna-

cza najczęściej dzień sporządzenia proto-

kołu z kontroli.

Z kolei wymiar kary może wynosić w przy-

padku transportu w zakresie 2–10 tys. zł,

a w pozostałych przypadkach od 1 tys. zł do

1 mln zł, z tym że powinien uwzględniać

okoliczności przewidziane w art. 199 n.u.o.

Przepis, używając określenia „w szczegól-

ności”, dopuszcza możliwość wskazania

przez WIOŚ w decyzji innych okoliczności.

Niezależnie od tego, decyzja musi zawierać

podstawowe elementy, które wymienione

są w art. 107 par. 1 k.p.a. tj.:

– oznaczenie organu administracji pu-

blicznej,

– datę wydania,

– oznaczenie strony lub stron,

– powołanie podstawy prawnej,

– rozstrzygnięcie,

– uzasadnienie faktyczne i prawne – uza-

sadnienie faktyczne decyzji powinno

w szczególności zawierać wskazanie fak-

tów, które organ uznał za udowodnione,

dowodów, na których się oparł, oraz przy-

czyn, z powodu których innym dowodom

odmówił wiarygodności i mocy dowodo-

wej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnie-

nie podstawy prawnej decyzji, z przyto-

czeniem przepisów prawa (art. 107 par. 3

k.p.a.). Zatem w uzasadnieniu WIOŚ musi

przeprowadzić wywód i wskazać, które

okoliczności konkretnej sprawy potwier-

dziły naruszenie określonego przepisu

n.u.o. i w konsekwencji uprawniły do wy-

mierzenia kary. Z punktu widzenia ewen-

tualnej polemiki przedsiębiorcy z orga-

nem w postępowaniu odwoławczym jest

to istotny element decyzji,

– pouczenie, czy i w jakim trybie służy od

niej odwołanie,

– podpis z podaniem imienia i nazwiska

oraz stanowiska służbowego osoby upo-

ważnionej do wydania decyzji lub, jeże-

li decyzja wydana została w formie do-

kumentu elektronicznego, powinna być

opatrzona bezpiecznym podpisem elek-

tronicznym weryfikowanym za pomocą

ważnego kwalifikowanego certyfikatu,

– pouczenie o dopuszczalności wniesienia

powództwa lub skargi, o ile jest to decy-

zja, w stosunku do której może być wnie-

sione powództwo do sądu powszechnego

lub skarga do sądu administracyjnego.

Od decyzji wymierzającej administracyjną

karę służy odwołanie do głównego inspek-

tora ochrony środowiska, który jest orga-

nem wyższego stopnia względem WIOŚ

(art. 127 par. 2 k.p.a. w zw. z art. 8 u.i.o.ś.).

Art. 199.

[Ustalenie wysokości kary]

komentarz

Administracyjna kara pieniężna za naru-

szenia, o których mowa w art. 194 ust. 1–8

n.u.o., wynosi nie mniej niż 1000 zł i nie

może przekroczyć 1 000 000 zł, a za naru-

szenia związane z transportem, o których

mowa w art. 195 n.u.o., wynosi od 2000 do

10 000 zł.

Wyznacznikiem do wymiaru konkret-

nej wartości kary jest omawiany przepis

wskazujący okoliczności, które WIOŚ musi

uwzględnić, tj.:

– rodzaj naruszenia,

– wpływ naruszenia na życie i zdrowie lu-

dzi oraz środowisko,

– okres trwania naruszenia,

– rozmiary prowadzonej działalności,

– skutki tych naruszeń i wielkość zagro-

żenia.

Art. 200.

[Sprawozdania]

komentarz

Artykuł 76 n.u.o. stanowi, iż podmioty zo-

bowiązane do sporządzania sprawozdań,

o których mowa w art. 73 i 75 n.u.o., składa-

ją je w terminie do 15 marca za poprzedni

rok kalendarzowy właściwemu marszałko-

wi. Sprawozdanie to przekazywane będzie

elektronicznie do BDO za pomocą indywi-

dualnego konta, pierwszy raz do 15 marca

2016 r. za 2015 r. Do powyższego terminu

ma zastosowanie art. 57 par. 4 i 5 k.p.a., co

oznacza, że jeżeli 15 marca przypadnie na

dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni

dzień terminu uważa się najbliższy następ-

ny dzień powszedni. Istotne jest przy tym,

że termin ten jest zachowany, jeżeli przed

upływem 15 marca pismo zostanie wysłane

w formie dokumentu elektronicznego do

organu administracji publicznej, a nadawca

otrzymał urzędowe poświadczenie odbioru.

Przekroczenie powyższego terminu skut-

kuje wymierzeniem administracyjnej kary

pieniężnej w wysokości 500 zł, a ponadto

zakreśleniem nie krótszego niż 14-dniowy

terminu do wykonania obowiązku złożenia

sprawozdania. Jeżeli przed wydaniem decy-

zji WIOŚ podmiot przedłoży sprawozdanie,

wówczas określenie terminu staje się bez-

przedmiotowe. Nie oznacza to jednak od-

stąpienia przez WIOŚ od wymierzenia kary.

Jeżeli jednak podmiot nie złoży sprawozda-

nia także w terminie zakreślonym w treści

decyzji WIOŚ, wówczas naraża się na ko-

lejną karę, tym razem w kwocie 2000 zł.

Kara ta może być wielokrotnie wymierzana,

przy czym określono maksymalną łącz-

ną wysokość kary wynikającej z art. 200

ust. 1 i ust. 4 n.u.o. w danym roku kalen-

darzowym na kwotę 8500 zł. Oznacza to,

że WIOŚ może maksymalnie 5 razy w roku

wyznaczać dodatkowy termin na złożenie

sprawozdania i wymierzać karę.

Powyższe kary będą miały zastosowanie

pierwszy raz do sprawozdań za 2015 r.

wprowadzanych do BDO. Z kolei do spra-

wozdań za lata 2012–2014 zgodnie z prze-

pisem przejściowym art. 237 n.u.o. należy

stosować dotychczasowe s.u.o., z tym że

ten, kto wbrew obowiązkowi nie sporządza

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

3 / 8

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

i nie przekazuje wymienionych w art. 237

ust. 1 n.u.o. zbiorczych zestawień danych,

sprawozdań lub wykazu zakładów przetwa-

rzania lub wykonuje ten obowiązek nie-

terminowo lub niezgodnie ze stanem rze-

czywistym, podlega karze, o której mowa

w omawianym w tym miejscu art. 200

n.u.o. Przy czym należy zwrócić uwagę na

art. 240 ust. 5 n.u.o., na podstawie którego

do czasu utworzenia BDO stosuje się art. 22

ustawy z 11 maja 2001 r. o opakowaniach

i odpadach opakowaniowych (Dz.U. nr 63,

poz. 638 z późn. zm.; dalej: u.opak.). Według

tego przepisu karze grzywny podlega ten,

kto nie składa marszałkowi województwa

sprawozdań lub składa je niezgodne z doku-

mentami, niekompletne lub nieterminowo:

– w zakresie wymaganych na podstawie

art. 7 ust. 1 u.opak. sprawozdań OPAK-1,

OPAK-2 lub OPAK-3 dotyczących opako-

wań,

– w zakresie wymaganych na podstawie

art. 9 ust. 3 u.opak. sprawozdań OPAK-3

dotyczących opakowań wywiezionych

z produktami.

Art. 201.

[Uiszczanie kary]

1. Administracyjną karę pieniężną uiszcza
się w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o wymierzeniu administracyjnej kary
pieniężnej stała się ostateczna, na odrębny
rachunek bankowy właściwego odpowiednio
wojewódzkiego inspektora ochrony środo-
wiska.
2. Wpływy z administracyjnych kar pienięż-
nych wojewódzki inspektor ochrony
środowiska przekazuje na rachunek
bankowy Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie
do końca następnego miesiąca po upływie
każdego kwartału.

komentarz

Podmiot, w stosunku do którego WIOŚ wy-

mierzył administracyjną karę pieniężną,

zobowiązany jest do jej uiszczenia w ter-

minie 14 dni, od dnia, w którym decyzja

stała się ostateczna, czyli liczonych od dnia

następnego, przypadającego po upływie

ostatniego dnia, w którym podmiot był

uprawniony do wniesienia odwołania od

decyzji, a tego nie uczynił.

Wpłaty należy dokonać na odrębny rachu-

nek bankowy danego WIOŚ, a ten przeka-

zuje je na rachunek bankowy Narodowego

Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-

ki Wodnej (dalej: NFOŚiGW). Wpływy z ad-

ministracyjnych kar pieniężnych stanowią,

obok opłat za korzystanie ze środowiska,

przychody NFOŚiGW. Przepisy odnoszące

się do NFOŚiGW znajdują się w tytule VII

dziale II rozdział 4 p.o.ś. (art. 400–411a).

NFOŚiGW jest państwową osobą prawną,

nadzorowaną przez ministra środowiska.

Celem działania NFOŚiGW jest finansowa-

nie ochrony środowiska i gospodarki wod-

nej. Art. 400a p.o.ś. określa bardzo szeroki

zakres finasowania. Przykładowo finanso-

wanie obejmuje:

– w zakresie odpadów – wspomaganie reali-

zacji zadań przeciwdziałających nielegal-

nemu przemieszczaniu odpadów, koszty

gospodarowania odpadami z wypadków,

o których mowa w n.u.o., przedsięwzięcia

związane z gospodarką odpadami, wyko-

nywanie badań i pomiarów związanych

z odpadami, prowadzenie postępowań

administracyjnych oraz uczestniczenie

w postępowaniach przed sądami,

– działania polegające na zapobieganiu

i likwidowaniu poważnych awarii oraz

szkód górniczych, a także ich skutków,

przeciwdziałaniu klęskom żywiołowym

i likwidowanie ich skutków dla środo-

wiska,

– wspomaganie wykorzystania lokalnych

źródeł energii odnawialnej oraz wpro-

wadzania bardziej przyjaznych dla śro-

dowiska nośników energii,

– profilaktykę zdrowotną dzieci zamiesz-

kałych na obszarach, na których wystę-

pują przekroczenia standardów jakości

środowiska,

– edukację ekologiczną oraz propagowanie

działań proekologicznych i zasady zrów-

noważonego rozwoju,

– współfinansowanie projektów inwesty-

cyjnych, kosztów operacyjnych i działań

realizowanych z udziałem środków po-

chodzących z Unii Europejskiej niepod-

legających zwrotowi.

Finansowanie działalności odbywa się

m.in. przez:

– udzielanie oprocentowanych pożyczek,

w tym pożyczek przeznaczonych na za-

chowanie płynności finansowej przedsię-

wzięć współfinansowanych ze środków

Unii Europejskiej;

– udzielanie dotacji, w tym: a) dopłaty do

oprocentowania kredytów bankowych,

b) dokonywanie częściowych spłat kapi-

tału kredytów bankowych, c) dopłaty do

oprocentowania lub ceny wykupu obli-

gacji, d) dopłaty do demontażu pojazdów

wycofanych z eksploatacji.

Środki NFOŚ, przeznacza się m.in. na:

– zadania realizowane przez gminy i pod-

mioty związane: ze zbiórką odpadów za-

wierających substancje kontrolowane,

z odzyskiwaniem substancji kontrolowa-

nych, z gromadzeniem substancji kon-

trolowanych oraz z unieszkodliwianiem

substancji kontrolowanych,

– dofinansowanie przedsięwzięć i zadań

związanych z gospodarowaniem odpa-

dami, zapobieganiem powstawaniu od-

padów oraz edukację ekologiczną,

– finansowanie dopłat do demontażu po-

jazdów wycofanych z eksploatacji,

– utworzenie i wdrażanie bazy danych

o produktach i opakowaniach oraz o go-

spodarce odpadami (BDO), o której mowa

w n.u.o.

Art. 202.

[Ordynacja podatkowa]

W sprawach dotyczących administracyjnych
kar pieniężnych stosuje się odpowiednio
przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), z tym że
uprawnienia organu podatkowego przysłu-
gują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony
środowiska.

komentarz

Przepisy działu III ustawy z 29 sierpnia

1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.

z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: u.o.p.)

mają odpowiednie zastosowanie w spra-

wach dotyczących administracyjnych kar

pieniężnych wynikających z n.u.o. Najważ-

niejsze, z punktu widzenia n.u.o., przepisy

działu III u.o.p. (art. 21–119) dotyczą odrocze-

nia terminu płatności (art. 48 u.o.p.), odsetek

za zwłokę (art. 53–58 u.o.p.), ulg w spłacie zo-

bowiązań (art. 67a–67e u.o.p.), przedawnie-

nia (art. 68–71 u.o.p.) oraz odpowiedzialności

osób trzecich (art. 107–119 u.o.p.).

Z powyższych regulacji wynika, iż:

– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-

kach uzasadnionych ważnym interesem

podmiotu lub interesem publicznym,

może odroczyć termin płatności (art. 48

par. 1 u.o.p.), od zaległej administracyj-

nej kary pieniężnej naliczane są odsetki

za zwłokę jak od zaległości podatkowych

(art. 53 par. 1 u.o.p.), a podmiot ma wpłacać

je bez wezwania WIOŚ (art. 55 par. 1 u.o.p.);

jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty

zaległej kary wraz z odsetkami za zwłokę,

wpłatę tę zalicza się proporcjonalnie na

poczet kary oraz kwoty odsetek za zwłokę

w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozo-

staje kwota zaległej kary do kwoty odsetek

za zwłokę (art. 55 par. 2 u.o.p.),

– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-

kach uzasadnionych ważnym interesem

podmiotu lub interesem publicznym,

może: 1) odroczyć termin płatności kary

lub rozłożyć zapłatę kary na raty, 2) odro-

czyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległej

kary wraz z odsetkami za zwłokę, 3) umo-

rzyć w całości lub w części zaległą karę lub

odsetki za zwłokę; umorzenie zaległej ad-

ministracyjnej kary pieniężnej powodu-

je również umorzenie odsetek za zwłokę

w całości lub w takiej części, w jakiej zosta-

ła umorzona zaległa kara (art. 67a u.o.p.),

– zobowiązanie do zapłaty administracyjnej

kary pieniężnej przedawnia się z upły-

wem 5 lat, licząc od końca roku kalen-

darzowego, w którym upłynął termin

płatności kary (art. 70 par. 1 u.o.p.), z tym

że WIOŚ ma 3 lata na doręczenie decy-

zji o nałożeniu kary (art. 68 par. 1 u.o.p.),

– odpowiedzialność osób trzecich za zaległe

administracyjne kary pieniężne nałożone

na dany podmiot obejmuje cały majątek

tychże osób, odpowiadających solidarnie

z podmiotem, a także z następcą prawnym

podmiotu za przejęte przez niego zale-

głości podatkowe (art. 107 par. 1 i par. 1a

u.o.p.); o odpowiedzialności osoby trzeciej

WIOŚ orzeka w drodze decyzji (art. 108

par. 1 u.o.p.); co do osób trzecich odpo-

wiadających całym swoim majątkiem so-

lidarnie z podmiotem działającym wbrew

regulacjom n.u.o., to w szczególności:

członek rodziny prowadzącego dzia-

łalność gospodarzą odpowiada solidar-

nie z nim za zaległe kary wynikające

z tej działalności i powstałe w okresie,

gdy stale współdziałał z podmiotem

w jej wykonywaniu, osiągając korzyści

z prowadzonej przez niego działalności

(art. 111 par. 1 u.o.p.),

nabywca przedsiębiorstwa lub zorga-

nizowanej części przedsiębiorstwa od-

powiada solidarnie z podmiotem za

powstałe do dnia nabycia zaległe kary

związane z prowadzoną działalnością

gospodarczą, chyba że przy zachowaniu

należytej staranności nie mógł wiedzieć

o tych zaległościach (art. 112 par. 1 u.o.p.),

jednoosobowa spółka kapitałowa po-

wstała w wyniku przekształcenia

przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną

odpowiada solidarnie z tą osobą fizycz-

ną za powstałe do dnia przekształcenia

zaległe kary przedsiębiorcy związane

z prowadzoną działalnością gospodar-

czą (art. 112b u.o.p.),

wspólnik spółki cywilnej, jawnej, part-

nerskiej oraz komplementariusz spółki

komandytowej albo komandytowo-ak-

cyjnej odpowiada solidarnie ze spółką

i z pozostałymi wspólnikami za zaległe

kary spółki (art. 115 par. 1 u.o.p.),

członkowie zarządu odpowiadają solidar-

nie za zaległe kary spółki z ograniczoną

odpowiedzialnością, spółki z ograniczo-

ną odpowiedzialnością w organizacji,

spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w or-

ganizacji, jeżeli egzekucja z majątku

spółki okazała się w całości lub w czę-

ści bezskuteczna (art. 116 par. 1 u.o.p.),

członkowie organów zarządzających

osobami prawnymi innymi niż spółki

za zaległe kary tychże osób prawnych

odpowiadają solidarnie (art. 116a u.o.p.).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy

z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym

od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74,

poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) kar, opłat

i odszkodowań oraz odsetek od tych zobo-

wiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów

w zakresie ochrony środowiska nie zalicza się

do kosztów uzyskania przychodu. Identycz-

na regulacja występuje w art. 23 ust. 1 pkt 16

ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-

wym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r.

poz. 361 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f.). W związ-

ku z tym podmioty, w stosunku do których

ma zastosowanie u.p.d.o.p. albo u.p.d.o.f., nie

mogą zaliczyć administracyjnej kary pienięż-

nej w koszty uzyskania przychodu.

DZIAŁ XI

Zmiany w przepisach

obowiązujących,

przepisy przejściowe,

dostosowujące

i końcowe

Rozdział 1

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 203.

[Zastąpienie starej ustawy

o odpadach]

Ilekroć w obowiązujących przepisach jest
mowa o ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach – należy przez to rozumieć
ustawę z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

komentarz

Od 23 stycznia 2013 r. obowiązuje n.u.o.,

a przestała obowiązywać s.u.o. Nowa usta-

wa zmieniła też merytorycznie niektóre

ustawy i przy tej okazji jest już w nich od-

wołanie do n.u.o. zamiast do s.u.o. Nato-

miast wszędzie tam, gdzie w obowiązują-

cych przepisach jest nadal mowa o s.u.o.,

to należy przez to rozumieć n.u.o. zgodnie

z art. 203 n.u.o.

Art. 204–206 i 208–221

[Zmiany

ustaw – pominięto]

komentarz

N.u.o. zmieniła następujące ustawy (w na-

wiasie podano stosowane w komentarzu

skróty):

– z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym

od osób fizycznych (u.p.d.o.f.),

– z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym

od osób prawnych (u.p.d.o.p.),

– z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-

stości i porządku w gminach (u.cz.i.p.),

– z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony

środowiska (p.o.ś.),

– z 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpa-

dach opakowaniowych (u.opak.),

– z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przed-

siębiorców w zakresie gospodarowania

niektórymi odpadami oraz o opłacie pro-

duktowej (u.prod.),

– z 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (p.w.),

– z 6 września 2001 r. o transporcie dro-

gowym (u.t.d.),

– z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-

spodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.),

– z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-

dów wycofanych z eksploatacji (u.r.p.),

– z 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elek-

trycznym i elektronicznym (u.s.e.e.),

– z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo-

wej (u.o.s.),

– z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szko-

dom w środowisku i ich naprawie (u.sz.),

– z 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym

przemieszczaniu odpadów (u.m.p.o.),

– z 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobyw-

czych (u.o.w.),

– z 3 października 2008 r. o udostępnianiu

informacji o środowisku i jego ochronie,

udziale społeczeństwa w ochronie środo-

wiska oraz o ocenach oddziaływania na

środowisko (u.o.o.ś.),

– z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-

mulatorach (u.b.a.)

– z 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne

i górnicze (p.g.g.).

Niniejszy komentarz nie odnosi się do

wprowadzonych zmian w powyżej wymie-

nionych ustawach, poza częścią zmian do

p.o.ś., które zostały wprowadzone przez

poniżej omówiony art. 207 n.u.o.

Art. 207.

