materialy do zajec laboratoryjn Nieznany

background image














Zbiór wybranych oznacze

ń

fizyczno-chemicznych

zalecanych w badaniach wód naturalnych

(na podstawie Norm Polskich)





















prof. dr hab. in

ż

. Hanna Obarska-Pempkowiak

mgr in

ż

. El

ż

bieta Haustein

Gda

ń

sk, pa

ź

dziernik 2008


background image

2

WST

Ę

P

.................................................................................................................................................................. 3

W

ODA W PRZYRODZIE

............................................................................................................................ 3

Ć

WICZENIE 1

....................................................................................................................................................... 4

OBLICZENIE ZAWARTO

Ś

CI AGRESYWNEGO CO2 NA PODSTAWIE WOLNEGO

............................ 4

1.1. B

ARWA

(C

OLOUR

) .......................................................................................................................... 4

1.2. O

BLICZANIE ZAWARTO

Ś

CI AGRESYWNEGO

CO

2

NA PODSTAWIE WOLNEGO

CO

2

I ZASADOWO

Ś

CI

........ 5

1.3. Z

ASADOWO

ŚĆ

MINERALNA

(Z

M

.

)

I ZASADOWO

ŚĆ

OGÓLNA

(Z

OG

.

) ........................................................ 8

1.4. W

OLNY DITLENEK W

Ę

GLA

(CO

2

) – C

ARBON

D

IOXIDE

..................................................................... 11

Ć

WICZENIE 2

..................................................................................................................................................... 14

2.1. T

WARDO

ŚĆ

OGÓLNA

(H

ARDNESS

) ................................................................................................. 14

2.2. W

AP

Ń

(C

ARBON

) ......................................................................................................................... 18

2.3. M

AGNEZ

(M

AGNESIUM

) ................................................................................................................. 19

2.4. M

Ę

TNO

ŚĆ

(T

URBIDITY

) .................................................................................................................. 20

2.5. K

WASOWO

ŚĆ

I ZASADOWO

ŚĆ

(A

CIDITY AND

A

LKALINITY

) ............................................................... 22

Ć

WICZENIE 3

..................................................................................................................................................... 27

CHLORKI (CHLORIDE) I SIARCZANY

......................................................................................................... 27

3.1. C

HLORKI

...................................................................................................................................... 27

3.2. S

IARCZANY

(VI) - S

ULFATE

........................................................................................................... 28

Ć

WICZENIE 4

..................................................................................................................................................... 31

UTLENIALNO

ŚĆ

(PERMANGANATE VALUE)

........................................................................................... 31






















background image

3

Wst

ę

p

Woda w przyrodzie

Wody różnego rodzaju pokrywają prawie ¾ powierzchni naszego globu, z czego 97%

stanowią morza i oceany, około 2% wody lodowcowe, a resztę wody głębinowe, jeziora i

rzeki oraz woda w atmosferze.


Zanieczyszczenia wód naturalnych można podzielić ogólnie na:

-

fizyczne,

-

chemiczne,

-

bakteriologiczne.

Osobny rodzaj stanowią zanieczyszczenia substancjami radioaktywnymi.

Szczegółowe warunki organoleptyczne i fizyczno-chemiczne, którym powinna

odpowiadać woda do picia i potrzeb gospodarczych określa:

Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 29 marca 2007 w sprawie jakości wody
przeznaczonej do spo
życia przez ludzi ( Dz. U. Nr 61, poz. 417)

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 listopada 2002 w sprawie wymagań, jakim powinny
odpowiada
ć wody powierzchniowe wykorzystywane do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do
spo
życia (Dz. U. Nr 204, poz. 1728).

O przydatności wody do danego celu sądzi się na podstawie oceny rodzaju i stężenia

zawartych w niej substancji. Badania wody mają charakter fizyczno-chemiczne oraz

biologiczny. Zakres badań natomiast zależy od przeznaczenia wody. Ponadto, badając wodę

zupełnie nieznaną określa się wszystkie jej składniki, mogące mieć wpływ na jej jakość,

natomiast w badaniach kontrolnych w znanej wodzie oznacza się tylko te składniki, które

mogą ulec zmianom.

Poniżej zebrano zbiór metod badania wody, ujętych w Normach Polskich,

wykorzystywanych w laboratoriach technologii wody i ścieków, w pracach analityczno-

badawczych

oraz

w

trakcie

prowadzonych

ć

wiczeń

dydaktyczno-laboratoryjnych

przewidzianych dla studentów o kierunku Inżynieria Środowiska. Zostały one opracowane na

podstawie standartowych metod klasycznej techniki analitycznej.

background image

4

Ć

wiczenie 1

Obliczenie zawarto

ś

ci agresywnego CO2 na podstawie

wolnego

CO2 i zasadowo

ś

ci.

1.1. Barwa (Colour)

Barwa jest właściwością optyczną wody, polegająca na pochłanianiu części widma promieniowania
widzialnego przez substancje rozpuszczone, koloidalne oraz cz
ąstki zawiesin obecnych w wodzie lub
ściekach

Barwa może być spowodowana przez wiele czynników, takich jak:

rodzaj roślinności i produkty jej rozkładu,

związki humusowe,

plankton,

jony metali (np. żelaza, manganu).

dopływ ścieków z zakładów przemysłowych (np. z farbiarni, galwanizerni, zakładów

papierniczo-celulozowych itp.).

W analityce rozróżnia się barwę pozorną i rzeczywistą.

Barwa pozorna spowodowana jest obecnością substancji rozpuszczonych oraz drobnych

cząstek zawieszonych w wodzie. Barwę pozorną oznacza się bezpośrednio, bez uprzedniego

sączenia lub odwirowywania próbki.

Barwa rzeczywista jest to barwa wody, poddana odsączeniu lub odwirowywaniu,

pozbawiona mętności.

Jednostka barwy -

zabarwienie, jakie nadaje 1 mg platyny rozpuszczonej w heksachloroplatynianie (IV)

potasu - K

2

PtCl

6

w 1 dm

3

wody destylowanej z dodatkiem 0,5 mg kobaltu w postaci

chlorku kobaltu(II) - CoCl

2

6H

2

O.

METODY OZNACZANIA

Do oznaczania barwy można wykorzystać metody:

-

porównawczą według skali platynowo-kobaltowej lub dichromianowo-kobaltowej,

-

opisową, przez oznaczanie liczby progowej barwy,

-

instrumentalną, przy wykorzystaniu spektrofotometru lub fotometru w zakresie widma

widzialnego przy długości fali od 400 do 700 nm.

Za podstawę oznaczania barwy przyjęto metodę fotometryczną w oparciu o krzywą wzorcową

według skali dichromianowo-kobaltowej zgodnie z:

PN-EN ISO 7887: 2002. Jakość wody. Badanie i oznaczanie barwy

PN-C-04558: 1974. Woda i ścieki. Oznaczanie barwy

background image

5

Oznaczenie polega na sporządzeniu krzywej wzorcowej i porównaniu próbki badanej,

bądź to w sposób wizualny lub instrumentalny (na podstawie pomiaru osłabienia absorpcji

ś

wiatła przy odpowiedniej długości fali).


Wykonanie oznaczenia.

W celu określenia stężenia barwy pozornej lub rzeczywistej odmierzyć bezpośrednio

100cm

3

do cylindra Nesslera próbki badanej lub mniejszą jej objętość rozcieńczoną wodą

destylowaną do 100 cm

3

, bez/lub po uprzednim odwirowaniu lub przesączeniu, jeżeli próbka

wykazuje mętność. Następnie oznaczyć barwę przez porównanie ze skalą wzorców lub

wykorzystać jedną z metod instrumentalnych. W przypadku zastosowania techniki

instrumentalnej, jako odnośnik należy zastosować wodę destylowaną.

Barwę w badanej próbce (w mg Pt/dm

3

), obliczyć z równania:

V

1000

a

X

=

gdzie:

a – wartość odczytana z krzywej wzorcowej, mg Pt
V – objętość próbki badanej użyta do oznaczania, cm

3

.

1.2. Obliczanie zawarto

ś

ci agresywnego CO

2

na podstawie wolnego

CO

2

i zasadowo

ś

ci

Agresywny ditlenek węgla oznacza się w wodach zawierających wolny ditlenek węgla.

METODY OZNACZANIA:

W celu oznaczenia agresywnego ditlenku węgla można wykorzystać metody:

z użyciem marmuru,

pośrednią z zastosowaniem nomogramów,

pośrednią przy użyciu tablic według Lechmanna i Reussa

Wymienione metody oznaczania ditlenku węgla agresywnego mają podobne

ograniczenia zastosowania jak w przypadku oznaczania ditlenku wegla, a ponadto:

- metody z użyciem marmuru nie można stosować do wód o twardości < 0,5 mmol/dm

3

- Tabela Lehmanna i Reussa mogą być stosowane tylko w tych przypadkach, gdy stosunek

stężenia jonów wodorowęglanowych (HCO

3

-

) w mval/dm

3

do stężenia jonów

wapniowych (Ca

+2

) w mavl/dm

3

nie będzie przekraczał wartości od 0,75 do 1,25. Jeżeli

background image

6

stosunek ten będzie mniejszy niż 0,75 lub większy niż 1,25 to obliczanie agresywnego

CO

2

na podstawie tabeli daje duże błędy.

Oznaczanie agresywnego ditlenku węgla wykonano zgodnie z

PN-C-04547-03: 1974. Woda i

ś

cieki. Badania zawartości dwutlenku węgla. Oznaczanie agresywnego dwutlenku węgla w wodzie.

