O żydowskim rodowodzie masonerii

Spisek „niewidzialnych” gnomów przeciwko ludzkości przybrał formy organizacyjne choć
wyjątkowo utajnione, za sprawą niemieckiego Żyda Adama Weishaupta w drugiej połowie
osiemnastego wieku, ale jego niszczycielską siłę nadała mu krzepnąca finansjera brytyjska, potem
niemiecka.
Już w połowie XVI wieku wielki kapitał międzynarodowy skupiał się głównie w Antwerpii, w
granicach Niderlandów należących do Hiszpanii, wtedy największego mocarstwa kolonialnego.
Wkrótce potem Wielka Lichwa wije sobie gniazdo w Amsterdamie, a jej sztabem stał się
„Amsterdamische Wissełbank”: był wtedy dopiero rok 1609. Pod koniec tego wieku, centrum
dowodzenia światową lichwą staje się Londyn i jego „Bank of England”, powołany w 1694 roku.
Dominacja brytyjskiej finansjery /lichwy/ trwała odtąd aż do połowy XIX wieku, kiedy to główne
banki Wielkiej Lichwy, już wyłącznie żydowskiego chowu, przenoszą się na wyspę Manhattan w
Nowym Jorku.
Tak oto hydra światowego wyzysku, a tym samym władzy politycznej i dominacji ekonomicznej,
rozrasta się na „cały świat”: od Stanów Zjednoczonych po Stary Kontynent i kraje Azji, stanowiącej
nieprzebrany rezerwuar bogactw naturalnych i siły roboczej dla kolonialnego Molocha w postaci
Wielkiej Brytanii oraz już „odchudzonych” terytorialnie Hiszpanii, Francji i Portugalii. Na uboczu
ich wpływów pozostawała jeszcze carska prawosławna Rosja. Żydowski kapitał i jego tajne
narzędzie – żydomasoneria, czynią jednak intensywne przygotowania do podboju tego
prawosławnego mocarstwa, zarazem uczestnika i beneficjenta rozbiorów Polski. Chodzi o
dekompozycję geopolitycznego układu po Kongresie Wiedeńskim, likwidację Austro-Węgier i
Rosji carskiej.
To właśnie żydowska lichwa, jej ortodoksyjna nadbudowa w postaci talmudycznej, ponadczasowej
nienawiści do chrześcijaństwa, staje do walki o panowanie nad światem. Do wojny z
chrześcijaństwem, zwłaszcza z katolicyzmem. Metodyczna erozja katolicyzmu, to zarazem atak na
„kod genetyczny” państw narodowych, trwający po czas współczesny.
Wędrówka wielkiego kapitału z Antwerpii, potem z Amsterdamu do Anglii, wiąże się z
wypieraniem Hiszpanii z międzynarodowego handlu przez kolonialną Anglię, morską rywalkę
Hiszpanii. „Świat” wpływów był wtedy dwubiegunowy: Hiszpania – Anglia. Ta dwubiegunowość
staje się zorganizowana przez żydomasonerię i jej kapitał pod wodzą Iluminatów Weishaupta.
Jednocześnie wielkie perspektywy otwierają się przed Stanami Zjednoczonymi, aż wreszcie
centrum świata Wielkiej Lichwy przenosi się do Nowego Jorku. Dwubiegunowość świata zmienia
swoją geografię z wyłącznie europejskiej na interkontynentalną Europa – USA.
Dolary wkrótce makulaturą?
Pieniądze jako narzędzie wojen i dominacji politycznej, z ich lichwiarskim bandytyzmem, nie były
wynalazkiem ani XV czy XVII wieku. Wpływ Lichwy na politykę światową datuje się od czasu
pojawienia się pieniądza i procentu od pożyczek oraz banków prywatnych. Pieniądz wywierał
zakulisowe wpływy już na władców Babilonii, sześć tysięcy lat wcześniej, o czym pisał A.
Dauphin-Meunier w książce „Histoirie de la Banque”. W Europie bankierzy wtrącali się do polityki
już we wczesnym średniowieczu. Skutecznym sposobem na podporządkowanie sobie władców było
finansowanie ich wojen pożyczkami na prowadzenie takich wojen, toteż największymi
zwolennikami wojen była i pozostaje Wielka Lichwa, zakulisowo montując konflikty, prowokacje,
bunty etniczne czy religijne, w które obfitowała zwłaszcza historia Europy ostatnich dwóch
wieków. W innych rozdziałach wykażemy, jak gigantyczne fortuny zbijały na tym banki, zwłaszcza
należące do Rothschildów w Europie i Rockefellerów w Stanach Zjednoczonych oraz ich
bankierskich satelitów żydowskich. Królowie, którzy boleśnie przekonywali się o tej roli Wielkiej

Lichwy w ich krajach byli już bezradni, choć niektórzy w swojej bezradności dopuszczali się
masowych wypędzeń Żydów, zwłaszcza przechrztów żydowskich, jak np. królowa Izabela
hiszpańska.