[Zmiany ustawy – Prawo

ochrony środowiska]

W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.) wprowadza się nastę-
pujące zmiany:
pkt 1 zmian p.o.ś.
w art. 3:
a) pkt 12 otrzymuje brzmienie:
„12) odpadach – rozumie się przez to odpady
w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21);”
b) pkt 17 otrzymuje brzmienie:
„17) PCB – rozumie się przez to substancje,
o których mowa w art. 3 pkt 17 ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;”

komentarz

Definicje w p.o.ś. dotyczące odpadów i PCB

odsyłają do definicji tych pojęć podanych

w n.u.o., które zostały omówione w I części

komentarza do n.u.o.

pkt 2 zmian p.o.ś.
w art. 147 po ust. 3 dodaje się ust. 3a
w brzmieniu:
„3a. Jeżeli wykonane przez prowadzącego
instalację do termicznego przekształca-
nia odpadów pomiary wykażą, że zostały
przekroczone dopuszczalne wielkości emisji
do wód, ustanowione w odrębnych przepi-
sach, prowadzący instalację jest obowiązany
w ciągu 24 godzin od momentu stwierdzenia
przekroczenia tych emisji powiadomić o tym
organ ochrony środowiska właściwy do
wydania pozwolenia wodnoprawnego albo
pozwolenia zintegrowanego.”

komentarz

Nowy art. 147 ust. 3a p.o.ś. zobowiązuje

prowadzącego instalację do termicznego

przekształcania odpadów, aby o wykaza-

nych w pomiarach przekroczeniach do-

puszczalnej jakości ścieków z oczyszcza-

nia gazów odlotowych wprowadzanych do

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

i nie przekazuje wymienionych w art. 237

ust. 1 n.u.o. zbiorczych zestawień danych,

sprawozdań lub wykazu zakładów przetwa-

rzania lub wykonuje ten obowiązek nie-

terminowo lub niezgodnie ze stanem rze-

czywistym, podlega karze, o której mowa

w omawianym w tym miejscu art. 200

n.u.o. Przy czym należy zwrócić uwagę na

art. 240 ust. 5 n.u.o., na podstawie którego

do czasu utworzenia BDO stosuje się art. 22

ustawy z 11 maja 2001 r. o opakowaniach

i odpadach opakowaniowych (Dz.U. nr 63,

poz. 638 z późn. zm.; dalej: u.opak.). Według

tego przepisu karze grzywny podlega ten,

kto nie składa marszałkowi województwa

sprawozdań lub składa je niezgodne z doku-

mentami, niekompletne lub nieterminowo:

– w zakresie wymaganych na podstawie

art. 7 ust. 1 u.opak. sprawozdań OPAK-1,

OPAK-2 lub OPAK-3 dotyczących opako-

wań,

– w zakresie wymaganych na podstawie

art. 9 ust. 3 u.opak. sprawozdań OPAK-3

dotyczących opakowań wywiezionych

z produktami.

Art. 201.

[Uiszczanie kary]

komentarz

Podmiot, w stosunku do którego WIOŚ wy-

mierzył administracyjną karę pieniężną,

zobowiązany jest do jej uiszczenia w ter-

minie 14 dni, od dnia, w którym decyzja

stała się ostateczna, czyli liczonych od dnia

następnego, przypadającego po upływie

ostatniego dnia, w którym podmiot był

uprawniony do wniesienia odwołania od

decyzji, a tego nie uczynił.

Wpłaty należy dokonać na odrębny rachu-

nek bankowy danego WIOŚ, a ten przeka-

zuje je na rachunek bankowy Narodowego

Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-

ki Wodnej (dalej: NFOŚiGW). Wpływy z ad-

ministracyjnych kar pieniężnych stanowią,

obok opłat za korzystanie ze środowiska,

przychody NFOŚiGW. Przepisy odnoszące

się do NFOŚiGW znajdują się w tytule VII

dziale II rozdział 4 p.o.ś. (art. 400–411a).

NFOŚiGW jest państwową osobą prawną,

nadzorowaną przez ministra środowiska.

Celem działania NFOŚiGW jest finansowa-

nie ochrony środowiska i gospodarki wod-

nej. Art. 400a p.o.ś. określa bardzo szeroki

zakres finasowania. Przykładowo finanso-

wanie obejmuje:

– w zakresie odpadów – wspomaganie reali-

zacji zadań przeciwdziałających nielegal-

nemu przemieszczaniu odpadów, koszty

gospodarowania odpadami z wypadków,

o których mowa w n.u.o., przedsięwzięcia

związane z gospodarką odpadami, wyko-

nywanie badań i pomiarów związanych

z odpadami, prowadzenie postępowań

administracyjnych oraz uczestniczenie

w postępowaniach przed sądami,

– działania polegające na zapobieganiu

i likwidowaniu poważnych awarii oraz

szkód górniczych, a także ich skutków,

przeciwdziałaniu klęskom żywiołowym

i likwidowanie ich skutków dla środo-

wiska,

– wspomaganie wykorzystania lokalnych

źródeł energii odnawialnej oraz wpro-

wadzania bardziej przyjaznych dla śro-

dowiska nośników energii,

– profilaktykę zdrowotną dzieci zamiesz-

kałych na obszarach, na których wystę-

pują przekroczenia standardów jakości

środowiska,

– edukację ekologiczną oraz propagowanie

działań proekologicznych i zasady zrów-

noważonego rozwoju,

– współfinansowanie projektów inwesty-

cyjnych, kosztów operacyjnych i działań

realizowanych z udziałem środków po-

chodzących z Unii Europejskiej niepod-

legających zwrotowi.

Finansowanie działalności odbywa się

m.in. przez:

– udzielanie oprocentowanych pożyczek,

w tym pożyczek przeznaczonych na za-

chowanie płynności finansowej przedsię-

wzięć współfinansowanych ze środków

Unii Europejskiej;

– udzielanie dotacji, w tym: a) dopłaty do

oprocentowania kredytów bankowych,

b) dokonywanie częściowych spłat kapi-

tału kredytów bankowych, c) dopłaty do

oprocentowania lub ceny wykupu obli-

gacji, d) dopłaty do demontażu pojazdów

wycofanych z eksploatacji.

Środki NFOŚ, przeznacza się m.in. na:

– zadania realizowane przez gminy i pod-

mioty związane: ze zbiórką odpadów za-

wierających substancje kontrolowane,

z odzyskiwaniem substancji kontrolowa-

nych, z gromadzeniem substancji kon-

trolowanych oraz z unieszkodliwianiem

substancji kontrolowanych,

– dofinansowanie przedsięwzięć i zadań

związanych z gospodarowaniem odpa-

dami, zapobieganiem powstawaniu od-

padów oraz edukację ekologiczną,

– finansowanie dopłat do demontażu po-

jazdów wycofanych z eksploatacji,

– utworzenie i wdrażanie bazy danych

o produktach i opakowaniach oraz o go-

spodarce odpadami (BDO), o której mowa

w n.u.o.

Art. 202.

[Ordynacja podatkowa]

komentarz

Przepisy działu III ustawy z 29 sierpnia

1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.

z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: u.o.p.)

mają odpowiednie zastosowanie w spra-

wach dotyczących administracyjnych kar

pieniężnych wynikających z n.u.o. Najważ-

niejsze, z punktu widzenia n.u.o., przepisy

działu III u.o.p. (art. 21–119) dotyczą odrocze-

nia terminu płatności (art. 48 u.o.p.), odsetek

za zwłokę (art. 53–58 u.o.p.), ulg w spłacie zo-

bowiązań (art. 67a–67e u.o.p.), przedawnie-

nia (art. 68–71 u.o.p.) oraz odpowiedzialności

osób trzecich (art. 107–119 u.o.p.).

Z powyższych regulacji wynika, iż:

– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-

kach uzasadnionych ważnym interesem

podmiotu lub interesem publicznym,

może odroczyć termin płatności (art. 48

par. 1 u.o.p.), od zaległej administracyj-

nej kary pieniężnej naliczane są odsetki

za zwłokę jak od zaległości podatkowych

(art. 53 par. 1 u.o.p.), a podmiot ma wpłacać

je bez wezwania WIOŚ (art. 55 par. 1 u.o.p.);

jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty

zaległej kary wraz z odsetkami za zwłokę,

wpłatę tę zalicza się proporcjonalnie na

poczet kary oraz kwoty odsetek za zwłokę

w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozo-

staje kwota zaległej kary do kwoty odsetek

za zwłokę (art. 55 par. 2 u.o.p.),

– WIOŚ, na wniosek podmiotu, w przypad-

kach uzasadnionych ważnym interesem

podmiotu lub interesem publicznym,

może: 1) odroczyć termin płatności kary

lub rozłożyć zapłatę kary na raty, 2) odro-

czyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległej

kary wraz z odsetkami za zwłokę, 3) umo-

rzyć w całości lub w części zaległą karę lub

odsetki za zwłokę; umorzenie zaległej ad-

ministracyjnej kary pieniężnej powodu-

je również umorzenie odsetek za zwłokę

w całości lub w takiej części, w jakiej zosta-

ła umorzona zaległa kara (art. 67a u.o.p.),

– zobowiązanie do zapłaty administracyjnej

kary pieniężnej przedawnia się z upły-

wem 5 lat, licząc od końca roku kalen-

darzowego, w którym upłynął termin

płatności kary (art. 70 par. 1 u.o.p.), z tym

że WIOŚ ma 3 lata na doręczenie decy-

zji o nałożeniu kary (art. 68 par. 1 u.o.p.),

– odpowiedzialność osób trzecich za zaległe

administracyjne kary pieniężne nałożone

na dany podmiot obejmuje cały majątek

tychże osób, odpowiadających solidarnie

z podmiotem, a także z następcą prawnym

podmiotu za przejęte przez niego zale-

głości podatkowe (art. 107 par. 1 i par. 1a

u.o.p.); o odpowiedzialności osoby trzeciej

WIOŚ orzeka w drodze decyzji (art. 108

par. 1 u.o.p.); co do osób trzecich odpo-

wiadających całym swoim majątkiem so-

lidarnie z podmiotem działającym wbrew

regulacjom n.u.o., to w szczególności:

członek rodziny prowadzącego dzia-

łalność gospodarzą odpowiada solidar-

nie z nim za zaległe kary wynikające

z tej działalności i powstałe w okresie,

gdy stale współdziałał z podmiotem

w jej wykonywaniu, osiągając korzyści

z prowadzonej przez niego działalności

(art. 111 par. 1 u.o.p.),

nabywca przedsiębiorstwa lub zorga-

nizowanej części przedsiębiorstwa od-

powiada solidarnie z podmiotem za

powstałe do dnia nabycia zaległe kary

związane z prowadzoną działalnością

gospodarczą, chyba że przy zachowaniu

należytej staranności nie mógł wiedzieć

o tych zaległościach (art. 112 par. 1 u.o.p.),

jednoosobowa spółka kapitałowa po-

wstała w wyniku przekształcenia

przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną

odpowiada solidarnie z tą osobą fizycz-

ną za powstałe do dnia przekształcenia

zaległe kary przedsiębiorcy związane

z prowadzoną działalnością gospodar-

czą (art. 112b u.o.p.),

wspólnik spółki cywilnej, jawnej, part-

nerskiej oraz komplementariusz spółki

komandytowej albo komandytowo-ak-

cyjnej odpowiada solidarnie ze spółką

i z pozostałymi wspólnikami za zaległe

kary spółki (art. 115 par. 1 u.o.p.),

członkowie zarządu odpowiadają solidar-

nie za zaległe kary spółki z ograniczoną

odpowiedzialnością, spółki z ograniczo-

ną odpowiedzialnością w organizacji,

spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w or-

ganizacji, jeżeli egzekucja z majątku

spółki okazała się w całości lub w czę-

ści bezskuteczna (art. 116 par. 1 u.o.p.),

członkowie organów zarządzających

osobami prawnymi innymi niż spółki

za zaległe kary tychże osób prawnych

odpowiadają solidarnie (art. 116a u.o.p.).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a ustawy

z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym

od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74,

poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) kar, opłat

i odszkodowań oraz odsetek od tych zobo-

wiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów

w zakresie ochrony środowiska nie zalicza się

do kosztów uzyskania przychodu. Identycz-

na regulacja występuje w art. 23 ust. 1 pkt 16

ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-

wym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r.

poz. 361 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f.). W związ-

ku z tym podmioty, w stosunku do których

ma zastosowanie u.p.d.o.p. albo u.p.d.o.f., nie

mogą zaliczyć administracyjnej kary pienięż-

nej w koszty uzyskania przychodu.

DZIAŁ XI

Zmiany w przepisach

obowiązujących,

przepisy przejściowe,

dostosowujące

i końcowe

Rozdział 1

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 203.

[Zastąpienie starej ustawy

o odpadach]

Ilekroć w obowiązujących przepisach jest
mowa o ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach – należy przez to rozumieć
ustawę z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

komentarz

Od 23 stycznia 2013 r. obowiązuje n.u.o.,

a przestała obowiązywać s.u.o. Nowa usta-

wa zmieniła też merytorycznie niektóre

ustawy i przy tej okazji jest już w nich od-

wołanie do n.u.o. zamiast do s.u.o. Nato-

miast wszędzie tam, gdzie w obowiązują-

cych przepisach jest nadal mowa o s.u.o.,

to należy przez to rozumieć n.u.o. zgodnie

z art. 203 n.u.o.

Art. 204–206 i 208–221

[Zmiany

ustaw – pominięto]

komentarz

N.u.o. zmieniła następujące ustawy (w na-

wiasie podano stosowane w komentarzu

skróty):

– z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym

od osób fizycznych (u.p.d.o.f.),

– z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym

od osób prawnych (u.p.d.o.p.),

– z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-

stości i porządku w gminach (u.cz.i.p.),

– z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony

środowiska (p.o.ś.),

– z 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpa-

dach opakowaniowych (u.opak.),

– z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przed-

siębiorców w zakresie gospodarowania

niektórymi odpadami oraz o opłacie pro-

duktowej (u.prod.),

– z 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (p.w.),

– z 6 września 2001 r. o transporcie dro-

gowym (u.t.d.),

– z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-

spodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.),

– z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-

dów wycofanych z eksploatacji (u.r.p.),

– z 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elek-

trycznym i elektronicznym (u.s.e.e.),

– z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo-

wej (u.o.s.),

– z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szko-

dom w środowisku i ich naprawie (u.sz.),

– z 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym

przemieszczaniu odpadów (u.m.p.o.),

– z 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobyw-

czych (u.o.w.),

– z 3 października 2008 r. o udostępnianiu

informacji o środowisku i jego ochronie,

udziale społeczeństwa w ochronie środo-

wiska oraz o ocenach oddziaływania na

środowisko (u.o.o.ś.),

– z 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i aku-

mulatorach (u.b.a.)

– z 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne

i górnicze (p.g.g.).

Niniejszy komentarz nie odnosi się do

wprowadzonych zmian w powyżej wymie-

nionych ustawach, poza częścią zmian do

p.o.ś., które zostały wprowadzone przez

poniżej omówiony art. 207 n.u.o.

Art. 207.

[Zmiany ustawy – Prawo

ochrony środowiska]

komentarz

Definicje w p.o.ś. dotyczące odpadów i PCB

odsyłają do definicji tych pojęć podanych

w n.u.o., które zostały omówione w I części

komentarza do n.u.o.

komentarz

Nowy art. 147 ust. 3a p.o.ś. zobowiązuje

prowadzącego instalację do termicznego

przekształcania odpadów, aby o wykaza-

nych w pomiarach przekroczeniach do-

puszczalnej jakości ścieków z oczyszcza-

nia gazów odlotowych wprowadzanych do

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

4 / 8

komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

wód powiadomił w ciągu 24 godzin organ

ochrony środowiska właściwy do wydania

pozwolenia wodnoprawnego albo pozwo-

lenia zintegrowanego.

Organem tym jest odpowiednio starosta/

prezydent miasta na prawach powiatu,

marszałek województwa albo RDOŚ.

W tym przypadku mają zastosowanie prze-

pisy dotyczące jakości ścieków i ich pomia-

rów określone w rozporządzeniu ministra

środowiska z 24 lipca 2006 r. w sprawie wa-

runków, jakie należy spełnić przy wprowa-

dzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz

w sprawie substancji szczególnie szkodli-

wych dla środowiska wodnego (Dz.U. nr 137,

poz. 984 z poźn. zm.).

W załączniku nr 5 do tego rozporządzenia

określone są najwyższe dopuszczalne warto-

ści wskaźników zanieczyszczeń dla ścieków

z oczyszczania gazów odlotowych z proce-

su termicznego przekształcania odpadów.

Według par. 9 tego rozporządzenia spełnie-

nie tych warunków ocenia się na podstawie

pomiarów ilości i jakości ścieków. Pomiarów

dokonuje się: 1) w sposób ciągły – dla pH,

temperatury i przepływu; 2) raz na dobę

– dla zawiesin ogólnych; 3) co najmniej raz

na miesiąc – dla rtęci, kadmu, talu, arse-

nu, ołowiu, chromu, miedzi, niklu, cynku

i ich związków; 4) co najmniej raz na sześć

miesięcy – dla dioksyn i furanów, z tym że

w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji

instalacji – co najmniej raz na trzy miesiące.

Według par. 10 tego rozporządzenia ścieki

takie odpowiadają tym warunkom, jeżeli

w ciągu roku 1) 95 proc. i 100 proc. zmie-

rzonych wartości zawiesin ogólnych nie

przekracza odpowiednio najwyższych do-

puszczalnych wartości tego wskaźnika, 2)

nie więcej niż jeden wynik pomiaru zawar-

tości metali ciężkich przekracza najwyższe

dopuszczalne wartości tych wskaźników,

3) wyniki dwukrotnych pomiarów dioksyn

i furanów nie przekraczają najwyższych

dopuszczalnych wartości tych wskaźników.

Natomiast jeżeli takie ścieki są oczyszczane

razem ze ściekami z innych źródeł miej-

scowych, aby sprawdzić zgodność z naj-

wyższymi dopuszczalnymi wartościami

wskaźników zanieczyszczeń określonymi

w załączniku nr 5 do tego rozporządzenia,

z wyłączeniem temperatury i pH, to według

par. 9 ust. 4 tego rozporządzenia należy, na

podstawie pomiarów, przeprowadzić obli-

czenia bilansu masy w celu wyznaczenia

we wprowadzanych oczyszczonych ściekach

wartości wskaźników zanieczyszczeń, jakie

mogą zostać przypisane ściekom powsta-

jącym z oczyszczania gazów odlotowych.

Przepisów tych w zakresie pomiarów nie

stosuje się, jeżeli wymagania w zakresie

pomiarów ilości i jakości ścieków zostały

określone w pozwoleniu wodnoprawnym

albo pozwoleniu zintegrowanym.

W związku z tym, że prowadzący instalację

do termicznego przekształcania odpadów

jest obowiązany do wykonywania pomiarów

ścieków z oczyszczania gazów odlotowych,

to według art. 147a p.o.ś. musi zapewnić ich

wykonanie przez określone w tym przepisie

akredytowane laboratorium lub certyfiko-

waną jednostkę badawczą, ale może też po-

miary wykonać we własnym laboratorium,

jeżeli jest ono objęte systemem zarządzania

jakością, na który posiada certyfikat.

Według art. 298–308 p.o.ś. administracyjną

karę pieniężną nałoży WIOŚ w przypad-

ku wykazanych w pomiarach przekroczeń

(kara za każdą dobę aż do wykazania braku

przekroczeń). Natomiast gdy jest brak wy-

maganych pomiarów, pomiary ciągłe nie

są prowadzone przez rok kalendarzowy lub

pomiary nasuwają zastrzeżenia, albo gdy

pomiary nie są wykonane przez laborato-

rium określone w art. 147a p.o.ś., to WIOŚ:

1) przekroczenie warunków korzystania

ze środowiska określonych w pozwoleniu

stwierdza stosując odpowiednio art. 299–304

p.o.ś., 2) przyjmuje, że warunki korzystania

ze środowiska w zakresie wprowadzania

ścieków do wód określone w pozwoleniu

zostały przekroczone o 80 porc. – w przypad-

ku składu ścieków, w stopniu powodującym

zastosowanie maksymalnej stawki kary – w

przypadku stanu ścieków, o 10 proc. – w

przypadku ilości odprowadzanych ścieków.

pkt 3 zmian p.o.ś.
po art. 180 dodaje się art. 180a w brzmieniu:
„Art. 180a. Pozwolenie na wytwarzanie
odpadów jest wymagane do wytwarzania
odpadów:

1) o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przy-
padku odpadów niebezpiecznych lub
2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie
– w przypadku odpadów innych niż niebez-
pieczne.”

komentarz

Dodany do p.o.ś. nowy art. 180a oraz zmie-

nione art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś. obecnie,

inaczej niż dotychczas, kompleksowo re-

gulują w jednej ustawie zagadnienia doty-

czące pozwoleń na wytwarzanie odpadów.

Nowy art. 180a p.o.ś. należy czytać łącznie

z dotychczasowym art. 180 p.o.ś.:

„Eksploatacja instalacji powodująca:

1) wprowadzanie gazów lub pyłów do po-

wietrza,

2) wprowadzanie ścieków do wód lub do

ziemi,

3) wytwarzanie odpadów,

jest dozwolona po uzyskaniu pozwolenia,

jeżeli jest ono wymagane.”

Tak więc prowadzący daną instalację musi

posiadać pozwolenie na wytwarzanie od-

padów w związku z jej eksploatacją, jeżeli

wytwarza je o łącznej dla tej instalacji ma-

sie powyżej progów określonych w art. 180a

p.o.ś., tak jak dotychczas w art. 17 ust. 2

s.u.o., w wysokości:

– 1 tona/rok – w przypadku odpadów nie-

bezpiecznych lub

– 5000 ton/rok – w przypadku odpadów

innych niż niebezpieczne.