Zawartość agresywnego ditlenku węgla w wodzie należy obliczyć na podstawie danych

liczbowych zawartych w tabeli 9 (wg. Lehmanna i Reussa), ułożonej na podstawie

równowagi węglanowej, jaka istnieje między zasadowością i wolnym ditlenkiem węgla.

gdzie:

S – oznacza sumę wolnego i związanego CO

2

w mg/dm

3

G - suma związanego i agresywnego CO

2

pomnożoną przez współczynnik dysocjacji kwasu

węglowego (H

2

CO

3

)

Wykonanie oznaczenia

W badanej próbce oznaczyć zasadowość ogólną oraz wolny ditlenek węgla, zgodnie z

procedurami. Otrzymany wynik oznaczania zasadowości ogólnej wyrazić w mg CO

2

/dm

3

korzystając z zależności:

1 mval / dm

3

= 22 mg CO

2

/dm

3

Następnie obliczyć wartość S wg wzoru:

S = a + Z

a

gdzie:

a – zawartość wolnego ditlenku węgla, w mg CO

2

/dm

3

Z

a

– zasadowość próbki, w mg CO

2

/dm

3

Zawartość agresywnego ditlenku węgla, w mg CO

2

/dm

3

obliczyć wg wzoru:

X

a

= G - Z

a

gdzie:

G – wartość odczytana z Tablicy 9
Z

a

– zasadowość próbki, w mg CO

2

/dm

3

.

Przykład

Badana woda zawiera 22 mg CO

2

/dm

3

wolnego, a jej zasadowość ogólna M = 2 mval/dm

3

.

Należy obliczyć zawartość agresywnego ditlenku węgla korzystając z tabeli Lehmanna i

Reussa. Korzystając z tej tabeli należy zasadowość ogólną (M) wyrazić w mg CO

2

/dm

3

. W

tym celu należy zasadowość w mval/dm

3

pomnożyć przez 22. Ponieważ S = CO

2

wolny +

CO

2

związany (w mg/dm

3

), zatem należy obliczyć ilość związanego CO

2

.

background image

7

CO

2

związany = zasadowość ogólna (M)

22 = 2

22 = 44 mg/dm

3

, czyli S = 22 + 44 = 66

mgCO

2

/dm

3

Wartość S = 66 odpowiada wartości G = 60,4 wziętej (odczytanej z tabeli). Wobec tego ilość

agresywnego CO

2

= 60,4 – 44 = 16,4 mg/dm

3

.

TABELA. 9. Według Lehmanna i Reussa

S

G

S

G

S

G

S

G

S

G

1

1

45

43,0

89

77,3

133

104,3

177

126,2

2

2

46

43,9

90

78,0

134

104,8

178

126,6

3

3

47

44,7

91

78,7

135

105,4

179

127,0

4

4

48

45,6

92

79,3

136

105,9

180

127,5

5

5

49

46,5

93

80,0

137

106,5

181

127,9

6

6

50

47,3

94

80,8

138

106,9

182

128,4

7

7

51

48,2

95

81,4

139

107,5

183

128,8

8

8

52

49,0

96

82,1

140

108,1

184

129,2

9

9

53

49,9

97

82,7

141

108,6

185

129,7

10

10

54

50,7

98

83,3

142

109,1

186

130,2

11

11

55

51,5

99

84,0

143

109,6

187

130,6

12

12

56

52,4

100

84,6

144

110,2

188

131,0

13

13

57

53,2

101

85,3

145

110,7

189

131,4

14

13,9

58

54,0

102

85,9

146

111,2

190

131,9

15

14,9

59

54,8

103

86,5

147

111,7

191

132,3

16

15,9

60

55,7

104

87,2

148

112,2

192

132,7

17

16,9

61

56,3

105

87,6

149

112,5

193

133,2

18

17,8

62

57,2

106

88,4

150

113,2

194

133,7

19

18,8

63

58,1

107

89,1

151

113,7

195

134,0

20

19,8

64

58,8

108

89,7

152

114,2

196

134,4

21

20,8

65

59,6

109

90,4

153

114,7

197

134,8

22

21,7

66

60,4

110

90,9

154

115,3

198

135,2

23

22,7

67

61,2

111

91,6

155

115,8

199

135,7

24

23,7

68

62,0

112

92,2

156

116,3

200

136,0

25

24,6

69

62,8

113

92,8

157

116,6

210

141,6

26

25,8

70

63,5

114

93,4

158

117,3

220

145,6

27

26,5

71

64,3

115

94,0

159

117,6

230

149,8

28

27,5

72

65,0

116

94,6

160

118,1

240

153,8

29

28,4

73

65,8

117

95,1

161

118,6

250

157,5

30

29,4

74

66,5

118

95,8

162

119,1

260

161,2

31

30,3

75

67,3

119

96,3

163

119,6

270

164,9

32

31,2

76

68,0

120

97,0

164

120,1

280

168,5

33

32,2

77

68,8

121

97,6

165

120,6

290

171,9

34

33,1

78

69,5

122

98,1

166

121,0

300

175,3

35

34,0

79

70,3

123

98,6

167

121,5

310

178,8

36

34,9

80

71,0

124

99,2

168

122,0

320

182,1

37

35,9

81

71,7

125

99,8

169

122,5

330

185,0

38

36,8

82

72,4

126

100,4

170

123,0

340

188,3

39

37,7

83

73,1

127

100,9

171

123,4

350

191,3

40

38,6

84

73,8

128

101,5

172

123,9

360

194,2

41

39,5

85

74,5

129

102,1

173

124,3

370

197,3

42

40,5

86

75,2

130

102,6

174

124,7

380

199,9

43

41,2

87

75,9

131

103,2

175

125,2

390

202,8

44

42,1

88

76,6

132

103,7

176

125,7

400

205,7

background image

8

1.3. Zasadowo

ść

mineralna (Z

m.

) i zasadowo

ść

ogólna (Z

og.

)

Zasadowość jest to zdolność wody do zobojętniania mocnych kwasów mineralnych wobec umownych
wska
źników

Właściwość te nadają obecne w niej węglany, wodorowęglany i wodorotlenki oraz

występujące w mniejszych stężeniach krzemiany, borany, fosforany, amoniak, zasadowe

związki organiczne oraz sole hydrolizujące z odczynem zasadowym.

OH

-

+ H

+

H

2

O

CO

3

2-

+ H

+

HCO

3

-

HCO

3

-

+ H

+

CO

2

+ H

2

O

Zasadowość nie ma znaczenia z punktu widzenia sanitarnego, natomiast ma istotne

znaczenie przy ocenie wody do celów gospodarczych i przemysłowych. Rozróżnia się

zasadowość mineralną i ogólną:

Zasadowość

mineralna

jest

ilościowym

wskaźnikiem

zawartości

jonów

wodorotlenkowych i węglanowych, oznaczanym przy miareczkowaniu próbki mocnym

kwasem do pH = 8,3 wobec fenoloftaleiny jako wskaźnika lub potencjometrycznie

Zasadowość ogólna jest ilościowym wskaźnikiem zawartości jonów węglanowych,

wodorowęglanowych, wodorotlenkowych i innych anionów pochodzących z dysocjacji

soli słabych kwasów i mocnych zasad, oznaczanym przez miareczkowanie próbki

mocnym kwasem do pH = 4,5 wobec oranżu metylowego lub potencjometrycznie.

Wody naturalne w zależności od swego odczynu, mogą jednocześnie wykazywać

zasadowość i kwasowość (rys.1). Dotyczy to głównie wód o wysokiej twardości węglanowej

i dużym stężeniu CO

2

. Kwasowość tych wód powierzchniowych powodowana jest wyłącznie

przez kwas węglowy. Kwasowość wody do picia ma znaczenie bezpośrednie w przypadkach

kwasowości wywołanej przez kwasy mineralne lub produkty hydrolizy soli (a taka

kwasowość w wodzie do picia nie jest dopuszczalna) lub znaczenie pośrednie, gdyż zawarte

w wodzie kwasy mogą rozpuszczać metale szkodliwe dla zdrowia i nadawać wodzie cechy

niepożądane (np. rozpuszczają rury żelazne, zbiorniki). Z tych tez powodów kwasowość nie

jest pożądana w wodach do celów przemysłowych (powoduje korozje rur, zbiorników i

innych urządzeń).

background image

9


Rys. 1.

Zakres występowania kwasowości i zasadowości w wodach naturalnych w zależności od pH

W zależności od rodzaju związków, powodujących zasadowość wody rozróżnia się:

zasadowość ogólną (Z

0g.

) wywołaną obecnością OH

-

, CO

3

-2

, HCO

3

-

zasadowość mineralną (Z

m

) wywołaną obecnością OH

-

, CO

3

-2

,

-

zasadowość węglanową (

2

3

CO

Z

) wywołaną obecnością CO

3

-2

,

-

zasadowość wodorowęglanową (

3

HCO

Z

) wywołaną obecnością HCO

3

-

,

-

zasadowość wodorotlenową (

OH

Z

) wywołaną obecnością OH

-

.

Obok wodorowęglanów i węglanów wapnia oraz magnezu w niektórych wodach mogą

występować węglany oraz wodorowęglany sodu i potasu. W takich przypadkach zasadowość

wody jest wyższa od twardości ogólnej. Występująca różnica:

Z

og.

– Tw

og.

= Z

alk.

jest określana jako zasadowość alkaliczna.

Znaczna zasadowość alkaliczna nie jest pożądana w wodach zasilających kotły parowe,

gdyż wodorowęglan sodu podczas odparowywania wody w kotle rozkłada się na ditlenek

węgla i wodorotlenek sodu:

NaHCO

3

NaOH + CO

2

Wydzielony ditlenek węgla jest agresywny i powoduje korozję kotłów parowych.