Lichwa w starożytności jeszcze nie była wyłączną specjalnością Żydów. Celowali w niej
Syryjczycy działający głównie w Galii – późniejszej Francji. Potem do tego procederu przyłączyli
się Lombardczycy, czyli Żydzi z Lombardii. Ich banki powszechnie nazywano „lombardami”.
W nowoczesną choć jeszcze średniowieczną lichwę weszli Templariusze. Ich rosnąca potęga i
bogactwa sprawiły, że król Filip Piękny dokonał krwawej rozprawy z tym prekursorem
współczesnej masonerii, choć przy okazji oskarżano Templariuszy o homoseksualizm, rozwiązłość
seksualną, co szokująco kłóciło się z ich statusem zakonu chrześcijańskiego.
Czyniąc wycieczkę w daleką przeszłość przypomnijmy, że to słynny Annasz kupił za łapówki
stanowisko najwyższego kapłana dla siebie i swoich pięciu synów oraz dla swego zięcia – Kajfasza.
Był to pierwszy udokumentowany akt przekupstwa na wielką skalę, skutkującą stanowiskami
państwowymi. Mitologiczny „koń trojański” nie był jakimś gigantycznym drewnianym koniem,
tylko łapówką, aktem przekupstwa, prekursorską formą „bezinteresownych podarków”, o czym
pisał Wergiliusz w słynnej „Eneidzie”.
Jezus Chrystus przegonił przekupniów ze Świątyni posłużywszy się powrozem i był to jedyny
udowodniony w Ewangelii przykład użycia towarów, czy lichwiarze. Pewniej ci drudzy, albo obie
te profesje razem wzięte. Była to bowiem symboliczna scena oburzenia Jezusa Chrystusa na
profanację miejsca kultu religijnego przez kult Mamony. Rewanż Lichwy nastąpił dwa tysiące lat
później, poprzez burzenie lub zamienianie świątyń Chrystusa w magazyny towarów, hale sportowe,
stajnie.
Druga połowa XVIII wieku to czas gwałtownego rozrostu potęgi żydowskiej lichwy bankowej, a
także masonerii i żydomasonerii oraz narodzin syjonizmu – idei powrotu Żydów do Palestyny.
Wszystkie te zjawiska były ze sobą powiązane ideowo i nacyjnie. W tym też okresie, co bardzo
wymowne, dochodzi do zagłady Polski Jagiellonów poprzez trzy kolejne rozbiory. Kontynuacja
odbywała się w wieku XIX z kulminacją w wieku XX: odrodzenie Polski po pierwszej wojnie i
znów jej likwidacja po drugiej wojnie światowej, wreszcie czterdziestoletnia okupacja przez
żydobolszewię – syntezę lichwy, komunizmu, nazizmu, syjonizmu, masonerii i żydomasonerii.
Wolnomularstwo w formie zorganizowanej pojawia się w 1717 roku w Anglii, ale tajne
stowarzyszenia istniały już od wczesnego średniowiecza, poczynając od zakonu Templariuszy,
potem „zakon” Różokrzyżowców, wreszcie po masonerię tzw. Rytu Szkockiego i „Wielki Wschód”
oraz żydowską lożę Bnai-Brith. Potężnego „doładowania” otrzymało wolnomularstwo dopiero za
sprawą żydowskiego wykładowcy teologii Adama Weishaupta, założyciela „zakonu” Iluminatów –
elitarnej super-tajnej masonerii w masonerii. Zanim omówimy jego zgubny wpływ na dzieje
Europy w XIX wieku, zatrzymajmy się przy mało znanej prawidłowości, jaką jest żydowski
rodowód masonerii, jej służebna rola dla syjonizmu, potem Komunizmu i wszystkich późniejszych
form podboju fizycznego i duchowego narodów, zwłaszcza dla tzw. „socjalizmu” wszystkich jego
odcieni .Potrzebny jest tu skrótowy rys historyczny.
Nadrabin w Berlinie, zarazem wysokiej rangi mason z tzw. „masonerii staro- r ruskiej” – Izaak
Borchard w książce o masonerii „Das Studium der Freimaurerei”‘ /„Studium o masonerii”/ wydanej
w Berlinie w 1869 roku, czyli na trzy lata przed pierwszym rozbiorem Polski /1772/ dekretował:
Moje więcej niż 30 – letnie studia w wolnomularstwie dały mi możność dotrzeć do pierwotnej
masonerii starożytnych Hebrajczyków, którą patriarcha Abraham założył za pomocą nowego słowa
„Adonai” i ukształtował jako zakon, król zaś Salomon rozszerzył, która według obietnicy biblijnej
musi przetrwać aż do dnia sądnego.