Chociaż progi są te same jak poprzednio, to

jednak istotnie zmieniły się od 23 stycznia

2013 r. zasady uwzględniania odpadów we

wniosku i w samym pozwoleniu, o czym

poniżej.

W tym zakresie stanowisko resortu śro-

dowiska z 10 lipca 2013 r. jest następujące:

„Wówczas w przypadku eksploatacji instala-

cji (nieobjętej koniecznością uzyskania po-

zwolenia zintegrowanego), w wyniku której

wytwarzane są odpady niebezpieczne i od-

pady inne niż niebezpieczne, przekroczenie

wskazanych wyżej ilości odpadów dla co naj-

wyżej jednego z tych typów odpadów powo-

duje konieczność uzyskania pozwolenia na

wytwarzanie odpadów, które obejmuje oba

typy odpadów, również ten, dla którego po-

dany powyżej próg nie został przekroczony:

1) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-

rzane są odpady niebezpieczne w ilości

powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady inne

niż niebezpieczne w ilości poniżej 5 tys.

Mg odpadów – wówczas w pozwoleniu

należy zawrzeć zarówno informację o od-

padach niebezpiecznych jak i o odpadach

innych niż niebezpieczne,

2) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-

rzane są odpady niebezpieczne w ilo-

ści poniżej 1 Mg rocznie oraz odpady

inne niż niebezpieczne w ilości powy-

żej 5 tys. Mg – wówczas analogicznie jak

w pkt 1, w pozwoleniu należy zawrzeć

zarówno informację o odpadach niebez-

piecznych jak i o odpadach innych niż

niebezpieczne,

3) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-

rzane są odpady niebezpieczne w ilo-

ści powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady

inne niż niebezpieczne w ilości powyżej

5 tys. Mg – wówczas w pozwoleniu należy

zawrzeć zarówno informację o odpadach

niebezpiecznych jak i o odpadach innych

niż niebezpieczne.”

Stanowisko to jest niekontrowersyjne

w pkt 3, ale w zakresie pkt 1 i 2 jest nad-

miernie rygorystyczne biorąc pod uwagę

literalne brzmienie przepisu oraz kierunek

zmian polegający na braku kontynuacji

w n.u.o. przepisu odpowiadającego swą tre-

ścią przepisowi art. 17 ust. 3 s.u.o.

W art. 180a p.o.ś. nie znalazł się zapis z eta-

pu jego projektu o treści: „Pozwolenie na

wytwarzanie odpadów nie jest wymagane

w zakresie wytwarzania odpadów powsta-

jących w wyniku przetwarzania odpadów

...”. Dlatego w pozwoleniu uwzględnić na-

leży, tak jak dotychczas, zarówno odpady

pierwotnie wytworzone w danej instalacji

jak i wtórnie wytworzone w wyniku prze-

twarzania odpadów w tej instalacji, ale tyl-

ko w przypadku przekroczenia danego pro-

gu określonego w art. 180a p.o.ś.

Niezależnie od tego zezwolenie na przetwa-

rzanie odpadów oprócz rodzaju i masy od-

padów przewidywanych do przetworzenia

musi również określać (w związku z nowym

przepisem wprowadzonym w art. 43 ust. 2

pkt 2 n.u.o.) rodzaj i masę odpadów powsta-

jących w wyniku przetwarzania w okresie

roku niezależnie od ilości. Tak więc w przy-

padku odrębnych decyzji (pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów powstających w związ-

ku z eksploatacją instalacji i zezwolenia na

przetwarzanie odpadów w tej instalacji) do-

puszczalne rodzaje i masa odpadów wytwa-

rzanych w wyniku przetwarzania odpadów

w instalacji będzie się powtarzać w obu tych

decyzjach. Przy czym przewidziane są inne

kary za naruszenie pozwolenia, a inne za

naruszenie zezwolenia.

Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możli-

we jest, tak jak według s.u.o., aby zamiast

o dwie decyzje wnioskować o uwzględ-

nienie w pozwoleniu wymagań przewi-

dzianych dla zezwolenia na przetwarza-

nie odpadów. Można też w pozwoleniu

uwzględnić zezwolenie na zbieranie od-

padów. Przy czym taka decyzja łączna, tj.

pozwolenie na wytwarzanie odpadów, jest

jednocześnie odpowiednio zezwoleniem

na zbieranie odpadów lub zezwoleniem na

przetwarzanie odpadów, z tym że decyzję tę

wydaje organ właściwy do wydania zezwo-

lenia na przetwarzanie odpadów. Dotyczy

to również pozwolenia zintegrowanego

obejmującego zbieranie odpadów lub ich

przetwarzanie. Według wyjaśnień resortu

środowiska z 2 października 2013 r. doty-

czących przepisów n.u.o. w zakresie zbie-

rania i przetwarzania odpadów, w decyzji

łącznej mogą być uwzględnione wymogi

dla zezwolenia na przetwarzanie odpa-

dów poza instalacją objętą pozwoleniem

na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza

instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza

też decyzji łącznej do terenu, na którym

eksploatowana jest instalacja objęta po-

zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-

szerza np. na cały kraj kompetencji organu,

która ograniczona jest na podstawie ogól-

nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości

miejscowej danego organu. Dla przykładu:

marszałek województwa w łącznej decy-

zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-

nie i przetwarzanie odpadów dla różnych

miejsc, ale wyłącznie na terenie danego

województwa swojej właściwości.

Do art. 180a p.o.ś. nie został przeniesiony

z art. 17 ust. 3 s.u.o. przepis, że „w pozwo-

leniu uwzględnia się wszystkie odpady wy-

twarzane przez danego wytwórcę w danym

miejscu”. Tak więc w pozwoleniu dla da-

nej instalacji należy uwzględniać wyłącz-

nie odpady wytwarzane w związku z jej

eksploatacją. Stwarza to często problemy

przy sporządzaniu wniosku o wydanie po-

zwolenia jak i przy jego wydawaniu z kil-

ku przyczyn:

– zastosowane w art. 180a p.o.ś. słowa „lub”

pomiędzy pkt 1 (próg 1 t/rok dla odpadów

niebezpiecznych) i pkt 2 (próg 5 tys. t/rok

dla odpadów innych niż niebezpieczne)

zobowiązującymi do posiadania pozwo-

lenia nie daje podstaw, jak powyżej wska-

zano, do tego, aby w pozwoleniu oprócz

odpadów przekraczających dany próg

uwzględniać też te nieprzekraczające

progu, gdyż ustawodawca nie dodał, że

w pozwoleniu uwzględnia się wszystkie

odpady wytwarzane przez danego wy-

twórcę w danej instalacji;

– sumowanie masy odpadów do porównania

z progami powinno być odrębne dla każ-

dej instalacji i w pozwoleniu określa się

ilości poszczególnych rodzajów odpadów

dla każdej instalacji odrębnie, tymczasem

gospodarka odpadami w zakładzie zwykle

prowadzona jest wspólnie (np. jeden kon-

tener na dany rodzaj odpadów), bez po-

działu na instalacje i bez podziału na od-

pady z instalacji i wytworzone poza nimi;

– ewidencja odpadów w zakładzie jest

wspólna i nie musi być prowadzona z po-

działem na instalacje i inne, gdyż według

art. 70 n.u.o. posiadacz odpadów (a więc

też ich wytwórca) powinien prowadzić

kartę ewidencji odpadów dla każdego ro-

dzaju (kodu) odpadów odrębnie, z tym że

w przypadku zakładów – jedynie dla pier-

wotnie wytworzonych odpadów powinien

prowadzić odrębnie kartę ewidencji od-

padów dla każdego zakładu (adresu), co

wynika obecnie ze wzoru tej karty (rozpo-

rządzenie ministra środowiska z 8 grudnia

2010 r. w sprawie wzorów dokumentów

stosowanych na potrzeby ewidencji odpa-

dów – Dz.U. nr 249, poz. 1673), a dla wtór-

nie wytworzonych odpadów w wyniku

prowadzonego przez niego przetwarzania

(odzysku lub unieszkodliwiania) powinien

prowadzić odrębnie kartę ewidencji odpa-

dów dla każdej instalacji lub urządzenia

odpowiednio tak, aby mógł wykazać te

odpady w rocznym sprawozdaniu do mar-

szałka województwa, co wynika obecnie

ze wzoru takiego sprawozdania (rozporzą-

dzenie ministra środowiska z 8 grudnia

2010 r. w sprawie zakresu informacji oraz

wzorów formularzy służących do sporzą-

dzania i przekazywania zbiorczych zesta-

wień danych o odpadach – Dz.U. nr 249,

poz. 1674);

– podobnie przy przekazywaniu odpadów

danego rodzaju wystawiana jest jedna

karta przekazania odpadów bez podziału

na odpady pochodzące z różnych insta-

lacji w zakładzie albo spoza instalacji,

a więc przy wspólnym miejscu magazy-

nowania danego rodzaju odpadów w za-

kładzie nie wiadomo, z której instalacji

są to odpady;

– w pozwoleniu mogą być podane tylko od-

pady wytwarzane w związku z eksploata-

cją danej instalacji, ale ustalenie tego nie

zawsze jest jednoznaczne, gdyż według

definicji art. 3 p.o.ś. przez eksploatację

instalacji należy rozumieć użytkowanie

instalacji oraz utrzymywanie jej w spraw-

ności (Czy remont hali produkcyjnej albo

wymiana w niej świetlówki są związa-

ne z utrzymaniem instalacji produkcyj-

nej w sprawności?); natomiast przez in-

stalację należy rozumieć: a) stacjonarne

urządzenie techniczne, b) zespół stacjo-

narnych urządzeń technicznych powią-

zanych technologicznie, do których tytu-

łem prawnym dysponuje ten sam podmiot

i położonych na terenie jednego zakła-

du, c) budowle niebędące urządzeniami

technicznymi ani ich zespołami, których

(a, b, i c) eksploatacja może spowodować

emisję (czyli wytwarzanie odpadów); przy

tym nie jest definiowane w p.o.ś. i różnie

jest interpretowane słowo „stacjonarne”

przy urządzeniu w lit. a definicji instalacji

– często rozumie się przez to urządzenie

przytwierdzone do podłoża, ale bywa i tak

jak w stanowisku Komisji Europejskiej:

termin „stacjonarna” znaczy, iż instala-

cja powinna być stacjonarna jako całość

– czyli nieprzenośna z jednej lokalizacji do

drugiej – co jednakże nie wyklucza spod

regulacji zakładu i urządzeń, które moż-

na użytkować w ramach instalacji jako

sprzęt poruszający się).

Do art. 180a p.o.ś. nie został też przeniesiony

z art. 17 ust. 5 s.u.o. przepis, że w pozwole-

niu nie uwzględnia odpadów komunalnych,

odpadów z wypadków, odpadów powstałych

w wyniku klęsk żywiołowych oraz odpadów

powstałych w wyniku poważnej awarii lub

poważnej awarii przemysłowej, oraz że po-

zwolenia nie wymagają osoby fizyczne nie-

będące przedsiębiorcami oraz właściciele

pojazdów przekazujący pojazdy wycofane

z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzą-

cego stację demontażu lub przedsiębiorcy

prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

Warto mieć tu na uwadze, że na eksplo-

atację instalacji tzw. IPPC (wymienionych

obecnie w rozporządzeniu ministra środo-

wiska z 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów

instalacji mogących powodować znaczne za-

nieczyszczenie poszczególnych elementów

przyrodniczych albo środowiska jako całości

– Dz.U. nr 122, poz. 1055) nie jest wymagane

sektorowe pozwolenie na wytwarzanie od-

padów, ale wówczas wymagane jest uzyska-

nie pozwolenia zintegrowanego, w którym

określa się warunki dotyczące wytwarzania

odpadów niezależnie od ich ilości. Jednak

po przeniesieniu z art. 17 ust. 2 s.u.o. do

art. 180a p.o.ś progów dla ilości wytwarza-

nych odpadów obligujących do posiadania

pozwolenia budzi wątpliwości w niedostoso-

wanym do aktualnego stanu prawnego po-

zostawienie dotychczasowej treści art. 202

ust. 4 p.o.ś. w brzmieniu: „W pozwoleniu

zintegrowanym określa się warunki wy-

twarzania i sposoby postępowania z odpa-

dami na zasadach określonych w przepisach

ustawy o odpadach, niezależnie od tego, czy

dla instalacji wymagane byłoby, zgodnie

z tymi przepisami, uzyskanie pozwolenia

na wytwarzanie odpadów.”.

Ustawodawca całkowicie zrezygnował

z innych niż pozwolenie dotychczasowych

wymagań formalnoprawnych związanych

z wytwarzaniem odpadów określonych

w s.u.o., a więc od 23 stycznia 2013 r. nie

jest już wymagana:

– decyzja zatwierdzająca program gospo-

darki odpadami niebezpiecznymi,

komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

wód powiadomił w ciągu 24 godzin organ

ochrony środowiska właściwy do wydania

pozwolenia wodnoprawnego albo pozwo-

lenia zintegrowanego.

Organem tym jest odpowiednio starosta/

prezydent miasta na prawach powiatu,

marszałek województwa albo RDOŚ.

W tym przypadku mają zastosowanie prze-

pisy dotyczące jakości ścieków i ich pomia-

rów określone w rozporządzeniu ministra

środowiska z 24 lipca 2006 r. w sprawie wa-

runków, jakie należy spełnić przy wprowa-

dzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz

w sprawie substancji szczególnie szkodli-

wych dla środowiska wodnego (Dz.U. nr 137,

poz. 984 z poźn. zm.).

W załączniku nr 5 do tego rozporządzenia

określone są najwyższe dopuszczalne warto-

ści wskaźników zanieczyszczeń dla ścieków

z oczyszczania gazów odlotowych z proce-

su termicznego przekształcania odpadów.

Według par. 9 tego rozporządzenia spełnie-

nie tych warunków ocenia się na podstawie

pomiarów ilości i jakości ścieków. Pomiarów

dokonuje się: 1) w sposób ciągły – dla pH,

temperatury i przepływu; 2) raz na dobę

– dla zawiesin ogólnych; 3) co najmniej raz

na miesiąc – dla rtęci, kadmu, talu, arse-

nu, ołowiu, chromu, miedzi, niklu, cynku

i ich związków; 4) co najmniej raz na sześć

miesięcy – dla dioksyn i furanów, z tym że

w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji

instalacji – co najmniej raz na trzy miesiące.

Według par. 10 tego rozporządzenia ścieki

takie odpowiadają tym warunkom, jeżeli

w ciągu roku 1) 95 proc. i 100 proc. zmie-

rzonych wartości zawiesin ogólnych nie

przekracza odpowiednio najwyższych do-

puszczalnych wartości tego wskaźnika, 2)

nie więcej niż jeden wynik pomiaru zawar-

tości metali ciężkich przekracza najwyższe

dopuszczalne wartości tych wskaźników,

3) wyniki dwukrotnych pomiarów dioksyn

i furanów nie przekraczają najwyższych

dopuszczalnych wartości tych wskaźników.

Natomiast jeżeli takie ścieki są oczyszczane

razem ze ściekami z innych źródeł miej-

scowych, aby sprawdzić zgodność z naj-

wyższymi dopuszczalnymi wartościami

wskaźników zanieczyszczeń określonymi

w załączniku nr 5 do tego rozporządzenia,

z wyłączeniem temperatury i pH, to według

par. 9 ust. 4 tego rozporządzenia należy, na

podstawie pomiarów, przeprowadzić obli-

czenia bilansu masy w celu wyznaczenia

we wprowadzanych oczyszczonych ściekach

wartości wskaźników zanieczyszczeń, jakie

mogą zostać przypisane ściekom powsta-

jącym z oczyszczania gazów odlotowych.

Przepisów tych w zakresie pomiarów nie

stosuje się, jeżeli wymagania w zakresie

pomiarów ilości i jakości ścieków zostały

określone w pozwoleniu wodnoprawnym

albo pozwoleniu zintegrowanym.

W związku z tym, że prowadzący instalację

do termicznego przekształcania odpadów

jest obowiązany do wykonywania pomiarów

ścieków z oczyszczania gazów odlotowych,

to według art. 147a p.o.ś. musi zapewnić ich

wykonanie przez określone w tym przepisie

akredytowane laboratorium lub certyfiko-

waną jednostkę badawczą, ale może też po-

miary wykonać we własnym laboratorium,

jeżeli jest ono objęte systemem zarządzania

jakością, na który posiada certyfikat.

Według art. 298–308 p.o.ś. administracyjną

karę pieniężną nałoży WIOŚ w przypad-

ku wykazanych w pomiarach przekroczeń

(kara za każdą dobę aż do wykazania braku

przekroczeń). Natomiast gdy jest brak wy-

maganych pomiarów, pomiary ciągłe nie

są prowadzone przez rok kalendarzowy lub

pomiary nasuwają zastrzeżenia, albo gdy

pomiary nie są wykonane przez laborato-

rium określone w art. 147a p.o.ś., to WIOŚ:

1) przekroczenie warunków korzystania

ze środowiska określonych w pozwoleniu

stwierdza stosując odpowiednio art. 299–304

p.o.ś., 2) przyjmuje, że warunki korzystania

ze środowiska w zakresie wprowadzania

ścieków do wód określone w pozwoleniu

zostały przekroczone o 80 porc. – w przypad-

ku składu ścieków, w stopniu powodującym

zastosowanie maksymalnej stawki kary – w

przypadku stanu ścieków, o 10 proc. – w

przypadku ilości odprowadzanych ścieków.

pkt 3 zmian p.o.ś.
po art. 180 dodaje się art. 180a w brzmieniu:
„Art. 180a. Pozwolenie na wytwarzanie
odpadów jest wymagane do wytwarzania
odpadów:

1) o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przy-
padku odpadów niebezpiecznych lub
2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie
– w przypadku odpadów innych niż niebez-
pieczne.”

komentarz

Dodany do p.o.ś. nowy art. 180a oraz zmie-

nione art. 181, 184, 186 i 188 p.o.ś. obecnie,

inaczej niż dotychczas, kompleksowo re-

gulują w jednej ustawie zagadnienia doty-

czące pozwoleń na wytwarzanie odpadów.

Nowy art. 180a p.o.ś. należy czytać łącznie

z dotychczasowym art. 180 p.o.ś.:

„Eksploatacja instalacji powodująca:

1) wprowadzanie gazów lub pyłów do po-

wietrza,

2) wprowadzanie ścieków do wód lub do

ziemi,

3) wytwarzanie odpadów,

jest dozwolona po uzyskaniu pozwolenia,

jeżeli jest ono wymagane.”

Tak więc prowadzący daną instalację musi

posiadać pozwolenie na wytwarzanie od-

padów w związku z jej eksploatacją, jeżeli

wytwarza je o łącznej dla tej instalacji ma-

sie powyżej progów określonych w art. 180a

p.o.ś., tak jak dotychczas w art. 17 ust. 2

s.u.o., w wysokości:

– 1 tona/rok – w przypadku odpadów nie-

bezpiecznych lub

– 5000 ton/rok – w przypadku odpadów

innych niż niebezpieczne.

Chociaż progi są te same jak poprzednio, to

jednak istotnie zmieniły się od 23 stycznia

2013 r. zasady uwzględniania odpadów we

wniosku i w samym pozwoleniu, o czym

poniżej.

W tym zakresie stanowisko resortu śro-

dowiska z 10 lipca 2013 r. jest następujące:

„Wówczas w przypadku eksploatacji instala-

cji (nieobjętej koniecznością uzyskania po-

zwolenia zintegrowanego), w wyniku której

wytwarzane są odpady niebezpieczne i od-

pady inne niż niebezpieczne, przekroczenie

wskazanych wyżej ilości odpadów dla co naj-

wyżej jednego z tych typów odpadów powo-

duje konieczność uzyskania pozwolenia na

wytwarzanie odpadów, które obejmuje oba

typy odpadów, również ten, dla którego po-

dany powyżej próg nie został przekroczony:

1) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-

rzane są odpady niebezpieczne w ilości

powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady inne

niż niebezpieczne w ilości poniżej 5 tys.

Mg odpadów – wówczas w pozwoleniu

należy zawrzeć zarówno informację o od-

padach niebezpiecznych jak i o odpadach

innych niż niebezpieczne,

2) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-

rzane są odpady niebezpieczne w ilo-

ści poniżej 1 Mg rocznie oraz odpady

inne niż niebezpieczne w ilości powy-

żej 5 tys. Mg – wówczas analogicznie jak

w pkt 1, w pozwoleniu należy zawrzeć

zarówno informację o odpadach niebez-

piecznych jak i o odpadach innych niż

niebezpieczne,

3) w wyniku eksploatacji instalacji wytwa-

rzane są odpady niebezpieczne w ilo-

ści powyżej 1 Mg rocznie oraz odpady

inne niż niebezpieczne w ilości powyżej

5 tys. Mg – wówczas w pozwoleniu należy

zawrzeć zarówno informację o odpadach

niebezpiecznych jak i o odpadach innych

niż niebezpieczne.”