METODY OZNACZANIA

Do oznaczania kwasowości i zasadowości można wykorzystać metody:

-

miareczkową potencjometryczną

-

oraz miareczkową wobec wskaźników.

background image

10


Za podstawę oznaczania kwasowości oraz zasadowości przyjęto metodę wg.:

PN-EN ISO 9963-1: 2001. Jakość wody. Oznaczanie zasadowości. Oznaczanie zasadowości ogólnej i
zasadowo
ści wobec fenoloftaleiny.

PN-C-04540-03: 1990. Woda i ścieki. Badania pH, Kwasowości i zasadowości. Oznaczanie kwasowości i
zasadowo
ści mineralnej i ogólnej metodą miareczkowania wobec wskaźników.

W oznaczaniu przeszkadzają następujące czynniki:

-

barwa wyższa od 50 mg Pt/dm

3

,

-

mętność wyższa od 30 mg/dm

3

,

-

duże ilości łatwo hydrolizujących soli żelaza i glinu,

-

substancje utleniające (np. wolny chlor) odbarwiające wskaźnik,

-

twardość węglanowa powyżej 3,6 mval/dm

3

.

Oznaczenie

Do kolby stożkowej o pojemności 200 – 250 cm

3

odmierzyć pipetą 100 cm

3

próbki lub

mniejszą jej objętość rozcieńczoną wodą destylowaną do 100 cm

3

. Wykonać oznaczenia:

-

zasadowości mineralnej - miareczkując próbką badaną, po dodaniu 3 - 5 kropli

fenoloftaleiny, roztworem 0,1 M HCl do zaniku różowego zabarwienia (odbarwienia)

próbki. Objętość roztworu HCl użytego do miareczkowania, oznaczyć jako (a).

UWAGA !

Jeżeli badana próbka nie zabarwi się na różowo po dodaniu roztworu fenoloftaleiny, i

próbka pozostaje bezbarwna oznacza to, że ten rodzaj zasadowości w wodzie badanej nie
wyst
ępuje (Z

m.

= 0).

-

zasadowości ogólnej - miareczkując tą samą próbkę po oznaczeniu zasadowości

mineralnej oraz po dodaniu 3-5 kropli oranżu metylowego, roztworem 0,1 M HCl do

zmiany zabarwienia z żółtego na pomarańczowy. Łączną objętość 0,1 M HCl użytego

do zmiareczkowania próbki wobec oranżu metylowego i fenoloftaleiny, oznaczyć jako

(b).

Zasadowość mineralną (Z

m.

) i ogólną (Z

og.

) , w mval/dm

3

obliczyć z równań:

V

1000

b

0,1

Z

V

1000

a

0,1

Z

og.

m.

=

=

gdzie:

a – objętość 0,1M HCl użytego do miareczkowania próbki badanej wobec fenoloftaleiny, cm

3

b – łączna objętość 0,1M HCl użytego do miareczkowania próbki badanej wobec wskaźników

(fenoloftaleiny i oranżu metylowego), cm

3

V – objętość próbki badanej, cm

3

.

background image

11

Na podstawie oznaczeń zasadowości ogólnej i mineralnej można dokonać obliczeń

współistnienie jonów OH

-

, CO

3

-2

, HCO

3

-

w wodach przy pH

9 (Tabela 2).

W celu uzyskania wyników poszczególnych jonów w mg/dm

3

, należy skorzystać z

następujących zależności:

1 mval OH

-

/dm

3

= 17,01 mg OH

-

/dm

3

1 mval CO

3

2-

/dm

3

= 30,0 mg CO

3

2-

/dm

3

1 mval HCO

3

-

/dm

3

= 61,02 mg HCO

3

-

/dm

3


TABELA 2
.

Zależność między rodzajem zasadowości a stężeniem jonów:wodorotlenkowych (OH

-

),

węglanowych (CO

3

-2

) i wodorowęglanowych (HCO

3

-

), w mval/dm

3

Zasadowość, mval/dm

3

Wyniki oznaczeń zasadowości

OH

-

CO

3

2-

HCO

3

-

Z

m.

= 0

0

0

Z

og.

2 Z

m.

< Z

og.

0

2 Z

m.

Z

og.

– 2 Z

m.

2 Z

m.

= Z

og.

0

2 Z

m.

0

2 Z

m.

> Z

og.

2 Z

m.

– Z

og.

2 (Z

og.

– Z

m..

)

0

Z

m.

= Z

og.

Z

og.

0

0

1.4. Wolny ditlenek w

ę

gla (CO

2

) – Carbon Dioxide

Ditlenek węgla występuje prawie we wszystkich wodach naturalnych. Źródłem jego

występowania w wodzie są procesy geochemiczne (wody podziemne), procesy metaboliczne

organizmów wodnych, procesy rozkładu związków organicznych, powietrze atmosferyczne

(wody powierzchniowe). Ilość ditlenku węgla, zależy od zawartości w niej ciał organicznych

oraz intensywności i kierunku samego procesu. Jego formy występowania w wodach

naturalnych można przedstawić według poniższego schematu:

CO

2

ogólny

CO

2

związany

CO

2

wolny

CO

2

węglanowy

CO

2

wodorowęglanowy

CO

2

równowagi

CO

2

agresywny

W przypadku wód naturalnych prawie cały wolny ditlenek węgla występuje w postaci

rozpuszczonego CO

2

i jedynie niespełna 1% znajduje się w postaci H

2

CO

3

. Stanowi on sumę

ditlenku węgla równowagi i ditlenku węgla agresywnego, przy czym układ ten nie jest

stabilny.

background image

12

Zawarte w wodzie jony węglanowe, wodorowęglanowe oraz wolny ditlenek węgla są

związane między sobą równaniem równowagi węglanowej:

CO

2

+ H

2

O

H

+

+ HCO

3

-

2H

+

+ CO

3

2-

W zależności od odczynu wód naturalnych, jak wynika z Tabeli 3, ditlenek węgla może

występować całkowicie w postaci gazowej (pH < 4,5), wyłącznie w postaci jonu

wodorowęglanowego HCO

3

-

(pH = 8,4) lub węglanowego CO

3

-2

(pH = 12). Ponieważ

większość naturalnych wód podziemnych ma pH w granicach 6,5

÷

8,5; zatem w wodach tych

ditlenek węgla występuje na ogół w całym zespole związków kwasu węglowego.

TABELA 3.

Występowanie różnych form ditlenku węgla w wodzie w zależności od pH

pH wody

4,0

5,0

6,0

7,0

8,3

9,0

10,0

11,0

12,0

Postać CO

2

% zawartość CO

2

wolny

99,5

95,4

67,7

17,3

2,0

1,0

0,2

-

-

wodorowęglanowy

0,5

4,6

32,3

82,7

97,4

97,8

94,1

62,5

14,3

węglanowy

-

-

-

-

0,6

1,2

5,7

37,5

85,7

METODY OZNACZANIA

Zawartości wolnego ditlenku węgla można oznaczyć metodami:

-

miareczkową wobec fenoloftaleiny,

-

miareczkowania potencjometrycznego.

Do oznaczania wolnego ditlenku węgla wykorzystano metodę miareczkową wg.:

PN-C-04547-

01: 1974. Woda i ścieki. Badania zawartości dwutlenku węgla. Oznaczanie wolnego dwutlenku
w
ęgla w wodzie

W oznaczeniu przeszkadzają następujące czynniki:

-

sole żelaza powyżej 1 mgFe/dm

3

,

-

twardość wody powyżej 3,6 mval/dm

3

,

-

barwa wody większa niż 50 mgPt/dm

3

.

Oznaczanie polega na miareczkowaniu wolnego ditlenku węgla (CO

2

) oraz kwasu

węglowego (H

2

CO

3

), który jest słabo zdysjocjowany, roztworem wodorotlenku sodu (NaOH)

wobec fenoloftaleiny jako wskaźnika do pH równego 8,3. Przebieg reakcji jest następujący:

CO

2

+ H

2

O

H

2

CO

3

H

+

+ HCO

3

-

H

+

+ OH

-

H

2

O

background image

13

HCO

3

-

+ OH

-

CO

3

2-

+ H

2

O

Ditlenek węgla można oznaczyć jako:

ditlenek węgla wolny,

ditlenek węgla węglanowy

oraz ditlenek węgla wodorowęglanowy.

Wykonanie oznaczenia.

Do butelki lub cylindra Nesslera z korkiem o pojemności 100 - 200 cm

3

delikatnie

zlewarować 100 cm

3

badanej próbki. W przypadku występowania czynników przeszka-

dzających dodać 2 cm

3

roztworu 30% winianu sodowo - potasowego oraz 3 krople

fenoloftaleiny jako wskaźnika. Zamknąć korkiem cylinder Nesslera i delikatnie wymieszać

zawartość. Miareczkować roztworem 0,05 M NaOH do lekkiego różowego zabarwienia

utrzymującego się nie krócej niż 3 min. Po dodaniu każdej następnej porcji roztworu NaOH

cylinder Nesslera zamknąć i zawartość wymieszać. Oznaczenie powtórzyć przynajmniej

dwukrotnie, zachowując powyższą procedurę.

Stężenie wolnego ditlenku węgla (w mgCO

2

/dm

3

), obliczyć z równania:

V

1000

2,2

a

X

=

gdzie:

a – objętość roztworu 0,05 M NaOH użytego do miareczkowania próbki badanej, cm

3

2,2 – współczynnik przeliczeniowy zużytego roztworu NaOH na liczbę mg CO

2

,

V – objętość próbki badanej użytej do oznaczania, cm

3

background image

14

Ć

wiczenie 2

2.1. Twardo

ść

ogólna (Hardness)

Twardość wody określa zużycie określonych ilości mydła bez wytwarzania piany.