Nadrabin Borchardt mówił tu o ideologii masonerii opartej na naukach hebrajskich, a nie o jej
formach organizacyjnych, bowiem takich nigdy tam jeszcze nie było. Mówił o żydowskich
stowarzyszeniach tajnych, ukształtowanych przez syndrom wiecznej konspiracji żydowskiej,

wymuszonej przez Greków, potem Rzymian jako okupantów.
Członek żydowskiego „zakonu” o nazwie Bnai-Brith /Synowie Przymierza/ dr Gustaw Karpeles
potwierdza to w następujących słowach:
Idea wolnomularstwa wyszła/…/ z naturalną koniecznością z żydostwa; masoneria sprowadza
przecież początek swego zakonu aż do króla, który widział największy rozkwit Izraela; ważna też
część jej ceremoniału odnosi się wyraźnie do budowy świątyni Salomona, a frazeologia tego
ceremoniału częstokroć od tej budowy pochodzi.
Mason i nadrabin Borchardt definiuje źródłosłów słowa „loża”:
Pochodzi ono od hebrajskiego słowa liszche i znaczy „pokój przyległy”. „Dom Boży” czyli
Świątynia Salomona miała oprócz trzech istotnych części albo pomieszczeń, specjalnie dużo
„pokojów przyległych”/ lóż do określonych celów. Dlaczego zakon masoński przybrał nazwę
„loża”, a nie „świątynia” albo „Dom Boży”, tłumaczy się w ten sposób: „Prawdziwa Świątynia”
albo „Dom Boży” może być tylko na górze Morija, na której była zbudowana Świątynia Salomona,
gdzie można sobie wyobrazić pion do „Niebiańskiego Jeruzalem” czyli „Duchowego Syjonu”, a
więc do pałacu „Wielkiego Budowniczego Wszechświata”. Dlatego wszystkie miejsca odległe od
/góry/ Morija, muszą otrzymać – bo nie mogą inaczej – tylko nazwę „pokoje przyległe” do świątyni
Salomona.
W tej analizie nie jest aż tak ważne pochodzenie słowa „loża”, jak potwierdzenie fundamentalnego
archetypu ideologii masońskiej, jakim jest wiara w „Wielkiego Budowniczego Wszechświata”-
naczelnego uniwersalnego boga wolnomularzy wszystkich rytów. Jest to zarazem „Duchowy
Syjon”, „Niebiańskie Jeruzalem” usytuowane dokładnie na górze „Morija”, gdzie stanęła Świątynia
Salomona. Dokładniejszej „topografii” masonerii nie można już wymyślić. Ta jest jednoznaczna i
ostateczna.
Zbiorem zasad masonerii jest tzw. „Konstytucja Andersona” z 1723 roku. Dr Ferdynad Katsch,
wysokiej rangi żydowski mason w swojej pracy: „Powstanie i prawdziwy cel masonerii” /Berlin
1897/ stwierdzał, że autorzy tej „Konstytucji” świadomie „sfałszowali prawdę historyczną w
najpełniejszej świadomości celów, rządzących Wielką Lożą”. Domyślamy się, dlaczego sfałszowali:
Konstytucja masońska nie mogła otwarcie wywodzić genezy wolnomularstwa z tradycji
żydowskiej, była bowiem pierwsza połowa XVIII wieku, Żydzi jeszcze byli w defensywie i ogólnej
wrogości brytyjskich „gojów”. Ale już w 1738 roku przełożeni Wielkiej Loży uznali za konieczne
wniesienie do „Konstytucji” z 1723 roku uzupełnień i poprawek.
Wydano tzw. „Księgę Ustaw”, już z poprawkami. Oto te poprawki.
Należy sądzić, że wydanie w roku 1738 „Księgi Ustaw” w nowej redakcji, powierzone temuż
Andersonowi, spowodowane było pragnieniem kierowników „Wielkiej Loży” położenia kresu
wątpliwościom, powstającym w kwestii przyjmowania do masonerii Żydów albo chrześcijan w
ogóle/…/ zmieniona została w nowym wydaniu w tym sensie, że „samo powołanie obowiązuje
wolnomularza, jako istotnego noachidę [noachitę - wyznawcę Noego - H.P.] być posłusznym
prawom obyczajowym Noego. Polecając braciom przestrzeganie praw Noego, loża oczywiście nie
przywiązywała znaczenia do tego, że wymagane były one przez etykę żydowską.
Wniosek był prosty: mason podlega prawom etyki żydowskiej. W „prawach Noego” podstawowym
i pierwszym przykazaniem jest:
Zwierzchności żydowskiej być posłusznym.