Stanowisko to jest niekontrowersyjne

w pkt 3, ale w zakresie pkt 1 i 2 jest nad-

miernie rygorystyczne biorąc pod uwagę

literalne brzmienie przepisu oraz kierunek

zmian polegający na braku kontynuacji

w n.u.o. przepisu odpowiadającego swą tre-

ścią przepisowi art. 17 ust. 3 s.u.o.

W art. 180a p.o.ś. nie znalazł się zapis z eta-

pu jego projektu o treści: „Pozwolenie na

wytwarzanie odpadów nie jest wymagane

w zakresie wytwarzania odpadów powsta-

jących w wyniku przetwarzania odpadów

...”. Dlatego w pozwoleniu uwzględnić na-

leży, tak jak dotychczas, zarówno odpady

pierwotnie wytworzone w danej instalacji

jak i wtórnie wytworzone w wyniku prze-

twarzania odpadów w tej instalacji, ale tyl-

ko w przypadku przekroczenia danego pro-

gu określonego w art. 180a p.o.ś.

Niezależnie od tego zezwolenie na przetwa-

rzanie odpadów oprócz rodzaju i masy od-

padów przewidywanych do przetworzenia

musi również określać (w związku z nowym

przepisem wprowadzonym w art. 43 ust. 2

pkt 2 n.u.o.) rodzaj i masę odpadów powsta-

jących w wyniku przetwarzania w okresie

roku niezależnie od ilości. Tak więc w przy-

padku odrębnych decyzji (pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów powstających w związ-

ku z eksploatacją instalacji i zezwolenia na

przetwarzanie odpadów w tej instalacji) do-

puszczalne rodzaje i masa odpadów wytwa-

rzanych w wyniku przetwarzania odpadów

w instalacji będzie się powtarzać w obu tych

decyzjach. Przy czym przewidziane są inne

kary za naruszenie pozwolenia, a inne za

naruszenie zezwolenia.

Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możli-

we jest, tak jak według s.u.o., aby zamiast

o dwie decyzje wnioskować o uwzględ-

nienie w pozwoleniu wymagań przewi-

dzianych dla zezwolenia na przetwarza-

nie odpadów. Można też w pozwoleniu

uwzględnić zezwolenie na zbieranie od-

padów. Przy czym taka decyzja łączna, tj.

pozwolenie na wytwarzanie odpadów, jest

jednocześnie odpowiednio zezwoleniem

na zbieranie odpadów lub zezwoleniem na

przetwarzanie odpadów, z tym że decyzję tę

wydaje organ właściwy do wydania zezwo-

lenia na przetwarzanie odpadów. Dotyczy

to również pozwolenia zintegrowanego

obejmującego zbieranie odpadów lub ich

przetwarzanie. Według wyjaśnień resortu

środowiska z 2 października 2013 r. doty-

czących przepisów n.u.o. w zakresie zbie-

rania i przetwarzania odpadów, w decyzji

łącznej mogą być uwzględnione wymogi

dla zezwolenia na przetwarzanie odpa-

dów poza instalacją objętą pozwoleniem

na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza

instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza

też decyzji łącznej do terenu, na którym

eksploatowana jest instalacja objęta po-

zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-

szerza np. na cały kraj kompetencji organu,

która ograniczona jest na podstawie ogól-

nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości

miejscowej danego organu. Dla przykładu:

marszałek województwa w łącznej decy-

zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-

nie i przetwarzanie odpadów dla różnych

miejsc, ale wyłącznie na terenie danego

województwa swojej właściwości.

Do art. 180a p.o.ś. nie został przeniesiony

z art. 17 ust. 3 s.u.o. przepis, że „w pozwo-

leniu uwzględnia się wszystkie odpady wy-

twarzane przez danego wytwórcę w danym

miejscu”. Tak więc w pozwoleniu dla da-

nej instalacji należy uwzględniać wyłącz-

nie odpady wytwarzane w związku z jej

eksploatacją. Stwarza to często problemy

przy sporządzaniu wniosku o wydanie po-

zwolenia jak i przy jego wydawaniu z kil-

ku przyczyn:

– zastosowane w art. 180a p.o.ś. słowa „lub”

pomiędzy pkt 1 (próg 1 t/rok dla odpadów

niebezpiecznych) i pkt 2 (próg 5 tys. t/rok

dla odpadów innych niż niebezpieczne)

zobowiązującymi do posiadania pozwo-

lenia nie daje podstaw, jak powyżej wska-

zano, do tego, aby w pozwoleniu oprócz

odpadów przekraczających dany próg

uwzględniać też te nieprzekraczające

progu, gdyż ustawodawca nie dodał, że

w pozwoleniu uwzględnia się wszystkie

odpady wytwarzane przez danego wy-

twórcę w danej instalacji;

– sumowanie masy odpadów do porównania

z progami powinno być odrębne dla każ-

dej instalacji i w pozwoleniu określa się

ilości poszczególnych rodzajów odpadów

dla każdej instalacji odrębnie, tymczasem

gospodarka odpadami w zakładzie zwykle

prowadzona jest wspólnie (np. jeden kon-

tener na dany rodzaj odpadów), bez po-

działu na instalacje i bez podziału na od-

pady z instalacji i wytworzone poza nimi;

– ewidencja odpadów w zakładzie jest

wspólna i nie musi być prowadzona z po-

działem na instalacje i inne, gdyż według

art. 70 n.u.o. posiadacz odpadów (a więc

też ich wytwórca) powinien prowadzić

kartę ewidencji odpadów dla każdego ro-

dzaju (kodu) odpadów odrębnie, z tym że

w przypadku zakładów – jedynie dla pier-

wotnie wytworzonych odpadów powinien

prowadzić odrębnie kartę ewidencji od-

padów dla każdego zakładu (adresu), co

wynika obecnie ze wzoru tej karty (rozpo-

rządzenie ministra środowiska z 8 grudnia

2010 r. w sprawie wzorów dokumentów

stosowanych na potrzeby ewidencji odpa-

dów – Dz.U. nr 249, poz. 1673), a dla wtór-

nie wytworzonych odpadów w wyniku

prowadzonego przez niego przetwarzania

(odzysku lub unieszkodliwiania) powinien

prowadzić odrębnie kartę ewidencji odpa-

dów dla każdej instalacji lub urządzenia

odpowiednio tak, aby mógł wykazać te

odpady w rocznym sprawozdaniu do mar-

szałka województwa, co wynika obecnie

ze wzoru takiego sprawozdania (rozporzą-

dzenie ministra środowiska z 8 grudnia

2010 r. w sprawie zakresu informacji oraz

wzorów formularzy służących do sporzą-

dzania i przekazywania zbiorczych zesta-

wień danych o odpadach – Dz.U. nr 249,

poz. 1674);

– podobnie przy przekazywaniu odpadów

danego rodzaju wystawiana jest jedna

karta przekazania odpadów bez podziału

na odpady pochodzące z różnych insta-

lacji w zakładzie albo spoza instalacji,

a więc przy wspólnym miejscu magazy-

nowania danego rodzaju odpadów w za-

kładzie nie wiadomo, z której instalacji

są to odpady;

– w pozwoleniu mogą być podane tylko od-

pady wytwarzane w związku z eksploata-

cją danej instalacji, ale ustalenie tego nie

zawsze jest jednoznaczne, gdyż według

definicji art. 3 p.o.ś. przez eksploatację

instalacji należy rozumieć użytkowanie

instalacji oraz utrzymywanie jej w spraw-

ności (Czy remont hali produkcyjnej albo

wymiana w niej świetlówki są związa-

ne z utrzymaniem instalacji produkcyj-

nej w sprawności?); natomiast przez in-

stalację należy rozumieć: a) stacjonarne

urządzenie techniczne, b) zespół stacjo-

narnych urządzeń technicznych powią-

zanych technologicznie, do których tytu-

łem prawnym dysponuje ten sam podmiot

i położonych na terenie jednego zakła-

du, c) budowle niebędące urządzeniami

technicznymi ani ich zespołami, których

(a, b, i c) eksploatacja może spowodować

emisję (czyli wytwarzanie odpadów); przy

tym nie jest definiowane w p.o.ś. i różnie

jest interpretowane słowo „stacjonarne”

przy urządzeniu w lit. a definicji instalacji

– często rozumie się przez to urządzenie

przytwierdzone do podłoża, ale bywa i tak

jak w stanowisku Komisji Europejskiej:

termin „stacjonarna” znaczy, iż instala-

cja powinna być stacjonarna jako całość

– czyli nieprzenośna z jednej lokalizacji do

drugiej – co jednakże nie wyklucza spod

regulacji zakładu i urządzeń, które moż-

na użytkować w ramach instalacji jako

sprzęt poruszający się).

Do art. 180a p.o.ś. nie został też przeniesiony

z art. 17 ust. 5 s.u.o. przepis, że w pozwole-

niu nie uwzględnia odpadów komunalnych,

odpadów z wypadków, odpadów powstałych

w wyniku klęsk żywiołowych oraz odpadów

powstałych w wyniku poważnej awarii lub

poważnej awarii przemysłowej, oraz że po-

zwolenia nie wymagają osoby fizyczne nie-

będące przedsiębiorcami oraz właściciele

pojazdów przekazujący pojazdy wycofane

z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzą-

cego stację demontażu lub przedsiębiorcy

prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

Warto mieć tu na uwadze, że na eksplo-

atację instalacji tzw. IPPC (wymienionych

obecnie w rozporządzeniu ministra środo-

wiska z 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów

instalacji mogących powodować znaczne za-

nieczyszczenie poszczególnych elementów

przyrodniczych albo środowiska jako całości

– Dz.U. nr 122, poz. 1055) nie jest wymagane

sektorowe pozwolenie na wytwarzanie od-

padów, ale wówczas wymagane jest uzyska-

nie pozwolenia zintegrowanego, w którym

określa się warunki dotyczące wytwarzania

odpadów niezależnie od ich ilości. Jednak

po przeniesieniu z art. 17 ust. 2 s.u.o. do

art. 180a p.o.ś progów dla ilości wytwarza-

nych odpadów obligujących do posiadania

pozwolenia budzi wątpliwości w niedostoso-

wanym do aktualnego stanu prawnego po-

zostawienie dotychczasowej treści art. 202

ust. 4 p.o.ś. w brzmieniu: „W pozwoleniu

zintegrowanym określa się warunki wy-

twarzania i sposoby postępowania z odpa-

dami na zasadach określonych w przepisach

ustawy o odpadach, niezależnie od tego, czy

dla instalacji wymagane byłoby, zgodnie

z tymi przepisami, uzyskanie pozwolenia

na wytwarzanie odpadów.”.

Ustawodawca całkowicie zrezygnował

z innych niż pozwolenie dotychczasowych

wymagań formalnoprawnych związanych

z wytwarzaniem odpadów określonych

w s.u.o., a więc od 23 stycznia 2013 r. nie

jest już wymagana:

– decyzja zatwierdzająca program gospo-

darki odpadami niebezpiecznymi,

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

5 / 8

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

– decyzja zatwierdzająca program gospo-

darki odpadami (wytworzonymi w związ-

ku z wykonywanymi usługami),

– informacja o wytwarzanych odpadach

i o sposobach gospodarowania wytwo-

rzonymi odpadami.

Według przepisu przejściowego art. 231

ust. 1 i 2 n.u.o. z 23 stycznia 2013 r. decyzje

te wygasły, a złożone informacje straciły

ważność.

Inna jest sytuacja w przypadku, gdy umowa

o świadczenie usługi w zakresie budowy,

rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia

zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania,

konserwacji i napraw stanowić będzie (zgod-

nie z definicją art. 3 ust. 1 pkt 32 n.u.o. wy-

twórcy odpadów), że wytwórcą odpadów

powstających w wyniku świadczenia danej

usługi jest zlecający tę usługę. Wówczas taki

zlecający usługę, jeżeli jest prowadzącym

(eksploatującym) instalację objętą tą usługą,

powinien, tak jak dotychczas, uwzględnić

masę tych odpadów w sumie masy wytwa-

rzanych odpadów do porównania z progiem

określonym w art. 180a p.o.ś., w celu analizy,

czy musi posiadać pozwolenie na wytwa-

rzanie odpadów w związku z eksploatacją

tej instalacji, a więc również w związku

z utrzymaniem jej w sprawności.

Jak zaznaczono w uzasadnieniu do projek-

tu n.u.o., ze względu na brak dowodów po-

twierdzających skuteczność i bezpieczeń-

stwo dla środowiska oraz zdrowia i życia

ludzi technologii przetwarzania odpadów

zawierających azbest w urządzeniach prze-

woźnych zrezygnowano z przepisów regu-

lujących zasady gospodarowania odpadami

zawierającymi azbest w sposób określo-

ny w art. 38a s.u.o. Dlatego też nie zostały

przeniesione z s.u.o. przepisy zobowiązu-

jącego wytwórcę odpadów, prowadzącego

jednocześnie działalność w zakresie roz-

biórki i remontów obiektów, w wyniku któ-

rej powstawały odpady zawierające azbest

i przetwarzającego te odpady w urządze-

niach przewoźnych, do uzyskania jednej

decyzji zatwierdzającej program gospo-

darki odpadami, obejmującej odpady po-

wstające w wyniku rozbiórki i remontów

oraz odpady powstałe w wyniku eksplo-

atacji urządzeń.

pkt 4 zmian p.o.ś.
w art. 181 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Do pozwolenia zintegrowanego i pozwo-
lenia na wytwarzanie odpadów nie stosuje
się art. 11 ust. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.”

komentarz

Nowością jest przepis, podobnie jak wpro-

wadzony w art. 41 ust. 10 n.u.o. dla zezwo-

leń na zbieranie odpadów i zezwoleń na

przetwarzanie odpadów, zgodnie z któ-

rym do pozwolenia zintegrowanego i po-

zwolenia na wytwarzanie odpadów nie

stosuje się art. 11 ust. 9 ustawy z 2 lipca

2004 r. o swobodzie działalności gospo-

darczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 z późn.

zm.), stanowiący, iż: „Jeżeli organ nie roz-

patrzy wniosku w terminie, uznaje się, że

wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem

przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw

odrębnych ze względu na nadrzędny in-

teres publiczny stanowią inaczej”. Tak

więc obecnie nie można uznać, iż organ

wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnio-

skiem przedsiębiorcy o wydanie pozwo-

lenia zintegrowanego lub pozwolenia na

wytwarzanie odpadów, jeżeli nie rozpatrzy

wniosku w terminie określonym w art. 35

k.p.a. (bez zbędnej zwłoki, w przypadkach

wymagających wyjaśnień – w ciągu 1 mie-

siąca, w przypadkach szczególnie skompli-

kowanych – w ciągu 2 miesięcy), z tym że

w przypadku pozwolenia zintegrowanego

wydawanego dla instalacji po raz pierwszy

lub po istotnej zmianie zastosowanie ma

art. 209 ust. 2 p.o.ś. (w ciągu 6 miesięcy).

W uzasadnieniu do projektu n.u.o. wyjaś-

niono, że przepis ten dodano ze wzglę-

du na nadrzędny interes publiczny, jakim

jest w tym przypadku ochrona środowiska

przed negatywnym wpływem wywieranym

przez odpady: „W interesie publicznym leży

bowiem, aby decyzja administracyjna w za-

kresie gospodarki odpadami wyczerpują-

co regulowała działalność przedsiębiorcy,

ograniczając tym samym zakres ewentu-

alnych błędów w stosowaniu prawa lub

nadużyć. Automatyczne uznanie udziele-

nia zezwolenia na warunkach wskazanych

we wniosku przed zakończeniem – nawet

przedłużającego się – postępowania może

się przyczynić do wydania decyzji, w któ-

rych pominięte zostaną istotne zagadnie-

nia dotyczące działalności przedsiębiorcy,

w wyniku niedokładnego sprawdzenia sta-

nu faktycznego”.

pkt 5 zmian p.o.ś.
w art. 184:
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Wniosek o wydanie pozwolenia na
wytwarzanie odpadów, o którym mowa
w art. 181 ust. 1 pkt 4, zawiera dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz
numer REGON posiadacza odpadów, o ile
został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów
przewidzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu
chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarzania
w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania
powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziały-
wania na środowisko;
5) opis dalszego sposobu gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-
jów magazynowanych odpadów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dodatkowe wymagania dotyczące
wniosku o wydanie pozwolenia określają
art. 208 i art. 221.”

komentarz

W art. 184 p.o.ś. określone są wymagania

dotyczące zawartości wniosku, załączników

do niego i dodatkowych wymagań doty-

czących wniosku o wydanie pozwolenia:

– zintegrowanego,

– na wprowadzanie gazów lub pyłów do

powietrza,

– na wytwarzanie odpadów.

Do art. 184 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-

łości z art. 18 ust. 1 s.u.o. dodatkowe wyma-

gania dotyczące wniosku o wydanie pozwo-

lenia na wytwarzanie odpadów:

– wyszczególnienie rodzajów odpa-

dów przewidzianych do wytwarzania,

z uwzględnieniem ich podstawowego

składu chemicznego i właściwości;

– określenie ilości odpadów poszczególnych

rodzajów przewidzianych do wytwarza-

nia w ciągu roku;

– wskazanie sposobów zapobiegania po-

wstawaniu odpadów lub ograniczania

ilości odpadów i ich negatywnego od-

działywania na środowisko;

– opis dalszego sposobu gospodarowania

odpadami, z uwzględnieniem zbierania,

transportu, odzysku i unieszkodliwiania

odpadów;

– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-

jów magazynowanych odpadów.

Tak więc wymagany obecnie w art. 184 p.o.ś.

zakres wniosku o wydanie pozwolenia na

wytwarzanie odpadów jest identyczny, jaki

był dotychczas, m.in. we wniosku należy

wyszczególnić rodzaje odpadów przewi-

dzianych do wytwarzania z uwzględnie-

niem ich podstawowego składu chemicz-

nego i właściwości, czyli z wzięciem ich pod

uwagę przy ustalaniu rodzaju odpadów.

Ustawodawca nie nakazuje w tym przepi-

sie (w odróżnieniu od art. 31 ust. 5 n.u.o.),

tak jak dotychczas w art. 18 ust. 1 s.u.o., aby

we wniosku podać podstawowy skład che-

miczny i właściwości wytwarzanych odpa-

dów. Niemniej zasadne jest, aby podawać

takie informacje, ale jedynie w przypadku

tych rodzajów odpadów, dla których z sa-

mej nazwy określonej w katalogu odpadów

trudno ustalić, czy wnioskowany sposób po-

stępowania z odpadami jest właściwy. Przy-

kładowo: odpady o kodzie 16 01 99 – „Inne

niewymienione odpady” wymagają doprecy-

zowania, natomiast odpady o kodzie 15 01 03

– „Opakowania z drewna” nie.

Jedynym nowym obowiązkiem jest poda-

nie we wniosku o pozwolenie na wytwa-

rzanie odpadów numerów NIP i REGON,

o ile zostały nadane składającemu wniosek.

Obowiązek ten jednak nie został dodany

w przypadku innych pozwoleń.

Do miejsc magazynowania odpadów wska-

zanych we wniosku o wydanie pozwolenia

na wytwarzanie odpadów wnioskodawca,

a więc prowadzący instalację, musi według

art. 25 ust. 2 n.u.o. posiadać tytuł prawny.

Przy czym według art. 3 pkt 41 p.o.ś. przez

tytuł prawny rozumie się prawo własno-

ści, użytkowanie wieczyste, trwały zarząd,

ograniczone prawo rzeczowe (np. użytko-

wanie, służebność) albo stosunek zobowią-

zaniowy (np. dzierżawa, użyczenie, najem).

Ponadto trzeba mieć na uwadze, że według

art. 184 ust. 2a p.o.ś. we wniosku o wyda-

nie pozwolenia na wytwarzanie odpadów

nie podaje się, tak samo jak dotychczas,

wymagań wymienionych w art. 184 ust. 2

pkt 11–15 p.o.ś. Jednak pozostałe wymaga-

nia muszą być spełnione, m.in. należy we

wniosku zgodnie z art. 184 ust. 2 pkt 10

p.o.ś. podać odpady wytworzone nie tylko

w trakcie normalnej eksploatacji instala-

cji, ale też w warunkach odbiegających od

normalnych, w szczególności takich jak

rozruch i wyłączenia (ale potem w pozwo-

leniu nie uwzględnia się odpadów wytwa-

rzanych w uzasadnionych technologicznie

warunkach odbiegających od normalnych).

Przy czym art. 142 ust. 2 p.o.ś. określa, że

warunki odbiegające od normalnych dla

instalacji to w szczególności okres rozru-

chu, awarii i likwidacji instalacji.

Jeżeli wniosek dotyczy pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów dla instalacji, w której

prowadzone jest przetwarzanie (odzysk,

unieszkodliwianie) odpadów, to we wnio-

sku o to pozwolenie należy uwzględnić

również odpady powstające w wyniku prze-

twarzania odpadów niezależnie od tego,

że te odpady muszą być też uwzględnione

zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 3 n.u.o. we wnio-

sku o wydanie zezwolenia na przetwarza-

nie odpadów w tej instalacji.