Przyczynę powstania tego zjawiska należy upatrywać w obecności jonów: wapnia, magnezu,

ż

elaza, manganu, glinu, cynku oraz innych kationów, które z mydłem tworzą

nierozpuszczalne mydła wapniowe, magnezowe i inne.

Wapń i magnez – główne składniki wody powodujące jej twardość – znajdują się w

ś

rodowisku wodnym przeważnie w postaci: wodorowęglanów - Ca(HCO

3

)

2

, Mg(HCO

3

)

2

,

siarczanów (VI) – CaSO

4

, MgSO

4

; chlorków – CaCl

2

, MgCl

2

oraz małych ilości węglanów –

CaCO

3

, MgCO

3

, natomiast rzadziej w postaci azotanów (V) lub wodorotlenków.

Twardość wody surowej (niegotowanej) nazywa się twardością ogólną. Na twardość

ogólną składa się twardość przemijająca i twardość stała.

Twardość przemijająca wywołana jest obecnością wodorowęglanów wapnia i magnezu

- Ca(HCO

3

)

2

i Mg(HCO

3

)

2

. Usunięcie tego typu twardości następuje podczas termicznego

rozkładu tych związków w procesie gotowania, według równania:

Ca(HCO

3

)

2

CaCO

3

+ CO

2

+ H

2

O

Mg(HCO

3

)

2

Mg(OH)

2

+ 2 CO

2

Podczas ogrzewania wody rozpuszczalność ditlenku węgla ulega stopniowemu

obniżeniu. Następuje jego wydzielanie do atmosfery. Prowadzi to do naruszenia równowagi

węglanowo-wapniowej. Z wody wytrąca się trudno rozpuszczalny CaCO

3

oraz Mg(OH)

2

.

Powstałe związki są przyczyną tworzenia się kamienia kotłowego.

Twardość wody pozostającą po przegotowaniu nazywa się twardością stałą. Równolegle

do podziału twardości wody na przemijającą i stałą stosuje się podział uwzględniający skład

chemiczny soli wapnia i magnezu, zgodnie z którym twardość ogólna składa się z twardości

węglanowej i twardości niewęglanowej.

TABELA 4.

Rodzaje twardości wody

Twardość ogólna (T

og.

)

Podział wg kationów

Podział wg anionów

Symbol Rodzaj twardości

Twardość węglanowa (Tw

w

)

Twardość niewęglanowa (Tw

nw

)

Tw

Ca

wapniowa

Tw

wCa

Ca(HCO

3

)

2

Ca(OH)

2

CaCO

3

Tw

nwCa

CaSO

4

CaCl

2

Ca(NO

3

)

2

background image

15

Tw

Mg

magnezowa

Tw

wMg

Mg(HCO

3

)

2

Mg(OH)

2

MgCO

3

Tw

nw0Mg

MgSO

4

MgCl

2

Mg(NO

3

)

2

W tabeli 4 scharakteryzowano twardość ogólną wody, będącej sumą wszystkich

rodzajów związków wapnia i magnezu występujących w środowisku wodnym, w podziale wg

kationów i anionów.

Jednostka twardości

Twardość wody wyraża się w specjalnych jednostkach twardości – stopniach lub

miligramorówoważnikach, czyli milivalach tlenków wapnia i magnezu w 1 dm

3

wody. Jeden

stopień twardości (stopień niemiecki) odpowiada zawartości 10 mg CaO lub równoważnej

ilości, tj. 7,19 mg MgO w dm

3

wody. 1 mval CaO = 28,04 mg oraz 1 mval MgO = 20,16 mg.

Twardość wody można wyrażać także w stopniach francuskich lub angielskich. W

Ameryce wyraża się twardość wody w ppm (parts per million). Twardość podaną w

określonych jednostkach można łatwo przeliczyć na inne (Tabela 5).

Przykładowo:

w celu przeliczenia twardości ogólnej z mval/dm

3

na mgCaCO

3

/dm

3

obliczony wynik

oznaczania należy pomnożyć przez 50.


TABELA 5.

Współczynniki przeliczeniowe jednostek twardości wody

mmol/dm

3

mval/dm

3

o

n

(niemiecki)

o

Clarka

(angielski)

o

F

(francuski)

ppm

100 mg

CaCO

3

/dm

3

28 mg CaO lub

50mgCaCO

3

/dm

3

10 mg

CaO/dm

3

14,3 mg

CaCO

3

/dm

3

10 mg

CaCO

3

/dm

3

1 mg

CaCO

3

/dm

3

mmol/dm

3

1

2

5,61

7,02

10

100

mval/dm

3

0,5

1

2,8

3,5

5

50

o

n

0,178

0,357

1

1,25

1,78

17,8

o

Clarka

0,143

0,286

0,8

1

1,43

14,3

o

F

0,1

0,2

0,56

0,7

1

10

ppm

0,01

0,02

0,056

0,07

0,1

1

Wody naturalne mogą znacznie różnić się twardością. Wody opadowe są bardzo miękkie,

ich twardość jest bliska zeru. W wodach słodkich przeważa twardość wapniowa. Wody

powierzchniowe, zwłaszcza z potoków górskich, są na ogół miękkie. Większą twardość

wykazują wody podziemne.

Obecność jonów wapnia i magnezu, w wodzie do picia i do celów gospodarczo-

przemysłowych ma ważne znaczenie techniczne. Skala twardości wody podana w tabeli 6

pozwala na określenie stopnia przydatności wody.

Z gospodarczego punktu widzenia wody twarde są niepożądane ze względu na duże

zużycie mydła, łatwość tworzenia się osadów, itp. Wody miękkie, o niskiej zawartości jonów

background image

16

Ca i Mg, stwarzają korzystne warunki rozwoju procesu korozji w przewodach

wodociągowych, podczas gdy wody o nadmiernej twardości wytrącają osady, powodując

stopniowe zmniejszanie przepustowości przewodów.

TABELA 6.

Skala twardości wody

Skala opisowa

Twardość wody

Woda

mgCaCO

3

/dm

3

mmol/dm

3

mval/dm

3

o

n

Bardzo miękka

0

÷

85,0

0,0

÷

0,89

0,0

÷

1,78

0,0

÷

5,0

Miękka

85,0

÷

170,0

0,89

÷

1,78

1,78

÷

3,57

5,0

÷

10,0

Ś

rednio twarda

170,0

÷

430,0

1,78

÷

3,57

3,57

÷

7,13

10,0

÷

20,0

Twarda

340,0

÷

510,0

3,57

÷

5,35

7,13

÷

10,7

20,0

÷

30,0

Bardzo twarda

> 510,0

> 5,35

> 10,7

> 30,0

W wodach zanieczyszczonych ściekami przemysłowymi o odczynie zasadowym (pH

powyżej 8,3) mogą występować również wodorowęglany potasu – KHCO

3

, sodu – NaHCO

3

oraz węglany potasu – K

2

CO

3

i sodu – Na

2

CO

3

. Sole te ulegają hydrolizie z wytworzeniem

jonów wodorotlenowych – OH

-

. W takich przypadkach woda ma zasadowość większą od

twardości ogólnej.

Do obliczenia twardości węglanowej (Tw

w.

) i nieweglanowej (Tw

nw.

) można wykorzystać

wyniki oznaczenia twardości ogólnej i zasadowości ogólnej (Tabela 7).

TABELA 7.

Współzależność między twardością ogólną a zasadowością wody

Warunek

Zaistniałe współzależności

Tw

og.

> Z

og

Tw

og.

– Z

og.

= Tw

nw.

Tw

w.

= Z

og.

Tw

og.

< Z

og.

Z

og.

– Tw

og.

= Z

alk.

Tw

og.

= Tw

w.

Tw

og.

= Z

og.

Tw

nw.

= 0

Z

alk.

= 0

Tw

og.

= Tw

w

METODY OZNACZANIA

Stężenie twardości ogólnej (Tw

og.

), w tym wapniowej (Tw

Ca

) i magnezowej (Tw

Mg

) można

wyznaczyć metodami:

-

miareczkową kompleksometryczną - typu: wersenianową (EDTA)

-

absorpcji spektrometrii atomowej (ASA)

-

lub chromatrograficzną (ICP).


Twardość ogólną wykonano

wg.:

PN-ISO 6059: 1999. Jakość wody. Oznaczanie sumarycznej

zawartości wapnia i magnezu. Metoda miareczkowa z EDTA

background image

17

W metodzie wersenianowej oznacza się łączną zawartość jonów wapnia i magnezu

(Tw

og.

) przez miareczkowanie próbki roztworem EDTA, przy pH około 9,0

÷

10,0 w

obecności czerni eriochromowej T jako wskaźnika.

Utworzony kompleks w trakcie miareczkowania czerni eriochromowej T z jonami

wapnia i magnezu wykazuje mniejszą trwałość od powstałego kompleksu wersenianu disodu

(EDTA) z obecnymi jonami wapnia i magnezu. Podczas miareczkowania próbki wody, w

końcowym punkcie miareczkowym obecny wskaźnik zostaje uwolniony z uprzednio

powstałych związków kompleksowych, co w efekcie prowadzi do zmiany barwy, z czerwonej

na niebieską, zgodnie z uproszczonym zapisem reakcji:

HT

2-

+ Ca

2+

CaT

-

+ H

+

gdzie:

T – skrócony zapis jonu czerni eriochromowej T

H

2

Y

2-

+ Ca

2+

CaY

2-

+ 2H

+

gdzie:

H

2

Y

2-

- skrócony zapis jonu wersenianu disodu (EDTA)

H

2

Y

2-

+ CaT

-

CaY

2-

+ HT

2-

+ H

+

czerwony niebieski

W oznaczeniu przeszkadzają następujące czynniki:

-

jony: cynku, glinu, kadmu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, ołowiu i żelaza,

-

mętność powyżej 20 mg/dm

3

,

-

obecność wodorowęglanów i węglanów powyżej 6,0 mval/dm

3

,

-

substancje organiczne.