Ostatecznie więc „Księga Ustaw” Andersona uznawana dotąd przez masonerię całego świata i
wszelkich rytów, ustaliła ich cel ostateczny i niezmienny – służenie żydostwu we wszystkich jego
poczynaniach, bez względu na formalnie deklarowane cele i ideologie.
Współcześni wyższej rangi wolnomularze wmawiają pospólstwu, że tamten zapis o
„noachidyzmie” został wykreślony z „Księgi Ustaw”. Czy zniknięcie tej formuły rzeczywiście
oznacza wycofanie się masonerii z tegoż „noachidyzmu”? Rozpoznając ich robotę „po owocach” a
nie po słowach, należy temu zaprzeczyć.

„Ściemnianie” dla niewtajemniczonych /profanów/, to stała praktyka masonerii. Otwarcie to
stwierdzał cytowany dr Ferdynand Katsch w swojej książce:
„Wybijającym się rysem związku wolnomularskiego jest to, że od dawien dawna posługiwał się on
dla systematycznego wprowadzania w błąd zarówno niewtajemniczonego ogółu, jak nawet tych
członków związku, przed którymi prawdziwe zamiary związku miały pozostać ukryte
systematycznymi fałszerstwami.”
Sięgnijmy ponownie do „Jewrejskiej Encikłopedji”:
Żydzi niemieccy mieli w tym czasie /koniec XVIII wieku/ dostęp do zakonu „braci Azjatyckich”
albo „Rycerzy i braci Jana Ewangelisty z Azji w Europie”. Założyciel zakonu, a raczej jego
odnowiciel Hans Henryk Eckert współpracował z Żydem Hirszmanem /albo Hirszfeldem/ Zakon
wewnątrz miał charakterystyczny układ. Wyższe kierownictwo zakonu spoczywało w rękach
Sanhedrynu, który składał się z 72 członków, na czele którego stał najwyższy wielki Mistrz
zakonu /Chachan albo Haken/. Wiele godności miało nazwy żydowskie: bracia przyjmowali
żydowskie imiona i pseudonimy. Tak np. książę Ferdynand Brunszwicki był członkiem Sanhedrynu
pod imieniem Isch Zaddik /„sprawiedliwy człowiek”/, a książę Karol Heski – Ban Oni Ben Mizam.
Działalność zakonu ożywiła się po wstąpieniu do niego Żydów. /…/ Przy współdziałaniu Żydów
„bracia azjatyccy” gorliwie zajmowali się kabałą, która oczywiście służyła w rękach Żydów jako
środek osiągnięcia zbliżenia Żydów z chrześcijanami; przy powszechnym przejęciu się mistyką,
kabała dawała Żydom możność przyciągnięcia do zakonu innych lóż i razem z tymi umocnienia
własnej pozycji w zakonie.
Zakon Braci Azjatyckich „rozpadł się”, lecz jego idee podjęły inne loże. „Jewrejskaja
Encikłopedja” wymieniała takie, jak np.: „Loża Tolerancji” założona w Berlinie około 1790 roku, tj.
w czasie, gdy przestał istnieć „Zakon Azjatycki”. Członkami loży byli Żydzi, jak np. prof. Herz
Itzig, którego imię i pseudonim masoński spotykamy w „azjatyckim zakonie”; bankier Lewi i inni.
Mistrzem katedry był Żyd. Założyciele loży postawili sobie za zadanie: „za pomocą masonerii
przybliżyć Żydów do chrześcijan, usunąć odwieczne uprzedzenia…” „Loża Tolerancji” była
właściwie tajnym schronieniem, gdzie Żydzi omijając formalności, bez trudu przedostawali się do
nowej religii /chrześcijaństwa – H.P./, nie przyjmując jednakże wszystkich jej dogmatów.
Taki był początek rozsadzania chrześcijaństwa od wewnątrz poprzez przechrztów w randze
masonów.
Dowiadujemy się dalej z „Jewrejskiej Encykłopedji”, że jednym z założycieli loży „Pod
Wschodzącą Gwiazdą Jutrzenką”, powstałej pod skrzydłami „Wielkiego Wschodu” Francji, był
żydowski kupiec z Frankfurtu – S. Heisenheimer. Na otwarcie loży przybyła delegacje lóż
francuskich i niemieckich. Mówcą głównym był Hildesheimer, franfurcki delegat do Sanhedrynu.
Mistrzami i „Dozorcami” loży zostali Żydzi Karol Goldszmidt, Heisenheimer i J. Gerson.
Już w 1761 roku paryski Żyd Stefan Morin otrzymał od „Rady Cesarzy Wschodu i Zachodu” glejt,
mocą którego został mianowany „Delegatem i Wielkim Inspektorem dla Ameryki”. Glejt
upoważniał go do upowszechniania idei masońskich do 25 stopnia wtajemniczenia w masonerii, co
też realizował z wielkim oddaniem i powodzeniem. Znaczną rolę spełniał we francuskiej masonerii
znany „mistyk” Martinez Paschalis, portugalski Żyd.