W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-

pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-

nie odpadów z treści art. 184 ust. 5 p.o.ś.

zostało usunięte odwołanie do ustawy

o odpadach tak, że dodatkowe wymaga-

nia dotyczące wniosku o wydanie pozwo-

lenia określają art. 208 p.o.ś. (w przypadku

pozwolenia zintegrowanego) i art. 221 p.o.ś.

(w przypadku pozwolenia na wprowadzanie

gazów lub pyłów do powietrza).

pkt 6 zmian p.o.ś.
w art. 186 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) nie są spełnione wymagania, o których
mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204
ust. 1, a w przypadku pozwolenia na wytwa-
rzanie odpadów, o którym mowa w art.
181 ust. 1 pkt 4, oraz pozwolenia zintegro-
wanego – także jeżeli zamierzony sposób
gospodarowania odpadami jest niezgodny
z planami gospodarki odpadami, o których
mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach;”

komentarz

W art. 186 pkt 1 p.o.ś. treść została zmienio-

na tak, że obecnie organ właściwy do wyda-

nia pozwolenia zintegrowanego, pozwole-

nia na wprowadzanie gazów lub pyłów do

powietrza oraz pozwolenia na wytwarza-

nie odpadów odmówi jego wydania, jeżeli

nie są spełnione, tak samo jak dotychczas,

wymagania określone w:

– art. 141 ust. 2 p.o.ś., że oddziaływanie in-

stalacji lub urządzenia nie powinno po-

wodować pogorszenia stanu środowiska

w znacznych rozmiarach lub zagrożenia

życia lub zdrowia ludzi;

– art. 143 p.o.ś., że technologia stosowana

w nowo uruchamianych lub zmienia-

nych w sposób istotny instalacjach i urzą-

dzeniach powinna spełniać wymagania,

przy których określaniu uwzględnia się

w szczególności: stosowanie substancji

o małym potencjale zagrożeń, efektywne

wytwarzanie oraz wykorzystanie energii,

zapewnienie racjonalnego zużycia wody

i innych surowców oraz materiałów i pa-

liw, stosowanie technologii bezodpado-

wych i małoodpadowych oraz możliwość

odzysku powstających odpadów, rodzaj,

zasięg oraz wielkość emisji, wykorzysty-

wanie porównywalnych procesów i me-

tod, które zostały skutecznie zastosowane

w skali przemysłowej, oraz postęp nauko-

wo-techniczny;

– art. 204 ust. 1 p.o.ś., że instalacje wymaga-

jące pozwolenia zintegrowanego powin-

ny spełniać wymagania ochrony środowi-

ska wynikające z najlepszych dostępnych

technik (BAT), a w szczególności nie mogą

powodować przekroczenia granicznych

wielkości emisyjnych (w związku z tym,

że graniczne wielkości emisyjne nie zo-

stały określone, to dopuszczalną wielkość

emisji z instalacji ustala się, uwzględnia-

jąc potrzebę przestrzegania obowiązują-

cych standardów emisyjnych);

a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie

odpadów oraz pozwolenia zintegrowanego

– także, ale inaczej niż dotychczas, organ

odmówi ich wydania, jeżeli zamierzony

sposób gospodarowania odpadami jest nie-

zgodny z planami gospodarki odpadami,

o których mowa w n.u.o.

pkt 7 zmian p.o.ś.
w art. 188:
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów
określa dodatkowo:
1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz
numer REGON posiadacza odpadów, o ile
został nadany;
2) wyszczególnienie rodzajów odpadów
przewidzianych do wytwarzania, z uwzględ-
nieniem ich podstawowego składu
chemicznego i właściwości;
3) określenie ilości odpadów poszczególnych
rodzajów przewidzianych do wytwarzania
w ciągu roku;
4) wskazanie sposobów zapobiegania
powstawaniu odpadów lub ograniczania
ilości odpadów i ich negatywnego oddziały-
wania na środowisko;
5) opis sposobu dalszego gospodarowania
odpadami, z uwzględnieniem zbierania,
transportu, odzysku i unieszkodliwiania
odpadów;
6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju
magazynowanych odpadów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Dodatkowe wymagania dotyczące
pozwolenia określają przepisy art. 211
i art. 224.”

komentarz

W art. 188 p.o.ś. określone są wymagania

dotyczące okresu obowiązywania i treści

pozwolenia:

– zintegrowanego,

– na wprowadzanie gazów lub pyłów do

powietrza,

– na wytwarzanie odpadów.

Do art. 188 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-

łości z art. 18 ust. 2 s.u.o. dodatkowe wyma-

gania dotyczące treści pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów oraz dodano nowe, tak

więc obecnie pozwolenie to, analogicznie

do zawartości wniosku, powinno zawierać:

– numery NIP i REGON, o ile zostały nada-

ne (nowy wymóg),

– wyszczególnienie rodzajów odpadów prze-

widzianych do wytwarzania, z uwzględ-

nieniem ich podstawowego składu che-

micznego i właściwości (nowy punkt,

ale nie jest to nowy wymóg, gdyż rodzaj

odpadów musiał być podany przy okre-

ślaniu ilości, doprecyzowano jedynie, że

z uwzględnieniem składu i właściwości),

– określenie ilości odpadów poszczególnych

rodzajów przewidzianych do wytwarza-

nia w ciągu roku (dotychczasowy wymóg),

– wskazanie sposobów zapobiegania po-

wstawaniu odpadów lub ograniczania

ilości odpadów i ich negatywnego oddzia-

ływania na środowisko (nowy wymóg),

– opis sposobu dalszego gospodarowania

odpadami, z uwzględnieniem zbierania,

transportu, odzysku i unieszkodliwiania

odpadów (dotychczasowy wymóg),

– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju

magazynowanych odpadów (dotychcza-

sowy wymóg).

Tak więc wymagana według art. 188 p.o.ś.

treść pozwolenia na wytwarzanie odpadów

powinna być podobna jak dotychczas, a do-

datkowo zawierać numery NIP i REGON

(jeżeli są) oraz wskazanie sposobów zapo-

biegania powstawaniu odpadów lub ogra-

niczania ilości odpadów i ich negatywnego

oddziaływania na środowisko.

W pozwoleniu powinny być m.in. wyszcze-

gólnione rodzaje odpadów przewidzianych

do wytwarzania z uwzględnieniem ich pod-

stawowego składu chemicznego i właści-

wości. Przy czym ustawodawca nie naka-

zuje tu, tak samo zresztą jak dotychczas,

aby w tym pozwoleniu podać podstawowy

skład chemiczny i właściwości wytwarza-

nych odpadów.

Jednakże według wyjaśnień resortu śro-

dowiska z 2 października 2013 r. dotyczą-

cych przepisów n.u.o. w zakresie zbierania

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

– decyzja zatwierdzająca program gospo-

darki odpadami (wytworzonymi w związ-

ku z wykonywanymi usługami),

– informacja o wytwarzanych odpadach

i o sposobach gospodarowania wytwo-

rzonymi odpadami.

Według przepisu przejściowego art. 231

ust. 1 i 2 n.u.o. z 23 stycznia 2013 r. decyzje

te wygasły, a złożone informacje straciły

ważność.

Inna jest sytuacja w przypadku, gdy umowa

o świadczenie usługi w zakresie budowy,

rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia

zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania,

konserwacji i napraw stanowić będzie (zgod-

nie z definicją art. 3 ust. 1 pkt 32 n.u.o. wy-

twórcy odpadów), że wytwórcą odpadów

powstających w wyniku świadczenia danej

usługi jest zlecający tę usługę. Wówczas taki

zlecający usługę, jeżeli jest prowadzącym

(eksploatującym) instalację objętą tą usługą,

powinien, tak jak dotychczas, uwzględnić

masę tych odpadów w sumie masy wytwa-

rzanych odpadów do porównania z progiem

określonym w art. 180a p.o.ś., w celu analizy,

czy musi posiadać pozwolenie na wytwa-

rzanie odpadów w związku z eksploatacją

tej instalacji, a więc również w związku

z utrzymaniem jej w sprawności.

Jak zaznaczono w uzasadnieniu do projek-

tu n.u.o., ze względu na brak dowodów po-

twierdzających skuteczność i bezpieczeń-

stwo dla środowiska oraz zdrowia i życia

ludzi technologii przetwarzania odpadów

zawierających azbest w urządzeniach prze-

woźnych zrezygnowano z przepisów regu-

lujących zasady gospodarowania odpadami

zawierającymi azbest w sposób określo-

ny w art. 38a s.u.o. Dlatego też nie zostały

przeniesione z s.u.o. przepisy zobowiązu-

jącego wytwórcę odpadów, prowadzącego

jednocześnie działalność w zakresie roz-

biórki i remontów obiektów, w wyniku któ-

rej powstawały odpady zawierające azbest

i przetwarzającego te odpady w urządze-

niach przewoźnych, do uzyskania jednej

decyzji zatwierdzającej program gospo-

darki odpadami, obejmującej odpady po-

wstające w wyniku rozbiórki i remontów

oraz odpady powstałe w wyniku eksplo-

atacji urządzeń.

komentarz

Nowością jest przepis, podobnie jak wpro-

wadzony w art. 41 ust. 10 n.u.o. dla zezwo-

leń na zbieranie odpadów i zezwoleń na

przetwarzanie odpadów, zgodnie z któ-

rym do pozwolenia zintegrowanego i po-

zwolenia na wytwarzanie odpadów nie

stosuje się art. 11 ust. 9 ustawy z 2 lipca

2004 r. o swobodzie działalności gospo-

darczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 672 z późn.

zm.), stanowiący, iż: „Jeżeli organ nie roz-

patrzy wniosku w terminie, uznaje się, że

wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem

przedsiębiorcy, chyba że przepisy ustaw

odrębnych ze względu na nadrzędny in-

teres publiczny stanowią inaczej”. Tak

więc obecnie nie można uznać, iż organ

wydał rozstrzygnięcie zgodnie z wnio-

skiem przedsiębiorcy o wydanie pozwo-

lenia zintegrowanego lub pozwolenia na

wytwarzanie odpadów, jeżeli nie rozpatrzy

wniosku w terminie określonym w art. 35

k.p.a. (bez zbędnej zwłoki, w przypadkach

wymagających wyjaśnień – w ciągu 1 mie-

siąca, w przypadkach szczególnie skompli-

kowanych – w ciągu 2 miesięcy), z tym że

w przypadku pozwolenia zintegrowanego

wydawanego dla instalacji po raz pierwszy

lub po istotnej zmianie zastosowanie ma

art. 209 ust. 2 p.o.ś. (w ciągu 6 miesięcy).

W uzasadnieniu do projektu n.u.o. wyjaś-

niono, że przepis ten dodano ze wzglę-

du na nadrzędny interes publiczny, jakim

jest w tym przypadku ochrona środowiska

przed negatywnym wpływem wywieranym

przez odpady: „W interesie publicznym leży

bowiem, aby decyzja administracyjna w za-

kresie gospodarki odpadami wyczerpują-

co regulowała działalność przedsiębiorcy,

ograniczając tym samym zakres ewentu-

alnych błędów w stosowaniu prawa lub

nadużyć. Automatyczne uznanie udziele-

nia zezwolenia na warunkach wskazanych

we wniosku przed zakończeniem – nawet

przedłużającego się – postępowania może

się przyczynić do wydania decyzji, w któ-

rych pominięte zostaną istotne zagadnie-

nia dotyczące działalności przedsiębiorcy,

w wyniku niedokładnego sprawdzenia sta-

nu faktycznego”.

komentarz

W art. 184 p.o.ś. określone są wymagania

dotyczące zawartości wniosku, załączników

do niego i dodatkowych wymagań doty-

czących wniosku o wydanie pozwolenia:

– zintegrowanego,

– na wprowadzanie gazów lub pyłów do

powietrza,

– na wytwarzanie odpadów.

Do art. 184 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-

łości z art. 18 ust. 1 s.u.o. dodatkowe wyma-

gania dotyczące wniosku o wydanie pozwo-

lenia na wytwarzanie odpadów:

– wyszczególnienie rodzajów odpa-

dów przewidzianych do wytwarzania,

z uwzględnieniem ich podstawowego

składu chemicznego i właściwości;

– określenie ilości odpadów poszczególnych

rodzajów przewidzianych do wytwarza-

nia w ciągu roku;

– wskazanie sposobów zapobiegania po-

wstawaniu odpadów lub ograniczania

ilości odpadów i ich negatywnego od-

działywania na środowisko;

– opis dalszego sposobu gospodarowania

odpadami, z uwzględnieniem zbierania,

transportu, odzysku i unieszkodliwiania

odpadów;

– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodza-

jów magazynowanych odpadów.

Tak więc wymagany obecnie w art. 184 p.o.ś.

zakres wniosku o wydanie pozwolenia na

wytwarzanie odpadów jest identyczny, jaki

był dotychczas, m.in. we wniosku należy

wyszczególnić rodzaje odpadów przewi-

dzianych do wytwarzania z uwzględnie-

niem ich podstawowego składu chemicz-

nego i właściwości, czyli z wzięciem ich pod

uwagę przy ustalaniu rodzaju odpadów.

Ustawodawca nie nakazuje w tym przepi-

sie (w odróżnieniu od art. 31 ust. 5 n.u.o.),

tak jak dotychczas w art. 18 ust. 1 s.u.o., aby

we wniosku podać podstawowy skład che-

miczny i właściwości wytwarzanych odpa-

dów. Niemniej zasadne jest, aby podawać

takie informacje, ale jedynie w przypadku

tych rodzajów odpadów, dla których z sa-

mej nazwy określonej w katalogu odpadów

trudno ustalić, czy wnioskowany sposób po-

stępowania z odpadami jest właściwy. Przy-

kładowo: odpady o kodzie 16 01 99 – „Inne

niewymienione odpady” wymagają doprecy-

zowania, natomiast odpady o kodzie 15 01 03

– „Opakowania z drewna” nie.

Jedynym nowym obowiązkiem jest poda-

nie we wniosku o pozwolenie na wytwa-

rzanie odpadów numerów NIP i REGON,

o ile zostały nadane składającemu wniosek.

Obowiązek ten jednak nie został dodany

w przypadku innych pozwoleń.

Do miejsc magazynowania odpadów wska-

zanych we wniosku o wydanie pozwolenia

na wytwarzanie odpadów wnioskodawca,

a więc prowadzący instalację, musi według

art. 25 ust. 2 n.u.o. posiadać tytuł prawny.

Przy czym według art. 3 pkt 41 p.o.ś. przez

tytuł prawny rozumie się prawo własno-

ści, użytkowanie wieczyste, trwały zarząd,

ograniczone prawo rzeczowe (np. użytko-

wanie, służebność) albo stosunek zobowią-

zaniowy (np. dzierżawa, użyczenie, najem).

Ponadto trzeba mieć na uwadze, że według

art. 184 ust. 2a p.o.ś. we wniosku o wyda-

nie pozwolenia na wytwarzanie odpadów

nie podaje się, tak samo jak dotychczas,

wymagań wymienionych w art. 184 ust. 2

pkt 11–15 p.o.ś. Jednak pozostałe wymaga-

nia muszą być spełnione, m.in. należy we

wniosku zgodnie z art. 184 ust. 2 pkt 10

p.o.ś. podać odpady wytworzone nie tylko

w trakcie normalnej eksploatacji instala-

cji, ale też w warunkach odbiegających od

normalnych, w szczególności takich jak

rozruch i wyłączenia (ale potem w pozwo-

leniu nie uwzględnia się odpadów wytwa-

rzanych w uzasadnionych technologicznie

warunkach odbiegających od normalnych).

Przy czym art. 142 ust. 2 p.o.ś. określa, że

warunki odbiegające od normalnych dla

instalacji to w szczególności okres rozru-

chu, awarii i likwidacji instalacji.

Jeżeli wniosek dotyczy pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów dla instalacji, w której

prowadzone jest przetwarzanie (odzysk,

unieszkodliwianie) odpadów, to we wnio-

sku o to pozwolenie należy uwzględnić

również odpady powstające w wyniku prze-

twarzania odpadów niezależnie od tego,

że te odpady muszą być też uwzględnione

zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 3 n.u.o. we wnio-

sku o wydanie zezwolenia na przetwarza-

nie odpadów w tej instalacji.

W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-

pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-

nie odpadów z treści art. 184 ust. 5 p.o.ś.

zostało usunięte odwołanie do ustawy

o odpadach tak, że dodatkowe wymaga-

nia dotyczące wniosku o wydanie pozwo-

lenia określają art. 208 p.o.ś. (w przypadku

pozwolenia zintegrowanego) i art. 221 p.o.ś.

(w przypadku pozwolenia na wprowadzanie

gazów lub pyłów do powietrza).

komentarz

W art. 186 pkt 1 p.o.ś. treść została zmienio-

na tak, że obecnie organ właściwy do wyda-

nia pozwolenia zintegrowanego, pozwole-

nia na wprowadzanie gazów lub pyłów do

powietrza oraz pozwolenia na wytwarza-

nie odpadów odmówi jego wydania, jeżeli

nie są spełnione, tak samo jak dotychczas,

wymagania określone w:

– art. 141 ust. 2 p.o.ś., że oddziaływanie in-

stalacji lub urządzenia nie powinno po-

wodować pogorszenia stanu środowiska

w znacznych rozmiarach lub zagrożenia

życia lub zdrowia ludzi;

– art. 143 p.o.ś., że technologia stosowana

w nowo uruchamianych lub zmienia-

nych w sposób istotny instalacjach i urzą-

dzeniach powinna spełniać wymagania,

przy których określaniu uwzględnia się

w szczególności: stosowanie substancji

o małym potencjale zagrożeń, efektywne

wytwarzanie oraz wykorzystanie energii,

zapewnienie racjonalnego zużycia wody

i innych surowców oraz materiałów i pa-

liw, stosowanie technologii bezodpado-

wych i małoodpadowych oraz możliwość

odzysku powstających odpadów, rodzaj,

zasięg oraz wielkość emisji, wykorzysty-

wanie porównywalnych procesów i me-

tod, które zostały skutecznie zastosowane

w skali przemysłowej, oraz postęp nauko-

wo-techniczny;

– art. 204 ust. 1 p.o.ś., że instalacje wymaga-

jące pozwolenia zintegrowanego powin-

ny spełniać wymagania ochrony środowi-

ska wynikające z najlepszych dostępnych

technik (BAT), a w szczególności nie mogą

powodować przekroczenia granicznych

wielkości emisyjnych (w związku z tym,

że graniczne wielkości emisyjne nie zo-

stały określone, to dopuszczalną wielkość

emisji z instalacji ustala się, uwzględnia-

jąc potrzebę przestrzegania obowiązują-

cych standardów emisyjnych);

a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie

odpadów oraz pozwolenia zintegrowanego

– także, ale inaczej niż dotychczas, organ

odmówi ich wydania, jeżeli zamierzony

sposób gospodarowania odpadami jest nie-

zgodny z planami gospodarki odpadami,

o których mowa w n.u.o.

komentarz

W art. 188 p.o.ś. określone są wymagania

dotyczące okresu obowiązywania i treści

pozwolenia:

– zintegrowanego,

– na wprowadzanie gazów lub pyłów do

powietrza,

– na wytwarzanie odpadów.

Do art. 188 p.o.ś. zostały przeniesione w ca-

łości z art. 18 ust. 2 s.u.o. dodatkowe wyma-

gania dotyczące treści pozwolenia na wy-

twarzanie odpadów oraz dodano nowe, tak

więc obecnie pozwolenie to, analogicznie

do zawartości wniosku, powinno zawierać:

– numery NIP i REGON, o ile zostały nada-

ne (nowy wymóg),

– wyszczególnienie rodzajów odpadów prze-

widzianych do wytwarzania, z uwzględ-

nieniem ich podstawowego składu che-

micznego i właściwości (nowy punkt,

ale nie jest to nowy wymóg, gdyż rodzaj

odpadów musiał być podany przy okre-

ślaniu ilości, doprecyzowano jedynie, że

z uwzględnieniem składu i właściwości),

– określenie ilości odpadów poszczególnych

rodzajów przewidzianych do wytwarza-

nia w ciągu roku (dotychczasowy wymóg),

– wskazanie sposobów zapobiegania po-

wstawaniu odpadów lub ograniczania

ilości odpadów i ich negatywnego oddzia-

ływania na środowisko (nowy wymóg),

– opis sposobu dalszego gospodarowania

odpadami, z uwzględnieniem zbierania,

transportu, odzysku i unieszkodliwiania

odpadów (dotychczasowy wymóg),

– wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju

magazynowanych odpadów (dotychcza-

sowy wymóg).