Objętość próbki powinna być tak dobrana, aby objętość roztworu EDTA zużyta do

miareczkowania próbki nie była mniejsza niż 5 cm

3

i nie większa niż 25 cm

3

(Tabela 8).

TABELA 8.

Orientacyjne objętości próbek w zależności od stopnia twardości wody

Twardość ogólna badanej próbki,

mval/dm

3

Objętość próbki, jaką należy
pobra
ć do oznaczania, cm

3

powyżej 0,357 do 2,0
powyżej 2,0 do 20,0
powyżej 20,0

250

50
25

UWAGA !

W przypadku stwierdzenia obecności czynników przeszkadzających należy zastosować

poniższą procedurę:


-

do odmierzonej próbki wody (w razie potrzeby przesączonej, jeżeli woda jest mętna) dodać taką
ilość 0,1 M HCl, jaką zużyto do oznaczania ogólnej zasadowości wody (równoważną w
stosunku do objętości próbki), oraz 0,5 cm

3

nadmiaru tego kwasu, jeżeli stwierdzono uprzednio

background image

18

obecność wodorowęglanów i węglanów wynoszącą powyżej 6 mval/dm

3

. Następnie ogrzać

próbkę do wrzenia i utrzymywać w tym stanie 1 minutę. Ostudzić zawartość kolby stożkowej
do temperatury pokojowej. W tak przygotowanej próbce oznaczyć twardość ogólną niżej
opisaną metodą,

-

obecność jonów: cynku, glinu, kadmu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, ołowiu i żelaza
maskuje się w trakcie oznaczania przez dodanie 1 cm

3

roztworu 1% chlorowodorku

hydroksyloaminy i 0,1 cm

3

roztworu 5% siarczku sodu.

Wykonanie oznaczenia.

Do kolby stożkowej o pojemności 200 – 250 cm

3

odmierzyć pipetą próbkę wody o

objętości dobranej zgodnie z Tabelą 5. W następującej kolejności dodać: 2 cm

3

roztworu

buforowego, 1 cm

3

1% roztworu chlorowodorku hydroksyloaminy, 0,1 cm

3

5% roztworu

siarczku sodu oraz około 0,05 g mieszaniny czerni eriochromowej T na każde 50 cm

3

badanej

próbki. Wymieszać i miareczkować roztworem EDTA do zmiany zabarwienia z czerwonej na

niebieską (błękitną).

UWAGA !

Pod koniec miareczkowania, gdy pojawi się fioletowe zabarwienie roztworu, należy

dodawać roztwór EDTA powoli kroplami, energicznie mieszając zawartość kolby stożkowej, po
dodaniu każdej kropli roztworu miareczkującego.

Twardość ogólną (w mval/dm

3

), obliczyć z równania:

V

1000

0,02

a

X

=

gdzie:

a – objętość 0,01 M roztworu EDTA użytego do miareczkowania próbki badanej, cm

3

V – objętość próbki badanej użytej do oznaczania, cm

3

0,02 – współczynnik przeliczeniowy określający ilość wapnia i magnezu odpowiadający 1 cm

3

0,01M

roztworu EDTA, mval.

2.2. Wap

ń

(Carbon)


Za podstawę oznaczania twardości wapniowej (Tw

Ca

) przyjęto procedury zawarte w:

PN-ISO 6059: 1999. Jakość wody. Oznaczanie sumarycznej zawartości wapnia i magnezu. Metoda
miareczkowa z EDTA

PN-C-04551-01: 1991. Woda i ścieki. Badania zawartości wapnia. Oznaczanie wapnia (twardości
wapniowej) metod
ą wersenianową

PN-C-04554-07: 1981. Woda i ścieki. Badania twardości. Oznaczanie twardości wapniowej powyżej 0.5
mval/dm

3

metodą wersenianową.

W metodzie miareczkowej kompleksometrycznej stosowanym wskaźnikiem jest kalces,

który reaguje tylko z oznaczanym jonem wapnia. Obecne w środowisku wodnym jony wapnia

przy pH w zakresie 12

÷

13 tworzą z kalcesem związek kompleksowy barwy czerwonej.

Kompleks ten charakteryzuje się mniejszą trwałością niż kompleks wapnia z wersenianem

background image

19

disodu (EDTA). W trakcie miareczkowaniu, po związaniu wszystkich jonów wapnia przez

wersenian, wskaźnik zostaje uwolniony i barwa roztworu ulega zmianie z czerwonej na

niebieską.

W oznaczaniu przeszkadzają następujące czynniki:

-

jony: żelaza, glinu, manganu, miedzi, kobaltu, kadmu, ołowiu i niklu,

-

obecność ortofosforanów oraz zasadowość większa niż 6,0 mval/dm

3

.

Wykonanie oznaczenia.

Do kolby stożkowej o pojemności 200 – 250 cm

3

odmierzyć pipetą 50 cm

3

badanej wody

lub mniejszą jej objętość rozcieńczoną wodą destylowaną do 50 cm

3

tak, aby próbka

zawierała 5,0 do 10,0 mg Ca. W następującej kolejności dodać: 3 cm

3

24% KOH (roztwór

alkalizujący) oraz 0,2 g kalcesu. Po dodaniu powyższych odczynników próbkę wymieszać i

miareczkować roztworem EDTA do zmiany zabarwienia z czerwonej na niebieską.

W przypadku występowania czynników przeszkadzających, należy je usunąć stosując tą

samą metodykę omówioną przy oznaczaniu twardości ogólnej.

Stężenie wapnia (w mgCa/dm

3

), obliczyć z równania:

V

1000

0,4008

a

X

=

gdzie:

a – objętość 0,01 M roztworu EDTA użytego do miareczkowania próbki badanej, cm

3

V – objętość próbki badanej, cm

3

0,4008 – współczynnik przeliczeniowy określający ilość wapnia, odpowiadający 1 cm

3

0,01M

roztworu EDTA, mg.


Twardość wapniową (w mg CaCO

3

/dm

3

), obliczyć z równania:


X

1

= X

2,5


gdzie:

X – zawartość wapnia w badanej próbce, mgCa/dm

3

2,5 – współczynnik przeliczeniowy Ca na CaCO

3


2.3. Magnez (Magnesium)

Twardość magnezową (Tw

Mg

) oraz jego stężenie można określić na podstawie różnicy

pomiędzy oznaczoną twardością ogólną (Tw

og.

) i twardością wapniową (Tw

Ca

) wykorzystując

metod zawartych w:

background image

20

PN-C-04554-4:1999. Woda i ścieki. Badania twardości. Oznaczanie sumarycznej zawartości wapnia i

magnezu w ściekach metodą miareczkową z EDTA oraz obliczanie zawartości magnezu w wodzie i
ś

ciekach.

PN-C-04562-01: 1975. Woda i ścieki. Badanie zawartości magnezu. Oznaczanie magnezu metodą
wersenianow
ą.

PN–C–04554-10: 1971. Woda i ścieki. Badanie twardości. Obliczanie twardości magnezowej.

Tw

Mg

= Tw

og.

- Tw

Ca

(mval/dm

3

)

W celu podania zawartości magnezu (w mgMg/dm

3

) w badanej próbce należy skorzystać z

poniższego wzoru:

X = (Tw

og.

– Tw

ca

)

12,16

gdzie:

Tw

og.

– twardość ogólna próbki wody, mval/dm

3

Tw

Ca

– twardość wapniowa próbki wody, mval/dm

3

12,16 – miligramorównoważnik magnezu, mg

2.4. M

ę

tno

ść

(Turbidity)

Mętność jest to właściwość optyczna, polegająca na rozproszeniu i adsorbowaniu części widma
promieniowania widzialnego przez cz
ąstki stałe obecne w wodzie lub ściekach.

Mętność wód naturalnych jest wywołana przez różne substancje, znajdujące się w wodzie

w stanie nierozpuszczonym, w postaci zawiesin lub koloidów pochodzenia mineralnego lub

organicznego.

Mętność mogą powodować:

wytrącające się związki żelaza, manganu, glinu lub wapnia,

kwasy humusowe,

plankton,

cząstki skał i gleb,

osady denne,

zawiesiny odprowadzane do wód ze ściekami,

nadmiar koagulantów.

Szczególnie te wytrącone związki są często powodem mętności w wodach podziemnych,

zawierających znaczne ilości wodorowęglanów wapnia lub żelaza.

Jednostka mętności -

mętność wody do picia nie powinna przekraczać 1 NTU (nefelometric total units –

nefelometryczne jednostki mętności).


Jednostka porównawcza (dopuszczalna) m
ętności -

mętność, jaką wywołuje 1 mg krzemionki, w

postaci zawiesiny wzorcowej, dodany do 1 dm

3

wody destylowanej.

background image

21

Ponieważ mętność wody jest cechą wody lub ścieków wyrażających optyczne

właściwości zawiesin o różnym stopniu dyspersji, polegające na rozproszeniu światła, stąd

pomiar tego parametru sprowadza się do oceny zmian natężeń światła przy przechodzeniu

przez warstwę wody. W przypadku głębokich zbiorników wodnych, gdzie od intensywności

naświetlania zależą procesy w niej zachodzące, zamiast pomiaru mętności dokonuje się

pomiaru przeźroczystości wody (odwrotność mętności).