W 1806 roku, czasie zwołania przez Napoleona nowożytnego Sanhedrynu, powstał nowy ryt
masoński: „Ryt Szkocki Dawny i Uznany” /Ecossais anciente accepte/. Założyło go pięciu Żydów.
U progu XIX wieku Żyd z Avignon, kupiec Michel Bedarride założył i upowszechnił z pomocą
dwóch masońskich „braci” ryt Misraim. Potem Żydzi francuscy masowo obsiedli loże „Wielkiego
Wschodu” Francji. Żyd Adolf Cremieux od 1860 r. pełnił funkcję „Wielkiego Komandora” w
„Najwyższej Radzie Paryskiej”.
Wnioski? Żydzi zakładają loże. Żydzi nadają i rozpowszechniają stopnie masońskie. Żydzi tworzą
nowe „ryty”. Co jeszcze potrzebne dla udowodnienia, że masoneria to bękart żydowski?
Znajdziemy jeszcze szereg innych potwierdzeń.

Żydowski „Vérité Israelite” /„Prawda żydowska”/ z 1861 r. /tom V s. 74/ nie ukrywał:
Duch ten /masonerii – H.P./- to duch żydostwa w jego wierzeniach podstawowych, to są jego idee,
to jest jego język, to jest prawie jego organizacja/…/ Nadzieja, co podtrzymuje i umacnia
masonerię – to ta sama nadzieja, co oświeca i umacnia Izrael na bolesnej jego drodze, pokazując
mu na przyszłość tryumf niezawodny…
Po tym niejako wstępie, pismo kreśli losy przyszłego świata, z rządem światowym i Jerozolimą
jako jego stolicą:
„Nadejście czasów masońskich, czyż znaczy co innego, jak ustanowienie uroczyste i obwieszczenie
ostateczne zasad wieczystych braterstwa i miłości, zjednoczenie wszystkich serc i wysiłków w
interesie każdego i wszystkich, ukoronowanie wreszcie tego cudownego domu modlitwy
wszechnarodów, którego Jerozolima stanie się ośrodkiem i symbolem triumfującym…”
Po uniwersalnych masońskich, rewolucyjnych frazesach w rodzaju „braterstwa i miłości”,
„zjednoczenia wszystkich serc” oczywiście w interesie „każdego i wszystkich” wyjaśniają, że ci -
„wszyscy” mają stać się podwładnymi rządu światowego, a ich religią będzie talmudyzm, świątynią
światową – świątynia Salomona w Jerozolimie. Był 1861 rok. Od tego czasu upłynęło 150 lat i nic
się nie zmieniło w tym programie. Jeszcze formalnie nie istnieje „religia światowa”, jeszcze stolicą
świata nie jest Jerozolima, a Świątynia Salomona „Watykanem świata, ale istnieje Rząd Światowy i
tym „światem” zawiaduje jak tylko chce…
Współczesny pisarz żydowski, sławny Bernard Lazare także nie owijał w bawełnę celów i zasad
żydomasonerii, bo przecież nie samej masonerii, czyli tabunów „użytecznych durniów”, służących
im za michę soczewicy:
Posłuchajmy, co ma do powiedzenia ten syjonista:
Pewnym jest, że u samej kolebki masonerii byli Żydzi, Żydzi – kabaliści: dowodzą tego pewne
zachowane ryty; jest wielkie prawdopodobieństwo, że w latach poprzedzających rewolucję
francuską wstępowali w jeszcze większej liczbie do zarządów tych towarzystw i że sami takie tajne
towarzystwa zakładali. Żydzi byli w otoczeniu Weishaupta, a Martinez de Pasqualis, Żyd
pochodzenia portugalskiego zorganizował liczne grupy Iluminatów we Francji i zwerbował wielu
adeptów, których wtajemniczył w dogmat reintegracji. Loże martinistów /tj. loże założone przez
Martineza Paschalisa -H.P./ były mistyczne, podczas gdy inne zakony masońskie były raczej
racjonalistyczne, co pozwala może na twierdzenie, że stowarzyszenia tajne reprezentowały obie
strony ducha żydowskiego: praktyczny racjonalizm i panteizm, ten panteizm, który będąc
metafizycznym odblaskiem wiary w Boga jedynego, doprowadza czasem do teurgii kabalistycznej.
Łatwo byłoby wykazać zgodność tych dwóch tendencji, związek Cazottea, Cagliostra, Martineza,
Saint Martina, hr. de Saint-Germaina, Eckarthausena z encyklopedystami i jakobinami i sposób, w
jaki mimo swego przeciwieństwa, doszli oni do tego samego rezultatu, to jest do osłabienia
chrześcijaństwa /! – H.P./.