Tak więc wymagana według art. 188 p.o.ś.

treść pozwolenia na wytwarzanie odpadów

powinna być podobna jak dotychczas, a do-

datkowo zawierać numery NIP i REGON

(jeżeli są) oraz wskazanie sposobów zapo-

biegania powstawaniu odpadów lub ogra-

niczania ilości odpadów i ich negatywnego

oddziaływania na środowisko.

W pozwoleniu powinny być m.in. wyszcze-

gólnione rodzaje odpadów przewidzianych

do wytwarzania z uwzględnieniem ich pod-

stawowego składu chemicznego i właści-

wości. Przy czym ustawodawca nie naka-

zuje tu, tak samo zresztą jak dotychczas,

aby w tym pozwoleniu podać podstawowy

skład chemiczny i właściwości wytwarza-

nych odpadów.

Jednakże według wyjaśnień resortu śro-

dowiska z 2 października 2013 r. dotyczą-

cych przepisów n.u.o. w zakresie zbierania

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

6 / 8

komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

i przetwarzania odpadów, przy podawaniu

w pozwoleniu podstawowego składu che-

micznego i właściwości dla odpadów nie-

bezpiecznych można wykorzystywać sym-

bole z załącznika 3 do n.u.o., a podawanie

składu chemicznego i właściwości (oraz

stopnia szczegółowości), które są jednymi

z podstawowych informacji o odpadach,

pozwalającymi na ustalenie właściwych

kierunków ich przetwarzania, powinno być

adekwatne do rodzaju odpadów i źródła ich

powstania, przy czym brak jest nakazu każ-

dorazowego przeprowadzania badań i kwe-

stie te należy rozpatrywać indywidualnie.

Tu trzeba przypomnieć, że ustawodawca

jedynie w art. 31 n.u.o. dotyczącym zezwole-

nia na spalanie odpadów poza instalacjami

i urządzeniami zobowiązuje do określe-

nia w zezwoleniu podstawowego składu

chemicznego i właściwości odpadów, ale

wyłącznie w przypadku, gdy określenie ro-

dzajów odpadów jest niewystarczające do

ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą

powodować dla środowiska.

Według art. 188 ust. 2a p.o.ś., tak samo jak

dotychczas, ale inaczej niż we wniosku,

w pozwoleniu na wytwarzanie odpadów nie

podaje się ilości wytwarzanych odpadów

dla poszczególnych wariantów w warun-

kach normalnego funkcjonowania instala-

cji, a także nie podaje się odpadów wytwa-

rzanych w uzasadnionych technologicznie

warunkach eksploatacyjnych odbiegających

od normalnych, w szczególności w przy-

padku rozruchu i wyłączenia instalacji.

Jeżeli pozwolenie na wytwarzanie odpadów

dotyczy instalacji, w której prowadzone

jest przetwarzanie (odzysk, unieszkodli-

wianie) odpadów, to w pozwoleniu należy

uwzględnić również odpady powstające

w wyniku przetwarzania odpadów nieza-

leżnie od tego, że te odpady muszą być też

uwzględnione zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 2

n.u.o. w zezwoleniu na przetwarzanie od-

padów w tej instalacji.

Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możliwe

jest, tak jak według s.u.o., aby w pozwole-

niu na wytwarzanie odpadów uwzględnić

wymagania przewidziane dla zezwolenia

na zbieranie odpadów lub zezwolenia na

przetwarzanie odpadów. Przy czym taka

decyzja łączna, tj. pozwolenie na wytwarza-

nie odpadów, jest jednocześnie odpowied-

nio zezwoleniem na zbieranie odpadów lub

zezwoleniem na przetwarzanie odpadów.

Dotyczy to również pozwolenia zintegro-

wanego obejmującego zbieranie odpadów

lub ich przetwarzanie. Według wyjaśnień

resortu środowiska z 2 października 2013 r.

dotyczących przepisów n.u.o. w zakresie

zbierania i przetwarzania odpadów w de-

cyzji łącznej mogą być uwzględnione wy-

mogi dla zezwolenia na przetwarzanie od-

padów poza instalacją objętą pozwoleniem

na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza

instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza

też decyzji łącznej do terenu, na którym

eksploatowana jest instalacja objęta po-

zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-

szerza np. na cały kraj kompetencji organu,

która ograniczona jest na podstawie ogól-

nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości

miejscowej danego organu. Dla przykładu:

marszałek województwa w łącznej decy-

zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-

nie i przetwarzanie odpadów dla różnych

miejsc, ale wyłącznie na terenie danego

województwa swojej właściwości.

Organem właściwym do wydania pozwo-

lenia na wytwarzanie odpadów jest staro-

sta/prezydent miasta na prawach powiatu,

marszałek województwa albo RDOŚ – co

odpowiednio reguluje art. 378 p.o.ś. Organ

zobowiązany jest na podstawie art. 80 ust. 4

n.u.o. kopie ostatecznych decyzji w zakresie

gospodarki odpadami, a więc m.in. pozwo-

leń na wytwarzanie odpadów i pozwoleń

zintegrowanych, oraz innych decyzji wy-

dawanych na podstawie n.u.o. przekazać

elektronicznie w ciągu 30 dni do właś-

ciwego marszałka województwa, w celu

umieszczenia ich w bazie danych o pro-

duktach i opakowaniach oraz o gospodarce

odpadami (BDO), która prowadzona będzie

przez marszałka województwa najpóźniej

od 23 stycznia 2016 r.

W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-

pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-

nie odpadów z treści art. 188 ust. 5 p.o.ś.

zostało usunięte odwołanie do ustawy o od-

padach tak, że dodatkowe wymagania do-

tyczące pozwolenia określają art. 211 p.o.ś.

(w przypadku pozwolenia zintegrowane-

go) i art. 224 p.o.ś. (w przypadku pozwo-

lenia na wprowadzanie gazów lub pyłów

do powietrza).

pkt 8 zmian p.o.ś.
w art. 193 w ust. 1 w pkt 6 kropkę zastępuje
się średnikiem i dodaje pkt 7 i 8 w brzmieniu:
„7) w przypadku wstrzymania użytkowania
składowiska na czas dłuższy niż rok;
8) w przypadku wstrzymania termicznego
przekształcania odpadów na czas dłuższy
niż rok.”

komentarz

Do art. 193 ust. 1 p.o.ś. dodany został przepis

stanowiący, że pozwolenie wygasa również

w przypadku wstrzymania:

– użytkowania składowiska na czas dłuż-

szy niż rok,

– termicznego przekształcania odpadów

na czas dłuższy niż rok.

Podobnie też, według przepisów n.u.o.,

wstrzymanie użytkowania składowiska

odpadów na okres dłuższy niż rok skutkuje

cofnięciem zezwolenia na przetwarzanie

odpadów (art. 142 n.u.o.).

pkt 9–18 zmian p.o.ś.

(pominięto zmiany art. 293, 298, 309 i 319 do-

tyczące opłat podwyższonych i administracyj-

nych kar pieniężnych, w których zastąpiono

„instrukcję eksploatacji składowiska odpa-

dów” przez „instrukcję prowadzenia składo-

wiska odpadów”, a także pominięto zmiany

art. 400a, 400k, 401, 401c, 402 i 410a p.o.ś.

dotyczące narodowego oraz wojewódzkich

funduszy ochrony środowiska i gospodarki

wodnej)

Rozdział 2

Przepisy przejściowe, dostosowujące

i końcowe

Art. 222.

[Odzysk R14 i R15]

Określone w dotychczasowych przepisach
procesy odzysku R14 i R15 stają się odpo-
wiednio procesami odzysku R3, R5, R11 i R12,
określonymi w załączniku nr 1 do niniejszej
ustawy.

komentarz

W n.u.o. brak jest procesów odzysku okre-

ślonych w s.u.o. jako R14 (Inne działania

polegające na wykorzystaniu odpadów

w całości lub części) i R15 (Przetwarzanie

odpadów w celu ich przygotowania do od-

zysku, w tym do recyklingu). Ich brak nie

powoduje jednak ograniczenia stosowa-

nia dotychczasowych metod odzysku, a je-

dynie zmianę nazwy procesu. Na podsta-

wie przepisu przejściowego art. 222 n.u.o.

określone w dotychczasowych przepisach

(a więc m.in. w nadal obowiązujących roz-

porządzeniach) procesy odzysku R14 i R15

stają się odpowiednio procesami odzysku

R3, R5, R11 i R12 określonymi w wykazie

procesów odzysku (załącznik nr 1 do n.u.o.).

Przy czym dla dawnego procesu odzysku

o kodzie R14 właściwy jest teraz któryś

o kodzie R3, R5 lub R11, a dla dawnego pro-

cesu odzysku o kodzie R15 właściwy jest

teraz o kodzie R12.

Na podstawie dotychczasowych decy-

zji można nadal prowadzić działalność

w zakresie odzysku odpadów w procesie

R14 i R14, gdyż te decyzje pozostają waż-

ne na podstawie przepisu przejściowego

art. 232 n.u.o., ale maksymalnie do 23 stycz-

nia 2015 r.

Do czasu uzyskania zezwolenia na prze-

twarzanie odpadów z określonym procesem

już według załącznika nr 1 do n.u.o. resort

środowiska w wyjaśnieniach z 2 paździer-

nika 2013 r. dotyczących przepisów n.u.o.

w zakresie zbierania i przetwarzania odpa-

dów rekomenduje stosowanie w dokumen-

tach ewidencyjnych oraz sprawozdaniach

nowych oznaczeń procesów z podaniem

w nawiasach oznaczeń „starych”.

Art. 223.

[Zmiana klasyfikacji

odpadów]

Wytwórcy odpadów, którzy na podsta-
wie przepisów dotychczasowych dokonali
zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecz-

nych na inne niż niebezpieczne, są
obowiązani do przedłożenia zgłoszenia,
o którym mowa w art. 8 ust. 1, w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.

komentarz

Wytwórcy odpadów, którzy przed 23 stycz-

nia 2013 r. dokonali zmiany klasyfikacji

odpadów niebezpiecznych na inne niż

niebezpieczne na podstawie s.u.o., są zo-

bowiązani do przedłożenia zgłoszenia

marszałkowi województwa właściwemu

ze względu na miejsce wytwarzania tych

odpadów w terminie do 23 stycznia 2015 r.

Nadmienić tu trzeba, że oprócz dokonania

zgłoszenia w tym samym terminie wytwór-

ca odpadów, który w ważnym pozwoleniu

na wytwarzanie odpadów lub pozwoleniu

zintegrowanym wydanym na podstawie

s.u.o. dokonał zmiany klasyfikacji odpa-

dów niebezpiecznych na inne niż niebez-

pieczne, jest obowiązany dostosować to

pozwolenie do przepisów n.u.o. (art. 231

ust. 4 i art. 232 ust. 7 n.u.o.).

Zgłoszenie musi zawierać dane wytwór-

cy odpadów (imię i nazwisko lub nazwę

oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz

numery NIP i REGON, o ile zostały nada-

ne), określenie miejsca wytwarzania od-

padów, wskazanie zgłaszanych odpadów

oraz proponowaną ich klasyfikację, opis

procesu technologicznego, w którym po-

wstają zgłaszane odpady, oraz w uzasad-

nionych przypadkach inne okoliczności

mogące mieć wpływ na właściwości tych

odpadów. Do zgłoszenia należy dołączyć

wyniki badań właściwości tych odpadów,

z tym że pobór próbek odpadów i ich ba-

dania muszą dokonać według art. 8 ust. 4

n.u.o. wyłącznie laboratorium, o których

mowa w art. 147a p.o.ś.

Nadmienić tu trzeba, że zmiana statusu

odpadów niebezpiecznych na odpady inne

niż niebezpieczne dotyczy kodów odpadów

innych niż tzw. lustrzane i takich, dla któ-

rych katalog odpadów przewiduje jedynie

oznaczenie poprzez „*”, a ich posiadacz wy-

każe, że mogą być bez „*”.

Artykuł 223 n.u.o. nie nakłada obowiązku

zgłoszenia na posiadaczy odpadów innych

niż wytwórca odpadów, którzy dokonali

zmiany klasyfikacji odpadów.

Art. 224.

[Zbieranie odpadów

po unieszkodliwieniu odpadów

zakaźnych]

Posiadacz odpadów prowadzący zbieranie
odpadów, które powstały podczas unieszko-
dliwiania zakaźnych odpadów medycznych
lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych
metodami innymi niż termiczne przekształ-
canie odpadów, może prowadzić działalność
w tym zakresie zgodnie z decyzjami
wydanymi na podstawie przepisów dotych-
czasowych, nie dłużej jednak niż 3 miesiące
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
o ile wcześniej nie straciły ważności.

komentarz

Zakaźne odpady medyczne lub wetery-

naryjne według art. 95 ust. 2 n.u.o. muszą

być unieszkodliwiane przez termiczne

przekształcanie w spalarniach odpadów

niebezpiecznych (a więc inaczej niż we-

dług s.u.o.). Dlatego też przejściowy prze-

pis art. 224 n.u.o. dopuścił na podstawie

dotychczasowych decyzji, ale najwyżej do

23 kwietnia 2013 r., zbieranie odpadów po-

wstałych podczas unieszkodliwiania takich

odpadów metodami innymi niż termiczne

przekształcanie odpadów.

Art. 225.

[Spalanie odpadów

wyjątkowo poza instalacjami

i urządzeniami]

Zezwolenia na spalanie odpadów poza
instalacjami lub urządzeniami, o których
mowa w art. 13 ust. 4 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 225 n.u.o., zachowują ważność na czas,

na jaki zostały wydane przez marszałka

województwa na podstawie art. 13 ust. 4

s.u.o., zezwolenia na spalanie odpadów ze

względów bezpieczeństwa poza instala-

cjami lub urządzeniami.

Art. 226.

[Zezwolenie

na przetwarzanie odpadów]

Do czasu wydania przepisów, o których
mowa w art. 45 ust. 3, posiadacz odpadów
wymieniony w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 jest
obowiązany do uzyskania zezwolenia na
przetwarzanie odpadów. Z dniem wejścia
w życie przepisów wydanych na podstawie
art. 45 ust. 3, zezwolenie na przetwarzanie
odpadów wygasa w zakresie objętym tymi
przepisami.

komentarz

Na podstawie 45 ust. 3 n.u.o. wydane będzie

rozporządzenie w sprawie rodzajów i ilości

odpadów, jakie mogą być objęte zwolnie-

niem z obowiązku uzyskania zezwolenia

na przetwarzanie odpadów, oraz metodę

przetwarzania odpadów, która ma być za-

stosowana, a w przypadku odpadów nie-

bezpiecznych – także szczegółowe warun-

ki zwolnień w zakresie odzysku odpadów.

Po wejściu w życie tego rozporządzenia

(jeszcze nie ma projektu) nie będzie mu-

siał mieć zezwolenia na przetwarzanie od-

padów posiadacz odpadów wymieniony

w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 n.u.o., a więc:

– wytwórca odpadów, który wytwarzane

przez siebie odpady, niebędące odpadami

niebezpiecznymi, unieszkodliwia w miej-

scu ich wytworzenia zgodnie z wyma-

ganiami określonymi w tym rozporzą-

dzeniu,

– posiadacz odpadów, który poddaje od-

zyskowi odpady zgodnie z wymagania-

mi określonymi w tym rozporządzeniu.

Przepis przejściowy art. 226 n.u.o. stanowi,

że wymagane jest posiadanie zezwolenia

na przetwarzanie odpadów do czasu wyda-

nia tego rozporządzenia. Z dniem wejścia

w życie tego rozporządzenia zezwolenie

to wygaśnie w zakresie objętym tym roz-

porządzeniem.

Art. 227.

[Plany KPGO i WPGO]

Krajowy plan gospodarki odpadami oraz
wojewódzkie plany gospodarki odpadami
uchwalone na podstawie przepisów dotych-
czasowych stają się odpowiednio krajowym
planem gospodarki odpadami oraz woje-
wódzkimi planami gospodarki odpadami
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 227 n.u.o. uchwalone na podstawie s.u.o.

plany gospodarki odpadami – krajowy

(uchwała nr 217 Rady Ministrów z 24 grud-

nia 2010 r. w sprawie „Krajowego planu

gospodarki odpadami 2014” – M.P. nr 101,

poz. 1183) oraz wojewódzkie stają się od-

powiednio krajowym planem gospodar-

ki odpadami oraz wojewódzkimi planami

gospodarki odpadami w rozumieniu n.u.o.

W art. 16 s.u.o. został wprowadzony 1 stycz-

nia 2012 r. przez ustawę zmieniającą (Dz.U.

z 2011 r. nr 152, poz. 897) obowiązek sporzą-

dzania sprawozdań z realizacji planów go-

spodarki odpadami, obejmujących okres 3 lat

kalendarzowych, według stanu na 31 grudnia

roku, z tym że według art. 18 tej ustawy zmie-

niającej pierwszy okres sprawozdawczy miał

objąć lata 2011–2013. Sprawozdanie z reali-

zacji krajowego planu gospodarki odpadami

minister środowiska powinien przygotować

i przedłożyć Radzie Ministrów w terminie

18 miesięcy po okresie sprawozdawczym.

Natomiast sprawozdanie z realizacji woje-

wódzkiego planu gospodarki odpadami za-

rząd województwa powinien przygotować

i przedłożyć sejmikowi województwa oraz

ministrowi środowiska w terminie 12 miesię-

cy po okresie sprawozdawczym. Takie same

obowiązki sprawozdawcze są obecnie okre-

ślone w art. 39 n.u.o. W związku z powyższym

według wyjaśnień resortu środowiska z 8 li-

stopada 2013 r. zarząd województwa powi-

nien przygotować i przedłożyć sejmikowi

województwa oraz ministrowi środowiska do

31 grudnia 2014 r. sprawozdanie z realizacji

wojewódzkiego planu gospodarki odpadami

obejmujące lata 2011–2013 i sporządzone we-

dług stanu na 31 grudnia 2013 r.

Art. 228.

[Uchwały dotyczące

przyjęcia planów]

1. Tracą moc uchwały dotyczące przyjęcia
powiatowych i gminnych planów gospodarki
odpadami po upływie 30 dni od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.

komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

i przetwarzania odpadów, przy podawaniu

w pozwoleniu podstawowego składu che-

micznego i właściwości dla odpadów nie-

bezpiecznych można wykorzystywać sym-

bole z załącznika 3 do n.u.o., a podawanie

składu chemicznego i właściwości (oraz

stopnia szczegółowości), które są jednymi

z podstawowych informacji o odpadach,

pozwalającymi na ustalenie właściwych

kierunków ich przetwarzania, powinno być

adekwatne do rodzaju odpadów i źródła ich

powstania, przy czym brak jest nakazu każ-

dorazowego przeprowadzania badań i kwe-

stie te należy rozpatrywać indywidualnie.

Tu trzeba przypomnieć, że ustawodawca

jedynie w art. 31 n.u.o. dotyczącym zezwole-

nia na spalanie odpadów poza instalacjami

i urządzeniami zobowiązuje do określe-

nia w zezwoleniu podstawowego składu

chemicznego i właściwości odpadów, ale

wyłącznie w przypadku, gdy określenie ro-

dzajów odpadów jest niewystarczające do

ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą

powodować dla środowiska.

Według art. 188 ust. 2a p.o.ś., tak samo jak

dotychczas, ale inaczej niż we wniosku,

w pozwoleniu na wytwarzanie odpadów nie

podaje się ilości wytwarzanych odpadów

dla poszczególnych wariantów w warun-

kach normalnego funkcjonowania instala-

cji, a także nie podaje się odpadów wytwa-

rzanych w uzasadnionych technologicznie

warunkach eksploatacyjnych odbiegających

od normalnych, w szczególności w przy-

padku rozruchu i wyłączenia instalacji.

Jeżeli pozwolenie na wytwarzanie odpadów

dotyczy instalacji, w której prowadzone

jest przetwarzanie (odzysk, unieszkodli-

wianie) odpadów, to w pozwoleniu należy

uwzględnić również odpady powstające

w wyniku przetwarzania odpadów nieza-

leżnie od tego, że te odpady muszą być też

uwzględnione zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 2

n.u.o. w zezwoleniu na przetwarzanie od-

padów w tej instalacji.

Na podstawie art. 45 ust. 4–9 n.u.o. możliwe

jest, tak jak według s.u.o., aby w pozwole-

niu na wytwarzanie odpadów uwzględnić

wymagania przewidziane dla zezwolenia

na zbieranie odpadów lub zezwolenia na

przetwarzanie odpadów. Przy czym taka

decyzja łączna, tj. pozwolenie na wytwarza-

nie odpadów, jest jednocześnie odpowied-

nio zezwoleniem na zbieranie odpadów lub

zezwoleniem na przetwarzanie odpadów.