METODY OZNACZANIA

Znane są dwie podstawowe metody pomiaru mętności:

-

wizualna, turbidymetryczna w zakresie: 0 – 5 mg/dm

3

lub 5 – 50 mg/dm

3

oraz

większym,

-

instrumentalna: nefelometryczna lub fotometryczna.

W oznaczaniu przeszkadzają zawiesiny łatwo opadające oraz barwa > 20 mgPt/dm

3

.

Za podstawę oznaczania mętności przyjęto metodę instrumentalną wg.:

PN-EN ISO 7027: 2003. Jakość wody. Oznaczanie mętności

PN-C-04583-03: 1979. Woda i ścieki. Badania mętności i przeźroczystości. Oznaczanie mętności metodą
fotometryczn
ą

Wykonanie oznaczenia.

Dobrze wymieszaną badaną próbkę o objętości 100 cm

3

przenieść do cylindra Nesslera.

Wykonać pomiar absorbancji przy długości fali 420 nm, stosując jako odnośnik badaną

próbkę po uprzednim usunięciu z niej, przez odwirowanie lub przesączenie, substancji

powodujących mętność. W przypadku, gdy barwa badanej próbki mieści się w przedziale 10

÷

20 mgPt/dm

3

, odnośnikiem możne być woda destylowana.

Jeżeli badana próbka charakteryzuje się mętnością większą > 50 mg/dm

3

, należy ją przed

pomiarem absorbancji odpowiednio rozcieńczyć wodą destylowaną w odpowiednich

proporcjach. Krotność rozcieńczenia należy uwzględnić przy obliczaniu stężenia mętności. W

taki sam sposób postąpić wobec odnośnika.

Mętność w badanej próbce (w mg/dm

3

), obliczyć z równania:

V

1000

a

X

=

gdzie:

a – wartość odczytana z krzywej wzorcowej, mg
V – objętość próbki badanej użyta do oznaczania, cm

3

.

background image

22

2.5. Kwasowo

ść

i zasadowo

ść

(Acidity and Alkalinity)

Kwasowość definiuje się jako zdolność wody do zobojętniania dodawanych do niej mocnych zasad
mineralnych lub w
ęglanów wobec umownych wskaźników

Kwasowość wód naturalnych może być spowodowana obecnością:

-

wolnego (rozpuszczonego) ditlenku węgla (pochodzącego z rozkładu kwasu

węglowego),

-

słabych oraz mocnych kwasów mineralnych,

-

słabych kwasów organicznych (np. kwasów humusowych),

-

produktów hydrolizy soli mocnych kwasów i słabych zasad (np. soli żelaza lub glinu).

Kwasowość wody jest właściwością, która może występować jednocześnie z

zasadowością. Ma to miejsce w wodach o wysokiej twardości i dużej zawartości ditlenku

węgla.

Rozróżnia się kwasowość mineralna i ogólną:

Kwasowość mineralna jest to ilościowy wskaźnik zawartości mocnych kwasów,

oznaczany przez miareczkowanie próbki mocną zasadą do pH = 4,5 wobec oranżu

metylowego lub potencjometrycznie

Kwasowość ogólna jest ilościowym wskaźnikiem zawartości mocnych kwasów i soli

mocnych kwasów i słabych zasad, oznaczanym przez miareczkowanie próbki mocną

zasadą do pH = 8,3 wobec fenoloftaleiny lub potencjometrycznie

Podczas miareczkowania roztworem zasady zachodzą poniższe reakcje:

H

+

+ OH

-

H

2

O

CO

2

+ OH

-

HCO

3

-

HCO

3

-

+ OH

-

CO

3

2-

+ H

2

O

Zasadowość jest to zdolność wody do zobojętniania mocnych kwasów mineralnych wobec umownych
wska
źników

Właściwość te nadają obecne w niej węglany, wodorowęglany i wodorotlenki oraz

występujące w mniejszych stężeniach krzemiany, borany, fosforany, amoniak, zasadowe

związki organiczne oraz sole hydrolizujące z odczynem zasadowym.

OH

-

+ H

+

H

2

O

CO

3

2-

+ H

+

HCO

3

-

HCO

3

-

+ H

+

CO

2

+ H

2

O

background image

23

Zasadowość nie ma znaczenia z punktu widzenia sanitarnego, natomiast ma istotne

znaczenie przy ocenie wody do celów gospodarczych i przemysłowych. Rozróżnia się

zasadowość mineralną i ogólną:

Zasadowość

mineralna

jest

ilościowym

wskaźnikiem

zawartości

jonów

wodorotlenkowych i węglanowych, oznaczanym przy miareczkowaniu próbki mocnym

kwasem do pH = 8,3 wobec fenoloftaleiny jako wskaźnika lub potencjometrycznie

Zasadowość ogólna jest ilościowym wskaźnikiem zawartości jonów węglanowych,

wodorowęglanowych, wodorotlenkowych i innych anionów pochodzących z dysocjacji

soli słabych kwasów i mocnych zasad, oznaczanym przez miareczkowanie próbki

mocnym kwasem do pH = 4,5 wobec oranżu metylowego lub potencjometrycznie.

Wody naturalne w zależności od swego odczynu, mogą jednocześnie wykazywać

zasadowość i kwasowość (rys.1). Dotyczy to głównie wód o wysokiej twardości węglanowej

i dużym stężeniu CO

2

. Kwasowość tych wód powierzchniowych powodowana jest wyłącznie

przez kwas węglowy. Kwasowość wody do picia ma znaczenie bezpośrednie w przypadkach

kwasowości wywołanej przez kwasy mineralne lub produkty hydrolizy soli (a taka

kwasowość w wodzie do picia nie jest dopuszczalna) lub znaczenie pośrednie, gdyż zawarte

w wodzie kwasy mogą rozpuszczać metale szkodliwe dla zdrowia i nadawać wodzie cechy

niepożądane (np. rozpuszczają rury żelazne, zbiorniki). Z tych tez powodów kwasowość nie

jest pożądana w wodach do celów przemysłowych (powoduje korozje rur, zbiorników i

innych urządzeń).


Rys. 1.

Zakres występowania kwasowości i zasadowości w wodach naturalnych w zależności od pH

W zależności od rodzaju związków, powodujących zasadowość wody rozróżnia się:

background image

24

zasadowość ogólną (Z

0g.

) wywołaną obecnością OH

-

, CO

3

-2

, HCO

3

-

zasadowość mineralną (Z

m

) wywołaną obecnością OH

-

, CO

3

-2

,

-

zasadowość węglanową (

2

3

CO

Z

) wywołaną obecnością CO

3

-2

,

-

zasadowość wodorowęglanową (

3

HCO

Z

) wywołaną obecnością HCO

3

-

,

-

zasadowość wodorotlenową (

OH

Z

) wywołaną obecnością OH

-

.

Obok wodorowęglanów i węglanów wapnia oraz magnezu w niektórych wodach mogą

występować węglany oraz wodorowęglany sodu i potasu. W takich przypadkach zasadowość

wody jest wyższa od twardości ogólnej. Występująca różnica:

Z

og.

– Tw

og.

= Z

alk.

jest określana jako zasadowość alkaliczna.

Znaczna zasadowość alkaliczna nie jest pożądana w wodach zasilających kotły parowe,

gdyż wodorowęglan sodu podczas odparowywania wody w kotle rozkłada się na ditlenek

węgla i wodorotlenek sodu:

NaHCO

3

NaOH + CO

2

Wydzielony ditlenek węgla jest agresywny i powoduje korozję kotłów parowych.

METODY OZNACZANIA

Do oznaczania kwasowości i zasadowości można wykorzystać metody:

-

miareczkową potencjometryczną

-

oraz miareczkową wobec wskaźników.


Za podstawę oznaczania kwasowości oraz zasadowości przyjęto metodę wg.:

PN-EN ISO 9963-1: 2001. Jakość wody. Oznaczanie zasadowości. Oznaczanie zasadowości ogólnej i
zasadowo
ści wobec fenoloftaleiny.

PN-C-04540-03: 1990. Woda i ścieki. Badania pH, Kwasowości i zasadowości. Oznaczanie kwasowości i
zasadowo
ści mineralnej i ogólnej metodą miareczkowania wobec wskaźników.

W oznaczaniu przeszkadzają następujące czynniki:

-

barwa wyższa od 50 mg Pt/dm

3

,

-

mętność wyższa od 30 mg/dm

3

,

-

duże ilości łatwo hydrolizujących soli żelaza i glinu,

-

substancje utleniające (np. wolny chlor) odbarwiające wskaźnik,

-

twardość węglanowa powyżej 3,6 mval/dm

3

.

background image

25

Kwasowość mineralna (Kw

m.

) i kwasowość ogólna (Kw

og.

)

Do kolby stożkowej o pojemności 200 – 250 cm

3

odmierzyć pipetą 100 cm

3

próbki lub

mniejszą jej objętość rozcieńczoną wodą destylowaną do 100 cm

3

. Wykonać oznaczenie:

-

kwasowości mineralnej - miareczkując próbką badaną w obecności 3 - 5 kropli oranżu

metylowego, roztworem 0,05 M NaOH do zmiany zabarwienia z żowego na

ż

ółtoróżową - łososiową. Objętość roztworu NaOH użytego do miareczkowania,

oznaczyć jako (a).

UWAGA !

Jeżeli badana próbka nie zabarwi się na różowo po dodaniu roztworu fenoloftaleiny,

oznacza to, że ten rodzaj kwasowości w wodzie badanej nie występuje (K

m.

= 0).

-

kwasowości ogólnej - miareczkując tą samą próbkę po oznaczeniu kwasowości

mineralnej oraz po dodaniu 3 - 5 kropli fenoloftaleiny, roztworem 0,05 M NaOH do

wyraźnego żowego (lub zbliżonego) zabarwienia utrzymującego się przez 3 min.