Żydzi XX wieku potwierdzają ustalenia ich współbraci co do żydowskiego pochodzenia masonerii.
„Trybuna Żydowska” z 28 października 1928 roku z oburzeniem piętnowała fakt, że do
„Metropolitan Mason Country Clubu” nie są przyjmowani nawet „stuprocentowi’ /ich określenie –
H.P./ Żydzi! Przypominali więc gojom nowojorskiej „Metropolitan Mason…”:
Masoneria jest oparta na żydostwie i jeżeli z rytuału masońskiego usunąć naukę judaizmu, to nie
pozostanie nic.
Znacznie bardziej były otwarte na Żydów loże kanadyjskie. Kanadyjski „Ye- vish Guardian” /
„Opiekun Żydowski”/ z 12 kwietnia 1922 r. donosił:
Bardzo rzadkie nabożeństwo odbyło się w niedzielę 26 marca b.r. w synagodze reformistów
„Emanuel Tempie” w Montrealu, gdyż „Loża Koryncka” w świątyni tej odprawiała swoją religijną
służbę. O ile sobie możemy przypomnieć, jest to pierwszy wypadek w Kanadzie czy USA, że
nabożeństwo wolnomularskie odbyło się w żydowskiej bóżnicy przy wspólnym udziale Żydów i
chrześcijan /prekursorski „ekumenizm”, Żydów, chrześcijan, masonów i żydomasonów! – H.P./.
Nabożeństwo zostało odprawione pod kierunkiem poważnego brata, rabina M.J. Merrita, który

wygłosił natchnioną mowę o wolnomularstwie: Nie ma odpowiedniejszego miejsca – powiedział
mówca, które by bardziej nadawało się na odprawianie obrzędów masońskich, jak to, ponieważ
wolnomularstwo jest nierozłącznie związane z historią tego ludu /żydowskiego – H.P./, do którego
ta Świątynia należy. Wolnomularstwo zrodzone jest z Izraela.
Jednocześnie na „drugim końcu świata” czyli w Anglii, emigracyjne pismo rosyjskich masonów
„Siewodnia” /„Dziś”/ donosiło o ślubie Żydówki Annie Kleinfeld, której ślub odbył się w świątyni
masońskiej:
Ślub odbędzie się dnia 24 czerwca w nowej świątyni londyńskiej: ponieważ jednak Annie Kleinfeld
jest Żydówką, przeto ślubu udzielą rabini: londyński Färber i rabin Cardifu – Jerewicz.
Wniosek również prosty pomiędzy „Świątynią” masońską, a bożnicą żydowską nie ma istotnych
różnic.
Mamy „w tym temacie” jakże wymowną glossę polską. Pochodzi ona z książki polskiego Żyda H.
Szoskiesa: „Powietrzem, lądem i morzem poprzez cztery kontynenty”. Opisuje on swój pobyt w
loży masońskiej w USA:
Zebranie miało przebieg następujący: zebranie loży odbywa się w świątyni „Pitien” na 50 ulicy.
Podwoje sali są rozwarte na oścież, ale gdy chcę przekroczyć próg, odźwierny zatrzymuje mnie.
Tymczasem rzucam spojrzenie wewnątrz sali i ogarnia mnie zdumienie. Wszystko utrzymane jest w
stylu egipskim, z barwnymi lampkami pod sfinksami, wołami i kotami /! – H.P./, a sala jest pusta. W
głębi stoi ołtarz, na którym spoczywa chorągiew amerykańska, oraz kurtyna synagogalna,
wyhaftowana złotem. Po bokach otwarta galeria o dwóch rzędach, przepełnionych panami i
damami. Naprzeciw mnie, przy ścianie – podium, na którym siedzi prezydent loży i jego zastępca.
Gdy służący melduje prezydentowi, że przybyłem, ten się podnosi i przykłada rękę do serca, potem
wyciąga ją ku niebu i wreszcie przykłada palec ręki do ust. Gdybym był członkiem loży, to i ja
musiałbym naśladować te wszystkie ruchy i wtedy sam bym już wszedł na salę. A ponieważ byłem
tylko osobą zaproszoną, to prezydent po daniu znaku zeszedł z podium, podszedł do mnie, wziął
mnie pod rękę i doprowadził do ołtarza. Wszyscy powstali z miejsc, gdy prezydent oświadczył:
– Bracia i siostry, przedstawiam naszego gościa z Europy, który nie jest „bratem”, ale wiernym
Żydem. Witamy go tu.
I znowu uczyniono znak, który oznacza: w sercu miłość, ręka ku niebu, palec do ust – milczenie
/zob. niżej – H.P./.