Dotyczy to również pozwolenia zintegro-

wanego obejmującego zbieranie odpadów

lub ich przetwarzanie. Według wyjaśnień

resortu środowiska z 2 października 2013 r.

dotyczących przepisów n.u.o. w zakresie

zbierania i przetwarzania odpadów w de-

cyzji łącznej mogą być uwzględnione wy-

mogi dla zezwolenia na przetwarzanie od-

padów poza instalacją objętą pozwoleniem

na wytwarzanie odpadów lub w ogóle poza

instalacjami. Ustawodawca nie ogranicza

też decyzji łącznej do terenu, na którym

eksploatowana jest instalacja objęta po-

zwoleniem. Ale ustawodawca też nie roz-

szerza np. na cały kraj kompetencji organu,

która ograniczona jest na podstawie ogól-

nych przepisów art. 21 k.p.a. do właściwości

miejscowej danego organu. Dla przykładu:

marszałek województwa w łącznej decy-

zji może uwzględnić wytwarzanie, zbiera-

nie i przetwarzanie odpadów dla różnych

miejsc, ale wyłącznie na terenie danego

województwa swojej właściwości.

Organem właściwym do wydania pozwo-

lenia na wytwarzanie odpadów jest staro-

sta/prezydent miasta na prawach powiatu,

marszałek województwa albo RDOŚ – co

odpowiednio reguluje art. 378 p.o.ś. Organ

zobowiązany jest na podstawie art. 80 ust. 4

n.u.o. kopie ostatecznych decyzji w zakresie

gospodarki odpadami, a więc m.in. pozwo-

leń na wytwarzanie odpadów i pozwoleń

zintegrowanych, oraz innych decyzji wy-

dawanych na podstawie n.u.o. przekazać

elektronicznie w ciągu 30 dni do właś-

ciwego marszałka województwa, w celu

umieszczenia ich w bazie danych o pro-

duktach i opakowaniach oraz o gospodarce

odpadami (BDO), która prowadzona będzie

przez marszałka województwa najpóźniej

od 23 stycznia 2016 r.

W związku z przeniesieniem do p.o.ś. prze-

pisów dotyczących pozwoleń na wytwarza-

nie odpadów z treści art. 188 ust. 5 p.o.ś.

zostało usunięte odwołanie do ustawy o od-

padach tak, że dodatkowe wymagania do-

tyczące pozwolenia określają art. 211 p.o.ś.

(w przypadku pozwolenia zintegrowane-

go) i art. 224 p.o.ś. (w przypadku pozwo-

lenia na wprowadzanie gazów lub pyłów

do powietrza).

komentarz

Do art. 193 ust. 1 p.o.ś. dodany został przepis

stanowiący, że pozwolenie wygasa również

w przypadku wstrzymania:

– użytkowania składowiska na czas dłuż-

szy niż rok,

– termicznego przekształcania odpadów

na czas dłuższy niż rok.

Podobnie też, według przepisów n.u.o.,

wstrzymanie użytkowania składowiska

odpadów na okres dłuższy niż rok skutkuje

cofnięciem zezwolenia na przetwarzanie

odpadów (art. 142 n.u.o.).

pkt 9–18 zmian p.o.ś.

(pominięto zmiany art. 293, 298, 309 i 319 do-

tyczące opłat podwyższonych i administracyj-

nych kar pieniężnych, w których zastąpiono

„instrukcję eksploatacji składowiska odpa-

dów” przez „instrukcję prowadzenia składo-

wiska odpadów”, a także pominięto zmiany

art. 400a, 400k, 401, 401c, 402 i 410a p.o.ś.

dotyczące narodowego oraz wojewódzkich

funduszy ochrony środowiska i gospodarki

wodnej)

Rozdział 2

Przepisy przejściowe, dostosowujące

i końcowe

Przepisy przejściowe, dostosowujące

Art. 222.

[Odzysk R14 i R15]

Określone w dotychczasowych przepisach
procesy odzysku R14 i R15 stają się odpo-
wiednio procesami odzysku R3, R5, R11 i R12,
określonymi w załączniku nr 1 do niniejszej
ustawy.

komentarz

W n.u.o. brak jest procesów odzysku okre-

ślonych w s.u.o. jako R14 (Inne działania

polegające na wykorzystaniu odpadów

w całości lub części) i R15 (Przetwarzanie

odpadów w celu ich przygotowania do od-

zysku, w tym do recyklingu). Ich brak nie

powoduje jednak ograniczenia stosowa-

nia dotychczasowych metod odzysku, a je-

dynie zmianę nazwy procesu. Na podsta-

wie przepisu przejściowego art. 222 n.u.o.

określone w dotychczasowych przepisach

(a więc m.in. w nadal obowiązujących roz-

porządzeniach) procesy odzysku R14 i R15

stają się odpowiednio procesami odzysku

R3, R5, R11 i R12 określonymi w wykazie

procesów odzysku (załącznik nr 1 do n.u.o.).

Przy czym dla dawnego procesu odzysku

o kodzie R14 właściwy jest teraz któryś

o kodzie R3, R5 lub R11, a dla dawnego pro-

cesu odzysku o kodzie R15 właściwy jest

teraz o kodzie R12.

Na podstawie dotychczasowych decy-

zji można nadal prowadzić działalność

w zakresie odzysku odpadów w procesie

R14 i R14, gdyż te decyzje pozostają waż-

ne na podstawie przepisu przejściowego

art. 232 n.u.o., ale maksymalnie do 23 stycz-

nia 2015 r.

Do czasu uzyskania zezwolenia na prze-

twarzanie odpadów z określonym procesem

już według załącznika nr 1 do n.u.o. resort

środowiska w wyjaśnieniach z 2 paździer-

nika 2013 r. dotyczących przepisów n.u.o.

w zakresie zbierania i przetwarzania odpa-

dów rekomenduje stosowanie w dokumen-

tach ewidencyjnych oraz sprawozdaniach

nowych oznaczeń procesów z podaniem

w nawiasach oznaczeń „starych”.

Art. 223.

[Zmiana klasyfikacji

odpadów]

Wytwórcy odpadów, którzy na podsta-
wie przepisów dotychczasowych dokonali
zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecz-

nych na inne niż niebezpieczne, są
obowiązani do przedłożenia zgłoszenia,
o którym mowa w art. 8 ust. 1, w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.

komentarz

Wytwórcy odpadów, którzy przed 23 stycz-

nia 2013 r. dokonali zmiany klasyfikacji

odpadów niebezpiecznych na inne niż

niebezpieczne na podstawie s.u.o., są zo-

bowiązani do przedłożenia zgłoszenia

marszałkowi województwa właściwemu

ze względu na miejsce wytwarzania tych

odpadów w terminie do 23 stycznia 2015 r.

Nadmienić tu trzeba, że oprócz dokonania

zgłoszenia w tym samym terminie wytwór-

ca odpadów, który w ważnym pozwoleniu

na wytwarzanie odpadów lub pozwoleniu

zintegrowanym wydanym na podstawie

s.u.o. dokonał zmiany klasyfikacji odpa-

dów niebezpiecznych na inne niż niebez-

pieczne, jest obowiązany dostosować to

pozwolenie do przepisów n.u.o. (art. 231

ust. 4 i art. 232 ust. 7 n.u.o.).

Zgłoszenie musi zawierać dane wytwór-

cy odpadów (imię i nazwisko lub nazwę

oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz

numery NIP i REGON, o ile zostały nada-

ne), określenie miejsca wytwarzania od-

padów, wskazanie zgłaszanych odpadów

oraz proponowaną ich klasyfikację, opis

procesu technologicznego, w którym po-

wstają zgłaszane odpady, oraz w uzasad-

nionych przypadkach inne okoliczności

mogące mieć wpływ na właściwości tych

odpadów. Do zgłoszenia należy dołączyć

wyniki badań właściwości tych odpadów,

z tym że pobór próbek odpadów i ich ba-

dania muszą dokonać według art. 8 ust. 4

n.u.o. wyłącznie laboratorium, o których

mowa w art. 147a p.o.ś.

Nadmienić tu trzeba, że zmiana statusu

odpadów niebezpiecznych na odpady inne

niż niebezpieczne dotyczy kodów odpadów

innych niż tzw. lustrzane i takich, dla któ-

rych katalog odpadów przewiduje jedynie

oznaczenie poprzez „*”, a ich posiadacz wy-

każe, że mogą być bez „*”.

Artykuł 223 n.u.o. nie nakłada obowiązku

zgłoszenia na posiadaczy odpadów innych

niż wytwórca odpadów, którzy dokonali

zmiany klasyfikacji odpadów.

Art. 224.

[Zbieranie odpadów

po unieszkodliwieniu odpadów

zakaźnych]

komentarz

Zakaźne odpady medyczne lub wetery-

naryjne według art. 95 ust. 2 n.u.o. muszą

być unieszkodliwiane przez termiczne

przekształcanie w spalarniach odpadów

niebezpiecznych (a więc inaczej niż we-

dług s.u.o.). Dlatego też przejściowy prze-

pis art. 224 n.u.o. dopuścił na podstawie

dotychczasowych decyzji, ale najwyżej do

23 kwietnia 2013 r., zbieranie odpadów po-

wstałych podczas unieszkodliwiania takich

odpadów metodami innymi niż termiczne

przekształcanie odpadów.

Art. 225.

[Spalanie odpadów

wyjątkowo poza instalacjami

i urządzeniami]

wyjątkowo poza instalacjami

Zezwolenia na spalanie odpadów poza
instalacjami lub urządzeniami, o których
mowa w art. 13 ust. 4 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 225 n.u.o., zachowują ważność na czas,

na jaki zostały wydane przez marszałka

województwa na podstawie art. 13 ust. 4

s.u.o., zezwolenia na spalanie odpadów ze

względów bezpieczeństwa poza instala-

cjami lub urządzeniami.

Art. 226.

[Zezwolenie

na przetwarzanie odpadów]

komentarz

Na podstawie 45 ust. 3 n.u.o. wydane będzie

rozporządzenie w sprawie rodzajów i ilości

odpadów, jakie mogą być objęte zwolnie-

niem z obowiązku uzyskania zezwolenia

na przetwarzanie odpadów, oraz metodę

przetwarzania odpadów, która ma być za-

stosowana, a w przypadku odpadów nie-

bezpiecznych – także szczegółowe warun-

ki zwolnień w zakresie odzysku odpadów.

Po wejściu w życie tego rozporządzenia

(jeszcze nie ma projektu) nie będzie mu-

siał mieć zezwolenia na przetwarzanie od-

padów posiadacz odpadów wymieniony

w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 n.u.o., a więc:

– wytwórca odpadów, który wytwarzane

przez siebie odpady, niebędące odpadami

niebezpiecznymi, unieszkodliwia w miej-

scu ich wytworzenia zgodnie z wyma-

ganiami określonymi w tym rozporzą-

dzeniu,

– posiadacz odpadów, który poddaje od-

zyskowi odpady zgodnie z wymagania-

mi określonymi w tym rozporządzeniu.

Przepis przejściowy art. 226 n.u.o. stanowi,

że wymagane jest posiadanie zezwolenia

na przetwarzanie odpadów do czasu wyda-

nia tego rozporządzenia. Z dniem wejścia

w życie tego rozporządzenia zezwolenie

to wygaśnie w zakresie objętym tym roz-

porządzeniem.

Art. 227.

[Plany KPGO i WPGO]

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 227 n.u.o. uchwalone na podstawie s.u.o.

plany gospodarki odpadami – krajowy

(uchwała nr 217 Rady Ministrów z 24 grud-

nia 2010 r. w sprawie „Krajowego planu

gospodarki odpadami 2014” – M.P. nr 101,

poz. 1183) oraz wojewódzkie stają się od-

powiednio krajowym planem gospodar-

ki odpadami oraz wojewódzkimi planami

gospodarki odpadami w rozumieniu n.u.o.

W art. 16 s.u.o. został wprowadzony 1 stycz-

nia 2012 r. przez ustawę zmieniającą (Dz.U.

z 2011 r. nr 152, poz. 897) obowiązek sporzą-

dzania sprawozdań z realizacji planów go-

spodarki odpadami, obejmujących okres 3 lat

kalendarzowych, według stanu na 31 grudnia

roku, z tym że według art. 18 tej ustawy zmie-

niającej pierwszy okres sprawozdawczy miał

objąć lata 2011–2013. Sprawozdanie z reali-

zacji krajowego planu gospodarki odpadami

minister środowiska powinien przygotować

i przedłożyć Radzie Ministrów w terminie

18 miesięcy po okresie sprawozdawczym.

Natomiast sprawozdanie z realizacji woje-

wódzkiego planu gospodarki odpadami za-

rząd województwa powinien przygotować

i przedłożyć sejmikowi województwa oraz

ministrowi środowiska w terminie 12 miesię-

cy po okresie sprawozdawczym. Takie same

obowiązki sprawozdawcze są obecnie okre-

ślone w art. 39 n.u.o. W związku z powyższym

według wyjaśnień resortu środowiska z 8 li-

stopada 2013 r. zarząd województwa powi-

nien przygotować i przedłożyć sejmikowi

województwa oraz ministrowi środowiska do

31 grudnia 2014 r. sprawozdanie z realizacji

wojewódzkiego planu gospodarki odpadami

obejmujące lata 2011–2013 i sporządzone we-

dług stanu na 31 grudnia 2013 r.

Art. 228.

[Uchwały dotyczące

przyjęcia planów]

[Uchwały dotyczące

1. Tracą moc uchwały dotyczące przyjęcia
powiatowych i gminnych planów gospodarki
odpadami po upływie 30 dni od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

7 / 8

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

2. Uchwała w sprawie wykonania wojewódz-
kiego planu gospodarki odpadami podjęta na
podstawie ustawy, o której mowa w art. 252,
zachowuje moc do czasu aktualizacji woje-
wódzkiego planu gospodarki odpadami
i może być zmieniana na podstawie niniej-
szej ustawy.

komentarz

Do n.u.o. nie zostały przeniesione przepisy

s.u.o. dotyczące powiatowych i gminnych

planów gospodarki odpadami. Na podsta-

wie przepisu przejściowego art. 228 n.u.o.

uchwały dotyczące przyjęcia powiatowych

i gminnych planów gospodarki odpadami

straciły moc 23 lutego 2013 r.

Z kolei przepisy s.u.o. dotyczące woje-

wódzkich planów gospodarki odpadami

zostały przeniesione do działu III n.u.o.,

a art. 228 n.u.o. stanowi, że uchwała

w sprawie wykonania wojewódzkiego

planu gospodarki odpadami podjęta na

podstawie s.u.o. zachowuje moc do czasu

aktualizacji wojewódzkiego planu gospo-

darki odpadami i może być zmieniana na

podstawie n.u.o.

Art. 229.

[Regiony gospodarki

odpadami komunalnymi]

Regiony gospodarki odpadami komunalnymi
określone w uchwale w sprawie wykonania
wojewódzkiego planu gospodarki odpada-
mi, podjętej na podstawie ustawy, o której
mowa w art. 252, stają się regionami gospo-
darki odpadami komunalnymi w rozumieniu
niniejszej ustawy.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 229 n.u.o. dotychczasowe regiony go-

spodarki odpadami komunalnymi określo-

ne w uchwale w sprawie wykonania wo-

jewódzkiego planu gospodarki odpadami,

podjętej na podstawie s.u.o. stają się regio-

nami gospodarki odpadami komunalnymi

w rozumieniu n.u.o.

Art. 230.

[RIPOK]

Regionalne instalacje do przetwarzania
odpadów komunalnych określone w uchwa-
łach w sprawie wykonania wojewódzkich
planów gospodarki odpadami stają się
regionalnymi instalacjami do przetwarzania
odpadów komunalnych w rozumieniu niniej-
szej ustawy.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 229 n.u.o. dotychczasowe regional-

ne instalacje do przetwarzania odpadów

komunalnych (dalej: RIPOK) określone

w uchwałach w sprawie wykonania wo-

jewódzkich planów gospodarki odpadami

stają się RIPOK w rozumieniu n.u.o.

Art. 231.

[Decyzje zatwierdzające

PGON i PGO oraz informacje

i pozwolenia]

1. Decyzje zatwierdzające program gospo-
darki odpadami niebezpiecznymi i decyzje
zatwierdzające program gospodarki odpa-
dami, wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych, wygasają z dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem
art. 232 ust. 3.
2. Informacje o wytwarzanych odpadach
i o sposobach gospodarowania wytwo-
rzonymi odpadami, złożone na podstawie
przepisów dotychczasowych, tracą ważność
z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Pozwolenia na wytwarzanie odpadów,
wydane na podstawie przepisów dotychcza-
sowych, zachowują ważność na czas, na jaki
zostały wydane.
4. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu,
o którym mowa w ust. 3, dokonał zmiany
klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na
inne niż niebezpieczne, jest obowiązany
dostosować pozwolenie na wytwarzanie
do przepisów niniejszej ustawy w terminie
dwóch lat od dnia jej wejścia w życie.

komentarz

Przepis przejściowy art. 231 n.u.o. odnosi

się do dotychczasowych regulacji formal-

noprawnych zawartych w art. 17 s.u.o. w za-

kresie wytwarzania odpadów i stanowi, że:

– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-

twierdzające program gospodarki od-

padami niebezpiecznymi (dalej: PGON),

które musiał posiadać wytwórca odpa-

dów w przypadku wytwarzania odpadów

niebezpiecznych poza instalacją w rocz-

nej ilości powyżej 0,1 Mg lub w związku

z eksploatacją instalacji w rocznej ilości

powyżej 0,1 Mg do 1 Mg;

– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-

twierdzające program gospodarki odpa-

dami (dalej: PGO), które musiał posiadać

wytwórca odpadów, niezależnie od ich

ilości, prowadzący działalność polegającą

na świadczeniu usług w zakresie budowy,

rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia

zbiorników lub urządzeń oraz sprząta-

nia, konserwacji i napraw, a także prze-

twarzania odpadów zawierających azbest

w urządzeniach przewoźnych;

– 23 stycznia 2013 r. tracą ważność in-

formacje o wytwarzanych odpadach

i o sposobach gospodarowania wytwo-

rzonymi odpadami, który musiał zło-

żyć wytwórca odpadów (innych niż po-

wstałych w związku ze świadczeniem

usług) w przypadku wytwarzania od-

padów niebezpiecznych w rocznej ilości

do 0,1 Mg albo w przypadku wytwarza-

nia odpadów innych niż niebezpieczne

poza instalacją w rocznej ilości powyżej

5 Mg lub w związku z eksploatacją in-

stalacji w rocznej ilości powyżej 5 Mg

do 5 tys. Mg;

– zachowują ważność na czas, na jaki zo-

stały wydane, pozwolenia na wytwa-

rzanie odpadów, które musiał posiadać

wytwórca odpadów w przypadku wytwa-

rzania w związku z eksploatacją instalacji

w rocznej ilości powyżej 1 Mg odpadów

niebezpiecznych lub powyżej 5 tys. Mg

odpadów innych niż niebezpieczne.

Jeżeli dotychczasowa decyzja zatwierdza-

jąca PGON jest decyzją łączną wydaną na

podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to decyzja

taka wygasła w części dotyczącej wytwa-

rzania odpadów, natomiast na podstawie

przepisu przejściowego art. 232 ust. 3 n.u.o.

zachowała ważność, ale jedynie w zakresie

zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania

odpadów, ale tylko na czas, na jaki zosta-

ła wydana – maksymalnie do 23 stycznia

2015 r.

Jeżeli w dotychczasowym pozwoleniu na

wytwarzanie odpadów dokonana jest zmia-

na klasyfikacji odpadów niebezpiecznych

na inne niż niebezpieczne, to podmiot po-

siadający takie pozwolenie jest obowiązany

dostosować je do przepisów n.u.o. w termi-

nie do 23 stycznia 2015 r., a więc uwzględ-

nić wymagania art. 7 i 8 n.u.o. określone

obecnie dla zgłoszenia zmiany klasyfikacji

odpadów niebezpiecznych na odpady inne

niż niebezpieczne.

Dotychczasowe pozwolenie na wytwarza-

nie odpadów mogło być wydane maksymal-

nie na 10 lat. Jeżeli jednak zostało wydane

na okres krótszy, to nie jest dopuszczalna

jego zmiana polegająca na przedłużeniu

jego obowiązywania, bo według art. 231

ust. 3 n.u.o. zachowuje ważność jedynie

na czas, na jaki zostało wydane. Jeżeli do-

tychczasowe pozwolenie jest decyzją łączną

wydaną na podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to

nadal jest ważne w części dotyczącej wy-

twarzania odpadów, natomiast na podsta-

wie przepisu przejściowego art. 232 ust. 3

n.u.o. w zakresie zbierania, odzysku lub

unieszkodliwiania odpadów maksymalnie

do 23 stycznia 2015 r. Trzeba mieć ponadto

na uwadze to, że chociaż w art. 17 ust. 2 s.u-

.o. były takie same progi ilości wytwarza-

nych odpadów, jakie są obecnie w art. 180a

p.o.ś., obligujące do posiadania pozwolenia

na wytwarzanie odpadów, to na podstawie

art. 17 ust. 3 s.u.o. w pozwoleniu uwzględ-

niało się, inaczej niż obecnie, wszystkie od-

pady wytwarzane przez danego wytwórcę

w danym miejscu. Ponadto według art. 17

ust. 4 s.u.o. w pozwoleniu na wytwarzanie

odpadów nie uwzględniało się odpadów

komunalnych, odpadów z wypadków, od-

padów powstałych w wyniku klęsk żywio-

łowych oraz odpadów powstałych w wyni-

ku poważnej awarii lub poważnej awarii

przemysłowej, a ponadto pozwolenie nie

było wymagane dla osób fizycznych niebę-

dących przedsiębiorcami. Dlatego należy

przeanalizować, czy pozostawić dotychcza-

sowe pozwolenie, czy je zmienić, a może

wnioskować o nowe.