Łączną objętość 0,05 M NaOH użytego do zmiareczkowania próbki wobec oranżu

metylowego i fenoloftaleiny, oznaczyć jako (b).

Kwasowość mineralną (Kw

m.

) i ogólną (Kw

og.

), w mval/dm

3

obliczyć z równań:

V

1000

b

0,05

Kw

V

1000

a

0,05

Kw

og.

m.

=

=

gdzie:

a – objętość 0,05 M NaOH użytego do miareczkowania próbki badanej wobec fenoloftaleiny, cm

3

b – łączna objętość 0,05 M NaOH użytego do miareczkowania próbki badanej wobec wskaźników

(fenoloftaleiny i oranżu metylowego), cm

3

V – objętość próbki badanej użytej do oznaczania, cm

3

.


Zasadowość mineralna (Z

m.

) i zasadowość ogólna (Z

og.

)

Do kolby stożkowej o pojemności 200 – 250 cm

3

odmierzyć pipetą 100 cm

3

próbki lub

mniejszą jej objętość rozcieńczoną wodą destylowaną do 100 cm

3

. Wykonać oznaczenia:

-

zasadowości mineralnej - miareczkując próbką badaną, po dodaniu 3 - 5 kropli

fenoloftaleiny, roztworem 0,1 M HCl do zaniku różowego zabarwienia (odbarwienia)

próbki. Objętość roztworu HCl użytego do miareczkowania, oznaczyć jako (a).

UWAGA !

Jeżeli badana próbka nie zabarwi się na różowo po dodaniu roztworu fenoloftaleiny, i

próbka pozostaje bezbarwna oznacza to, że ten rodzaj zasadowości w wodzie badanej nie
wyst
ępuje (Z

m.

= 0).

-

zasadowości ogólnej - miareczkując tą samą próbkę po oznaczeniu zasadowości

mineralnej oraz po dodaniu 3-5 kropli oranżu metylowego, roztworem 0,1 M HCl do

background image

26

zmiany zabarwienia z żółtego na pomarańczowy. Łączną objętość 0,1 M HCl użytego

do zmiareczkowania próbki wobec oranżu metylowego i fenoloftaleiny, oznaczyć jako

(b).

Zasadowość mineralną (Z

m.

) i ogólną (Z

og.

) , w mval/dm

3

obliczyć z równań:

V

1000

b

0,1

Z

V

1000

a

0,1

Z

og.

m.

=

=

gdzie:

a – objętość 0,1M HCl użytego do miareczkowania próbki badanej wobec fenoloftaleiny, cm

3

b – łączna objętość 0,1M HCl użytego do miareczkowania próbki badanej wobec wskaźników

(fenoloftaleiny i oranżu metylowego), cm

3

V – objętość próbki badanej, cm

3

.

Na podstawie oznaczeń zasadowości ogólnej i mineralnej można dokonać obliczeń

współistnienie jonów OH

-

, CO

3

-2

, HCO

3

-

w wodach przy pH

9 (Tabela 2).

W celu uzyskania wyników poszczególnych jonów w mg/dm

3

, należy skorzystać z

następujących zależności:

1 mval OH

-

/dm

3

= 17,01 mg OH

-

/dm

3

1 mval CO

3

2-

/dm

3

= 30,0 mg CO

3

2-

/dm

3

1 mval HCO

3

-

/dm

3

= 61,02 mg HCO

3

-

/dm

3






TABELA 2
.

Zależność między rodzajem zasadowości a stężeniem jonów:wodorotlenkowych (OH

-

),

węglanowych (CO

3

-2

) i wodorowęglanowych (HCO

3

-

), w mval/dm

3

Zasadowość, mval/dm

3

Wyniki oznaczeń zasadowości

OH

-

CO

3

2-

HCO

3

-

Z

m.

= 0

0

0

Z

og.

2 Z

m.

< Z

og.

0

2 Z

m.

Z

og.

– 2 Z

m.

2 Z

m.

= Z

og.

0

2 Z

m.

0

2 Z

m.

> Z

og.

2 Z

m.

– Z

og.

2 (Z

og.

– Z

m..

)

0

Z

m.

= Z

og.

Z

og.

0

0

background image

27

Ć

wiczenie 3

Chlorki (Chloride) i siarczany

3.1. Chlorki

Dobra rozpuszczalność chlorków oraz ich powszechne występowanie w skorupie

ziemskiej, w postaci naturalnych złóż soli (NaCl, MgCl

2

) powoduje, że jon chlorkowy

znajduje się we wszystkich w wodach naturalnych. Chlorki zawarte w wodzie mogą

pochodzić z gruntu, z naturalnych pokładów soli oraz z zanieczyszczeń ściekami lub różnymi

odpadami pochodzenia zwierzęcego.

METODY OZNACZANIA

Do oznaczania stężenia jonów chlorków można wykorzystać metody:

-

argentometryczną miareczkową (metoda Mohra) w środowisku obojętnym lub lekko

alkalicznym,

-

merkurymetryczną miareczkową z azotanem rtęci,

-

potencjometryczną z użyciem elektrody jonoselektywnej.

Za podstawę oznaczania jonów chlorkowych przyjęto metodę Mohra wg.:

PN-ISO 9297: 1994.

Jakość wody. Oznaczanie chlorków. Metoda miareczkowa azotanem srebra w obecności chromianu jako
wska
źnika (metoda Mohra).

W oznaczaniu przeszkadzają następujące substancje:

-

tworzące nierozpuszczalne związki srebra: bromki, jodki, siarczki, cyjanki, sześcio-

cyjanożelaziany (II) i sześciocyjanożelaziany (III),

-

jony amonowe i tiosiarczanowe tworzące kompleksy z jonami srebra,

-

związki redukujące jony chromianowe, w tym jony żelaza (II) i jony siarczynowe,

-

obecność wysokiej barwy i mętności, mogą utrudniać obserwacje punktu końcowego

miareczkowania.

Zasada oznaczania, polega na miareczkowaniu jonów chlorkowych w badanej próbce

azotanem srebra (AgNO

3

) w środowisku obojętnym lub słabo alkalicznym (pH = 6,5

÷

10,0),

wobec chromianu potasu (K

2

CrO

4

) jako wskaźnika.

W pierwszym etapie miareczkowania wszystkie obecne w wodzie jony chlorkowe zostają

związane w postać trudno rozpuszczalnego chlorku srebra, zgodnie z poniższą reakcją:

Ag

+

+ Cl

-

AgCl

trudno rozpuszczalny, biały osad

background image

28

Po całkowitym wytrąceniu jonów chlorkowych (AgCl), wprowadzenie niewielkiego

nadmiaru azotanu (V) srebra w obecności chromianu potasu, jako wskaźnika powoduje

utworzenie jasno czerwonobrązowego zabarwienia:


2Ag

+

+ CrO

4

2-

Ag

2

CrO

4

trudno rozpuszczalny, czerwonobrunatny osad


Wykonanie oznaczenia.

Do kolby stożkowej o pojemności 250–300 cm

3

odmierzyć pipetą 100 cm

3

próbki lub

mniejszą jej objętość rozcieńczoną wodą destylowaną do 100 cm

3

, dodać 1 cm

3

10% roztworu

K

2

CrO

4

jako wskaźnika. Oznaczanie wykonać w zakresie pH = 6,5

÷

10,0. Miareczkować

próbkę dodając kroplami 0,02 M roztwór AgNO

3

aż do uzyskania zmiany zabarwienia, z

ż

ółtego(mlecznozłótego) na źółtobrunatne. Równolegle przygotować próbkę kontrolną,

sporządzoną ze 100 cm

3

wody destylowanej i 1 cm

3

10% K

2

CrO

4

. Postępować w sposób

analogiczny jak w przypadku próbki badanej. Objętość roztworu AgNO

3

zużytego do

zmiareczkowania próbki kontrolnej nie powinna przekraczać 0,2

÷

0,3 cm

3

.

Stężenie jonów chlorków (w mgCl

-

/dm

3

), obliczyć z równania:

V

b)

(a

c

f

X

=

gdzie:

a – objętość roztworu mianowanego AgNO

3

użytego do miareczkowania badanej próbki, cm

3

b - objętość roztworu mianowanego AgNO

3

użytego do miareczkowania próbki kontrolnej, cm

3

f – współczynnik przeliczeniowy (f = 35 453 mg/mol)
c – rzeczywiste stężenie roztworu AgNO

3

, mol/dm

3

V – objętość próbki badanej użytej do oznaczenia, cm

3


UWAGA!

W przypadku gdy odczyn próbki wykracza poza pożądany zakres, należy go skorygować,

stosując 1 M H

2

SO

4

lub 1 M NaOH.

Jeśli objętość roztworu AgNO

3

zużytego do zmiareczkowania badanej próbki przekroczy

25 cm

3

, należy powtórzyć oznaczanie, odpowiednio rozcieńczając analizowaną próbkę.

3.2. Siarczany (VI) - Sulfate

Siarczany (VI) są oprócz chlorków najbardziej rozpowszechnione w wodach naturalnych.

Dostają się one, wskutek wymywania skał osadowych, w skład których wchodzi gips CaSO

4

2 H

2

O, wyługowania z gleby, a także podczas utleniania siarczków i siarki pochodzących z

rozkładu białka roślinnego lub zwierzęcego. W wodach powierzchniowych mogą pochodzić

dodatkowo z zanieczyszczeń ściekami przemysłowymi. Ponadto źródłem siarczanów (VI)

mogą być wody kopalniane, w których jony te mogą występować w dużych ilościach.

background image

29

Obecność siarczanu (VI) wapnia w wodach do celów przemysłowych jest niepożądana,

zwłaszcza w wodach do zasilania kotłów parowych, gdyż gips powoduje powstawanie

twardego kamienia kotłowego.