Stałem sprężony jak żołnierz, trzymany pod rękę przez prezydenta, i czułem się nieco głupio, ale
zachowałem powagę. Następnie odprawiono nabożeństwo /w loży masońskiej! – H.P./ za członków
zmarłych podczas lata/…/ Udzielono mi głosu, i muszę powiedzieć, że atmosfera mistyczna
-wywołała silny wpływ na mnie. Moje pozdrowienie z Europy dostosowałem do wytworzonego
nastroju. Poseł stanowy ze wszystkich lóż masońskich złożył sprawozdanie o położeniu żydowskim
na całym świecie. Zadawano mi pytania. Cała dyskusja prowadzona była po angielsku – zarówno
mężczyźni, jak i kobiety.
Miałem prawdziwą rozkosz duchową, rozmawiając podczas kolacji z tym towarzystwem, które
przeważnie słyszało mowę żydowską w domach rodziców i zachowało całą miłość i pietyzm dla
języka macierzystego, starej ojczyzny i ducha żydowskiego.
Tu glossa do gestu i słów: „palec do ust – milczenie”. Obserwujmy ten gest u współczesnych
„wtajemniczonych”, w tym polskojęzycznych. Wielce pouczająca obserwacja!
Tuż przed Wielkanocą A.D. 2008, w głównym wydaniu polskojęzycznej TelAwizji nadano wywiad
z postulatorem beatyfikacji Jana Pawła II – księdzem Oderem, duchownym o rysach twarzy
wyraźnie „południowych”. W pewnej chwili ks. Oder bez wyraźnego powodu położył wskazujący
palec prawej dłoni pionowo na ustach. Utrzymał go w tej pozycji nie dłużej niż sekundę, następnie
przesunął go w lewo…
W kalendarzach masońskich, m.in. w kalendarzu opracowanym przez Dalensa, znajdują się
najbardziej dla masona niezbędne informacje, ale na samym początku kalendarza mason znajduje
dokładny spis świąt żydowskich. Dlaczego żydowskich, a nie protestanckich lub prawosławnych?

W tymże kalendarzu, w spisie najważniejszych dla masonów rocznic, znajdujemy datę śmierci
Mojżesza Mendelssohna, kultowej postaci żydostwa nazywanego przez Żydów „Trzecim
Mesjaszem”.
Dlaczego w każdej encyklopedii masońskiej, ale to każdej, znajdujemy obszerne opracowanie o
żydowskiej Kabale?
Masoni odprawiają swoje obrzędy z nakrytymi głowami. Podobnie jak Żydzi w synagogach. Tak to
otwarcie wyjaśnia mason Hermann Gloede.
Ponieważ także nasze zwyczaje nawiązujemy bezpośrednio do żydowskiego kapłaństwa, można
więc nasz zwyczaj nakrywania głowy wyjaśnić jako znak, że mamy stanowić świętą kapłańską
gminę.
Nie dodał, że gminę żydowską.
W amerykańskim kalendarzu masońskim, jego autor Daniel Sickels jako cel główny masonerii
podaje:
Masoni wznoszą budowlę, w której Bóg Izraela ma na zawsze zamieszkać.
Autor niemieckojęzyczny P. Hasselbacher wyjaśnia czytelnikowi tego kalendarza znaczenie słów:
„Ahiman Razon” /zob. przypis/. Po hebrajsku „Ahiman” znaczy – „bracia”, „manah” – wybrany,
powołany; „ratzon” – prawo, zakon. Zatem „Ahiman Razon” to: „bracia dla zakonu” /jego
wybrani/.
W masońskim podręczniku dla „braci” w stopniu mistrzów podano:
Wolnomularstwo przyjmuje jako założenie – Jehowę.
Kim jest ten Jehowa? Wyjaśnia prestiżowa publikacja masońska „Allgemeines Handbuch der
Freimaurerei” – „Powszechny Podręcznik Masoński”:
Jehowa jest hebrajskim, nigdy przez Izraelitów nie wypowiadanym imieniem Boga. Słowo
„Jehowa” jednak wypowiadają masoni w niektórych sytuacjach. Po pierwsze – jako słowo – klucz
rozpoznawczy. Po drugie, jest ono w wielu sytuacjach między masonami po prostu przepustką.
Plan architektoniczny świątyni Salomona znajduje się na dywanach niemal wszystkich lóż
masońskich. Przypomina on masonom, że ich „religijność” opiera się na Bogu żydowskim –
Jehowie. Otwarcie potwierdza tę interpretację mason S. Gowan w czasopiśmie „Freemason” /
„Wolnomularz’7 z 2 kwietnia 1930 roku:
Masoneria opiera się na dawnej wierze Izraela/…/ Izrael zrodził piękno moralne /! – H.P./, które
jest podstawą masonerii.
Ładne „piękno moralne”: pasmo zbrodni, zdrad, oszustw, kłamstwa, lichwy, pogardy dla „goim”!..
