Różne znacie opowieści.
W książce tej chcę moją streścić.
To naprawdę się zdarzyło!
Posłuchajcie, jak to było.

Moja mama przy sobocie
urodziła dzieci kocie;
aż trzech synów i dwie córki.
Wszyscy mamy bure skórki.

Chyba było to jesienią,
gdy się słońcem liście mienią,
gdy łysieją w parkach drzewa,
a skowronek już nie śpiewa.

Wielkie miasto, dom - ruina
kocie życie tu zaczynam.
Wokół świat do zimy gotów.
Zły to czas dla wszystkich kotów.

Wiecie już, że jestem kotką,
bardzo miłą, grzeczną, słodką,
nienagannie wychowaną.
O maniery me zadbano.

Z tą gromadką, Czytelniku,
Mama miała trosk bez liku.
Ale taka rola matki,
musi zadbać o swe dziatki.

Od pokoleń w kocim świecie
ona uczy swoje dziecię.
A więc wiedzę i nawyki
szlifowały kocie smyki.

Co umiała, przekazała,
do swych dzieci powiedziała:
„Wiedza po to, aby przeżyć.
Z życiem trzeba nam się mierzyć.

Musi przetrwać nasz gatunek -
w kocim sprycie jest ratunek,
w przestrzeganiu praw natury.
Nie potrzeba tu matury.

Nie zostaje kot ministrem,
nie oszuka nas świat blichtrem.
Niepotrzebny też komputer,
nie nosimy cudzych futer.
Na nic nam pieniądze, złoto.
Nie kłaniamy się kłopotom.
Nie szukamy z nikim zwady.
Takie kocie są zasady.

Żyj z naturą mądrą w zgodzie” -
powtarzała mama co dzień.

Czystość sprawa podstawowa.
To ćwiczyliśmy bez słowa -
przed jedzeniem, po jedzeniu.
Nie mógł w nas zamieszkać leniuch.

Słychać było wciąż głos matki:
„Umyj uszy, ogon, łapki.
Pośliń łapkę, przetrzyj wąsy.
Na nic zdadzą się twe dąsy”.

Język mały, chyba cudem
radziliśmy sobie z brudem.
Gdy ktoś nie dbał o higienę,
płacił czasem słoną cenę.

Koty lubią, już z natury,
lokatorkę mysiej dziury.
Myszka w norce ziarno gryzie.
A kot czeka aż wylezie.

To nie dla mnie bób czy groszek.
Takich potraw ja nie znoszę.
Kot jaroszem? Czy ktoś słyszy?
Oj, cieszyłyby się myszy.

Tak już jest, że danie mysie
bywa w kocim jadłospisie.
Więc polować umieć trzeba.
Nic nie spadnie samo z nieba.

Ćwiczyliśmy spryt i szybkość.
Nie mniej ważna była gibkość.
Żeby złowić sprytną myszkę,
trzeba mieć te cechy wszystkie.

Sawoir vivre w pazurku małym
ma kot każdy; bury, biały.
Grzeczność, skromność, posłuszeństwo
- dla tych zalet więc pierwszeństwo.

Koci instynkt podpowiada,
co nie wolno, co wypada.
Kocich cech jest długa lista;
niezależny, egoista,
własnymi drogami chadza
i nieufny. Czy się zgadza?

Egoista? - trudna rada.
U człowieka to jest wada,
ale w naszym świecie kocim
to zaleta, moi złoci.

Dbając też o bezpieczeństwo
mama w nas ćwiczyła męstwo.
Powtarzała nieustannie:
„...robisz coś, to rób starannie!

Bądź ostrożna, lecz odważna,
w czynach mądra i rozważna.
Wielki świat na ciebie czeka.
Poznasz dobro, zło człowieka.

Tyle piękna w sobie skrywa,
niebezpieczny także bywa.
Możesz żyć tu, możesz marzyć,
nie waż się go lekceważyć.

Ludzka niechęć do nas szczera
nasz ród koci poniewiera.
W braku wiedzy tkwi przyczyna.
To człowieka wielka wina.

Jeśli ludzie nas poznają,
to z pewnością pokochają.
Bóg dał prawo do istnienia.
Człowiek tego niech nie zmienia.

Kot jest także Dziełem Bożym.
Ten sam Bóg nas wszystkich stworzył.
Już żyjemy lat tysiące.
Dla nas także świeci słońce.

Mamy prawo do godności.
Żyć spokojnie do starości.
Mądre prawa znają koty,
lecz czy ludzie wiedzą o tym?”

* * *

Pewien człowiek co dzień wpadał
i bez przerwy coś tam gadał.
Wołał do nas - „Cześć kociaki!”.
W torbie zawsze miał przysmaki.

Dobry humor zawsze miewał.
Do miseczki mleko wlewał.
Kładł kiełbasę na talerzyk,
lecz panikę wokół szerzył.

RAJ NAJMŁODSZYCH

RYS. BARTOSZ RUDY, SP KŁODZKO

KONKURS „MOJA ZIEMIA - MÓJ ŚWIAT” 2004

MOJE

MOJE KOCIE

PAPIER

EKOLOGICZNY

38

LUTY 2005

NR 2 (139)