Oznaczanie polega na strącaniu siarczanów (VI) z roztworu zakwaszonego kwasem

solnym (HCl) za pomocą chlorku baru (BaCl

2

) w postaci trudno opadającej zawiesiny

siarczanu (VI) baru – BaSO

4

.

SO

4

-2

+ Ba

+2

BaSO

4

Powstałe zmętnienie, które jest proporcjonalne do zawartości siarczanów (VI) w

roztworze, określa się za pomocą fotometrycznego pomiaru zmętnienia próbki.

W oznaczeniu przeszkadzają zawiesiny i silne zabarwienia, które usuwa się przez

przesączenie próbki.

METODY OZNACZANIA

Do oznaczania siarczanów (VI) w wodzie, obecnie stosuje się metody:

- wagową (dla stężeń > 10 mgSO

4

/dm

3

),

- miareczkową (dla stężeń > 2 mgSO

4

/dm

3

),

- nefelometryczną (dla stężeń < 2 mgSO

4

/dm

3

),

- jonitowo- miareczkową.

Wymienione metody służą do oznaczania siarczanów (VI) rozpuszczonych. W przypadku

oznaczania siarczanów wykorzystano procedurę w oparciu o metodykę zgodną z:

PN-C-04519:1982. Analiza chemiczna. Oznaczanie małych zawartości siarczanów w bezbarwnych
roztworach metod
ą turbidymetryczną

PN-C-04566-10: 1979. Wody i ścieki. Badanie zawartości siarki i jej związków. Oznaczanie siarczanów
metod
ą turbidemetryczną

Wykonanie oznaczenia

Do zlewki odmierzyć 40 cm

3

próbki badanej, aby zawartość w niej siarczanów (VI)

wynosiła od 0,1 do 0,5 mg. Dodać 10 cm

3

odczynnika stabilizującego.

Mieszając za pomocą mieszadła elektromagnetycznego z umiarkowaną stałą prędkością,

dodać do zlewki 5 cm

3

roztworu 5% BaCl

2

, zawartość zlewki mieszać jeszcze przez 30 s. Po

15 minutach wykonać pomiar absorbancji (długość fali 420 nm), stosując jako odnośnik

background image

30

próbkę kontrolną., którą przygotować tak jak próbkę badaną, z tym, że zamiast 5 cm

3

roztworu 5% BaCl

2

należy dodać 5 cm

3

wody destylowanej.

Stężenie siarczanów (VI) w mgSO

4

-2

/dm

3

, obliczyć z równania:

V

1000

a

X

=

gdzie:

a – wartość jonów siarczanowych w badanej próbce, odczytana ze skali wzorców lub z krzywej

wzorcowej, mg

V – objętość próbki badanej użyta do oznaczania, cm

3

.


UWAGA!

W przypadku stwierdzenia stężenia siarczanów powyżej 0,5 mg SO

4

-2

/dm

3

próbkę badaną

odpowiednio rozcieńczyć wodą destylowaną lub poddać zagęszczeniu (jeśli stężenie
siarczanów b
ędzie < 0,1 mg/dm

3

) przez odparowanie na łaźni wodnej. Badaną próbkę

doprowadzić do objętości 40 cm

3

.

background image

31

Ć

wiczenie 4

Utlenialno

ść

(Permanganate Value)

Utlenialność wody jest to umowny wskaźnik określający zdolność wody do pobierania

tlenu z manganianu (VII) potasu – KMnO

4

w roztworze kwaśnym lub alkalicznym,

spowodowaną obecnością w niej substancji o właściwościach redukujących, głównie

organicznych, które zostają utlenione.

Oznaczenie polega na utlenieniu za pomocą manganianu (VII) potasu związków

organicznych i niektórych organicznych do związków prostych, w środowisku kwaśnym, w

stanie wrzenia, przykładowo według reakcji:

5 C

6

H

12

O

6

+ 24 MnO

4

-

+ 72 H

+

24 Mn

+2

+ 30 CO

2

+ 66 H

2

O

Nadmiar nadmanganianu (VII) potasu redukuje się dodanym w równoważnej ilości

mianowanym roztworem kwasu szczawiowego – H

2

C

2

O

4

, którego nadmiar miareczkuje się

nadmanganianem potasu według reakcji:

2 MnO

4

-

+ 5 C

2

O

4

-2

+ 16 H

+

2 Mn

+2

+ 10 CO

2

+ 8 H

2

O

METODY OZNACZANIA

Istniejące metody oznaczania utlenialności w wodzie dają możliwości zastosowania metod:

- w środowisku kwaśnym i zasadowym na gorąco,

- w środowisku kwaśnym na zimno.

Zasada oznaczania jest we wszystkich metodach jednakowa.

Oznaczanie utlenialności przeprowadzono zgodnie wg.:

PN-C-04578-02: 1985. Woda i ścieki.

Badania zapotrzebowania tlenu i zawartości węgla organicznego. Oznaczanie chemicznego zapotrzebowania
tlenu (ChZT) metod
ą nadmanganianową

Oznaczenie

Do kolby stożkowej o pojemności 250

÷

300 cm

3

odmierzyć 100 cm

3

badanej próbki.

Dodać 5 cm

3

roztworu (1 + 3) H

2

SO

4

oraz 10 cm

3

roztworu 0,01 M KMnO

4

. W celu

uniknięcia przegrzania cieczy dodać kilka ziaren pumeksu. Całość zagotować i utrzymywać w

stanie słabego wrzenia przez 10 minut. Natychmiast, po upływie tego czasu, na gorąco dodać

10 cm

3

roztworu 0,01 M H

2

C

2

O

4

(kwas szczawiowy) lub taką objętość aby odpowiadała (była

równoważna) łącznej objętości dodanego KMnO

4

. Gdy badana próbka ulegnie całkowitemu

background image

32

odbarwieniu, natychmiast miareczkować 0,01 M KMnO

4

do słabego różowego zabarwienia,

trwałego co najmniej w ciągu 2 minuty.

Równolegle przygotować próbkę kontrolną, używając do tego celu 100 cm

3

wody

destylowanej. Postępować analogicznie jak w przypadku próbki badanej. Objętość roztworu

0,01 M KMnO

4

zużytego do zmiareczkowania próbki kontrolnej nie powinna przekraczać 0,2

÷

0,3 cm

3

.

W celu wyznaczenia współczynnika molowości (f) roztworu 0,01 M KMnO

4

, należy do

próbki kontrolnej, po jej zmiareczkowaniu (uzyskaniu lekkiego różowego zabarwienia)

ponownie wprowadzić nadmiar kwasu szczawiowego, w ilości 10 cm

3

. Ponownie próbkę

zmiareczkować roztworem 0,01 M KMnO

4

(bez ponownego gotowania) do różowego

zabarwienia.

Współczynnik (f) molowości 0,01 M KMnO

4

należy obliczyć według wzoru:

f

KMnO4

=

V

10

gdzie:
V –

objętość roztworu 0,01 M KMnO

4

, użytego do zmiareczkowania 10 cm

3

nadmiaru roztworu

0,01M H

2

C

2

O

4

Uwaga!

W przypadku stwierdzenia, że zabarwienie cieczy w trakcie ogrzewania znacznie osłabło lub

znikło dodać ponownie 10 cm

3

0,01 M KMnO

4

lub odpowiednio rozcieńczyć próbkę badaną.

Utlenialność próbki badanej, w m O

2

/dm

3

obliczyć według wzoru:

2

3

/

1000

)

(

O

dm

mg

V

b

a

f

X

=

gdzie:

a – ilość roztworu 0,01 M KMnO

4

zużyta do zmiareczkowania badanej próbki, cm

3

b - ilość roztworu 0,01 M KMnO

4

zużyta do zmiareczkowania badanej próbki kontrolnej, cm

3

f – współczynnik stężenia roztworu 0,01 M KMnO

4

wyznaczony wg. wzoru

V – objętość próbki badanej, użytej do oznaczania, cm

3



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Materiały do zajęć laboratoryjnych
Płyny eksploatacyjne. Materiały do zajęć laboratoryjnych, Studia, MECHANIKA I BUDOWA MASZYN, Płyny E
Materialy do zajec Bioinformaty Nieznany
socjologia ludności - materialy do zajęć 9, socjologia, Socjologia Ludności
Podpowiedzi do mądrości przyrody, Ekologia - materiały do zajęć
ZABAWA MATEMATYCZNA -DODAWANIE I ODEJMOWANIE LICZB .DWUCYFROWYCH KOLOROWANIE, MATERIAŁY DO ZAJĘĆ, KO
materialy do zajec Karta pracy GLONY I SINICE id 768215
Leibniz Monadologia, Filozofia, Materiały do zajęć, Mistrzu, Zalewski
OczywistoŠ w epistemologii, Filozofia, Materiały do zajęć, Epistemologia
socjologia ludności - materialy do zajęć 5, socjologia, Socjologia Ludności
Cywilizacja multimedialna, Filozofia, Materiały do zajęć, Różne z innych zajęć
socjologia ludności - materiały do zajęć 3, socjologia, Socjologia Ludności
SCENARIUSZ KONSPEKT ZAJĘĆ RUCHOWYCH - WODA, MATERIAŁY DO ZAJĘĆ, KONSPEKTY I SCENARIUSZE ZAJĘĆ
Quiz 2, Ekologia - materiały do zajęć
ZABAWY KREATYWNE Z DZIEĆMI PRZEDSZKOLNYMI, MATERIAŁY DO ZAJĘĆ, KONSPEKTY I SCENARIUSZE ZAJĘĆ

więcej podobnych podstron