Widać to „piękno moralne” na okładce naszej książki – piękno Złotego Cielca! Oto cały program
masonerii, w definicji pisma „Le Symbolisme” / „Symbolizm”/ z 1928 roku:
Pierwszym czynem /masonerii/ będzie gloryfikacja rasy żydowskiej, która przechowała
nienaruszony boski depozyt wiedzy. Na niej więc oprą się, by przekreślić granice.
Dodajmy – wszelkie granice: terytorialne, ideowe, moralne, wyznaniowe, etc.
Polskojęzyczny mason Andrzej „Strug” /pseudonim literata Tadeusza Gałeckiego/ – były Wielki
Mistrz Wielkiej Narodowej Loży Polski i pierwszy Wielki Komandor Najwyższej Rady Polski,
nauczał to samo co jego zachodni żydomasoni:
Wierzę, że nadejdzie czas, gdy cały świat bez wyjątku spoglądać będzie z podziwem i uznaniem na
Palestynę, że nauczy się od niej wiele/…/ i uzna posłannictwo narodu żydowskiego w odrodzeniu
wszystkich narodów świata.
Mistrz „Strug” nie mógł przypuszczać, że „cały świat” będzie spoglądać na Palestynę nie po to, by
podziwiać „naród żydowski”, tylko podziwiać heroizm Palestyńczyków broniących swojej
ojczyzny przed żydowskimi najeźdźcami i uzurpatorami. I nie daj Bóg, aby „odrodzenie narodów
świata” miało się dokonać według zasad tych barbarzyńców.
Zakończmy tę wędrówkę po zakamarkach „duszy żydowskiej” wmontowanej w jej służebnicę –

masonerię, cytatami innych luminarzy żydowskiego „mesjanizmu” i „mistycyzmu”.
Pismo „La Vérité Israelite” /„Prawda Izraelska”/:
Duch masonerii, to duch judaizmu w jego najbardziej fundamentalnych wierzeniach; to są jego
idee, to jest jego język, to jest niemal jego organizacja…

„The Jewish Tribune”:
Masoneria opiera się na judaizmie. Usuńcie z rytuału masońskiej treść judaizmu, cóż z niego
zostanie?
Disraeli – premier brytyjski, Żyd, gdy powoływał się na wydarzenia „Wiosny Ludów”
/żydowskich?/ z 1848 roku, w brytyjskiej Izbie Gmin w 1852 roku:
Przyrodzona równość ludzi i zniesienie prawa własności są proklamowane przez tajne związki,
które tworzą rządy tymczasowe, a ludzie rasy żydowskiej znajdują się na czele każdego z tych
związków. Wpływ Żydów można rozpoznań w niedawnym wybuchu sił destrukcyjnych w Europie.
Rozszerza się rewolta przeciwko tradycji i arystokracji, przeciwko religii i prawu własności.
„Les Archives Israelites”:
Jules Lemaitre zdaje się wierzyć, iż masoneria jest pochodzenia żydowskiego: nie myli się. Jest
wiele rzeczy trudniejszych do udowodnienia.
Elie Faure:
Od Majmonidesa do Charlie Chaplina – ścieżka jest łatwa do wyśledzenia, z tym, że krążenie ducha
żydowskiego było, by tak rzec, nieuchwytne i dopiero po jego przejściu dawało się zauważyć jego
siłę rozkładową /../ Freud, Einstein, Marcel Proust, Charlie Chaplin otwarli w nas, w każdym tego
słowa znaczeniu, przedziwne tunele, obalające mury klasycznej budowli grecko-łacińskiej i
katolickiej, w łonie której żarliwy sceptycyzm duszy żydowskiej czatował przez szereg stuleci na
okazję, by nimi wstrząsnąć od podstaw/…/ a zarazem oczekiwał, że w wyniku samego zaprzeczenia
ukształtuje się z wolna nowa budowla, głęboko naznaczona inteligencją, zaciekle zmierzającą do
usunięcia na zawsze nadprzyrodzoności z horyzontu człowieka.
Oto rdzeń te odwiecznej żydomasońskiej, talmudycznej dywersji w świecie cywilizacji łacińskiej:
usunąć na zawsze nadprzyrodzoność z horyzontu człowieka, zamienić go w dwunożną małpę
żyjącą tu i teraz i nigdzie wyżej, nigdy później, po śmierci.
Destrukcja tej gigantycznej, światowej piątej kolumny zwanej masonerią i żydomasonerią, to
programowy skutek tworzącej ją Globalnej Lichwy, wtedy jeszcze nawet nie globalnej tylko
europejskiej, potem amerykańskiej.
Fragment książki pt: „Lichwa – rak ludzkości” Henryka Pająka
Za http://www.bibula.com/?p=25926
Oryginał: judeoppolonia.wordpress.com