Art. 232.

[Zezwolenia na zbieranie,

odzysk lub unieszkodliwianie

odpadów]

1. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz
zezwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych stają się odpowied-
nio zezwoleniami na zbieranie odpadów
i zezwoleniami na przetwarzanie odpadów,
w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.
2. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz
zezwolenie na odzysk lub unieszkodliwianie
odpadów, wydane na podstawie przepisów
dotychczasowych, zachowują ważność na
czas, na jaki zostały wydane, nie dłużej
jednak niż przez dwa lata od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
3. Decyzje wydane na podstawie art. 31
ust. 3 i art. 32 ust. 3 ustawy, o której mowa
w art. 252, zachowują ważność w zakresie
zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów na czas, na jaki zostały wydane,
nie dłużej niż przez dwa lata od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
4. Przed upływem terminu, o którym
mowa w ust. 3, posiadacz odpadów może
prowadzić zbieranie lub przetwarzanie
odpadów na podstawie decyzji, o której
mowa w ust. 3.
5. W okresie nie dłuższym niż dwa lata
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
posiadacz odpadów może zlecić wykona-
nie obowiązku gospodarowania odpadami
podmiotom posiadającym decyzje, o których
mowa w ust. 1–3; przekazanie odpadów
takiemu posiadaczowi powoduje przejście
odpowiedzialności za gospodarowanie odpa-
dami na tego posiadacza.
6. Pozwolenia zintegrowane, wydane przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
obejmujące wytwarzanie i gospodarowanie
odpadami, zachowują ważność na czas, na
jaki zostały wydane.
7. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu,
o którym mowa w ust. 6, dokonał zmiany
klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na
inne niż niebezpieczne, jest obowiązany
dostosować pozwolenie zintegrowane do
przepisów niniejszej ustawy w terminie
dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 232 ust. 1–5 n.u.o. dotychczasowe ze-

zwolenia na zbieranie odpadów oraz ze-

zwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie

odpadów wydane na podstawie s.u.o.:

– stają się odpowiednio zezwoleniami na

zbieranie odpadów i zezwoleniami na

przetwarzanie odpadów w rozumieniu

n.u.o.;

– zachowują ważność na czas, na jaki zo-

stały wydane, również gdy były wyda-

ne w ramach decyzji łącznej na podsta-

wie art. 31 ust. 3 lub art. 32 ust. 3 s.u.o.,

ale maksymalnie do 23 stycznia 2015 r.;

nie jest więc dopuszczalna zmiana do-

tychczasowego zezwolenia polegająca

na przedłużeniu jego obowiązywania,

jeżeli zostało wydane na okres krótszy

niż możliwy maksymalny 10 lat;

– upoważniają do prowadzenia zbierania

lub przetwarzanie odpadów w terminie

ich ważności, a więc wolno przekazać

odpady posiadającemu takie zezwole-

nie i przejmuje on odpowiedzialność za

gospodarowanie odpadami.

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 232 ust. 6–7 n.u.o., dotychczasowe po-

zwolenia zintegrowane, wydane przed

23 stycznia 2013 r., obejmujące wytwarza-

nie i gospodarowanie (transport, zbieranie,

odzysk lub unieszkodliwianie) odpadami:

– zachowują ważność na czas, na jaki zosta-

ły wydane; nie jest więc możliwa zmiana

dotychczasowego pozwolenia zintegro-

wanego polegająca na przedłużeniu jego

obowiązywania, jeżeli zostało wydane na

okres krótszy niż możliwy maksymal-

ny 10 lat;

– należy dostosować do przepisów n.u.o.

do 23 stycznia 2015 r., gdy wytwórca od-

padów dokonał w pozwoleniu zintegro-

wanym zmiany klasyfikacji odpadów nie-

bezpiecznych na inne niż niebezpieczne

(dotyczy to kodów odpadów innych niż

tzw. lustrzane i takich, dla których ka-

talog odpadów przewiduje jedynie ozna-

czenie poprzez „*”, a wytwórca przekla-

syfikował je na odpady o kodzie bez „*”).

Art. 233. [Zezwolenia na transport

odpadów i rejestr]

1. Zezwolenia na transport odpadów wydane
na podstawie przepisów dotychczasowych
zachowują ważność na czas na jaki zostały
wydane, nie dłużej jednak niż do czasu
upływu terminu do złożenia wniosku o wpis
do rejestru, o którym mowa w art. 49
ust. 1, lub z dniem uzyskania wpisu do tego
rejestru, w przypadku gdy wpis nastąpił
w terminie wcześniejszym.
2. Do czasu utworzenia rejestru, o którym
mowa w art. 49 ust. 1, transportujący
odpady są obowiązani do uzyskania zezwo-
lenia na transport odpadów lub wpisu do
rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5
ustawy, o której mowa w art. 252, na
podstawie przepisów dotychczasowych.
3. Do wydawania zezwoleń na transport
odpadów do czasu utworzenia rejestru,
o którym mowa w art. 49 ust. 1, stosuje się
przepisy ustawy, o której mowa w art. 252.

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 233 n.u.o., do czasu utworzenia nowe-

go rejestru prowadzonego przez marszałka

województwa w ramach bazy danych o pro-

duktach i opakowaniach oraz o gospodarce

odpadami (BDO), która ma być utworzona

do 23 stycznia 2016 r., transportujący od-

pady musi posiadać:

– nowe zezwolenie na transport odpadów,

które może uzyskać w tym czasie nadal

na podstawie przepisów s.u.o., lub

– wpis do dotychczasowego rejestru, nadal

prowadzonego przez starostę na podsta-

wie art. 33 ust. 5 s.u.o., lub

– dotychczasowe zezwolenie na transport

odpadów wydane na podstawie s.u.o.,

które zachowuje ważność na czas, na

jaki zostało wydane, a więc nie można

dokonać zmiany polegającej na przedłu-

żeniu jego obowiązywania, jeżeli zostało

wydane na okres krótszy niż możliwy

maksymalny 10 lat; zezwolenie to jest

jednak ważne nie dłużej niż do czasu

upływu terminu do złożenia wniosku

o wpis do rejestru w ramach BDO, czyli

6 miesięcy od dnia utworzenia tego re-

jestru, lub z dniem uzyskania wpisu do

tego rejestru w przypadku wcześniej-

szego wpisu.

Nieprzestrzeganie tego obowiązku grozi

administracyjną karą pieniężna od 2000

do 10 000 zł (art. 195 n.u.o.).

Do czasu utworzenia rejestru w ramach

BDO do wydawania zezwoleń na transport

odpadów stosuje się przepisy s.u.o., a więc

według art. 28 s.u.o.:

– transport wytworzonych przez siebie od-

padów nie wymaga zezwolenia;

– transport odpadów przez osoby fizycz-

ne i jednostki organizacyjne niebędące

przedsiębiorcami do miejsca wykorzy-

stania tych odpadów zgodnie z rozporzą-

dzeniem – Dz.U. z 2006 r. nr 75, poz. 527

z późn. zm. (art. 33 ust. 1a i 3 s.u.o.) – nie

wymaga zezwolenia;

– nie wymaga zezwolenia, lecz wyma-

ga wpisu do rejestru prowadzonego

przez starostę transport odpadów

w przypadkach określonych w roz-

porządzeniu – Dz.U. z 2004 r. nr 16,

poz. 154 z późn. zm. (art. 33 ust. 4–5d

s.u.o.) a więc transport odpadów wy-

mienionych w tym rozporządzeniu

odpadów do placówek handlowych

i punktów serwisowych, określonych

w par. 3 ust. 2 tego rozporządzenia,

prowadzących ich zbiórkę oraz trans-

port odpadów z placówek handlowych

i punktów serwisowych do następnego

posiadacza odpadów;

– w pozostałych przypadkach wymagane

jest zezwolenie na transport odpadów.

PRenUmeRata:

Cena prenumeraty DZIENNIKA GAZETY PRAWNEJ: Wersja Standard: miesięczna (styczeń 2014 r.): 100,80 zł, styczeń–grudzień 2014 r.: 1095,00 zł. Wersja Premium: miesięczna
(styczeń 2014 r.): 117,60 zł, styczeń–grudzień 2014 r.: 1296,00 zł. Wszystkie ceny brutto (zawierają 8% VAT). Więcej informacji na stronie www.gazetaprawna.pl/prenumerata

Komentarze

Dziennik Gazeta Prawna, 28 stycznia 2014 nr 18 (3659)

gazetaprawna.pl

komentarz

Do n.u.o. nie zostały przeniesione przepisy

s.u.o. dotyczące powiatowych i gminnych

planów gospodarki odpadami. Na podsta-

wie przepisu przejściowego art. 228 n.u.o.

uchwały dotyczące przyjęcia powiatowych

i gminnych planów gospodarki odpadami

straciły moc 23 lutego 2013 r.

Z kolei przepisy s.u.o. dotyczące woje-

wódzkich planów gospodarki odpadami

zostały przeniesione do działu III n.u.o.,

a art. 228 n.u.o. stanowi, że uchwała

w sprawie wykonania wojewódzkiego

planu gospodarki odpadami podjęta na

podstawie s.u.o. zachowuje moc do czasu

aktualizacji wojewódzkiego planu gospo-

darki odpadami i może być zmieniana na

podstawie n.u.o.

Art. 229.

[Regiony gospodarki

odpadami komunalnymi]

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 229 n.u.o. dotychczasowe regiony go-

spodarki odpadami komunalnymi określo-

ne w uchwale w sprawie wykonania wo-

jewódzkiego planu gospodarki odpadami,

podjętej na podstawie s.u.o. stają się regio-

nami gospodarki odpadami komunalnymi

w rozumieniu n.u.o.

Art. 230.

[RIPOK]

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 229 n.u.o. dotychczasowe regional-

ne instalacje do przetwarzania odpadów

komunalnych (dalej: RIPOK) określone

w uchwałach w sprawie wykonania wo-

jewódzkich planów gospodarki odpadami

stają się RIPOK w rozumieniu n.u.o.

Art. 231.

[Decyzje zatwierdzające

PGON i PGO oraz informacje

[Decyzje zatwierdzające

i pozwolenia]

komentarz

Przepis przejściowy art. 231 n.u.o. odnosi

się do dotychczasowych regulacji formal-

noprawnych zawartych w art. 17 s.u.o. w za-

kresie wytwarzania odpadów i stanowi, że:

– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-

twierdzające program gospodarki od-

padami niebezpiecznymi (dalej: PGON),

które musiał posiadać wytwórca odpa-

dów w przypadku wytwarzania odpadów

niebezpiecznych poza instalacją w rocz-

nej ilości powyżej 0,1 Mg lub w związku

z eksploatacją instalacji w rocznej ilości

powyżej 0,1 Mg do 1 Mg;

– 23 stycznia 2013 r. wygasają decyzje za-

twierdzające program gospodarki odpa-

dami (dalej: PGO), które musiał posiadać

wytwórca odpadów, niezależnie od ich

ilości, prowadzący działalność polegającą

na świadczeniu usług w zakresie budowy,

rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia

zbiorników lub urządzeń oraz sprząta-

nia, konserwacji i napraw, a także prze-

twarzania odpadów zawierających azbest

w urządzeniach przewoźnych;

– 23 stycznia 2013 r. tracą ważność in-

formacje o wytwarzanych odpadach

i o sposobach gospodarowania wytwo-

rzonymi odpadami, który musiał zło-

żyć wytwórca odpadów (innych niż po-

wstałych w związku ze świadczeniem

usług) w przypadku wytwarzania od-

padów niebezpiecznych w rocznej ilości

do 0,1 Mg albo w przypadku wytwarza-

nia odpadów innych niż niebezpieczne

poza instalacją w rocznej ilości powyżej

5 Mg lub w związku z eksploatacją in-

stalacji w rocznej ilości powyżej 5 Mg

do 5 tys. Mg;

– zachowują ważność na czas, na jaki zo-

stały wydane, pozwolenia na wytwa-

rzanie odpadów, które musiał posiadać

wytwórca odpadów w przypadku wytwa-

rzania w związku z eksploatacją instalacji

w rocznej ilości powyżej 1 Mg odpadów

niebezpiecznych lub powyżej 5 tys. Mg

odpadów innych niż niebezpieczne.

Jeżeli dotychczasowa decyzja zatwierdza-

jąca PGON jest decyzją łączną wydaną na

podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to decyzja

taka wygasła w części dotyczącej wytwa-

rzania odpadów, natomiast na podstawie

przepisu przejściowego art. 232 ust. 3 n.u.o.

zachowała ważność, ale jedynie w zakresie

zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania

odpadów, ale tylko na czas, na jaki zosta-

ła wydana – maksymalnie do 23 stycznia

2015 r.

Jeżeli w dotychczasowym pozwoleniu na

wytwarzanie odpadów dokonana jest zmia-

na klasyfikacji odpadów niebezpiecznych

na inne niż niebezpieczne, to podmiot po-

siadający takie pozwolenie jest obowiązany

dostosować je do przepisów n.u.o. w termi-

nie do 23 stycznia 2015 r., a więc uwzględ-

nić wymagania art. 7 i 8 n.u.o. określone

obecnie dla zgłoszenia zmiany klasyfikacji

odpadów niebezpiecznych na odpady inne

niż niebezpieczne.

Dotychczasowe pozwolenie na wytwarza-

nie odpadów mogło być wydane maksymal-

nie na 10 lat. Jeżeli jednak zostało wydane

na okres krótszy, to nie jest dopuszczalna

jego zmiana polegająca na przedłużeniu

jego obowiązywania, bo według art. 231

ust. 3 n.u.o. zachowuje ważność jedynie

na czas, na jaki zostało wydane. Jeżeli do-

tychczasowe pozwolenie jest decyzją łączną

wydaną na podstawie art. 31 ust. 3 s.u.o., to

nadal jest ważne w części dotyczącej wy-

twarzania odpadów, natomiast na podsta-

wie przepisu przejściowego art. 232 ust. 3

n.u.o. w zakresie zbierania, odzysku lub

unieszkodliwiania odpadów maksymalnie

do 23 stycznia 2015 r. Trzeba mieć ponadto

na uwadze to, że chociaż w art. 17 ust. 2 s.u-

.o. były takie same progi ilości wytwarza-

nych odpadów, jakie są obecnie w art. 180a

p.o.ś., obligujące do posiadania pozwolenia

na wytwarzanie odpadów, to na podstawie

art. 17 ust. 3 s.u.o. w pozwoleniu uwzględ-

niało się, inaczej niż obecnie, wszystkie od-

pady wytwarzane przez danego wytwórcę

w danym miejscu. Ponadto według art. 17

ust. 4 s.u.o. w pozwoleniu na wytwarzanie

odpadów nie uwzględniało się odpadów

komunalnych, odpadów z wypadków, od-

padów powstałych w wyniku klęsk żywio-

łowych oraz odpadów powstałych w wyni-

ku poważnej awarii lub poważnej awarii

przemysłowej, a ponadto pozwolenie nie

było wymagane dla osób fizycznych niebę-

dących przedsiębiorcami. Dlatego należy

przeanalizować, czy pozostawić dotychcza-

sowe pozwolenie, czy je zmienić, a może

wnioskować o nowe.

Art. 232.

[Zezwolenia na zbieranie,

odzysk lub unieszkodliwianie

odpadów]

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 232 ust. 1–5 n.u.o. dotychczasowe ze-

zwolenia na zbieranie odpadów oraz ze-

zwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie

odpadów wydane na podstawie s.u.o.:

– stają się odpowiednio zezwoleniami na

zbieranie odpadów i zezwoleniami na

przetwarzanie odpadów w rozumieniu

n.u.o.;

– zachowują ważność na czas, na jaki zo-

stały wydane, również gdy były wyda-

ne w ramach decyzji łącznej na podsta-

wie art. 31 ust. 3 lub art. 32 ust. 3 s.u.o.,

ale maksymalnie do 23 stycznia 2015 r.;

nie jest więc dopuszczalna zmiana do-

tychczasowego zezwolenia polegająca

na przedłużeniu jego obowiązywania,

jeżeli zostało wydane na okres krótszy

niż możliwy maksymalny 10 lat;

– upoważniają do prowadzenia zbierania

lub przetwarzanie odpadów w terminie

ich ważności, a więc wolno przekazać

odpady posiadającemu takie zezwole-

nie i przejmuje on odpowiedzialność za

gospodarowanie odpadami.

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 232 ust. 6–7 n.u.o., dotychczasowe po-

zwolenia zintegrowane, wydane przed

23 stycznia 2013 r., obejmujące wytwarza-

nie i gospodarowanie (transport, zbieranie,

odzysk lub unieszkodliwianie) odpadami:

– zachowują ważność na czas, na jaki zosta-

ły wydane; nie jest więc możliwa zmiana

dotychczasowego pozwolenia zintegro-

wanego polegająca na przedłużeniu jego

obowiązywania, jeżeli zostało wydane na

okres krótszy niż możliwy maksymal-

ny 10 lat;

– należy dostosować do przepisów n.u.o.

do 23 stycznia 2015 r., gdy wytwórca od-

padów dokonał w pozwoleniu zintegro-

wanym zmiany klasyfikacji odpadów nie-

bezpiecznych na inne niż niebezpieczne

(dotyczy to kodów odpadów innych niż

tzw. lustrzane i takich, dla których ka-

talog odpadów przewiduje jedynie ozna-

czenie poprzez „*”, a wytwórca przekla-

syfikował je na odpady o kodzie bez „*”).

Art. 233. [Zezwolenia na transport

odpadów i rejestr]

komentarz

Na podstawie przepisu przejściowego

art. 233 n.u.o., do czasu utworzenia nowe-

go rejestru prowadzonego przez marszałka

województwa w ramach bazy danych o pro-

duktach i opakowaniach oraz o gospodarce

odpadami (BDO), która ma być utworzona

do 23 stycznia 2016 r., transportujący od-

pady musi posiadać:

– nowe zezwolenie na transport odpadów,

które może uzyskać w tym czasie nadal

na podstawie przepisów s.u.o., lub

– wpis do dotychczasowego rejestru, nadal

prowadzonego przez starostę na podsta-

wie art. 33 ust. 5 s.u.o., lub

– dotychczasowe zezwolenie na transport

odpadów wydane na podstawie s.u.o.,

które zachowuje ważność na czas, na

jaki zostało wydane, a więc nie można

dokonać zmiany polegającej na przedłu-

żeniu jego obowiązywania, jeżeli zostało

wydane na okres krótszy niż możliwy

maksymalny 10 lat; zezwolenie to jest

jednak ważne nie dłużej niż do czasu

upływu terminu do złożenia wniosku

o wpis do rejestru w ramach BDO, czyli

6 miesięcy od dnia utworzenia tego re-

jestru, lub z dniem uzyskania wpisu do

tego rejestru w przypadku wcześniej-

szego wpisu.

Nieprzestrzeganie tego obowiązku grozi

administracyjną karą pieniężna od 2000

do 10 000 zł (art. 195 n.u.o.).

Do czasu utworzenia rejestru w ramach

BDO do wydawania zezwoleń na transport

odpadów stosuje się przepisy s.u.o., a więc

według art. 28 s.u.o.:

– transport wytworzonych przez siebie od-

padów nie wymaga zezwolenia;

– transport odpadów przez osoby fizycz-

ne i jednostki organizacyjne niebędące

przedsiębiorcami do miejsca wykorzy-

stania tych odpadów zgodnie z rozporzą-

dzeniem – Dz.U. z 2006 r. nr 75, poz. 527

z późn. zm. (art. 33 ust. 1a i 3 s.u.o.) – nie

wymaga zezwolenia;

– nie wymaga zezwolenia, lecz wyma-

ga wpisu do rejestru prowadzonego

przez starostę transport odpadów

w przypadkach określonych w roz-

porządzeniu – Dz.U. z 2004 r. nr 16,

poz. 154 z późn. zm. (art. 33 ust. 4–5d

s.u.o.) a więc transport odpadów wy-

mienionych w tym rozporządzeniu

odpadów do placówek handlowych

i punktów serwisowych, określonych

w par. 3 ust. 2 tego rozporządzenia,

prowadzących ich zbiórkę oraz trans-

port odpadów z placówek handlowych

i punktów serwisowych do następnego

posiadacza odpadów;

– w pozostałych przypadkach wymagane

jest zezwolenie na transport odpadów.

PRenUmeRata:

Wygenerowano dnia 2015-02-20 dla loginu: johnprctorbob@gmail.com

8 / 8